Ereszkigal najchętniej w ogóle by się nie ubierała. Przecież znajdowali się na tropikalnej wyspie! jednak, z racji iż jej towarzysze zdecydowali o wyruszeniu na polowanie, na polowanie! Eresz musiała zająć się osobistą ochroną osoby na której najbardziej jej zależało, czyli samej siebie. Murzynka zarzuciła skórzany pancerz i dopięła sandały. Przewiesiła przez plecy kołczan. Z namaszczeniem ujęła w dłonie wisior ze świętym fallusem, ucałowała go, wsunęła kilka razy do gardła zanim wreszcie zawiesiła na szyi. Omiotła spojrzeniem resztę swego ekwipunku, wyruszali jedynie na polowanie więc większość z tych przedmiotów nie będzie jej potrzebna, dlatego też wzięła jeszcze tylko bukłak i pusty plecak, a to co go wcześniej wypełniało zostawiła w namiocie.

Kiedy mężczyźni prowadzili swoje dywagacje Eresz stała cicho. Ale nie chciała by zaczynali jakąś rozróbę między sobą. Podeszła więc ostrożnie do minotaura i delikatnie dotknęła jego ramienia.
- Kilgore, jeśli potrzebujesz trochę relaksu mogła bym ci pomóc… - uśmiechnęła się.

Podczas podróży na statku, najgorsze były zawsze chwile bezczynności. Kiedy załoga miała wspólny cel potrafiła działać jak jeden organizm, ale im dłużej nie było nic do roboty tym bardziej atmosfera zaczynała się robić gorąca. Tak było też na wyspie. "Trzeba w końcu zacząć działać" zdecydowałem.

- Wyśmienicie! Zatem idziemy na polowanie! Pogoda nam dzisiaj sprzyja! Nie mamy wiele czasu do stracenia jeżeli chcemy wrócić przed zmrokiem. Każdy wie jaki mamy wybór, więc myślę, że w drodze zdążymy dobrze przemyśleć które stworzenia będą odpowiednie. Sądzę, że plan który zaproponowałem nieźle sprawdzi się na kamatlana. Jeżeli prowadzą samotny tryb życia tak jak jaguary powinno pójść szybko. Albo inaczej... musi nam pójść szybko. Z tego co opowiadał bokor to te wężowe głowy potrafią nieźle namieszać, dlatego zanim bestia dotrze do mnie przydałoby się czyste pchnięcie z zaskoczenia- spojrzałem z nadzieją na Reetera wierząc w jego umiejętności, którym nieraz dał już dowód. - Potem pozostanie błyskawicznie dobić bestię i po kłopocie. Sprawy mogą się skomplikować jeżeli zjawi się ich więcej. Wtedy zostaje nam już chyba tylko improwizacja. Jeżeli jednak wszystko pójdzie gładko to sądzę, że wyjdziemy z tego bez zadrapania i ze sporym zapasem czasu moglibyśmy powtórzyć manewr na czymś mniej wymagającym. Może na krokodylach? Cholera, nigdy nie pałałem sympatią do gadów, a poza tym bardzo możliwe, że namierzenie ich da nam też dostęp do wody. Ach! I jeszcze to!

W tym momencie zobaczyłem grupkę kobiet, które właśnie patroszyły drobną zwierzynę. Widząc jak odrzucają niepotrzebne wnętrzności na ziemię wskazałem na nie palcem w geście pytającym czy mogę je zabrać. Kiedy zaś zareagowały na mnie śmiechem podniosłem część flaków i wrzuciłem do menażki. -Będzie świetne na przynętę- wyjaśniłem szczerząc do towarzyszów zęby. - Chwila na przygotowanie ekwipunku i wyruszamy?

Zostawiłem kilka cięższych przedmiotów w namiocie i wyszedłem z niego trochę podekscytowany zbliżającą się wyprawą w nieznane. Rozejrzałem się dookoła. Coś zdecydowanie przyciągnęło moją uwagę w stronę Wielkiego Muru. Uczucie mówiące mi, że tam znajdziemy to czego szukamy.

- W sumie to każdy kierunek może być równie dobry, ale co powiecie na północ przyjaciele?

- Jeśli mogę się jeszcze wtrącić... - przerwał przyjacielowi - Proponuję, by dzisiejsza wyprawa posłużyła nam za "wybadanie terenu". Mam pewien plan, jeśli nie macie nic przeciwko. Nie znamy tego miejsca, więc lepiej byłoby wrócić do wioski na noc. ALE na wszelki wypadek, weźmy może dwa te wielkie namioty. Wszystkiego nie możemy przewidzieć, a jeśli coś utrudni nam powrót, będziemy mieć możliwość przespać się w nocy, wystawiając godzinne warty.

Oscar był ciekawy, jak zostanie przyjęty jego pomysł.
- Proponuję, żeby pierwsze kilka mil przebyć najszybciej jak się da. Jest duża szansa, że hałas wystraszy ewentualnych agresorów. Gdy będziemy wystarczająco daleko, zwolnimy tempo i rzucimy zaklęcie. W międzyczasie będę rozglądał się za jakimś źródłem wody pitnej. Gdy tylko słońce zacznie się zniżać, będziemy wracać na tyle szybko, by zdążyć przed zmrokiem. Ja, Anlaf i Reeter wyruszylibyśmy na przedzie. Zdarzało mi się polować i to nie raz, druid zna dzicz lepiej niż ktokolwiek z nas, a Reeter będzie robił za czujkę. Dobrze by było, gdyby Kilgore zamknął nasz pochód. Upewnimy się w ten sposób, że nic nas nie zajdzie od tyłu. I jeszcze jedno: żeby się nie zgubić powinniśmy utrzymywać dystans, przy którym zachowamy kontakt wzrokowy między sobą. - Skandyk rozejrzał się po towarzyszach - Co wy na to?

Ereszkigal podniosła rękę do góry w geście zapytania.
- A kto będzie targał ten namiot?...

- Jeśli zamierzacie spać w jakiś krzakach to ktoś będzie musiał mnie przytulić! - uparła się.

Obserwując Tanaroańczyków, Katon doszedł do wniosku, że o słodką wodę na półwyspie nie było trudno, a raczej - dzicy na jej pozyskanie mieli wiele sposobów. Oprócz niewielkich źródełek, zebranej deszczówki i pogłębionych pracą rąk dziur w wilgotnych miejscach, w których wody gruntowe przebijały się na powierzchnię, tubylcy, jak niektóre małpy, potrafili polegać niemal w zupełności na wodzie zawartej w owocach. Pili też krew upolowanych zwierząt, szczególnie żółwi morskich, a drobne ilości wody uzyskiwali również z rybich oczu i kręgosłupa. Wbijali też bambusowe rurki w drzewa obficie porośnięte żółtymi owocami pizangami zwane, których smak słodkawy i przyjemny, a dotąd rozbitkom nieznany, przypadł niektórym załogantom do gustu.

Nawet ścinano te drzewa bardzo blisko ziemi i podstawiano puste naczynia. Przy okazji, po zdrapaniu kory powalonego leśnego olbrzyma wyjadano pożywny środek, a twarde nerwy liści idealnie nadawały się do koszykarskiej roboty. Wodę uzyskiwano także z bujnych pnączy roślin, choć nie z każdych - widać jedne były trujące i szkodliwe, a inne nie. Dzięki czujnemu oku prawdziwego badacza, mędrzec oswoił siebie i kompanów z perspektywą wyprawy do wielkiej dżungli, która wkrótce miała pochłonąć ich, jak ocean chłonie rzucony kamyk.

Te same oczy zauważyły też nabijających się z Ereszkigal postawnych braci klanu jaguara, którym nadzwyczaj przypadł do gustu sposób, w jaki Mgonka obchodziła się ze swym fallicznym amuletem. Może warto było już ruszać? Pozostawić tych piratów bez decyzji, to jak prosić się o rozprzężenie kompanii i poważniejsze waśnie z Tanaroańczykami...

Co robicie?