Theseus znajdował się już w swoim pokoju. Było ciemno. Jedynie stojąca na biurku zapalona świeca i wpadające przez okno mdłe światło księżyca pozwalały się rozeznać po otoczeniu. Na środku komnaty stała balia wypełniona do połowy wodą, obok zaś znajdował się cebrzyk.
Sieroty miały wszy. Najwidoczniej dwie opiekunki nie były w stanie dopilnować, by wszystkie dzieci regularnie się myły. Cicerone nawet się im nie dziwił. Całe szczęście, że jego gosposia już o tym rozmawiała z merem.

Ruszył w stronę łóżka, po drodze rozpinając koszulę, odsłaniając przy tym kudłatą pierś i zawieszony na szyi amulet. Zsunął z siebie czarny materiał, przez co teraz było widać jego zabliźnione plecy. Złożył koszulę w równą kostkę i odłożył na bok, a następnie przysiadł na krawędzi łóżka, by rozzuć buty.
Wstał i przeszedł po pokoju w samych spodniach, by dostać się do komody. Wyjął z niej biały ręcznik i zarzucając go sobie przez bark, skierował się do balii.

Rozbierając się do naga, wszedł powoli do środka, stopą kontrolując temperaturę wody. Z westchnieniem ulgi zanurzył się w ciepłej cieczy i oparł się o krawędź wanny, zwieszając głowę w tył. Tkwił tak przez chwilę w totalnym bezruchu.
Myślał o rozmowie, którą przed chwilą przeprowadził z gosposią. Nie mógł być na nią zły za to, że próbowała pomóc temu mężczyźnie. Mimo to Theseus go nie znał. Nie wyglądał groźnie jednak, Cicerone wiedział, że ci najbardziej niepozorni są najniebezpieczniejsi. Zresztą, w końcu sam przyznał się do tego, że został wynajęty, by zabić drugiego człowieka. Cicerone nie bał się o swoje życie czy też skromne dobra kościoła. W myślach miał raczej sierociniec… no i panienkę Chloe, której Diego ponoć zawdzięczał życie.
Na domiar wszystkiego, gosposia chciała z niego zrobić kościelnego. Cóż, Milet może był dobrym grabarzem, ale nie mógł ciągle pokazywać się w świątyni, nietrzeźwy. Potrzebowali kogoś młodego, dobrze wychowanego i uczynnego. Czy Diego taki był?

- Skomplikowane… - mruknął do siebie, na chwilę odpływając gdzieś myślami. Uniósł głowę i zaczął szorować swoje ramiona oraz pierś. Nie zdjął do kąpieli amuletu, który teraz wesoło ślizgał się po jego skórze. Nie musiał się obawiać o swoją biżuterię, woda nie mogła jej w żaden sposób zaszkodzić.


Przejeżdżając szarym mydłem po szerokiej, owłosionej piersi, napatoczył się myślami na wydarzenia jeszcze sprzed dzisiejszych odwiedzin u pana Trouve. Tak wiele się dzisiaj działo, że prawie zupełnie zapomniał o postaci młodej kobiety, która tego dnia zawitała do świątyni.
- Sophie d'Artois - wymówił jej imię, na chwilę zamierając z mydłem w miejscu i wpatrując się w jakiś odległy punkt.

Kim była?, zastanowił się. Theseus nie do końca uwierzył w jej opowieść. Pojawia się znikąd i wypytuje o wiedźmę. Twierdzi, że zaszła do Szuwarów pieszo, ale pomimo odrobiny kurzu na twarzy oraz lekko zabrudzonego ubrania, nie wyglądała, jakby maszerowała przez ostatnie kilka dni. Nie była najgorzej ubrana i miała swój podręczny bagaż, jednak żadnego wozu, służby czy chociaż przewodnika.

Była bezradna, zagubiona a przede wszystkim młoda. Theseus nie miał okazji poznać Starej Marie, toteż nie wiedział, jak mogą wyglądać jej znajomi. Rozmawiali o tym z Chloe. Zasugerowała, że młoda kobieta może być jej krewną. Czy Sophie i stara wiedźma poznały się kiedyś? Cóż, robiła wrażenie, jakby tak naprawdę nie wiedziała, kogo szuka. A może po prostu udawała?
Theseus mruknął i kontynuował szorowanie, schodząc na dolne partie brzucha i nogi.

Czego więc ta blada i jak na gust Cicerone nad wyraz krucha dziewczyna mogła chcieć od wiedźmy? No tak, Glaive słyszał, co wiedźmy robią, kiedy kobiety, zwłaszcza młode, przychodzą do nich w potrzebie.

A może… Może przyszła, ponieważ wiedziała, że wiedźma nie żyje. Tak jak zrobił to ojciec Bernard po śmierci poprzedniego Cicerone.
Tak, to też podpowiadała jego gosposia. Co prawda Sophie nie wyglądała mu na wiedźmę. Ale co on mógł o tym wiedzieć. Na dobrą sprawę nigdy żadnej nie spotkał, a przynajmniej tak wierzył. Był tylko prostym kapłanem, który pilnował, by ludzie w parafii żyli w zgodzie i dbali o swój interes. Wiedźmami i heretykami zajmował się Kanton Inkwizycji.

Glaive poczuł, jak dreszcz przebiegł po jego kręgosłupie.

Kolejne zagrożenie.

Ale czy na pewno?

***

Było już późno, choć na pewno jeszcze dużo przed północą. Kąpiel naprawdę dobrze mu zrobiła. Czuł się rozgrzany i pokrzepiony. Spięte mięśnie rozluźniły się, pozostawiając w wodzie część trosk i stresu, skumulowanego w jego ciele przez ostatnie dni. Robił się naprawdę śpiący. Już wiedział, że tego wieczoru padnie do łóżka i może zapomnieć o siedzeniu nad księgami. Taki też miał zamiar, jednak… No cóż, nie mógł się już skupić na nauce, ale wciąż był w stanie zaserwować sobie tą ostatnią przechadzkę. A może nawet wyprawę?

Wymknął się ze swojego pokoju. Płaszcz i torbę zostawił na wieszaku. Jedynie pęk kluczy pobrzękiwał w jego prawej dłoni, w lewej zaś trzymał kaganek z zapaloną świecą. Nasłuchując otoczenie, przemknął korytarzem na prawo od swojego pokoju. Słabe żółte światło zamigotało, kiedy zatrzymał się przed najbliższymi drzwiami. Nacisnął klamkę i popchnął, jednak mocne drewno nie ustąpiło. Zaczął więc przegrzebywać pęk kluczy, który dostał od pana Trouve, po kolei sprawdzając je w zamku. Za trzecim razem trafił. Rozejrzał się jeszcze na boki, czy nikt go nie obserwował i wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi.

Znalazł się w malutkim, iście klaustrofobicznym pomieszczeniu. Nie było tu okien, ani nic godnego uwagi poza klapą znajdującą się w podłodze. Theseus przyklęknął przed nią i przyjrzał się jej, podsuwając kaganek. Klapa była zamknięta na kłódkę. Jak się jednak okazało i do tego zamka Cicerone miał klucz. Ze skrzypnięciem zawiasów podniósł pokrywę i nachylił się, by zajrzeć do środka. Dostrzegł stare, nadkruszone schody prowadzące gdzieś w dół bez końca. Przy takich ciemnościach zejście do podziemi kościoła nie wyglądało zachęcająco, a na potwierdzenie tych myśli gdzieś na niebie uderzyła błyskawica, która rozeszła się po świątyni wibrującym grzmotem.

- Ale Pan nie lękał się Ciemności, bowiem sam był Światłością - wyszeptał niskim głosem Theseus i zgarniając kaganek. zanurzył się w mrocznych odmętach.

Świeca ledwo rozświetliła ciemności. Duchowny musiał osłonić się ręką przed pajęczynami, które jakiś narwany pająk rozplótł pomiędzy ścianą a filarem. Na dole czekały na niego połamane skrzynie i kilka zbutwiałych beczek. Nikt dawno tu nie schodził. W powietrzu czuć było w nozdrzach zaduch i stęchliznę.
Gdzieś ponad świątynią, z oddali dobiegł odgłos burzy.


Theseus mimowolnie zerknął za siebie, jakby zastanawiając się, czy czasem nie powinien zawrócić. Nie zrobił tego.
Zamiast tego przeszedł się po mrocznym pomieszczeniu i od swojego kaganka odpalił kilka kinkietów, które się tutaj znajdywały. To pomogło w lepszym rozeznaniu otoczenia. No cóż, piwnica do najschludniejszych nie należała.

Wszędzie walały się jakieś zniszczone meble i pobite naczynia. Gdzieś w kącie stała nawet rozwalona taczka z hałdą ziemi i łopatą wbitą do niej. Tuż obok leżało kilka poszarpanych i śmierdzących worów, po którym przebiegły dwa szczury. Musiały znajdować się w nich ziemniaki, chociaż teraz ciężko było to określić.
Na drugim końcu pokoju stał – czy już bardziej leżał – jakiś rozbity posążek. Theseus rozpoznał w nim przedstawienie Eldenusa, Opiekuna kupców. Portret tego Patrona wisiał w jego gabinecie. Figura była pęknięta w połowie. Od pasa w górę leżała na posadzce, w dłoniach trzymając jabłko oraz sakwę. Tak, to na pewno był Eldenus. Widać musiał upaść podobnie jak gospodarka w Szuwarach.

Naprzeciwko od wejścia z kolei Theseus zobaczył wysoką ramę lustra. Tafla szkła była zakurzona i w paru miejscach popękana. Na pewno nie nadawało się już na wystawę, ale wciąż było do użytku. Obok lustra zaś stał duży, obkuty kufer. Z jakiegoś powodu nie pasował kapłanowi do otoczenia. Mebel ten był surowy i z jkojarzył się mu z militarnym zastosowaniem. Theseus po chwili wahania podszedł do niego, stukając o kamień grubym obcasem.


Glaive obejrzał kufer z każdej strony. Nie wyglądało na to, żeby posiadał zamek, dlatego bez zastanowienia spróbował go otworzyć. Wieko skrzyni ani drgnęło. Cicerone szarpnął mocniej, jednak bez skutku. Czyżby zawiasy się zablokowały? A może kufer posiadał jakieś ukryte zabezpieczenie? Po bliższym spojrzeniu Theseus dostrzegł, że na pokrywie znajduje się kilka zagłębień, jakby ktoś próbował porąbać ten kufer. Twarde drewno i mocne obkucie musiało jednak wytrzymać próbę, bowiem niedoszły włamywacz chyba sobie odpuścił. To jeszcze bardziej zaintrygowało kapłana.
Co znajdowało się w tym kufrze?

Kapłan przyklęknął przed nim na jednym kolanie i zaczął go obmacywać. Ten, kto wcześniej próbował go otworzyć, musiał nie mieć czasu i widząc, że skrzynia tak łatwo nie puści, poszedł prawdopodobnie szukać łatwiejszych łupów. Jednak Theseusowi nigdzie się nie śpieszyło…
Zajęło mu to dobre pięć minut, jednak ostatecznie znalazł to. Dwa ćwieki na obkuciu po obu bokach skrzyni były poluzowane. Cicerone ostrożnie nacisnął je symultanicznie i już po chwili do jego uszu dobiegło jakieś szczęknięcie z wnętrza kufra. Ponownie spróbował podnieść wieko i… udało się!

Theseus drugi raz tego dnia szukał skarbów. Tym razem był sam, gdzieś w podziemiach świątyni. Czuł narastającą ekscytację. Szybko uniósł odłożony wcześniej kaganek i zajrzał do środka.
W kufrze znajdowało się kilka starych szmat i parę przedmiotów. Pierwszym z nich, jaki dostrzegł, był stary żelazny świecznik prostego wykonania i bez ozdób. Nie mógł być wiele wart. Wyjął go ze skrzyni i odłożył na bok.
Następny był toporek o wystrzępionych żeleźcach i trochę luźnym trzonku. Nie wyglądał najgorzej, jednak na pewno przed wymianą trzonka i doprowadzeniem głowicy do porządku, korzystanie z niego mogło być niebezpieczne dla osoby go dzierżącej.
Odkładając toporek znalazł jeszcze dwa kubki cynowe. Nieźle się zachowały. Na pewno wciąż mógł je wykorzystać, gdyby chciał kogoś gościć w gabinecie i raczyć na przykład winem.
Pod tymi przedmiotami leżała warstwa szmat, które też szybko odrzucił na bok. Wtedy jego oczom ukazała się para ciężkich, wysokich butów. Ich kształt przywiódł kapłanowi na myśl buty, jakie nosili oficerowie wojsk księstwa Bouremont. Były trochę węższe od tych, które nosił Theseus, a palce kończyły się do szpica, w przeciwieństwie do obuwia kapłana, które nosek miały zaokrąglony.

Nie zastanawiał się długo. Spodobały mu się, dlatego postanowił je przymierzyć. Zakładał, że rozmiar nie będzie się zgadzać. W końcu Theseus miał duże stopy. Mylił się. Oficerki pasowały, jakby ktoś je uszył na jego miarę.
Z jeszcze większą ekscytacją zaczął grzebać dalej w kufrze. Już po chwili wyjął z niego jakieś zawiniątko, które okazało się mieczem w skórzanej pochwie. Co ciekawe, broń nie zainteresowała go aż tak bardzo, jak buty. Dlatego odłożył ją na bok, myśląc, że później jej się przyjrzy.

Ponownie zajrzał do kufa i na pierwszy rzut oka nie dostrzegł już nic więcej, oprócz jakiegoś grubego materiału na dnie. Zaintrygowało to Theseusa, więc odkładając kaganek, sięgnął po ten materiał i wstał, by mógł się rozwinąć.

Materiał okazał się płaszczem. I to nie byle jakim.

Gruby, czarny materiał. Skórzane pasy i stalowe klamry. Pagony przedstawiające Znak Boga, przewróconą ósemkę, który płonie.

Theseus dopiero teraz zrozumiał, co znalazł.

Był to płaszcz, jaki nosili członkowie Kantonu Inkwizycji.

Theseus przyglądał mu się kompletnie zdumiony. Skąd to się tu wzięło? Płaszcz, buty, miecz… Ten kufer należał w przeszłości do jakiegoś Inkwizytora. Dlaczego go tu zostawił? I kim był ten Inkwizytor?

Cała kaskada pytań zasypała głowę biednego duchownego. Nadal stał, wpatrując się w mundur. A im dłużej się w niego wpatrywał, tym bardziej chciał… go przymierzyć.

- Na pewno nie jest na mnie… - powiedział Theseus, jakby próbował się usprawiedliwić.
Był tylko w koszuli, więc nic nie stało na przeszkodzie, by spróbować.

Zajęło mu to kilka minut, by narzucić na siebie płaszcz i rozeznać się w plątaninie sprzączek. Ostatecznie udało mu się. Ubiór pasował na niego, tak jak buty. Jakby tamten Inkwizytor był bratem bliźniakiem ojca Glaive. Na koniec zerknął jeszcze na odłożony miecz. No cóż, mógł go założyć na pokaz, prawda? Tak też zrobił.

Po wszystkim Theseus odruchowo spojrzał na zakurzone lustro.
Jak wyglądał? Nie wiedzieć czemu miał silną potrzebę, by się o tym przekonać. Podszedł więc do lustra i korzystając z jednej ze szmat, starł na ile mógł kurz ze szkła.

Cofnął się o dwa kroki i spojrzał na swoje odbicie.


Ułożona czupryna. Gęsta broda. Stalowe spojrzenie. Ciężki płaszcz Inkwizytora w komplecie z grubymi butami oficerskimi i przypasanym mieczem.
Ciarki przebiegły po całym jego ciele.
Nie poznawał się.

Czy tak mógł wyglądać, gdyby w młodości trafił do innego zakonu? Gdyby zamiast na potulnego Cicerone szkolono go na ścigającego wiedźmy i heretyków Inkwizytora? Zbrojne ramię kościoła.

Mimowolnie oparł dłoń na rękojeści miecza i powolnym ruchem dobył go.

Proste, obosieczne ostrze, gruby jelec z jakimś motywem, wygodna rękojeść i wielościenna głowica.
Ostrze było jednak wystrzępione. Widać było, że miecz musiał tu leżeć od bardzo dawna. Wciąż jednak widniały na nim grawery, które Theseus dopiero teraz dostrzegł. Znajdowały się na stali, tuż przy jelcu. Cicerone zmrużył oczy, próbując je odczytać na głos.

- Et dixit Dominus… - zaczął recytować w starym języku, który jako osoba duchowna znał.
- Ignis, et ferrum sum.

Ledwo skończył mówić, a do piwnicy wpadł zimny podmuch wiatru. Zamigotały kinkiety, kiedy światło w piwnicy na chwilę zadrżało. Szczury łażące po starych workach pisnęły i uciekły do dziury w ścianie.

Theseus opuścił miecz, zaskoczony i spojrzał za siebie. Mógł przysiąść, że zamykał drzwi do piwnicy, kiedy tu wchodził. Zresztą, skąd w świątyni znalazłby się ten wiatr?
Niestety nie miał na to odpowiedzi. Wrócił więc spojrzeniem na lustro, a tam… była inna osoba.


W odbiciu lustra stał mężczyzna podobnej postury i wzrostu co Theseus. Był jednak ogolony na łyso, a brodę miał krótko ściętą. Przez jego twarz, od lewego łuku brwiowego, aż do szczęki biegła głęboka szrama, jakby zadana mieczem.
Był ubrany dokładnie jak Theseus i nawet miał podobne oczy.

- Panie, chroń moją duszę… - jęknął duchowny.

Kapłan spojrzał na niego trwożnie. Te spojrzenie… to było jego spojrzenie. Ten mężczyzna był nim. I wtedy Theseus już wiedział. Patrzył na siebie, ale nie na Cicerone a na Inkwizytora.

Nagle w tle, za plecami Theseusa-Inkwizytora zapłonęły ognie, które rozświetliły całą piwnicę. Glaive czuł ich żar.
Theseus-Inkwizytor wciąż wpatrywał się w niego, dzierżąc w dłoni miecz. Był przerażający. Zdawało się, że zaraz rzuci się na Theseusa-Cicerone i go zaatakuje. I z jakiś powodów prawdziwy Theseus wiedział, że tamten znał się na walce aż za dobrze i nie miałby w pojedynku z nim żadnych szans.


Chwile mijały, jednak już nic więcej się nie działo. Dlatego Theseus przełamując strach, podszedł bliżej do lustra. Tamten drugi jednak nie poruszył się z miejsca. Będąc bliżej, Cicerone mógł dostrzec, że ognie, które płonęły za Inkwizytorem, to były stosy. Całe dziesiątki stosów.
Theseus poczuł swąd palonych ciał i usłyszał krzyki dobiegające zza lustra. Potępieńcze wrzaski bólu i agonii.

- Wtedy powiedział Pan: Ogniem i żelazem jestem. - Odezwał się Theseus-Inkwizytor, świdrując Cicerone swym morderczym spojrzeniem.

- Uratuj mnie! Uratuj mnie! Błagam, uratuj mnie! - Usłyszał głosy konających na stosach. Wszystkie go nawoływały. Widział ich twarze. Znajome. Twarze mieszkańców Szuwarów.

- Więc wziąłem ogień oraz żelazo i poszedłem do ludzi głosić Słowo Boże. Jego jest Chwała i Jego jest Dom. - Ponownie wtrącił się Inkwizytor, kompletnie ignorując krzyki i wrzaski.


Cicerone kompletnie zamarł, przytłoczony całą sceną. Czy to wszystko działo się naprawdę? Czy to naprawdę był on? Czy tak właśnie by wyglądał, gdyby wybrał inną ścieżkę?
Och, jak wrzeszczą, jak krzyczą! Ich głos wibrował mu w uszach i wdzierał się do mózgu, nakłuwając go setką igieł.

- Nie… - powiedział słabo Cicerone, kręcąc bezradnie głową. - To nie tak… to nie tak brzmi… Słyszysz?! To nie są te słowa! - krzyknął, wskazując palcem swoje fałszywe odbicie.
- Wziąłem… wziąłem… - zaczął rozgorączkowany, próbując przypomnieć sobie tekst ze Świętej Księgi. - Wziąłem wodę oraz chleb i poszedłem do ludzi głosić Słowo Boże. Jego jest Chwała, a do nas należy Jego Dom - wyrecytował, patrząc z obrzydzeniem na Inkwizytora. Ten jednak wyglądał na niewzruszonego.

- Musisz to zrobić. Taka jest wola Kościoła. Spalić wiedźmy. Na żelazo nabić heretyków. Taka jest Jego wola, Theseusie - odezwał się ponownie Inkwizytor i wyciągnął do niego dłoń, jakby zachęcając go, by się do niego dołączył w masakrze, którą urządził za swoimi plecami.


- Uratuj mnie! - krzyknął znajomy głos. Należał do Chloe. Theseus nagle zobaczył stos, do którego była przywiązana jego gosposia. Języki ognia smagały jej ciało, paląc sukienkę, parząc skórę i topiąc włosy.

Krzyki świdrowały w jego głowie. Czuł, jak traci zmysły. Jak robi się bezwładny. Nie potrafił się sprzeciwić Theseusowi-Inkwizytorowi. Nie potrafił się sprzeciwić samemu sobie.
Zacisnął pięści i napiął mięśnie. Chwycił pewnie miecz i uniósł go, posyłając Inkwizytorowi wyzywające spojrzenie. Chciał w końcu dać upust swojej złości. Nie mógł na to dłużej pozwolić. Musiał zaatakować. Użyć żelaza, powstrzymać ogień. Musiał mu się przeciwstawić!

Opuścił miecz i rozluźnił mięśnie, biorąc głęboki oddech.

- Nie ogniem, a budowniczym jestem. Nie żelazem, a pasterzem jestem. Bo w Jego miłosierdziu rodzimy się i umieramy. Jego odbicie w naszych bliźnich szukajmy. Sądzeni zaś przez Niego, nie naszych braci będziemy. - Odezwał się spokojnie, pomimo żaru i wrzasków dobiegających z lustra. W tej też chwili ognie zaczęły gasnąć, stosy znikać, a krzyki cichnąć.

Został tylko on sam na sam ze swoim fałszywym odbiciem. Theseus-Inkwizytor uśmiechnął się szpetnie i skłonił głowę. A potem i on zniknął.
Wszystko wróciło do normy.



Wychodząc z piwnicy, obejrzał się za siebie. Zostawił w niej płaszcz, buty oraz miecz. Nie miał potrzeby brać te rzeczy ze sobą.
Nie tym razem.


Zasnął szybko, poddając się wyczerpaniu.

W dali, na wzgórzu, czubki świerków i sosen zatelepały się jakby kto w nie przywalił. Do uszu Pężyrki i Gasparda doleciał trzask łamanych pniaków i gałęzi, po czym okolicę przeszył mrożący krew w żyłach wrzask. Tak jakby jakiegoś gigantycznego niemowlaka… Razem z nim, gdzieś na zachodzie niebo z trzaskiem przeciął piorun. Z nieba zaczęło kropić, co mogło ucieszyć Gasparda. Cokolwiek go ścigało, będzie miało utrudnione zadanie. Tropienie w deszczu nie należało do najłatwiejszych.
Pężyrka poczuła, że to jedyny moment by brać nogi za pas albo stawić czoła temu czemuś co nadchodzi. Kichot już dawno wybrał i krasnoludka ledwo utrzymywała go na lejcy.
- To… chyba jest większe, niż myślałam - krasnoludka głośno przełknęła ślinę, szarpiąc się z Kichotem. - Może… może uciekajmy? - Zasugerowała dość grzecznie, starając się nie panikować. To nigdy nikomu nie pomagało.
Pężyrka spojrzała kątem oka na Gasparda. To on miał podjąć wiążącą decyzję. A krasnoludka postanowiła - jakakolwiek by ona nie była, zostanie wesprzeć dziwnego miłośnika butów lub ucieknie wraz z nim, psem i mułem.
Niebezpieczeństwo się zbliżało.. lub turlało.. szarżując w dół zbocza wzbijając całe masy igieł świerkowych…
Pężyrka zaczęła przebierać nogami - zaufać instynktowi i zostać, czy uciekać? Co postanowi Gaspard? Niewątpliwie w brzuchu miała już supeł składający się z jej żołądka oraz mieszaniny strachu oraz podekscytowania.
Oczekująca na słowa mądrości i płomień taktyczno-strategicznego geniuszu Pężyrka mogła czuć się zawiedziona. Markiz od dłuższej chwili, mniej więcej tej, w której sosny zaczęły wykazywać niepokojące ożywienie, stał po prostu z rozdziawionymi ustami i pełnym niedowierzania spojrzeniem śledził poruszenie wśród drzew. W końcu jednak i on poczuł, że dłużej zwlekać nie można. Odwrócił się w stronę krasnoludki.
- O kurwa, co to jest? - Zapytał, w duchu żałując, że nieco spóźnił się z tym dramatycznym pytaniem. Błysk pioruna i grzmot idealnie podkreśliłyby jego wytrzeszcz i odwróciły uwagę od tego, że trzymany teraz w ręce konar, który dosłownie kilka chwil wcześniej podniósł z przydrożnego rowu, prezentuje się w zaistniałej sytuacji nadzwyczaj żałośnie.
- Może faktycznie powinniśmy się wycofać- starał się położyć jak największy nacisk na ostatnie słowo. - Ale dokąd? Gdzie ja jestem i dokąd zmierzam? Gdzie będziemy bezpieczni? - Zapytał, orientując się, że już całkowicie stracił orientację na temat tego, gdzie mógł wylądować.

Było już za późno by roztrząsać takie rzeczy. Kora z pobliskiego, wiekowego już dębu właśnie eksplodowała, gdy Burakura zahaczył o nią swoją nogą. Stworzenie wytoczyło się na środek błotnistej drogi i wyhamowało.
Drapieżnik był potężny, o krępej budowie ciała. Mięśnie silnie zarysowane, a włókna splecione i nabite jak w linie marynarskiej. Oczy miało wyłupiaste i trudno było odgadnąć w którym kierunku obecnie patrzy. Ale łypało ochoczo i wszędzie. Łapy długie, zakończone ostrymi pazurami oraz krótkie i śmieszne nogi.
Z szerokiego otworu gębowego ciekła ślina.
- Zająszszszek! - syknął stwór a obie gałki skoncentrowały się na Gaspardzie.
- STÓJ - wrzasnęła, wymachując rękami - STÓJ! Fe! To nie jest zajączek! - miała nadzieję, że zdecydowana reakcja lekko powstrzyma stwora. - NIEŁADNIE! TO NIE ZAJĄCZEK! - wrzeszcząc, pociągnęła Kichota w stronę krzaczka, próbując go lekko przywiązać do najbliższego rachitycznego drzewka.
- WŁAŚNIE! - Zawtórował krasnoludce Gaspard, nerwowo gładząc swoje uszy. Trochę odstawały, ale no bez przesady… Subtelnie cofnął się o kilka kroków w stronę swojej obrończyni. - Tego… Mówiłaś coś o materiałach wybuchowych? - Syknął ściszając głos i dokładnie obliczając odległość, jaka dzieliła ich od śliniącej się abominacji. Nie wyglądało to dobrze. - Myślę, że udałoby się to przekonać do zjedzenia ich. Tylko się doda jakieś futro i powinno zadziałać, czytałem kiedyś, że ma stuprocentową skuteczność na smoki…
To był jednak plan dalekosiężny. Markiz doskonale zdawał sobie sprawę, że przeżycie kilku najbliższych chwil zależy od tego, czy będzie szybszy od dziwnego stwora i czy w porę odskoczy, gdy ten zaszarżuje. Kątem oka znalazł już nawet odpowiednie krzaki, które, w razie, gdyby Burakura okazał się zwrotniejszy, niż na to wygląda, zapewnią Gaspardowi choć odrobinę przewagi. Bo cała nadzieja opierała się teraz na tym, że posiadający tak krótkie nóżki przeciwnik łatwo straci w trudniejszym terenie równowagę, albo przynajmniej nie uniknie nisko wymierzonego ciosu konarem.

Stworzenie wyrwało do przodu przechodząc topornie w galop na cztery kończyny. Silne ramiona uderzały w ziemię, a tylne odpychały. Burakura rozdziawił gębę i wydała z siebie piskliwy, wojowniczy trel. Pężyrce, która teraz uwiesiła się na szyi Kichota, dwójka ta, tylko mignęła przed oczami, mijając ją i lądując dalej, z trzaskiem w kniejach.
Zagrzmiało mocno. Jakby furmanka z kartoflami przejechała po niebie.
Muł wspiął się na tylne nogi, ale krasnoludzica powiesiła się na uździe, po czym szybkim ruchem obwiązała powalony, sosnowy pniak...

Gaspard toczył się już razem z Burakurą w kotłowaninie szczątków mchu i liści. Wyglądali jak tocząca się kula. Spadek był tu większy, więc nabierali rozpędu. Mokre gałęzie i krzaki lały gdzie popadnie obu intruzów, a co jakiś czas jakiś konar wbijał się między żebra powodując czasowy bezdech…
Trwało to chwilę nim ta spleciona z ich ciał kula została brutalnie rozbita przez wiekowy dąb. Leżeli teraz obaj twarzami zwróconymi w niebo. Próbowali łapać powietrze. Z nieba leciało teraz sporo więcej wody…
Markiz nie zdążył nawet porządnie zakląć. Tego, że stwór porusza się przy pomocy wszystkich kończyn jakoś nie przewidział i na pewno solidnie by to sobie teraz wyrzucił, gdyby nie fakt, że chwilowo miał powrót z wyrzuceniem z płuc powietrza.
- Khuu… Uuuuurwaaaa… - Nadaremnie próbował sobie przypomnieć ostatnie kilka sekund i ocenić powagę obrażeń, jakich mógł doświadczyć tocząc się wraz z przeciwnikiem w dół. Szczęśliwie, wnioskując po tym, że nic go jeszcze nie chwyciło za nogę i nie rzuciło całym ciałem o najbliższe drzewo, stwór również nieco oberwał.
- Remis? - Zaproponował bez większych nadziei na jakikolwiek odzew, jednak licząc na to, że swoim głosem naprowadzi krasnoludkę na pozycję, w której wylądował. Najszybciej, jak tylko mógł bez dodatkowego naciągania obolałych mięśni, podniósł się do pozycji siedzącej, aby ocenić swoje szanse w nowym terenie i zlokalizować Burakurę.


Stworzenie poderwało się na nogi wzbijając w powietrze tuman liści i podparło o drzewo zipiąc.
- Zająsssssek… - Pociekła mu ślina po brodzie i wystrzelił z pazurami na tych krótkich nóżkach w kierunku Gasparda.
Markiz rzucił się z powrotem na ziemię - tylko tyle mógł zrobić, aby uniknąć potencjalnie zabójczego ciosu, który mknął w kierunku jego krtani. Słysząc świst powietrza tuż nad głową zdał sobie jednak sprawę, że właściwie równie dobrze mógłby, skoro już leży, zacząć kopać sobie grób. Burakura stał nad nim, w pełni już otrząśnięty i mający leżącego pod nim człowieka jak na widelcu. Gaspard usiłował wierzgnąć nogą i spróbować kopnąć stwora w kostkę, lecz pozbawione butów stopy nie były w stanie wytrącić z równowagi przeciwnika. Markiz zasłonił twarz.
I wtedy z krzaków wyskoczył Lokaj.
Dalmatyńczyk wystrzelił w powietrze tak, jak już wielokrotnie Gaspard miał okazję to obserwować na polowaniach i rzucił się do gardła stojącej nad człowiekiem bestii, która co prawda straciła równowagę i cofnęła się kilka kroków, lecz nie upadła. Po chwili wierzgania, w czasie którego markiz zdążył jedynie wstać i przetrzeć oczy, które zalewał mu coraz silniej padający deszcz, Burakura chwycił brutalnie psa gończego za kark i jednym, silnym szarpnięciem zerwała z siebie, rzucając zwierzęciem w najbliższe krzaki, tuż obok Gasparda. Ten gotów był już na atak stwora, trzymając w ręku naprędce znalezioną gałąź, lecz nie spodziewał się, że przeciwnik, najwyraźniej nie posiadający zbyt silnie rozwiniętej podzielności uwagi, zamiast na niego, ruszy dalej na Lokaja. Pies nie zdążył jeszcze wstać i z pewnością nie dałby rady odskoczyć.
D’Arques przełknął ślinę i zrobił jedyną słuszną rzecz, jaka przyszła mu do głowy.
Rzucił się pomiędzy Burakurę a Lokaja, przyjmując na siebie cios przeznaczony dalmatyńczykowi.
Pężyrka dobiegła do stwora i zamachnąwszy się młotem, spuściła go wprost na stopę Burakury…, który w ogóle nie zauważył rzeczonej czynności. Zaskoczona cofnęła się kilka kroków. Takiego obrotu sprawy krasnoludzica się nie spodziewała. Przecież zawsze, ZAWSZE, rozwiązania siłowe dawały efekty. Jeśli nie wychodziła rozmowa, to nierzadko wystarczało samo wyjęcie młota. A teraz? Teraz radośnie walnęła przeciwnika w stopę, a ten chyba nawet tego nie zauważył!
Supeł przerażenia zwinął się jeszcze bardziej w żołądku Pężyrki. Jak… JAK mają pokonać tak potężnego stwora?
- Niach! - Wykrzywił się stwór, spojrzał na saperkę i pchnął ją z całej siły w krzaki. Pies mocno rozdrażnił Burakurę. Chwycił zmoknięte psisko i przyparł do drzewa chcąc widzieć jak uchodzi z niego życie. Drugą ręką już nastawił ostre pazury by wyrwać mu serce. Dla Burakury psy były nieakceptowalne. Przynajmniej odkąd cała sfora uwolniła się z klatek w cyrku i go dopadła… Ale nie czas był to na wspominki…

Cios, który przed chwilą przyjął na siebie Gaspard, pozbawił markiza tchu. Mgliście zdawał sobie sprawę z tego, że kiedy usiłował - nawet z pewnym skutkiem - zepchnąć Burakurę z toru jego szarży, coś trzasnęło. Nie był pewien, czy była to gałąź, którą usiłował podciąć nogi stwora, czy jego własne żebra, które boleśnie dały o sobie znać, kiedy nie widząc żadnego efektu swojego pierwszego ruchu, uderzył stwora barkami i w efekcie sprawił, że przeciwnik jedynie musnął Lokaja, przelatując pazurami po skórze psa, a nie patrosząc wiernego zwierzaka.
Niestety, w efekcie tego spektakularnego, acz kompletnie nieprzemyślanego ruchu, to markiz znalazł się na wprost Burakury i choć uniknął ostrych pazurów, które nadal celowały w Lokaja, to został dokumentnie stratowany i przygwożdżony i zapewne gdyby nie krasnoludka, która chwilę później wybiegła na pole walki i uderzyła potwora młotem, mógłby nie dojść do siebie na czas.
Ale wybiegła.
I uderzyła.
A teraz.
Przez mgłę bólu obserwował, jak Lokaj jest unoszony i przypierany do drzewa. Czuł zawroty głowy. Czuł nudności. Ale czuł też coś zupełnie innego. Wściekłość.
Nikt. I nic. Nie ma prawa traktować tak Lokaja.
Nawet nie pamiętał, kiedy wstał. To, jak szybko znalazł się tuż obok potwora wydało mu się przez chwilę niemożliwe, ale nie zastanawiał się nad tym długo.
I dopiero, kiedy dał się słyszeć mocny trzask, a głowa Burakury odskoczyła w tył, zdał sobie sprawę z tego, że trzyma w dłoni całkiem spory, śliski od deszczu i być może czegoś innego kamień. Gaspard mimowolnie uśmiechnął się. To wszystko było… Tak nierealne. Tak nagłe i niespodziewane, a jednak mimo wszystkie ruchy były jakby powolne, ślamazarne. Jakby był właśnie pijany.
W głowie mu szumiało.
Burakura cofnął się od drzewa, najwyraźniej wytrącony z równowagi, a markiz poczuł, jak zalewa go ulga i zmęczenie. Mimo to wciąż stał pomiędzy potworem a swoim psem.

Pężyrka ciężko uklękła na ziemi. Zastanawiała się, czy na pewno wszystkie kości są w tym miejscu, w którym powinny być i czy są w całości. To samo tyczyło się też ścięgien i jak czuła - niektórych nerwów. Nie była pewna, czy uda jej się w ogóle wstać. W ustach czuła smak swojej krwi - chyba upadając, przygryzła sobie język - oraz ziemię, pewnie zaryła też twarzą w glebę.
- Cholerne stworzenie - sapnęła z bólem w głosie.
Kątem oka zauważyła, że wstrząsacz, którym się opiekowała, odtrulał się od niej o parę centymetrów, kiedy upadła. Na szczęście nie wybuchł, ale teraz znajdował się dokładnie na wyciągnięcie ręki.
Dotknęła metalową kulkę koniuszkami palców, przesuwając ją delikatnie w swoją stronę. Podniosła wstrząsacza i resztkami sił, pchnęła, niczym przy zabawie z rodzeństwem, kiedy rzucali na odległość kamieniami obtoczonymi w łajnie. Obserwowała lot małej kuli mocy, nawet nie zauważając, że wstrzymała oddech.

Podmuch eksplozji cisnął wszystkimi w różnych kierunkach, razem z liśćmi, patykami i ziemią. Huk był tak głośny, że każdemu huczało w uszach i nikt nie usłyszał wycia Burakury. W oczach Pężyrce mieniły się krople ulewnego deszczu. Od czasu do czasu wybuchały oświetlone bezgłośną błyskawicą, która cięła niebo. Świat się przyjemnie rozmazał, jakby go zmyła woda i zrobiło się ciemno.
Krasnoludka opadła na brzuch, a potem przekręciła się na plecy. Deszcze padał jej prosto na twarz, ale Pężyrka była zbyt oszołomiona, żeby cokolwiek więcej zauważyć.
Gaspard najzwyczajniej w świecie stracił przytomność.

Piątek, 2 kwietnia 1723 roku

PUSZCZA CZTERDZIESTU KROKÓW

W leśnym pobojowisku

GASPARD I PĘŻYRKA
mokrych, iglastych gałęzi skapywały wielkie krople wody nieregularnie waląc o glebę z niemałym hukiem. Przynajmniej tak wydawało się oszołomionej Pężyrce. Gdzieś pośród koron drzew ptaszki nawoływały się wesoło, ale najbardziej wredny dźwięk wydawała kukułka.
Krasnoludka złapała się za czoło i syknęła. Usiadła na ziemi czując kapeć w buzi i obolałe kilka żeber. Ubranie było wilgotne i kleiło się do ciała.
Obok pies myśliwski chłeptał jęzorem po twarzy swego pana - Gasparda, jak przypomniała sobie dziewczyna. Wokół nich leżało kilka porozrzucanych przedmiotów, kora z drzew, połamanych gałęzi i fragmentów ich garderoby. Drzewa były osmolone i poorane po wybuchu, a tam gdzie wczoraj stała Burakura widniał lej w ziemi na dobre trzydzieści centymetrów, sporo krwi i zryte poszycie.
- Hau, hau! - Zaszczekał lokaj.
Gaspard również otworzył jedno oko. Z szarego nieba właśnie runęła mu na czoło kropla wody. A nie… to z nosa.. od psa..

>To nie pies. To stworzenie, które wyszło po deszczu na liścia<

W miejscu, gdzie zabito Brassarda

HOE I REMI
- To bydzie tutaj se - Wskazał palcem Rajmund na piaszczystą, zlaną deszczem drogę. Widniało tam kilka desek i jedna wdeptana w ziemię szmata - Tu se wos panocek kojtnął. Na tym piachu, ło.
- Przykro było patrzeć. - Westchnął Teobald.
Remi i Hoe stali i patrzyli na miejsce, które Ameryc Brassard widział ostatni raz. Dużo piachu i drzewa. Ślady były wydeptane przez kopyta i racice. Ciężki wóz handlarza pozostawił głębokie odciski, które pomimo, że stała w nich obecnie woda, jasno wskazywały kierunek dalszej podróży.
- Północ - Odczytał Quentin. Stał dość blisko i jako zbieracz leśny miał największe kompetencje do tropienia - Ciężki, okuty powóz na jednej osi. Ciągnął go wół. Jeśli wjechał w las, to musiał mieć szeroką ścieżkę pomiędzy drzewami.
- Zaprowadzi nas ten ślad jak po sznurku - Ucieszył się Bruno oglądając połamane gałęzie. Wszyscy po sobie popatrzyli i właściwie byli gotowi do dalszej drogi. Gnolle nie miały zamiaru się rozstawać z milicją. Perspektywa łupów kryjących się w obozie Miętosiów rozpalał im głowy od rana. Z drugiej strony nie byli wojownikami… łatwiej było im zostać i czegoś popilnować…
Należało też wydać trochę rozkazów. Zadecydować czy dalszą część pokonywać pieszo. Kogo zostawić, a kogo zabrać ze sobą. Iść rozproszonym czy zbitym w grupie, może wypuścić przodem jakiś zwiad…

MIASTECZKO SZUWARY

Bury Kot

SOPHIE
Przez okno wpadało blade światło i dochodziły odgłosy z podwórka. Szczególnie głośne wydawały się dźwięki buciorów spacerujących po drewnianym podeście tuż przy oknie pokoju oraz pokrzykiwania jakiś robotników. Sophie miała ambitny plan wstać skoro świt, ale była tak bardzo zmęczona, że dopiero teraz otworzyła jedno oko. Było prawie południe... W brzuchu burczało, ale przynajmniej młoda dama czuła się wyspana.
Izba zdążyła się przez noc wychłodzić, więc opuszczenie ciepłej pierzyny nie należało do najprzyjemniejszych doświadczeń. Trudno jednak leżeć było dalej gdy za brudną zasłoną i cienką szybką jacyś chłopi hałasowali i rozładowywali wóz pod karczmą.

ELDRITCH
- Dzień dobry jeszcze raz! - Rzucił młody Antoni Zbażyn, syn Józefa i podszedł do karczmarza, gdy ten właśnie wychodził z ‘Kocura’. Za nim Szymon Młaczak razem z Janem Wikliną znosili worki z wozu i układali tuż przy drzwiach. Całe zamieszenie było wynikiem sporego zamówienia jakie o świcie złożył Ocelaniec farmerom z Dziadzich Zakol.
- Tak jak mówiłem, panie Eldritch. Za dużo tego nie ma. Teraz taka pora, że zapasy skończone a nic nowego jeszcze nie rośnie. Ważymy? - Rolnik wskazał na zestawioną z wozu wagę.
- Poważysz ze mną Antoni - powiedziała z uśmiechem pani DeVillepin i z całą powagę obwieściła - Oberżysta idzie teraz do świątyni. Mamy miodu, chleby, mąki z młyna tylko twoich ziemniaków brakuje. Weźcie te worki i wnoście do środka. Jak tam Zdzich? Odnalazł się?



Rynek, tuż przed Urzędem


RODOLPHE
Mer właśnie skończył stukać młoteczkiem w tablicę ogłoszeniową, gdzie zadyndało ogłoszenie pani Rolande. Ogarnął wzrokiem wiszące pozostałe karteczki. Licytacje, wybory radnego, podatki, a z nowości - jakaś impreza w gospodzie.
- Szaleje nam ten zbłąkany karczmarz, panie Merze - Trouve stanął obok Trottier’a - Wczoraj pogonił moich ludzi, którzy zbierali rzeczy po Miłogoście. Zaborczy był. Chyba uznał, że karczma jest już jego. Dziś, słyszałem wydał sporo szylingów na mieście. Trzeba by mu jakąś pensję wypłacić..
Starszy rajca podrapał się w siwą czuprynę i zmrużył oczy. Wspiął się na palce by doczytać nowości.

Ogł.1: “Kompot ziołowo-owocowy
Dla zdrowia i urody
w Burym Kocurze podają
i wszyscy razem śpiewają”
“Zapiekane jabłka
od Burego tatka
Smakiem Cię zaskoczą
i radości sytości przyniosą”
~Eldritch

Ogł.2: "Pokój do wynajęcia u Pani Rolande i Beumanoire. Ze śniadaniami. $50,00 miesięcznie."

- Miałem do pana iść później z palcem, ale skoro jest pan na miejscu.. - Trouve odwinął bandaż i pokazał ładnie gojące się stłuczenie. Obrzęk nie zszedł a kolor stał się purpurowo-fioletowy. Rodolphe wiedział, że palec będzie powoli ciemniał, aż wylew się wchłonie. Wszystko wyglądało jakby zmierzało ku dobremu.
- Już niebawem przeprowadzę wybory, sir...Pani Marie-Claire Poulin zgłosiła swoją kandydaturę.- Starzec spojrzał na Mera, który skończył oglądać palucha - A co do pańskiej rezygnacji… Będzie potrzebne jakieś oficjalne oświadczenie no i pański podpis, ale pana nie zatrzymuję teraz. Widzę, że się pan spieszy.
Trouve uśmiechnął się do mera widząc, że zatrzymał go w sprawunkach.

Świątynia

CHLOE
Pan Milet nanosił trochę drewna, ale niewiele tego było, więc człowiek musiał się ruszać by nie szczękać zębami. Świątynia była wielkim budynkiem i dogrzanie go było wyzwaniem. Gosposia weszła do kuchni i sprawdziła wiszące na sznurku ubrania.
- Wciąż wilgotne - odezwała się Jaq obierając ziemniaki. Kuchnia sierocińca była większa, bo z jadalnią, więc tymczasowo robiła również za suszarnię.
- Ojciec, dobrodziej wstał? - Zapytała lekko kąśliwie.
Jakąś dobrą wiadomością było to, że ojciec Theseus wziął wczoraj kąpiel i spał do tej pory jak zabity. Co mu się nie zdarzyło od przyjazdu. Złą, że zamknął Diego i gosposia nie miała do tej komnaty klucza. Jakiekolwiek były ku temu powody, nie należało głodzić i tak już zmaltretowanego człowieka. Tym bardziej, że Chloe za niego odpowiadała w tym momencie.

Dom cieśli

LAURA
Dziewczyna wpatrywała się w błyszczące kamienie, które ułożyła na stole w swoim pokoju. Ponad dwadzieścia sztuk różnej wielkości jantarów. Można było z ich pomocą stworzyć przepiękny naszyjnik. Obok leżały zwykłe monety. Drobne, miedziane pensy i kilka solidnych szylingów. W sumie $12,00. To, że ktoś próbował to schować dało się jeszcze zrozumieć. Ale po co ukrywać kawałek połamanego patyka? Laura wzięła obie jego części do ręki. Składały się z walcowatych, zdobionych elementów połączonych sznurkiem. Snycerska robota. Niezbyt głęboki wzór roślinny i powtarzające się, charakterystyczne oko. Śmierdziało tu sztukami magicznymi...
Była też mapa. Laura odłożyła przedmiot i podsunęła kawałek skóry bliżej. Widniały na niej koślawe znaki zostawione węglem,jakby rysowało dziecko. Strzałki i skróty, które były trudne do rozszyfrowania ze względu na całkowity brak umiejętności rysowniczych wykonawcy oraz wilgoć.

Theseus mlasnął głośno i przekręcił się na drugi bok, plecami do ściany. Przez chwilę trwał w półśnie, walcząc z przemożną pokusą, by raz jeszcze odpłynąć w zapomnienie. Lata szkoleń w klasztorze oraz wypracowana siła woli pomogła mu jednak przełamać słabość i powoli otworzył oczy.
W komnacie było cicho i jasno. Wysoko wspięte słońce skromnie rzucało na pokój Cicerone swoje promienie, w większości schowane za chmurami. Szaro i pochmurnie, nic tylko zasnąć ponownie…

Kapłan otworzył szerzej oczy i poczuł, jak serce szybciej mu zabiło. Która to już była godzina? Powinien wstać dawno temu!
Karcąc się w duchu, odrzucił od siebie pierzynę i usiadł na łóżku. Był w samej tylko bieliźnie z odkrytym torsem. Kudłata pierś podnosiła się i opadała w głębokich oddechach. Obsiane dziesiątkami starych blizn plecy naprężyły się, kiedy uniósł pękate ramiona, przeciągając się i całkiem przypadkiem prezentując swoje umięśnienie. Wczorajsza kąpiel pomogła, czuł się rozluźniony, acz jego ciało poddane długotrwałemu wysiłkowi nadal cicho się odzywało.

Cicerone potarł dłonią brzuch i zerknął z dezaprobatą w stronę drzwi. Dopiero teraz usłyszał dźwięki zza nich dobiegające. Świątynia już nie spała.

Jak na potwierdzenie tego faktu, rozległo się pukanie do drzwi sypialni Cicerone.
- Ojcze Glaive, jest tam ojciec? - dało się słyszeć miły głos Chloe Vergest. - Przyniosłam tu do kuchni śniadanie dla ojca.

Theseus przeczesał palcami włosy i potarł głowę.
- Jestem, jestem! Już, chwilę! - zawołał, podrywając się z posłania. Szybko sięgnął po spodnie, w które wskoczył, o mało się przy tym nie przewracając i zgarnął jeszcze koszulę. Człapiąc bosymi stopami, podszedł do drzwi, które uchylił.
- Co mówiłaś, dziecko? - zapytał Cicerone, opierając się ramieniem o framugę i spoglądając w dół, na gosposię. Wyglądał na dość mocno rozespanego. Włosy miał w nieładzie, mina na twarzy, jak po dłuższym posiedzeniu z butelką, a koszula tylko w większości zapięta, odsłaniająca jednak skrawek jego piersi oraz leżący na niej amulet.
Jego gosposia jak zwykle miała uroczo uśmiechniętą twarz.
- Śniadanie czeka na ojca tu, w kuchni - powtórzyła. - Widzę, że w końcu ojciec wziął sobie do sumienia moje słowa i porządnie wypoczął - ucieszyła się Chloe widząc, że ten dopiero co się zbudził.

Theseus poprawił na sobie koszulę i odchrząknął, po czym wykrzywił usta na kształt czegoś, co od biedy można było nazwać ciepłym uśmiechem.
- Dziękuję, lilium. I przepraszam. To było niegodne z mojej strony tak się wylegiwać… - mruknął i pokręcił głową.

- Oj, nie, nie, ojcze - Chloe pokręciła głową. - Potrzebował ojciec tego. Duchem może i ojciec silny, ale ciała się nie oszuka, a od przyjazdu tu, ojciec nie oszczędzał się - stwierdziła nader pouczającym tonem. Gosposia odwróciła się na pięcie i skierowała swoje kroki do kuchni.
Kapłan westchnął i wychylił się z drzwi, spoglądając za gosposią.
- Za chwilkę przyjdę - zawołał za nią, po czym zniknął w komnacie.

I zaprawdę nie zajęło to długo, nim duchowny ponownie wyszedł ze swojego pokoju. Miał już założone buty, równo zapiętą koszulę, ułożone włosy oraz rozczesaną brodę. Dodatkowo musiał przemyć twarz w wodzie, bowiem gdzieś uleciało jego wcześniejsze zaspanie.
- Ależ tu ładnie pachnie - powiedział, wchodząc do kuchni. Zatrzymał się za progiem i otaksował pomieszczenie wzrokiem, wliczając w to znajdującą się tam gosposię.

Chloe stała przy stole, na którym schludnie rozstawione były dwa talerze oraz sztućce. Na duchownego czekała parująca owsianka z jakąś konfiturą oraz kilka kanapek. Dziewczyna zaraz podeszła do kuchni, gdzie zagotowała na ogniu bulgotała woda w czajniku. Wzięła do ręki go przez ściereczkę i zalała napar w dwóch kubkach, które po odstawieniu czajnika na fajerkę, przestawiła zaraz na stół.
- Mam nadzieję, że miał ojciec spokojny sen - powiedziała panna Vergest, przesiadając się przy stole, naprzeciw miejsca przygotowanego dla cicerone.

Theseus skinął dziewczynie i bez zwlekania usiadł do stołu. Spojrzał z nieodgadnioną miną na Chloe.
- Spokojny, długi sen - przytaknął. Powiedział to jednak po króciutkiej pauzie, jakby potrzebował chwili, by się namyślić. Nic więcej nie dodał do tematu, zamiast tego wyłożył ręce na stół, po czym je złączył, pochylając przy tym głowę.
- Panie, dziękujemy ci za nowy dzień i ten posiłek... - zaczął przyciszonym tonem, mówiąc szybko, bardziej do siebie. Widać było, że nie zależało mu na długiej, bogatej modlitwie. Albo po prostu uznał, że nie ma już na nią czasu.

Po paru chwilach mruczenia pod nosem, przeżegnał się i podniósł głowę z powrotem na gosposię, która, jak się okazało, towarzyszyła mu w modlitwie i skończyła ją odmawiać tuż po nim.
- Jak się miewają nasi podopieczni oraz ich opiekunki? - zagaił, podsuwając sobie miskę z owsianką i sięgając po łyżkę.

Chloe uniosła w dłonie kubek, pochuchała i upiła łyk herbaty.
- Dzieci całkiem dobrze znoszą kąpiele lecznicze, Flora jak zawsze jest w świetnym humorze, chyba to ta wizyta u zielarza ją nastroiła tak - panna Vergest uśmiechnęła się z rozbawieniem na wspomnienie tego, jak opiekunka zachowywała się w towarzystwie pana Trottiera. - Za to Jaqueline marudzi dla samego marudzenia - dodała nie mniej roześmianym tonem. - No a Diego to już jest sporo głodny. Poprosiłam go, żeby się nie tłukł po pokoju, bo dzieci wystraszy… - wzruszyła ramionami. - W każdym razie posłuchał i siedzi cicho.
Cicerone zamarł z łyżką uniesioną do ust i wybałuszył oczy, jakby przypomniał sobie, że zostawił Świętą Księgę w piekarniku.
- Diego! - zawołał, gwałtownie odkładając łyżkę. - Zapomniałem go wypuścić!
Chloe pokiwała głową, ale pomachała dłonią w geście by cicerone się nie denerwował.
- Spokojnie, nie umrze do czasu aż ojciec zje - stwierdziła z udawaną powagą po czym napiła się łyk z kubeczka. - Jakieś plany na dziś? - zmieniła temat uśmiechając się promiennie.
Kapłan mruknął i nachylił się nad miską, wracając do jedzenia. Jednak teraz jego ruchy znacznie się sprężyły, toteż machał łyżką, jakby paliło mu się siedzenie.
- Mieliśmy odwiedzić panią Amandę i zobaczyć, co z naszym nowym przybyszem - wysapał w przerwach pomiędzy kęsami. - Ale tym drugim raczej się nie będziemy przejmować - dokończył, odsuwając od siebie miseczkę i prostując się na krześle.
- Muszę też zacząć się przygotowywać do niedzielnego nabożeństwa… - dodał z namysłem, sięgając jednocześnie po kanapeczkę.
- Tak, pamiętam. Mamy odwiedzić panią Amandę, która się opiekuje zniedołężniałą gosposią poprzedniego cicerone - Chloe pokiwała głową w zamyśleniu. - Ma już ojciec wszystkie klucze do świątynnych pomieszczeń? - zapytała.
Ten pokiwał głową, przełykając kanapkę. Podsunął sobie kubek z gorącą herbatą i upił z niej łyk.
- Na to wygląda - przytaknął. - Oddam ci później zapasowe, lilium, żebyś mogła swobodnie się przemieszczać po plebanii. A właśnie… Dobrze byłoby również się wkrótce spotkać z merem. Muszę w końcu poznać tego człowieka. Możesz mi coś o nim powiedzieć, dziecko? - zagaił, kusząc się na jeszcze jedną kanapkę. Widać było, że apetyt mu tego dnia dopisywał.
- Jest tutejszym medykiem. Zielarz - zaczęła wymieniać Chloe w zamyśleniu. - Ale coś wspominał, że rezygnuje ze swojego stanowiska mera, bo nie wyrabia się z obowiązkami - wzruszyła ramionami. - A właśnie... - przypomniało jej się. - Kiedy poszłam zobaczyć Diega w areszcie to zastałam tam dwie osoby. Jakąś kobietę i elfa. Nie zauważyli mnie. Ale podsłuchałam, że dla tej kobiety na rękę rezygnacja pana Trottiera ze stanowiska mera, bo sama je chce.

Eldritch podszedł do głównych drzwi świątyni i zapukał. Głośno i donośnie trzymając w dłoni butelkę wina którą zabrał ze sobą z karczmy. Miał sprawę do duchownego. Ważną sprawę która nie czekała zwłoki. Wszak im wcześniej załatwi karczemne sprawy tym wcześniej odpocznie, a musiał przyznać, że był trochę zmęczony. Nie mniej uśmiechał się. W końcu przestał padać deszcz.

Minęła chwila, nim ktoś otworzył dobijającemu się do drzwi. W końcu jednak klamka poruszyła się, a we framudze drzwi pojawiła się sylwetka duchownego. Obejrzał Ocaleńca od stóp do głów, po drodze poświęcając krótką chwilę na trzymany przez niego przedmiot.
- Pan Eldritch? Dzień dobry - powiedział, jak zwykle swoim pozbawionym większych emocji tonem. - Mogę w czymś służyć?

- Źle zaczęliśmy naszą znajomość. - stwierdził z uśmiechem Ocaleniec i wyciągnął przed siebie butelkę wina - Nie wiem jak wygląda sprawa z zapasami świątyni, ale pomyślałem, że butelka wina może się przydać przy odprawianiu mszy. Proszę przyjąć.

Cicerone uniósł jedną brew i zrobił lekko zdziwioną minę.
- Synu, naprawdę nie trzeba. Nie przypominam sobie, bym poznał cię w złych okolicznościach. Poza tym z tego, co zdążyłem zauważyć, gospoda, tak jak i całe Szuwary, ma ciężkie czasy. Nie będziesz tego potrzebował, by prowadzić ten przybytek?

Prawda, zastałem gospodę w opłakanym stanie, ale o dziwo jest dość alkoholu. Nalegam. Poza tym, nie widziałem jeszcze świątyni od środka, a i mam również sprawę lub dwie które chciałbym poruszyć. - powiedział ubrany w bawełniane ubrania mężczyzna - A jakież miejsce jest bardziej idealne niż pod samym okiem Wielkiego Budowniczego?

- Potraktuję to więc jako ofiarę na rzecz kościoła - powiedział Theseus i odsunął się od drzwi, zachęcając mężczyznę, by wszedł do środka.
- Szuwarowa świątynia jest raczej skromna, więc nie znajdziesz tu kunsztownych rzeźb i bogatów obrazów, jakie wiszą w katedrach w Matrice - dodał, polecając, by jego gość udał się za nim.

Oberżysta udał się swobodnie za kapłanem rozglądając się po… bardziej pustkawym wyglądem świątyni po czym powiedział z namysłem.
- Muszę przyznać, że nawet to i lepiej. Skromność przybytku boga przybliża ludzi prostych. Bogactwo onieśmiela, a to ludzie tworzą wspólnotę, nie świecidełka.

- Dobrze powiedziane - przytaknął Cicerone, prowadząc go korytarzem. Wreszcie zatrzymali się przed jednymi drzwiami. Jak się okazało, za nimi znajdował się gabinet kapłana. Ten zaprosił Eldritcha do środka i wskazał mu siedzenie przed dużym biurkiem. Sam za nim zasiadł, sadowiąc się w wygodnym, skórzanym fotelu.
- A więc, w czym prosty sługa może pomóc naszemu nowemu mieszkańcowi? - zagaił opierając łokcie na oparciach fotela, składając dłonie i przystawiając palce wskazujące do ust.

Eldritch podszedł do siedziska i skinął głową kapłanowi po czym zasiadł lekko pochylając się do przodu w kierunku kapłana.
- Mam dwie sprawy. - rozpoczął robiąc po tych słowach krótką pauzę
- Jak zapewne zdaje sobie pan sprawę Szuwary, małe jakie są, stoją na trójnogu władzy. Najbardziej niestabilnej figurze politycznej. Mer i rada władają umysłami. Pan, cicerone, jako przewodnik duchowy włada duszami. Jednak trzecią władzą jest gospoda, serce społeczności. Nieszczęśliwie muszę przyznać, niewiele osób ją odwiedza. Ludzie nie są socjalni jak być powinni, a brak znajomości sąsiada swego rodzi nieufność i gorzkie żale.
Pokręcił smutno głową i już kontynuował.
- Obydwoje jesteśmy nowi w tym miejscu i jestem pewny, że razem, z radą damy radę podźwignąć Szuwary z depresji w którą wpadły. Chciałbym, aby mieszkańcy tej mieściny ożyli i byli pełni radości, ale do tego muszą poznać swoje serca. Stąd moja prośba, aby po mszy oficjalnie poświęcić Burego Kocura i zaprosić na to wydarzenie naszych braci i siostry, oraz zachęcić do poznawania na nowo swoich sąsiadów. Jeśli rozbudzimy ich serca, jestem pewny, że mroczny cień smutku i zniechęcenia choć trochę zostanie rozświetlony. Czy mogę liczyć na pana pomoc?

Cicerone milczał, w skupieniu wpatrując się w Ocaleńca.
- Po części zgadzam się z tym, co pan powiedział. Każde miasto ma swojego ducha i serce. Nie zgodzę się jednak z tym, jakobym miał tu jakąś władzę, zwłaszcza nad duszami naszych mieszkańców. Dusze należą do ich Nosicieli i tylko nasz Pan ma taką władzę, by decydować o ich losie. - Duchowny umilkł na chwilę, robiąc sobie przerwę, jednak zaraz powziął ponownie.
- Jeśli tak mogę powiedzieć, “pańska” gospoda jest potrzebna w tym mieście i ja jako osoba duchowna jestem w stanie to zrozumieć. Nosiciele Dusz zostali obdarowani wolną wolą, mogą więc robić ze swoim czasem, co sobie zapragną. A my, istoty śmiertelne, mamy w zwyczaju pozwalać sobie na chwile zapomnienia w przyziemnych przyjemnościach - Theseus pokiwał głową. - Mówię to jednak po to, by podkreślić, że nie krytykuję pańskiej sprawy, panie Eldritch. Jednakże… Gospoda jest instytucją świecką i kościołowi nic do niej. To prawda, mamy w zwyczaju poświęcać pewne miejsca, domy, czy dzieła sztuki, jak choćby rzeźby i pomniki … Jednak wszystkie te rzeczy są święcone, ponieważ służą wyższym celom. Pomniki pozwalają nam pamiętać o osobach, które w przeszłości dokonały czegoś wielkiego. W domach dorastamy, zakładamy rodzinę i pielęgnujemy ją. Zaś miejsca, takie jak szpitale czy jednostki straży przeciwpożarowej służą ratowaniu życia. To wszystko jest godne uwagi oraz wywyższenia. Ale gospoda, panie Eldritch? Chyba oboje wiemy, że mieszkańcy przychodzą tam, by zapomnieć o troskach, o pracy, o rodzinie, a nawet o Bogu. Przychodzą, by odurzyć się alkoholem, pofolgować swoim przyziemnym pokusom oraz by prowadzić szemrane interesy - Glaive ponownie zrobił krótką pauzę, po czym uderzył po raz ostatni.
- Nie, panie Eldritch. Nie mogę i nie chcę tego zrobić. I tak jak już podkreślałem, nie chodzi o to, że ganię takie miejsca i wolałbym, by nie funkcjonowały. Po prostu nie są to miejsca poświęcenia w oczach Pana naszego, Wielkiego Budowniczego. A pomysł, bym na kazaniu zapraszał do, za przeproszeniem, baru? Niedorzeczne.

Oberżysta pokiwał powoli głową lekko się uśmiechając po czym wzruszył lekko ramionami.
- W takim przypadku sam będę musiał uporać się z moim problemem. Swoją drogą, czy wiesz może, czy ktoś upamiętnił te dziwne znaki które znaleziono w gospodzie po zniknięciu jej pierwotnego opiekuna?

Kapłan odetchnął cicho, jakby z ulgą, że Ocaleniec nie próbował dalej argumentować swoich planów.
- Owszem, poleciłem mojej gosposi, by zrobiła jego szkic. Potrzebowałem go do prowadzenia śledztwa w jego sprawie. Niestety dotąd nie udało mi się znaleźć żadnych poszlak w zbiorach kościoła. A mogę spytać, dlaczego teraz pan zainteresował się tą sprawą?

- Chciałbym coś sprawdzić. Czy mógłbym zobaczyć ten szkic? - mężczyzna poprosił uprzejmie unosząc przy tym delikatnie brew ku górze.

- Nie chciałbym mieszać więcej osób w tą tajemniczą sprawę… ale niech będzie. W końcu to tylko moje prywatne śledztwo. Nie ruszę z nim dalej, jeśli nie poznam pochodzenia znaku - odparł Cicerone i podniósł się z miejsca. Podszedł do gablot znajdujących się pod jedną ze ścian i po chwili wertowania, wyciągnął z nich jeden zwinięty arkusz papieru. Wrócił z nim do biurka i rozłożył go przed Ocaleńcem.
- Niestety, jako Cicerone jestem bardzo skromnie wyedukowany, jeśli chodzi o kwestie magiczne. My nie zajmujemy się takimi przypadkami.

Eldritch chwycił za kartkę i zaczął się jej przyglądać, obracając rysunek by widzieć go pod różnym kątem. Wątpił by coś wydedukował, ale skoro miał przeczucia w karczmie to może i tu jakieś go najdą…
Eldrich zamrugał. W jednej chwili mignęła mu przed oczami scena jak rozmawiał z uczonym magiem w jakieś auli, który to tłumaczył mu pochodzenie znaku, jego funkcję i zastosowanie. Zdawało się że trwało to minuty, ale naprawdę nie minęły nawet sekundy.

- To wzór astralny... - powiedział po chwili milczenia do kapłana wciąż wpatrując się w kartkę - ...i do tego bardzo dobrze wykonany. Dokładny, wręcz mistrzowski wzór projekcji osoby żyjącej. Choć jest trochę fasadowy… czy aby na pewno ten rysunek jest dokładny? - zapytał spoglądając na Theseusa.

Glaive przyglądał się Eldritch’owi, słuchając go uważnie. Wydawał się lekko zaskoczony jego wiedzą na temat znaku.
- Cóż, widziałem go tylko raz, nim zniknął na następny dzień. Nie mam pamięci idealnej, ale wydaje mi się, że wyglądał dokładnie tak, jak przedstawiła go zręczna dłoń panienki Chloe - odparł karczmarzowi i pokiwał głową.
- Dużo potraficie z tego wyczytać.

Eldritch wzruszył lekko ramionami kładąc rysunek z powrotem na biurko.
- Widać musiałem odebrać dobre wykształcenie. - stwierdził krótko, co musiało być zresztą prawdą.
- Nie mniej mam jeszcze jedną sprawę do pana. Lecz najpierw porozmawiajmy o naszych sierotach. Czy miał pan okazję bliżej je poznać?

Theseus zmrużył oczy, spoglądając na swojego gościa.
- Dlaczego pan pyta o sieroty?

Eldritch był niewzruszony podejrzliwym wzrokiem kapłana.
- Ponieważ chciałbym komuś dać szansę na nowe życie. Tymczasowo pomaga mi Lisa, ale jej miejsce jest w rzeźni i nie będzie mi pomagać wiecznie. Podobnie z panią DeVillepin, bo ona przyszła za Lisę, która musiała się zająć sprawami którymi normalnie zajmuje się radna Hoe. Powiem szczerze, jestem w kropce, a tak może jakaś dusza będzie mogła się wyrwać z tego miejsca i nauczyć się zawodu.

- Nasi mali wychowankowie cały czas pobierają nauki, a kiedy będą gotowi, zostaną posłani do rzemieślników na termin. Opanują nowy fach i będą mogli zadbać o swoją przyszłość - odparł Theseus, sięgając po szkic magicznego znaku. Zwinął go w rulon i odłożył z powrotem do gabloty.
- Jestem pewien, że znajdzie pan kogoś do pomocy w gospodzie. Próbował pan już zawiesić jakieś ogłoszenie? - zapytał, odwracając się do Eldritcha.

- I widzi pan, tu jest pies pogrzebany. Gospoda ledwo ciągnie i nie stać mnie na wynajęcie pracownika. Jedyne co mogę zaoferować to wikt i opierunek, czyli to co można nazwać terminarzem, a skoro i tak zbliża się na to czas prosiłbym mieć mnie na uwadze. Jednak sam chciałbym dobrać ucznia na mocy rozmowy. Nie każdy nadaje się do tej pracy.

- Nie, z pewnością nie każdy - przytaknął Theseus i wrócił do biurka. Nie usiadł już jednak za nim, a jedynie oparł się o nie udem.
- Czy jest jeszcze coś, o czym chciałby pan porozmawiać?

- I tak już za dużo cennego czasu panu zabrałem. - stwierdził Eldritch wstając z siedziska - Na mnie już pora. Niech słońce wiecznie rozjaśnia twoje ścieżki.

Cicerone pokiwał głową i podszedł do drzwi gabinetu, otwierając je dla Eldritcha.
- Jeszcze raz dziękuję za podarek. I szczerze liczę na to, że uda się panu przywrócić tę gospodę na nogi. Niestety kościół nie może panu bezpośrednio pomóc. Mam nadzieję, że pan to zrozumie. - To powiedziawszy, wypuścił Ocaleńca z gabinetu i odprowadził go do drzwi plebanii.
- Synu - powiedział jeszcze, zatrzymując się przed wyjściem. - Gdybyś miał jakieś problemy natury prywatnej, świątynia stoi dla wszystkich otworem. Domyślam się, że musi być ciężko żyć tak bez wspomnień. Jeśli byś więc poszukiwał z tym pomocy, zawsze chętnie cię ugoszczę - zagaił pogodnie.

- Dziękuję za ciepłe słowo. Będę pamiętał. - odpowiedział uprzejmie - Lecz teraz mamy swoje sprawy do uczestnictwa. Do zobaczenia i spokojnego dnia życzę.