"Żniwa". To słowo brzmiało dość obco i dziwnie w umyśle krasnoluda. Urodzony w wulkanicznej kopalni, spędzający całe życie na patrolach gór i przełęczy Sider nigdy nie widział "Wiejskiego życia".
Rozumiał oczywiste rzeczy: z ziarna robi się piwo i chleb, a ziarno rośnie farmach. Taka wiedza absolutnie mu wystarczała.

Zdziwiło go zatem, że okres zbliżającej się jesieni, kiedy noce są dłuższe i zimniejsze byłby powodem do świętowania. Ironblood razem z braćmi by zawsze narzekali, że trzeba zacząć taszczyć grubsze ubranie i więcej zapasów. Do tego w górach szybciej padał śnieg niż tu w dolinach.

Całe jego zmartwienie jednak zniknęło kiedy zobaczył, że świętowanie polega w głównej mierze na jedzeniu, pici i śpiewach. Nigdy nie był towarzyski, ale pomysł, że ktoś inny dzieli się z nim swoim dobrobytem, przypadł krasnoludowi do gustu.

Wszystko, co dobre się jednak kończy. Pojawienie się smoka, o mało nie sprawiło, że Sider wypluł spożywane właśnie piwo, o mało.

Bestia krążyła właśnie wokół jednego z budynków, gdzie krasnolud zauważył Halflinkę wraz z dzieckiem. Kilka wspomnień przeleciało przez głowę Ironblooda, kiedy ten odruchowo pobiegł w stronę dwójki Niziołków.
Nigdy chyba tak szybko nie biegł w swoim życiu

Test na atletykę:

20+2 = 22/ Zdany.

Krasnolud wylądował przy Carpie i jego matce, szybko zaczął pleść zaklęcie. Zakończywszy, wydał z siebie długi wydech, wypuszczając strugi mgły, które szybko otoczyły trójkę, jak i teren wokół nich.

Sider rzucił Fog Cloud. Chmura o promieniu 6m zakrywa wszystko.

Sider spojrzał na dwójkę Niziołków, wziął chłopca na ręce i zwrócił się do matki.
- Ruszajmy, zanim gadzina zmądrzeje. - ruszy upewniając się, że kobieta jest przed nim.

Po rozstaniu z Ranto: Plany rytuału stworzenia chowańca

W pierwszym odruchu Agnis zainteresował się cielną krową mającą zdobyć nagrodę. Jedzenie i sługa wydawało się idealnym połączeniem! Teraz gdy był najedzony, myślał trochę inaczej, po raz pierwszy zaczął zastanawiać się nad czymś poza bezpiecznym snem i następnym posiłkiem. Chowaniec stworzony z krwi zwierzęcia z pewnością nabierze jego cech! Nie potrzebował łagodnej cielakowatości, ale bojowego ducha! Jego sługa, (którego w myślach już nazwał Ognikiem) musiał być krwiożerczy, lecz inteligentny… Lisy podobno są sprytne, ale będzie potrzebował czegoś bardziej udomowionego, co łatwo zdobyć w wiosce a będzie łatwiejsze do ukrycia niż wielka krowa, której będzie szukać właściciel...

Świnia ? Niee za leniwa, pies byłby posłuszny, ale jakoś nie pasowało mu tak wielkie poddaństwo… Poza tym jego przyszły sługa będzie pewnie zajmować się szpiegowaniem, więc przydałoby się zwierzę z większym instynktem niż po prostu atak czy ucieczka.

Kot! Kocisko byłoby idealne! Polują na ptaki oraz szczury więc potrafią się skradać. Humory mogą być kłopotliwe, ale skoro będą połączeni duszami oraz umysłami z woli Mistrzyni powinni się dogadać, bo on będzie dobrym władcą nie tyranem.

Co do samego rytuału z początku myślał o ukryciu się gdzieś w lesie, ale niebezpieczeństwo wykrycia byłoby za duże. Lepiej było skorzystać z pół sfery, którą stworzyła jego Łaskawa Pani, było to miejsce powiązane, z jej magią więc czar powinien tam lepiej rezonować, gdyż źródło przyzwanej mocy było to samo.

Kotkę trzeba będzie zabić, aby przenieść ją do wewnątrz półsfery dostawanej chwilowo tylko do niego. Krew matki wykorzysta, aby wyrysować krąg przywołania, użyje również kamieni teleportacyjnych, które wydostał z pogorzeliska, jakim było jego przybycie w te strony.

Widział w notatkach Tolavira coś, co można by poddać modyfikacjom. Miał już dusze i wysuszone ciało służące jako nośnik nie będzie więc musiał zmuszać jakiegoś ducha do przybrania obcej mu formy, lecz stworzy nową istotę, w której krew nienarodzonego rozgrzeje za pomocą esencji planu ognia! Nie będzie ryzykować sprowadzania sobie na głowę jakiegoś chochlika który próbowałby skraść jego duszę na sprzedaż demonom. Są to potężne sługi, lecz on Agnis potrzebował czegoś bardziej bezpośredniego pasującego do jego własnego ognistego temperamentu.


Zwykle nie traciłby czasu na zabawę z dziećmi, ale miał dobry humor. Chciał się przypodobać Ronto i reszcie miejscowej ludności. Zaczęło się od prezentacji hełmu i strasznych dźwięków udających silnego smokobójce, ale aby ich nie wystraszyć zaczął wyprawiać różne sztuczki kuglarskie. Zmieniając na chwile, kolor włosów dzieciaków, robiąc pokaz magicznego ognia udającego fajerwerk, czy rysując kwiatki lub płomienie na kubrakach maluchów za pomocą magicznych wzorków. Wszystko to oczywiście, zniknie za godzinę a często szybciej, bo dzieciarnia miała setki pomysłów, na jedno uderzenie serca a on był w stanie utrzymać tylko 3 efekty jednocześnie.

Gdy zyskał już sympatię, swojej młodej publiki zadał pytanie, nad którym się zastanawiał - Czy jest tu w okolicy jakaś łowna kotka, która spodziewa się młodych ? Bo zawsze chciał mieć kota, ale musi być łowny! Miał nadzieje zagrać na naiwności dzieciarni.

Agnis An’nar: oszustwo - zdany!

Nie było trudno uzyskać to czego potrzebował u zafascynowanych hełmem oraz samym pogromcą dzieciaków. W trymiga jeden z chłopców dziesięcioletni Niziołek, który pragnął być, poszukiwaczem przygód pobiegł w jedną z uliczek. Traktował tę “zabawę” jak swoje pierwsze zadanie od pogromcy. Chłopak był zwinny, to i nie minęło wiele czasu, gdy wrócił z czarną, niczym smoła kotką.

- Nazywa się Nini - powiedział uradowany chłopiec i wręczył kotkę Agnisowi - często zostawia u nas myszy.

Chłopak miał na policzku małe zadrapanie, które tylko utwierdziło Agnisa co do właściwego wyboru krwi dla swojego nowego chowańca. Kotka niechętnie przesiadywała na jego kolanach, jakby przeczuwając swój los, dzieciaki jednak śmiały się, mówiąc, że boi się hełmu.
- … a ja jestem Carp! - dodał po chwili chłopak - chcę być takim pogromcą, jak pan! Mama mi zabrania, ale umiem się skradać i łapać koty. Potrafię się ukryć tak, że nikt mnie nie znajdzie!

Agnis nie miał wcześniej przyjaznych kontaktów z dziećmi. W jego poprzednim życiu Mistrzyni była jedynym sojusznikiem, inni byli albo wyżej postawionymi od niego pachołkami lub uczniami, którzy wyżywali się na nim niezależnie od wieku, jeżeli byli, innymi niewolnikami stanowili konkurencje w walce o przetrwanie.

Ta sytuacja była jednak odmienna, mały Carp mu zaimponował, mu odwagą do tego był jakiś taki… Uroczy ? Ta niewinność i wiara w marzenia pokazały mu coś, co bezpowrotnie stracił, a właściwie, nigdy nie doznał.
Za taką heroiczną misję należy nagroda! Proszę Carp na pamiątkę twojego sukcesu masz zadatki na prawdziwego poszukiwacza przygód! - Powiedział, wręczając chłopcu brązową monetę, która została mu po rozmienieniu złotej od burmistrza.

Był to głupi i pusty gest szczególnie gdy miał tak mało, lecz nie chciał wykorzystywać pracy tego malca, tak jak wykorzystano jego. W pewien symboliczny sposób był teraz dobry dla swojego wewnętrznego dziecka.

Chłopiec patrzył chwilę na wyciągniętą w jego stronę monetę. Nie liczyła się jej wartość, a fakt, że to on ją zarobił i to w dodatku u zleceniodawcy, który miał magiczny hełm, takiego co potrafił czarować i… takiego co jeszcze nazwał go poszukiwaczem przygód! Carp szybkim ruchem capnął monetę i pokazał rówieśnikom, wysoko unosząc ponad głowę, wykrzykując przy tym jakieś słowa po niziołczemu, które prawdopodobnie ćwiczył od jakiegoś czasu. Po chwili zreflektował się, że przecież taka radość nie przystoi prawdziwym poszukiwaczom. Przyciskając monetę do piersi, ponownie skierował się ku Agnisowi. Cały podskakiwał z ekscytacji, kiedy się odezwał.
- Jakie będzie moje drugie zadanie?
Agnis uśmiechnął się do dzieciaka szczerze i miło. Była to dla niego dziwna i nowa emocja było mu jakoś tak… Ciepło na sercu ?
W tym momencie niczego nie potrzebuje, ale możesz być pewien że jeżeli będę potrzebował pomocy odważnego, zwinnego, młodego człowieka na pewno będę o tobie pamiętał. A teraz przepraszam was moi drodzy, ale muszę już uciekać miłej zabawy! - Czarnoksiężnik odszedł. Mocno trzymając kotkę, aby ta przypadkiem mu nie uciekła, potrzebował znaleźć jakieś ustronne miejsce, żeby skręcić zwierzęciu kark. Nie przerażała go ta perspektywa nie. W swoim życiu zdarzało mu się łapać robaki, myszy, szczury, mniejsze ptaki, aby wzbogacać swoje, głodowe racje żywnościowe magiczne podgrzewanie jedzenia kuglarstwem było zbawienną sztuczką przekazaną mu przez Mistrzynie nie czerpał radości z tego co zamierzał zrobić z kotką Nini i jej nienarodzonym kociakiem, ale nie będzie go to jakoś szczególnie męczyło. Koniec, końców jej śmierć posłuży wyższym celom!

Potrzebował tylko odpowiedniego miejsca i chwili. Niestety był zbyt rozpoznawalny z powodu niecodziennego w tych stronach koloru skóry oraz hełmu, który wygrał w konkursie. Musiał się upewnić, że nikt nie zobaczy gdy zrobi to co będzie konieczne, tłumaczenie tego byłoby, zbyt kłopotliwe, potrzebował mieć dobrą opinię w tym mieście.

Ta nastąpiła wraz z pokazem fajerwerków, który nie robił na Agnisie wielkiego wrażenia. Te kolorowe ognie pochodziły, ze wschodu widział je już wielokrotnie podczas różnych świąt, które były, jedną z niewielu okazji gdy wypuszczano go poza teren magicznego laboratorium. Raz nawet nakazano mu odpalić race, ponieważ było to niebezpieczne zajęcie, na które nie chciano, narażać wolnych ludzi, czy marnować magii. Zresztą przez krótką chwilę widział, wieczne płomienie Planu Ognia nic nie mogło się równać z tym widokiem!

Gdy wszyscy gapili się w niebo on niby to za potrzebą wszedł w ciemną uliczkę kotka wyrwała się coraz bardziej, nie starczyło już, trzymać jej za fałdę szyj pod karkiem. Musiał przydusić zwierzę drugą ręką, żeby powstrzymać hałas.

Nini: atak sukces! 1 punkt obrażeń ciętych dla Agnisa!

Agnis syknął z bólu gdy dosięgnęły go ostre szpony małej bestii broniącej siebie i swego nienarodzonego miotu. Uśmiechnął się, wiedząc, że dobrze wybrał materiał na chowańca. Sprawnym ruchem, skręcił kark dzielnej matce nie chcąc przedłużać jej męki. Żałował, że nie zna magii uspokajającej emocje, aby ułatwić, cały proces, gdyż nie była to przyjemna śmierć dla bojowego stworzenia jednak nie było co płakać nad tym co było konieczne

Smoczy Atak - reakcja

Widząc dziką pogoń rozszalałych zwierząt Agnis wyciągnął magiczny pierścień podarowany mu przez Mistrzynie wrzucił go do rynny następnie schował się w sferze kieszeniowej ukrytej w jego wnętrzu:



Dużo mówił o chęci pomocy miastu, ale prawda jest taka, że nie chciał ryzykować zanadto własnej skóry jeżeli nie widział w tym natychmiastowej korzyści.

Żałował, że ominie go sytuacja, ze smokiem, bo miał okazje, aby się wykazać oraz zdobyć informacje. Wątpił żeby miejscowi dali radę zabić smoka musiał się jednak pospieszyć!

Rozejrzawszy się trochę Rhyshard musiał powstrzymać gwizdnięcie podziwu, że ktoś pod swoim dworkiem chciał wydrążyć konkretną salę, a nie zwykłe lochy. Rozejrzał się czy ktoś z rannych nie jest w stanie w którym potrzebowałby natychmiast magicznego leczenia (był gotów oddać część wyczarowanych przez siebie grzybków dla podratowania ich życia).
Fakt że wyposażenie piwnicy było niedawno używane nie napadał go dobrym przeczuciem. Przemytnicy? Czarodzieje? Kultyści? Przestępcy? W takich miejscach lubili koczować różni tacy i zostawiać po sobie niewiadomo co. Z resztą, sama mieścina z tego co już zauważył miała (nie licząc poszukiwaczy przygód) dość "ciekawych" mieszkańców.
Na przykład dziewczyna którą uratował. Trochę go zdziwiło że znała te podziemia. Igła paranoi coś tam mu zaczęła drgać z tyłu głowy. Zerknął na krasnoluda który też w tym towarzystwie się nawinął. Kiwnął do niego głową na przywitanie, ale podszedł do heterochromki i powiedział cicho licząc na to że w harmiderze tłumu reszta nie dosłyszy.

- Aha... pewno jest. Dokładniej tam. - wskazał głową w głąb tunelu i pociągnął nosem - Jednak jak smok wsadzi tu łeb i zionie to nie będzie dokąd zwiać. Pójdę sprawdzić, by w razie czego była droga odwrotu.

Jak się okazało, nie tylko on miał pomysł by jednak zbadać tunel. Kiwnął głową kobiecie o spiszastych uszach.

- Pójdę przodem. - skinął na krasnoludzkiego łowcę - Idziemy razem? Nie potrzebujemy tyle światła, jeżeli coś tam czycha uprzedzimy resztę.

Ujął pewniej lagę. To nie była za dobra broń do tunelu, lecz jeżeli się pchnęło końcem kogoś prosto w pysk zwykle wystarczyła. Poza tym miał w rękawie kilka jopków na nieprzyjemne sytuacje.

Stealth
6+2=8
Perception
19+5=24
Gdy wejdę w tunel używam Symbiotic Entity.
Jeżeli dostrzegę niebezpieczeństwo używam cantripa Shillelagh.

Odchodząc w głąb tunelu Rhyshard zatrzymał się na skraju światła rzucanego przez pochodnię i napiął swoje szczupłe mięśnie. Kocioł na jego plecach zadrżał, a zapach zgnilizny musiał zacząć walczyć z intensywnym zapachem drożdży i piwa. Ubranie krasnoluda i broda pokryły się szarawym proszkiem, który w kilku miejscach zaczął tworzyć gruzdowate konstrukcje i grzybne owocniki.
Odwrócił się tylko na moment by uniesionym kciukiem pokazać że wszystko jest w porządku i ruszył dalej.

Rhyshard był zaskoczony. Nie przypominał sobie by kiedykolwiek wejście w symbiozę z grzybami powodowała jakieś dziwne skutku uboczne. Zwykle widać je było po tych którzy oberwali od niego po pysku. Wyglądało to tak że cios kantem dłoni kończył się u przeciwnika wciągnięciem powietrza ze sporą porcją sporyszy po których dostawał drgawek i ogólnego szoku.

Jeszcze raz rozejrzał się i zaczął badać jaskinię. Trochę czaił się z powiedzeniem o tym co usłyszał.

- Tylko ja słyszę głosy w tym zapomnianej przez bogów i poborców podatkowych dziurze? - zapytał dwoje pozostałych zwiadowców

Próbował też wyczuć w którym kierunku powinien być las, przypominając sobie gdzie był las kiedy schodził pod ziemię i w którym kierunku się przemieszczał. Głupio by mu było gdyby teraz jego krasnoludzkie zmysły zawiodły.

- Mości krasnoludzie...czy to są dobre głosy? Czy złe głosy? - Lauga zazwyczaj była dobra w nasłuchiwaniu ale była w ciemnym podziemnym tunelu i nie zamierzała kwestionować kogoś kto miał przebywanie w takich warunkach we krwi. Choć teraz jak już powiedziała to głośnoswierdziła że to pytanie było głupie i poprostu dalej szła za krasnoludem przyświecając sobei wziętą pochodnią i na wszelki wypadek trzymała drugą rękę w pogotowiu by dobyć miecza.