Przez cały dzień Wi chciała jeszcze chociaż na chwilę wrócić do pokoju brata żeby upewnić się, że scena ich wielkiego pojednania faktycznie miała miejsce. Zapewnić samą siebie, że Daryll jest bezpieczny w domu. Że na jego pościeli ciągle został ślad jej skulonej, w nocnej wizji grozy, drobnej sylwetki. Od lat nie rozmawiali otwarcie. Nie o snach, nie o tęsknotach i nie o tym co do siebie czują. Był to dla nich oboje moment całkowicie wyjątkowy… Choć przez kilka minut po, Indianka zastanawiała się czy aby nie podyktowany jedynie chwilową potrzebą matczynej opieki i emocjonalnej bliskości. Intencjonalnie odrzuciła tą wizję od siebie. Wolała wierzyć, że w końcu dostrzegła co zakryte. Zobaczyła nareszcie jego oczami ich wspólny świat. Podkrążonymi, zmęczonymi, pełnymi łez. Przejęła na kilka chwil zawiedziony, kruchością ludzkiego bytu, dziecięcy wzrok. Co rusz wbijany w ziemię byle tylko nie odkrywać twarzy, które może za chwilę stracić. Od lat Wikvaya przytłoczona obowiązkami i tym jak bardzo ma być wzorem do naśladowania dla innych przestała nawet myśleć dlaczego brat nie może na nią patrzeć. Nie zasługiwała na to. Brała na siebie cała uwagę szkoły i miasteczka, byle tylko ich bywalcy nie mieli czasu na pytania o to gdzie i dlaczego jest młody Singeltone. V była wyjątkowa i wiedziała o tym, rozumiał też to każdy, kto się z nią spotkał. Jedynie jej własny brat nie czuł jak oni. Ignorował ją. Odrzucał. Wyobcowywał. Jakby równą winą co jego choroba obarczona była i jej rasa. Chociaż…

- Nie dziś. – musiały wybrzmieć słowa Wi, nie mające, jeszcze przez lata dla nikogo innego, znaczenia.

Singeltonówna zajęła się sprawami domu. Pilnowała kuchni, zadzwoniła do szkoły, uśmiechała się do przechodzących przed recepcją gości. Co prawda, nie znosiła chwil, gdy musiała korzystać z telefonu, ale nie unikała ich. Czas pozostały do powrotu matki z miasta wykorzystała na spisywanie od Katy Batey’s zaległych tematów lekcji. W niespiesznej rozmowie tłumaczyła jej wszystkie zdarzenia ostatniego dnia. Jednocześnie dziwiąc, przerażając i zachwycając przyjaciółkę obrazami jakie przed nią roztaczała.

- Przychodzisz jutro Wi?

- Nie wiem. Nie umiem powiedzieć jak się będzie czuł Daryll.

- A co on?

- Wrócił z gór. Uratował człowieka i obiecał przy mnie być, a ja przy nim.

- O ja. Bohater. Boisz się iść do szkoły sama? To mogę przyjechać po Ciebie, przecież.

- Nie Kate, boję się zostawiać Niedźwiedzia samego. Śmieszne, ale mama nazywała chyba pensjonat po nas, więc musimy dla równowagi natury, dla spokoju duchów, zostać tutaj na razie razem.

- Nie rozumiem, ale uznaję. Daj znać jak będziesz czegoś potrzebować, choć pewnie Frank będzie pierwszy, który to sprawdzi.

- Nie musi.

- Nie podoba Ci się?

- Podoba, ale ma swój dom, o który musi dbać, a ja mam swój.

- Nie musisz już być przecież Singeltone.

- Nie, ale jeszcze chcę. Widzę tu swoją przyszłość, jak Ty.

- Dobra V. Dzwoń do mnie jak nie będziesz mogła przyjść to może ściągnę wszystkich poobijanych znajomych i wpadniemy z lekcjami. Dla Ciebie i dla Darylla też. On chyba z młodą Spineli jest w klasie?

- Jest. Dziękuję Kate, zadzwonię jak będziemy musieli zostać.

Rozłączyła się. Spojrzała na tarczę zegara. 17:47. Obiadokolacja wydawana od kilkunastu minut. Ruszyła do stołówki, gdzie spędziła kolejne 15 minut na rozmowie z pracownikami kuchni. Po nich, już każdy w Twin Oaks, mógł być pewien, że następnego dnia, usłyszy o młodym Singeltone. Wi nie chciała mówić, ale pomoc kuchenna z pensjonatu składała się z 3 starszych pań, które kochały plotki i wszystko czego nie usłyszały umiały sobie dopowiedzieć. Cała sytuację na dole zajazdu córka właścicielki skomentowała tylko zmęczonym uśmiechem i zabrała porcję zupy dla brata na górę.

Gdy Debra wróciła do pensjonatu zastała swoje dzieci w jednym pokoju. Młodsze śpiące na łóżku i otulone ze wszystkich stron kołdrą. Starsze przytulone jedynie do jego dłoni i skulone z przymkniętymi oczami tuż przy posłaniu Darylla. Pocałowała oboje w czoła i kazała Wi iść do siebie.

- Zostanę, Daryll ma gorączkę… i obiecał, że będzie mnie bronił.

- Nic Ci nie grozi.

- Nieprawda, duchy szemrzą, że idzie śmierć… Posłuchaj mamo… Rzeka wrze, a my jesteśmy w niej…

- Wi…

Ostatnie dwie doby rozdzierały spokój nastolatki jak rozwścieczone zwierzę rozszarpujące ciała w jej coraz bardziej koszmarnych wizjach. Tej nocy powinna była spać w swoim własnym łóżku otoczona plecionymi kocami w indiańskie wzory, które, przy każdej okazji, wręczała jej rodzina ze strony taty. Zamiast tego tkwiła uparcie przy łóżku brata póki jej myśl całkowicie nie uleciała poza ograniczenia ciała. Nękanego jedynie fizjologicznymi reakcjami obronnymi na stres, tak pilnie, przez ostatni czas, pielęgnowany kulturowymi majakami wewnątrz niej samej.

Spała niespokojnie wyrywana z nieświadomości najdrobniejszymi zmianami rytmu natury. Czuła przez skórę jak rozwścieczony deszcz szarpie się i uderza w ciemność by w końcu paść na ziemię osierocając rdzeń istnienia natury ostatnią łzą wsiąkłą w rozmokłą glebę… Wtedy usłyszała krzyk. Nie odgadła słów, nie poznała głosu. Ruszyła przed siebie nie zapamiętując niemal nic.
Rano obudziła się przykryta kocem w swoim własnym łóżku. Wstała i przejrzała się w lustrze. Musiała wziąć kąpiel i poukładać myśli. Na śniadanie zeszła już umyta i ubrana, o lata spokojniejsza od tego jak się czuła, gdy wieczorem „obce” siedziało w jej głowie. Spojrzała na brata z uśmiechem i odruchowo jeszcze ciepła po moczeniu się w wodzie ręką sprawdziła mu temperaturę na czole.

- Już chyba dobrze. Martwiłam się o Ciebie wczoraj. Mama też. Wróciła późnym wieczorem z Twin Oaks, ale już Cię nie budziłyśmy, bo miałeś gorączkę. W sumie to ja martwiłam się ciągle, bo nigdy nie chciałam żebyś zostawał ze swoimi problemami sam. A teraz ja na Ciebie zrzuciłam swoje wczorajsze myśli. Wynagrodziłabym Ci to śniadaniem, ale Pani Bennet była pierwsza. Weź kurtkę i idziemy na taras jeść i cieszyć się pierwszymi od paru dni promieniami słońca.

Obecność siostry, jej troska sprawiły, że Daryll odsuwał od siebie czarne myśli. Prześladujące go wspomnienia z poprzedniej nocy, gdy przedzierał się przez las rozmywały się niczym mgła w ciepły poranek. Zarzucił na siebie ciepłą kurtkę z kapturem, zapiął ją pod samą szyję.

- Cieszę się że w końcu pogadaliśmy Wii. Tak naprawdę pogadaliśmy – odpowiedział chłopak zupełnie szczerze – Może i nie lubię dużo mówić, ale umiem słuchać. Dlatego możesz dzielić się ze mną swoimi myślami, kiedy tylko chcesz. I nie przejmuj się tak. To tylko głupie sny. One się nigdy nie sprawdzają.

Wi podsuwając Daryllowi drugi ze zwiniętych koców i sadowiąc się w samym rogu podwójnej sofy przy stoliku z widokiem na rzekę zostawiła bratu przestrzeń do swobodnego wyboru miejsca przy śniadaniu. Kłębki pary z herbaty ulatujące z trzymanych w dłoniach kubków przyjemnie rozgrzewały ciała. Dodatkowo poprzez łączenie swoich niespokojnych strzępów z poranną mgłą nadawały chwili tajemniczej wyjątkowości. Singeltonówna skupiła się na napoju i rytmie oddechu towarzyszącego jej chłopaka. Jej spokojna twarz, niczym skała, niknęła w naturalnie pięknej scenerii miejsca. Nie teraz, ale czasami młoda Indianka zmuszona była twardo rozgraniczać świat materialny od duchowego. Jednak w tych kilku, szczególnych przypadkach, postrzegała siebie tylko ponad tym co namacalne. Mimo to, w szkolnej rzeczywistości całkowicie świadomie wybierała niechcianą drogę na świecznik zbudowany jako tama dla przeciwności losu spotykających Darylla. Przez to V sama przed sobą wywyższała się ponad rzeczywistość swoje stanowisko potwierdzając chociażby myślą, że gdyby stanowiła przykład zwyczajnej nastolatki to dawno jej myśl zaprzątnęłaby satysfakcja z posiadanego już zaproszeniu na piątkową imprezę u Leona. Zamiast niej wolała cieszyć się chwilą z rodziną:

- Pójdę po mamę. Też ostatnio napsułam jej nerwów. Wczoraj rozbiłam samochód, gdy omijałam zgubioną na drodze Panią Marcum. Staruszka chyba ma już demencję, a ja paranoję, bo wydało mi się, że też wie o tym NASZYM śnie, gdzie byliśmy Mary. Anton, jej syn, ten dostawca mamy, znalazł nas wszystkich i zabrał z powrotem do Pensjonatu. Mama opatrzyła Gerdę i rozwiozła wszystkich do domów. Nie gniewała się, ani nigdy nie mówi tego na głos, ale chyba czuje się zmęczona tymi dodatkowymi problemami, które często sami jej tworzymy…

Zjawienie się policyjnego radiowozu przerwało rozmowę. Wieści jakie przywiózł jego kierowca, choć nie odbiegały od rozpoczętej tematyki, to widocznie wstrząsnęły wszystkimi obecnymi przed pensjonatem uczestnikami wymiany zdań:

- Dzisiaj znaleziono ją na pół żywą, przy moście. Została zaatakowana. Ktoś zadał jej kilka bardzo poważnych ran. Lekarze walczą o jej życie w szpitalu.

- Zabierze nas Pan, proszę, do szpitala? – od razu zapytała dziewczyna.

- Jasne. Ale niewiele teraz pomożecie. Wszystko jest w rękach lekarzy. Dajcie tylko znać, kiedy. No i może trzeba kogoś zostawić w pensjonacie. Macie kilkoro gości. Niewielu, ale jednak.

„Mary McBridge to nie jest nasza sprawa.”

„Mary McBridge to nie jest nasza sprawa.”

***

Podróż upłynęła im pod znakiem na nowo budzących się upiorów. Z każdym kolejnym zadanym pytaniem o scenę ataku na ich mamę w Wi kiełkował lęk, który karmiony zdawkowymi odpowiedziami Fallsa systematycznie rósł w dziecięcy niepokój, aż do całkowitego jego rozkwitu w atawistyczne przerażenie... Indiance coraz trudniej przychodziło wyduszenie z siebie jakiegokolwiek słowa. Łamał się jej głos. Lekka kurtka ciążyła jak ołowiany kołnierz. Ciśnienie rozsadzało jej żyły. Nieznośny ból zamykał oczy. Chwilę temu była w stanie przyjąć na siebie cały ciężar odpowiedzialności za brata, pensjonat, gości i pokrzywdzony duchowy świat. Lecz kiedy zaczął ją dusić strach, ciałem, raz po raz wstrząsał fizyczny dreszcz, zmuszona była się przed tym wszystkim skryć. Uścisk jej ręki na dłoni Darylla nagle osłabł. Sylwetka V bezwiednie opadła całą swoją wagą na ramię brata. Była przytomna, ale balansowała na granicy swoich możliwości emocjonalnych. Czuła się wyczerpana:

- Daryll, przytulisz mnie? Nie chcę zostać sama.

Gdy radiowóz Falls’a przecinał kolejne ulice Twin Oaks, pytany przykleił nos do szyby, lecz nie rejestrował tego co widzi. Jego umysł błądził teraz w czasie i przestrzeni odtwarzając rwane sceny z udziałem Debry Singelton opatrującej jego pierwsze poważne skaleczenie, gdy bawiąc się w berka z Wii paskudnie zarył kolanem o betonowy podjazd, Debry odwożącej go po raz pierwszy do szkoły i czuwającej długimi godzinami przy szpitalnym łóżku, gdy dogorywał na oddziale dziecięcej onkologii. Kolejne obrazy przelatywały niczym slajdy, czasem rwane, bo wspomnienia bywają mgliste i zwodnicze. W pewnym momencie czując nacisk na ramię wrócił do rzeczywistości, usłyszał głos Wi. Gdy na nią spojrzał, zrozumiał, że jego siostra czuje się równie podle jak on sam. Tyle, że ona potrafiła stawiać barykady, przetrzymać ten pierwszy napór złych emocji, które odbierają oddech w piersi i doprowadzają człowieka do czarnej rozpaczy. Ale każda barykada kiedyś w końcu musi paść a gdy życie ukochanej matki wisi na włosku, to nie kwestia godzin, lecz minut.

Objął ją ramieniem, teraz to on próbował być silny dla niej. Chociaż na chwilę, bo nie wiedział co wydarzyły się w szpitalu, jakie wieści na nich czekają.

- Nie będziesz sama. Jestem tu Wii. Nigdzie się nie wybieram siostrzyczko – wyszeptał.

Gesty znaczą więcej niż słowa, więc tulił ją najczulej i najmocniej jak potrafi, by wyrazić swoją miłość i wdzięczność dla starszej siostry.

- W nocy też widziałam wilka - znajomy zapach i czuły dotyk przywróciły dziewczynie umiejętność artykułowania myśli, które od dłuższego czasu krążyły wokół miejsca, kolejnej po domu Mc’Brige, masakry. Wyobraźnia zalęknionego dziecka podsuwała jej najbardziej wstrząsające obrazy scen jakie mogły lub nie, wydarzyć się nad rzeką ostatniej nocy.

- Ten Gunn. Nowy gość w pensjonacie. Miał naszywkę z wilkiem i był wczoraj w nocy gdzieś pomiędzy cieniem, a mrokiem naszego podjazdu. Obudziłam się, bo słyszałam krzyk. Niewiele rozumiałam z tego co się działo, widziałam go przez okno, ale nie wiedziałam czym był on, a czym wrzask. Mogłam śnić, ale zasypiałam obok ciebie, a obudziłam się u siebie. - dodała bardzo cicho - Chyba chcę tam iść.

- W porządku Wii – odpowiedział Darylll próbując poukładać sobie w głowie to co właśnie usłyszał – Najpierw mama, a potem zastanowimy się co dalej.

Singelton wiedział, że Falls przysłuchuje się ich rozmowie, więc w ostatniej chwili ugryzł się w język i wyszeptał siostrze do ucha to co omal nie powiedział na głos przy gliniarzu.

- Jeśli ten facet wydaje ci się podejrzany, możemy później sprawdzić jego pokój.

Skinęła głową i nie próbowała rozciągać tematu, którego sama wiedziała, że nie powinna przy nikim obcym zaczynać. Chciała iść nad rzekę, ale pomysł brata był bezpieczniejszy, łatwiejszy do wykonania i jednocześnie bardziej wiarygodny dla śledczych w wypadku odnalezienia jakichkolwiek śladów.
Pragmatyzm, którym czasami potrafiła wykazać się Wi wynikał z potrzeby danej chwili wymuszonej akurat konkretnymi doświadczeniami lub bezpośrednio przyjmowanymi od kogoś poleceniami. Na ogół jednak myśli Wikvayi zostawały gdzieś poza zasięgiem zwyczajności. Ewidentnie, w przeciwieństwie do świadomości Darylla, który od czasów śmierci przyjaciółki żył jedynie w twardych granicach realności. Niedługi czas, który spędziło ze sobą ostatnio rodzeństwo zaczął rodzić owoce. Budził i pielęgnował między nimi uczucia, przynosił wiedzę o sobie nawzajem i wskazywał na potrzebę oraz możliwość wzajemnego się uzupełniania.

Mary McBridge to nie jest nasza sprawa
Mary McBridge to nie jest nasza sprawa
Mary McBridge to nie jest…
Kiedy Daryll usłyszał co się stało z mamą, nie wiedzieć czemu przypomniał sobie co powiedział wczoraj do Wi. Teraz jego własny głos dręczył go i wypominał mu te słowa, kpił i karcił, torturował. Policjant nie zdążył jeszcze wyjaśnić kto zaatakował Debrę, ale Singelton już ułożył w głowie całą historię. Maniak, który zaszlachtował jego koleżankę znów zaatakował, ale tym razem obrał za cel osobę ponad wszystko przez Darylla kochaną i ubóstwianą. Spełnił się jego największy koszmar, tak bardzo chciałby być złym synem, nienawidzić matki lub chociaż sprawić by stała mu się obojętna, by nie czuć nic gdy Jack Falls z poważną miną poinformował ich, że Debra Singelton walczy o życie w szpitalu. Wrócił do niego tamten dzień, gdy ostatni raz rozmawiał z Annie, gdy już wiedział, że to koniec a on nic nie może na to poradzić. W podbrzuszu kolejny raz poczuł szpikulce lodu, odebrało mu oddech, rozdzierająca rozpacz miała za chwilę w nim eksplodować, roznosząc go na emocjonalne strzępy. Ledwo się pozbierał po Annie, a teraz znów wszystko wróciło jak bumerang.
Zakręciło mu się w głowie i możliwe, że po prostu by zemdlał, gdyby nie obecność jego siostry. Odruchowo wyciągnął rękę do Wii. Gdy spał czuł jej obecność i nawet nie zdawał sobie sprawy jak wiele to dla niego znaczy. Odsuwał się od niej by poczuć się lepiej, ale jeszcze lepiej się czuł gdy przebywała blisko niego. Nie był z tym wszystkim sam i ta myśl dodawała mu otuchy, jak solidny strop podtrzymywała sypiącą się psychikę szesnastolatka.
- W jakim ona jest stanie? Wie pan coś więcej? Możemy jechać ją zobaczyć? – zaczął na wydechu wypluwać z siebie pytania, walcząc, żeby wstrzymać napływające do oczu łzy. Chciał być tak samo silny jak siostra, obiecał ją przecież bronić, więc nie mógł w takim momencie się rozkleić. Ona potrzebowała jego, on potrzebował jej. Właśnie teraz, gdy mogli za chwilę stracić tak bliską im osobę.

Wikvaya stanęłą tuż przy bracie i ścisnęła jego dłoń. Pierwsza jej myśl dotyczyła mamy, ale druga była już rozsądna i nakierowana na to by zmierzyć się z zarządzaniem czasem i emocjami fałszywie go wydłużającymi. Każde z pytań jakie miała do zadania miała zamiar wypowiedzieć już w drodze do szpitala. Wszystkie odpowiedzi jakie chciał usłyszeć Daryll również mogły paść podczas wspólnego przemierzania trasy do Twin Oaks. Dziewczyna była przekonana, że tak samo jak każde z dwójki rodzeństwa Singleton, nie chciało zostać osamotnione, tak samo ich matka potrzebowała odczuć i zrozumieć, że za nic na świecie nie może ich zostawić.

- Nic mi nie wiadomo o jej stanie. Ale chyba nie jest dobrze. Straciła sporo krwi, znaleziono ją w rzece, mocno wyziębioną. Gdyby nie wędkarz, który rano wybrał się na pstrągi…
Nie dokończył myśli. Nie musiał.

Nastolatka przytuliła dłoń brata do swojego uda jakby chciała go schować przed całym niepokojem świata wylewającym się ze słów stróża prawa.
-Nie chce się rozdzielać z bratem. Poprosimy Panią Bennet o opiekę nad gośćmi i nadzór nad pensjonatem do południa. Na pewno sobie poradzi, bo wszystkich tutaj już zna, a z nowych przyjezdnych jest tylko jeden facet. Wczoraj go meldowałam na dwie noce. Gość z Chicago, Jake lub Jack Gunn. - odruchowo powróciło do niej wspomnienie ubiegłej nocy, kiedy obudzona, chyba, krzykiem wyjrzała przez okno. Miala zamiar o tym powiedzieć Daryllowi, chociaż nie zamierzała mieszać policji w śledztwie swoimi przewidzeniami. - Po dwunastej odbiorę od Pana Chase'a swoje auto wtedy wrócimy albo znajdziemy kogoś do pomocy.
- Dobra. To mogę was zabrać nawet teraz, jeżeli chcecie. - widać było, że policjanta cieszy ta decyzja.

Gdy kończył zza zakrętu wyłonił się z terkotaniem starego silnika znany Wi samochód. Należał do Antona Marcuma. Na jego widok twarz jacka ściągnęła się w grymasie zamyślenia czy wręcz jakiegoś niepokoju. Widać było, że funkcjonariusz nie przepada za brodatym farmerem. Tymczasem stary Marcum zjechał na parking przed "Niedźwiedziem i sową" i zatrzymał w miejscu. Z piskiem odchylił szybę od strony kierowcy.
- Mam twoją kurtkę, dziewucho. I trochę jagnięciny w podzięce - wychylił się zupełnie ignorując mundurowego.

Daryll ledwo zarejestrował obecność Macruma. Kręciło mu się w głowie i zrobiło niedobrze, gdyby nie obecność starszej siostry oklapł by pewnie na tyłek próbując przetrawić to co powiedział przed chwilą Jack Falls. Stał sztywno kurczowo trzymając jej dłoń, spierzchnięte usta zacisnął w gniewie, przysłuchując dalszej części rozmowy. Wikvaya okazywała nieludzki wręcz spokój i opanowanie, chociaż wiedział, że to tylko maska, bała się o mamę tak samo jak on, ale potrafiła nie wpadać w panikę i działać pod presją. Różnił ich nie tylko odcień skóry, kolor włosów i oczu, lecz także sposób w jaki okazywali emocje.
- Wii, nie ma czasu, niech zostawi gdzieś to mięso, jedźmy do mamy – wydusił z siebie w końcu na wydechu młody Singelton.

- Chcielibyśmy pojechać już. Dziękuję Anton, ale ktoś rano zaatakował mamę nożem. Jest w szpitalu. Pani Bennet z kuchni na pewno pomoże przy mięsie i w opiece nad pensjonatem. Poproś ja w moim imieniu, bo wiesz przecież jak to jest martwić się o mamę. Chodź Daryll, pojedziemy do niej. - pogłaskała chłopca kciukiem po dłoni i przytulając do siebie zaczęła prowadzić go do radiowozu.