- Każdego można zabić - odezwała się Ahri, nad wyraz poważnym głosem. - Nawet Odwiecznego, nawet Trójcę. To prawda znana niewielu, wciąż jednak pozostaje prawdą.
- Avaron ma najwyraźniej jakiś cel tłumaczący jego postępowanie - na pytanie Origii odpowiedziała Kaz. - Nie znamy go i zapewne nigdy nie poznamy. Te sprawy rozwiązać między sobą muszą ci, którzy są nad nami. My natomiast musimy zadbać o to by do takiego rozwiązania nadeszło szybciej niż później. Wierz mi, nie chcesz dożyć chwili, w której to co planują, doczeka się spełnienia.
- Najpierw trzeba odkryć co tworzy to połączenie i na czym ono polega, a także to w jaki sposób Kalis była w stanie przeniknąć do tego świata - na pytanie Litwora odpowiedziała Lif. - I niestety, obawiam się że masz rację co do magii i tego, że łatwo będzie nas wykryć. Miejmy jednak nadzieję, że do tego nie dojdzie.

Ta pozytywną nutą oraz dobiegającym z posłania chrapaniem Aigama, zakończono naradę przy ognisku. Trzymanie wart wzięły na siebie Kaz i Ahri, zapewniając gości, że znacznie lepiej będzie gdy odpoczną po przejściach związanych z dostaniem się do ich krainy, niż gdyby marnowali siły na wyglądanie nieznanego sobie zagrożenia.
Gwiazda wraz z Ahri i Lif jeszcze przez chwilę rozmawiały na tematy związane z bytowaniem w blasku Trójcy, jednak i ta rozmowa szybko ustała, głównie dzięki stanowczej interwencji Nichaela, który przypomniał wszystkim że czas w miejscu nie stoi i jak mają wypocząć to lepiej kłaść się od razu. Co prawda Moonria odpoczynku zdawała się nie potrzebować, jednak życzenie brata spełniła, zajmując miejsce obok niego, na jednym posłaniu. Zaraz też wtuliła się w ciało młodziana i dla zewnętrznego świata wyglądać poczęła jak każda, pogrążona w przyjemnych snach, dziewczyna. Gdzie jednak wędrowałą w tym czasie i jakimi to sprawami się zajmowała, to pozostało jej sekretem. Tak jak i wiele spraw, które jej rasy się tyczyły.

Niewiadomym także było jak wiele odpoczynku potrzebowała Lif, która wszak była istotą stworzoną przez Avarona, a co za tym szło, ograniczenia pospolitych zjadaczy chleba jej nie dotyczyły. Na ile jednak, to także nie było wiadome.
Wiadome za to było ile odpoczynku potrzebuje młoda księżniczka, którą podstępem wyrwano na śmiertelnie niebezpieczną wyprawę. Potrzebowała go sporo, a co za tym idzie, pomimo zmęczenia i niespokojnych myśli, wkrótce i ona w sen zapadła.

Noc, wbrew temu co przewidywać niektórzy mogli, upłynęła im spokojnie. Gdy słońce nieśmiało wychyliło się zza widocznych w oddali szczytów, całe obozowisko żyło już pełnią życia przygotowując się do drogi, która zawieść ich miała do twierdzy Łowców.
Drogi, która zapowiadała się na wyjątkowo niebezpieczną…

Minęła jednak zadziwiająco spokojnie. Podróż trwała nieco ponad cztery dni, z czego trzy spędzono na końskich grzbietach, galopując przez sprawiającą wrażenie wymarłej, równinę. Monotonia tej drogi domaga się wręcz jakiegoś wydarzenia, czegoś co mogłoby rozwiać jednostajność kolejnych godzin, co jednak nie nastąpiło. Ahri trzymała się swoim zwyczajem nieco z boku, najwięcej czasu spędzając z Lif i Gwiazdą, z którymi to wyraźnie odnalazła wspólny język. Jakby nie spojrzeć, jedna dzieliła z nią uroki i bolączki kapłańskiego życia, druga zaś była po części namacalną manifestacją mocy bogini, której młoda elfka służyła. Kaz z kolei trzymała się bliżej Nichaela i Litwora oraz jego królewskiej podopiecznej, przez co w grupie powstały dwa obozy. Z jednej strony te, które z bogami się bratały i które z zasady chronić należało, z drugiej zaś ci, których los wybrał do brudnej roboty.

Dotarcie do gęstego, iglastego lasu porastającego zbocza pasma górskiego, wprowadziło przyjemną dla oka zmianę krajobrazu. Nastąpiło to pod koniec dnia czwartego, gdy słońce chowało się już powoli za ich plecami. Nawet jednak i tu, nie licząc wszędobylskich wyziewów chaotycznej magii, która drażniła zmysły Litwora i dostarczała uciążliwego bólu głowy Oridze, panował dziwny spokój. Całkiem jakby kraina wstrzymała swój oddech, oczekując na… No właśnie, na co?

Piątego dnia, niedługo po zwinięciu obozowiska w którym przyszło im spędzić noc, ich oczom ukazał się, jak wyjaśniła to Ahri, cel ich podróży.

Twierdza Łowców, sprawiała iście majestatyczne wrażenie. Przylegała ciasno do zbocza góry, zdawała się być jego naturalną częścią. Kamień, po latach o ile nie wiekach, wystawiony na działania żywiołów, nabrał tego samego co skały, szarego-srebrnego koloru. Liczne wieżyczki zwieńczone były kunsztownymi zdobieniami, których nie brakowało także na ścianach i wokół głównej bramy, która do wnętrza twierdzy prowadziła.
- Lux, Świetlista Twierdza, miejsce w którym powstał zakon Łowców i z którego sprawuje swe rządy jego mistrz. Nie oczekujcie szczególnie radosnego powitania - wyjaśniła, a następnie ostrzegła ich Kaz. Zaraz też wzbiła się w powietrze i ruszyła w stronę budowli.
- Zadba o to by wasze kwatery były gotowe i by nie znajdowały się na najniższych poziomach - poinformowała ich Ahri, kierując swego wierzchowca na wąski, niezbyt bezpiecznie wyglądający i przede wszystkim pozbawiony śladów życia, most. Po obu jej stronach rozciągała się, zdająca się nie mieć dna, przepaść. - I o to by was nie zabito na dzień dobry - dodała nieco ciszej, jakby się obawiała że kamienie, z których zbudowano most, mogą mieć uszy i donieść o jej słowach mieszkańcom twierdzy.

- Są szczególnie drażliwi ostatnimi czasy - odpowiedziała elfa, na pytanie Litwora, przyglądając się jednak jego anielskiej towarzyszce bardziej, niż jemu samemu. Co do tego czy kąpiel będzie czy nie, widać głosu zabierać nie miała zamiaru, chociaż uśmiechnęła się łagodnie, jakby słowa księżniczki rozbawiły ją.

- Z pewnością odpowiednio o nas zadbają - pocieszyła Origę, Lif. Sama kapłanka z uwagą wpatrywała się w twierdzę, od której do nozdrzy Aigama docierała wyraźna woń szlachetnej magii rzemieślniczej i inna, która podobna nieco była do tej jaką emanowały z siebie obie kapłanki. Była to magia śmierci i życia, zniszczenia i ochrony. Magia, która kojarzyła mu się z jedną ze spotkanych Mocy. Z Margh. Być może patronat nie był wszystkim co ofiarowała ona swemu zakonowi Łowców.

- O ile nas nie zabiją - sprowadził je na ziemię Nichael, jak zwykle znajdujący się tuż obok milczącej Gwiazdy. Neftari, podobnie jak pozostali, wbijała spojrzenie w budowlę. Jej czoło przecinała zmarszczka, jakby dziewczyna wyczuwała coś, czego nie była w stanie określić i właśnie próbowała dojść do tego czym to coś jest. Milczała przy tym, nie dzieląc się swoimi spostrzeżeniami, ale milczenie akurat niczym nowym w jej przypadku nie było. Nawet w trakcie drogi, gdy Litwor próbował zdobyć interesujące go informacje, więcej udało mu się z Lif wyciągnąć niż z tej jasnowłosej Moonri, która uparcie opierała się jego słynnemu czarowi i umiejętności wydobywania z rozmówcy sekretów.

- Jestem pewna że Kaz uda się wszystko odpowiednio przygotować - zapewniła Ahri, wypowiadając pospiesznie owe słowa, jakby na siłę wręcz chciała by syn skrytobójcy nie zrażał się do miejsca, które wszak było jej domem. Starania te, jak i rzucane ukradkiem spojrzenia, zauważyć u niej można było już od pierwszego dnia, gdy to dosiedli wierzchowców i ruszyli w drogę. Młody mężczyzna wyraźnie fascynował dziewczynę, a sądząc po jej nerwowości gdy przychodziło do wymiany zdań z Nichaelem, można się było domyślić, że coś tu zaczynało iskrzyć. Niestety, tylko z jednej strony, bowiem brat Gwiazdy zdawał się dostrzegać tylko i wyłącznie jedną osobę.

- Oczywiście - Lif dorzuciła cegiełkę optymizmu, rzucając synowi Amira karcące spojrzenie, w odpowiedzi na które wzruszył tylko ramionami. Jak wynikało z opowieści których Aigam się w drodze nasłuchał, para rodzeństwa jak i cała rodzina, mocno przyczynili się do zdobycia cennych informacji na temat ich wroga. Ganir, jak poinformowała Lif, maczał swe palce w każdej niemal, większej katastrofie jaka miała miejsce w Zaris, od dobrych dwustu sześćdziesięciu lat. Jego celem, a tym samym także celem jego córki Kalis, było i nadal jest, zdobycie władzy nad wyspą Odwiecznych. Nie istniało prawo, którego by dla osiągnięcia tego celu, nie złamali. Nie istniała ofiara, której by nie złożyli. Ich moc była wynikiem długoletniego nurzania się w czarnych, zakazanych praktykach. Ulubioną zaś było wyrywanie mocy z ciał Moonrii i to ponoć im przypisywano rozpowszechnienie tej praktyki w Vole Kes, która to kraina stała się ich placem zabaw.
Lif nie mogła zdecydować kto w tym tandemie był gorszy, chociaż nie kryła że władza absolutna leżała w dłoniach Ganira. Po wydarzeniach na wyspie Sontii, podwoili oni swe starania by zebrać wszystkie artefakty pozostawione przez bogów, które to miały stworzyć bramę, przez którą wyspa Rivoren miała ponownie zaistnieć w Zaris, a moc jej przejść na tego, kto nad bramą sprawował władzę. To, że Kalis znajdowała się w Margh oznaczać musiało, że udało im się zdobyć dość przedmiotów mocy by stworzyć połączenie między światami. Lif podejrzewała że aby to osiągnąć musieli mieć w swych dłoniach co najmniej cztery przedmioty, a być może i pięć. Była przy tym pewna, że jeden znajduje się w bezpiecznym miejscu, chroniony przez Daske i Dzwonka. Ile jednak czasu miało zająć ojcu i córce zdobycie tego ostatniego fragmentu, pozostawało niewiadomą. Podobnie jak to, co Kalis robiła w Krainie Przeklętych. Cokolwiek to jednak było, wystarczyło się rozejrzeć by dojść do wniosku, że nie było to nic dobrego.

- Lif ma rację, Nichaelu - cichy, dźwięczny głos należał do Gwiazdy i od razu wpłynął korzystnie na nastawienie młodzieńca, który skinął głową i posłał siostrze lekki uśmiech, najwyraźniej nie mając najmniejszych nawet zastrzeżeń co do jej oceny sytuacji. Może wiedział coś, czego inni nie wiedzieli, a co tyczyło się dziewczyny. Cóż, było to wręcz pewne.

- Kaz wraca - poinformowała ich nagle Ahri, odwracając przy tym szybko wzrok od pary rodzeństwa i kierując go na niebo. I faktycznie, ujrzeć na nim można było wyraźny, czarny cień, który po krótkiej chwili wylądował przy grupie.
- Zapomniałam już jak kurewsko nie znoszę tu wracać - warknęła łowczyni, poruszając skrzydłami jakby chciała strzepnąć z nich jakąś nieprzyjemną substancję, która tam osiadła. - Kwatery będą gotowe na wasze przybycie i chyba żądza mordu została powstrzymana więc powinni was przywitać czymś przyjemniejszym niż strzała w oko - dorzuciła skrzydlata, zwracając się do członków grupy. Uśmiechać jednak się nie uśmiechała, a wręcz rzec można było, że wyglądała na ostro wkurwioną.

- Jak rozumiem Zimir jest w twierdzy, co? - zapytała Ahri, spoglądając na towarzyszkę ze zrozumieniem.
- Nie wymawiaj przy mnie tego imienia - odwarknęła Kaz, ponownie wzbijając się w powietrze zanim komuś przyszło do głowy zapytać kim niby ów Zimir jest. - Poczekam na was przy bramie - rzuciła nim zwiała od konieczności odpowiadania na takowe, ewentualne pytanie.
- Zimir to prawa ręka mistrza - wyjaśniła kapłanka Margh, prowadząc ich wąziutką ścieżką w stronę wspomnianej bramy, od której dzieliła ich z dobra godzina jazdy. - I przybrany ojciec Kaz, który ma pewne, dość wygórowane oczekiwania co do niej. Chce żeby przejęła jego miejsce gdy już nie będzie zdolny do wykonywania swoich obowiązków, na co ona nie ma najmniejszej ochoty. Potrafią się kłócić godzinami. To nawet zabawny widok o ile stoi się w bezpiecznej odległości - zdradziła sekret przyjaciółki z cichym śmiechem.

Najwyraźniej w twierdzy czekać na nich miało wiele atrakcji, nie wszystkie zaś związane być miały z samym zadaniem, które na ich barki zrzucono. Nowe miejsce wiązało się z nowymi ludźmi, nowymi zasadami, powiązaniami i zwyczajami. Z niuansami o których nadal nie wiedzieli. Z ich labiryntem, w którym bez mapy łatwo mogli się zgubić.
- Urocze - podsumował Nichal przewracając oczami i jakimś cudem znajdując sposób na to by jechać bliżej Gwiazdy.
- Chciałabym poznać tego Zimira - Neftari wyraziła swą nagłą i nieoczekiwaną chęć, czym wyraźnie zaskoczyła brata.
- Po jaką cholerę? - zapytał, nie kryjąc zdziwienia podobnie jak i niechęci do takiego pomysłu.
- Bo jest on istotny - odpowiedziała, nie odwracając spojrzenia od twierdzy. - Bo nas obserwuje - dodała, wprawiając w zdziwienie nie tylko Nichaela. Widocznie wzrok miała lepszy niż pozostali członkowie grupy albo i zadziałały inne jej atuty, które jako Moonria wszak posiadać musiała, a z którymi póki co się nie zdradziła.

Bramy twierdzy, teraz już doskonale widoczne, zbliżały się z każdym kolejnym krokiem końskich nóg i stukotem podków na skalnym podłożu. Iglasty las, którym jeszcze chwilę temu podróżowali, został w tyle, odsłaniając przed nimi cały majestat budowli. Majestatyczna bowiem był, tego nie dało się jej odmówić. Wysokie okna zdobiły kolorowe witraże, umieszczone w oprawie zdobnie rzeźbionych okiennic. Także i same ściany były kunsztownie zdobione w misterne, delikatne niczym koronki, wzory. Jeżeli miała to być twierdza warowna, to ktoś spartaczył robotę, bowiem budowla przypominała raczej pałac jakiejś księżniczki niż miejsce będące domem Łowców.

Nos Aigama wyczuwał jednak coś więcej, coś co kryło się pod tym misternym, lśniącym w słońcu i pięknym widokiem. Magia. Grubo wiązane czary będące pochodnymi każdej niemalże, znanej mu sztuki magii i kilku, które były tak stare, że wiedza o nich zaginęła w piaskach czasu. Litwor czuł jak owa moc przenika go, bada i ocenia, podobnie jak czyniła to z pozostałymi. W jakiś sposób twierdza, przed którą się zatrzymali, żyła. Nie tak jednak jak żyła “Morska Wiedźma”, a…

Nagle coś zaczęło się dziać. Pierwszym znakiem był głos Lif, szepczącej coś w języku, który ani księżniczce, ani też jej opiekunowi znany nie był. W następnej chwili kapłanka Tahary wzbiła się w powietrze pod postacią sokoła, a w chwilę później blask jej feniksowych skrzydeł przyćmił stłumione światło słońca. Także z Nichaelem coś się dziać poczęło. Wpierw z jego ust wydobyło się przekleństwo, a w chwilę później młodzian, trzymając się za pierś zeskoczył z siodła w sam raz by zdołać wylądować na czterech łapach w swej zwierzęcej, psiej formie. Nawet Gwiazdę nie ominęły zmiany. Co prawda nadal zachowała ludzką postać to jednak teraz zdobiły ją trzy piękne, puchate ogony, każdy w innym kolorze. Jeden złoty, jeden biały i jeden czarny. Na głowie zaś, drżąc lekko jakby nasłuchiwały, widniały wilcze uszy, które zastąpiły ludzkie.

Zrozumienie tego co się stało nie było trudne. Magia twierdzy wymusiła objawienie prawdziwej postaci tych, którzy znaleźli się u jej bram.
- No tak… - mruknęła Ahri, sprawiając wrażenie zawstydzonej. - Zapomniałam o tym, wybaczcie - przeprosiła, wyrażając szczery żal za swoje niedopatrzenie.
- Należało się tego spodziewać - odparła Gwiazda, uśmiechając się do kapłanki i zgrabnie zeskakując z wierzchowca. Dłoń moonri spoczęła na głowie jej brata, a wzrok ponownie skierował się na jedną z wież. Najwyraźniej nadal byli obserwowani.

- Aż żałuję, że mnie teraz w środku nie ma - westchnęła Kaz, lądując przy grupie i szczerząc się jakby jej ktoś nie lada prezent sprawił. - Ich miny musiały być niesamowite gdy ujrzeli takie zjawisko - ruchem głowy wskazała na Lif po czym szybko spoważniała bowiem brama jęknęła w proteście, a następnie zaczęła się otwierać. Potężne wrota z niechęcią poddawały się działaniu siły, która zmuszała je do porzucenia poprzedniej pozycji i rozdzielenia. Najwyraźniej zamierzano ich powitać z pompą, skoro nie skorzystano z mniejszych furt. Wbrew jednak przewidywaniom, na powitanie wyszła tylko jedna osoba.

Mężczyzna czekał na nich dokładnie krok przed progiem twierdzy, najwyraźniej nie mając zamiaru z niej wychodzić. Postawę miał swobodną, nieco kpiącą nawet. Uzbrojony był w miecz, na którego rękojeści spoczywała jego dłoń, druga zaś bawiła się źdźbłem które po chwili wylądowało w jego ustach.
Milis, dowódca straży - szeptem przedstawiła go Ahri, nie kryjąc niechęci w swoim głosie, po czym ruszyła w jego kierunku.
- Nie ma to jak w domu - westchnęła Kaz, dłonią zapraszając by ruszyli w ślady elfki.