Odmieniec nie specjalnie przejął się widokiem, zastawiających im drogę strażników i bramy. Noc na deszczu nie stanowiła dla niego nowości, w przeciwieństwie do tego co znajdowało się za murami miasta. Gdyby stawiono go przed wyborem między spędzeniem miesiąca w kompletniej głuszy, a tygodniem w zaludnionym mieście, bez większego problemu wybrałby to pierwsze. Lorath urodził się w dziczy i do niej należał. Prawdopodobnie upłynie wiele wiosen, nim w końcu jego negatywna postawa wobec ludzkich osad się zmieni… O ile w ogóle to kiedyś nastąpi.

Jednak jego odczucia wobec strażników zmieniały się prędko, niczym woda w wartkim strumieniu. Z beznamiętnej obojętności na początku, przeszedł w stan ledwo zauważalnego zainteresowania, wysłuchując historię o mordercach i złodziejach, a następnie nagłego przypływu gniewu na propozycję wejścia w zamian za “usługi” Szarańczy. W reakcji na ostatnie słowa strażnika jedna ręka Odmieńca spoczęła na ramieniu Szarej, a druga nieznacznie przesunęła się w stronę zawieszonego za pasem topora. Jednak ruch na bramie i słowa towarzyszki zmusiły go do zaniechania pochopnych działań. W odróżnieniu od wielu jego braci, on nie był ani porywczy, ani głupi. Nie należał do tych barbarzyńców, którzy w akcie wściekłości rozpoczynali dziką szarżę na będący w przewadze obiekt gniewu. Ostrze lub grot broni powinny stanowić Twój ostatni argument, nie pierwszy - powiedział mu kiedyś ojciec.

Już niemal odwrócił się na pięcie, ciągnąc ze sobą Szarą, gdy ta niespodziewanie ścisnęła mocniej jego rękę i wyszeptała jakieś słowa, których nie dosłyszał. Następnie wyrwała się mu i rozpoczęła swą natchnioną przemowę. Lorath nie był w stanie powiedzieć, czy Szara kłamała, czy rzeczywiście przemawiała przez nią straszna wizja. Mimo tego, że znali się już od wielu lat, Odmieniec nadal nie był w stanie przewidzieć niekiedy jej postępowania. Zaś kiedy skończyła, szybko doskoczył do niej, by nie upadła na ziemię. Zbity z tropu, jakby zapomniał o gniewie do strażnika. Co okazało się szczęśliwym zbiegiem okoliczności, ponieważ ten, przekonany słowami Szarańczy, zdecydował się otworzyć przed nimi bramy. Niosąc w ramionach swą wyczerpaną (bądź grającą wyczerpaną) towarzyszkę, Odmieniec na kilka chwil zapomniał o niechęci do miasta.

Przechadzając się po opustoszałym placu, obok posągu władcy miasta, między jego towarzyszami wywiązała się rozmowa, która szybko zaczęła nużyć Odmieńca. Zgadzał się z Sadimem, że powinni zająć się sprawą bezwzględnych awanturników, jednak on potrzebował jedynie trzech słów by wyrazić swe zdanie w tej sprawie. Zaś inni najwyraźniej nie potrafili wyrażać się zwięźle i rzeczowo, przez co rozmowa zmusiła ich do przystanięcia na deszczu, kilka kroków od karczmy. W końcu znużony ich czczą gadaniną barbarzyńca, nadal trzymając w swych objęciach Szarą - której najwyraźniej zrobiło się bardzo wygodnie - ruszył za Rathanem, który jako pierwszy przekroczył drzwi karczmy. Odmieniec pchnął je lekko nogą, nim zdążyły się jeszcze całkiem zamknąć i wkroczył do środka. Hałasy ze środka nagle przypomniały mu, jak bardzo nie lubi miast.

Stojąc pod bramami miasta Sadim miał nieobecny wzrok. Nawet nie zauważył obserwujących ich kuszników, ponieważ w tym momencie wsłuchiwał się w raport swej towarzyszki będącej na miejscu zbrodni. Skupił uwagę na otaczającym go świecie tylko na chwilę ze względu na "przedstawienie" urządzone przez Szarą. Nie bardzo wierzył, że następnego dnia niebo im spadnie na głowę, jednak wiedział, że jeśli nie pospieszą do jakiegoś ciepłego miejsca, to nici z przygód. Jeszcze rozchorują się na jakieś paskudztwo...

~ Wybacz, pod bramą dzieją się dziwne rzeczy. Kontynuuj ~ telepatycznie rzekł blondwłosej.

~ Problemy ze strażnikami, czy z towarzyszami? ~ zapytała z nutą sarkazmu, lecz przeszła do rzeczy ~ Paskudny widok, wiesz? Jakiś trup... W wieku około trzydziestu lat, przynajmniej tak mi się wydaje. ~ chwila przerwy ~ Umięśnienie oraz sprzęt wskazujące na wojownika. Ktoś mu rozpłatał brzuch, kiedy ten nie był zdolny do jakiejkolwiek obrony. Siedzi pod drzewem i patrzy w stronę miasta martwym spojrzeniem, aż mi go szkoda.

~ Daj jeszcze moment. Zapytam o coś strażników

Nim ktokolwiek z drużyny zdążył podjąć jakikolwiek temat ze strażnikami, postanowił zagaić ich w sprawie morderstw. Nie podobało mu się to. Nawet nazywanie ich "poszukiwaczami przygód" go drażniło. Jego defininicja poszukiwacza przygód była zupełnie inna, być może trochę naiwna. Wierzył, że jest on osobą, która pomaga innym, a przy okazji zbiera za to zapłatę, by móc żyć. Nie miało to jednak znaczenia w tym momencie. Zignorował zdanie strażników wspominające o wrzuceniu ich do więzienia dla własnych korzyści.

- Powiadacie, iż została wymordowana jedna z rodzin. Jesteście w stanie coś więcej opowiedzieć o sprawcach? - zapytał Sadim straż przy bramie - Może bylibyśmy w stanie pomóc… Jakoś.

- Owszem, pomóc zawsze możecie. Jest nawet nagroda wystawiona za ich głowy - odparł jeden ze strażników. - Do odebrania w koszarach miejskich.

- Jedna z rodzin widziała jak udają się w stronę wspomnianego drzewa. Tam najwyraźniej musiało dość do sprzeczki, a później byli jeszcze widziani jak idą w stronę Ciernistego Lasu, mijając farmę należącą do Derrika i jego rodziny.

- Wiadomym jest jakim wyposażeniem dysponowali? Ubrania lub ich kolor? Cokolwiek charakterystycznego?

- Z tego co mi wiadomo to było ich z początku sześciu, ale po tej małej sprzeczce zostało ich mniej. Typowa ekipa awanturników, wam podobnych. Jakiś czarodziej, dwóch wojaków, tropiciel, no i ktoś na miarę łotrzyka, bo wcześniej mieliśmy przez niego sporo kłopotów - odpowiedział strażnik.
- Prawie sami ludzi z wyjątkiem tego złodziejaszka, który był niziołkiem o wyjątkowo lepkich dłoniach.

Półelf lekko się zasępił, kiedy zwrócił uwagę na wspomniany Ciernisty Las. Postanowił zapytać o jeszcze jedną rzecz.
- Czy w Ciernistym Lesie istnieją jakieś siedziby leśniczych? Stróżówki? Chatki myśliwskie? Mogli sobie obrać tego typu miejsce za siedzibę, jeśli takie się tam znajduje.

- Jest ich kilka, owszem. Ambony są rozsiane po lesie i jest też kilka chatek myśliwskich w okolicy - powiedział strażnik z wąsem, rozglądając się uważnie po okolicy czy nikt ich nie podsłuchuje. Wolałby nie nadziać się na kapitana straży, zaraz po tym jak złamał jego rozkazy. Mimowolnie ściszył głos:
- Większość znajduje się dość blisko Stonebrook lub w okolicy bardziej uczęszczanych ścieżek. Mało kto jest odważny na tyle by zapuścić się dalej w las. To niebezpieczne miejsce…

- Podejrzewam, że jeśli zapuścili się w las, to przywłaszczyli sobie jedno z takich miejsc, by znaleźć schronienie przed deszczem i chłodem. Ziemia jest grząska, więc rabusie powinni pozostawić jakieś ślady. Ci, co będą ich szukać, mogą obrać kierunek ich marszu - analizował Sadim pod nosem, jednak na tyle głośno, by słyszeli go strażnicy. Po chwili spojrzał w końcu swemu rozmówcy w oczy - Jeśli uda nam się czegoś dowiedzieć, to damy wam znać. Być może uda nam się schwytać sprawców.

Po tych słowach znów zatopił się w rozmowę ze swą towarzyszką będącą pod drzewem.

~ To bandyci. A osoba, którą znalazłaś, to jeden z nich. Wymordowali jedną rodzinę w Stonebrook przywłaszczając sobie ich majątek. Kilku ludzi i jeden niziołek. Dalej mówisz, że ci go szkoda?

Chwila mentalnego milczenia, która nastała, zdawała się trwać wieczność.

~ Chyba znalazłam ślady. Prowadzą w stronę... Ciernistego Lasu. O jej - przywoływacz od razu wiedział, że jej spojrzenie stało się równie posępne, jak jego, gdy ktoś wspominał o tym miejscu - Zobaczę, czy niczego szczególnego nie znajdę po drodze na jego obrzeża.

*

Blondwłosa dobyła wielkiego miecza i ruszyła po śladach kierujących się w stronę Ciernistego Lasu. Powoli analizowała sytuację, a jeszcze wolniej dlatego, że znajdowała się poza najsilniejszym obszarem więzi życia łączącej ją z tym światem. Nie przejmowała się tym za bardzo. Będzie wiedzieć, kiedy osiągnie limit, jej powłoka na planie materialnym zostanie zdezintegrowana, a ona sama wróci na własny plan.
Sadim robił głupie rzeczy, jednak wiedziała, iż swe czyny motywuje chęcią czynienia dobra - w przeciwieństwie do osoby, której sama służyła kiedyś. Śmierć jej mistrza przyjęła z ulgą. Nie była w stanie zdzierżyć więcej kłamstw i oszustw tak hojnie serwowanych jej przez "właściciela", albowiem traktowana była niczym pies myśliwski. Zbyt wiele bezsensownego zabijania. Zbyt wiele... Może lepiej było, że nikt nie widział jej kompletnej formy. Ani jej poprzedni mistrz, ani aktualny.
Szła małymi krokami przyglądając się znalezionym śladom na rozmiękłej ziemi. Wśród nich znajdowały się wskazujące na ciągnięcie czegoś. Worek? Skrzynia? A może inny człowiek? I dlaczego zostawili sprzętZadawała sobie te pytania, aż wreszcie stanęła przed granicą złowrogiego lasu. Wyglądnęła dalej, czy nie widać było żadnych świateł ognisk czy innego rodzaju obozów lub siedzib, jednak pogoda skutecznie zakłócała jej próby odnalezienia czegokolwiek. Machnęła ręką i znów nawiązała telepatyczną rozmowę ze swym przywoływaczem.

~ Ślady prowadzą w las. Dalej sama nie idę. ~ rzuciła szybko odkładając miecz w poprzednie miejsce - Wracam do miasta.

~ Nawet cię nie zmuszam. W sumie... Chyba będziesz musiała poczekać, ponieważ pewni strażnicy pewnie nie będą chcieli cię przepuścić bez złota. ~ usłyszała znany głos, w którym słychać było konsternację.

~ Nie mam zamiaru czekać całą noc na zewnątrz! ~ krzyknęła, aż w jej własnej głosie zahuczało ~ Dobrze... Przywołaj mnie, kiedy znajdziesz się w bezpiecznym miejscu. Ja zaznaczę miejsce, w którym aktualnie się znajduję.

~ Rozumiem, za chwilę będziemy w karczmie. Do zobaczenia!

Na wzmiankę o karczmie aż się uśmiechnęła. Jedzenie! Dużo jedzenia! I brak pieniędzy. Miała wrażenie, że mają jeszcze jakieś pięć sztuk złota. Chyba... Ale w tym momencie musiała zająć się zadaniem. Rozejrzała się za jakimiś kamieniami, z którymi można zrobić stos, lecz nie znalazła odpowiednio dużej ilości. Jeszcze bardziej przemoczona i zirytowana, niż przed chwilą, ściągła rękawiczki i spojrzała na ostre jak brzytwa paznokcie, a następnie na pobliskie drzewa.
- No cóż, chyba jestem do tego zmuszona. - mamrotnęła z przekąsem i drapnęła pobliskie dwa pnie.
W sumie... Może wypadałoby powiedzieć Sadimowi jak się nazywam? Chyba już za długo podróżował z nią bez znajomości jej imienia - pomyślała.

Po chwili znów odezwał się półelf.

~ Jesteśmy w pobliżu karczmy. Odsyłam cię. Zaczekaj, aż cię przyzwę.

~ Najwyższa pora, ech... ~ rzekła przeciągle oglądając swój przemoczony strój.

Dostrzegła, jak jej palce zaczęły powoli przeistaczać się w srebrny, lekko lśniący pył, nabierając prędkości z każdym pochłoniętym centrymetrem jej ziemskiej powłoki, aż wreszcie całkowicie znikła z tego świata, nie pozostawiając po sobie w tamtym miejscu nic, poza urwanymi śladami butów oraz śladami na pniach drzew.

*

Sadim i jego drużyna przeszli przez bramę. Zdołał się nawet poślignąć na bruku w tym czasie, lecz nie upaść (na szczęście). Widząc szyld karczmy stwierdził w myślach, że piękną nazwę sobie wybrali, a obrazek jeszcze lepszy. Nie miał zamiaru komentować tego głośno. Zaczął natomiat rozmowę, która pociągła się aż pod karczemne drzwi. Pokrzepił półelfa fakt, że ktoś ma zamiar z nim iść pochwycić morderców, choć nie uśmiechał mu się obowiązek wstania przed świtem. Miał jednak cel i miał zamiar się go trzymać - pomóc tutejszym mieszkańcom oraz strażnikom, jakkolwiek ich charakter może być nieprzyjemny.
Wraz ze znikającym z czoła znakiem - wszedł do karczmy.

Jedyna w mieście karczma, o zacnej nazwie ,,pod Świńskim Ogonem”, niewiele wyróżniała się na tle podobnych jej przybytków, a przynajmniej tyle mogli powiedzieć awanturnicy obserwując ją z zewnątrz. Wysoki na dwa piętra budynek z obustronnie spadzistym dachem pokrytym ciemnowiśniową dachówką i wyciętymi w nim okrągłymi oknami, był w dużej mierze wykonany z drewna - z wyjątkiem kamiennej podstawy wystającej na blisko metr od poziomu ulicy.
Po lewej stronie od podwójnych, zamykanych na klamkę drzwi, które wyglądały jakby niejeden osobnik przez nie wyleciał, znajdował się krótki, ceglany płot. W samym jego centrum, pomiędzy karczmą, a sąsiadującym budynkiem mieszkalnym, wmontowana została żelazna furtka prowadząca na tyły karczmy, gdzie znajdował się bujnie porośnięty krzewami ogród, lecz całkiem opustoszały z powodu paskudnej pogody.

Zachęceni przez dochodzący ze środka stłumiony gwar rozmów i widok tłumów roześmianych ludzi widocznych przez znajdujące się na parterze okna, awanturnicy przeszli pod drewnianym szyldem z wymalowanym nań świńskim zadem i weszli do środka.

Jako pierwszy na klamkę nacisnął Rathan. Po otwarciu drzwi i przekroczeniu ich progu, przywitał go zapach pieczonej dziczyzny, odór rozlanego alkoholu i… widok nadlatującego krzesła. Gdyby nie stała czujność łucznika, będąca efektem długich lat żołnierskiego treningu oraz błyskawiczny unik, który wykonał w dosłownie ostatnim momencie, to jego twarz dużo by straciła na swym uroku. Zamiast tego, krzesło uderzyło w ścianę za nim rozpadając się w tysiące drzazg.

Grube frontowe drzwi otwierają się do wielkiej sali zastawionej stolikami i krzesłami będącymi dziełem lokalnego stolarza słynącego z niezwykłej precyzji oraz oryginalnych dzieł. Z sufitu zwisa żyrandol wykonany z kości karpia kostkogłowego oraz srebrnych zdobień, które lśnią dziesiątkami małych szkarłatnych płomieni. Hojnie obdarzone przez naturę kelnerki lawirują z kuflami spienionego piwa pomiędzy stolikami pełnych snujących plany nocnych eskapad awanturników, od czasu do czasu zbierając klapsy od podchmielonej klienteli i wysłuchując sprośnych komentarzy na swój temat. Właścicielem tego jakże uroczego miejsca jest sędziwy karczmarz Dagomir, który otworzył ów lokal, aby móc raz na zawsze pożegnać się z awanturniczym życiem. W kierowaniu przybytkiem pomaga mu jego małżonka - wiecznie młoda półelfka, Abria, która w tłumieniu burd jest równie zaprawiona co w gotowaniu. Nad ladą, od której krępy, łysy barman rzadko kiedy oddala się na dalej niż kilka metrów, wisi ogromna czaszka rogatego stwora, lecz nie sposób stwierdzić do jakiej dokładnie bestii ona należy. Robi wrażenie, tym bardziej, że podobno przed wieloma laty padła ofiarą nadludzkiej siły Dagomira i jego wiernego młota - Czaszkogniota.

Karczma robiła wrażenie, tym większe, iż poszukiwacze przygód wkroczyli w sam środek awantury, która rozgorzała pomiędzy kilkoma lokalnymi mieszkańcami, a wysokim wojownikiem o rysach orka. Trzech pijanych mężczyzn kierowało wobec przybysza wulgarne uwagi na temat jego pochodzenia, przy każdej okazji zaznaczając, że orkowie i ich zielonoskóre bękarty nie są tu mile widziani.
- Jeśli przed świtem nie wyniesiesz się z tego miasta to w zbliżającym się festynie posłużysz nam jako kukła do bicia! - Pogroził jeden z mieszkańców, który wyróżniał się na tle swych podchmielonych towarzyszy tym, że był wyjątkowo gruby, no i stał na stole, aby móc górować nad wysokim półorkiem.
- Najlepiej jakbyś zabrał ze sobą tę cuchnącą bandę chciwych skurwysynów z naszego podwórka! Mamy dość kłopotów przez was - dodał kosooki mężczyzna, mając na myśli otaczających go zewsząd awanturników. Część osób zignorowała tę jawną obelgę, ale w niektórych częściach karczmy przebiegł ponury szmer.
Ostatni z napastników stał w cieniu swojego, spasionego jak świnia, towarzysza. Wyglądał najmniej groźne ze względu na swą szczupłą i dość niską sylwetkę, ale z całej trójki był prawdopodobnie największych chojrakiem - zwłaszcza, że od zwalistego orka oddzielała go dwójka jego niezbyt bystrych kumpli. Co rusz sięgał po leżący obok zydel, aby cisnąć nim w spokojnego wojownika, który za każdym razem zręcznie unikał nadlatujących obiektów - gdyby nie pobielałe od zaciskania pięści knykcie można by było pomyśleć, że nic sobie nie robi z tego oczywistego afrontu.

Zebrani wokół nich klienci karczmy w ciszy obserwowali rozwój wydarzeń. Kolejne przedmioty rozbijały się o podłogę i ściany, a w ruchy poszły już nie tylko meble, ale znajdujące się na stołach kufle pełne spienionego piwa i butelki po krasnoludzkim spirytusie.
Zachęceni obojętnością pozostałych awanturników, podchmieleni mieszkańcy Stonebrook zaczęli wstawać z siedzeń i ciskać w półorka wszystkim co było pod ręką. Do wymiany “grzeczności” zaczęło się włączać coraz więcej osób po obu stronach karczmy. W ruch poszły pozostałe nietknięte krzesła i wszystko powoli wskazywało na to, że zaraz dojdzie do sporej burdy.

Miarka się przebrała, gdy stojący na stole napastnik sięgnął po wiszący u pasa krótki miecz, grożąc półorkowi, że osobiście wytnie mu uszy. To właśnie wtedy niespodziewanie z tłumu wyłonił się łysy mężczyzna w poplamionym fartuchu i bojowym młotem w dłoni. Pomimo, że był w dość podeszłym wieku - na co wskazywały jego głębokie zmarszczki - to jego potężne mięśnie wciąż budziły należyty szacunek.
Jarząca się od zaklętej w jej wnętrzu magicznej energii żelazna głowica Czaszkogniota przecięła z głuchym świstem powietrze trafiając spasionego łajdaka prosto w dół podkolanowy. Nieszczęśnik zwalił się ze stołu wprost na twarde dechy karczmy jak rażony piorunem i można by było uznać go za nieboszczyka, gdyby nie cichy jęk bólu, który wydarł się z jego ust chwilę po tym jak Dagomir postawił stopę na jego plecach, niczym na ustrzelonym dziku.
Kosooki towarzysz spaślaka zaniemówił z przerażenia. Rzucił się do ucieczki, lecz w tym samym momencie został powalony przez potężną pięść półorka, który postanowił wykorzystać nadarzającą się okazję, aby odwdzięczyć się pięknym za nadobne.

- Wyszedłem na chwilę, dosłownie, kurwa, na chwilę, aby móc przynieść wam beczkę piwa z piwnicy, a wy psubraty zdążyliście zdemolować mi pół karczmy! - Zagrzmiał zwalisty karczmarz, dysząc ze wściekłości jak stary parowóz.
- Nie wiem kto zaczął i niewiele mnie to obchodzi tak naprawdę. Dopilnuję jednak, byście zapłacili za poczynione szkody, jak nie złotem to pracą w kuchni! - Dagomir tak bardzo był pochłonięty pouczaniem awanturujących się klientów, że nie zauważył przemykającego wśród tłumu trzeciego z wcześniej napastujących półorka mężczyzn. Ten ruszył w stronę drzwi i pewnie zdołałby uciec z karczmy, gdyby nie Daegr, który jako jeden z ostatnich wszedł do karczmy. Cherlawy łotr trafił z rozpędu twarzą prosto w brzuch olbrzyma i odbił się od niego jak od ściany, lądując twardo na dechach karczmy.

Uradowana z bycia niesioną aż do samej karczmy, Szara, szybko jednak przestała być taka zadowolona, kiedy omal nie oberwała krzesłem prosto w twarz. To, co się tutaj działo, przechodziło ludzkie i nieludzkie pojęcia, aż kobieta zrobiła wielkie oczy. Lorath odszedł trochę na bok i postawił ją na podłodze, a ta podziękowała mu uśmiechem i pogładziła dłonią jego zziębnięty policzek.
Po tym geście odwróciła się i od razu podeszła do lady, za którą stał karczmarz. Źle trafiła, bo chyba po tej burdzie nie miał zbyt dobrego humoru, ale jakoś musiała temu sprostać. Poprawiła trochę swój ubrudzony wygląd, choć zwykłe przeczesanie ręką włosów nie mogło niczego naprawić. Odchrząknęła z powagą.
- Witam, chciałam się spytać o ziółka - rzekła stonowanym głosem dorosłej osoby i uśmiechnęła się lekko. Liczyła na łut szczęścia, a jakby się nie pofarciło, to przyśle kogoś innego.
- Ach, no i pokój bym kupiła. Najlepszy - dodała niby nieznacząco, ale tymże sposobem chciała nadmienić, że ma pieniądze i nie jest byle jakim klientem z zapijaczoną lub zaćpaną mordą.
Zajęty czyszczeniem blatu brudną ścierą, spojrzał na kobietę z ukosa. Wyglądała mu na niewiele więcej niż kilkanaście zim, ale nie miała obrączki zaręczynowej, więc pewnie była jeszcze młodsza. Nie miał jednak zamiaru komuś odmawiać zakupu, tym bardziej, że w tych trudnych czasach trudno o złoto, choć jemu ostatnio interes się dobrze kręcił, dzięki decyzji kapłanki Tyra, która postanowiła zwabić do Stonebrook tłumy poszukiwaczy przygód.
- W ofercie mamy wiele gatunków ziela, także te egzotyczne, sprowadzane z odległych regionów Faerunu - odparł karczmarz podając kobiecie skrawek pergaminu, na którym zapisane były sprzedawane zioła i alkohole.
- Mam nadzieję, że umiesz czytać - dodał z lekkim uśmiechem na twarzy, po czym sięgnął pod ladę po zestaw kluczy i położył je przed dziewczyną.
- Owszem, dziękuję. - odparła krótko przysuwając pergamin pod swój nosek.
- Są trzy rodzaje pokoi do wyboru; najtańszy chłopski z jednym łóżkiem za marne 7 srebrników za noc. Standardowy z dwoma łóżkami za dwie sztuki złota oraz luksusowy z czterema łóżkami i śniadaniem gratis za 6 sztuk złota.
Szarańcza od samego początku starała się zachować pozory. Była uśmiechnięta, miła i udawała, że wcale nie zauważyła tego zerknięcia na jej dłonie, które szybko zabrała z lady. Dobrze wiedziała, czemu tak dziwnie na nią zerknął i zrozumiała, że musi to zmienić. Miała zamiar zrobić to jak najszybciej będzie to możliwe. Na chwilę obejrzała się za siebie i spojrzała na Fervala. Tak długo i bezczelnie wlepiała w niego swoje duże, umalowane na strach, oczy, że w końcu ich spojrzenia się zetknęły, a wtedy ta uśmiechnąwszy się półgębkiem, z powrotem odwróciła się w stronę właściciela dobrobytku.
- W takim razie chciałabym pokój za 6 złota - odparła bez większego namysłu i grzebiąc przy swoim pasie tuż pod płaszczem, wyciągnęła tyle monet, ile się należało za nocleg. - Rozumiem, że ten pokój ma wszystko co najlepsze? Kąpiel, materac grubaśny, koce, kołdry, miękkie podusie. I to śniadanie o której? Nie mogłam się takiego doczekać! - dodała i biorąc do ręki pergamin zamyśliła się. Niby z zastanowieniem czytała kartę, ale i tak doskonale wiedziała, czego jej trzeba.
- Więc tak… Prócz pokoju wezmę Ale Mrocznego Cienia razy dwa, Sarninę oraz Ziele Salteriańskie 4 gramy. Ta sarnina to z łowów? Żadne czary-mary? Bo mój… Przyjaciel, tylko takie je. - zakończyła z uśmiechem.
- Zwolnij mała, zbyt szybko nawijasz - odparł karczmarz szczerząc do niej pożółkłe zęby, po czym popchnął palcem największy kluczyk w jej stronę i zabrał od niej pieniądze.
- Tak, kąpiel i wygody godne królowej. Śniadanie najpóźniej do południa, bo potem będę mieć masę klienteli z festynu. Sam zresztą muszę się tam wybrać i rozłożyć jakiś stragan z beczką piwa i dobrą zagrychą.
Dagomir wysunął szufladę spod szynkwasu, gdzie znajdowały się zawinięte w pergamin zioła. Na małej srebrnej wadze odpowiednio odważył je, po czym wręczył dziewczynie odbierając zapłatę.

Szarańcza odebrała swoje zamówienie, chowając zioło za pazuchę. Ferval pojawił się obok niej szybciej, niż się tego spodziewała. Zaszczyciła go swoim uśmiechem i odebrała z lady kufle z alkoholem, udając się z chłopakiem do osobnego stolika. Jakkolwiek by to nie wyglądało w oczach jej towarzyszy, potrzebowała odrobinę prywatnej rozmowy, która nie trwała jakoś nadmiernie długo, jednak wszyscy mogli się napatrzeć na ten obrazek dwójki młodych osób, którzy patrzą na siebie z uśmiechem. Szkoda tylko, że z widoku trzeciej osoby, można było to źle odczytać.

Gdy tylko skończyła rozmowę, udała się do stolika, przy którym siedział Lorath. Postawiła przed nim mocny trunek, czym sugerowała, że jest dla niego. Może się upije! Spojrzała na mężczyznę, a na jej twarzy gościł ten sam uroczy uśmiech co zawsze, a po niedługim czasie podali sarninę, którą to Szara miała zamiar się podzielić, jako że sama nie jadała zbyt wiele. Może nie każdy by się tym najadł, ona zjadła zaledwie jedną czwartą posiłku, a resztę zostawiła dla innych. Była hojna, a może po prostu głupiutka i zbyt delikatna.

Gdy skonczyla zostawiając resztę jedzenia, udala się do swojego pokoju, gdzie zostawila tobół oraz schowa sakwe, biorac ze sobą jedynie kilka srebnikow, tylke powinno jej wystarczyć by sie napic porządnie. Zdjela zbroję, umyla sie na szybko, by nie tracic czasu po czym ubrala sie zakladajac na czarna koszule gorset, zaciskajac go w pasie zas na nogi naciagnela obcisle az dopasowane spodnie ze skory i dlugie buty. Wychodzac z pokoju zamknęła go na klucz, ktory to schowala w dekolcie.

Gdy powrocila hopsnela tylkiem na wolne krzeslo, przeciagajac sie w gore i napinajac mocno cialo. Wygladala o wiele lepiej gdy nie zdobilo jej bloto, nie miala plaszcza ani zbroi.
- Uwielbiam konkursy mocnej głowy - rzuciła popijając swoj trunek. Jeszcze jedno lub dwa i będzie chodziła zygzakiem, ale to nie przeszkodziło jej w tym, by wyrazić swoją opinię na temat chlania.
Nagle uderzyła spodem kufla o drewno stolika.
- DAEGR - uniosła się nagle, jakby olśniła ją przepowiednia - Weź udział, cooo?! Weźmiesz? Będę Ci kibicować, co? - zaproponowała podekscytowana, po czym szybko spojrzała na Loratha.
- Wzięłam pokój, bdziesz spał ze mną - oznajmila przy wszystkich nie widzac w tym nic zlego i upila łyk mocnego napoju.