Otworzyłem oczy, choć miałem nadzieję, że wciąż śnię. - Na bogów, jak to zrobiłeś? - wyszeptałem jakby licząc, że jeszcze usłyszę tajemniczy głos. Odpowiedziały mi jednak tylko dźwięki robactwa i wiatru smagającego gęste korony drzew. Kiedy pomyślałem o konsekwencjach "ratunku" poczułem gwałtowny uścisk w brzuchu. Dopiero gdy w ślad za Rashadem powędrowałem wzrokiem ku znajomym sylwetkom nieokreślony lęk zastąpił promyk nadziei.

- To Rahnulf! Wszędzie poznam tą sierść! - Zawołałem z entuzjazmem. - Niech mnie piorun strzeli jeśli to nie Shillen i Mawashi! Dobrze was widzieć! Jak wam się udało przeżyć w tej piekło-dżungli?

Przyklęknąłem na jedno kolano drapiąc wilka po karku. Kiedy drowka prychnęła uśmiechnąłem się jedynie, jednak zaraz potem spuściłem wzrok opowiadając co się wydarzyło.

- Sześcioro zginęło - ciągnąłem ponurą opowieść - Widmo tego zdrajcy Awe wykończyło Jacka, Kilgora, Reetera i... Oscara. - dodałem z wahaniem spoglądając w miejsce gdzie ostatnio widziałem jego zwłoki. I jeszcze ta demoniczna Xtabay co zabiła Gurthaka. Nie wiemy nawet czy dalej nas nie ściga. W parę dni było więcej wrażeń niż przez całe miesiące na Królowej.

- Witam, miałam okazję przebywać przez dłuższy okres w Mieście Niezwyciężonego Suwerena i nazwa waszego rodu obiła mi się o uszy, jednak nie słyszałam żadnych szczegółów... - odpowiedziała Rashadowi Shilien, starając się ukryć, że jest winna śmierci jednego z krewnych dwójki rozbitków.

- Och... Przepraszam, gdzie moje maniery... Nazywam się Shillen, ale swoje pochodzenie sobie daruję. O jakich tubylcach i wiosce mowa? Od czasu rozbicia "Królowej" nie spotkaliśmy nikogo, jesteście pierwsi.

Po minucie widocznej koncentracji drowka zwróciła się z powrotem do swego rozmówcy:

- No cóż... W odległości najbliższych pięciu mil nie ma żadnych wiosek, ani żadnych śladów jakichkolwiek tubylców… Można iść wzdłuż rzeki, dokądś musi prowadzić.

- Nie spotkaliście nikogo mówicie? Interesujące…. Miejscowi są prymitywni, to zmmienokształtni, dzielą się na Klany Jaguara, Tygrysa, Malpy i Niedźwiedzia, niektórzy z nich mają nawet moc przeistaczania się w takie zwierzęta - oni są prawdopodobnie zdegenerowanymi potomkami miejscowej cywilizacji - nieufni i przesądni, ale porozumieliśmy się z rządzącymi nimi kapłanami, którzy trzymają dzikusów twardą ręką… Erekszigal którą jak rozumiem znacie znalazła zaś zwolenników w nieco inny sposób…. - Rashad uśmiechnął się z lekkim rozbawieniem, spoglądając na atletyczne i całkiem ponętne ciało ciemnej elfki, zbrukane niestety wieloma bliznami, najwyraźniej była ona zbiegłą niewolnicą - rozdała już tyle rozkoszy, że pozwolili jej założyć tutaj kult tej jej bogini - kurwy. Zakładam, że na waszym statku też była popularna - a ten wilk to rozumiem umie się zachować? Podróżował z wami na statku?

- Czy Rahnulf umie się zachować? - Shilien powtórzyła pytanie, z kpiącym uśmiechem - Ten wilk ma lepsze maniery niż większość członków załogi “Królowej”. Czemu o to pytasz? Czyżbyś się go obawiał? - Zapytała z lekką drwiną w głosie i podrapała zwierzaka za uchem.

Rashad powstrzymał grymas dezaprobaty, który pojawił się na jego twarzy, że ta zbiegła niewolnica pozwala sobie tak do niego odzywać i przybrał nonszalancki uśmiech człowieka przekonanego o swojej wyższości.

- Ależ skądże to, droga Shilien, rozumiem, że to bardziej oswojony piesek niż groźna bestia, czy położy się na plecach i pozwoli mi podrapać się po brzuchu? W każdym razie ta wyspa nauczyła mnie, że ci którzy nie zachowują ostrożności dość szybko giną z krzykiem na ustach, więc wybacz moje pytanie - a skąd to takie informacje, że nie ma nikogo w obrębie pięciu mil, tak szczegółowo badaliście teren? Ale zgadzam się, że powinniśmy podążyć wzdłuż rzeki.

-To, że jest posłuszny nie znaczy, że nie jest groźny, kiedy trzeba potrafi być bardzo groźny - powiedziała uśmiechając się szeroko do Rashada. - A i jeśli można, moje imię to Shillen, nie Shilien. - W tym momencie spojrzała na swego towarzysza, który ostrym spojrzeniem dał jej znać, że brnie za daleko.

- Shillen, wymienicie sobie złośliwości później. Wybaczcie. Jesteśmy radzi, że wreszcie widzimy kogoś, kto nie ma morderczych zamiarów na sam nasz widok. Moje imię to Mawashii Goon z klanu Kwon, pochodzę z kraju daleko na wschodzie. Moja towarzyszka posiada silną magiczną więź z naturą, przez co potrafi określić obecność innych inteligentnych istot w okolicy. Choć do teraz nie spotkaliśmy nikogo, oprócz waszej czwórki - zmierzył wzrokiem dwójkę nieznajomych. - Nie miałem dotychczas zaszczytu poznać waszego nazwiska, ale przyświeca ci Rashadzie cel podobny do mojego i chętnie połączę z wami siły. Radziłbym jednak powstrzymać się od pochopnych decyzji i ruszania w górę rzeki bez uprzedniego przygotowania. Jeśli dobrze zrozumiałem Anlafa, wszystko co udało wam się uratować bądź zdobyć zostało w waszym obozie. Uważam, iż rozsądniej będzie udać się w kierunku, w którym biegnie rzeka i poszukać wspomnianych przez was osad. Możemy nie pożyć za długo z naszymi skromnymi zapasami...

Rashad zwrócił się w stronę Mawashiego i skinął uprzejmie głową, ten przynajmniej nie był irytujący, ciekawe co potrafił i czemu dołączył do piratów:

- Mówisz rozsądnie, muszę przyznać, że słyszałem o ludach takich jak twój, lecz nigdy nie miałem z nimi do czynienia, miło mi, że możemy się poznać. Jeżeli chodzi o dobytek zostawiony w osadzie, to co najcenniejsze mamy ze sobą, a to co pozostało, pewnie już zostało rozkradzione przez dzikusów, którzy są potencjalnym wsparciem, lecz niestety ufać im zbytnio nie można… Jak znajdziemy osadę, to dobrze, lecz większą szansą są dla nas ruiny starożytnego miasta - według moich informacji znajduje się tam co najmniej jeden artefakt o wielkiej mocy, miecz wielkiego króla, zwanego Spragnionym. Obawiam się, żeby ci handlarze niewolników, którzy podobno także znaleźli wyspę nie splądrowali miasta przed nami. Towarzyszył nam ponadto czarownik o znacznej mocy, Balthasard Blackwood, który mógł też przeżyć - on może potencjalnie pomóc nam opuścić wyspę, pewnie też wie więcej o skarbach i magii ukrytej w zaginionym mieście Tlan. Zresztą pewniej znajdziemy ruiny niż osadę dzikich. - Nie powiedział, że Balthazard zostawił ich na śmierć i że był bardzo niepewnym sojusznikiem, z którym chętnie by się policzył.

Mawashi zmarszczył brwi w zamyśleniu. Niezależnie od wyboru czekała ich najprawdopodobniej długa droga, a jeśli rzeczy towarzyszy faktycznie zostały już rozkradzione, to daremny ich trud w szukaniu drogi powrotnej.

- Anlafie? Katonie? A cóż wy o tym myślicie? Osobiście byłbym w stanie zaryzykować nawet wyprawę w górę rzeki… ale jeśli nie natrafimy na nic przez dwa dni, hm… taaak… Jeśli nie znajdziemy nic przez dwa dni drogi, a natura nie będzie dla nas łaskawa, jeśli chodzi o pożywienie, to będę nalegał na powrót i szukanie ludzkich osad - chciał poznać zdanie reszty towarzyszy, gdyż bardzo szanował długowiecznego elfa za jego mądrość, natomiast zarówno Anlaf jak i Shillen byli nieocenionymi przewodnikami w tak dzikim miejscu. Mawashii zwrócił się ponownie do Rashada: - Bardzo chętnie posłucham także, co wiesz na temat owego artefaktu, gdy już wyruszymy.

- Zanim gdziekolwiek ruszymy musicie wiedzieć o czymś jeszcze. Do tej pory powiedziałem o tym tylko Oscarowi i Katonowi, ale w obecnej sytuacji... - Anlaf urwał na moment spoglądając w stronę czarodzieja - w obecnej sytuacji każdy z nas powinien wiedzieć na czym stoi.

- Możecie uznać mnie za wariata, ale zanim jeszcze wyruszyłem z załogą Królowej miałem dziwne sny. Kontaktowała sią ze mną jakaś istota. Teraz wiem, że jest ona na tej wyspie i chyba celowo mnie tu doprowadziła. Jak dotąd oferowała jedynie przydatne informacje, ale dzisiejszej nocy zaproponowała pomoc. Zgodziłem się jej odwdzięczyć licząc, że przywróci do życia Oscara i zabierze nas do Tanaroa, ale ona zabrała nas tutaj, a zwłoki Skandyka zniknęły. Zdążyłem jedynie usłyszeć, że jest bezpieczny. Nie mam pojęcia czym jest to stworzenie, ale dysponuje potężną mocą i myślę, że celowo nas tutaj sprowadziło. Widać mamy tu coś do zrobienia, dlatego jestem za wyprawą w górę rzeki. Bokor sam niewiele wie o tej istocie, ale wspominał mi o innym potężnym artefakcie, który wygląda jak waga i jest w stanie odróżniać dobrych od złych. Może gdzieś w tej dżungli znajdziemy więcej odpowiedzi. Nasze spotkanie nie mogło być przypadkiem.

- Jak już jesteśmy przy takich wyznaniach szczerości - zaczął Katon - nie ufam bokorowi. Żadnemu z nich…. wszystko co robił Ah-Nohol od momentu naszego “lądowania” jedynie potwierdzało moje przypuszczenia, że kapłan jedynie wysługuje się nami, aby osiągnąć swoje cele. Powinien potraktować nas jak kolejnych łowców ludzi, a jednak ocalił nam życie. Jego syn trafił do niewoli, jednak pewien kartelusz, znaleziony w kieszeni kapłana przez Jacka podpowiedział mi, że Ah-Nohol więzi na tej wyspie wszystkich rozbitków, najpewniej za pomocą owej czerwonej mgły. Łowcy ludzi, których śmierci pragnie Ah-Nohol są takimi samymi więźniami jak my i dlatego schwytali syna kapłana. Przypuszczam ,że Xtabay również została przez niego sprowadzona.Nie poznałem jednak w jakim celu. Kapłan w ogóle nie przejął się wiadomością, że z wioski znikają mu jego “poddani”, tak jakby chciał ich w ten sposób kontrolować, no i nie wykazał zbytniego entuzjazmu, kiedy pytaliśmy go o sposoby zniszczenia owego demona. Bardziej obstawiał za wykorzystaniem nas przeciwko tajemniczym pnączom, które moim zdaniem są niczym innym jak reakcją ich prymitywnego bóstwa na jego niegodziwości, lub może na pojawienie się tego kobiecego demona. W każdym razie, Anlafie, nie śpieszyłbym się z dostarczaniem kapłanowi śmierci żadnych potężnych artefaktów, wspomnianej owej wagi. W Tanaroa mieszkają jedynie wygnańcy dawnego Tlan. Zdegenerowani, być może w większości nie świadomi swojego pochodzenia, jak owe cztery zwierzęce klany we wiosce. Jednak kapłani pamiętają po części swoją historię, i z chęcią widzieliby powrót do starej potęgi. Nie zamierzam przywracać świetności barbarzyńskiemu Tlan, bo skutki tego mogłby być straszliwe. Słuszność miał Rapis, ostrzegając nas przed “łaskawością” kapłanów śmierci. Wolę pomóc Rashadowi i Amirze w znalezieniu interesujących ich artefaktów, przy okazji badając nowe, nieznane miejsca, zamiast być ślepym narzędziem w ręku kapłana, który nie waha się poświęcać własnych poddanych w imię swoich celów. Jeśli owa tajemnicza istota, nawiedzająca cię w Twoich snach jest nam przychylna…...chciałbym w to wierzyć, jednak z doświadczenia wiemy, że potężne istoty które rozmawiają ze śmiertelnymi przynoszą tylko śmierć i zniszczenie. Kimże w końcu jest Anlaf, czy Awe dla istot których do końca nie rozumiemy, a które starsze są niż niejedno królestwo?

Amira w czasie dyskusji zdążyła z pomocą magii zmienić strzępy z powrotem w znośne ubranie. Latający wąż Katona długo nie dawał za wygraną, lecz przy tak silnym wietrze nie mógł wzlecieć ponad czubki drzew. Tymczasem prąd czarnej, cuchnącej zgniłymi jajami rzeki niósł ślimaczym tempem wywróconą do góry skorupę wielkiego żółwia. A przynajmniej tak wam się wydawało na pierwszy rzut oka. Półkolistym kształtem był prymitywny korakl. Mieliście nadzieję, że to zwiastun jakiejś przychylnej wam cywilizacji. Z daleka zauważyliście, że na jego pokładzie było coś, co można było uznać za człowieka albo istotę człekokształtną. Owo coś leżało bezwiednie, musiało więc spać, być nieprzytomne lub... Martwe. Nie byliście w stanie tego ocenić z tej odległości.

W świecie gry nie minęło zbyt wiele czasu - jest godzina tak 06:18.

Żeby zobaczyć, co lub kto jest w łódeczce, musielibyście podpłynąć, złapać korakl na linę, itp. Co robicie?

Mapa wyspy | Dialogi | Rozstrzygnięcia (brak)

Przypominam o rzucaniu kośćmi - kiedyś te rzuty się przydadzą. :)

Deadline: 1.12.2016.

Po wysłuchaniu słów Anlafa i Katona Rashad pogrążył się w mrocznych myślach. Jakież to nieprzeniknione, pradawne sily bawiły się nimi niczym dzieci zabawkami? Nerwowo potrząsnął amuletem czarnoksiężnika, zastanawiając się, czy zaryzykować i go założyć.

Nie możemy ufać nikomu poza sobą, lecz piraci mogą być użytecznymi sojusznikami póki sytuacja się nie zmieni, chociaż nie odwracałbym się plecami do tej bezczelnej drowki i jej zwierzaka. Natomiast Katon mądrze mówi. - Mruknął szeptem do Amiry - Ten amulet może wzmocnić moje siły życiowe, myślisz, żeby zaryzykować?

Jego zadumę przerwało pojawienie się dziwnej łodzi i jej tajemniczego pasażera. Pewnie najbezpieczniej byłoby pozwolić jej odpłynąć, lecz jego ciekawość zwyciężyła.

Ma ktoś linę na wierzchu? Warto to sprawdzić... - Zerwał się, chowając amulet głęboko w ubranie i przywołując swoją magię ochronną.

Mage Armor

Shillen udawała, że nie słyszy pytania arystokraty o linę. Bawiła się jednym ze swoich sztyletów, sprawiając wrażenie, że owy przedmiot, który znajdował się na wodzie w ogóle jej nie interesuje. W tym momencie Mawashi, który w ciągu paru dni spędzonych z drowką widział linę wśród jej rzeczy skierował wzrok w jej kierunku. Nie umknęło to Rashadowi i w chwilę po tym jego wzrok również utkwił na elfce.
-Ty zdrajco...- burnkęła pod nosem w stronę mnicha i zaczęła grzebać w swoich rzeczach. Po chwili wyciągnęła z nich linę, którą z niechceniem rzuciła pod nogi arystokraty. Nie mówiąc nic, usiadła na trawie koło Rahnulfa i z grymasem na twarzy obserwowała, gładząc przy tym sierść swego zwierzęcego towarzysza, co Rashad próbuje zrobić za pomocą jej liny.

Amira oparła rękę na ramieniu kuzyna i odpowiedziała wprost w jego myśli "moc zawsze przychodzi wraz z kosztem Rashad... zachowaj ten przedmiot i miejmy nadzieję, że nie będziesz musiał go użyć nie będąc świadomym tego kosztu. Następnie odezwała się już pełnym głosem
nie podoba mi się to - wskazała na wodę - to najpewniej jest już martwe i może roznosi zarazę .. choć z drugiej strony pierwotne ludy dają swoim na drogę do wieczności przydatne rzeczy, więc może jednak wypadało by to pochować...

Mnich szybko zrzucił z siebie plecak, sięgnął po pióro i jeden z nielicznych zwojów, na których było jeszcze miejsce na notatki. Starał się szybko w skrócie zanotować wyjaśnienia Anlafa i Katona: o głosach w głowie, o czerwonej mgle, o tubylcach i ich bokorach, o Xtabay i pladze oraz mistycznej wadze, ciągle przy tym mamrocząc pod nosem "Tak... tak... ciekawe... hm... taaak...". Wydawało się, że całkowicie zatracił się w analizie błyskawicznie narastającej ilości nowych informacji, jednak płynąca brudną rzeką łódka wyrwała go z zamyślenia.

Starając się, by silny wiatr nie porwał żadnej z jego bezcennych notatek, schował wszystko z powrotem. Okazało się, że ze strony zawartości łódki nie grozi im niebezpieczeństwo. Przynajmniej nie bezpośrednio. Mawashiego aż rozrywała chęć dokładniejszego zbadania okazu przedstawiciela jaszczurzego gatunku. Chętnie przyjrzałby się jego budowie wewnętrznej, a w szczególności temu, jaki wpływ miał jad mantykory na organy wewnętrzne. Nie omieszkałby też pewnie zrobienia kilku schematycznych rysunków. Niestety rozbitkowie nie mieli ani czasu, ani warunków na prowadzenie badań.

Ostrożnie ujął znalezioną przy zwłokach klepsydrę i przyjrzał jej się uważnie. Nie chciał nawet myśleć, co może się wydarzyć, gdy cała mgła znajdzie się już na dole...

Amira z trudem kryła obrzydzenie patrząc na nadpływające, psujące się ścierwo. - Ktoś wie, co to jest? - zapytała przełykając ślinę.

- Jakiś jaszczuroczłek, nie słyszałem tutaj o nich, a wy, Katon, Anlaf? Coś go zabiło chyba tymi kolcami - Rashad starał się dostrzec, czy te kolce zostały wbite w ciało jaszczura przez jakąś wrogą istotę, czy pojawiły się w jakiś inny sposób, oczywiście trzymając się możliwie daleko od trucizny - Bardziej interesująca jest ta klepsydra, musimy ją zbadać….czy ta czerwona mgła podobno nie otacza wyspy? - Dodał Rashad po chwili zadumy.

Rashad na widok kolców przypomniał sobie, jak za dawnych czasów na viridistańskich włościach któryś z żałosnych pachołków padł mu do kolan i zanosząc się płaczem opowiadał o bestii, która "siadła pono na drodze do wsi, siedziała, syczała, zębiskami łyskała". "Latająca bestyja, okrutnie wielga. A zawzięta! myślelim, zeżre krowę i odleci, ale gdzie tam!" Mantykora, mandrygora, mantrikora - ogromne płowe cielsko, nietoperze skrzydła, skorpioni ogon, śmiertelna trucizna i zamiłowanie do ludzkiego mięsa. Jaszczurzym najwidoczniej gardziła.

- Łódź płynęła z nurtem - zauważył Anlaf. - Wyprawa w górę rzeki będzie z pewnością obfitować w niebezpieczeństwa.

Drowka podniosła się z trawy, żeby lepiej obejrzeć ciało jaszczura - Na Lolth, co mogło go tak urządzić? - spytała wodząc wzrokiem po kolcach wbitych w zwłoki jaszczuroczłeka, chwilę potem skierowała pytające spojrzenie na Rashada także badającego wzrokiem owe kolce, który wyglądał jakby coś o tym wiedział, jakby się nad czymś bardzo zamyślił. W tym momencie w jej oczach nie było widać żadnej niechęci i arogancji wobec szlachcica, a jedynie oczekiwanie na jakąkolwiek odpowiedź.

-To jest wedle mojej wiedzy mantykora, okrutna latająca bestia, zrodzona mówią z magii starożytnych, o skrzydłach nietoperza i ogonie skorpiona, gustuje w ludzkim mięsie, a jej trucizna niesie śmierć, to od niej sczezł ten jaszczur - odparł Rashad po chwili melancholijnego zamyślenia nad czasami, kiedy imię jego rodziny budziło strach i szacunek. Następnie odwrócił się do Anlafa - niebezpieczeństwo będzie na nas czyhać wszędzie na tej wyspie, tyle już wiemy, nie ma znaczenia w którą stronę pójdziemy. Przynajmniej idąc górą wiemy na co możemy trafić.

Następnie odwrócił się, by wysłuchać Katona, którego wiedzę i namysł szanował, chociaż nie podzielał jego elfiej perspektywy, która momentami przeradzała się w bojaźń przed działaniem- nie każdemu było dane życ stulecia.