Drużyna ruszyła do zachodniej części wioski Barovia, tam, gdzie zaczynała się droga prowadząca w głąb doliny. Po około dziesięciu minutach podróży, drużyna zobaczyła w oddali kamienny most łączący dwa brzegi rzeki Ivlis. Rzeka miała porywisty nurt, a jej woda była krystalicznie czysta, koloru zimowego nieba. Na oko była szeroka na pięćdziesiąt stóp. Obecnie mgła nie była tak gęsta i wszechobecna jak wcześniej, a promienie słońca, choć słabe, docierały do ziemi tej doliny. Dzień zapowiadał się pięknie. Po prawej stronie widać było mroczny las. Drużyna po raz pierwszy znalazła się tak blisko niego.

— Przeszedłbym się wzdłuż strumienia. Zobaczymy jak wyglądają tutejsze tereny. W drodze powrotnej sprawdzilibyśmy drogę powrotną. Będziemy bardziej przygotowani przed jutrzejszym wyruszeniem. — Paladyn popatrzył na swoich towarzyszy starając się zarazić ich entuzjazmem do swojego pomysłu.
— Uwielbiam podróżować dzikimi traktami! — zawołała nieco nazbyt radośnie Mira, spoglądając przelotnie na Agusta. — Także ten, znacie moją opinię.

Cely spojrzała trochę krzywo na paladyna słysząc jego pomysł.

— Ja tam średnio, jeśli chodzi o spacery po tych terenach i zbaczanie ze szlaku, ale jesteśmy drużyną. Zrobimy jak zechce większość. — Zwróciła wzrok na Cahnyra i Hassana, czekając na ich zdanie na temat drogi, którą powinni iść.
— Na piechotę, po chaszczach? W nieznanym lesie? Trzymajmy się traktu. Nie ufam mgłom i tutejszej krainie. Zabłądzimy i znajdziemy się w miejscu, w którym nie chcemy być — Hassan miał wyrobioną opinię na temat podróży.
— Trakt, zdecydowanie. — Cahnyr poparł przedmówców i to nie tylko dlatego, że taką opinię wypowiedziała Cely. I nie dlatego, że bał się zabłądzić. — Nie jesteśmy tu po to, by podziwiać uroki dzikich ostępów. Powinniśmy jak najszybciej dotrzeć do obozu Vistani. Najwyżej potem, jeśli czas nam na to pozwoli, możemy wrócić brzegiem strumienia.

Cahnyr nie miał nic przeciwko wyprawom na łono natury, szczególnie w odpowiednim towarzystwie. Słoneczko prześwitywało przez liście, wietrzyk przyjemnie dmuchał, ptaszki śpiewały. Prawiło się panience słodkie dusery, a i na małe igraszki można było znaleźć trochę czasu.
To jednak, niestety, nie była odpowiednia chwila na takie rozrywki.

— Czyli wychodzi na to, że idziemy traktem. — skwitowała Cely. — Ruszajmy.

Aby niepotrzebnie nie przedłużać rozmowy Cahnyr dał dobry przykład, ruszając traktem.

— Zapraszam, panie, panowie — powiedział, oglądając się przez ramię na pozostałych.

Hassanowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Był człowiekiem czynu, więc poprawił glewię na ramieniu i ruszył traktem za czarownikiem. Szybko wysforował się na początek kolumny, aby po kilku chwilach jeszcze przyspieszyć kroku. Uważnie obserwował obie strony lasu i trakt przed nim, gotów ostrzec swoich towarzyszy w razie zasadzki czy innego zdarzenia.
Kiedy drużyna podążała obraną przez siebie ścieżką, zaklinaczce zaczęła doskwierać cisza. Postanowiła ją przerwać i zacząć rozmowę.

— Hmm… Chyba dość długa droga przed nami, to chyba dobra okazja żeby się czegoś więcej o sobie dowiedzieć? Bo mimo tego że pracujemy razem, to wiemy o sobie raczej niewiele — powiedziała. Nie miała na myśli oczywiście pół-elfa, z którym miała okazję porozmawiać dość wylewnie ubiegłej nocy. — Na przykład Hassan, wiemy jedynie, że pochodzisz z dalekich stron, ale nie mówisz o nich zbyt wiele. — Wskazała ręką na idącego przed nią wojownika.
— Inny kraj, inne obyczaje — dołączył do niej Cahnyr. — Może opowiesz coś o swojej Zakharze?
— A co chcielibyście wiedzieć? — zaśmiał się serdecznie wojownik, nie przerywając wypatrywania.

Cahnyr spojrzał na Cely, pozostawiając jej inicjatywę.

— No nie wiem, o panujących tam zwyczajach na przykład — rzuciła.
— Zacznijmy od stosunków rodzinnych, ślubów i tak dalej — dodał zaklinacz.
— Hmm... — wojownik zastanawiał się, jak ma objaśnić podstawowe zasady społeczne Zakhary właściwie barbarzyńskim awanturnikom. Potem jednak doszło to niego, że najlepiej opowiedzieć im o tym, czego obecnie najbardziej mu brakuje.
— Cóż, w Zakharze mamy dwie grupy i każda rządzi się osobnymi prawami. Niektóre prawa są podobne. Niektóre nie. Al-Hadar, to lud osiadły. Żyjemy w miastach. Ja jestem Al-Hadar i jestem z tego dumny. — Wojownik spokojnie kontynuował opowieść. — Są też Al-Badia, to nomadzi których domem jest pustynia. Podróżują od oazy do oazy i mają nieco inne zasady. Rodzina jednak, jest dla każdego Zakharyjczyka święta, bo najczęściej dotyczy domu i rodu, z którego się wywodzi. Szanujemy cudze domostwa, i poczytujemy sobie za zaszczyt bycia goszczonym, jak i bycia gospodarzem. Na przykład to, co wydarzyło się wczoraj z tą czarnoskórą elfką, nie powinno się już więcej powtórzyć. — Hassan obejrzał się na towarzyszy znacząco. — Odnośnie ślubów, kobiety w Zakharze mają dużą niezależność, ale często zdarza się, że rody dogadują się między sobą i panna trafia do niechcianego męża. Zakharyjczyk może mieć cztery żony. Właściwie nic nie zabrania mieć więcej żon, ale według prawa to mąż utrzymuje dom, więc tylko książęta mają całe haremy wypełnione żonami — wojownik uśmiechnął się znacząco do idących za nim kobiet — Jesteśmy tolerancyjni, nie to co tutaj. W Zakharze żyją zgodnie orki, elfy, ludzie, gnomy, dżinny i inne stworzenia, o ile szanują prawo dane przez oświeconego. Mamy bardzo duży szacunek do naszego prawa i do naszych obyczajów i surowo karamy każde odstępstwo od niego — Hassan ogólnie określił obyczaje Zakhary i w ciszy spokojnie czekał na następne pytania.

Cely skrzywiła się trochę na myśl o mężczyznach posiadających po cztery albo i więcej żon. Czy te kobiety mogą być szczęśliwe, wiedząc że małżonek darzy tym samym uczuciem kilka innych kobiet?

— Mówisz, że mężczyzna w twojej kulturze może mieć więcej niż jedną kobietę, a co z kobietami? Mają te same prawo? — spytała zaciekawiona.
— Czterech mężów? — Cahnyr spojrzał na zaklinaczkę. — O to pytasz?
— No tak, nie rozumiem dlaczego mężczyzna może wziąć sobie kilka żon, a kobieta mężów już nie. Mnie ogólnie nie podoba się taki stan rzeczy, ale jestem ciekawa. — Cely odpowiedziała na pytanie pół-elfa.
— Cztery żony oznaczają cztery teściowe — stwierdził Cahnyr. — Czasami jedna potrafi zatruć życie... A swoją drogą... Tyle żon, to może mieć swój urok, ale ja taki zachłanny nie jestem. Jak więc jest z tymi kilkoma mężami, Hassanie? — powtórzył pytanie, jakie zadała Cely.
— Jest taka wyspa, Afyal. Kobiety które tam mieszkają mogą mieć kilku mężów. Al-Badia, może nie wszyscy, ale niektóre szczepy to praktykują. — Hassan wzruszył ramionami — W moim kraju kobieta może być tym kim chce, ale musi sama wziąć los w swoje ręce. — Wojownik mrugnął do Cely — Przede wszystkim każdy w Zakharze musi znać swoje miejsce, ale los może kształtować sam, póki ma siły i odwagę. Ja na przykład, jestem mamelukiem, żołnierzem-niewolnikiem. Byłem na służbie u kalifa, przynajmniej do czasu, aż nie zapragnąłem zmienić swojego losu. Złamałem prawo, i jestem tutaj — dodał na koniec, a w głosie dało się wyczuć smutek i nostalgię.
— Przykro mi — powiedziała zaklinaczka. — Może jeszcze będzie ci dane tam wrócić.
— Żołnierzem-niewolnikiem? Czym to niby różni się od normalnego pójścia do wojska? — spytał Cahnyr. — I musiałeś opuścić ojczyznę, by zmienić los? Nie żałujesz tego?
— Czasem. Ale nie będę się nad tym zastanawiał. A odnośnie niewolników, mamy różnych. Eunuchy na przykład to kastrowani mężczyźni pilnujący haremu. Gorzej być niewolnikiem jakiegoś czarownika, bo nie wiadomo, jak się skończy. Zaś mamelucy… to najlepsi z niewolników. Wybierani spośród najsilniejszych, i najbardziej zdyscyplinowanych. Nic nie skruszy szyku mameluków, kiedy stoją ramię w ramię ze swoimi mieczami i włóczniami. — Hassana rozpierała duma, kiedy mówił o swojej dawnej formacji. Jednak zapał szybko mu przygasł, nostalgia znów powróciła — A co z wami? Jaka jest wasza historia? — zagadnął wojownik chcąc dowiedzieć się czegoś o swoich towarzyszach.

Cahnyr spojrzał na Cely.

— Ty pierwsza — powiedział.
— Co tu opowidać. Jak jestem w połowie drowką, także, jak pewnie się domyślacie, jestem wynikiem gwałtu, i to znienawidzonym do szpiku kości przez ojczyma i przybrane rodzeństwo… — Głos na chwile jej się zwiesił. Cahnyr pocieszającym gestem dotknął jej dłoni. Dziewczyna spojrzała mu w oczy i po chwili kontynuowała swą opowieść. — Kiedy miałam kilkanaście lat moja matka zmarła i wtedy już nic nie go hamowało… Któregoś dnia gdy się na mnie wściekł… chciał mnie uderzyć i w tym momencie nieświadomie uwolniłam swoją moc...
— Cely... — Cahnyr spróbował powstrzymać dziewczynę przed zbytnim dzieleniem się szczegółami.
— Pozwól jej mówić… — mruknął wojownik.

"Udław się tą ciekawością" — pomyślał Cahnyr.
Zaklinaczka spojrzała na Cahnyra, po czym dokończyła spokojniejszym już głosem.

— Ojczym i moje przybrane rodzeństwo spłonęli, a razem z nimi cały dom. Ojczym był szanowaną w wiosce osobą, nie wiedzieli do czego się dopuszczał. Ja zostałam uznana za wiedźmę, która spaliła własną rodzinę i przepędzona z wioski. — Odetchnęła ciężko, jej oczy były zaszklone. — To tyle…

Hassan aż sapnął, słysząc straszliwe wyznanie kobiety. Dla zakharyjczyka rodzina i dom była święta. Jednak wojownik nie potrafił jej osądzić. Zakhara i jej surowe prawa były bardzo daleko, a ona na szczęście była barbarzyńcą, a bogowie bywali dla nich łaskawi. Postanowił więc po prostu pomodlić się za jej duszę przy najbliższej okazji.

— A co z tobą czarowniku? — Hassan miał nadzieję, że w opowieści mężczyzny będzie mniej śmierci.
— Początki mego życia były zdecydowanie mniej tragiczne... — odparł Cahnyr — ...lecz i tak moje dzieciństwo nie było usłane różami. Dziadek mnie nie lubił, podobnie jak i wuj czy kuzynostwo. W końcu mieli mnie dosyć i wysłali do miasta, na naukę zawodu. To jednak nie bardzo pasowało ani mi, ani mojemu majstrowi. — Cahnyr pominął parę drobiazgów, związanych z majstrową i jej córką. — Potem pracowałem w cyrku, pracowałem nad moim talentem, szukałem skarbów, pilnowałem karawan. Typowe życie poszukiwacza skarbów.
— Mira? Agust? Jak się zaczęły wasze kariery? — Canhyr spojrzał na parę zamykającą ich grupę.
— Nie ma o czym mówić, naprawdę. — Wzruszyła ramionami pół-orczyca. — Miałam dobrą rodzinę, prowadziłam miłe życie i nawet zaczęłam być “kimś”. Ale wywróżono mi haniebną śmierć, więc zebrałam manatki i wyruszyłam, aby zmienić przeznaczenie.
— Wierzysz, że przeznaczenie można przepowiedzieć? — Cely spytała przyjaciółkę, mimo iż sama parała się magią, nie wierzyła zbytnio w historyjki o przeznaczeniu.
— Podobno są osoby, które mogą spojrzeć w przyszłość — powiedział Cahnyr, który podczas swej dość skąpej edukacji magicznej słyszał i o takich osobach, i o takich zaklęciach. — Kto ci to wywróżył, Miro?
— Stara wróżka podróżująca z moją karawaną. Mówiła, że jest nieomylna w tych kwestiach. A co do wiary w te wróżby, sami idziemy teraz do wróżek po to, aby poczytały nam przyszłość. Wierzę że można je wywróżyć, ale również w to, że można wyjść mu naprzeciw i zmusić je do zmiany.

Hassan obrócił głowę do Miry i pokiwał z aprobatą.

— W moim kraju Los jest w rękach każdego. Odważny zmienia go, tchórz mu się poddaje — wojownik zaczynał dostrzegać, że nie wszystkie zwyczaje barbarzyńców są mu obce.

Cely zastanawiała się chwilę nad słowami pół-orczycy. “Może coś w tym jest?” pomyślała.

— A masz już pomysł jak odmienić, to co ma się wydarzyć? — spytała z zaciekawieniem.
— Walczyć jako bohater. Jakoś nie chce mi się wierzyć, aby nic chodzącego po tej ziemi nie było w stanie mi sprostać. A jeśli to nie zadziała… — Mira zacięła się na moment. — …wtedy nie wiem.

Pół-drowka odwróciła się do przyjaciółki i z ciepłym uśmiechem na twarzy powiedziała.

— Na pewno zadziała. — Jednak gdy znów odwróciła się do niej plecami, jej twarz spochmurniała. “Co to za zmiana przeznaczenia, jeśli jej konsekwencją tak czy siak jest śmierć?” — nie rozumiała motywów wojowniczki.
— Niektórym wróżbom łatwo pomóc, szczególnie tym złym — stwierdził Cahnyr. — Trochę trudniej jest, gdy wróżka przepowie coś dobrego. Na przykład pięknego księcia czy pałac. Chociaż wolałbym, by mi nikt księcia nie przepowiedział... — dodał, by nieco rozładować sytuację.
— W Zakharze, książęta mogą brać sobie mężczyzn i kobiety. Wielu niewolników dałoby się pokroić za taką wróżbę — zachichotał wojownik. Niewątpliwie Hassan wolał nie być zabawką żadnego księcia.
— Zgiń, przepadnij... — Cahnyr udał, że spluwa przez lewe ramię.

Zaklinaczka uśmiechnęła się lekko pod nosem, słysząc żarty Cahnyra i Hassana, po czym odwróciła się do dwójki za nimi i spytała paladyna.

— A co ty nam powiesz o sobie Aguście? Jak już się tak uzewnętrzniamy?

Hassan zerknął ciekawie na rycerza, zastanawiając się, jakież to wydarzenia spowodowały, że szlachetnie urodzony znalazł się na szlaku jak zwykły awanturnik.

— Nic niezwykłego. Dzieciństwo to nauka razem z moimi braćmi i siostrą. Wiadomo szermierka, zarządzanie finansami, historia Nevewinter i rodów szlacheckich, słowem wszystko co dobrze urodzony panicz powinien wiedzieć. No i ciągłe bankiety, na których się pomagało w dyplomacji i biznesach ojcu, bo miałem do tego smykałkę. Gdyby nie to, że miałem… ciągoty do… pakowania się w kłopoty. To znaczy nikt mnie nie złapał, tylko rodzina się domyśla co wywijałem. — Agust westchnął. — Matka z ojcem obiecali mi że jak się nie opanuje, i jeszcze raz zrobię coś co będzie groziło wybuchem skandalu, to mnie wyślą do klasztoru. Tam według nich mieli mnie przytemperować. Zakładali że pójdę do świątyni Lathandera, Torma, albo Ilimatera. — Agust popatrzył w niebo, pogładził włosy.
— Pewnie mnie nie widzicie w roli takiego kapłana, i się wam nie dziwię, ja też nie. Udało mi się nieco ich przechytrzyć, bo razem z moim opiekunem wylądowaliśmy w świątyni Sune. Taka wiara, już bardziej mi pasowała, obowiązki również. I już miałem zostać kapłanem, kiedy pewna niesamowicie piękna kobieta powiedziała że ja nie zostanę w świątyni, idę z nią. — Agust się uśmiechnął tajemniczo pod nosem. — Powiem szczerze że po tym głosie spodziewałem się czegoś innego, nie przeszkadzało mi że była starsza. Okazało się że jednak nie na tym polegało pójście z nią. Otóż ta kobietą była Agnes, moja mistrzyni. Widziała jak walczyłem z bandytami w drodze do Newerwinter, i stwierdziła że nadam się do czego innego. — Agust wzruszył ramionami. — A potem to już z górki. Ćwiczenia, nauki, troche podróży z mistrzynią. Rodzina była usatysfakcjonowana. Bo jak coś wywinę, to już się na nich nie odbije, za to jak się wsławie to też przysporzy rodu chwały. A ja mogę w końcu żyć tak jak chcę. A tu znalazłem się bo przyszedł czas na pierwszą wyprawę samodzielnie, i złożenie ślubów.
— To znaczy, że wybrałeś się w takie porąbane miejsce na samodzielną wyprawę? Mało to rozsądne, a jak dostałeś się “pod komendę” księżny Morwen? — spytała Cely, na temat tego jakie problemy w domu chłopak sprawiał w domu nie chciała pytać, gdyż jego słowa wydawały się nadto wymowne.
— Moja mistrzyni mnie tu wysłała. Nie zapowiadało się by to były tak wielkie kłopoty. Ot jacyś bandyci, gobliny, może gnole. Nikt się nie spodziewał że wylądujemy tutaj. Nic nie zapowiadało tego z czym się teraz mierzymy. — Agust tylko wzruszył ramionami.
— Nie przeszkadzało Ci, że jest starsza… — Hassan chciał zadać pytanie o relacje rycerza z kobietą tylko szukał odpowiednich słów — …Byliście blisko ze sobą?

Agust się zaśmiał.

— Nie, Hassanie. Kiedy ją zobaczyłem w świątyni to spodziewałem się że to propozycja innej natury. Nieprzypadkowo sunnici to kapłani miłości. Kiedy widzisz taką kobietę w takich okolicznościach to naturalne, że myślisz że ci się poszczęściło. Ale okazało się że jedyne jak się przez nią spocę to od machania mieczem i inne ćwiczenia walki. — Paladyn jeszcze raz się uśmiechnął. — Ale tak była mi bliska, tyle że jak druga matka.
— A za co szlachecka rodzina wysyła syna do świątyni? — zainteresował się Hassan.
— Za to że się nie umiałem powstrzymać i mogłem spowodować jakiś skandal. A to strasznie ważne w wyższych sferach, żeby tego unikać. Poza tym nie jestem pierworodnym, więc to nie jest aż tak dziwne. Mój brat dostanie zwierzchnictwo nad ziemią, drugi nad handlem. Dla mnie i siostry niewiele by zostało. Siostra szkoli się na czarodziejkę. — Agust zaczął się w duchu rechotać. — Może ją naprostują i przestanie być wiedźmą. Ja pomagałbym przy tym wszystkim albo reprezentował rodzinę w Neverwinter albo jeszcze dalej. No ale nie będę pomagać. A przynajmniej nie w rodzinnych biznesach — skwitował.
— Chyba rozumiem — zachichotał Hassan kiwając głową. — Westchnienie ładnej dziewczyny słyszy się z większej odległości aniżeli ryk lwa. Pewnie dlatego wysłano cię tak daleko od domu. — Wojownik wykazał pewne zrozumienie materii i nie drążył już tematu. Szczególnie, że inne powiedzenie zakharyjskie brzmiało “Zaiste i szlachetny koń niekiedy się potknie”.
“Tak...w niektórych sprawach wszędzie obyczaje pozostają takie same” — pomyślał Hassan maszerując raźno przez las. Zaczynał lubić swoją kompanię, bo niektóre problemy mieli takie same, lub podobne do jego.
— Cóż… — stwierdziła Celaena trochę rozpogodzonym głosem. — Możemy chyba stwierdzić, że wszystkie nasze historie są równie pokręcone. — Uśmiechnęła się do towarzyszy. — Mam nadzieję, że wszystkie będą miały lepszy ciąg dalszy niż początek…
— Ja widzę, że po prostu każdy z nas próbuje odważnie stawić czoła przeznaczeniu. Zrobił to co zrobił, i jest tu, gdzie jest — pokiwał głową wojownik, puentując nieco filozoficznie.
— Robiliśmy większe i mniejsze błędy — dorzucił Cahnyr. — Ale też mieliśmy i sukcesy — dodał.
— Ja tam niczego nie żałuję. — Agust uśmiechał się teraz bardzo szeroko. — Ja tam lubię, jak to określiliście, moje błędy.

Cahnyr uśmiechnął się lekko, wyobrażając sobie, jakie błędy mógł popełnić ktoś, kto został paladynem Sune.

— Nie warto żałować — stwierdził. — Najwyżej nie powtarzać, jeśli należały do gatunku nieprzyjemnych.
— Ja bym je poprawił nawet, tyle się człowiek nauczył przez ten czas, że teraz by zrobił lepiej. Oj bym teraz zrobił lepiej. — Paladyn zaczął się śmiać.
— A wy dziewczyny? Nie wierzę że macie tylko smutne historie.

Cely wzruszyła ramionami.

— Cóż ciężko o szczęśliwe wspomnienia, kiedy przez całe życie było się znienawidzonym i maltretowanym przez rodzinę — odpowiedziała. — Chociaż… — mruknęła pod nosem bardziej do siebie niż do paladyna i spojrzała dyskretnie w stronę Cahnyra.
— Taaa... Nie ma osoby, która w życiu nie miałaby jakichś przyjemnych chwil — stwierdził zaklinacz.
— Nie mówię, że nie. Są jednak takie które wolimy trzymać dla siebie i nie dzielić się nimi. A że mam dobrych wspomnień niewiele i głównie te które chce mieć tylko dla siebie... — zaklinaczka uśmiechnęła się do pół-elfa i puściła mu oczko.
— Powiadają, że radością należy się dzielić, ale cię rozumiem. — Cahnyr z poważną na pozór miną skinął głową. — Też mam parę takich wspomnień. Gdy zamknę oczy, przypominam sobie każdy drobiazg. — Uśmiechnął się. — Ale są i takie, jak by to rzec, mniej sekretne.
— Proszę, nie mów mi, że mam na siłę wymyślać jakieś szczęśliwe historyjki z mego życia… — Dziewczyna wywróciła oczami. — Bo niestety, ale ciężko o takie. Chociaż jest jedno wspomnienie, sytuacja, która przez pierwszy moment sprawiła, że poczułam się szczęśliwa i wolna, ale tak naprawdę, to były złudne uczucia. Nie chcę jednak mówić co to, bo uznacie mnie za psychopatkę…
— Ależ nie namawiam cię na wymyślanie czegokolwiek czy wgłębianie w uczucia — odparł Cahnyr. — Raczej myślałem o swoim życiu. Przygody w cyrku były całkiem zabawne. Te u krawca nieco mniej. Przynajmniej z mojego punktu widzenia, w tamtym okresie. Kto inny pewnie nieźle by się bawił, widząc, jak zmagam się z igłą i nitką.
— Och… — Cely spuściła wzrok zawstydzona. — Wybacz, nie powinnam się tak pieklić. Po prostu źle zrozumiałam. A nauczyłeś się choć trochę szyć? — dodała żartobliwie, próbując trochę rozładować swoją frustrację.

Cahnyr uśmiechnął się na znak, że nie ma pretensji.

— Jeszcze parę lat ćwiczeń, a mogłabyś u mnie obstalować piękną suknię — stwierdził żartobliwie. — Ale niestety... nie wyszedłem dużo dalej nad przyszywanie guzików czy zszycie rozprutego szwu. Moja kariera za szybko się skończyła. — Rozłożył bezradnie ręce. — Krzycząca niesprawiedliwość — dodał z udawaną pretensją w głosie.

Pół-elfka zaśmiała się.

— Szkoda, chyba przydałoby odświeżyć garderobę... — obejrzała się po sobie. — ...ale jeśli kiedyś odpadnie mi jakiś guzik czy puści szewek to się do ciebie uśmiechnę. A wracając do szczęśliwych historyjek, to może Mira ma coś w zanadrzu?

Paladyn przyjrzał się tej małej wymianie, na razie ewidentnie porozumiewali się sobie tylko znanymi skojarzeniami i półsłówkami. Nic więcej jednak nie mógł wywnioskować. Pozostawało tylko przyglądać się dalej, bardziej uważnie. W końcu któremuś się wymsknie nieco mniej ukryte słówko lub gest. Tak jak na salonach, najlepszym sposobem by nie zdradzić swoich intencji było nic nie robić, lub udawać że jest się zajętym kosztowaniem ponczu. Oni raczej o tym nie wiedzieli. I nie mieli ponczu.

Kiedy Hassan wyszedł do Vistani, ci od razu poczęstowali go niezwykle smacznym i mocnym winem. Jeden z nich, odrobinę starszy, z siwą, długą brodą, zaczął opowiadać pewną historię, popijając co drugie słowo winem.
- Razu pewnego, na nasze ziemie przybył potężny czarodziej. Było to chyba nieco ponad rok temu. Pamiętam go, jakby to było wczoraj. Siedział dokładnie tam, gdzie siedzisz teraz ty - wskazał na Hassana - to był bardzo charyzmatyczny człowiek. Myślał, że może zmobilizować ludzi zamieszkujących Barovię i zwrócić ich przeciw Strahdowi. Napełnił ich nadzieją, wiarą, że mogą wspólnie pokonać diabelskiego Strahda. Wszczął rewoltę i zaprowadził ich przed zamek barona.
Kiedy wampir tylko się pojawił, armia czarodzieja uciekła w popłochu. Jedynie garstka się ostała, ale większość z nich już nigdy nie była przez nikogo widziana ponownie. Czarodziej i wampir ciskali w siebie zaklęciami. Ich bitwa toczyła się od zamku Ravenloft, aż po przepaści nad wodospadami. Widziałem ten pojedynek na własne oczy! Grzmot wstrząsnął górami i wielki głaz spadł na czarodzieja, lecz ten, dzięki swojej potężnej magii, zdołał to przeżyć. Piorun z nieba padł na czarodzieja, lecz ten, nadal stał twardo na ziemi. Ale kiedy sam Strahd rzucił się na niego, żadna magia już nie była w stanie go uratować. Widziałem go, spadającego tysiące stóp w przepaść, prosto w oblicze śmierci. Nawet po wszystkim zszedłem na dół, aby, no wiecie, zobaczyć, czy nie ma przy sobie czegoś drogocennego, lecz Rzeka Ivlis już dawno zabrała mi go sprzed nosa.
Hassan spokojnie sączył swoje wino, słuchając opowieści starego.
- Kim jest ten cały Strahd? Rozumiem, że włada tą ziemią? To jakiś baron? Książę? Król? - podpytywał wojownik, chcąc rozeznać się w sytuacji. Nie chciał stracić głowy, gdyby przyszło rozmawiać z tym władcą. Szlachta bywała drażliwa na punkcie tytułów
- Oficjalnie jest naszym baronem. Ale tak naprawdę jest tym wszystkim, co wymieniłeś. Nie ma nikogo ponad Strahda. Wszystko co istnieje w Barovii, należy do niego.
- Kobiety też? Zdaje się, że ostatnio zaginęło ich kilka i wszyscy posądzają go o to. Rzekłbym, że ma dobry gust. Młode, ładne, każda mogłaby przyprawić o zazdrość niejedną księżną krwi - uśmiechnął się szeroko i przypił do Vistanich
Po wyjściu z namiotu Madame Evy, Cely podeszła do biesiadującego z Vistatni wojownika, skrzyżowała ręce na piersi i powiedziała śmiejąc się lekko.
- Widzę, że dobrze się bawisz - stwierdziła przysiadając się do ogniska.
- Mają dobre wino - uśmiechnął się do kobiety - i mają ciekawe opowieści. Podoba mi się tutaj. - Hassan westchnął głośno, wciągając nosem zapach dymu z ogniska i zapach lasu, otaczającego obóz - prawie, jak w domu… - mruknął
- A piwo? Czy tym razem mają piwo? - powiedziała Mira, podbiegając do towarzyszy.
- W to nie wątpię. - Zaklinaczka skinęła głową z uśmiechem. - Chociaż biorąc pod uwagę wczorajszą historię z Mirą i Alune, to chyba powinnam sobie wino odpuścić. - zaśmiała się.
- Powiadają, że demony z wina można albo utopić, albo pozwolić im wyjść przez język. - Hassan mrugnął porozumiewawczo do starego, który opowiadał historię i przechylił kubek z winem, wlewając całość do gardła. - Nie daj im wyjść. Najlepiej, jak od razu trafią na wątrobę, gdzie się upieką - zaśmiał się serdecznie.
- Hmm… to może skuszę się na jeden kubek, ale to wszystko. - uśmiechnęła się. - O czym to tak rozprawialiście, zanim przyszłam? - Dziewczyna postanowiła dołączyć się do rozmowy.
- O odwadze i o tym, że czasem ona może doprowadzić do zguby - zaśmiał się brodaty Vistana.
Jedna kobieta podeszła i wręczyła wino pół-elfce. Taki sam kubek podała Mirze.
- Proszę. Goście Madame Evy są naszymi gośćmi. Nie, nie mamy piwa, ale wino jest bardzo dobre. - Po czym sięgnęła po tamburyn i wraz z innymi Vistani zaczęła grać skoczną muzykę. Wiele osób wpadło w szalony, radosny taniec.
- Oby… - odparła Mira, nie omieszkując spróbować wina. - Chociaż muzyka jest dobra! Sama kiedyś uczyłam się grać na flecie, ale ostatni raz miałam taki w rękach chyba z rok temu.
Jedna Vistana podeszła do Miry i uśmiechnęła się szeroko.
- Anika! Podejdź tu, no!
W oka mgnieniu podeszła brązowowłosa nastolatka. Dorosła Vistana ruchem ręk inakazała jej wręczyć coś Mirze. Dziewczynka dała jej drewniany flet.
- To pokaż na co cię stać. - powiedziała kobieta i założyła ręce na piersi.
- Obym to ja pamiętała, jak to się robi… - rzekła cicho poł-orczyca, zabierając się do gry. O dziwo, poszło jej całkiem nieźle.
Kobieta przytupywała do melodii, a na jej twarzy pojawiał się coraz większy uśmiech. Potem zamknęła oczy, rozłożyła ręce i zaczęła tańczyć, robiąc piruety i podskakując, jakby nic nie ważyła. Na koniec się ukłoniła i zaczęła bić brawo.
- No proszę. Wybacz, ale nie wyglądałaś mi na muzykalną duszę. Miłe zaskoczenie. Grasz prawie tak dobrze jak my. - Puściła oczko i wyrwała komuś kufel wina z ręki i łyknęła, po czym poszła w tan, w tłum bawiących się ludzi.
- Myślę czymś więcej niż tylko toporem. - Zaśmiała się Mira, zwracając flet prawowitej właścicielce. Następnie dopiła swojego wina i postanowiła sama pójść potańczyć z resztą.

Wojownik widząc, że ludzie szykują się do zabawy odpiął sprzączki swojego kirysu, składając go nieopodal ogniska wraz z resztą swojego dobytku i wyciągnął przytroczoną do plecaka lutnię, na której zaczął brzdąkać, próbując dopasować się do wygrywanego przez tych dziwnych mieszkańców Barovii rytmu. Potem postanowił przyłączyć się do tańczących, zamierzając porwać w tany jakąś przyjemną dla oka dziewczynę.
- Podrowienia dla gospodarzy. - Cahnyr dołączył do towarzystwa. - Niech bogowie wam sprzyjają i prostują wasze ścieżki.
Zaklinaczka uśmiechnęła się widząc, że pół-elf także się do nich dołączył. Poklepała miejsce obok siebie, dając mu znak, żeby się przysiadł. Cahnyr odpowiedział uśmiechem i skorzystał z zaproszenia.
- Podzielisz się? - Wskazał na kubek z winem.
Dziewczyna nie chcąc przerywać bawiącym się Vistani, podała chłopakowi swój kubek.
- Jasne, trzymaj.
- Twoje zdrowie, moje szczęście - powiedział cicho, unosząc kubek.
Cahnyr upił dwa łyki i oddał naczynie.
Cely odpowiedziała na to szczerym uśmiechem.
- Hm… Wszyscy się bawią, może też dołączymy? - odłożyła kubek, po czym wstała i wyciągnęła rękę w stronę zaklinacza.
- Z tobą zawsze - odparł. -Chociaż nie wiesz, co czynisz - dodał ciszej.
Dziewczyna zaśmiała się. Pociągnęła Cahnyra za sobą, po czym szepnęła mu do ucha.
- No cóż, tym razem to będzie twój pierwszy raz… - Uśmiechnęła się zaczepnie i wciągnęła go między pozostałych tańczących.

Ludzie zrobili miejsce dla tańczącej bardzo żywiołowy, wręcz agresywny taniec, dziewczyny. Tańczyła z mieczem w dłoni, wykorzystując go jako rekwizyt. Vistani obserwowali ją z uśmiechami na twarzach, podziwiając jej subtelność, a zarazem siłę.

Kobieta zatrzymała się, aby odsapnąć i wzięła łyk wina. Zobaczyła Hassana. Odłożyła miecz i podeszła do niego, bez żadnej udawanej nieśmiałości, chwyciła go za dłoń i z zadziwiającą siłą, jak na tak delikatnie wyglądającą osobę, pociągnęła go do tańca.
Taniec z mieczami przypominał wojownikowi tańce derwiszów, oświeconych, dotknętych przez bogów wyznawców Baali, bogini tańca. Hassan uśmiechnął się szeroko, błyskając białymi zębami i przez pierwsze kilka chwil dał się prowadzić, podążając za krokami. Potem już całkiem się zatracił w przyjemności i w muzyce.

Agust dołączył do towarzyszy. Na widok tańczącego Hassana tylko się uśmiał. Widać zostaną tu na chwilę. I dobrze, przyda się chwila odpoczynku. Bywały gorsze dni, ale ten do lekkich nie należał. Za to jutrzejszy mógł być ciężki więc dobrze było trochę się rozluźnić. Przejął kubek z winem i przechylił jednym haustem. Przez chwilę bawił się nieźle, później zdjął swoją zbroję, i poszedł w kierunku jeziorka.
W oddali, około trzech stóp od brzegu, Agust zauważył kruka, który przycupnął na gałęzi, wystającej z wody. Kruk bacznie obserwował Agusta zbliżającego się do brzegu. Paladyn zaś rozebrał się, złożył swoje ubrania przy brzegu i wszedł do wody. Pływał tak chwile. Przyglądał się krukowi, po czym postanowił podpłynąć powoli do niego. Powoli nie za blisko, przyglądał mu się uważnie i z ciekawością, mając tylko głowę wystawioną nad wodę.
Kruk zatrzepotał skrzydłami i wzbił się w powietrze. Usiadł w ledwo widocznym dla Agusta punkcie na brzegu jeziora i nadal obserwował pływającego paladyna.
Agust nie dawał za wygraną. Tak jak mówiła Ireene, z tymi krukami było coś nie tak. Podpłynął jeszcze trochę, tym razem zachowując nieco większy odstęp od kruka, niż wcześniej.

— Obserwujesz mnie, prawda?

Kruk wydał z siebie głośne “kraa”, wzbił się w powietrze i odleciał daleko na zachód.
Lekko już pijana Mira udała się w stronę strumienia pragnąć się nieco odświeżyć. Gdy dostrzegła paladyna, uśmiechnęła się serdecznie i pomachała mu.

— A ty co? Modlisz się na uboczu zamiast się z nami zabawić?
— Korzystam z uroków natury. Dawno nie było okazji na porządną kąpiel, a popływać to już w ogóle. — Agust podpłynęła nieco do niej, przewracając się na plecy potem znów płynąc na brzuchu. — Poza tym nie samym winem człowiek żyje, no i choć jedno z nas powinno mieć głowę trzeźwą. A nic tak nie orzeźwia jak woda. — Po czym zanurzył się tak, że nad wodę wystawał mu tylko nos. W ten sposób nie mogła zobaczyć uśmiechu należącego do kogoś kto coś knuje. Podpłynął jeszcze trochę a potem zaczął chlapać na nią wodą.
— Mówisz? — odparła, rozbierając się szybko i wchodząc do wody. — Cely chyba nie pije, a ja wcale nie jestem pijana! — Zaśmiała się.
— Tak? — powiedział nie przerywając chlapania na nią coraz większych ilości wody.
— Dziesięć bukłaków to nie pijaństwo! — zażartowała. — To nie moja pierwsza pijatyka w życiu, a wiosek i band orków w pobliżu nie ma.
— Dziesięć bukłaków, no ładnie. Po takiej ilości raczej wiele sił już nie masz. — Agust wciąż chlapał na nią wodą, teraz celując w twarz.
— Co to za brednie? — odparła, również zaczynając chlapać paladyna. — Mam mnóstwo sił! Zawsze. Możesz mi nawet mówić Mira Nieustępliwa! — dodała, ciągle żartując.
— Nieustępliwa w czym? W piciu, no może. — Teraz zanurzył się niżej i szykował się do jeszcze innego psikusa.
— Och, jestem trzeźwa! — powiedziała Mira, szukając paladyna pod wodą. — Gdzie żeś się schował?

Paladyn był teraz pod wodą, podpłynął powoli i okrążył Mirę, a potem rzucił się na jej nogi żeby ją obalić.

— A więc tak się bawimy? — zaśmiała się pół-orczyca, zapierając się przy okazji nogami. — Wyłaź już na powierzchnię, albo sama to zrobię.

Agust nie dawał jednak za wygraną. W wodzie ciężej było mu się zaprzeć, ale postanowił zaatakować coś co mogło być słabym punktem. Raz jeszcze spróbował obalić Mirę, tym razem ciągnąc za jedną nogę, a napierając na jej drugie kolano. Jeżeli w porę nie zareaguje to powinna wylądować pod wodą.
“No dalej, wywalaj się! Ja nigdzie nie wychodzę” — pomyślał szarpiąc.
Tym razem paladynowi powiodło się i pół-orczyca z głośnym pluskiem wylądowała w wodzie. Teraz paladyn znalazł się nad nią, i mogła zobaczyć jak wylatują wypuszczone ze śmiechu bąble powietrza. Jego twarz wyrażała ni mniej ni więcej jedną myśl. — “Już nie taka Nieustępliwa”.
“Śmiej się, śmiej…” — pomyślała Mira, starając się wypłynąć na powierzchnię. — “Zobaczymy kto będzie to robił ostatni.”
Agust chwycił ją obiema rękami, i wypłynął z nią na powierzchnię.

— No i gdzie jest ta nieustępliwość?
— Miałam na myśli, że się nie poddaję, ale niech ci będzie! Będę Mirą Ustępliwą, zadowolony, chłoptasiu? Zepsułeś sobie fryzurę.
— Ustępliwą? Pfff — Po czym schował się pod wodę kompletnie nie zainteresowany. Wynurzył się parę metrów dalej i pływał jakby jej tam nigdy nie było.
— Ustępliwa, Nieustępliwa… To tylko przydomki, nawet nieprawdziwe, nie mają znaczenia — odparła, podpływają do paladyna. Ten dalej jednak zdawał się ją ignorować. — A niech ci będzie — mruknęła, po czym również zaczęła ignorować towarzysza. Agust znów zniknął pod wodą. Nie wypływał nigdzie, przez chwilę. Po czym Mira mogła poczuć znów znajomy dotyk na swoich nogach. Paladyn znów postanowił ją wywrócić.
— Ile ty masz niby lat? — spytała na wpół żartem Mira, starając się ostać na nogach. — Pięć?
— Trochę więcej. Za to mnie zastanawia gdzie się podziała twoja żywiołowość. Co? Gdzie jest? Poszła sobie? Czy może od wina temperament ci stygnie? — Paladyn dalej delikatnie naśmiewał się z niej, krążąc cały czas w wodzie.
— Teraz wypoczywam. Piję, tańczę, gram na flecie, a nie krzyczę. — odparła, zbliżając się do niego powoli. — Może to dziwnie zabrzmi w moich ustach, ale czasem trzeba zwolnić.
— Ech, ty mnie chcesz uczyć uczyć jak kosztować życia? — Agust parsknął.
— No i nie mówię o krzyczeniu i niszczeniu rzeczy czy zabijaniu wrogów, są inne objawy temperamentu — odpowiedział żartobliwie, po czym podpłynął i złapał ją od tyłu, tym razem jednak bez zamiaru wywrócenia. Jedną ręką objął ją w tali, drugą wokół bioder. A potem szepnął na ucho.
— A jaki masz teraz temperament? Bo widzisz, płomień daje dużo światła, ale ginie szybko, za to żar może trwać długo. — Po czym ugryzł ją delikatnie w ucho.
— Och, mój ogień może płonąć bardzo, bardzo długo. Gwarantuję ci to… — mruknęła, obracając się gwałtownie, aby stanąć przodem Agusta. — Nie musisz się o to martwić… — dodała, wzdychając lekko i kładąc dłonie na jego piersiach.
— No to czekam, okaż mi ten ogień, ile mam cię prowokować.
— Nie! — Zaśmiała się, wpychając Agusta do wody. — Zasłuż sobie!

On zaśmiał się tylko pod wodą. Na powierzchnię wypłynęły bąbelki. Złapał Mire i wciągnął ją za sobą pod wodę, ale tym razem nie puszczał. Trzymał ją tak samo jak stali jeszcze przed chwilą, tym razem leżąc już pod powierzchnią wody. Podwodne promienie oświetlały jego twarz, wraz z uśmiechem. Tym razem po prostu uśmiechem zadowolenia. Poniekąd dopiął swego.
Mira również się uśmiechnęła, udając dla zabawy, że usiłuje wyrwać się paladynowi. Ten zaś odepchnął się od dna tak że wypłynęli oboje na powierzchnię. Unosił się teraz z nią na wodzie.

— No to niby jak miałbym sobie zasłużyć?
— Hmm… Może powiedzeniem, czemu ze wszystkich kobiet w okolicy akurat ja? — spytała, uśmiechając się lekko.
— Sam nie wiem. Może dlatego że jesteś moim przeciwieństwem? I przeciwieństwem innych kobiet. — Agust popatrzył jej w oczy, jednak chwile potem jego wzrok zszedł nieco niżej.
— No i nie pomijajmy twoich piersi…

Pół-orczyca zaśmiała się, słysząc ostatnie zdanie.

— Masz tupet, aby mówić to wprost — powiedziała, gdy już się nieco uspokoiła. — Wygrałeś. I to z łatwością. — odparła, wtulając się w paladyna z dwuznacznym uśmiechem na twarzy.
— Świetnie, to teraz chciałbym zobaczyć trochę tego ognia o którym mówiłaś. Pokaż mi zwyczaje z twoich stron. — Agust odwzajemnił dwuznaczny uśmiech.

W końcu nadszedł czas, aby wrócić do względnie bezpiecznego miejsca, jakim był dom Ismarka i Ireene. Zaklinacze chcieli wracać bezpiecznie drogą, ale pozostali mieli nadal dużo wina w żyłach i ruszyli bez zastanowienia przez las. Para zaklinaczy, nie chcąc się rozdzielać, podążyła za pijanymi towarzyszami. Drużyna przypomniała sobie o odpowiedniej formacji i mniej więcej przez większość drogi trzymali się jej jak należy. Tereny zalesione, przez które przechodzili, nie były szczególnie rozległe, więc często ich podróż przeplatała niewielkie obszary leśne z drogą, którą wcześniej już szli w stronę obozu Vistani. W pewnym momencie, na skraju lasu, niedaleko mostu prowadzącego do wioski Barovii, ciszę nocy zakłóciło trzepotanie gigantycznego stada nietoperzy, które leciało wprost na drużynę.

Cahnyr inwokował zaklęcie snu, zamierzając uśpić przynajmniej część ogromnego roju. Słowa, gesty, woreczek ze składnikami. Czar objął obszar zajęty przez wszystkie nietoperze. I… nic się nie stało.
Paladyn wyrwał się naprzód, rzucił pochodnię przed siebie i dobył swój młot. Miał doświadczenie w walce z takimi przeciwnikami, i sporą przewagę. Jego pancerz znacznie utrudniał im zadawanie obrażeń. Przygotował się do odebrania pierwszej fali nietoperzy.
- Niech skupią się najpierw na mnie!
Nietoperze w końcu ruszyły do ataku. Pierwszy rój podleciał do Agusta i go otoczył. Hassan wykorzystał sytuację i dosięgnął je swoją glewią, powalając kilka z nich martwych na ziemię. Agust zamachnął się młotem, ale wszystkie nietoperze uleciały przed jego bronią. Próbowały go pokąsać, ale jedynie trafiały na jego twardą zbroję, nie czyniąc mu żadnej szkody.
Celaena podbiegła odrobinę przed Agusta, aby jej zaklęcie dosięgnęło wszystkie pozostałe przy moście nietoperze. Stanęła po prawej stronie przed paladynem. Płomienie wydostały się z jej placów i poleciały w stronę małych, popiskujących wrogów, porządnie ich przypiekając. Wiele nietoperzy leżało teraz martwych na ziemi.
Kolejne stado nietoperzy, widząc Cel w pobliżu, poleciało w jej stronę i otoczyły ją.
Mira stanęła po prawej stronie Hassana, wyciągnęła swoją kuszę i wycelowała w stronę jednego stada. Bełt niestety przeleciał wysoko, nie raniąc żadnego nietoperza.
Hassan złapał glewię oburącz pośrodku drzewca i puścił broń w widowiskowym młyńcu. Broń wirowała dokoła wojownika, strącając próbujące go kąsać nietoperze.Ostrze glewi wyło w powietrzu zew krwii, i piło jej mnóstwo. Ramiona szybko męczyły się od takiej sztuczki, i pomimo iż efekt był godny podziwu, wojownik wiedział, że długo tak nie wytrzyma. Zacisnął zęby, zmuszając ciało do ostatniego zrywu, wycinając kolejne paskudztwa. Czuł wino w swojej głowie, i palce jego rąk były nieco drewniane. Jednak jego wytrzymałość, jak i lata treningów z bronią nie pozwoliły demonom wina przejąć nad nim kontroli. Jego ruchy wciąż były pewne.

Cahnyr posłał wzmocnione magiczne pociski w jedną grupę nietoperzy. Magiczne strzały poszybowały w stronę jednej części stada, likwidując je ze szczętem.
Agust wciąż machał szeroko młotem przez chmurę nietoperzy która go otoczyła. Liczył że zwierzęta zainteresują się nim bardziej, gdyż jemu mało mogły zrobić. Najlepiej było wykończyć ten rój, i zabrać się za następny zanim złapie Cahnyra albo Cely. Tym razem Agustowi udało się powalić na ziemię kilka nietoperzy, ale rój nadal się trzymał. Nadal próbował atakować paladyna, ale jego zbroja idealnie go chroniła. Rycerz dzielnie wybiegł przed Cely, próbując ją w ten sposób chronić przed przyszłymi atakami nietoperzy. Rój, który go otaczał przed chwilą, próbował go pokąsać, ale na nic się to zdało. Niewielkie zęby powietrznych drapieżców nie przebijały twardej, kutej zbroi.
Kolejny rój wleciał w Agusta, a Hassan ponownie wykorzystał okazję, zabijając tuziny nietoperzy z tego roju. Te zwinne stworzenia też nie zdołały się dostać do Agusta, odbijając od przedniej roboty zbroi. Następny rój obrał Cely za swój cel. Okrążył ją i zaklinaczka poczuła w wielu miejscach szczypanie, próbowała je odgonić od siebie, ale to nic nie pomogło. Ich malutkie zęby wbijały się boleśnie w jej ciało.
Kolejny rój znad mostu wleciał w Hassana. Lecz ten zwinnymi ruchami, oraz dzięki swojej zbroi uniknął jakichkolwiek obrażeń. Ostatnie stado nietoperzy podleciało do Miry i ją okrążyło.
Cely wymknęła się spod rojów i zwinnie uskoczyła w tył, bezpiecznie poza zasięg nietoperzy. Mira wpadając w dziki szał wyciągnęła topór i runęła na nietoperze, w furii wycinając większość nietoperzy ze stada, które ją zaatakowało. Nieopodal niej Hassan młócił dalej glewią, przecinając powietrze ze świstem, tnąc ciała nietoperzy, próbując ogarnąć otaczający go rój. Stworzenia strącane młyńcami jego halabardy z głuchymi plaśnięciami lądowały na drodze, wijąc się z bólu i skrzecząc piskliwie.
Cahnyr słał kolejne magiczne pociski, które wybiły do reszty wszystkie nietoperze kolejnej części roju. Agust uderzył na latające dokoła nietoperze, tłukąc swoim młotem. Skrzek i piski małych krwiopijców świadczyły o skuteczności rycerza. Jednak nietoperze stale kłębiły się dokoła Hassana, Miry i Agusta, rozbijając się o ich pancerze, bezsilnie próbując przegryźć metal małymi ząbkami.
Cely uderzyła ognistym pociskiem w nietoperze kłębiące się nad Mirą. Zestrzeliła kilka, które dymiąc niczym iskry fajerwerków spadły na walczących. Mira w tym czasie metodycznie, wciąż w krwawym szale, zabijała kolejne nietoperze, tuzin za tuzinem. Rój zmniejszył się znacznie. Wojownik blisko niej szerokimi zamachami zgarniał z nieba kolejne paskudy, wycinając krwawy szlak na piaszczystej drodze, kiedy krew spadała z nieba niczym karminowy deszcz.
Nad głową wojownika przeleciał kolejny ognisty pocisk, tym razem Cahnyra, opalając kolejne stworzenia. Czarodziej lustrował pole walki, zimno kalkulując kolejny ruch.
Agust rozejrzał się po polu walki, i uśmiechnął się na myśl że walka z tymi paskudztwami się zaraz skończy. Jednak postanowił dalej minimalizować urazy swoich przyjaciół, więc zaatakował swoim młotem nietoperze które obecnie rzucały się na głowę wojownika. To jednak nie pomogło Zakharyjczykowi, gdyż rój nad nim nie odniósł żadnych strat.
Agust zdołał ponownie uniknąć jakichkolwiek obrażeń ze strony małych krwiopijców…
Tymczasem ognisty pocisk poszybował w niebo, gasnąc wśród chmur niczym niewypał fajerwerku. Mira i Hassan męczyli się z ostatnimi, nieźle już rozproszonymi i zdezorientowanymi stworzeniami. Topór Miry rozbił jedną, w miarę spójną grupę krwiopijców, przepiękny cios zakończony fontanną krwii i nieczystości. W końcu Hassan zawinął glewią po raz ostatni, rozbryzgując nieliczne już istoty mroku.

Wojownik wywinął młyńca swoją glewią, zwyczajowo strząsając resztę krwii pokrywającej ostrze jego broni. Przeklętych stworzeń było tak dużo, że nie miał problemów z trafianiem. Problemem było wybić je wszystkie, kiedy czuł głuche pacnięcia tych nocnych szkodników na swojej zbroi. Zbroja z domu Durstów okazała się dobrej próby. Może nie była to jakaś mistrzowska robota kowali z Zakhary, którzy czarami potrafili kształtować metal, wplatając w niego moc dżinnów, ale solidna blacha z kutej stali była czymś, co można było docenić, i czemu można było zaufać. Zlustrował czujnym wzrokiem pobojowisko, choć nie spodziewał się, że zwierzęta będą miały jakikolwiek łup. Zachwiał się od nadmiaru wina, wypitego w obozie, jego myśli pędziły jak oszalałe, ale wstrząsnął głową, niczym pies strząsający wodę z sierści. Zamroczenie, spowodowane adrenaliną krążącą w jego żyłach wraz z mocnym winem chwilowo minęło.

Cahnyr podbiegł do Cely.
- Mocno oberwałaś? - spytał zaniepokojony.
- Wszystko w porządku, tylko trochę mnie pokąsały - odpowiedziała, jednak tak naprawdę miejsca po ugryzieniach nietoperzy bolały, ale nie chciała go martwić. - bywało gorzej.
- Nie przywykłem do tego żeby nietoperze były tak agresywne. W tej przeklętej krainie wszystko chce cię zabić - Powiedział Agust wyciągąjac mała nóżkę nietoperza z włosów. Potargana fryzura chyba najbardziej go denerwowała. Poprawił włosy i dopiero zauważył rany Cely.
- Podejdź no. Wyglądasz przez te małe paskudy jak siedem nieszczęść. Zaraz to naprawię. - Po czym uleczył ją dotknięciem dłoni.
- Dziękuję, Aguście. - powiedziała do paladyna.
- Cóż… Myślicie że to nasz łaskawy i bogobojny baron je na nas nasłał? - spytała Mira, szukając wystrzelonego wcześniej bełtu. Szybko odnalazła go przy moście, po czym odłożyła na jego miejsce. - Bo jeśli tak, na pewno się ucieszy.
- Nie sądzę, by aż tak nas lekceważył - powiedział Cahnyr. - Ale nie mam pojęcia, skąd się wzięło tyle tych latających myszy…
- No to by były dobre wieści jeśli lekceważył by nas tak bardzo że wysyłał by na nas tylko te upierdliwe paskudztwa. - Agust rozejrzał się czy nie lata ich gdzieś w pobliżu więcej. Sunita jednak ze zmęczenia i pozostałego w krwi alkoholu miał trudności ze skupieniem i dostrzeżeniem rzeczy w oddali. Wydawało mu się jednak, że nie widać, ani nie słychać żadnych nietoperzy.
- Niemniej, wątpię by tak było. Raczej uroki miejscowej fauny. - Popatrzył na towarzyszy. - To co? Idziemy?
- Tia… Chyba nie ma tu już nic do roboty. Chociaż… Myślicie że wioskę też coś opadło?
- Jeśli tak… to szkoda, że nie ruszyliśmy z obozu wcześniej - powiedział Cahnyr, podobnie jak wcześniej Agust rozejrzał się dokoła. I mimo, że czuł się dużo pewniej i miał bystrzejszy wzrok, nie dostrzegł żadnych niebezpieczeństw.
Hassanowi wino wciąż szumiało w głowie, a adrenalina wciąż nie opuszczała jego członków, rozgrzanych walką.
- Powinniśmy się zbierać. Jeśli wioska jest w niebezpieczeństwie, nie mamy chwili do stracenia - rzucił krótko i ruszył dziarsko traktem prowadzącym do wioski. Wciąż próbował nazwać swoją tajemniczą nieznajomą, ale uparcie, niczym taran walący w bramę jego umysł przywoływał jedyne jedno, znajome imię, wciąż te same. "Ogarnij się cżłowieku. To tylko dziewka. Wspaniała, ale tylko dziewka" wmawiał sobie Hassan. "Sztuczki Madam Eve. Nie wierzysz w nie". Szedł tak przez chwilę markotny, nie mogąc wyrzucić jej ze swojej głowy. Po dłuższym czasie zajął się opowiadaniem swoim towarzyszom historii o pewnym magu, który tak bohatersko uległ Strahdowi. Musiał zająć się czymś konstruktywnym. Czymkolwiek.