Pierwsza potyczka w twierdzy okazała się wyjątkowo trudna - trójka towarzyszy ciężko ranna, z czego dwoje bliskich śmierci. Dzięki łasce Ragathiela udało mu się pomóc zarówno Valenae, jak i Lavenie, ale według Joreska to nie powinno tak wyglądać. Miał ich bronić, a sam wyszedł z walki bez szwanku? Wstyd… Przed następnym starciem będą musieli porozmawiać o taktyce - walcząc jak oddział, poradzą sobie w końcu lepiej niż jako pojedyncze jednostki. Wsparcie w postaci Piekielnego Rycerza było im potrzebne, mimo że on sam nie wydawał się mężczyźnie zbyt przyjemnym typem, tak samo jak cały jego zakon. Joresk czuł obrzydzenie na samą myśl o tym, by w jakikolwiek sposób wzorować się na czymkolwiek pochodzącym od diabłów, ale póki co czyny Aleka świadczyły na jego korzyść. Niszczył zło, może nieświadomie nawet wykuwając swoją ścieżkę do odkupienia? Wszak sam Ragathiel przebył podobną drogę…

Gdy Gobelin wspomniał o rannych, Joresk pokiwał głową.

- Zgadzam się, nie śpieszmy się z dalszą eksploracją. Ktoś może zająć się rannymi? Pomogę, łaski Ragathiela wrócą do mnie niedługo - zaproponował, czyszcząc symbol z resztek krwi - Moc mego patrona może ochronić was przed poważnymi ranami, ale musicie trzymać się blisko mnie. Pamiętajcie o tym na przyszłość, jeśli nie lubicie mocno obrywać - uśmiechnął się pokrzepiająco - Przy okazji możemy rozejrzeć się po tych pomieszczeniach - wskazał gestem pokój, z którego wypadł strachun.

Ledwo co weszli do twierdzy i od razu trafili na walkę. Nie sprowokowali jej lecz weszli na toczącą się już walkę. Głupio było nie dołączyć, tym bardziej, że i tam mieli tu przyjść, a ten który już walczył - jak się okazało później był nim Rycerz Piekieł - mógł się okazać później sojusznikiem lub chociażby źródłem informacji.

Valenae rzuciła się w wir walki jak reszta członków drużyny. Chciała pomóc jak tylko potrafiła. Nie wyszło jej to dokładnie tak jakby chciała. W sumie to nawet prawie w ogóle jej to nie wyszło.
Otarła się wręcz o śmierć i to dosłownie. W wyniku odniesionych straciła przytomność i była o włos od śmierci. Gdyby nie leczące czary Joreska już byłoby po niej. Paladyn zrobił co potrafił, a jego modlitwy zawróciły ją ze ścieżki w zaświaty. Podziękowała mu cicho lecz z czystego serca.

W międzyczasie walka się zakończyła. Valenae nie czuła się najlepiej. Nie czuła się dobrze fizycznie, gdyż odniesione rany zostały uleczone jedynie częściowo. Czuła się mocno poturbowana i wszystko ją bolało. Najbardziej z tego wszystkiego bolała ją duma i uczucie, że zawiodła drużynę. Zamiast pomóc w walce o mało nie umarła i była teraz mocno poranionym ciężarem dla towarzyszy. Przynajmniej ta się czuła wewnątrz duszy.

Nie najlepiej się zaczęła ta wyprawa pomyślała sobie.

Komitet powitalny, jakim uraczono ich przy wejściu do cytadeli Altaerein, jak prędko przekonali się na własnej skórze (i na nieszczęście), znał się na rzeczy. Kolejni już planarni przybysze zdrowo ich poobijali, miejscami nawet podtruwając i chociaż pierwsza potyczka w gnuśniejących murach zakończyła się zwycięstwem, to ciężko było wykrzesać z siebie optymizm. Nawet Katerina, poharatana i blada na twarzy, zdawała się chwilowo stracić gdzieś swoją zwyczajową osobowość, wchodzącą w kategorię "większa niż życie". Muszkieterka, gdy już pomogła Joreskowi docucić Lavenę, oparła się o ścianę nie w oczywistym geście nonszalancji, jak to miała w zwyczaju, a raczej żeby przypadkiem dalej galaretowate nogi nie odmówiły jej znienacka posłuszeństwa. Nawet za wiele nie dołożyła do rozmowy z piekelnikiem, który został przekonany do towarzyszenia im w dalszej eksploracji fortyfikacji.

- Ale wybór miejsca, w którym spędzasz przepustkę, muszę pochwalić - sarknęła, gdy kolor zaczął wracać jej na twarz i zawroty głowy ustały, pozwalając jej na ruszenie spod ściany. - Twierdze rojące się od monstrów są piękne o tej porze roku, ale ta tutaj...

Teatralnie zawinęła dłonią po półokręgu.

- ...ta tutaj to coś specjalnego.

Propozycje polowego leczenia przed dalszym zwiedzaniem cytadeli skwitowała jedynie aprobującym skinieniem głowy. Gdy już przyszło wytyczać dalszy kurs wycieczki, wstawiła się za propozycją Joreska, od siebie dodając tylko, że powinni "metodycznie sprawdzać wszystko po kolei, komnatę za komnatą". Tylko nieco stwierdzając tymi słowami oczywistą oczywistość.

Gobelin podczas walki tak skupił się na graniu pieśni bojowych, że nawet nie zauważył jak Godo uciekł był bardzo zawiedziony pobratymcem. Jak zwykle ci, co najgłośniej krzyczeli o złoto i łupy pierwsi zwiewali na widok kłopotów?

Korzystając z tego, że inni zajęli się rannymi, podszedł do Mordy wyjął z sakiewki 5 srebrników, i rzekł do niego w mowie goblinów.:
- Mości Panie! Najsprytniejszy z obwiesiów nocy! Widzę po twojej minie, że też byś chciał się zmyć, ale dzielnie się spisałeś i przydałbyś się nam tutaj! Nie zapominaj Waćpanie, że my tutaj nie tylko po nagrodę za obwiesiów, co zniszczyli piękne dzieła architektury bladych, lecz aby, powstrzymać tajemnicze coś, co kryje się w trzewiach tej ruiny! Jeżeli nie powstrzymamy potwora to wybije nam stado, albo będziemy musieli szukać nowej siedziby! Ładną masz kościaną halabardę zaprawdę zacna broń - W swym ojczystym języku bard zwykł mawiać bardziej kwieciście.

Prośba o rzut na dyplomacje, żeby przekonać mordę do zostania ? Z chęcią kupie advantage za 5 srebra

Gobelin czuł troszkę satysfakcji, że przemądrzałej elfce się dostało! Na końcu języka miał uwagę, że gdyby nie spaliła Strachulca mogłaby sobie zrobić z jego skóry pachnące na kilometr gustowną sukienkę zrezygnował jednak z niepotrzebnego narażania się ognistej dzięki podobnemu podejściu wciąż żył. Musiał jednak ugryźć się w wewnętrzną stronę policzka, aby nie roześmiać się, gdy wyobraził sobie magiczkę w sukience ze skóry Strachulca.

Ta myśl przypomniała mu o łowczyni znajomej Łomignata. Podszedł do worka porzuconego przez większego goblinoida i z pomocą pałki ze spalonej nogi stołu zaczął wpychać truchła i ucięte głowy chochlików - Wug czy twoja kobieta da radę wyciągnąć truciznę z tych kolców i oprawić łby chochlików ? Trutką można by posmarować twój miecz! A za łby nam pewnie głupie ludzie zapłacą - Zawołał do przyjaciela.

- Panie mości piekielny rycerzu a czy przez te wasze portale mogło przeleźć coś większego ? Bo cosik morduje członków Stada. Nie sądzę, żeby to ta piekielna czwórka takie problemy sprawiała - Spytał Alaka piekielnika.

Ostatecznie stanęło na tym, że gobliny miały ruszyć razem z nowo uformowaną drużyną.

— Phi, jak sobie chcecie — stwierdziła z udawaną obojętnością półelfka. — Ja im nie dam złamanego miedziaka. I niech lepiej nie wchodzą mi w drogę.

Trakt wiodący do twierdzy wydawał się dość prosty, acz ewidentnie nie był uczęszczany. Bez względu na to czy ktoś ją słuchał, czy nie, Lavena przez całą wędrówkę dworowała sobie z lokalnych zabobonów odnośnie ich celu podróży, roztaczała też świetlistą wizję swych przyszłych dokonań, w kontekście swoich przeszłych, jak podkreśliła – równie wybitnych. Rozważała też jak wielkie skarby uda jej się zdobyć. A także narzekała na nędzną jakość bruku, który utrudniał jej poruszanie z racji, że byłą użytkowniczką wysokiego obuwia na obcasie. Kierowana mieszaniną przezorności i egoizmu podążała mniej więcej w środku grupy, by w razie napaści z dowolnej strony nie przyjmować na siebie pierwszego ataku.

Bełkotliwa opowieść Ficko na temat Czarciego Wzgórza, strasznie uboga w pożyteczne informacje, przyprawiała czarownicę o mimowolne zgrzytanie zębów. Gdzieś w połowie całkiem straciła cierpliwość z powodu jego nieskładnej paplaniny i irytujących dygresji, więc machnęła ostentacyjnie ręką i zajęła się czymś o wiele ciekawszym. Słuchaniem własnego głosu. Nie umknęło jej jednakoż wracające co i raz spojrzenie zamaskowanego goblinoida. „Po jego zachowaniu wnioskuję, że stwór nigdy wcześniej nie miał do czynienia z jednostką tak nadzwyczajną! Pewnie nawet nie pojmuje swym ptasim móżdżkiem, jaki zaszczyt go kopnął!”

Kiedy Da'naei ujawniła się monumentalna sylwetka nagryzionej zębem czasu i zarośniętej dziką roślinnością warownej twierdzy nie wydawała się być pod dużym wrażeniem.

— Toporne i niezbyt gustowne. Ewidentnie brakowało tu kobiecej ręki. Tak czy inaczej, obdaruje to miejsce moim przywilejem i podbije je!

Z pewnością entuzjazmu jej nie brakowało. I tylko jej głos, nie licząc sporadycznych odgłosów natury, przebijał się przez panującą wokoło grobową ciszę.

Młódka pozwoliła sobie obejrzeć z grubsza obiekt, zanim stanęła w obozie rozbitym przez barbarzyńską kochanicę orkowego prymitywa. Na pytanie Godo odpowiedziała w swoim stylu.

— Hm. A nad czym tu dumać? W końcu to zwykła ruina. A w środku pewnie nie ma nic szczególnego. Najwyżej kołacze się tam nieco potworzego i ludzkiego motłochu. Tak czy inaczej, plan jest taki, że wdzieramy się do środka. Kto wie, może znajdziemy tam jakiś ukryty skarbiec Piekielnych Rycerzy? Jeśli tak, to najwyższy czas obrabować ich ze wszystkich skarbów!

Później poruszony został temat wizyty u pobliskiego plemienia ciemnozielonoskórych, ale Lavena była kategorycznie przeciwna odwiedzinom w takim miejscu. W razie konieczności gotowa była mianować na emisariusza drużyny Gobelina. Zwłaszcza jeśli obiecałby sławić jej czyny i przymioty ducha oraz ciała. Nie zamierzała zaszczycać potworów swoją obecnością, ale nie miałaby nic przeciwko, jeśli zaczęłyby ją czcić.

Ostatecznie stanęło na tym, że wszyscy udadzą się od razu do twierdzy. Czemu wiśniowowłosa była wielce rada. Mieli skorzystać ze zbadanego przez mieszkające w okolicy gobliny południowego wejścia. To było nader rozsądne, bo jeśli w środku były jakieś pułapki, to gobliny pewnie rozbroiły je swoimi ciałami. Po drodze dostrzegła pozostałości ich starego obozu. „Co za bajzel. Gdzie ich godność?” pomyślała, po czym złapała się oczywistym potknięciu „Ach, tak! Takie stwory zwyczajnie jej nie posiadają!”.

Po przedarciu się przez dzikie róże i wysoką trawę wkroczyła do sporej z sali treningowej. Obejrzała pomieszczenie, po czym trąciła palcem jedną z pobliskich kukieł do ćwiczeń.

— Równie żywa i rozmowna jak typowy rycerz piekieł. Widać, niewiele się tu zmieniło od czasu ich bytności.

Osobliwe malunki i ozdoby na innych zrzuciła na karb prostackich wygłupów odwiedzających to miejsce goblinów.

— Miejmy się na baczności — ostrzegła kompanów. — W pobliżu jest komnata przywołań. I tylko Calistria wie, czy nie czai się tam jakiś diabeł. Pomnijcie me słowa sprzed podróży.

Zerknięcie do kuchni nastawiło ją nieco sceptycznie co do możliwości znalezienia cennych łupów w warowni. Wyglądało na to, że miejsce doszczętnie splądrowano. A przynajmniej wierzchnie warstwy. Pozostało jej jedynie liczyć na trudnodostępne i zamknięte miejsca. Tam mogły kryć się jakieś skarby.

Z rozmyślań wyrwał ją Godo, który otworzył drzwi do komnaty przywołań i ukazał oczom wszystkich scenę walki grupy diabłów z rycerzem piekieł. Przez moment półelfka chciała przetrzeć oczy, wyglądało to bowiem jak scena z przeszłości, jako że żaden z kombatantów nie miał raczej prawa znajdować się obecnie w dawno opuszczonej twierdzy. I to jednocześnie. Raptem jednak pozbierała się i wykluczyła tę nadzwyczajną ewentualność. Szybkim okiem oceniła, z czym ma do czynienia.

— Uch! To coś wygląda jak znalezisko w krasnoludzkim wychodku! Niewątpliwie lemur.

Do tego spostrzegła chochliki. O obu rodzajach czartów pozwoliła sobie przypomnieć, ile się dało. Co tylko wprawiło ją w złość. Istoty te bowiem były odporne na uderzenia drobnej broni i całkiem niewrażliwe na ogień. Czyli nie mogła uczynić im żadnej szkody! Na jej nieszczęście, walka była nieunikniona.

— Dziękuję za wyjaśnienie Alaku. Tłumaczyłam im to już wcześniej, ale nawet nie raczyli słuchać — powiedziała obruszona czarownica gdy rycerz piekieł wyjaśnił, skąd mogły wziąć się tutaj diabły. Jednocześnie przybrała zamkniętą postawę i tupnęła demonstracyjnie nogą. Nie znosiła jak ją ignorowano.

Kiedy poruszono kwestię tego czy zająć się rannymi, czy ruszać dalej, dość dobitnie wyraziła swą opinię w tej kwestii.

— A dlaczegóż to mielibyśmy nagle zaprzestać zwiedzania? Nie, to chyba oczywiste, że nie potrzebuję pomocy... — zadrwiła jadowicie.

Postój

Awanturnicy zdecydowali się na chwilowy postój, aby opatrzyć rany, co zostało skwitowane cierpliwym wzruszeniem ramion rycerza zakonnego, który wyszedł na zewnątrz i czekał, aż grupa załatwi swoje sprawy.

Morda, który jakimś cudem wyszedł bez szwanku podczas walki, siedział w dawnej spiżarni. Niemy goblin zdawał się nasłuchiwać, czy nie nadchodzi coś.

Kiedy do wahającego się goblina podszedł Gobelin, ten wysłuchał jego perory. Musiało być jednak coś w słowach goblińskiego Barda albo w sposobie, w którym przemówił, ale Morda ostatecznie pokręcił głową, poklepał Gobelina po plecach i ostatecznie wolnym krokiem wyszedł przez załom muru, kierując się tam, gdzie wcześniej uciekał Godo.

Rzucam na Versatile Performance: na kości wypadło naturalne 1, jest krytyczna porażka. Morda odchodzi.

~

Gobelin spróbował poszukać czegoś wartościowego przy martwych diabłach.

Jeśli chodziło o trupy lemurów, to zdeformowane, oślizłe masy mięsa były po prostu nagie i nie miały przy sobie żadnych wartościowych rzeczy.

Jeśli zaś chodziło o bezgłowe trupy chochlików, każdy z nich miał przy pasie małą sakwę. Kiedy goblin zajrzał do wewnątrz, stwierdził, że wnętrze wypełnione było wypełnione jakimś piachem zmieszanym z małymi kamykami, które wyglądały jak odłamki obsydianu i magmowe wióry. Na co to diabłu było, dociec nie było sposób, zapewne był to jakiś magiczny komponent, którego używał. Żaden z uczestników wyprawy nie korzystał z sakwy z komponentami do czynienia magii tak, jak robili to czarodzieje: Gobelin używał swojej zaklętej lutni, Lavena polegała na mocy swojej krwi, zaś magia czyniona przez Paladyna była efektami łaski boskiej.

Po drodze spotkał Wuga:

– Wug czy twoja kobieta da radę wyciągnąć truciznę z tych kolców i oprawić łby chochlików?

Potężny Barbarzyńca wzruszył tylko ramionami.

– Niech będzie - rzekł w końcu, zabierając trupa chochlika do Gridy. – Ale trochę to zajmie - dodał jeszcze.

Gobelin, kiedy znalazł Rycerza Piekieł na zewnątrz, zapytał:

- Panie mości piekielny rycerzu a czy przez te wasze portale mogło przeleźć coś większego? Bo cosik morduje członków Stada. Nie sądzę, żeby to ta piekielna czwórka takie problemy sprawiała.

Na słowa Gobelina Alak Stagram odparł:

– Oczywiście - rzekł. – Portal służył głównie do przywoływania brodatych diabłów. Jeśli w istocie połączenie zostało jakimś cudem utrzymane, nie sposób powiedzieć, ilu mogło ich przejść.

~

Podczas godzinnego postoju, Valenae zabrała się za leczenie swoich towarzyszy. Rozsupławszy torbę medyczną i zaopatrzywszy się w bandaże, lecznicze mikstury i inne utensylia, zręczne palce elfki pracowały nad ranami jej kompanów. Choć Łotrzyca dzielnie pracowała nad broczącymi krwią ranami i brzydkimi siniakami, była w stanie opatrzyć rany tylko niektórych ze swoich towarzyszy.

Obok niej działał Paladyn, który żarliwie modlił się do Ragathiela. Modlitwy wojownika zasklepiały rany i zrastały połamane kości i żebra.

Cytat:

Odzyskane punkty wytrzymałości (aktualne punkty wytrzymałości) Katerina - 12hp (aktualne 19hp) Lavena - 12hp (aktualne 14hp) Valenae - 11hp (aktualne 15hp) Wug - 18hp (aktualne 25hp) Zostało 7 wykorzystań torby medycznej.

Po opatrzeniu ran, podróżnicy wyruszyli w dalszą drogę, zaczynając od baraków.

~

Barak

Drzwi kuchenne prowadziły do baraku na wschód - było to obszerne pomieszczenie, które nosiło ślady częstego szabrowania. Drewniane szkielety łóżek stały powywracane lub rozbite. Wszędzie unosił się zapach starości, zaniedbania i zgnilizny. Podobnież wyglądał rozbity na drobne kawałeczki sprzęt, w którym zapewne myszkował niejeden miejscowy.

Wyglądało na to, że to w baraku strachun urządził sobie tymczasową kryjówkę. Na samym środku stał kocioł, a w pogorzelisku tliło się zwęglone drewno. Obok improwizowanego ogniska stała sterta świeżo zebranego drzewa i coś, co wyglądało na kupkę śmieci.

Kiedy rozchylono mroczne wnętrze wora, który strachun zostawił w kuchni, z wnętrza wysypały się śmieci i resztki jedzenia - parę węgielków, które były tam trzymane nie wiadomo, po co, a także żelazne widelec i łyżka, tępy nóż i głownia miecza bez ostrza i temu podobne.

Bardziej makabryczną zawartością okazał się mały stosik kości, który także znajdował się w worze. Parę połamanych piszczeli noszących ślady zębów, parę chrząstek i żeber, wreszcie, odcięta łydka na której zostało jeszcze gnijące mięso i głowa jakiegoś nieszczęśnika razem z odciętą dłonią. Kości wydawały się zarówno ludzkie, jak i było parę mniejszych, przypominające te od goblinów albo niziołków.

Po bliższym rekonesansie, kupka śmieci obok ogniska okazała się być pozostałościami nieszczęśników, którzy zostali zabici i ograbieni przez brutalnego goblinoida, a także - przypuszczalnie - potencjalnie wartościowe rzeczy zebrane z innych części cytadeli. Były to podarte plecaki, potłuczone naczynia i dziurawe sakwy razem z ich zawartością.

Podróżnicy przetrząsnęli wszystko, co było do przetrząśnięcia i odnaleźli następujące rzeczy:

Pierwszym była mała torba wypełniona czarną mazią. Joresk i Katerina widzieli już wcześniej podobne torby - były czasem używane przez alchemików w celach bojowych do opryskania przeciwników lepką zawartością. Czarny klej spowalniał ich, a w niektórych przypadkach całkowicie przyklejał do podłogi.

Drugim znaleziskiem była fiolka wypełniona jakimiś chemikaliami, którą Gobelin zidentyfikował jako kolejny dekokt alchemiczny. W momencie rozbicia fioli, reagenty wewnątrz wchodziły w kontakt z powietrzem i uderzały w pobliskich wrogów elektrycznością.

Trzecim była mniejsza mikstura leczenia, podobna do tej, która doprowadziła Lavenę z powrotem do świadomości. W jej wnętrzu zielonkawy płyn błyszczał mdłym światłem.

Czwartym był kieł wilka, na którym wyryto parę magicznych run. Valenae i Katerina rozpoznały ów przedmiot jako talizman, którego magia mogła zostać wykorzystana tylko raz podczas walki.

Wreszcie, w kieszeniach spodni i popękanych pojemnikach znalazła się sztuka złota, dwadzieścia sześć srebrnych monet i piętnaście miedziaków. W jednym z plecaków ostało się też jedzenie na cały tydzień - nieco suszonego mięsa i owoców.

~

Stołówka

Na północ od kuchni znajdowała się stołówka. Pusta. Cokolwiek było tutaj, zostało całkowicie rozkradzione. Zostały tylko porozbijane blaty stołów i parę rozklekotanych krzeseł. Po uważniejszym przyjrzeniu się, okazało się, że grabieżcy zabrali nawet kołki ze stołów, których nogi zostały zapewne porąbane na drwa. Poza paroma sprzętami, pomieszczenie świeciło pustkami.

~

Audytorium

Małe podwyższenie i piedestał znajdujący się na końcu tej komnaty zdradził jej przeznaczenie jako jakiś rodzaj auli, gdzie rycerze byli uczeni musztry i teorii. Tak samo jak stołówka, nosiło ono ślady szabrowania: cokolwiek nie dało się wynieść, leżało na podłodze. Były to głównie porwane księgi (“Historia Rozgórza”, “Etos armigera”, “Rzecz o konserwacji oręża”), dokumenty zakonne (“Węzeł szubienicy”, “Struganie pali na wroga”, “Bandyci Rozgórza”, “O rebelii na Rozgórzu”) i drobne notatki, przeważnie nie posiadające autora.

Podczas przeszukiwania komnaty, Katerina i Joresk znaleźli dwie żelazne broszki ze znakiem Zakonu Szponów, którym na pierwszy rzut oka było słońce, jednak po bliższych oględzinach sigila można było poznać, że był to krąg włóczni.

Na północy pomieszczenia, za piedestałem, znajdowała się brama prowadząca na dziedziniec.

~

Nagle, do uszu śmiałków znajdujących się w audytorium doszły dalekie krzyki i nawoływania. Z tej odległości ciężko było odróżnić, czyje należały do kogo, ale zdało się, że głosy ludzkie były zmieszane z goblińskimi. Niewątpliwie, coś działo się na dziedzińcu!

Gobelin i Wug, którzy znali gobliński, byli w stanie wyrozumieć strzępy rozmowy:

– …bliżej! Poderżnę suce gardło!
– …Helba!
– Daj ten nóż!
– Jak nie zaczniecie gadać, to…

~

Dziedziniec

Brama prowadziła na schody, te zaś kończyły się, zdało się, w połowie. Błotnisty grunt pod nimi zaczynał się dopiero dziesięć stóp poniżej. Był to dziedziniec twierdzy, jedno z nielicznych miejsc, gdzie docierało słońce w cytadeli.

Dziedziniec był otoczony zewsząd sporymi murami, podczas gdy wielka, żelazna brama oddzielała go od komnat znajdujących się na południu. Tu i ówdzie znajdowały się drobne krzaki i kępy mleczy, które wyrastały z wilgotnej gleby.

Grunt przy zachodnim murze pochylał się i wreszcie całkowicie zapadał w małe bagienko wypełnione deszczówką i które było otoczone zewsząd kępami traw.

Na północy blanki częściowo się zawaliły. Kamienny i drewniany gruz wydawał się być całkiem świeży, bowiem spękane kamienie nie nosiły tej samej błotnistej warstwy, która była na zwykłych ścianach warowni. Było jednak coś jeszcze: pod gruzem można było zauważyć zwłoki wielkiego jaszczura, który został zabity przez upadające kamienie i drzewo.

Wyglądało na to, że kiedyś było tu przejście na dół cytadeli, gruz jednak całkowicie je przykrył.

Zdesperowane krzyki i odgłosy zamieszania dały się słyszeć jeszcze wyraźniej, ale tym razem ich źródło było oczywiste. Krzyki dochodziły z góry - z blanków twierdzy, gdzie dwa niziołki z jakimś człowiekiem zdawały się grozić grupce goblinów opodal. Rosły mężczyzna trzymał jednego z goblinów i wykrzykiwał jakieś groźby przy wtórowaniu niziołków, a grupka goblinów błagała o litość.

– Niechaj diabli was porwą! - krzyczał jakiś starszy goblin. – Po cóż przyszliście tutaj!?
– Gadaj, gdzie są wrota do podziemi, zielony cudaku! - zaryczał mężczyzna.
– Wiem, że wiecie, gdzie jest Krąg! - dodał niziołek trzymający nóż gardle jednego z goblinów.

Gobelin natychmiast rozpoznał, czyje to gardło znalazło się przy nożu. Była to Helba, przywódczyni goblińskiego obozu! To dlatego pozostali nie atakowali trzech porywaczy!

Joresk natomiast rozpoznał w rosłym mężczyźnie dawnego kompana z armii - mężczyzna zwał się Aatos, którego wylano z armii dawien dawna za niesubordynację.

Wrzaski i nawoływania goblinów jednak były przerywane przez głęboki, złowrogi pomruk, który wydobywał się na wschodzie dziedzińca.

To na wschodnim murze dziedzińca znajdowały się schody prowadzące na blanki. Pod schodami jednak krążyła wielka bestia przypominająca smoka, która wydawała z siebie ryk, patrząc na smakowitą, acz nieosiągalną zdobycz w górnych partiach murów twierdzy! Przynajmniej pod tym względem rewelacje Ficka były zbieżne z rzeczywistością, krokodylowaty stwór w istocie przypominał smoka.

Jedyną osobą, która kiedyś, bardzo dawno temu widziała rysunek i opowieść o przerośniętym, smokowato-krokodylim stworze, była Katerina. Kiedyś, rozbijając się po świecie razem z trupą Lady Maxime, usłyszała opowieść o wielkim potworze zwącym się grauladonem.

Grauladon, choć przypominał przerośniętego krokodyla, był w istocie dalekim kuzynem smoków. Według wiedzy Kateriny - bestia zazwyczaj mościła swoje legowiska na moczarach i płytkich wodach, polując na zwierzęta i nieszczęśników, którzy mogli się przypałętać pod ich wielkie paszcze. Muszkieterka usłyszała, że dieta wielkiego jaszczura składała się w większości z padliny i topielców, toteż posiadał on umiejętność ziania zgniłym, nasyconym trupią esencją oddechem, choć ponoć potrafił także zabijać swoje ofiary wielkim ogonem.

Grauladony, choć nie potrafiły mówić, znały ponoć smoczy. Trudno jednak było sobie wyobrazić o czym można było mówić do bestii, która chętnie rzucała się nawet na przeciwników wyglądających na silniejszych od niej. Wielkie jaszczury miały wyjątkowo złą reputację, jeśli chodziło o temperament.

Każdy z podróżników miał niedoparte wrażenie, że stwór nie pochodził stąd. W istocie, Joresk, który żył w okolicy od dziecka, nigdy nie słyszał o podobnych istotach. Katerina słyszała o nich zaś tylko w kontekście dusznych i parnych dżungli dalekich krajów południa rozciągających się za Morzem Środkowym. Zgniłozielony grzbiet i pozostałości roślinności na nim przywodziły na myśl wielkie moczary, a nie żałosne bajorko na zachodzie dziedzińca.

~

Przybycie awanturników nie zostało nie zauważone - najpierw jeden, a potem kolejne gobliny z grupki zaczęły wskazywać w dół, w stronę schodów, gdzie stali śmiałkowie.

- To oni! - krzyknął jakiś goblin.
- Przyszli uratować Helbę! - krzyknął kolejny.

Rosły mężczyzna, także zaalarmowany nagłą agitacją goblinów, przycisnął tylko nóż bliżej do gardła pojmanego i wciągnął go do środka baszty.

W odpowiedzi na krzyki i gestykulację goblinów, grauladon zaryczał. Póki co, nie zauważył śmiałków.

Joresk pomagał Valenae w opatrywaniu rannych towarzyszy, cały czas odmawiając modlitwy do Ragathiela niczym jakieś mantry. Jego patron nie pozostawał głuchy na modły i czyny mężczyzny, udzielając mu kolejnych błogosławieństw pozwalających na szybsze leczenie ran. Przeszukiwanie zwłok, chociaż niewątpliwe pożyteczne, wolał pozostawić póki co innym, sam prędzej skupiłby się na spaleniu tych plugastw.

To, co zobaczyli wewnątrz baraku sprawiło, że paladyn wyrzucił z siebie stek przekleństw niezbyt pasujący do jego dotąd spokojnego zachowania. Zacisnął dłonie na drzewcu faucharda, aż zbielały mu knykcie.
- Będziemy musieli zapewnić tym biedakom pochówek - stwierdził, patrząc na resztki ofiar strachuna. Potrzebował chwili, żeby przełamać się przed przeszukiwaniem pomieszczenia, ale wytłumaczył sobie, że w ten sposób przynajmniej śmierć tych osób nie pójdzie na marne.

W audytorium przyklękł nad poniszczonymi księgami, szczególnie zainteresowany tymi związanymi z Rozgórzem oraz tomem o konserwacji oręża. Miał cichą nadzieję, że przynajmniej część z nich będzie jeszcze do odratowania. Przeglądnięte przez Joreska księgi były w fatalnym stanie: niektóre strony wyrwano, a pozostałe strony i okładki były przesiąknięte wilgocią. Pomimo wątpliwej jakości doznania wertowania lepkich i obrzydliwych kartek, paladyn był w stanie na szybko przejrzeć parę z nich i rozeznać się w ich zawartości.
Tomiszcze traktujące o najlepszych praktykach konserwacji oręża było napisane oschłym językiem, które niemal w urzędniczym znudzeniu prezentowało różne kombinacje procesów potrzebnych do utrzymania różnych rodzajów broni w jak najlepszym stanie. Obok zestawień typów broni - buław, krótkich i długich mieczy, berdyszów i nadziaków, były także tabele z przepisami na wytwarzanie najlepszych mieszanek czyścideł, których częstą bazą była oliwa. Autor z rozrzewnieniem wypisywał długie listy specyfików, które można było używać do konserwacji głowni, jelca i klingi mieczy i temu podobnych. Choć paladyn usłyszał już co nieco o konserwacji broni za czasów, kiedy był w armii, to stwierdził, że parę wskazówek z obszernej księgi było co najmniej wartościowe i pozwoliłoby mu lepiej naprawiać tarcze i pancerz, zaś parę wskazówek co do ostrzenia miecza mogłoby ulepszyć jego półtorak. Wymagałoby to jednak dłuższej lektury, na którą nie miał czasu teraz, dlatego ostrożnie schował księgę do plecaka.
Pozostałe tomy - mniej opasłe, choć pisane podobnie powściągliwym tonem - rozprawiały o paru incydentach w historii Rozgórza, jeszcze za czasów, kiedy Altaerein nie była pustym wrakiem, a znaczącą w okolicy warownią. Według księgi, Rycerze Piekieł ustanowili cytadelę jako punkt szlaku, po którym podróżowały karawany do formującej się sfery wpływów w Varisii. Dzieła historyczne były długie i prezentowały punkt widzenia raczej stronniczo, niekiedy wdając się w wywody filozoficzne na temat egzekwowania prawa Asmodeusza w tej części Isger.
Jedno z opisanych zdarzeń zapadło Joreskowi w pamięć - był to opis jednej z rebelii w roku 4650, którą rozpętali bandyci próbujący walczyć o swoją strefę wpływów w Rozgórzu. Rebelia została ostatecznie rozgromiona po dwóch znaczących potyczkach w Karmazynowym Lesie, zaś pozostali i podejrzani o współudział - wyrżnięci co do jednego, czego kronikarz doliczył się nieco ponad trzech setek.
“...tedy też brano się wieszania mężów, kobiet i dzieci, bowiem jeśli tylko padło podejrzenie złamania Dyscyplin Asmodeusza, wiadomo było, że ziarno było na zawsze stracone wobec prawa Czarnego Księcia. Maraliktor kazał zaprowadzić skazańców na miejsce zwane Twardym Zrębem w Karmazynowym Lesie, gdzie też egzekucji dokonano, zaś zwłoki oznaczono sigilem Czarnego Księcia na znak pomsty wobec Prawa” - pisał kronikarz. Joresk skrzywił się z obrzydzeniem i rzucił tom z powrotem na ziemę, by dalej gnił, po czym zajął się oglądaniem reszty audytorium. Sięgając po porzuconą broszkę Zakonu Szponów, usłyszał jakiś daleki krzyk. Od razu zerwał się na nogi i trzymając fauchard w gotowości, ruszył w stronę źródła dźwięków. Ktoś się o coś kłócił, i chociaż nie rozumiał słów, jeden z głosów wydawał się Joreskowi dziwnie znajomy…

Gdy wypadli za bramę, skoczył od razu na schody, w ostatniej chwili zatrzymując się przed pionową wyrwą. Rozejrzał się szybko, mrużąc oczy od nagłego wybiegnięcia na światło. Wyglądało to tak, jakby dziedziniec zmienił się w istne bagno, nawet z właściwymi mu potworami - to chyba był ten cały smok, którego tak bał się Fico. Joresk może i nie znał się na takich stworach, ale jak dla niego smoki powinny mieć skrzydła, i być znacznie większe. To coś raczej nim nie było, ale pewnie i tak stanowiło duże zagrożenie, a patrząc na drugiego jaszczura pod gruzami, pewnie było też w kiepskim nastroju…

Nie ono było jednak źródłem krzyków, które ich tutaj sprowadziły. Gdy paladyn podniósł wzrok i przyjrzał się scenie na blankach, otworzył szeroko oczy ze zdziwienia. Głos był znajomy, ale teraz miał pewność, tą twarz rozpoznałby wszędzie. Dobrze pamiętał dzień, w którym przez ignorancję, lenistwo i chciwość jednego człowieka stracili dwóch ludzi, dwóch dobrych towarzyszy z oddziału, a niewiele brakowało, by zginęło ich więcej. Nie miał pojęcia, jakie koneksje czy pieniądze sprawiły, że Aatos wyłgał się jedynie zwolnieniem z armii, ale to nie miało teraz znaczenia. Ta szuja znowu narażała czyjeś życie dla własnego zysku - tym razem Joresk nie miał zamiaru pozwolić mu się wywinąć.

- AATOS! - ryknął gniewnie - Zostaw ich, skurwysynu! - wrzasnął, gotując się do zeskoczenia na dziedziniec. Gdy tamten zniknął wewnątrz baszty, paladyn warknął gniewnie - Wracaj tu, tchórzu! - krzyknął, po czym odwrócił się do towarzyszy.
- Idę za nimi. Trzymajcie się za mną, niech to coś ruszy na mnie pierwszego, dopiero potem atakujcie - mówiąc, sięgnął po przypasany miecz półtoraręczny i poprawił puklerz przypięty do ramienia - Lavena, Gobelin, zostańcie na górze i trzymajcie dystans - jego ton był ostry i nieznoszący sprzeciwu, jak u rasowego sierżanta.

Kiedy Lavena spostrzegła, że gobliny porzuciły Gobelina, uśmiechnęła się szyderczo.

— Wielcem zdziwiona, że przy pierwszej oznace zagrożenia nasi wspaniali towarzysze wzięli nogi za pas. Ach, to wręcz niesłychane! — naigrywała się. — Kto roztropny, ten wie, że do takich zadań winno brać się wyłącznie porządnych kompanów.

Na pewno każdy dobrze wiedział, że miała w danym momencie na myśli siebie.

— Tyle dobrego dla ciebie, że oczekiwali złota po robocie, toteż żadna strata. Szczęśliwa twa moneta, iż byli równie przydatni, co bystrzy.

Przeszukanie trucheł diabłów nie przyniosło żadnych interesujących łupów. Nie zdziwiło to wcale półelfki, która nawet nie podjęła się tego wysiłku. Bo jakie ciekawe przedmioty mogłyby mieć przy sobie najpośledniejsze podnóżki Dziewięciu Piekieł?

Podczas postoju przyszła i jej kolej poddać się leczniczym zabiegom. W zasadzie zadbała, by nadeszła ona jak najrychlej.

— Tylko obchodź się ze mną łagodnie. To doskonałe ciało wymaga najwyższego szacunku i adekwatnego traktowania. W końcu stanowi jedyny w swoim rodzaju żywy pomnik na chwałę Shelyn! — wyjaśniła bez cienia skrępowania.

Kiedy Valenae kończyła zajmować się jej ranami, skomentowała.

— Chyba minęłaś się z powołaniem dziewczyno, lepiej by ci było zostać cyruliczką. W końcu gorzko przyszło ci się przekonać, jak bardzo niebezpieczne bywa życie prawdziwego poszukiwacza przygód...

Głos wiśniowowłosej zdawał się kipieć troską, o którą ciężko było ją podejrzewać...

Podczas zwiedzania baraku czarownica eleganckim gestem zasłaniała nos przy użyciu tej samej chusteczki, która służyła jej pomocą przed dymem w ratuszu. Panująca wewnątrz mieszanina odorów była dlań wystarczająco nieznośna, by w ten sposób szukała przed nimi ratunku.

Wnętrze wyglądało na zrujnowane i mocno rozszabrowane, ale fakt, że pomieszkiwał w tym miejscu orklin dawał szmaragdowookiej nadzieję. Istniała wszak szansa, że rosły goblinoid zgromadził gdzieś tutaj jakieś wartościowe łupy.

— Durnie zawiodą tam, gdzie bystrzy przeżyją — oznajmiła z zupełną obojętnością i beztroską na widok obu stosów kości należących do licznych ofiar potwora.

Zwłaszcza ten przy palenisku zwrócił jej uwagę, zdawał się bowiem zawierać coś więcej, aniżeli same szczątki. Tym razem sama śmiało wzięła się za grabienie. Ostatecznie przyszło jej zadowolić się wyłącznie garstką monet i butelką, która według Gobelina miała wyzwolić przy rozbiciu błyskawicę. Uznała ją za cenny nabytek, mając na względzie, że mogła jeszcze natrafić na jakieś diabły, które z natury w poważaniu miały jej płomieniste moce. Reszta przedmiotów nie stanowiła dla niej większej wartości. Choć niektóre dałoby radę sprzedać po dość sensownej cenie.

Stołówka okazała się złupiona do tego stopnia, że nawet stoły po części rozebrano. Z kolei w audytorium były tylko stare i wybrakowane księgi, dokumenty i notatki. Żadne nie wzbudziły w Lavenie najmniejszego zainteresowania. Co innego w Joresku. „A cóż tam może być niby ciekawego? Piętnaście sposobów na służalcze salutowanie przełożonemu? Zestaw najdurniejszych praw, których należy trzymać się co do litery? A może poradnik polerowania zbroi dla giermka?” dumała z przekąsem, widząc jego reakcję. Wkrótce jednak nagłe odgłosy z zewnątrz całkiem skupiły jej uwagę. Ruszyła na dziedziniec.

Półelfka obadała wzrokiem podwórze. Prezentowało się dość nędznie, ale za to miało ciekawego lokatora w postaci nieznanego jej z pochodzenia jaszczura o egzotycznym wyglądzie, z którym jednak nie miała większej ochoty na bliższe zapoznanie. Źródłem zamieszania słyszanego aż z audytorium okazała się zaś stojąca na blankach trójka nieznajomych awanturników pertraktujących z grupką goblinów. Ci pierwsi trzymali na nożu jednego z szarozielonoskórych. I o ile żadna ze stron w ogóle ją nie interesowała, to sama treść rozmów owszem. Mowa była bowiem o przypuszczalnie magicznym, być może przywołującym kręgu, oraz wrotach do podziemi. Nasłuchiwała więc z uwagą, licząc, że gobliny łaskawie zdradzą swe sekrety. Na jej nieszczęście, niskorosłe potwory rychło zauważyły przybyszy i sytuacja uległa diametralnej zmianie.

— Ej, wolnego! Nie przybyłam ratować żadnych cuchnących goblinów! — odkrzyknęła szybko i stanowczo. — Jak chcecie, to możecie kontynuować. Mnie tam nic do tego.

Paladyn jednak zdawał się mieć jakiś interes do jednego z trójki awanturników, bowiem strasznie się rozsierdził.

— Ach, jesteś taki uroczy kiedy się gniewasz... — przypochlebiła się nieco drwiąco, gdy zaczął wydawać polecenia. — Oczywiście, że tu zostanę panie oficerze. I tak nie zamierzałam pakować się pod pazury tego monstrum. Głupia nie jestem.

Valenae przywrócona do przytomności dzięki leczącym modlitwo paladyna postanowiła się odwdzięczyć jak tylko potrafiła. Paradoksalnie była jedną bodajże osobą w drużynie, która co nie co przyswoiła wiedzy z dziedziny medycyny. Przy pomocy torby z medykamentami opatrzyła jak tylko potrafiła wszystkich, którzy potrzebowali pomocy. Siebie opatrzyła na końcu.
Ze zdziwieniem przyjęła podziękowanie z ust Laveny. Pierwsze szczere i proste słowa z jej strony nie przesycone samouwielbienie lub przechwałkami. Spojrzała inaczej na towarzyszkę zastawiając się czy to była jedynie chwilowa słabość, chwila nieuwagi opuszczenia tarczy osłonnej odgrywania takiej czy innej postawy... Nadal była ciekawa, jakie było prawdziwe oblicze Laveny, a co było maską przyjmowaną w jej tylko znanym celu, jednak już inaczej ją teraz postrzegała.

Ruszyli dalej. Valenae nie wiele pamiętała, gdyż była pogrążona w swoich własnych myślach. Być może przyczyniły się do tego usłyszane słowa. Ziarno padło na podatny grunt. Zaczęła się zastanawiać gdzie jest prawda. Być może rzeczywiście minęła się z powołaniem. Póki co to wiele swoim działaniem nie pokazała i nie wniosła. W walce poległa mimo, że się starała. Co prawda nie miała jeszcze okazji wykazać się w tym do czego najbardziej była szkolona, ale być może jeszcze będzie okazja. Oliwy do ognia dolał fakt, że najlepszym medykiem w drużynie okazał się łotrzyk. Dziwne to życie i potrafi zaskoczyć każdego dnia czymś innym.

Z zamyślenia wyrwało ja dopiero dotarcie na dziedziniec i wypatrzenie czegoś co dla własnych potrzeb nawała jaszczurosmokiem. Ni to jaszczur ni to krokodyl ni to cholera wie co.
Jednego była pewna. Tym razem na pewno już tak szybko nie będzie się wyrywała jako pierwsza do walki.