Martin wzdrygnął się lekko słysząc hukanie sowy. Luc czasami mawiał, że to ptak sprzyjający myśliwym. Bartnik liczył, że dzisiejszej nocy to nie mieszkańcy Szuwarów okażą się zwierzyną. Chociaż może za dużo przejmował. Owszem w gospodarstwie ktoś urzędował, ale sądząc z dochodzących stamtąd odgłosów miał ciężką noc.
Remi oderwał wzrok od ich celu i skupił się na zaroślach, o których mówiła orczyca. Wstrzymał oddech, jednocześnie dając znak kompanii by uciszyła się na chwilę. Za bardzo nie wyszło, ale mimo to dało się usłyszeć jakieś szelesty.
- Widzisz coś jeszcze ? - zwrócił się do ‘Rab’ nie odwracając wzroku od podejrzanych krzaczorów.
- No.. tam zdecydowanie są nasi. - Wymruczała z lekkim niepokojem i odwróciła się do Remiego - Ale z lewej mamy towarzystwo. Nie widzę kto to, ale słyszę ciumkanie…
- Ja też słyszę jakby ktoś przeżuwał mokrą korę… - Dodał szeptem Grégoire.
- Ciumkanie…? - mruknął nieco zdezorientowany bartnik. To raczej nie było to czego oczekiwałby w tym miejscu. Martin porzucił obserwację oddziału Bruna. Ich towarzysze nie byli problemem. Ale kto mógł przeżuwać korę pod domniemanym gospodarstwem Miętosiów, czając się w krzakach ? Niepokojące.
- Trzeba to sprawdzić - mruknął. - Quentin powiadom drugą grupę, że mamy towarzystwo. Niech czekają i obserwują. Wkroczą w razie kłopotów.
My - powiedział kiwając głową na orczycę i ślusarza - sprawdzimy co to za licho.
Krasnolud kiwnął głową i ruszył. Reszta gotowa była do działania i podążyła za bartnikiem. Widoczność była ograniczona, za to dźwięk niósł się świetnie. Trzasnęły pod nogami gałęzie i zaszeleściły krzaki. Najgłośniejsza była Rogbuta, która buciorem zahaczyła o badyle i targała je ze sobą nie mogąc się od nich uwolnić.
Cała trójka szybko jednak dojrzała czających za drzewami przybyszów. Stał tam mały koń na pewno i pies.
- Widzę muła i jakiegoś kundla - szepnęła orczyca wbijając wzrok w ciemną gęstwinę - Jest też z nimi przynajmniej jedna osoba.
Gaspard i Pężyrka również zauważyli nadchodzący oddział. Pężyrka widziała nieco więcej, a nawet dojrzała gdzieś biegnącego w dali krasnoluda.
Lokaj zawarczał, a Kichot przestał żuć to, co miał w gębie.
Martin przystanął wraz ze swoim oddziałem kilka metrów od nieznajomych.
Obecność muła wyjaśniała te tajemnicze odgłosy, które zdradziły im pozycję obcych. Z zadowoleniem zauważył, że była ich tylko dwójka. Szkoda, że nie udało się podejść ich niezauważenie, ale Remi nawet specjalnie na to nie liczył.
Pies mógł wskazywać na myśliwych, chociaż nie było to chyba najlepsze miejsce na polowanie. No i wtedy po co byłby im muł ? Wracaliby po jakieś ciężkie zwierzę ? Po nocy ?
Martin zaczął gubić się w domysłach.
- Kim jesteście ? - zawołał niegłośno, nieco ochrypłym głosem. Jednocześnie chwycił pewniej muszkiet.

- Kim my jesteśmy? Raczej kim wy jesteście, łażąc w ciemności z bronią po krzakach i zaczepiając niewinnych podróżnych. - Mruknął sfrustrowany nieco zbyt głośnym krzykiem przywódcy grupy, ale na głos, starając się cicho, ale wyraźnie mówić, odparł. - Przyjaciółmi. Buty sprzedajemy po gospodarstwach, szlachetny panie. Ciężki to kawałek chleba, toteż nie ma nas nawet z czego ograbić. Jak mi nie wierzycie, podejdźcie i sami zobaczcie. - Westchnął ciężko, licząc na to, że zabrzmiał w miarę wiarygodnie i kątem oka spojrzał na Pężyrkę. Towarzystwo, na które natrafili było naprawdę dobrze uzbrojone, a nawet jeśli daliby radę wyjść z walki z nim cało, to mieliby jeszcze na głowie Miętosiów. Miał nadzieję, że krasnoludka zrozumie, że nie mają do czynienia z właścicielami pobliskiej chaty i nie zrobi nic pochopnego.
Remi posłał wyższej postaci podejrzliwe spojrzenie. Nie była to zbyt gęsto zaludniona okolica. Handlarze nie mieliby tu znacznych zysków. Poza tym, skoro wspomnieli o bandytach, to chyba byli świadomi zagrożeń.
- Nie spotkałem jeszcze handlarzy butów, coby o tej porze po domach chodzili. No chyba, że wracacie właśnie z gospodarstwa ? - bartnik kiwnął głową w stronę zabudowań.
- Ano, wiecie, jak to jest z przysłowiami… - Gaspard rozluźnił się nieco widząc, że mimo podejrzliwości, niespodziewani goście nie szykowali się jak na razie do ataku i nie wykonywali żadnych gwałtownych ruchów. - Połowa się sprawdza, a połowa nie. Zgodzę się zatem z tym, że czas to pieniądz, ale szczerze wątpię, że pieniądz piechotą nie chodzi. Może i nie śmierdzi, ale chodzić musi, bo w końcu jak nie wiadomo o co chodzi to chodzi o pieniądze. Nie mam racji? - Rozgadał się na dobre. W końcu najlepszym sposobem na wyciągnięcie z kogoś informacji było zadanie pozornie niewinnego pytania w momencie, kiedy rozmówca się go nie spodziewał. A do tego trzeba uśpić jego czujność. Markiz spojrzał spod oka na rozmówców. Chyba już czas na kontratak. - No, a co do tego gospodarstwa, to w sumie właśnie mieliśmy iść zobaczyć, czy są tam jakieś dobre dusze, które ugościłyby nas przez noc. - Wzruszył ramionami, udając całkowitą obojętność.
Martin postanowił uczepić się ostatniej części tego oszałamiającego przemówienia.
- Dobre dusze, mówisz… Nie znam ludzi, którzy tu mieszkają, ale jeśli są to ci sami, których my szukamy, z pewnością do nich nie należą - mężczyzna skrzywił się wyraźnie.
- Wspomniałeś… panie, o grabieniu. Słyszałeś może o Miętosiach ?
- Szczerze mówiąc z łakoci wolę pączki. - Gaspard jeszcze przez chwilę, mimo obiecujących słów nieznajomego, postanowił udawać kompletną niewiedzę. - Ale jeśli macie jakieś miętusy, z chęcią skorzystam, na szlaku czasem ciężko o higienę, a i czosnek bardzo lubię, toteż z oddechem bywa różnie. - No cóż, w tym przypadku nie kłamał. - Jednak z tego co mówicie wynika, że szukacie jakichś łotrów, widać zresztą, że na brak siły ognia narzekać nie możecie. - Wymownie spojrzał na trzymaną przez rozmówców broń. - Jesteście miejscowymi stróżami prawa?

Remi może nigdy nie był szeryfem, ale umiał rozpoznać gdy ktoś próbował pociągnąć go za język.
- Czy macie jakieś kłopoty, że pytasz o straż? - spytał odpuszczając sobie formułkę grzecznościową. Ten paplający typ albo rzeczywiście nic nie wiedział albo świetnie udawał.
- No chyba - dopowiedziała orczyca ‘Rub’ gdzieś zza pleców Martina - Facet jest prawie boso.
Pężyrka westchnęła. Nie rozumiała czemu Gaspard kłamie, a ekipa też w końcu czaiła się po krzakach tegoż samego gospodarstwa, więc była szansa, że pragnienia też mogły być te same. A jeśli nie i byli sprzymierzeni z mieszkańcami, to i tak było po wszystkim. Nawet jeśli uwierzyli w teksty o handlowaniu butami i tak wciągną ich do gospodarstwa, a wtedy Gaspard będzie spalony.
- Panie Gaspard, ja tu jednak sądzę, że szczerość będzie na rzeczy, bo ci o tu - wskazała ręką na nowoprzybyłych - wyglądają na ludzi co najmniej szczerych.
- Tego oto tu - pokazała tym razem na Gasparda - Ci tam o - machnęła ręką w stronę gospodarstwa - Okradli do cna. Nawet z butów - pokazała palcem na owinięte szmatami stopy swojego towarzysza. - Po drodze wyszło, że spotkał był mnie, a goniła go jakaś wielka góra, ale ją pokonaliśmy. I postanowiłam pomóc i odbić buty oraz godność biednego człeka. No. Więc właśnie mieliśmy odbijać, ale wyście się pojawili - skonkludowała, szczerząc się radośnie.
- A ja mam na imię Pężyrka, ten oto muł to Kichot i ten, wy jak się zowiecie?
Remi dopiero teraz poświęcił uwagę drugiemu nieznajomemu, który w końcu postanowił się odezwać.
- Nazywam się Remi Martin a to są Rogbuta Batull i Grégoire Micheaux - powiedział wskazując towarzyszy.
- Wybacz pani, że się nie przedstawiliśmy, lecz łatwo się pogubić w przemowie pana Gasparda - to, że ten w owej przemowie raczył wygłosić niejedną bujdę Martin zdecydował się dyplomatycznie przemilczeć.
- Kilka dni temu, niedaleko stąd został napadnięty kupiec. Ograbiono go i co gorsza, pozbawiono życia. Jesteśmy tu by ukrócić ten proceder - dodał tytułem wyjaśnienia.
- Więc padł pan ich ofiarą ? Jak to się stało, że nie podzielił pan losu Brassarda ? - Remi zwrócił się niespodziewanie do Gasparda. Opuścił jednak bagnet w imię tymczasowego pokoju. A może i przyszłego sojuszu.
Pężyrka uśmiechnęła się zadowolona. Kolejny dowód, że szczerość popłaca. Tym bardziej, że rzeczywiście mogło się okazać, że będą odbijać godność oraz buty Gasparda w większej sile. Kupą. Kupy nikt nie ruszy. Krasnoludka spojrzała więc na swojego towarzysza, czekając na jego odpowiedź. O tej historii sama za wiele nie wiedziała.

- Nie jest to zbyt ciekawa opowieść. - Gaspard skrzywił się mimowolnie na samo wspomnienie swojego pobytu u Miętosiów. - Ale fakt, wypada opowiedzieć, zwłaszcza, że, jak zauważyła moja towarzyszka, nieco dotąd konfabulowałem. Niemniej! - Uniósł obie ręce w obronnym geście. - Żałuję, że musiałem się do tego uciec. Sami jednak musicie przyznać, drodzy państwo, że ciężko darzyć bezwarunkowym zaufaniem kogoś, kogo się spotkało w nocy, tak doskonale uzbrojonego, jak wy. Zwłaszcza - tu uśmiechnął się kwaśno - że z tego, co zdążyłem się dowiedzieć, nasze łotry urządzały wczoraj, jakkolwiek dziwnie to może brzmieć, przyjęcie urodzinowe. Stąd moja nieufność. Podejrzewałem, że możecie być jakimiś ich spóźnionymi lub przybywającymi na poprawiny znajomkami.
Czarnowłosy mężczyzna westchnął ciężko. Najchętniej, to by się teraz jeszcze napił. Może gdyby był pijany, cała ta historia nie wydawałaby mu się aż tak tragicznie żałosna, a raczej zabawna.

- To, że żyję zawdzięczam najprawdopodobniej dwóm czynnikom: pierwszym z nich jest fakt, że napadli mnie w czasie snu, kompletnie nieprzygotowanego, kiedy znajdowałem się w sytuacji, hm, niedyspozycji. Nie musieli się ze mną szarpać i zapewne przez ten mój brak jakichkolwiek prób obrony nie sprowokowałem ich do żadnej gwałtownej agresji. Przypuszczam, że gdybym spotkał ich będąc w pełni przytomnym, to mielibyście w najlepszym przypadku o jednego członka bandy mniej, ale jednocześnie nie byłoby mnie tu z wami. - Tu Gaspard rozłożył ręce, jak gdyby prezentował całą swoją osobę. Nie był to obecnie zbyt imponujący widok, zwłaszcza biorąc pod uwagę brak butów, wymykający się spod kontroli zarost i przylepione do ubrania i ciała błoto.
- Jednak to przecież nie mogło ich powstrzymać ich przed poderżnięciem mi gardła dla samej przyjemności podrzynania. Wątpliwej, zaznaczmy to z całą mocą. - Dodał, nie chcąc przez zbytnią obrazowość wyjść na jakiegoś sadystę. - Zostawili mnie przy życiu, aby mieć świeży obiad. Dla tego ich trolla, niezbyt inteligentnego zresztą. To przez jego nieuwagę udało mi się zwiać i wpaść wprost na tę cudowną kobietę. - Oparł z wdzięcznością dłoń na ramieniu Pężyrki. Może trochę zbyt poufale… Ale co mu tam.

Pężyrkowe brwi podjechały niemal na środek czoła, kiedy Gaspard nazwał ją “cudowną”. Nikt do tej pory nie nazwał jej “cudowną”! Głęboko ukryte kobiece ja krasnoludki poczuło się mile połechtane, co objawiło się szerokim uśmiechem na twarzy Pężyrki.
- Oj tam no. Pomóc w potrzebie trzeba, zrobiłam to z przyjemnością - odpowiedziała poklepując Gasparda po dłoni umieszczonej na jej ramieniu.

Z dali, ledwo słyszalnie doszurał się do rozmówców krasnolud Quentin. Był to nisko typek, w dość traperskim ubraniu, z dużym nożem i zaniedbaną brodą.
- Co jest grane? - Wyszeptał - Bruno się pyta co się dzieje i... co robimy? A Gauthier daje migowym znać, że jest głodny.
Krasnoludka spojrzała na zadającego pytanie, a potem przeniosła wzrok na Remiego, do którego chyba wszystkie te słowa były skierowane.
- Hmm... wygląda na to, że mamy nowych towarzyszy - po chwili wahania powiedział Martin.
- Ci państwo - tu machnął w stronę krasnoludzicy i Gasparda, który jak pan, przynajmniej teraz nie wyglądał - również mają zatargi z Miętosiami.
- Mamy dwa oddziały - wyjaśnił Pężyrce i jej kompanowi.
- Chyba powinniście się rozdzielić. Bruno jest niedaleko - mruknął. Wydawało mu się rozsądne, że dopóki nie będzie pewny ich motywacji, nie powinien pozwolić im blisko współpracować. Wiara to jedno, a rozsądek drugie. Gdyby okazało się, że współpracują z bandytami mogłoby się zrobić nieprzyjemnie.
Pężyrka uśmiechnęła się jeszcze szerzej, bowiem nie przestała, odkąd Gaspard nazwał ją “cudowną”. Z ich dwójki zrobić się cały oddział. Lepiej być chyba nie mogło w tej sytuacji.
- Znakomicie. - Oznajmiła z entuzjazmem. - To nie ma co gadać, tylko trzeba dorwać łobuzów. - Ba, entuzjazm, gdyby mógł, wylewałby się z jej uszu i dziurek w nosie. Podskoczyła nagle, poprawiając sobie ułożenie miecza na plecach i spojrzała w oczekiwaniu na ruch Gasparda. - To ja się dostosuję do poleceń bardziej zaznajomionych ludzi z terenem i naszymi problemami.
Niestety, entuzjazm Gasparda malał wprost proporcjonalnie do tempa, w którym Pężyrka nabierała chęci do spuszczenia łomotu mieszkającym niedaleko opryszkom.
- Nie zrozum mnie źle… - chciał już powiedzieć “przyjacielu”, ale ugryzł się w język. To by zdecydowanie brzmiało tak, jak gdyby szukał zaczepki, a przecież wszyscy tu zebrani mieli wspólny i nawet szlachetny cel. Spojrzał więc jedynie spokojnie, zdecydowanie w oczy Remiego. - Jestem pewien, że jesteście wartymi zaufania ludźmi. Odważnymi, jeśli nie zdajecie się na stróżów prawa i sami wymierzacie słuszną sprawiedliwość, zamiast czekać jak owce na rzeź. Doceniam to. - Zrobił krok do przodu, stając nieco przed Pężyrką. - Ale ta krasnoludka pomogła mi walczyć o życie. Ba! Właściwie to uratowała je. I to nie tylko mnie, ale i mojemu psu. Nakarmiła. Ofiarowała, hm, namiastkę butów. I podzieliła się alkoholem. - Oznajmił takim tonem, jak gdyby zamykało to jakąkolwiek dyskusję. - Wiem, że mnie nie wystawi i że potrafi walczyć. - Dodał już ciszej, kończąc nieco patetyczną przemowę. - Jeśli uważacie, że jestem podejrzany, to udowodnię wam, że tak nie jest. Możecie zostać z Pężyrką z tyłu, a ja ruszę na gospodarstwo jako pierwszy.
Pężyrkowe brwi znowu podjechały do góry.
- A to ten, nie mamy się dzielić, żeby spuścić manto z dwóch stron?

Remi zmarszczył brwi niezadowolony. Nigdy nie pozwoliłby wyruszyć Gaspardowi jako pierwszemu. Zakładając, że rzeczywiście tamten miał dobre intencje, byłaby to po prostu strata człowieka. Gdyby zaś wszystkie jego bajeczki okazałyby się tylko zmyłką by zamydlić im oczy i ostrzec mieszkańców gospodarstwa, ich misja stałby pod znakiem zapytania. Martin raczej ufał Pężyrce, ale ona sama przyznała, że tego jegomościa poznała niedawno.
- To byłoby strasznie szlachetnie z pana strony, panie Gaspard. I niewiarygodnie głupie z mojej gdybym panu na to pozwolił - powiedział powoli odwzajemniając wzrok tamtego. Bartnik miał niemiłe poczucie, że jego rozmówca wiedział jaka będzie jego decyzja.
- Więc dobrze. Wraz z panią Pężyrką dołączycie do mojego oddziału. Postaramy się dorwać tych bandytów i odzyskać pana własność. Ale oczekuję, że będzie pan słuchał moich poleceń, bo nie mam ochoty oglądać zmarłych męczeńską śmiercią samotnych bohaterów - powiedział zdobywając się na coś w rodzaju krzywego uśmiechu.
Pężyrka sapnęła zadowolona. Dzień zaczął się równie dobrze, jak poprzedni. Ale była szansa, że tym razem zakończy się lepiej.

Sophie wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Miała zamiar uregulować opłatę za pokój. Choć w zwyczaju było płacić przy wykwaterowaniu, wolała dowiedzieć się ile karczmarz policzy jej za pokój, skoro ocenił ją na niewypłacalną nawet dwóch dób. Co, swoją drogą, zaznaczył dosyć bezpardonowo. I być może kupić jakiś ciepły posiłek.
Dziewczyna nie była nawet bardzo głodna. W głowie natrętnie biegały myśli o dzisiejszej wizycie w astralu i stosie przejrzanych książek.
Mimo, że przetrząsnęła co tylko mogła, zgodnie z wcześniejszymi przypuszczeniami, zadowalających informacji nie znalazła. Tylko tyle, że chcąc dalej drążyć sprawę, musi dowiedzieć się czegoś więcej, o tym miejscu. Z tego jednak już wcześniej zdawała sobie sprawę.
W dodatku miała przecież zająć się problemem Starej Marie, a tymczasem bagna były niedostępne, po niedawnej ulewie.
Westchnęła sfrustrowana swoją bezsilnością i weszła niespiesznie do głównej sali.

Na pierwszy rzut oka nie dostrzegła niczego nadzwyczajnego. Ot, kilku mężczyzn pijących piwo przy akompaniamencie rozmów i śmiechu. Goście dokazywali jak zwykle w piątkowy wieczór.
Poznana rano siwowłosa krasnoludzica krzątała się przy stolikach, a rzekomego właściciela, któremu karczma trafiła się jak ślepej kurze ziarno, nigdzie widać nie było.

- Bonsoir! - powiedziała do kobiety, by zwrócić jej uwagę. - Dostanę może coś ciepłego do jedzenia? - zapytała uprzejmie, gdy tęga krasnoludka odwróciła się w jej stronę.
- A dobry wieczór moja droga! - krzyknęła barmanka, dźwigając z powrotem na krzesło pijanego gościa. Gdy tylko ustabilizowała klienta i wytarła ręce w fartuszek, ruszyła za bar.
- Pewnie że dostaniesz. Cóż to mogłoby być? Mamy zapiekane jabłka z serem na słodko. Do dzisiaj danie dnia, chyba. Dla zdrowia i urody można wypić do tego kompot owocowo-ziołowy.
- A idź z tym kompotem stara ruro! - wybełkotał pijany typ. - Panienka se walnie to com ja pił.. bimber.. chyba…
Krasnoludzica pokręciła głową.
- Panu już chyba wystarczy, panie Milet! - powiedziała, ale jej sroga mina stopniała zaraz na widok Sophie.
- Pewnie wolałbyś zjeść coś mniej słodkiego, dziewczyno. Hmm.. niech pomyślę. Mam kaszę, jaja, trochę warzyw. Mogę też zrobić omleta. A na tego oberwańca nie zwracaj uwagi - wskazała głową pijaka.
- Może być omlet z warzywami i kompot - uśmiechnęła się do kobiety z wdzięcznością, odprowadzając ją wzrokiem, by po chwili również podejść do szynkwasu. - Dziękuję pani bardzo. Jestem w miasteczku od wczoraj i nadal czuję się trochę zagubiona.
- Miasteczko nie jest takie duże moja duszko - odpowiedziała kucharka. Chwyciła nową patelnię oraz glinianą miskę i rozpoczęła ubijać jaja.
- Wolisz na słodko, z konfiturami czy ze szczypiorkiem? Jak na słodko to mogę w sumie dodać kilka smażonych jabłek.
- Poproszę ze szczypiorkiem - powiedziała kiwając lekko głową, nie spuszczając oczu, z wykonywanych przez wprawioną kucharkę czynności. - Od dawna pani tu pracuje? Znała pani może poprzedniego właściciela karczmy? - zapytała, zapatrzona w przygotowywane danie.
- W ‘Kocurze’? Od niedawna, panienko. Właściwie, to pomagam prowadzić ten przybytek. Normalnie to piekę domowe ciasta u siebie na piecu, ale pan Trouve poprosił mnie o pomoc. - DeVillepin rozbiła dwa kurze jaja i wylała je do misy. Jej potężna łapa chwyciła drewnianą łyżkę i aż się zakotłowało w glinianej misie.
- Miłogosta znałam słabo. W sumie nie znam nikogo, kto by go znał jakoś dobrze. Dobry był z niego człek, choć pił dużo i opowiadał zmyślone historie... Wszyscy go jednak lubili.
Zastukały buciory w wejściu do izby i zawiało lekko wieczornym, kwietniowym chłodem. Nowi goście wkroczyli na salę i rozpoczęli zajmować miejsca.
- Sobota. - skwitowała to krótko Radegondre.
- Hmm…? - nie zrozumiała dziewczyna. - Dziś piątek. - powiedziała z niekrytą konsternacją
- Na pląsy Ulriera, rzeczywiście! - roześmiała się krasnoludzica rozlewając gotową, zółto-białą breję nakrapianą zielonym szczypiorkiem, na rozgrzaną patelnię. - Piątek też tłumaczy duży ruch w karczmie…
Jak na komendę, do gospody weszły jeszcze trzy osoby. W tym muzyk ze skrzypcami w dłoni.
- Prawda. - przytaknęła Sophie z czułym uśmiechem, jakim najpewniej obdarza się rozkojarzoną babcię. Tego jednak dziewczyna pewna być nie mogła, bowiem swojej babci nawet nie pamiętała.

Niespiesznie wyjmując mieszek z monetami, zastanawiała się nad kontynuowaniem przerwanego spaceru. Za oknem zmierzchało, więc przechadzka na chłodnym powietrzu byłaby raczej chwilą na zebranie myśli, niż okazją do poznania okolicy. Jutro za dnia zobaczy północną część mieściny, a później będzie musiała podjąć próbę przeprawy przez bagna. Być może powinna wziąć ze sobą jakiegoś miejscowego w roli przewodnika? Bagna dość wymownie oznaczały niebezpieczny teren. Szczególnie po niedawnym deszczu. A w dodatku nie wiedziała dokładnie, gdzie chatka wiedźmy się znajduje. Miała co prawda plan skorzystać z Astralu, by odnaleźć drogę do domu Starej Marie, jednak po dzisiejszych doświadczeniach obawiała się, że na Astralu nie może dłużej bezgranicznie polegać.

Karczma, pełna dokazujących w piątkowy wieczór mieszkańców, nie była odpowiednim miejscem do rozmyślań. Już teraz było tu dość gwarno, a drzwi co i rusz otwierały się, by wpuścić kolejnych gości. Równocześnie Sophie nie chciała zajmować czasu starszej krasnoludce, która bądź co bądź była w pracy. Pracy przybywało, a kobiecina nie miała nikogo do pomocy.

- Proszę, moja droga! - Kucharka właśnie postawiła przed Sophie talerz z gorącym, apetycznym omletem. W tle przygrywała muzyka i nawet jakiś pijany typ gibał się na środku sali. Nikt jednak nowej dziewczyny nie zaczepiał, choć kilkukrotnie dziewczyna mogła czuć się obserwowana i obgadywana.
- Dziękuję ślicznie - podziękowała z lekkim uśmiechem. - Mogę przy okazji zapłacić za pokój, czy raczej łapać pana Eldritch’a? - zapytała jeszcze, zanim drzwi karczmy znów się otworzyły i wszedł do niej rosły ogr. Każdy jego krok zadudnił po deskach. Przytrzymał drzwi, jak przystało na dżentelmena. Tą samą ścieżką weszła dama o rudych, upiętych w kok włosach, a za nią nierozgarnięty, flegmatyczny elf.
Muzyka ucichła. Gwar ustał. Ktoś gdzieś zakaszlał, ktoś zaszurał krzesłem. Nawet gospodyni tego miejsca zamarła na chwilę w bezruchu.
Drobne pantofelki rudej kobiety odbiły się echem po sali, gdy przeszła na jej środek. Tam jedynie gibał się ów pijak, któremu najwyraźniej brak muzyki zupełnie nie przeszkadzał.
- Witam wszystkich! - powiedziała dama. - Jeśli ktoś mnie jeszcze nie zna, to nazywam się Marie-Claire Poulin. Zamierzam startować na radną i mera naszych kochanych Szuwar! I jeśli jesteście za zmianami, jeśli w sercu nosicie nasze kochane miasteczko.. Głosujcie na mnie!
- Głosujcie na panią Poulin! - beznamiętnie wykrzyczał elf, unosząc zaciśniętą pięść do góry.
- Obiecuję wam - powiedziała niskim tonem rudowłosa - że ze mną czeka was lepsza przyszłość. Z tej okazji… Dziś wszyscy piją za darmo! Ja stawiam!
Aplauz, niepohamowany wrzask radości i inne dźwięki które wybuchły po tej przemowie z pewnością słychać było w każdym krańcu Szuwar. Pani DeVillepin ledwo wyrabiała na zakrętach, gdy posypały się zamówienia, w które wliczyła również posiłek Sophie.
Znów rozbrzmiała muzyka, a i do tanów było więcej chętnych.
Gwiazda tego niewielkiego wiecu wyborczego, wraz ze swoją obstawą pofatygowała się na górę po schodach, prawdopodobnie zająć tam jakieś miejsca.

Sophie, która korzystając z okazji poprosiła jeszcze, o dolewkę ziołowego kompotu, zauważyła przedzierającą się przez tłum pijaków czarnoskórą dziewczynę. Zwinnie omijała niektóre zamachy na swój talerz, czasem chroniąc go własnym ciałem.
- Mogę się przysiąść? - wydyszała ledwo, rozglądając się nerwowo z rozbieganymi oczami.
Z kawałkiem omleta w ustach, Sophie jedynie kiwnęła głową na przyzwolenie, choć prawie zakrztusiła się na widok ciemnej skóry dziewczyny. Słyszała, że gdzieś żyją tacy ludzie, lecz na północy, skąd pochodziła nigdy żadnego nie widziała.
- Naturalnie - powiedziała, gdy wreszcie przełknęła kęs i popiła go kompotem. - Coś się stało? - zapytała prawie teatralnym szeptem i próbowała ukryć swoje zdumienie, wracając do krojenia parującego omleta.
Kobieta pokręciła głową z frustracją i spojrzała krótko w stronę pląsających mężczyzn i chichoczącej się, rozchełstanej pannicy na środku sali.
- Musiałam chronić moją kolację, bo te nieokrzesańce mało mi talerza nie wywróciły na ziemię. A jeden to chyba próbował nawet polizać…
Jej talerz zawierał trochę mięsa i kaszę. Obok talerza, kobieta postawiła kubek z ale.
- My się z pewnością nie znamy i muszę przyznać, że gdzieś mi umknęło panienki przybycie - powiedziała po chwili, gdy Sophie już przełknęła kawałek omleta.
- Nazywam się Iris Pascal i pracuję tu w urzędzie miejskim.
- Sophie d’Artois, bardzo mi miło - odpowiedziała z uśmiechem, prostując się na drewnianym stołku i wyciągnęła rękę w stronę czarnoskórej. - Jestem w miasteczku od wczorajszego wieczora, więc nie miałam za bardzo okazji, do poznawania mieszkańców. A przy okazji - dodała niepewnie - nie znalazłoby się dla mnie jakieś zajęcie w miasteczku? Nie potrzeba mi wiele. Jedynie jakiś suchy kąt i parę pensów na jedzenie. Widzi pani, nie za bardzo mam się gdzie zatrzymać, a ten przybytek… - Sophie spojrzała znacząco, na śmiejących się w pijackich tańcach gości. - Cóż… Nie do końca do mnie przemawia.
- Rozumiem - parsknęła Iris i upiła łyk z kufelka. - W Szuwarach o pracę trudno. Tu prawie nic się nie dzieje. Ludzie stąd wyjeżdżają za chlebem. Karczma to dobre miejsce na start. No i Zbażynowie rozpoczynają niebawem obsiewy, ale... - kobieta zrobiła smutną minę. - Nie jest to praca dla każdego… A czym panienka się zajmuje, jeśli wolno wiedzieć?
- Do tej pory pracowałam jako pomoc domowa - odparła lekko zmieszana, pocierając dłonią szyję. - Ale z tego też powodu żadna praca mi nie straszna - zapewniła zaraz. - Umiem czytać i pisać, znam się też trochę na roślinach i ziołach. Cokolwiek, żebym nie musiała wróżyć z kart pijakom w karczmie… - zaśmiała się smutno, z niejakim zażenowaniem, po czym włożyła do ust przedostatni już kawałek omleta.
- Popytam. Choć dużo szybciej na pewno, zdobyłaby pani pracę idąc do naszego mera, pana Rodolphe - kobieta wskazała za siebie widelcem, jakby ten pan się tam znajdował.
- Nim odejdzie ze stanowiska mógłby dać panią do pomocy w urzędzie. Ledwo wyrabiam sama. Teraz dostałam do uprzątnięcia cały arsenał, gdyż tylko patrzeć jak zjedzie niebawem nowy szeryf.
- Słyszałam co się stało z poprzednim. Trochę to niepokojące - przyznała Sophie, zbierając nabitym na widelec kawałkiem okruszki i szczypiorek z talerza. - Dobrze, że ktoś wreszcie zajmie się tymi wszystkimi tajemniczymi sprawami - dodała, przyglądając się, jak dwóch upitych darmowym piwem mężczyzn właśnie zaczęło obkładać się po twarzach. Radegondre już wkraczała z interwencją, a panna d’Artois nie dawała pijaczkom większych szans w tym starciu.
- A do mera wybieram się już od wczoraj - przyznała po chwili. - Mam nadzieję, że jutro będę miała okazję z nim porozmawiać. Byłoby mi bardzo miło, pomagać pani z porządkowaniem arsenału, pani Pascal - zapewniła z przyjaznym uśmiechem i wsunęła do ust ostatnią porcję.
- W razie czego, proszę powołać się tę rozmowę. Mnie pomoc się na pewno przyda - uśmiechnęła się Pascal. Miała jeszcze wiele na talerzu, więc postanowiła nieco się przyłożyć, póki kolacja była jeszcze ciepła.

Sophie w tym czasie dopiła kompot i spoglądając w dno kubka podjęła:
- Pani Poulin chyba zależy na wygraniu wyborów. Sądzi pani, że pan Trottier nie ma żadnych szans? Słyszałam, że dobry z niego człowiek. A będąc świadkiem wiecu wyborczego tej kandydatki… - westchnęła - miałabym pewne wątpliwości.
- Co do szans Rodolphe? - powiedziała Iris wycierając chusteczką usta. - Nasz mer nie kandyduje. Swoje obowiązki dzielił między służbę miastu jako mer i jako znachor. Biedak nie wiedział w co pierwsze ręce włożyć… - Kobieta zrobiła długą pauzę, w której dopiła ale.
- Co do słuszności upijania wyborców, przez, być może, przyszłą radną i zarządcę miasta - odparła Sophie, gestem dłoni prezentując stan gości w karczmie.
- Marie-Claire Poulin zawsze chciała być merem tej mieściny. Podgryzała pozycję pana Trottier’a, ale nigdy skutecznie. Teraz ma szansę… Kandydaci dopiero się wyłaniają. Jestem ciekawa czy ktoś jeszcze się zgłosi w ogóle. Jest pani tu nowa, więc powiem pewnie to, co wszyscy. Nikt tu merem nie chce być. Poprzedniego znaleziono sztywnego na bagnach.
Mamy mały konflikt z niedaleką mieściną zwaną Chlupocice. Przez nich nasze Szuwary już nie istnieją na mapach kupieckich szlaków. Oni prosperują świetnie. My opychamy się brukową zimą.
Czarnoskóra podniosła głowę i spojrzała na balustradę, gdzie stał oparty elf i lustrował bawiące się w dole towarzystwo.
- A to pan Lilian Gauthier. Garncarz. Wierny jej jak pies. Wszędzie łazi za nią. Dziwne tylko, że wynajęła jednego z braci Murielle. Tego ogra. Ochroniarza i obijmordę. Jakby nie wiem jakiej ochrony potrzebowała.
- Wraz z pozycją rośnie niebezpieczeństwo - powiedziała jakby do siebie Sophie. - Poza tym, mimo, że jestem tu tylko jeden dzień, już zorientowałam się, że wcale nie jest tu bezpiecznie. Właściwie zdziwiona jestem, że nikt się tym za bardzo nie przejmuje. W ostatnich dniach zaginęło tylu ludzi! - mówiła z przejęciem. - Tutejszy kapłan powiedział mi, że zmarła daleka znajoma mojej matki, do której tu przyjechałam. Podobno mieszkańcy uważali ją za wiedźmę, bo mieszkała na moczarach - co mówiąc machnęła ręką, jakby zbywała ten bzdurny wymysł.
Iris jakby zdrętwiała. Wbiła wzrok w młodą wiedźmę i zesztywniał jej kark… ale słuchała dalej...
- Gdy dziś w południe wstąpiłam do piekarni, dowiedziałam się, że zaginął również uczony z domu na wzgórzu, a w dodatku w tej okolicy po raz ostatni widziano poprzedniego szeryfa i jego pomocnika! W tak niewielkim miasteczku, gdzie każdy każdego zna, kilkoro zaginionych to już niemały procent populacji, a sprawa zdaje się przechodzić bez żadnego echa. Skoro na wolności grasuje seryjny morderca, wcale nie dziwi mnie ochrona w postaci ogra - zakończyła wywód, energicznie odkładając kubek na blat.
Przez chwilę Iris nie odzywała się ani słowem. Błądziła przez chwilę wzrokiem po stole.
- Nie patrz... Nie patrzyłam na to z tej strony. Ludzie stąd często wyjeżdżają… Poza tym... Szeryf... Szeryfa nie ma, a to on się zajmuje takimi sprawami... Jeśli pan Trouve i mer są spokojni.. to …

W kącie sali właśnie wybuchła gromka salwa śmiechu, gdy hazardziści upokorzyli swojego kolegę, polewając go piwem.
Pascal wzięła głęboki wdech…
- Panienki matka przyjaźniła się z wiedźmą?... Seryjny morderca jest w mieście?...
Nim kobieta zdążyła doczekać się odpowiedzi, niechcący wywróciła swój kubek. Na szczęście był już pusty.
- Podać coś jeszcze? - zagaiła zdyszana Radegondre, która wywaliła jakiegoś pijaka za drzwi i właśnie wracała.
- Ja dziękuję… Muszę już iść… - wycedziła czarnoskóra kobieta i poderwała się z miejsca.
- Mi też już wystarczy, dziękuję bardzo - Sophie uśmiechnęła się przyjacielsko do starszej krasnoludki, wstając z prostego stołka. Z jakiegoś powodu bardzo polubiła tę kucharkę. - Pani Pascal - dziewczyna złapała ją za przedramię - proszę na siebie uważać. Naprawdę chciałabym pomóc pani porządkować arsenał - powiedziała ze smutnym, zatroskanym uśmiechem.

- Nie przeszkadzasz mi, pani Simone. Jako łapiduch muszę być przygotowany na pracę w każdym momencie, a to spotkanie to przecież praca nie jest. I nie mów do mnie, proszę, merze. Zrezygnowałem z tego stanowiska, nie nadaję się. Wolę po prostu pomagać ludziom.
Rodolphe dokończył pić napar i skierował swoją uwagę na kobietę.
- Wierzę ci. Naprawdę ci wierzę - skłamał, jednak chciał… hm… wierzyć we własne słowa. - Chciałbym zapewne wiedzieć, dlaczego obecny karczmarz zalazł pani szwagrowi za skórę. Ale nie będę naciskać. Mogę jedynie obiecać, że jeżeli nie będziesz chciała, żeby ta informacja trafiła dalej, będę milczał. I jeżeli nie musisz jeszcze wracać do domu, do córki, to chętnie z tobą jeszcze porozmawiam. - Zielarz wskazał kobiecie fotel i czekał na odpowiedź.
Kobieta łagodnie podeszła i usiadła we wskazanym miejscu. Na jej twarzy malowało się zmęczenie ale też i ulga. To, że Rodolphe jej wierzył wiele dla niej najwyraźniej znaczyło. Znachor znał się na ludziach trochę, a z wdowy czytał jak z otwartej książki.
- Christo boi się, że karczmarz go rozpozna. Że wskaże go jako jedno z oprawców, a z braku innych winnych, pójdzie na szubienicę. Choć to wszystko nieźle popaprane... Christo zaklinał się, że pan Eldritch nie żył, gdy przemycał go do Szuwarów. Wwoził rzeką ziemnego trupa! Teraz ten trup polewa piwo w gospodzie, a prawie wszyscy, którzy cokolwiek mieli z tym przemytem wspólnego, nie żyją.
Simone poprawiła się na fotelu jakby się nieco ożywiła. Jej senność gdzieś prysła nagle.
- Gdyby szanowny mer.. gdybyś, póki jeszcze jesteś merem napisał jakiś akt ułaskawiający.. to może Christo wróciłby do miasta by wszystko wyjaśnić? Pewnie, że z niego przestępca i niejedno zbroił. Ale nie jest mordercą. A mnie ten oberżysta.. żywy trup przyprawia o gęsią skórkę…
- Może warto porozmawiać jeszcze z panem Eldritchem? Bo on, jakby na to nie patrzeć, powinien mieć co powiedzieć na ten temat. Akty ułaskawiające nie są w mojej mocy - “A przynajmniej nic o tym nie wiem i ty też nie musisz wiedzieć” - więc nie mogę tego zrobić. Jedynie normalna rozprawa mogłaby tutaj pomóc. Jeżeli twój szwagier stawiłby się na nią, to sądzę, że jeżeli faktycznie nie jest winny morderstwa, to skończyłoby się na grzywnie. Nikogo nie skazuje się na szubienicę, bo inni winni zniknęli.[/i]
Rodolphe dotknął delikatnie dłoni Simone, żeby ta czuła jego wsparcie. Wydobycie informacji od tej kobiety okazało się bardzo prostym zadaniem, ale przy okazji jej po prostu współczuł trudnej sytuacji.
- Może byś coś zjadła, pani Simone? Zdaje się, że mam tutaj jakieś składniki na sałatkę i trochę chleba i masła.
- Już dawno nikt mi nie podał czegoś do jedzenia - uśmiechnęła się praczka niepewnie, a jej oczy zrobiły się nieco szkliste. Uciekła wzrokiem płochliwie od spojrzenia gospodarza.
- I tak długo nie zostanę. Pewnie córka zachodzi w głowę, gdzie też się podziewa jej wyrodna matka - Powiedziała smutno - Ale bardzo dziękuję za troskę. Naprawdę to doceniam.
Kobieta odwzajemniła dotyk.
- Co do Christo… Żeby go skłonić do powrotu, muszę mu coś obiecać. Jakiś gwarant. Cokolwiek więcej niż to, że dostanie uczciwy proces. Nie wróci, jeśli będzie gnił w areszcie jak ten, co go tam trzymacie… Ktoś musi być po jego stronie. Nie chcę w tym wszystkim zostać sama… Może pan, panie Rodolphe pójdzie tam na te bagna? Porozmawia z nim? To byłoby chyba najbezpieczniejsze…
Pójść na bagna, szukać przestępcy podejrzanego o zabójstwo i porozmawiać z nim? Brzmi jak plan godny wielkiego kretyna. Tylko jak tutaj odmówić tej kobiecie? Cholera!
- Będę to musiał przemyśleć, panie Simone. Sama wyprawa na bagna z chęcią znalezienia kogoś, kto znaleźć się nie chce dać jest bardzo trudna i niebezpieczna - mówił, przygotowując późną kolację. - A po drugie, to nie wiem czy pan Christo będzie chciał ze mną porozmawiać, zamiast… Powiedzmy, że mu w pełni nie ufam. Zjedzmy, potem odprowadzę cię do domu. A jutro jeszcze raz porozmawiamy, zastanowię się jeszcze nad tym kłopotem.
- Dobrze - Zgodziła się kobieta - Też wydaje mi się, że rozmowa może poczekać.
Simone była dużo spokojniejsza niż jeszcze chwilę temu. Widać, wydawało jej się, że sprawy są w dobrych rękach. Przynajmniej na razie. Wypracowali przecież tyle wspólnych koncepcji…
Rodolphe znał tę kobietę trochę i wiedział, że potrafi być zmienna. Tym razem jednak, w twarzy praczki znachor zobaczył odprężenie. Być może to również zasługa ziół, którymi ją poczęstował, późnej pory i ciepła strzelającego kominka...
- Cieszę się, że mogliśmy porozmawiać, panie Trottier. Pańska pomoc wiele dla mnie znaczy…- Simone uniosła leniwie kubek ciepłych ziół i wzięła mały łyk. Nie spuszczała tym razem wzroku. Jej oczy wpatrywały się w gospodarza jakby odkryła w nim coś nowego. Coś czego do tej pory nie dostrzegała.
- Cieszę się również. Chodźmy zatem. Nie każmy Joelle dłużej na panią czekać.
Rodolphe pomógł Simone wstać i ruszył z nią w stronę jej domu.

***

Dom Girardów położony był w północnej części miasta, ponad 50 metrów od chatki Rodolphe. Oboje przeszli placem, mijając w dali wciąż hałasującą biesiadę w ‘Kocurze’. Było to nawet krzepiące, gdyż para spacerowiczów nie musiała czuć się tak bardzo samotna.
- Ze swoją córką prawie w ogóle nie rozmawiam - powiedziała Simone, gdy dochodzili już do jej domu - Znika na całe dnie. Przesiaduje godzinami z naszym kowalem, a po nocy podobno przesiaduje w tych melinach na południu. Nie wiem czy powinnam się martwić.
Kobieta stanęła przy drzwiach i odwróciła się twarzą do mężczyzny.
- Dziewczyna jest w wieku, kiedy wszystko jest ciekawe poza obowiązkami i domem. Warto wiedzieć co robi i rozmawiać z nią na tyle, na ile będzie chciała, ale ograniczanie jej nie ma sensu. Jeżeli dobrze ją wychowałaś, to wszystko powinno być dobrze. Możesz mnie także nie słuchać, wszak samemu nie mam dzieci.
Rodolphe głęboko wciągnął powietrze i odetchnął spokojnie.
- Dobrej nocy, pani Simone. Mam nadzieję, że będziemy mieć jutro okazję porozmawiać.
Pożegnawszy się, zielarz ruszył do domu, by otulić się kołdrą i na chwilę zapomnieć o wielorakich problemach tego spokojnego zadupia, jakim są Szuwary. A przynajmniej jakim były do niedawna.