Po wykonaniu swojej pracy, kat i jego niewolnica zostali odprowadzeni do swojego “pokoju”. Co ciekawe, ten strażnik był jakiś inny niż pozostała reszta, miał mniej żywe i stanowcze ruchy a jego oczy nie świeciły tajemniczą poświatą spod zakrywającego cała twarz i głowę hełmu.
- Umm, dla Ciebie ziele do palenia, za tydzień pracy - rzekł do półorka i wasze wątpliwości zostały rozwiane. Przebudzony. Było to pewne jak to, że rano dostaniecie nowych do torturowania. Strażnicy normalnie nie odzywali się, ani razu nikt nie pisnął do was słówkiem, a ten przemówił ludzkim głosem. Szybko się wkopał, chyba pierwszy dzień pracy.
- Dla Ciebie dali… Czysty koc. I nowe szaty, czarne. - dodał zmieszany całą tą sytuacją i wręczył dziewczynie zawiniątko. Następnie dał krok w tył i zamknął drzwi od celi, przekręcając klucz.

Bazylia przez ułamek sekundy stała bez ruchu trzymając zawiniątko. Myśl o tym, co zamierzała zrobić już przyprawiało ją o zmęczenie i zniechęcenie. Narobi im kłopotów jeszcze... Rzuciła się do drzwi.
- Nie gadaj głupcze, albo cię powieszą! - warknęła mając nadzieję, że została usłyszana. Z drugiej strony może lepiej gdyby nikt jej nie usłyszał. Momentalnie pożałowała odzywania się. Akcja zawsze czyni reakcje, a odzywając się do strażnika zwali na nich konsekwencje tego czynu. Dlatego też płochliwie zerknęła na Rognira.

Na jej słowa strażnik wzdrygnął się, a ze strachu wypadły mu klucze. Szybko się schylił podnosząc je i memłając w swych spoconych łapach poszedł dalej. Tym razem nic nie mówił, nawet już nie wchodził do pozostałych cel z obawy, że się na niego rzucą, pobiją, ukradną zbroje i klucze, wszyscy uciekną a on otrzyma karę o jakiej nikt tutaj nawet nie śnił w najgorszych koszmarach.
Starł pot z czoła zawracając na schody prowadzące ku górze. Prawdopodobnie był jedynym strażnikiem tej nocy i będzie na nich ciągle stał.

Rognir posłał kobiecie znaczące spojrzenie, po czym przeniósł je z powrotem na drzwi od celi. Był zaintrygowany, choć milczał przez dłuższy czas. Kiedy strażnik się oddalił, zwrócił się do służki:
- Bingo! Ten człowiek będzie w stanie powiedzieć nam więcej, ale dajmy mu jeszcze czas - powiedział, po czym przyłożył ustnik fajki do ust i mocno zaciągnął się, wypuszczając spomiędzy kłów kłęby zielonawego dymu, niczym opary z wulkanu.
- W odpowiedniej chwili przyprzemy go do muru i wydusimy z niego wszystkie informacje.

- Niby jak? - zdziwiło się diabelstwo - On się boi nawet bardziej ode mnie. Nie umiem zdobywać zaufania słowami.
To były chyba najpewniejsze słowa jakie padły od kilku dni z ust Bazylii.
- Nie żeby mój wygląd specjalnie ułatwiał mi taką robotę… - dodała skwaszona.

- A kto tu mówił o zdobywaniu zaufania? - Zapytał półork, siląc się na ukazujący kły uśmiech.
- Zmusimy go do tego, a jeśli będzie milczał to za pomocą odpowiednich zabawek rozwiążemy mu język, nie sądzisz? - Dodał mając na myśli znajdujące się w nieodległej komnacie narzędzia tortur.

- Ale on też jest przebudzony. Równie dobrze może chcieć z nami uciec… - Bazylia zaczęła zaraz ustępując. - Nie żeby to miało znaczenie. Pewnie nawet nie trzeba będzie specjalnie próbować sądząc po jego reakcjach.
Kobieta odsunęła się od drzwi rzucając czyste ubranie na swoją pryczę. Odgarnęła dym z fajki i sama usiadła zamyślając się. Mieli szansę się stąd wyrwać. Wyrwać! Dopiero teraz do niej dotarło jaka to była szansa. Tak bardzo się zamotała w strachu, że niemal porzuciła nadzieję. Spojrzała od dołu na półorka. Uśmiechnęła się na moment.
- Spróbujmy, szkoda przegapić okazje. Nie powinno być trudno go wywabić. Mam dziwne wrażenie, że przyjdzie jeśli się go zawoła. Otworzy jak tylko poprosimy o zaparzenie wody na piecu w torturowni - stwierdziła spokojnie. - Pytanie tylko kiedy i co potem? Nie mamy pojęcia co tak naprawdę nam powie.
Diabelstwo rozłożyło nowy ciuch gdy zaczęła mówić. Widząc podobną sukienkę zarzuciła ją przez głowę. Zawiązała ramiączko i rozwiązała stare. Wstając wyciągnęła brudną szmatę i rzuciła ją w kąt.

Rognir uważnie przyglądał się przechadzającej się wzdłuż pokoju kobiecie. Po raz pierwszy odkąd ją poznał, zwrócił uwagę na jej krągłe, zmysłowe kształty, a w jego głowie pojawiło się kilka różnych wizji, będących tworem jego dzikich fantazji. Była jego niewolnicą i mógł przecież zrobić z nią co tylko zechciał. Był silniejszy, ważniejszy i tak naprawdę nikogo nie obchodził los diablicy. Co prawda brzydził się jej demonicznym pochodzeniem, ale w tym miejscu nie miał zbyt wielkiego wyboru.
Słowa kobiety nie docierały do Rognira, który skupił myśli na jednym. Chciał już wyciągnąć rękę w jej stronę i objąć ją silnie wokół pasa, kiedy przechodziła obok, ale nagle coś go ugryzło; powstrzymując jego nieokiełznane zapędy. Ocknął się natychmiast i wycofał dłoń.
Była jego niewolnicą, ale nie mógł tego jej uczynić. Zatracił w tym miejscu swą dawną osobowość, ale czuł, że taki czyn był niezgodny z jego naturą. Podobnie jak torturowanie innych. Brzydził się tym, brzydził się też sobą za samą myśl o skrzywdzeniu bezbronnej kobiety.
- Uhm… Przy najbliższej okazji - odparł krótko, gdyż usłyszał tylko ostatnie zdanie i musiał się domyśleć wynikającego z niego kontekstu. Odwrócił wzrok od Bazyli i położył się na swej pryczy, spoglądając w pusty sufit nad sobą. Nie potrafił wybić sobie z głowy scen rozkoszy, które zobaczył oczami wyobraźni i nie pomagał fakt, że ktoś nad nimi wyjątkowo głośno się pieprzył.

Bazylia też słyszała dźwięki z góy.
- Myślałam, że tylko przy nabożeństwie takie dźwięki… - mruknęła spoglądając w stronę sufitu. Usiadła z powrotem na łóżku aby zaraz się położyć. Nastąpiła chwila ciszy bardziej niezręcznej niż zwykle. Kobieta spojrzała na leżącego obok półorka. Zastanawiała się, podjudzona odgłosami, czy miała okazje z kimś współżyć. Była niemal przekonana, że ludzie niechętnie się do niej odnosili. Półork nie by też zupełnie obojętny, choć sytuacja specjalnie sprzyjała.

- Wygląda na to, że nasze urocze kapłanki błogosławionego drągala są bardziej religijne niż sądziłaś - odpowiedział z sarkazmem Rognir, wciąż spoglądając na sufit.
- Słyszałem, że nie wraca nikt kto przekroczy próg drzwi prowadzących do ich prywatnych komnat - dodał po chwili i spojrzał na Bazylię, która leżała na swej pryczy po drugiej stronie pomieszczenia.

- Ciekawe w takim razie co się z nimi dzieje - stwierdziła kwaśno kobieta. - Wolę nie wiedzieć zamiast tego stąd uciec i zostawić w cholerę cały ten bajzel. Z resztą to nie pora na rytuał. Kur… nawet pamiętam kiedy powinien być. To zaczyna się wżynać w umysł - jęknęła zakrywając dłońmi twarz. Zaraz jednak zrobiła dziwną rzecz. Złapała się za rogi i jakby ciągnąc za nie usiadła na łóżku.
- Nie wyrobię - syknęła zsuwając się na podłogę tylko po to aby zacząć robić pompki.

Rognir przyglądał się wyczynom kobiety z niemałym uśmiechem na twarzy. Rozbawiła go cała ta sytuacja. Sam chciał do niej dołączyć, ale był zbyt przemęczony całym dniem spędzonym na katowaniu innych. Ich krzyki wciąż odbijały się w jego głowie echem, a do tego doszły jęki rozkoszy z pokoju powyżej. Chwycił za poduszkę i zakrył sobie nią uszy, ale na niewiele to pomogło. Po chwili leżenia nieruchomo sam wstał i przyłączył się do Bazylii.
- Świetny pomysł - wyspał, czując jak jego mięśnie napinają się. Wykonał pierwszą serię ćwiczeń, po czym usiadł z powrotem na brzegu łóżka, aby móc złapać oddech i trochę odpocząć przed następną serią.

Bazylia nie miała tyle pary aby dłużej ćwiczyć. Również przerwała zastanawiając się co tak naprawdę robi. Spojrzała na półorka ze zmieszaniem.
- Wiesz, że jesteś… - tu zbrakło kobiecie słowa, aż sobie je przypomniała - ...męski?
Zasłoniła dłonią oczy wskazując drugą ręką na górę.
- To ich wina - jęknęła drżącym głosem.

Półork uśmiechnął się lekko słysząc słowa dziewczyny, które na nowo wzbudziły w nim pożądanie. Przez krótką chwilę przyglądał się jej badawczym spojrzeniem, zastanawiając się nad odpowiedzią.
- Mnie też… dekoncentrują. Od dłuższego czasu przyglądam się tobie i zastanawiam się czy coś mogło nas łączyć zanim to wszystko się wydarzyło. Nie wiem dlaczego, ale odczuwam dziwny pociąg do ciebie, którego nie potrafię wytłumaczyć - zdecydował się na szczerość, po czym wstał i podszedł do Bazylia siadając tuż obok niej. Miał nadzieję, że jego bliskość nie spłoszy jej.
- Pamiętasz coś? - Zapytał.

Bazylia była zdecydowanie bardziej zdziwiona niż przestraszona. Zastanowiła się chwilę.
- Jedyne co pamiętam i mogę jakoś wywnioskować to kuźnia. No i przeświadczenie, że znam to uczucie strachu… aaale nie. Tego nie pamiętam - dodała zmieszana odrobinę.
- Nie zaprzeczę jednak, że mam podobnie jak ty. Wydaje mi się jednak, że po prostu taki jesteś - wysiliła się na coś co można było nazwać komplementem.

Rognir skrzywił się lekko słysząc słowa kobiety. Zbyt wiele wyobrażał sobie po tej konwersacji, a winą za to obarczył kochanków powyżej. Brakowało mu tego, a wyboru właściwie nie miał żadnego, bo nie chciał ryzykować życia dla jednej nocy z kapłanką. No i wciąż miał nadzieję, że uda mu się uciec z tego miejsca.
- To co robię trudno nazwać czymś męskim. To nie jest tak, że katowanie innych sprawia mi przyjemność. Po prostu… staram się nie myśleć o tym, aby nie ześwirować. Traktuję ich jak rzecz, coś na czym mogę wyładować swoją złość na okrutny świat, w którym przyszło mi żyć. Obawiam się, że nie pociągnę tak długo…

- Znaczy mnie nie oto chodziło - mruknęła jeszcze bardziej zażenowana niż poprzednio. Zaczęła szukać rozpaczliwie co powinna powiedzieć aby nie spierdolić. Bała się, że już za późno.
- Khm, damy radę. Znajdziemy stąd ucieczkę tak? W końcu jest ten strażnik.

- Tak, uciekniemy stąd - Rognir nie wytrzymał i objął ją swymi potężnymi ramionami, zbliżając ją ku sobie. Nim dziewczyna zdążyła choćby krzyknąć w proteście, muskularny wojownik wpił się w jej usta. Delikatnie naparł na nią ciałem, licząc na to, że dziewczyna nie stawi oporu i ulegnie mu, kładąc się przed nim.

Bazylia spięła się na moment, ale tylko na moment. Poddała się kładąc pod ciężarem mężczyzny. Nawet docisnęła go do siebie odpowiadając na pocałunek. Mogła tylko się cieszyć, ze mężczyzna nie zrezygnował.
Zachęcone reakcją kobiety, zręczne dłonie wojownika niemalże instynktownie pomknęły w stronę jej krągłych piersi, gdzie zatrzymały się na krótką chwilę. Nie przestawał w tym samym czasie całować i nim w ogóle Bazylia się zorientowała, pozbawiona została swej sukienki, którą półork odrzucił gdzieś na środek pokoju. W końcu Rognir oderwał się od jej ust i zaczął podążać języczkiem w dół, pieszcząc jej rozpalone do czerwoności ciało.
Cichy jęk rozkoszy swej kochanki oraz jej gwałtownie unoszące się piersi, kiedy schodził coraz niżej, zbudziły w nim najdziksze instynkty i pragnienia. Kobieta zacisnęła swe jędrne uda wokół jego głowy, nie chcąc aby przestawał i nawet dźwięki dochodzące z góry przestały mieć dla nich jakiekolwiek znaczenie. Byli zwarci ze sobą w miłosnym uścisku; on pieścił jej ciało zręcznym językiem i spracowanymi dłońmi, a ona wynagradzała jego starania coraz głośniejszym orgazmem.

Kiedy Rognir w końcu wyczuł, że jego kochanka gotowa jest na więcej. Rozpiął spodnie, którymi również cisnął na oślep, gdzieś w kąt pomieszczenia. Chwycił ją za biodra i pociągnął w swoją stronę, tak że zrównali się ze sobą twarzami. W jego oczach lśniły iskry pożądania, obdarował ją ostatnim namiętnym pocałunkiem, po czym wszedł w jej ciało, rozgrzewając ją od środka.
Bazylia spięła się, niemalże podnosząc się do pozycji siedzącej, lecz półork powstrzymał ją, chwytając za nadgarstki, które przytwierdził do materaca łóżka. W jego gwałtownych, silnych ruchach była dzikość jaką można było spodziewać się po bestii. O ile wcześniej dołożył trudu, aby zadowolić swoją niewolnicę, tak teraz skupił się wyłącznie na swoich pragnieniach. Jego biodra unosiły się i opadały szybko, a na twarzy kobiety pojawił się grymas będący mieszanką bólu i rozkoszy.
W końcu i jej zaczęło się to podobać. Uwolnione od uścisku Rognira dłonie kobiety spoczęły na jego szerokich, umięśnione plecach i docisnęły bardziej do siebie. Zachęcony jej dotykiem półork poruszał się coraz szybciej, cicho przy tym sapiąc; na jego zamarłej w skupieniu twarzy zalśniły krople potu. Na chwilę przed utratą sił, Rognir docisnął się do niej w kilku gwałtownych ruchach, po czym zamarł i ułożył głowę obok jej ucha, ciężko przy tym dysząc. Zbierał siły na ciąg dalszy miłosnych igraszek…

Bazylia dyszała nie mniej niż jej kochanek. Była nieco oszołomiona całym zdarzeniem, jego intensywnością. Zadrżała na wspomnienie dreszczy jakie ją przechodziły pod wpływem działań półorka. Oczywiście strach jak zwykle i w tak przyjemnej sytuacji odnalazł miejsce w jej umyśle. Niepewność. Z czym dokładnie związana oczywiście nie wiedziała. Pokręciła głową wyrzucając niepotrzebne myśli. Wyswobodziła ciało spod ciężaru półorka co przypłaciła niezadowolonym spojrzeniem. Potrzebowała jednak oddechu. Opierając się na rękach spojrzała w sufit szukając gwiazd, których nie mogła dostrzec. Westchnęła w końcu dochodząc do siebie.
Wróciła spojrzeniem do półorka. Odwrócił się na plecy i również patrzył w sufit. Bazylia obserwowała go przez chwilę aby jakby od niechcenia położyć dłoń na jego szarozielonym torsie. Powiodła nią trochę wzdłuż, trochę wszerz, nieco zahaczyła o sutek. Zawahała się widząc lekkie niezrozumienie w oczach Rognira, ale podążyła dalej. Przesunęła palce na szyje wplatając je w gęsta brodę aby dotknąć jego ust. Niczym ślepiec i zarazem dziecko badała leniwie ciało mężczyzny. Pomasowała ucho, znów zjechała na bark, pierś, brzuch, nie zatrzymując się. Cichy pomruk odpowiedział na działania. Nie została tam jednak zbyt długo uznając, że jeszcze za wcześnie. Zamiast tego poświęciła więcej czasu na umięśniony tors. Usadowiła się okrakiem i pozwoliła sobie działać obiema dłońmi na nowo pobudzając mężczyznę. Każdą próbę przejęcia inicjatywy udaremniała spokojnym odtrąceniem rąk wyraźnie pokazując, że teraz jej kolej się odwdzięczyć. Odzwierciedliła wcześniejsze działania półorka wodząc po jego ciele nieco przydługim językiem. Zatrzymała się, poświęcając więcej uwagi kroczu, wywołując przy tym niemałą sensację u półorka. Głośniejsze westchnięcie odbiło się od ścian. Bazylia nie pozwoliła jednak aby na tym skończyła się zabawa. Uniosła swoje biodra aby nasunąć się aby ich na nowo połączyć. Tak do końca, zatrzymując się kiedy nie dało się dalej. Niespiesznie wzniosła się napinając mięśnie swych ud, by ponownie opaść. Powtórzyła to jeszcze raz i kolejny i jeszcze kolejny. Aż do skutku, cierpliwie, regularnie i ze satysfakcją w oczach zmieszaną z rozkoszą.

***

W końcu zmęczenie stało się silniejsze niż potrzeba zaspokojenia. Para kochanków opadła z sił pozwalając sobie odpłynąć w objęcia snu. Bazlia nim zasnęła pogrążyła się w myślach. Znali się niecałe dwa tygodnie. W końcu ciągłe odgłosy dochodzące z góry i brak przestrzeni sprawił, że instynkt przeją kontrolę. Do tej pory Rognir nie interesował się Bazylią jakby była kobietą. Diabelstwo nie potrafiło jednak ocenić czy była mu obojętna czy jego charakter mu na to nie pozwalał. Jak poznali się Bazylia była kłębkiem przerażenia. Nie wiedziała co się dzieje, kim jest, dlaczego ją zawleczono do tych piwnic, ani czym jest. Chodziła mijając ludzi, myśląc, że niczym się nie różni. Gdy przybyło przebudzenie wraz nim pojawiła się straszna rewelacja. Nie była człowiekiem. Do tej pory nie zauważała tego, ale znaki były nie do przegapienia. Kopyta, rogi, kolor skóry - nie mogła by się nawet oszukiwać. Dlaczego tylko, to że była czymś innym tak bardzo ją przerażało? Niewypowiedzina, podświadoma obawa zaciskała swoje czarne macki wokół umysłu diabelstwa. Skąś wiedziała, że jej wygląd to kłopoty dla niej samej. Dlatego gdy ją przypalali myślała, że to koniec jej życia. Ponury półork miał być jej panem i władcą, a ona jego służebnicą na każde zawołanie. A jednak po dwóch dniach wewnętrznej paniki zaczęła dostrzegać, że jeszcze żyje. Jej nadzorca nie fatygował się karać jej za każde przewinienie. Mogła nieco dłużej szorować podłogę, nieco mniej pospiesznie podawać narzędzia, nieco spokojniej spać. Nawet się odezwała kiedy w końcu ktoś ją zapytał o imię. Wtedy też nadzieja sumiennie zaczęła ryć swoją drogę w skorupie strachu, odłupując irracjonalny i niepotrzeb, a zostawiając ten najbardziej podstawowy. Strach o własne życue, wolę przetrwania. Nie była już otoczona przez katów, a inne ofiary tak samo pragnące wyrwać się z tego koszmaru. Można było wysilić się na sklecenie myśli. Można było spojrzeć na innych, dostrzec szczegóły. Na przykład to, że Rognir był przystojmy. Choć raczej chodziło o aurę jaką wokół siebie roztaczał. Wydawał się opanowany, choć jego gniew nie lada wystraszył dziew

***

Poranek znów przywitał dwójkę odgłosami rozkoszy dochodzącymi z góry. Bazylia leżała na piersi półorka spleciona z nim ciałem. Noc nadwyrężyła nieco ich siły. Dała jednak też nieco ukojenia dla duszy poprzez ciało. Diabelstwo uniosło powieki orientując się, że odgłosy są nieco niewłaściwe, jakby głośniejsze. Z nimi zmieszany był inny odgłos. Po chwili stał się jasny czym był. Bazylia się skrzywiła, a potem zdała sobie sprawę, że sami musieli dać nie gorszy pokaz dla wszystkich w piwnicach. To zepsuło jej humor. Skoro jednak strażnik był na tyle głupi aby bawić się sobą znaczy to był ten sam co wczoraj. Teraz nie mogli stracić okazji. Nie wiadomo kiedy nastała by druga. Niechętnie podniosłą się z ciepłej, choć niezbyt miękkiej, poduszki. Po chwili wahania pocałowała Rognira w usta na przywitanie. Nie wiedziała czy powinna traktować ich wyczyny cokolwiek ponad zwykłej potrzebie. Od razu się skarciła stwierdzając, że powinna leczyć się na głowę. Mogli nie przeżyć nawet próby dowiedzenia się czegokolwiek a co dopiero ucieczki. Ani to czas, ani miejsce.
Wstała i ubrała się dając znać, ze zamierza zawołać tego strażnika.
- Heeej! Strażnik! - zakrzyknęła na niego mając nadzieję, że przyjdzie.
- N-n-nie odzywaj się do mnie! Nie otworzę wam celi! - zająknął się i nawet nie drgnął ze swojego miejsca.
- Ale powinnyśmy posprzątać sale, poza tym wolno nam zagrzać wodę - zaprotestowało diabelstwo.
- Sobie zrobicie jak wrócą pozostali! - odpowiedział, a jego facjata nawet nie pojawiła się przed celą. Widać, że zachowanie Bazyli go odstraszało.
Diabelstwu opadły ręce. Jej szczęście normalnie. Przeświadczenie, że wszystko ma zawsze pod górkę dało o sobie znać. Strażnik nagle przestał być takim prostym celem i to oczywiście było z jej winy.
- Słuchaj no - zaczęła zmęczonym głosem. - Nie chciałbyś stąd uciec? Jesteś taki jak my.

Cichy stukot zakutych butów rozbrzmiewał coraz wyraźniej. Strażnik stanął przed drzwiami celi, patrząc z bezpiecznej odległości na zakratowany otwór w drzwiach
- Uciec? A niby gdzie chciałabyś uciec? Nie ma gdzie uciekać, majaczysz.
- Coś za tymi murami jest chyba nie?] Zostając tutaj na pewno doczekamy się naszych śmierci. Równie dobrze można spróbować stąd się wydostać. A ja wolała bym podjąć to ryzyko. Za bardzo chcę żyć, a ty? - Bazylia zbliżyła swoją twarz do kratki.
Strażnik dał krok w tył. Jego twarz zakryta była hełmem, więc nie dało się nic wyczytać z mimiki
- Żyję. A Ty akurat idealnie tutaj pasujesz. Nie nabierzesz mnie, podstawili Cię! - oburzył się mężczyzna i wyciągnął krótki miecz.
Bazylia otworzyła usta w niemej bezsilności. Powinna to zostawić w cholerę. Nie była w stanie mu udowodnić, że nie była tym co jej zarzucał. Na nowo kołaczący się strach jednak kazał brnąć dalej, bo kiedy znajdzie się inna okazja?
- Gdyby mnie podstawili, to po wczorajszym już by się tobą zajęli. Nie mają tutaj zwyczaju się patyczkować. Jestem tak samo ich więźniem co cała reszta przebudzonych. Możesz zapytać się innych kobiet w celach - to była ostatnia linia obrony dla Bazyli.
Kiedy strażnik prychnął niedowierzająco, z celi obok dobiegł przyjemny, dziewczęcy głos
- To prawda! - potwierdziła młoda kobieta, ze spokojem w głosie - Mojego Verina zabrali wczoraj, zostałam sama w celi. Albo mnie powieszą dziś, albo znajdą nowego kata, któremu mnie oddadzą - dokończyła, a zainteresowany strażnik odszedł od celi Bazyli, aby przyjrzeć się osobie, która zabrała głos.
- Biedaku, niewdzięczną pracę Ci przydzielili, a mógłbyś być moim katem - powiedziała kobieta smutno, zbliżając się do drzwi celi i zaciskając drobne dłonie na jej kratach.
- A mógłbyś być moim katem - westchnęła powtarzając - Otwórz, ja nie jestem groźna, jestem sama tutaj. Te odgłosy z góry strasznie mnie podnieciły - mruknęła przyjemnie, a Bazylia mogła usłyszeć szczęk kluczy.
- Co jest kurwa?! - krzyknął nagle strażnik, a wy nie wiedzieliście o co chodzi, czy z tą dziewczyną było coś nie tak?
- Stójcie skurwiele! Już nie żyjecie! - uniósł się w złości i minął wasze cele kierując się w stronę schodów.
Dotychczas Rognir leżał na łóżku zwrócony w stronę Bazylii, która starała się dyplomatycznie wyjść z trudnej sytuacji. Z początku postanowił się nie ujawniać, nie chcąc spłoszyć strażnika, lecz kiedy usłyszał krzyki na korytarzu wstał niemalże natychmiast i podszedł do drzwi.
- Co tam się dzieje? - Zapytał kobietę, która wyglądała przez niewielkie, zakratowane okienko w drzwiach.
- Ktoś tu wszedł. Hej! Dasz radę wyjść? - Bazylia skierowała słowa w korytarz mając nadzieję, że dziewczyna zrozumie iż to do niej.

Korytarz ciągnął się przez kilkadziesiąt kroków prosto, ale po chwili zaczął zakręcać pod dziwnymi kątami w najróżniejsze strony świata. Nawet Rictor stwierdził, że ktoś kto projektował te podziemia, musiał być pijany. Troje przebudzonych, którzy zdecydowali się podjąć próbę uratowania barmanki, nie musiało martwić się o światło ze względu na dziwnie emanującej kamienie przy sklepieniu. Ich czerwony blask nie tylko nieco niepokoił, ale też sprawiał wrażenie "oblepiać" wędrowców jak pajęczyna.
W końcu jednak pojawiło się przed nimi kolejne rozwidlenie, jedna odnoga korytarza prowadziła w lewo, druga w prawo. Obie drogi były do siebie bliźniaczo podobne, głównie za sprawą zalegającej w nich, nieprzeniknionej ciemności.
- Cholera - syknął Roland bezskutecznie starając się dostrzec cokolwiek w mroku korytarzy. Nie namyślając się długo, z westchnieniem odwrócił się w stronę z której przybyli. - Musimy się cofnąć i zabrać ze sobą pochodnie z tamtego korytarza. Bez nich wiele nie zdziałamy.
- Jeśli te korytarze prowadzą do cel... zawsze myślałem, że więźniowie są głośniejsi - stwierdził Shade. - Kamieni z sufitu nie zdołamy wydłubać - dodał. - Musimy się cofnąć. - zgodził się z Rolandem, równocześnie z uwagą przyglądając się kamiennej podłodze. Jeśli tędy wywożono zwłoki, to jakieś ślady mogły zostać.
- Nie traćmy czasu - powiedział Roland i ruszył pospiesznie po pochodnie.
Shade poszedł za nim. Łażenie po ciemku, po nieznanych korytarzach, zdało mu się mało rozsądne. Rictor wzruszył ramionami i również podążył za pozostałą dwójką. Niewątpliwie powrót po pochodnie był jedynym sensownym posunięciem jakie w chwili obecnej mogli podjąć.
Dobre kilka minut zajęło im zabranie pochodni i powrót z nimi. Znowu musieli przejść ten sam odcinek, oblani tajemniczym światłem, które podsuwało im niepokojące myśli. Przez własną nierozwagę, bądź raczej roztargnienie stracili wiele cennego czasu. Z pochodniami w rękach mogli ujrzeć w końcu, co kryło się w spowitych mrokiem korytarzach. Oba nie różniły się zupełnie niczym, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Dlatego wybór drogi zdawał się z pozoru obojętny.
Shade, który z pochodnią w dłoni zaczął oglądać posadzkę, zdołał dostrzec jednak, iż ścieżka prowadząca na prawo jest splamiona krwią, ledwo wyraźną. Tak jakby ktoś starał się ukryć ślady. Na lewo zaś ściany wydały się być miejscami podrapane przez jakieś wielkie pazury, ale istota tych rozmiarów, która mogła posiadać takie wielkie szpony, nie miała prawa się tutaj zmieścić.
- Trochę mało tej krwi, jak na systematyczne wywożenie zwłok - powiedział Shade. - A te ślady... Nie wiem, czy mogłyby pochodzić od wózka, który by się obijał od ściany do ściany. Jakiś dziwny by był pomysł z takimi pazurzastymi zdobieniami.
- Utylizacja trupów… karmienie szczurów… dużych i z ostrymi pazurami... tam chyba lepiej nie iść. Więc druga ścieżka.- stwierdził krótko Rictor.
- Racja. Tak więc chodźmy - powiedział Roland, odwracając się w stronę prawego korytarza. W gruncie rzeczy obie drogi nie wydawały się mu nazbyt sympatyczne, jednak koniec końców musieli podjąć jakąś decyzję. - I tak już sporo czasu zmarnowaliśmy na te pochodnie. Musimy się spieszyć.
- Czy czasem trupy nie miały być wyrzucane do fosy? No i jaki zwierzak będzie drapać ściany stale na tej samej wysokości, na dodatek w poziomie? - Shade miał nieco inne zdanie, niż kompani i miał nadzieję, że ich przekona.
- To bardzo… bez znaczenia. Tak czy siak, chyba nie będziemy sprawdzać jak wygląda właściciel pazurów, co?- stwierdził Rictor z przekąsem. Bo wszak tak naprawdę nie było ważne, kto miał rację… ważne było co pazury znaczyły dla ich trójki. Nie ma co się tam pchać bez powodu.
- Według mnie to nie jest zwierzak - odparł Shade. Uniósł pochodnię i jeszcze raz przyjrzał się ścianie, chcąc dokładnie obejrzeć ślady, jednak po krótkich oględzinach stwierdził, że nie jest w stanie określić ich pochodzenia.
- Z pewnością nie jest to zwykły zwierzak… demoniczny szczur, demon, inne pazurzaste zagrożenie - wzruszył ramionami Rictor podążając za Rolandem i nie czekając na to aż Shade się ruszy. Na wszelki wypadek trzymając jedną dłonią pochodnię, drugą sięgnął po sztylet przy pasie.
- Jakie ma znaczenie czyje to ślady? Każdy z korytarzy może prowadzić do więzienia. Niczego nie dowiemy się, stojąc w miejscu - dodał Roland, zatrzymując się i czekając na ostateczną decyzję Shade’a. Ten wciąż nie zgadzał się z tokiem myślenia Rictora, lecz zamiast dalej dyskutować wzruszył jedynie ramionami i skręcił w prawy korytarz.
Droga którą w obrali przez jakiś czas biegła prosto, aż znowu zaczęła kręcić dziwna zakręty pod różnymi kątami, nawet w pewnym momencie się zwężając, aż wreszcie została krótka prosta, na której końcu dostrzec można było jakieś światła pochodni. Być może oświetlały jakieś pomieszczenie, bowiem się nie przemieszczały.
Prowadzący pochód Shade ruszył w tamtą stronę odrobinę pewniejszym krokiem, acz wciąż ostrożnym. I ta uwaga uratowała mu życie. Niespodziewanie pod jego stopami otworzyła się zapadnia. Mężczyzna krzyknął zaskoczony w chwili gdy grunt zniknął mu pod stopami, a na jego miejscu pojawiła się niewielka przepaść, na dnie której czaiły się ostre szpikulce. Upadek na nie oznaczał tylko jedno - śmierć. Shade jednak nie dał się tak łatwo byle prostej pułapce. Błyskawicznie, niemalże instynktownie zareagował i w ostatniej chwili zdołał się chwycić krawędzi. Dysząc ciężko podciągnął się ku gorze, nie chcąc nawet patrzeć na kolce, które raz na zawsze mogły przypieczętować jego los. To było dość traumatyczne przeżycie.
Kiedy wszyscy (a zwłaszcza Shade) się już dostatecznie uspokoili, wspólnie zaczęli przyglądać się pułapce. Zapadnia miała jakieś dwa metry długości i była szeroka na cały korytarz.
- Może jednak sprawdzimy najpierw ten korytarz z pazurami? - zaproponował Shade i równocześnie zaczął oglądać ściany - zapewne istniała jakaś możliwość zablokowania tej pułapki.
- Jeżeli nie znajdziemy metody na zamknięcie tego - mówił Roland szukając jakiegoś ukrytego przełącznika na ścianach i podłodze - to i tak nie będziemy mieli chyba innego wyboru. Cholera, ale skoro już tak daleko zaszliśmy…
Rictor zaś przykucnął przy niej próbując sobie przypomnieć, czy w torturowni nie było aby mebla dość szerokiego, by nadawał się na solidną kładkę i dość lekkiego by we dwóch mogli go tu przytargać.
Shade, by mieć wolne ręce, rzucił pochodnię na drugą stronę zapadni, po czym wziął rozbieg i skoczył. Los widać mu sprzyjał, bowiem nie musiał sprawdzać, czy ostrza są dostatecznie ostre, by zrobić z niego durszlak. Będąc już po drugiej stronie odsunął się od krawędzi pułapki, by zrobić miejsce dla pozostałych.
Zaraz za nim skoczył Roland z sercem w gardle. Przepaść w cale nie wymagała jakichś niesamowitych zdolności akrobatycznych by ją przeskoczyć, jednak świadomość czyhającej na jej dnie zagłady sama w sobie stanowiła przeszkodę.
- Uf, to nie było wcale takie trudne - stwierdził przeskoczeniu pułapki. Dysząc z nerwów przywarł do ściany korytarza, jakby szukał w czymś pewnego oparcia.
- Oby… - Rictor jako ostatni szykował się do tego skoku, podążając śladem towarzyszy, rozpędził się, skoczył. Znowu wszyscy znaleźli się obok siebie.
- Bądźmy ostrożni więc… może trzymać się będziemy za rączki, w razie gdyby pod szpicą naszej wesołej grupki znów otworzyła się zapadnia? - zaproponował Rictor łapiąc oddech po przeskoczeniu, bo serce mu niemal podeszło do gardła.
Przebudzeni (po krótkiej chwili na złapanie oddechu) ruszyli naprzód chcąc wreszcie odzyskać upragnioną wolność. Jednak mieli tu coś jeszcze do zrobienia. Musieli odnaleźć uprowadzoną karczmarkę. Przeszli ostatnie kilkadziesiąt metrów w stronę rzucanego przez pochodnię światła, aż znaleźli się na progu pomieszczenia skąpanego w półmroku. Wzdłuż ścian ciągnęły się bardzo duże ilości kratowanych cel, w których jednak nie byli w stanie niczego dostrzec. W wielkiej sali zalegała grobowa cisza. Co jakiś czas dzwoniły jakieś pojedynczy łańcuchy, ale tylko tyle. Wszyscy naraz zaczęli mieć złe przeczucia.
Roland zrobił krok do przodu, zszedł o jeden stopień i... z głośnym chlupnięciem zanurzając tym samym swoją stopę w jakiejś cieczy. Co prawda nie była żrąca, ale za to dziwnie ciepła. Mężczyzna cofnął się gwałtownie, niemalże wpadając na swoich towarzyszy. Zbliżył pochodnię do stopy i dopiero wtedy dostrzegł w co tak właściwie wdepnął.
Była to najprawdziwsza krew. Jeszcze raz spojrzeli uważnie na skąpaną w mroku salę, tym razem uwagę skupiając na jej podłodze. Wszędzie była krew, która wesoło pływała sobie przez całe pomieszczenie, krążąc pomiędzy kratami i wśród kolumn. Była płytka, ale nie zmieniało to faktu, że przerażała stojącą u progu trójkę. Substancja płynęła sobie wolno w kółko, chyba po to, by nie skrzepnąć.
- Na wszystkie demony! - zaklął Shade, pospiesznie cofając nogę.
- Nie wygląda na to, by tu miało być wyjście - dopowiedział zaraz. - [/i]Są za to cele... Szukamy Sarę?[/i]
- Uwalniamy wszystkich… jak leci - stwierdził cicho Rictor, ale nie ruszył się od razu. Całe to miejsce budziło ciarki. Skąd tyle krwi? Wszelkie domysły mężczyzny kończyły się brutalnie zmaltretowanymi ciałami z których “radośnie” wypływała pulsując w rytm zamierającego serca. Tego się obawiał i spodziewał. Że nie będzie kogo ratować.- Albo od łańcuchów i kajdan, albo… od przedłużającej się agonii.
Roland nabrał głęboko powietrza, spoglądając na spływającą po jego stopie krew. Przez dobrą chwilę zamarł w milczeniu, obserwując z odrazą czerwony basen.
- Krew ilu ludzi musi zalewać to pomieszczenie? - zapytał w końcu, lecz oczywiście nie spodziewał się od nikogo odpowiedzi.
- Chyba nie mamy wyjścia - dodał zaraz po tym, jak otrząsnął się z szoku. Postąpił naprzód zanurzając stopy w krwi. Zaraz zatrzymał się i odwrócił do dwójki kompanów. - Musimy znaleźć Sarę. Zobaczmy najpierw czy będziemy w stanie otworzyć jakoś te cele… i czy ich mieszkańcy wciąż żyją... Shade, mógłbyś iść pierwszy i badać mieczem, czy nie ma tu więcej takich dziur jak w korytarzu? Pod tą krwią raczej ciężko będzie cokolwiek dostrzec, nim będzie za późno. Będę zaraz za tobą, w razie czego możesz liczyć na mój refleks. - Wraz z ostatnimi słowami Roland próbował chyba wydusić z siebie jakąś żartobliwą nutę. Bezskutecznie.
- To potrwa całe lata... - Shade nie był zbyt optymistycznie nastawiony.
Zrobił krok, potem kolejny, tylko po to, by się znaleźć we krwi po łydkę. Zaklął bezgłośnie, po czym powoli ruszył w stronę najbliższej celi, którą od pomieszczenia odgradzały pionowe, żelazne pręty. Shade przysunął pochodnię do krat, by dokładniej zobaczyć wnętrze celi, ale natychmiast się cofnął, gorzko żałując, że w ogóle ma ze sobą pochodnię. Cela była zatłoczona. W pewnym sensie... Dwudziestka co najmniej ludzi. Powieszeni na hakach, niczym w rzeźni, a z licznych ran ściekała krew, której krople bezszelestnie skapywały do basenu.
“Jakaś plugawa magia” - pomyślał Shade.
- Nie potrwa… nie możemy jednak rezygnować bez spró…- to że Rictor spodziewał się podobnych widoków nie oznaczało, że to co widział nie zrobiło na nim wrażenia. Zbladł czując jak żołądek podchodzi mu do gardła. Zacisnął jednak dłonie w pięści starając się opanować i przyjrzał biedakom… czy ich rany dają im w ogóle jakieś szanse na przeżycie… czy też skrócenie tej agonii byłoby lepszym wyborem.
- Jeśli w każdej celi jest coś takiego... - Shade był przerażony. Przeszukanie tylu cel, w poszukiwaniu Sary nie wydało mu się to zadaniem, którego by się chciał podjąć.
- Saro? Jesteś tu gdzieś? - powiedział głośno. - Saro?! - zawołał, jednak znikąd nie dobiegła do niego odpowiedź.
Ludzie w celi nie ruszali się... no może lekko drgały im kończyny. Żyli? Shade, chcąc to sprawdzić i zwrócić na siebie ich uwagę, walnął w tworzący kratę pręt rękojeścią miecza. Metal uderzył o metal, ale głowica odbiła się bezdźwięcznie od kraty.
- Cóż to za przeklęte miejsce? - pytaniem Roland skomentował odkrycie Shade’a. Stał teraz nieco za towarzyszami, gdyż widok wiszących na ciał sprawił, że nagle poczuł się słabo. - Nie mam pojęcia co to za magia ale… chyba powinniśmy być wdzięczni, że nie słyszymy ich… krzyków.
- Nie mamy innego wyjścia… musimy sprawdzić co jest dalej w tych celach - dopowiedział, jakby nie chcąc przyjmować do wiadomości odpuszczenia sobie karczmarki.
- I co zrobisz? Jak to otworzysz? - spytał Shade, miał co prawda klucz po zabitym strażniku, ale już zdążył sprawdzić, że do kłódki nie pasuje.
- Są osłabieni upływem krwi… jest granica po której, nawet bólu nie czujesz - stwierdził Rictor, z odrazą przyglądając się tym lochom. W przeciwieństwie do Rolanda nie dziwił się temu co zobaczyli. Przeklęte miejsce… oczywiście że takim było, wszak nie widzieli dotąd co by przeczyło temu określeniu.
- Sprawdzimy jeszcze trochę… zobaczymy jeszcze kilka może kilkanaście cel, a potem… możliwe że będziemy musieli zawrócić - dodał. Ratowanie Sary to jedno, a wędrówka bez celu w zasięgu oczy… to jednak marnowanie czasu i sił.
Shade ruszył dalej, chcąc sprawdzić kolejną celę. I następną. Przy ósmej miał zamiar zawrócić, lecz jego oczy wyłapały pewien szczegół, przez który serce aż mu zamarło. Ujrzał wiszącą nad czerwoną topielą Sarę. Widok był okropny, ale dziewczyna wyglądała na kogoś, kogo się dało jeszcze uratować, bowiem była jedynie przywiązana do haka, a nie nań nabita. Jej ciało nosiło ślady dotkliwego biczowania.
Shade walnął rękojeścią miecza w kłódkę, z cichą nadzieją, że solidne uderzenie rozwali zamknięcie. Miecze zwykle były robione z lepszego metalu, niż kłódki. Widać przed Przebudzeniem Shade za mało ćwiczył, bowiem kłódka poddała się dopiero za piątym razem, a dzielnego oswobodziciela niemiłosiernie bolała ręka.
- Chodźcie mi pomóc - powiedział do swych towarzyszy niedoli, równocześnie wchodząc do celi wraz z Rictorem i Rolandem.
- [i]Przytrzymajcie ją - poprosił Shade, chowając miecz i wyciągając zza pasa zabrany z sali tortur nóż. Rictor i Roland tak uczynił ostrożnie chwytając Sarę, by nie sprawiać jej dodatkowego bólu. Dosyć szybko Shade’owi udało się przeciąć sznur blisko haka.
- Chodźmy stąd. W korytarzu ją uwolnimy do końca - zaproponował Shade.
- Potrzebujemy jeszcze łańcuchów i lin… ona nie przeskoczy przez zapadnię - ocenił Rictor.
- Może lepiej zabierzemy te drzwi? - Shade wskazał na wrota od celi. Wyglądało na to, że dadzą się wyjąć z zawiasów. - Zanieś ją do suchego korytarza i wróć nam pomóc.
- Niech postara się lepiej jakoś zatamować jej krwawienie - powiedział Roland podchodząc pospiesznie do drzwi. - We dwóch powinniśmy dać sobie z tym radę.
- Masz... spróbuj tym…- Rictor cisnął Shadowi resztę swojego rzeźnickiego fartucha, by wykorzystał je na prowizoryczne opatrunki, po czym wraz z Rolandem zaczął kombinować nad zdjęciem drzwi. W tym czasie Shade położył Sarę na podłodze w korytarzu, przeciął krępujące ją więzy, po czym pokroił fartuch na pasy i zaczął opatrywać rany dziewczyny.
W ścianach rozległy się dziwne odgłosy przesuwających się bloków oraz przelewającej się cieczy. Krew zaczęła szybciej płynąć naokoło środkowego murku, a ciała na hakach zaczęły wierzgać kończynami we wszystkie strony, kiedy dosłownie jakaś plugawa magia przebijała ich na wylot w celu wysączenia większej jej ilości.
Cokolwiek się działo, to wyglądało to bardzo, ale to bardzo źle. Musieli uciekać.
Shade skończył opatrywać ostatnią ranę Sary, po czym spojrzał w stronę komnaty, skąd dochodziły niepokojące odgłosy. Na szczęście poziom krwi się nie podnosił, ale wszystko wskazywało na to, że im dalej się stąd znajdą, tym lepiej. Zabrał resztki liny, wziął Sarę w ramiona i ruszył w stronę pułapki. Miał nadzieję, że kompani wnet poradzą sobie z drzwiami, a te będzie można wykorzystać w charakterze kładki i przerzucić nad zapadnią.
- Ruszamy… chyba nie chcemy wiedzieć co tu jeszcze się dzieje. - Rictor chwycił zdobyczną kratę od przodu i ruszył za Shadem. - Czas już się stąd ulotnić.
- Mhm - zgodził się Roland, pomagając nieść towarzyszowi ciężkie wrota celi. Miał nadzieje, że dobrze spełnią one role prowizorycznego mostu nad pułapką.
Shade dotarł do zapadni i, zamiast skakać, przepuścił swych kompanów, targających nieporęczne drzwi od celi. Jak się okazało, trzeba było nieco pokombinować, by niesiona przez Rolanda i Rictora krata spełniła pokładane w niej nadzieje, jednak bogowie najwyraźniej mieli swoje plany co do podążającej korytarzem czwórki, bowiem wszystkim udało się cało i zdrowo dotrzeć na drugą stronę pułapki.
Shade co prawda miał duszę na ramieniu, gdy pod nogami widział zakrwawione ostrza, na szczęście jednak udało mu się przedostać na drugą stronę, chociaż to, że niósł Sarę, nie ułatwiało mu przejścia.
Następnie cała czwórka ruszyła żwawym krokiem w kierunku rozwidlenia, na które natrafili wcześniej. Labrosse co chwila rzucał przejęte spojrzenie w stronę barmanki, zastanawiając się, czy to on jest winny stanowi w jakim się znajdowała. Ile musiała ścierpieć od czasu kiedy mroczni strażnicy zabrali ją ze sobą? Co jej zrobili? Co by było, gdyby nie zdążyli na czas? Roland zastanawiał się również, czy jego głębokie przejęcie inną, prawie całkowicie nieznaną mu osobą, jest częścią jego prawdziwej natury, odebranej przeszłości, czy jedynie tymczasowym skutkiem jej utraty. Czy prawdziwy on zaryzykowałby własne życie, by jej pomóc? A jeżeli nie, to czy na pewno chciał na nowo stać się tym kim był?
Skradziona przeszłość miała bądź co bądź również swoje pozytywne aspekty. W końcu kto nie chciałby zapomnieć czasem o smutnych czy upokarzających wydarzeniach ze swojego życia? Zapomnieć o okrucieństwach, których się dokonało? Niewiedza potrafi być czasem mniej bolesna niż świadomość prawdy. Ale czy był to wystarczający powód by Roland nie chciał poznać swojej przeszłości? Jakby miał w tej kwestii cokolwiek do powiedzenia…
Nie było czasu na rozmyślania. Kwestią czasu było nim ktoś odnajdzie w końcu ciało strażnika i pośle z nimi pościg. Roland nawet nie ukrywał zdenerwowania. Chciał żyć, delektować się każdą chwilą wolności, przyjemności. A teraz wszystko to kojarzyło mu się z jednym, wypowiedzianym przez barmankę słowem - “Utopia”.
To tajemnicze miejsce było ich jedyną nadzieją, i nie ulegało wątpliwości, że albo dotrą tam szczęśliwi, albo zginą próbując.

Dwójka nieludzi wraz z towarzyszącą im kobietą uzgodnili ze soba spojrzeniami, że przydało by się postarać być cicho. Niestety powolne kroki Rognira oraz Bazylii tak czy siak odbijały się echem w wąskim korytarzu drażniąc uszy. Ten zakręcał raz w lewo, raz w prawo, aż wreszcie, po jakichś pięciu minutach, otworzył się na sporej wielkości wykutą w kamieniu komnatę długą na dobre pięćdziesiąt metrów i szeroką na dwadzieścia. Wzdłuż ścian stały posągi wszelkiej maści istot, których widok powodował ciarki na plecach, gdyż były to demony wszelkiego rodzaju i kształtu. Ich niepokój zaczął narastać, kiedy świecące fioletowym blaskiem pochodnie osadzone przy posągach zapalały się jakby czując czyjąś obecność, tym samym tworząc ścieżkę do wielkiego łuku znajdującego się na końcu komnaty zaczynającego się na krańcach leżącej naprzeciwko krótszej ściany, a osiągający najwyższą wysokość przy sklepieniu - idealnie na środku. Przypominał on jakiś specyficzny łuk drzwiowy, ale po tych ani śladu. Poza trzeszczeniem magicznych pochodni - panowała głucha cisza.

Rognir po wejściu zaczął rozglądać się za czymś czym mógłby rzucić we wrota. Jego nieludzkie oczy dostrzegły w końcu kawałek odłupanego szpona jednej z demonicznych figur. Zagarnął go z ziemi i cisnął z całej siły w stronę łuku. Nic się nie wydarzyło. Widać wrota, o ile faktycznie tym były, nie działały w tym momencie. To nieco ośmieliło Bazylię, która podeszłą kawałek bliżej. Nie zdążyła jednak zajść daleko gdyż półokr wyminął nazbyt ostrożną kobietę i pewniej zaczął zbliżać się do wrót. Jednak każdy jego krok sprawiał, że czuł się coraz mniej pewnie. Czasami mał wrażenie, iż oczy tych monstrów lekko się poruszają i spoglądają na niego swymi kamiennymi oczami. Mniej więcej po przejściu trzech czwartych długości komnaty usłyszał dziwne kliknięcie, które echem rozległo się po pomieszczeniu.Tylko jego refleks pozwolił mu się schować za kolumną, kiedy rój strzałek przeszył powietrze wszerz komnaty. Pech chciał, że dwie z nich zdołały się wbić w przedramię półorka. Szczęściem rany te były płytkie, choć nieco dokuczliwe.
- Mogło być gorzej - mruknął Rognir, przyglądając się zakrwawionemu przedramieniu. Wyciągnął strzałki i przyjrzał się ich ostrzom. - Brak trucizny - dodał pod nosem, po czym odrzucił je na bok i ruszył dalej korytarzem. Tym razem jednak, półork zaczął się uważniej przyglądać otoczeniu, badać każdy metr kwadratowy posadzki przed sobą, a pomagało mu w tym stylisko topora oburęcznego, którym niczym ślepy, badał podłoże na półtora metra od siebie. Bez większych problemów dotarł już do końca komnaty i przystanął pod przeciwległą ścianą. Dopiero teraz dostrzegł delikatny zarys run wzdłuż łuku, które niestety zupełnie nic mu nie mówiły. Kiedy się rozglądał, zauważył jednak kilka innych ciekawych elementów otoczenia. Po obu stronach pomieszczenia, zaraz przy “drzwiach”, były jakieś przyciski. W posadzce również były jakieś wgłębienia zaraz za posągami, które również do nich prowadziły. Wyglądało to tak, jakby miały rozprowadzać jakąś ciecz...
Bazylia zatrzymała się kiedy Rognir aktywował pułapkę. Jej spojrzenie rozbiegało się gwałtownie szukając zarówno potencjalnych wrogów jak i innych oznak niebezpieczeństwa. Nic się jednak nie wydarzyło. Półork zaś powędrował dalej. Diabelstwo spojrzało niepewnie na kobietę po czym ruszyło za mężczyzną. Bardzo ostrożnie i najlepiej po jego śladach.
Bazylia zatrzymała się również koło łuku aby przyjrzeć się runom.
Język otchłanny diabelstwa zdołał odczytać znaczenie znaków. Był to jakiś rodzaj oznaczenia mającego służyć osobom, które się przez te “drzwi” przemieszczają. Jak się okazało - te “drzwi” wcale nie są “drzwiami”. To był materialny okaz jakichś wrót teleportacyjnych.
Treść run brzmiała: BRAMA 3, OBRĘB 4, POZIOM 2
Czerwona kobieta przeczytała po cichu napis tłumacząc go na wspólny. Spojrzała na półorka, a potem za siebie, na korytarz z którego przyszli.
- Nie wiem, co to oznacza do końca. Nie specjalnie też uśmiecha mi się, że tamci sobie poszli. Głupio zginąć kiedy zasmakowało się odrobiny wolności - przyznała odwracając się z powrotem do przejścia. Dotknęła swojego rogu i pociągnęła za niego przekręcając sobie delikatnie głowę.
- Raźniej po prostu by było - dodała markotnie, podchodząc do przycisku. - Ryzykujemy?
Półork kiwnął głową. Oba przyciski zostały wciśnięte, co wywołało jakiś dziwny odgłos za ścianą przypominający małą lawinę kamieni. Nagle rynny mające coś prowadzić do posągów zaczęły wypełniać się krwią i wpływać do statuł.
Z błyskiem światła łuk, przy którym znajdowali się Rognir oraz Bazylia, zalśnił bladym blaskiem bezdźwięcznie oznajmiając, iż portal stoi otworem. Byłoby pięknie, gdyby nie wyszła z niego jakaś równa Rognirowi wzrostem istota w czarnej szacie zakrywającej całe ciało. Spod kaptura dostrzec można było jedynie czerwone oczy.
Głosem przypominającym niskie warczenie powiedział:
- Podaj hasło.
Bazylia zbladła z przerażenia. Nie dość, że krew, światło to jakaś postać wyszła na zewnątrz. Co gorsza zapytała o hasło. No i świeciły jej się oczy. Diabelstwo sparaliżowało strachem. Nie miała najmniejszego pojęcia jakie hasło podać i skąd mogła by je znać.
- Śmierć - odpowiedział sucho Rognir, po czym odpiął z pasa swój bat i wziął mocny zamach. Długa na kilka metrów broń zatoczyła szeroki łuk w powietrzu i pomknęła z prędkością błyskawicy ku szyi zakapturzonej istoty. Przecięło ją jednak w pół jak ducha nie wyrządzając żadnej krzywdy. Popatrzyła na półorka, splatając ręce przed sobą i wypowiadając w tym samym tonie słowo “Rozumiem”. Następnie zniknęła, a za nią również i portal, pozostawiając zwykłą kamienną ścianę z łukiem i runami.
Znów nastała cisza, ale krew się wciąż lała.
Bazylia się odwróciła do Rognira z mieszanką przerażenia i niedowierzania na twarzy.
- Dlaczego? - wycedziła pół-szeptem. - Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego ją zaatakowałeś? Mogliśmy chociaż spróbować zgadnąć to hasło.
- Nie przywitał się ze mną - odpowiedział półżartem Rognir, a na jego zarośniętej twarzy zagościł lekki uśmiech. - Był nieuprzejmy, a hasła i tak nie znałem - wzruszył ramionami, po czym zaczął się wracać korytarzem, którym przybył.
- Nic tu po nas - rzucił za siebie.
Twarz diabelstwa przybrała wyraz totalnego zdziwienia, czy też bezkresnego osłupienia, albo całkowitego niezrozumienia.
- A-ale - wybełkotała Bazylia patrząc bezradnie jak półork odchodzi. - Co?
Słysząc w odpowiedzi ciszę i widząc, że ludzka kobieta również podążyła za Rognirem Bazylia w końcu sama powłóczyła swoje kopyta do przodu. Jej umysł jednak zdawał się nie rozumieć. Motywy zachowania towarzysza przerastały pojmowanie czerwonoskórego diablęcia. Być może strach przed konsekwencjami i śmiercią zasłaniał jej pewne rozwiązania. Być może zwyczajnie była głupia. Jakakolwiek była odpowiedź przysparzała kobietę o ból głowy do tego stopnia, że musiała złapać się za rogi i targnąć swą pustą łepetyną na boki.
Stało się to akurat jak dochodzili do tego samego rozwidlenia przy którym rozdzielili się z tamtymi ludźmi.
- Wygląda na to, że jednak pójdziemy tędy… - jęknęła cicho przeczuwając konflikt jaki może się wywiązać jeśli znów spotkają tamtych ludzi. Oczywiście ich spotkali. Przy kolejnym rozwidleniu. No i było ich więcej.

Kroki powrotne obu grup odbijały się w korytarzu jak fałszywe nuty zagrane przez nieutalentowanego artystę. Metaliczny smród krwi niósł się po korytarzach powodując mdłości, lecz każdy z Uśpionych był na tyle zdeterminowany, by je zignorować i przeć twardo do przodu. Mieli nadzieję, że ich upór wyprowadzi ich na wolność, bowiem lepiej zginąć wolnym niż żyć w niewoli. Stan Sary, choć była opatrzona i względnie stabilna, pogarszał się z każdą chwilą w niewyjaśniony sposób. Być może go z powodu energii tego miejsca, która była wręcz przytłaczająca.

Spotkali się na drugim rozwidleniu i zaczęli się mierzyć mało przyjemnymi spojrzeniami. Bazylia oraz Rognir zdołali się dowiedzieć, że ścieżka ze ścianami pokrytymi wielkimi, głębokimi zadrapaniami jeszcze nie została zbadana. Wahali się, ale nie pozostało im nic innego, jak pójść w tamtą stronę w stanie gotowości bojowej. Kiedy postawili pierwszy krok, zaczęli słyszeć chrzęst ciężkich pancerzy stalowych dobiegających z obu korytarzy poza tym jednym niezbadanym. Na granicy ich widzenia dostrzegli kilka par czerwonych oczu. Strażnicy!

Rzucili się do szalonego biegu nie przejmując się już tym, co może ich spotkać. Odbijali się od ścian na zakrętach, potykali się o własne nogi, czasami zdarzało się, że wpadali na siebie. Robili wszystko, by znaleźć się jak najdalej od ścigających ich żołnierzy. Wiedzieli, że gdyby zostali schwytani, to byłby dla nich koniec. Przez ich umysł nie przebijało się to, że mogą właśnie pędzić w paszczę lwa lub innego, znacznie gorszego stworzenia.

Dostrzegli wreszcie światło… Światło dnia. Światło dnia! Płuca paliły ich niemiłosiernie, a nogi bolały, ale ten widok dał im nowe siły, by przebiec jeszcze te kilka dodatkowych kroków dających upragnioną wolność. Wolność! Myśl ta krążyła w ich głowach jak efekty spożycia jakiegoś narkotyku. Blask słońca oślepiał ich z powodu długiego czasu spędzonego w podziemiach. Przebyli tą drogę i… Poczuli jak spadają w dół.

Ich upadek zamortyzowały ciała jakichś nieszczęśników i… kości, na których te ciała były ułożone. Znaleźli się w otaczającej miasto suchej fosie, a wylot z podziemi ział jakieś dobre dziesięć metrów nad nimi. Chyba było cudem, że nikomu się nic nie stało, choć stanęli na równe nogi cali obolali. Dopiero teraz rozejrzeli się dokładnie po okolicy. Krawędź tego rowu znajdowała się dobre sześć metrów nad nimi, a wszędzie dookoła leżały szczątki innych ofiar - rozłożone przez nieubłagane prawa natury, zjedzone przez padlinożerców, pogryzione oraz całe. Tu i ówdzie wzdłuż szkieletów przemykały dziwne stworzenia, od których aż jeżyły się włosy na karku. Wiedzieli, że muszą się stąd szybko wydostać. Tylko pięć kroków dzieliło ich od krawędzi fosy, lecz czekała ich również mozolna wędrówka pod górę. Może znajdą wśród zwłok coś, co im odrobinę pomoże? Wyglądało na to, że do upragnionej wolności pozostało tylko tych kilka metrów.