Podróż do Esper obyła się bez większych niespodzianek, co dość mało pozytywnie zaskoczyło krasnoluda, który od samego początku spodziewał się jakiejś zasadzki - czego zresztą nie ukrywał podczas rozmów z innymi. Nie tyle spodziewał się, co błagał o to wszystkich znanych mu bogów, wypluwając pod adresem wielu z nich rozmaite przekleństwa, a wszystko to przez pewnego niezmiernie upierdliwego niziołka, który postanowił opowiedzieć krasnoludowi historię swojego życia. Nudnego w dodatku…

Na szczęście na karawanę nikt nie napadł, ale najwyraźniej jakiś bóg wysłuchał próśb Khergala i zesłał na pana Thunderpiska potworną klątwę w postaci przeziębienia. Zapytany o uzdrawiającą modlitwę, Talgast jedynie wzruszył ramionami i skłamał mówiąc, że wykorzystał już wszystkie dostępne zaklęcia na rannych żołnierzach. A niech cierpi! Tym bardziej, że być może już wkrótce przyjdzie im spotkać się ze znacznie poważniejszymi przypadkami niż zwykła gorączka.
Ta myśl z kolei przypomniała mu o pewnej ostrej zimie, która nawiedziła północne Królestwa zaledwie kilka lat wcześniej; pomimo krwawych wojen z goblinoidami w większości przychodzili do niego żołnierze z rozmaitymi odmrożeniami. Wtedy Khergal zaczął gubić włosy na głowie, ale to akurat było jego najmniejszym zmartwieniem.
Talgast pochodził z domu, który wysłał w świat wielu znanych poszukiwaczy przygód, a on musiał wtedy tkwić z dala od linii frontu, w dodatku zajmując się pacjentami, którym potrzebny był cyrulik, a nie kapłan. W końcu wypiął się na tą niewdzięczną robotę i trafił do kopalń, gdzie stał się poczciwym żołnierzem tunelowym, a życie nabrało znacznie innego koloru, ale o tym może innym razem...

Pierwszą transakcją jaką dokonał w Esper było kilka jabłek zakupionych na straganie dla własnej przyjemności. Później trafił też na solidny kawał suszonej szynki i jej też nie mógł się oprzeć - kupił kilka plastrów, a do tego pajdę chleba u lokalnego piekarza. Nie mógł w końcu robić zakupów z pustym żołądkiem.
Już nieco bardziej najedzony, ruszył na osobny targ, gdzie wykupił kilka niezbędnych w terenie przedmiotów; mianowicie namiot, a do tego solidną igłę oraz czysty materiały na okład rany, na wypadek, gdyby skończyły się mu zaklęcia o co nie trudno w dziczy.

Po tych zakupach, krasnolud ruszył z uszczuploną już sakiewką w stronę najbliższej karczmy, gdzie miał zamiar poprawić sobie nastrój kilkoma kuflami lokalnego piwa.

Jeszcze nim karawana na dobre opuściła Esper, Shavri zmaterializował się ni z tego ni z owego u boku Franki maszerującej pośród łąk z kwiatami na rękach i z pieśnią na ustach.
- Moja droga - przywitał ją uśmiechem. - Czy mogę Ci przerwać na chwile?
- Mhm! - przytaknęła entuzjastycznie pochylając się nad kolejną ładniejszą łodyżką z kolorowym końcem. - Chcesz wianek? Zrobię tobie wianek z polnych kwiatów, hm?
- Franko moja - Shavri uśmiechnął się. - Jakkolwiek z wielką przyjemnością bym go nosił, tak nie wiem, jak przyjęłaby to pani Lena. Więc trzymam cię za słowo, ale w tej chwili może niekoniecznie. - W innej sprawie do ciebie przychodzę. Będąc w domu, ciesząc się bliskością moich bliskich, jedna rzecz wciąż do mnie wracała. I jestem przekonany, że do ciebie również - dodał, wymownie patrząc jej w oczy.
- Ohh... - podchwyciła kapłanka unosząc brwi przechodząc do nieco bardziej poufno-tajemniczego tonu. - Mam się domyślać, czy zdradzisz mi tę tajemnicę...? - dodała z uśmiechem.
- Chodzi mi o te dwa przeklęte wampiry. Wierzę, że możemy zaprowadzić tam porządek, kiedy już skończymy z karawaną i będziemy wracać. Tylko musielibyśmy już teraz zrobić dwie rzeczy. Po pierwsze przekonać do tego tak wiele osób z naszej załogi, jak tylko się da. Po drugie zahaczyć po drodze o tego maga, o którym wspominał Kain, a który spec...ja...lizuje się w walce z nieumarłymi - Shavri podzielił sobie trudniejsze słówko.
- Oou... - kapłanka zrobiła na chwilę wielkie oczy, gdy temat rozmowy okazał się bardzo poważny. Zamyśliła się na parę chwil, a gdy jej mina była odpowiednia do rozmowy, odezwała się. - Wprawdzie nawet jeszcze się nad tym nie zastanawiałam... Lisowo... Jest dość "wyjątkowe" - zaznaczyła starając się nie używać słowa o negatywnym nacechowaniu. - Z Zoją starałyśmy się ze wszystkich sił, by choć trochę zbliżyć się do jego mieszkańców... Bezskutecznie... Obawiam się, że jego mieszkańcy pomimo wszystkiego nie chcą ratunku. Godzą się na "tą" sytuację. Myślę, że nie udałoby się nic zrobić ani z nimi... ani z naszymi towarzyszami, którzy nie będą nadstawiać karku dla ludzi, którzy ich nie chcą... - przerwała na chwilę zapadając w podobnie długą zadumę. Na szczęście poruszenie tego tematu nie naruszyło pozytywnego nastawienia kapłanki.
- Franko. A co jeśli ludzie z Lisowa znudzą się Państwu i zaczną polować gdzie indziej? Trzeba coś z tym zrobić. To nienaturalne. Ty to wiesz, ja to wiem. Wszyscy to wiemy. Nie uważasz, że ich powinniśmy coś z nimi zrobić? Osobiście nie chciałbym, żeby te dwa biesy pojawiły się gdzieś w okolicy mojej rodziny, choćby to miało być wiele dni drogi. Co zaś się tyczy nadstawiania karku, to nie wierzę, żeby dwa wampiry nie miały jakichś własnych bogactw, więc podejrzewam, że przekonanie drużyny od strony materialnej nie byłoby trudne. Ale sam tego na pewno nie dam rady zrobić.
- Wiem, Shavri... A ta wiedza mnie trochę przeraża... - strapiła się kapłanka. - Widziałeś kiedyś prawdziwego wampira? Ja sama pewnie wyglądałabym jak wampir, gdybym takiego zobaczyła... A jeszcze odesłać go tam, gdzie jego miejsce... W Lisowie zrobiliśmy wszystko, co byliśmy w stanie zrobić my, bez niczyjej pomocy Dlatego też tego samego wieczora, gdy powróciliśmy do Futenbergu, napisałam jeszcze do swojej siostry. Może poradzi, co z tym zrobić... Co do maga... Chciałabym z nim się spotkać. Z pomocą na pewno uda się przywrócić tam porządek. Tamtejsi nie chcą pomocy, bo są terroryzowani. Na pewno. Terroryzowani przez zło, które trzeba wypędzić.
Shacri ucieszył się, że Franka podziela jego pogląd.
- Wiesz czemu oni nie chcą pomocy? Znam to. Ja i moja rodzina uciekaliśmy przez pół życia. W pewnym momencie przestajesz wierzyć, że to możliwe, więc przestajesz się szarpać i oszczędzasz energię, żeby tylko przeżyć. Wegetujesz. Myślenie o ratunku wymaga siły, jakiegoś zaangażowania. A na dodatek bywają momenty, kiedy ewentualne rozczarowanie może człowieka dosłownie zabić.
- Nie potrafiłabym tak żyć... Bez wiary. Bez wiary na lepsze, że wszystko będzie dobrze, że wojna się skończy, że nastanie pokój, że nadejdą lepsze czasy... Odbierasz to sobie właśnie, gdy tracisz wiarę... Bez wiary umierasz... wewnętrznie. Właśnie dlatego Lisowa nie mogę zostawić samemu sobie. Nie mogę na to pozwolić, by ktoś żył w takim stanie... By nie widział szczęścia, które zostało mu odebrane... Nie potrafię zrobić tego sama... Dlatego sama potrzebuję w tym pomocy kogoś, byśmy razem mieli na tyle siły, by przywrócić im wiarę - odpowiedziała kapłanka nieco bardziej strapiona i zamyślona, niż chwilę temu.
- Mój dziadek miał te siłę pomimo rozpaczy pchać nas ciągle dalej i dalej. Nie rozmawialibyśmy teraz, gdyby nie on - westchnął Shavri. - Czy twoja siostra zdążyła ci coś odpisać?
- Nie... Nie chciałam korzystać ze świątynnych gołębi... Już wystarczająco zdenerwowałam Ethel... Wręczyłam wiadomość Gasparowi. Najpewniej gdy wrócimy do Futenbergu będzie czekała na mnie odpowiedź...
- Teraz pozostaje kwestia tego, jak przekonać do tego grupę. Myślę, że tym razem nie powinniśmy rozmawiać ze wszystkimi na raz, tylko poklei ze wszystkimi, żeby potem, kiedy dojdzie do wspólnego podejmowania decyzji, było wiadomo, czego się spodziewać. Chce, żebyś wiedziała, że nawet jeśli inni nas nie poprą, ja i tak wracając z tej misji odbiję do tego maga. Ustalmy proszę może od razu, z kim moglibyśmy teraz porozmawiać. Bardzo chętnie spróbuje pogadać z naszym nowym krasnoludzkim towarzyszem. To kapłan. Myślę, że spodoba mu się ten pomysł.
- Shavri, nie wiem o czym mielibyśmy z nimi rozmawiać, bo... Bo nie wiemy co możemy zrobić dla Lisowa i okolic... - Franka była niepewna, co do tego tematu. Było widać, że to zadanie ją przerosło a bez pomocy bardziej doświadczonych nie potrafiła nic zdziałać. - Musimy zawitać u tego maga, a gdy wrócimy, będę miała wskazówki od swojej siostry... Będziemy mieli plan i dopiero wtedy będziemy potrzebowali pomocy i rozmów, o których mówisz teraz... - podsumowała ze smutkiem bezradności.
- Franko, kim jest twoja siostra, że tak bardzo na niej polegasz? - zapytał zaciekawiony Shavri. - Wiesz, wierzę, że ten mag będzie miał dla nas całą potrzebną wiedze, w końcu walczy z nieumarłymi, myślę, że wie, jak to się robi. Ale jestem pewny, że będziemy potrzebowali w tym celu wszystkich rąk do pomocy - dlatego potrzebuję także i naszego krasnoludzkiego kompana.
- Marena jest kapłanką świątyni Lathandera w Darrow. Taką... Ważniejszą dość. Cokolwiek się nie działo, zawsze wiedziała, co robić... Więc... Pomyślałam, że pomoże i tym razem. Nie to, że nie miałam się do kogo zwrócić o taką pomoc... - kapłanka zaczęła się już plątać we własnych myślach.
- Może po prostu najpierw się dowiedzmy, czym będziemy dysponować i co możemy zrobić, dobrze? - zapytał Shavri i nagle dał nura, żeby wyprostować się ze stokrotką w ręku, którą wręczył jej z ciepłym uśmiechem na ustach.
- Mhm! - przytaknęła nabierając nieco więcej entuzjazmu. Takie zadanie było zdecydowanie mniejsze od pokonania wielkiego zła w pojedynkę i nawet nie przerażało.

Zdarzenie od strony Franki nie wyglądało najlepiej od samego początku. Co prawda kapłanka lepiej radziła sobie w bezpośrednim starciu niż na odległość, lecz... Moc uderzenia rosłego chłopa była czymś zupełnie innym niż para w ramionach niewielkiego kobolda. Niemal cała siła z drwa przeszła na ramię trzymające tarcze, ramie, które prawie od razu zdrętwiało i prawie opadło z sił. Lathandrytka z mrożącym zdumieniem chwyciła tarczę oburącz chroniąc się przed natarciem jak tylko mogła. Mimochodem utrzymywała pozycję, która pozwoliła Aurorze zając się gaszeniem ognia wilgotnymi kocami. Spod podniesionej tarczy Franka widziała zbira, który zamiast z rozpędu łupnąć w jej tarcze, wyłożył się jak długi plątając jeszcze pod nogami rozerwane resztki liściasto-korzennych pnączy. Jego ambicje nie załamały się po upadku, zdołał odturlać się od zamachu wymierzonego przez jednego z nadbiegających ochroniarzy. Ilość obecnych w około ludzi była zbyt liczna, by przejęta kapłanka mogła za wszystkim nadążać. Wszyscy byli zawiązani w walce, nawet Bibi, smagająca w powietrzu batem, który wystarczająco trzymał adwersarzy na odpowiednią odległość. Głośny szczęk drewna i metalu, charkot koni nie zwiastował niczego dobrego. Zaprzęg za sprawą ambitniejszego zbira szarpnął do przodu zrzucając jednego z ochroniarzy i wywracając się po paru metrach z obecną na wozie Aurorą. Ambitny umiał dopiąć swego i zainteresował się powożącą, która musiała być chroniona przez dwie sprzyjające najbliższe osoby. Przewaga liczebna dopiero po dłuższej wymianie bitewnych argumentów ostatecznie powstrzymała, choć z ranami dla karawaniarzy, niestety poważniejszymi dla Bibi. Pnącza powoli były rozrywane a kolejne bandziory dołączały do ofensywy, wymachując w powietrzu pałkami i ostrzami, nie rzadko łupiąc i pryskając wiórami z drwa trzymanego przez kapłankę. Dawało to co prawda nieco czasu dla reszty ochroniarzy, by tłucząc po łbach, powoli przebijali się przez oprychów. Ostatnie ich sztuki odznaczały się zawziętością, którą nadciągająca Sinara miała w planach powstrzymać. Niehonorowe rozwiązanie opłaciło się, trafiony w plecy bandyta wykrzywiony padł na ziemię nie zdoławszy sięgnąć tarczy Franki.

Tymczasem gdy Shavri biegł zauważył nie tylko kotłowaninę przy France i Sinarze, ale jakieś zamierzanie pod lasem. Dochodziły stamtąd krzyki. I jeśli chłopak dobrze widział - zbiry ciągnęły niektórych podróżnych między drzewa. Traffo szybko przemyślał sprawę. Franka z Sinarą obie były tuż, a tam widział już interweniującą masywną, niską postać Khergala i Marva, który też się nie lenił. Ale nawet gdyby ich tam nie było, Sinara z Franką nie raz nie dwa ocaliły mu skórę, a teraz potrzebowały pomocy. Z tym nie było dyskusji. Shavri wrócił spojrzeniem do dziewczyn i uniósł ostrza do ciosu, ale w tym momencie za swoją nieuwagę i myślenie o czternastu rzeczach na raz, słono zapłacił. Zamiast widowiskowego ciosu w plecy, Shavri potknął się o czyjeś zwłoki i runął na zryte i zakrwawione błoto. Upadając, wypuścił oba miecze z rąk, żeby móc się asekurować. Dzięki temu, choć wyłożył się jak długi, to ani nie przygniótł swoim ciężarem Bijak, schowanej pod kartanem nad jego prawą piersią, ani nie wbił sobie głębiej resztki strzały. “Wybawiciel od siedmiu boleści”, pomyślał gorzko. Całość sytuacji byłaby komiczna gdyby nie dramatyzm dookoła, ale pomimo niego sapiący ciężko Shavri parsknął nerwowym, urywanym śmiechem, gdy sięgał po swoje ostrza i prostując się pokręcił głową z dezaprobatą nad własną niezgrabnością i zadufaniem w sobie. To obiecał Evanowi? Doprawdy?

Kolejne ruchy pod tarczą zwróciły uwagę kapłanki na wystarczającą chwilę, by widok ilości leżących ciał ją zmroził. Franka nieopatrznie opuściła swoją tarczę i niemal natychmiast została porażona. Uderzenie w ramię, było na tyle silne, by przesunąć całą rękę i sięgnąć boku nawet delikatnie nachodząc na plecy. Obawy kuszniczki sprawdziły się a los kapłanki najwidoczniej był przesądzony, nawet brudne zagrywki nie zdołały jej uchronić a niepowodzenie Shavriego mniej przypominało błąd po jego stronie. Po prostu musiał zostać powstrzymany by nie przybyć na czas. Franka pisnęła z wrażenia kuląc się z bólu i upadając po chwili. Lathander jednak nie dopuścił, by jego kapłanki zepchniętej na kolana spotkała większa krzywda. Bandziory zarządziły odwrót a stojący przy dziewczynie osobnicy zreflektowali się wyceniając ucieczkę jako bardziej atrakcyjne z rozwiązań.

Gdy Shavri się podnosił, zobaczył, że panie poradziły sobie bez odsieczy, a jego właśnie mijał zraniony przez Sinarę ostatni z napastników.
- Dokąd to!? - wysapał zziajany Traffo i rzucił się za nim w pogoń z uwalonymi błotem ostrzami. Nie sztuką było ubić zwróconego do ciebie plecami rannego.
Traffo wyciągając z jego martwego ciała ostrze rozejrzał się dookoła. Ze zdziwieniem skonstatował, że bitwa zdaje się dobiegła końca. Przed nimi w spętaniu szarpał się jeden, chyba ranny bandyta. Marv z Khergalem capnęli drugiego przed ścianą lasu. Będzie kogo przesłuchiwać, bo pozostałe niedobitki zniknęły już w gąszczu, a z nimi niestety ci, których tam ze sobą zaciągnęli. Shavri splunął ze złością i ruszył przypieprzyć temu w zaroślach płazem miecza, żeby można było porównać zeznania tego pierwszego. Dopiero teraz naprawdę poczuł ból. Obiecał sobie, że zaraz, jak tylko zwiąże tego drania, pomoże udzielać pomocy rannym. Trzeba też będzie potem uspokoić i zebrać konie i zająć się ewentualnymi zmarłymi. Shavriemu brakowało paru osób na widoku, ale może były ranne albo… uprowadzono je. Na te myśl Traffo zasępił się i pomyślał, że jednak zdzieli draba płazem szczerze i od serca.

Ranni byli, "ewentualni" martwi również byli. Kapłanka z miejsca w którym była widziała niemal wszystkich. Była wstrząśnięta całością a przede wszystkim łupiącym bólem. Z wrażenia usiadła na ziemi. Musiała dać sobie chwilę, by doszedł do niej koniec walki... i cała masa martwych ciał... i cała masa rannych! Franka ocknęła się i mimo rwącego bólu wstała, by odszukać tych, którzy jej potrzebowali.

Luskan, czyli Miasto Żagli, a także szabrowników, piratów i rzezimieszków… O tym miejscu Khergal słyszał już niejeden raz podczas częstych uczt w klanowej willi w Kaledon, do której zjeżdżali się ze wszystkich czterech stron świata członkowie jego licznej rodziny. Wciąż pamiętał opowieści o wielkim porcie pełnym wysokich masztów, będącym zarazem otwartą bramą do całego regionu Wybrzeża Mieczy, który wręcz obfitował w rozmaite skarby i tajemnice będące spuścizną po niejednej cywilizacji, powstałej tam na przestrzeni wielu tysiącleci. Dla wielu awanturników z północy, Luskan było wrotami do sławy i bogactwa, a także początkiem końca niejednego z nich...

Krasnolud westchnął na samą myśl o dotarciu do Miasta Żagli. Takiej okazji nie mógł przepuścić i w duchu podziękował Moradinowi za wskazanie mu właściwej ścieżki. Teraz jednak miał znacznie pilniejsze sprawy na głowie niż rozmyślanie o czekającej go przyszłości. Gościniec, którym zmierzali w stronę Luskan nie nadawał się za bardzo pod drewniane koła wozów, które notorycznie grzęzły w piachu i błocie, znacząco spowalniając pochód i niejednokrotnie zmuszając ekipę najemników do zbędnego wysiłku. Na całe szczęście, żadne z nich nie uległo uszkodzeniu, czego kapłan obawiał się odkąd tylko krajobraz pól zastąpił gęsto porośnięty las. Nie chciał utknąć w tym miejscu, tym bardziej, że zagajnik wydawał się być dziwnie cichy; tak jakby ktoś przez cały ten czas uważnie się im przyglądał.

Khergal szedł prawie, że na samym końcu, trzymając się bliżej prawej flanki, skąd miał lepszy widok na jadące z przodu wozy. Co rusz palił zielsko, które zakupił w Esper dla własnej satysfakcji i od czasu do czasu wymieniał kilka zdań z Marvem. Chłopak ten wydawał się być całkiem w porządku; jego dłoń pewnie spoczywała na orężu, a mimo dość niedojrzałego wyglądu, sprawiał wrażenie konsekwentnego i przede wszystkim odpowiedzialnego. Krasnolud postarał się zapamiętać na przyszłość swoje obserwacje na wypadek, gdyby kiedyś potrzebował w walce czyjejś pomocy, a chłopak, choć jeszcze był młody, wyglądał na zaprawionego w bojach wojownika.

- Choćta do wujka Khergala i skosztujcie wykutej przez krasnoludy stali, psubraty! - Ryknął w stronę zbliżających się banitów, po czym uniósł wysoko tarczę i w tym samym momencie przyjął na nią kilka bełtów.
- Ha! Na tyle tylko was stać, skundlałe sukinsyny? - Krasnolud jednym silnym cięciem topora ściął wystające pociski, po czym uderzył zewnętrzną stroną ostrza o tarczę kilka razy, wydając przy tym donośne, głuche brzdęki, które echem potoczyły się po okolicy.
Wrogów wyskakiwało z lasu coraz więcej. Część cywili rzuciła się do panicznej ucieczki, lecz bardzo szybko zostali otoczeni przez wybiegających z zarośli banitów. Khergal nie miał jednak zamiaru dać się tak łatwo oflankować; zamiast tego po prostu stanął twardo na ziemi, zakupując się lekko w piachu, który cienką warstwą pokrywał gościniec. Wolał poczekać aż wróg sam do niego podejdzie i zakosztuje w zimnej stali…
- Na każdego z was starczy - pomachał toporem widząc zbliżających się w jego stronę wojowników. Przez chwilę dało się usłyszeć cichy bitewny zaśpiew w starożytnym języku krasnoludów, który został zakończony przez wzniesie wysoko do góry oręża i bojowy okrzyk we wspólnym:
- Moradinie, dajże nam sił, aby przeciwstawić się tym wyplutym na świat, zapomnianym przez bogów pomiotom! Niech święty ogień z kuźni Twórcy was pobłogosławi, towarzysze!

Gdy tylko skończył modlitwę do swego boga, jak grom z jasnego nieba spadli na niego bandyci, atakując z kilku stron jednocześnie, lecz mimo to Khergal bez trudu przyjmował ich ciosy na tarczę, śmiejąc się im w twarz. W bitwie czuł się jak w swoim żywiole; ogarnięty czystą ekstazą, zawsze miał wrażenie, że podczas walki z nieprawymi istotami jest bardzo blisko swego boga i to napędzało jego święty szał. W oczach kapłana błyszczał ogień, który narastał z każdym przyjętym na tarczę ciosem, by w końcu eksplodować niekontrolowaną furią.

Khergal uniknął nadlatującego ostrza, drugie sparował i w tym samym momencie wyprowadził kontrcięcie, które ścięło z nóg pierwszego zakapiora. Ten chwilę później leżał martwy w kałuży własnej krwi, po tym jak krasnolud dobił go precyzyjnym cięciem w sam środek czaszki, która z grzechotem pękła na dwie części niczym łupina orzecha wylewając na piaszczystą ziemię jej zawartość.
W chwili, gdy wykończył pierwszego przeciwnika, kapłan musiał zasłonić się tarczą przed następnym ciosem, który z kolei zmierzał w stronę jego głowy. Doświadczenie bojowe i wrodzony refleks, sprawiły, że miecz ześlizgnął się po wzniesionej w zasłonie tarczy, a tym samy banita wystawił się na atak, który nadszedł szybko i równie bezlitośnie.
Kolejny zakapior legł na ziemię i przez chwilę jeszcze walczył o życie, próbując zatamować intensywny upływ krwi z rozerwanej aorty, lecz jego los był już przesądzony...

Krasnolud splunął z obrzydzeniem na ziemię, wbił w piach topór, po czym rozmazał krew swych wrogów na rękach, aby znowu móc pewniej ścisnąć rękojeść. Gdy broń ponownie znalazła się w jego ręku, przy nim pojawiła się kolejna grupa łaknących krasnoludzkiej stali przeciwników. Dwóch rzuciło się na niego, a reszta w stronę wozów, gdzie ukrywali się uchodźcy.

- Marv, kurwa, jest ich tu więcej! Ruszyłbyś swój zacny zad i pomógłbyś! - Krzyknął gdzieś za siebie, choć nie był pewny, czy w ogóle zostanie usłyszany. Wrogów było więcej niż się spodziewał, a on nie mógł się rozdwoić i walczyć w kilku miejscach jednocześnie.
Na całe szczęście z nowym narybkiem poszło mu równie sprawnie jak z poprzednimi, choć tym razem został draśnięty przez podstępnie wystrzelone w jego stronę ostrze miecza. Nie powstrzymało to jednak krasnoluda, który kilka sekund później dokonał zemsty na łajdaku, który trafił go w przedramię.

Skąpany we krwi swych wrogów, Khergal ruszył za banitami, którzy dokonywali za jego plecami rzezi na niewinnych ludziach.
Na brodę Moradina! Czego oni od nich chcą? ~ Pomyślał wyraźnie rozgniewany widokiem krwawej łaźni. Kilku zakapiorów porwało cywili; głównie kobiety i dzieci, które na ogół stawiały mniejszy opór od mężczyzn i zaczęli ciągnąć je za sobą w stronę lasu.
Krasnolud nie mógł na to pozwolić; wrzasnął głośno i rzucił się jednego z porywaczy. Miał już kompletnie gdzieś czy zostanie ugodzony mieczem i zamiast zaatakować go toporem skoczył na wyższego od siebie banitę z pięściami, starając się go powalić i pojmać, albowiem dobrze wiedział, że nie uda się im powstrzymać wszystkich banitów przed ucieczką do lasu.

Przez dłuższą chwilę obaj trwali w żelaznym uścisku, starając się zdobyć nad sobą przewagę, lecz bez większych efektów. Krasnolud kopał, gryzł, wierzgał się i walił pięścią, a nawet głową po twarzy swego przeciwnika, która z każdym kolejnym ciosem stawała się coraz mniej rozpoznawalna, ale dopiero nadejście reszty ochroniarzy pozwoliło mu przejąć inicjatywę w tej dość nierównej walce i w końcu jego przeciwnik potulnie legł na ziemię, a Khergal usiadł na nim, po czym chwycił za nogę i nałożył dźwignię.

- Krzycz, kurwa, może reszta tych tchórzliwych szczurów usłyszy co z wami zrobimy, gdy już w końcu odnajdziemy waszą cuchnącą łajnem norę! - Warknął krasnolud i jednym silnym pociągnięciem wyłamał ze stawu nogę mężczyzny.
- A teraz gadaj dokąd prowadzą porwanych uchodźców zanim zrobię to samo z drugą nogą! - Krzyknął i złapał za kolejną kończynę, po czym wykrzywił ją do granic możliwości, tak że zakapior wrzasnął z bólu na całe gardło.