Odmieniec przez pewien czas stał jedynie przy ladzie, bacznie spoglądając spode łba na rozentuzjazmowaną gawiedź. Czujny, jak na terenie nieprzyjaciela, starał się wypatrzeć wśród tłumów skrytego i czającego się na nich wroga. Jednak taki nie nadszedł wcale. Jedynie wrzawa z każdą kolejną sekundą zdawała się narastać i wywoływać u niego ból głowy. Po co on się tu w ogóle pchał. Ulewa na zewnątrz wydawała się teraz dla niego o wiele lepszą perspektywą niż to…
Po upływie kilku minut, kiedy w końcu rozryczany śmiech biesiadników i nieprzyjemny, unoszący się w karczmie swąd palonego ziela i alkoholu, przestał tak bardzo drażnić barbarzyńcę, ten zbliżył się do karczmarza, w dalszym ciągu bacząc na wszędobylski tłum.
- Wiesz coś może, o bandzie, która zarżnęła dziś niejakiego Williama i jego rodzinę? - rzucił niedbale i z cicha, jednak na tyle głośno, by we gwarze gawiedzi, Dagomir mógł go usłyszeć. Po chwili dodał, równie markotnym tonem: - Albo kogoś, kto może wiedzieć nieco więcej na ich temat…
- Taa… - odparł karczmarz przecierając ze znudzeniem i tak już z dawna czysty blat.
- Paskudna sprawa. Praworządna rodzina, ojciec niewiele młodszy ode mnie z gromadką kilkunastu dzieciaków i żoną. Wszyscy zarżnięci jednej nocy jak świnie… w głowie się nie mieści! - Dagomir sięgnął po jeden kufli znajdujących się za jego plecami, przetarł go kilka razy brudną szmatą (tą sama, którą wcześniej czyścił blat), po czym nalał z beczki piwo i wręczył je bez słowa barbarzyńcy.
- Gościłem tych poszukiwaczy przygód u siebie. Typowe typki spod ciemnej gwiazdy. Prowadzili na boku interesy, w najbardziej zaciemnionym kącie karczmy obsługiwani przez kobiety, które najwyraźniej kupili dla własnej rozrywki. Widać było, że mają w nosie pomoc mieszkańcom miasta i wezmą się za wszystko co nie wymaga od nich zbyt wielkiego wysiłku, a przyniesie zysk. Tak właśnie było z tą rodziną. Okrutna zbrodnia… - powiedział z wykrzywionym w obrzydzeniu grymasem na twarzy.
Lorath skinął głową - w podzięce za piwo, jak i informację. Zasępił się, spoglądając na awanturników w karczmie. Ilu z nich miało mieć podobne zamiary, co tamta banda? Czy tak miał wyglądać, ten piękny świat, o którym mów tyle mówili? Czy to tu Bogowie mieli spojrzeć na niego przychylnym okiem? Westchnął z rezygnacją.
Rzucił karczmarzowi złotą monetę i krótkie:
- Dzięki - a potem odszedł w zamyśleniu.

Kiedy skończył rozmawiać z karczmarzem, przysiadł się do wolnego stolika, w spowitym w półmroku kącie sali. Tam w samotności spożył słabe piwo od karczmarza. Niedługo potem, dosiadła się do niego Szara, przynosząc ze sobą kolejny trunek, który po chwili wahania skosztował. Jedynie kilka razy w swoim życiu Odmieniec spożywał alkohol, dlatego pod wpływem jego nadmiaru, na jego kamiennej, pozbawionej zwykle emocji twarzy, zaczął rysować się lekki grymas. Zaś po przełknięciu kilku kolejnych haustów, złocistego napoju, zawiesił spojrzenie na kuflu i mruknął niespodziewanie, lecz jak zwykle cicho:
- Da się nawet polubić, te ludzkie przysmaki…
Zaraz po tym, do ich stolika przyniesiono sarninę, którą zamówiła jego towarzyszka. Na ofertę podzielenia się posiłkiem, jedynie skinął głową w podzięce, zachowując przez dłuższą chwilę milczenie. Spoglądał przez chwilę na salę, wyłapując porozrzucanych po niej towarzyszy. Nagle, równie niespodziewanie zwrócił się do Szarej:
- Co o nich myślisz? - ruchem głowy wskazał na awanturników, z którymi spędzili ostatnie dni podróży.
- Ach - westchnęła kobieta opierając łokieć o blat stołu, zaś na ręce położyła swoją brodę, by głowa mogła odpocząć - Sama nie wiem. Póki co lepiej, byśmy ufali tylko sobie… Choć Sadim wydaje się być dobrą osobą. Dziś przed snem odpłyniemy trochę i zobaczymy jakie wizje zostaną nam zesłane. Przyda się nam mała pomoc - odparła z uśmiechem i przeniosła spojrzenie na Barbarzyńcę.
Cień zainteresowanie oblał twarz Odmieńca, na wzmiankę o “odpłynięciu”. Jednak nie powiedział na to nic, zamiast tego zwrócił uwagę na jej opinię o Sadimie.
- On potrafi wyczuć zjawy. - Lorath rzekł to, co oboje już wiedzieli. Po tych słowach ciężko było stwierdzić, czy Odmieniec uważa to za coś dobrego, czy wręcz przeciwnie. Przez długi czas nie zanosiło się by miał zamiar coś odrzec. Pił jedynie swój trunek, który w zatrważającym tempie zaczął znikać z kufla. W dalszym ciągu spoglądał na ich nowych towarzyszy, jakby starając się, za pomocą wzroku dostrzec ich wartość. Po chwili przeniósł spojrzenie na Szarką.
-Być może jutro się przekonamy, czy są warci zaufania.
- Wciąż nie wiem czy z wami iść - rzuciła w odpowiedzi, ni to z uśmiechem, ni ze smutkiem. Zerknęła na jego kufel, z którego szybko umykała zawartość - Wezmę jeszcze, przyda nam się solidny odpoczynek - oznajmiła jedynie i nie było tutaj pola do dyskusji. Kobieta wyprostowała się zabierając oparty łokieć ze stołu, po czym wyciągnęła ręce wysoko nad głowę i napięła drobne ciało, wypinając pierś ku przodowi.
- Niech je widzi, póki są grzeczne nikomu nie szkodzą - powróciła do tematu Sadima, jednak szybko od niego odstąpiła, kładąc swoją ciepłą dłoń na dłoni Odmieńca i wbijając w niego swoje szare oczy - Uda nam się, będzie dobrze. Odzyskasz to, co powinieneś mieć od samego początku. Może to nie kara, być może to próba, a ja jestem Twoim światłem. Wiesz, moje włosy są białe, oczy szare, a skóra jak popiół jasny. Tylko mnie widzisz w barwach takich, jakimi naprawdę się prezentuję - zwróciła się tylko i wyłącznie do niego, potwierdzając to swoim spojrzeniem i uśmiechem, po czym zabrała dłoń z powrotem, kładąc ją na swoich udach.
Lorath skinął głową, zgadzając się tym samym ze wszystkim co powiedziała. Nie czuł konieczności, mówienia czegokolwiek równie głębokiego i wartościowego. Taka była już jego natura, a ona wiedziała o tym bardzo dobrze. W końcu oboje znali się nie od dziś. A w jego krótkim spojrzeniu, Szara mogła dostrzec wdzięczność.
- Chcesz żebym rano z wami poszła?
Elf wzruszył ramionami.
- Nie musisz, jeśli nie chcesz.
Szara jedynie kiwnęła głową. Nic nie odpowiedziała. Będzie tylko poić swojego towarzysza aż do zachwiania nóg. Tak też razem siedzieli prze kilka kolejnych minut, wypełnionych odgłosami karczmianego gwaru. W międzyczasie odbyła się krótka narada, po której Lorath udał się, mniej więcej prostym krokiem na górę, w stronę wynajętego przez Szarą pokoju.

Rozmyślając ciągle nad słowami karczmarza jak i jego towarzyszki, Lorath postanowił, że następnego dnia, niezależnie od pogody, czy towarzyszy, ruszy wymierzyć karę mordercom. Okrzyki na piętrze zdawały się zelżeć tylko odrobinę. Choć były to dopiero jego pierwsze godziny w mieście, wiedział, że nie wytrzymałby następnego dnia festiwalu, bez chwili odpoczynku na łonie natury. Nawet jeżeli odpoczynek, polegać miał na polowaniu…

Ogólny nieporządek wcale nie przyczyniał się dobrze do atmosfery posilania, a takowy był w karczmie. Plan Sadima na wieczór był prosty - wynająć pokój, przywołać swą towarzyszkę, a później coś zjeść. Nie mógł jednak patrzeć na to, iż pracujące w budynku kobiety same musiały porządkować cały ten bałagan. Oparł swój kij podróżny o ścianę i podszedł do porządkujących po awanturze kelnerek chcąc zaoferować swoją pomoc. Taką miał naturę od dawna - pomagał, gdzie tylko się dało, często nawet nie oczekując zapłaty.

- Przepraszam, mogę pomóc? - zapytał podnosząc krzesło leżące na ziemi i przysunął je do pobliskiego stolika.

- Nie trzeba, dziękujemy - odparła blondwłosa kelnerka o sporym biuście, uśmiechając się do półelfa - Niech pan sobie usiądzie wygodnie i odpocznie w spokoju, bo wygląda pan jakby przez wiele dni podróżował w takiej pogodzie.

- To nie jest problem, a sam służę pomocą jak tylko mogę - skinął lekko głową z uśmiechem i podniósł drugie krzesło - Za chwilę pozwolę sobie coś zamówić, jednak wpierw zapłacę za pokój, ale to później.

I w ten sposób minął pierwszy kwadrans. Po tym czasie Sadim podszedł do karczmarza wpierw biorąc w rękę odłożony kostur. Po tylu dniach podróży wreszcie mogę odpocząć w cieple! - pomyślał. Nie miał zamiaru jednak narzekać, ponieważ wiedział, iż życie poszukiwacza przygód może być trudne.

- Dobry wieczór. Chciałbym wynająć pokój. - zagaił karczmarza z uśmiechem spowodowanym uczuciem dobrze wykonanej roboty - Mam nadzieję, że znajdę jeszcze jakiś wolny.

Karczmarz uśmiechnął się lekko widząc kolejnego klienta. Sięgnął ręką do szuflady znajdującej się pod ladą i wyciągnął z niej pojedynczy kluczyk, który następnie wręczył Sadimowi.

- To już ostatni pokój. Dwa łóżka w cenie dwóch sztuk złota - odparł, po czym wrócił do przecierania blatu starą szmatą.

- Dziękuję bardzo - skinął lekko głową, wydobył z sakiewki dwie sztuki złota i dał je na miejsce zabranego później klucza.

Już to miał odejść, kiedy coś się mu przypomniało…

- Przepraszam za głupie pytanie, ale ma pan na sprzedaż kredę? - uśmiechnął się odrobinę skonsternowany, gdyż obiecał swej towarzyszce, iż przywoła ją zaraz po wejściu do karczmy.

- Kredę? - Zapytał zdziwiony karczmarz, po czym spojrzał się na stojącą obok żonę, Abrię, która w odpowiedzi tylko wzruszyła ramionami. -Na sprzedaż może nie, ale mamy jej na tyle dużo, że jeśli potrzebujesz odrobinę to mogę Ci dać. W okolicy sporo skał kredowych, a nam się przydaje do zapisywania dań dnia na tablicy.

- W takim razie bardzo bym prosił, ponieważ jest mi potrzebna. A jeśli jednak mógłbym się w jakiś sposób odwdzięczyć, to proszę mówić. Rzadko się zdarza, że ktoś coś po prostu daje tak za darmo - rzekł Sadim prawie natychmiast po słowach mężczyzny.

- Widziałem jak pomagałeś moim pracownicom - odparł karczmarz uśmiechając się ciepło do przywoływacza. - Jednak jest w tym świecie choć odrobina dobrej woli. To mi wystarczy - powiedział wręczając Sadimowi spory kawałek kredy.

- Dziękuję bardzo. I cała przyjemność po mojej stronie. Później tu wrócę, by zamówić coś do jedzenia! - uradowany odwrócił się na pięcie.

Przywoływacz ogarnął całe pomieszczenie znudzonym wzrokiem nie do końca interesując się wyczynami niektórych awanturników próbujących się popisać przed nieznanymi mu kobietami. Wyłapał wzrokiem swych towarzyszy i... Ruszył, by odnaleźć swój pokój.

*

Oboje siedzieli w głównej sali zajadając się swymi posiłkami. Kobieta zamówiła grillowany udziec z dzika, a Sadim - omleta. Ten drugi spoglądał dziwnym wzrokiem na talerz swej towarzyszki, aż wreszcie pokręcił głową.

- Wiesz... Stałaś się ostatnio rozrzutna - rzekł przywoływacz zakładając ręce na piersi - Czyżbyś znalazła złotą monetę?

- A ty wiesz, że nawet trzy? - odparła bez chwili namysłu - Wystarczy się odrobinę rozejrzeć.

Półelf nie miał zamiaru się dopytywać o szczegóły. Wolał zadać pytania później. Może jutro.

- Ruszamy przed świtem. Schwytamy morderców, którzy zamordowali tutejszą rodzinę. - oświadczenie to odbiło się echem w głowie siedzącej naprzeciw Sadima kobiety. Ta tylko skinęła głową w odpowiedzi.

- Jak sobie życzysz mistrzu. - blondwłosa wyprostowała się i poważnie spojrzała półelfowi w oczy, lecz szybko ta powaga zniknęła i zabrała się za posiłek - A tak w ogóle... To możesz mi mówić Tamarie.

Szara chwiejnym krokiem wbiła się do pokoju i trzasnęła za sobą drzwiami, przygniatając je swoimi pośladkami. Wypiło o jedno piwo za dużo, co poważnie się odbiło na jej wątłym ciele. Zasalutowała w milczeniu swojemu kompanowi, po czym bez żadnych skrupułów zdjęła gorset oraz koszulę i cisnęła nimi w kąt.
- Trzeba zapalić, przyjacielu. - Oznajmiła z powagą godną żołnierza zmierzającego na front, po czym machnęła nogami odrzucając w dal swoje buty, które z hukiem walnęły o przyłóżkową szafkę nocną. Szarańcza stojąc tępo w bezruchu ogarnęła wzrokiem luksusowy pokój, wyłapując swymi bystrymi, acz zamglonymi już, oczami dzban z ciepłą wodą do mycia oraz jakąś drewnianą michę.
- Ooo, mycie! - ucieszyła się jak dziecko i z buzią pełną radości pognała… Ekhem, to znaczy zygzakiem podskoczyła do dzbana, chwytając go ostrożnie. Obróciła się i podeszła do michy, klękając nad nią i polewając wodą włosy, tak aby cała woda, zmywająca brud, spłynęła do bali. Woda jednak nie była czymś, nad czym dało się zapanować i zdołała też oblać nago tors dziewczyny, jak i jej spodnie. Szara jednak zdawała się tego nie zauważać. Od razu wzięła michę i chlusnęła wodą przez okno, przecież to takie normalne. Gdy chciała jednak ją odstawić, ta niespodziewanie została porwana z jej rąk i jak niesiona przez duchy, obiła się o ścianę, na co Szarańcza jedynie wzruszyła obojętnie ramionami.
Nie zwracając zbytniej uwagi na Loratha, który akurat w tej chwili był bardzo istotnym “elementem”, chwiejnym krokiem podeszła do łóżka i wyszarpała wręcz z niego kołdrę, którą perfekcyjnie rozłożyła na podłodze. Przynajmniej tak jej się wydawało. Zdjęła swoje zimne od wody spodnie i cisnęła nimi w niewiadomym sobie kierunku, po czym usiadła po turecku na rozłożonej kołdrze i wyciągnęła zioło.
- Chodź, musimy zobaczyć, co szykują dla nas bogowie, co los nam ześle w najbliższym czasie. Chodź - powtórzyła, jakby była w transie, a jej głos zdawał się być kobiecą, spokojną melodią, która przyciągała jak śpiew syren - Zapal. - nakazała łagodnie podając mu zioło.
Mimo początkowych przypuszczeń Szarej, Elf wcale nie spał. Leżał po kołdrą, jednak wciąż był czujny. A może nie mógł spać na czymś miększym niż runo leśne? Już zastanawiał się nad tym, by legnąć na podłodze, gdy najwyraźniej podobna refleksja naszła jego towarzyszkę. Zaraz jednak zrozumiał jej prawdziwe intencje. Usiadł, na kołdrze i sięgnął po specyfik. Nadal delikatnie szumiało mu w głowie po sporej porcji piwa, jaką spożył na dole, dlatego był w dziwnym dla niego nastroju do mówienia.
- Pokaż co...
Kurg począł walić do drzwi wielką pięścią. Zamaszyście.
- Haaa-Looo! Czy! Jest! Tam! Ktoo!? Po-trze-ba po-móc!? - jeszcze kilka uderzeń, a drzwi pewno pójdą w drzazgi…
- NIE POMÓC, IDŹ STĄD PAN! PRZESZKADZASZ! ZARAZ PÓJDĘ NA SKARGĘ DO GOSPODARZA!- wydarła się wściekle starając się złapać oddech. Nie wstała z podłogi, wciąż siedziała półnago po turecku. Ułożyła przedramiona na przyśrodkowej części swych ud i przymknęła oczy chcąc medytować. Jeśli ten napastliwy gość nie przestanie walić w drzwi, to go chyba ubiją… Bełtem z kuszy i włócznią.
Tylko jedna osoba, jaką znał półork miała taki jaskrawo-pretensjonalny ton głosu. Powstrzymał kolejne uderzenie i tylko trochę spokojniej odpowiedział:
- Szarańcza!? Na jaja Uthgara, co tam się dzieje? Coś pieprznęło w moją ścianę!
- Bawię się z Lorathem, idź sobie! - odpysknela jak dziecko.
Tłuczenie w drzwi oraz wrzaski półorka, sprawiły, że Lorath niemal zerwał się z miejsca, trzeźwiejąc natychmiast. Na sekundę zapomniał, że powinien być ciągle czujny. Może to przez alkohol, może przez jego półnagą towarzyszkę, a może przez to obce mu miejsce? Nie wiedział, ale mu się to nie podobało.
Zamilkł, nadal siedząc i czekając na decyzję dobijającego się do drzwi towarzysza. Nic nie mówił, jednak włócznia leżąca dotychczas przy jego łóżku, była na wyciągnięcie ręki. W prawdzie, nie miał nic to półokra, jednak Lorath nie przepadał za nazbyt natarczywymi osobami…
- Lorath. – powiedziała cicho biorąc głęboki wdech, a jej zasłonięta długimi, białymi włosami spływającymi po ramionach, klatka piersiowa, niespiesznie się uniosła – Skup się na mnie, on zaraz stąd odejdzie, a jak nie… - dodała półszeptem i otworzyła tylko jedno oko, łypiąc nim na towarzysza oraz na drzwi, po czym wyciągnął nagą nogę w bok i przyciągnęła nią do siebie swoją kuszę.
- Odejdź spod drzwi, Kurg. Chcemy być sami. – uniosła głos, lecz tym razem brzmiał on spokojnie i poważniej, wręcz ostrzegawczo. Potem ponownie zamknęła oko, a jej głowa opadła w dół, a wraz z nią spłynęły gęste włosy, które omiotły kołdrę leżącą na podłodze. Szarańcza wykonała obrót głową, aż dało się słyszeć że coś strzeliło w jej karku. Włosy kobiety wraz z ruchem głowy zrobiły okrąg i powróciły na plecy swojej właścicielki.
Aasimarka otworzyła oczy nie ustępując wzrokiem od barbarzyńcy.
Lorath cały czas siedział w bezruchu, delektując się narkotycznym wpływem, odpalonego przez niego skręta. W przeciwieństwie do Szarej, on nigdy nie brał udziału w obrzędach, odprawianych przez szamanów i nie był przyzwyczajony do działania ziela. Jednak, nie mógł zaprzeczyć, że nie opowiadał mu obecny stan halucynogennego otępienia. Spięcie wywołane niemalże wtargnięciem ich towarzysza do pokoju, odeszło wraz z kolejnymi dawkami dymu. Przez cały czas wpatrywał się w Szarą, jedyną osobę, którą widział w prawdziwych barwach. Milczał jednak zuchwale i podał jej jarzącego skręta.
Koncentracja, spokój i cisza. Czyżby półork odszedł spod drzwi? Na to wyglądało. Szarańcza spokojnie pociągała bucha za buchem, niespiesznie, dzieląc się ziołem za każdym razem, z siedzącym naprzeciw niej towarzyszem. Czas płynął nieubłaganie, choć dla nich trwało to zaledwie kilka minut, pomału mijały ich dziesiątki. Szarańcza odrzuciła włosy na bok, odsłaniając swój tors, który w halucynogennych omamach mógł już wyglądać zupełnie inaczej, niż Lorath widział go wcześniej.
- Co dostrzegasz? - spytała zbliżając się do niego poprzez pełzanie na kolanach - Widzisz barwy? Widzisz coś, co nie pasuje do tego świata? - dopytała siadając na pętach tuż przed nim i ujęła w dłonie jego twarz, by z bliska przyjrzeć się jego oczom.
- Widzę, że w tej podróży nie będzie nam łatwo. Czeka Cię wiele wyzwań i wyrzeczeń, przywyknięcie do innych norm sprawi Ci ból i trudność. Jutro Twoja pierwsza próba, z którą dasz sobie radę - uśmiechnęła się szeroko, przerywając na chwilę - Dobrze. Cieszę się, że Ci się uda, ale to dopiero początek. - zakończyła, odbierając z jego dłoni skręta i wkładając go między wargi, jednocześnie wciąż nie odrywając od niego spojrzenia swoich szarych oczu.
Słowa szarej przenikały do jego uszu, jednak był to głos odległy. Rozbrzmiewał echem ze wszystkich stron, jakby przybył tu z odległych krain. Co było dla Loratha dziwne, zwłaszcza, że widział swoją towarzyszkę tuż przed sobą. A może to nie był jej głos? Nie wiedział, ale wszystko było mu teraz obojętne. Fala relaksacyjnej rozkoszy przeszyła jego ciało. Dawno nie czuł takiego odprężenia. Dostrzegał przemykające na granicy jego wzroku kształty, które poczęły osaczać go i coraz to bardziej zasłaniając wynajęty pokój. Szare, smutne, kształty, w szarym smutnym świecie.
Dopiero po chwili dotarły do niego słowa towarzyszki, wypowiedziane mu prosto w twarz. A brzmiały one, jakby spędziły w drodze wiele dni…
- Niech wiec tak będzie… - Posłał kolejne, krótkie słowa. A one rozeszły się w dal, we własną, pełną przygód podróż.

Przez opary dymu i jakby spowolniony czas dotarło do ich uszu kolejne pukanie. To jednak było cichsze i spokojniejsze, dopływające z oddali, z odległych krain zewnętrznego świata.
- Cśiii. - Szarańcza przyłożyła palec do własnych warg, mocno go do nich przyciskając. Zaciągnęła się na szybko i wcisnęła skręta w usta barbarzyńcy, po czym wstała błyskawicznie, krocząc na palcach w kierunku drzwi. Całkowicie bezmyślnie je otworzyła, jednocześnie wypuszczając z nadętych ust dym, w stronę przybysza.
- Ktoś Ty? - spytała podejrzliwie, zginając jedną nogę lekko w kolanie, przez co jej wyprostowana pozycja ciała lekko się przechyliła, jednak mimo tego dziewczyna nie zachwiała się. Wpatrywała się w niego natrętnie, za nic mając sobie to, jak właśnie wygląda.
Spod naciągniętego na głowę przybysza kaptura napłynął cichy, lecz stanowczy głos.
- Duch miejskiej dżungli. Poszukiwany i nieuchwytny. Stojący na podeście i niewidoczny. Wczoraj i jutro.
Kobieta uniosła brew i puściła drzwi, które same niespiesznie zaczęły się zamykać. Wciąż stała jak słup soli i patrzyła jak obraz mężczyzny zostaje pomału zakryty drzwiami.
Po chwili jednak otworzyły się ponownie, a nieznajomy wkroczył do środka, idąc pod lekkim skosem, by drzwi mogły swobodnie się zamknąć. Odwrócił się do Szarej i zapytał:
- Wzywasz mnie, by później odmówić gościny?
Szara domknęła drzwi biodrem, opierając się o nie jednocześnie i wciąż patrzyła na chłopaka, zupełnie jakby myślała. Choć kto wie, czy myślała. Założyła ręce krzyżem pod piersiami, a jej spojrzenie lustrowało Fervala od góry do dołu. Nie zdawała sobie sprawy z tego, że jest podmiotem takiego samego zachowania ze strony chłopaka. Po niedługim czasie odepchnęła się od drzwi i przechodząc obok niego, chwyciła go za rękę i podprowadziła do rozłożonej kołdry, która chyba tylko w jej mniemaniu leżała gdzieś daleko na krańcu świata, skoro aż za rączkę do niej prowadzała. Puściła mężczyznę, gdy tylko usiadła na własnych kolanach. Odpaliła drugiego skręta, dając go mężczyźnie.
- Skoro zaprosiłam, to witaj. - powiedziała tonem tak poważnym, że aż było trudno w to uwierzyć. Widać było, że Lorath bardziej odpłynął niż ona i chyba nie było z nim wielkiego kontaktu.
Usiadł obok nich, skutecznie ograniczając ilość dostępnego na kołdrze miejsca do minimum. Przyłożył skręta do ust i zaciągnął się lekko. Wciągnął w nozdrza unoszący się wokół dym, delektując się nieznanym mu do tej pory zapachem. Wyciągnął z kieszeni pierścionek i położył go tuż przed sobą, przyglądając się jednocześnie Szarej.
Kobieta odgarnęła włosy na bok, pozwalając im osiąść na jej lewym ramieniu oraz obnażonej piersi. Przymknęła na chwilę oczy i wyprostowała silnie plecy, odginając głowę ku tyłowi. Jej jasna szyja i ramiona spowite były światłem kilku świec, które stały na nocnych stolikach. Wokół było cicho, a Szara delektowała się tym. Subtelny ruch łotra sprawił, że otworzyła zmęczone oczy i spojrzała na pierścień. Nie poruszyła się ani na milimetr, jedynie jej głowa nieco się nachyliła w kierunku podłoża.
- Twoja pewność siebie powinna być zgubna – powiedziała zupełnie oderwana od rzeczywistości i zerknęła na Fervala. – O dziwo, masz przed sobą świetlaną przyszłość. Pod warunkiem, że będziesz ważył każdy czyn przed jego wykonaniem – skończyła, a jej kąciki ust uniosły się w niewielkim uśmiechu, po czym kobieta wyciągnęła dłoń w kierunku mężczyzny, stronę grzbietową ku górze, rozczapierzając swoje smukłe palce, zakończone ostrymi paznokciami, sugerując tym gestem nałożenie pierścionka.
Widok wyprężonej wyroczni zapoczątkował mętlik w jego głowie. Nie do końca tego spodziewał się po wizycie w luksusowym pokoju. Owszem, wiedział o tym, że będzie tu gęsto od dymu, ale ludzie z reguły palili dla smaku czy dla lekkiego ukojenia, a nie takiego odlotu.
- Zawsze ważę swoje czyny - rzekł w odpowiedzi na niespodziewaną przepowiednię. - Choć nie zawsze postępuję tak, jak wynika z tych przemyśleń.
Chwycił delikatnie wyciągniętą rękę i nasunął biżuterię na jej palec. Nie puścił jej jednak i lekko musnął palcami grzbiet kobiecej dłoni.
- Całkiem zgrabnie na tobie wygląda - pokiwał lekko głową, nie unosząc wzroku.
Aasimarka przyglądała się własnej dłoni w nie lada zamyśleniu. Nie było do końca pewne, czy dopiero co przetwarza informacje, czy też może jeszcze nie zorientowała się, że w jej kierunku został wykonany jakikolwiek ruch… A może jeszcze coś innego?
- Tak, ładny jest. Może teraz będą traktować mnie poważnie – odparła również przypatrując się własnej dłoni, a gdy musnął ją swoimi opuszkami, lekko drgnęła.
- Słyszałeś to?! – podskoczyła niespodziewanie w miejscu, zabierając swoją dłoń z uścisku i rozglądając się po suficie, szybko kręcąc głową to w tę, to w tamtą stronę – Znowu do mnie mówią, to takie nieznośne… A gdy zasnę będzie jeszcze gorzej… - wyjęczała smutno i westchnęła ociężale
- Nie lubię spać sama, to takie nieznośne. - powtórzyła jakby nie pamiętała, że przed chwilą użyła podobnego stwierdzenia.
Odruchowo odwrócił głowę w stronę, gdzie skierowane było spojrzenie białowłosej, ale nie dostrzegł tam niczego.
- Kto do ciebie mówi? - Nie opuścił głowy, wciąż szukając wszelkich uchybień od normy. - Nie bój się, Lorath i ja będziemy tu przez cały czas. W razie czego nie bój się mnie obudzić - powiedział ciepłym głosem, kierując swoje spojrzenie na kobietę.
- Zmarli. Nie lubią mnie. - odparła w odpowiedzi na jego pytanie. Zabrała mu skręta, bo chciała już dokończyć go, by móc się niedługo położyć. Wcisnęła go między wargi i nie trzymając go dłońmi, zaciągnęła się.
- Obudzę was niecelowo. Tak jest zawsze. - dodała, a z jej nozdrzy wydobyły się kłęby dymu.
- Możesz wybrać sobie łózko, jeśli chcesz. Dziękuję za prezent.
- Zmarli? - Spojrzał na nią zaskoczony. Wszyscy wiedzieli, że wokół Szarańczy dzieją się różne rzeczy, ale chłopak nie spodziewał się, że to jest wina zmarłych. - Ale że jak? A zresztą… - machnął ręką niedbale - opowiesz mi za dnia.
Podniósł się z podłogi i skierował się na jedno z łóżek, na którym była kołdra. Rozebrał się do bielizny, niedbale rzucając swój ekwipunek na stertę. Tylko sztylet położył pod poduszką.
- Śpij spokojnie, Szara - położył się na boku i zaczął obserwować wyrocznię oświetloną przez delikatny blask świec.
Kobieta dopaliła skręta, nie spiesząc się przy tym. Początkowo opadła plecami na podłogę i gapiła się w sufit, zadymiając przestrzeń jeszcze bardziej. Nie patrzyła nigdzie, prócz przed siebie, nikt nie był w stanie stwierdzić, na co tak naprawdę patrzy, czy widzi coś więcej, niż zwykły sufit, czy potrafiła odczytać jeszcze więcej znaków, o ile takie w ogóle się pojawiały?
- Nie przeraź się, gdy ujrzysz mnie z rana - powiedziała między jednym z pociągnięć, które kończyły już spalać zioło - Wyśpij się, mam nadzieję, że te łóżka są lepsze niż te wiejskie - dodała ponownie rozpraszając wokół siebie kłęby dymu.
Nie przerażę się, pomyślał, uśmiechając się lekko. Ciężko mu było sobie wyobrazić, jak bardzo musiałaby się zmienić przez tę noc, żeby z pięknej kobiety o tak przyjemnej dla oka figurze zmienić się w istotę budzącą strach. Patrzył na nią spod przymkniętych powiek, ciesząc oczy tym widokiem. Obserwował jej spokojne ruchy zastanawiając się, czy kiedykolwiek będzie mu dane co noc patrzyć na jedną kobietę. Przed oczyma stanęła mu kobieta, którą spotkał kilka miesięcy w temu w karczmie. Jej wizja nałożyła się na sylwetkę leżącej na podłodze wyroczni, tworząc coś na kształt półprzeźroczystej powłoki. Zaćmione zielem zmysły w końcu przestały odróżniać te dwie istoty, a on sam zaczął odpływać w objęcia snu.
Gdy Szara skończyła palić, ugasiła tlącą się końcówkę wcierając ją mocno w drewno podłogi. Ta szybko wygasła, zaś Szarańcza wstała. Pokręciła się trochę po pokoju sądząc, że zarówno Lorath jak i Ferval są bliscy zaśnięcia, o ile już nie śpią. Podeszła do ostatniego już łóżka, na którym pozostała kołdra i zabrała ją. Zdmuchnęła dwie świece stojące na szafkach nocnych, zaś trzecią, ostatnią, pozostawiła. Ciągnąc za sobą ciężką, pierzastą kołdrę stanęła na przeciwko swojego barbarzyńcy, zaś ukradkiem zerkała w kierunku łóżka, na którym spał łotrzyk. Jej obrońca zasnął, nie wiedziała nawet w którym momencie po prostu się położył i zasnął na plecach. Narzuciła przykrycie na swój grzbiet, po czym klęknęła obok Loratha, a następnie weszła na niego i jak jakiś kot, pies czy też inny mały zwierz, zwinęła się w kulkę na jego torsie oraz brzuchu, przykrywając ich tym samym kołdrą. Głowę oparła na ramieniu barbarzyńcy i tak też miała zamiar zasnąć.

Znaczną część wieczoru poszukiwacze przygód spędzili na spożywaniu sporych ilości alkoholu i czerpaniu radości z najróżnorodniejszych atrakcji, które była w stanie zaoferować im karczma. Dagomir po pewnym czasie - kiedy jego prowizoryczna, drewniana kasa wypełniła się po brzegi złotem - zaczął rozdawać darmowe piwo swoim klientom, którzy z każdym kolejnym osuszonym naczyniem chwiali się na nogach coraz bardziej. Piękne kobiety o krągłych kształtach i skąpych strojach lawirowały pomiędzy stolikami niczym nimfy po bezkresnych ogrodach Sylvanusa, rozdając alkohol z prywatnych zapasów karczmarza każdemu chętnemu, kto miał wystarczająco dużo siły by utrzymać się w pionie.
Pomimo początkowo dość chłodnego powitania, niemalże wszystkim przybyszom pobyt w karczmie ,,Pod Świńskim Ogonem” przypadł do gustu. Atmosfera z biegiem czasu nieco rozluźniła się, a podchmieleni ludzie szybko zapomnieli o awanturze, która miała miejsce ledwie kilka godzin wcześniej. Pod koniec dnia wszyscy radośnie stykali się kuflami pełnymi spienionego, darmowego piwa i śpiewali znane awanturnicze piosenki wraz z karczmarzem oraz zatrudnionym przez niego niezbyt utalentowanym bardem. Ta pełna wrażeń noc w Stonebrook na długo zapadła w pamięć poszukiwaczom przygód…

- To co, jutro z rana za mury i szukamy zabójców? - Zapytał Tyrion, jakby mówił o pikniku. - Może być na początek - zgodził się Rathan. - Ale warto by pamiętać też o jutrzejszym festynie. Pięćdziesiąt sztuk złota za zwycięstwo w jakiejś konkurencji piechotą nie chodzi. Odmieniec nie rzekł nic, a jedynie przytaknął na słowa Tyriona. Po jego minie w chwili gdy spoglądał na rozwrzeszczaną gawiedź, można było wywnioskować, że podjąłby się każdego zadania, byleby znaleźć się jak najdalej tego miejsca. - Dalej twierdzę, że to głupi pomysł - Ferval westchnął. - Jesteśmy wymęczeni podróżą - zaczął wyliczać, prostując kolejne palce. - Nie wiemy, gdzie dokładnie są, a oni to wiedzą. Zaskoczenie ich będzie ciężkie, bo większość z nas nie umie się poruszać po lesie, nie budząc niedźwiedzi ze snu zimowego, więc będą wiedzieć, że ktoś się zbliża i to oni nas zaskoczą, a nie my ich. Szukanie po omacku, bez planu, tuż po długiej trasie. Myślicie, że podejdziemy do nich i zawołamy “Hej, panowie, przyszliśmy was zabić!”, a oni odpowiedzą “No dobra, skoro musicie” i położą głowę na pieńku? - Z pewnością prostszy jest udział w konkursach. Nie trzeba się ruszać z miasta - powiedział Rathan. - A jak iść do lasu, to misja związana z dotarciem do Bolfost-Tor jest z pewnością bardziej opłacalna. - Nie będę wadzić, jeśli z wami pójdę? - Spytała półszeptem Szara, pijąc kolejny kufel alkoholu, a jej mętny wzrok ogarniał leniwie karczmę. - Raczej nie będzie wadzić, chyba że wiesz, że będziesz wadzić. Można się wywiedzieć o wszystko zanim wyjdziemy z miasta, ale fakt, nie wiemy dokładnie gdzie oni są, a oni tak. Jeśli nie wiedzą gdzie są, to już i tak są w tarapatach - zamyślił się Tyrion podpierając brodę na dłoni. - Może w nocy uda mi się coś zobaczyć - odpowiedziała w wiadomym tylko sobie dialekcie i czknęła cicho - Oops. - Co mówiłaś? Chyba mi nieco umknęło - rzucił Tyrion, nie rozumiejąc ni słowa z tego co powiedziała kobieta. Szara wzruszyła tylko ramionami. - Kiedyś zrozumiecie - odparła tajemniczo i odłożyła pusty kufel na stół, jednocześnie od niego wstając, a ten niespodziewanie, jakby trącony przez jej rękę, poszybował kilka metrów dalej lądując na podłodze. Szarańcza całkowicie to zignorowała i chwiejnym krokiem, kołysząc bezwładnie biodrami, udała się po schodach na górę. - No cóż, skoro bardzo chcecie iść na samobójczą wyprawę, to idę z wami - powiedział cicho najmłodszy z drużyny. - Tylko ze względu na osobiste porachunki. - Wszyscy jesteście szaleni - westchnął Kurg. - Szanse znalezienia tych zbirów są prawie żadne... Jestem z wami! - Szaleństwo… ładne słowo, całkiem dobrze oddaje rzucenie rodzinnych, bezpiecznych okolic jeśli takimi właśnie są i rzucenie się przygodzie na spotkanie - skwitował czarownik. - W takim razie wyruszamy nad ranem. Może zastaniemy zbójców jeszcze w trakcie ich snu - poważny ton dotychczas milczącego Sadima był pełen determinacji.

Tuż przed świtem deszcz nieco złagodniał, a gęste chmury burzowe nisko wiszące nad Stonebrook przerzedziły się, tym samym wpuszczając do miasta odrobinę upragnionego światła słonecznego. Widząc, że zła pogoda ustępuje, dachowce, dzieci i inne podwórkowe stworzenia wybiegły ze swych kryjówek, by móc cieszyć się szybko kończącym się dniem. Na ulicach miasta znowu dało się usłyszeć gwar rozmów, tak bardzo charakterystyczny dla przepełnionego ludnością Stonebrook. Mieszkańcy szybko wrócili do swych dawnych zajęć, zadowoleni z wiosennych promieni słońca i wszystko wskazywało na to, że dobra pogoda długo będzie im sprzyjać.
Radosny śpiew ptaków, które uwiły swe gniazda w poddaszu karczmy i odległe, przytłumione pianie koguta z farmy poza murami miasta, zwiastowało nadejście nowego dnia. Awanturnicy wstali z łóżek, choć niechętnie. Co bardziej zapartych w konsumpcji znacznych ilości alkoholu minionego wieczoru, nowy dzień przywitał bolesnym kacem, co dodatkowo utrudniło im poranne wstawanie, lecz obietnica ciepłego posiłku była na tyle kusząca, że nikt nie zdecydował się tego przespać. W końcu karczmarz już wcześniej przestrzegał, że ma zamiar zamknąć karczmę na spust po południu, gdyż w planach miał przygotowania na zbliżający się festyn.

Promienie słońca, które po rozsunięciu ciężkich kotar okiennych uderzyły w twarze nieprzygotowanych na ten widok poszukiwaczy przygód, były obietnicą dobrej pogody. Szarańcza, która poprzedniego wieczoru wychyliła o jeden kielich za dużo, by później doprawić się jeszcze halucynogennym zielem, teraz czuła się jakby umarła i na nowo powstała z zaświatów. Pozbawiona wszelkiego ładu fryzura, dziwne wzory na skórze i kompletna nagość - tymi słowami mogła opisać siebie po przebudzeniu. Co więcej; obok niej spało dwóch półnagich samców, których obecność większość kobiet zinterpretowałaby w jeden tylko sposób, lecz Szara wydawała się kompletnie nie zwracać na to uwagi. W końcu i ona podniosła się z łoża, po czym zeszła na dół przeciągając się po drodze.

Awanturnicy znaleźli sobie wolny stolik tuż przy kominku, gdzie poprzedniego wieczora wylegiwali się na wygodnych fotelach przedstawiciele brodatego ludu z Bolfost-Tor. Zdumiewające było to jak szybko obsłudze udało się ogarnąć cały bałagan pozostawiony tu zeszłej nocy. Karczma lśniła jak nowa - meble zostały dostawione, zaś podłoga błyszczała, pomimo, że kilka godzin wcześniej zdobiły ją hektolitry wylanego alkoholu zmieszanego z juchą oprychów, którzy ostatniego wieczoru zaatakowali, z typowo rasistowskich pobudek, zwalistego półorka.
Dagomir również zdążył wstać i na widok czystej karczmy zacmokał z zadowolenia kilka razy, po czym ruszył na zaplecze skąd przytargał małą beczkę piwa i umieścił ją w pasującym do niej drewnianym stojaku.
- Dobrze uwinęły się moje pracownice - stwierdził z uśmiechem zadowolenia na twarzy. - W końcu sporo za nie zapłaciłem handlarzowi niewolników. Nie wiem jak was, ale mnie mocno suszy z rańca - dodał po chwili sędziwy karczmarz, a następnie sięgnął po kufel i nalał doń odrobiny alkoholu o smolistym kolorze. Z piwem w dłoni podszedł do szynkwasu, oparł się łokciem o blat i zaczął głęboko rozmyślać nad czymś co najwyraźniej mocno go trapiło, od czasu do czasu mocząc usta w przednim krasnoludzkim porterze.
- Trochę rozlałem tego piwa wczoraj. Mam nadzieję, że nie było to złoto tak zwyczajnie wyrzucone w błoto i że ktoś kiedyś tu wróci lub przynajmniej przekaże dalej słowo o tej karczmie - powiedział bardziej do siebie niż do siedzących w pobliżu kominka awanturników, ciągnąc się przy tym za krótką kozią bródkę. Kiedy na dół zeszła jego piękna żona, Abria, uściskał ją na przywitanie i pocałował w jej pozbawione skazy lico.

Kiedyś pochodząca z dalekiej północy półelfka była niewolnicą Dagomira, podobnie jak reszta jego pracownic. Ten jednak nagrodził ją wolnością jak to miał w zwyczaju, kiedy tylko uznał, że kobieta zarobiła na siebie. Jednakże Abria przywiązała się na tyle do emerytowanego poszukiwacza przygód, że nie chciała odejść - zdecydowała się zostać w karczmie i pracować dla Dagomira na uczciwych warunkach, a po kilku latach uczucie między nimi na tyle rozkwitło, że wzięli ślub na placu miejskim, gdzie kiedyś sędziwy karczmarz znalazł przerażoną dziewczynę na wystawie, zamkniętą w jednej z klatek ku uciesze gawiedzi.

Awanturnicy spędzili parę bezproduktywnych minut starając się w milczeniu dojść do siebie po stosunkowo nieprzespanej nocy - przez kilka długich godzin nie pozwalały im zasnąć tłumy rozwrzeszczanych pijaków, co wraz z właścicielem gospody śpiewali na całe gardło minionego wieczoru, a później doszło jeszcze do kilku głośnych rękoczynów pod karczmą, które równie dobrze mogłyby zbudzić połowę miasta. Gdy już wydawało się, że będą mogli w końcu zmrużyć oko, nastał świt i ulice Stonebrook na powrót wypełniła wrzawa.
Po dłuższym czasie ogrzewania nóg przy kominku w oczekiwaniu na śniadanie, Abria przyniosła awanturnikom świeżo upieczony chleb, mleko prosto od krowy oraz ciepłą zupę o gęstej konsystencji, która pomimo nieco odpychającego wyglądu, smakowała nad wyraz dobrze. Szarańcza wraz z Lorathem otrzymali po dodatkowej porcji dobrze wysmażonej baraniny oraz ciepłego chleba i jako jedyni nie musieli zapłacić za swój posiłek, co sprawiło, że skupili na sobie zazdrosne spojrzenia reszty towarzyszy.

Mając przed sobą prosty cel, awanturnicy postanowili nie nadużywać gościnności karczmarza i jeszcze na długo przed południem opuścili karczmę ,,pod Świńskim Ogonem”, trafiając prosto na zatłoczony plac miejski, gdzie setki ludzi dokonywało przy straganach niezbędnych zakupów przed świętem upamiętniającym zwycięstwo Lorda Alavora nad barbarzyńską hordą orków, która przed wieloma laty oblegała mury Stonebrook.
W mieście panowała niemożliwa do opisania wrzawa. Kupcy przekrzykiwali się wzajemnie, próbując zwrócić uwagę na swoje towary jak największej ilości potencjalnych klientów, zaś wszechobecne staruszki z pojemnymi lnianymi workami, walczyły ze sobą o miejsce w kolejce, co nie zawsze kończyło się tylko na kilku obraźliwych słowach. Na domiar złego; robotnicy zatrudnieni przez władze miasta i lokalnych przedsiębiorców, rozkładali wielkie namioty na terenie placu miejskiego (robiąc przy tym sporo hałasu i utrudniając przejście), a także poza murami miasta, gdzie miał się odbyć późnym popołudniem festyn.

Przecisnąć się przez wściekły tłum nie byłoby łatwo, gdyby nie wysoki na ponad dwa metry Daegr i niemalże dorównujący mu wzrostem półork Kurg, którzy bez większych utrudnień torowali sobie i drużynie drogę przez morze ogarniętych szałem zakupów ludzi - wysłuchując przy tym licznych obelg pod swoim adresem.
Po dotarciu do bram, poszukiwacze przygód mieli zamiar wyjść z miasta, kiedy nagle Rathan spostrzegł brata zakonnego przybijającego do drzwi domostw i słupów jakiś skrawek pergaminu. Łucznik polecił innym zatrzymać się, po czym sam podszedł do jednego z ogłoszeń i zerwał je. Na papierze spisana została krótka informacja:

Arcykapłanka Verna Lightbreeze zaprasza do Wielkiej Świątyni Tyra wszystkich śmiałków gotowych zbadać sprawę tajemniczych zaginięć w Ciernistym Lesie. Każdy zainteresowany zostanie hojnie wynagrodzony, a za pomyślnie wykonane zadanie przewiduje się nagrodę w wysokości dwóch tysięcy sztuk złota na głowę. ~ Czytał na głos Rathan, po czym spojrzał na resztę swych towarzyszy z wymownym uśmiechem na twarzy.

- Wygląda na to, że podwoili stawkę.

Po opuszczeniu miasta przywództwo tymczasowo przejęła Tamarie, która jako jedyna znała kierunek, w którym udali się poszukiwani listem gończym mordercy. Awanturnicy w pierwszej kolejności ruszyli w stronę wzgórza, gdzie wcześniej pod dębem leżał z wyprutym brzuchem jeden z towarzyszących bandytom wojowników.
Truchło wciąż było na swoim miejscu, lecz krążące po okolicy kruki i paskudna pogoda zdążyły zrobić swoje - wydziobane i przeżarte przez robactwo szczątki w ciągu jednej nocy przestały przypominać człowieka, którym niegdyś wojownik niewątpliwie był. To co z niego zostało to obdarte z mięśni i skóry kości oraz ekwipunek, który miał przy sobie w chwili śmierci.

- Tutaj doszło do sprzeczki - stwierdziła Tamarie, wskazując rozproszone po wzgórzu odciski butów.
- Mężczyzna najpewniej zginął nim zdołał zareagować, a sądząc po licznych tu śladach raczej nie spodobało się to wszystkim członkom drużyny. Niektórzy chyba próbowali uciekać, lecz po oddaleniu się na kilka metrów zostali zmuszeni do zatrzymania się i powrotu - tłumaczyła towarzyszka Sadima, idąc tropem osobnika o stopach rozmiaru dziecka, który najprawdopodobniej po przebiegnięciu krótkiego dystansu stanął nagle w miejscu, po czym cofnął się do drzewa.
- Później wszyscy udali się w stronę Ciernistego Lasu, gdzie zapewne dalej tkwią zaszyci w jakiejś ruderze, choć śmiem wątpić by na długo - dodała wskazując wąską ścieżkę prowadzącą w stronę znajdujących się kilkadziesiąt metrów dalej porośniętych kolcami zarośli.

Kobieta obudziła się gwałtownie, a gdy tylko otworzyła swe zmęczone oczy, wiatr sypnął jej piaskiem w twarz. Drobne ziarenka przykleiły się do rogówki, zamazując obraz i piekąc niemiłosiernie.

- Taka kara za grzechy...
- Tak, za grzechy.

Dwa różne głosy szepnęły jej do ucha, każdy do innego, kiedy ta miotała się kręcąc niespokojnie głową i upadła podczas pierwszej próby wstania. Otworzyła usta by coś powiedzieć, jednak coś blokowało jej krtań. Mrugała powiekami, chcąc pozbyć się piachu, jej oczy wydzielały mnóstwo łez, które strumieniem spływały po jej rozpalonych, bladych policzkach. Jak lawa piekły jej skórę, ale ból oczu przechodził.

Zakasłała, zadławiła się. Płakała i krztusiła się, a jej kaszel stał się na tyle silny, że ledwo łapała oddech. Klęcząc na gorącym piachu, wbiła oparte o niego palce swych dłoni. Z ust chlusnęła krew, rozbryzgując się przed twarzą kobiety i zachlapując swym szkarłatem jej uda, bluzkę oraz dłonie.

- Pokutuj, wiedźmo.
- Tak, pokutuj. Za cały gatunek.

Zgrzyt pod zębami był nie tylko nieprzyjemny, ale i raniący. Szarańcza zaczęła pluć na piach, a spomiędzy jej warg wysypywał się zmielone przez jej zęby szkło. Czuła, jak jego drobinki wchodzą między szczeliny zębów i wbijają się boleśnie w dziąsła, a ona nie mogła przełknąć śliny z obawy przed połknięciem ostrego szkła, które poraniłoby jej gardło. Wciąż pluła, a ilość przezroczystych drobinek zdawała się nie mieć końca. Białowłosa wstała na równe nogi, a z jej ust wciąż sypało się przemielone szkło, z oczu płynęły krwawe łzy, zaś jej skóra stawała się co raz bardziej sucha i twarda. Pękała.

- Oni się Ciebie boją.
- Tak, boją. Nienawidzą Cię.

- Jesteś nikim.
- Tak, nikim. Szarańczo.

Kilka kroków dalej całe ciało kobiety zesztywniało, czerwone łzy zaschły na policzkach i kącikach jej oczu, skóra pękała i kruszyła się. Po chwili nie mogła już iść dalej, nie mogła ruszać gałkami, nogami, rękami. Nie mogła też już widzieć świata. Nie mogła mówić, nic nie mogła. Padła z trzaskiem na widmo pustyni, a jej ciało pękło niczym stara skamielina. Rozsypała się patrząc swymi martwymi oczami gdzieś w dal.

Kiedy Szarańcza otworzyła oczy, jej gorące, aasimarskie łzy spływały strużką po jej twarzy, skapując mozolnie na nagi tors Loratha. Ten nie spał, najwyraźniej coś go zbudziło, jednak nie chciał zrzucać Szarej z siebie, obserwował ją kiedy na nim spała. Widział, że płacze. Płakała nawet przez sen i choć zdawało mu się, że niedługo obudzi się z krzykiem, że zacznie krzyczeć i rzucać się, walić go rękami, miotać się chcąc uciec, ta jedynie w milczeniu otworzyła smutne oczy i pociągnęła nosem. Nie spojrzała ani na barbarzyńcę, ani na łotra, po prostu wstała i zaczęła się ubierać, w międzyczasie ścierając ręką wciąż sączące się z oczu łzy. Przez cały czas nic nie powiedziała, nawet kiedy Ci zadawali jej pytania lub próbowali nawiązać rozmowę. Ona ze smutkiem nałożyła swój cały strój, wraz ze zbroją i bronią, po czym wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi bardzo cicho. Nie wiedziała, że oni już nie śpią? A może coś się stało? Była tak bardzo przygnębiona...

Na dole w milczeniu zjadła śniadanie, które jej podano. Dopiero teraz, gdy brała łyżkę do ręki, spostrzegła na swoim palcu obrączkę i uśmiechnęła się lekko. Po raz pierwszy tego poranka. Choć uśmiech ten był urokliwy, wciąż miał w sobie miano smutku, którym to kobieta z nikim do tej pory się nie podzieliła.
Gdy kończyła posiłek, na dole pojawił się Ferval i Lorath, jednak białowłosa szybko ich wyminęła, nie chcąc siedzieć z nimi przy jednym stoliku, nie chcąc by musieli na nią patrzeć. Czuła się upodlona.

Szara wyszła przed gospodę i tam, oparta o jej ścianę, stała przez kilkanaście minut, czekając aż wszyscy zrobią, co mieli zrobić i ruszą na poszukiwania morderców. Zastanawiała się długo nad snem, chcąc zrozumieć czy to, o czym on mówił, jest teraźniejszością czy niechlubną przyszłością? Poczuła ukłucie strachu w sercu i syknęła z poczucia punktowego bólu, który przypomniał jej o tym, jak kiedyś dostała żarzącym się prętem z paleniska. Albo to był sen. Nie była pewna.

Kiedy w końcu udali się do lasu, Szarańcza była bardzo skupiona na śladach i tropach. Nic jej nie rozpraszało, zupełnie jakby otaczające ją ponure zjawy przestały istnieć, jakby ich nocny plan zatrucia umysłu szalonej kobiety nie poskutkował przez co spanikowały i knują gdzieś w oddali plan na noc kolejną. Ubrana w swój pełen pancerz Szara, stąpała ostrożnie i niespiesznie, starając się omijać jakieś wyraźne, błotniste części zmokłej gleby oraz konary, o które to mogłaby się potknąć. Dość szybko natknęli się na jakiegoś trupa z powyszarpywanymi trzewiami. Widok ten dla kobiety był jak codzienna egzystencja, dlatego patrzyła na to całkowicie zobojętniale.
Gdy ktoś czytał liścik, Wyrocznia nachyliła się nad zwłokami i wzięła pierwsze, co zauważyła, czyli zestaw uzdrowiciela. Po dłuższym zastanowieniu znalazła też amulet Shar, który dość długo przerzucała w swych smukłych palcach, by po chwili usłyszeć od dwóch mężczyzn ostrzeżenie na jego temat. Mimo to, postanowiła, że go weźmie. Najwyżej szybko go sprzeda lub odda jako dowód, znaleziony przy przestępcy. Za tym morderstwem mogło kryć się coś więcej.