Wszystko wskazywało na to, ze póki tubylcy choć trochę nie zaufają przybyszom, nie ma raczej szans na handel z tubylcami chyba, że za pośrednictwem Bokora. Rozczarowany reakcją dzikusek, Awe westchnął i wrócił do obozowiska, gdzie przyłączył się do rozmowy kapłanki z druidem.

- Myślę, że to dobry pomysł. Powinno to pozwolić na zwabienie zwierzyny do nas i uniknięcie podchodzenia do niej, co w takiej grupie byłoby nie do zrobienia po cichu. Szczególnie, że podobnie jak Ereszkigal, ja i pewnie jeszcze parę osób nie jesteśmy mistrzami skradania się, czy polowania w ogóle.

-Zastanawia mnie jeszcze jedna sprawa - czy ktoś powinien zostać pilnować naszego obozu. Wydaje mi się to zbędne, bo jeśli tutejsi chcieliby, to już dawno zabraliby nam wszystko, a nas wyrżnęli jeszcze na plaży. Ale z drugiej strony - trochę naiwnie zostawiać cały nasz dobytek na pastwę losu. Więc jeśli ktoś nie zamierza iść na polowanie, mógłby co jakiś czas rzucić okiem na obóz.

Po tych słowach Awe odszedł kawałek przywdziać zbroję oraz przygotowywać rzeczy, które chciał wziąć ze sobą na polowanie. Przy okazji cały czas przysłuchiwał się rozmowie towarzyszy. Postanowił zabrać ze sobą swoją broń, kryształ ofiarowany mu przez jego demonicznego pana, bukłak z wodą, rację żywności i opatrunki. Całą resztę dobytku schował na razie w obozie.

-Mogli nas zostawić we wraku Królowej.- Minotaur siedział na jednej z odzyskanych od tubylców beczek i ostrzył topór, krzesząc deszcze pomarańczowych iskier. Czemu to robił, wiedział tylko on - jego broń już była ostra jak dowcip Kaijińskiego minstrela. Monstrum przez dłuższy czas pracowało w ciszy pośród rozmowy swoich towarzyszy niedoli, nim się w końcu odezwało. -Mogli zabić nas na plaży. W chacie. Przed chwilą. Teraz. Nie zrobili tego. Oddali nam to, co znaleźli- Rogacz klepnął masywną dłonią w swoje siedzisko. -Nie wiem, czemu to robią, ale naprawdę boisz się, że nas okradną gdy odwrócimy się do nich plecami, demonie?- Kilgore pokręcił łbem z dezaprobatą. -Jak jeden wartownik powstrzyma ich, jeśli zmienią zdanie? Poderżną mu gardło i wypiją jego krew.- Rzeźnik z Viridistanu przeciągnął kciukiem po grdyce i mlasnął donośnie.

Wzrok jego czerwonych ślepi spoczął na druidzie.
-Dużo gadasz o polowaniu, Anlaf. Spójrz tam.- Gruby jak lina okrętowa paluch minotaura wskazał na wzmocniony basztami mur który oddzielał wioskę od majestatycznej dżungli. -Myślisz, że zbudowali ten szaniec po to, żeby nikt nie mógł się stąd wydostać? Nie. Zrobili to dlatego, że to co żyje za nim ma tam zostać. Ten cały kunta-kinte Iks-Pies-Go-Jebał szaman mówi, że wielu wojowników nigdy nie wraca z łowów. Tych wojowników.- Tym razem czerwony olbrzym wycelował w czujnie strzegących swojej domeny wartowników - muskularnych, wysokich jak sosny, urodzonych w puszczy, którzy każdy dzień życia musieli wydzierać z paszczy bezlitosnej natury. -Nie wierzę w żadne słowo które spływa z jego plugawych ust, ale w to że za murem żyje śmierć uwierzę. Czuję ją.- Kilgore rozdął nozdrza i niuchnął donośnie, szczerząc się przy tym jak opętaniec. -Jest tutaj, i czeka na nas. Nie, nie idziemy na polowanie. Idziemy jako zwierzyna. Bestia znajdzie nas, nim my znajdziemy ją. To znacznie upraszcza sprawę, tak?- Korsarz zaśmiał się donośnie i klasnął w dłonie z uciechy.

-Nie powiedziałem, że nie idę z wami. Ale, na Seta, nikt nie zadecyduje tego w moim imieniu. Nie jesteś moim kapitanem, skandi. I nie zrobię tego, żeby udowodnić coś tym dzikusom, którzy teraz wypełnialiby nasze ładownie obleczeni w żelazne łańcuchy gdyby sztorm nie zabił naszej Królowej.- Kilgore wstał i rozpostarł potężne ramiona. -Idę tam, by znaleźć coś czego jeszcze nigdy nie widziałem, i to zabić! RRRRRAAAAAAGHAHAHAHAHAHA! Nie bójcie się śmierci, bracia i siostry - bójcie się życia. Set zaopiekuje się waszymi duszami, a ci z nas którzy przeżyją zjedzą serca poległych, by ich siła nie poszła na marne. Gurthak! Jeśli szczeznę, chcę, byś to ty pożarł moje serce. Uczynię cię wielkim wojownikiem!- Śmiertelna powaga minotaura sugerowała, że właśnie obdarzył pół-orka jakimś wielkim darem. Ale głupi ci Viridiańczycy.

- Zgadzam się Kilgore, przecież sam o tym powiedziałem. Ale myślałem teraz raczej o przypadkach takich jak te, kiedy ta mała - tutaj Awe rozejrzał się odruchowo po okolicy za dziewczynką dzikich - prawie zjadła nam mapę.

- Po prostu wszystkiego nie sposób przewidzieć, a stawka jest wysoka, więc jeśli ktoś zostaje w wiosce dobrze żeby czasem rzucił okiem - tyle. Jeśli zaś idziemy wszyscy sugeruję po prostu zabezpieczyć rzeczy na których nam zależy, a które są zbyt nieporęczne aby brać je ze sobą. Powinno to w zupełności wystarczyć i oszczędzić nam przykrych niespodzianek.

"Jestem w piekle" Katon powoli tracił nadzieję, że sytuacja się poprawi. Byli żywi, ale co dalej? Utknęli w obcym, niebezpiecznym kraju, bez wsparcia i z perspektywą bycia wykorzystanym jako przynęta. Lub ofiara. Katon mgliście przypominał sobie obyczaje Tlanitlan i w zasadzie większość świąt i obrzędów zawierała w sobie przemoc i gwałt. Lub mieszankę obydwóch w dowolnej kolejności. Relacje tubylcy-Katon w postaci męsko-damskiej również należało odłożyć na bok. Być może egzotyka była podniecająca dla tej półdzikiej kapłanki, lub Kilgora który sam był praktycznie zwierzakiem, jednak sama myśl o spółkowaniu z pół-tygrysem czy małpą powodowała u Katona wymioty.

Opowieści szamana potwierdzały najgorsze obawy. Obecność piramidy, w której niewątpliwie była wiedza dawała pewną nadzieję na rozgryzienie obcej kultury. Bellit zniknęła. Statek strzaskany na skałach. Bez wiedzy żeglarskiej kapitan nie było żadnej nadziei na ruszenie się z tego przeklętego miejsca.
Tubylcy oddali im ich ekwipunek i nieco zapasów wystarczających na założenie skromnego obozowiska. Katon ruszył do pomocy ogromnemu minotaurowi, rozstawiając namiot.

Niewiele mógł opowiedzieć o swoich kompanach - bo na pokładzie statku niewielu miał przyjaciół, obracając się głownie wokół kapitańskiego mostku. Ot, zgraja piratów wyrzuconych na brzeg, gdzie ranga i pozycja na pokładzie przestała mieć jakiekolwiek znaczenie. Uwaga szamana o rybach wyrzuconych na brzeg adekwatnie oddawała ich sytuację. Jednak obecność towarzyszy dodawała nieco otuchy. "Każdy jest tylko zwierzęciem, a w dodatku stadnym" pomyślał Katon przygotowując obozowisko wraz z innymi. Towarzysze czarodzieja, prymitywni a jednak nie nie pozbawieni entuzjazmu głośno wyrażali swoje opinie, planując i rzucając pomysłami. Część brzmiała absurdalnie, część jednak..... była inspirująca na tyle, aby w głowie Katona zakiełkował nieco szalony plan. Podniósł z ziemi malutkie piórko, zagubione przez jedną z istot.

- Quetzacoatl. Pierzasty wąż. Pora sprawdzić, czy tubylcy są zabobonni - mruknął do siebie Katon

W czasie rozbijania obozu, kiedy namioty były już odpowiednio ustawione, czarodziej rozłożył na ziemi swoje cenne utensylia. Wpierw na ziemi narysował sekretne symbole rytuału przywołania. W małej, mosiężnej misie spalił trzymane w sakiewce zioła. Znana mu receptura pozwalała na przywołanie każdego napotkanego zwierzęcia. Siadł w kręgu w pozycji lotosu, mamrocząc pod nosem starożytną klątwę, zamykając oczy i otwierając umysł. Powietrze napełniło się mocą eteru, kiedy impuls wysłany z misy uderzył w niebo. Czarodziej nie przerywał rytuału, koncentrując myśli na pierzastej istocie którą ujrzał w wiosce. Katon zakończył inwokację, otwierając jednocześnie oczy. Początkowo, nic się nie stało - tak jakby zaklęcie nie zadziałało. Niebo jednak odpowiedziało, tak jak przyzwana istota - cień skrzydeł przemknął przez twarz czarodzieja a do jego uszu dotarł skrzek pierzastego węża, spływającego z nieba prosto na ramię czarodzieja...