Śniadanie w Jadalni

Imra wzięła z kuchni przygotowane przez druidkę jedzenie i odnalazła coś co mogło być talerzem i sztućcami. W tym samym czasie w kuchni pojawiła się Mmho. Na początek rozejrzała się po pomieszczeniu zawieszając na chwilę wzrok na gotowym jedzeniu, i na chwilę na Imrze.
- Hej - przywitała się, wchodząc do pomieszczenia.
- Dzień dobry Mho - Imra podniosła nieobecne spojrzenie znad śniadania ogniskując je na półorczycy. - O ile to faktycznie dzień. Jak się dzisiaj czujesz?
Nim Mmho zdążyła odpowiedzieć, do jadalni wszedł Harran. W przeciwieństwie do swych poprzedniczek nie rozglądał się z jedzeniem. W dłoni miał kubek z parującym płynem.
- Dzień dobry - powiedział. - I smacznego.
- Dziękuje. Ty potrafisz wstać wcześnie, jestem pod wrażeniem - Imra kiwnęła do Harrana.
- Należę do tych, co mało sypiają - odparł zaklinacz. - Po jakimś czasie wylegiwanie się w łóżku, samotne wylegiwanie się, traci swój urok. Więc po co leżeć, skoro jest tyle innych rzeczy do zrobienia. - Uśmiechnął się.
- Mmho nie wie czy jest dzień czy noc, ciężko to tu odróżnić, jedno i drugie wydaje się podobne. Mamy tu jakiś alkohol? - zapytała, po czym przeszła się po kuchni by ją odrobinę przeszukać pod tym kątem.
- W spiżarni było jakieś wino - powiedział Harran.
- Zdecydowanie wolę coś zjeść nim zacznę pić alkohol. Zapraszam do jadalni - Imra wyszła z kuchni i przemierzyła korytarz niespiesznym krokiem niosąc posiłek przed sobą. Ze swojego pokoju wyciągnęła jedną ze ozdobnych serwetek.W jadalni postawiła naczynie równo przed krzesłem, potem serwetkę po prawej stronie i widelec oraz nóż po obu. Zasiadła i spojrzała na pusty stół. Jej myśli od razu odpłynęły do samotnych posiłków w rodzinnej posiadłości. Wypuściła tylko powietrze nosem do tych wspomnień odganiając je od siebie. Dużo bardziej interesował ją smak tego co wyglądało jak mech na kiełbasie. Liczyła na to, że druidka nie miała aż tak rygorystycznej diety aby podawać im faktyczny mech. Smak okazał się lekko słonawy i mulisty jak wodorost z jeziora. Było to nieco poza jej normalnym gustem, ale dzisiaj było jej wystarczająco wszystko jedno…
- I jak smakuje? - zagadnął zaklinacz, wchodząc do jadalni. Usiadł za stołem, przed sobą postawił kubek.
- Vaala umie gotować. Nie jest to może do końca moja ulubiona barwa smaku, ale nie ma co wybrzydzać. A ty czemu nie jesz? - Imra się zrewanżowała pytaniem.
- Magia - odparł Harran, nie wdając się w szczegóły.
Mmho poszła więc szukać wina do spiżarni. Kiedy je znalazła, podążyła z nim do jadalni, mając nadzieję, że znajdzie kogoś chętnego do wspólnego spożycia go.
- Ktoś chętny? - zapytała stawiając je na stół, wraz ze zgarniętymi po drodze z kuchni kubkami, kilkoma na wszelki wypadek.
- Nowy członek załogi chętny - odparł Statek tłumacząc mowę Cromaharga i tłumacząc jemu. Z “nowych” tylko półnagi barbarzyńca był w jadalni “pilnując” Imry. Przywódca szkieletów siedział na dziobie, a jednooki… cóż… diabli wiedzą gdzie on się podział. Diabli i Destiny oczywiście.
- Ach tak - Imra jakby teraz dopiero sobie przypomniała o Cromhargu… który notabene łaził za nią jak pies. - To jest Cromharg. Jeśli wędrowiec was nie poinformował to od wczoraj jest to nowa pomoc załogi.
- Jeśli walczy jak wygląda, to dobrze - powiedział zaklinacz. - Jeśli pije jak wygląda, to już nieco gorzej dla naszych zapasów - zażartował.
- Harran - przedstawił się.
- Cromharg.- odparł mężczyzna waląc się w nagi tors dłonią.
- Mmho - przedstawiła się też pół-orczyca, która zaczęła polewać, póki co Cromhargorowi i sobie - nie kojarzę by coś mówił o tym. Ktoś jeszcze? - uniosła butelkę z winem.
- To dość świeża kwestia i kapitan jeszcze nie określił statusu tej osoby. W każdym razie zmienił status z więźnia na gość.- wyjaśnił uprzejmie Destiny, gdy mężczyzna uśmiechnął się do półorczycy upijając nieco trunku.
Mmho uniosła wysoko brwi.
- Z więzień? - pytająco spojrzała na Imrę.
- Dokładne określenie brzmi… niewolnik, ale w zasadzie nie mam żadnych procedur zapisanych dotyczących tego jak traktować niewolników na swoim pokładzie, więc wziąłem pod uwagę najbliższy podobny status. - wyjaśnił okręt nie mając świadomości że komplikuje sytuację.
- Na demony... Po co był ci potrzebny niewolnik? - Harran przeniósł wzrok na Imrę.
- Nadarzyła się okazja. Podejrzewam, że nie zrozumiesz nawet jak ci spróbuje wytłumaczyć - Imra nie wyglądała na poruszoną. - Zresztą wczoraj o nim wspominałam i jakoś byliście mniej poruszeni. Czy sam widok o kogo chodziło tak bardzo zmienia podejście?
- Jakoś nie wyjaśniłaś, o co chodziło z tym przypadkiem - odparł zaklinacz. - Może to jakaś ciekawa historia? W sam raz na opowieść przy śniadaniu.
- A co jest do wyjaśniania? Powiedziałam, że przyprowadziłam niewolnika. Jeśli bym niewolnikiem, to ewidentnie musiał być czyimś… był mój, ale już nie jest. Sprzedałam go Wędrowcowi za jego część nagrody od nieumarłych Nerulla. Wędrowiec go uwolnił i oto tak na nas zrzucił niekontrolowaną obecność tego oto Cromharga.
- Nie nadajesz się na barda. - Harran uśmiechnął się lekko.
- Nie muszę. Mam inne zalety - Imra powiedziała pewnie kończąc i przerzucając się na tost.
- A ty, Harranie? Czym ty się możesz pochwalić? Ty się na barda może się nadajesz? Może masz jakąś dla nas ciekawą historię? O ile tłumaczenie Destiny ci nie będzie przeszkadzać.
Zaklinacz spojrzał na Imrę.
- Bez wątpienia - powiedział.
- No i widzisz? Taki pokaz krasomówstwa. Harranie nie spodziewałam się. Koniecznie musisz występować na dworach, bo twoje opowieści porywają za serce - Imra oparła policzek na knykciach mierząc powątpiewającym spojrzeniem mężczyznę.
- Czyżbyś uważała, że powinienem opiewać twe zalety w dwunastu księgach, wierszem? - Z tonu nie można było wywnioskować, czy - zdaniem Harrana - owych zalet starczyłoby na owe dwanascie ksiąg, czy wprost przeciwnie.
- Zapytałam się czym możesz się pochwalić, ewidentnie niczym skoro nawet nie podjąłeś tematu - Imra westchnęła z wyraźnym zawodem.
Mmho słuchała tego, przy okazji przysiadła się do stołu, powoli sączyła wino.
- To na zdrowie, za wolność! - zwróciła się do wojownika, unosząc kieliszek. - Bardzo mnie ciekawi to, skąd się znacie? Czy Cromharg jest z twojego świata i jakoś tu trafił? My przeszliśy przez portal, a Cromharg? - popatrzyła to po Imrze to po wojowniku.
Imra powoli pozowoliła sobie przenieść spojrzenie na Mmho.
- Cromharg jest ze swojego miejsca. Ot kolejna ofiara porwania. Nie znam go.
- Rozumiem. Ciekawe. Skoro Cromharg jest wolny, to co teraz zamierza robić? - zapytała, bardziej rzeczonego niż Imry.
Cromharg zadumał się po przetłumaczeniu słów przez Destiny i rzekł coś. Odpowiedź statku była następująca.
- Najpierw musi spłacić dług wobec panienki Imry za uratowanie go od kopalń Dao, potem musi spłacić dług wobec kapitana i statku związany z pobytem tutaj, potem… nie wiadomo jak się ułoży do tego czasu los. Spytał się też czy jesteś jakąś driadą, bo ponoć one są i zielone i piękne.
- Wiele długów do spłacenia - skomentowała pół-orczyca - Destiny, możesz wyjaśnić mu moje pochodzenie - poprosiła Mmho, po czym upiła łyk wina.
- Oczywiście.- odparł Statek, a barbarzyńca wysłuchiwał jego wypowiedzi z rysującym się zdziwieniem. Z pewnością zaskoczyło go to, jakiej rasy była Mmho.
- Mówi że nigdy nie widział pięknej półorczycy.- odparł Destiny tłumacząc jego wypowiedź.
- Jak większość z nas tutaj. Tam skąd pochodzę orkowie i ich pokrewne nie wykazują się typową urodą - mruknęła Imra.
- A skąd pochodzisz? - zapytał Cromharg poprzez Destiny.
- Golarion. Świat… w sumie nie mam porównania aby powiedzieć ci czym się charakteryzuje. Mamy Pola, doliny, góry i morza. Są też pustynie i lodowce. Wielkie miasta i wioski, duże puszcze… nie wszystko zwiedziłam ale nieco widziałam. Ten tu też pochodzi z tego samego świata - Imra wskazała na Harrana.
- Znacie się z niego… jesteście z jednego plemienia, klanu? - zapytał znów Cromharg.
- Nie. Jakiś tydzień temu pierwszy raz go na oczy zobnaczyłam - Imra pokręciłą głową. - Ale moge ci o tym opowiedzieć później.
Barbarzyńca skinął głową w milczeniu.

Imra przeglądała właśnie szafkę. Wyciągała coraz to kolejne bosaki i liny aż… zacisnęła dłoń na czymś długim twardym wyciągając szafki długą włócznię o ostrzu z wyraźną szczeliną wykonanym z rzadkiego stopu.
- Kapitan dyskretnie poprosił co byś zjawiła się pani przy swojej kajucie. To delikatna sprawa.- rzekł do niej cicho okręt.
Półelfka spojrzała na bałagan jaki zrobiła przekopując się do tej włóczni i spojrzała na Cromharga.
- Chcesz się wykazać? Powkładaj to z powrotem a ja zobaczę o co im chodzi.
W myślach już jednak miała złe przeczucia, że Wędrowiec sobie coś nawymyślał aby uprzykrzyć jej życie.
Barbarzyńca spojrzał na nią ponuro i burknął coś, ale posłuchał odpowiedzi okrętu i zaczął sprzątać.
Imra była nawet zaskoczona. Nie spodziewała się, że z pozoru niesforny mężczyzna będzie bardziej buntowniczy. Zostawiła go przy szafkach i poszła pod swoje drzwi.

***

Imra pojawiła się niedługo po wezwaniu z jakąś nieznaną nikomu włócznią w rękach.
- O co chodzi? - zapytała chłodno.
- Destiny, przekaż proszę Imrze to, co powiedziałeś nam wcześniej odnośnie ostatnich "wyczynów" przewodnika - Wędrowiec uznał, że relacja statku będzie tu najlepszym przekazem.
- Kilka chwil temu przewodnik wąchał bieliznę pochodzą z pokoju członka załogi, Imry. Należącą prawdopodobnie do niej - wyjaśnił okręt.
- Jak wszedł w jej posiadanie? - dopytał szybko automaton.
- Za pomocą szczura, który wślizgnął się do jej pokoju przy okazji.- odparł Destiny.- i tak samo go opuścił.
Imra stała przez chwilę ze zmarszczonymi brwiami przenosząc spojrzenie z Wędrowca na sufit (czyli Destiny). Była ewidentnie zdegustowana.
- Poważnie nie dało się tego powiedzieć mniej teatralnie? - westchnęła. - A niech se je wącha. Jeśli już jakieś wyciągnął to te od poprzedniej właścicielki. Mały zboczeniec.
Automaton wzruszył ramionami.
- Możesz chcieć sprawdzić, czy nie zabrał czegoś jeszcze. Ale jeśli tobie kradzież nie przeszkadza, to dla mnie sprawa wydaje się zamknięta.
- Okradł Cię - Kvaser stwierdził stanowczo - to jest nadszarpnięcie umowy, tak czy inaczej. Poza tym, nie spodziewałem się, że tak lekko podchodzisz do tego, że byle wsiur grzebie ci w rzeczach.
Półelfka ponownie westchnęła.
- Przypomnę ci rozmowę jak się poznaliśmy. Znacznie bardziej cenię sobie istoty żywe od przedmiotów. Dodatkowo ten byle wsiur, jak go nazwałeś, jest mi tak głęboko obojętny że zwyczajnie mnie to nie obchodzi. Póki nie zabierze mi, albo wam czegoś jakkolwiek wartościowego to lepiej aby się nawąchał tych gaci, bo jedyne co będzie mógł po tym wąchać to kwiatki od spodu.
Kvaser przewrócił oczami.
- Masz doświadczenie wojskowe? - Zapytał niedowierzając.
- Mam. Zwyczajnie mi to wisi.
- Widzisz - Kvaser roześmiał się - a w wielu armiach, za grzebanie w kajucie oficera to on wisiałby, jeśli już wcześniej podpadł. Jeśli nie to dostałby baty lub po żołdzie. Szczególnie to ostatnie jest u nas ciekawe - wzruszył ramionami i machnął ręką - jak tam sobie chcesz.
Do rozmawiających dołączyła w końcu i Vaala. Była już ubrana, tak jak zawsze, i oczywiście bosa, również jak zawsze.
- To co, lejemy go? - Spytała.
- Jak was aż tak bardzo poruszyłą ta kwestia to ja nic nie poradzę. Niemniej zostawiłabym jakiekolwiek wymierzanie kary jak już skończy się umowa. Nie doprowadził nas na miejsce jeszcze - Imra spojrzała na Vallę jakby ta powinna się domyślić jaki był wynik rozmowy.
- Destiny - Kvaser mruknął - czy nasz szanowny gość jeszcze coś komuś zwędził?
- Nic o tym nie wiadomo. - odparł Statek.
- Poinformuj mnie i Wędrowca gdyby coś takiego się stało… I kogo tam jest chętny - fuknął poirytowany.
- Kapitanie? - zanim statek uznał, że może się zgodzić, wolał zasięgnąć opinii Bezimiennego.
- Tak - potwierdził automaton - Do odwołania, gdy tylko wyczujesz, że do dowolnej prywatnej kajuty lub zamkniętego pomieszczenia dostaje się istota nie mająca statusu załoganta, poinformuj o tym mnie oraz Kvasera. Wyjątek stanowią osoby zaproszone przez załoganta do jego osobistej kajuty.

Imra wróciła na spód statku. Zobaczyła jak Cromharg kończył właśnie sprzątać. Uśmiechnęła się.
- Jak miło. Szybko się uwinąłeś - powiedziała kładąc mu dłoń na barku w geście aprobaty.
Minęła chwila nim Destiny przetłumaczył jej słowa, a potem odpowiedź Cromharga.
- W końcu muszę jakoś odpłacić za wożenie mnie w tym latającym domu.
- Tak, ale że też się chwaliłeś swoimi zdolnościami bojowymi. Masz na ten czas tę włócznię. - Imra podała barbarzyńcy broń.
Cromharg chwycił za włócznię, zakręcił nią kilka młynków, wykonał kilka pchnięć. Uśmiechnął się z satysfakcją. Powiedział coś po swojemu, a następnie statek przetłumaczył.
- Wolałby wielki miecz, ale to też jest świetna broń.
- Na taką broń musisz zasłużyć - Imra sięgnęła do swojego pasa pokazując swój miecz, który nosiła zawsze.
- Mhm…- stwierdził barbarzyńca spoglądając na miecz, a potem zgrabne biodro wojowniczki.
Imra udawała jakby w ogóle tego nie zauważyła.
- Skor się rozprawiłeś z bałaganem, ode mnie masz wolne. Możesz zayptać innych czy nie mieliby dla ciebie jakiegoś zadania.
Odpowiedzią Cromharga było tylko wzruszenie ramion.
W Imrze na moment zawrzało. Wystarczyła jednak chwila aby sobie przypomniała, że to nie był już jej niewolnik. Wzięła głębszy oddech.
- Możliwe, że wiem kto mógł zorganizować napad na twoją… wioskę.
- Kto?- Cromharg spiął się nagle i spoważniał.
- To są póki co tylko domysły, ale ktoś zwany Arazeg para się piractwem i porywaniem osób na niewolników. Githyanki, cokolwiek to znaczy. Zainteresowany?
Cromharg się zamyślił i zgodził się kiwnięciem głowy.
- W takim razie można się temu przyjrzeć po tej misji. Masz nadzieję może znaleźć kogoś konkretnego z bliskich?
Barbarzyńca wymienił kilkanaście imion, siostry, ich mężów, matkę, swoich kuzynów.
Imra uniosłą brwi do góry.
- Cóż szukanie wszystkich to trochę… dużo. Kto wie, może się znajdą… jak rozumiem nikogo więcej wśród niewolników Dao nie widziałeś ze swoich?
- Widział.- odpowiedział Statek tłumacząc jego słowa. - Zięcia jego stryja i dwóch innych z jego plemienia.
Imra poczuła jakąś głęboką niechęć do uwalniania innych niewolników. Uznałą, że warto jakoś to dla siebie uatrakcyjnić. Niewątpliwie Cromharg byłby wdzięczny gdyby mu pomogła… albo by odszedł. Kobieta aż musiała potrząsnąć głową by poukładać swoje własne myśli.
- Bardzo ci zależy aby ich odnaleźć?
- Raczej tak, ale nie jestem głupcem. Wiem, że na razie nie mam dość mocy. - odpowiedział Cromharg poprzez głos Destiny.
- Jak wiele jesteś w stanie poświęcić aby osiągnąć ten cel? - padło kolejne pytanie.
- Nie wiem. Pewnie tak. - zawahał się przy odpowiedzi, choć oczywiście te wahanie nie wybrzmiało w tłumaczeniu Destiny.
- To dobrze - Imra uśmiechnęłą się i tymi słowami postanowiła zakończyć rozmowę.

***

Wędrowiec porządkował właśnie stół w pracowni magicznej, wyraźnie szykując się do pracy nad czymś. Gdy do pomieszczenia weszła Imra z Cromhargiem który, dzierżył znalezioną włócznię, kiwnął do nich głową, po czym zaczął uprzątać szpargały.
- Widzę, że ciekawość zwyciężyła? - zapytał.
Półelfka kiwnęła zdawkowo głową.
- Wędrowiec opowie nam o tej broni. Pożycz mu ją to ujawni przed tobą sekrety jej przeszłości. Może ci się bardziej spodoba - powiedziała do barbarzyńcy.
Cromharg przez chwilę przyglądał się obojgu, po czym ostatecznie przekazał włócznię konstruktowi.
- A tak poważnie, to przyznaj się, że sam jesteś zaciekawiony tym co to za włócznia - Imra skierowała swoje słowa do Wędrowca, który się uśmiechnął.
- Ciekawi mnie wszystko. Historia tej włóczni, ale też twojej zbroi, miecza Kvasera, łuku Mmho, pochodzenia Vaali, pupilki Harrana czy plemienia Cromharga. Opowieści są tym, co buduje nasze światy i nas samych - a ja chcę je poznawać.
- Jesteś żądny historii. Zupełnie jak kózka - Imra pokręciłą głową.
- Mylisz się. Tanegris jedynie zdobywa informacje, by je sprzedać, nie zależy jej na zrozumieniu historii, a na jej powtórzeniu. Dla mnie to właśnie wiedza jest celem, ona i idące za nią zrozumienie.
- Oczywiście, że się mylę. Oboje znam po kilka dni dlatego znam dogłębnie wasz sposób rozumowania - kobieta westchnęła. - Wydaje mi się jednak, że i on lubi historie dla nich samych inaczej za zapłatę oczekiwałaby czegoś konkretniejszego. Wciąż o ile informacje doceniam, historia dla historii jest dla mnie niepojęta jako… zainteresowanie.
- Opowieści to wiedza, a wiedza to potęga, którą trudno utracić - zacytował automaton - I dobrze zrozumiane mogą przydać się w wielu sytuacjach. Co w takim razie interesuje ciebie? - zapytał.
Imra milczała przez kilka uderzeń serca. Podniosła w końcu spojrzenie na Wędrowca.
- Najbardziej ogólnikowo myślę, że emocje - kiedy zaczęła mówić jej spojrzenie uciekło gdzieś poza pracownię. Gdzieś poza statek. Do wspomnień.
- Moment w którym wyzwala się ich najbardziej pierwotna forma. Kiedy się jest odartym z resztek rozsądku i pozostają tylko one. Tak...
Przez moment można było usłyszeć cichy pomruk zadowolenia dobiegający z piersi wojowniczki. Spojrzała przenikliwie na Wędrowca ogniskując na nim zgubione wczesniej spojrzenie.
- Hm, czyli jednak nie tylko władza i pieniądze? Interesujące - Wędrowiec uśmiechnął się - A bardziej szczegółowo? Twoje własne, cudze? Jakieś konkretne? Żądza, strach, rozpacz? Miłość?
- Zemsta.
- Zemsta jest emocją? - zapytał trochę zdziwiony automaton - A nie raczej ich katalizatorem?
- To był skrót myślowy. Zemsta i związane z nią emocje są moim modus operandi. Jest coś odświeżającego po dokonaniu jej. Satysfakcja. Odwet za krzywdy jakie wyrządzono. NIe mam racji? - Imra spojrzała pytająco na automatona.
- Krótkofalowo, owszem - zgodził się - Jednak z czasem zwykle okazuje się, że zemsta jest, hm, płytka? - stwierdził, jakby szukał odpowiedniego słowa - W dłuższej perspektywie często może nie dać nic poza tą krótką satysfakcją. Nie mówiąc już o świadomości tego, co zrobiło się, by ją osiągnąć - Wędrowiec brzmiał tak, jakby sam coś wspominał, ale po sekundzie zmienił ton - Rozumiesz, że chcesz zemścić się na tych, którzy zabili Theriona, prawda?
- To już jego interes. Jeśli będzie chciał to tak zrobimy. Nie. Nie potrzebuję się na tych mścić. Wolę znaleźć innych, którzy są za słabi aby tę zemstę wykonać sami. Przygarnąć ich pod skrzydła i poprowadzić ku sprawiedliwości - Imra krążyła po pokoju wodząc palcem po meblach i alembikach. - A potem oglądać jak budzi się w nich gniew i złość… a potem radość z osiągnięcia celu. A potem razem można przygarnąć kolejnych i kolejnych… Czy widzisz jaki obrazek ci maluję? - zapytała przystając i oglądając się na niego przez ramię.
- Tak - Wędrowiec potarł palcem brodę - Widziałem już taki obraz, byłem jego częścią. Szkoda, że jedynym jego zwieńczeniem jest zniszczenie - stwierdził ze smutkiem - Czemu tak bardzo zależy ci na wskrzeszeniu Theriona? To geas, czy miłość? - zapytał nagle.
Imra prychnęła rozbawiona.
- Drugi się znalazł… a słyszałeś coś kiedyś o czymś takim jak lojalność?
- Nie ma powodu do irytacji, to jedynie ciekawość, i może trochę ostrożności. Lojalność tłumaczy cel, lecz nie środki. Gdyby to była tylko ona, nie działałabyś w takim pośpiechu - odparł spokojnie Wędrowiec - Zmarli mają czas.
- Po pierwsze nie wiem ile czasu. Kózka już coś wspominała o tygodniu, ja słyszałam miesiąc. A po drugie, czy naprawdę byś czekał do ostatniej chwili z wskrzeszeniem kogoś komu zawdzięczasz wiele? - Imra pokręciłą głową z niezadowoleniem. - Skoro jest możliwość zrobić to najszybciej jak się da, to czemu mam czekać? Po co czekać?
- Mam nadzieję, że nie zapłaciłaś Tanegris za tą informację - automaton rozbawiony pokręcił głową - Diament, którego tak pilnie potrzebujesz, jest komponentem do czaru, który zadziała nawet i za sto lat, o ile zachowałaś chociaż fragment ciała Theriona. A jednak pozbyłaś się swojego sssskarbu - Wędrowiec dość zgrabnie udał niedawny sposób mówienia Imry - by zdobyć go od razu. I ja pewnie zrobiłbym to nieco wolniej, ale z kolei nie ma obecnie osoby, do której czułbym tęsknotę.
- A co byś zrobił jakbym się go nie pozbyła? - Imra uniosła brew. - Zabrał go siłą jak mi obiecywałeś z funduszami? Wole coś mieć niż nie mieć nic.
- Zapewne poddałbym to pod głosowanie załogi - automaton wzruszył ramionami - A Ty? Rozszarpałabyś mnie gdybym cię dotknął, jak obiecywałaś?
- Na pewno bym spróbowała. Nie wydawałeś się być chętny oddawać komukolwiek tę decyzję jak rozmawialiśmy przed moją kajutą.
- Decyzja o składzie załogi pozostaje wciąż moją i tylko moją jako kapitana. Oczywiście mogę podążać za wolą i sugestiami innych załogantów.
- Zapewne możesz tak powiedzieć Destiny i pewnie by ciebie posłuchał… jednak nie to mówił kiedy obradowaliśmy nad tym kto ma zaostać… kapitanem. Wciąż uważam, że to niewłaściwe określenie. Ty rządzisz statkiem, a nie osobami na nim się znajdujących. Per decyzja o tym kto ma być załogantem, a kto nie, nie powinna być tylko twoja.
- Jeśli uda nam się odnaleźć Gnościka, możesz mu zwrócić uwagę na tą nieścisłość - Wędrowiec się uśmiechnął - Zresztą, sama wykorzystałaś tą lukę, by oddać mi stanowisko, decydując wedle własnej woli.
- I popełniłam ewidentnie błąd… nie mniej, Destiny? Jakie uprawnienia ma kapitan do decydowania o tym kto jest lub nie jest częścią załogi? - Imra jak zwykle kiedy zwracałą się do statku spoglądała do góry, w sufit, nawet jeśli było to bez sensu.
- Kapitan może zadecydować o przyjęciu kogoś do załogi, lub wyrzuceniu go z niej. Zalecane jest jednak skonsultowanie się wpierw z załogą. - wyjaśnił Destiny.
- A jednak jak nam mówiłeś o tym abyśmy wybrali kapitana nie wspomniałeś o tym. Nawet podkreśliłeś, że potrzebujesz kogoś tylko do podejmowania decyzji związanych ze stresową sytuacją, a nie do zarządzania załogą - Imra ciągnęła dalej temat.
- Usuwanie kogoś z załogi, zdrajcy albo mordercy którego działania przynoszą szkodę statkowi i załodze, jest stresową sytuacją. Ja…- przerwał na moment Destiny. -... to dziwny stan, jakbym popełnił błąd przy manewrowaniu mimo wzięcia pod uwagę wszystkich czynników. Opierałem się wtedy na zapisanych we mnie regułach… a także na wspomnieniach. Kapitan działa na rzecz statku i załogi, załoga zaś pokłada zaufanie w kapitanie. Nielogicznym więc dla mnie jest decyzja o usunięciu członka załogi z powodów innych niż takie drastyczne sytuacje. Nie brałem pod uwagę tego, że istoty żywe bywają… nielogiczne. Przepraszam.
Imra milczała chwilę.
- Jesteś bardziej ludzki niż ci się wydaje… Co chyba dobrze. Powiedz mi, jako, że wcześniej wspominałeś, że załoga wybiera kapitana czy jakby ponownie głosowała przyjmiesz tę decyzję pomimo tego, że już jest kapitan?
- Jeśli cała załoga zbierze się na głosowanie, to może zostać wybrany inny kapitan w miejsce pierwszego choć… spodziewam się iż taka decyzja będzie wymagała niezdolności poprzedniego kapitana do pełnienia służby, jak choćby jego choroba, klątwa lub obłęd. - wyjaśnił Destiny.
- A niezgodność poglądów?
- Definicja niezrozumiała… proszę sprecyzować. - odparł Statek.
Wędrowiec westchnął i pokręcił głową.
- Imra, jeśli rzeczywiście masz taki problem z konsekwencjami własnej decyzji i moją pozycją, zwołam załogę kiedy tylko zdobędziemy materiały do naprawy Destiny. Zagłosujecie jeszcze raz i jeśli taka będzie wasza wola, oddam stanowisko i opuszczę załogę.
Kobieta na niego spojrzała.
- Twoja pozycja jest niezgodna z tym co nam statek mówił w tamtym momencie. Jest wynikiem nieporozumienia związanego z tym jak Destiny myśli. A ty widząc to ewidentnie zacząłeś wykorzystywać tę lukę. Gdyby nie nasze ewidentne różnice światopoglądu nawet bym ci pogratulowała. Masz zadatki na świetnego tyrana - zdawkowy uśmiech pojawił się na moment na jej twarzy. - Zakładając nasze pierwsze ustalenie nawet jako "kapitan" nie powinieneś móc mnie wyrzucać z załogi. Bo załoga sama sobą zarządza. Destiny jednak pozwala ci na coś zupełnie odwrotnego. To chyba jest kwestia do przedyskutowania, nie sądzisz?
- Uważasz, że jestem tyranem, bo nie zgadzam się z niewolnictwem i domagam się uczciwego podziału łupów? Czy problem polega na tym, że robię coś wbrew woli całej załogi, czy tylko wbrew tobie?
- Kto następny po mnie będzie? Jak pozostali też się nie będą z czymś z tobą zgadzać to też od razu ich będziesz chciał wyrzucić? Albo użyć siły? Kvaser, Harran, Vaala, Mmho… jak oni się z tobą nie będą fundamentalnie zgadzać to co wtedy? Każdego zamierzasz od razu straszyć? Myślisz, że ja nie mam problemu z czymś co ty nienawidzisz, ma jakiekolwiek znaczenie? Chodzi o to jak do tego podchodzisz Wędrowcze. Pomijając nasze pierwsze spotkanie, ten… chyba tydzień temu kiedy byliście mi zupełnie obcy nie miałam powodu ustawiać się per se przeciw wam. Nie spodobało ci się co powiedziałam o podziale łupów i co pierwsze słyszę? Sam sobie to później odbiorę. Chyba mam prawo stanąć w swojej obronie, prawda? I zanim mi powiesz, że byłam pierwsza. Nawet jak nie było to coś co dla was mogło być przyjemne powiedziałam, że może ktoś ze mną pójść aby całej sprawy nie było. Kiedy przeszedłeś się pytać mnie o niewolnika również wyszedłeś z założenia, że możesz mi powiedzieć co mam robić ze swoim niewolnikiem… swoją własnością. O ironio patrząc na pierwszy przypadek. Nie chciałeś mi dać pokazać jakim jestem właścicielem, bo sam koncept niewoli jest dla ciebie nie do zniesienia. Czy ostatecznie nie poszłam ci na rękę? Aby nie było niepotrzebnych kłótni? Czy nie skorzystałeś z każdej możliwej okazji aby mi wytknąć śmieszność decyzji? Nawet jeśli była po twojej myśli? Mam z tobą problem, bo i ty masz problem ze mną… a raczej zacząłeś go mieć od momentu przybycia do Rigus.
Wędrowiec milczał przez całą tą tyradę, po czym odczekał jeszcze chwilę.
- Dobrze zauważyłaś, że nienawidzę niewolnictwa. Uważam też, że skoro walczyliśmy razem, to i podział łupów powinien być uczciwy. Najwyraźniej przedłożyłem swoje przekonania nad twoje zachcianki. Czego ode mnie oczekujesz w takim razie? Oddania ci stanowiska, którego nie chciałaś wcześniej? Opuszczenia załogi? Czy jedynie przymykania oka na to, jak sprowadzasz sobie tu niewolnych i traktujesz ich jak zabaweczki, jak sssskarby?
- Może warto by poczekać z tym do przybycia ponownie panny Marai? To chyba kwestia należąca do jej kompetencji? - wtrącił Destiny z nutką desperacji w tonie głosu.
Słysząc ton statku Imra aż parsknęła szczerym śmiechem.
- Jeszcze brakuje jej w tym wszystkim. Widzę, że się zupełnie nie rozumiemy Wędrowcze. Tak osoba trzecia zdecydowanie się przyda w tej dyskusji. Może nawet i reszta załogi. Zostawmy to więc do tego czasu.
- Nie wymagam decyzji czy niczego wiążącego, chcę jedynie zrozumieć, czego oczekujesz ode mnie. Resztę możemy odłożyć - automatonowi nie podobało się ponowne zostawianie tematu.
- Postaraj się wyjść z założenia, że to co dla ciebie jest prawdą nie jest dla wszystkich. Znaczy zostań przy zajmowaniu się statkiem i jego funkcjami, ale jak masz coś do kogoś z załogi i to na tak poważnym poziomie jak ze mną to nie podejmuj decyzji za innych. Skoro walczymy razem to to powinna być wspólna decyzja i osąd. Czy jest to dla ciebie zrozumiałe?
- A czy dotychczas robiłem inaczej? To..
- Tak!
- Słowa w gniewie, a nie czyny - dokończył Wędrowiec - Równie dobrze mogę twierdzić, że mnie zaatakowałaś, bo obiecałaś mnie rozszarpać, kiedy powiedziałem coś brzmiącego dla ciebie jak groźba. Nie będę podejmował decyzji dotyczących was bez konsultacji z załogą.
Imra kiwnęła w końcu głową rozmasowując sobie potem oczy.
- Idę się przejść. Crom posłuchaj sobie opowiadania… muszę być sama - i tak też zrobiła.
Barbarzyńca skinął głową. A gdy wyszła rzekł, co oczywiście przetłumaczył, sam statek.
- Boi się. Że nie ma sojuszników wśród załogi, że jej los zależy od decyzji na które nie ma wpływu.
Automaton westchnął.
- Gdyby jeszcze potrafiła się do tego przyznać… Cóż, mnie pewnie za sojusznika nigdy nie uzna, a szkoda. Ale wydaje mi się, że problemem jest to, że nie ma nikogo zaufanego, kogo mogłaby słuchać. Dlatego tak zależy jej na wskrzeszeniu Theriona.
- Jest bardzo dumna. To silna niewiasta. Takie nie potrafią przyznać się do słabości. Nie potrafią poprosić o pomoc.- odparł barbarzyńca poprzez Statek. - Nie potrafią polegać na innych.
- I to będzie jej zgubą. Oby nauczyła się tego, zanim ktoś zginie… - mruknął Wędrowiec.
- Nie zginie. Ja ją obronię… muszę dług spłacić. - stwierdził z oślim uporem w spojrzeniu Cromharg.
- Doceniam twoją pewność siebie, i obym przeceniał kreatywność losu - uśmiechnął się automaton - skoro mamy chwilę spokoju, chcesz usłyszeć coś o tej włóczni?
- Czemu nie. Z pewnością ona też, aczkolwiek jest zbyt dumna by poprosić o odpowiedź ciebie. - wzruszył ramionami barbarzyńca.
- Lub zbyt rozgniewana - przyznał Wędrowiec, sięgając po włócznię i zamykając oczy. Po kilkudziesięciu sekundach otworzył jedno i spojrzał na Cromharga - To jeszcze potrwa. Jak twoja nauka wspólnego?
- Nie jest łatwo nauczyć się nowego języka. Natomiast już się dowiedziałem że warto często powtarzać..- tu przeszedł na wspólny.-... ta opcja nie jest obecnie dostępna.
Wędrowiec skwitował to parsknięciem, ledwo utrzymując koncetrację.
Wzruszył ramionami. - Choć Statek nie bardzo potrafi mi powiedzieć co te słowa dokładnie znaczą. Mam wrażenie, że zawsze coś innego.
-Traktuj to po prostu jako odmowę, Destiny nie jest w stanie czegoś zrobić. Hm, może w czasie, kiedy będę poznawał historię włóczni, opowiesz mi więcej o sobie, swoim plemieniu i ojczyźnie?
- Niewiele tu chyba jest do opowiedzenia. Prawdziwej “ojczyzny” mego plemienia nigdy nie poznałem. Urodziłem się na piaskach nowego świata dla mego plemienia. Nazwaliśmy go Sahir co znaczy Ukryty Kwiat, co jednak nie jest jego prawdziwą nazwą, i był to półpustynny i czasami pustynny ląd. Niemniej nauczyliśmy się znajdować tam wodę, budować oazy i polować na pustynne skorpiony…- zaczął wspominać Cromharg.
Wędrowiec milczał z przymkniętymi oczami, wsłuchując się jednocześnie w opowieść mężczyzny i psychiczne echa włóczni.
- Poza naturalnymi zagrożeniami to był spokojny świat. Żadnych smoków, żadnych diabłów czy demonów, żadnych ghuli wszelakiego rodzaju. Żadnych dżinów. - mówił barbarzyńca wspominając rodzinne strony. - Duchy się jedynie czasem zdarzały, ale nic innego. To był spokojny świat. Magii tam wiele nie mieliśmy, głównie szamanów i nieco kapłanów. Było więc dość trudno tam żyć, ale… z drugiej strony jeśli się kochało prosty żywot, to mój świat był do tego stworzony.
- Więc twoje plemię pochodzi z jeszcze innego świata, tak? - zapytał automaton.
- Uratowani zostali z niewoli przez szlachetne dżiny i przeniesieni na ten zagubiony świat.- przyznał Cromharg.
- Interesujące… Znasz historię tej poprzedniej niewoli, albo jakieś opowieści o tym poprzednim świecie?
- Powinienem… ale przyznać muszę, że niespecjalnie się nie przysłuchiwałem opowieściom szamana mojego szczepu. - zaśmiał się Crohmarg bezradnie rozkładając ręce.
- Szkoda… Co dzieje się z nim teraz? Wszyscy trafili w niewolę?
- Nie… część tylko. - odparł Cromharg.- Ci którzy mieli pecha… lub bronili reszty mego szczepu. Jak ja.
- Chcesz ich odnaleźć?
- Planuję to uczynić. Choć nie wiem czy mi się uda. To był… wybrany przez dżiny świat. Nikt nie powinien tam nas odnaleźć. - wyjaśnił barbarzyńca kryjąc smutek w tonie głosu.
- Jeśli ktoś raz go odnalazł, może i nam się uda. Są na to sposoby - stwierdził Wędrowiec. Opowieść Cromharga o nieznanym, ukrytym świecie brzmiała interesująco. Ale teraz miał mówić już o czymś innym - Dobrze. Czy chcesz usłyszeć historię tej broni? Chociaż przyznam, że jestem nią trochę zawiedziony.
- Czemu?- zdziwił się Cromharg.
- Cóż… jej umagicznienie jest dość unikatowe, przez co spodziewałem się, że sama także będzie wyjątkowa, tak jak jej właściciel - automaton pokręcił głową z uśmiechem - Okazało się jednak, że była czymś produkowanym masowo. Należała do młodego żołnierza, elfa z jakiejś sfery materialnej. Był jednym z wielu, dzielny wojownikiem o dobrym sercu, broniącym swej leśnej ojczyzny przed najazdem hord demonicznych istot. Ten oręż był wykuwany przez ich zbrojmistrza w dużych ilościach, zapewne była to dlań rutyna. Chciałbym móc go poznać, lub chociaż dowiedzieć się, czemu jego kunszt odszedł w zapomnienie.
- No… nie wiem. U nas kowal wykuwał ten sam rodzaj magicznego oręża. Ale w każdy wkładał całe swoje serce i kunszt. Nawet jeśli ta włócznia ma braci i siostry, to nadal jest wyjątkowa. - ocenił Cromharg biorąc ją z dłoni konstruktu.- Bo była obrońcą ludu przed wrogą hordą. Tak jak ja.
- Moje oczekiwania nie umniejszają jej wartości - zgodził się Wędrowiec - W obecnym miejscu i czasie jest też unikatem.
- Właśnie.- odparł dumnie Cromharg ważąc w dłoni swój oręż.

Imra uśmiechnęła się złośliwie.
Kvaser zaśmiał się na słowa Imry, krótko, lecz widać szczerze.
- Tyle w tobie jadu i złości - uśmiechnął się - nie myślałaś o karierze maga?
- Powiedziano mi, że niewystarczająco się staram, Wyobrażasz sobie? - Imra powiedziała to z udawanym oburzeniem imitujące to które tak wielokrotnie oglądała za młodu.
- Patrz, a predyspozycję na rasową wiedźmę widzę nawet ja - zaśmiał się.
Imra prychnęła śmiechem po czym kontynuowała lekkim tonem.
- Co ty? Już wystarczy, że byłam bękartem jakby jeszcze była ze mnie wiedźma to nie rozmawialiśmy ze sobą.
- Cromharg też dobry kochanek.- stwierdził dumnie barbarzyńca poprzez tłumaczenie Destiny.
Imra parsknęła.
- Na piekła… kolejny - kobieta śmiała się, ale ten śmiech był nieco nerwowy.
- Nauczyłeś się czegoś chociaż, czy tylko o tym myślałeś przez cały ten czas? - spojrzała na barbarzyńcę.
- Wiesz - Kvaser zaśmiał się - po co Cię Imra kupiła - mrugnął okiem w jego stronę.
- Idzie powoli nauka języka.- odparł przez Destiny barbarzyńca.- I nie myślałem o tym za bardzo.
- To co - Kvaser uśmiechnął się wilczo - proponowałbym aby zostawić was samych, ale to moja kajuta - zaśmiał się lekko zwracając do Imry.
- Nie nudź Kvaser. Już wcześniej ci mówiłam, że nie taki był powód jego zdobycia i obstaję przy tym - Imra westchnęła. - Plus, zaintrygowałes mnie na tyle...
- Wcześniej nie wiedziałaś, że Cromharg jest takim wyśmienitym kochankiem, dopiero dziś nam się pochwalił - dobry nastrój nie opuszczał niziołka.
- Prawdę powiedziałem.- rzekł poprzez Destiny barbarzyńca.
Imra sobie pomyślała “Dlaczego ja?” mierząc zniechęconym spojrzeniem dwójkę.
- Wierzę na słowo. Czas już na mnie - mruknęła zagarniając czaszkę do ręki gotowa wybyć z kajuty.
- Następny raz u ciebie - Kvaser stwierdził na odchodne rozbawiony - i trzeba pomyśleć o alkoholu… Może nasi magowie coś wykonaliby - Kvaser pomyślał - albo jaki inny napój.
- Coś mamy, Mmho przy śniadaniu już się delektowała - Imra westchnęła. - Ale na picie to ja się tylko w jadalni umawiam. Nie po kajutach.
Niziołek spojrzał na Imrę szczerze zaskoczony, co widać było nie tylko po szeroko otwartych oczach, ale i jego ogólnej minie. Parsknął ubawiony.
- A kto mówi o piciu aby się upić? No, może niektórzy… Po prostu głupio się o suchym pysku siedzi jak się rozmawia. Widziałaś abym się upijał? - Wyszczerzył się wilczo.
- Nie mówiłam o upijaniu się - Imra westchnęła otwierając drzwi. - Myśl odrobinę wolniej bo za szybko przeskakujesz do konkluzji. Przecież już nawet chcieliśmy się zgadać, ale ten drugi nizioł wyraził chęci… i chyba teraz to już nikomu się nie chce być w jego bezpośrednim towarzystwie.
Kvaser zaśmiał się ponuro.
- Nie mów drugi nizioł… To jest pierdolony nizioł lub pierdolony jerren - mrugnął na koniec.
- Co to jest jerren?- zapytał Cromharg poprzez Destiny.
- Niziołki które się całe pokolenia temu zbiesiły się, zadają się z plugastwem którego imienia nie znamy lub go nie ma - Kvaser fuknął poirytowany na samą taką myśl - są wkręceni od narodzin, często się podają za nas i psują opinię. Możesz o tym myśleć jak o splugawionym niziołku. Uważaj na niego.
- Trzeba go będzie pilnować. Nie można mu ufać. - odparł Cromharg poprzez Destiny.
- Myślę, że masz rację - Kvaser kiwnął głową - niestety to przewodnik wobec którego mamy umowę.
Imra wstrzymała się i zamknęła drzwi.
- Przez moment myślałam, czy by nie odwzajemnić się poziomem zachowania, ale ani ze mnie żaden cichociemny, ani nie wiem czy zamierzam zniżać się do tego poziomu. Ale to mogłoby być zabawne.
- Podziel się - Kvaser podniósł brew zaintrygowany.
Półelfka coś wymamrotała chyba psiocząc na jakieś kurduple.
- No ukraść mu gacie no…
- Odebrałby to, w najlepszym razie, jako próbę zalotów - Kvaser stwierdził szczerze - a na pewno by go to nakręciło jeszcze bardziej.
- Może i masz rację. Choć liczyłam na nieco irytacji i drobne utarcie nosa jeśli tak to można nazwać. Aczkolwiek gdyby to miało skończyć się dalszą kradzieżą bielizny to chyba bym wolała tego jednak nie robić… Jak rozumiem wy mieliście jakieś inne pomysły?
- Sprać po mordzie - Kvaser stwierdził szczerze - Vaala też była chętna. Ostatecznie też mamy układ, jakaś nawiązka przydałaby się za to… - niziołek wzruszył ramionami.
- Cóż. Dziękuję za przejęcie się. Wydawaliście się być tym wszystkim mocno poruszeni. To… miłe - słowa kobiety nie pasowały do niej w ogóle. Widać, że miała nawet pewien problem z wypowiedzeniem ich.
- Jedziemy na tym samym wózku - Kvaser stwierdził szczerze - jak inaczej się zachowywać? Mamy walczyć razem, nadstawiać karku i ramienia, a potem być wilki na pokładzie - pokręcił głową gwałtownie - temu nie lubię sporej części najemników, nawet w kompaniach często panowała taka atmosfera.
- Bo nie można oczekiwać, żeby ktokolwiek za ciebie pomyślał. Trzeba się o samego siebie zatroszczyć. Oczekiwanie, że ktoś coś zrobi dla ciebie bez odpowiedniej motywacji to jak wyrok śmierci na samego siebie. Dlatego doceniam, aczkolwiek nie rozumiem.
- Myślałem, że masz szersze horyzonty - niziołek stwierdził szczerze, bez złośliwości - a to tylko zimna rachuba. Cóż - westchnął - na świecie dzieje się wiele porąbanych rzeczy.
- Nie wszędzie można sobie pozwolić na takie myślenie. Ale znam takich co w ten sposób myślą - półelfka odpłynęła spojrzeniem. - I nie twierdzę, że nie mają swojej racji ani siły. Zwyczajnie się z nimi nie zgadzam.
- To brzmi już zdecydowanie lepiej - Kvaser stwierdził poważnie.
- Takie osoby ostatecznie nas pokonały, więc nie mogę udawać, że jest inaczej. W zasadzie też nie powinnam żyć, albo być pojmaną lub cokolwiek tam planowali. Pojawiły się jednak drzwi na ten statek… w sumie to w jakim momencie ty tu trafiłeś?
- Bardzo zwyczajnym - Kvaser rozciągnął ramiona za plecami - wędrowałem w kierunku stajni, po rozwiązaniu kontraktu z goszczącymu mnie władzami.
- I tak po prostu sobie przeszedłeś?
- Wcześniej podliczyłem ewentualne długi i zobowiązania - niziołek powiedział jakby wchodzenie w nieznane portale było dla niego czymś zwyczajnym - ostatecznie taki portal niewiele różni się od typa proszącego do tajemniczego zaułku. Zawsze mogę zabić to o spotkam. A sama wiesz, że podróż po planach jest mi bardzo na rękę biorąc pod uwagę to, co chcę zrobić.
Kiwnęła głową zgadzając się.
- Zdumiewające. Nie wiem jak tak można żyć, ale ewidentnie jakoś ci to wychodzi.
- Szybko i intensywnie - niziołek stwierdził jakoś tak pogodnie - mierzę wysoko, nie powinienem się lękać.
- To nieco bardziej przypomina brak rozsądku niż brak strachu. Każdy ma jednak swoje. Ale zostawmy to na dzisiaj. Jutro trzeba być pełni sił i jak sam zauważyłeś wymęczające jest mielenie tylu informacji. Dobranoc… no na tyle na ile jest noc.

Jeśli do tej pory Kvaser był wkurzony, to trudno opisać było szał jaki ogarnął go przy podstępnej akcji nieumarłych cieni. Niziołek, mimo osłabienia, zakręcił mieczem nisko, wokół własnej osi, bardziej wywarkując niż wypowiadając słowa zaklęcia. Płomienie przeskoczyły po ostrzu, tworząc krąg, a po chwili przeszły przed dym okalający małego wojownika, tak, iż jego postać stanęła niemal w płomieniach.
- Teraz mnie dotykajcie skurwysyny - warknął.

Imra w tym czasie poświęcia chwilę aby się zadziwić postawą Cromharga. Zacisnęła mocniej dłonie na rękojeści miecza. Nie miała czasu już się głowić nad tym, że zapomniała o konfiskacie broni. Przyszykowała się na kolejny atak napełniając broń mocą.
- Bij czym masz czekaj aż się pojawią! Destiny tłumacz - powiedziała do barbarzyńcy.

Vaala-żywiołak wody, warknęła niezadowolona, po czym… zignorowała wkurzający ją cień, i "przelała się" po pokładzie w kierunku drugiego wielkiego nietoperza i walczącego z nim Wędrowca. A widok był naprawdę nietypowy, gdy wysoki na 10 metrów, wodny żywioł 8 ton(!) ruszył do ataku.
W tym samym czasie wiszący w powietrzu Wędrowiec odepchnął ogromną paszczę nieumarłego, zapierając się swoją bronią. Dał sobie tym samym moment, by wzmocnić ostrze, dzieląc się z nim odrobiną własnej mocy. Miecz zabłysnął, gdy automaton wyprowadził kolejną serię ciosów.

Jakby mało było nietoperzy, to jeszcze spod pokładu powyłaziły jakieś cienie. Taki podstępny atak zdecydowanie nie przypadł zaklinaczowi do gustu. By więc odwdzięczyć się za niemiłą niespodziankę podarował intruzowi całą garść magicznych pocisków.
Mmho nie zmieniała celu, w dalszym ciągu posyłając strzały w niezniszczonego jeszcze nieumarłego, chociaż cienie, które pojawiły się na pokładzie były równie niepokojące.

Cienie pod pokładem zgodnie z przewidywaniami awanturników wynurzyły i przygotowana na ich przybycie Imra zadała cios. To jednak nie powstrzymało go, przed próbą dotknięcia wojowniczki. I wyssania kolejnej dawki sił… Sytuacja zrobiła się dramatyczna dla Imry. Drugi zaatakowała Cromhaga, którego obecność nie pozwoliła nieumarłym flankować wojowniczki i utrudnia im jej ubicie. I jemu też się udało dotknąć barbarzyńcę. Niziołek osłonięty gonistą tarczą nie wydawał im się dość “atrakcyjnym” celem, więc pozostał zignorowany. Może to był błąd z ich strony, bo rozwścieczony Kvaser zaatakował mocno, celnie i boleśnie… zranił bezcielesnego stworka. Także i skupiona na przeciwniku Imra serią błyskawicznych ciosów rozerwała poważnie ciało nieumarłego. Cromhargowi tak dobrze nie poszło, choć wyprowadzony cios był równie celny.

Na górze tymczasem, automaton zaatakował z furią godną barbarzyńcy. Niemniej jego ciosy zamiast wywołanej gniewem potędze opierały się na zimnej kalkulacji i bezlitosnej precyzji.
To był zaiste porażający widok, tym bardziej że automatonowi udało się trafić za każdym razem. Ciosy te nie mogły się co prawda równać precyzją z popisową serią Mmho, ale zrobiły swoje… rozcinając brutalnie ciało potwora w wielu miejscach.
Potwór odpowiedział atakiem, mimo że wyglądał na ciężko rannego. Uznał bowiem zapewne iż załoga statku nie da mu się oddalić… być może słusznie tak pomyślał. Być może nie.
Niemniej Bezimienny przekonał się że dobrym pomysłem było wcześniejsze wzmocnienie swojej defensywy. Bo bez tego paszcza potwora mogłaby się zacisnąć na jego ciele.
Uniknął obu ataków… na szczęście.
Takoż samo Vaala uniknęła cienia, który musnąć próbował jej żywiołacze ciało. A potem wniknął pod pokład ukrywając się. Zaś Mmho zaatakowała skrzydlatą bestię strzałami. Co prawda jej pociski nie były tak niszczące jak ostrze konstrukta… ale były równie celne. I na osłabionego potwora, nawet te nieduże obrażenia wystarczyły. Vaali odmówiono więc zemsty, gdy patrzyła jak martwy potwór osuwa się na pokład. Pozostały jednak jeszcze cienie do ubicia.
Żaden z nich nie był na pokładzie, więc druidka, po powrocie do swojej naturalnej postaci, udała się pod pokład w celu znalezienia Harrana.

On to bowiem toczył samotny pojedynek z cieniem. Harran uniknąwszy dotyku znajdującego się zdecydowanie za blisko cienia zdołał odpowiedzieć magicznymi pociskami. Magiczne sfery mocy rozrywały cienistą postać, acz… nie zdołały zabić. Ten odpowiedział napaścią i cofnął się znikając w ścianie… zapewne po to by znów zaatakować gdy nadarzy się okazja.

Imra zadrżała z zimna. Cienie wyciągały z niej coraz więcej sił.
- Destiny! Otwórz właz do ładowni! - fuknęła nastawiając się do ataku.
- Oczywiście pani Oririel.- odparł Statek wykonując polecenie. Właz zaczął się powoli otwierać opuszczany na łańcuchach. Tego Destiny nie mógł przyspieszyć.

Walka z nietoperzami się zakończyła, ale pozostały jeszcze cienie, które wyskakiwały ze ścian jak diabełki z pudełka.
Zabawa w chowanego pod pokładem zdała się Harranowi nieco ryzykownym, więc zaklinacz wrócił na pokład, gdzie była nieco większa szansa na uniknięcie zaskoczenia.
A gdyby cień raz jeszcze się pojawił w tym samym miejscu, to ze szczytu schodów byłby tak samo widoczny.

Vaala warczała z wściekłości, nie było bowiem dane jej ubić nawet jednego z cholernych nietoperzy. Nie zdarzało jej się to prawie nigdy… poczuła się nieprzydatna w walce. A teraz jeszcze Harran uciekał na pokład, zostawiając gdzieś tam na dole sta-tek resztę walczącą z tymi przeklętymi cieniami. Druidka pokręciła głową, po czym pobiegła na dół…
-Vaala, wracaj! - krzyknął Wędrowiec, wznosząc się metr nad pokładem - Do załogi: biegnijcie na pokład, otwartą przestrzeń, mają przewagę w pomieszczeniach! - wołał dalej, kiedy jego zbroja zmieniała się, stając lżejszą. Ciężki pancerz i tak nie przydałby mu się w walce z cieniami - Destiny, oddal się od tego sześcianu!
- Tak jest Kapitanie.- Statek natychmiast zwiększył prędkość starając się oddalić od miejsca, w którym mogły się czaić kolejne takie potwory.
- Destiny jaka jest sytuacja załogi pod pokładem? Czy są w stanie wyjść na pokład? - zapytała Mmho, jednocześnie zmieniając pozycję tak by nie blokować schodów w razie pojawienia się reszty załogi. Jednocześnie czujnie doglądała otoczenia spodziewając się wyskakującego nielada moment spod podłogi widma.
- Panna Orirel i Kvaser znajdują się obecnie na poziomie ładowni wraz z gościem kapitana, Cromhargiem. Są żywi… ich ciała nie zaznały fizycznych obrażeń, choć niektórzy z nich nieco zmęczeni. Stan ich kończyn i kondycja pozwala mi ocenić, że są zdolni wyjść na pokład o własnych siłach. - wyjaśnił uprzejmie Statek.
- Dziękuję - odpowiedziała statkowi Mmho, która po tych słowach uznała, że nie trzeba ruszać pod pokład na pomoc.

Sytuacja zmieniała się jak w kalejdoskopie. Ledwo pierwszy potwór się pojawił, a już Destiny alarmowało o pojawieniu się wrogów na nim. Ledwie zranili pierwszego, a już pojawił się drugi potwór. Ledwie zabili drugiego, a cienie… cóż…
Owe stwory nie były może tytanami intelektu, ale wiedziały kiedy sytuacja obraca się na ich niekorzyść. Lanie jakie sprawiła Imra, polecenie jakie wydawała statkowi zmusiło atakujący ją cień do schowania się w ścianie statku. Kolejny zaatakował Cromharga i nie trafiwszy go postąpił podobnie. Kvaser starał się co prawda zablokować mu drogę do obszaru z którego się wynurzył, ale… ścian nie brakowało na Destiny… nie wspominając o podłogach i sufitach. Cień po prostu zniknął zanurzając się w najbliższej dostępnej powierzchni.
Harran wszedł pospiesznie po schodach dołączając do Mmho oraz Wędrowca. Obojga gotowych zaatakować wrogów chcących dopaść maga.
Vaala zaś ruszyła w dół po schodach skręciła w kierunku miejsca gdzie spodziewała się spotkać przeciwnika, ruszyła w kierunku kolejnych schodów gotowa rzucić rozproszenie magii, by się go pozbyć. Gotowa…zmierzyć się ze wrogiem, który już się ukrywał.
Z pewnością nie wymknęły się ze statku. Z pewnością się przegrupowują, z pewnością szykują zasadzkę. Na pewno nie na pokładzie, gdzie zbyt łatwo mogłyby zostać zauważone i zaskoczone. Gdzie na nie czekano…
-Trzymajcie się na dwa kroki od ścian, utrudnicie im lokalizację z ukrycia - Wędrowiec przekazywał pozostałym informacje przez Destiny - Harran, Vaala, macie w repertuarze czary rozpraszające lub odsyłające?
- Nic z tego - powiedział Harran, rozgladając się dokoła w poszukiwaniu Cieni, z którymi mógł walczyć, ale których w żaden inny sposób nie mógł unicestwić.
Mmho upewniła się, że stoi dwa kroki od jakiejkolwiek ściany, czujnie obserwował otoczenie spodziewając się nagłego ataku cieni, ze strzałą naciągniętą już na łuk.

Imra słysząc komunikat Wędrowca w myślach tylko przyznała mu rację, nawet jeśli mówił coś oczywistego. Potem jej się przypomniało.
- Cholera, a co z przewodnikiem? Destiny? Gdzie jest i czy żyje? - zapytała.
- Obecnie przebywa w sali nawigacyjnej. Oddycha. - odparł Statek uprzejmie.- sądząc z zarysu mimiki jest zadowolony. Acz nie jestem w stanie określić, czy przytomny.
- Kvaser, trzeba go zabezpieczyć! - rzuciła do niziołka samej aktywując buty i klepiąc Cromharga po ramieniu wskazując aby poszedł za nią. Kiedy to robiła jej spojrzenie zawisło dłużej na mężczyźnie z nieopisaną emocją.
Niziołek zawarczał w wyrazie czegoś, co miało być ciągiem przekleństw, ale zamiast tego podczas biegu wydobywał się z jego trzewi tylko donośny warkot.
Po schodach na dół zeszła Vaala. Spojrzała na znajdujące się tam towarzystwo.
- No i gdzie te pieprzone cienie? - Spytała.
- Nie wiem! - Imra krzyknęła mijając druidkę. - Idziemy po przewodnika.
A jej ochroniarz podążył za nią.