Od kilku zamglonych rozpaczą dni skołatana dusza Wikvay’i wiła się pomiędzy codziennymi obowiązkami a niewypowiedzianą potrzebą wyzwolenia. Jedynymi przebłyskami świadomości w mętnym nurcie mijających dób okazały się chwile z Daryllem, które w niewytłumaczalny sposób zapadły w pamięć mięśniową i deklaratywną istnienia młodej Singeltone. Wszystko inne, co było wokół niej i co próbowało wpłynąć na nią z otoczenia poza Nim zdawało się rozmyte i nieważne. Załamana nagła zmianą w swoim życiu nastolatka nie była w stanie zdobyć się na więcej niż, schematyczne powtarzanie wyuczonych wcześniej wzorców. Gdzieś na granicy postrzegania mignął jej Gun, Fall, znajomi Mamy, jej własny małomiasteczkowy świat z Kate, Frankiem i Tommem. Dopiero wiadomość ze szpitala wyrwała ją z objęć własnej, powolnej śmierci w standardach życia, którego wcale nie chciała i naprawdę nie umiała znieść:

- Daryll, mama się obudziła! – wykrzyknęła ledwie przekraczając próg. Każda myśl wydała się ostra, każdy moment pełen barw. Przez sekundę widziała siebie sprzed ruchu, jak zdrętwiałą dłonią odkłada słuchawkę telefonu na blat wcale się nie rozłączając. Natychmiast się cofnęła i grzecznie pożegnała ze zwiastowaniem naturalnego porządku rzeczy:

- Dziękuję Pani za informację. Postaramy się być tak szybko jak tylko damy radę. Do widzenia.

Weszła na hall pensjonatu przywołując z pamięci urywki chwil, gdy widziała brata ostatni raz. Zdawał się wtedy wierzyć ze wszystkich sił, że jest w stanie obronić siebie i siostrę, ale kiedy Falls opuścił pensjonat i zostali sami, stracił całą pewność siebie. Widocznie zrozumiał, że znów uległ młodzieńczym gniewnym fantazjom, w których faszeruje psychopatę śrutem mszcząc się za mamę. Mimo to co jakiś czas robił obchód korytarzem, gdzie znajdowały się pokoje rodzeństwa Singeltonów. Nikomu nie mógł powiedzieć, że każdy cień, najmniejszy szmer, czy nawet tykanie zegara powodowało, że oblewał go zimny pot a serce stawało w gardle. Strzelba ciążyła mu w rękach jakby odlano ją ołowiu i dołożono jeszcze odważniki. W myślach zaczął przeklinać swoje tchórzostwo i tylko przy niej próbował zachować spokój. Nie dać po sobie poznać, że się boi. Przysięgał ją chronić, a ona mu ufała, ale co mógł być z niego za obrońca, kiedy byle skrzypnięcie doprowadzało go do uczucia bliskiego zwierzęcej panice? Czas, gdy chłopak bił się z myślami, zastanawiając jak wytrzyma piątkowy wieczór i noc w stanie permanentnego napięcia przerwał mu dzwoniący w biurze telefon. Od Wi usłyszał co się stało. Otworzył szeroko oczy. Widział, a ona spojrzała w nie i czuła, że oboje nareszcie zaczynają żyć. Daryll wiedział…. wierzył… że, mama się w końcu wybudzi, ale i tak informacja go zaskoczyła. Złapał za swoja kurtkę wiszącą na wieszaku, obok recepcji.

- Nie ma na co czekać Wii, jedźmy do niej. – Odpowiedział siostrze z ekscytacją o jaką ani Wikvaya, ani nawet on by się nigdy nie podejrzewał. Słysząc to pierwszy raz w życiu nie przeraziła jej wizja prowadzenia auta. Nic tym razem nie mówiło jej, że nie powinna wsiadać za kierownice nowomodnego wozu mamy. Nie lubiła, ale przecież umiała jeździć. Głęboko skrywane dotąd dążenie V wyrwało się z niej i ruszyło wraz z rodzeństwem Singeltone do głównych drzwi hostelu. Poza kurtkami i kluczami zabrali ze sobą tylko to co mieli w rękach kręcąc się po pensjonacie we wzajemnie sobie wyznaczanych bezwartościowych zadaniach, których bali się nie wypełnić. Gdy Wikvaya zamykała na klucz wejście, jej myśl wróciła do nieobecnych teraz gości i witającej ich ciemnością pustce w “Niedźwiedziu i Sowie”. Świadomie podjęła decyzję o pozostawieniu zajazdu niedostępnego, ani dla nich, ani dla nikogo innego.

- Teraz będzie już dobrze, musi być dobrze, już będziemy razem. - wtórowała słowami swoim podświadomym emocjom posyłając młodszemu bratu szczery uśmiech. Chłopak zaś kierując się w stronę samochodu odpowiedział siostrze tym samym. W przypływie euforii złe myśli ulotniły się jak mgła. Mama niedługo wróci do domu a policja złapie rzeźnika. Wi miała rację. Wszystko będzie dobrze. Musi być.

Opuścili pensjonat.

Jesienne powietrze z gór było rześkie i zimne. Samochód matki był na parkingu pod "Niedźwiedziem i sową". Musieli zabrać jego, bo ten, którym jeździła Wikvaya nadal był u Chase'a w warsztacie.

~MUZYKA~

Lekko unosiła się mgła. Księżyc przebijał się przez ciemne, zapowiadające kolejny deszcz chmury. Z daleka słyszeli dziwne odgłosy - echo imprezy u Leona. Melanż muzyki, okrzyków i tym podobnych odgłosów.
Samochód odpalił prawie od razu.
Droga do szpitala też minęła im bardzo spokojnie. Jednak, kiedy dotarli na miejsce, zorientowali się, że nie ma pod nim żadnego policyjnego wozu. Nie było też karetki obsługującej Twin Oaks. Parking pod szpitalem był pusty, dziwnie niepokojący.

Wi nadzwyczaj wyraźnie rejestrowała wszystkie szczegóły na jakie się natykali. Świat znów nabrał dla niej barw. W pełnej entuzjazmu rozmowie w drodze do miasteczka wspomniała nawet Daryllowi, że ma zaproszenie na imprezę Leona, a oni mają wóz, czas po zamknięciu godzin odwiedzin w szpitalu i może znajdą nawet ochotę na wyjście, kiedy mama powie już, że jest z nich dumna. Zachwyci się, tak samo jak oni, tym, że potrafili znów się do siebie zbliżyć i pomogli sobie nawzajem przetrwać ten ciężki czas. Była pewna, że Debra dostrzeże, że zasłużyli na wytchnienie. Na wspólną nagrodę i chwile dla siebie oraz jej przyjaciół, którzy przecież Darylla też chcą. Indianka nie umiała się powstrzymać od roztaczania przed bratem kolejnych wersji świetlanej przyszłości, w której wraz z miastem, mamą i światem duchów trwają w idealnej harmonii wzajemnych relacji i wdzięczności. W żadnej jednak z nich nie panował taki bezruch i cisza, jakie czekały na nich na parkingu pod szpitalem. Sytuacja była niepokojąca, a bijąca z wizji V radość zaczęła wpadać w okowy realizmu.
- Obiecali nam, że będą mamy pilnować, więc gdzie oni są, Daryll? Myślisz… że zostawili ją samą, bo znowu ktoś zginął?

- Oby nie – wydusił z siebie młody Singleton, nie mniej zaniepokojony niż jego siostra - Może gdzieś był wypadek, skoro nie ma też karetek.
Przez całą drogę do szpitala nie odzywał się, uśmiechał się jedynie kącikami ust, gdy Wii snuła wizje i opowiadała o imprezie u Leo. Był to lekko wymuszony uśmiech, chłopak zdawał sobie sprawę, że jest ostatnią osobą, którą Stafford zaprosiłby do swojego domu. A przyjaciele Wikvayii byli dla niego mili raczej z poczucia przyzwoitości. Daryll nie zrobił w swoim życiu nic, co mogłoby wzbudzić czyjąś sympatię. Gdy dotarli pod szpital, przestał się zastanawiać nad scenariuszami, które nie mają szans na realizację. Otworzył drzwi od strony pasażera.
- Chodźmy Wii. Mama już na pewno na nas czeka.

- Tak. Musi... - Przytaknęła V nie mając odwagi dokończyć zdania zapewnieniem, że będzie dobrze. Nie wiedziała jak będzie i co ją może jeszcze, poza oczywistą wizją powrotu do stagnacji, przerazić w tym nienaturalnie pustym miejscu. Stawiając nieśmiałe pierwsze kroki w kierunku uwolnienia wsparła się o ramię brata.

MUZYKA

Bryan zatrzymał się tuż za progiem hacjendy Leo. Z rękami w kieszeniach sportowej kurtki rozejrzał się po wnętrzu pełnym pijanej młodzieży. Nikogo nie dziwił wkurwiony wyraz twarzy osiłka. Niektórzy zastanawiali się wręcz czy Chase po prostu na stałe nie miał zmarszczonego czoła oraz ściągniętych brwi.
Gospodarz imprezy udał, że nie zauważył przybysza. Bryana ani trochę to nie zaskoczyło. Domyślał się, że Leo wcale go tutaj nie chce. Musiał jednak tolerować obecność tego rodzaju indywiduów, bo był cholernym lizusem. Przymilaczem, który chce mieć wszystkich po swojej stronie. “Bezkonfliktową, miekką fają” - jak określał go czasem w myślach Bryan. Młody futbolista gardził takimi ludźmi. Nie przeszkadzało mu, że “miękka faja” się do niego nie zbliża. Głupio byłoby na dzień dobry wyśmiać gospodarza i napluć mu w ryj, nie?

Na widok Marka Fitzgeralda Todd zaśmiał się, pochylił do ucha Bryana i powiedział:
- Wiesz, że wysmarowałem mu klamki i samochód własnym gównem? Ale się miotał, jebaniec, jak szukał, kto to.
Bryan powoli przekręcił głowę, spoglądając na Todda. Chyba nie był pewny co o tym myśleć. Nigdy wcześniej nie babrali się z gównem, aby komuś zrobić numer… Ale w sumie Mark go wkurwił. Wkurwił go tym, że nie przyszedł na mecz i przez to przejebali. A przecież to tylko kilka kropelek krwi z nosa, prawda?
- Wiesz co, jebać go. Dobrze zrobiłeś - wyraził wreszcie aprobatę Chase, zbijając żółwika z najlepszym kumplem. - Pierdolona księżniczka. Trochę ostrzej zagrałem a ten już ma pewnie zwolnienie do końca sezonu.
Bryan zacisnął mocniej szczękę. Wiedział, że on sam poszedłby na ten mecz nawet ze złamanym karkiem. Zależało mu. Był głodny sukcesu i to była jego jedyna szansa. Mark miał milion innych alternatyw...

Kręcił się przez jakiś czas w towarzystwie Todda. Wściekłość trochę mu przeszła, kiedy napatrzył się na roznegliżowane panienki. Krew buzowała w żyłach chłopaka. Ze zdumieniem zauważył, że niektóre laski patrzą z zainteresowaniem na jego kartoflaną mordę. Czyżby poszło mu na tym meczu lepiej niż przypuszczał? Chciał nawet zagadać do jednej z dziewczyn, ale nie wiedział jak. Zawsze jak się odzywał to wszystko psuł. Nie miał dobrych tekstów. Na razie postanowił milczeć. Tym bardziej, że niedługo później dostrzegł Daniela i Dana. Aprobata ze strony starszych kolegów nie ucieszyła go zbytnio. Cała ta sprawa mu się nie podobała. Dziwnie się czuł z tą akcją…

Kiedy Bart podszedł do osiłka, wzrok chłopaka zdawał się dziwnie czujny i rozbiegany. Ale w końcu typowy Bryan, nie? Zawsze z kijem w dupie, zawsze wkurwiony na cały świat…
- Siema - rzucił zdawkowo. - Cho na pole, nie będziemy nawijać przy tych wszystkich lamusach.
Futbolista kiwnął głową w stronę wyjścia, czekając aż Spineli do niego dołączy. Oczy Bryana i Dana spotkały się na moment.

- I spotkaliśmy się tutaj, aby w przyjacielskiej atmosferze omówić kwestie twojego nie wpierdalania się na nasz rynek, chłopczyku.
- Młody - Daniel rzucił do Bryana. - Przytrzymaj frajera. Wbijemy mu do głowy nowe zasady współpracy. Konkretnie, żeby zrozumiał.

Ciężkie łapy Bryana spadły na ramiona Spineliego. Szkolny osiłek stanął za nim, wykonując polecenie Daniela. Brakowało mu jednak przekonania. Może nie podobała mu się ta sytuacja, a może po prostu nie spodziewał się zbyt wielkiego oporu po zjaranym Barcie.
- Nie stawiaj im się to pójdzie gładko - mruknął do wciągniętego w zasadzkę kolegi.

Ale o so wam chodzi? - Bart pomału zaczynał kojarzyć fakty, ale był zbyt ujarany aby myśleć logicznie i równie adekwatnie reagować. - Co wy tacy od razu? Trzeba się wyluzować... Nie układa wam się w życiu? - roześmiał się. - Zapalmy skręta i wszystko wyjaśnimy. - zaproponował beztrosko.

My nie jaramy tego śmiecia - warknął starszy podchodząc blisko Spineliego. - Ustalmy sobie zasady. Kończysz z dilerką. Wszystkiego. Możesz dawać blanty kumplom czy laskom, proszę bardzo, ale jeśli dowiemy się, że bierzesz za to kasę, opony w samochodzie nie będę jedyną pociętą sprawą. Zapamiętasz?

Bryan zacisnął dłonie mocniej na ramionach Barta. Zdaje się, że chciał wzmocnić przekaz starszego kolegi. Dla wszystkich było lepiej, żeby zielarz się nie stawiał…

Bart odwrócił głowę obdarzając Bryana zimnym spojrzeniem. Pełnym zawodu.

Nawet na baniach jak u Leona? - obrócił twarz ku lokalnym bandziorom. - To są wszystko moi przyjaciele. - roztoczył rękoma krąg z zawodem jakby chciał wszystkich przytulić. - Tylko zioło? - zapytał z nadzieją jak mały chłopczyk proszący rodziców w sklepie o drobiazg przy kasie. - Tylko na baniach. - rzekł uroczyście kiwając głową. - Załatwię wam za to Złoto Acapulco! - zrobił szelmowskie oko unosząc brew. - To nie byle co! - wesoło zaśmiał się na sama myśl, jak by te tępe buziuchny sterydowych karczków rozluźniły się ujarane.
Optymizm był jego bronią na codzienne problemy, acz pomysły i ich realizacja często przysparzały odpały we własne kolano.

Widać było, że Daniel zamierza dać mu w mordę. Ale po słowach Spineliego zmrużył oczy.

- Targujesz się? Ze mną? - podszedł bliżej do trzymanego w solidnym uścisku Barta. - Zioło, to zioło, Spineli. Jeśli chcesz nim dilować, musisz coś dać w zamian. Też zielone. Ale nie do jarania.

Kropelka potu spłynęła po skroni Bryana. Osiłek nie wypuszczał Spineliego z rąk. Marszczył czoło, jakby intensywnie nad czymś myślał.
- Gostek ma kontakty - wtrącił nagle. - Jakby wam odpalił haracz to też byście na tym dobrze wyszli. Normalnie nowy rynek moglibyście zgarnąć dzięki niemu. To lamus, ale dobrze deale robi. Sam widziałem. Nadałby się.

Spineli uśmiechnął się.

- Tam zielone. To drobniaki. Ja to tylko dla znajomych z kieszonkowych. Nie wszystko za kapustę da się kupić… A widziałem, że fajnym wózkiem jeździsz.- Bart pokiwał głową odzyskując luz. - Bryan ma zakład. Mógłby stuningować kilka bajerów po kosztach… a ja umiem talent do zajebistego podkładu. Takie wzory odpierdolić mogę, że i w Sioux Falls będą wam zazdrościć. - uniósł brew. - Jeżeli Bryan umie lakierować… - rozłożył ręce.

Miał nadzieje dopiec tym dla Chase, bo nie ma nic bardziej wrednego niż przymusowa żmudna robota, i to za darmo, i to dla takich buców.

- Dobra. Zrobimy tak. Spineli będzie oddawał nam dwadzieścia pięć procent swoich dochodów z dilerki. - Powiedział Daniel po chwili zastanowienia. - Bryan, ty go przypilnujesz i dostaniesz od nas połowę tej kasy. Nad tymi malunkami pomyślimy. A teraz, Spineli, spierdalaj, abym się nie rozmyślił.

Starszy chłopak dał znać by Chase puścił Spineliego.

Bryan kiwnął głową i po chwili wahania wypuścił zielarza z uchwytu.
- To dobry deal chłopie, nie odwal maniany - mruknął cicho do Barta, jakby obawiając się nieprzemyślanej reakcji kolegi.

Bart wzniósł ręce w geście „okay-okay”, założył maskę przeciwgazową i bez słowa komentarza ruszył w stronę domu Leona.