Cholerne niemiaszki ucztują, a jemu kiszki grają "Rule Britannia". Chciało mu się pić. Znalazł gdzieś parę jagódek, ale to było o wiele za mało, by nasycić głód i pragnienie. Jeszcze gorsza była jednak chęć sięgnięcia po papierosa. W nocy nie mógł palić, bo żar mógł zwrócić czyjąś uwagę. W dzień też nie mógł, bo z kolei zapach tytoniu mógłby mu ściągnąć na głowę jakiegoś ciekawskiego, lub cierpiącego na niedostatek fajek, żołnierza. Z coraz większym trudem walczył z nałogiem.

Tak po prawdzie to był wściekły. Wściekły na szwabów, za to że się tu pałętają. Wściekły na żabojadów, że tak łatwo im na to pozwalają. Wściekły na pilotów, którzy zmylili drogę. Na Birgit, za to że się zgubiła. Wreszcie na samego siebie, że się po nią wrócił. Ale przecież musiał spróbować. Jeżeli Abwehra lub SD dowiedziałyby się o ich misji, to nie mieli szans zdążyć do szpitala przed niemieckimi agentami i to bez względu na prędkość przesuwania się frontu. Niemcy przecież musieli mieć swoich ludzi po tamtej stronie. A paryskie doświadczenia sugerowały, że są dobrze zorganizowani.

Woods potrafił jednak liczyć. Od zniknięcia Birgit minęły 24 godziny. Jeśli jest w niewoli niemieckiej, to już pewnie ją wywieźli na tyły, do sztabu, czy gdziekolwiek, gdzie działa jakaś komórka wywiadu. Jeśli zaś jej nie złapali, znaczyłoby to, że Niemka jednak pozostaje wierna ich stronie, a w takim wypadku nawet jeśli ją w końcu schwytają, jest szansa, że wytrzyma przesłuchania dostatecznie długo.

Gdy tak rozmyślał, o tym czy nie porzucić swojej straceńczej misji, usłyszał ryk silnika. Po chwili na szosie pojawiło się ostre światło, należące do jadącego motocykla. Pojazd zatrzymał się jednak w pobliżu. Wyglądało to jakby motocyklista zatrzymał się za potrzebą. Woods nie zamierzał wypuścić takiej szansy z rąk.

Sięgnął za pazuchę po rewolwer. Trzymając go wciąż pod klapą marynarki, powoli odciągnął kurek. Dopiero wtedy wyciągnął broń. Powoli, ostrożnie wyłonił się z zarośli i wyszedł na drogę. Przedzieranie się przez krzaki narobiłoby niepotrzebnego hałasu, na drodze miał większe szanse pozostania niezauważonym. Unikając światła reflektora, spróbował zbliżyć się do motocykla. Najlepiej by było podejść do Niemca od tyłu, gdy ten będzie załatwiał swoją potrzebę pod jakimś drzewem i przytknąć mu lufę do karku. Jednak nawet jeśli tamten go usłyszy i zdąży się odwrócić, Woods będzie już miał rewolwer w dłoni. To powinno wystarczyć, żeby zmusić szwaba do podniesienia rąk do góry.

Anglik chciał mu zadać parę pytań. Jeśli miał szczęście, Niemiec może się okazać oficerem, albo chociaż sztabowym kurierem. Mógł więc wiedzieć coś o schwytanej kobiecie, jeśli w ogóle jakąś schwytano. A potem... Mógłby go ogłuszyć, przebrać się w jego mundur i ukraść motocykl. Ale najpierw przesłuchanie...

Marsz w kierunku wsi był wykańczający. Ubranie lepiło się do ciała i sprawiało, że przeszywał ją chłód. Czuła narastający głód po niewielkim posiłku, który przyszło jej zjeść w ciągu dnia. Do tego cały czas miała w głowie, że do niedawna te pola były miejscem, na którym toczyła się bitwa. W takich miejscach aż nazbyt łatwo było o niewybuchy. Do tego jeszcze nikt jej nie powinien zauważyć, więc mimo mroku pochylała się jak najmocniej starając się ukryć w trawach. Widok wioski przyniósł zarówno ulgę jak i niepokój. Panowała w niej cisza, ale pewna była, że ktoś tam jest. Pozostało tylko pytanie: Nasi czy Niemcy?

Nagle usłyszała szelest, odruchowo przywarła do ziemi. Rozejrzała się i dostrzegła niewielki dołek. Ktoś tam musiał się kryć, pewnie siedział na straży. Dostrzegła też czołg. Gdyby tylko udało się jej podejść. Może dostrzegłaby jego oznaczenia? Zobaczyła czy jest zniszczony czy nie? To mogłoby jej nieco podpowiedzieć.

Chwilę odczekała i gdy znów wokół zapadła cisza ruszyłą w kierunku zabudowań, planując skryć się za jednym ze znajdujących się tuż przy czołgu domów. Czuła jak jej dłonie sztywnieją od chłodu, a brzuch zaczyna się buntować przeciwko swemu stanowi. Teraz jednak nie mogła nic na to poradzić. Przywarła do muru i wtedy… to musiała być gałązka. Nadepnęła na nią, a ta pękła. Niby nic ale w tym nieco wymarłym miejscu dźwięk był niepokojący. Usłyszała szelest w domu, obok, którego się skryła. Szybko przemknęła się za róg i w ostatniej chwili przywarła do ściany. Usłyszała jak ktoś otwiera okno i wygląda, by po chwili odezwać się szeptem.

Po francusku!

Jej serce zabiło mocniej. Co teraz miała zrobić? Skulona, przytulając torbę, nasłuchiwała dalej. To byli Francuzi. Rozmawiali ze sobą. To byli jej ludzie! Tylko co teraz miała zrobić? Gdy tak pojawi się znikąd, mogą ją wziąć za dezertera. Potrzebowała jednak pomocy by dostać się do Beauvais.

Nie wiedziała ile zastanawiała się skulona pod murem. Musiała się do nich udać. Nawet jeśli ją odeślą gdzieś dalej jako dezertera, to będzie mogła rozmawiać z dowództwem, zgłosić że samolot został zestrzelony. Podjęła decyzję. W ciszy narzuciła, ukrytą pod szmatami marynarkę. Upewniła się, że nadal ma w niej dokumenty. Na szyi zawiesiła nieśmiertelnik. Kilka głębszych oddechów i podeszła do drzwi by do nich zapukać.

Noemie zapuka, przedstawi się tożsamością na misję, poinformuje żołnierzy o zestrzeleniu samolotu i o tym jak starała się przedostać do armii Francuskiej

Ciepło domu było przyjemną ulgą od chłodu, który towarzyszył Noemie podczas marszu przez pola jak i dnia w stodole. I nawet jeśli żołnierze zgromadzeni w domu patrzyli na nią niepewnie lub nawet wrogo, cieszyła się słysząc znajomy język i wiedząc, że jest u “swoich”. Szybko wydobyła dokumenty i pokazała wiszący na szyi nieśmiertelnik i czekała aż żołnierze rozważą co z nią zrobić. Stała posłusznie z torbą rzuconą przed sobą i rękami na widoku, wsłuchując się w ich rozmowy i czekając, aż pojawi się dowódca.

- Dobrze. Sprawdzimy to. Mam nadzieję, że mówisz prawdę. Sądy polowe nie są pobłażliwe dla sabotażystów. - zdecydował w końcu sprawdzić to co mógł sprawdzić. - Zaprowadźcie ją do pokoju obok. I pilnujcie. - polecił temu żołnierzowi który wcześniej przygotowywał kawę i posiłek.

- Mam ją skuć panie poruczniku? - żołnierz zapytał niepewny czy kobieta z jakim rozmawiał porucznik jest gościem czy więźniem. Każda z tych kategorii zasługiwała na inne traktowanie. Oficer spojrzał na okrytą kocem kobietę jakby sam sobie właśnie zadawał to pytanie.

- Nie ma takiej potrzeby. Mam nadzieję, że ta pani rozumie, że próba ucieczki będzie traktowana jako akt zdrady. - powiedział zarówno do niej jak i żołnierza. Podwładny więc wyprężył się, przyjął rozkaz i stanął przed kobietą gotów ją odprowadzić do tego pokoju obok.

- Oczywiście. Chcę wrócić do armii a nie być przez nią sądzona. - Noemie odpowiedziała płynnym Francuskim i skłoniła się porucznikowi. - Jednak.. Czy mogłabym porucznikowi zająć jeszcze chwilę?

- W czym problem? - Mężczyzna zdawał się być zmęczony dniem walk i widać było, że potrzebuje odpoczynku, a nie rozmów z potencjalnym dezerterem.

- Przemykałam przez wioskę zajętą przez Niemców. Obok lasu, w którym chyba rozbili obóz. - Belgijka zaczęła nieco niepewnie po chwili dodała jednak. - Byłam też w Abbeville. Mogę… pokazać jak rozlokowali się Niemcy…

- Przynieście mapę. Proszę usiąść.

Noemie zajęła miejsce przy stole. Opatulona kocem, popijała jęczmienną kawę. Gdy zjawiła się przed nią mapa, opowiedziała porucznikowi co widziała. Pokazała gdzie mniej więcej rozbił się samolot i jaką drogę pokonała. Zwróciła uwagę na zajętą wieżę, i na to jak wygląda przeprawa przez rzekę. Wskazała też wioskę, w której spędziła dzień i lasek, który minęła. Wiedziała, że potraktowane to zostanie z dużą ostrożnością, bo jednak nadal mogła być zdrajcą.

Po zdaniu relacji, z kolejną porcją jęczmiennej kawy, przeszła do wskazanego pokoju, czekając na wyrok w związku z jej osobą.

Pierwszy etap został wykonany perfekcyjnie i już wkrótce niemiecki żołdak poczuł na swoim karku lodowaty dotyk lufy woodsowego Webleya. Anglikowi wydało się jednak, że był to ten łatwiejszy etap. Teraz bowiem czekało go zadanie dogadania się ze swoim jeńcem, w czym nieznajomość niemieckiego z pewnością nie była pomocna. Jednakże zawsze mógł liczyć, że trafił na przedstawiciela miejskiej młodzieży uniwersyteckiej, bądź syna jakiegoś szlachcica z Prus Wschodnich, który będzie znał nie tylko język, który trzymał w zadufanej gębie.

- Parlez vous francais? - zaczął od języka ziemi, na której się znajdowali. Wolał nie sugerować, że jest Anglikiem. Niemiec jednak pokręcił tylko przecząco głową. - Do you speak English? - znów zaprzeczenie. - Govorish po russki? - Woods spytał w akcie desperacji i zgodnie z oczekiwaniami, otrzymał odpowiedź przeczącą.

Najwyraźniej zamiast na prężnego przedstawiciela inteligencji, trafił na jakiegoś chłopka, który pewnie nawet po niemiecku nie potrafiłby się poprawnie wypowiedzieć. W tej sytuacji oraz na podstawie wcześniejszych ustaleń, Woods musiał ostatecznie porzucić swoją misję. Birgit, gdziekolwiek teraz była, była poza jego zasięgiem. Jedynym, czym mógł się zająć, było zadbanie o bezpieczeństwo własnej osoby. Decyzję podjął błyskawicznie.

Ściągnął lufę z karku Niemca, po czym rąbnął go rękojeścią, aż tamten padł bez ducha na ziemię. Brytyjski agent szybko przeszedł do działania, wolał nie zostawać w tym miejscu zbyt długo. Jednym ruchem ściągnął swój pasek, po czym skrępował Niemcowi ręce za plecami. Przewrócił go szybko, usiadł mu na klatce piersiowej i zacisnął dłonie na jego szyi. Dobrze zrobił, że najpierw unieruchomił mu ręce. Żołnierz bowiem obudził się i zaczął szarpać, chcąc uratować swoje życie, a ponieważ był młody i silny, Woods mógłby nie wygrać tego starcia, nawet z taką przewagą. Teraz jednak Niemiec mógł tylko bezowocnie się szarpać, a Anglik zaciskał dłonie coraz mocniej, patrząc jak życie ucieka z oczu młodzieńca.

Po wszystkim wstał, upewnił się paroma kopniakami, że Jerry nie żyje, po czym rozwiązał mu ręce. Znów przewrócił szwaba na plecy, rozpiął jego pas, a następnie mundurową kurtkę, którą ściągnął, odwracając trupa z powrotem na brzuch. Potem ściągnął mu, nie bez trudu, oba buty, a następnie również spodnie. Wreszcie hełm. Następnie sam zaczął się rozbierać, a na koniec ubierać w mundur zmarłego. Zmieniał tylko ubranie wierzchnie. Zachował między innymi swoje szelki, do których potem miał schować rewolwer. Przywłaszczył sobie przy okazji Lugera, który spoczął w kaburze przy pasie oraz Mausera, którego założył sobie na plecy. Na samym końcu założył hełm.

Mundur nie leżał na nim idealnie, ale z daleka z pewnością mógł uchodzić za żołnierza Wehrmachtu. Odciągnął zwłoki paręnaście metrów od drogi i położył na nich cywilne łachy, wcześniej upewniając się, że niczego nie zostawił w kieszeniach. Usiadł na motocyklu, który cały czas był odpalony. To było BMW, jeśli się nie mylił. Po prawdzie nie miał wielkiego doświadczenia w jeździe na takowym, ale przecież nikt od niego nie będzie wymagał cyrkowych sztuczek, jak przeskakiwanie nad przeszkodami, czy coś. Wystarczy, że dojedzie na miejsce.

Podkręcił nieco gaz, zawrócił w miejscu i ruszył drogą w kierunku frontu. Miał nadzieję, że uniknie kontroli, a napotkani Niemcy wezmą go z daleka za swojaka. Jeśli szczęście mu dopisze, powinien dojechać bez problemu do frontu, a potem liczyć, że Francuzi zdecydują się go zatrzymać, zamiast zastrzelić. Jeśli szczęścia zabraknie, będzie musiał improwizować...

Noemie ostatnie na co miała ochotę to sprzeczać się z francuskimi żołnierzami. Nieco ją martwiło to poruszenie. Bo jeśli na froncie coś się dzieje, to co z Woodsem i Brygit? Tylko.. Czy był sens się zamartwiać? Nie. Powinna uznać, że byli straceni i jak najszybciej dotrzeć do Beauvais. Szybciej niż ludzie, którzy ewentualnie wyciągnąć od nich informacje na przesłuchaniu .

- Poruczniku. Obiecuję współpracować i mnie zależy by jak najszybciej wrócić na front. - Belgijka zasalutowała mężczyźnie i posłusznie wsiadła do przyczepki gotowa na czekającą ją trasę. Wiedziała, że podróż na “zaplecze” może przybliżyć ją do celu.