Starcie z rogatą bestią skończyło się tak szybko jak się zaczęło. Szczęściem nie musieli brać udziału w żadnych poważniejszych walkach, choć za taką można było te uważać. Przynajmniej nie była to walna bitwa. Takiej na pewno by nie przeżyli. Mogli odejść zostawiając przeklęte drzewo i niedługo potem cały las. Można powiedzieć, że trafili z deszczu pod rynnę. Z gęstego zdradzieckiego lasu trafili na połacie otwartej przestrzeni. Wyschnięta i spękana zdawała się dawać takie same nadzieje na przetrwanie co wcześniejsza puszcza. Tutaj jak ich zauważą to nawet gdzie schować się nie będzie gdzie. Zdało się innego wyjścia nie było. Trzeba było iść. Zostać nie było powodu.

Nawet dotarli do miejsca tak zachęcającego jak cele w torturowni. Ale okazało się bezpieczne. W miarę. Bazylia zmęczona powoli niespodziewanymi atakami po prostu rzuciła się ze sztyletem na skorpiony. Miała ochotę jak najszybciej pozbyć się tych trujących paskud. wystarczyło kilka machnięć sztyletem aby wraz z resztą je pokonać.

Gdy padł drugi ze skorpionów Bazylia westchnęła ciężko.
- Nosz… normalnie na każdym kroku. Już się wydaje, że dobrze i znowu coś - klapnęła ciężko na ziemi mając nadzieję, że truchła zostaną na ziemi i że nowe się nie pojawią. Wyjęła butelkę cydru i otworzyła ją. Upiła łyk.
- Częstujcie się - wystawiła rękę z naczyniem i gdy tylko zostało odebrane złapała martwego skorpiona.
- To pewnie trujące. Co wy na to aby jakoś broń tym pokryć? albo zachować na później? Może się przyda.
- Trujące jest jedynie żądło. Wystarczy je odciąć wraz z ogonem, a resztki trucizny same wypłyną. Następnie można ugotować albo upiec, bowiem od wysokiej temperatury trucizna powinna się rozpuścić i będzie to całkowicie zdatne do jedzenia - powiedział Rognir, spoglądając na rozpołowione przez swój topór truchło skorpiona. Po chwili uniósł głowę i widząc skupione na sobie spojrzenia wszystkich osób dodał:
- Nie wiem skąd to wiem. Tak po prostu przyszło mi to do głowy.
- Dzięki. - Shade upił dwa łyki, po czym podał butelkę kolejnej osobie.
- Przyda mi się troszkę odpoczynku. I chyba powinienem się zająć swoimi ranami. Jeszcze troszkę i wrogowie nie będą mi potrzebni.
Bazylia sama zerknęła na swoje po części zasklepione rany. Wskazała głową na Rolanda.
- Jego proś, on czarować umie… może się uda - diabelstwo popatrzyło przez chwilę na mężczyzn.
- W zasadzie… chyba się sobie jeszcze nie przedstawiliśmy - zaczęła niepewnie nie wiedząc czy nie umknęło jej to w natłoku wydarzeń. - Bazylia jestem.
- Shade. - Łowca skinął głową, po czym z zainteresowaniem, ale i z zaskoczeniem, spojrzał na Rolanda. - Potrafisz leczyć? -- spytał.
- Emm, ciężko powiedzieć. Chyba tak trochę tylko - Roland odparł niepewnie drapiąc się po głowie i spuszczając wzrok w dół. - Niewiele pamiętam, to tak instynktownie przyszło samo, ale jest w tej mocy jakieś ograniczenie, że nie działa drugi raz na osobę już wyleczoną. - zamyślił się na chwilę po czym podniósł wzrok, aby spojrzeć po towarzyszach
- Ale mam nadzieję, że rano przed dalszą drogą znowu mi się uda podleczyć nasze rany - uśmiechnął się słabo, gdyż zmęczenie dawało o sobie znać. - Umieram z głodu.
- Ja też - zawtórowała mu Johanna, która do tej pory przysłuchiwała się rozmowie. Usiadła niedaleko innych i westchnęła głośno - Z jednej strony ten dzień to jeden wielki koszmar, ale z drugiej… O rany, w końcu jesteśmy wolni - uśmiechnęła się ciepło.
- Nawet jeśli umrzemy to wolni. Tak jak Rictor - dodała po chwili, a uśmiech nieco zelżał. Wyjęła ze swoich pakunków butelkę czerwonego wina i pociągnęła korek zębami, po czym plunęła nim na bok.
- Za Rictora. - wzniosła mały toast biorąc łyka i przekazując trunek dalej.
- Odrobinę was wspomogę - powiedział Shade. - Nie ma jednak tego zbyt dużo - uprzedził.
Wyciągnął z plecaka to, co zostało jeszcze z 'upolowanej' ryby. *
Rognir zaczął się rozglądać uważnie po otoczeniu i po chwili znalazł wystarczającą ilość drewna na rozpalenie ogniska. Pożyczył od Bazylii zapaliczkę i po kilku dłuższych próbach udało mu się wzniecić płomień. Zabitym skorpionom uciął ogony odrzucając je na bok i zawiesił skorupiaki na długim kiju nad ogniskiem.
- Wiem, że pancerz jest zbyt gruby, aby go schrupać razem z resztą, ale po upieczeniu będzie łatwiej go zdjąć. Poza tym nie chce mi się babrać w tych wszystkich flakach - powiedział do reszty, skupiony na obracaniu zdobyczy, tak aby upiec ją równolegle.
- Co prawda wygląda niezbyt apetycznie, a w dodatku chciało nas przed chwilą zabić, ale w obecnej sytuacji chyba nie mam prawa narzekać - stwierdził Roland, przyglądając się kulinarnym poczynaniom Rognira. Uśmiechnął się słabo, po czym odszedł na kilka kroków, by usiąść obok Johanny. Zmęczenie na jego twarzy było nie do ukrycia, jednak na widok wina jego twarz nagle ożyła. Wziął od dziewczyny butelkę i łapczywie pociągnął kilka łyków. Niewielka stróżka alkoholu spłynęła kątem jego ust.
- Wybaczcie - powiedział, wycierając się o brudny rękaw swoich łachmanów. Następnie podał butelkę dalej. - W przeszłości najwyraźniej dosyć lubiłem wino.
- Na zdrowie - Bazylia blado się uśmiechnęła wyciągając koc z torby i rozkładając go sobie pod “ścianą”. Usadowiła się na nim porządnie wyciągając kopyta przed siebie. Pozwoliła Rognirowi zająć się posiłkiem uznając, że swoje pomysły już rzuciła.
- A więc mamy jeszcze kawałek do przejścia, po tej cudownej pustyni, gdzie pewnie jeszcze wiele takich przyjemniaczków się szlaja i może dotrzemy do miasta, które jest lepsze. Może. To będzie szmat drogi.

Opuszczenie ponurego lasu i wkroczenie na pozbawione życia pustkowia nie było jakąś pozytywną zmianą. Roland miał przeczucie, że gdziekolwiek by się nie podziali, tam i tak zawsze znajdzie ich jakaś mroczna, pragnąca wyrządzić im krzywdę bestia. Krajobraz oraz zamieszkujące go istoty nasuwały jego myślom przykre wizje i przypuszczenia. Miał nadzieję, że są one błędne. Że miejsce, w którym się znaleźli, to nie czeluście piekielne lub inne zaświaty.

W milczeniu podążał za resztą zbieraniny, usilnie starając się wydobyć cokolwiek z wydarzeń, które miały miejsce tuż przed pojawieniem się w mieście uśpionych. Na nic jednak spełzły jego próby. Jego pamięć najwyraźniej miała własną wolę i wracała do niego tylko kiedy jej się podobało. Musiał uzbroić się w cierpliwość, jeżeli chciał rozgryźć zagadkę tego miejsca.

Schronienie, które jakby spadło im z nieba, mogło równocześnie stać się ich trumną. W tak widocznym miejscu, na środku mrocznych równin byli niewątpliwie narażeni na wykrycie. Jednak nie mieli wyboru, w końcu musieli kiedyś odpocząć. Jego przypuszczenia okazały się słuszne, wielkie skorpiony wyskoczyły na nich i choć nie stanowiły większego problemu, jeden z nich zdołał dźgnąć go swoim ogonem. Na całe szczęście, jad bestii był zbyt słaby by wyrządzić Rolandowi poważniejsze szkody. Bestie zostały szybko zabite, a półork nie pozwolił, by jego zdobycze się zmarnowały. Mieli okazję zjeść średnio smaczną kolację ze skorpiona. Zawsze lepsze to niż głodówka.

- W tamtym przeklętym mieście mieliśmy przynajmniej zagwarantowane wyżywienie i nocleg. Alkohol i inne ciekawe atrakcje za darmo. Po co my stamtąd w ogóle uciekaliśmy? - zaśmiał się Roland. Zaczął rozglądać się po “pomieszczeniu”. - Miejmy nadzieje, że ta żmudna droga nam się opłaci. W sumie, co mamy do stracenia. Ciekawe ilu Przebudzonym, którzy byli tu przed nami udało się dotrzeć do tej całej “Utopii”.
- No cóż... Droga powrotna chyba nie powinna być trudna - zażartował Shade. - Jedzenie, trunki, i nawet nader chętna panienka też tam była.
- Już wolę szukać Utopii - dodał. - Jeśli zachowamy ostrożność, to jakoś damy sobie radę.
- Musimy. W przeciwnym razie zdechniemy z głodu lub skończymy w paszczy jakiejś bestii - odpowiedział Rognir, po czym wręczył każdemu po kawałku pieczonego skorpiona. - Smacznego - powiedział na widok ich zniesmaczonych min, uśmiechając się przy tym pod nosem.
- S-smacznego - zawtórował mu Roland, niechętnie wgryzając się w smażonego skorpiona. Być może to przez silny głód jaki go do tej pory dręczył, ale mięso nie smakowało tak źle jak wyglądało.
- Jak zjem, to poszukam na tym śmietnisku czegoś co pomogłoby mi opatrzyć wasze rany - dodał.
- Zjedzenie go i tak będzie lepsze niż siedzenie w torturowni - mruknęła Bazylia niechętnie sięgając po skorpionową pieczeń. Skrzywiła się na wspomnienie w sumie całkiem niedawnych wydarzeń.
- Mnie się tam nawet podobało - odpowiedział z sarkazmem w głosie półork.
- Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia - powiedział z ironią Shade. - Mi się tam podobało mniej. Ale może to dlatego, że mam mało wspomnień z okresu pobytu w mieście.
- Nie wiem jak Rognir, ale wcale więcej ich nie mam. Przebudziłam się w mieście i niedługo potem zgarnęli mnie jako służkę dla kata - butelka wskazała na półorka. - To nie tak, że zawsze tam byliśmy. Nawet kuźwa wypalili mi znamię.
Rognir odebrał butelkę, po czym pociągnął mocny łyk i przekazał ją dalej.
- Ano właśnie, ciekawe co oznacza. Wy też takie posiadacie?
- Nigdy o tym nie myślałem - odparł Shade. - Gdzie ci je wypalili? Może to symbol, że nie należy wa tykać? Coś jakby przepustka?
- Nie wydaje mi się sądząc po tym, że już wcześniej miałam inne. Poza tym to litera. Mam dwa R na łopatce - Bazylia z lekkim ociąganiem podniosła się z oparcia aby odwrócić się i pokazać plecy. Sukienka jakkolwiek prosta specjalnie skromna też nie była trzymając całość tylko na jednym ramiączku, które cholernie łatwo się rozwiązywało. Diabelstwo odsłoniło kawałek pleców męcząc się później z złapaniem sznurka.
- Wydaje mi się, że to może być litera do kogo należymy. R jak Rognir… przypisali mnie w końcu do ciebie jako służkę. Nie wiem tylko czemu mam dwa i nie pamiętam wypalenia tego wcześniejszego… nie żebym w sumie w ogóle coś pamiętała - ostatnie dodała ze skwaszoną miną.
- No, panowie, wyskakujcie z ciuszków - powiedział półork z kpiącym uśmieszkiem na twarzy.
- Takiś ciekawy? - odburknął Shade. Zaczął rozpinać koszulę.
Nie musiał się rozbierać, bowiem jemu wypalono znak na lewym obojczyku. Literę "S".
- “W” - powiedział Roland unosząc prawą rękę w górę. Na przedramieniu, tuż przy łokciu widniał owy znak. - Nie wydaje mi się, by oznaczało to do kogo należymy. Za pomocą tych liter zapewne nas klasyfikowali w jakiś sposób. Być może, każda z nich jest skrótem od nazwy czynu, który popełniliśmy i za który zostaliśmy tam zesłani? To tylko moja teoria, ale czy wam też to miejsce nie przypomina jakichś piekielnych zaświatów? Mroczne anioły, sukkuby, czerwonoocy strażnicy, pozbawione życia lasy i pustkowia. Jeżeli to nie jest jakiś piekielny plan, to przynajmniej skutecznie go udaje…
Wygłaszając na głos wnioski do jakich doszedł i które trapiły go od jakiegoś czasu, mężczyzna wstał ze zrezygnowaną miną. Nie powinien o tym teraz myśleć.
- Eh, nieważne - powiedział, po czym zaczął zaczął przeszukiwać pomieszczenie. Miał nadzieję znaleźć coś, czym mógłby opatrzyć rany swoich towarzyszy.
- R i R jakoś niespecjalnie mnie przekonują że to nazwa czynu… no i jeszcze zbieżność z pierwszą literą imienia Rognir… czy coś - powiedziało diabelstwo, żując leniwie jakąś część skorpiona. W sumie był obrzydliwie smaczne. Niemal od rana nic nie jadła to i taki posiłek był ucztą.
- Swoją drogą nie bądź taki cwany i sam pokaż swoje znamię - zwróciła jeszcze uwagę półorkowi tak chętnie chcącemu rozebrać resztę.
- Myślałem, że miałaś wystarczająco dużo okazji by się temu przyjrzeć - odpowiedział Rognir z lekkim uśmiechem na twarzy, po czym odwrócił głowę i światło ogniska padło na jego kark, na którym wyryta była litera “M”.
- Ciekawi mnie jaki symbol miał ten co go piranie zeżarły, ale tego raczej się już nie dowiemy. Chyba, że ktoś chce wracać. - Półork aż wzdrygnął się na samą myśl o powrocie.
- Rictor. Pewnie niewiele z niego już pozostało - mruknął Shade.
Zostawił Rictora w wodzie, ale wtedy jakoś nie widział możliwości zabrania ze sobą nieżyjącego kompana i godnego go pochowania w późniejszym czasie. Teraz, prawdę mówiąc, nie zmienił zdania.

Dalsza rozmowa przebiegała już bez udziału Rolanda, który zaczął przeszukiwać pomieszczenie. Trudno było się spodziewać po takim miejscu profesjonalnego sprzętu medycznego, jednak niektóre w miarę czyste szmaty nadały się na opatrunek. Alkoholu również brakowało, jednak odnalezione butelka wody mogła następnego dnia być nieocenionym skarbem, kiedy pragnienie zacznie dawać o sobie znać. Poza tym nie znalazł w tym miejscu niczego wartego uwagi, dlatego czym prędzej przystąpił do opatrywania ran towarzyszy. Spodziewał się spędzić nad tym niemało czasu.

Zaczął dosyć niezgrabnie. Długo męczył się z oczyszczeniem i opatrzeniem ran Shade’a i Bazylii, a efekt jego starań okazał się mizerny. Gdzie była jego magia, kiedy jej tak bardzo potrzebował? Jednak później coś w nim zaskoczyło. Ranami Johanny i Rognira zajął się sprawniej i ze zdecydowanie lepszymi efektami. Zdawało mu się, że niejednokrotnie robił to już w przeszłości. Kiedy skończył z Johanną, miał nadzieje jeszcze znaleźć chwilę na poprawienie opatrunków pierwszej dwójki, jednak oboje już spali. Dopiero wtedy Roland uświadomił sobie, jak już jest późno. Kilkukrotnie robił sobie krótkie drzemki w czasie swojej pracy, jednak przypuszczał, że jutro i tak odczuje skutki braku snu. Nim sam w końcu się położył, zajął się jeszcze swoimi ranami. Skończywszy, padł z wycieńczenia. Odpoczynek miał być krótki.

Na twarzy półorka pojawił się grymas będący czymś pomiędzy kpiną, a uśmiechem rozbawienia, kiedy usłyszał odpowiedź zielonoskórego czarodzieja na słowa Johanny.
- Bazylia - przedstawił swoją służkę, która najwyraźniej straciła dech słysząc komplementy na swój temat. Rognir posłał jej pełne rozbawienia spojrzenie, po czym zwrócił się do czarodzieja.
- Wiesz może co to za miejsce? Dostaliśmy kamieniem w łeb i niewiele pamiętamy - skłamał, nie chcąc przyznawać skąd pochodzą. To na wszelki wypadek, gdyby tajemniczy nieznajomy okazał się kimś powiązanym z miastem, z którego uciekli.
- Piękne imię - pokiwał głową z uznaniem i przeniósł niechętnie wzrok na półorka.
- Jesteście pomiędzy Lasem Udręki a Górami Zapomnienia, choć to dopiero początek Pustkowi, nie radzę wam iść w stronę lasu. Niby wydaje się lepszy, mniej upałów i takie tam, ale to nie jest przyjazne miejsce - odparł jedynie
- To dużo ich musiało być, że każdego z was po kolei kamieniami tłukli - dodał z rozbawieniem, całkowicie nie kupując tej historii.
- Bystrzak z tego orka - powiedział do Bazylii Rognir, po czym wzruszył ramionami.
- A znasz jakieś przyjazne miejsce w okolicy? Z chęcią byśmy je odwiedzili - rzekł Roland, przecierając podkrążone oczy. Nie przypuszczał, że ork ma względem nich złe zamiary. Gdyby miał, to z pewnością wykorzystałby okazję, by się ich pozbyć jak wszyscy spali. Mimo wszystko, miał się na baczności. Był gotowy w każdej chwili wykorzystać jedną ze swoich nowo odkrytych mocy, by uśpić nieproszonego gościa.
- Mówiąc Utrapienie, miałeś na myśli to cholerne miasto, pełne bezmyślnych biedaków i czarnych rycerzy? Wiesz coś o nim więcej? - Roland zadawał pytania, mając nadzieje, że w końcu wyjaśni się, gdzie i dlaczego tak właściwie są.
- Hmm - mruknął w zastanowieniu ciągnąc delikatnie za swoją brodę - Chyba mówimy o innym mieście - odrzekł w końcu mag, nie bardzo wiedząc co mógł mieć chłopak na myśli.
- Co do przyjaznych miejsc, to za górą nie jest tak źle. Miasto, trochę ponure, nudne, szare, ale przynajmniej praca dla każdego. Wtedy przynajmniej byłoby was stać na coś fajnego z mojego arsenału - zaśmiał się tubalnie, klepiąc się po pasie, do którego miał przyczepione kolorowe fiolki.
Bazylia w końcu otrząsnęła się szoku, że ktoś ich podszedł podczas ich snu. Następnym razem uznała, że postawienie wart było by rozsądne. Głupio zrobili.
- Tak, zapewne masz rację. Utrapienie to miasto? Co o nim wiesz? Jeśli mógłbyś się podzielić informacjami… - diabelstwo postanowiło być nieco milsze niż zwykle. Skoro została uznana za “ładną”, to mogła i nieco spróbować to wykorzystać.
Ork wyraźnie skrzywił się, jednak nie za sprawą kobiety, a raczej wspomnień na temat miasta.
- Jakoś raz w tygodniu mają dostawy z innych miast. Żywność, woda i jakieś ekstra dodatki. Oj tam to lubią dręczyć ludzi, w sumie głównie ludzi i elfy, tych drugich bardziej. Nie wiem, może mają jakiś psychiczny uraz? Istoty takie jak ty, piękna Bazylio i twój… Półork, mają tam zdecydowanie wygodniej. No, a że znajdujecie się całkiem blisko tego miasta, bo będzie to niecała doba marszu, to pewnie zwialiście. Nie wiem tylko, po co z ludźmi - zastanowił się chwilę po czym wychylił do przodu przyglądając się Diabelstwu - Ktoś cię zranił, wypij sobie to - dodał prostując się i wyciągnął z podróżnej torby małą fiolkę z płynem, po czym podał ją kobiecie.
- Dla ciebie bezpłatnie, moja droga. A teraz, jeśli już nie macie żadnych spraw i pytań, po prostu powędruję dalej. Niezły syf przez tyle lat zaczął tutaj się odwalać - zaśmiał się rozbawiony własną wiedzą
- Dziękuję… gdybyś mógł podzielić się tym co wiesz. Pewnie nie za darmo. Może potrzebował byś czegoś… err czegoś od takich jak my - Bazylia zdawała się być świadoma, że nie mają za wiele. Zawsze mogli by jednak wykonać dla niego jakąś pracę lub później się odwdzięczyć. Postanowiła też wstać aby chociaż trochę zmniejszyć różnicę wysokości.
Shade humor miał zaiste wisielczy, co wiązało się z tym, co mu się przyśniło. A może przypomniało - trudno mu było jednoznacznie to ocenić. A, prawdę mówiąc, wolał nie być całkiem pewien, bo nie do końca rozumiał to wszystko, co zaszło (jeśli faktycznie się zdarzyło) gdzieś w odległej przeszłości. Mimo tego spróbował być w miarę miłym dla ich rozmówcy...
- Wdzięczni będziemy za wszystko, co możesz nam opowiedzieć o świecie, w którym jesteśmy, chociaż prawdą jest, że nie bardzo mielibyśmy jak się za informacje odwdzięczyć - powiedział. - No i, tak mi przyszło do głowy... może mógłbyś coś powiedzieć o tym.
Wyciągnął z plecaka znalezioną przy szkielecie tabliczkę.
Mag już miał odejść, kiedy kolejne pytania spłynęły w jego stronę. Westchnął ciężko spoglądając w niebo, jakby chcąc się upewnić, jaka to pora dnia. Następnie wziął tablicę od Łowcy i przeczytawszy napis uniósł brew bardzo wysoko.
Tubalny śmiech rozniósł się po okolicy głośno i wyraźnie. Najwyraźniej to, co przeczytał w połączeniu z ludzką ciekawością, wywołało na jego twarzy rozbawienie. Ork opanował się i oddał Shadowi tabliczkę
- “Pieprzcie się wszyscy”, to jest napisane - zachichotał ponownie i aby to opanować, odchrząknął, choć wciąż nie mógł powstrzymać kwitnącego na orczym pysku uśmieszku.
- Nie bardzo rozumiem o co wam chodzi i o co mnie pytacie. Już powiedziałem wam, gdzie się znajdujecie, opisałem dwa najbliższe miasta, co mam wam jeszcze powiedzieć? O ukształtowaniu terenu i składzie gleby, po której stąpacie? Nie zrozumcie mnie źle - ciągnął dalej poważnym i spokojnym tonem - ja po prostu nie wiem, co wy chcecie się dowiedzieć - rozłożył ręce w geście bezradności.
- Propozycja Bazylii jest kusząca, ale obawiam się, że zbyt wielka z ciebie dama, aby dać mi coś, co być może mógłbym chcieć. Interesy to jednak istotna kwestia, a czas to pieniądz, jak to się mówi. Jeśli dotrzecie do miasta za górą, to powołajcie się na moje imię, może wtedy dostaniecie bardziej znośną pracę niż sprzątanie kału, szczyn i wymiocin… Przy okazji zapewne swoich własnych - uśmiechnął się uprzejmie.
- Wielka dama..? - zdziwiła się kobieta zaraz kręcąc głową. To co powiedział ork jakoś nie zachęcało do udania się do tamtego miasta. Powstrzymała się jednak od zarzucania pytaniami przybysza.
- Cóż dziękuję, że podzieliłeś się informacjami.
Rognir wyglądał cały czas na niepocieszonego. Oparł się o wystającą kość jakby była jakąś podporą i skrzyżował ramiona na piersi.
- A tak w ogóle to nie przystoi nachodzić ludzi w trakcie snu - burknął pod nosem, choć Tugr mógł usłyszeć ten komentarz.
- Mówiłeś, że wędrujesz sobie tu i tam, ale nie powiedziałeś nam skąd pochodzisz. Skoro już się domyśliłeś skąd my przybyliśmy to ucieszyłbym się, gdybyś wytłumaczył nam co to jest za miejsce. Kamieniem była magia - półork odniósł się do swojej pierwszej wypowiedzi - i musiała być ona na tyle silna, że nam wszystkim wymazała pamięć. Mamy tylko przebłyski wspomnień i nawet jak się mocno na tym skoncentrujemy to nie jesteśmy w stanie nic sobie przypomnieć - Rognir wciąż nie ufał nieznajomemu, lecz był on dla nich jedyną szansą na uzyskanie jakichkolwiek odpowiedzi, dlatego zaryzykował.
- Gdzie my jesteśmy? Co to za miejsce? To nie może być świat, z którego pochodzę. Inaczej go *zapamiętałem*, choć szczerze mówiąc nie wiem co jest prawdą a kłamstwem. Ktoś majstrował w naszych głowach z sobie znanych powodów.
- Hmmm - ork po raz kolejny mruknął w zamyśle. - No cóż, to trochę zmienia postać rzeczy. Hrabina coś mi wspominała, że magowie z siódmego kręgu rzucili jakieś zaklęcie na Utrapienie, ale nie interesowałem się. Teraz już wiem, co miała na myśli mówiąc “Kiedy tli się w nich nadzieja, łatwiej zadać im cierpienie” - pokiwał spokojnie głową i odetchnął.
- No i poważnie nic nie pamiętacie? Żadnych urywków, tajemniczych snów, nagłych przebłysków? Nie jesteście już pod działaniem czaru… No chyba, że tym z siódmego już totalnie odjebało - podrapał się po głowie.
- Nie będę owijał dłużej w bawełnę, choć nie jestem pewien czy mówiąc wam nie łamię jakiegoś zakazu nadanego przez Hrabinę, nie bywam tutaj często. Przybyłem tutaj z piątego kręgu, wy aktualnie znajdujecie się w pierwszym. Jest on stosunkowo niegroźny, rzadko kiedy ktoś traci rękę czy nogę, albo przytomność! Takie ekscesy dopiero wyżej. - uśmiechnął się na swoje myśli jednak szybko spoważniał. Wzrokiem pobłądził po każdym po kolei i nie mógł znieść tych wbitych w siebie spojrzeń oraz napięcia - Chyba pierwszy raz komuś to mówię ale… Nie żyjecie. Jesteście w piekle.
Bazylia zamarła. Przez moment patrzyła na orka nie dowierzając jego słowom. Bezwiednie podniosła ręce do swoich rogów łapiąc się za nie. Targnęła głową a z jej ust wydobył się dziwny niezrozumiały bełkot tonem sugerujący przekleństwa.
- To by wszystko tłumaczyło - odpowiedział Rognir w zamyśleniu, bardziej od Bazyli wydawał się być pogodzony z tym faktem. “Piekło” to było dobre określenie tego miejsca.
- A te symbole, które nam wypalili na skórze to grzechy, za które zostaliśmy skazani na wieczne potępienie? - Zapytał, odsłaniając kark. - M jak morderstwo.
- Lubią oznaczać swoje bydło - odpowiedział posępnie pokazując swoją literkę na nadgarstku - Też nie lubiłem ludzi - dodał z lekkim uśmiechem, kiedy oczom innych ukazało się wypalone na ręku “M”, tak samo jak u Rognira.
Shade nie wiedział, czy wierzyć Tugrowi, czy nie. Co prawda słowo 'piekło' jakby pasowało do jego snu-wspomnień, ale to nie znaczyło, żeby mu odpowiadała taka wizja. Czy miał w to wierzyć?
Tugr nie wiedząc, co mógłby więcej uczynić i pomóc, skłonił się delikatnie i ruszył w stronę lasu
Roland opadł na swoje “łóżko”, wypuszczając powietrze z płuc. Wbił wzrok w ziemię, nie zwracając uwagi na odchodzącego orka. Zapas pytań, które do niego miał jeszcze się nie skończył, jednak cała ochota na ich zadawanie ulotniła się w jednej chwili. Od jakiegoś czasu przypuszczał gdzie się znajdują, mimo to przez cały czas miał nadzieje, że się myli. Teraz wszystko stało się jasne. Nadzieja prysła.
- Wiedziałem - wyszeptał i oparł się o ścianę ich schronienia. - Ciekawe… czy istnieje jakieś wyjście z tego miejsca… - dodał bez większej nadziei w głosie.
Nawet nie spostrzegł, kiedy obok niego pojawił się jeż. Zwierzak wpatrywał się w niego, a Roland poczuł dziwną, nie do końca zrozumiałą dla niego więź z nim. Uśmiechnął się słabo.
- Chyba powinniśmy stąd zbierać - powiedział, wstając ponownie na nogi. Wziął jeża na ręce i zbliżył się do Shade’a. Położył dłoń na jego ranie.
- Wyjście z piekła? - Shade pokręcił głową. - Wątpię. Szkoda, że nie spytaliśmy Tugra, czy ktoś kiedyś się stąd wydostał. Jeśli jest jakieś wyjście, to pewnie albo z pierwszego kręgu, albo z najwyższego. Na razie powinniśmy spróbować zorientować się, jak sobie zorganizować życie, czy jak to nazwać, w tym całym pierwszym kręgu. Nawet jeśli nie żyję, to i tak odczuwam ból, a to jest niezbyt przyjemne uczucie.
- Zbierajcie się. Może w tamtym mieście znajdziemy odpowiedzi. Wolę pójść gdzieś, gdzie chociaż będzie można spróbować - Bazylia opanowała swoje emocje stanowczo zmieniając nastawienie do ich ucieczki. Trzeba było uciec, zrobić cokolwiek co pozwoli wydostać się. Miasto było najlepsza opcja na odpowiedzi skoro nawet w Utrapieniu informacje przeciekały.
Kobieta pozbierała swoje rzeczy, pieczołowicie chowając miksturę w kocu aby się nie potłukła.
- Wierzysz mu? Tugrowi? W to, co powiedział o tym mieście za górą? - Shade podobnie jak Bazylia zaczął pakować swój bardzo skromny dobytek. Tabliczkę z mało romantycznym napisem rzucił w kąt. Nie sądził, by była cokolwiek warta.
- Tak - odpowiedziało diabelstwo.
- Mam nadzieję, że się nie mylisz - stwierdził Shade. - Zjemy śniadanie, zanim ruszymy w drogę? - spytał, pamiętając o starej jak świat zasadzie 'Przed wyruszeniem w drogę należy się najeść'.
- A mamy co? - zapytała sceptycznie Bazylia.
- Zostało jeszcze parę kawałków skorpiona - odpowiedział. - Lepsze to, niż nic.
- Nasz zestaw możliwości nie jest nazbyt bogaty - stwierdził Roland, kiedy skończył leczyć Shade’a. Niestety, magia była tego dnia kapryśna, dlatego rana tylko o trochę zmniejszyła swą powierzchnię. Miał nadzieje, że wieczorem znajdą trochę czasu, by mógł ponownie opatrzyć wszystkim rany, choć przypuszczał, że do tego czasu wszyscy nabawią się wielu nowych.
- Miasto wydaje się naszą jedyną, sensowną opcją na ten moment. Tam będziemy mogli złapać oddech i zastanowić się nad drogą ucieczki z tego miejsca. Moglibyśmy jeszcze sprawdzić te wyżyny przed nami - Roland wskazał na wzgórze na wprost. - Być może trochę nadrobimy drogi do naszej upragnionej “Utopii”, ale przynajmniej moglibyśmy zorientować się nieco w terenie. Kto wie, co znajduje się po drugiej stronie.
- Mnie również interesowały te wzgórza - poparł go Shade. - Zbyt wiele czasu nie stracimy, zwiedzając tamte okolice. A jeśli trafimy na coś niepokojącego, to zawrócimy.
Bazylia wzruszyła ramionami.
- Nie lubię nadkładać drogi. Ale ważne abyśmy w ogóle szli w jakąkolwiek stronę. Lepsze to niż sterczenie. Tylko nie wiem czy mięso skorpionów wytrzyma tyle czasu i będzie zjadliwe.
- Zmierzyć się z tym problemem będziemy musieli tak czy siak - rzekł Roland spoglądając na migoczące w oddali miasto. W jego spojrzeniu nie było widać już nadziei wiązanych względem “Utopii”, która iskrzyła się w nich jeszcze wczoraj. - Mięsa ze skorpiona nie starczyłoby tak czy siak. Miejmy nadzieje, że jakiś “smaczny kąsek” przypełznie do nas jak poprzednim razem.
Nie było potrzeby potwierdzać tego domniemywania. Każdy zabrał się za zimne kawałki mięsa nie chcąc tracić czasu na rozpalanie ogniska. Warto było zachować materiały na później, na kolejny wieczór i chłodną noc.
Labrosse zbliżył się do miejsca, gdzie założył swoje legowisko. Westchnął, podnosząc z ziemi swój ekwipunek. Nie był dużo do zbierania. Kątem oka spojrzał na milczącą do tej pory Johannę.
- Coś długo milczysz. Nie możesz przeboleć, że ten ork uznał Bazylię za ładniejszą? - zapytał, nieco bardziej pogodnym tonem. Z jakiegoś powodu, wydawało mu się, że rozmowa z kobietami wpływała na niego w pozytywny sposób. - Nie przejmuj się. Orki mają najwyraźniej jakieś niezdrowe zamiłowania względem diablic - dodał szeptem, tak aby tylko dziewczyna mogła usłyszeć jego słowa.
Johanna zaśmiała się słabo
- To raczej nie jest aż tak istotne, jeśli znajdujemy się w miejscu o którym on mówił… - zrobiła krótką pauzę na oddech - Po prostu coś sobie przypomniałam, ale to nieważne - uśmiechnęła się lekko i wstała, aby pozbierać swoje koce, odwróciła się tyłem do mężczyzny aby nie widział jej twarzy.
- Ruszajmy już. Chcieliście na wyżyny, to chodźmy tam. Nie ma co marnować więcej czasu.
Bazylia zdała się nieco bardziej szorstka, ale i stanowcza po tym jaką rewelacje dostali. Ruszyła do przodu nie zmuszając się aby zostawić bezpieczne miejsce. Pomyśleć, że jeszcze przedwczoraj to samo powiedziała Rognirowi, jak byli w sali tortur. Tak bardzo miała rację. Tak bardzo nie chciała jej mieć. Potwierdzenie tej informacji sprawiło jednak jeszcze coś. Poczuła wewnętrzny sprzeciw takiej sytuacji. Jakaś absolutnie najpierwotniejsza cząstka jej jestestwa buntowała się na samą myśl o piekle, o tym, że kojarzyło jej się z diabłami. A te były sprzeczne z tym czym była. Oczywiście każdy mógł tak powiedzieć. Ale ona czuła, że tak jest naprawdę. Niestety czemu, nie miała pojęcia.

Upragniony wypoczynek na wolności, nie był do końca tym, czego się spodziewał. Poświęcenie snu, na rzecz ran towarzyszy mogło wydawać się niezwykle altruistycznym gestem ze strony Rolanda, jednak kryła się za tym zwykła konieczność. Łańcuchy wiążące jego wspomnienia wciąż pozostawały nierozerwane, jednak spoglądając na swoje ciało mógł się łatwo domyśleć, że nie został stworzony do walki. A przynajmniej nie bezpośrednio. Z tego powodu, jego życie było związane z towarzyszami. Sam z pewnością nie przetrwałby w tym miejscu, dlatego musiał dbać, by Shade, Bazylia i Rognir mieli siły by stać się jego linią obrony. Co, jak się okazało, nie było takie proste.

Ledwo zdążył zasnąć, a już musiał wstać na równe nogi, kiedy do ich schronienia przybył nieznajomy przybysz. Roland od razu wyczuł w nim magię. Dziwny małpiszon natomiast stanowić musiał jego chowańca. Chwila napięcia jednak szybko minęła, kiedy uświadomił sobie, że żaden zabójca przecież nie budziłby swoich ofiar przed atakiem. Uspokoił go fakt, że reszta najwyraźniej również doszła do podobnych wniosków. W prawdzie żaden mag nie jest stworzony do walki z tak bliskiej odległości, jednak Roland przeczuwał, że Turg nie bez powodu sam podróżuje po tej niebezpiecznej krainie. Z pewnością znał wiele sztuczek, dzięki którym mógłby ich wszystkich zabić, nim jeszcze by się zorientowali co robi.

Jego obecność jednak była wręcz pożądana przez Rolanda. W końcu mógł znaleźć się tu ktoś, kto nie doznał żadnej utraty pamięci i mógł wiedzieć cokolwiek o tym miejscu. Początkowe nieporozumienia, lub bardziej celowe wykręty Orka, w końcu przyniosły im kilka odpowiedzi. Najpierw nieco informacji o Utrapieniu (mieście z którego uciekli), a późnej o tym, że tak właściwie wszyscy są martwi… Każdy człowiek i nieczłowiek w tym miejscu, był tak naprawdę trupem. W dodatku trupem człowieka, który w swoim życiu musiał zrobić sporo złego, biorąc pod uwagę to, że trafił do piekła.

Potwierdzenie jego tezy nie przyniosło wcale satysfakcji. Nawet wypowiadając na głos swoje myśli, Roland w głębi serca oszukiwał się i łudził, że wszystko okaże się jedynie stekiem bzdur. Początkowo poczuł, że coś w nim umiera (najwyraźniej drugi już raz); zaczyna ogarniać go całkowita rezygnacja. Jaki był sens tej podróży, skoro i tak nie żyją? Co gorszego może ich spotkać? Trwało jedynie przez moment, po którym Roland zacisnął stanowczo pięści i stłamsił w sobie to uczucie. Od przybycia tu, złożył już drugą obietnice. Obietnicę, że pewnego dnia ucieknie z tego miejsca i wróci do świata żywych.

Wyprostował się i razem z resztą towarzyszy szybko podjął decyzję, co do dalszej drogi. Po tym co usłyszeli, “Utopia” wcale nie brzmiała tak dobrze, jednak nie mogli pozostać w tym miejscu. Miasto, które “nie jest wcale takie złe”, mogło być dobrym pierwszym przystankiem podczas ich wędrówki po piekle. Jednak z pewnością, nie powinno ono stanowić jej ostatecznego celu. Ucieczka z piekła będzie trudna, jeżeli nie niemożliwa. Choćby istniał tylko jeden sposób na powrót do życia, Roland go znajdzie.

Z tą oto, nową dawką energii, mężczyzna zebrał swój skromny ekwipunek. Zagadnął jeszcze do Johanny, jednak nie zdążył nawet nawiązać dłuższej rozmowy, gdyż wszyscy byli już gotowi do drogi. Podróż miała być długa, dlatego nie wątpił, że znajdzie jeszcze wiele okazji, by porozmawiać z dziewczyną na osobności.

Ruszyli w piątkę w stronę niewielkich pagórków, ciekawi tego, co piekło jeszcze kryło w swoich trzewiach.