Gdy tylko wzeszło nieco słońce, Hippolyte zaprzągł dwa osiołki do niewielkiego powozu, załadował co trzeba i uklepał kocyki pod zacne pośladki kapłanów. Czekała ich wyprawa dwanaście kilometrów po za miasto, nad rzekę Rechotkę. Kościelny ocenił, że na popołudnie powinni wrócić.
- Wiśta wio! - Zagrzmiało w Chlupocicach i trzasnął w powietrzu bat. Dwa osiołki ruszyły ze zrywem do przodu i już za chwilę gnały piaszczystą drogą. Duchowny ze stolicy musiał przyznać, że były to dobrze wykarmione dwa osiołki, ale jeszcze bardziej był pełen uznania dla kościelnego, który dotrzymywał im tempa, biegnąc za powozem.
Dwie godziny jazdy upłynęły Theseusowi jakby dłużej. Ojciec Nathanek okazał się człowiekiem bardzo wymagającym od swoich wiernych i przez całą drogę opowiadał, jak bardzo grzeszni są jego parafianie. Natomiast Mer Chlupocic okazywał się osobą prawie świętą. Duchowny był tak bardzo zafascynowany tym człowiekiem, że każde niestosowne uwagi wobec niej mogły się skończyć wybitymi zębami.

Powóz zajechał błotnistą, rozjeżdżoną od furmanek drogą pod prowizoryczny namiot nad brzegiem Rzeki Rechot. Stał tu już tłum kilkudziesięciu mężczyzn z kilofami, łopatami, drągami i całą maścią tych wszystkich narzędzi jakie robotnicy dźwigają. Obok widać było składowisko materiałów budowlanych, stały też ciężkie konie pociągowe i kilka wozów. Theseus czuł, że jest w miejscu, gdzie jego bóg z pewnością patrzy. Bez dwóch zdań, szykowała się jakaś budowa.

Kapłan z Matrice przewiesił przez ramię swoją podróżną torbę i wyskoczył energicznie z wozu. Lądując na ziemi, ciężkie buty wzbiły w powietrze ciapki błota, które poplamiły spodnie Cicerone. Theseus spojrzał w niebo. Gęste chmury przetaczały się nad ich głowami, toteż wschodzące słońce nie zdążyło jeszcze nagrzać placu budowy. Chłód nie przeszkadzał jednak batiseiście, który nawykł do wystawiania swojego ciała na warunki pogodowe. Poza tym jego charakterystyczny płaszcz dawał niezłą ochronę.
- To dobry dzień, by zacząć budowę - powiedział, tak jakby każdy dzień mógł być na to odpowiedni. - Zanim zaczniemy, chciałbym porozmawiać z Mistrzem budowy - zwrócił się do ojca Nathanka, przeskakując ciekawskim spojrzeniem od zebranych ludzi, po sprzęt i materiały.

Duchowny tej trzódki wskazał krótką ręką krasnoluda w tłumie, który wyglądał na kogoś, kto tu mógł rządzić.
- Tam stoi. Moczymorda jeden. Normalnie pogadałby kolega z Merem, ale ten pewnie ma ważniejsze rzeczy o tej porze. Kolega idzie spokojnie. Ja poczekam na tego darmozjada, Hippolyte.

Główny majster okazał się nawet trzeźwy. Theseus, idąc w tłum czuł, jakby budził respekt, albo strach. Wszyscy nie pisnęli nawet słowa, prócz gromkiego “Chwała Budowniczemu!”. Jednak bystre oko duchownego wychwyciło, że jeden robotnik zwymiotował gdzieś z boku, innemu trzęsły się nogi, a koło trzeciego urosła żółtawa kałuża. Trzeba było przyznać, że ojciec Nathanek musiał trzymać wiernych krótko.

Glaive szedł pośród robotników wyprostowany, z założonymi za plecami dłońmi, niczym generał pomiędzy armią gotowych do walki mężczyzn. W skupieniu przyglądał się mijanym twarzom. Odbity w spojrzeniach robotników dozgonny posłuch niepokoił go. Mało rzec, że było to dość rzadko spotykane zjawisko. Ludzie pracowali, bo potrzebowali środków na utrzymanie rodziny, bądź swoich nałogów. Jednak nawet wtedy pracowali opieszale i bez większej inspiracji. Theseus dobrze to znał. Nie każdy potrafił dostrzec w wykonywaniu woli Boga szansę na zbawienie duszy. Ale to, co tu widział. Czy to był cud? Olśnienie tłumu?
- Ojciec Theseus - powiedział, wyciągając dłoń w stronę krasnoluda i mierząc się z nim na spojrzenia. - Wy tu dowodzicie?

Odpowiedział mu silny uścisk krasnoluda pracującego.
- Tommy Whyme.. do usług… - odrzekł majester. Miał oczy bystre, acz zmęczone, siwą brodę, naciągniętą czapkę majstra. Na ziemi leżała wykałaczką, którą zapewne lubił nosić w zębach, gdy czuł się nieco swobodniej.
Theseus skinął mu czołem i puścił dłoń.
- Serce me raduje się, widząc zebranych mężów gotowych, by podążać za śladami naszego Pana - powiedział, choć nie zabrzmiało to ani przyjaźnie, ani pogodnie. Nie wśród tej zestresowanej tłuszczy i w paskudnym błocku.
- A więc budujecie kanał - zaczął już bardziej gawędziarsko, zakładając ręce na piersi. - Chciałbym, żebyś mi trochę opowiedział o waszym projekcie, panie Tommy. Dawnom nie był na południu, toteż nie wiem, co się tu teraz robi i w co inwestuje siły pokornych sług Wielkiego Budowniczego.
- Ano pewnie. Mogę opowiedzieć. Kopiemy kanał i robimy niewielką przystań - Odrzekł krasnolud, który w temacie czuł się jak ryba w wodzie.
- Tam - wskazał palcem - będzie zadaszona śluza, podniesiemy nieco poziom Rechotki w tym miejscu. Tym sposobem, większe łajby z Tentacli, będą mogły tu wpływać z towarami.
Pan Whyme chwycił jakieś plany i rozwinął, kładąc na kilka desek położonych na dwóch kozłach.
- Potrzebny do tego, oczywiście jakiś port czy co... - kontynuował - na rozładunek. Na razie mamy tamę i trzeba będzie ją powiększyć też. Ciśnienie wody może wprawić wiele mechanizmów w ruch, a te znowu potrzebne są w mieście. Choćby zegar, nie?
Kapłan pogładził brodę i mruknął z podziwem, przyglądając się planom i słuchając wyjaśnień majstra.
- Odważna inwestycja. Opiekunowie muszą zapatrywać się w to miejsce łaskawym okiem - wtrącił, nie przerywając gładzić swój gęsty, poprzetykany pojedynczymi siwymi włosami zarost.
- Ale… - dodał, jeszcze raz skupiając się na papierze. - co się stanie z wyższym biegiem Rechotki, jeśli powiększycie tamę? Czy tamte tereny mają jakieś zapasowe odpływy?

- Gdzie? Tu? - Główny majster wskazał na kropkę z napisem “Szuwary”. - Tam są rozlewiska i bagna ojcze. Rzeka wzbierze na pewno i rozleje się po tych moczarach wszystkich. Zresztą teraz, kiedy jest tama, to tam cały czas się przelewa. No ale co zrobić? Ludzie co tam mieszkają, to mentalnie są jacyś skrzywieni. Nie chcą się wyprowadzać, mimo że tam tylko kiła i mogiła.
- Wyrażaj się! - Rzucił ksiądz Nathanek, który podszedł do rozmawiających. - Bo ci wielki nasz Bóg Budowniczy tępym ośnikiem przejdzie po jęzorze...
- Przepraszam ojcze dobrodzieju - Majster niemal dygnął.
- To dzicz w tych Szuwarach. Ludzie opętani. Współczuję koledze, że tam musi jechać - mruknął.
- Opętani? Co brat przez to rozumie? - zaciekawił się Theseus.
- No bo wiedźma tam jest.
- Ano - potwierdził Krasnolud.
- Miałem się na poczwarę zasadzić rok temu, ale samemu, trochę trudno. Teraz kiedy i kolega jest, to pewnie zjadę za parę dni. Weźmiemy kilku chłopa, sznur i się uwolni te biedne owieczki z pod jej plugawego wpływu - powiedział podniecony duchowny, któremu aż błysnęło w oku, a pan Whyme z przerażaniem przełknął ślinę.

Glaive ponownie spojrzał na mapę, a konkretnie na zaznaczone Szuwary. Faktycznie przy obecnych planach ludzi z Chlupocic, Szuwary znajdowały się w bardzo niekorzystnej pozycji. Pytanie było, jakie konsekwencje niosła ze sobą budowa większej tamy oraz kanału? I z czym on, duszpasterz, będzie się musiał w przyszłości zmagać?
- Jeśli to prawda i wiedźma faktycznie roztacza zepsucie w tamtym miejscu, to sprawę zbadam we własnym zakresie, jako przyszły Cicerone Szuwarowej parafii. Na pewno jednak nie dokonam samosądu. Tylko Kanton Inkwizycji w swej mądrości może wykonywać wyroki na heretykach. Brat zresztą dobrze o tym wie - zwrócił się do ojca Nathanka, patrząc mu prosto w oczy.
- Wracając może do tego, po co się tu zebraliśmy… - zmienił temat, spoglądając za siebie na robotników. - Nie każmy tym mężom dłużej czekać. Na pewno chcą już zacząć, by szybciej skończyć i wrócić do swoich rodzin - powiedział głośniej, tak, by wszyscy go usłyszeli. - Hippolyte, przynieś mi proszę kropidło z wozu. A wy, moi wierni, zbierzcie się przy mnie - zawołał raźno, a jego spojrzenie się rozbudziło.- Zacznijmy modlitwę! Pod Twą obronę...

Blada chudzina mogąca wygrzać się dzięki posłaniu trwała w nim dopóki takowa pozycja nie zaczęła być niewygodna. Miała w końcu wakacje - spanie do bólu było jak najbardziej usprawiedliwione. Nic nie budziło, nic nie nagliło. Taka sytuacja nie była czymś, do czego Laura była przyzwyczajona. Nie znaczyło to, że nie mogła z tego korzystać. Ubrała się zatem, powyginała ciało i stanęła w oknie, przyglądając się widokowi miasteczka. Obserwacja była czymś, co lubiła czynić. Był to też ważny element w pracy. Obserwacja pozwalała zauważać pewne zachowania i nie zajmowała całej głowy, co łącznie przekładało się na spostrzegawcze i twórcze myślenie. W końcu to obserwacja potrafiła wytrącić potrzebę, a ta była przecież matką wynalazków.

Niestety chłód, jaki bił z okna, sprawił, że rozgrzanie szybko zniknęło. Zziębnięta zamknęła okno i udała się w głąb pokoju w poszukiwaniu ciepła. Tam znów spotkała się ze stromymi schodami, na których pokonanie potrzebowała przynajmniej dwóch odpoczynków. Doskwierające jej dolegliwości wiązały się z dolnymi kończynami. Nogi, mimo zgrabności łydek, po parunastu metrach spaceru promieniowały bólem, który przechodził dopiero po chwili postoju i odpoczynku. Schody bowiem były czymś znacznie gorszym. Wytężona praca nóg musiała wstrzymać się po parunastu stopniach... A jako, że dla oszczędności miejsca w przybytku nadrabiano schodami... Laura nie miała łatwo. Szczęście dla niej podczas pierwszego odpoczynku pojawiła się praczka chętna do pomocy.
- Panienka pozwoli, że pomogę. - Praczka wzięła pod ramię Laurę i pomogła jej zejść na dół. Sala nie była pełna, ale ci którzy w niej przesiadywali na chwile ucichli. Głównie kupcy, ale i bajarze, lokalni gracze karciani i ci od kości, barmanka, kelnerka oraz karzeł grający na organkach, oni wszyscy na chwilę zwrócili uwagę na niedomagającą dziewczynę.
Zaszurało krzesło i Laura spoczęła przed pustym stolikiem uwolniona od uścisku silnej praczki, której ciepło podziękowała. Było to dobre miejsce. Przy dużym, zamkniętym oknie, szerokim parapecie i w przyjemnie ciemnym kącie.
- Tak się zrobić już o 10:00 - ktoś pokręcił z dezaprobatą głową i sala znów się ożywiła, a goście wrócili do swoich spraw.
- Co podać? - Kobieta z dużym biustem wyrosła jak z podziemi i od razu nalała coś na klina dla młodej panny. Kufel stuknął o stół lekko rozchlapując mętną zawartość.
- Marzy mi się... Zapiekany chleb z jajecznicą... i grzane wino z gorącą kompielą... - wyznała potwierdzając przy tym całym utęsknionym wyrazem twarzy. Samopoczucie prócz chwilowego zmęczenia (w końcu całe schody przebyła bez odpoczynków!) miało się całkiem dobrze. Odwiedziny dziadków po takim czasie łączyły się z wieloma emocjami a im bliżej, tym bardziej nie mogła się doczekać. Cycasta skinęła ze zrozumieniem głową
- Się robi - rzekła i ledwo odeszła od stolika, jak do sali wbiegł grubiutki chłopczyk sprzed karczmy. Ubrany w fikuśne ubranko, ozdóbki i dzwoneczki.
- Co tam Jacusiu? - zawołała praczka gdzieś z zaplecza. Jacuś tylko odmachał pucołowatą rączką, rozejrzał się po stolikach i ożywienie ruszył truchcikiem w kierunku Laury.
- Pani Laura Breguet? - zapytał zdyszany.
Adresatka, będąc w trakcie nabierania wina do ust, skinęła głową spoglądając na dzieciaka. Po przełknięciu potwierdziła słownie.
- Owszem, ktoś mnie szuka? - dopytała uznając interesanta jako gońca.
- Mam tylko przekazać wiadomość, że pan Boldervine powiedział że pojazd będzie gotowy prawdopodobnie za cztery godziny i żeby pani poinformowała jeśli plan wyjazdu się z jakiejś przyczyny opóźni - powiedział Jacuś na jednym wdechu i dodał jeszcze: - Powóz jest w warsztacie na lewo stąd, jakby pani szukała. Mogę zaprowadzić.
- Dam znać, jeśli będzie potrzeba - odpowiedziała skinąwszy porozumiewawczo głową. - Możesz przypomnieć panu Boldervinowi o potrzebie podróży z kołem zapasowym - dodała z uprzejmym uśmiechem.
Jacuś kiwnął głową i pobiegł z powrotem.
Kuchnia przybytku działała sprawnie. Cycata kobieta prędko wróciła z parującym daniem. Jego gorąc znacznie poprawił samopoczucie Laury. Na kąpiel niestety trzeba było chwilę poczekać. Balia została wniesiona do jej pokoju a parę tur z wodą po schodach wypełniło ją niemal wrzątkiem. Sama panna Breguet z pomocą wdrapała się na schody i we własnym zakresie zabrała się za nagrzewanie zziębniętego ciała.

Słońce wspięło się po zenicie, przez jakiś czas utrzymując w swoim punkcie szczytowym, by ponad dobrą godzinę później zacząć się po nim zsuwać. Sławetny zegar w Chlupocicach wskazywał godzinę 13:24 - parę minut przed planowanym wyjazdem dyliżansu krasnoluda Boldervine z tejże mieściny. Wokół wozu kręciła się - czy raczej - latała skrzacica Petunia, a troll Yorgell pomagał ładować bagaże. Na miejscu była już wynalazczyni Laura oraz dziewczyna z Matrice, Chloe. Była też pozostała załoga wyprawy. Brakowało tylko kapłana, ostatniego z pasażerów.

Wtem z zabudowań, od strony, w której była usytuowana miejska świątynia, wyłoniła się postawna sylwetka w długim czarnym płaszczu, w ciężkich buciorach i z torbami przerzuconymi przez grzbiet. Gęsta broda zdawała się ukrywać oblicze przybysza, ale jego skupione spojrzenie dało się już dostrzec z daleka. Oto nadchodził Theseus.
Przystawszy przed dyliżansem, podniósł swe stalowe oczy i utkwiwszy je na postaci młodej dziewczyny, której tożsamości dotychczas nie znał, pogrążył się w chwilowym milczeniu.
Chloe akurat upychała swój kuferek starając się nie przewrócić okrytego kraciastą chustą koszyka, który stał przy jej nogach. Czując na sobie czyjś wzrok rozejrzała się i przyjrzała osobie, która przyszła. Spojrzała pytająco na Laurę, jakby szukając odpowiedzi na pytanie czy zna tego mężczyznę. Ta uniosła brwi i pokiwała twierdząco - człekiem był sam proboszcz.

Kapłan na chwilę oderwał wzrok od dziewczyny i spojrzał po zebranych, po czym skinął im głową.
- Wbaczcie, moi drodzy, jeśli się spóźniłem. Widocznie gościna u ojca Nathanka mi służyła - odezwał się w końcu, choć ciężko było wyłapać w jego głosie szczerość. Zwłaszcza w kwestii dotyczącej Chlupocickiego Cicerone.
- Chyba nie miałem okazji panienki poznać. Jestem ojciec Theseus Glaive, pokorny sługa i wysłannik z Matrice - zwrócił się do nieznajomej, ponownie skupiając na niej baczne spojrzenie. Wcale niemizerna sylwetka, ciemne ubrania, bujny zarost i wilcze spojrzenie raczej nie robiły dobrego wrażenia. Mimo wszystko prezentował sobą spokój i opanowanie.
Wspomnienie tutejszego duchownego wywołało zainteresowanie na twarzy dziewczyny. Natomiast bezpośrednie zwrócenie się do niej przez mężczyznę i przedstawienie jej sprawiło, że panna Vergest otworzyła szeroko oczy i w lekkim oniemieniu przyglądała ojcu Glaive.
- Ja... Jestem Chloe Vergest, pana... ojca gosposia... - odparła jednym tchem dziewczyna rumieniąc się przy tym.

Theseus odchylił głowę i przyjrzał się Chloe z góry, chwilę nad czymś dumając.
- Moja… gosposia? - zapytał neutralnie, szukając w reakcji dziewczyny potwierdzenia. Na co ona pokiwała twierdząco głową.
- I to bardzo *nieśmiała* gosposia - skomentowała, przyglądając się z boku Laura.
Batiseista zaplótł dłoń w brodzie, gładząc ją w zamyśleniu.
- A to ci dopiero niespodzianka… - odparł, kiwając głową. W końcu odchrząknął i przybrał coś na miarę przyjaznego wyrazu twarzy.
- Zatem miło mi ciebie poznać, córko. Czyżbyś się załapała na nasz dyliżans do Szuwarów? - zapytał, rzucając spojrzenie na jej bagaż i zatrzymując go na koszyku.
Panna Vergest wyglądała na zmieszaną. Odetchnęła. Otworzyła swój kuferek i wyciągnęła z niego dwa listy. Spojrzała pobieżnie na nie i jeden schowała od razu z powrotem.
Drugą kopertę podała duchownemu do ręki.
- Katedra w Matrice uznała, że przyda się dodatkowa pomoc dla obecnej gosposi, która ma już swoje lata. To list z kościoła i moje referencje… - powiedziała niepewnym głosem zerkając onieśmielona na mężczyznę.
Glaive odebrał kopertę i ostrożnie wydobył z niej zawartość, szybko przebiegając ją wzrokiem. Uważniejszą lekturę postanowił odłożyć na potem.
- Odebrałaś kompletne wychowanie oraz wykształcenie, panno Chloe. Cieszy mnie to niezmiernie, że będę miał przyjemność pracy z tak kompetentną osobą. Na pewno będzie miała panna okazję się wykazać - odparł, ostatni raz wpatrując się prosto w oczy gosposi. Potem schował list do kieszeni i dźwignąwszy swój bagaż, załadował go na wóz.
- A pani jak się dzisiaj czuje? - zapytał, spoglądając na Laurę. - Żałuję, że nie nawiedziłaś świątyni na porannych modłach. Mają tu kunsztowne drewniane figury Patronów.
- Po śniadaniu i gorącej kąpieli zdecydowanie lepiej, proszę ojca. Muszę tylko zadbać, by nie zmarznąć w trakcie podróży i w jednym kawałku może uda się dotrwać - odpowiedziała pogodnym głosem.

- Przepraszam najmocniej, ale powoli będziemy odjeżdżać - poinformował ochroniarz, który załadował ostatnią skrzynię z ładunkiem.
- To ostatni moment, by kupić świeże kanapki ze smalcem i cebulą za jedyne $0,22 - wciął się gruby Jacuś.
- Chętnie się skuszę - odpowiedziała dzieciakowi Breguet, choć nie wiedzieć, czy dla samej kanapki, z grzeczności, czy w podzięce za poranną fatygę.
Chłopak bardzo się ucieszył. Jego dłoń zniknęła w niewielkiej, podręcznej torbie i za chwilę, kawał potężnej pajdy chleba zawiniętej w białe płótno z tłustymi plamami powędrowała do Laury.
Chloe pokręciła głową patrząc na swój koszyk. Schyliła się po niego, wzięła do ręki i wyprostowała.
- Nie ma potrzeby, mam zapakowane dobroci dość nawet dla czwórki na całą drogę - stwierdziła z ciepłym uśmiechem.
Mina Jacusia jakby zrzedła.. Spojrzał na Laurę oczekując kanapki albo zapłaty. W oczach wdać było, że wolał to drugie…
- Oj nie wypada tak objadać współpodróżnych. Bardzo chętnie spróbuję tutejszego smalcu - odparła, nie chcąc zmieniać zdania, które tylko by zasmuciło dzieciaka. - Chwileczkę - odpowiedziała mu, wdrapując się ostrożnie na wóz. Do jednej ze skrzyń wetknęła kluczyk wyciągnięty z gorsetu, pogmerała i otworzyła jedną z nich. Tam znowu pogrzebała i w końcu zamykając wszystko wróciła do dzieciaka przekazując odpowiednią walutę. - Mam nadzieję, że będzie dobry - dopowiedziała z uśmiechem.

W końcu po kilku minutach wymiany zdań i uprzejmości, kobiety w asyście poważnego kapłana zajęły swoje miejsca w dyliżansie. Boldervine nie zwlekał i słysząc trzask zamykanych drzwiczek, popędził konie, jakby nagle z Chlupocic zaczęły wybiegać diabły. Widać było, że krasnolud przejął się bardzo opóźnieniem w trasie.
W ciasnej kabinie zatrzęsło, coś stuknęło i podskoczyło. Pasażerowie siedzieli stłoczeni, co ostrzejszy zakręt wpadając na siebie. Sama zaś podróż mijała na krótkich rozmówkach, umilając całej trójce czas.
Tylko Theseus siedział mrukliwy, w skupieniu wyglądając przez okienko. Coś go trapiło. Coś, co zobaczył. Lub coś, co się miało dopiero wydarzyć.