Przeszukanie ciał goblinów z bojówki nie przyniosło żadnych ciekawych odkryć - ot, posiadali przy sobie jedynie broń, którą co prawda można by pewnie upłynnić u Gorviego, ale obecnie mieliście ważniejsze sprawy na głowie. Wódz Rozerwane Ucho posiadał przy sobie jedynie dwie mikstury lecznicze, które zabrali Mharcis z Argaenem. Nic ciekawego już tutaj nie odkryliście, więc trzeba było ruszać dalej.

Pomieszczenie na północnej ścianie okazało się być sypialnią wodza. Kilka dywaników zrobionych z psiej lub końskiej skóry leżało porozrzucanych na brudnej podłodze tego pokoju. Na południowej ścianie znajdowała się imponująca kolekcja podków, każda przybita do ściany. Na wschodzie stało rozklekotane biurko, które dawno temu mogło być drogim antykiem. W północno-zachodnim rogu znajdowało się łóżko z baldachimem, przykryte jedwabną pościelą i misternie rzeźbionym wezgłowiem, na którym tańczyły nimfy i satyry. Pościel łóżka była poplamiona, a zagłówek mocno poobijany. Pod poduszką Sherwynn odkryła pięknie wykonaną, złotą figurkę przedstawiającą Lamashtu oraz sakiewkę, w której na oko mogło być sześćdziesiąt złotych monet. Spostrzegawcze oko Valla dostrzegło natomiast ukryty pod blatem biurka żelazny klucz.

Przechodząc dalej, odkryliście kolejny korytarz a także klatkę schodową wiodącą gdzieś pod ziemię. W tym sektorze znajdował się również niewielki pokój ze sporym, okrągłym stołem i kilkoma krzesłami, wyglądający jak pomieszczenie do zebrań. Ruszając dalej, podeszliście do drzwi, zza których dochodziły wesołe poszczekiwania psów. Sherwynn z Vallem wsunęli swoje narzędzia pod drzwi i w lusterkach dostrzegli duży dziedziniec z otwartym dachem porośnięty trawą. Sześć dzikich psów biegało za sobą w kółko po całym terenie, doskakując do siebie co jakiś czas i podgryzając. Wyglądało na to, że całkiem dobrze się bawią. Na północy bardka i czarodziej dostrzegli coś, co wyglądało jak trzy martwe, obgryzione niemal do kości zwłoki goblinów.
- Zostawmy je same sobie i ruszajmy pod ziemię, bo chyba sprawdziliśmy już całe to piętro. - Zaproponowała Shalelu. - Na wszelki wypadek można by zablokować czymś te drzwi, żeby psy nie mogły się wydostać od tej strony. Co myślicie?
- Miłe zwierzątka... - powiedział Argaen, z wyraźnym brakiem entuzjazmu. - Może i zrobiły za nas część roboty, ale chyba lepiej zostawić je samym sobie.
- Dokładnie, nie marnujmy czasu na przystawki, gdy w piwnicach może znajdować się główne danie - rzuciła Verna.
— Wygląda na to, że gobliny trzymały te psy dla własnej uciechy — stwierdziła bardka z kolegium męstwa. — Mogą być udręczone i zdziczałe. A zatem potencjalnie niebezpieczne. Wtedy trzeba by było je wytrzebić. Zaś jeśli nie stanowią zagrożenia, to można by je wypuścić. Lecz nie teraz. Lepiej ruszajmy dalej.
Vall chwilę stał przy drzwiach.
- Spróbujmy zwabić je do sali tronowej. Ruszajcie na dół. Ja uchylę te drzwi i się do was wycofam. One w końcu zwietrzą krew i posprzątają ciała naszych gospodarzy. Ja wycofam Freda. Wtedy gobliny na zewnątrz zauważą brak strażnika. Spróbują sforsować bramę. Hałas zwabi psy. Przy odrobinie szczęścia rzucą się na siebie. Ujdzie? Czy przekombinowałem? - Vall uniósł wysoko jedną brew patrząc na Shalelu i bohaterów Sandpoint.
- Jeżeli przekombinowałem, to ruszamy na dół. Olać psy.
- Myślę, że powinniśmy iść od razu na dół. - Verna poklepała Valla po plecach. - Psami najwyżej zajmiemy się później, jeśli będą stanowić dla nas zagrożenie.
— Dla mnie to przekombinowane, Vallu — odniosła się Sherwynn. — Już lepiej byłoby je wypuścić drzwiami od strony bramy. Mielibyśmy wtedy dodatkowe zabezpieczenie w razie jej sforsowania. Co i tak wątpię, że nastąpi.
- Chodźmy na dół, od razu. - Argaen poparł przedmówczynie. - Nie kombinujmy więcej, niż powinniśmy.
Vall wzruszył ramionami i dodał:
- Chodźmy więc.
Wezwał też do siebie Freda. Starczy już mu szarpania z mewą, a nie wiadomo czy nie przyda się im później.

Zeszliście po schodach wprost do dużej, oświetlonej dwoma pochodniami sali. Pośrodku niej stał prostokątny stół i kilka krzeseł a pod ścianą na północy czarna tablica, na której ktoś naszkicował niezdarnie kredą Sandpoint i tereny wokół z zaznaczonymi strzałkami miejscami, z których nadejdzie atak. Nie znaleźliście tutaj niczego ciekawego, więc skierowaliście się pod zachodnie drzwi. Dzięki lusterkom Sherwynn i Valla udało się dostrzec, że dużą, zawaloną przeróżnym sprzętem archeologicznym i księgami salę zajmuje jakaś ciemnoskóra kobieta ślęcząca przy biurku nad jakimiś papierami. Nieopodal niej przechadzał się biały kot, ocierając się czasami grzbietem o nogi swej pani. Shalelu bezgłośnie, tylko ruchem ust zapytała was, co zamierzacie zrobić.
Przeglądająca papiery kobieta nie wyglądała na niewolnicę czy kogoś, kogo do tej pracy zmuszono. Wprost przeciwnie. A że w tym miejscu raczej nie można było spodziewać się sojuszników, Argaen doszedł do jednego wniosku... Przeciągnął palcem po gardle pokazując, jaki (jego zdaniem) los powinien spotkać lokatorkę komnaty.
Sherwynn potrząsnęła przecząco głową.
— Lepiej pojmać i przesłuchać. Zgładzić zawsze zdążymy — wyszeptała.
- Jestem tego samego zdania - szepnęła Verna.
- Głupio byłoby ją zabić od razu. - zgodził się z kobietami Mharcis.

Vall sięgnął po różdżkę i pokiwał przecząco w stronę Argaena.
Pewnym ruchem otworzył drzwi, wycelował różdżką w kobietę i powiedział głośne “śpisz”.

Siedząca przy biurku kobieta zdążyła jedynie unieść wzrok w stronę Valla a potem natychmiast odpłynęła w sen, osuwając się na krześle. Jej koci towarzysz miauknął przeciągle, po czym w dwóch skokach znalazł się na najwyższej komodzie, skąd obserwował was z zaciekawieniem. Rozglądając się dokładniej po pokoju, utwierdziliście się w przekonaniu, że to musi być pomieszczenie w którym przeprowadzano jakieś prace badawcze i studiowano przeróżne księgi poukładane w nieładzie na kilku szafkach, komodzie i biurku, przy którym spała ciemnoskóra nieznajoma. Co najciekawsze, na zachodzie prowadziło stąd kolejne wyjście, ukryte za jedną z szaf z książkami. Teraz było nieco uchylone, odkrywając przed wami kolejną klatkę schodową wiodącą gdzieś poniżej.

Przywiązaliście śpiącą kobietę do krzesła i dopiero wtedy Sherwynn wybudziła ją ze snu. Ciemnoskóra spojrzała po was z zaskoczeniem i dopiero po dłuższej chwili odezwała się.
- Kim... kim jesteście i co tutaj robicie? - Wciąż wyglądała na zdezorientowaną. Rozejrzała się i gdy dostrzegła kota siedzącego na komodzie, zmarszczyła brwi. - Cokolwiek zamierzacie ze mną zrobić, nie krzywdźcie Lunara. To tylko kot, w dodatku niezbyt mądry...

Vall skutecznie uśpił kobietę i wbrew wszelkim zasadom bezpieczeństwa puścił się do środka niemal sprintem. Kota natychmiast spakował do plecaka, zamykając go wewnątrz. Później rozpruł szatę kobiety przygotowując prowizoryczną przepaskę na jej oczy. W myślach słyszał drwiny Argaena na temat rozdzierania kobiecie ubrania. Choć szlachcic tym razem powściągnął język. Elf za to przystąpił do przeszukania, ze szczególnym uwzględnieniem magicznych precjozów. Szelkie Różdżki czy kule pozwalające skupić magiczną energię mogły okazać się niebezpieczne. Podobnie trywialna torba na komponenty z

Po chwili magiczka była już związana z zakrytymi oczyma. Vall tylko kiwnął głowa do Mharcisa. Skoro mieli ze sobą kogoś zajmującego się od czasu do czasu przesłuchaniami, to czemu mieli nie skorzystać? Czarodziej jeszcze raz upewnił się, że więzy mocno trzymają i unieruchamiają część palców. Ostatnie czego chciał, to żeby magiczka spaliła więzy gestem, uwolniła się i zaczęła ciskać w nich magicznymi piorunami. Albo co gorsza magicznymi pociskami, które nigdy nie chybiają.

Później bez słowa zaczął sprawdzać pomieszczenie. Interesowało go wszystko, co potencjalnie niosło korzyści. Schowki? Skrytki? Wstyd było to przyznać, ale ulicznik n podobnych działaniach spędził pewnie więcej czasu niż strażnicy miejscy na przesłuchaniach podejrzanych.

Siedząca na krześle ciemnoskóra kobieta mogła mieć nie więcej, niż dwadzieścia wiosen. Nie przejęła się zbytnio słowami Argaena i Sherwynn, ale gdy Mharcis wyjawił jej, kim jest, przez jej twarz przebiegł grymas niepokoju.
- Jestem Lyrie. - Zaczęła. - Niejaka pani Nualia spotkała mnie w Magnimarze i wynajęła, abym przetłumaczyła jej kilka rozdziałów z thassilońskiej księgi proroctw a przy okazji znalazła dla niej jak najwięcej materiałów odnośnie tej starożytnej kultury. Wiem, że przesiadywanie w siedzibie goblinów nie działa na moją korzyść, ale ja nic złego nikomu nie zrobiłam. Jestem tylko biedną studentką z Magnimaru, która próbuje zarobić trochę grosza. Cokolwiek zieloni, czy pani Nualia tutaj robią, ja nie mam z tym nic wspólnego. To ukryte przejście prowadzi na drugi poziom tego labiryntu, tam znajdują się główne komory i siedziba pani Nualii...

Spojrzeliście po sobie. Wyczuwaliście, że młoda kobieta mówi prawdę. W czasie, gdy pozostali przesłuchiwali Lyrie, Vall węszył za schowkami i skrytkami, jednak niczego takiego nie znalazł. Wszędzie zalegały księgi, łopaty, kilofy i inny sprzęt archeologiczny.
- Co ze mną zrobicie? Nie mogę iść do więzienia, muszę pomóc mojej schorowanej matce. Pieniądze od Nualii miały to załatwić. Rozwiążcie mnie, proszę. Zabiorę swoje rzeczy i już mnie nie ma. - Uśmiechnęła się lekko, jednak tym razem Vall, Sherwynn i Mharcis wyczuli, że nie jest do końca szczera.
- Opisz nam panią Nualię - powiedział Argaen. - I powiedz, czego dotyczyły te proroctwa.
- To wysoka, piękna, białowłosa kobieta - odrzekła Lyrie. - Co do proroctw, nawiązywały do odrodzenia się tak zwanego Nowego Thassilonu i powrotu Władców Runów. Czy to wszystko? Możecie mnie już uwolnić? Jak mówiłam, jestem tylko studentką i tłumaczką.
- Jakimi siłami dysponuje tutaj Nualia? Czy widziałaś coś lub kogoś, kogo nazywała “Malfeshnekor”? - Zapytała Verna. - I po co jej te wszystkie tłumaczenia?
— Właśnie — podkreśliła Sherwynn. — Po co jej te proroctwa? I nie wiesz może, kogo rozkazy wykonuje? Oczywiście, jeśli nie działa sama.
- Wiem, że jest tutaj dużo goblinów i jeden włochaty potwór wyglądający jak niedźwiedź, ale Nualia zabroniła mu się do mnie zbliżać - odparła Lyrie. - Nie mam pojęcia, po co jej te tłumaczenia. Płaci mi za translację a ja nie zadaję niepotrzebnych pytań, zwłaszcza, że Nualia szybko się denerwuje. Nie wiem ani dla kogo może pracować, ani co to jest to to… to “Malfe-coś-tam”.
Znów dało się odczuć, że młoda kobieta mówi prawdę.

- Niewiele nam to dało - powiedziała Verna. - Jestem za tym, żeby ją zakneblować, pozostawić związaną i zająć się nią, jak już przeczeszemy cały teren i uporamy się z Nualią. Co wy na to?
— Sądzę podobnie — udzieliła bardka. — Nie ufam jej na tyle, by puścić ją teraz wolno. Później możemy zastanowić się co z nią dalej począć.
- Gdy wrócimy do miasta, to oddamy ją w ręce pani burmistrz - powiedział Argaen. - My możemy być nie do końca obiektywni w wydawaniu wyroku, a jak by nie było, współpracowała z tymi, co napadli na nasze miasto.
- Nie możecie mi tego zrobić! Przecież współpracowałam! Powiedziałam wszystko, co wiem! - Lyrie próbowała wyrwać się z więzów, ale nie była w stanie się uwolnić.
Chwilę później Sherwynn zatkała jej usta dłonią i przytrzymała mocniej w miejscu.
— Dobra, teraz trzeba ją gdzieś schować…
- Dokładnie... - Argaen uśmiechnął się do bardki. - Musimy ją schować, bo jeszcze ktoś ją znajdzie, taką bezbronną, i zrobi jej krzywdę... Co powiesz na to?
Zaklinacz wskazał dość sporych rozmiarów szafę, stojącą w rogu pokoju.
— Może być — odparła rudowłosa.
- Sprawdziłeś - zaklinacz spytał Valla - czy panna Lyrie nie ma jakiegoś ukrytego ostrza?
Dowiedział się, że nie miała.

Opróżnienie szafy trwało chwilę, podobnie jak odcięcie z płaszcza "biednej studentki" paru pasów, które posłużyły do jeszcze dokładniejszego skrępowania Lyrie. Co prawda wspomniana panienka nie została goła i bosa, ale niewiele do tego brakowało.
Argaen był pewien, że humoru ich jeńca to nie poprawiło, ale nie zamierzał się tym przejmować. Lyrie mogła skończyć o wiele gorzej, niż trafiając w charakterze pakunku do wnętrza szafy. Skoro bała się przedstawicieli prawa, to nie była taka niewinna, jak twierdziła.
Sherwynn wkrótce zatrzasnęła i zakluczyła szafę, zamykając w niej skrępowaną magiczkę.
— Sprawdźmy resztę tego poziomu, a potem chodźmy na dół — zasugerowała.

Po załatwieniu sprawy z Lyrie udaliście się na wschód, by sprawdzić pozostałe pomieszczenia. Krótki korytarz zaprowadził was do kwadratowej, pustej komnaty pokrytej prymitywnymi rysunkami wykonanymi błotem, krwią i farbą. Większość “dzieł” przedstawiało gobliny zaangażowane w walkę z ludźmi, końmi lub psami. Jeden obrazek na północnej ścianie był jednak co najmniej trzy razy większy i bardziej złożony od innych bazgrołów. Ten obraz przedstawiał boczny rzut na Thistletop a w jego centrum umieszczono jaskinię, z wnętrza której wyłaniało się coś, co wydawało się być ogromnym, muskularnym goblinem o wężowych oczach i psiakociachaczem w obu szponiastych dłoniach. Jeśli porównać skalę z resztą bazgrołów, ten goblin musiał mieć co najmniej trzydzieści stóp wzrostu.

Ruszyliście dalej drzwiami na południe docierając do rozgałęzienia dróg. Na zachodniej ścianie znajdowały się podwójne wrota, na południe i wschód prowadziły kolejne, wąskie korytarze. Postanowiliście najpierw sprawdzić, co znajduje się za dwuskrzydłowymi drzwiami. Szybkie sprawdzenie lusterkami pozwoliło stwierdzić, że skąpana w dziwnym, szkarłatnym blasku sala jest pusta, więc Vall nacisnął na klamkę i weszliście do środka tej dużej katedry.

Rozejrzeliście się.

Na północ i południe od wejścia do pomieszczenia znajdowały się kamienne chrzcielnice zawierające spienioną ciemną wodę, a wzdłuż długiej komnaty biegły bliźniacze rzędy kamiennych filarów. Na zachodnim krańcu niewielkie schody wznosiły się na platformę około pół metra nad podłogą. Ściany otaczające tę platformę oświetlały wiszące kociołki, emitujące świecący czerwony dym, zamieniając go w niepokojące szkarłatne światło, które rzucało blask na płaskorzeźby niezliczonych potworów ucztujących na ludziach.

Kamień ołtarzowy z czarnego marmuru, którego powierzchnia zasypana była popiołem i fragmentami kości, znajdował się przed trzymetrowym posągiem. Rzeźba przedstawiała ciężarną, zgrabną kobietę, która w obu szponiastych dłoniach dzierżyła kukri. Miała długi, gadzi ogon, pysk szakala a para dużych skrzydeł rozpościerała się za jej plecami. Lewy kukri migotał jasno pomarańczowym światłem, podczas gdy prawy świecił zimnym, niebieskim blaskiem. Nie było wątpliwości, że miejsce to było świątynią Lamashtu.

Nie zdążyliście rozejrzeć się dokładniej po pomieszczeniu, gdyż wychwyciliście nagle jakiś ruch z lewej, pogrążonej w półmroku strony ołtarza. Moment później w ponurym, szkarłatnym świetle pojawiły się dwa duże, paskudnie wyglądające psy o czerwonych ślepiach. Były wielkości przerośniętego kuca, kości ich kręgosłupów przechodziły w równie kościste ogony i choć wyglądały na wychudzone, budziły ogromny niepokój.

Jeden z nich warknął nagle z taką agresją, że było to najgorsze i najbardziej przeraźliwe ujadanie, jakie słyszeliście w życiu. Nie należało do niczego ze znanego wam świata i sprawiało, że wzdłuż kręgosłupa przebiegł wam zimny sopel strachu. Musieliście mocno ze sobą walczyć, by ten strach nie przejął nad wami kontroli. Sherwynn, Verna i Argaen nagle przypomnieli sobie, że czytali kiedyś o podobnych bestiach. Nazywano je Ogarami Yeth i ponoć nie można ich było zranić nie magiczną bronią, co nie stawiało was obecnie w zbyt komfortowym położeniu.