Ror zadowolona, że nie musi iść sama i Tig wybrał ścieżkę właśnie tę, którą ona zaproponowała, szła przed siebie i z chęcią prowadząc rozmowę z chłopakiem, przy okazji podziwiając wielkie księgozbiory. Takich ilości nie miała okazji nigdy widzieć w całym swoim życiu, a co dopiero za jednym razem i to w jednym miejscu. Widziała tu wielkie pole do popisu. Jest co czytać i jest w czym wybierać. Próbowała zapamiętać położenie co cjekawszych egzemplarzy, które rzuciły się w jej oczy.

Nie czekając bardzo długo, w końcu w zasięgu wzorku dostrzegli zieleń, która była ich celem. Na szczęście na miejscu był już Percival, który trzymał coś pluszowego. Dzięki jego obecności i radzie nie musieli zgadywać co trzeba tutaj robić, więc bez problemu zarówno ona jak i Tig otrzymali swoje pluszowe misie, jak mocno różniące się wszystkie od siebie. Ciekawe co to oznaczało. Maskotka była przyznawana losowo, a może coś oznaczała i odpowiadała jakieś części charakteru? Niezależnie co też miałoby to znaczyć, czarny stworek bardzo spodobał się goblince i ta jako jedyna ułożyła sobie go na ramieniu, zamiast chować go do plecaka jak reszta.

Vrorbeenqea spotkała się z całością swojej początkowej grupy w Galerii i jak się okazało było to właściwe miejsce do poszukiwań. Ror zamaist skupić się na szukaniu rozwiązania, podziwiała obrazy. Ze sztuką nie miała wiele styczności, więc jej oczy wręcz chłonęły malunki i inne dzieła widoczne w tej sali. Tak się zatraciła aż do momentu, w którym to Percy dał znać, że znalazł rozwiązanie zadania. W tym momencie była na siebie nieco zła, że w zasadzie nie pomagała przy tym, a w leniła się. To było do niej nie podobne. Teoretycznie jak niepodobna była jej obecność w takim miejscu.

Po nagrodę nie pchała się, bo wiedziała że starczy dla wszystkich. Tym bardziej była zdziwiona reakcją jedynej dziewczyny poza nią. Wyścig? Tylko w jakim celu. Chyba nie taki był zamiar tego całego przedsięwzięcia. Nie myśląc dłużej o tym, sięgnęła po swoją część nagrody, która przypięła do swojego ubrania.

Tak jak przewidziała, w tym miejscu mogli wymienić się informacjami i dzięki temu nie będzie musiała tracić czasu na błędne rozwiązywanie zagadek. Chociaż to o czym myślała pokryło się z tym co trzeba zrobić i co najgorsze, będzie musiała wystąpić przed publicznością. Wcześniej nie była zmuszana do takich rzeczy. Ba. Nawet nie znała zbyt wielu ludzi przed którymi można byłoby coś odegrać, a tutaj znalazła się w takiej sytuacji. Jeszcze pytanie co ona będzie mogła odegrać? Złota dziewczyna coś wyrecytowała, więc może i goblinka tak zrobi? W końcu przeczytała wiele książek, w tym poezję, więc coś napewno zapisało się w jej pamięci.

Jej rozmyślenia nad tym co wybrać i powiedzieć, gdy już dojdzie do sceny przerwał krzyk. Dwójka elfów miała spotkanie z bardzo dziwna skrzynią. Vrorbeenqea na jej widok natychmiastowo chciała do niej podejść, lecz musiała zaniechać swoich planów. Wszyscy bez wyjątku z niewiadomych dla niej przyczyn zaczęli atakować to jakże, według Ror, przesłodkie stworzenie. Atakować nie chciała, bo nie widziała w tym sensu, podejść też nie mogła, bo groziło to, że oberwie i też ona. Działając dosyć szybko rzuciła w zębatego stworka zabraną z kafeterii kanapką mając nadzieję, że to je w jakimś stopniu zaabsorbuje, a co zarazem sprawi, że inni przestaną ją atakować.

Ku zdziwieniu młodej apdeptki, skrzynka która na pierwszy rzut oka wydawała się mimikiem, nie ruszyła pożywienia, które zostało jej rzucone, co zresztą chyba pozostało niezauważone przez niekogo, którzy byli zajęci atakowaniem. Żeby móc się skupić, dziewczyna cofnęła się i ukryła, aby nikt jej nie przeszkadzał, jednocześnie próbując odsłonić prawdziwe oblicze... tego czegoś, co przed nimi było. Zdecydowanie nie był to mimik, a coś innego. Po przeanalizowaniu tego co ma przed sobą, mogła stwierdzić że jest to nic innego jak konstrukt. Tak. A to oznacza jedno. Musi tu być ktoś, kto za to odpowiada, a nie jakiś zwykły przypadek. Z drugiej strony widać, że ktoś musi się jedynie głupio bawić, bo żaden z ciosów zębatej skrzyni nie dosięgnął celu. Goblinka już miała mówić o tym co odkryła, jednak spóźniła się. Ostatnie ciosy padły na ożywiony mebel, gdy to się rozpadło. No cóż. Teraz przynajmniej nie było jej tego szkoda, bo nawet nie było to nic żywego.

Donovan natychmiastowo udał się do rannego elfa, aby mu pomoc. Ror natychmiast nieśmiało podeszła do grupki osób, która przed chwila raz za razem wymierzała różnego rodzaju magiczne ataki w niedawno poznane stworzenie.

- Aż dziwne, że nikt z was - Tutaj spojrzała szczególnie w kierunku Quezane robiąc znaczącą pauzę i kończąc po momencie zdanie - nie zorientował się, że to nie mimik, a konstrukt. Ciekawe, gdzie jest jego właściciel. - Po czym zaczęła się rozglądać w celu namierzenia dowcipnisia.

Młody aasimar nie śpieszył się, chłonąc widoki i prowadząc przy tym w dodatku ciekawą konwersację. Dość szybko dogonili Percego, którego widok wywołał u Tiga krzywy uśmiech.

~ Czy to coś ma dwa odbyty? ~ spytał sam siebie, ale szybko zidentyfikował pluszaka jako maskotkę Witherbloom. Rodzina coś o nich wspominała, ale lekkoduchy młodzieniec jak zwykle nie zapamiętał wiele.

Po krótkiej rozmowie ruszył za przykładem Ror i sam odebrał swoją maskotkę. Była śliczna. Położył ją na swoim ramieniu, a matematyczna pantera owinęła się wokół szyi Tiga, dodając mu animuszu. Nie żeby się czegokolwiek obawiał. Wyjął z torby butelkę tuszu i przejrzał się w denku pojemnika. Musiał przyznać że odrobina błękitu i zieleni ładnie dopełniała złoto jego włosów.

***

Reszta dnia nie była specjalnie ekscytująca. Ot, Tig zaliczał po kolei odkryte przez resztę drużyny punkty na "mapie", zbierając kolejne nagrody. Gdy dotarł do sceny stanął na jej środku i zamiast silić się na wzniosłe poematy, czy pokazy sztuk pięknych, lub mistycznych postanowił... opowiedzieć kawał. A raczej kilka. Najgorszych sucharów jakie znał.

- Wampiry to kiepscy komicy ponieważ ich poczucie humoru... ssie. -

- Jak nazywasz żołnierza który przeżył spotkanie z gazem musztardowym i gazem pieprzowym? "Zaprawionym" wojownikiem. -

- Jak nazwiesz tysiąc letnie fae? Milleni"elf"em.

Trwało to kilkanaście sekund, a każdy kolejny żart był gorszy od poprzedniego. Na sam koniec Tig wykonał dworski ukłon i zszedł ze sceny, wpychając latarnię do magicznego plecaka.

***

Dopiero krótka potyczka z mimikiem wyrwała Tiga z marazmu. Bohatersko wykazał się swoją umiejętnością opowiadania żartów (mimik się nie poznał) i przyzwał nekrotyczne moce mające na celu wyssanie z niego życia (tutaj mu się udało). Gdy było po wszystkim kopnął skrzynkę i obrócił się do Ror.

- Masz okazję na odrobinę legalnej dewastacji mienia i z niej nie korzystasz? Czego by nas tutaj nie nauczyli, takie niekontrolowane sytuacje to jedyna szansa by w pełni "poeksperymentować". Mam czwórkę starszego rodzeństwa które przeszło, albo kończy Strixhaven, jak nas wpakują w tryby tego przybytku wiedzy to wszyscy będziemy tacy sami. - powiedział Tig rozciągając się przy tym i spojrzał na rannego elfa. Na szczęście Donovan wziął na swoje barki zadanie leczenia szpiczastouchego.

Aasimar westchnął i oparł się o ścianę, zastanawiając się jak sytuacja potoczy się dalej. Bo był pewien że albo ktoś to widział, albo nauczyciele są w drodze, albo sam elf zaraz zacznie mówić coś ciekawego.

Strixhaven widziało już miliony czarów na przestrzeni wielu wieków istnienia. Jednak niezmiernie rzadko wiązało się to z prawdziwym zagrożeniem jak w tym wypadku. Grupie studentów udało się powstrzymać zagrożenie, choć znaleźli się tam przypadkiem.

Teraz, poza wielką skrzynią z wyłamanym wiekiem i rannym elfem nic już nie wskazywało na walkę. Zresztą i elf szybko otrzymał pomoc od Donovana.

Elf miał na imię Cadaros Demellawar. Jak oni był uczniem pierwszego roku, ale w przeciwieństwie do drużyny żółtej on zaangażował się dużo wcześniej w życie szkoły. Teraz na przykład brał udział w przygotowaniu przedstawienia. Do jego zadań należało przyniesienie do amfiteatru tej skrzyni z kostiumami, która ich nagle zaatakowała.

Po kilku chwilach na miejsce sfrunęła skądś nauczycielka.

- Świetna robota. I to pierwszoroczni! - profesor wygieła głowę pod nieprawdopodobnym kątem i z dużym zaangażowaniem zaczęła dziobem poprawiać pióra na klatce piersiowej. - Taka odwaga wśród pierwszorocznych, ocho - zebrani mogli dojść do wniosku, że “ocho” brzmiało bardziej jak “pu-hu” Tymczasem pióra już były równo i dumnie ułożone i głowa znów obracała się lustrując wszystkich i sprawiając niepokojące wrażenie na nieruchomym i uskrzydlonym ciele. - Cóż to za dziwna przypadłość, nie pamiętam żeby kiedykolwiek te stare skrzynie uległy spontanicznej animacji. Muszę uciąć sobie pogawędkę z menadżerem Sceny Róży. Wszystko powinno zostać zabezpieczone, tak żeby takie wypadki nie mogły mieć miejsca. Ale gdzie moje maniery, jestem Mavinda Ostrodzioba, profesor kolegium Silverquil.

***

Stało się. Okazali się znani na pierwszym roku. Cadaros zdawał się zaangażowany w życie studenckie i co gorsza dla Żółtych, był związany z graczami w te gry przygodowe z którymi się zetknęli już Quezane i Donovan. Efektem było określenie ich grupy mianem “Skrzyniogromców”.

Gdy cała ich grupa zebrała już wszystkie nagrody i w magiczny sposób zniknęły zarówno kartki z podpowiedziami, jak i żółte bransoletki, to już nic ich nie łączyło. Poza tym, że inni wskazywali ich jako Skrzyniogromców. Szczególne uznanie wzbudzał Percival o którym mówiono, że ujarzmił błyskawicami bestię. Dało się słyszeć, że Prismari może spodziewać się w swych szeregach wytrawnego Maga Wywołań.

Jakoś tak nikt nie kłopotał się, żeby zapytać grupę czy Percivala o zdanie w tym temacie.

***

Przed wieczorem zakwaterowano ich w domach studenckich. Kobiety i mężczyzn oddzielnie. Niestety pierwszoroczni mieli wspólną sypialnię, w której było po dwadzieścia łóżek. W efekcie panował tam harmider. W zasadzie dom studencki nadawał się jedynie do spania. Nie było tam żadnego miejsca na naukę, czy na spędzanie wolnego czasu.

Ponoć studentom drugiego roku przysługują pokoje dwu i trzyosobowe w oddzielnym budynku, a czwartorocznym przypadają jedynki. Jednak to pozostawało w sferze marzeń dla grupy pierwszoroczniaków.

***

Niedaleko Domu Studenckiego znajdowała się stołówka. Można było tam otrzymać posiłki w zamian za kupony. Każdemu przypadały trzy posiłki dziennie. Ich celem było to, żeby studenci nie byli głodni i ten cel spełniały. Pierwszego dnia podawno trzy posiłki, które ktoś stojący w kolejce określił mianem: breja z kaszy, breja z ziemniaków, breja z ryżu. Po prawdzie te autorskie nazwy dość dobrze opisywały jednocześnie konsystencję i smak tych rarytasów. Powszechne było używanie prestidigitacji do poprawiania smaku potraw i ci spośród studentów, którzy opanowali tę sztuczkę szybko byli otaczani wianuszkiem nowopoznanych kolegów. Skrzyniogromcy nie mieli tego problemu. Dla nich koledzy z roku przygotowali wolne miejsca przy długim stole.

Oczywiście w miasteczku akademickim były też inne lokale. Jednak tam trzeba było płacić za posiłki, a do tego była potrzebna gotówka. I tu stawali przed kolejnymi wyborami. Uczelnia dawała im ogromne możliwości. Praca szukała ludzi. W stołówce było kilka ogłoszeń. Można było na przykład sprzątać stadion czy zamiatać chodniki. Były też bardziej ambitne zajęcia, jak przygotowywanie próbek dla Laboratorium Magii. Ba, można było zapisać się do badań magicznych jako obiekt testowy. Perspektyw było sporo. Jeszcze więcej było w kołach zainteresowań. Koło Atletów, czy Liga Graczy-Odgrywaczy były tylko dwiema opcjami. A to wszystko trzeba było jeszcze pogodzić z nauką.

Wszyscy dostali notatkę z przedmiotami dostępnymi dla pierwszorocznych. Wszyscy musieli zaliczyć Magiczną Fizjologię. W krótkim konspekcie dowiedzieli się, że Magiczna Fizjologia to przedmiot na którym poznają różne gatunki istot magicznych. Po zaliczeniu już nikt nie pomyli wiwerny ze smokiem. Na końcu znajdował się złowrogi napis:
Egzamin śródsemestralny za 4 tygodnie.

Poza tym musieli zaliczyć trzy inne przedmioty z listy:

• Arkanobotanika dla początkujących (prowadzi Witherbloom)
• Podstawowe Aury magiczne (studia ogólne, rotujący prowadzący)
• Wprowadzenie do Magii Obliczeniowej (prowadzący z Quindrix)
• Wstęp do Ikonomancji (prowadzący z Silverquill)
• Historia Magii i Sztuki (prowadzi Prismari)
• Wstęp do Archeomancji (prowadzi Lorehold)

Mieli teraz przed sobą trzy dni na zapisanie się gdzie chcieli i zorganizowanie swojego wolnego czasu. Tigal wiedział, że starsze roczniki wszystko już mają dogadane, dlatego przybędą dopiero w ostatniej chwili. Teraz oni, pierwszoroczni mieli czas… Ale czy znajdą dla siebie takie możliwości jakie chcą?

Na przybycie nauczycielki Tigial zareagował odrywając się od ściany i przywołując na twarz swój najlepszy uśmiech, mając przy tym nadzieję że nie wyda się zbyt fałszywy. Quezane go ubiegła z swoimi przywitanami, więc odczekał chwilę zanim się odezwał.

- Cała przyjemność po naszej stronie pani profesor. - powiedział, wykonując przy tym pełne respektu skinięcie głową, niemal półukłon - Wypada żebym podtrzymywał dobre imię rodziny, Tigial Virbiar, mój brat mówił o pani profesor w samych superlatywach. - powiedział, dając Aviance chwile na odświeżenie pamięci.

- Virbiar… Ah tak, mały Merial. Hu-hu, jak ten czas leci. Teraz musi być już dojrzałym mężczyzną.

- Tak… - potwierdził Tig chcąc coś dodać, ale widać było że się powstrzymał - Przekażę mu że profesor go pamięta. Ale najważniejszą osobą teraz jest obecny tutaj Percival! - zmienił nagle temat - Wykazał się największą odwagą i w przeciwieństwie do większości z nas każdy jego atak był efektywny! Widać że musiał spędzić wiele czasu ćwicząc swoje umiejętność!

Gdy tylko te słowa opuściły usta młodocianego aasimara, ten usunął się na bok i zaczął obserwować twarz Percivala. Był ciekaw czy zrobi się jeszcze czerwieńsza.

***

Nowo nabyta chwała i sława odpowiadała Tigowi. Po pierwsze dlatego że zyskał nieco posłuchu i gdy nadeszła pora by zająć łóżka w wspólnym dormitorium, to wywalczył sobie lokum na samym końcu, gdzie nie przeszkadzali mu wchodzący i wychodzący z pomieszczenia inni młodzi ludzie.

Po drugie na stołówce miał zaklepane miejsce i zawsze znalazł się jakiś usłużny kolega który podrasował magicznie smak potraw. Niby Tig był na to przygotowany, niby rodzina mówiła mu że będzie inaczej niż do tej pory, ale zderzenie z rzeczywistością było ekstremalnie bolesne. Do tej pory gdy miał na coś ochotę zwyczajnie kazał to zrobić służbie. Teraz? Dostawał coś gorszego niż to co jadły zwierzęta w jego domu. Pocieszał się tylko tym że jego rodzeństwo przeszło przez to samo więc i on powinien dać radę…

***

Plany naukowe złotowłosego były… nikłe. Z wszystkich przedstawionych propozycji lekcji dodatkowych wybrał Arkanobotanikę. W końcu miał zostać szanowanym magiem Witherbloom, leczącym aspektem Niebios… czy jakoś tak.

Jako kolejne wybrał Wprowadzenie do Magii Obliczeniowej. Wiedział że będzie się to wiązać z obrzydliwą ilością ślęczenia nad książkami i tabelkami, czego nienawidził bardziej niż czegokolwiek innego, ale… matematyka była użyteczna w jego hobby.

Ostatni przedmiot był nielada wyzwaniem. Nic z tego co było na liście nie wzbudzało jego zainteresowania… Ostatecznie zdecydował się zostawić wybór losowi. Dorwał któregoś z nerdów bawiących się w odgrywanie postaci i pożyczył od nich dziwną, piramidalną kostkę. Nie było to problemem, w końcu był Skrzyniogromcą.

Rzucił kością i… wylosował Podstawowe Aury Magiczne. No cóż. Nie było to nic specjalnie interesującego, ale jak przypuszczał też nic specjalnie wymagającego. Może uda mu się trochę pospać w trakcie?

***

Z lekcjami zaplanowanymi Tigowi pozostało ułożenie sobie wolnego czasu, którego było za mało. Z rozrzewnieniem ruminował nad nie tak odległym pobycie w rodzinnej posesji. Kilka godzin lekcji rano, a resztę czasu miał dla siebie. Teraz nie dość że musiał znaleźć sobie źródło utrzymania, to jeszcze wyciąć trochę czasu na swoje hobby. Nie miał zielonego pojęcia jak się za to zabrać. Rodzeństwo niby coś mówiło, ale mając możliwość podejmowania decyzji był zwyczajnie zagubiony.

Ostatecznie zdecydował się poszukać czegoś w czym mogłyby pomóc jego talenty magiczne. W końcu miał Jana, który zawsze mógł wykonać za niego część prostych prac. Może jakieś sortowanie papierów? Siostra była na Lorehold, może jeśli się tam pojawi z swoim najlepszym uśmiechem to go do czegoś wciągną?

Z planem zdobycia gotówki wstępnie nakreślonym Tig zaczął przeglądać ofertę kółek, szukając czegoś co pozwoli mu patrzeć teleskopem w nocne niebo.

Jęzor mimika sięgał mlaskająco ku adeptowi, rozsiewając wokół ślinę i próbując wybić go z nabożnej koncentracji na trzymaniu magicznych energiach w ryzach, ale niecelne ataki zdawały się mieć odwrotny skutek do zamierzonego. Blada twarz Percy’ego wygięła się tylko w jeszcze bardziej zaciętym wyrazie, a dłoń z której trzaskały biało-niebieskie wyładowania tylko wykręciła się i rozcapierzyła mocniej. Druga ręka z kolei co jakiś czas posyłała telekinetyczne uderzenia w monstrualną skrzynię, odpychając natrętny pojemnik. Napięta determinacją sylwetka de Sartre’a zwiotczała dopiero wtedy, gdy kufer przestał przejawiać ślady życia i osiadł w miejscu. Oparty o własne kolana chłopak odetchnął głęboko.

— K-kon... konstrukt? — wydusił z siebie na słowa Vrorbeenqei. — Fascynujące...

Fakt ten rzeczywiście musiał takim być dla Percivala, bowiem adept, strzepnąwszy resztki statycznej elektryczności z kościstych palców, dopadł skrzyni i zaczął ją badać z uwagą godną lepszych spraw. Ostukał, opukał, miejscami dźgnął czubkiem obgryzionego paznokcia - wszystko to z zaciekawieniem jasno wymalowanym na twarzy. Nie zauważył nawet pikującej ku nim profesor, zbyt zajęty ostrożnym otwieraniem wieka, jakby nie do końca pewien czy nie kłapnie ukrytymi zębami. Nic takiego jednak nie miało miejsca. Ba!, nawet znalazł kolejny ciekawy element. Własne imię zarejestrował z opóźnieniem, gdy czubkiem sztyletu zebrał nieco mazi z kostiumów i przyglądał się znalezisku z przechyloną głową. Ruch Tigiala przywołał go do rzeczywistości.

— Huh, co, ja? — zamrugał parę razy, starając się zignorować mało naturalny kąt, pod jakim okręciła się głowa profesor Ostrodziobej. Sowy z tymi swoimi kręgami szyjnymi wywoływały na jego plecach ciarki, tak jak ryby z tymi martwymi spojrzeniami i plumkaniem. Percival wzdrygnął się, kuląc się za kufrem. — Percival de Sartre, p-p-pani prof-profesor.

Koścista dłoń wystrzeliła nad wiekiem, dźgając ostrzem w kierunku owlinki w mało eleganckim geście mającym na celu pokazać autorytetowi znaleźną maź, która raczej nie posłużyła do impregnacji drewna. Równie elegancko wytłumaczył tenże gest.

— Nakostiumachjestjakaśmaź!

Ku przerażeniu Percy’ego nie dość, że wieści po Strixhaven zaskakująco rozchodziły się o wiele prędzej niż po mystriańskim klasztorze, to do tego bardzo prędko zaczęto kojarzyć ich twarze na uczelni. Zwłaszcza jego. Pod ostrzałem spojrzeń, pochwał i całej tej uwagi adept wyglądał, jakby miał ochotę teleportować się jak najdalej było to tylko możliwe, tudzież transmutować siebie samego w mikroskopijnego niesporczaka. Jako że takie zaklęcia były - przynajmniej na razie - poza jego możliwościami, de Sartre musiał się jednak ograniczyć do mężnego (nadszarpującego nerwy) znoszenia bycia w centrum uwagi i żałowania w duchu, że w grymuarze nie miał jakiegoś zaklęcia niewidzialności, mirażu, iluzji czy czegokolwiek, co pozwoliłoby mu zniknąć jak kamień w wodę. Naiwnie myślał, że to kuglarskie sztuczki na scenie miały pozostać najgorszą rzeczą, jaka mu się przytrafiła, ale nie.

Bycie znanym jako “Skrzyniogromca” było żywym koszmarem.

Kolejne punkty na liście, kamienie milowe początku roku, były już o wiele bliższe strefie komfortu Percy’ego. Wychowany w klasztornie skromnych warunkach, adept był przyzwyczajony do wątpliwych standardów gdy szło o sen i posiłki. Dormitorium co prawda zupełnie nie przypadło chłopakowi do gustu, będąc pozbawionym jakiejkolwiek prywatności, a co dopiero mówić o ciszy i spokoju, do których był przyzwyczajony w świątyni. Nie planował jednak spędzać wolnego czasu we wspólnej sypialni, wracając doń tylko po to, aby spać, toteż prędko uciszył swoje obiekcje, zajmując łóżko w kącie. Z kolei zapewnione przez uczelnię posiłki były dla Percy’ego zupełnie wystarczające. Zwłaszcza że wystarczyło tylko jedno, dziecinnie proste zaklęcie by nabrały smaku. Nie, żeby to było mu potrzebne.

Percival naturalny wymóg snu i regularnych posiłków traktował jako pomyłkę ewolucji. Gdyby nie przestrogi mentorów okraszone ostrzegawczymi anegdotami, zapewne już dawno zacząłby szukać sposobu na pozbycie się tychże strat czasu. Czasu, który mógłby poświęcić na o wiele ważniejsze rzeczy. Niestety, ku utrapieniu, Percy pozostawał więźniem własnego organizmu, irytująco operującego wedle procesów życiowych.

Gdy przyszło do wyboru curriculum, Percy nie zastanawiał się długo. Wiedział dokładnie, co go interesowało i co mogło być przydatne w zaplanowanej przyszłości - Magiczna Fizjologia, Wstęp do Archeomancji, Wprowadzenie do Magii Obliczeniowej oraz Podstawowe Aury Magiczne. Nieco dłużej czasu zajął mu wybór zajęć pozalekcyjnych, nawet gdy po odrzuceniu opcji banalnych, nudnych czy zbędnych - jak kółka sportowe czy, o zgrozo, towarzyskie - została mu zaledwie garść możliwości. Ostatecznie padło na Stowarzyszenie Martwych Języków. Listę zwieńczyła dorywcza praca jako asystent bibliotekarza, wręcz idealna dla Percy’ego, który omal nie połamał nóg pędząc z podaniem o pracę w kierunku księgozbioru.

Przylot nauczycielki był równie niespodziewany co atak konstruktu. Ror spodziewała się, że w tym miejscu może spotkać przeróżne istoty i rzeczy, ale mimo swojej wiedzy, widok pierzastej przedstawicielki Strixhaven zaskoczył ją. Słowa Mavindy o spontaniczności sytuacji, która przed chwilą ich zastała, niezbyt jej pasowała. Była zdecydowanie pewna tego, co czuła, więc poczekała do momentu, gdy sowo podobna kobieta była wolna.

- Pani profesor Ostrodzioba. Nazywam się Vrorbeenqea. Przepraszam, ale jestem pewna, że to nie była spontaniczna animacja, a ktoś za tym stał. Gdy reszta walczyła ja... ja starałam odkryć się czym to jest, bo zdecydownie no był to mimik jak to wszyscy uznali. Wyczułam, że ktoś to kontroluje. - Powiedziała pewnym głosem, nie zwracając uwagi na resztę swych towarzyszy. Pewność siebie wewnątrz goblinki jednak ucichła, czego nie ukazała na zewnątrz. Zdała sobie sprawę, że w pierwszym dniu swojego pobytu w tym przybytku, poprawia nauczycielkę, która zapewne ma duże doświadczenie w takich sytuacjach. Niezbyt dobry początek. Starała się jednak tego nie ukazać.

***

Goblince pozostały dwa miejsca do odwiedzenia, aby zgarnąć komplet nagród. Pierwszym z nich była scena. Nie miała wcześniej okazji występować przed ludźmi i niepewnie weszła na podwyższenie. Zauważyła, że nie tylko ona miała z tym problem, ale także i Percy, który ostatecznie odważył się na swój występ. Dodało jej to otuchy i w końcu ona także wyrecytowała kilka słów. Wcześniej zastanawiała się co też może powiedzieć, a będąc już tutaj z jej strun samoistnie wypłynęły słowa pierwszej historii jaką usłyszała w swoim ojczystym języku, a bardziej przeczytała. Krótka historia o goblince, która uratowała swój klan oddając życie. Nagroda jak każda inna uradowała dziewczynę.

Na szczęście ostatnie zadanie nie było już takie wymagające, toteż wykonanie jego było niczym trudnym. Trudniejsze było poradzenie sobie ze "sławą". Miano Skrzyniogromcy przylgnęło do niej i innych osób z żółtej grupy na dobre. Sama Vrorbeenqea za taką się nie uważała, a nawet nie chciała być uważana. Przecież nie przyczyniła się do pokonania skrzyni, toteż za każdym razem, gdy usłyszała jak ktoś zwraca się bezpośrednio do niej tym nowym tytułem to wyprowadzała ona go z błędu, że wcale Skrzyniogromcą nie jest.

***

Kolejne wydarzenia nie były dla goblinki niczym, co mogłaby uznać za zły los, a w niektórych przypadkach wręcz przeciwnie. Żywot dziewczynę doświadczył w niskiej jakości warunkach. Ostatnim miejscem był klasztor, odpowiednikiem domu innych istot. Właśnie w nim umiejscowiona była w ciasnej izbie, w której nie znajdowało się nic poza łóżkiem. Całe swoje życie mieszkała sama, tak samo jak w poprzednim życiu. Imprezy, czy inne tego typu zabawy, nie wchodziły w repertuar jej codzienności. Widok dwudziestu łóżek w jednym miejscu mógł nieco wpłynąć na ten rozdział jej historii. Z uśmiechem na twarzy ulokowała się gdzieś pośrodku całości pomieszczenia do której ją przyprowadzono i zaczęła się witać z każdą napotkaną tutaj istotą.

Co prawda zapewniane przez uczelnie posiłki nie należały do najlepszych jakie jadła. Sama przyrządzała znacznie lepsze. Jedzenie to nie było coś przy czym Ror by wybrzydzała, ale postanowiła że gdy znajdzie ku temu możliwość, to zacznie sama sobie kuchcić. Może miejsce jej pracy to umożliwi, albo coś innego. Na pewno tego spróbuje, a i nie będzie miała nic przeciwko, aby podzielić się z innymi, co też może jej pomoc w poszukiwaniu nowych znajomości. Na szczęście zanim osiąganie ten cel, na dany moment znała zaklęcie, które zapewniało poprawiony smak dania. Nie opierała się skorzystać z tej sposobności, jak również z podzielenia się nią z tymi, którzy nie potrafili sobie z tym poradzić.

Zwieńczeniem dnia była notatka z listą przedmiotów jakie ją czekają. Magiczna Fizjologia jest to coś, co na pewno się jej przyda. Wiele z gatunków jakie miała okazję dzisiaj zobaczyć było dla niej nowością, więc wypadałoby znać to z kim się rozmawia. Gdy zobaczyła, że z pozostałych sześciu przedmiotów musi wybrać trzy, natychmiastowo zaznaczyła Wprowadzenie do Magii Obliczeniowej. Niezaprzeczalnie była to dla niej obowiązkowa pozycja o ile chciała dostać się do kolegium Quandrix, nie licząc tego, że było to coś, co naprawdę ją ciekawiło. Kolejną rzeczą na która padło była Arkanobotanika dla początkujących. Coś w tym przedmiocie, a może też samym kolegium, któremu odpowiadało, było że ją przyciągało. Teoretycznie zdawała sobie co to może być, ale sprytnie oszukiwała samą siebie, że wcale tak nie jest. Pozostał ostatni, na który poświęciła najwięcej czasu. Żaden z pozostałych wyborów nie był dla niej czymś oczywistym i ciężko było zdecydować się na coś konkretnego. Ostatecznie padło na Podstawowe Aury magiczne. Uznała, że jest to na tyle ogólne zajęcie, że pozwoli jej rozwinąć się w każda stronę nie blokując w jednym miejscu.

Na szczęście nie musiała tracić już czasu na wybór, poszukiwanie oraz załatwianie pracy. Tę miała już zapewnioną dzięki wcześniejszemu doświadczeniu z porannych wydarzeń. Tak też mogła zabrać się za wybór zajęć dodatkowych, których była cała masa. Długo zastanawiała się na co poświęcić swój wolny czas. Z jednej strony kusił klub szachowy, a i znajomość języków martwych była ciekawą opcją. Najchętniej wybrałaby prawie każdą z wymienionych grup. Po dobrej godzinie lub dwóch w drodze eliminacji pozostały jej dwie pozycje. Historyczne Stowarzyszenie Smoczych Strażników oraz Fantastyczny Klub Ogrodniczy. Po kolejnym dłuższym zastanowieniu, gdzie nie mogła wybrać ani jednej, ani drugiej opcji, zdecydowała się na tę pierwszą. Zdecydowanie bardziej zachęcała swoją nazwą niż druga.

Poświęciła jeszcze chwilę, aby sprawdzić, czy aby na pewno wszystko ma wybrane. Przedmioty - odznaczone. Praca - odznaczona. Zajęcia - odznaczone. Mogła odpocząć, chociaż zamiast tego postanowiła porozmawiać z kimś, kto tak jak ona jeszcze nie mógł zasnąć. Podniosła wzrok i poszukała, która z dziewczyn mogłaby być chętna, aby porozmawiać.