Żałosne, pomyślał Czarniawa patrząc skomlącego jak pies Kotowskiego. Po chwili sam jednak poczuł obecność sił, które go przerażały i przytłaczały jednocześnie. Nie bał się już śmierci, ale to co przeoblekało jego umysł i ciało wydawało gorsze i straszniejsze. Zaczął pojmować, że znalazł się w jakimś więzieniu, kazamatach, z których uciec równie trudno jak z ostatniego kręgu piekieł, dokąd trafiali i trafiać będą najtwardsi grzesznicy. Jednocześnie czuł, że miejsce to jest jakimś przejściem. Tylko, gdzie, dokąd?
- Kazamaty – wypowiedział to słowo na głos – Jesteśmy w kazamatach. To też jakieś przejście tajemne, tylko dokąd prowadzi? Domysłów nie mam żadnych.
Nie potrafił się skoncentrować, wycie i wrzaski Kociebora wcale nie pomagały. W dodatku wyczuł Ją. Lidka gdzieś tu była. A może tylko chciał tak myśleć? W swych chorych fantasmagoriach wyobrażał sobie, że dziewczyna wciąż mu towarzyszy, cierpiący katusze umysł oszukiwał jego zmysły by ulżyć cierpieniom a jednocześnie jątrzyć ranę.
- Lidko. Czuję, że tu jesteś. Co się z nami dzieje? To twoja sprawka? Tak twierdzi pan Kociebor. Jeśli twoja miłość do mnie, twoja nienawiść i wzgarda, to tylko jakaś gra, ujawnij się wreszcie i przestań mną bawić. Nawet jeśli mnie wykorzystałaś, jeśli omamiłaś czarami, bo służysz innym siłom, to wiedz, że ja się nie poddam. Miłość twą zdobędę, prawdziwą a nie udawaną, doprawianą magią. Rzucam wyzwanie twojej pani jędze i każdej innej istocie, której służysz. Nie dziś, nie jutro, lecz za jakiś czas prawdziwie mnie pokochasz. Będziesz tylko moja, a ja będę tylko twój. Choć teraz na twej twarzy pełzna pewnie litościwy uśmieszek i uważasz mnie za głupca i szaleńca, tak się właśnie stanie, taki nam pisany los. Na nikim mi tak nie zależy jak na tobie i o nikogo tak walczyć nie będę jak o ciebie. Chcesz się przekonać, to pomóż wydostać z tych kazamatów, wskaż drogę. Lub po prostu przyjdź do mnie. Jeśli mam pogrążyć na wieki wieków w tych ciemnościach, to tylko z tobą.

Gdy to licho go porwało toż Pan Bimbrowski nawet nie wiedział co tu się stanęło. Co wyrywniejsi towarzysze od razu krzyczeć poczęli i sił próbować, lecz skurali chyba tyle, że czarność zaczęła wszystko pochłaniać. Cóż to się dzieje nie pojęte. Otyły Pan miał jednak ważną zagwozdkę.
~ Gdzie do cholery podział się Osmółka?

-Oddawaj Osmółke cholero czarna i a kysz mi stąd po swego pana leć, bo z nim będę gadać, a Ciebie mam gdzieś!- zakrzyknął w ciemność Nieumiarkowany.

- Jam znam przypowieści i dawne dzieje i wiem jak twą ciemnotę odpędzić. Jam jak towarzysze moi stworzenia sami wiecie kogo choć trochę upadli, ale moc swoją mamy.- mówiąc to postarał się użyć swej czarciej mocy i potęgi swego diabelnego autorytetu, by stała się światłość, a inspirowany przypowieściami poświęcił część mocy, by odznaczyć siebie i swych kumów języczkami ognia. Dużo udawanej boskości, ale komu innemu tak boga udawać jak diabłu przebrzydłemu.

Lament i jazgot się podniósł doprawdy nieludzki i wszędy się rozniósł i wszędy wybrzmiewał, na podobieństwo trąb jerychońskich. Zdawać się mogło, iż diobły, jeden po drugim, zmysły postradali i w objęcia obłędu wypadli. Krzyczał bowiem jeden przez drugiego, ni siebie nawzajem i ni nikogo innego nie słuchając. Kociokwik, zamęt i rozgardiasz straszny stał się, co znakiem tego było, że byt co w mrok nieprzenikniony przyodział się, cel swój już osiągnął i do całkowitego zwycięstwa krok znaczny poczynił.

Jeno Lewko, czort co z samym Borutą nieraz ucztował, ni słowa nie wyrzekł. Hardy bowiem on był i charakterny i przed byle kim karku nie zwykł zginać. Po prawdzie i na nim pieszczoty oćmy piętno swe odcisnęły. Cierpienie wielkie mu sprawiając i do iście desperackich kroków zmuszając. O tem nikomu wiedzieć dane ni było, gdyż wszelkie swe boleści i trwogi, Chorąży Czarnej Nowiny dla siebie zachował i jako grób zaklęty milczał.

Imić Bimbrowski, co chyba najjaśniejszy umysł zachował, jako jeden wyzwanie otwarte ciemności rzucił i mierzyć się z nią zaczął. Rzec jednako trzeba, że sposób doprawdy zadziwiający on wykoncypował i gdybyż tylko zwiedzieli się o tym zwierzchnicy jego, to kar srogich w żadnym razie by nie uniknął, za czyn tak podejrzany i zgoła haniebny.

Jakaż bowiem desperacyia dusze piekielników dręczyć musiała, skoro po tak bluźniercze w swej naturze środki sięgnąć się zdecydowali. Nawet Osmółka, co kulił się wylękniony przy stopie Otyłego Pana widząc i słysząc, co też się wyczynia, zawył z trwogi straszliwej.
- Na wszytkie kręgi piekielne, mości panowie! Jakże to tak? Światłość niebiańską na ratunek wzywać, toż to hańba i sromota dla rodu naszego diablego całego niewybaczalna.

Głos jego cichy i piskliwy w ogólnie panującym rejwachu zaginął i nikt go nie posłyszał, ni pod uwagę nie wziął.

Uroki i zaklęcia czarcie swoją moc i potęgą mają. Rychło, więc spełnienie próśb diablich nadeszło. Li to piekielna potęga się objawiła, boską wszechmoc tylko udając. Li to najprawdziwsza interwencyia Boga Wszechmogącego nastąpiła, trudno wyrokować.

Fakt, jednako faktem pozostaje, że krótki blask się ukazał wszytkim, na podobieństwo ognia, co z harmatniej gardzieli się wydobywa. Pod jego to wpływem oćma, co niemal w fizyczne posiadanie czorty wzięła, z wolna ustępować poczęła.
Byt, co w ciemność prawie namacalną przyodziany był zniknął, jakoby go nigdy nie było. Kolejne szczegóły krajobrazu i zabudowań z mroku nieprzeniknionego jęły się wyłaniać. Takoż i dwór Duniewiczów oblicze swoje w całej okazałości, czeredzie sakramenckiej ukazał.

Oblicze owe jedanko odmienionego było i do tego wcześniejszego nijak nie podobne. Budynek każdy w ruinę niemalże obrócony był został. Dach dworu pod własnym ciężarem się zapadł i dziurami wielgimi straszył w koło. Okiennice, niczym konary drzewa starego powykręcane i wykoślawione, przez wiatr targane, skrzypiały i jęczały, na podobieństwo dusz potępionych. Deski, co to z nich stodołę i stajnię wzniesiono, do cna przegniłe i zbutwiałe były i budynki owe jeno na słowo honoru w kupie się trzymały.

Wokół ni ducha żywego, ni choćby odgłosu zwierzyny odległego nie było. Wszędy cisza i tylko deszcze nieustępliwy ziemię siekający, jako karbowy batem chłopów niepokornych.



“Sweet child in time, you'll see the line
Line that's drawn between good and bad”
Deep Purple - “Child In Time”

Noc listopadowa. Długa, zda się bez końca trwająca. Deszcz strugami obfitemi ziemię poleską, a z nią i Gruzdowo całe zalewał, jakby potop nowy miał nadejść i grzech wszelki ze świata zmyć.
Pośród tej ulewy i pośród tej nocy bezkresnej, czterech piekielników stało, a takoż i czort chłopski Osmółką zwany i zdumienie na ich facjatach się malowało i pojąć nijak nie mogli, co też się wydarzyło i jak do tego wszytkiego doszło.
A gdy tylko oczy swe przymknęli, pod powiekami zaraz im się lico świetliste ukazywało. Blaskiem ono niebiańskim biło i ciepłem przyjemnym niezwykle, jako do tej pory li tylko ognie infernalne im przysparzały.
Przedziwne to było odczucie, wszak nie tylko blask iście anielski ich nie raził, ale i widok adwersarza zaprzysięgłego nie mierził, jak to zazwyczaj bywało.

Przecudne to oblicze, nie do kogo innego należało, jak do świętobliwej panienki Urszuli Duniewiczówny. To ją imć Lewko w desperacyi swej zawezwał i ona, to dłoń pomocną ku prześladowcą swym i porywaczom niedoszłym, wyciągnęła.
I wiatr się zerwał lodowaty i zawył iście potępieńczo pośród ruin i zgliszczy duniewiczowego dworu. Wraz z nim echo przedziwne się rozległo i w uszach panom braciom zaraz dzwonić jęło. Słowa zniekształcone, tako przez czas, jak i przestrzeń i zrozumieć ich nie szło nic, a nic. Wątpliwości żadnej jednakoż nie było, że to panienka Urszulka ku nim nawołuje.

Czarniawia spoglądał na swoich towarzyszy z politowaniem. Najpierw Kotowski niczym spanikowana pannica przed gniewem wąpierza chrześcijan ratował, a potem pozostałych dwóch dało przedstawienie o jakim długo będą pamiętali w piekle jeśli wieść o ich hańbie się rozniesie. A rozniesie, bo o ile von Czirn będzie milczał jak grób jak już takiemu Osmółce mogłoby się coś niechcący wymsknąć. Mało tego, kocmołuch mógłby pewne fakty przeinaczyć i w złym świetle także wąpierza przedstawiać. Jedynego, który czarne serce miał, litości nie odczuwał i zgubę niósł świetlistym zastępom i jego ziemskim legionom. Cóż z tego, że ze złości? Z frustracji? Z rozpaczy za młodą wiedźmą? Odkąd ma moczarach dostrzegł kątem oka świetlistą postać, przekonanie miał, że to aniołowie i inne boskie sługi za jego dramatem stoją. Bo kto jak nie oni bardziej pragnął zguby Przeklętego? Kto inny bawiłby się jego kosztem? Uwagę od Duniewiczówny odciągał? Widząc zmianę w zachowaniu towarzyszy, zaczął mocno niepokoić. A co jeśli skrzydlaci patroni świętej już za życia dziewicy chcą ich na swą stronę przeciągnąć? Przekabacić? Do zdrady przekonać? Po co panna Urszula ich do siebie wzywa? Czyżby końcu młode ciało rozkoszy zaczęło się domagać? Za przyszłym mężem usychało z tęsknoty? Oj, płonne to nadzieje.
- Wstyd panie Lewko, wstyd panie Bimbrowski, wstyd Kocieborze. Tyle wam rzeknę – mruknął wampir z niesmakiem dając respons na propozycję młodego kompana Boruty. Usiadł sobie pod drzewem a potem skierował swoje gadzie ślepia w kierunku Osmółki. Wszystko co cuchnąca pokraka zobaczyła a zobaczyć i usłyszeć nie powinna zamierzał z pamięci mu wymazać i zostawić czarną plamę. A jak wspomnienia jednak pozostaną, to cóż…niewiele stajennemu czortowi pozostanie czasu na ziemskim padole łez.

Światłość się stanęła i jaśnie panienka co ją szukali się objawiła niczym anioł i woła do siebie. Wzywa swych oprawców co porwać ją mieli. Co tu się dzieje?
Bimbrowski nie wie. Wie za to że Osmółka się znalazł, ciemność odeszła, dwór diabli wzięli i ten tego list mają co Lewko go zawinął. Slawa mu!

-Co nie godzi jak się godzi diabłu robić wszystko co do łba mu przyjdzie. Kija w rzyci jak ci na górze mieć nie można, by diablą robotę czynić i litościwą słabość wroga wykorzystywać. Tylko kretyny z domeny pychy tego zrozumieć czym sztuki "PODSTĘPU" nie potrafią. Może i silni są jednak najpotężniejszego organu nie wyćwiczyli, ale nie martw się malutki ja jeszcze z Ciebie diabła wyrobię.- tak rzekł Otyły Pan dźwigając z ziemi swego czarta bydlęcego.

-Co dalej czynić powiem tyle. Rozdzielmy się, bo jak panna się gdzie zaszyje to informacji o ojczulku może nie dostać jak troskliwi opiekuni o to zadbają, a z drugiej widać iż ojciec kluczem tu jest. Dlatego powiadam rozdzielmy się mi i ruszajmy w dwa tropy, by i ewentualny pościg zmylić. Jedynie co to mości Kotowski z racji nosa za Panienką ruszać musi. Reszta wedle uznania, byle po dwóch. Mi obojętnie. Czy kto ma życzenia na co woli zapolować?- zwrócił się z tymi słowami do kompanów wysłuchawszy listu i przedmówców.