Gabriel Czarniawa odkąd stał się nieumarłym drapieżnikiem używał swych kłamstw tylko po to by w wprawiać w zachwyt, schlebiać, uwodzić, rozkochiwać w sobie bez pamięci. Tamtej nocy pierwszy raz w jego krótkim wciąż życiu kłamał by zostać znienawidzonym i przeklętym, żeby skrzywdzić, doprowadzić do rozpaczy i łez. Złamał serce Lidce i złamał serce sobie. Żadne słowa go tak nie dotknęły, tak nie zabolały jak te wypowiedziane przez dziewczynę. Zranił ją by ratować młodej wiedźmie życie. Gdyby poddał się swym żądzom, piękna córka wójta skończyłaby jak jego żona Katarzyna. Rozdziewiczona i martwa a on sam pewnie dalej znajdował pod wpływem prasłowiańskich czarów, stał sługą i niewolnikiem sił, którym nie chciał przecież służyć. Bo służył tylko sobie. I księciu Asmodeuszowi.
Wąpierz siedział pod drzewem, jeszcze bladszy niż zazwyczaj. Naprawdę był teraz martwy, nie zależało mu już na życiu. Gdyby pan Lewko chciał spełnić swoje groźby i obietnice Gabryjel by nawet nie drgnął, co najwyżej rozchełstał koszulę by dać aprobatę jego zamiarom.
Milczał przez długi czas, co przecież nie było do niego podobne. Stracił motywację, nie pragnął zaszczytów, nagród, wdzięczności, podziękowań. Obojętne mu było czy Książe Piekielny poślubi Urszulę, czy obejdzie się smakiem. Jeśli będzie trzymał dalej przy czeredzie to tylko jak ten zbity pies, jak przybłęda, która idzie za diabelskimi towarzyszami, bo nie ma już się gdzie podziać.
- Wracam do Gruzdowa – powiedział w końcu łamiącym się głosem – Dowiem się gdzie Rozalia Duniewiczowa wywiozła siostrzenicę. To najszybszy sposób, ktoś tam musiał coś słyszeć o jej planach
Był jeszcze jeden powód, którego Gabryjel nie chciał zdradzać towarzyszom. Chciał zobaczyć Lidkę, przekonać się co było kłamstwem, czarami i iluzją a co wydarzyło się naprawdę.
- Jeśli nie chcecie dołączyć, ruszajcie. Znajdę was i dołączę tak szybko jak to możliwe. Proszę panów o wybaczenie, za dużo złych słów wczoraj z mej strony padło. Więcej nie będę się w wasze działania wtrącał. Ale do Gruzdowa wrócić muszę. Nie wiem czy ta informacja wam się przyda, mnie ten widok nie zaskoczył, spodziewałem się, że nasz wróg jest potężny, choć może nie aż tak.. Wczoraj na szczycie żalnika dostrzegłem katem oka świetlistą postać. Kim była możecie się tylko domyślać

-Ohhh... moja głowa.- wystękał Pan Bimbrowski gramoląc się z ziemi. Było źle. Dlaczego? Bo kac się pojawia, a to znaczy, że zaczyna trzeźwieć. Łatwo domyśleć się, że dla tego czarta to tragedia nieporównywalna do czegokolwiek.

Zbierając myśli słuchał co tam kompania gada, a potem on począł mówić.
- Mości Panowie najpierw rzecz niezbędna trza załatwić. Wracać nam na trakt prędko i w karczmie, albo w jakim zajeździe, czy gdzie się da zapasy nam uzupełnić, bo uschnę na wiór. Potem można pościg dla mnie wznowić.- zakończył co do planów czeradzi mówić.

- Tak to w sprawie błysku to świt nas zaskoczył. Nawet jak tam był jaki anioł, czy ktokolwiek to raczej wykorzystał okazję, niż by jakąś większą moc posiadać.- na tym wypowiedź zakończył.

“Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę”
przysłowie polskie


Zagrzmiało straszliwie i świetlisty blask rozciął niebo na pół. Kruk czarny, na podobieństwo smoły dał głos, bijąc jakby na trwogę.
Znak, to dobry, czy też zły? I li dla kogo?

W tej jednej chwili charakternicy odczuli, że ziemia po której stąpają nie należy już do nich. Świadomość faktu tego, nie tylko budziła niepokój wśród piekielnej braci, ale i nić obawy i lęku wplątała w ich myśli. Na podobieństwo łyżki dziegciu, smak całej potrawy psując. Dziwna obawa całą kompaniyę trawiła, gdy w strugach ulewnego deszczu z wolna jęli zbliżać się do zabudowań Gruzdowa.

Dwie staje czeredę dzieliły od dóbr Duniewiczów, gdy przestrzeń wypełniło dudniące i wprawiające w drgania całe stworzenie brzmienie kościelnych dzwonów . Na sam ich dźwięk, ciarki przeszły po plecach i karkach charakterników.
Lud bogobojny, najazd czartów przeżywszy całą swą nadzieję w Bogu Wszechmogącym złożył i te coby nie było powszedniego dnia, uroczyste nieszpory wyprawił.
Wiatr, co z zachodu na wschód coraz silniej policzki piekielników smagał, niosło takoż ze sobą echa łacińskich modlitw.
Gdy kolejny przenikający do szpiku kości podmuch nadszedł wraz z nim do uszu czeredy doszły słowa, na których samo wspomnienie bojaźń ich wielka brała. Chłopi i rycerstwo okoliczne pod przewodnictwem plebana uroczyste “Agnus Dei” odśpiewywali. Porozrywana i zniekształcone przez szalejącą zawieję święta mowa, nie miała na szczęście aż tak niszczącej siły. Mimo to wierzchowce czeredy aż kopytami w rozmokłą ziemię zaryły i uszami strzyc zaczęły wielce zaniepokojone. Takoż i charakternicy wszelką ochotę do dalszej jazdy stracili. Żaden głośno tego nie powiedział, ale przez milczącą aklamację postanowiono odczekać, aż lud Gruzdowa swe świętoszkowate modły skończy.

Jakże to trudne były chwile i jakże bolesne dla całej czeredy. Nie tylko czas tracili. Nie tylko w strugach deszczu mokli, ale co najważniejsze na świetliste salwy anielskie się wystawiali, co wraz z każdym łacińską frazą ku nim leciała.
I wtedy głos nikczemny od strony końskiego zadu się odezwał:
- Waszmościowie miłościwi, jedźmy stąd bo aż mi uszy krwią zachodzą na te paskudne łacinników modły. Toż to się nie godzi, poczciwym czartom takich okropieństw słuchać.
Oczy wszystkich w stronę źródła dźwięku się zwróciły. Nie był to nikt że inny, jak Osmółka we własnej osobie, co wskutek ulewy wyglądał teraz bardziej żałośnie niźli pies bezdomny. Wisiał ów bies chłopski pół łokcia nad ziemią kurczowo ogona Szafota się uczepiwszy kurczowo. Widząc złowrogie i wielce każące spojrzenia panów braci, Osmółka jeszcze ciszej i jeszcze żałośniej zapiszczał.
- Ja znam drogę do dworu. Inną drogę. - dodał natychmiast bies kuląc się w sobie na widok piekielnego Mazura, co już do szabli sięgał - Nie jest to może trakt królewski, ale cicho tam, żadnej łacińskiej ohydy tam nie posłyszysz, a i na łeb paskudny deszcz nie pada.
- Prowadź! - rzucił krótko Lewko, obcasy w bok Szafota.


***
Czarci szlak, od teraz osmółkowym zwany, doprawdy paskudny był i jakże niegodny szlacheckiej braci. Któż to bowiem widział, żeby tak wielkiej rangi diabły, piekielnicy i i lycantropy, zgarbieni w kucach poprzez plątaninę korzeni, larw różnorakich i jakże zdziwionych kretów, jęli się przedzierać. Toż to wstyd i sromota.
- Cóż począć panowie…? Siła wyższa - mruknął imić Bimbrowski, gramoląc swoje wielkie cielsko do małego tunelu, który wskazał kosmaty Osmółka.

Umorusani wilgotną ziemią, kłączami i wijącymi się różowatymi larwami, wyleźli panowie braci dokładnie w kącie obory, gdzie to kosmaty Osmółka swoje legowisko miał. We dworze Duniewiczów modły o wiele lepiej słychać było, ale wyglądało na to, że żywego ducha w całym obejściu nie ma i piekielnicy będą mogli swobodnie swój plan w końcu w życie wcielić.
Napchawszy sobie smoły do uszu, coby łacińskie paskudztwo, choć odrobinę stłumić ruszyli Lewko, Kociebór i imić Bimbrowski dwór Duniewiczów przeszukać.
Jeno Czarniawa samojeden na wzgórzu w strugach straszliwego deszczu pozostał. Czekał on cierpliwie, aż odgłos modlitw ucichnie i lud Gruzdowa do swych domów się uda. Jego martwe i niebijące już od wielu lat serce, wciąż do Lidki się rwało i choćby się waliło i paliło, to wąpierz straszliwy nie zamierzał odpuścić póki jeszcze jeden raz w oblicze chłopskiej dziewicy nie wejrzy.


***
Odszukanie sukni cnotliwej Duniewiczówny nie stanowiło żadnego problemu. I choć panienka Urszula do niewiast skromnych należał i nigdy nie stroiła się zbytnio, to i tak w jej szafach i kufrach niejedna suknia się znajdowała. Kociebór wybrał jedną, co to najmocniej zapachem panienki przesiąknięta była.
Musiał lycantrop szlachecki stwierdzić, że woń to była iście obrzydliwa. Woń kadzidła kościelnego mieszała się z dziewiczym potem i aromatem polnych kwiatków. Wdychanie tych wonności z miejsca o mdłości i zawroty głowy go przyprawiało. Cóż jednak było czynić? Innego sposobu, by cnotliwą Duniewiczównę odszukać nie było, a przecież żaden z nich nie chciał zawieść księcia Asmodeusza.

Gdy Kociebór sukni panienki szukał, imić Bimbrowski z miejsca drzwi do piwniczki wywalił i wiedziony nosem pijanicy od razu do dwóch beczek znamienitego tokaju się dorwał. Potężnymi haustami swoje pragnienie alkoholowe gasił. Z każdym łykiem nie tylko kolory na jego pobladłe lico wracały, nie tylko uśmiech na jego diabelskiej facjacie się odrodził, ale i humor do zabaw i swawoli wrócił, a i przyjemne ciepełko po żołądku i kościach się rozeszło.
Na dodatek imić Bimbrowski nie pił sam, jako to w zwyczaju ostatnie pijaki i opoje mają. Nie było to może najprzedniejsze towarzystwo z jakim Otyły Pan miał okazyię trunków zażywać, ale i z gorszymi łachudrami toasty wznosił. Także z dobrą monetę przyjął towarzystwo kudłatego Osmółki.
- Co w mię, to w cię - zakrzyknął Bimbrowski w stronę pospolitego bydlęcego czorta, wznosząc w górę beczkę tokaju na znak toastu

Gdy Kociebór w sieni w prawo skręcił, a Bimbrowski na wprost drzwi do piwniczki szukając, imić Lewko skręcił w lewą stronę. Kroki swe skierował do pokoju z którego go jakiś omam, czy też sługa anielski siłą wyrzucił. Ostrożnie drzwi od owej feralnej komnaty uchylił i z miejsca go drażniąca woń świętych kadzideł i świec intencyjnych w nozdrza uderzyła. Wstrzymał Mazur swój oddech i łeb do środka wsadził. Zewsząd łypały na niego oblicza świetych, którymi niemal wszystkie ściany pokoju wystrojone były. I święta Felicyta i święty Sebastian setkami strzał przeszyty, a takoż święta Agata, co na rozgrzanych węglach zmarła, a również święty Wojciech, co pogańskim Prusom i Bałtom niósł wiarę krzeciyańską.
Spojrzenia tylu świętych na chwilę zmroziły sławnego chorążego Czarnej Nowiny. Lewko w mig się opamiętał i sam siebie napomniał, że to przeta li tylko ręką ludzką wizerunki bigotów uczynione, a nie oni sami we własnych osobach, przed nim stoją.
Dzięki temu zmysły mu się wyostrzyły i bojaźń minęła. I wtedy właśnie w kącie pokoju dojrzał on kawałek pergaminu na czworo złożonego. Niechybnie był to list, który w pośpiechu panienka Urszula kreśliła i który na jej nieszczęście wysłany nie został.
Już miał diabeł łęczycki do środka się wgramolić i list ów porwać, gdy wołanie głośne posłyszał. Krzyk z zewnątrz dobiegał i zarówno Kociebór, jak i imić Bimbrowski także go dobrze słyszeli. Głos ów twardy i potężny był, siłą przepełniony i niezwykłą hardością.
- Hejże tam we dworze! Hejże czarty podłe wyłazić! Ino już mi tu w szeregu stawać i o zmiłowanie prosić. Wyłazić pókim dobry, bo jak nie to sam po was wejdę i za ogony powyciągam!



“Pełen nadziei idziesz zrywać w zimie kwiaty dla swej królowej.”
Johann W. Goethe, “Cierpienia młodego Wertera”

Imić Gabryiel Czarniawa
Łzy po policzkach Czarniawy samoistnie spływały. W półmroku nie szło ich od strug deszcz oblicze mu chłostających, odróżnić. Wąpierz wiele lat na tym nieszczęsnym padole już żył i cierpliwości się nauczył. Tym bardziej teraz, gdy wskutek klątwy wszytko mu obrzydło.
Czekał, więc aż nieszpory wybrzmią i bez obaw do wsi będzie mógł wjechać. Pleban ostatnie modły właśnie wznosił, gdy u boku skulonego krwiopijcy pojawiła się, jakby znikąd starucha. Jęga o włosach siwych, niczym oblicze Luny kostur swój sękaty wznosiła i jego koniec ostry pod żebro Czarniawie wbiła.
- Tęskno ci do niej, prawda? A przeta mówiłam ci, nielekce sobie waż jej, wszak ona wyjątkowa i wielga moc w niej drzemie.
Wąpierz zwrócił swe oblicze w stronę szeptuchy i w milczeniu słuchał.
- Wielce żeś ją waszmość zranił i krzywdę wielgą uczynił. I ja takoż winnam cię przekląć i na zatracenie ostateczne zostawić. Jako jedyny żeś się jednak przysiągł. I choć na na milę twoje słowa kłamstwem tracą, to dam ci ja jeszcze jedną szansę. I żeby honor swój ocalić i coby łaskawość Lidki odzyskać. Słuchaj zatem waszmość uważnie, bo nie będę powtarzać. Pojedziesz waszmość w te pędy do Łuczaju. To niecałe cztery mile na północ stąd. Tam na wzgórzu za wsią stary kościół stoi, a właściwie to co z niego ostało gdy go piorun trafił i ogień do szczętu strawił. Ludzie to za straszliwy omen wzięli i po dziś dzień tam nikt nie mieszka. W kościele tym krypta jest, o czym mało kto wiedział. Odszukasz ją waszmość i zejdziesz do niej. Tam grób najdziesz, abo urnę gdzie szczątki pewnego szlachicury, co to niby kościół ów ufundował spoczywają. Rudnicki się wołał, ale nie o niego się rozchodzi, jeno o pierścień z którym go pochowano. Najdź ten pierścień i na polanę go przynieś. W ten sposób i honor swój szlachecki ocalisz i względy Lidki odzyskasz. Działaj zatem waszmość! Działaj, bo czas nagli.

Ostatnie słowa Czarniawa ledwo dosłyszał, choć jęga ledwo dwa kroki od niego stała. Wiatr bowiem potężny zawiał i jej słowa zniekształcił, a takoż i ją samą gdzieś przegnał. Ostał się więc na powtór imić Czarniawa sam, jak palec, jeno ze smutkiem co mu serce trawił i wątpliwościami wielgimi, co mu teraz czynić wypada.

Wąpierz wysłuchał jęgi, lecz nim zdążył dać odpowiedź, zapytać o cokolwiek starucha zniknęła. Niczego tak nie pragnął jak odzyskać Lidkę. Choć to pewnie za dużo powiedziane. Chciał dziewczynę po prostu szczerze przeprosić i odwołać swe haniebne słowa skierowane w jej stronę. Wyjaśnić dlaczego musiał ją zranić, błagać o przebaczenie. Czy dostanie rozgrzeszenie czy znów zostanie przeklęty już go nie obchodziło. Po prostu musiał tą sprawę załatwić, bo do końca swoich dni, czy może raczej nocy będzie ta historia go dręczyć i nawiedzać niczym najgorsze koszmary. Wystrzegał się wyrzutów sumienia, wydawał zbyt zepsuty i próżny by je odczuwać, a gdy w końcu go dopadły stały nieopisaną torturą, męką piekielną na którą skazany zostać może tylko najohydniejszy dewiant lub najokrutniejszy zbrodniarz.
Gdy pod dworem Duniewiczów pojawili krewcy krystijanie uzbrojeni w święte chorągwie i szable, Gabryjel Czarniawa wiedział już, jak ta noc się dla niego skończy. Nie zdąży odzyskać przebaczenia Lidki, ale za chwil parę przestanie w końcu cierpieć, skończą się na zawsze jego katusze. Lecz nim to nastąpi, upokorzony i złamany krwiopijca, dziecię nocy, całą swą piekielną potęgę wrogom objawi. By ich wnuki i prawnuki z lękiem wypowiadały imię Gabriela Czarniawy. Azraela von Czirn.
Ruszył wąpierz w strugach deszczu przez gościniec w stronę dworu, zimne mokre ciężkie łzy spływające z nieba ściekały mu ciurkiem po włosach i twarzy, pod butami chlupotała woda. Nie posiadał szabli ani żadnej innej ziemskiej broni. Broń stanowił jego umysł. Umysł, który w starciu z pogańskimi czarami zawiódł go straszliwie, doprowadzając do czarnej rozpaczy. Jeśli nie jest w stanie sprostać bogobojnym rycerzom, jeśli stara jęga i młoda czarownica mają nad nim taką władzę, nie powinien dalej istnieć. Zbyt dumny jest by żyć w takim poniżeniu.
W pewnym momencie jego stopy oderwały się od ziemi i zaczął lewitować. Pojawił się za plecami rycerzy.
- Za siebie spójrzcie panowie szlachcice, bo to nie na dworze czai się wasza zguba, lecz tutaj. Nazywam się Azrael von Czirn choć być może wasi dziadowie znali mnie pod innym imieniem. Żywię nadzieję, że nim naostrzyliście szable, zmówiliście pacierz i dosiedliście koni zdążyliście pożegnać swe matki. Ukołysaliście dzieci do snu a na usta żon złożyliście czuły pocałunek. Cieszcie się tymi chwilami, bo jeszcze tej nocy wasze ciała spoczną na zawsze w zimnej mogile. A tobą chrześcijaninie – wskazał na przywódcę - gdy skończę z twoimi kompanami, pożywię się do syta. Lecz zostawię przy życiu byś mógł wrócić do domu. Nim przekroczysz jednak próg ja zjawię się tam pierwszy. Pożegnam za ciebie matkę, ukołysze twe dzieci do snu a na usta żony złożę pocałunek. Sprawię byś poczuł taki sam ból, jaki mnie zżera i nie daje spokoju. Nienawidzę cię choć nawet nie wiem dlaczego i sprawię, by twoje życie stało się takim samym koszmarem jak moje.
Wąpierz w jednej chwili rzucił czar by otoczyć wrogów ognisty kręgiem. A potem każdy jeden umysł z osobna zniewolić, opętać i nagiąć do swej woli. Zmusić by w bitewnym szale rzucili się na siebie, cięli szablami, wygryzali sobie gardła, wyłupywali oczy. Tylko jednego, tak jak obiecał, przy zdrowych zmysłach chciał oszczędzić. Albo tej nocy zasieje trwogę w serach wrogów, odbierze im życie, albo sam przestanie istnieć. Nie wąpierza nie było już innej drogi.