Po wspólnym toaście Lavena pozwoliła sobie na rozsmakowanie się w wykwintnym winie i jadle. W czasie gdy delektowała się uciechami ciała, przyciągając swoją urodą i odzieniem coraz więcej niejednokrotnie nachalnych męskich spojrzeń, oberża z wolna wypełniała się kolejnymi tubylcami oraz wracającymi ze swoich poszukiwań pozostałymi drużynami grabieżców grobowców. Zrządzeniem losu najbliżej jej stolika usadowiły się „Córy Odyna”. Tym ordynarnym gestem oraz ogólnym obyciem szybko i dobitnie potwierdziły w jej oczach, że ogładą nie grzeszą. „Zawsze mówiłam, że jedynie ludzie płytcy nie sądzą wedle powierzchowności” przeleciało jej przez myśl. Wraz z upływem czasu dzierlatka jeszcze bardziej się nadęła, obróciła plecami do „Cór” i zaczęła teatralnie kręcić nosem. Zdecydowanie nie odpowiadała jej tak wyczuwalna bliskość barbarzyńskich kobiet. To, że trzymały się własnej grupy i tylko coś pomrukiwały do siebie w swoim półzwierzęcym narzeczu, zainicjowało w głowie półelfki kolejną falę krytyki w ich kierunku „Nawet nie przeproszą za impertynencję, ani się nie przedstawią! Jakie to typowe dla dzikusów, niemili w obejściu, a higiena osobista zabiłaby najsilniejszego wołu”. W międzyczasie inni poszukiwacze przygód zaczęli harcować po głównej izbie gospody Faarhana i przechwalać się swoimi dokonaniami. Co po raz kolejny wywołało natłok żółci w wiśniowowłosej głowie. „Cóż za niewychowany i pyszałkowaty motłoch! Żółtodzioby bez klasy, marni włóczędzy i zwykli partacze! Przyda się im nieco utrzeć uszu, pokazując, która drużyna naprawdę jest najlepsza!”. Komentarz Bahadura zjawił się idealnie w porę, by dolać oliwy do tlącego się w niej ognia. Wpierw odpowiedziała mu sardonicznym uśmieszkiem, potem odparła słowami.
— Doprawdy? Darzenie uznaniem swoich indywidualnych uzdolnień jest godnym podziwu atrybutem. Ale nie w wypadku takich nędznych parweniuszy. Wiesz, w porządku jeśli mnie nie lubisz. Nie wszyscy mogą mieć dobry gust. Jednak gdybyś był odrobinę mądrzejszy, moje towarzystwo radowałoby cię. Zresztą, poczekaj, zaraz udowodnię Ci, że obcujesz z elitą.
Gdy skończyła wywód akurat urwała się przechwałka Azaza z „Płonącej Dłoni”, co wytworzyło dla niej jej idealny moment. Przeto błyskawicznie zerwała się na nogi, stuknęła elegancko, acz dobitnie w kielich prosząc tym samym o ciszę, a następnie odchrząknęła głośno i w sposób nieznoszący sprzeciwu zabrała głos. Przemówiła władczym, kurtuazyjnym tonem.
— Pozdrowienia cni towarzysze w profesji! Jeśli jakimś cudem jeszcze nie zdążyliście o mnie usłyszeć, to wiedzcie, iż jestem Lavena Da’naei. TAK, ta LAVENA. Lecz wy — „małpoludy” dodała w myślach, wskazując głową na „Córy Odyna”. — możecie zwracać się do mnie po prostu „Pani”, jeśli wolicie mniej... intensywne ćwiczenia językowe — pozwoliła sobie na zawoalowaną uszczypliwość.
— Wierzcie mi, naprawdę nie chciałabym was wszystkich onieśmielać — kontynuowała z kolejnym oddechem fanfaronadę. — ale w istocie jestem najwybitniejszą iluzjonistką, eksploratorką podziemi i specjalistką od zabezpieczeń, jaką widziało to prowincjonalne miasto! Tak, tak, w żadnym razie nie mam nic przeciwko autografom i ukłonom. Ale to może później. Najpierw chciałabym wam przedstawić moją zacną kompaniję! Wiedzcie, iż jako persona odpowiedniej rangi otaczam się jeno ludźmi niemalże tak samo wybitnymi. A oto i moi towarzysze — zaczęła niczym utalentowana akwizytorka wskazywać kolejno na członków swojej drużyny. — Jasar, zaklinacz o nadzwyczajnej mistycznej potędze. Niezwykle biegły w arkanach, zdolny bez wysiłku skruszyć samą bezwiedną myślą mury grube niczym te okalające Sothis! Kolejny zaś jest pustynny tułacz, Grimm. Mocarz nad mocarze! Sile jego ramion sprostać może jedynie potęga jego serca. To kapłan obdarzony żelazną wolą i kondycją, odporny na wszelkie trudy, pokusy ducha i strachy. Tabat z kolei jest mędrcem najwyższej próby, uczonym w pismach wszelakich. Zna odpowiedź na każdą zagadkę i praktycznie dowolny filozoficzny problem. Do tego warzy likwory obdarowujące wigorem trolla, zwinnością fey i siłą olbrzyma! Na koniec zaś... — skierowała wzrok na ifryta, ale jej głos przybrał w teatralny sposób wyraz delikatnego zakłopotania. — ...no w sumie, to tylko drużynowy błazen, Bahadur. Ale wierzcie mi, wybitny w swej roli! Może i paskudny niczym pomiot Lamashtu, za to jego dowcip wręcz zbawiennie działa na ducha drużyny. A rzeczą oczywistą, iż bez dobrej motywacji nie ma co zapuszczać się w niebezpieczne rejony!
— Powiadacie, że zabiliście jakieś rozpadające się zabalsamowane truchła, garstkę robactwa i przerośniętą galaretkę? — perorowała energicznie i pyszałkowato w kierunku reszty awanturników, niczym szlachetnie urodzona wykładowczyni na uniwersytecie w Pitiax. — Może i imponujące dla kogoś początkującego. Lecz w tym wypadku ignorancja waszym sprzymierzeńcem i błogosławieństwem, drodzy kompani w profesji! Stąd też nie opowiem wam jakie monstra my spotkaliśmy! Bo od samego słuchania ścierpłaby wam skóra, włosy stanęły dęba i zbielały niczym sędziwym gnomom! Azaliż byłoby to rozsądne? Samo wymawianie, nawet po śmierci, imion tych istot, które powaliliśmy, może przysporzyć nie lada kłopotów. Tak wielka jest ich potęga, zdolna zerwać kajdany śmierci! Nie uczynię więc tego ze względu na to, iż teraz jest pora odpoczynku i radości. No i nie chciałabym was niepotrzebnie narażać, wspaniali słuchacze. Bez obrazy, ale ewidentnie nie byłoby to wyzwanie na wasz poziom. Wiedzcie jednak, że to, co dla wielu byłoby przeszkodą nie do pokonania, my nazywamy zwykłym Dniem Przysięgi.

(Oathday, nazwa jednego z dni tygodnia)

Tak, tak, nie ma w tym ni krztyny łgarstwa. Zowiemy się „Pustynne Skorpiony” i lepiej dobrze to sobie zapamiętajcie. Może kiedyś przyda się wam ta informacja, jak zechcecie zasięgnąć porady od PRAWDZIWYCH profesjonalistów. Dziękuję uprzejmie za uwagę — ukłoniła się po dworsku i zasiadła z powrotem na krześle. „Phi, powiadają, że nie wiem, kiedy przestać. Tak jakby to była słabość...” pomyślała, uśmiechając się sama do siebie.

Kiedy kobieta w fiolecie opuściła karczmę, szmaragdowooka zagadnęła diabelstwo.
— Tabacie, mógłbyś poszukać w księgach czegoś o tym „Oku Erudytów”? Ta Velriana wydaje się najbardziej rozgarnięta z tej całej pstrokatej i nieokrzesanej hałastry. Jeśli ona tego szuka, to nas również powinno interesować. Niewykluczone, że kryje się za tym mianem coś istotnego, na przykład artefakt o wprost niezwykłej mocy albo znacznej wartości. Zatem warto byłoby w pierwszej kolejności położyć na nim ręce, nie sądzisz? — zakończyła z podstępnym uśmieszkiem.

Kiedy Bahadur poszedł się uganiać za jakąś lafiryndą, półelfka prychnęła szyderczo.
— Ładnie to tak zostawiać towarzyszy, by skakać wokół jakiejś głupiej panienki? — pomarudziła pod nosem.
Ale zaraz potem coś diabolicznego przyszło jej do głowy i kwaśną minę szybko zastąpił szyderczy uśmieszek.

Kielich za kielichem łotrzyca stawała się coraz bardziej podchmielona. Naturalny hedonizm i żywiej krążąca krew sprawiały, że z wolna odzywała się w niej bardziej pierwotna, fizyczna potrzeba. Zaczęła więc drapieżnym, acz nieco zamglonym wzrokiem, lustrować wnętrze przybytku wąsatego Faarhana. Szukała jakiegoś przystojnego męża, który mógłby jej umilić resztę nocy. A nie było to łatwe zadanie. Nawet w stanie upojenia miała swoje, nader wysokie standardy. Ale jak to się mawia, najciemniej pod latarnią. Przypadkowo, czy nie, jej wzrok zawisł ostatecznie na siedzącym obok zaklinaczu. Dopiero pod wpływem alkoholu pomyślała o swoim towarzyszu w tym kontekście. Chociaż od początku zachowywał się wobec niej w uprzejmy, pozbawiony zarzutu sposób, to raczej nie rozpatrywała go jako kompana do alkowy. Przynajmniej do teraz, takoż alkohol luzuje obyczaje. Zmanierowana i wstawiona Lavena z początku zachowywała się nieco głupkowato, zaczepiając Jasara niewinnie i niezdarnie. Szybko jednak właściwie po kolejnym kielichu nalanym przez wspomnianego osobnika, zagrała w dość otwarte karty i w ostatnim momencie udało jej się zaciągnąć go do swojego luksusowego, prywatnego apartamentu.

Rano jak zwykle dotarła na śniadanie najpóźniej. Nie było to jedynie winą upojnej nocy spędzonej z Muktharem. A trzeba wspomnieć, że obdarzony smoczą krwią całkiem wprawnie i przez kawał nocy rozpalał jej pierwotny ogień. W zasadzie tego typu „aktywność” raczej ładowała ją, więc może i była niewyspana, ale wewnątrz czuła się przepełniona wigorem. Jednak była też rozpieszczoną księżniczką, więc mimo wszystko nader opornie wygrzebała się ze skołtunionego, niezwykle wygodnego łoża. Potem nie odmowila sobie długiej toalety i nałożenia makijażu. Na koniec zaś przywdziała to samo ubranie, w którym udała się dzień wcześniej do Miasta na Barkach. Schludne, ale mało wystawne, choć nie pozbawione pewnych akcentów, które mogły przyciągać oko.

Jedzenie podane przez szynkarza już prawie ostygło gdy pannica raczyła zjawić się na dole. Szczerze zdzwiło ją, że nie było jeszcze Linn, w końcu to półelfka miała zwyczaj zjawiać się ostatnia. Nawet najbliższy towarzysz, Tabat, nie miał pojęcia, co się działo z wodnicą. „Szkoda, bo oprócz mnie miała najwięcej klasy z tej drużyny” skonstatowała w głowie łotrzyca po myśli, że ich towarzyszka zrezygnowała z dalszej eksploracji grobowców. „Niestety, ale przynajmniej teraz jest mniej osób do podziału łupów”. I tu spotkał ją kolejny zawód. Jakby idąc w sukurs jej chciwym myślom Al-Jabbar przedstawił wszystkim swoją kuzynkę, proponując ją na zastępstwo za bardkę. Lavena wysłuchała powitania nieznajomej, przyglądając się jej badawczo. Słyszała, że krasnoludzkie kobiety nie grzeszą urodą, ale żeby zaraz odziewać je szczelnie w worek? Bo chyba nie chodziło o jakieś pokręcone względy kulturowe? „Cóż, może to i dobrze, jeśli naprawdę jest niespotykanie paskudna, to chwała Shelyn, że nie muszę jej oglądać”. Z tego niezwykle błyskotliwego zamyślenia wyrwało ją częściowo skierowane do niej przedstawienie się Bahadura.
— Postrach, chciał powiedzieć kobiecy postrach — poprawiła po zadowolonym z siebie ifrycie. — Proszę, wybacz mu niefrasobliwość.
— Ja z kolei jestem Lavena Da'naei — wyrecytowała wielokrotnie przećwiczone podanie swej godności, czyniąc kurtuazyjny ukłon głową. — najwybitniejsza iluzjonistka, eksploratorka podziemi i specjalistka od zabezpieczeń. Zapewne Grimm już ci opowiadał o mnie w samych superlatywach. I wiedz, że nie omylił się nawet o jotę! Wybacz, nie chcę wydać się arogancka, ale jestem naprawdę dobra... we wszystkim!

W końcu wszyscy opuścili przybytek i po pokonaniu kawałka miasta, oraz irytującej przeszkody w postaci strażników przy bramie nekropolii, dotarli do czegoś w rodzaju zrujnowanej, dwupiętrowej posiadłości. Wiśniowowłosa spojrzała zuchwale na odnaleziony cel podróży.
— Ach, obdaruje to miejsce moim przywilejem i podbije je!
Następnie ostrożnie wkroczyła przez wyłamane, podniszczone wrota z brązu. Na dziedzińcu budynku rozejrzała się dookoła, sprawdzając okolice i rejestrując ilość wyjść i wejść. W międzyczasie padły pierwsze propozycje, w którą stronę się udać.
— Pomyślałam o tym samym Jasarze. Ale możemy także iść w prawo. Mnie to obojętne. Byle zostawić głowny budynek na koniec.
Pomiędzy zwietrzałymi ścianami panowała wręcz nienaturalna cisza i spokój, Aabidah, Tabat i Bahadur jednak zgłosili, że ktoś obserwuje drużynę.
— A niech patrzą. Wiem, że ludzie mnie obserwują. Jakżeby inaczej! I lepiej, żeby byli dobrze przygotowani na moje przybycie! Ech, niektórzy są tacy uroczy kiedy myślą, że mają szanse!
W międzyczasie krasnolud uczynił uwagę odnośnie wytrzymałości ich potencjalnych oponentów, nieumarłych.
— Spokojnie Jabbarze, ja i książę pustyni jesteśmy biegli w sztukach magicznych. Żar jego zaklęć dorównać może jedynie niemożliwemu do ugaszenia ogniowi jego lędźwi! — rzuciła beztrosko Lavena.

Rzucenie zaklęcia Zbroja Maga
Test Stealth: 28 - półelfka skrada się, by nie zwracać uwagi przeciwników, gdyby grupa na jakichś trafiła

Wieczór w karczmie zapowiadał się przyjemnie - Tabat chętnie podsłuchiwał inne drużyny, próbując wyłuskać co ciekawsze informacje. W przeciwieństwie do większości gości odpuścil sobie alkohol, alchemiczne eksperymenty po pijaku mogły się skończyć źle dla niego, jego pokoju, "Zęba i Sziszy", ewentualnie najbliższej okolicy, więc wolał nie kusić losu, zadowalając się kawą, która przy okazji miała mu dać więcej energii do pòźnej pracy. Po opowieściach pozostałych grup wywnioskował, że ich przydział do grobowca Akhentepiego był ostatecznie bardzo dobry. Mógł zrozumieć pewną irytację tych, którzy zostali wysłani do burdelu, ale wielkie oburzenie tej całej Velriany było w jego mniemaniu nieco żałosne. Chyba szefowa Płonącej Dłoni nie umiała przełknąć nawet drobnej porażki… Brzmi trochę jak Lavena, zdążył pomyśleć tiefling, zanim półelfka nie zaczęła swojej kolejnej płomiennej, pyszałkowatej przemowy. Tabat westchnął, ostentacyjnie się od niej odwrócił i sięgnął do bandoliera, by wlać odrobinę jakiejś cieczy do swojej kawy. Starał się ignorować dalsze dysputy, ale ożywił się, gdy tylko usłyszał wzmiankę o Oku Erudyty. Zaraz też zapytała go o nie Lavena.
- Nie wszystko cenne jest błyskotką do opchnięcia - stwierdził - Okiem Erudyty była nazywana jedna ze świątyń na terenie nekropolii, po jutrzejszej wyprawie poszukam tomu, w którym o niej czytałem, może dowiem się coś więcej, skoro pewnie i tak będzie trzeba sprawdzić następny cel
Niedługo później jego towarzysze rozeszli się każdy w swoja stronę. Grimm rozmawiał z jakąś krasnoludzką przyjaciółką, sądząc po wylewnym przywitaniu, Bahadur flirtował z atrakcyjną nieznajomą, zaś Jasar i Lavena zniknęli razem na piętrze. Tabat dopił swój napój, i wciąż zastanawiając się, gdzie może podziewać się jego przyjaciółka, ruszył do swojego skromnie urządzonego pokoju. Miał jeszcze przed sobą sporo pracy, a wypadałoby też złapać trochę snu przed powrotem do nekropolii.

***

Rano Linn wciąż nigdzie nie było widać - Tabat wstał skoro świt i po zlaniu mikstur do fiolek wyszedł na ulice Wati, by znaleźć jakieś okolicznych dzieciaki, od wczesnych godzin szukające okazji do podwędzenia czegoś albo zarobienia kilku groszy. Tiefling z własnych doświadczeń wiedział, że są najlepszymi informatorami i gońcami, jakich można spotkać w każdym mieście. Parę srebrnych monet, wraz z obietnicą następnych, tym razem złotych, wystarczyło, by dzieciaki zaczęły szukać Linn. Na szczęście undine była dość znana, a sam jej wygląd rzucał się w oczy.
Gdy jego towarzysze schodzili na śniadanie, Tabat właśnie kończył pisać wiadomość dla bardki, którą zostawił Faarhanowi. Skinął głową kuzynce Grimma, gdy ta się przedstawiła. A więc to z nią wczoraj rozmawiał. Dobrze mieć wspierającą rodzinę...
- Miło cię poznać, Aabidah. Jestem Tabat. Każda para zdolnych rąk będzie mile widziana - powiedział, wciąż trochę nieobecny.
Po smacznym posiłku, który w większości przemilczał, sięgnął do plecaka i postawił na stole przed sobą trzy fiolki z nieprzejrzystą cieczą o czerwonym zabarwieniu.
- Wybaczcie, że tylko tyle, ale ja też potrzebuję snu -

***

Dotarcie na miejsce tym razem zajęło im zaledwie chwilę, a tiefling zastanawiał się, czy przypadkiem nie odwiedził tej posiadłości w dzieciństwie. Była w końcu bliżej zamieszkanych dzielnic, a mógł jej nie pamiętać – te dekady temu wszystkie budynki były większe, i znacznie straszniejsze niż teraz. Zniszczone wrota potwierdzały podejrzenia, że bliskość miasta wiązała się z ryzykiem „odwiedzin”. Tabat z zainteresowaniem przyglądał się rzeźbom, zastanawiając się, czy przedstawiają pomniejsze bóstwa opiekuńcze, czy może przodków rodu Pentheru. Po wejściu na dziedziniec poczuł na plecach wzrok kogoś, lub czegoś, ukrytego w ciemności okien na piętrze. Strażnik posiadłości, a może jej nowy mieszkaniec?
- Dobry pomysł z tym piaskiem, Grimm. I nie liczyłbym na to, że to akurat ludzie nas obserwują - stwierdził, a gdy Lavena zaczęła chwalić sprawność Jasara, potarł czoło dłonią, niedowierzając - Popieram obchód, ruszajmy - powiedział, byle zmienić temat, po czym wypowiedział krótką formułkę magiczną. Momentalnie wyczuł obecność magii, ale to mogło być zakłócane przed ich ekwipunek - dopiero przy większej koncetracji miał dojrzeć szczegółowe obrazy.

Rzucam Detect Magic

Ostrożność w poruszaniu się po dziedzińcach okazała się nie być potrzebna, ale nikomu nie zaszkodziła. W końcu mieli dużo czasu na eksplorację posiadłości, a pośpiech mógł się źle skończyć. Tabat szedł parę kroków za Laveną i Bahadurem, również zachowując ciszę – nie był tak wyszkolony w przekradaniu się, ale naturalne talenty robiły swoje. Omiatał jednocześnie spojrzeniem całą okolicę, bezskutecznie szukając śladów magii. Ród Pentheru wydawał się dość zamożny, sugerując się zdobieniami dziedzińca i obecnością basenu, czegoś wyjątkowo niewdzięcznego w utrzymaniu w klimacie Wati. Tiefling miał nadzieję, że nie wydali całej swej fortuny jedynie na fasadę i wewnątrz posiadłości znajdą skarby warte przynajmniej tyle, ile te w grobowcu Akhentepiego. Po cichu liczył też, że uciekając z miasta, pozostawili po sobie jakieś zapiski, listy czy księgi rodowe.

Pierwszym celem ich eksploracji była krypta rodowa Pentheru – jeśli coś zostało tu lepiej zabezpieczone, to właśnie ona, zapewne zawierała też najwięcej bogactw. Po drodze zaliczyli niegroźne spotkanie z grzechotnikiem, który szczęśliwie nie był zainteresowany atakowaniem kogokolwiek. Badacz westchnął cicho, przypominając sobie, jak lata temu podobna gadzina postanowiła schować się w koszu na owoce w jego domu – jego brat ledwie przeżył ukąszenie… Tabat potrząsnął głową, wracając do rzeczywistości i skupiając się na budynku krypty. Wyrzeźbione na wrotach twarze sprawiły, że uśmiechnął się szeroko – jego podejrzenia były trafne, i rzeźby przy wejściu do posiadłości przedstawiały członków rodu Pentheru. Teraz miał pewność, że chodziło o patriarchę rodu zwanego Starszym, i jego syna, który padł ofiarą Plagi. Po odczytaniu hieroglifów – przy czym ostrzeżenie wygłosił z przesadną emfazą – pomógł Lavenie sprawdzić, czy nie są w żaden sposób zabezpieczone.

Wnętrze nie wyróżniało się specjalnie na tle krypt, o których Tabat czytał w przeszłości, chociaż różniło się od grobowca Akhentepiego. Oglądając ołtarz poświęcony Pani Grobów zaczął zastanawiać się, jak zmieniały się „style” budowania i zabezpieczania miejsc pochówku ważnych osobistości na przestrzeni wieków, i jakie czynniki miały na to wpływ. Nie zdążył jednak nawet dokończyć tej myśli, gdy w polu widzenia pojawiła się mumia, ruszając na nich z co najmniej morderczymi zamiarami. Zaskoczony tiefling już zaczął szykować zaklęcie, gdy uznał, że coś mu się w tej „mumii” nie zgadza – inne bandaże, wilgoć pokrywająca jej ciało, brak śladów rozkładu ani wysuszenia tkanek, zbyt zwinne ruchy… To musiało być coś innego, jedynie przypominające martwiaka. Badacz przypomniał sobie almanachy opisujące zagrożenia spotykane w nekropoliach, oraz coś pasującego idealnie.
- To coś zignoruje słabsze ciosy! Kwas, ogień czy zimno będą lepsze! Broń może się przylepić! – krzyknął do towarzyszy, żałując, że nie jest w stanie szybciej przekazać im wszystkich wskazówek. Widząc, jak podpalony przez Bahadura stwór dopadł do Aabidah, a krasnoludka mimo to nieźle radziła sobie w zapasach z nim, sam zrezygnował z rzucania zaklęcia, sięgając po jeden z ekstraktów na swoim bandolierze. W tym czasie jego towarzysze z lepszym lub gorszym skutkiem atakowali stwora, który najwyraźniej dopiero co zaczynał zdawać sobie sprawę z tego, że porwał się na kogoś, kto stanowi większe zagrożenie niż mu się wydawało. Aabidah i Grimm zadawali ciosy na tyle mocne, by zranić przeciwnika, a Jasar i, o dziwo!, Lavena potraktowali go paroma zaklęciami. Wyczarowany przez tieflinga pocisk czystego mrozu chybił celu, ale na szczęście nie miało to złych konsekwencji – ułamek sekundy później krasnoludka dobiła go ciosem jednej ze swych tarcz. Tabat podszedł do martwego, dogasającego powoli potwora i uklęknął przy nim.
- Jeśli Ametystowe Smoki chwaliły się pokonaniem takiej „mumii”, to kiepsko o nich świadczy. To …coś nie jest nawet nieumarłym. Starożytni nazywali to multazim – byli kiedyś ludźmi, ale zostali przemienieni i kompletnie zatracili swoje człowieczeństwo. Sadystyczne i okrutne stwory, ale z mumiami mają wspólne tylko bandaże - powiedział, dotykając końcówką noża skóry trupa, zastanawiając się, czy dałby radę zebrać i zachować tą kleistą substancję, która go pokrywała.

Da'naei razem z grupą opuściła dziedziniec zachodnim przejściem. Po drugiej stronie, poza kolejnym wejściem do posiadłości, wypatrzyła ustawiony naprzeciwko wejścia solidny budynek wsparty na zdobionych filarach. Podążyła w jego stronę, gdy nagle usłyszała podejrzane grzechotanie dochodzące od strony pobliskiego basenu.
— Ach! — jęknęła Lavena spodziewając się jakiegoś szkaradztwa, lecz spod piasku wydobył się jedynie oślizgły wąż.
— Mój czas jest cenny. Jego życie nie — powiedziała, a jej płonąca dłoń gwałtownie zgasła, natychmiast przerywając przygotowane zaklęcie.
Obejście zalanego piaskiem basenu nie zajęło długo i już wkrótce znalazła się wraz z towarzyszami u wrót majestatycznego mauzoleum. Zbadała wzrokiem drzwi wyrzeźbionymi nań twarzami obu z rodu Pentherów.
— Ciekawy pomysł z tymi obliczami. Zafundowałabym sobie coś takiego, gdyby nie to, że nie zamierzam umierać. Nigdy.
W międzyczasie obeznani z staroosiriońskim kompani odczytali hieroglify głoszące, że budynek to krypta rodu Pentheru i wiadomość mającą odstraszyć potencjalnych rabusiów. Aabidah wykonala jakiś zabobonny gest, z kolei sama Lavena prychnęła pogardliwie.
— Gdybym miała sztukę złota za każdy napis tego typu, który spotykamy, mogłabym już kupić Absalom.
Po tej deklaracji sprawdziła wrota, lecz nie odnalazła na ich powierzchni ani w załomach żadnych śladów ukrytych mechanizmów. Skinieniem głowy przekazała reszcie, że można je bezpiecznie otworzyć. Drzwi rozwarły się łatwo i wkrótce sybarytka zniknęła za ich progiem.

Droga na dół wiodła skąpanym w mroku szerokim korytarzem wyłożonym schodami. Półelfka i jej drużyna szybko dotarła do jego kresu i znalazła się u granicy kwadratowego pomieszczenia. Na jego środku na podwyższonej platformie spoczywał wykonany z kamienia ołtarz ozdobiony symbolem bogini zmarłych.
— Komu dziś przypadnie zaszczyt się ze mną zmierzyć? — wiśniowowłosa rzuciła wyzwanie w pustkę komnaty, rozglądając się bacznie po jej wnętrzu.
Jakby w odpowiedzi na jej przechwałkę zza kamiennego ołtarza wychynęła paskudna kreatura wyglądem niewiele odbiegająca od typowej mumii.
— Uuuch, ale paskuda — stwierdziła szmaragdowooka krzywiąc twarz.
Potem oślizgłe monstrum rzuciło się w kierunku nieproszonych gości. Jasar cisnął w nie parą magicznych pocisków, jednak mieszkaniec krypty niewiele sobie z tego zrobił. Potem Bahadur poszedł zaklinaczowi w sukurs i rzucił w bestię ogniem alchemicznym, przez co jej ramię zajęło się ogniem. Ifryt zachęcił innych do użycia żywiołu przeciw potworowi.
— Trzeba więcej ognia? Do usług! — odparła smukła czarownica, skupiając się na wydobyciu inherentnej mocy wprost z jej rodzimego, pierwotnego planu wzmiankowanego elementu.
W międzyczasie stwór obrał za swój cel niską krasnoludkę, łapiąc ją w mocarny uścisk swymi paskudnymi łapskami. Osobliwa para kombatantów starła się w zapaśniczych zmaganiach, zaś Lavena właśnie skończyła zbierać energię, by ugodzić napastnika śmiercionośnym zaklęciem.
— Twój marny żywot dobiega tu kresu! — krzyknęła dziarsko, wykonując magiczny atak, jednak szybko jej entuzjazm zastąpiło szczere zaskoczenie.
— Zaklęcie zostało zakłócone?! Och! — zdziwiła się młódka gdy ognisty pocisk miast spalić wroga, prysnął niczym bańka mydlana w kontakcie z jego plugawym cielskiem.
Starcie jednak wciąż trwało. Grimm ciął brutalnie z flanki, zaś Tabat chybił lodowym czarem, lecz przy okazji podzielił się z resztą garścią wskazówek. Aabidah pokonała potwora w jego własnej grze, przejmując chwyt. Potem Mukthar spalił zaklęcie na antymagicznej barierze wroga, a łowca nieumarłych chybił przeciwnika strzałą. Wtedy osaczony oponent rozpaczliwie spróbował wyrwać się z otoczenia. „Twoje niedoczekanie paskudo!” pomyślała półelfka zaciskając zęby. Błyskawicznie obiegła potwora i zebrała mistyczne siły, by rzucić czar. Ustawiając się tak, by nie razić przypadkiem zgromadzonych wokoło towarzyszy.
— Stańcie z tyłu i patrzcie na to! Moja moc nie ma granic! — ostrzegła, a bardziej pochwaliła się, po czym z jej dłoni wydobyły się długie płomienne jęzory, które objęły okolicę i samą sylwetkę wrażej kreatury, przydając jej wiele cierpienia. Nie powalając jej jednak, przez co, mimo że ledwo dychając, wciąż kontynuowała swój pokrętny żywot. Diabelstwo nieskutecznie próbowało ją dobić, lecz udało się to dopiero kuzynce al-Jabbara.
— Możesz czuć się uprzywilejowana, paskudo. Na twoje szczęście byłam ostatnią rzeczą, jaką zobaczyłaś — rzuciła chełpliwie Lavena, patrząc z góry w kierunku ciała wydzielającego drażniący odór spalonych tkanek i bandaży
Następnie teatralnie otrzepała dłonie z nieobecnego pyłu.
— I to ma być wyzwanie? Ha! Dopiero się rozgrzewam! I pomyśleć, że bałam się, że się zmęczę!

Bahadur z kolei patrząc na zwłoki, stwierdził, że do zabijania tego typu istot najlepszy jest ogień. Dzierlatka błyskawicznie to skomentowała.
— Kochany, ogień jest najlepszy na wszystko! A przy okazji, gorącu tu, czy to tylko ja? — powachlowała się teatralnie ręką, obracając wymianę zdań w żart wychwalający jej wygląd.
Kiedy Aabidah pochwaliła jej moce, ta wypięła pierś i odparła jej pouczającym, rodzicielskim głosem.
— Przyjaciółko, Lavena wszystko robi... stylowo. Niektórzy próbują, zaś mnie się udaje. Wiem, powiesz, że pewnie zajęło to lata praktyki! Owszem, każdemu oprócz mnie.
Tymczasem Tabat wspomniał o prawdopodobnej naiwności Ametystowych Smoków i prawdziwej naturze napotkanej bestii.
— Mówiłam przecież, że to banda zwykłych żółtodziobów... Ech, to było zbyt łatwe. Zaczynam odczuwać znużenie. Ruszajmy dalej, dobrze?

Na dziedzińcu nie napotkali na nic ciekawego. Ot, spokój, cisza i zero jakiś niepokojących rzeczy. Zagadkowe odczucie bycia obserwowanym na wejściu drażniło trochę Grimma, ale ostatecznie póki nic im nie groziło.

Dlatego w końcu rozpoczęli eksplorację budynku. Cóż mogła skrywać dawna posiadłość szlachetnie urodzonego Osiriończyka? Kto mógł to wiedzieć. Chyba wszyscy nastawiali się na sporo złota i skarbów.

Otwarcie ciężkich kamiennych drzwi grobowca pozwoliło dostać im się do dość obszernej sali... która jak się okazało była już "zamieszkała".

Istota która im się objawiła wyglądała jak mumia, ale nią zdecydowanie nie była. Grimm nie miał czasu się zastanawiać - ruszył naprzód by przechwycić przeciwnika, ale ten już rzucił się na jego kuzynkę. Aabidah nie była wcale miękka - jak zapewne potwór w swoim ciemnym umyśle wykoncypował. Co więcej zdołała przytrzymać pseudo-umarlaka dostatecznie by al-Jabbar wpakował mu solidnego ciosa w plecy. Z pomocą reszty drużyny udało się istotę ubić, choć próbowała uciekać.

Po walce Grimm skinął głową kuzynce i pozostałym. Dobrze się wszyscy spisali. Upewnił się, że Aabidah wciąż się trzyma, a natychmiastowa chęć Bahadura do pomocy mile go zaskoczyła. Zdecydowanie dobry był z niego kompan.
Grimm poklepał kuzynkę po ramieniu z wyrazem uznania.

- Dobra robota. - pochwalił

Gdy reszta przeszukiwała salę Grimm pochylił się nad dopiero co ubitą istotą. To nie był nieumarły, a na takiego wyglądał. Słysząc uwagi Tabata pokiwał głową. Okrutna przemiana, po której pozostaje tylko potworna powłoka i zwichrowany umysł.

- Przechwałki są domeną pyszałków. Potem mają wyjątkowo osrane miny gdy dławią się swoim wstydem. - stwierdził ogólnie nie dając po sobie poznać czy mówi o Ametystowych Smokach czy o Lavenie - A z tym tutaj byle żółtodzioby by sobie nie poradziły. Gdyby nie wiedza i współpraca jedno albo dwoje z nas by mogło zginąć. Zachowajmy czujność - nie wiadomo jakie jeszcze "ciekawostki" tego typu tutaj znajdziemy.