Cała ta “rozmowa” z drużyną uświadomiła wojowniczce spore różnice między nią a resztą załogi. Na razie więc udała się na targ nie obciążona towarami. Których zresztą i tak było za wiele na jej niewieści grzbiet. Bądź co bądź nie zaszkodzi rozpoznać terenu przed samymi targami.
Plac targowy był umieszczony na dużym i kwadratowym rynku, który Imrze kojarzył się z ...placem do musztry. I pewnie tym tak naprawdę był, bowiem nie można było tu znaleźć żadnego stałego przybytku. Tylko namioty. Pośród tych namiotów kręcili się różnego rodzaju najemnicy. Każdy w pancerzu (często lichym), każdy z bronią. Wiele reas, w tym tak egzotyczne jak maugi które Tanegris zwolniła ze służby.
Największy namiot stał pośrodku placu i zajmował go czerwonoskóry gigant o głowie ozdobionej różkami.

Którego ciało gdzieniegdzie spowijały płomienie. Usługiwała mu piękna niewolnica przykuta do jego palca za pomocą łańcucha który kończył się obrożą na jej szyi. Karmiła go soczystymi owocami ze srebrnej tacy, którą trzymała. Jego bezpieczeństwa zaś pilnował ognisty gigant w płytowej (zapewne magicznej zbroi). Jego wielki miecz z pewnością zdołałby rozciąć Imrę na pół… pod warunkiem, że by jej dosięgnął. Obecnie rogaty olbrzym rozłożył się wygodnie na poduszkach rozmawiając z istotą, którą Imra rozpoznać potrafiła. Czarnoskrzydła erynia w skąpej zbroi wykutej z czarnego metalu . Ta akurat nie była Imrze znana, ale ten rodzaj diabłów potrafiła akurat rozpoznać. Oprócz tej egzotycznej grupki, były kolczaste typy które już widziała. Hobgobliny po stronie kupujących i szaroskóre krasnoludy po stronie sprzedających. Paru ciemnoskórych gigantów przysiadło się z boku przy kilku klatkach wypełnionych zalęknionymi humanoidami obu płci. Handlarze niewolników… tych łatwo było rozpoznać. Zarówno sprzedawali jak i kupowali, bowiem hobgobliny przyciągnęły paru mężczyzn do nich… zapewne byli to jeńcy zdobyci w jakiejś bitwie.
- Rozglądasz się pani? Niepotrzebnie. Ze stroju jak i respektu jaki cię otacza wnioskuję żeś nie jest byle awanturniczką. Tyyy… szukasz czegoś wyjątkowego i ja… - bełkotliwy głos przyciągnął jej uwagę do masywnej acz niegroźnej sylwetki opasłego humanoida o niebieskiej skórze. -... ja… być może mam to czego szukasz.
Przesunął łakomym spojrzeniem po zbroi i orężu Imry. - Zapraszam do mego skromnego namiotu.
Półelfka spojrzała na dziwną istotę z pewną dozą niechęci. Od razu przypisała jej charakter szarlatana i była gotowa przywalić za oderwanie od oceny niewolników jacy byli na sprzedaż. Powstrzymała się jednak. Odrobina szacunku od kogokolwiek wydawała się wystarczająco po tym jak jej splunięto pod nogi.
- Zobaczny w takim razie czy masz mnie czym zainteresować i czy słusznie sądzisz. Prowadźcie - powiedziała podążając za niebieską istotą. - A i powiedzcie, czym też jesteście? Bo nie przypominam sobie, abym kiedyś kogoś z waszego rodzaju spotkała.
- Albo nie wiedziałaś, że spotkałaś jednego z nas. Na planach materialnych wolimy okrywać się płaszczem dyskrecji.- humanoid ruszył przodem do jednego z namiotów. - A twoja rasa nazywa nas merkantami.
Odchylił połę namiotu odsłaniając całkiem spore wnętrze znajdujące się w środku. Znacznie większe niżby sugerowała wielkość namiotu. W środku był stolik, na nim świecznik, butelka wina i dwa kielichy. Wszystko to otaczały dziesiątki poduszek, wygodnych i miękkich. A potem krąg kufrów, a pod ścianami… dwaj [url=https://i.pinimg.com/originals/60/a9/26/60a9267c48d0829a09e9294e8b4f7217.png] nieruchomi mechaniczni strażnicy z halabardami. Merkant podszedł do jednego z kufrów i wyjął z niego duży miecz o ostrzu otoczonym czarnymi płomieniami negatywnej energii. Po czym podszedł do stolika i położył broń na nim. Nalał wina do kielichów i usiadł na poduszkach dodając.
- Obejrzyj go proszę. Z pewnością przekona ciebie iż nie jest byle handlarzem magicznego złomu.
Uśmiechnął się przy tym przyglądając Imrze.
Imra uniosła białą brew do góry. Zaiste ten cały merkant musiał mieć bardzo dobre przeczucia, bo półelfce aż błysnęło w oku kiedy spoglądała na ostrze. Bardzo ostrożnie przesunęła dłonią ponad ostrzem czując jak jej palce mrowią. Zatrzymała się dopiero przy rękojeści. Zawahała się przenosząc spojrzenie na kupca. O ile w ogóle nim był.
- Ty z tych co za dotykanie każą płacić? - zapytała przezornie nim mogłaby dać się wykorzystać.
- Nie… dotykanie akurat jest darmowe. Obejrzenie też . Ten miecz jest przykładem tego co mnie interesuje. Przedmioty wyjątkowe, a nie masowo produkowany magiczny złom.- odparł z uśmiechem merkant zerkając na wojowniczkę. - I przypuszczam, że mam do czynienia z wyjątkową osobą. A nie jednym z tych awanturników co to liznęli nieco wojaczki na rodzimym planie i przybyli do Rigus wierząc, że kilka ubitych bandytów czyni ich bohaterami.
- Śmiem uważać, że w istocie tak nie jest - Imra mruknęła pochłonięta oglądaniem ostrza. Podniosła je i oddalając się o dwa kroki sprawdziła jak leży w ręku i jak się nim wymachuje. Spojrzała na upiornie wyglądające oko przyglądając się mu przez chwilę, szukając w nim czegokolwiek co mogłoby przykuć jej uwagę. Z ostrożnością odłożyła ostrze z powrotem na blat.
- Aczkolwiek w tym momencie wątpię abym posiadała odpowiednie fundusze w złocie. Czy handel wymienny by cię zainteresował?
- Naturalnie. Szczególnie handel wymienny. - odparł z uśmiechem merkant. - Wspomniałaś że czegoś szukasz… wśród niewolników może? Patrzyłaś w tamtym kierunku.
- Nie wspo… - Imra zmrużyła tylko oczy i westchnęła - Dobrzy niewolnicy zawsze są w cenie. Szczególnie jak ich odpowiednio ukształtować i poprowadzić.
- Jestem kupcem… wyłapywanie szczegółów to część mojej pracy.- zaśmiał się merkant i sięgnął po kielich z winem.- Dao… z pewnością odpowiednio ich ułożą do górniczej roboty.
- Ach górniczej. Póki co tacy mi nie są potrzebni. Zainteresować się na pewno zainteresuje w odpowiednim czasie. Powiedz mi jednak ile u ciebie kosztuje zindentyfikowanie magicznego przedmiotu? Bo od tego bym zaczęła - mimo słów spojrzenie Imry zjechało ciekawie ponownie na zionący mroczną mocą miecz. Musiała odrzucić na moment tę pokusę, nawet jakby sprzedała i przygarnęłą sobie wszystkie łupy jakie zdobyli pewnie wciąż by było poza jej zasięgiem.
- Cóż… - zamyślił się merkant.- … jeśli ów przedmiot okaże się być niczym niezwykłym to sto sztuk złota warta by była moja inspekcja. Ale jeśli dysponujesz czymś intrygującym, to kto wie? Wtedy moja ekspertyza będzie za darmo.
Po czym dodał z uśmiechem. - A co niewolników, to cóż… Dao potrzebują darmowej siły roboczej, więc … nieważne czy przedtem byli oni artystami, wojownikami czy rzemieślnikami. Teraz będą kopać. Do tego trzeba silnego grzbietu i wytrzymałości… nie talentu.
- Kto wie, może nie będą chcieli za dużo za tych mniej dostosowanych do roboty… - Imra mruknęła na głos po czym wyrwała się z chwilowego zamyślenia.
- No to mam takie dwa przedmioty. - Mówiąc to sięgnęła do magicznej torby i tylko na moment się zawahała. Wyciągnęła zarówno maskę jak i zniszczoną księgę kładąc je na blacie. Bardzo uważnie obserwowała reakcję merkanta.
Ten się przyjrzał im obu, zamyślił, wykonał kilka gestów ręką. Szepnął pod nosem i zawyrokował.
- Pewnie już to słyszałaś, co? Te przedmioty nie są magiczne.
- A jednak jeden z nich zesłał mi sen… a przynajmniej zakładam, że to była jego sprawka - kobieta wskazała na maskę - a inna osoba twierdziła, że do niej szeptał. Czy też raczej poprzez niego ktoś szeptał.
Imra westchnęła.
- Przetłumacz mi chociaż to co na stronicach jest zapisane.
- Niech będzie… - stwierdził merkant przyglądając się tekstowi.-... a więc…
Zaczął czytać coś co było znajome Imrze. Bądź co bądź kierowała się wskazówkami zawartymi w tej księdze, bo tych wskazówek Therion się trzymał i tę filozofię jej przekazał. Tłumaczenie merkanta nie różniło się niczym od tego, czego by Imra o księdze nie wiedziała. Therion co prawda twierdził, że pomiędzy wierszami jest coś więcej ukryte, ale jej tłumacz nie potrafił tego znaleźć… no i.. księga była niekompletna.
Kobieta mruknęła coś pod nosem w niezadowoleniu. Sięgnęła po raz kolejny do torby i wyciągnęła znaleziony pośród trupów topór
- Zainteresowałby cię?
- Intrygujący… to drugi egzemplarz jaki miałem okazję zobaczyć z tym motywem.- zaintrygował się merkant przesuwając palcami po ostrzu i rękojeści.- Co prawda ten nie wydaje się wyjątkowy pod względem mocy, ale… kultura która go stworzyła jest już wyjątkowa.
Imra zamilkła na moment a w jej umyśle zaczęły pracować zębatki.
- Widziałeś już mówisz? A można wiedzieć kiedy i gdzie?
- W rękach piratów githyanki. Udało im się znaleźć świat który nazwali pobojowiskiem bogów i tytanów… choć miejscowi pewnie nazywają go inaczej. Wpadli tam astralną karaką by zdobyć łupy i niewolników. Zdobyli i jedno i drugie… zapłacili połową załogi. Starli się z krasnoludami którzy posługiwali się mroczną sztuką nekromancji. Coś rzadko spotykane u tej rasy. - wyjaśnił merkant. Następnie zamyślił się. - Arazeg… tak miał na imię kapitan tej karaki. Nie dogadaliśmy się w sprawie sprzedaży broni i prawie mnie usiekł.
- Uff. Szkoda, ten znale...azłam pośród trupów jakie były na statku, którym przyleciałam. Już myślałam, że może widziałeś kogoś kto mógłby mieć podobny. Byłbyś nim zainteresowany?
- Kto był w posiadaniu tego topora? Githyanki może? Nie zmartwiłbym się, gdyby Arazegowi ktoś uciął głowę.- mruknął merkant i spojrzał na topór.- Nie wymienię nic za niego… ale mogę kupić.
- Jak najbardziej. Ile za niego weźmiesz?
- Hmmm… broń jest ciekawa… ale bardziej jako ozdoba. Nie każdy może jej używać.- zaczął marudzić merkant, zapewne po to by “zmiękczyć” ją i uczynić bardziej podatną na jego propozycję. - Tak… z cztery i pół tysiąca złotych monet?
Imra mlasnęła z niezadowoleniem.
- No nie wiem, nie wiem. Brzmi to trochę jakbyś mnie chciał oskubać. Nie każdy może jej używać, ale też nie każdy może używać tego miecza, który mi pokazałeś, co nie? A ty z tak dobrym okiem do klientów bez problemu przecież znajdziesz kupca. Tak z dziewięć tysięcy za sam fakt, że jest magiczny.
- Tak się akurat składa, że każdy może używać owego miecza. Tyle że jest on nieszkodliwy względem nieumarłych. Nic w tym zresztą dziwnego, władał nim osobisty ochroniarz pewno lisza. - wyjaśnił merkant i zamyślił się przyglądając toporowi. - Hmm… pięć i pół może? To dobra cena za taki topór.
- No niby, racja, ale wciąż myślę, że siedem tysięcy pięćset jest bardziej wiarygodne. Wciąż te umagicznienia można przenieść na inną broń więc bez problemu możesz znaleźć kupca choćby na takie zastosowanie - Imra przypomniała sobie co robił Therion ten jeden raz kiedy pozwoli jej się przyglądać swojej pracy.
- Niemniej… wtedy to ma wartość ozdoby nad kominek.- mruknął merkant drapiąc się po obwisłym lekko podbródku.- Eeeech.. niech będzie… pięć?
- Uuu przed chwilą było pięć i pół… - Imra nie dała się zmylić… tym razem. - Siedem tysięcy.
-Nieeech będzie sześć? - zaproponował w końcu merkant uśmiechając się i dodał.- Możliwość o której wspomniałaś wcale nie czyni topora bardziej wartościowym.
Imra się wyprostowała.
- No nie wiem. Zaczynam myśleć, że nie opłaca mi się jednak go tu sprzedawać. Może poszukam innego kupca? Jakiegoś, który nie będzie tak kręcił nosem. Bo jestem pewna, że się tutaj znajdzie jakiś chętny. To w końcu, nawet jak egzotyczna, to wciąż dobrej roboty broń.
- Sześć ...sześćset… moja ostatnia oferta. - odparł po krótkim namyśle merkant.
Imra zaczęła się poważnie zastanawiać czy chce jej się targać za sobą tę broń aż znajdzie kogoś lepszego do kupna tej broni, czy może woli się już jej pozbyć za możliwie bardzo nieatrakcyjną cenę.
- To może tak, albo siedem tysięcy, albo sześć tysięcy sześćset i może jakąś drobnostkę byś dorzucił?
- Hmm… jakiego rodzaju drobnostkę? Zwój ? Eliksir? - zadumał się merkant.
- Eliksir.
- Sześć czterysta i eliksir… może być? - zaproponował merkant.
- Sześć, sześćset i eliksir. Pytanie tylko jaki?
- To zależy co cenisz… użyteczność, wzmocnienie potencjału bojowego, czy leczenie?- zapytał kupiec.
- Niech będzie wzmocnienie potencjału bojowego.
- Eliksir powiększenia osoby mogę więc dorzucić. - odparł merkant po namyśle.
Imra znów namyśliła się chwilę. Żałowałą, że nie ma przy sobie kogoś lepiej znającego się na targowaniu.
- Sześć tysięcy sześćset i ta mikstura za topór. Dobijamy targu.
- Zgoda…- uśmiechnął się merkant i podszedł do jednego z kufrów. Wyjął stamtąd fiolkę z miksturą. Postawił na stoliku. Następnie podszedł do innego i zaczął wyjmować nieduże złote sztabki. Zebrawszy odpowiednią ilość, zaczął układać je na stole… wszystkie sześćdziesiąt sześć. Nie dziwiło to Imry… przy dużych transakcjach przeliczanie monet byłoby męczące. Kupieckie sztabki, choć różniły się one wyglądem, były standardem w wielu miejscach. Każda z nich była warta sto monet.
W podobnym geście Imra położyła topór przed kupcem podsuwając go w jego stronę i zaczęła zbierać do sakiewki sztabki próbując sobie ich ciężar w ręku. Jak już skończyła wyciągnęła rękę do kupca.
Ten uścisnął ją dodając.
- Jeślibyś jakimś cudem szukała roboty, to dobry ochroniarz mi się przyda. Choć… wątpię by cię to interesowało. Nie wyglądasz na kogoś takiego. Przypuszczam, że w Rigus czeka cię kariera wojskowa.
- Cóż jestem w zapotrzebowaniu dużo większej gotówki i raczej tej nie zdobędę siedząc w miejscu. Także Rigus pewnie też sobie odpuszczę… ale Sigil brzmi jak ciekawe miejsce dla kogoś takiego jak ja.
- Z pewnością jest ciekawym miejscem. - przyznał merkant i podrapał się po głowie. - Ale jeśli chcesz dużo zarobić, to są miejsca lepsze od Sigil w tej kwestii. Najważniejsze to podczepić się pod hojnego i możnego pracodawcę. Pałace dżinów bywają pod tym względem idealne.
Imra zaczęła chować maskę i kartki z księgi.
- Hm, dziękuję, może skorzystam. Do zobaczenia, być może.
Kobieta pożegnała się i wybyła z namiotu merkanta. Całe te targowanie ją zmęczyło.
Rozejrzawszy się po placu targowym zauważyła niewiele zmian. Ot zrobiło się tłoczniej, a erynia rozmawiająca z czerwonym gigantem już gdzieś zniknęła.
Imra przechodząc od targowiska do targowiska szybko pożegnała się z nadzieją zamiany diademu… Nikt nie był w stanie zaoferować jej skarbów nawet zbliżonych wartością do tego co nosiła, nie wspominając o duplikacie. Szansy na to nie było. Może u ifiryta Safid Usrhamona, bo tym był rogaty olbrzym pośrodku. Kupcem z rasy Ifrirytów handlującym bronią, niewolnikami i przede wszystkim… przyprawami i narkotykami. Oraz magią w ograniczonym stopniu. Bardzo bogaty i bardzo potężny (jak to ifiryt).
Tymczasem rozmyślania Imry przerwał odgłos bójki…
Jeden z niewolników wyrwał się nadzorcom i kilkoma ciosami znokautował dwóch z nich.

Patrząc spode łba obserwował pozostałą dwójkę nadzorców celujących w jego tors włóczniami w nadziei zapędzenia go w kozi róg. Ludzkich nadzorców. Dao górujący nad nimi przyglądali się temu z rozbawionymi minami, pewni że zdołają okiełznać “dzikiego” gdy najdzie ich taka ochota. Na razie dawali się wykazać dwójce zdenerwowanych nadzorców… przerażonych bardziej tym, że zawiodą swoich panów, niż wojownikiem który im się wyrwał spod kontroli.
Półelfkę zaintrygowała scena. Gołymi pięściami zdolny powalić uzbrojonych? Zdecydowanie. Uśmiechnęła się do siebie, to była świetna okazja.
- Hej Dao! Narowisty wam się trafił! Jestem pewna, że mogę zmusić go do klęknięcia bez dotykania go i przed waszymi strażnikami. Ale wtedy jest mój!
- I bez użycia magii… - odparł jeden z nich, a drugi dodał.- … a co, jeśli ci się nie uda kobieto?
- To go po prostu wam złapię.
- Nie… to wtedy do niego dołączysz. Sami możemy go złapać w każdej chwili.- rzekł jeden z Dao.
- Zgoda - na twarzy Imry pojawił się bardziej bezlitosny uśmiech. Ruszyła w stronę walczących, a kiedy szła na jej skórze pojawiły się wyładowania, a z jej gardła wyrwał się warkot. Kiedy była bliżej walczących wyrwałą ze swych płuc ryk nie licząc się ze strażnikami.
- KLĘKNIJ!
Krzyk rozniósł się po placu wprawiając w panikę strażników i niewolnika. Ci pierwsi klękli… niewolnik jednak cofnął się do tyłu przerażony i zakłopotany mamrocząc coś głośno w języku którego Imra nie znała. I to wywołało szyderczy chichot obu Dao.
A więc nie rozumiał. No to można było jakoś obejść. Kobieta podeszła bliżej, ale nie na tyle by przez przypadek go dotknąć. Wskazała na strażników, wskazała na niewolnika i wskazałą na ziemię. Każdy gest był dosadnie nacechowany rozkazem, na tyle na ile to było możliwe. Do tego Imra znów rozjarzyła się elektrycznością wyglądając niemal jak upiór ze swoim pustym spojrzeniem, blizną i niebieskimi łuskami. Ziemia, tam miał znaleźć się niewolnik.
Gdzieś tam w oczach mężczyzny dostrzegła błyski oporu, próbował wyrwać się spod jej wpływu… uciec… wzbudzić gniew. Niemniej Imra zatriumfowała ostatecznie, ku rozczarowaniu obu dżinów ziemi.
- Zabieraj swojego “psa” i zejdź nam z oczu. - rzekł jeden z Dao.
Triumfalny uśmiech zawitał na twarzy Imry.
- Nie będę nadużywać waszej cierpliwości - powiedziała z przekąsem i podniosła gwałtownie mężczyznę za ramię zabierając go ze sobą i wychodząc z targu. Już poza wzrokiem Dao wyciągnęła z torby miksturę języków. Westchnęła kręcąc głową naprawdę wolałaby jej teraz nie zużywać. Mimo to ją wypiła sprawiając że magia pozwoliła zrozumieć jej język w jakim porozumiewał się mężczyzna.
- Teraz należysz do mnie. Wiesz już, że nawet nie muszę ciebie dotknąć aby zmusić cię do posłuszeństwa. Nie próbuj więc sprawdzać jak to będzie kiedy postanowię użyć swojej siły - powiedziała twardo przenosząc chłodne spojrzenie na człowieka.
- Skoro mamy to wyjaśnione mów skąd pochodzisz i jak trafiłeś do niewoli.
Mężczyzna spojrzał na swoją “panią” z ironicznym uśmiechem i powątpiewającym spojrzeniem.
- Raz ci się udało… przyznaję. A nazywam się Cromharg… mój lud żyje wśród i pustyń Karakhu, gdzie uciekli z innego świata pod wodzą Al-Hadjara i jego szlachetnych dżinów, wiele zachodów przed moim narodzeniem. To odległy i trudno dostępny ląd, ale czasem…- zacisnął zęby w gniewie.-... czasem komuś się udaje przedrzeć. I tak było w moim przypadku. Napadli na wioski, my napadliśmy na nich, ale… udało się im paru z nas pojmać w ogniu bitwy i uciec z łupami przez portale. W tym i ze mną.
Imra nawet uniosłą brwi w podziwie.
- No, no, brzmi interesująco. Chcesz się zemścić?
- Jest z tym problem. Psy które widziałem z oblicza, już zarżnąłem. Ci którzy mnie później zniewolili… eeech…- zadumał się Cromharg.- … zemścić się bym chciał. Ale nie ma twarzy, ni imienia na którym mógłbym skupić swój gniew. W mroku nocy, przy szalejącej burzy piasku trudno było zapamiętać takie szczegóły.
- A więc trzymasz gniew nie wiedząc na kogo - drobna rozmowa pozwalała dowiedzieć się czegoś o niewolniku. To było coś co mogła użyć aby ewentualnie go do siebie przywiązać czymś więcej niż siłą… albo ostatecznie zniszczyć gdyby przyszła taka potrzeba.
- Jako, że nie znam języka jakim się posługujesz to czy ty umiałbyś rozpoznać ten którym się posługiwali najeźdźcy?
- Niewiele słyszałem, zresztą czy to ważne… każdy łowca niewolników może ponieść śmierć z mojej ręki. - uśmiechnął się drapieżnie Cromharg. - A twoje imię i cel? Po co się trudziłaś by mnie zdobyć?
- Rozbawiła mnie twoja próba ucieczki - Imra przyznała z podłym uśmiechem na twarzy - a do tego nie musiałam za ciebie płacić. Zobaczę do czego się nadajesz i zdecyduję co z tobą zrobić.
- Tylko tyle? - mężczyzna napiął mięśnie i spojrzał w oczy Imry. - Myślę że masz inne ku temu powody.
Uśmiechnął się przy tym bezczelnie.
- I myślisz, że je wyznam swojemu niewolnikowi? Nie pozwalaj sobie - mruknęła szarpiąc go za kajdany przyciągając tak, aby zmierzyli się spojrzeniem.
- W takim razie pewnie winnaś kupić sobie już jakiegoś dobrze obitego przez sługi dżinów… co by ci potakiwał przy każdym słowie. - odparł Cromharg spoglądając w oczy kobiety z hardością i dumą.
Imra zamruczała, a ten pomruk zamienił się w śmiech.
- Zobaczymy. Z przyjemnością sprawdzę twoje granice.
- Nie wątpię… wszak nie kupuje się czerwonego skorpiona, by go wpuścić do zagrody z kozami. - odparł filozoficznie mężczyzna.
Imra zamyśliła się na moment.
- Posiadasz jakąkolwiek głębszą wiedzę na jakiś temat? Natura, magia, plany… Cokolwiek?
- Znam język powietrznych istot, bo w nim się właśnie porozumiewamy. I umiem przeżyć na pustyni. Czy ja wyglądam ci na chuderlawego szamana opijającego się sokiem z niebiańskiego kaktusa? Nie? Bo na… magii nie znam. - odparł niewolnik napinając mięśnie.- No i umiem się bić. Daj mi miecz, a sama zobaczysz.
- Nie prężyj się tak bo ci żyłka pęknie. Broń dostaniesz, jak uznam, że zasłużyłeś. Bez niej też sobie dobrze radziłeś.
- Nie jestem głupi… wiem że dobrze sobie radziłem, ale też oboje wiemy, że długo to by nie trwało. W końcu by mnie powalili, albo zakłuli dzidami. - westchnął Cromharg i dodał.- Nadal nie powiedziałaś mi jak masz na imię.
- Dla ciebie będzie Pani Imra. Możesz używać samego Pani, ale nie samo imię. Zrozumiano? - półelfka zmierzyła wzrokiem mężczyznę ciekawa ile razy przyjdzie mu go karać za łamanie zasad.
Mężczyzna starał się nie zaśmiać słysząc te słowa, ale ostatecznie wzruszył ramionami.
- Niech ci będzie Pani Imro.
Cromharg został trzepnięty po głowie.
- "Tak jest Pani". Powtórz.
Oblicze Cromharga wykrzywiło się wściekle, łańcuchy zabrzęczały, gdy je próbował odruchowo rozerwać. Spojrzał na wojowniczkę. Zemlął w ustach przekleństwo na temat babskich kaprysów i wydusił w końcu. - Tak jest Pani Imro.

Nazwa karczmy, w której mieli szukać przewodnika, sugerowała, iż nie zbiera się tam towarzystwo z tak zwanej najwyższej półki. Dlatego też Harran, profilaktycznie, najpierw rzucił na siebie zbroję maga, a dopiero później zostawił pracującego kowala i przyglądającego mu się Wędrowca.
Przemierzywszy szybko uliczkę mag i rogata bardka skręcili zgodnie ze wskazówkami kowala i natrafili na rząd kilku szyldów. Jeden gorszy od drugiego. Każdy zniszczony i brudny, tak jak drzwi nad którymi wisiały. Miejsca których Harran nie chciał odwiedzać, a które niewątpliwie pasowały by ich niziołkowi. Tyle że szansa na to, że spotkają Kvasera była tu mała.
- To chyba ten.- Tanegris pierwsza wypatrzyła szyld do “Moczymordy”.
- Panowie przodem?- popchnęła Harran ku drzwiom, a gdy przeszedł weszła za nim.
Mag wywołał ciszę na przed chwilą głośnej sali. Był bowiem taki… czysty i ładniutki. Tutejsi tacy nie byli, większość była zarośnięta… brudna (nawet niewiasty), w postrzępionych łatanych skórzniach, zbrojach poskładanych z byle czego i zadbanym orężu schowanym w zużyte pochwy. Nawet siedzący przy jednym ze stoliku czarodziej w szpiczastej czapce wyglądał jak przeczołgał się przez błoto. I miał topór przy pasie.
Barman przy kontuarze był masywnym czarnoskóry diablęciem o jednym rogu na łysej głowie. Lewym. Prawy został kiedyś gdzieś odłamany i pozostał po nim jedynie mały kawałek.
Tanegris spojrzała przez ramię uśmiechając się łobuzersko do klienteli i szepnęła cicho młodzianowi do ucha.
- Tyyy… załatw sprawę przewodnika, ja tymczasem ich zajmę.-
Po czym wyszła zza maga, skłoniła się i dodała wesoło.
- Panowie i panie… pozwólcie, że jedyna i wyjątkowa Tanegris Marai ukoi wasze smutki i rozweseli dusze pieśnią.- sięgnęła po swoje banjo i bujając biodrami oraz rozdając uśmiechy na prawo i lewo zaczęła grać.
Harran stwierdził, nie na głos, oczywiście, że to Wędrowiec powinien pojawić się w tym miejscu i że ich kapitan wybrał sobie z pewnością mniej interesujące, ale za to bezpieczniejsze zajęcie.
Podszedł do stojącego za kontuarem diablęcia.
- Szukam Skirgleta - powiedział. - I piwo poproszę - dodał.
- To ten jednooki przy tamtym stoliku… ten obok czarnego jaszczura.- rzekł barman nalewając trunku podczas gdy grająca diabliczka ściągała spojrzenia, uszy, jak i dłonie próbujące klepnąć ją po zadku. Tym ostatnim uciekała z gracją i nawykami doświadczonego artysty.
Skirglet okazał się być jednookim niedogolonym niziołkiem o prezencji przydrożnego bandyty. Obok niego leżał spory dwunożny drapieżny dinozaur. Niziołek grał w kości w towarzystwie hobgoblina i dwóch koboldów.
Harran położył na ladzie sztukę srebra, zabrał piwo i ruszył we wskazanym kierunku.
- Skirglet? - upewnił się, zatrzymawszy się obok niziołka. - Hjalvdor mówił mi, że jesteś najlepszy. Jest interes do zrobienia.
- To lubię... od razu do rzeczy.- niziołek uśmiechnął drapieżnie nie przerywając gry. Syknął do jednego z koboldów. - Jeszcze raz podmienić spróbujesz kości to zrobię sobie naszyjnik z twoich palców.
Na co tamte dwa odpowiedziały obelgami w smoczym.
A następnie zwrócił się do maga.
- Więc… jaki interes i za ile?
- Zapłata do uzgodnienia, ale więcej, niż wygrasz tu w kości - odparł Harran. - A szczegóły... wolałbym omówić na osobności, by jacyś zawistnicy się nie wtrącili. Ogólnie biorąc, chodzi o małą wycieczkę statkiem.
- Pięćdziesiąt złotych monet.- stwierdził Skirglet po namyśle.- Zapłata za tą prywatną rozmowę i dowód, że masz coś więcej niż obietnice.
- No to zapraszam na zewnątrz, gdzie zaczniemy od dowodu - zaproponował zaklinacz.
- Tu… - wskazał palcem Skirglet na stół.- … jeśli boisz się położyć monety tutaj, to już będzie dla mnie dowód, że nie masz kolejnych monet do wydania. Skoro chcesz mi zapłacić o wiele więcej tooo… chyba się nie przejmiesz stratą paru teraz?
- Cóż za brak wiary... - Harran położył na stół garść złota. - Idziesz, czy nie jesteś tak dobry, jak mówiono?
- Idę idę…- niziołek zabrał monety i ruszył przodem. Jaszczur wstał i syknąwszy złowieszczo w kierunku Harrana ruszył za nim. Był duży, czarny i o złowieszczych szponach. A gdy oboje opuścili już karczmę i Harran się zjawił, niziołek spytał wprost.
- To o co chodzi? Jaka to robota?
- Widziałeś już nasz statek? - Zaklinacz wskazał w kierunku unoszącej się w powietrzu Destiny. - Mamy do załatwienia interes z Pozyskiwaczami, a że oni nie przybyli do miasta, musimy się wybrać do nich. Ty, jak słyszałem, jesteś przewodnikiem, więc znasz drogę. No a dzięki statkowi możemy się tam znaleźć w miarę szybko i zdecydowanie bezpieczniej, niż gdybyśmy skakali z sześcianu na sześcian.
- Nie… nie widziałem waszego statku. - niziołek zerknął w górę dodając sarkastycznie.
- Życie nie kręci się wokół latających okrętów.
Następnie wyjął fajkę, nabił ją tanim tytoniem milcząc. Po chwili starannego nabijania, zapalił go i dodał.
- Więc… taaa… mogę was doprowadzić do sześcianu Pozyskiwaczy, czemu nie? Nie wiem czy was do niego wpuszczą. Bo mnie by nie wpuścili, ale zakładam że to wasz problem... nie mój. Tak więc… hmm… tysiąc złotych monet i dziesiąta część tego co ewentualnie znajdziemy i zdobędziemy po drodze. I gwarantujecie mi bezpieczny powrót do Rigus po wszystkim.
- Negocjacje dokończymy na pokładzie - powiedział Harran, po czym, nie oglądając się na niziołka, ruszył w stronę statku.
- W takim razie… za dwie godziny. - Skirglet zwrócił się do pleców oddalającego się maga.
- Będziemy czekać - odparł Harran, przez ramię spoglądając na niziołka.

Kvaser i Imra

Gdy cała trójka przybyła pod unoszący okręt, ktoś ruszył w ich kierunku. Mężczyzna, rasy ludzkiej… ubrany w strój typowy dla tej mieściny. Tylko w piaskowych barwach, oblicze jego było przeciętne. Lekko zarośnięte, nos prosty, spojrzenie niebieskich oczu świdrowało całą trójkę. Włosy ni to długie ni to krótkie, były szarobrązowe. Cały osobnik był taki jakiś.. przeciętny i bezbarwny. Nie było w nic ciekawego, nic niezwykłego. Nie był ani szczególnie szpetny, ani piękny… był nijaki.
- Jesteście częścią załogi statku, prawda?- zapytał zerkając to na niziołka, to na barbarzyńcę, to na kobietę. - Nazywam się Scoffy, dla przyjaciół Scoff… eee.. to znaczy gdybym miał jakichś przyjaciół. Tak czy siak, zaczepiła mnie Tanegris całkiem niedawno i wspomniała, że moglibyście być zainteresowani nabyciem mimira.
Imra zamrugała kilkakrotnie.
- Mimira? Co to jest?
- No tak… z pewnością nie wicie - stwierdził Scoff i sięgnął pod płaszcz wyjmując metalową czaszkę kota pokrytą glifami. - To jest mimir… właściwie jeden z wielu rodzajów. Mogą różnie wyglądać. Mimir jest…-
Unoszącą się metalową czaszką bo ta zaczęła lewitować.
- ...skarbnicą wiedzy. Zadajesz mu pytanie i jeśli zawarto w nim odpowiedź na nie, mimir odpowiada. Większość z nich zna podstawowe informacje na temat Zewnętrza i Wielkiego Koła Planów. W tym i ten. - wyjaśnił tymczasem Scoff.
- Popracuj nad wiarygodnością przyjacielu - Kvaser stwierdził z lekką irytacją, lecz po chwili dodał - chociaż, z drugiej strony sprawiasz wrażenie naprawdę poczciwej mordy, może to metoda. Tanegris coś konkretnego polecała?
- Sprzedaję mimiry, najczęściej takim jak wy… - odparł Scoff niezrażony słowami niziołka.- … świeżakom co wypadli z pierwszej materialnej i nie znają okolicy. Do tego służą mimiry, do porad. Nie interesuje was to? To nie ma problemu… narzucać się nie zamierzam.
- Momencik… a może prezentacja? Oraz ile za takie coś? - Imra gestem powstrzymała mężczyznę od odejścia.
- Dwa tysiące… cena nie do negocjacji, ale wezmę magiczne przedmioty jako zapłatę mniej warte właśnie tyle. Mogą być nawet przeklęte.- zaczął mówić Scoff, po czym stuknął lewitującą czaszkę. -Hej… opowiedz o Rigus.
- Rigus miasto murami podzielone. Siedziba wielu gildii i bractw żołnierskich, zawsze gootowych do wynajęcia swoich mieczy. Miasto portalowe, które kryje pod sobą przejście do Acheronu, w postaci łuku z kości czaszek więziący kocie oko. Należy tu odebrać łupkowe płytki oznaczające status przybysza, gdyż prawo w Rigus jest bezlitosne.- odezwał się mimir elfim głosem, acz z nutką wilczej drapieżności.
- Dobra, ja jeszcze sprawdzę - Kvaser stwierdził poważnie i nie czekając na zgodę handlarza, po prostu zwinnie stuknął czaszkę.
- Opowiedz o władzy Sigil.
- Sigil miasto tysiąca portali, zwane także Klatką. To tu krzyżują się setki szlaków i to pełno jest istot z każdego zakątka świata. Sigil jest obręczą unoszącą się nad szczytem… zbudowanym po wewnętrznej jego stronie. Włada nim Pani Bólu, głównie poprzez swoje Dabusy… zabraniając wszelkim Mocom wstępu do Miasta Drzwi i budowy wszelkich świątyń, acz kapłani nadal mogą błagać swoje moce o czary. - odezwał się mimir tym samym głosem. - W Sigil należy uważać na to gdzie się idzie i co się robi, by nie wpaść w przypadkowy portal lub nie wejść tam gdzie się nie powinno.
- Precyzją to on nie grzeszy - niziołek odpowiedział trzeźwo - przynajmniej na tyle aby podjąć, mimo wszystko, negocjacje - wyszczerzył zęby wilczo.
- To przewodnik. Udziela tylko podstawowych informacji… takich które wystarczą, by nie skończyć od razu z kosą między żebrami.- wtrącił Scoff.
- Skoro mamy się dzielić łupem, to i kosztownościami? - Imra spojrzała na Kvasera sięgając do sakiewki. Bardzo powoli.
- Sądzę, że tak, potem się rozliczymy z resztą - odpowiedział do Imry, nie będąc szczególnie zaaferowany kosztami. Chyba dbał o drużynę, ale nie był materialistą - wiesz co Scoff, powkurzałbym się, rzuciłbym tysiąc, ty byś stwierdził, że to nie, przeszlibyśmy wyżej, trochę by to trwało. Fajna zabawka, ale za cenę kufli mam podobne wieści w karczmie i trochę rozrywki na horyzoncie. Tysiąc osiemset według mnie jest dobrą ceną, a i myślimy o kupnie dwóch - spojrzał na Imrę pytająco.
- Przykro mi… ale nie ja ustalam zasady. Cena nie podlega negocjacji. Takie mam polecenie z góry. Bo chyba nie sądzisz, że ja je robię ?- wzruszył ramionami Scoff.
- Sądzę, że masz prowizję - Kvaser bardziej stwierdził, niż zapytał - cena za dwa też nie podlega negocjacji?
- Mam też geas na sobie…- westchnął Scoff i pokręcił głową.- Dwa tysiące… jeno zapłata może być także w towarze. Jak wspomniałem… polecenie z góry. I przez polecenie… mam na myśli klątwę.
Niziołek uśmiechnął się… jakoś tak trochę smętnie.
- Moja strata Scoff - stwierdził patrząc gdzieś wokół, lecz nie na sprzedawcę - moja strata, ale nawet ci wierzę. Zresztą, wiesz, obowiązkiem kupującego jest próbować się targować, inaczej wyszedłbym na niezłego ciula - odparł z szerokim uśmiechem zdradzającym dystans do sprawy - a jakby ci się kiedyś bycie ofiarą klątw znudzio, to da się załatwić, mamy dość preferencyjne stawki. Imra, co to, kupujemy? I ile?
- To nie jest taka zła fucha… zarobek stały, szef nie pyta na co wydaję swoją działkę i dostarcza towar. Odbiera zapłatę i tyle. Geas był częścią umowy.- wzruszył ramionami Scoff. - Wiedziałem na co się piszę.
- Może i tak… W razie czego wiesz pewnie jak nas znaleźć. A może przydałby się majtek - mruknął bardziej w ramach żartu.
- On znajduje mnie… w końcu to czarodziej.- odparł Scoff wzruszając ramionami.
- No to jeśli by cię znalazł jakbyśmy się jeszcze kręcili w okolicy to zapytaj go czy przypadkiem nie byłby zainteresowany piekielnymi larwami - Imra z niechęcią sięgnęłą do swojej sakiewki i zaczęła odliczać odpowiednią sumę. Przychodziło jej to z ciężkim sercem. W końcu niedawno je zyskała.
- Po co nam aż dwie?
- Zastanawiałem się jak często będziemy się rozdzielać - Kvaser stwierdził naturalnie - pojęcia nie mam czy dwa będą potrzebne, temu pytałem. Dobra - niziołek wyjął sakiewkę i odliczając zwrócił się do Scoffa - my też mamy magów, a i za długo na tym planie nie będziemy. Tylko musiałbyś przestać ćpać - stwierdził pod nosem bez jakiegoś wyrzutu.
Scoff zaśmiał się ironicznie i dodał. - Co kto lubi, prawda?
- Nie wiem - niziołek wzruszył ramionami żywiołowo - nigdy nie rozumiałem radości z używek.
- Co kto lubi.- zebrał monety i przeliczył i spojrzał na mimira.- Ten jest wasz… wystarczy go wziąć w dłoń i schować do sakwy. Wypuścić jak będzie potrzebna jego pomoc. I schować po wykorzystaniu. Co prawda może lewitować podążając za właścicielem. Ale nie kusić niepotrzebnie losu… złodzieje są wszędzie.
- Oczywiście… czy da się dodawać swoje, eee nagrania? - Imra się zainteresowała.
- Jeśli można to ja nie wiem jak. - przyznał Scoff chowając monety do kieszeni. - Chyba nie… ale jeśli chcesz coś zachować dla siebie, jakąś wiedzę i wspomnienia… to w Sigil szukaj Przybytku Zaspokajania Żądz Intelektualnych. Tam są kamienie doznań, tam można zapisać swoje wspomnienia.
- Zapamiętam - mruknęła kobieta zabierając czaszkę i chowając ją.
- Tak pewnie nasz ogoliłeś - Kvaser stwierdził bez wyrzutu - a Twój szef to kto? Daje dobre ceny na towar?
- Nie wiem… nie pamiętam nawet twarzy. Jedynie głos. I to inny niż ten u mimira.- wzruszył ramionami Scoff.
- Takie buty - niziołek stwierdził z miną wyrażającą zadumę pomieszaną z irytacją.
- Chodźmy, chodźmy. Nie ma co się denerwować - Imra poklepałą (z pewną trudnością) Kvasera po plecach aby go zabrać od irytującego go kupca.
- Dobra - Kvaser wzdychnął ciężko i żwawo obracają się na pięcie ruszył w dalszą drogę. Gdy oddali się od kupca, podjął temat.
- Trzeba sprawdzić czy to coś nie może nas szpiegować, może Harran albo Wędrowiec coś więcej powiedzą.
- Być może, wchodźmy na statek muszę się jeszcze przekonać jak pozostała dwójka zareaguje na moją twarz…
- A co z nią nie tak - niziołek zaśmiał się głośno.
- To się okaże, na pewno jest ładniejsza od twojej - Imra uśmiechnęła się na jedną stronę.
Niewolnik nie rozumiejąc ni słowa przyglądał się temu wszystkiemu z zaciekawieniem.
- Na powodzenie nie narzekałem w moim świecie - Kvaser stwierdził lekko - urok drapieżnika - zaśmiał się w ironii.
Imra spojrzała na niziołka jakby czegoś szukałą.
- Wygadany na pewno, ale drapieżnik? No nie wiem.
- Zwą mnie też Wściekły Borsuk - niziołek stwierdził od niechcenia - to moje imię plemienne.
- To dobre imię. Destiny drabina! - Imra krzyknęła i statek ją rozwinął. Pociągnęła niewolnika i wskazałą mu drabinkę aby się zaczął wspinać. Potem sama za nim podążyła.
Kvaser ruszył za nimi po drabinie, chwilę klnąć pod nosem na swoją gapowatość, iż zapomniał przygotować o wiele lepszej liny do wchodzenia na pokład.
- Wędrowiec wrócił z Kowalem, są na statku, a Harran wrócił sam, ale podobno załatwił nam przewodnika do wioski Pozyskiwaczy, skąd możemy wziąć drewno na naprawę statku - Mmho na wstępie poinformowała co i jak Imrę i Kvasera, gdy tylko pojawili się na statku. - A jak u Was?
Poza półelfką i niziołkiem na statek wszedł też nieco zdezorientowany półnagi ludzki mężczyzna. Był zakuty w kajdany na nadgarstkach i jakoś nie wydawał się szczególnie przejmować tym faktem.
- Kupcy magicznymi przedmiotami to zdziercy, ale ci od niewolników umiejąc dotrzymać słowa - Imra zostawiła resztę Kvaserowi.
- Za to miasto wrze - niziołek stwierdził niechętnie - im szybciej się zabierzemy z tego miejsca, tym mniejsza szansa, że złapie nas konflikt który niechybnie się zacznie. Jak będzie okazja, to poznałbym tego całego kowala - Kvaser rzucił zmieniając szybkoś wypowiedzi na wyraźnie żwawszą.
- A ty Mmho? Wydawałaś się wycofana przed tym jak się wszyscy rozeszli - Imra spojrzała ciekawie na kobietę.
Pół-orczyca chwilę zwlekała z odpowiedzią.
- Mmho nie lubi takich dużych nowych miast - powiedziała - ich zgiełek jest jak latająca przy uchu mucha, której nie można się pozbyć. Zresztą, to chyba dobrze, że ktoś został na pokładzie. Będę tu czekać na ostatnią osobę. Nie ma jeszcze Vaali.
Imra kiwnęła głową na znak zrozumienia.
- W takim razie idę odstawić go do kajuty - z tymi słowami kobieta odeszła. Wróciła kilka chwil później.