Zostawili za sobą słoneczny, przyjemny trakt i wjechali w mrok lasu. Orla zmarszczyła brwi, rozglądając się czujnie po wykrzywionych konarach drzew, które wyglądały, jakby za chwilę miały ich pochwycić w swoje objęcia. Promienie słońca zatrzymywały się w koronach wysoko nad nimi, przez co musieli podróżować w niepokojącym półmroku. Niedługo po wjeździe do lasu, łuczniczka dojrzała kolejną wytartą ścieżkę, ale nie zawracała już tym głowy kompanom, gdyż pewnie i tak nie miało to większego znaczenia. Coś tutaj ewidentnie było i to coś, co z pewnością nie miało przyjaznych zamiarów. Miała jednak nadzieję, że za szybko się o tym nie przekonają. Co prawda uwielbiała przyrodę, chłonęła ją, ale już od wjazdu Czarny Las napawał ją jakimś podświadomym niepokojem. Ciężko było nawet nazwać to uczucie; to było coś, co siedziało głęboko w trzewiach, jakby zapowiadając, że za chwilę stanie się coś złego.

Odnosiła wrażenie, że są obserwowani; że za ścianą drzew kryje się coś, co tylko czeka na dogodny moment, by ich zaatakować. Choć kobieta rozglądała się czujnie, niczego nie wypatrzyła. Dopiero po jakimś czasie jej wzrok przykuła dziwna sytuacja. Kilka metrów po lewo dostrzegła… odzianą w czarną suknię kobietę spacerującą między drzewami.


Nie mogła w to uwierzyć. Co prawda nie widziała jej twarzy, jakby ta w dziwny sposób uciekała spod jej spojrzenia, gdy tylko próbowała się na niej skupić, jednak to było bardzo dziwne. Co ta kobieta tutaj robiła? W dodatku samotnie, w takim miejscu? Już miała coś do niej zawołać, gdy nagle z przeciwnej strony traktu jej uszu doszedł odgłos łamanych gałązek i odwróciła mimowolnie głowę w tamtym kierunku. Uśmiechnęła się tylko półgębkiem, gdy zobaczyła kicającego na drugą stronę zająca, który w moment zniknął w krzakach. Spojrzała w stronę spacerującej kobiety, jednak jej już… nie było. Ujrzała tylko las i unoszącą się u nasady drzew delikatną mgłę.
- Widzieliście ją? - Zapytała, zerkając na Hurgara i Franza. - Kobieta w czarnej sukni, spacerowała między tamtymi drzewami. - Wskazała im palcem kierunek, jednak widząc miny i spojrzenia towarzyszy, nie drążyła dalej tematu.
Czyżby jej się tylko przywidziało i właśnie wyszła na idiotkę przed kompanami? Może to miejsce tak na nią działało, ale przecież nigdy nie miała żadnych przywidzeń... Czyżby coś lub ktoś bawiło się jej zmysłami? A może po prostu zaczynała za dużo myśleć o tym, że ten las jest przeklęty i umysł sam podsuwał jej przedziwne wizje? Odruchowo zerknęła przez ramię w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą widziała tajemniczą postać, jednak nikogo tam już nie było, zatem to musiało być przywidzenie. A przynajmniej tak starała się o tym myśleć.

Las był nienaturalnie cichy i spokojny, jakby wszyscy jego mieszkańcy wyczuwali zbliżające się zagrożenie i skryli się w swoich norach i dziuplach. Nawet Vlad był niespokojny, co jakiś czas rżąc i rzucając łbem na lewo i prawo. Orla uspokajała go jak mogła, jednak zwierzęta miały swój instynkt. W końcu dojechali do rozdroża, gdzie znów dostrzegli ślady krwi, a za moment usłyszeli zawodzenie wilka.
- Coś mi się zdaje, że jednak niebawem spotkamy się z naszym cichym obserwatorem… bo chyba też wyczuliście, że byliśmy obserwowani, nie? - Orla spojrzała na mężczyzn, zawieszając dłoń na rękojeści sztyletu. - Chyba powinniśmy podążyć dalej, za śladami krwi, nie sądzicie? Kto wie, może uda nam się odnaleźć woźnicę i zaginione wierzchowce… a przynajmniej to, co z nich zostało.
Właściwie nie chciała się o tym przekonywać, ale i tak nie mieli wielkiego wyjścia. Rozglądając się na wszystkie strony czekała, aż kompani podejmą decyzję i będą mogli ruszyć w dalszą podróż.
- I wybaczcie za tamto wtrącenie z kobietą w czerni. To na pewno było tylko przywidzenie, nic więcej. - Pociągnęła nosem, zerkając w stronę drzew. Powietrze robiło się coraz chłodniejsze.

- Zgadzam się z Tobą, Orla, jedźmy po śladach - odparł Franz. Dłonie zaczęły go mrowić, poczuł w powietrzu zapach wyzwania. - Hurgar ma dobry pomysł, jak utrudnić wilczkowi polowanie, choć nie wyobrażam sobie, jak w tej ciemności i gęstwie konarów się bronić. Dajcie mi proszę oboje tylko chwilę czasu, spróbuję dowiedzieć się, gdzie aktualnie jest nasz psopodobny.

Rzemieślnik zakręcił się w miejscu wodząc wzrokiem po ziemi, aż znalazł płaski kamień. Położył go z boku ścieżki a obok rozpalił mały ogień. Nauczył się tej sztuczki, gdy pomagał pewnego razu staremu Weissrichowi w polowaniu na minotaura. Co prawda w lesie mogła ona być mniej przydatna niż wtedy, w skalnym kanionie, ale postanowił wykorzystać każdą dostępną przewagę. Od kamienia, rysując patykiem po piasku, poprowadził jedną linię w kierunku wywróconego na trakcie wozu a drugą w kierunku plam obok drogowskazu. Następnie na brzegu kamienia ułożył dwa skrzepy krwi, tak, aby znajdowały się przy odpowiednich dla siebie liniach na piasku. Na środku skały położył zaś wilgotny mech, w którym wcześniej umieścił od spodu miedziany krążek wielkości monety. Całość polał delikatnie gorzałką, po czym odłożył dzbanek na miejsce. Ostatnim elementem czaru było podłożenie ognia ruchem po okręgu znad głowy z emocjonalnym okrzykiem. Ten element był łatwiejszy niż pozostałe, gdyż nerwy i poczucie zagrożenia sprawiło, że czuł własny puls. Do uszu Hurgara i Orli dotarły wrzaśnięte w gniewie słowa Franza: - Gdzieżeś jest, Ty wyliniały kutafonie?!

Łuczniczka nie przeszkadzała Franzowi w jego sprawie, choć ona raczej nigdy nie zdecydowałaby się na korzystanie z sił, których tak naprawdę nie można było okiełznać. A przynajmniej tak jej się wydawało, w końcu nie znała się na tym. Wychodziło na to, że ich kompan posiadał ukryte umiejętności, za które pewnie skończyłby na stosie, gdyby zobaczył go ktoś "życzliwy" w obecnej sytuacji. Orla nie zamierzała go jednak oceniać, w końcu każdy człowiek robił, co chciał i co musiał. Sam był odpowiedzialny za swe czyny. A skoro ten rytuał miał pomóc spotkać się z tym, co najpewniej ich śledziło, to nie miała nic przeciwko. Jedna tylko myśl kołatała jej się po głowie: “Co, jeśli ten wilkoczłek, czy cokolwiek to jest, obserwuje ich właśnie z ukrycia?”. Nie miała jednak zamiaru zawracać towarzyszom głowy.

Po wszystkim drużyna zebrała się w dalszą drogę. Jechali w ciszy, sami milczeli, czujni jak zające. Jedynymi dźwiękami było parskanie koni i ciche plaski kopyt na piasku.

Im dłużej trwały poszukiwania gałęzi, tym Orla odnosiła coraz wyraźniejsze wrażenie, że las próbuje coraz szczelniej zamknąć ich w plątaninie swych pni, konarów i korzeni. Oczywiście wydawało się to niedorzeczne, ale łuczniczce przeszło nawet przez myśl, że być może te drzewa żyją swoim własnym życiem? Że jeśli raz tu wjedziesz, to już cię nie wypuszczą? Wciąż czuła czyjeś spojrzenie na plecach i wiedziała, że to nie umysł podsuwał jej te odczucia. Coś tam było. Coś się na nich czaiło. Patrzyło, zapewne oceniając, kiedy może podejść i zaatakować. Te myśli szybko odpłynęły jednak w nicość, gdy lypnęły na nich żółte ślepia skrytej w mroku dziupli sowy, a Orla aż podskoczyła w miejscu, czując, jak od szyi aż do lędźwi przechodzą jej ciarki.

W końcu wrócili do Franza, pomagając mu jak mogli w przygotowaniu wozu. Morven nie wiedziała, czy aż tak się skupiła na struganiu kołków, że nie zwracała uwagi na to, co się dzieje wokół, ale wyglądało na to, że las ucichł. Wilczy zew nie powtórzył się, między drzewami nikogo nie wypatrzyła. Czyżby była to jedynie cisza przed burzą? Franz odprawił te swoje "czary" i mogli ruszyć w dalszą drogę. Orla będąc w siodle zwracała uwagę na każdy najmniejszy szczegół otoczenia. Zmysły miała wyostrzone, a oko czujne. Niedługo później dojechali do wieńczącej drogę jaskini, do której prowadziły ślady krwi.

Orla przez moment zastanawiała się nad czymś, po czym zeskoczyła miękko z Vlada i rozejrzała się po najbliższej okolicy. Nieopodal odnalazła wzrokiem trzy kamienie o różnej wielkości i kształcie, ale nie aż tak duże, by nie mieściły się w jednej dłoni. Po chwili podeszła z nimi do zionącego czernią wejścia do jaskini.
- Przygotujcie broń, towarzysze - rzuciła ściszonym głosem i poczekała, aż obaj mężczyźni to zrobią.
Pewnie uważali ją obecnie za głupią dziewkę, która pcha się wprost w objęcia niebezpieczeństwa, ale pamietała nauki ojca, który powtarzał jej, że jeśli chce zatrzymać się na noc w jakiejś jaskini, najpierw musi sprawdzić, czy ktoś jej nie zajął i czy jest bezpiecznie. W końcu bycie zaskoczonym przez jakiegoś drapieżnika nie było rzeczą przyjemną, a Orla nie chciała dać się zaskoczyć, zwłaszcza, jeśli to był wilkoczłek. Ślady krwi prowadzące do środka oznaczać mogły dwie rzeczy - albo jaskinia wciąż była zamieszkana, albo po prostu jakiś zwierz zrobił sobie z tego miejsca spiżarnię. Niemniej nie zamierzała się teraz nad tym rozwodzić. Nim rzuciła kamienie wgłąb dziury, w lewą dłoń powędrował łuk i trzy strzały trzymane przy rękojeści - wolała się zabezpieczyć, w razie, gdyby coś jednak wyskoczyło na nią z ciemności.

Skinęła Franzowi i Hurgarowi głową, by ci trzymali oręż w pogotowiu, po czym cisnęła kamieniami w mroczną otchłań. Jeden, drugi, trzeci - kamienie może i były niewielkie, ale jeśli ktoś czaił się w mroku jaskini, z pewnością go to zaalarmuje. Moment później krzyknęła prosto w dziurę gromkie "Hej!" i cofnęła się szybko pięć kroków, nieco na prawą flankę, mając wejście do jaskini z boku. W ruchu nałożyła jedną ze strzał na cięciwę, ale na razie pozostawiła ją w spoczynku; wiedziała, że napięcie jej zajmie dosłownie chwilę. Była skupiona, wpatrując się w dziurę i gotowa strzelać do wszystkiego, co miało wobec niej albo towarzyszy niecne zamiary.

Podbudowany efektami rytuału Franz nabrał pewności siebie. Jechali w ciszy, sami milczeli, czujni jak zające. Jednak determinacja i koncentracja rzemieślnika rosła z każdą wykonywaną czynnością. Na końcu wąskiej niczym grobla ścieżki ziała ciemnością grota, w opinii mężczyzny chyba zbyt duża dla zwykłego wilka.

Zsiadł z wozu. Na wezwanie Orli wyciagnął zza pasa lekki toporek, nie odrywając wzroku od ścieżki, którą przyjechali. Kątem oka tylko obserwował działania łuczniczki, lustrując wzrokiem okolicę. Napięcie mieśni, jakie czuł na grzbiecie było w tym czasie stałe - nie zelżało wcale, gdy z jamy nie dobiegły żadne dzwięki poza echem powtarzającym: "Hej...". W głowie zaś wykiełkowała nagle wątpliwość, że czar zwyczajnie się nie udał, podobnie jak poprzedniej nocy, i wskazał dokładnie przeciwny kierunek.

- Obejrzeliśmy już co można było, dość czasu zmitrężyliśmy. Czy na odpoczynek to miejsce się nada? Koni w jamie ukryć nie sposób, ale być może to jest miejsce na pułapkę, którego szukaliśmy? Jeśli jeszcze nie ma tego wilczka w środku, to pewno wraca z posiłku. Łatwiej będzie go capnąć, gdy będzie spoczywał w leżu - ino gdzie z wozem i inwentażem się kryć przed jego wzrokiem?.

Pytania zdawały się nie mieć końca. Postawiony w nowej sytuacji Franz starał się zebrać w sobie spokój.

- Trzeba nam skończyć co się zaczęło. Musimy zbadać, co jest w środku i szybko reagować. Jedno z nas musi zostać na czatach, a Orla będzie ku temu najsposobniejsza. Hurgarze, Norsmeni przodem - powiedział, parafrazując stare wojskowe hasło, wskazujac ruchem głowy na grotę.