- Albo schudniesz - Kvaser stwierdził rozbawiony czymś - możesz też zeżreć swojego dinozaura. Bo jak już mówiłem, dla twojej bestii żarcia nie ma.
- Chyba nie ma po co się tak jeżyć, co? Załatwiamy biznes, a nie pertraktujemy ugodę między wrogimi klanami orków - Imra spojrzała po niektórych z powątpiewaniem.
- Wtedy byśmy pili - Kvaser stwierdził naturalnie.
- To może zróbmy to jak już się Wędrowiec namyśli - półelfka zaproponowała.
Vaala rozglądnęła się wokół.
- Jakie znowu jeże?? A napić… no można się napić - Powiedziała. Imra zaś wymruczała coś pod nosem co brzmiało jak “a myślałam, że to słowo zrozumie.”
- Jestem za piciem.- wtrącił Skirglet czekając cierpliwie, aż Bezimienny zakończy studiowanie kontraktu. Wydawał się lekko zaniepokojony tą wnikliwością konstrukta.
Automaton pozwolił pozostałym się wygadać, zanim oderwał spojrzenie od kontraktu.
- Nie przypominam sobie, żeby Harran wspominał o pierwszeństwie w podziale łupów.
- Eeee… nie mówił? Może zapomniał? - Skirglet zrobił zdziwioną minę. - Wydawało mi się że wspomniałem o mojej dziesiątej części, a kto pierwszy… to chyba detal niewarty uwagi, prawda?
- Bynajmniej - stwierdził Wędrowiec - Śmieć dla jednego jest skarbem dla drugiego. Nie widzę też obowiązku zapewnienia ci wyżywienia - dodał.
- W takim razie będziemy się musieli zatrzymywać co jakiś czas bym zapolował na pożywienie. Nie macie też obowiązku wieźć mnie tym okrętem.- przyznał niziołek i wzruszył ramionami. - I oczywiście wtedy będę zmuszony podążyć piechotą, a wy lecieć za mną, prawda?
- Ty rozpisałeś ten kontrakt w taki sposób. Treść można jeszcze zmienić, lub przyjąć, że działamy na swoją korzyść i w dobrej wierze, tak?
- Jeśli tak wam zależy na podziale tych łupów, to wystarczy mi, że weźmiecie moje zdanie pod uwagę… gdy nadejdzie czas rozliczeń.- rzekł pojednawczo jednooki niziołek.- I wykreślimy to zdanie.
- A co z tajemnicą - drugi niziołek w postaci solidnie poirytowanego już Kvasera informacjami o podziale łupów odezwał się warkotliwie - skoro tutaj tak lubicie papiery, to dobry przewoźnik zastrzega, że długi czas nie powie kogo, gdzie i w jakim celu prowadził. Oczywiście - mały wojownik fuknął głośniej niż powinien - nikt nie wymaga bohaterstwa gdy nóż do gardła przystawiają, ale jednak.
- Wzięliście tego tam…- Skirglet wskazał na “nieumarłą ozdobę” dziobu.- ... wisicie nad miastem. Nie brzmi mi to jak tajna misja.
- Wisimy nad miastem, więc na pewno ktoś będzie o nas pytał - Kvaser podszedł do niziołka, lecz przeszedł obok, po prostu chodząc raz w jedną, a raz w drugą - nie trzeba nam, aby każdy tanio się dowiedział gdzie byliśmy.
- Gdybym o tym wiedział wcześniej kosztowałoby was to dodatkowy tysiąc.- zaśmiał się sarkastycznie Skirglet. - Ściga was kto? Bo jeśli tak, to przyznaję… siedziba Pozyskiwaczy to ciekawe miejsce na kryjówkę. O ile was wpuszczą. Natomiast jasne… można dopisać do kontraktu, że za 500 kolejnych złotych monet nie puszczę pary z gęby o tym, gdzie was zaprowadziłem.
- A za kolejne pół setki o tym co widziałeś w trakcie - Kvaser nie zapytał, tylko zza pleców przewoźnika rzucił jadowitym (bardziej sądząc po głosie niż treści) komentarzem.
- Albo za darmochę, jak cię Imra weźmie w obroty, twój wybór - Wyszczerzyła ząbki Druidka.
- Vaala, zamilcz - rzucił krótko Wędrowiec - Klauzula poufności mi odpowiada, ostrożność nie zaszkodzi.
- Więc drugi tysiąc i zapomnę żeśmy się widzieli kiedykolwiek, tuż po całej tej podróży. - Skirglet wziął kontrakt i zabrał się za wprowadzanie poprawek.
- A dla twojej wiadomości laleczko. Nie takie jak one mnie brały… i żadna nie żałowała.
- Laleczkami to ty się bawiłeś, ale szmacianymi - Wzruszyła Vaala ramionkami - Dobra, to idę na miasto po żarcie - Dodała.
- Nie masz nawet pojęcia…- zachichotał Skirglet zerkając za druidką i wywołując nieprzyjemny dreszcz… na karku Kvasera.
Kvaser poszedł do przewodnika od tyłu. Krok był szybki, zbyt szybki, jakby do ataku… Lecz nie był to atak. Po prostu zdecydowanym ruchem położył mu dłoń na ramieniu. I się uśmiechał, czy może pokazywał zęby.
- Jerren - zaczął głośno - nie lubię skurwysynów tego typu. Praca to praca, będziemy mieli kontrakt. Ale naprawdę uwierz mi bratku, jak mnie wkurwisz - niziołek przeciągnął rrrr - to mogę się nie opanować. Jako profesjonalista zawrzyj mordę kiedy trzeba i po prostu rób robotę.
Na koniec poklepał, o dziwo delikatnie, niziołka po plecach i ruszył przed siebie.
Imra tylko westchnęła.
- Co za chaos. Wędrowcze, chcesz pomocy w doprecyzowaniu może tej umowy? Bo ja bym z chęcią ją spisała na nowo.
- A to nie ode mnie wymagałaś jej uważnego czytania? Możesz ją teraz sama sprawdzić, a potem podpisać.
- Możecie sobie sprawdzać po moim dopisaniu, jak długo chcecie… nie ma problemu. Aż tak mi się do Acheronu nie spieszy. To nie różowy burdelik, jeśli wiecie o co mi chodzi.- zaśmiał się chrapliwie Skirglet.
- No to w takim razie dopisz i zakończmy ten cyrk - półelfka skierowałą swoje słowa do przewodnika. Póki co zostawiła ewidentną niechęć Wędrowca na później.
- Już już… ślicznotko…- mruknął pod nosem Skirglet podając dokument Imrze do sprawdzenia i wyciągając dłoń w kierunku kapitana.- To gdzie mój drugi tysiąc?
Wędrowiec uśmiechnął się i pokręcił głową - Wybacz, ale kwestie podpisania kontraktu i zapłaty załatwi z tobą Imra. Ja jedynie zajmuję się statkiem, poza tym ona dysponuje naszymi funduszami.
- Nie dysponuję funduszami, wystarczająco jasno mi to wyłożyliście wcześniej. Zrzutka panowie - Imra westchnęła ciężko.
Automaton przez chwilę patrzył na kobietę, po czym wzruszył ramionami.
- Czyli każdy na własny rachunek, dobrze wiedzieć - po czym zwrócił się do niziołka - Cóż, w takim razie zapłatę otrzymasz zgodnie z kontraktem, po wypełnieniu zlecenia. Harran, Kvaser, czy któryś z was mógłby zająć się spieniężeniem tego, co zostało z łupów przed odlotem? Z pewnością lepiej się targujecie niż ja.
- A więc to tak się sprawy mają? - spytał niziołek ponuro, a jego oko przymknęło się podejrzliwie. Niemniej powoli się uśmiechnął mówiąc.- No dobra… zaufam wam na razie. Niemniej dopóki mi nie zapłacicie, to kontrakt mnie nie wiąże i jeśli uznam, że chcecie mnie okpić… cóż… zniknę wam z oczu i nawet nie myślcie że możecie mnie nastraszyć tym waszym małym wybrańcem Wielości. Widziałem straszniejsze że rzeczy niż wytuatowany pobratymiec.
- Wolisz chyba zapłatę w gotówce niż w towarze, tak? I w zapisanym przez ciebie kontrakcie zaznaczyłeś, że zapłatę dostajesz po wykonaniu usługi, nie ma nic wspomniane o zaliczkach - Wędrowiec wskazał ustęp w dokumencie.
- Czy ja mówię że masz płacić mi teraz? Byłoby wygodniej dla ciebie co prawda, bo wtedy kontrakt byłby mnie wiążący… ale ty tu jesteś szefem.- odparł potulnie Skirglet.
Wędrowiec westchnął ciężko, sięgnął pod połę płaszcza i wyciągnął z kieszeni dwie złote monety, które wcisnął niziołkowi w rękę.
- Oto pieniądze, pierwsza część zapłaty, od teraz kontrakt jest dla ciebie wiążący.
- Mało.. panie oj mało…- machnął ręką Skirglet i uśmiechnął ironicznie.- Ale widać, żeście tu nowi, więc… jak wspomniałem, znajcie moją dobrą wolę.
I wziął obie monety.
Automaton prychnął.
- Zawsze mogłeś to sprecyzować w umowie.
- Mogłem… - wzruszył ramionami Skirglet i rozejrzał się dodając. - A ty mogłeś sprawdzić fundusze swojej załogi. Na mój nos, ten wasz śliczny paniczyk wygląda na takiego, co ma dużo gotowizny… aż dziw że się nią nie podzielił.
Półelfka się wyłączyła z rozmowy czytając umowę.
- W zasadzie to jeszcze można by dopisać, że twój zwierzak, czy też wierzchowiec również jest brany pod uwagę zawieszenia broni. Oraz to, że zajmujesz się jego wyżywieniem i jest pod całkowita twoją opieką - rzuciła nagle ni z tego i owego podając na nowo umowę i pióro.
- Jest moją własnością i wlicza się w mój ekwipunek. Ja odpowiadam za jego wybryki i napaści… więc…- jednooki wzruszył jedynie ramionami.- Jeśli zaatakuje to będzie to moją winą. Niemniej tego nie uczyni bez mojego polecenia. Nie jesteście pierwszym oddziałem, który poprowadzę… a on wie, by nie atakować sojuszników swojego pana.
- Niech będzie. Konsekwencje są jasne jeśli jakkolwiek miałaby którakolwiek z osób zostać zraniona z powodu twojego… ekwipunku - Imra pozwoliła sobie przewiercić niziołka pustym spojrzeniem na wylot. Nic nie mówiła tylko jakby go oceniała albo czegoś szukała. Nie było to przyjemne spojrzenie, bo z każdą chwilą coraz bardziej ciążyło na niskiej istocie. Po kilku uderzeniach serca mrugnęła i przeniosła spojrzenie na umowę. W wyznaczonym miejscu podpisała “Imra Orirel w imieniu załogi Destiny”. Przez chwilę jeszcze się zastanawiała nad czymś i z wyraźnie niezadowoloną miną wyjęła jedną ze sztabek i bez słowa podała przewodnikowi, a ten szybko podpisał bez marnowania czasu.

- Destiny wymień wodę w balii.

Imra usiadła na łóżku czekając. Wrzało w niej. Drobne łuki elektryczności sunęły po jej skórze, po zbroi czasem przeskakując na inne metalowe elementy pokoju. Ten zaś nie przypominał już pokoju modnisi. Ozdoby zostały pochowane, suknie również. Zostało lusterko i zestaw do makijażu. Tak pokój był niemal ascetyczny.

Kiedy statek oznajmił wymianę cieczy Imra wstała. Oparła dłonie o krawędź balii i wciągnęła głęboko powietrze. Uderzając twarzą o powierzchnię rozchlapała wodę na podłogę. Pod powierzchnią nikt nie usłyszy jej wściekłego wrzasku. Podniosła się. Dyszała zgrzytając palcami o deski. Jeszcze raz. Woda znów wyciszyła wrzask. Oddała swój skarb. ODDAŁA GO! Cromharg był diamentem do oszlifowania, ale był już w jej posiadaniu. Zyskała na tym... tak. Oby tylko ten przeklęty złamany golem dotrzymał słowa. Zamierzała go przypilnować... i sprawdzić. Gdyby tylko nie musiała wskrzesić Theriona! Musiała? Tak. Ciągle tak. Było to w zasięgu jej możliwości więc musiała. Za jaką tylko cenę? Utraciła już swój skarb, a teraz będąc w tak niekorzystnym położeniu uzbieranie nowego musiało poczekać... o ile w ogóle było możliwe. Potrzebowała Theriona. Potrzebowała go żywego. Musiał wrócić, aby dalej poprowadzić. Musiał.

Musiał?

Półelfka wściekle uderzyła w podłogę. Nie lubiła swojego położenia. Nienawidziła go. Nie miała oparcia, nie miała dobrej drogi do celu, nie była pewna niczego i nikogo... Potrzebowała Theriona. Potrzebowała jego wizji. Bez niej czuła się jak ślepiec. Wątpliwości wdzierały się do jej umysłu. Wątpliwości były złe, wątpliwości zabierały grunt pod nogami. Nim wyjdzie znów na zewnątrz musi odzyskać utraconą równowagę. Na tyle na ile mogła.

Kiedy Imra wyszła ze swojej kajuty doprowadziła się już do porządku. Wysuszyła włosy, odnowiła makijaż (mimo wszystko nie umiała nie ulec tej pokusie) i pozwoliła sobie zdjąć zbroję. Odnalazła Wędrowca zatrzymując na kilka kroków od niego.
- Obiecałeś mi opowieść. - Powiedziała stając wyprostowana jak struna.
- Wytłumaczenie, tak. Nie obędzie się także bez moich pytań, jeśli chcesz mnie zrozumieć. Zaprosiłbym cię do swojej kajuty, ale jest zajęta - Wędrowiec uśmiechnął się lekko - Pracownia?
Półelfka zgodziła się.
- Ale bez zbędnych podsłuchiwaczy… - mówiąc to zerknęła na kręcącego się niedaleko Cromharga.
- Jak uważasz - stwierdził automaton, wchodząc do pracowni magicznej. Potem zwrócił się do statku w gnomim - Destiny, poinformuj Cromharga, że potrzebujemy prywatności. Ostrzeż nas, jeśli ktoś będzie próbował nas podsłuchać.
- Oczywiście kapitanie.- stwierdził Statek, podczas gdy barbarzyńca zabrał się za pilnowanie drzwi do pracowni gdy się został poinformowany przez Destiny.
Imra podążyła do wnętrza pracowni.
- No dobrze, to od czego chcesz zacząć?
- Od ponownego pytania: czego chciałabyś się ode mnie dowiedzieć?
- Zacznijmy od tego co miałeś mi wytłumaczyć. Czy naprawdę tak bardzo cię będzie boleć to aby ktoś przynależał do kogoś?
- Ból… to nietrafne określenie. Ale tak, uważam, że niewolenie i traktowanie kogoś jak własność tylko dlatego, że ma się nad nim jakąś władzę, jest niewłaściwe. I uwłaczające dla jednej i drugiej strony.
- Co jeśli ktoś nie ma problemu z byciem zniewolonym?
- Jeśli sam podjął o tym decyzję lub w jakiś sposób na to zasłużył, to jego wybory i ich konsekwencje. Od strony “pana” nie ma za to żadnej różnicy: podejście ofiary nie zmienia natury czynu.
- Czyli pan dalej jest przez ciebie potępiany niezależnie od tego w jaki sposób posiadł swojego niewolnika?
- Hm - Wędrowiec zastanowił się przez chwilę - Prędzej zaakceptuję utratę wolności jako świadomy wybór lub karę za zbrodnie, ale wciąż sam fakt “posiadania” innej świadomej istoty i traktowania jej jak swojej własności jest dla mnie niewłaściwy.
- A jak z dziećmi? Czyż nie są własnością swoich rodziców nim nie osiągną odpowiedniego wieku?
Automaton zaśmiał się cicho.
- Spodziewałem się tego pytania, ale i tak jestem zawiedziony. Nie widzisz różnicy między opiekunem a właścicielem? Jak wielu rodziców sprzeda lub zabije swoje dziecko, bo jest problematyczne, lub mu się znudziło? - zapytał, po czym dodał, jakby nie swoim głosem - Prędzej to rodzic jest niewolnikiem swego dziecka, niż odwrotnie.
- Ja zostałam sprzedana. Wydana za bogatego kupca byleby dalej od reszty rodziny. Co z wasalstwem? Temu też się sprzeciwiasz?
- Za to twojej rodzinie należy się potępienie. Na Eberronie senior ma wobec wasala równie wiele obowiązków, co odwrotnie. Bycie sługą nie wiąże się z byciem własnością.
- Czyli widzisz tylko to co według ciebie jest poprawne. Stawiasz cienką granicę tam gdzie według ciebie kończy się cudza wolność - Imra westchnęła. - Czy to znaczy, że będziesz dążył do naprawienia takich niesprawiedliwości? Czy tylko wobec załogi statku taki jesteś?
- Powinienem się tego spodziewać. Rozumiem, że nie interesują cię moje motywacje, a tylko to, na ile możesz sobie pozwolić, zanim zacznę się sprzeciwiać?
- Rozumiem twoje motywacje. Próbuje zrozumieć jak daleko z nimi sięgasz. Dotyczą wszystkiego, czy tylko twojej okolicy albo samego siebie. Nie strosz się chcę ciebie zrozumieć. Na swój sposób.
- Zakładając moją krótkowzroczność i wydając wyroki? W ten sposób wiele nie zrozumiesz. I nie, nie jestem już bojownikiem o wolność, ten czas już za mną. Jednak nie przyłożę ręki do tego, co uważam za niewłaściwe.
- Widzisz i tu się nasze spojrzenia rozjeżdżają. Twoje “nie przyłożysz ręki” oznacza “nie pozwolę aby to się działo w mojej okolicy”, kiedy moje “nie przyłożę ręki” oznacza, że nic z tym nie zrobię ale też nie będę się wtrącać. Jak dla mnie wciąż jesteś bojownikiem o wolność. Inaczej byś nie wymuszał na mnie pozbycia się Cromharga jako niewolnika.
- Moje poczucie odpowiedzialności rozciąga się nieco dalej niż tylko poza to, co sam robię. I póki pozostaję opiekunem Destiny, nie chcę widzieć na jego pokładzie niewolnictwa. Jeśli masz inne plany, możesz opuścić załogę, nie będę cię zatrzymywał. Dotrzymam też danego słowa, dostaniesz swoją zapłatę z Cromharga. Bo nie pozbyłaś się go, a sprzedałaś, i to za niewielką cenę.
- Muszą sobie w tym twoim Eberronie nieźle cenić niewolników. Albo dla ciebie ten kryształ nie ma tyle wartości do dla mnie. Wiedz jednak jedno. Tym razem pozwoliłam ci na takie wymuszenie. Nie oczekuj, że następnym razem będzie tak łatwo. Twoja pojedyncza wola nie będzie stanowić o tym czy i co mam robić. Nawet jeśli zarządzasz Destiny, nie zarządzasz jego załogą. Takie decyzje są do podjęcia przez kolektyw.
- Oczywiście, że nie zarządzam załogą, ani nie będę decydował, co możesz robić, a co nie. Masz wolność wyboru, ale i jego konsekwencji. Kolektyw może podejmować decyzje, ale tylko moje słowa są wiążące dla Destiny. Bardzo bronisz swojej wolności, a jednocześnie nie widzisz problemu w odbieraniu jej innym. Jak to jest?
Imra się uśmiechnęła kpiąco.
- A to nigdy nie widziałeś aby komuś przeszkadzało co sam robi innym? Prosze cię nie myld mi oczu. Wiem czym jestem i mi to nie przeszkadzam nie musisz łapać mnie za słówka.
- Mydlenie oczu? To ty zaczęłaś całą rozmowę tylko po to, by w końcu stwierdzić, że i tak będziesz robić co ci się podoba i żebym nie próbował na ciebie wpływać. A co dopiero zabierać twoje zabaweczki.
- Widać, że jesteś półgolemem. Nie rozumiesz niuansów. Trudno. Wiem, co już chciałam wiedzieć. Idę sprawdzić co robi nasz nieumarły gość - Imra oznajmiła odchodząc do drzwi.
- Wiem o tym więcej, niż może ci się wydawać. Gdybyś tylko potrafiła posłuchać, zamiast dążyć do konfliktu. Skoro to nie działa, wiedz tylko, że jeśli sprowadzisz sobie na pokład kolejnego niewolnika, twój czas w załodze dobiegnie końca.
- To nie będzie tylko twoja decyzja - Imra powiedziała na koniec i zamknęła za sobą drzwi.

Dzień wylotu był dla niej mało przyjemny. Poświęciła coś co mogło być zalążkiem jej nowego skarbu i to już ją drażniło. Therion był jednak ważniejszy. Była związana z nim nawet po śmierci. Niezależnie od tego co Wędrowiec chciał o niej sądzić… miała swoja misję. Pokusy jednak wkradały się pomimo próby utrzymania żelaznej woli. Dlatego też na noc po wylocie Imra znów wyjęła maskę z torby. Musiała się upewnić czy to nie był przypadek, jakieś wizje związane z przebywaniem w nieznanym sobie miejscu… cokolwiek. Do snu ponownie ją założyła… i czekała.
Wizje tym razem wiły się dziko wraz urywkami myśli. Dotyczyły tych samych tematów co ostatnio, acz tym razem wir był bardziej chaotyczny i ciężko było kobiecie skupić na nich na tyle by zapamiętać. Była jak źdźbło trawy rzucone na rwącą rzekę i jak takie źdźbło… w końcu wypłynęła na “mieliznę”.
Wśród pokręconych spiralnie chaszczy była ona sama… w stroju godnym trubadura i z rapierem przy boku o fantazyjnie pokręconej osłonie rękojeści. Była i świadoma otoczenia… i faktu, że gdzieś tam spomiędzy dobywa się muzyka.
Tuż za uchem usłyszała słowa.
- To zależy w dużej mierze od tego, dokąd pragnęłabyś zajść.
Imra wzdrygnęła się zaskoczona bliskością. Odwróciła spojrzenie na tego kto zadał spojrzenie. I napotkała pustkę, nic za nią nie było. Tylko więcej chaszczy.
- Ja… nie wiem - powiedziała niepewnie po chwili. Zwróciła się na nowo w kierunku muzyki?
- A gdzie teraz jestem? - zapytała w wyuczonym odruchu. “Poznaj najpierw swoją okolicę nim podejmiesz działania”. Obszar dookoła bym monotonny, wszędzie te same pędy, zwijające się wokół siebie i tworzące żywopłot wokół wojowniczki. Niezbyt szczelny, ale dość zwarty. Nie wyglądały na trudne do przecięcia, tyle że zamiast tasaka Imra uzbrojona była w rapier. Oręż raczej nie przeznaczony do cięć. Muzykę nadal było słychać z jego miejsca będącego gdzieś w pobliżu.
Wojowniczka, cz też obecnie szermierka ściągnęła brwi i ruszyła gdzieś w stronę muzyki. Póki co forsownie zamierzała się przebić przez te chaszcze używając swojej siły aby je podrzeć jeśli zajdzie potrzeba.
Trud ten w końcu się opłacił, mimo że nieco naruszyła urodę swojego stroju docierając poprzez owe krzewy do kolejnej okrągłej polany… tam skąd dochodziła muzyka.
Imra nie znalazła tam jednak grajków, zamiast tego polanę okupował jedyny mieszkaniec tego miejsca. Kot… to chyba było to groteskowe stworzenie o kościstym czworonożnym ciele, rachitycznej szyi podtrzymującej absurdalnie dużą kocią głowę z pyskiem wykrzywionym w sardonicznym uśmieszku. Przyglądał się on w milczeniu kobiecie która naruszyła spokój jego polanki, ale bez zaskoczenia w spojrzeniu.
Wojowniczka zacisnęła usta w kreskę widząc stworzenie. Mimo niepewności pozwoliła sobie na drobny ukłon w kierunku możliwego właściciela tej domeny.
- Wybaczcie jeśli zniszczyłam was ogród. Czy dobrze się domyślam, że to ty jesteś gospodarzem..? - zapytała niepewnie.
- Jaki ogród? - zaśmiał się kot przekrzywiając głowę. - Czy to co widzisz wygląda na ogród? Czy to co widzisz… istnieje? Czy może to kolejna dekoracja, pasująca do sytuacji?
Głos istoty był przejmujący. Wdzierał się do wnętrza i poruszał dawno nie poruszone części jestestwa półelfki. Niepewność ją przytłaczała. Nerwowo rozejrzała się dookoła.
- Ten żywopłot rozszarpał ubranie jakie mam na sobie - zaczęła ostrożnie - tylko to nie jest moje, nigdy nie posiadałam takich rzeczy. To wszystko jest iluzją? Och jestem w wizji… oczywiście, że jest iluzją.
Imra pokręciłą do siebie głową, zła za swoje idiotyczne dywagacje. Podniosła spojrzenie na kota.
- Jesteś tym z którym Therion zawarł pakt?
- Ach biedny Therion… znaliśmy go tak dobrze. Ambicja kroczyła przed rozumem. Pycha przed upadkiem - stwierdził teoretycznie kocur spoglądając dramatycznie wprost w atramentowe niebo. - Jestem marą senną… czy fragment snu może podpisywać wiążące pakty? Nie wydaje mi się. Zresztą nie ma co szukać w marzeniach sennych odpowiedzi ukrytych w realnym świecie.
- Fantastycznie… - Imra była zachwycona dokładnością odpowiedzi. Równie dobrze mogła nie pytać. - Czemu w ogóle jesteśmy w stanie ze sobą rozmawiać? Maska nie wykazuje żadnych właściwości magicznych.
- Nie wszystko opiera się na magicznych cudeńkach, trawa rośnie bez magii, miłość i zdrada kwitną bez niej… życie nie potrzebuje czarów by się skomplikować. A Moce i Bogowie nie potrzebują magicznych zabawek by dokonywać cudów. No i… są Zasady przez duże Z i są sposoby na ich obejście.- zaśmiał się sarkastycznie kocur. - Świat jest duży i bardzo złożony moja droga.
- Jest i gdyby nie Zasady, to popadłby w stan chaosu jak w Maelstormie. Ewentualnie jeszcze gorzej. Czy Therion dużo korzystał z twoich usług? Skoro go tak dobrze znałeś?
- Czyżbyśmy przechodzili na filozoficzne rozmowy…. zapomniałem mojego monokla. - odparł kocur i z futra wyjął szkiełko zakładając je na lewe oko. - Ja znam wielu moja droga… każdego aktora w sztuce którą tworzę, każdą linię tekstu, każde drgnienie serca, każdy szept i myśl… a co do Theriona… ty nim nie jesteś. To co było dla niego użyteczne, nie będzie dla ciebie.
- Wiem - Imra fuknęła lekko zirytowana. - Nie szukam twych usług… jestem ciekawa jak głęboko Therion zanurzył swoje własne ręce i jak ja mam przez to pod górkę.
- Jest martwy więc… głęboko zanurzył łapki i całkowicie pokpił zadanie. Cóż… historię pisze się tylko o zwycięzcach. Licznych przegranych nikt nie pamięta - ocenił kocur poprawiając monokl.
- Być może postradał życie, lecz ja ciągle dycham i póki to robię dokonam wszelkich starań aby Therion znów powstał. To nie jest jeszcze jego koniec.
- Tylko czy on zechce powstać? Bo samo życie… może nie mieć dla niego wartości. Twoje nie ma dla ciebie… skoro ganiasz za ułudą. - ocenił filozoficznie kocur liżąc swoją łapę. - W krótkim śmiertelnym życiu zwykle nie ma drugiej szansy na wielkość Imro.
- Nie potrzebuję wielkości jeśli on ją osiągnie. Jeśli jednak nie zechce powrócić… to znaczy że w końcu spłaciłam swój dług wobec niego. Będę… wolna - ostatnie słowo ledwo przeszło przez gardło Imry. Była to dziwna wizja, na tyle abstrakcyjna, że ciężka nawet do wyobrażenia sobie.
- Rzadko kto ma drugą szansę na wielkość Imro. Zmarnowane okazje lubią się mścić - odparł kocur z szerokim uśmiechem.
Imra w końcu nie wytrzymała.
- Do czego zmierzasz?
Kocur zaśmiał się sarkastycznie.
- Doprawdy? Szukasz sensu w śnie… sen nie ma logiki. Tak jak twój cel… Nie wiesz nawet jaką dużą cenę przyjdzie ci zapłacić… i czy wraz z jego realizacją przyjdzie satysfakcja.
Imra chwilę patrzyła na kocura czująć, jak zaczyna się złościć. Wzięła jednak głęboki oddech i wypuściła powoli powietrze.
- Nie wiem. Nie ma to jednak znaczenia. To jest moja misja. Nawet jeśli przyjdzie mi ją przypłacić własnym życiem wypełnię ją - powiedziała pewnie - I twoje pokrętne słowa mnie od tego nie odwiodą!
- Szafowanie własnym życiem… jest łatwe u śmiertelników, przynajmniej do czasu as Przypadek rozłoży karty i powie: “Sprawdzam”. - ocenił kocur zerkając na dziewczynę. - Zresztą sama się przekonasz o tym prędzej czy później.
Ruszył ku niej powoli i leniwie dodając. - Mnie jednak role oddanych podwładnych nużą. Te “archetypy” są nudne i przewidywalne. Wróć do mnie, gdy wyhodujesz własną ambicję… wtedy pogadamy.

***

Sen się skończył, a półelfka się wybudziła. Z niezadowoleniem odłożyła maskę na bok. Nie czuła się komfortowo w obecności tego… kota. Nawet jeśli jego głos był tak, przenikliwie przejmujący. Ambicja… to nie była rzecz na pusty żołądek. Doprowadziła się do porządku i wybyła za zapachami do kuchni.