Reeter patrzył na niedbale rzucone przez sztorm na nagą skałę szczątki swojego domu i czuł wewnętrzną pustkę, jakby wraz z kruszejącymi burtami i połamanymi niczym gałązki masztami odeszła też część jego samego. Splunął nagle i pokręcił głową z dezaprobatą. Kimbunga. Nie wierzył w bogów. Pomiędzy brzegami Rhadamanthii widział tańczące demony, niebywałe i wychodzące poza ludzkie rozumowanie zjawiska oraz więcej niż szczyptę magii, więcej, sam mógł co nieco z niej skosztować, gdy plótł palce w skomplikowane wzory i szeptał z trudem rozumiane słowa.

Ale nie wierzył w bogów. Traktował ich jedynie jako banalny sposób wyjaśniania przez ludzi skomplikowanych mechanizmów, które kierowały światem, który ich otaczał, sklepieniem niebieskim i kosmicznym bezkresem rozciągającym się za nim; niezrozumieniem potęgi magii. Być może się mylił, ale nigdy nie miał przed sobą dowodu na istnienie tajemniczych bóstw, nie szukał zresztą takiego.

Jego życie zmienił kaprys pogody, a być może magiczny fenomen; winna była też zapewne tajemnicza fantazja Bellit, wyprawa, którą umyśliła sobie i bez słowa wyjaśnienia postanowiła wprowadzić w życie. Nie potrafił się zdobyć na złe myśli o kobiecie, którą znał od kiedy była małym dzieckiem bawiącym się sztyletem koło nogi człowieka, któremu zawdzięczał i oddał swoje życie, jej ojca K. D. Rapisa.

Od kiedy wymienili z Gurthakiem łańcuchy na słodką wolność pirackiego rzemiosła, był cieniem pana i władcy na swoim okręcie; mógł być jedynie uważnym, na wpół dzikim psem kapitana, ale wzbudzał szacunek. Ostrzem sztyletu, cięciwą łuku i wprawną pułapką pozbył się tylu niedoszłych zabójców, że nie zmieściliby się w ładowni nawet ładownego okrętu. Wraz porzuconym truchłem swego domu, w którego objęciach spędził solidną część swojego życia, odeszła także część jego samego.

Z trudem i ściśniętym gardłem odwrócił wzrok od smętnej pamiątki po lepszych czasach i z wysokości drzewa, na którym tkwił niczym małpa, którą tak przypominał jego przewodnik, po czym spojrzał na pozostałych ocalałych. Byli ostatnim łańcuchem łączącym ją w minionymi czasami, a także jedyną rodziną, jaką znał, jakkolwiek nie wszystkich tak dobrze, jak by mógł chcieć. Guthaka miał za przyjaciela, o ile taki człowiek jak Reeter miewał takich. Łączyło go z nim kilka kart historii i choć zdawali się różnić we wszystkim, rasie, charakterze, a przede wszystkim spojrzeniu na świat, to gdyby zabójca miał zawierzyć komuś swoje życie, to byłby to mieszaniec z Tarantis.

Słabiej znał pozostałych. Z Jackiem spędzał przy kościach bezwietrzne wieczory, ale niewiele mógł powiedzieć o innych. Wiedział, kim są, a przynajmniej tyle, ile sami o sobie mówili. Łączył ich twarze z ich charakterami. Ale stąpanie po jednym pokładzie to nie to samo, co wspólna włóczęga przez dzicz w poszukiwaniu swojej schwytanej w niewolę przeszłości.

Podziękował małpowatemu tubylcowi skinieniem głowy i ostrożnie, choć bez przesadnej gracji zsunął się na dół. Opisał w zdawkowych słowach to, co zobaczył, starając się stłumić swoje emocje i poczekał, aż zadadzą bokorowi pierwsze pytania. Obserwował z ciekawością wszystko to, co otaczało grupkę zagubionych wilków morskich; zwyczaje miejscowych, nieznaną florę i faunę, architekturę osady i nie tylko. Zwrócił uwagę na warzącą się w kociołkach truciznę i podzielił się cicho ze swoimi towarzyszami swoją wiedzą na temat zabójczego wyciągu.

- Jak mamy zyskać wasz szacunek? - Reeter łagodnie zwrócił się do bokora. - Skutecznym polowaniem na bestię? Czymś zgoła innym?

Poznawszy odpowiedź czarownika zwrócił się do reszty drużyny: - Weźcie to, co pozostało po naszym dobytku, ale nie należało do żadnego z nas. Zanim zaczniemy szukać ocalałych bądź planować ryzykowne wyprawy, musimy przygotować sobie obóz. Rozdysponujemy też pożywienie, wedle tego, ile każdy potrzebuje, by nie słaniać się na nogach. - Kilgore zapewne będzie musiał zjeść więcej, pozostałym przydzieli się równe porcje. - Nie wiemy, jak szybko uda nam się zdobyć nowe zapasy, więc musimy racjonować to, co mamy. Osobiste jedzenie również podzielimy. - Dodał nieznoszącym sprzeciwu tonem. Paliło go, by jak najszybciej ruszyć za zaginioną kapitan, ale wiedział, że bez organizacji i planu jedynie zginą na marne. - Kiedy obozowisko będzie gotowe, wspólnie zadecydujemy o kolejnych krokach.

Ereszkigal przechadzała się między napalonymi dzikimi zwierzoludami. Czyżby tak wyglądał raj? Kobieta już miała zamiar chwycić stojącego przed nią dzikusa za przyrodzenie gdy du chaty wgramolił się miejscowy “klecha” mówiący o sobie Ah-Nohol-Kuknab-Multun.
- Dzięki ci.. wielebny? - Eresz starała się wybadać pozycję mężczyzny - za uspokojenie nas w kwestii naszego statusu. Sama służę bogini Tamy Hamy, bez łaski której więdnie każde prącie a łono nie wydaje owoców. Miałam ze sobą jej świętego fallusa i bardzo chciała bym upewnić się że jest tu gdzieś w pobliżu, nie mogła bym sobie wybaczyć, gdyby jego uszkodzenie, miało sprowadzić na waszą uczciwą, gościnną wioskę niełaskę mojej Pani. - murzynka włożyła w swoją przemowę troskę, która podnosiła kwestię do rangi niemal życia i śmierci. Eresz przeniosła spojrzenie na stojącego przed nią dzikusa.
- Wyczuwam iż wasi dobrzy ludzie chcieli by mi okazać waszą gościnność, a ja w imieniu własnym i mojej bogini, chciała bym uszanować tą gościnność i odwzajemnić ich ciepłe uczucia.

Ereszkigal, nie znosiła zarabiać na życie czymś innym niż własną dupą. To uwłaczało jej kapłańskiej godności. Oczywiście, gdy kapitan kazała ciągać liny czy szorować pokład, Eresz nie śmiała okazywać choćby cienia nieposłuszeństwa. Jednak jeśli tylko istniała okazja do wykupienia się od wszelkich prac, murzynka z niej korzystała. A na statku pełnym mężczyzn okazji raczej nie brakowało. Biorąc pod uwagę iż tubylcy reagują na nią jakby była pierwszą napotkaną przez nich kobietą (bo jeśli są tu same zwierzoludy to chyba właśnie była), Eresz zamierzała wykorzystać to jak tylko się da.

Gdy Oscarowi udało się wreszcie wyrwać z oczarowania, jakie spowodowała u niego starsza wioski, pirat zaczął dokładnie przysłuchiwać się co miał do powiedzenia szaman na pytanie Reetera. Chcąc zyskać w oczach tubylców - ale przede wszystkim pięknej Ix-Ciuatl - szacunek, odpowiedział bez większego zastanowienia:
- Wraz z moimi towarzyszami chętnie wezmę udział w polowaniu. Jednak wpierw pragnęlibyśmy wznieść nasze... - spojrzał na namioty - szałasy. Po powrocie wolelibyśmy mieć gotowe miejsce na odpoczynek.

W mgnieniu oka zaświtała Oscarowi w głowie kolejna myśl:
- Wracając jeszcze do waszej religii: czy są jeszcze jakieś zwierzęta oprócz węży, na które nie powinniśmy polować? Może drzewa lub rośliny, przed których wycinaniem powinniśmy się wystrzegać? - wojownik tak na prawdę nie przejmował się wierzeniami tubylców w najmniejszym stopniu. Nie chciał jednak niepotrzebnie ich obrażać. Ich pomoc była kluczowa dla przetrwania rozbitków.

Gdy zakończyli dyskusję z szamanem odezwał się Reeter. Oscar wielce się zdziwił. Nie wszyscy go kojarzyli. Młodzieniec sam ledwo go znał, ale widział, że nie odstępował Bellit na krok, choć zawsze starał się pozostawać w cieniu swojej kapitan. Przez długi czas miał go za bezmyślnego psa obronnego. Jednak doszedł niedawno do wniosku, że ktoś kto jest tak skuteczny jak Reeter, musi trochę oleju w głowie mieć. Reeter zaimponował mu tym w jaki sposób wydawał rozkazy człowiek, który po latach wyszedł z cienia. "Dobrze byłoby się go trzymać".

- No nic... Anlaf! Weź olej i chodź mi pomóc. - zwrócił się do druida podnosząc jeden z wielkich zapakowanych namiotów - poszukamy już z Kilgorem miejsca na obóz.

Gdy oddalili się na wystarczającą odległość, Oscar zwrócił się do minotaura:
- Na cholerę ci węże?

Ereszkigal potrafiła rozpoznać perwa, gdy na takowego patrzyła. W jej mniemaniu miejscowy kapłan miał jakiś poważny problem z seksem. Sprzedawanie dzieci do bałaganu, jakkolwiek by się tego nie nazywało było po prostu sutenerstwem. A kobiety nie “zużywały się” i nie “traciły świeżości” tak same z siebie. Przecież każdy wie, że mięso najpierw musi być martwe żeby stać się nie świeże. Eresz potrafiła sobie łatwo wyobrazić na czym kult opisany przez lokalnego szamana polegał: dziewczyny truto narkotykami, nie były prawdziwymi kapłankami Tamy Hamy a jedynie niewolnicami w perwersyjnym haremie jakiegoś zboczeńca. W istocie były martwe w środku na długo zanim ucięto im te wyprane głowy. Nic dziwnego iż miejscowi, przynajmniej zgodnie ze słowami kapłana, zarzucili owy kult dawno temu. Ich wojownicy musieli wreszcie zrozumieć że pieprzenie bezwolnych worków ludzkiego mięsa, nie różni się zbytnio od pieprzenia własnej ręki, albo kłody drewna. Sądząc po wyglądzie tubylców, kiedy już wytruli i pozbawili głów wszystkie swoje kobiety, postanowili odtworzyć gatunek z pomocą lamparcich suk czy innych tam kobył lub macior. Ereszkigal miała ochotę podzielić się tą opinią publicznie, ale wiedziała lepiej żeby tego nie robić.. no przynajmniej nie tak dosadnie.
- Zaiste pouczająca przypowieść, zacny Ah-Nohol-Kuknab-Multun - murzynka skłoniła przed nim pokornie głowę, w pozie kobiecej uległości, bez cienia jakiejkolwiek ironii. Publiczny cynizm był raczej objawem męskiej niezdarności, kobieca pokrętność działała inaczej. - Czuję głęboko iż ta dobrotliwa Xkeban służyła dobrze Tamje Hamje - Eresz wzniosła pobożnie dłonie wypowiadając imię dawno zmarłej kobiety, - zaś ta nikczemna Xtabay - murzynka splunęła - musiała służyć tej podłej Tlazolteotl, którą wasi dobrzy ludzie, porzucili dawno temu. Ufam iż to za sprawą mądrego bóstwa którego to rady przekazujesz im ty, zacny Ah-Nohol-Kuknab-Multun. Zapewniam cię jeszcze raz, iż ani Tama Hama, ani jej pobożna służka, nie ma dla twego ludu nic poza przesłaniem miłości.
- Ah-Inti - Eresz wycedziła namiętnie imię młodego wojownika trzepocząc do niego zalotnie rzęsami.

Kiedy była ku temu okazja Eresz rozejrzała się za swoim ekwipunkiem, przede wszystkim za świętym fallusem.

Gdy tylko uporaliśmy się z namiotem zwróciłem się do swoich towarzyszy w kwestii "zyskiwania szacunku":
- Teraz kiedy mamy ekwipunek mogę użyć zaklęcia które przyda nam się podczas polowania. Lepiej gdyby udało nam się to zrobić dyskretnie. Nie wiemy czy tubylcy nie uznają czegoś takiego za hmm... oszustwo. Nawet jeżeli nie wezmą udziału w polowaniu to kto wie czy nie pojawi się jakiś cichy obserwator. Dobrze byłoby zatem zachowywać pozory, że zbliżamy się do celu szukając tropów. Kiedy już znajdziemy zwierza zastawimy pułapkę. Co wy na to? W innym razie będziemy błąkać się po tej dziczy aż do zmroku. Nie mamy czasu na zwłokę. Bellit nas potrzebuje.

Pominąłem już tłumaczenia po jakiego diabła potrzebny mi był taki czar na pełnym morzu. Intuicja? A może co innego? Trudno mi na to odpowiedzieć. Co do jednego mam jednak pewność- to polowanie nie będzie zwyczajne. Trzeba będzie urządzić tubylcom niezły spektakl i nie dać się przy tym zabić.

Ręka zanurkowała do plecaka i wyciągnąłem z niego jemiołę. Nie była w zbyt dobrym stanie, w paru miejscach gałązki były ułamane, a kilka owoców odpadło. Spojrzałem znów na dżunglę, na twarzy pojawił się uśmiech. "Będzie tam tego dużo" pomyślałem.

Ognisty język nad głową Al-Nohola tlił się już słabszym ogniem.

- Tlazolteotl to bogini o dwóch zamaskowanych twarzach. Rozpala pasję, która prowadzi do grzechu, a przewinienia te pożera, nam wybaczając. Zarówno Xtabay, jak i Utz-colel znalazłaby w niej patronkę.

Zmierzając ku zakończeniu przedłużającej się rozmowy, bokor zapewnił Ereszkigal, że jej wiara będzie respektowana. Zaś Oscarowi wyjaśnił, że tylko latające węże są obiektem kultu. Szaman zapewnił ich, że spotka się z nimi nazajutrz. Tłumacząc się świętymi obowiązkami, odszedł drożyną w stronę piramidy, jeszcze zanim Kilgore zdążył wyjawić pozostałym drużynnikom swe krwawe zamierzenia.

Inti stał na progu chaty, odwzajemniając spojrzenie Mgonki i zapewne rozważając wiele dziwnych i nowych myśli, które zjawiły się w jego głowie. Kapłanka, sądząc z pięknych rysów i szczerych oczu świadczących o rycerskości, była pewna, że ten tubylec nigdy jej krzywdy nie zrobi. Aż szkoda, że załoganci zamierzali wyruszyć na beznadziejne, nic dobrego nie rokujące polowania w bezdrożną dżunglę, gdyż oznaczało to wiele upojnych chwil mniej z tym doskonałym typem męskiej siły i urody, nie zmąconym przez charakterystyczne dla rozwiniętych cywilizacji rozpustę lub poniżające namiętności.

"Jaguarzyce" syknęły, a żółte ich zęby były zaostrzone. Jedna zasłoniła kocioł ciałem. Kiedy Awe chwycił za sztylet, ich biedne mózgi podsuwały im jedynie straszne i przesądne tłumaczenia tego, co może nastąpić, domyślając się niedobrych zamiarów diabelskiego przybysza. Nie pozostało ci nic innego jak wycofać się do swoich i spróbować może innym razem...

Co robicie?