Muł stał tam, gdzie został przywiązany. Może nieco wydeptał więcej krzaczorów. Nie wyglądał na szczęśliwego, w końcu przestał całą noc w ulewie, wśród walących piorunów. Okoliczne krzaki i roślinki dostarczyły mu jednak zajęcia, więc wszystko na długość lejcy było wygryzione. Na widok Pężyrki gramolącej się z krzaków, zaryczał.
- No już, już, jestem! - Uspokajająco zaczęła przemawiać do Kichota, odplątując go spośród gałązek. Zdecydowanym ruchem wyciągnęła go na drogę, poklepując cały czas po szyi, głaszcząc za uszami i po pysku.
- Mój dzielny Kichocik, taaaki dzielny mułek był, tak? Taki dzielny! Dostaniesz potem coś dobrego mój dzielny! - zagadywała swojego dzielnego wierzchowca, jakby zapominając na chwili o obecności Gasparda.
Po chwili takiego głaskania i uspokajania, Pężyrka zanurkowała w swoje juki, wydobywając dwie flaszeczki. Pierwsza - ta znaleziona, zawierała eliksir leczący, druga - ta wygrana od gnollicy, była tak wytęsknikonym napojem, najlepszym na ukojenie nerwów.
Pężyrka odkorkowala pierwszą, wypiła pół, resztę podając Gaspardowi.
- Masz, to ci pomoże na zdrowie, dosłownie - wcisnęła mężczyźnie buteleczkę, zabierając się za drugą i wykonując szybkie trzy łyki - Uff - odetchnęła, czując przyjemne ciepło rozchodzące się po przełyku do żołądka.
Mężczyzna taktownie przemilczał powitanie krasnoludki z jej mułem - kto jak kto, ale akurat on nie miał prawa osądzać innych w materii niezdrowego przywiązania do zwierząt.
- Okradziony… To w sumie za dużo powiedziane - mruknął z ponurym uśmiechem przyjmując od Pężyrki pierwszą z flaszek. - Rabunek był raczej w moim przypadku, jak to mówią, data occasione. Bardziej zależało im na obiedzie, niż kosztownościach. - Pociągnął łyk i skrzywił się czując brak alkoholu, ale dzielnie upił jeszcze trochę i znacznie ciszej dodał. - Nie żebym w ogóle miał jakieś kosztowności.
Lokaj tymczasem, najwyraźniej zupełnie już przyzwyczajony do obecności wojowniczej saperki, jak gdyby nigdy nic, z typowym dla siebie wyczuciem sytuacji usiłował stanąć na dwóch łapach i wsunąć nos w juki Kichota.
- Hej, hej, hej! - Gaspard poderwał się widząc co wyczynia dalmatyńczyk i natychmiast do niego doskoczył. - Nawet jeśli znalazłbyś tam jakiegoś królika, to pewnie zaraz eksplodowałby ci prosto w pysk. - Zawiesił na chwilę głos. - To by w sumie byłby niegłupi pomysł. Masz może jeszcze to cudo, które spłoszyło tą śliniącą się abominację? - Zwrócił się z nadzieją w głosie do krasnoludki.
- Mam. Ale wolałabym oszczędzać po prawdzie. Zawsze mogę zrobić, ale na to trzeba spokojnego miejsca i czasu - odpowiedziała, otwierając znów juki i podając psu kawałek nieco podsuszonego chleba. - Nie są to rarytasy, ale potem znajdziemy coś lepszego.
Poniewczasie przypomniała sobie i o Gaspardzie i sobie, wyciągając ze swoich zapasów ser oraz resztkę chleba, kozikiem uformowała z tych składników kilka kanapek. Podmieniła butelki, które trzymał mężczyzna na jedzenie, na ramieniu zawiesiła mu kawałki materiału, odplątała Kichota i oznajmiła krótko:
- Jedzenie, czy kosztowności, złodziejstwo się karze. Idziemy ratować twoje buty i resztę dobytku. Jak chcesz na bosaka, to na bosaka, możesz oddać materiał - wskazała na to, co zawiesiła mu na ramieniu i ruszyła przed siebie, po czym zatrzymała się - Prowadź, bo nie wiem gdzie iść - dodała zawstydzona.

Las ładnie pachniał po porannej ulewie. Ten zapach uświadomił Remiemu, że gdyby nie te wszystkie wydarzenia z ostatniego tygodnia, najpewniej też kierowałby się teraz do lasu. Tyle, że szedłby do pracy, a nie kierował grupą ścigającą bandytów. Co to się teraz porobiło - bartik pozwolił sobię na tą krótką refleksję. Zaraz jednak otrząsnął się z tych myśli. Stał właśnie w miejscu w którym zamordowano Brassarda i choć Remiemu jego nowa rola niezbyt przypadła do gustu, podjął się jej i zamierzał ją wypełnić. Martin wymamrotał pod nosem szybki pacierz, bo zapewne nie zdążą wrócić na pogrzeb i wyprostował się. Czas, aby podjąć jakieś decyzje.
-[i]Potrzebujemy zwiadu - oświadczył.
-[i]Quentin i Rab - zwrócił się do orczycy i zbieracza - [i] pójdziecie kawałek śladem tego wozu. Zwróćcie uwagę czy droga jest przejezdna, bo mogli spróbować ją czymś zablokować i czy jest często używana. Wróćcie za pół godziny, godzinę albo gdy natkniecie się na coś podejrzanego - Remi na chwilę się zawahał po czym dodał - [i] W razie kłopotów strzelajcie. Powinniśmy usłyszeć huk.
-To jasne jak słońce - rzuciła Rab i razem z Quentinem pognali już za chwilę na szpicę. Do Martina dokuśtykał zaś Patric i Bruno.
- Czasem mnie nie odsuwaj, panie Martin - powiedział ten pierwszy - Tu wszyscy kuśtykają prawie, więc niczym gorszy nie będę. No. Pójdę teraz naładować broń .
- Według mapy, jest dalej to rozlewisko. Możemy tam założyć obóz, jakby zwiad potwierdził, że jest bezpiecznie - zaproponował Bruno. Rozstawimy tam wozy, nanosimy chrustu i drzewa na osłony, jakby nam przyszło się wycofać.
Na twarzy Martina zagościł delikatny uśmiech, kiedy usłyszał wypowiedź Patrica.
- Świetna z nas drużyn a pościgowa, nie ma co - powiedział Remi w nagłym przypływie dobrego humoru. Dobrzy byli z nich kompani, chociaż może sprawnością nie mogli się teraz pochwalić.
- Brzmi dobrze. Zobaczymy co z drogą - zwrócił się do Bruna.
- Przepraszam panowie, ale teraz muszę porozmawiać z Hoe. Przygotujcie się do dalszej drogi - Remi kiwnął im krótko głową i zaczął rozglądać się za rzeźniczką.

Hoe stała oparta obok wozu i nabijała właśnie muszkiet. Nie była ostatnio zbyt rozmowna, a jej celem stała się ochrona młodego Zdzicha. Obok niej siedział właśnie ów młodzieniec i zabezpieczał patrony przed zamoknięciem.
Remi bezzwłocznie udał się w ich stronę.
- Właśnie cię szukałem - powiedział Martin do towarzysza orczycy. - Bruno i Patric potrzebują pomocy. Mógłbyś się tym zająć ? - bartnik poważnie popatrzył na chłopca. W rozmowie z rzeczniczką będzie musiał poruszyć także jego temat i nie chciał, żeby ten się o tym dowiedział zbyt szybko.
- Jasne! - Ochoczo wykrzyknął Zdzich i zerwał się na nogi - W zasadzie, to już skończyłem z tymi patronami, pani Hoe.
I pobiegł. Widać było, że czuł się tu dobrze, a wyprawa była dla niego nie lada wydarzeniem.
Remi badawczo popatrzył na orczycę.
-Bruno zaproponował rozbicie obozu nad rozlewiskiem. Jeśli zwiad potwierdzi, że jest tam bezpiecznie to tak zrobimy - powiedział.
- Myślę, że Zdzich i gnolle mogliby zostać w obozie - dodał Martin po chwili.
- To dobry plan, Remi. Myślę, że ja będę też w odwodzie. Jakbyście wpadli w tarapaty. Co ty na to? - Hoe odłożyła muszkiet - Będą miała oko na was i na tyły. Powinniśmy zresztą po zwiadzie się wszyscy zebrać i zaplanować co dalej.
Martin uśmiechnął się. Niby on podejmował tu wszystkie decyzję, ale akceptacja Hoeth była dla niego ważna. Chociaż wolałby mieć ją w ataku, to rozumiał, że nie można posłać wszystkich sił na czoło.
- Brzmi dobrze. Nie będę ci więcej zawracał głowy. Quentin i Rab pewnie niedługo wrócą i trzeba przygotować się do drogi - Remi postał jeszcze chwilę po czym kiwnął głową orczycy. Powinien sprawdzić co porabiają pozostali.

***

Niebo nadal było zachmurzone i wisiało ciężko nad lasem. Quentin bezszelestnie wyłonił się z krzaków, a z nim podążała topornie “Rab”. Szybko znaleźli się u dowódcy wyprawy z meldunkiem. Lub czymś podobnym.
- Droga jest w miarę bezpieczna. Przez najbliższe 10 minut, czyli do jeziora, mniej więcej, droga jest szeroka, dzika i nieco błotnista - Opowiadał krasnolud, a zebrany tłum kilku towarzyszy go słuchał.
- Dalej już trzeba pieszo. 1km po gęstym lesie. Są pułapki, ale udało się niektóre oznaczyć - Zwiadowca pokazywał na mapie gdzie, co i jak - Podeszliśmy na odległość około 200m od niewielkiego wzgórza, które jest rzadko porośnięte drzewami.
- W sumie takie łysawe…- uzupełniła informacje ‘Rab’
- No - Przytaknął Quentin - Stoi tam chatka i jakieś gospodarcze budynki. Bałagan generalnie. Pasie się wół w okolicy i nikt go nie pilnuje, choć ktoś tam łazi. Słychać było wrzaski jakieś.
- Dalej już mogli nas zauważyć - Skomentowała orczyca i dodała - Łyso jest i nie ma za czym się schować. Tak więc słabe jest podejście.
Martin pokiwał głową słysząc te informacje.
- Dobrze się spisaliście - pochwalił zwiadowców, po czym odwrócił się do całej grupy pościgowej. Przez chwilę milczał, jakby zastanawiał się co powiedzieć lub chciał po prostu skupić na sobie uwagę słuchaczy.

- Rozbijemy obóz nad jeziorem - oświadczył głośno. - W ten sposób będziemy mieli możliwość wycofania się, gdyby coś poszło nie tak. Część grupy zostanie w obozowisku. Ufortyfikują obóz, gdybyśmy musieli się bronić - bartnik przerwał na chwilę, by wszyscy przetrawili te informacje.
- Druga grupa -podjął - ruszy do tego gospodarstwa. To trochę dziwne miejsce do zamieszkania. Możliwe, że to jakiś wolny duch wybrał życie z dala od cywilizacji. Ale bardziej prawdopodobne jest to, że jesteśmy niemal u celu.
- W drodze do jeziora nie powinniśmy mieć problemów, ale lepiej być ostrożnym - dorzucił przypominając sobie dzikoświnię. - Dlatego Rab pójdziesz przodem. Znasz drogę. Szykujcie się ! Za dziesięć minut ruszamy.
Zebrani milicjanci kiwnęli głowami i każdy ruszył by się przygotować.
- Jakiego rodzaju są te pułapki ? - Remi zaczepił jeszcze krasnoluda, kiedy wszyscy rzucili się do wozów.
- Nic skomplikowanego. Przykryte doły, wnyki, potykacze. Nie sądzę by było tego tam więcej. - odpowiedział Quentin.
Remi pokiwał z namysłem głową. Pewnie poświęcą na to trochę czasu, ale raczej dadzą sobie z tym radę.
- Dzięki - mruknął do zbieracza.
Zaraz zresztą tamten musiał się oddalić, aby zająć miejsce wśród pokrzykującej gromady na wozach. Remiemu także nie pozostawało nic innego do zrobienia i wkrótce uspokojona już drużyna pościgowa ruszyła w drogę ku miejscu na nowy obóz.

Sophie odrzuciła pierzynę i przeciągnęła się powoli, aż wszystkie kręgi wróciły na swoje miejsce. Zawsze, gdy budziła się później, była niezmiernie zmęczona. Niskiej klasy posłanie jedynie pogorszyło sprawę.
Pogoda za oknem była niewyjściowa, jednak w południe nie przystało siedzieć w karczmie i czytać księgi, jak początkowo planowała.
Dziewczyna uporządkowała pościel, obmyła twarz i osuszyła ją szarym materiałem. Przebrała się w ciemnofioletową koszulę, z eleganckim kołnierzem i bladą, wymyślną koronką, udrapowaną na piersi. Włożyła również ciemną spódnicę. Długą i prostą.
Ubrana usiadła do stolika.
Przeczesała i ułożyła ciemne włosy, a następnie z pietyzmem wyłożyła zawartość skórzanej torby, na zniszczony, drewniany blat.
Przeżuwając kawałki suszonej ryby z ziołami, zaczęła czyścić rękojeść otrzymanej niedawno broni. Był to solidnie wykonany, choć na szczęście nie tak ciężki, pistolet, o delikatnych, mosiężnych elementach. Gładka i wyprofilowana rękojeść. Drewno wzdłuż lufy było nieco spękane i wyschnięte.
A brudny jak dziewięć nieszczęść!

Po kilku minutach spojrzała zadowolona, na wyczyszczoną broń. Wypolerowany metal błyszczał niczym złoto, a mocne drewno dodawało mu szlachetności… i powagi.
“Piękny i niebezpieczny... “ pomyślała młoda Wiedźma, unosząc lewy kącik ust, z niejakim rozbawieniem. Nabiła broń, po czym na powrót owinęła ją w materiał i schowała do torby. Po chwili znalazł się w niej również krótki nóż, o trzonku z drewna orzecha, niewielka, skórzana książeczka, jak i owoc, którego wczoraj nie zjadła. Mieszek z pieniędzmi schowała za ciemnym, materiałowym pasem na talii.
Karty, maść i niewielką buteleczkę przeniosła do kuferka i zamknęła jego wieko.

Oczyściła jeszcze trzewiki, oraz utytłany bagaż, po czym przemyła dłonie i poprawiła prosty, miedziany pierścień na palcu.
- O nie, nie, mon amie. - przypomniała sobie. - Nie możesz ze mną iść. Zostań i bądź czujna. - powiedziała w przestrzeń, wycierając dłonie. - Niedługo wrócę.
Z torbą na ramieniu zabrała kluczyk ze stolika. Z lekkim trudem sforsowała zamek i wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi.


Przed karczmą stał jeszcze wóz, po niedawnym wyładunku. Trzech mężczyzn, w tym największy, o ogromnej ilości splątanych włosów, w kolorze starej marchwi, przenosiło na wagę sporych rozmiarów worki. Przy wadze stała zaś siwowłosa kobieta. Postura i gabaryty wskazywały, że zapewne była krasnoludką.
- Bonjour. - powiedziała uprzejmie Sophie, przeczesując palcami nienagannie ułożone włosy i uśmiechając się nieznacznie, do zajętej czwórki mieszkańców.

Spojrzała na blade, zachmurzone niebo z niepewnością. Widać było, że deszcz padał przez całą noc, a nawet jeszcze przez większość poranka. Ciekawa była, czy pogoda zawsze tak tu wygląda.
Zobaczyła, że karczmarz właśnie dochodził do budynku świątyni, która w ten dzień wyglądała jeszcze bardziej smutno i jeszcze bardziej przygnębiająco, niż pozostałe, smutne i przygnębiające, budynki tego miasteczka.

Dziewczyna rozejrzała się za jakimś ciekawym punktem krajobrazu, od którego można by zacząć poznawać mieścinę.
Na południowy zachód od karczmy, na wzgórzu stała piękna rezydencja, z ozdobną basztą. Trochę na uboczu, jednak wciąż w bliskim zasięgu innych zabudowań. Był to również drugi co do wielkości budynek w Szuwarach.
Położenie i osobliwa konstrukcja wskazywać mogły, na znaną powszechnie megalomanię magów, czy uczonych. Dziewczyna postanowiła właśnie tam rozpocząć swój poznawczy spacer.

Wpierw wstąpiła jeszcze, do niewielkiej piekarni, z której unosił się bajeczny wręcz zapach maślanych wypieków.
- Bonjour monsieur! - powiedziała od progu, do niewysokiego, pulchnego mężczyzny, krzątającego się przy piecu.
- Witam, witam! - odrzekł uśmiechnięty jak zwykle halfing, otwierając właśnie drzwi piecyka, z którego buchnął żar i włożył blachę, z świeżo ugniecionymi bułeczkami.
- Akurat trafiła panienka na nowe, jeszcze ciepłe pieczywko! - Piekarz wytarł grube paluchy w białą ścierkę i stanął za ladą.
Dziewczyna zbliżyła się, do wystawionych wypieków.
- Poproszę tego maślanego rogalika z owocami i może… - zastanawiała się przez chwilę. - Może jakieś ciasteczka? - spojrzała pytająco, na zadowolonego mężczyznę, nie znalazłszy żadnych przed sobą.
- Już podaję. Ciasteczka mam tylko suche z suszoną śliwką. - odparł sprzedawca i chwycił bułę by ją podać. Następnie otworzył szufladę i wyjął niewielki woreczek. - Bardzo się kruszą, stąd w takim pakunku. To wszystko? - zapytał.
- Tak, raczej wszystko… - powiedziała powoli, spoglądając jeszcze na półki. W międzyczasie wyjęła zza pasa sakiewkę z pieniędzmi. - Ile płacę? - zapytała z przyjaznym uśmiechem, przenosząc wzrok na sprzedawcę.
- Razem to będzie 21 pensów. - Smakołyki znalazły się tuż przed klientką. Halfing wytarł ręce, a uśmiech nie znikał z jego twarzy - Ja panienki chyba jeszcze nie poznałem?
- Pewnie nie. - odpowiedziała, wyjmując niewielkie monety. - Jestem w miasteczku od wczoraj. Przyjechałam w odwiedziny. Dopiero poznaję okolicę. - dodała, podając wyliczoną należność. - Wie pan może, co to za budynek stoi na południowo-zachodnim wzgórzu? - co mówiąc wskazała kierunek, gdzie mniej więcej stała widziana wcześniej baszta.
Halfing zmarszczył na chwilę czoło, starając się domyślić, o jaką lokację chodzi. Następnie jego oczy zrobiły się nieco większe.
- Chodzi panience o dom maga?! Ten dom na wzgórzu z wieżą? - Otyły piekarz przełknął ślinę i pokręcił znacząco głową - Niech panienka tam nie chodzi. Tam nawet szeryf przepadł bez wieści, a nasz kochany golem ledwo się z tej wizyty wykaraskał. A i tak leży bez czucia, biedaczysko.
Sophie otworzyła szerzej oczy. Magowie zwykle nie byli tak niebezpieczni. Nawet to, że jego dom stał tuż przy miasteczku, dawało znać, że nie był szaleńcem, czy odludkiem. W przeciwieństwie, do mieszkającej na bagnach wiedźmy, której większość mieszkańców zapewne powinna się wystrzegać.
- Doprawdy? - zapytała z niekrytym i całkiem słusznym zdziwieniem. - Mag porwał lub nawet zabił szeryfa? A co na to władza? W mieście nie może bezkarnie mieszkać ktoś tak niebezpieczny. - dodała, odbierając wypieki. Ciasteczka schowała do torby, a rogalik trzymała w dłoni, z zamiarem zjedzenia go na drugie śniadanie.
- Nasz mag, pan Alexandre Buibor już dawno zaginął. Jego dom od tamtej pory stał się czarną dziurą w naszym miasteczku. Nikt o zdrowych zmysłach nie zagląda na to niewielkie wzgórze. Podobno życie tam można stracić. - odpowiedział z przejęciem piekarz.
- Dawno? Czyli nie wtedy, gdy reszta zaginionych? - dopytywała zaskoczona. - Nikt nie próbował tego wyjaśnić? Może monsieur Golem coś pamięta? Czy mimo braku czucia jest przytomny? - zasypywała przejętego halfinga pytaniami, choć zdawała sobie sprawę, że skoro to szeryf zaginął, miasteczko było w niemałych tarapatach, ze znalezieniem sprawcy tego całego ambarasu.
- W sumie za bardzo się tym nie interesowałem… - odpowiedział bezstrosko halfing. - O szczegóły trzeba by pytać mera. Pana Trottiera.
Zadzwonił dzwoneczek u drzwi i do środka wszedł mężczyzna, którego Sophie chyba już dziś spotkała przy gospodzie.
- Dzieńdoberek! - odezwał się człowiek, który wniósł dwa płócienne, pełne worki. - Torfu przyniosłem.
- A tak. Dziękuję Szymonie. - odezwał się właściciel i przeprosił Sophie, by przyjąć dostawę.

Wychodząc z piekarni odszukała wzrokiem górującą nad dachami budowlę i skierowała się w jej stronę. Jeśli piekarz miał rację, powinna zbadać to miejsce osobiście. W końcu z magią miała co nieco wspólnego.
Po drodze minęła niewielki, zaniedbany budynek z kramem i wieżą. Napis nad drzwiami brzmiał “Les Tute”, a na wystawie można było doszukać się prawie wszystkiego. Po prawej zaś znajdował się krawiec. W ładnie utrzymanym ogródku właśnie zaczynały kwitnąć pierwsze wiosenne kwiaty.

W miarę zmniejszania odległości dzielącej ją od celu, zaczynała czuć narastający niepokój. Coś było nie tak.
Stojąc u podnóża wzniesienia dostrzegła jakieś kształty, leżące na ziemi przy budowli maga. Nierozsądnym byłoby dłużej czekać. Młoda wiedźma zamknęła oczy, a pod powiekami źrenice uciekły w głąb oczodołów, wypełniając je niezdrową, poznaczoną siecią czerwonych naczyń krwionośnych, bielą.

Jeśli ktoś kiedyś został z rozpędu popchnięty z całą mocą na ziemię, to może mniej więcej orientować się, co czuła teraz Sophie. Kręciło jej się w głowie, a nogi zadreptały w miejscu.
Astral jej nie przyjął. Odrzucił tak, jak balista miota swoje pociski. Było to uczucie kompletnie nowe dla młodej wiedźmy. Nigdy, w całej jej skromnej nauce, nikt nie mówił o tym, że Astral może stawić taki opór.
- Uuuch… - jęknęła cicho dziewczyna, gdy tylko odzyskała oddech. Zaskoczona i zdezorientowana leżała teraz na ziemi. W ręce nadal trzymała rogalik, z którego wypłynęło na wierzch trochę morelowego nadzienia.
Powoli podniosła się, próbując przeanalizować, co się właśnie stało. Wokół wzgórza aż emanowała tajemnicza energia. To ją wcześniej wyczuła i to ona musiała wypchnąć ją z Astralu.
Mokra trawa na szczęście jedynie lekko zmoczyła ubranie, więc po wygładzeniu spódnicy nie wyglądała najgorzej. Gdyby wpadła w błoto, musiałaby wrócić do karczmy, aby się przebrać.
W zamyśleniu ugryzła kawałek rogalika, razem z nadzieniem na wierzchu, po czym postanowiła przyjrzeć się podejrzanej siedzibie maga, nie korzystając na razie z Astralu. Rogalik był wyjątkowo miękki i smaczny, a słodkie nadzienie przyjemnie pobudzało kubki smakowe.

Dom maga wyglądał na zadbany i nieco lepszy, niż reszta budynków w okolicy. Podwórko porastały co prawda krzaki i wysoka trwa, ale reszta wygląda całkiem zacnie. Płotek, drzwi i okiennice były nawet zdobione. Parapety solidne. Dach wyremontowany. Mag, który tu urzędował, musiał być bogaty.
Nie wszystko jednak pasowało, do idyllicznego obrazka. Gęsta trwa skrywała co najmniej dwa truchła. Wielka, szkieletowa łapa wystawała delikatnie ponad ledwo żywe krokusy, które walczyły z inwazją chwastów. Sophie dojrzała tam też kilka elementów garderoby i ślady ognia. Na ganku zaś leżało kilka dużych kamieni, które zupełnie nie pasowały do tego miejsca. Jakby ktoś je tam nawrzucał, niszcząc donicę i jedną skrzynię.
Dziewczyna pewnie podeszłaby bliżej, by to zbadać, gdyby nie drgające powietrze. Dom otaczało pole magiczne, które zapewne broniło dostępu przed intruzami.

Nie mogąc się zbliżyć, a równocześnie zdając sobie sprawę, że stanie na widoku, szczególnie w tych okolicznościach, nie jest zbyt bezpieczne, odeszła nieco od granicy wyczuwalnego pola magicznego.
Miała nadzieję, że wśród leżących w zaroślach szczątkach, nie było martwego maga, czy też szeryfa, jednak nie mogła tego stwierdzić na pewno. Kawałki ubrania były zbyt zniszczone. Trawnik wyglądem przypominał pobojowisko. Być może mag stoczył tu z kimś walkę. Lub, co gorsza, z CZYMŚ.

Znalazłszy się we w miarę bezpiecznej odległości, czyli nieco dalej niż za pierwszym razem, młoda podróżniczka Astralu postanowiła spróbować odwiedzić go raz jeszcze. Tym razem była ostrożniejsza, bowiem wiedziała już, co może ją czekać. Wpakowała pozostałą połówkę maślanego rogalika do torebki z ciasteczkami, by nie musieć się nim rozpraszać (i żeby przypadkiem nie upadł na ziemię), po czym zamknęła powieki, skupiając się na wkroczeniu w Astral.

Odgłosy wokół cichły powoli, zamieniając się w głuchy, jednostajny szum. Sophie poczuła opór i przez chwilę mocowała się, by Astral ją wpuścił. Musiała użyć sporo swojej siły i bardzo się skupić. Stopniowo, zanurzała się w nim tak, jak mucha w miodzie. To co jeszcze przed chwilą było budynkiem lub drzewkiem zamieniało się w kłębowiska drobnych żyłek, z których zbudowany był cały świat astralny. Każda taka nitka była nośnikiem informacji. Zapisem dziejów.
W końcu przed jej oczyma rozpostarł się obraz Szuwarów. Taki, jakim go widział Astral. I było to zupełnie coś odmiennego od tego, jak powinno to wyglądać. Skala wielkości wzoru, jego złożoność, chaos i plątanina informacji wręcz przerażały. Sophie nie była w stanie połapać się, co tam się działo, co z czym było powiązane i co reprezentowało. Wokół niej wybuchały kanonady impulsów magicznych, a informacje wdzierały się niebezpiecznie do głowy młodej dziewczyny w losowej kolejności, mamiąc, kusząc i kłamiąc.
Czuła na klatce piersiowej oddech tego miejsca. Jakąś jego krwawą, mroczną historię. Ból, tajemnicę i jeszcze kilka emocji, których nazwać teraz nie potrafiła.
Nie sposób było utrzymać się w Astralu tak długo w tym miejscu. Ilość bodźców była tak silna i zmasowana, że panna d'Artois gwałtownie otworzyła oczy, przbudzając się z dziwnego majaka. Widać, odwiedziny przestrzeni astralnej w tym mieście zapowiadały się jako wyzwanie…
Miejsce to skrywało jakąś wielką tajemnicę i nie chciało, by ktokolwiek się o niej dowiedział. Dysponowało też mocą, która była Sophie nieznana.

Dziewczyna nie była na to przygotowana. Jej szczątkowa wiedza nijak nie pozwalała zrozumieć, co też wydarzyło się w tym miasteczku. Natłok informacji skutecznie uniemożliwiał korzystanie z Astralu.
Miała szczerą nadzieję, że zagrożenie nie było już aż tak poważne, jednak zdawała sobie sprawę, że nie należy go lekceważyć. Bez szeryfa, maga, czy nawet wiedźmy, mieszkańcy byli w niemałych tarapatach. Być może w domu Starej Marie znajdzie jakieś informacje na ten temat. Istniała całkiem spora szansa, że wiedźma miała w tym wszystkim jakiś udział. Czy przyczyniła się do tajemniczych zniknięć, czy też nieudolnie próbowała im przeciwdziałać, w swojej siedzibie powinna mieć jakieś notatki lub choćby pomocne księgi.
Sophie miała kolejną zagadkę do rozwiązania i kolejne braki w wiedzy, które nagląco musiała uzupełnić. Na nieszczęście jej niewielki zbiór zabranych na wyjazd książek, był w znacznej mierze podręcznikami magii praktycznej, historii magii, czy poradnikami.

Serce tłukło się w jej piersi, a płuca nie nadążały z nabieraniem powietrza. Oddalając się szybkim krokiem, od zaklętej siedziby, skierowała się na rynek handlowy Szuwarów. Chciała jak najszybciej schronić się pomiędzy zabudowaniami. Na rynku stało sporo najróżniejszych sklepików, kramików i warsztatów, a mieszkańcy, jak zawsze, zaaferowani byli codziennymi sprawami. Było to zapewne handlowe centrum miasteczka, bowiem więcej tu było życia i ruchu, aniżeli na faktycznym głównym placu miasta, stojącym pusto całymi dniami.

Sophie obeszła placyk, okrążając niedziałającą i lekko wysłużoną fontannę w jego centrum, po czym wyszła przez południową bramę, na nieco mniejszy placyk. Obeszła niewielką kamienną studnię, oglądając maleńkie kramiki, o kolorowych zadaszeniach z grubego płótna.
Niestety nie bardzo cieszyła się tą przechadzką, bowiem jej myśli w zupełności zaprzątały problemy, jakie dopiero co pojawiły się podczas wizyty w Astralu.

Wychodząc z ryneczku minęła cudaczną, wąską, wysoką i koślawą wieżyczkę, stojącą na granicy miasteczka. Dalej nie było już więcej budynków. Dziewczyna skręciła na wschód, krocząc już po wyłożonym drewnianymi balami chodniku, a zaraz ponownie, tym razem na północ.
Jej oczom ukazała się dość sporych rozmiarów budowla. Miała aż trzy piętra i wskazywała, że właściciel był całkiem zamożny. Niestety lata jej świetności już przeminęły, jak zresztą całych Szuwarów.
U końca chodnika dostrzegła już znajomy, pusty plac główny.

Eldritch nie był zadowolony. Prawdę mówiąc był zły. Po spotkaniu z miejscowym kapłanem uświadomił sobie dlaczego czuł do jego rodzaju wewnętrzny wstręt. Indoktrynowani od młodego, zamknięci w obozach piorących mózg, ludzie jego pokroju nie znali się na podstawowych ludzkich fundamentach społecznych i normach współpracy. Szczęśliwie informacje które mu przekazał były szczątkowe. Wszak nie powiedział jak jest tworzony wzór astralny, co jest wymagane by się utrzymał w rzeczywistości, czy chociażby co trzeba zrobić by się posypał, a to dopiero szczyt góry lodowej wiedzy która do niego napłynęła. Lecz przyjdzie jeszcze koza do woza, a wtedy… wtedy będzie przygotowany. Podobną złość czuł na sam fakt wyparcia się bazowych filarów społecznych dyktowanych, w jego mniemaniu, albo głupotą, albo fałszywą skromnością przewodnika duchowego. Jakakolwiek była prawda to już nie było ważne. Nie mniej, poprzedni właściciel karczmy zaginął pozostawiając po sobie wzór astralny… niechybnie czarna magia, nieprawdaż? A ten klecha nie chciał oczyścić energii karczmy zwykłym błogosławieństwem. Cóż, sam sobie radę da, łaski bez!

Nie mniej, nie to go teraz martwiło. Oto bowiem minęły dni od czasu kiedy ostatni raz jadł i pił, czy chociażby spał. Wiedział, że ma to coś wspólnego z tym miejscem, z tą karczmą, a dokładniej z piwnicą. Co jednak było na rzeczy nie wiedział. Wiedział jednak, że będzie musiał coś zjeść i wypić… Jak tylko wróci z sierocińca. Tak, zdecydowanie. Cokolwiek się działo nie było to naturalne, a że brakowało mu danych to nie wysuwał wniosków. Trzeba było podejść do tego na chłodną logikę. Nie inaczej.

Wtedy usłyszył pukanie do okna i stłumiony przez grubą szybę głos dziewczęcia. Eldritch nie namyślając się długo otworzył okno by wpuścić dziewczynę. Cokolwiek wiedziała musiało to być ważne i pilne skoro nie chciała z tym czekać. Cokolwiek to było mężczyzna miał nadzieję, że nie będą to grobowe wieści…
Młoda Vioaline przeskoczyła zgrabnie parapet i otrzepała ubrudzone spodnie.
- Dzięki - Rzuciła od niechcenia i zaczęła rozglądać się po gabinecie - No, no. Nieźle się tu ustawiłeś szefie. Nigdy tu nie byłam. Dostanę coś do jedzenia?
- A jedz, i tak nie jestem głodny. Zjem potem. - powiedział zmęczonym głosem wskazując kaszę - Jak minął dzień?
Dziewczyna pochwyciła talerz i usiadła na blacie biurka.
- Dzięki, dobrze - odpowiedziała z pełną buzią - Mam informację dla ciebie. Tego całego Girarda nie ma w mieście.
Dziewczyna przełknęła z trudem jedzenie, a twarz wykręcił jej grymas.
- Stary.. te twoje jedzenie chyba się zepsuło.. - ledwo wycedziła przez swoje młode gardło.
- Oh… wybacz. - odpowiedział przepraszająco - No cóż, widać spóźniliśmy się z człowiekiem, ale może jeszcze wróci.
Zamyślił się na chwilę patrząc gdzieś w kierunku drzwi i raz jeszcze skupił się na dziewczynie.
- Opowiedz mi coś o sobie. - powiedział przysuwając bliżej naczynie z winem. Wino szczęśliwi się nie psuło… - Mogło trochę wywietrzyć, ale się nie psuje.
Popiła łapczywie jakby chciała ugasić pożar. Smak zepsutej kaszki nie chciał jednak przeminąć, więc dziewczyna skrzywiła się znów.
- Co tu opowiadać? - Wzruszyła ramionami - Niewiele wiem, prócz tego, że znaleźli mnie czternaście lat temu pod drzwiami świątyni. Nie było wtedy nawet jeszcze tego przytułku tutaj. Mniejsza o moją historię. Udało mi się napędzić nieco stracha Gaspardowi, ale i tak może się wygadać tej młodej Joelle Girard. To córa pani Simone. Miaszkają z tym całym Christo. Obie są w miasteczku. Ona jest praczką, a ta młoda zajmuje koleguje się z tutejszym kowalem. A co z moją sprawą? Kiedy mogę prznosić łachy do ‘Kocura’?
- Dzisiaj będę rozmawiał z opiekunkami. Nowy… - tu mężczyzna skrzywił się wymawiając to słowo - ...kapłan, nie był przychylny naszej sprawie, ale czego spodziewać się po człowieku który jest indoktrynowany od dziecka i nie zna społecznych norm dobrego wychowania?
Westchnął i pomasował skroń w zamyśleniu.
- Mniejsza o to. Opiszesz mi opiekunki i podasz ich imiona bym rozpoznał na pierwszy rzut oka? Może erudytą nie jestem, ale wiem co nieco o ludziach, a to mogłoby się przydać. Wszystko co by zwiększyło nasze szanse.*
- Hmm.. niech się zastanowię - Vioaline popkuła się palcem w brodę - Flora jest fajniejsza. Ma czarne włosy i jest młodsza. Z nią dobrze się gada, ale sama nie podejmie decyzji. Sierocińcem zarządza Jaquline. Sztywa, starsza, o jaśniejszych włosach. Nie lubi chyba niczego. Do jej kamiennego serca można trafić chyba tylko w jakiś chory, wężowaty sposób. Doceniając ją na równi z samym Merem, zauważając jej urodę i nie bacząc że ma dyszel w dupie.
- Cóż, to powinno wystarczyć. - stwierdził wstając - Dobra, idę zobaczyć co da się zawalczyć. Lepiej by nas nie widzieli razem. Zawitaj do sierocińca jakieś pięć, dziesięć minut po moim do niego wejściu.
- Zwariowałeś? Nie idę tam jeszcze. Daj coś zjeść.
- Nie karmią was w sierocińcu? Wiesz, jeszcze dla mnie nie pracujesz. - zauważył słusznie - Poza tym, pamiętaj, że będziesz na okresie próbnym tak jak się umawialiśmy. Mamy tu pewne zasady.
- Zasady - zesrady. Karczmę prowadzisz człowieku. Dałbyś coś mlasnąć dziecku jak głodne jest. A w sierocińcu dają jedzenie. Czasem gówniane, ale zawsze coś tam jest. Ostatnio nawet był kurczak dzięki tej paniusi od klechy. To co? Dasz jakiejś zupy?- Rude dziewcze wyszczerzyło zęby w sztucznym uśmiechu.
- Jeśli chcesz tutaj pracować będziesz musiała zmienić swoje nastawienie. - Skwitował Eldritch. - Wejdź drzwiami i poproś. Podstawy dobrego wychowania umiesz prawda? Tu się ich trzymamy, chyba, że klient dokazuje to go traktujemy jak należy i ustawiamy do pionu.
- Ech - dziewczyna pokręciła głową - Sprawdzam czy da się z tobą pracować… Idę. Czas nagli. Jak coś będziesz chciał, wiesz gdzie mnie znaleźć.
- Najpewniej spotkamy się niedługo. Mam w końcu do porozmawiania z opiekunkami. - odpowiedział z uśmiechem - Tak więc do zobaczenia i trzymaj kciuki by się udało.
- No dobrze. Załatw mi przeniesienie, a nie pożałujesz.
Tymi słowami młoda pannica pożegnała się i opuściła lokal oknem prywatnej jadalni Miłogosta, zostawiając pusty kielich po winie.

Rodolphe czuł się ostatnio zagubiony i nie było mu z tym dobrze. Dla oczyszczenia umysłu postanowił wybrać się do lasu i nazbierać nieco ziół, huby i wczesnych grzybów. Coś ciągnęło go w stronę bagien, gdzie zmarła stara Marie. Brakowało mu trochę czarownicy w wiosce. Bez niej wszystko wydawało się takie… zwykłe? Ludzie z problemami nie mieli na kogo narzekać, ludzie z innymi problemami nie mieli się do kogo wybrać. Z mrocznymi myślami i marsem na czole zielarz spacerowym krokiem szedł na wschód, rozglądając się za przydatnymi roślinami.

Ponieważ dobrze znał te miejsca, nie narzekał na brak surowców. Nie tylko te pospolite i łatwe w zbieraniu rośliny, jak ostropest plamisty, tymianek, tatarak czy pokrzywa, wpadały mu prosto pod kozik. W jego torbie znalazły się też rzadsze okazy. Pewnie Trottier znalazłby jeszcze więcej gdyby nie szybko zapadający zmierzch…

Bagna zanurzały się powoli w mroku, a niedawne silne opady, nawet tak dobrze znającemu te miejsca merowi, skutecznie ograniczały poruszanie się. Łatwo było wdepnąć butem w naprawdę głęboką kałużę i go tam zostawić z głośnym mlaskiem. Nie jeden but i niejednego mera bagna już wessały, odessały i wypluły...

“Na przykład Baptiste Bouchard’a” mogło przebiec po głowie Rodelphe.
Jak na zawołanie, bagna właśnie mlasnęły i coś bulgotnęło. Nieopodal, na lewo, bliżej głębokich rozlewisk doleciały mera odgłosy rozmowy.
Czy każda jego wizyta na bagnach musiała kończyć się jakimś spotkaniem? Kto normalny spaceruje po tak nieprzyjemnym terenie? Zielarz westchnął cicho i już prawie zdecydował, żeby zignorować te głosy. Jednak długi czas pełnienia funkcji mera odbiły się najwyraźniej na jego zdrowiu psychicznym i poczuł obowiązek, by dowiedzieć się, cóż się tutaj wyprawia. Zamknął spokojnie torbę na zioła, starając się ich nie pozgniatać, schował nożyk i zaczął nasłuchiwać, starając się rozpoznać głosy. Jeżeli nie byłby w stanie, to chciał przejść nieco w stronę rozmawiających, uważając na co staje, do momentu gdy cokolwiek będzie w stanie rozróżnić w rozmowie.

Rodolphe zgrabnie zbliżył się do powalonego, zatopionego w bagnie i gnijącego pniaka. Swoją wielkością i obrośnięciem mchem i krzakami skutecznie mógł ukryć jeszcze trzech Rodolphów.

W dali zamamrotał męski głos, a kobiecy odkrzyknął już głośniej.
- Nie będę po tobie, ciulu jeden, sprzątać brudów!
- I dobrze! - odparł mężczyzna - I tak mnie już tu nie zobaczysz! A tym bardziej moich pieniędzy! Radź sobie sama, podła suko!.. Ty i ta twoja córa…
Później nastąpiło chlupnięcie i woda zakołysała się mlaszcząc koło pniaka. Gdy mer wyjrzał, spostrzegł ledwo widoczne czółno, które z niewielką lampą oddalało się od brzegu by zniknąć w bagiennych oparach.
Samotna postać, która została na brzegu stała przez chwilę z lampą w ręku. W końcu westchnęła, obróciła się i rozpoczęła kierować się w stronę miasteczka.

Zielarz pożałował swojej przyszłej decyzji, zanim jeszcze się nad nią zastanowił. Wyszedł zza powalonego drzewa, pokazując się, prawdopodobnie, kobiecie.
- Dzień dobry! - A w myślach dodał: “Jesteś kretynem, Rodolphe”.
- Na Drekara!! - Simone Girard mało nie wypuściła rozpalonej lampy z rąk - Moje serce!
Kobieta musiała opanować oddech, bo zaczęła ziać jak po jakimś maratonie. Oparła się ręką o drzewo i dyszała ciężko.
- Ależ mnie mer wystraszył. O matko. O jejku…
- A właśnie panią zobaczyłem, zioła zbieram. I już nie za bardzo mer, pani Girard - spróbował uspokoić kobietę, mimo wszystko uważając na otoczenie. Rodzina Girardów potrafiła całkiem sprawnie sprawiać kłopoty. - Cóż tu pani o tej porze robi? Nie najlepsze miejsce na przechadzkę.
Kobieta pokiwała głową z lekkim uśmiechem. Na twarzy malowała się ulga.
- Bo to nie przechadzka panie Trottier - Sapnęła - To pożegnanie starego drania.
Gdzieś w dali zahuczała sowa.
Rodolphe był dość zaskoczony szczerością, przynajmniej powierzchowną szczerością, kobiety.
- Odprowadzę cię do wioski. Jeżeli będziesz chciała, to chętnie wysłucham co masz do powiedzenia. Czasem warto się nieco wygadać - zaproponował zielarz, nie skrywając swojej ciekawości.

- Mam dość panie merze. Jestem zmęczona. Nie dość, że z córą tyle problemów to jeszcze z tym szwagrem - poskarżyła się kobieta. Wsparła się pod ramię Trottier’a i oddała mu lampę.
- Uciekł. Nie zamierzam za niego nadstawiać karku i kłamać dalej.
Oboje szli pod górę w gęsto porośniętym krzakami lesie, kierując się ku miasteczku.
- Jak pewnie pan wie, mąż mój zginął służąc w wojsku. No i tak właśnie zamieszkałam z tym całym Christo, bratem mojego męża. Nie jest tajemnicą, że bagna zna jak własną kieszeń, bo ciągle coś przemycał. Szuwary, Chlupocice, Pocieszniki. To, że wpadnie w problemy było tylko kwestią czasu.
Rodolphe pokiwał głową, prowadząc kobietę, ostrożnie wybierając dla nich drogę przez moczary.
- Wszystko zaczęło się pół roku temu. Szwagier wpadł w ręce chlupocickich szeryfów, gdy coś tam przemycał. Podobno wsypały go te mendy - małżeństwo Lortie - Kobieta wzruszyła ramionami. Rodolphe znał dobrze tych ludzi ze słyszenia. Nędzna para drobnych przestępców, którzy głównie kradli. Szeryf Harl ciągle się z nimi użerał. Podobno ich zwłoki nadal gniją w trawie obok domu maga.
- No i ten cały mer, Ferdynand - kontynuowała kobieta - złożył Christopherowi ofertę nie do odrzucenia. Albo kamieniołomy, areszt, dożywocie..., albo praca dla niego. No to przyjął…
Oboje musieli przystanąć na chwilę gdyż kobieta nico się zaspała. Byli już niedaleko zabudowań i karczemną muzykę.
- I tak zaczęły się jego problemy. Uciekł teraz ze strachu, bo z całej tej bandy knucicieli, ostał się sam - Kobieta machnęła ręką wskazując drogę i ruszyła do przodu - A chodzi o to, że ze dwa tygodnie temu miał przemycić ciało nieboszczyka do Szuwar. Załadowali mu je na łódkę i kazali oddać Lortie’rom. Tak też się stało… I minęły dwa tygodnie. Nieboszczyk, którego tu dostarczył teraz prowadzi karczmę, a państwo Lortie gryzą piach…
Zielarz w zamyśleniu kiwał głową, gdy Simone zdradzała kolejne rewelacje. Wciąż uważał, że jest to niebezpieczna i niegodna zaufania kobieta, ale jej współczuł. Taka durna natura.
- Mogę zaproponować pani herbatę albo coś mocniejszego? Może uda nam się nieco ten problem rozwiązać na spokojnie. Albo przynajmniej nieco załagodzić następstwa.
- Jestem za, panie Trottier. To był ciężki dzień. Moja córka skądś się dowiedziała, że ten nowy karczmarz wypytywał o Christo i zaczęło się. Ten cały koszmar. Pakowanie się, uciekanie.. ech.. - Westchnęła. Oboje weszli między budynki na wysokości posiadłości pani Girard, gdy nagle od zachodu przetoczyła się przez okolicę fala podmuchu niosąc ze sobą pył, stare liście i drobne patyki. Ledwo oboje ustali w miejscu.