- Nie okłamuję was, jestem tu dopiero od wczoraj. Nazywam się Tacey, ale wszyscy mówią na mnie “Drzazga”. Nie ma powodu, żeby mnie wiązać, nie chcę z wami walczyć - odparła półorczyca.
Traivyr nie był przekonany, ale czasu na wiązanie rzeczywiście nie mieli, zwłaszcza, że Mihael, Akial, Draug i Astrid od razu ruszyli na piętro, zostawiając zaklinacza z Tacey. “Drzazga” jeszcze skinęła głową Draugdinowi w podzięce za wstawienie się za nią, a Traiv dobył kuszy i przycupnął na jednym ze schodków, przygotowany na ewentualne kłopoty.

A te pojawiły się, ledwo towarzysze zniknęli na piętrze. Drzwi chaty otworzyły się i do środka wszedł ostatni z zaginionych bandziorów, który albo był w wychodku, albo robił obchód. Stanął jak wryty, widząc martwe ciała towarzyszy przy stole a potem stojącą przy kominku Tacey. Nie zdążył jednak zauważyć stojącego na schodach Traivyra, który wycelował i nacisnął spust kuszy. Bełt przeciął powietrze i trafił mężczyznę w bark. Bandzior krzyknął i został odrzucony na drzwi, robiąc sporo hałasu.
- Atakują nas !!! - Wykrzyczał, zbierając się z podłogi i chwytając za miecz.
- No to pięknie - powiedziała Tacey, również dobywając swego krótkiego ostrza. - Wiesz, że za ścianą śpią chorzy kumple tego typa? Pewnie zaraz się tu zjawią. Pomogę ci, pomimo tego, że jeszcze przed chwilą chciałeś mnie związać, ale z pięcioma nie damy sobie rady w dwójkę. Jakieś pomysły?
Jakby na potwierdzenie tych słów, Traivyr usłyszał poruszenie za drzwiami sypialni pod schodami. Musiał szybko reagować, zwłaszcza, że zbir z bełtem w barku właśnie ruszył w jego stronę z obnażonym ostrzem.

Weszliście po schodach i gdy znaleźliście się na piętrze, tuż pod drzwiami prowadzącymi do pokoju, w którym miał znajdować się Rokhar, z dołu doszło was głośne, choć nieco stłumione:
- Atakują nas!!!
Wiedzieliście, że element zaskoczenia macie już z głowy, choć być może przywódca bandy nie zdążył się jeszcze połapać a co najważniejsze - zareagować. Wpadliście więc szybko przez drzwi do pokoju ze stołem w kształcie litery “L” i naprzeciw, pod otwartym oknem, ujrzeliście stojącego z wyciągniętym krótkim mieczem Rokhara. Uśmiechał się ponuro.

- Widzę, że taldańskie władze szybko działają i przysłały grupę ratunkową po swoją sikoreczkę - rzucił ochrypłym głosem. - Mnie jednak w swoje łapy nie dostaniecie.
Po tych słowach po prostu… wyskoczył przez okno, prosto w mrok, nim zdążyliście do niego dopaść. Z dołu natomiast dobiegały jakieś stłumione odgłosy, co oznaczało, że Traivyr mógł mieć kłopoty.

Zaklinacz rozłożył ręce.
- Traivyr. Mam nadzieję, że mnie rozumiesz. To paskudne miejsce i trudno wierzyć komuś na piękne oczy - powiedział do Drzazgi.
- Domyśliłam się, nie mam żalu - odrzekła szybko. - Rokhar to paskudny typ, nie chcę mieć z nim nic wspólnego.

Dialog nagle został przerwany, bowiem w strażnicy niespodzianie pojawił się zaginiony bandyta. Ewidentny dowód na to, że drobiazgi, które uznaje się za nieważne, mogą się nieźle zemścić...
Może trzeba było spróbować wmówić mu, że wszystko jest w porządku. Albo...
Inne 'albo' nie przyszło Traivyrowi do głowy, więc poczęstował przybysza bełtem z kuszy. Niestety nie na tyle skutecznie, by tamtego definitywnie wyeliminować. albo chociaż zamknąć mu usta.

- Na schody! - rzucił Traivyr w stronę Drzazgi.
- Ładuj kuszę, pięknisiu! - odpowiedziała Tacey, a zaklinacz bez wahania wykonał jej sugestię.
Nim bandyta zdołał go dopaść, Traivyr ponownie strzelił.

Astrid wierzyła w czyste intencje Tacey i dobrze się stało, że Traivyr jednak odstąpił od pomysłu związania półorczycy. Druidka poszła za kompanami na górę, zostawiając przyjaciela w jadalni. Niestety, nie wszystko poszło zgodnie z planem, gdyż z parteru doszło ich wołanie jednego z bandytów, prawdopodobnie tego, który wcześniej gdzieś zniknął. Musieli działać szybko, a że byli już przy pokoju herszta, wpadła do niego zaraz za towarzyszami.

Rokhar musiał sobie zdawać sprawę, że nadchodzą, bo stał już przy otwartym oknie, gotowy się ewakuować. Jakież to było odważne i w porządku wobec własnych ludzi… ale czego innego aasimarka mogła się spodziewać po bandycie bez honoru i zapewne jakichkolwiek zasad moralnych?

Akial i Mihael od razu rzucili się w pogoń za nim, więc Astrid miała zamiar pozostawić w ich rękach schwytanie Rokhara. Oni byli wystarczająco sprawni, by się tym odpowiednio zająć a niepokojące odgłosy dochodzące z dołu dały jej do zrozumienia, że powinna ruszyć wesprzeć Traiva.

- Akial i Mihael sobie z nim poradzą. Chodźmy na dół, Traivyr może potrzebować naszej pomocy - powiedziała do Draugdina i ruszyła szybko po schodach z sejmitarem w dłoni gotowym do użycia na pierwszym napotkanym wrogu.

Mieli szanse dopaść wszystkich, Akial wbiegł cicho po schodach szykując się do bezszelestnego otwarcia drzwi, jednak życie pisało inny scenariusz. Na dole pojawił się brakujący bandyta, który najwyraźniej podniósł alarm. Bez większej zwłoki ninja wpadł do pokoju wprost na przygotowanego do ucieczki Rokhara. Akial nie przejmował się gadką, podszedł bliżej, ale nie zdołał zatrzymać zbira przed wyskoczeniem z okna. Krótkie spojrzenie na towarzyszy jasno powiedziało, że należy się rozdzielić. Nie mogli puścić Rokhara wolno, ale nie mogli też pozostawić Traivyra bezbronnego.
Akial kiwnął głową zgadzając się z jedynym rozsądnym planem jaki można było w tej chwili wygospodarować i w dwóch susach znalazł się przy oknie, w które dosłownie zanurkował zaraz za Mihaelem. W dwóch kocich saltach, wylądował bezpiecznie na ziemi i ruszył w pościg za przeciwnikiem. Nie mogli pozwolić by uciekł.

Nim Astrid i Draugdin zbiegli na dół, Traivyr zdążył kolejny raz wystrzelić z kuszy. Tym razem bełt trafił bandytę w szyję i zakończył jego żywot. To jednak nie był koniec, gdyż z sypialni pod schodami wypadło kolejnych czterech banitów z mieczami w dłoniach. Poruszali się jednak wolno i ospale a każdy ruch sprawiał im wyjątkową trudność.

Wtedy też do zaklinacza i półorczycy dołączyła druidka i kapłan, więc siły po obu stronach się wyrównały, choć bandyci nie wyglądali na takich, co będą w stanie stawić opór. Trawiła ich jakaś choroba, ale najwyraźniej nie zamierzali narazić się na gniew Rokhara, który postanowił ich zostawić na pastwę losu i uciec. Tego jednak nie wiedzieli.

- Wystawiłaś nas i zdradziłaś, zdziro - mruknął jeden z banitów do Drzazgi. - Zginiesz za to! Ty i twoi przyjaciele.
- Ledwo co ich znam, idioto! - odburknęła, przyjmując pozycję do walki. - I to wy spotkacie się dzisiaj z waszymi bogami!

Pognaliście obaj wydeptaną ścieżką za uciekającym Rokharem, który dobiegł do jednego ze skrzydeł drzwi prowadzących do stajni i próbował je otworzyć, by najpewniej uciec ze strażnicy na koniu. Nie był jednak dość szybki z tym manewrem i po chwili obaj znaleźliście się przy nim a Mihael wyprowadził mocny cios, który trafił bandytę prosto w twarz.

Rokhar padł oszołomiony plackiem w śnieg, wypuszczając z dłoni miecz i przez chwilę nie wiedział nawet, co się z nim dzieje. Gdy ruszyliście w jego stronę, spojrzał na was półprzytomnym wzrokiem, podnosząc rękę.
- Poddaje sie… nie bijcie... i nie zabijajcie. Poddaje! - wymamrotał i przetarł rękawem krew płynącą z nosa. Jego miecz leżał kawałek dalej i co chwilę zerkał w jego stronę, jakby zastanawiał się, czy da radę do niego dopaść, nim się zorientujecie.

Zbiegała po schodach gotowa do walki ramię w ramię z przyjacielem. Czuła, jak adrenalina buzuje jej w skroniach, wyostrzając zmysły. Kamień spadł jej z serca, gdy zobaczyła stojącego na którymś ze stopni schodów Traivyra; przebiegła obok niego, przejeżdżając wolną dłonią po plecach mężczyzny i uśmiechając się do niego lekko. Cieszyła się, że nic mu nie jest.

W jadalni czekały na nich jednak kłopoty. Czterech przeciwników i chociaż wyglądali na wymęczonych chorobą, wciąż mogli sprawić im problemy. Astrid mocniej zacisnęła dłoń na rękojeści sejmitara i zmarszczyła brwi, słysząc słowa jednego ze zbirów.
- Wasz przywódca właśnie uciekł przez okno na piętrze, mając gdzieś, co się z wami stanie! - krzyknęła w ich stronę. - Naprawdę chcecie za niego umierać?!

Jeśli po zdradzeniu im tej informacji nie zamierzali się opamiętać, Astrid ruszyła do walki ramię w ramię z towarzyszami. Zamierzała natrzeć swym ostrzem na najbliższego z przeciwników i miała nadzieję, że uda jej się go zranić. Biorąc pod uwagę ich stan miała spore szanse na sukces, choć i tak zachowywała tyle ostrożności, ile w obecnej sytuacji mogła.

Bandyta poddać się nie chciał, ale kolejny bełt wybił mu z głowy nie tylko myśli o walce, ale i życie. Niestety Akial nie do końca miał rację - pozostała czwórka może i była chora, ale każdy z bandytów był w stanie trzymać miecz w dłoni. Czterech na dwoje - różnie się to mogło skończyć.

Traivyr zaczął ponownie ładować kuszę, gdy na schodach pojawiło się wsparcie i sytuacja zmieniła się na korzyść 'tych dobrych'.
- Rzućcie broń, inaczej skończycie jak tamci! - powiedział, biorąc na cel jednego z bandytów.

Gdyby słowa nie podziałały, miał zamiar strzelić, a potem wspomóc odrobiną magii walczących wręcz towarzyszy.