Roland przeklinał siebie w duchu. Podróż przez pustynie bardzo szybko dała się mu, jak i zapewne całej reszcie z wyjątkiem diablicy, we znaki. Co gorsza, okazało się, że wzgórza wcale nie znajdują się tak blisko, jak mu się początkowo wydawało. Zapasy wody i pożywienia szybko uległy wyczerpaniu, co również wpłynęło negatywnie na ich siły. Miał świadomość, że jeżeli szybko nie odnajdą jakiegoś źródła wody, to staną się pokarmem dla sępów. Niestety, odnalezienie oazy na piekielnej pustyni, równało się z cudem.

Wzgórza, które z początku wydawały się dobrym punktem obserwacyjnym, okazały się w gruncie rzeczy jeszcze bardziej niebezpiecznym miejscem niż pustynia. Strumienie lawy dodatkowo podnosiły temperaturę, sprawiając, że wszyscy szybko stanęli na skraju wyczerpania. Teraz jednak nie mogli się zatrzymać. Roland wiedział, że postój oznaczałby dla nich śmierć z pragnienia i głodu.

Niespodziewanie wyrosły przed nimi trzy humanoidalne kreatury. Z początku nie wydawały się agresywne, jednak ich wygląd nie pozwalał uznać ich za niegroźnych podróżników. Nie tak znowu dawno temu Shade chwyciłby za łuk i wpakował w najbliższego koszmarka kilka strzał. Po spotkaniu jednak z pociągającą fizycznie morderczynią i białoskrzydłym aniołem doszedł do wniosku, że uroda (lub jej brak) nie świadczy o charakterze znajdujących się w piekle istot. Ork, jakby nie było, do najbardziej urodziwych nie należał. A nuż się okaże, że ci trzej nie są tacy źli, jak wyglądają?

- Witajcie - powiedział. - Nie mamy wrogich zamiarów - zapewnił.

Mutanty nawet się nie zatrzymały, wciąż szły w stronę grupy. Roland zadrżał na ich widok, jednak nabrał w sobie odwagi i zrobił krok w przód, unosząc ręce w górę, starając się by istoty nie wzięły go za niebezpieczeństwo. Uważnie przyglądał się wynaturzeniom, gotów zaraz rzucić na nich zaklęcie uśpienia, w razie gdyby nie mieli względem drużyny dobrych zamiarów.

- Chcemy jedynie przejść tędy - powiedział najpierw we wspólnym, a potem powtórzył w językach demonów i diabłów, które z jakiegoś powodu tkwiły mu w głowie. - Nie chcemy kłopotów.

Kobieta i humanoidalna koza zatrzymali się przekręcając głowę na bok, jakby nad czymś się zastanawiali, zapewne nad słowami Rolanda, które zdawały się do nich przemawiać. Jednak mimo usilnych prób, skrzydlaty potwór wzbił się niewysoko i zaszarżował na Shade, rozdziawiając nagą czaszkę pozbawioną mięśni. Sprawiał wrażenie, jakby w ogóle nie słuchał nikogo i niczego. Pozostała dwójka mutantów póki co pozostała niegroźna.

Po niespodziewanym ataku, Rognir stanął między potworem a Shade’em, tym samym sięgając po swój topór. Próby dyplomatycznego rozwiązania spotkania spełzły na niczym, przyszedł czas na twarde negocjacje. Na widok nowego, agresywnego przeciwnika latający mutant miał zamiar zaraz zmienić swój cel ataku. Wyciągnął szponiaste dłonie w stronę półorka, gdy nagle dotknął go lekki podmuch jakiejś niespotykanej energii. Roland trzymał wyciągnięte w jej kierunku ręce, a dziwne słowa wypływały z jego ust. Kreatura zachwiała się i upadła na ziemię, zaś jej koniec przypieczętował swoim katowskim toporem Rognir.

- Ostrzegaliśmy - powiedział Roland, spoglądając na to, co pozostało z mutanta. - Ta walka niczego nam ani wam nie przyniesie. Odejdźcie, albo podzielicie los swojego kolegi.

Czyny Rognira zadziałały na mutanty bardziej jak płachta na byka, niż próba zastraszania. Widząc, jak ich towarzysz zostaje pozbawiony życia, w rozpaczy wręcz rzuciły się do ataku. Bladolica kobieta zaatakowała niespodziewanie Roland. Ten próbował uskoczyć przed jej długimi pazurami, jednak zdołał jedynie zasłonić się ramieniem, z którego szybko trysnęły strumienie krwi. Mężczyzna krzyknął z bólu, starając się jak najszybciej wycofać z pola rażenia kobiety, jednak tam zdołała ciąć go jeszcze raz, nim uwolnił się z jej zasięgu.

Oczy zaszły mu mgłą, jednak jakimś cudem zdążył rzucić na siebie jeszcze zaklęcie magicznej zbroi, które na tym etapie walki okazało się już kompletnie bezużyteczne. Rognirowi udało się odciągnąć uwagę kobiety na tyle, by Roland mógł zająć się wykrwawiającą się na ziemi Bazylią. Nie namyślając się długo, uklęknął przy niej i wyciągnął ręce nad raną. Jasna poświata otoczyła jego dłonie, a ślady po pazurach nieco zmalały.

Zaabsorbowany swoimi poczynaniami, Roland nie zauważył kiedy Rognir zdołał powalić wszystkich przeciwników. Udało im się wygrać, jednak mężczyzna nie czuł powodów do triumfu. Próbował ustać o własnych siłach, jednak piekąca rana na ramieniu nie pozwalała o sobie zapomnieć. Zakręciło mu się w głowie. Aby nie upaść, musiał szybko uczepić się ramienia Johanny. Sytuacja nie wyglądała dla niego najlepiej, gdyż wyczerpał już tego dnia swój zapas zaklęć leczących.

- Musimy… iść dalej… - wymamrotał na wpół przytomny. - Musimy znaleźć jakieś źródło wody i pożywienia, albo umrzemy tu… Musimy iść… albo zginiemy...

Widok trzech, wykrzywionych przez mutacje istot wyłaniających się z mgły, wzbudził w Rognirze obrzydzenie, a także coś co można było nazwać współczuciem, choć trudno było uwierzyć aby półork posiadał choć cień empatii. Odkąd został katem na służbie demonicznych rycerzy, Rognir dał się poznać jako bezlitosna maszyna do zabijania, oddarta z emocji i stworzona do zadawania cierpienia innym. Chwile uniesienia i czułości, które przeżył w ramionach jego niewolnicy, sprawiły, że na chwilę odzyskał człowieczeństwo, lecz nadzieja na lepsze życie prysła z chwilą, gdy wróciły do niego wspomnienia, a jego emocjonalna apatia pogłębiła się jeszcze bardziej od momentu rozmowy z tajemniczym orkiem. Morderstwo, którego Rognir się dopuścił nie miało prawa zesłać go w to miejsce, a przynajmniej tak też uważał. To nie było sprawiedliwe, bowiem dokonał zemsty na złoczyńcach, którzy dopuścili się okrutnej zbrodni na niewinnej istocie - jego żonie.
To oni, a nie on powinni tkwić w tym miejscu. Półork zaklinał się na wszystkich znanych mu bogów (a tak naprawdę nie znał żadnego), że z wielką przyjemnością pozbawi ich życia raz jeszcze, mając nadzieję, że trafią do jeszcze niższych kręgów piekła. Ludzie ci dostarczyli mu tak wiele bólu, iż żadna machina tortur w jego zamkowej celi nie byłaby w stanie tego naprawić. Oni nie kochali, a więc nie mógł dostarczyć im jednakowego cierpienia.

Z chwilowego zamyślenia, wtrącił go dopiero pęd powietrza mijającego go mutanta, któremu z pleców wyrastały skrzydła przypominających te u nietoperzy. Monstrum rzuciło się na Shade’a, tnąc powietrze przed sobą haczykowatymi ramionami. Kilka z tych szybkich jak błyskawica ciosów zatopiło się w ciele łowcy, zostawiając po sobie głębokie rany, które ociekały krwią. A dosłownie kilka chwil wcześniej jego towarzysze próbowali dogadać się z obcymi, lecz najwyraźniej ich słowa na niewiele się zdały. Rognir uśmiechnął się nieznacznie widząc nagły obrót spraw - przyszedł czas na negocjacje toporem.
Półork podszedł dość wolnym krokiem do skrzydlatego potwora i zwyczajnych ruchem ramion odepchnął go od Shade’a, brawurowo stając między łowcą, a mutantem. W jego zaciśniętych dłoniach pojawił się topór oburęczny, którego ostrze błyszczało w świetle palącego słońca. Rognir zmierzył przeciwnika z góry, obdarzając go obłąkańczym spojrzeniem, które zapowiadało szybką śmierć. Na chwilę przed atakiem, oblizał nagrzaną krawędź topora, nie okazując tym samym choćby krzty strachu, po czym natarł na mutanta.
Potężny cios wykonany znad głowy przeciął powietrze ze zdumiewająca prędkością. Jego przeciwnik wyraźnie nie docenił szybkości i przebiegłości Rognira, albowiem półork był krępej budowy ciała, a jego imponująca broń dorównywała mu wzrostem i wydawała się dość nieporęczna. Tym większe musiało być dla niego zdziwienie, kiedy w ułamku sekundy ostry jak brzytwa topór przeciął ze świstem powietrze, zbliżając się w stronę jego głowy. Mutant próbował odskoczyć przed ciosem, lecz Rognir był zdecydowanie szybszy. Ostrze potężnej broni zatopiło się na całej swej długości w odsłoniętym barku stwora. Skrzydła bestii zatrzepotały w niewyobrażalnej agonii i półork poczuł jak jego przeciwnik wyrwa się z zasięgu jego topora, więc naparł na stylistko broni całym ciałem i przycisnął go jeszcze bardziej do ziemi.
W tym samym momencie bestia została trafiona zaklęciem uśpienia, którego inkantację wypowiedziały usta Rolanda. Rognir odczuł jak opór słabnie, aż w końcu stwór przestał się wierzgać pod ostrzem topora. Wystarczyło wyciągnąć broń z jego ciała i spuścić jej ostrze na odsłoniętą szyję przeciwnika, co też wojownik uczynił. Szybka i chwalebna śmierć; tyle tylko mógł uczynić dla wykręconego przez mutacje nieszczęśnika.

Kolejny przypominający skrzyżowanie kozy z człowiekiem mutant, związał się w walce z Bazylią. Przez chwilę Rognir przyglądał się ich konfrontacji, po cichu dopingując swoją rogatą kochankę. Kobieta o karmazynowej skórze wcisnęła przeciwnikowi sztylet między żebra, sprawiając, że ten jęknął z bólu i chwycił się za zranione miejsce, kiedy ta wyciągnęła długie na kilkanaście centymetrów ostrze. Mutant w odpowiedzi zmierzył Bazylię morderczym spojrzeniem, po czym rzucił się do szaleńczego ataku, nie zwracając uwagi na wystawiony w obronie sztylet.
Widząc tą odważną szarżę, Rognir chciał rzucić się na pomoc kobiecie, lecz zawahał się i przystanął w połowie kroku. Wiedział, że uzbrojona w krótkie ostrze Bazylia nie będzie mieć większych szans z przeciwnikiem i nie mylił się.
Służka otrzymała potężny cios zakończoną pazurami ręką w podbrzusze. Siła uderzenia była tak wielka, że mutant bez trudu uniósł ją w powietrze, ponad siebie. Z otwartej rany trysnęła krew prosto na twarz stwora, który rozdziawił szeroko paszczę w ekstazie. Bestia żłopała spływającą na nią posokę niczym człowiek spragniony wody, dzięki czemu nie był w stanie zauważyć wielkiego, wściekłego półorka, który zbliżał się do niego z potężnym toporem ściśniętym w pobielałych dłoniach.
Mutant nie miał nawet okazji spojrzeć śmierci w oczy. Zamach, w który Rognir włożył resztki swojej siły, wykonany był na odlew, a impet ciosu okręcił nim o sto osiemdziesiąt stopni. Wojownik nawet nie poczuł oporu, co zwykle było odczuwalne na stylisku broni. Kozi łeb potoczył się po pustynnym piachu, a reszta ciała przez chwilę stała w bezruchu, z ramionami uniesionymi wysoko do góry, na których wciąż spoczywała śmiertelnie ranna Bazylia. Dopiero po upływie kilku uderzeń serca mutant zwalił się na ziemię, a Rognir zdążył pochwycić kobietę na chwilę przed jej upadkiem.
Ułożył ją delikatnie nieopodal trupa, a widok jej nieprzytomnej, wykrzywionej w agonii twarzy wzbudził w nim ukryte dotąd pokłady gniewu. Półork zaryczał głośno i odwrócił się od kochanki, przyrzekając w duchu, że wygra skończy tą walkę i zaraz do niej wróci, aby się nią zaopiekować. Zmierzył morderczym spojrzeniem walczącą z Rolandem mutantkę, która niegdyś zapewne była piękną niewiastą, po czym poprawił chwyt na broni. Potwornie wyglądająca kobieta usłyszała jego wyzywający okrzyk i odwróciła się twarzą do niego. W tym samym momencie Rognir rzucił się do szarży, pokonując dzielący ich od siebie dystans w zaledwie kilka sekund. Półork wyskoczył wysoko w powietrze i wylądował przed swoim przeciwnikiem z toporem wprawionym w ruch.
Potężne cięcie z łatwością przecięłoby mutantkę, gdyby nie nagły unik z jej strony. Kobieta odskoczyła zdumiewająco szybko, po czym kontratakowała, zatapiając pazury w odsłoniętym ramieniu Rognira. Na wściekłym półorku nie wywarło to jednak najmniejszego wrażenia. Wojownik wykorzystał nadany mu przez skok impet i okręcił się na pięcie. Brak reakcji na zadaną mu ranę i w rezultacie tego kolejny wyprowadzony przez niego cios najwyraźniej zaskoczył jego przeciwniczkę, albowiem kobieta nie zdążyła odpowiednio zareagować na nadlatujące ostrze topora. Zginęła tak jak stała, rozpołowiona w pasie, z twarzą wyrażającą strach i zdumienie.

Topór oburęczny tkwił wbity w piach, nieopodal martwej mutantki. Rognir stał przez chwilę w bezruchu, zaciskając i rozluźniając piąstki, próbując w ten sposób zapanować nad ogarniającym go gniewem. W końcu zmusił się by spojrzeć za siebie, na śmiertelnie ranną Bazylię, której życie umykało z każdą chwilą. Na jego twarzy po raz pierwszy od dłuższego czasu pojawiły się inne niż złość uczucia - smutek, troska i miłość wobec osoby, którą znał tak krótko, a która w tym piekle była dla niego cząstką przemyconego nieba.
Wokół umierającej zebrała się reszta towarzyszy, byli ranni, ale na widok wykrwawiającej się na śmierć Bazylii zignorowali dręczące ich cierpienie. Roland położył swe lecznicze dłonie na podbrzuszu kobiety i wypowiedział tajemniczą inkantację. Rana w cudowny sposób zasklepiła się i chwilę później Bazylia otworzyła oczy, mrużąc je z powodu wiszącej nad nimi kuli ognia, powszechnie zwanej słońcem.
Jak przez mgłę obserwowała innych, słowa były dla niej z początku niezrozumiałe, niczym odległe echo, lecz zdołała rozpoznać znajomy głos.
- Jesteś cudotwórcą! Postawię ci piwo, jeśli kiedykolwiek dotrzemy do karczmy - powiedział półork do pochylającej się nad nią osoby.
Słysząc to dziewczyna zdołała wyszeptać jeszcze jedno słowo: “Rognir…”, po czym na krótką chwilę straciła przytomność.

Stan zdrowia Rolanda nie należał do najlepszych. Już samo wyczerpanie i odwodnienie dawało mu w kość, zaś nowe rany spadły na niego niczym ciężar, którego nie był w stanie sam udźwignąć. Gdyby nie pomoc łowcy, wiedźmiarz już dawno padłby z wycieńczenia. Jednak dzięki jego wsparciu, dał radę podążać wraz z resztą ponurej drużyny naprzód. Nie mogli w końcu zostać tam, gdzie stoczyli swój bój z mutantami. Noc zbliżała się do nich wielkimi krokami, a w tak otwartym miejscu, wycieńczeni, bez jedzenia ani wody, skazaliby się na pewną śmierć.

Dalsza podróż, na całe szczęście, nie trwała zbyt długo. Już wkrótce stanęli przed przeszkodą, której w obecnym stanie nie mogliby pokonać, dlatego szybko zaczęli rozglądać się za jakimś noclegiem. O karczmie, rzecz jasna, w takim miejscu nie było mowy, jednak dogodna jaskinia dosyć szybko została wyłapana przez czujne oczy Shade’a. A nawet krótka wspinaczka okazała się łatwą przeszkodą dzięki silnemu ramieniu półorka, który wciągnął ich na górę. W końcu mogli odpocząć.

Zaraz po zaspokojeniu swojego pragnienia w dziwnym, przypominającym studnie, otworze z wodą w jaskini, Roland zebrał resztki swoich sił, by uleczyć towarzyszy. Starając się zignorować ból ramienia, wiedźmiarz rzucił na wszystkich zaklęcie leczenia, które nieco ulżyło rannym towarzyszom. Następnie próbował wykorzystać bardziej konwencjonalne sposoby leczenia ran, jednak bez żadnych środków medycznych, nie udało mu się wskórać zbyt wiele. Robił co w swojej mocy by im pomóc, jednak nawet on miał swój limit.

Wyczerpany do granic możliwości Roland, po rzuceniu na wszystkich zaklęcia leczącego, padł na ziemię tuż obok niewielkiego jeziorka i oparł się o ścianę jaskini. Rana pozostawiona przez zmutowaną kobietę wciąż dawała mu się we znaki, a wszystko wskazywało na to, że nazajutrz miało być jeszcze gorzej. Nie mógł stwierdzić na pewno, czy przyczyną była trucizna na pazurach kobiety czy może jakaś choroba, którą przenosiła, jednak tak naprawdę to nie miało większego znaczenia w jego obecnej sytuacji. Bez żadnych medykamentów czy potężniejszych zaklęć, mógł liczyć jedynie na to, że jego organizm sam zwalczy to co pozostawiła mu przed śmiercią bladolica.

Wypoczywając przy wodzie, wiedźmiarz polewał swoją ranę, licząc, że w ten sposób uśmierzy choć trochę ból.

- Mamy w ogóle jakieś pojemniki na wodę? Przed ruszeniem dalej, będziemy musieli zrobić jak największe zapasy - mówił monotonnym, pozbawionym entuzjazmu głosem. Odwrócił wzrok od towarzyszy i spojrzał w jamę z wodą. - Ciekawe… Czy ten podwodny tunel gdzieś prowadzi… Nikt nie ma ochoty popływać?

- Ja niestety nie umiem - uśmiechnęła się Johanna, odmywając twarz chłodną wodą. Nie omieszkała nawet umyć wodą włosów, nie pieniąc jej żadnym mydłem, co by się jeszcze nadawała do picia.

Bazylia spojrzała na Rolanda zmęczonym wzrokiem. Pół leżała, pół siedziała oparta o Rognira wtulając głowę w jego umięśnione ramię. Niemrawym ruchem sięgnęła do torby dłuższą chwilę w niej grzebiąc. Butelka po cydrze została w kościanym schronieniu, ale wódka wciąż była. Butelka znalazła się na zewnątrz.

- Można zużyć do przeczyszczenia ran… pusta będzie dobra na wodę - po tych słowach kobieta nów sięgnęła do torby. Tym razem wyciągnęła inna butelkę, tę którą dostała od orka. Bez wahania otworzyła ją i wypiła. Ku zaskoczeniu diabelstwa rany się nie zasklepiły. Odrobinę zasępiona kobieta oderwała wzrok od swojego ciała i spojrzała na Rognira chcąc wyrazić swoje niezadowolenie. Nic jednak nie powiedziała. Patrzyła na półorka dziwnym spojrzeniem, po czym uśmiechnęła się tak bardzo inaczej niż poprzednio. Łagodnie i przyjemnie jakby była pełna… miłości. Wtuliła się w niego zapominając na moment o troskach i bólu.
- Tak się cieszę, że jesteś - szepnęła jeszcze.

Roland nie bez zdziwienia spojrzał na diablicę. Rany powinny zagoić się błyskawicznie, jednak najwyraźniej nie zmniejszyły się bardziej od czasu kiedy wykorzystał swoje zaklęcie leczenia. W dodatku ta delikatna, zmiana usposobienia Bazylii względem Rognira wydała mu się jakby znajoma... Mógł się domyśleć, że Ork coś kombinował, a akt miłosierdzia, był tak naprawdę jedynie żartem.

Mimo pulsującego coraz mocnej bólu zęba, który ni z tego ni z owego zaczął mu doskwierać, Wiedźmiarz wziął pustą butelkę po miksturze. Przyłożył sobie ją pod nos i zaczął wchłaniać specyficzny zapach, który jednak nic mu nie podpowiadał. Zaintrygowany całą sprawą, półgłosem wymówił kilka słów, skupiając na butelce swoją moc. Wtedy jednak ponownie, ze zdwojoną siłą, zaatakował go nieszczęsny ból. Przyłożył jedną rękę do policzka, tracąc tym samym swoją koncentrację. Zaklęcie rozpłynęło się, nie przynosząc mu prawie żadnych informacji.

- Kurwa… - mruknął rozzłoszczony, ściskając się co raz mocnej za lewy policzek. Ból zaczynał stawać się nie do zniesienia. - Nie wiem co to za mikstura, ale na pewno nie należała do najsłabszych.

Znowu spojrzał na przyklejoną do Rognira czerwonoskórą dziewczynę.
- Ale chyba jestem w stanie zgadnąć o co tu chodzi - rzekł i próbował nawet się lekko roześmiać, jednak ponownie przeszkodził mu w tym ząb, a raczej już cała szczęka. Przeklął pod nosem i odstawił butelkę na bok.
- Ma ktoś może jakieś szczypce? Lub jakieś doświadczenie z wyrywaniem zębów?

Johanna wyprostowała plecy wciąż siedząc obok Rolanda. Tylko na chwilę spojrzała na klejącą się do półorka Bazylię i zaczerwieniła się odwracając szybko wzrok z powrotem na wiedźmiarza
- Co się stało, tak nagle cię zaczęło boleć? - spytała zaniepokojona patrząc z przejęciem.
- Mam zobaczyć? - w głosie dało słyszeć się niepewność, co zdecydowanie nie sugerowało, iż zna się na leczeniu.

- Zobacz - powiedział Shade. - Ja się nie znam na bolących zębach.

- Ząb… A raczej cała szczęka nagle mnie rozbolała. Coś mi się wdało. Wygląda na to, że mam ropę pod tym zębem. Rzucenie okiem na nic się nie zda, trzeba go wyrwać, ale do tego potrzebuję jakichś szczypiec - rzekł Roland. - Ehh. Przynajmniej... dzięki temu zapomniałem o bólu ramienia…

Kobieta westchnęła głośno i pogładziła Rolanda po grzbiecie dłoni
- Przykro mi, że musisz tyle cierpieć - powiedziała szczerze i próbowała uśmiechnąć się pocieszająco, ale sama czuła się zbyt zmęczona. Wyciągnęła rękę po swój bagaż i wyjęła z niego butelkę z przezroczystym płynem, podając ją mężczyźnie.
- Wódka. Chyba nie pomoże, ale może cię uśpi - wzruszyła ramieniem przechylając głowę w bok i patrząc na niego z lekkim uśmiechem.

- Może ciepły okład? - zasugerował Shade.

Johanna zerknęła na niego zdziwiona
- A nie zimny, żeby zmniejszyć opuchliznę?

Shade przez moment wpatrywał się w Joannę.
- Zdawało mi się, że trzeba trzymać w cieple - powiedział.

- Nieważne - Roland machnął ręką zrezygnowany i odkorkował butelkę. Najwyraźniej był już mocno zdesperowany. Przechylił flaszkę, biorąc z niej kilka porządnych haustów. Gdy skończył, skrzywił się, mocno kaszląc. Gdy się w końcu uspokoił, uśmiechnął się lekko i oddał butelkę Johannie. - Dzięki. Znieczulenie się przyda.

Kobieta jednak machnęła ręką odmawiająco
- Zatrzymaj, jeszcze ci się przyda - odparła starając się być uprzejmą. Nie wiedziała, co więcej mogłaby zrobić, aby ulżyć mu w bólu

- Chyba… masz rację - zgodził się Roland, po czym ponownie wlał sobie część zawartości butelki do gardła. Alkohol zaczął działać na niego niezwykle szybko z uwagi na zmęczenie i głód jaki mu doskwierał. Raczej instynktownie, niż z rozmysłem, przysunął się bliżej Johanny, tak, że ich ramiona zetknęły się razem. Uśmiechnął się słabo, spoglądając jej głęboko w oczy. Na jego twarzy zagościł wyraz lekkiej ulgi.

Pulsujący ból rozchodzący się od żuchwy, przez szczękę aż do samej głowy, był wystarczająco nieznośny, aby wlewać w siebie coraz więcej mocnego alkoholu i nie poświęcić nawet chwili na zastanowienie się nad jego mocą. Roland był słaby, a na pewno taka była jego głowa. Z początku zetknął się z kobietą ramieniem, potem na barku spoczęła już cała jego ociężała głowa. Johanna pod wpływem ciężaru uchyliła się nieznacznie, jednak wtedy głowa mężczyzny znalazła się już na jej torsie i jak się okazało, wcale nie był to celowy zabieg. Roland zasnął, a kobieta zmuszona była położyć się na przygotowanym posłaniu, otulając bolący policzek mężczyzny dłonią i przykrywając oboje jednym, wspólnym kocem. Pozwoliła tak mu spać, głaszcząc niespiesznie kciukiem zarys jego żuchwy.

W ten oto sposób, pełen zmagań, niebezpieczeństw i trudów dzień dla Rolanda dobiegł końca. Zapewne, gdyby był mniej obolały i pijany, mógłby teraz być zadowolony z pozycji w jakiej się znalazł. Jego przeszłość wciąż była niejasna, zasnuta za mgłą tajemnicy, jednak w tej chwili wszystko to pozbawione było dla niego znaczenia. Teraz musiał skupić się na przetrwaniu i odnalezieniu drogi do normalnego świata. Zapewne niejeden, a może i nawet większość osób, które trafiły do piekła akceptowało miejsce, w jakim się znaleźli, jednak nie on. Nie miał zamiaru egzystować w tej krainie przez resztę swojego pozagrobowego życia.

Jednak w obecnej sytuacji nawet i ten zamiar musiał ustąpić, zrzucony na dalszy plan. Roland w pierwszej kolejności odzyskać siły, a później znaleźć na jakiś czas spokojne miejsce, z którego mogliby obrać swój dalszy cel. Rankiem, kiedy w końcu słońce odkryje przed nimi otaczające tereny, będą mogli obrać dalszą drogę, jednak wcześniej wiedźmiarz zamierzał namówić wszystkich, do sprawdzenia tajemniczej studni. Miał przeczucie, że kryje ona w sobie coś więcej, niż tylko krystaliczną wodę.

Rognir spojrzał na wtulająca się w niego Bazylię, a potem przeniósł wzrok na znajdującą się w swoich objęciach parę “przyszłych zakochanych”. Wyraz jego twarzy był nieodgadniony, bynajmniej nie dlatego, że czuł się niezręcznie w tamtej chwili. Sytuacja, w której się znaleźli nie sprzyjała wyznawaniu uczuć, a przynajmniej tak sądził półork, który już raz stracił bliską mu osobę i zbyt dobrze znał ten ból. Obawiał się jednak, że jest już za późno; dał się porwać miłości, a dowodem tego była walka z mutantami i jej ponury rezultat.
Rognir odwzajemnił uścisk, przytulając Bazylię bardziej do siebie, tak aby ogrzała się ciepłem jego ciała i umożliwiając jej ułożenie się w wygodnej dla niej pozycji.
- Nigdy tego więcej nie rób - powiedział półork, spoglądając na niemalże leżącą w jego mocarnych ramionach kobietę. - W sensie, nie umieraj już… - Pośpiesznie poprawił się, widząc malujące się na twarzy Bazylii niezrozumienie.
- Przepraszam. Nie doceniłam przeciwnika - diabelstwo odsunęło się odrobinę aby móc wygodniej spojrzeć na Rognira. - Miałam sporo szczęścia, że byliście razem ze mną. Nie wiem co sobie pomyślałam rzucając się ze sztyletem na niego… co mi przypomniało.
Bazylia sięgnęła do napierśnika jaki pozostał po przeciwnikach. Zaczęła go czyścić.
- Jesteś pewien, że nie chcesz go? Nie dam się drugi raz tak zaskoczyć. Szczególnie, że został jeszcze topór. Dużo lepsze od tego krótkiego kawałeczka metalu. Gdybym tylko miała tutaj narzędzia…
Pół-ork nie odpowiedział chwilę patrząc na Bazylię. Westchnął z rezygnacją. Diabelstwo zdawało się być niesamowicie głuche i ślepe na znaki dawane mu przez niego. Kobieta czyściła zbroję z wyraźnym uśmiechem na twarzy jakby jej ta brudna robota się podobała. Wymienili może jeszcze kilka zdań pomiędzy sobą, aż Rognira zmorzył w końcu sen. Próżno mu było jednak czekać na Bazylię. Zdawała się całkowicie pochłonięta swoim zadaniem. Życzyła mu dobrej nowy dając jeden z koców jakie miała i wróciła do swojego zajęcia.

Dopiero dłuższy czas później diabelstwo skończyło czyszczenie. Wszyscy już zasnęli, zmęczeni podróżą i przeciwnościami losu. Kobieta nie czuła zmęczenia. Nie musiała sypiać i po tym jak podkradł się do nich ork nie chciała nawet. Nie mogła pozwolić aby coś podkradło się tym razem do ich obozu i zaatakowało raniąc jej ukochanego. Nie podarowała by sobie gdyby półork umarł. Nawet jeśli to są piekła i nie wiadomo gdzie trafi osoba, która utraci siły witalne, nie chciała go stracić. Może nie umiała poprawnie tego wyrazić, ale cieszyła się z jego obecności. Był jakąś ostoją w tym niebezpiecznym świecie. Jedyną.

Poranek zastał Bazylię siedzącą przy wyjściu z jaskini gdzie pilnowała okolicy. Było to niemęczące zajęcie w sam raz dla nieco leniwej kobiety. Nie chciało jej się wspinać ani chodzić nigdzie dalej. Ważne aby zdążyła poinformować innych gdyby coś się zbliżało.

Noc minęła szybko, bez niespodziewanych kłopotów, co z pewnością stanowiło miłe zaskoczenie dla Przebudzonych. Jednak Roland nie był w stanie spojrzeć na świat w tak optymistyczny sposób. Słońce mozolnie wzeszło, budząc nie tylko mężczyznę, ale i jego rany. Niemiłosierny ból zęba wciąż mu doskwierał, tylko że teraz wraz z nim przybyła suchość w ustach i natrętny ból głowy, będący skutkiem wczorajszej alkoholowej kuracji. Wiedźmiarz wiedział, że nie zdoła przebyć tego dnia zbyt dalekiej drogi, o ile nie znajdzie sposobu na złagodzenie swojego cierpienia. Zaklęcie leczenia było dobrym początkiem na ukojenie, jednak nie było w stanie pomóc mu całkowicie. Nieco tylko mniejsze rany wciąż dawały znać o swoim istnieniu.
Widok z wyjścia jaskini nie dawał wielu nadziei. Świat w który m się znaleźli wciąż nie był w żadnym stopniu przyjaznym miejscem. Roland dziwił się, że przebywszy taki kawał drogi, wciąż żyli. A przynajmniej większość z nich. Znajdujące się w dalekiej odległości od nich miasto mimo, że nie wróżyło dobrego życia, było obecnie ich jedyną nadzieją. Musieli tego dnia do niego dotrzeć. Niestety, los miał co do nich inne plany.
Maszerujące stada mutantów były złym znakiem, mimo że dzięki wielkiemu szczęściu, zdołali zostać niezauważeni. Chociaż doskwierał mu silny głód, Roland prawie nie tknął jedzenia. Ból zęba skutecznie przeszkodził mu w delektowaniu się posiłkiem, na co jednak nie miał w obecnej sytuacji rady. Musiał liczyć, że wkrótce rozwiązanie samo spadnie mu z nieba. A tymczasem nie pozostało im nic innego, jak ruszyć w dalszą podróż. Wcześniej jednak zgodnie ustalono, by wpierw sprawić dno nietypowej studni. Nie był to najlepszy pomysł.
Shade zniknął pod taflą wody i nie wracał przez długi czas, mimo rzuconego przez Roland zaklęcia pozwalającego mu przez jakiś czas oddychać pod wodą. Na ratunek ruszył mu Rognir, a za nim Bazylia. Żaden z nich nie powróciło. Roland spojrzał pytająco na Johannę. Decyzja nie należała do najprostszych, jednak nie mogli zostawić towarzyszy samych na pastwę nieznanego losu. Wskoczyli za nimi, czego oboje szybko pożałowali. Silny prąd porwał Rolanda bez większego oporu. Odbił się kilka razy od ścian podwodnego tunelu. Nie wiedział nawet kiedy stracił przytomność.

* * *

Kiedy mężczyzna oprzytomniał, najpierw zaczął poznawać otaczające go dźwięki. Szczęk żeliwnego oręża, wrzaski bólu, cierpienia, kroki tysięcy ludzki, które powodowały delikatne wibracje ziemi.
Ziemia. Jej chłód wbijał się w plecy, więc Roland przekręciła się na bok, sycząc z bólu zastałego kręgosłupa. Czy długo tu leżał? I “tu”, to znaczy, że “gdzie”?
Ciężkie powieki w końcu ustąpiły, posklejane lekkim, ropnym nalotem. Wzdrygnął się, gdy tuż przed jego nosem stanęła okuta w ciężkie obuwie stopa, a za nią kolejne kroki różnych ludzi. Wojna? Jeśli to wojna, to z kim? Harmider powstały dookoła nieco kuł go bólem w głowie. Roland spróbował nabrać powietrza, ale nie mógł. Zakrztusił się, próbując wykasłać to, co zalęgło mu w płucach, ale jedynie doprowadził do zwężenie światła przełyku i odruchu wymiotnego. Nie udało mu się. Tłumy uzbrojonych, ludzkich mężczyzn napierało w jego kierunku, a za plecami słyszał kolejne pomruki, kroki i przeraźliwe wycie oraz stęki. Kiedy obejrzał się przez ramię, dostrzegł coś, co sprawiło, że zadrżały mu nogi.

- G-gdzie ja jestem? - Rozpaczliwy szept dobył się z ust zdezorientowanego wiedźmiarza. Nie powinno go tu być. Tego był pewien. Ostatnią rzeczą jaką pamiętał, był silny nurt wodny, który porwał jego i Johannę, rozpaczliwą próbę wyratowania się, wystającą niebezpiecznie skałę, a później już tylko silny ból, rozdzierający jego głowę. Być może utonął? Umarł i przeniósł się do niższego poziomu piekła? Tylko dlaczego miał na sobie zbroję i miecz przypasany u boku? Dlaczego znajdował się na środku jakiegoś przeklętego pola bitwy? Coś było nie tak.
Jęknął przeciągle, próbując stanąć równe na nogi. Czuł niewyobrażalny ból, jednak musiał odkryć, gdzie się znalazł. Nieumarłe wynaturzenia wzbudzały w nim lęk, jednak to dezorientacja i niewiedza przerażały go najbardziej. Co się stało z resztą Przebudzonych? Czy tylko on umarł? Czy naprawę umarł? Wszystko to było ponad jego siły, jednak popadnięcie w rozpacz nie pomogłoby w jego sytuacji. Musiał coś robić.
Mężczyzna wyciągnął rękę w stronę najbliższego, kroczącego obok żołnierza, chcąc go zatrzymać.
- Co się tutaj dzieje? Gdzie ja jestem? - pytania wypływające z jego ust nasycone zostały błagalnym tonem. Już wolał chyba bardziej to przeklęte miasto uśpionych, niż to miejsce.
Żołnierz wyminął go w milczeniu, podobnie jak reszta wojskowych. Zdawało się, jakby nikt go nie dostrzegał. Przez chwilę może i pomyślał, że jest duchem, zwykłą zjawią, jednak mocne uderzenie z barku przez jednego z wojowników szybko wyrzuciła z jego głowy taki pomysł. Roland zastanawiał się, stojąc w miejscu widział, jak świat wokół niego wiruje, jak obraz zaczyna mieć sens. Co robił wcześniej, nim się tutaj znalazł? Wpadł do wody z ogromnej wysokości, widział tropikalny las… Teraz jednak dostrzegał jedynie pożogę, śmierć i wojnę. Dostrzegał w tym zdarzeniu coś znajomego, było to niepokojące deja vu. Wciąż płytko oddychał i czasami kaszlał. Pod jego nogami błąkał się jeż, który przypałętał się do niego w piekle.
Jeż; ten zwierz o czymś mu przypomniał. Zwierzę to nie było wcale tym z piekła, to był jego chowaniec za życia, życia które stracił… Na wojnie. W oddalonej o kilkadziesiąt stóp wiosce nie miał rodziny, lecz przyjaciół i kochanki. Niektóre były tutaj przejazdem, inne na stałe. Niektóre wciąż go kochały, inne jednak nienawidziły całym sercem. Był postacią kontrastową, lubianą za osobowość, nienawidzoną za brak wierności i stałości w uczuciach, ale mimo to nie umarł jako zły. Właściwie, to zabiły go wojska nieumarłych w bitwie, którą właśnie miał stoczyć
- A więc to było tutaj... - rzekł półgłosem, rozglądając się wokoło. Mentalne drzwi blokujące do tej pory drogę do jego wspomnień w końcu zaczęły ustępować, wpuszczając z wolna pierwsze promienie świadomości. - Tutaj umarłem.
Nadal jednak nie wiedział wszystkiego. Dlaczego wybrał się na tą przeklętą wojnę? Dlaczego nie uciekł wraz z przyjaciółmi i którąś z kochanek? Czyżby… czyżby był lepszym człowiekiem, niż do tej pory sądził? A może coś innego stało za jego decyzją? Wciąż wiedział za mało. Wciąż był zdezorientowany. Skoro to były jego wspomnienia, to dlaczego odczuwał ból? Czyżby śnił o przeszłości? A może został skazany na powtórzenie swojego losu? No i dlaczego ostatecznie trafił do piekła? Cóż musiał zrobić, by zasłużyć na taką okrutną karę? Zbyt wiele pytań kłębiło się w jego głowie. Na wszystkie pragnął znaleźć odpowiedź. Tylko czy starczy mu czasu, nim zginie?
Starając się otrząsnąć z szoku i spadającego nań gradu pytań, Roland przykucnął nad jeżem, swoim wiernym chowańcem, wyciągnął do niego otwartą dłoń, tak by zwierze samo na nią weszło. Jak na razie, była to jedyna istota, którą rozpoznawał ze swojej przeszłości. Przechodzące obok zbrojne oddziały, były dla niego tylko pozbawioną twarzy masą; bezimiennymi kupami mięsa, które miały już wkrótce zginąć w walce z nieumarłymi.
Nie wiedział, która strona wyszła zwycięsko z tej bitwy. W końcu sam nie pożył na tyle długo, by się tego dowiedzieć. Mógł próbować uciekać. Próbować zmienić swój los. Nabrał powietrze w płuca, starając się opanować wzbierające w nim emocje. Tęsknym spojrzeniem obarczył niebo nad swoją głową, pragnąc by mógł istnieć na tym świecie dłużej. By mógł odczuwać szczęście, trwać w zabawach z przyjaciółmi, spędzać noce w namiętnych objęciach kobiet. Dlaczego musiał dać się zabić właśnie tutaj?
- Dlaczego?
Zapytał samego siebie, smutnym głosem. Mimo to zdołał szybko stłumić w sobie ogarniający go żal. Wiedźmiarz potrząsnął głową i ponownie zaczął się rozglądać wokoło. Nie mógł uciec przed swoim przeznaczeniem. Sięgnął po miecz, jednak w chwili kiedy jego dłoń spoczęła na rękojeści, spostrzegł, że drży. Nie był przecież wojownikiem. Nagle w jego głowie przewinęły się wspomnienia z piekła: zamykające się pod wpływem jego zaklęć rany, godziny spędzone na opatrywaniu towarzyszy, ratowanie ich w chwilach kryzysu. To był cel jego istnienia. Nie mógł zwalczyć niebezpieczeństwa, jednak mógł ocalić tych, którzy z nim walczyli. Serce dudniło w jego piersi, gdy zdołał zmusić w końcu swoje nogi do postawienia kroku naprzód, wraz z resztą wojowników kładących swoje życie na szali. Nie miał zamiaru walczyć z nieumarłymi, jednak przy pomocy swoich zaklęć, mógł uratować niejedno istnienie.
Gdy stopy już miały ponieść go dalej, nagle poczuł czyjąś dłoń na ramieniu. Zatrzymał się
- Roland, co ty robisz? Wracaj do namiotu, są nowi ranni, atakują nas już z każdej strony, to jakaś apokalipsa! - wykrzyczał znajomy mu głos i choć jego twarz przysłonięta była hełmem, Wiedźmiarz rozpoznał go. Jeden z jego przyjaciół, uzdrowiciel, zielarz, aptekarz. Tak samo jak Roland udoskonal zazwyczaj moce leczące. Znajomy szarpnął go za ubranie i zaczął wyciągać z tłumu zbrojnych, którzy póki co szli spokojnie i systematycznie. Starali się rozegrać tę bitwę dalej od wioski, jednak ataki zaczęły nadchodzić z różnych stron. Gdy tak szedł słyszał różne rozmowy, widział wielu rannych oraz zabitych
- Powinniśmy zawrócić konnych i wyjechać na wschód - mówił tubalnym głosem jeden z żołnierzy wyższego stopnia, stojąc nad rozłożoną na prowizorycznym blacie mapą
- Obawiam się, że nie wygramy tego… - przetarł pot z czoła. Coś jeszcze chyba mówił, ale Roland był już za daleko. Przyjaciel zaprowadził go do namiotu, w którym zbierali się ranni. Oderżnięte kończyny, zakażone, ropne rany, urwane ucho, wygryziony policzek, przez którego dziurę dało się zobaczyć szczękę. Wszystko to było przerażające i obrzydliwe jednocześnie
- Czasami przynoszą nam już trupy - powiedział spokojnym głosem Jack. Czy tak było mu na imię? Chyba tak.
Zatkało go. Przez krótki moment Roland stał oszołomiony widokiem, który zastał w namiocie rannych. Krwawa woń dotarła do jego nozdrzy, wywołując mdłości. Zaraz opanował się jednak. Nie miał czasu na słabości. Był tu już. Przeżył to wszystko… i umarł.
- Umarłem - powiedział na głos, nie zwracając uwagi na stojącego obok przyjaciela. Spojrzał na niego dociekliwie, starając się przypomnieć kim był. Czy miał żonę? Dzieci? Jakie były jego marzenia? Jak wiele wspólnych wspomnień ich wiązało? Natłok pytań wywoływał u Roland ataki migreny.
- Kurwa, nie ma nawet czasu by sobie ponarzekać - powiedział do Jack’a, ścierając pot z czoła. Coś w tym rodzaju powiedział zapewne, gdy przeżywał to po raz pierwszy. Było tu mnóstwo roboty. Chciałby powiedzieć przyjacielowi, że wszystkie ich działania są bez sensu. Że i tak wszyscy tu obecni, wszyscy walczący, wszyscy mieszkańcy wioski pokładający w nich nadzieję… umrą. Jednak tego nie zrobił. Nie miał odwagi… Nie miał odwagi by powiedzieć przyjacielowi… komukolwiek, że wszelka nadzieja przepadła. - Bierzmy się do roboty. Przy okazji wyjaśnij mi jak wygląda nasza obecna sytuacja. W skrócie.
Nie czekając na odpowiedź przyjaciela, Roland ruszył kilka kroków dalej, do najbliższego rannego żołnierza z okropnie rozszarpanym barkiem i klatką piersiową. Rany krwawiły obficie, jednak mężczyzna trzymał się dzielnie. Kurczowo zaciskając szczękę i pięści widocznie starał się powstrzymać jęk bólu. Wiedźmiarz szybko stwierdził, że mógł go uratować. Wyciągnął nad nim dłoń i zaczął inkantować zaklęcie leczenia. Równocześnie rzucił krótkie, oczekujące spojrzenie w stronę przyjaciela, chcąc jak najszybciej usłyszeć wyjaśnienia, w jakiej sytuacji się znajdują.
- Żartowniś z ciebie - odpowiedział mu jakby z rozbawieniem. Cud, że potrafił w takiej sytuacji zachować w miarę znośny nastrój i uśmiech
- Pobliskie regiony w tym i nasza wioska zostały zaatakowane przez hordy nieumarłych. To nie może być sprawka przypadku czy zrządzenia losu. Niektórzy podejrzewają nekromantów z innych planów. Nie interesowałem się, staram się po prostu pomóc jak umiem. Kończy mi się moc, oszczędzam czary na poważnie rannych, tych mniej po prostu opatrzę ręcznie - dodał jeszcze na koniec.
Roland tak naprawdę nie do końca wiedział, jak zginął i czemu trafił do piekła. Padł na polu walki, to pewne. Pewnie umarli dopadli każdego i pożarli bez najmniejszego oporu. Czy to naprawdę była zagłada świata? A jeśli Roland w niej uczestniczył, to czy to oznacza, że po prostu wszystko zostało zniszczone, prócz piekła? Nie, to nie było możliwe. Na świecie istniało wiele planów, zewnętrznych jak i wewnętrznych, nie było szans, aby wszystkie zewnętrzne zniszczyć i pozostawić tylko czarcie otchłanie.
Olśniło go. Całkowicie znienacka, nagle, niespodziewanie; doznał przebłysku. Niesamowite ile ludzka pamięć potrafi wytrzymać. Roland miał w swym domu wiele ksiąg, uwielbiał magiczne nowinki. Był też posiadaczem kilku innych, mniej legalnych, które ukrył pod deskami podłogi u siebie w pokoju. Mógł poświęcić czas na przeszukanie ich i znalezienie rytuału wypędzającego pomioty chaosu z jego planu. Nie miał jednak pewności, czy rytuał się uda… Mógł też zostać tutaj i pomagać resztkami swoich sił i zginąć dzielnie, jak przystało na bohatera… Chociaż czy aby na pewno bohaterowie tak postępują? Giną i pozwalają umrzeć innym?
- To nie ma sensu. Ranni napływają szybciej niż my ich leczymy - Roland rzekł do Jack’a, równocześnie zakładając gruby opatrunek na oko któregoś z kolei żołnierza. Mimo swojej pracy. Mimo jęków, okrzyków bólu rannych i umierających, wiedźmiarz starał się zachować zimną krew. Jednak przebłysk wspomnień, wywołał w nim nowy napływ adrenaliny. To musiało być to. W tej decyzji musi tkwić prawda o jego śmierci i skazaniu na odmęty piekielne. Prawda znajdowała się już na wyciągnięcie ręki.
Znowu zawołał do przyjaciela.
- Chodź, zająć się tym! Muszę coś zrobić. Mam pewien plan jak uratować wszystkich z tego gówna. Szanse są małe, ale chyba i tak nie mamy nic do stracenia.
Roland zostawił wszystkich ku niezadowoleniu przyjaciela, który wzniósł ręce w geście bezradności i krzyczał za nim, że chyba oszalał. Faktycznie, podjęcie takiej decyzji było czystym szaleństwem, ale skoro Roland wiedział, że i tak umrze, to prawdopodobnie ta bitwa nie została wygrana. Miał w końcu szansę to zmienić, nie skierował się więc na front, tylko pędem rzucił się w kierunku miasta i swojego domostwa. Szansa na odmienie losu była jedyna i niepowtarzalna, dodatkowo mógł ocalić swoje życie. Być może nie obudzi się już w piekle, tylko zostanie tutaj i będzie mógł żyć dalej? Nie zasłużył na piekło, tak wynikało z tego, co sobie przypomniał. Do domu wbiegł gwałtownie, drzwi uderzyły o ścianę z głośnym trzaskiem. Szybkimi krokami wszedł po schodach, pokonując dwa jednocześnie, aby przyspieszyć działanie. W swoim pokoju zaczął wyrywać deski z podłogi, nie bacząc już na to, że rozwali ją całkowicie. Liczył się czas, a tego nie miał wiele.
Błądził palcem po pożółkłych kartach ksiąg odczytując jedynie w języku demonów lub diabłów tytuły i początkowe ich fragmenty. Każda księga liczyła ponad pięćset stron, niektóre dochodziły do niemal tysiąca. Był to naprawdę bogaty zbiór, choć sztuk ich posiadał wyłącznie trzy. Nie mógł się zastanawiać długo, kiedy znalazł coś, co mogłoby pasować do sytuacji, od razu przystępił do dzieła
- Osiągnij to, co nieosiągalne - przeczytał na głos niewiele mówiący tytuł, ale początek tekstu wyjaśniał co nieco. Można było w prosty i szybki sposób osiągnąć cel, nie ważne czy była by nim jakaś niewiasta, posiadanie dziecka czy… No właśnie, wygranie walki z liczniejszym i silniejszym przeciwnikiem. Roland zastukał palcem w literki zawarte na pergaminie i pozostawił otwartą stronę. Składników miał wiele, przy każdej możliwej okazji kupować co ciekawsze produkty, z samego zainteresowania, a nie potrzeby. Ostatnim składnikiem była kropla krwi, co nie stanowiło problemu oraz nie wzbudzało podejrzeń. W końcu było trzeba jakoś zaznaczyć, kto chce osiągnąć wyznaczony cel. Wiedźmiarz nakreślił kredą znak na podłodze, według poleceń z książki i rozpoczął rytuał. Wrzawa na zewnątrz nie malała, krzyki i szczęk oręża nawet tutaj zdołał usłyszeć. Czyżby się zbliżali?
Roland skupił całe swoje siły i zdolności. Nie był wielce utalentowany i uczony, ale rytuały były dla każdego. Ta bitwa, a być może wojna, mogła jeszcze być wygrana.
Strumień światła wystrzelił z centralnego punktu wyrysowanego znaku i przebił się przez dach domu, wzbijając się wysoko i ginąć wśród chmur, które po chwili spowiła czarna poświata. W okolicy zapadła całkowita ciemność, otulając wszystko mrokiem. Huk gromów był na tyle potężny, że drażnił uszy i wywoływał lęk. Roland przez chwile zastanawiał się, czego nie doczytał, na co ważnego zabrakło mu czasu? Ty tak powinno być?
Rzucił okiem w tekst księgi, której kartki pod wpływem wiatru same się przekręciły na wybraną stronę.
- Warunek sukcesu: Oddanie duszy, w wybranym przez wezwanego czasie - przeczytał dukając.
Zawarty pakt okazał się być przeklętym i nie do cofnięcia. “Więc to dlatego trafiłem do piekła” przeszło przez jego myśli, kiedy świat przed jego oczami zamienił się w czarną kurtynę ukrytą pod powiekami. “Ciekawe, czy przynajmniej wygrali…”