Gonili ich!

Musieli uciekać!

Co sił w nogach!

Nagle zabrakło ziemi pod kopytami. Bazylia zamłóciła rękoma w powietrzu w tej przerażającej chwili gdy wnętrzności podchodzą do serca, a ono samo ma ochotę zapaść się w sobie. Krótkotrwały stan nieważkości skończył się bolesnym przeturlaniem bo zboczu i ugrzęźnięciu w czymś zimnym, miękkim, ale zarazem sztywnym.

Trupy. Rzeka trupów. Martwe ciała leżały powyginane, skłębione w makabrycznym węźle. Część już zmieniła się w kości, część świeża, a część... gdzieś pomiędzy. Diabelstwu tym razem żołądek podszedł do gardła. Gdyby zjadła więcej tego dnia, co kilka pozostałych to zawartość żołądka znalazła by ujście. Lepiej było patrzeć gdzieś indziej. Jak na przykład do góry, aby dostrzec z jak wysoka spadli. To "zbocze" było w zasadzie ścianą. Przeciwległa ściana wąwozu z trupami stanowiła kolejną ścianę. Być może nieco bardziej przystępną, ale i tak ścianę.

Diabelstwo z osłupieniem patrzyło na jednego z ludzi bezczelnie grzebiącego w tej stercie zwłok. Zaprotestowała przypominając sobie, że nie mogą tracić czasu. Szok po upadku minął i należało przypomnieć sobie, że goni ich pościg. Za ile będą? Co zrobią jak już przybędą? Tego Bazylia nie wiedziała i wolała się nie dowiedzieć. Wolała być już daleko stąd, albo przynajmniej ukryta w względnie bezpiecznym miejscu. Tak jednak nie było i należało zadziałać aby to zmienić. Szybkim spojrzeniem odnalazła półorka. Widząc, że żyje i nie jęczy z bólu ruszyła za tym rozsądniejszym człowiekiem, który postanowił oddalić się od miejsca ich upadku. Niestety nie na tyle daleko, aby dziura w murze stała się niewidoczna. I on zaczął grzebać, ku przerażeniu kobiety, pomiędzy zwłokami. Wyglądało iż poszczęściło mu się, gdyż znalazł broń. Z gwoli potrzeby diabelstwo westchnęło ciężko i samemu zaczęło uważniej patrzeć na te nieruchome już istoty. Dostrzegła coś i ostrożnie podeszła w jego kierunku. Krzywiąc się niezmiernie i ledwo łapiąc równowagę wydobyła dziwny zakrzywiony kawałek drewna. Był płaski i gdy tak na niego patrzyła, coś jej podpowiedziało, że odpowiednio rzucony powróci do ręki. O ile nie trafi w cel.

Szelest i głuche uderzenie wraz z cichym trzaskiem oraz jęknięciem odwróciło kobietę od chwilowego zamyślenia. To człowiek, za którym podążyła zsunął się ze ściany. Bazylia od razu do niego podeszła wyciągając butelkę wódki z torby. Nawet specjalnie się nie zastanawiała co robi. Po prostu pomogła mu. Wciąż uważała, że jeśli sobie pomogą mają większą szansę uciec. Wolała przed sobą nie przyznawać, że gdyby nie okoliczności pewnie nie odważyła by się zrobić czegokolwiek. Sama czekała by aż zrobią z nią co chcą i skończyła by w tym właśnie rowie. Przegapiła by pewnie moment ucieczki, nie odezwała się do strażnika. Samej by zdechła mimo tego pragnienia jakie siedziała głęboko w niej. Pragnienia życia. Pewnie tylko by w ostatnich chwilach życia zawalczyła, aby umrzeć w ogniu walki. Taka ostatnia wola przetrwania.

Bazylia stała patrząc się na plecy człowieka starającego się wspiąć po raz drugi i trzeci na górę. Samej też spróbowała. I oczywiście jak to zrobiła to coś musiała schrzanić. Zerwała wszystkie pnącza po jakich mogli by się wspiąć. Takie było jej szczęście. Nawet to, że odsłoniła jakieś przejście nie poprawiło humoru. Rognir posłał jej dziwny uśmiech, którego nie zrozumiała. Nad głową przekrzywiali się ludzie, coś się działo, a diabelstwo tylko myślało czy naprawdę musi wszystko utrudniać. Do rzeczywistości przywróciły ja strzały jakie zaczęły świszczeć w powietrzu. Głośna wymiana zdań musiała przyciągnąć uwagę strażników dając im znać, że jednak ich uciekinierzy przeżyli. Nie było czasu na wspinaczkę. Chociaż Bazylia nie widziała co było na górze wąwozu, wolała by się znajdować tam niż wbiegać do kolejnego klaustrofobicznego tunelu. Podniosła mimo to te pachruście już mając cichą nadzieję, że utrudnią strzelanie i pogoń za nimi gdy już zasłoni wejście. Nawet gdyby ten dziwnie gładki na twarzy człowieczek jej nie potrącił i tak konstrukcja byłaby wątpliwej jakości. Cokolwiek było w tym tunelu zapewne okaże się gorsze niż na cokolwiek natrafią ci na górze.

Przyjemne uczucie, które ogarnęło go w chwili uwolnienie Sary ulotniło się błyskawicznie, zastąpione trwogą. Losy ich oraz dwójki nieludzi splotły się na nowo, niestety nie starczyło im czasu na wymianę uprzejmości, kiedy w korytarzu rozległ się głośny dźwięk kutych butów strażników. Labrosse miał już z nimi do czynienia dwukrotnie. Choć w tabeli wyników tych spotkań mieli remis, to Roland’owi nie zależało jakoś specjalnie na zwycięstwie tej dziwnej rywalizacji. Bowiem wiadomy byłby finał tego spotkania.
Nie pozostało mu nic innego, jak uciekać. Żaden z nich nie miał nawet złudzeń, jaki los czekałby ich, gdyby dali się złapać. Musieli więc biec w nieznane. Musieli mieć tylko nadzieję, że tunel doprowadzi ich do wolności.

I tak rzeczywiście było. Rolanda naszła ochota by krzyknąć z radości kiedy poczuł pierwsze promienie światła na twarzy. Ale to nie radość wydarła się z jego ust, ale wrzask zaskoczenia i strachu. Grunt zniknął mu spod nóg, jednak nim zdążył dokładnie przeanalizować ten fakt, już znalazł się na ziemi zasłanej trupami. Smród rozkładających się ciał uderzył w jego nozdrza, jednak nie był jeszcze gotów by wstać. Dysząc ciężko, długo próbował opanować skołatane nerwy.
W końcu jednak mozolnie zwlókł się z ziemi i dopiero wtedy zaczął powoli analizować zaistniałą sytuację. Nie było tak źle, jak mogłoby się z początku wydawać. Podczas upadku nikomu nic się nie stało, strażnicy zostali wysoko w górze, a od wolności dzieliła ich jedynie wysoka na kilka metrów skarpa. Jednak Roland nadal nie był spokojny.

Po bezowocnym przeszukaniu zwłok, Labrosse zbliżył się do pozostawionej pod murem Sary. Rany na jej nagim ciele całkowicie pozbawiły ją piękna. Wiedział już wcześniej, że nie jest z nią najlepiej, jednak nie przypuszczał, że jej stan będzie pogarszał się w tak szybkim tempie. Dziewczyna z opuszczoną głową nie reagowała na jego słowa, a gdy wziął ja na w ramiona zdawała się mu dziwnie bezwładna. Myślał, że po prostu straciła znowu przytomność.
Mylił się.
Gdy Shade znalazł się już na górze, Roland zaczął zastanawiać się w jaki sposób uda im się wydostać Sarę, gdy nagle z coś go uderzyło. Zastygł, spoglądając na dziewczynę w swoich ramionach, po czym wolno nachylił głowę nad jej głową, spoglądając równocześnie na klatkę piersiową. Nie wyczuł oddechu na jej policzku, ani nie dostrzegł ruchu jej klatki piersiowej.

- Umarła - zakomunikował, drżącym głosem.

Bez dalszych słów położył ciało Sary pod murem miasta. Klęczał przed nią przed dobre kilka minut ogarnięty uczuciem niewypowiedzianego smutku. Wszystko poszło na nic. Ich starania, zdecydowanie, wysiłek jaki włożyli w uratowanie dziewczyny okazały się zbyt słabe by ją ocalić. Rictor by go pocieszyć, próbował argumentować iż dziewczyna umarła wolna, bez większych cierpień, jednak Roland tylko częściowo słuchał tego co ma do powiedzenia. Śmierć to śmierć. Czym takim różniła się osoba, która umarła w cierpieniach, od tej która umarła szybko i bezboleśnie? Na koniec wszystko i tak sprowadzało się do tego samego. Do chłodnego, pozbawionego życia ciała.
Ale to nie tylko śmierć dziewczyny wywołała w nim tak skrajne uczucie rozpaczy. Świadomość własnej bezsilności i słabości uderzyła go równie mocno. Zerwał naszyjnik z szyi Sary i, spoglądając na niego, poprzysiągł sobie, że już nigdy nie pozwoli wygrać swoim słabościom.

Powstał i ruszył dalej, nie oglądając się za siebie. Przeszłość miała pozostać przeszłością, a dawne porażki miały stać się lekcjami na przyszłość, a nie ciężarem ciągnącym go na dno rozpaczy.

Kiedy nadleciały pierwsze strzały i jasnym się stało, że strażnicy nie zamierzali tak łatwo zrezygnować z nich, Roland prędko chwycił pochodnię i ruszył za nieludźmi do tajemniczego tunelu.

Bazylia zaczynała nabierać nadziei z każdym krokiem oddalającym ich od fosy. Za nimi jeszcze nie zaczęła wrzeć pogoń, więc może mieli szansę ujść z życiem. Oczywiście zaniepokoiła się gdy półork zamiast dalej przeć do przodu z bliżej niewyjaśnionego powodu zaczął obmacywać ścianę. Już miała zapytać się co wyprawia, ale ściana drgnęła.

- Imponujące - powiedział Rognir bardziej do siebie niż do reszty towarzyszy, gdy tylko weszli do ukrytego pomieszczenia, w którym wszystkie meble były wykonane z ludzkich kości.
- Teraz już wiemy co robili z trupami - puścił oko w stronę stojącej tuż za nim Bazylii, po czym zaczął dokładnie przeszukiwać pomieszczenie. Znalazł linę z kotwiczką, którą zagarnął dla siebie.
- Ani trochę mi się to nie podoba - mruknęło w odpowiedzi diabelstwo. - Nie powinniśmy tutaj zbyt długo zostawać…
- Mnie się wydaje - wtrąciła się niewolnica, odrywając się od pisania dosłownie na chwilę
- Że tutaj po prostu ktoś się schronił. Polemizowałabym co prawda nad słusznością krycia się akurat przy fosie tego miasta, ale to też nie wróży dla nas nic dobrego, no bo… - zrobiła krótką pauzę, aby wziąć oddech - Jeśli ta osoba wolała ukryć się tutaj, niż gdzieś poza obszarem miasta, to jak bardzo niebezpiecznie musi być poza nim? - pytanie, na które być może długi czas nie poznają odpowiedzi, zawisło w powietrzu, gdy kobieta zamilkła.
- Nie wiem - odpowiedział sucho półork na zadane pytanie, kiedy tylko przestał się rozglądać po pomieszczeniu, a trwało to trochę.
- Nie mam jednak zamiaru tu zostać na dłużej. Powinniśmy się oddalić zanim wrócą tu strażnicy - nie czekając za resztą, półork opuścił pomieszczenie i ruszył dalej. Po drodze rozpalił swoją ręcznie wystruganą fajkę i zaciągnął się kilka razy.
Johanna siedziała jeszcze przez chwilę w zamyśleniu, a obok niej siedział Roland, któremu chyba też nie w smak była cała ta podróż. Owszem, ruszenie się stąd było pomysłem najlepszym z możliwych, gdyż nie mieli pewności, czy strażnicy nie pójdą za nimi w ślad, jednakże tak szybkie pójście dalej, bez grama odpoczynku było męczące. Chcąc nie chcąc, wszyscy jednak zebrali się i ruszyli za półorkiem, który nie oglądając się nie zwolnił nawet kroku.
Roland i Johanna trzymali się najbardziej z tyłu, zdając sobie sprawę z tego, że nie należą do najsilniejszych osób w grupie. Odważny Rognir prowadził towarzyszy z przypadku i nawet szło mu to całkiem nieźle. Paląc fajkę nie musiał się niczym martwić, gdyż tunel prowadził prosto i najwidoczniej nie miało to się zmienić jeszcze przez dłuższy czas. Po kilkunastu minutach marszu, gdy ziele w fajce już się wypaliło, mężczyzna poczuł, że jego stopa zanurzyła się w wodzie. Mógł się wycofać, ale nie widząc w tym sensu zaczął brnąć dalej, aż woda zaczęła sięgać mu do wpół uda, a tunel doczekał się pierwszego rozwidlenia. Jedna droga prowadziła na wprost, a druga skręcała w prawo.
- Ymm, rozdzielamy się? - spytała kobieta, przyklejając się do ramienia Rolanda lekko zaniepokojona. W okolicy było ciemno, a pochodnia dawała już coraz słabsze światło. Jedynie Bazylia i Rognir nie mieli problemu z otaczającym ich mrokiem.
- Lepiej nie - mruknęła Bazylia. - W grupie pewniej przeżyjemy. Chodźmy dalej.
Diabelstwo wskazało tunel przed nimi chcąc ominąć odskocznie. Przez większość drogi trzymała się bliżej Rolanda. Uważnie się rozglądała.
- Mam jeszcze trochę alkoholu i koc. Można by później odnowić pochodnię chociaż na trochę.
- Ta powinna jeszcze trochę wytrzymać, ale pewnie nie długo. Miejmy nadzieję, że to jest właściwa droga - odpowiedział Roland.
Bazylia nie odpowiedziała już gdyż ponownie Rognir ruszył dziarsko przed siebie. Nawet jak na uległy dość charakter Bazyli za bardzo narzucał swoją wolę innym. Póki co nie było powodu o tym wspominać. Jeszcze nie byli bezpieczni i od wspólnego działania zależały ich życia. Równie dobrze można było się podporządkować.

Musiał to być jakiś dół, gdyż gdy wybrali drogę wprost, poziom wody zaczął się obniżać im bardziej oddalali się od rozwidlenia. Najpierw długi czas sięgał do kolan, potem do połowy łydek, aż w końcu do kostek i zaniknął pozostawiając po sobie jedynie jakąś nieszkodliwą kałużę ciągnącą się wzdłuż tunelu. Zatrzymali się na chwilę, ponieważ Rognir natknął się na zwisającą z góry linę, a gdy spojrzał w górę jego oczom ukazało się wyjście przez coś, co z waszej perspektywy przypominało dziurę w suficie, a jej brzegi wyłożone były kamieniem. Półork ostrożnie pociągnął za sznur, następnie mocniej, aż w końcu chwycił mocno unosząc nogi i sprawdzając, czy ten utrzyma jego ciężar. Wszystko wskazywało na to, że Ci silniejsi wyjdą stąd bez najmniejszych problemów, a słabszym po prostu pomoże się już z góry.

Nikłe promienie słońca przedostające się przez otwór w suficie wyrwały Roladna z zamyślenia i zaczęły napawać optymizmem. Najwyraźniej Bazylia wybrała właściwą drogę. Chociaż nikt nie powiedział, że na górze będzie bezpieczniej niż w tym miejscu.
- Czyli jednak nie uciekniemy przed wspinaczką - rzekł spoglądając w górę. Zdanie wypowiedział pogodnym tonem, dalekim od narzekań. Po chwili zwrócił wzrok na Bazylię i Rognira. - Mniejszość rasowa przodem?
- Tylko mi nie mów, że wizja wspinaczki ciebie przeraża - odpowiedział Rognir, chwytając za linę, która wisiała jakiś metr nad ziemią. Jej końcem obwiązał się wokół pasa, na wypadek gdyby coś go u góry zaatakowało i zacząłby spadać, po czym zaczął podciągać się na linie.
- Spokojnie, rzucę ją wam, gdy tylko dotrę na samą górę. To tak na wszelki wypadek - powiedział, gdy pokonał połowę dzielącego go od powierzchni dystansu.
- Mniejszość bo nie jesteśmy z Rognirem tej samej rasy czy dlatego, że jesteśmy nieludźmi? - diabelstwo sceptycznie spojrzało na człowieka. Jej głos złapał nieco chłodniejszą nutę niż zwykle.
- Bo jak o sam fakt nieludzi to jest nas po równo.

Wspinacza nieludziom poszła bardzo sprawnie. Jedno i drugie odznaczało się fizyczną siłą na tyle dużą aby nie mieć problemów. Ludziom oczywiście trzeba było pomóc. Ani mężczyzna ani kobieta na silnych nie wyglądali. Gdy tylko obwiązali się liną w pasie zostali kolejno wyciągnięci.
- Widziałam na pomiętej kartce wpis, że na północ stąd ma być jakieś inne miasto. Takie zwyczajnie, nie podobne do tego. Ktoś wie w która stronę jest północ? - oznajmiła diablica jak tylko wszyscy znaleźli się na zewnątrz. Głupio by teraz wyszło gdyby żadne z nich nie potrafiło ustalić dobrego kierunku. Błąkali by się w nieskończoność zapewne umierając w końcu z głodu. Nie mieli żadnych zapasów, a ciężko było stwierdzić czy upolowali by cokolwiek. Bazylia mogła tylko mieć nadzieję, że naprawdę to drugie miasto będzie lepsze.

Roland zamarł. Z oniemiałym wyrazem twarzy, stojąc na środku pomieszczenia przyglądał się swoim dłonią, jakby widział je po raz pierwszy w życiu. Wspomnienia krążące mu w głowie w żaden sposób nie pasowały do tych, które wróciły do niego w katedrze. Tajemnica jego osoby powoli odkrywała się przed nim, jednak na chwilę obecną, owe strzępy przywróconej mu pamięci dawały więcej pytań niż odpowiedzi. Wszystko plątało mu się w głowie, niewyraźne obrazy przeszłości bez kontekstu zdawały się jedynie przyprawiać go o migrenę.

Jedna tylko rzecz zdawała się niezaprzeczalna. Zasklepione przez niego rany Rognira i Johanny świadczyły o tym, że w jego ciele płynęła magia. Choć nie wiedział w jaki sposób ją kontroluje, to wszystko przychodziło instynktownie. Jak często się tym zajmował w przeszłości? Czy magia leczenie to jego jedyna zdolność, czy jedna z wielu? Nie wiedział. Jednak wszystko to było nadal niestabilne. Z jakiegoś powodu nie mógł wyleczyć rany Diablicy. Ocknął się nagle ze swojego otępienia i spojrzał ze złością na ranę Bazylii.
- Przepraszam, ale… nie mogę tego wyleczyć - powiedział, zirytowany własną bezsilnością.

Następnie, usłyszawszy charakterystyczny dźwięk papieru, odszedł na dwa kroki i nachylił się nad Johanną, chcąc dojrzeć co ta właśnie notowała. Z tej perspektywy dojrzał jedynie charakterystyczny tytuł pierwszej strony “Dzień 15” i pod spodem jakieś notatki. Jak się domyślał, kobieta pisała swój dziennik, notując różne zdarzenia bądź informacje.
“Czyżby to jej fragment dziennika dała Rictorowi wtedy barmanka?”, Roland zastanawiał się przyglądając się dziennikowi. Nie zamierzał jej o to jednak pytać, a przynajmniej nie teraz. Dopóki są w tym potwornym miejscu, nie mogą sobie pozwolić na dłuższe konwersacje.

Bazylia w oniemieniu patrzyła na to co wyczyniał człowiek. Gdy już miała być “jej kolej” oczywiście przestało się dziać. Jakoś się nie zdziwiła. Nie z tego powodu przynajmniej. Powiodła wzrokiem za mężczyzną gdy ten się odsunął.
- Zdajesz się być dobrym człowiekiem - powiedziała spokojnie. To było dla niej zaskoczeniem ale i czymś więcej. Widziała jak przejął się śmiercią tej innej kobiety. Teraz jeszcze sprawił, że części z nich zasklepiły się rany. Jakkolwiek mogła to zrozumieć uznała, że jego intencje były tak silne, że przelały się na swego rodzaju czyn. Bazylia uśmiechnęła się delikatnie. Pierwszy raz od początku przebudzenia.
Kiedy usłyszał słowa Bazylii, odwrócił wzrok od Johanny i zwrócił się do diablicy. Jej uśmiech zaskoczył go trochę. Z jakiegoś powodu przypomniał mu obrazy przeszłości, które przyszło mu dojrzeć w katedrze. Wtedy jego przeszłość wydawała się mu warta poznania, zachęcająca. Teraz nie był pewien, czy na prawno chce ją dojrzeć.
- Sam nie wiem jakim człowiekiem jestem - powiedział przecierając czoło. Mimo że słowa czerwonoskórej wywołały w nim przyjemne odczucia, to on gdzieś w głębi siebie przeczuwał, że jej wrażenia są tak naprawdę błędne. Liczył, że jego wciąż powracająca pamięć w końcu powie mu, kim tak naprawdę jest.

- Pamiętacie coś ze swojej przeszłości? - zapytał nagle całej trójki.
- Tylko pewną kobietę. Moją żonę, chyba… - odpowiedział Rognir, drapiąc się po głowie i marszcząc przy tym brwi, jakby mocno chciał sobie o czymś przypomnieć. Tak naprawdę nie wiedział o niej nic, poza tym, że widział ją w swych snach, w których czule ją obejmował. Być może były to migawki z przeszłości, być może kiedyś był inną, lepszą osobą…
- Kuźnię. To jedyne co pamiętam - dodała od siebie Bazylia wracając do swojej zwyczajowej ponurej miny.
- A wy? - przerzuciła pytanie na ludzi.
Johanna jedynie pokiwała przecząco głową, natomiast Roland zamyślił się na moment, po czym rzekł spokojnie:
- Dużo trupów, krwi i cierpienia… A teraz nie wiem… Nie wiem czy chcę poznać ich dalszy ciąg.

Następnie odwrócił się od zebranych i ruszył w inny kąt pomieszczenia, by odnaleźć jakieś wartościowe rzeczy. Tak naprawdę chciał w końcu przerzucić myśli na inny tor. Zamartwiając się w takiej sytuacji mógł jedynie przysporzyć kłopotów sobie i reszcie towarzyszy. Przerażała go myśl, kim mógł być w przeszłości, a zarazem był tego niezmiernie ciekaw. Postanowił jednak, że pozostawi tą kwestę samą sobie. Nie miał wpływu na to, kiedy jego wspomnienia wracały.

Kiedy już wyczyścili pomieszczenie z co cenniejszych bibelotów, Roland odezwał się z nieco większym zapałem:
- Trzeba ruszać.
Kiedy Johanna wraz z nim opuścili pomieszczenie jako ostatni, kobieta zatrzymała go na moment.
- Trzymaj - powiedziała półszeptem wciskając mu w dłoń sztylet - Znalazłam to za szafką - dodała z lekkim uśmiechem. On nic nie odpowiedział, a jedynie skinął głową i odwzajemnił uśmiech. Broń w takim miejscu zdawała się niezbędna, jednak Roland przeczuwał, że sztylet na niewiele się mu zda. Najwyraźniej został stworzony do leczenia ran, a nie ich zadawania, w przeciwieństwie do dwójki nieludzi.

Dalsza droga nie stanowiła najbardziej ekscytującej części ich dotychczasowych przeżyć. Krótkie, przyciszone rozmowy, woda, rozwidlenie nad którym nikt nie rozwodzili się zbyt bardzo. Wszystko szło nadzwyczaj gładko. W czasie tej drogi Roland co jakiś czas jakby odruchowo wlepiał wzrok w kroczącą obok Johannę, albo nieco rzadziej w idącą przodem Bazylię. Jego prawdziwa natura odezwała się niezwykłą tęsknotą do czegoś czego nie pamiętał. Gdyby tylko przyszło mu poznać którąś z nich w innych okolicznościach to… No właśnie. Co wtedy zrobiłby dawny on? Co chwila przyłapywał się na tego typu myślach, co wprawiało go w przygnębienie i irytację.
Dlatego niemalże krzyknął z zachwytu, kiedy w końcu odnaleźli wyjście z tych mrocznych, zatęchłych podziemi. Jako ostatni zaczął się wspinać na górę, łapczywie pochłaniając na twarzy pierwsze promienie słońca.

Rognir uniósł swoją drżącą dłoń, dotykając miejsca, które dotknęła jego ukochana na chwilę przed śmiercią. To nie była zwykła wizja, wszystkie wspomnienia z tamtego dnia wróciły do niego ze zdwojoną siłą. Upadł na kolana i wydał z siebie okrzyk żalu i rozpaczy. Jego ramionami wstrząsnęły konwulsje, gdy schował twarz w swych wielkich, spracowanych dłoniach. Prawdziwe, niewymuszone, męskie łzy spłynęły na ziemię, zostawiając na piachu swój mokry ślad. Zrozumiał dlaczego czuł w swej duszy pewną pustkę, nawet gdy minionej nocy obejmował Bazylię. Żądza była pragnieniem ciała, nie serca, gdyż te należało do innej kobiety - do kobiety, której nie było już wśród żywych.
Rognir zapłakał po raz ostatni. Podniósł się z kolan, zacisnął pięść i rąbnął nią w okoliczne drzewo, posyłając kawałki nadkruszonej kory w pobliskie zarośla. Odpiął od pasa bat, za pomocą którego zaznajomił z nową definicją bólu dziesiątki nieznanych mu wcześniej osób. Ktokolwiek lub cokolwiek się do nich zbliżało, pozna niebawem straszliwy gniew kata.

Bazylia stała milcząc z początku. Półorkowi coś się stało. Wstał jednak, warknął jak miał z w zwyczaju i znów zdawało się, że wszystko jest w porządku. Dla diabelstwa nic nie było w porządku. Ani wcześniej, ani teraz. Pewna myśl nie dawała jej spokoju. Nie umiała jednak powiedzieć jaka. Po prostu drążyła jej głowę.

Okryta mrokiem istota, którą widzi czwórka towarzyszy, zaczęła się przemieszczać, niespiesznie i cicho.
Rognir podniósł się z kolan, zacisnął pięść i rąbnął nią w okoliczne drzewo, posyłając kawałki nadkruszonej kory w pobliskie zarośla. Odpiął od pasa bat, za pomocą którego zaznajomił z nową definicją bólu dziesiątki nieznanych mu wcześniej osób. Ktokolwiek lub cokolwiek się do nich zbliżało, pozna niebawem straszliwy gniew kata.
Niespodziewane zachowanie orka zaintrygowało Rolanda, na krótką chwilę odciągając jego uwagę od tajemniczego, skrytego w mroku jegomościa. Spoglądając na Rognira, mógł tylko snuć przypuszczenia co z nim się właśnie działo. Jednak wiedział na pewno, że było to coś, czego nie była w stanie wyleczyć jego magia.
Zaraz jednak jego uwaga powróciła do spraw biedzących, to jest, do mrocznego jegomościa. Najwyraźniej tylko on wyczuwał bijącą od niego moc. I tylko on wiedział, że starcie z nim, najprawdopodobniej skończyłoby się śmiercią. Z drugiej zaś strony, o ile owa istota była tak silna jak przeczuwał, to nie sposób byłoby im jej umknąć, gdyby chciała ich złapać. Jej wolny krok wokół skraju polany po drugiej stronie mógł świadczyć o tym, że istota ich jeszcze nie spostrzegła, albo po prostu nie wykazywała zainteresowania intruzami. Niemniej jej widok napawał Rolanda dziwnym niepokojem.
- To coś… wykracza mocą poza nasze możliwości… - Gdy sięgał po sztylet, ręce mu drżały, jednak mówił wszystko dziwnie spokojnym tonem. Spojrzał po towarzyszach. Najpierw zawiesił wzrok na Rognirze, którego z pewnością nie udałoby by mu się odciągnąć od pomysły konfrontacji z istotą. Mógł myśleć o nim wiele rzeczy, jednak nie mógł odmówić mu odwagi. Następnie przelotnie uchwycił wzrokiem diablicę, która zapewne również nie zamierzała odstąpić. Czerwonoskóra wciąż była ranna od walki ze szczurami, co niepokoiło go mocno. Gdyby tylko mógł ją wtedy wyleczyć…
- Jeżeli to coś nas zaatakuje - zaczął mówić niespodziewanie do stojącej obok Johanny - to schowaj się gdzieś, a jeżeli zobaczysz lub usłyszysz, że sytuacja przybierała zły dla nas obrót to uciekaj.
- Bez przesady, nie jestem jakąś niemotą! - zaprotestowała stanowczo kobieta, do której się zwrócił - Jeszcze potrafię celnie rzucać swoimi nożami, na cztery rzuty wystarczy… A później zobaczymy - zmrużyła oczy przyglądając się spacerującej w cieniu istocie.
- A może spróbować się do niej odezwać? - zastanowiła się na głos.
- Albo… ominąć ją szerokim łukiem? Jeżeli czegokolwiek się nauczyłem o tym miejscu, to to, że tu wszystko chce nas zabić - oponował Roland.
- Właśnie - syknęła zlękniona Bazylia stojąca za cała resztą. - Rognirze może tym razem nie rzucaj się na postać która znikąd się pojawiła? Chodźmy w krzaki i spróbujmy ją ominąć, a-albo przeczekać.
Diabelstwo zrobiło krok do tyłu szukając dookoła jakiejkolwiek lepszej kryjówki. Po kiego jej był bumerang skoro wielkiej krzywdy to on nie zrobi. Poza, znowuż, toporem półorka nie mieli specjalnie broni. Oczko, oczkiem a tu dostała informacje, że potężne i niebezpieczne. Może gdyby wszystko dookoła nie była aż taką niewiadomą łatwiej by jej było przezwyciężyć ten strach.
- A mnie się wydaje, że to ktoś kogo dobrze znamy - odpowiedział Rognir, po czym schował broń za pas i ruszył do przodu na spotkanie z istotą, którą uznał za Shade’a. Idąc w jej stronę starał się ominąć drzewo wisielców szerokim łukiem.
- Udało się wam - powiedział zaskoczony, ale i uradowany Shade, gdy znalazł się parę kroków od Rognira.
- A-ano… - potwierdziła Bazylia mało pewnie. - Żeś się zaczaił… Umiesz określać kierunek? Po drodze tutaj znaleźliśmy kartki z pamiętnika mówiąca co innym mieście, lepszym. Na północ od tego miasta.
Diabelstwo otrząsnęło się z początkowgo przestraszenia. Spojrzała na Rolanda.
- Mówiłeś, że przerasta nasze możliwości… o czym dokładnie mówiłeś?
- Tu dość trudno określić, gdzie jest północ - odparł Shade. - Ale tam, skąd przyszedłem, było widać kawałek nieba. I nawet słońce raz się pokazało.
- Aha… - Bazylia spojrzała ja drzewo potem na resztę towarzyszy drogi. Wróciła spojrzeniem do Shade’a.
- Jeśli to pomoże określić północ, to prowadź. Nie ma c sterczeć przy tym obrzydliwym drzewie.
- Poczekajcie. Wolałbym się mu przyjrzeć, choć intuicja mi podpowiada, że to duży błąd. Cóż, raz się żyje - powiedział Rognir, po czym ostrożnie zbliżył się do drzewa z wisielcami, bardzo uważnie stawiając każdy krok tak jakby miał być jego ostatnim. Półork zaczął się rozglądać w poszukiwaniu jakichkolwiek wskazówek, które mogły go przybliżyć do rozwiązania tajemniczego “przebudzenia”. Chciał wiedzieć czy to drzewo ma coś wspólnego z jego wizją, choć mocno w to wątpił.
Już gdy Rognir postawił pierwszy krok poza krawędzią wielkiej polany, wszyscy poczuli silniejszy podmuch wiatru. Korony pobliskich drzew zaszumiały głośny i złowrogo, co jedynie utwierdzało w przekonaniu, że pomysł do najlepszych nie należy. Mimo to półork szedł dalej, a kołyszące się konary poruszyły wisielcami zawieszonymi na starych gałęziach. Gdy mężczyzna był już blisko drzewa, zza jego kory wyłonił się stwór, którego nie potrafił przypisać do żadnej grupy zwierząt mu znanych.

Kopyta na których się poruszał dały znać Shade’owi, że ślady jakie odkrył na ziemi wokół krawędzi, prawdopodobnie należały właśnie do tej rogatej istoty. Żółte, świecące ślipia zatrzymały się na intruzie, obserwując jego kroki, a sam potwór rzucił się w jego kierunku. W tym samym czasie z gałęzi z wielkim hukiem spadło dwóch wisielców, blokując Rognirowi drogę powrotną.

Bazylia skrzywiła się. Miała powoli dość. Dość tego bagna, tych trupów - nieważne czy ruszających się czy nie. Najbardziej miała dość tej ciągłej obawy, braku chwili wytchnienia. Takiego prawdziwego, szczerego wytchnienia. Aby nie musieć się martwić, że coś ich goni, ją goni. Aby przez moment nie myśleć, że ktoś ją dopadnie, skrzywdzi, zabije, lub cokolwiek nie właściwego zrobi. Chciała odpocząć. Ale nie mogła, szczególnie teraz. Znów coś się stało znów ich zaatakowali. Poirytowana sięgnęła do torby, wyciągając bumerang. Włożyła w rzut całą swoją chwilową wściekłość w rzut tym zakrzywionym kawałkiem drewna.