Hassan wiedział, że już się położyła. Widział to wypisane na twarzy Ismarka, kiedy ten otworzył mu drzwi. Wojownik zdjął spokojnie swój rynsztunek, układając go tak, jak poprzednio w salonie, obok swojego siennika. Wziął kolejne kilka łyków z bukłaka napełnionego przez Vistanich. Starannie wygładził swoje szaty, doprowadzając się do porządku, chodząc gorączkowo wzdłuż kominka niczym tygrys w klatce. Wino wciąż szumiało mu w skroniach, i wiedział, że nie powinien iść do niej w takim stanie. Rozsądek podpowiadał, że powinien pójść spać. Wciąż jednak czuł ciepło jej ciała, kiedy przytuliła się do niego. Pamiętał zapach jej perfum, i delikatnego, młodego ciała, aksamitny szelest jej włosów, jej drżenie. Potrzebowała go. On jej potrzebował. Rozsądek…

- Pierdolić rozsądek - mruknął i wszedł po cichu na górę, z każdym krokiem czując się jak skazaniec wchodzący na szafot, łamiąc swoje wszelkie nakazy. Ręka mu drżała, kiedy sięgnął za klamkę. Serce łomotało, a krew żywo krążyła w jego żyłach, niemal je rozsadzając. Wszedł. Spała.

Widok ten na moment otrzeźwił go, zachwiał nim całkowicie. Nie miał żadnego planu, ale gdyby miał, najpewniej ległby w gruzach. Usiadł w fotelu, obitym ciemnym suknem, schowanym w zacienionym kącie, wpatrując się w nią, jakby sycąc się jej snem. Przez szpary w okiennicach wpadało blade światło księżyca, blade i nieuchwytne, jak delikatny welon. W jego świetle, wydawała się Hassanowi pomnikiem jakiejś bogini czy też może starożytnej księżniczki, który wykuł z białego marmuru natchnioną ręką jakiś bezimienny artysta. Śnił już o niej? Czy może tylko siedział, pochłaniając ją bezsilnie wzrokiem jak nieśmiały młokos?

* * *

- Ireene...

Poderwała się gwałtownie, wybudzona kolejnym koszmarem. Przyzwyczaiła się do nich już na tyle, że nie potrzebowała wiele czasu, aby zdać sobie sprawę, że to tylko zły sen. Przetarła zaspaną twarz dłońmi, wzdychając głęboko. W jej głowie znowu pojawił się Strahd. Odkąd po raz pierwszy usłyszała jego głos szepczący w ciemnościach, wydawało jej się, że już zawsze będą prześladowały ją jego słowa. Jego czerwony wzrok paraliżował, i naginał ją do swej woli. Odmawiała mu, opierała się, a mimo to nie była w stanie powstrzymać ogarniającej ją namiętności. Odpychał ją swoją potwornością, a mimo to nie zamierzała wcale go odrzucać. Jej uczucia od dawna kłębiły się chaotycznie w jej głowie. Czuła się rozbita, przytłoczona odpowiedzialnością. Śmierć ojca i śmierć Doru była kolejnymi ciosami które musiała znieść. Sama. Ismark nie był mężczyzną, który zapewniłby jej bezpieczeństwo. Tchórzliwy i służalczy, stanowił całkowite przeciwieństwo jej samej. Ale była tylko kobietą. Czy była jeszcze nadzieja? Czy śmiałkowie, którzy wczoraj przekroczyli próg jej domu mogli cokolwiek zmienić? Postanowiła jednak nie nastawiać się już w żaden sposób, a przynajmniej nie negatywnie. Kto wie, może jeszcze wszystko ułoży się tak, że na nowo będzie potrafiła ułożyć sobie życie. Zdawała sobie jednak sprawę, że Strahd będzie częścią jej życia już na zawsze. Mogła to zaakceptować i spróbować żyć z tym dalej albo męczyć się do niechybnego i najpewniej rychłego końca. Przerażała ją wizja przyszłości.Drżała z zimna, otulona w swoją słabość i bezradność. Nie była na to jeszcze gotowa.

Odrzuciła na bok kołdrę, chcąc wstać, aby zaspokoić pragnienie. Nim jednak zdążyła położyć stopy na podłodze, zastygła, wpatrując się w ciemny kształt w rogu pokoju. Jej pokoju. Serce w jej piersi rozszalało się z przerażenia, które na szczęście, nie trwało długo, kilka chwil zaledwie, mierzonych uderzeniami serca. Dokładnie tyle potrzebowała aby rozpoznać siedzącą w fotelu postać.

- Co ty tutaj robisz? - Wydobyła z siebie piskliwy szept. Mimo że w najpewniej wszyscy w domu już spali poza nimi, i tak ściszyła głos. Zupełnie zapomniała, że nie jest w domu sama - Wystraszyłeś mnie!

- Wybacz - mruknął Hassan z krzywym uśmiechem i z trudem podniósł się z fotela. Nie wyglądał najlepiej, chwiejąc się lekko na nogach. Wyglądał na upojonego i chyba nie zdążył wytrzeźwieć.
- Przyszedłem do ciebie, ale już spałaś...więc usiadłem, a potem…

- Ciężko było wstać? - Uniosła brwi, spoglądając na niego wymownie.- To przerażające. Czy wszyscy mężczyźni w twoich stronach zakradają się do sypialni obcych kobiet? Siedzisz w moim pokoju, jak śpię! - Skwitowała, rozwiewając jakiekolwiek wątpliwości co do jego sytuacji.

Wojownik roześmiał się cicho i w końcu usiadł obok niej na łóżku. Teraz już była pewna, że był pijany czując zapach jego potu i wina. Niemniej jednak, milczała.

- Dopiero, kiedy wyszliśmy tam w nocy do kaplicy, zdałem sobie sprawę…-Mówił bardzo powoli, a jego głos brzmiał dziwnie, jakby z trudnością.

Ireene słuchała go z przejęciem, obawiając się już, z czego Hassan mógł zdać sobie sprawę. Jego obecność niepokoiła ją, ale też jednocześnie dziwnie fascynowała. Serce kolejny raz tej nocy zaczęło bić szybciej i mocniej w jej piersi.

- Nie przeprosiliśmy cię za te wczorajsze wydarzenie. W moich stronach to hańba dla gościa krzyczeć przy stole w obecności gospodyni i wymachiwać bronią. To było...bardzo niestosowne - wyrzucił, już nieco bardziej składnie.

Ireene po części odetchnęła z ulgą, ale z drugiej strony, to wszystko również bardzo komplikowało jej sytuację.

- I siedzisz tu przez pół nocy, żeby mi o tym powiedzieć? - Zapytała, licząc na to, że tylko o to mu chodzi i nie będzie musiała się tłumaczyć ze swoich koszmarów i chwili słabości którą najpewniej musiał widzieć. Nie miała bladego pojęcia, co mu mogłaby mu odpowiedzieć. Nie przygotowała się na taką sytuację.

- Nie jestem chyba zbyt domyślny - stwierdził ponuro.- Ale sądziłem, że nadal żywisz do nas urazę. Wyszłaś wtedy tak szybko, w gniewie. Widziałem…
- Po prostu uznałam, że nie znacie się dobrze i przyda wam się chwila dla siebie. Poza tym, co miałabym z wami robić? Patrzeć jak się bijecie? To nieodpowiednie - rzuciła pierwsze lepsze, co przyszło jej do głowy, byle tylko dał sobie już spokój.- I to nie jest pora na takie rozmowy. Naprawdę nie mogłeś poczekać z tym do jutra?
- Nie - zaprzeczył, odwracając głowę w jej stronę. - Jestem tylko pijany, a pijani ludzie już tak mają.
- Dobrze, że zdajesz sobie z tego sprawę - zaśmiała się, podziwiając jego szczerość - Co z tamtymi kobietami?
- W kaplicy poszło dobrze. Koszmary odeszły. Zebrałem ich do kupy. Są bezpieczni, przynajmniej na razie - wydawał się uspokajać tą niemalże wojskową relacją którą zdawał kobiecie niczym swojemu oficerowi - Poza tym coś się dzieje… ze mną i ze wszystkim dokoła. A ja zbyt późno to widzę i robię, nie chcę by coś poszło nie tak. Nie chcę, by stała ci się krzywda. Jesteś jeszcze taka młoda.- wyznał znów tym dziwnym tonem.

W jego oczach mogła dostrzec wiele troski i szczerości mimo całego tego wina, które nadal próbowało go powalić. Doceniała jego starania i w pewien sposób pocieszało ją to, oddalając rozmowę od nieco trudniejszych spraw.
- Wszystko będzie dobrze - zapewniła go z uśmiechem i nie były to puste słowa, bo naprawdę w to wierzyła. Nie mogłaby nie wierzyć, gdy siedział obok niej ogromny wojownik.
- Ale nie możesz kontrolować wszystkiego. Jestem już dorosła i umiem sobie poradzić.
- Dorosłość...jest trudna. A ty jesteś sama - Hassan westchnął ciężko, w czym mu jedynie zawtórowała, nie mając już w zanadrzu żadnych argumentów.

Poza tym, miał rację. Nie warto było zaprzeczać bo taka była prawda. Sama już dawno musiała wejść w dorosły świat, choć zupełnie nie tak jakby tego pragnęła. Jednak wcale nie czuła się jeszcze gotowa na taką samodzielność. Czy w ogóle w życiu kiedykolwiek jest się na to gotowym? Może na każdego spada to bez żadnego uprzedzenia. Po prostu dzieje się, i nic nie można było na to poradzić. A ona naprawdę była sama, bez ojca, i bez Ismarka, który był, ale tak jakby go nie było.

Cisza opadła między nich niczym całun, pochłonęła ją w głębokie zamyślenie. Dopiero Hassan, po kilku chwilach, sprowadził ją dość brutalnie na ziemię.
- Jesteś piękna.

Tak uporczywie odcinała się od rzeczywistości, że nawet nie zwróciła uwagi, że wojownik się jej przyglądał. Dlatego jej zdziwienie było jeszcze większe, gdy obdarzyła go swoim zdezorientowanym spojrzeniem. Dwa słowa, a sprawiły, że mogłaby całkowicie zgłupieć. Odebrało jej mowę na dobrą chwilę, a wszystko nagle zaczęło wyglądać dziwnie, podejrzanie i w ogóle nieodpowiednio. Hassan wciąż siedział w tym samym miejscu, ale i tak wydawało jej się, że jego twarz jest zbyt blisko. Choć wydawało się, że nawet nie drgnął. Nie wiedziała, dlaczego nagle ją to wszystko zdenerwowało. Musiała się otrząsnąć, nim zabrnęłaby zbyt daleko w swoich domysłach. Te szare oczy mogły być mylące.

- Właśnie w tym momencie przestałeś trzeźwo myśleć, zdecydowanie jesteś pijany - wyrzuciła w końcu z siebie, przekornie, licząc, że to rozluźni nieco atmosferę.

Ale Hassan wcale nie wydawał się rozbawiony. Z delikatnym uśmiechem, który nie schodził z jego twarzy nadal był całkowicie poważny.
- Ja wytrzeźwieję, a ty śliczna będziesz już zawsze.
- Kiepski dowcip - parsknęła śmiechem, nie mogąc opanować niezrozumiałych dla niej emocji.

Hassan był tylko Hassanem. Ale był też mężczyzną. Mężczyzną, który mówił jej naprawdę miłe rzeczy. Nawet jeżeli część komplementu brzmiała, jak nieudany, suchy żart. Dziwne było słyszeć to od niego w takiej sytuacji. W sytuacji, gdy być może potrzebowała pocieszenia, ale nie miała żadnego racjonalnego wytłumaczenia dla jego zachowania. Tak po prostu, przyszedł i postanowił jej powiedzieć, że jest piękna. Doprawdy, brakowało jej jeszcze amanta, który zrobi kolejny mętlik w jej głowie.
- Miałem nadzieję, że o tym wiesz - kontynuował, rozbijając ją tym jeszcze bardziej.
Wcale nie było jej do śmiechu. Jego powaga była wręcz przerażająca. Jego bliskość przytłaczała, odbierając dech w piersiach. Mogłaby się odsunąć, ale nie chciała, by sobie coś pomyślał. Jakby instynktownie bała się jego gwałtownej być może reakcji. Może i przed paroma chwilami coś sobie dopowiadała, ale teraz z pewnością twarz Hassana znalazła się jeszcze bliżej i wcale sobie tego nie wymyśliła. Wstrzymała oddech, starając się nie okazywać swojego strachu, który w ogóle był dziwnym uczuciem w tej sytuacji. Bo właściwie, czego się tak bardzo obawiała?

Hassan nie zrobił jednak nic nadzwyczajnego. Jedynie delikatnie oparł swoje czoło o jej, zamykając oczy. Był pijany, i to było zupełnie normalne. Nie dość, że nie myślał trzeźwo, to powoli ogarniało go znużenie. Uzbrojona w tą myśl niby w tarczę westchnęła cicho, odprężając się nieco.
- Wszystko w porządku? - Zapytała cicho, gdy już udało jej się wyrzucić ze swojej głowy większość głupich i chorych myśli.

Mężczyzna uchylił powieki, dzięki czemu miała teraz przed sobą jego szare, błyszczące oczy w pełnej okazałości. To było przyciągające, paraliżujące. Obezwładniało. Nadal był zbyt blisko. Jego czoło z jej czołem. Jego nos ocierający się o jej skórę. Łaskotanie jego brody na jej policzku. To było zbyt czułe, zbyt znaczące.

- Hassan...?

Przerażenie powoli ustąpiło ekscytacji, sama się dziwiła, czując coś takiego. Dziki, rosnący magnetyzm, który ciągnął ją do niego. Czuła jego siłę, i jednocześnie tak bardzo pragnęła być bezpieczna. Pragnęła poczuć dotyk tego mężczyzny na swojej skórze, poczuć na sobie jego pieszczoty, dotyk jego szorstkich palców. Jego szare oczy nie były gorejącym wzrokiem Strahda, który był niczym senny koszmar, straszliwy i kuszący, od którego nie można uciec. Wzrok Hassana był kojący niczym fala spokojnego jeziora, a on sam był taki ciepły. Taki realny. Niemniej, w dalszym ciągu nie rozumiała sytuacji, nie potrafiąc się zdecydować. Podjąć decyzji. Powtarzała sobie w głowie, że Hassan jest pijany i to wszystko jest tylko sztuczką, a ona jest właśnie tą, która, w razie czego, powinna zareagować. Pytanie tylko, czy znajdzie w sobie siłę, by to zrobić? Czy będzie chciała ją znaleźć?

Gdy patrzył jej w oczy, wydawało się, że jego usta zaraz wylądują w bardzo nieodpowiednim miejscu i wszystko potoczy się nie tak, jak nakazywało by dobre wychowanie. Potem pojawi się między nimi frustrująca niezręczność, bo Hassan rano wytrzeźwieje i będzie chciał o tym rozmawiać, a ona nie będzie umiała sobie z tym poradzić. Zapewne tak by to się skończyło. I wbrew pozorom, obydwoje chyba zdawali sobie z tego sprawę. Być może właśnie dlatego, do niczego nie doszło. Wojownik podniósł się lekko i musnął ustami jej czoło, zaraz po tym wstając.

- Dobrej nocy, Ireene.

Wyszedł, stukając cicho zamykanymi drzwiami, w które dziewczyna wpatrywała się jeszcze przez dobrych kilka chwil z lekko rozchylonymi ustami. Dopiero potem wszystko z niej spłynęło, jak woda po rzęsistym deszczu. Opadła w chłodną pościel jednak było jej tak gorąco, że przez chwilę chciała złapać za dzban z wodą i wylać na siebie jego chłodną zawartość. Tyle, że to wcale nie była gorączka. To były jej głupie emocje, które ciągle sprawiają, że wszystko się tak komplikuje.
Mogła wypierać się wszystkiego, ale nie potrafiła oszukać swojego umysłu. Zawsze, gdzieś głęboko będzie miała świadomość, że sprawiło jej to przyjemność. Jego bliskość, jego spojrzenie, jego dotyk. I była rozczarowana, że nie doszło do pocałunku. Mimo że to było niedorzeczne i najpewniej wywróciłoby jej życie do góry nogami. Ale to były tylko uczucia. Głupie uczucia. I potrzeba bliskości drugiego człowieka.
- Przecież to tylko Hassan. Pijany Hassan - mruknęła do siebie i ukryła twarz w poduszce, wiedząc, że i tak już tej nocy nie zaśnie. Niby nic się nie wydarzyło, ale zawsze wracała uparcie ta nurtująca myśl...“Co by było, gdyby…”

Gdy pierwsza osoba z drużyny obudziła się i poszła do kuchni, zobaczyła Ismarka, który już dawno był na nogach. Przygotował proste śniadanie.

— Nie chciałem was budzić. Mam nadzieję, że w końcu się wyspaliście. Proszę, jedzcie.
— Dzień dobry — powiedział Cahnyr, który jako pierwszy się obudził. Lub, co było bardziej możliwe, jako pierwszy dotarł do kuchni. — Przydało się nam trochę odpoczynku. A to… — spojrzał na stół — …wspaniale wygląda. Wezmę trochę do pokoju, jeśli nie masz nic przeciwko temu… Cely się jeszcze nie do końca wyszykowała.
— Oczywiście — uśmiechnął się Ismark — czujcie się jak u siebie. Na ile to możliwe…
— Dziękuję — odparł Cahnyr, nakładając na tacę jedzenie dla dwóch osób. Dostawił dwa kubki i napełnił je parującym napojem. — Raz jeszcze dziękuję, po czym ruszył do pokoju, który nazywał już ich sypialnią. Ich, czyli Cely i swoją.
— Jak po prostu będziecie gotowi do podróży, to powiedzcie — powiedział Ismark. Widocznie miał jakieś wyrzuty sumienia z powodu braku możliwości bycia dobrym gospodarzem — Ja i Ireene wstaliśmy już dawno i jesteśmy w pełni gotowi.

To była “delikatna” sugestia, że należy się pospieszyć, więc Cahnyr postanowił nie nadwyrężać cierpliwości gospodarza… Szczególnie że sam też chciał ruszyć w drogę w miarę wcześnie.

* * *

Agust zszedł na dół. Wygląda już o niebo lepiej niż wczoraj, co znaczyło że jak zwykle wyglądał oszałamiająco. Poczęstował się śniadaniem, a gdy pozostali zjawili się w kuchni rozwinął mapę.

— Mam kilka przemyśleń apropo podróży. Przede wszystkim chciałbym uniknąć niepotrzebnych spotkań z bandytami. Dwa, unikajmy tego przeklętego zamczyska tak długo jak można. Dlatego mam taką propozycję trasy. — I przejechał palcem pokazując całą trasę.

— Na rozwidleniu nie idziemy do Vistanii, unikamy kontaktów z ludźmi. W tym miejscu skrócimy przez wzgórze jeżeli to nie problem. Powinniśmy mieć też choć odrobinę lepszy widok na most. To ważne, bo to pierwsze wymarzone miejsce dla bandytów. Dlatego chciałbym je ominąć. Pójść wzgórzami w kierunku wodospadu, wzdłuż koryta rzeki, przeprawić się a potem wzgórzami i po obrysie lasu wrócić na drogę. Ominiemy tak ziemię przy zamku no i tą bramę z lasem z nią, które to miejsce jest drugim wymarzonym na zasadzkę. A potem już normalnie drogą. Nie wchodzimy do lasu. — Agust wstał od mapy i rozejrzał się a następnie zapytał gospodarza. — Czy jest coś Ismarku, o czym wiesz, co mogłoby utrudnić lub uniemożliwić tą drogę? Znasz te ziemie lepiej niż ja.
— Nie powinno być większych problemów. Ale oczywiście żyjemy w Barovii, a poza tym, zadarliście ostatnio z wiedźmami i Strahdem. A dodatkowo, prowadzimy Ireene, czyli coś na czym Strahdowi bardzo zależy i myślę, że jeśli coś ma się wydarzyć, to albo to będzie zaplanowane przez niego, o ile już wie o naszej wyprawie, albo przypadkowe spotkanie jakiegoś paskudztwa. Ale nie przejmujcie się. Wiem, że jesteście osłabieni i mam zamiar stanąć u waszego boku z moim mieczem w ręku.
— Ja też nie mam zamiaru przyglądać się biernie, gdy zagrozi nam coś — powiedziała Ireene, wchodząc do kuchni.
— Tu — Cahnyr pokazał miejsce na mapie, niedaleko za Tser Falls — też można bez problemu przejść na drugą stronę tej rzeczki? Dzień dobry — przywitał Ireene. — Czy tam są wodospady?

Ismark przyjrzał się mapie i zamyślił.

— Rzeka ma około pięćdziesięciu stóp szerokości, ale myślę, że w tym miejscu, gdzie chcecie przejść, znajdziemy jakieś węższe przejście. Musimy tylko uważać, aby nie trafić na zgłębienia. Czasem potrafią sięgać do dziesięciu stóp, ale jeśli dobrze poszukamy, na pewno znajdziemy też przejście o głębokości pięciu stóp, to tylko kwestia czasu. Ale wyruszamy wcześnie, więc mamy go trochę w zapasie.

“Trzeba wziąć liny” — pomyślał wojownik i popatrzył na towarzyszy. Agust był dobrze zbudowany, nieco atletyczny i choć daleko mu było do postury Hassana i Miry, wojownik widział jego siłę. Mira miała bezdyskusyjnie bardzo potężne mięśnie. Widział jej krągłości ledwie mieszczące się pod ubraniem i kolczugą i podejrzewał brutalną siłę. W swoją ufał jak nikt inny. Czarownicy zaś, postury byli mikrej, ale trzech przeniesie nad przepaścią nawet sześciu, o ile dobrze to zorganizują. Hassan siedział milczący, pochylony nad miską śniadania. Niemal nie ruszał łyżką.
“Pięć stóp? Nie będzie to przypominać kąpieli w obozie Vistani” — pomyślał Cahnyr. Spojrzał na projektodawcę trasy, który pewnie nie pomyślał o takich drobiazgach. Przemoczenie wszystkiego, co mieli ze sobą, było czymś, co średnio mu odpowiadało.

— Mamy, w razie czego, liny — powiedział, wyobrażając sobie, jak siódemka nagusów, z plecakami na głowach, będzie się przeprawiać przez rzekę.
— Uważam, że się mylisz — rzucił w stronę Agusta. — Nie ominiemy obozu. Być może Madame Eva zna jakiś sposób, by nas zabezpieczyć przed takimi sytuacjami jak wczorajsza noc. Ja bym nie chciał przez to przechodzić raz jeszcze, a jestem pewien, że Cely i Mira również. To nie jest jakaś oszustka i na pewno ma wielką wiedzę na różne tematy.

Spojrzał na obie dziewczyny, wyraźnie oczekując poparcia.
Zaklinaczka spojrzała po towarzyszach zmęczonymi oczami. Widać było, że wydarzenia, które miały miejsce w nocy odbiły się na jej dzisiejszej formie.

— Jeśli będzie ona w stanie pomóc, to również chcę jechać przez obóz Vistani. Nie chcę, żeby to co działo się wczorajszej nocy się powtórzyło… — oparła łokcie o blat stołu i schowała twarz w dłoniach.

Hassan wyczuwalnie spiął mięśnie, i każdy, kto obserwowałby jego twarz dostrzegłby pewien grymas. Czy to był strach? Obawa? A może wściekłość? Policzki Hassana pokrył czerwony rumieniec po chwili jednak twarz wojownika była równie poważna jak zwykle.

— To tylko szansa, ale musimy spróbować — stwierdził Cahnyr. — Nie skorzystać z niej to byłaby głupota.
— Rozmawiałem z nią po tym jak wyszliście. To nie jest typ pomocnej kobiety, a my nie jestesmy jej przyjaciółmi. Może pomoże, może nie, na pewno nie za darmo. Jestem w stanie nas zabezpieczyć na kolejną noc. Nie będę tak skuteczny w walce z wampirami czy innym tałatajstwem, bo będę musiał oszczędzać siły ale mogę nas zabezpieczyć. A zatrzymywanie się w obozie Vistani to moim zdaniem proszenie się o kłopoty. Powinniśmy unikać ludzkiego wzroku aż do Vallaki. Gdybyśmy to byli tylko my nie byłoby problemu, ale pamiętajmy że to nie jest zwykła wyprawa tylko eskorta. I to komplikuje sprawę. O pomoc będziemy mogli poprosić też w Vallaki, w tamtejszej kaplicy. Więc będę się upierał żeby ominąć ich obóz. — Agust wstał od stołu i nalał sobie nieco wody do szklanki.
— Twoje argumenty do mnie nie przemawiają — stwierdził Cahnyr. — Za każdą pomoc i tak będziemy musieli zapłacić, a jaką masz gwarancję, że w Vallaki ją dostaniesz? Żadnej. A zadanie pytania nic nie kosztuje. Najwyżej powie “nie pomogę”, a idąc koło obozu nie stracimy czasu.
— Nie ma pewności. Gdyby nie to że sam mogę to zapewnić, że jestem w stanie nas przed tym zabezpieczyć, to bym tego nie oponował.
— Tak jak w nocy? — Cahnyr spojrzał na niego z niedowierzaniem. — Jakoś nie zadziałało. Więc nie możesz powiedzieć, że nas zabezpieczysz.
— Lepiej niż w nocy — przerwał mu Agust. — Bo się do tego przygotuje. Wczoraj zużyłem zbyt wiele sił na walkę z Doru żeby to załatwić szybko. Dziś, i aż do rozwiązania problemu wiedźm się będę oszczędzał.
— Bo wiesz, że nic złego po drodze nas nie spotka i nie będziesz musiał zużyć swych sił? — W głosie zaklinacza brzmiał cały ocean wątpliwości. — Dasz za to głowę? Poza tym uważam, że to one powinny zdecydować, bo ona najwięcej ucierpiały.
— Ale ja nie decyduje, wyrażam moją opinię, jest nas piątka. — Agust podszedł do Cahnyra. — Możesz wierzyć że zrobię co trzeba żeby was zabezpieczyć.
— Rycerz ma rację… — bąknął Hassan. — Powinniśmy obrać kierunek na Vallaki i ominąć obóz Vistanich. Im szybciej opuścimy tą przeklętą wioskę i dotrzemy do miasta, tym lepiej.
— Skończcie już, bo mi głowa pęknie — przerwała im Cely. — Jedziemy prosto do Vallaki… Agust ma rację, to nie jest zwykła wyprawa, tylko eskorta. A jeżeli Vistani faktycznie pracują dla Strahda, to pewnie wiedzą, że ma on oko na Ireene. Co jeśli będą chcieli nam ją uprowadzić?. — ciągnęła słabym głosem.
— O naszej wyprawie już pewnie wszystkie ptakie ćwierkają — powiedział Cahnyr, niezbyt zadowolony z tego, że Cely zmieniła zdanie. — I wszystkie nietoperze. Ale to twoja wola i z tobą spierać się nie będę.

“Chociaż uważam to za krańcową głupotę z twojej strony” — dodał w myślach.

— Normalnie bym poszła do Vistani, może i naprawdę mogliby nam pomóc. Ale raz, że ta starowizna wiedziała o nas tyle, że gdyby miała jakiekolwiek pojęcie o tych urokach, powiedziałaby nam o nich, a dwa, że im więcej nadłożymy drogi tym pewniejsze będzie, że coś się podczas tej eskorty rypnie. Także ten, Cahnyr, skończ biadolić o tym uroku, najgorsze za nami, teraz pozostało tylko iść do przodu — rzekła Mira.

“Inaczej porozmawiamy, jak cię znów dopadnie” — pomyślał Cahnyr, nie mając już ochoty na dalszą dyskusję.

— Uważam, że pod koniec wędrówki powinniśmy skrócić drogę idąc przez las. — zmienił temat rozmowy. — Ściąć ten cypelek.
Pokazał na mapie.

Czekając na decyzje pozostałych wyciągnął z kieszeni znalezioną poprzedniego dnia figurkę i spróbował się przekonać, czy kryje jakąś tajemnicę. Figurka wydawała się zwykła. Wyglądała jednak tajemniczo i widać, że została dobrze wykonana. Gdyby mechanizm nie był zepsuty, byłaby naprawdę ładnym, a jednocześnie przydatnym przedmiotem. Teraz już była tylko ładna.

— Mnie też to kusiło, ale te lasy są niebezpieczne, a ja nie znam się na przeprawach przez dzicz. — Napomknął paladyn. — Nie próbowałbym tego, chyba że jest tu ktoś kto zna się na przeprawach i wytyczaniu szlaku przez knieję. Ale jeśli nie, to tego bym nie próbował. Mały zysk, duże ryzyko.

Hassan kiwnął głową do paladyna

— Dzicz to dla mnie nie nowość. To dobre miejsce na skrót.
— Też nie specjalnie kusi mnie przeprawa przez las — wtrąciła Cely opierając się o stół. — O widzę, że nie rozstajesz się ze swym znaleziskiem. — Wskazała palcem na figurkę, którą zaklinacz wyciągnął chwilę wcześniej.
— Mówicie tak, jakby miła wędrówki przez las stanowiła tygodniową przeprawę przez dżunglę — powiedział Cahnyr. — A kto chciał iść na skróty do obozu Vistani? Dużo dłuższa droga. — rzekł, po czym odpowiedział Cely — Jestem ciekaw, czy kryje jakieś tajemnice, a równocześnie nie chcę jej zniszczyć. Może ten fachowiec w Vallaki zdoła ją postawić na nogi. Znaczy naprawi zegarek.

Zabrał się za odkręcanie ledwo widocznych śrubek.

— Podróż wzdłuż strumienia to co innego niż podróż przez las, gdzie może nie być jakiegoś punktu odniesienia. Wtedy nawet na tak małym terenie można zbłądzić. Ale skoro dla ciebie to miły spacer, to rozumiem że znasz się na tym, prawda? — zaciekawił się paladyn. — Dasz radę nas poprowadzić?
— Nie mówisz do kogoś, kto całe życie spędził w bibliotekach, a las widział tylko na obrazku — odparł Cahnyr. — Wędrowałem nieco. Mira, co sądzisz o małym spacerku przez las? — zwrócił się do pół-orczycy.
— Ja i las to jedno, mogę was poprowadzić, jeżeli chcecie. Razem z Hassanem, ma się rozumieć.

Wojownik drapał się po rozwichrzonej brodzie i kiwnął głową twierdząco.

— No to załatwione — powiedział Cahnyr. — W takim razie chyba możemy iść. Jak tylko zabierzemy nasze rzeczy — dodał.

- Mamy gości! - Cely i Cahnyr usłyszeli głos jakiejś kobiety. - No gości mamy, podnieś dupsko! - Kobieta dodała szeptem i pobiegła do pary zaklinaczy. Za nią stał jakiś zaspany mężczyzna.
- Witajcie u Arasków! Proszę, proszę, rozejrzyjcie się, mamy naprawdę dobre ceny. Ja jestem Yelena, a to mój mąż, Gunther. Miło nam was widzieć w naszych progach. Wszystko co tu widzicie jest na sprzedaż, ale jeśli chcielibyście zobaczyć coś “szczególnego”, dajcie tylko znać.
Celeana nie chcąc psuć od razu na wejściu humorów sprzedawców własnymi ofertami sprzedaży rozejrzała się po sklepie. Jej wzrok przykuły małe flaszeczki z napisem “woda święcona”.
- A to? Po ile to macie? - spytała biorąc jedną z buteleczek do ręki.
- Ach, woda święcona. W naszej dolinie to bardzo cenna rzecz. A jakże niespotykana! Ale nie! - Kobieta uderzyła się pięścią w pierś. - My nie wyzyskujemy. Jedyne dwadzieścia pięć złotych monet.
Cely spojrzała na Cahnyra pytającym wzrokiem. Woda święcona mogła być dla nich bardzo przydatna w tych stronach, jednak nie wiedziała czy jest warta tej ceny.
- Cenna rzecz? - Cahnyr pokręcił głową z niedowierzaniem. - Cena jak za płynne złoto - powiedział - a gwarancji żadnych. Bo i tak nikt z reklamacjami nie przyjdzie, jeśli w środku jest woda z fontanny.
- Chyba, że możemy wymienić coś na tę wodę - wtrąciła Cely pośpiesznie, zanim Yelena zdążyła zareagować na słowa Cahnyra.
- Hmm… a cóż takiego posiadacie? - zapytała kobieta, zakładając ręce na pierś. Mężczyzna stojący na końcu pomieszczenia popijał sobie jakiś gorący napar.
- Może jeden z pierścieni? - Cahnyr spojrzał na dziewczynę. - Prawdziwe złoto, jak by nie było.
Dziewczyna skinęła głową twierdząco, więc Cahnyr położył na ladzie jeden z pierścieni.
- Czy to wystarczy? - Cely spytała patrząc na kobietę.
Kobieta najpierw przyjrzała się błyskotce z daleka. Jakby chciała się najpierw z nią zapoznać. Potem ostrożnie wzięła w dwa palce, przyjrzała się z bliska, stuknęła o ząb.
- Tak, to by wystarczyło. Kim wy jesteście? Nie widziałam was tu nigdy. Pochodzicie z Krezk czy z wioski Barovia?
- W takim razie my weźmiemy wodę, a pierścień jest twój. - Pół-elfka uśmiechnęła się. - Nie, masz rację nie pochodzimy z tych stron. Nie będę nawet wysilać się z tłumaczeniem skąd jestem, bo to na tyle mała wiocha, że pewnie nikt tutaj nie będzie kojarzył. - Zaśmiała się lekko. - Macie może olej do latarni?
Kobieta skinęła głową i machnęła do męża. Ten poszperał chwilę i wyciągnął butelkę wypełnioną olejem. Podszedł i pokazał klientom.
- Jeden srebrniak za buteleczkę - powiedziała kobieta, po czym zapytała, przyglądając się uważnie parze. - Paracie się magią?
- Tak, trochę - odpowiedział szczerze Cahnyr. - Dlaczego pytasz? Czyżby w okolicy nie było żadnych magów?
- Potrzebujecie jakiejś magicznej pomocy? - Cely zaciekawionym głosem odpowiedziała pytaniem na pytanie.
Kobieta uśmiechnęła się promiennie.
- No w końcu. Gunther, pokaż im to!
Pan Arasek sięgnął po drewnianą skrzynkę i położył ją na ladzie, zapraszając gestem Cahnyra i Cely. Powoli ją otworzył, ukazując dwa magiczne zwoje.
- Z tego co mi wiadomo, te zwoje zawierają za-klę-cia! Takie prawdziwe. Ten to “animate rope”, a ten to “false life”. Z tego co mi mówili, kiedy je dostałam, to to, że mogą być użyte przez… - wyciągnęła dłoń i zaczęła wyliczać na palcach - czarodzieja, barda, oraz zaklinacza. Cokolwiek to znaczy.
- Mogę je zobaczyć? - Zaklinaczka spytała delikatnym głosem, wyciągając rękę w stronę skrzyni.
- Proszę. - Zachęciła kobieta. - Tylko ostrożnie.
Cely delikatnie rozwinęła jeden z podanych przez kobietę zwojów i zaczęła go oglądać.
- Ciekawe… - mruknęła pod nosem. - Ile za nie chcecie? - spytała przenosząc wzrok znad zwojów na kobietę.
- Za oba zwoje jedyne 170 złotych monet. - Kobieta oparła się łokciami o ladę.
Celaena słysząc cenę zwojów rzuciła szybkie spojrzenie w kierunku zaklinacza, po czym odłożyła je z powrotem do skrzyni.
- Niestety nie posiadamy w tej chwili takiej sumy… - odpowiedziała. - Być może, kiedyś. - Uśmiechnęła się do sprzedawców, po czym spojrzała na półki z towarami. - Poprosimy z pięć butelek oleju do lampy. - Wskazała na butelki z olejem, po czym dodała:
- A nie chcieliby państwo może wzbogacić swego asortymentu o kilka ciekawych rzeczy? - Zaczęła powoli wyciągać i wykładać na ladę rzeczy, które chcieli sprzedać.
Pani Arasek zagwizdała.
- No, no, no! A i owszem, chętnie! - Zaczęła oglądać skarby wyłożone przez Cely z pełnym zainteresowaniem.
- Interesuje państwa wszystko, czy jakieś konkretne rzeczy? - spytała Cely.
- Jeśli towar jest nieuszkodzony, co możemy zastanowić się nad wszystkim, co ma jakąkolwiek wartość - pani Arasek uśmiechnęła się.
- Z pewnością nic z tego nie jest uszkodzone - zapewnił Cahnyr. Wziął do ręki pudełko. - Proszę popatrzeć. Nawet najmniejszej ryski.
Demonstrując zalety pudełka równocześnie sam dokładnie je obejrzał - na wypadek, gdyby kryło jakiś sekret, który wcześniej przegapili. Fałszywą ściankę czy coś ukrytego w pokrywce. Pudełko wydawało się nie kryć żadnych tajemnic.
- Tak, doprawdy piękne cacko. Chętnie to od was odkupię.
Po długim czasie wyceniania i oglądania przedmiotów powiedziała:
- Za te błyskotki mogę wam dać łącznie dwieście dwadzieścia złotych monet. Odpowiada wam to?
Cahnyr spojrzał na Cely, a potem skinął głową.
- Uważam, że to dobry interes dla obu stron - powiedział, po czym przesunął wszystkie przedmioty w stronę pani Arasek.
Połowa złota trafiła do sakiewki zaklinacza, drugą część schowała półdrowka.

- Tak przy okazji... - Cahnyr rozejrzał się po zgromadzonym na półkach asortymencie. - Chciałbym kupić parę drobiazgów ze srebra dla mojej... - spojrzał na Cely - narzeczonej. Jakiś pierścionek, bransoletka... Macie coś takiego?
Cely spojrzała na pół-elfa nieco zdziwionym wzrokiem, jednak nie miała zamiaru o nic pytać w tej chwili, w razie jakby była to część jakiegoś planu Cahnyra. Uśmiechnęła się ciepło, wcielając się w rolę “narzeczonej”.
- Kochanie, to miłe z twojej strony, ale nie trzeba… Naprawdę, powinniśmy skupić się na bardziej konkretnych zakupach… - odparła, chociaż gest zaklinacza sprawił, że zrobiło jej się ciepło na sercu.
Cahnyr objął ją i przytulił, czekając na odpowiedź sprzedawczyni.
Pani Arasek uniosła brwi.
- Niestety nie mamy biżuterii. Urocze - mruknęła, spoglądając kątem oka na męża. - Ostatnia błyskotka jaką ja dostałam od swojego mężczyzny to był srebrny pierścień, trzydzieści lat temu. - Westchnęła ciężko. - Szkoda, że “srebro” zeszło z pierścionka po dwu tygodniach.
- To może kupimy jakąś ładną sukienkę? - Spojrzał na Cely, nieco rozczarowaną odpowiedzią, jaką udzieliła pani Arasek.
- O, z tym zdecydowanie możemy pomóc! - powiedziała uradowana Yelena.
Cely uśmiechnęła się jednocześnie przewracając oczami.
- Ty jak się uprzesz, to już nie da się ciebie przegadać, co? - Pocałowała chłopaka w policzek. - Ale w sumie chyba przyda mi się coś nowego. - obejrzała się na swoją czerwoną szatę, która nosiła wyraźne ślady różnych przygód.
- Podoba ci się coś z tego? - Cahnyr wskazał na szereg znajdujących się na wieszaku sukien.
Pół-elfka podeszła do wieszaka i zaczęła przeglądać suknie.
- Hmmm… a może to? - Wyciągnęła długą, czarną dopasowaną sukienkę z czerwonym wzorem przedstawiającym smoka. Miała ona rozcięcie na nodze podobne do tego w obecnej sukni zaklinaczki, głęboko wycięty, sznurowany dekolt i odsłonięte plecy. - Myślisz, że będzie mi pasować?
- No, może być... - powiedział, zdając sobie sprawę z tego, że nadmierny entuzjazm wpłynie niezbyt korzystnie na jego sakiewkę, a miał przecież jeszcze inne plany.
Zaklinaczka pytająco spojrzała na pół-elfa przekrzywiając głowę.
- Nie podoba ci się?
- Dość dużo tych sznureczków... - powiedział. Pozwolił, by dziewczyna dopowiedziała sobie resztę.
- Więcej zabawy - zażartowała - To może ty coś zaproponujesz? - uśmiechnęła się wskazując na wieszaki.
- Skoro ci się tak podoba…- Cahnyr zrobił minę, w której entuzjazmu zbyt wiele nie było. - Co prawda nie wiem, gdzie się w tym pojawisz..
- A to dlaczego? Nie po to kupuje się ubrania, żeby ich nie nosić… - spytała, coraz bardziej zdziwiona zachowaniem Cahnyra.
"To zależy od ubrania", pomyślał półelf.
- Wybieramy się na festyn do burmistrza? - spytał. - Kto jest burmistrzem? - spojrzał na właścicielkę sklepu.
Cely położyła sukienkę na blacie.
- Tę poproszę - powiedziała, po czym przeniosła wzrok na zaklinacza.
- Myślę, że można się wybrać na ten festyn. Plakaty wiszą po całym mieście, to musi być coś ciekawego - odrzekła udając zainteresowanie wydarzeniem.
- Nie przymierzysz?
- W sumie racja… Się okaże jeszcze, że nie będzie dobrze na mnie leżeć. - Uśmiechnęła się biorąc szatę z powrotem do rąk. - Gdzie mogę to przymierzyć? - Spojrzała na sprzedawców.
- Tam. - Wskazała pani Arasek. - Możesz zakryć się tą kotarą zwisającą z sufitu. A co do festynu, to lepiej żebyście poszli. Burmistrz nie lubi widzieć ludzi nie podzielających jego entuzjazmu i nie zgadzających się ze słowami “wszystko będzie dobrze”! - Kobieta przewróciła oczami. - Tylko nie rozpowiadajcie, że zadrwiłam sobie z tego. Chcę jeszcze trochę pożyć.
- Przyjemny gość, nie ma co… - Pół-elfka skomentowała, znikając jednocześnie za kotarą.
- A kim jest... mężczyzna z taką nietypową ręką? - spytał Cahnyr. - Widzieliśmy go w asyście strażników. Rozwieszali ogłoszenia o festynie.
- Ach, Izek Strazni, to pewnie o nim mówisz. - Po raz pierwszy odezwał się sam z siebie mąż pani Arasek. - To osobisty strażnik burmistrza. Jest potężny i przerażający. Podobno dawno temu, kiedy był na polowaniu ze swoją rodziną, jeszcze jako wyrostek, został zaatakowany przez wilkory. Został ugryziony przez jednego w rękę. Jego siostra zaginęła w całym tym motłochu i nigdy jej nie odnaleziono. Ale co najdziwniejsze, następnego dnia jego ręka odrosła! Tylko dużo większa i obrzydliwsza. I podobno sama z siebie potrafi czarować.
- Ee, bajek się nasłuchałeś, stary głupcze - skomentowała pani Arasek i machnęła ręką - ale fakt, dziwak z tego Izka. Podobno co najmniej raz w tygodniu składa wizytę Gadofowi Blinskiemu- naszemu miejscowemu twórcy zabawek. Ciekawe po co? Nawet nie ma dzieci.
- Ten koleś już na pierwszy rzut oka wydał mi się dziwny. - Cely rzuciła zza kotary. - Na bogów! Ile tu tych sznurków! - zawołała mocując się z wiązaniami sukni.
- Pomóc ci, czy dasz sobie radę? - Cahnyr obrócił się w stronę zasłony.
- Dam radę! A jeśli to nie problem, to chciałabym zapytać o tych ludzi w dybach. Szczególnie o dzieci, za co one zostały tam uwięzione? - spytała z troską w głosie. - Uff… nareszcie. Dobra mogę wyjść. - Odsunęła kotarę i okręciła się, żeby pokazać jak suknia leży.
Cahnyr z uznaniem pokiwał głową.
- Jak na miarę szyta - powiedział. - Idealnie. I w ogóle - dodał.
Pół-elfka zaśmiała się.
- Mało jesteś przekonujący. - Uśmiechnęła się i puściła mu oczko, po czym zwróciła się do kupców. - Wracając do tematu, za co ci ludzie zostali uwięzieni?
- No ładnie, ładnie. Pasuje ci. Bardzo podkreśla talię. Pamiętam jak sama byłam taka smukła… - Na chwilę kobieta rozmarzyła się. - Ach, ludzie w dybach. Narzekali, że wcale dobrze nie będzie. Że Strahd nas pozabija. Że cotygodniowe “najlepsze w tym roku” festyny to tylko mydlenie oczu. I burmistrzowi się to nie spodobało. Oskarżył ich o zakłócanie spokoju i celowe obniżanie morale oraz wprowadzanie nieprzyjemnej atmosfery. - Rozłożyła bezradnie ręce i pokręciła głową.
- I co, macie po prostu chodzić uśmiechnięci nawet jak jest wam źle i na nic się nie skarżyć? To chore, ten człowiek jest chory… - Cely skrzywiła się słysząc słowa kobiety.
- Widać pan burmistrz nie lubi, gdy kto ma inne zdanie... Długo tak siedzą? Kiedy ich wypuszczą? - spytał Cahnyr, nie spuszczając jednak wzroku z Cely.
- Nie mam pojęcia - odpowiedziała smutnym głosem sprzedawczyni. - Niestety, taki nasz los. Nie możemy na to nic poradzić. Ee… czy to wasz znajomy? - spytała, kiwając dyskretnie głową w stronę otwartych drzwi. Na zewnątrz widać było mężczyznę, który wcześniej podążał uparcie za Cely i Cahnyrem. Spokojnie czekał, oparty o płot.
- Nie do końca… - zaczęła Cely. - Nie znamy tego człowieka, ale od jakiegoś czasu mam wrażenie, że nas śledzi…
Cahnyr podszedł do drzwi i zamknął je.
- On może poczekać - powiedział. - Z panią się bardzo przyjemnie rozmawia - zapewnił. - Poza tym miałbym jeszcze parę pytań. Dlaczego ludzie biorą wodę z fontanny? Czy w mieście są z tym jakieś kłopoty? Niedaleko chyba jest jezioro...
- Spokojnie skarbie, daj zastanowić się państwu nad jednym pytaniem, potem zadawaj następne. - Cely wstrzymała zaklinacza, dając szansę na odpowiedź Yelenie i jej mężowi.
Kobieta pokręciła głową.
- Z wodą nie mamy żadnych problemów. Nie każdy ma studnię na podwórku, więc czerpią ją po prostu z fontanny. Jest czysta i zdatna do picia, zapewniam.
- Kogo przedstawia posąg z fontanny? - spytał Cahnyr.
- Nikt tego nie wie na pewno. Ale burmistrz twierdzi, że przedstawia jego przodka, pana Vallakiego, założyciela miasta. Szczerze, to nie mam na ten temat opinii.
- To co? Bierzemy tę? - Cely wtrąciła pytanie, spoglądając na pół-elfa.
- Oczywiście, kochanie - odpowiedział. - Wyglądasz w niej ślicznie. To ile? - spojrzał na panią Arasek. - I czy może tę suknię pani jakoś... zapakować? Czy też chcesz - przeniósł wzrok na Cely - wracać w tym do gospody.
- Mam ochotę się nią trochę pochwalić - odparła niewinnie.
Cahnyr skinął głową. Prawdę mówiąc tego się właśnie spodziewał. No i, nie da się ukryć, myślał też o tym, jaką będzie mieć przyjemność z wysupłuwania Cely z tych wszystkich sznureczków.
- A niech będzie dziesięć sztuk złota - powiedziała pani Arasek.
- Kochanie, ale to kosztuje piętnaście - odezwał się mąż.
- Cicho tam, ty się akurat znasz - warknęła pani Arasek.
- Dziękujemy bardzo - powiedział Cahnyr, kładąc złote monety na ladzie. - Gdybyśmy mogli kiedyś być pomocni, to proszę o nas pamiętać.
- Doceniam - pani Arasek wyszczerzyła się i kiwnęła głową w podzięce.
- Jeszcze jedno. - Cahnyr zatrzymał się, gdy byli już przy drzwiach. - Gdzie znajdziemy tego twórcę zabawek?
- Jego sklep znajduje się niedaleko na zachód od rynku, tuż na południe od karczmy “Błękitna Woda”, na pewno musieliście o niej słyszeć. A może... może chcecie plan miasta? Tylko jedna sztuka złota?
- Weźmiemy - powiedziała bez chwili wahania Cely, która za moment stała się właścicielką pięknego, kolorowego i dokładnego planu.

- Tu jest nasz sklep - powiedziała pani Araska - tu "Błękitna Woda", a tu mieszka pan Blinski.
Cely skinęła głową i schowała plan.
- Dziękuję! Dziękujemy - zabrzmiał dwugłos, a po chwili para zaklinaczy opuściła progi "Podwórka"


- Czym możemy służyć? - Cahnyr zwrócił się do mężczyzny, który stale podpierał płot i wpatrywał się w wejście do sklepu.
Mężczyzna odsunął się od płotu i wyprostował. Przyłożył pięść do ust i odchrząknął kilka razy.
- Lady Watcher zaprasza was do swojej posiadłości na kolację. Ma dla was pewną propozycję. Czy ci, którzy byli z wami wcześniej w karczmie, to wasi towarzysze? Jeśli tak, to też mogą czuć się zaproszeni - powiedział poważnym tonem.
- Ciekawy sposób przekazywanie zaproszenia, nawet jeśli chodzi o kogoś nieznajomego - odparł Cahnyr. Spojrzał na Cely, której kreacja nadawała się na oficjalną wizytę. - Kim jest lady Watcher i gdzie mieszka?
- Mieszka na północ od karczmy Błękitna Woda. Z całą pewnością z łatwością rozpoznacie jej posiadłość, gdyż jest najznamienitsza i największa w Vallaki. Lady Watcher jest wysoce szanowaną personą i jest głową najwspanialszej, szlachetnej rodziny w tym mieście. Chciałbym tylko zaznaczyć, że na zaproszenie Lady Watcher “się nie odmawia”. Lady Watcher jest gotowa przyjąć was na kolację dziś, bądź jutro wieczorem.
- Cóż… Wygląda na to, że mamy już plany na wieczór… - stwierdziła Cely. - Tylko pytanie jak reszta zareaguje na zaproszenie…
- Proszę powiedzieć lady Watcher, że z przyjemnością przyjmiemy jej zaproszenie. - Cahnyr spojrzał na mężczyznę, zapewne jakiegoś przydupasa pani Watcher. - Przynajmniej my dwoje. Ale chciałbym się jeszcze dowiedzieć, dlaczego nie podszedłeś do nas w gospodzie.
- Cahnyr, jeszcze będzie okazja, żeby o to spytać. Wracajmy powiadomić resztę o zaproszeniu - powiedziała Cely.
- Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem, szczęście ty moje. - Cahnyr skłonił się uprzejmie swojej dziewczynie, przyjaciółce, kochance i potencjalnej narzeczonej zarazem. - Chodźmy więc do gospody. Znajdziemy naszych przyjaciół. Z pewnością się ucieszą.
Dziewczyna skinęła głową, po czym wzięła chłopaka pod rękę.
- A tak w ogóle, to rozumiem, że awansowałam? - powiedziała żartując z tego, że zaklinacz przedstawił ją jako swą narzeczoną.
- A nie sądzisz, że to dobrze brzmi? - Cahnyr uśmiechnął się lekko. - Ale nad oficjalną stroną tego zagadnienia będę musiał jeszcze popracować.
- Hahaha, brzmi ładnie. Chociaż trochę chyba zbyt oficjalnie, jak na tak dość krótką, bardzo przyjemną, ale krótką znajomość. - Pocałowała go delikatnie.
- Krótka przemieni się w dłuższą - odpowiedział, unosząc do ust jej dłoń. - Chodź, księżniczko. Trzeba powiadomić pozostałych o tym radosnym zdarzeniu.

Mira i Agust poszli do świątyni. Znajdowała się niedaleko karczmy. Kiedy dotarli już przed same drzwi, zobaczyli starszego mężczyznę z chłopcem przy jego boku.

Starzec trzymał dłonie na czole jakiejś kobiety i szeptał do niej:

— Wszystko będzie dobrze. Pamiętaj drogie dziecko, że zawsze możesz szukać schronienia w świątyni Porannego Pana.
— Dziękuję, dziękuję ojcze Lucianie Petrovichu, tak się cieszę, że cię tutaj mamy — powiedziała niemal ze łzami w oczach i odeszła.
— Yeska — zwrócił się starzec tym razem do chłopca — Idź proszę sprawdzić, czy Borovich już jest gotowy.

Chłopiec skinął posłusznie głową i pobiegł, prawie wpadając na parę przybyszów.
Za płotem jakiś mężczyzna kopał grób.

Był młody, ubrany skromnie i ubrudzony ziemią. W ręku miał wielką łopatę. Spojrzał na Agusta i Mirę ponurym wzrokiem i wrócił do swojej roboty.

— Zdaje się że szykuje i się pogrzeb — skomentował paladyn do Miry. — No to oby się dobrze przygotowywali. Bo jeszcze trochę i te słowa mogłyby być podejrzane.
— Ciekawa jestem kto zmarł… W każdym razie, niechaj mu Kelemvor będzie lekkim sędzią… Chodźmy dalej.

Agust z uśmiechem podszedł do kapłana, który właśnie odprawił chłopca ku jakiemuś zajęciu. Co mogło okazać się świetny momentem do rozmowy w sześć oczu.

— Witajcie kapłanie. Jestem Agust, paladyn Sune, a ta moja urocza towarzyszka to Mira. Przyszliśmy z tobą porozmawiać bo być może będziesz potrafił nam pomóc.
— Witajcie. — Kapłan skinął głową na przywitanie — Jestem ojciec Lucian Petrovich, opiekun tej świątyni — powiedział i ze zdziwieniem patrzył na Mirę, ale szybko się opanował i postarał się przywrócić twarzy neutralny wyraz. — W czym mógłbym wam pomóc?

Paladyn rozejrzał się dookoła czy nikt aby przypadkiem nie znajduje się tu jakaś para ciekawskich uszu, która mogłaby się przysłuchiwać, a potem niezbyt głośno skierował swoje słowa do kapłan.

— Ostatnio mieliśmy do czynienia z wiedźmami. I niestety będziemy pewnie mieli jeszcze pewnie co jakiś czas. Szukamy sposobu na zabezpieczenia się przed plugawą magią. Ostatnio nawiedziły nas w snach i zesłały na nas koszmarne wizje, których nie sposób było przerwać. Mnie udało się odpędzić moje, jednak me towarzyszki już nie miały tyle szczęścia i to mocno na nie wpłynęło. Znasz może jakieś sposoby?

Lucian otworzył szerzej oczy i westchnął cicho.

— Czy cierpią na jakieś dolegliwości po tym ataku? Hmm… wiedźmy to paskudne stworzenia. Idealnym zabezpieczeniem przed nimi byłaby nasza świątynia. Gdyby nie fakt, że przed kilku nocy ktoś wykradł kości świętego Andrala, które chroniły to miejsce przed wszelkim plugastwem i nawet sam… — tu ściszył głos — …Strahd nie był w stanie stanąć na tej ziemi… ale… ale ty jesteś paladynem. Tobie mogę zaufać. Zaoferuję wam schronienie i bezpieczeństwo przed złem tej doliny, jeśli pomożesz mi odnaleźć te kości, jak najszybciej to tylko możliwe.

Agust spojrzał na Mirę, ale nic nie powiedział, tylko znów spojrzał na kapłana.

— Jakieś poszlaki? Podejrzenia? Nie mogły przecież od tak zniknąć. Jaka to się stało? Opowiedz nam wszystko co wiesz.
— Jedyne osoby, które wiedziały o kościach, to Donavich z wioski Barovia, oraz Yeska, ten chłopiec co prawie w was wbiegł. On mi tu pomaga, jest sierotą. Przyznał, że komuś powiedział o kościach, ale nie chce powiedzieć komu. No a przecież go nie zabiję za to. Każdy popełnia błędy.
— Z nim porozmawiamy, ale to na pewno nie wszystko. Gdzie były te kości? Jak i kiedy zniknęły. Musiały być jakieś ślady. — Sunita bardzo mocno się zamyślił. Obawiał się że to Strahd mógł zlecić tą kradzież kości a ktoś chciwy lub zastraszony tego dokonał. Głupcy dopuścili się świętokradztwa.

— Pokaż nam miejsce w którym były złożone.

Kapłan nakazał gestem podążać za nim i mówił szeptem po drodze:
— Kości były zamknięte w krypcie pod głównym ołtarzem kościoła. Ktoś włamał się w środku nocy, trzy dni temu, i je po prostu wykradł. — Przeszedł cały kościół, który wielkością i architekturą podobny był do tego w wiosce Barovia, tylko był w o wiele lepszym stanie. Lucian zatrzymał się przy kaplicy i kucnął do klapy, którą otworzył kluczem.
— Stara klapa została po prostu wyłamana. Już wymieniliśmy ją na nową — wytłumaczył i otworzył ją, ukazując niewielką kryptę, która teraz była pusta. Poświecił magiczną kulą światła, aby pokazać, że na pewno nic w niej nie ma.

Przy wejściu kościoła stanął zdyszany chłopiec. W rękach miał kilka bochenków chleba, które prawie mu wypadały.
W kościele było kilka osób modlących się albo szepczących coś do siebie nawzajem.
Paladyn zauważył leżące w krypcie grudki ziemi z trawą. Coś co raczej nie należało do typowego wyposażenia relikwiarza. Wyjął je i przyjrzał im się dokładniej.

— Zgaduję, że ty tego tutaj nie umieściłeś. — Spojrzał na kapłana pokazując mu jedną z gródek. — Ani nikt inny kto montował klapę.
— Nie… — kapłan podrapał się po głowie — …ale skąd to się mogło tutaj wziąć?

Dziecko podeszło i nieśmiałym głosem zagadało do kapłana:

— Przyniosłem pieczywo.
— Dobrze, zanieś je do mojego pokoju, potem się tym zajmę.

Chłopiec skinął głową i powolnym krokiem ruszył do pokoju Luciana.

— Ktoś to przyniósł na butach… A ten człowiek który kopie teraz groby? Kto to?
— Milivoj, jest naszym… można powiedzieć, że jest grabarzem. Był jedną z osób, o której pomyślałem, że mogłaby mieć jakiś związek ze zniknięciem kości, ale bałem się z nim o tym porozmawiać, bo jest… niezwykle temperamentny. Straży miejskiej też nie chciałem nic zgłaszać, żeby burmistrz nie oskarżył mnie o zakłócanie spokoju podczas festiwalu. On surowo karze tych, którzy się nie radują wraz z nim. Paranoja. Bo festiwale są prawie co tydzień.

Agust spojrzał na Mirę.

— Zdaje mi się, że mamy naszego pierwszego podejrzanego. Idziemy z nim…porozmawiać.
— Ależ oczywiście. Zobaczymy na ile jest temperamentny…
— Pewnie nie tak jak ty. Dzieciaka mógł przestraszyć, ale wątpię żeby był takim chojrakiem kiedy kto inny będzie miał tyle siły żeby przytrzymać go jak pięciolatka

Agust uśmiechnął się bo wiedział jaka ta perspektywa będzie zabawna. Ludziom nadużywającym siły potrafi się zmienić sposób patrzenia kiedy nagle nie są najsilniejsi. Zauważył wzrok kapłana który chyba nie do końca nadążał za tym co się dzieje.

— Zostały tu grudki ziemi, które nie biorą się znikąd. Zwłaszcza że te były zmieszane z trawą, więc to ktoś kto musi zrywać wierzchnią powierzchnię trawy przy kopaniu. Więc to żaden górnik ani inny kopacz. Pozostaje grabarz albo ogrodnik. Chłopak milczy bo ktoś kto go przestraszył jest pod nosem. A ogrodnika tu raczej nie macie.

Agust wstał, wskazał gestem kapłanowi żeby zamknąć klapę, a potem ruszył na spotkanie z grabarzem.
Kapłan z otwartymi ustami odprowadzał wzrokiem Agusta i Mirę.

— Czyńcie swoją powinność! — szepnął sam do siebie.
— Mira, ktokolwiek za tym stoi nie miał dobrych zamiarów. To nie jest kradzież pieniędzy ze świątyni, tylko poważne świętokradztwo. — Paladyn spojrzał na towarzyszkę. — W tym wypadku mogą wyglądać jak cywile, ale musimy ich traktować jak wrogów. Za tym się kryje coś większego.
— Tak, wiem wiem… Mnie bezczeszczenie zwłok także rozwścieczyło, nie musisz mi mówić że to się nie godzi.
— Tak, tyle że mnie chodzi o to, że zazwyczaj chciałbym rozwiązywać takie sprawy ugodowo. Ale tu stawka jest zbyt duża i jeżeli komuś coś się stanie, to sam to na siebie sprowadził.
— Rozumiem. — Skinęła głową.

Agust rozejrzał się po okolicy świątyni i cmentarza. Trzeb było porozmawiać z Milvojem na osobności. Nie było miejsca na wymigiwanie się i kłamstw.

— Milvoj? Witaj, masz może dla nas chwilę?

Mężczyzna przerwał kopanie grobu i otarł czoło z potu. Spojrzał z niechęcią na paladyna i zapytał:

— Czego chcecie? I skąd znacie moje imię? Ja was nie znam.
— Pomagamy w pewnej sprawie kapłanowi. Pytamy się o pewne rzeczy ludzi, którzy są wokoło świątyni. Możemy porozmawiać za świątynią na osobności, bez ciekawskich uszu? — odpowiedział Sunita.

Mężczyzna wzruszył ramionami i przełożył łopatę do prawej ręki.

— Dobra, byleby szybko. Nie mam czasu — mruknął.

Paladyn wskazał mu ręką obszar za świątynią.

— Tak jak mówiłem za świątynią na osobności. Nie chcemy ludzi niepokoić.

Mężczyzna ruszył niepewnym krokiem we wskazaną stronę, rozglądając się wokół siebie.
Agust się uśmiechnął. Rozejrzał się wokoło żeby się upewnić czy aby na pewno nikt ich nie słucha lub im się nie przygląda. Kiedy już tą pewność nabył stanął tak, żeby Milvoj był między nimi a ścianą.

— Dobrze, no więc do rzeczy. Dla kogo ukradłeś te kości i co masz z tego w zamian?

Milvoj skrzywił się.

— Jakie kości? O co wami do cholery chodzi? Ja kopię groby, a nie wyciągam z nich nikogo. Widzę, że to tylko marnowanie mojego czasu. Żegnam — powiedział i podjął próbę powrotu do swojej pracy.
— Nie tak szybko, teraz rozmawiamy — odparła Mira, rzucając się na Milvoja i łapiąc go za przysłowiowe szmaty. — I lepiej mów szybko co i jak, póki rozmawiamy ładnie.
— Nie zatarłeś dobrze śladów, Milvoj. I żeby było jasne. To nie jest drobna rzecz, jak zwędzenie trochę pieniędzy ze świątyni. To świętokradztwo. Mów, póki mojej towarzyszce nie skończyła się cierpliwość. Wdepnąłeś sobie w większe bajoro niż ci się może wydawać. Współpracuj a skończy się dobrze — dopowiedział bardzo spokojnym głosem paladyn, tym razem jednak już bez uśmiechu.

Twarz mężczyzny wykrzywiła się jeszcze bardziej a z jego oczu zaczęły kapać łzy.

— Yeska mi powiedział o tych kościach. A ja powiedziałem Henrykowi Van der Voortowi. On ma swój przybytek nieopodal rynku miejskiego, gdzie tworzy trumny. Poprosił mnie, abym wykradł dla niego te cholerne kości w zamian za wyżywienie moich braci i sióstr. Nasz pierdolony burmistrz potrafi tylko organizować festiwale i zapewniać, że “WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE”, ale nie będzie nic dobrze. Strahd nas kiedyś wszystkich powyrzyna i dla naszej ziemi nie ma już nadziei. Rozumiecie? Nie ma! — Wydarł się i zaniósł głośnym szlochem, cała jego twarz zrobiła się czerwona.

Agust wyjął z sakwy dziesięć złotych monet.

— Strahd coś kombinuje a ty pomogłeś zniszczyć jedno z niewielu miejsc, gdzie ludzie mogli się przed nim schronić. Popatrz mi w oczy. Pójdziesz teraz, przeprosisz kapłana. A to masz na wyżywienie braci i sióstr. To wam powinno wystarczyć na dłuższy czas, nie przejedz tego, nie chwal się tym nikomu. Zarób uczciwie pieniądze. A my idziemy naprawić co popsułeś. Dotarło? — Paladyn położył dłoń na ramieniu Miry tak by ta opuściła zapłakanego chłopaka. Włożył mu pieniądze w dłoń i powiedział. — I lepiej żebym nie dowiedział się, że sprawiasz kłopoty, zrozumiałeś? Nie przejedz tych pieniędzy, są dla twojego rodzeństwa.
— Ty mały, cholerny sprzedawczyku — warknęła Mira, wypuszczając grabarza z ramion. — Zejdź mi z oczu — dodała, po czym odwróciła się do Agusta. — Po tym co zrobił, dajesz mu pieniądze? — spytała zdziwiona.

Mężczyzna drżąc osunął się po ścianie kościoła na ziemię. Schował pieniądze i szepnął jedynie ciche “dziękuję” przerażonym głosem i czmychnął sprzed oblicza Miry i Agusta.

— Daje mu szansę. I nie jemu pieniądze, tylko jego rodzinie. Nie będę go oceniał za to co zrobił. Zrobił coś strasznego ale miał swoje powody. To mu da nauczkę, ale nie on jest naszym wrogiem. Strahd jest. To on ich do tego doprowadza. To on ich szczuje. On za to odpowiada.— Mówił patrząc jak Milvoj się oddala, a potem przeniósł wzrok na towarzyszkę i dotknął ją w ramię. — Ale teraz nie ma czasu na dysputy, musimy jak najszybciej odwiedzić pana van der Voorta.
— Jak myślisz, gdzie on może teraz być?
— W swojej pracowni, koło rynku, tak jak powiedział Milvoj. Chodźmy tam jak najszybciej— powiedział paladyn i skierował się w kierunku kolejnego przesłuchania ciągnąc za sobą Mirę.
— Oby ten był bardziej zdatny do współpracy niż nasz grabarz.
— Wątpię aby tak było. Niemniej sądzę że jak nim też porządnie potrząśniesz to też zacznie śpiewać — zaśmiał się Agust.

Agust i Mira po dziesięciu minutach dotarli do celu. Ten niepozorny sklep z trumnami miał dwa piętra i symbol trumny nad drzwiami wejściowymi. Całe okna na obu piętrach były szczelnie zamknięte, a na górnym piętrze zasłonięte kotarami. Wszędzie roztaczała się zupełna cisza.

— Ktoś sobie bardzo ceni prywatność— powiedział paladyn wskazując na okna. — Jakby nie chciał żeby ktoś mógł zobaczyć co jest w środku. — Agust zapukał do drzwi.
— To lepiej dla niego, aby mówił, bo mu przeszukamy tę budę doszczętnie w przeciwnym wypadku — odparła Mira

Po pewnym czasie w końcu ktoś się odezwał.

— Proszę odejść! Zamknięte do odwołania! — wrzasnął jakiś mężczyzna z środka.

Agust spojrzał na pół-orczycę z szelmowskim uśmiechem. Nie często miał okazję robić to co miał za chwilę zaproponować, wszak normalnie paladyn musiał przestrzegać pewnych reguł. W tej nietypowej jednak sytuacji w jakiej się znaleźli, mógł pozwolić sobie na więcej.

— Zdaje się że ktoś coś robi, i nie chce żeby mu przeszkadzano. A ja bym mu chętnie przeszkodził — szepnął uśmiechając się jeszcze szerzej. Oparł się barkiem o drzwi i wskazał Mirze miejsce zaraz obok siebie by również oparła się barkiem o drzwi. Następnie, jeszcze nieco ciszej, powstrzymując się od śmiechu, powiedział.
—Patrz za mnie, czy nikt się nie przygląda. Ja patrzę za ciebie. Jak z obu stron będzie spokój… przemy na drzwi.
— A tam się będziemy patyczkować z nim… — odparła Mira, napierając na drzwi.

To nie był najlepszy dzień dla drzwi sprzedawcy trumien. Drewniana przeszkoda z łatwością uległa pod naciskiem pary siłaczy i już po chwili leżała na ziemi.
W środku stał sam Henryk. Wpatrywał się milcząco w Agusta i Mirę.

— Kim wy do cholery jesteście? — w końcu się odezwał. Jego głos z trudnością wydobywał się z gardła. Całe pomieszczenie wypełnione było drewnianymi trumnami. Znajdowały się tu blisko siebie trzy pary drzwi do innych pomieszczeń. Poza trumnami obszerny pokój był pusty.
— Ciekawskimi osobnikami — rzekła groźnie Mira, wchodząc do środka. — Mamy kilka pytań. I jeśli nie chcesz skończyć jak te drzwi, lepiej na nie odpowiedź.

Mężczyźnie zaczęły się trząść nogi.

— Co chcecie wiedzieć? — zapytał. Wyglądał jakby miał zaraz stracić przytomność.
— O, na pewno się domyślasz. Wiesz co masz na sumieniu. My też wiemy. A teraz mów nam wszystko co wiesz, wszystko — odpowiedział Agust z nienaturalnym spokojem.
— T… to nie moja wina! Oni mnie zmusili! To te wampiry! Wszystko ich wina! Bierzcie te kości. Są na górze, w sypialni. Leżą w szafie. Na górze, w magazynie na drewno, śpi wampir. To on mnie do tego zmusił. Jak mogłem odmówić? Bałem się o swoje życie! — Cofnął się, aż w końcu jego plecy trafiły na ścianę. Ręce i nogi drżały. Powolnym ruchem wskazał na środkowe drzwi. — T… tam są schody na górę.
— Gdzie dokładnie są kości. Które drzwi. — Agust się przejął. Wampir w mieście to nie były dobre nowiny, ewidentnie na coś czekał. Tyle dobrze że to nie Strahd, tylko jeden z jego sług. — Gdzie śpi ten wampir? Jest tylko jeden? — Paladyn nie przestawał zadawać pytań.
— J… jeśli pójdziecie schodami, to na górze, po prawej są drzwi. Musicie przejść przez kuchnię, a potem wejść do mojej sypialni. Jest tam szafa a na jej dnie ukryte jest drugie, podwójne dno i w nim kości. Jeśli jednak skierujecie się od schodów w lewą stronę, znajdziecie tam magazyn na drewno. Obawiam się, że nie ma tam tylko jednego wampira. Nie wiem jak one tam w ogóle weszły. — twarz Henryka wykrzywiła się, był bardzo blady — Jest ich tam sześcioro.
— Mira, idę na górę po kości. Gdybyś usłyszała dźwięki walki, uciekaj i zabierz go stąd. Nie będę walczył tylko wiał więc nie czekaj na mnie w środku. — Agust złapał mocniej młot w ręce, oraz chwycił pewniej swój święty symbol, po czym ruszył ostrożnie w kierunku wskazanym przez snycerza. Odwrócił się jeszcze tylko i dodał.
— Odsłoń zasłony, przyda się tu więcej światła.
— Pomóż mi — spojrzała ostro na właściciela budynku, zabierając się do roboty.

Henryk wykonał polecenie Miry bez żadnych oporów.

— Kim wy jesteście? Nigdy o was nie słyszałem. Widzę, że jesteście albo bardzo odważni, albo niezmiernie szaleni — mówił, odsłaniając ciężkie zasłony.

Agust poszedł według wskazówek Henryka, do środkowych drzwi. Otworzył je i ujrzał schody. Wszedł po nich na górę i tak jak mówił Henryk, były tam dwie pary drzwi po jego obu stronach.
Paladyn nasłuchiwał przez chwilę. a potem skierował się w kierunku prawych drzwi, gdzie miała znajdować się kuchnia. Powoli i ostrożnie przekręcił klamkę by nie wydawać żadnych odgłosów. Klamka skrzypnęła pod naciskiem Agusta, drzwi uchyliły się ukazując niewielką kuchnię ze stołem otoczonym drewnianymi krzesłami. Na końcu pomieszczenia były kolejne drzwi.
Agust przełknął ślinę, i wszedł do kuchni, po cichu. Przymknął nieco drzwi za sobą i przez chwilę nasłuchiwał. Kiedy nic nie przerywało ciszy, powoli i ostrożnie ruszył w kierunku kolejnych drzwi.
Kolejny pokój również wyglądał skromnie. Niewielkie łóżko przykryte starym kocem, szafa, nocna szafka, stolik. Było tu czysto, lecz bardzo skromnie.
Agust wszedł i przymknął za sobą nieco drzwi. Otworzył szafę i zaczął przeszukiwać dno w poszukiwaniu kości.
“No dalej. Już jestem blisko. Teraz tylko je znaleźć i odnieść do świątyni” — pomyślał, cały czas nasłuchując i co chwila obracając głowę, żeby spojrzeć w kierunku drzwi.
Dzięki wskazówkom Henryka, Agust z łatwością znalazł schowek. Leżały w nim dwa zawiniątka. Większe zawierało kości świętego Andrala, a drugie, mniejsze, miało w środku trzydzieści srebrnych monet oraz dwanaście elektrum.
Agust zabrał zawiniątko z kośćmi po czym przykrył skrytkę i powoli ruszył na dół. Powoli zamykał za sobą drzwi starając się nie narobić hałasu. Od czasu do czasu to stuknął gdzieś łokciem, to kopnął przypadkiem jakiś mebel, złośliwie stojący nie w tym miejscu co trzeba, ale mimo to bezpiecznie zszedł schodami w dół.
Henryk odetchnął z ulgą widząc żywego Agusta z kośćmi.

— Nawet nie chcę wiedzieć jak zareagują, jak się dowiedzą, że kości zniknęły. Zaraz udam się do świątyni ojca Luciana. Nie chcę, żeby te bestie przegryzły mi gardło — jęknął cicho Henryk.
— Spokojnie, odeskortuj my cię. W świątyni sobie przemyślisz to co zrobiłeś. — Paladyn spojrzał na Mirę. — A my zastanowimy się co zrobić z tymi jegomościami na górze. A teraz chodźmy, kości są teraz najważniejsze. I pomóż mi wstawić te drzwi w framugę. Żeby nie było widać że są wyłamane.
— Dobrze, dobrze — odpowiedział potulnie Henryk. Na jego twarzy wyraźnie malowała się głęboka ulga.
— Sami szóstce nie damy raczej rady. Chyba żeby spali albo z innego powodu nie mogliby walczyć. Powinieneś sprowadzić resztę, a ja tu zostanę i będę obserować dom, aby upewnić się, że nam jakoś dyskretnie nie czmychną w tym czasie — stwierdziła Mira.

Agust spojrzał na nią przez chwilę.

— Dobrze ale uważaj na siebie. Gdyby cokolwiek się działo kieruj się do świątyni.

Po czym paladyn poprowadził przed sobą Van der Vorta w kierunku świątyni, bardzo pośpiesznym krokiem.