W zimnym, ociekającym wilgocią lochu zbudził się Taled oraz Khargar. Wprawdzie nie wiedzieli gdzie dokładnie się znajdują, ale z całą pewnością przebywali co najmniej kilka metrów pod ziemią i niewątpliwie była to sala tortur, o czym świadczyły wszelkiej maści nazbyt pomysłowe machiny do zadawania niewyobrażalnego bólu. Jedną z nich była żelazna dziewica, której wieko było delikatnie uchylone. Na jego krawędziach znajdowały się zaschnięte ślady krwi oraz tkanki mięśniowej. Wiedziony swą ciekawością Khargar zbliżył się do sarkofagu, a następnie ostrożnie go otworzył. To co tam zobaczył sprawiło, że mimowolnie odskoczył do tyłu, mimo że od samego początku spodziewał się nieprzyjemnego widoku. Była to istota, niewątpliwie ludzka, jednakże wyglądała jak poskręcana z wielu niepasujących do siebie części ciał, a następnie skuta pancerzem, który utrzymywał to wszystko w miejscu, nie pozwalając ciału rozpaść się. Tym większe było jego przerażenie, kiedy ów konstrukt otworzył szeroko nabrzmiałe krwią ślepia i poruszył się, wyciągając długie łapska w jego stronę…

-Co to jest, na wszystkie demony! - Warknął Khargar, odskakując od dziwacznego stworzenia. Nigdy nie spotkał się z taką poczwarą, a największy niepokój budziło to, jak się znaleźli w tym miejscu.

Po krótkiej chwili oszołomienia potrząsnął głową. Walczył już przecież z przeciwnikami mrożącymi krew w żyłach zwyczajnym ludziom, jak choćby nieumarłe sługi Celozji. Rzadko spotykał się z czymś czego jego topór nie mógł powalić, więc i tym razem go wyciągnął.
- Jakiś nieumarły, trzeba się go pozbyć! - Zawołał do Taleda.

Rycerz stał z mieczem i tarczą rozglądając się wokół. Nie wiedział gdzie jest i tylko odprowadził wzrokiem wojownika zbliżającego się do sarkofagu.

Gdy Khargar odskoczył od trumny Taled przybrał bojową postawę, a na słowa wojownika kiwnął głową i ruszył by stanąć niedaleko kompana i zmierzyć się z bluźnierstwem czarnej magii.

Ożywieniec zawył żałośnie na widok potencjalnych ofiar i rzucił się w ich stronę, wywalając na wierzch wygłodniały jęzor. Stwór oddychał z głośnym świstem, intensywnie łapiąc powietrze, jakby nie był w stanie poprawnie oddychać. Szponiastą dłonią zamachnął się w stronę Khargara, jednakże ten zręcznie sparował ten atak szerokim ostrzem swego topora. Z defensywy płynnie przeszedł do ataku, jednakże w szale bitewnym ten cios kompletnie ominął przeciwnika.

Taled natychmiast doskoczył do ożywieńca, wyprowadzając cięcie znad głowy, jednakże ten bez trudu ominął ten dość mało wyrafinowany atak. Khargar był prawdziwym mistrzem w walce toporami, a w szczególności upodobał sobie ich dwuręczną wersję. Nie było więc nic dziwnego, kiedy po pierwszym nieudanym ciosie, wojownik przeszedł do następnego, wyprowadzając zamaszyste cięcie z półobrotu, które zatopiło się w pancerzu pod pachą potwora. Niestety, przeciwnik wydawał się nie przejmować tym ciosem, albo też jego ciężka, okalająca korpus zbroja kompletnie pochłonęła obrażenia.

Tymczasem Taled uderzył raz jeszcze, bijąc z drugiej strony, aby wziąć poczwarę od flanki. Tym razem przeciwnik nie miał większej szansy na sparowanie ciosu i ostry jak brzytwa wbił się w grzbiet stwora, choć nie zadał mu poważnych obrażeń. Niezrażony swoim niepowodzeniem Khargar wyprowadził jeszcze jeden cios, który zatoczył szeroki łuk w powietrzu, jednakże monstrum bez trudu odskoczyło od niego, zwracając się ku rycerzowi. Taled poczuł ostre jak brzytwa szpony na swojej tarczy, będące niczym cios łap lwa. Potężny atak pozostawił głębokie szramy, jednakże rycerz z satysfakcją dostrzegł, że część pazurów ożywieńca ułamała się pod siłą uderzenia.

Khargar był wściekły widząc wytrwałość z jaką walczy jego przeciwnik. Nie imały się go ciosy, które powaliłyby niejednego człowieka jak kłodę drewna. Zawył tym głośniej i wyprowadził kolejne uderzenie, lecz te także ominęło swego celu . Ożywieniec wydawał się być nadzwyczaj szybki jak na swój dość znaczny rozmiar. Taled próbował przejść do kontrofensywy, jednakże w wąskiej przestrzeni między machinami do tortur i będąc jednocześnie nieustannie zasypywany ciosami, rycerz nie mógł skutecznie wyprowadzić ciosu. Tymczasem nacierający z drugiej flanki Khargar również nie miał zbyt wiele szczęścia. Chciał raz jeszcze ciąć ożywieńca, jednakże ten odrzucił go na bok kopniakiem. Dopiero Taledowi udało się przerwać pasmo porażek. Wyprowadzając kolejny cios, trafił stwora w pierś, wyraźnie go raniąc. Khargar wstał na równe nogi i skoczył do ataku, lecz ożywieniec wyczuł jego zamiary i w porę obrócił się, aby zablokować potężny cios. Bestia najwyraźniej szybko się uczyła i była w stanie dostosować swoją taktykę walki do starcia z dwoma przeciwnikami jednocześnie.

Ożywieniec tym razem skupił swoją uwagę na Khargarze, jednakże ten bez trudu uniknął nadlatujących łukiem szponów. Taled rzucił się na pomoc swojemu towarzyszowi, szaleńczo siekąc mieczem, jednakże każdy z tych ataków został zręcznie sparowany przez potwora. Khargar dostrzegając dla siebie okazję, wyprowadził potężne cięcie znad głowy, wkładając w nie resztki swoich sił i irytację, jaką odczuł w tej walce. Topór prześlizgnął się przez wystawione defensywnie ręce i zatopił się bezpośrednio w czaszce potwora , rozpoławiając ją w pół i zabijając go na miejscu.

Taled stanął nad trupem potwora lekko dysząc.
- Przeklęta bestia! Nie sądziłem, że we dwóch będziemy tak się z nią męczyć.- Podniósł wzrok na Khargara.
- Cały jesteś?- Zapytał wojownika.

- Zbierajmy się stąd i odnajdźmy resztę.- Zaproponował i zaczął rozglądać się za wyjściem.

Khargar wściekłe zadał jeszcze parę ciosów toporem, odrąbując ożywienieńcowi członki. Z takimi istotami nigdy nie było wiadomo czy naprawdę nie sczezły, nawet gdy na chwilę przestały się ruszać.

Następnie wziął głęboki oddech i obrócił się do Taleda:
-Gadasz jak gadasz ale walczysz naprawdę dobrze, rycerzu… trafiliśmy do jakiegoś popapranego gniazda nieumarłych, coś łatwo nas pojmały.. tak przeszukajmy to miejsce i znajdźmy jakieś wyjście.- Dodał sprawdzając czy sarkofag jest teraz pusty.

- Rację prawisz. Nie zgadzamy się ze sobą, ale walczyć to i ty potrafisz.- Uśmiechnął się lekko.
- To ruszajmy. Nie podoba mi się tu i mam nadzieję, że drugi raz zdążymy zasiekać to coś zanim zacznie piszczeć.

Nim jednak Khargar i Taled zdążyli ruszyć się z miejsca, drzwi prowadzące do pomieszczenia, w którym się znajdowały gwałtownie otworzyły się na oścież, trzaskając donośnie o ścianę. W przejściu przed nim stała ciemność korytarza.

Pantera opuściła łuk i strzałę widząc swoich nowych towarzyszy. Zaraz też rozproszyła niewidzialność.
- Wybaczcie. Nie wiedziałam kogo się spodziewać.

- Nasza kocica…- Mruknął Khargar, który stał z napiętymi mięśniami i toporem gotowym do rozprawienia się z czymkolwiek co miało przekroczyć drzwi.
- Jesteś z tej krainy, wiesz co tu się za cholerstwo zalęgło? Jacyś nieumarli, upiory… - Obrzucił Bast nieufnym spojrzeniem, nie znał jej prawie, kto wie czy czegoś nie knuła i nie zataiła informacji o nawiedzonej twierdzy?

- Pantera - Bast poprawiła Khagara - co dokładnie tu się czai nie wiem. Jeśli jednak wierzyć temu co zobaczyłam niedawno to to miejsce zostało przeklęte. Ta, przez którą zostaliśmy rozdzieleni, użyła potężnego magicznego kamienia. Tenże wyrwał dusze i przykuł je do tego miejsca.

Taled zdziwił się na słowa Bast.
- Chcesz powiedzieć, że jesteśmy uwięzieni tu magicznie i ciąży na nas klątwa?- Opuścił broń lecz nadal czujnie się rozglądał.

- Tego nie wiem. Na tym miejscu ciąży klątwa. Może źle powiedziałam. Dawno temu została nałożona. - poprawiłą się samica.

- I czemu dopiero teraz nam o tym mówisz, Pantero?! - Warknął groźnie Khargar.

- Bo się dopiero o tym dowiedziałam - Bast uniosła dłoń w uspokajającym geście. - Rozumiem, że po rewelacjach od Auriel możecie być nieufni, ale przybyłam tu z wami z takimi samymi informacjami jak wy. Po prostu od kiedy się obudziłam zdążyłam dowiedzieć się co tutaj zaszło. A przynajmniej zakładam, że tak było. Nie do końca potrafię zaufać przedstawieniu odegranemu przez duchy, bo w takie sposób się dowiedziałam. Nie reagowały na moją obecność to pozwoliłam sobie obejrzeć co odgrywały. Mogę opowiedzieć po drodze, bo chyba nie zamierzamy tutaj czekać?

Taled pokiwał głową z niedowierzaniem.
- Lepiej chodźmy. Opowiesz nam po drodze co tu się dzieje. W sumie to już chyba nic nas nie zdziwi. Prawda Khargarze?- Zwrócił się z pustym uśmiechem do wojownika i wskazał drogę w którą mogli by dalej iść.

Bohaterowie ruszyli wąskim korytarzem, który, jak nie trudno było się domyśleć, znajdował się w podziemiach zamku. Po pewnym czasie natrafili na schody prowadzące na parter, a tam ruszyli kolejnym, lecz tym razem dobrze znajomym sobie korytarzem, który prowadził na pierwsze piętro. Wszystko jednak wydawało się o wiele dziwniejsze od tego, co dotychczas widzieli nim widmo rzuciło na nich swój urok. Różnice były subtelne, lecz jednak wyczuwalne - otoczenie utrzymane było w dziwnej kolorystyce, jakby pochodzącej ze snu. Spoglądali przez siebie jakby przez lekką mgłę lub filtr koloru bladoniebieskiego, przechodzącego w zieleń, a na zewnątrz zamku panowała noc z księżycem, który w tej krainie przecież nigdy nie gościł. Wszelkie próby otwarcia prowadzących na zewnątrz drzwi spełzły na niczym, a nawet szklane okna wydawały się być pancerne i niemożliwe do sforsowania jakimikolwiek metodami - nawet magiczny oręż nic by tu nie wskórał.

Nie mając wyboru, ruszyli dalej w poszukiwaniu reszty towarzyszy i w ten sposób trafili w stosunkowo krótkim czasie na ślady walki. Jeden z korytarzy spływał hektolitrami krwi, która sięgała po same kostki. Przed sobą mieli rozerwanego na strzępy żywiołaka ziemi, którego zwykł przywoływać Laran. Coś z niezwykłą siłą przepołowiło przywołańca i przerobiło go na gruz. Dalej zaś spostrzegli obrzydliwą, lecz na szczęście martwą już poczwarę, która przypominała olbrzymi mózg zakończony tysiącem macek. Truchło nosiło na sobie ślady miecza, najprawdopodobniej Auriel, bo nie były one podobne do wielkiej broni Kaedwynna.

Wszystko wskazywało na to, że coś potężnego zaatakowału tutaj ich towarzyszy, a ci musieli się ewakować. Cały korytarz spływał krwią, więc trudno było określić dokładnie, którą drogę wybrali, ale z całą pewnością biegli na przód. Tam znajdowały się tylko dwa możliwe przejścia - drzwi ulokowane w połowie korytarza, prowadziły na prawo, zaś kolejne były na samym jego końcu i prowadziły w lewo. Wszystkie przejścia były otwarte.

Taled zatrzymał się przy kałuży krwi.
- Niezłą jatkę tu mieli.- Zwrócił się do towarzyszy.
- Widać, że Auriel jest z Laranem. No chyba, że jedno po drugim przyszli tu.
Rycerz starał się omijać krew. Niestety jej było tak dużo, że stopy po kostki zanurzone były w cieczy.

- Prawe czy lewe?- Zapytał gdy stanęli przed wyborem drzwi. Dodatkową pomocą w wyborze właściwej drogi mógł być dudniący odgłos, który dobiegał z przejścia po lewej stronie. Jakby coś niezwykle ciężkiego oddalało się od nich.
- Słyszycie?- Szepnął Gryf do kompanów wskazując mieczem lewe drzwi.
- Idźmy za tym dźwiękiem. Skoro to nasza twierdza i tak trzeba będzie ją z tych ścierw wyczyścić.- Dodał i ruszył w pozycji bojowej do drzwi.

- Pozwólcie mi iść przodem. Zrobię zwiad - samica nie była przekonana aby ich towarzysze stawiali tak ciężkie kroki, ale warto było dowiedzieć się z czym mogą mieć do czynienia. Bast śmielej ruszyłą przed szereg zwalniając z każdym krokiem aby nie chlupotać. Mierził ją dotyk krwi na futrze i skórze. W takich ilościach była ona nieprzyjemna. Miała wciąż w pamięci dni swojego polowania kiedy krew zwierzyny spływała jej z pyska, lecz nigdy w takich ilościach. To była nienaturalne i niezdrowe.

Rycerz kiwnął głową towarzyszce przepuszczając ją.
- Miej czujność w sercu. - Rzucił Taled i gdy samica odeszła kilka kroków spojrzał na kompana.
- Ruszajmy.

Khargar rozglądał się wokół z mieszanką ponurej fascynacji i zgrozy. Miał wrażenie że byli uwięzieni w jakimś koszmarze...przynajmniej jego broń działała na zamieszkujące twierdzę stworzenia.
- Pozostali też tu walczyli, tak, możesz iść przodem Kocie, będziemy tuż za Tobą- nie miał nic przeciwko żeby ona szła przodem, byle ich tylko nie prowadziła w pułapkę…

Awanturnicy ruszyli więc ostrożnie przed siebie, posyłając czujną Bast przodem. Z każdym pokonanym metrem odgłosy ciężkich kroków, stawały się coraz wyraźniejsze, upewniając ich w przekonaniu, że obrali właściwy sobie kierunek. Pantera dotarła na koniec korytarza i skręciła przez drzwi po lewej stronie. Jeszcze przed wejściem do następnego pomieszczenia, Bast przezornie zajrzała do środka. Była to dosyć spora biblioteka z bardzo pokaźnym zbiorem ksiąg, spoczywających na zakurzonych regałach - za wyjątkiem jednego, który został niedawno przewrócony. Jednakże nie książki, ani nawet rozwieszone na ścianach malowidła z koszmaru nie przykuły tak bardzo wzroku Bast, jak masywna, humanoidalna istota z olbrzymią kosą, która w tamtej chwili zwrócona była do niej plecami i oddalała się w przeciwnym kierunku. Czymkolwiek to było, przypominało Żniwiarza, a właściwie to w jaki sposób ludzie na ogół wyobrażali sobie tego posłańca śmierci. Tylko, że istota ta nie była cherlawa, ani odziana w znoszone łachmany. Nawet nie miała głowy! Była to masywna, znacznie większa od człowieka maszyna, choć może nie było to właściwe określenie, albowiem nie wydawała żadnych mechanicznych dźwięków, ani nie sposób było dostrzec jakichkolwiek wystających przewodów czy kół zębatych. Lepszym określeniem była ożywiona zbroja, tylko pasująca bardziej do jakiegoś pół-olbrzyma niż człowieka, z naciągniętym na siebie postrzępionym, czarnym płótnem, jak u kata. Czymkolwiek to było, musiało być istną maszyną do zabijania, która przestraszyła Larana oraz Auriel…

Bast wyciągnęła rękę w ostrzegawczym geście do swoich towarzyszy. Nim zdecydowała czy należało umknąć przeciwnikowi chciała wypatrzeć czy też nie ma żadnych śladów po innych. Jeśli tędy przeszli powinni coś po sobie pozostawić.

Taled zatrzymał się po geście Pantery.
Znieruchomiał wpatrzony w kobietę czekając na więcej informacji. Słyszał kroki, lecz nie widział kto lub co je robi.

Bast cofnęła się do wojowników.
- Nie wiem co to za stwór, ale przypomina wasz koncept żniwiarza. Jest bardzo duży i ma kose. Wyglądem przypomina jakąś zbroję bez głowy. Póki co idzie w przeciwnym kierunku. Jeśli poczekamy będzie można za nim iść i zobaczyć dokąd idzie. - wyszeptała mając nadzieję, że jej tym nie zwróci uwagi istoty.

Rycerz popatrzył na Khargara ze zdziwieniem.
- Ta kraina nie przestanie chyba mnie zadziwiać.- Taled kiwnął głową na znak, że jest gotowy zaatakować intruza w ich twierdzy.
- I tak trzeba oczyścić to miejsce jak mamy tu rządzić.- Oznajmił próbując przekonać kompanów do walki.

Khargar rozglądał się dookoła niepewnie. Nie był osobą która unikała walki z groźnym przeciwnikiem, ale nie wiedział zbyt wiele o tym miejscu i zamieszkujących je maszkarach. Niedawno tylko cudem uniknął śmierci w walce z demonem pilnującym więzienia dżina.
-No tak, trzeba… - skinął głową Taledowi ponuro się szczerząc - pytanie czy nie połączyć sił z innymi, widzieliśmy ich ślady.

- To rozsądna decyzja. Przede wszystkim nie jestem pewna abyśmy w ogóle byli w naszej twierdzy. Nigdy w życiu nie widziałam tak słabego, białego słońca. Poszukam śladów i poprowadzę nas - samica zaczęła szukać czy ich towarzysze nie uciekli inną drogą przypadkiem i jak tylko znalazła jakikolwiek trop poprowadziłą wojaków. Mając na uwadze potwora.

Taled roześmiał się cicho.
- To nie słońce Bast.- Mówił z uśmiechem. - To księżyc.- Uśmiech znikał z jego twarzy i wrócił do spokoju jaki wcześniej od niego bił.
- Może macie rację.- Kiwnął głową i patrzył na Panterę, która przyglądała się śladom.
- Tylko pamiętajmy, że my najbardziej walczący jesteśmy. Jeśli ta poczwara teraz uderzy na samotnego Larana lub Rudiego to nie chcę myśleć czy przeżyje.- Dodał i już więcej nie podważał decyzji kompanów.

Bast ruszyła śladem Żniwiarza, a w pewnej odległości za nią szedł Taled i Khargar. Monstrualnych rozmiarów konstrukt powoli i nieporadnie zaczął wspinać się po schodach, kierując się wąskim przejściem w stronę drugiego piętra, kiedy nagle coś za nim przykuło jego uwagę. Idąc w półmroku, okryty ciężką zbroją rycerz niechcący potknął się o leżący na ziemi regał , czyniąc przy tym niemały raban. Żniwiarz odwrócił się na pięcie i zaczął szybkim krokiem schodzić w dół, tak iż Bast musiała odskoczyć od wąskiego przejścia, aby nie zostać przez niego staranowaną.

- Szykujcie się! - ryknęła pantera łapiąc równowagę. Skoczyła za potwora naciągając strzałę na łuk.

Taled odzyskał równowagę i warknął.
- Przeklęte podziemia.- Przybrał postawę bojową i ruszył na spotkanie dziwnego monstrum.

Khargar odskoczył, z toporem gotowym do zadania ciosu. Czas było znowu stawić czoła potwornemu przeciwnikowi, nie była to dla niego nowina.

Wśród wielu przeciwników, jacy stanęli na drodze awanturnikom, niewielu było równie przerażających co Żniwiarz. Ten stalowy kolos, swym rozmiarem przewyższał największego spośród ludzi, a siłą nie miał sobie równych. Nie był jednak robotem, czy inną machiną, choć na pozór takową przypominał. Nie miał bowiem kół zębatych, ani widocznych przewodów. Nie wydawał też żadnych dźwięków, ale z całą pewnością był maszyną stworzoną do zabijania. W rzeczywistości był to niespokojny duch, tak bardzo zazdroszczący śmiertelnikom daru życia, iż poprzysiągł całe swe nienawistne istnienie poświęcić jego odbieraniu. Przybrał więc postać nierozerwalnie kojarzoną ze śmiercią - stał się ponurym żniwiarzem, lecz takim ze stali; ożywioną zbroją z olbrzymią kosą, zdolną przeciąć szereg mężów jednym dostatecznie silnym cięciem.
Stając naprzeciw wypaczonej istoty, awanturnicy wiedzieli, że nie zdołają przed nią uciec. Byli uwięzieni w twierdzy jak z koszmaru, z którego nie dało się wybudzić. Musieli więc walczyć do samego końca; liczyć na łut szczęścia i spróbować pokonać potężnego przeciwnika, albo zginąć próbując. Sygnałem do rozpoczęcia starcia była wystrzelona z łuku Bast strzała, która przefrunęła ze świstem przez całą długość podupadłej biblioteki i trafiła Żniwiarza, odbijając się z głuchym brzdękiem od jego twardego niczym granit pancerza. Jedno uderzenie serca później w jego stronę ruszył Kaedwynn, a tuż za nim podążała Auriel z dwoma mieczami błyszczącymi w delikatnych dłoniach. Khargar, który od początku starcia znajdował się najbliżej przeciwnika, dotarł do niego jako pierwszy, wyprowadzając potężny cios znad głowy, który łukiem zbliżył się w stronę biodra Żniwiarza i mimo niesamowitej siły włożonej w ten manewr, zostawił po sobie jedynie drobną rysę. Na naznaczonej wieloma szramami twarzy wojownika malowało się niemałe zaskoczenie, kiedy spostrzegł, że nawet magiczne ostrze jego topora nie było w stanie skutecznie przebić potężnej zbroi przeciwnika. Khargar szybko zrozumiał, że tkwiące w broni zaklęcie uchroniło ją przed niechybnym zniszczeniem.
- Jeśli nie macie zaklętego oręża, nawet nie podchodźcie! - Rzucił do pozostałych, w chwili kiedy ze schodów zbiegł przeistoczony w wilkołaka druid. Trzy susy później, Wilk znalazł się przy Żniwiarzu, jednakże to nie on pierwszy wyprowadził swój cios, albowiem wyprzedził go w tym Kaedwynn, który atakując z wyskoku próbował zatopić ostrze dwuręcznego miecza w grzbiecie stalowego potwora, jednakże klinga gwałtownie ześlizgnęła się po twardym jak kamień pancerzu, zaś Kaedwynn musiał wycofać się o kilka kroków wstecz, aby złapać równowagę i nie upaść po odbiciu się od pleców przeciwnika. W chwili kiedy wilkołak wskoczył na grzbiet Żniwiarza i zaczął szarpać go swoimi szponami, stojący tuż obok Khargara rycerz Taled wyprowadził proste pchnięcie przed siebie, jednakże te również rychle odbiło się od twardej powłoki nieprzyjaciela. Żniwiarz w tym samym momencie odpowiedział szerokim cięciem kosy, celując w znajdujących się przed nim dwóch wojowników. Taled w ostatniej chwili przyjął ten zaskakująco szybki cios na tarczy, która niemalże poszła w drzazgi od siły uderzenia, zaś Khargar musiał odskoczyć do tyłu, aby uniknąć rozczłonkowania, by chwilę później odpowiedzieć kontratakiem, lecz tym razem jego cięcie kompletnie ominęło zdumiewająco żwawo poruszającego się, jak na swój rozmiar, przeciwnika.

Tymczasem zupełnie niekłopotany Wilk zaczął systematycznie rozrywać grube blachy za pomocą ostrych jak brzytwy pazurów oraz nadludzkiej siły, która pozwalała mu wyginać nawet najgrubszą stal. Na grzbiecie górującego ponad awanturnikami Żniwiarza, zaczął pojawiać się coraz wyraźniejszy otwór, przez który dało się ujrzeć kotłującą się wewnątrz zbroi duszę przeklętej istoty. Wilkołak głośno zawył i wsadził tam rękę, próbując ją pochwycić, czy w jakikolwiek sposób zranić, jednakże widmo za każdym razem wymykało się pazurom druida.
Wyczuwając zagrożenie, Żniwiarz próbował zrzucić z siebie upierdliwego przeciwnika swym masywnym ramieniem. Ten moment nieuwagi wykorzystali pozostali awanturnicy, którzy mieli teraz okazję na zadanie precyzyjnych i niezwykle silnych ciosów. Auriel znalazła lukę w miejscu, gdzie u przeciętnego człowieka znajduje się staw kolanowy. Wepchnęła tam ostrze swego miecza, zmuszając olbrzymiego przeciwnika do gwałtownego klęknięcia przed nacierającymi z każdej strony wojownikami. Khargar, Kaedwynn oraz Taled raz po razie uderzali w Żniwiarza jakby ich bronie były kilofami, a on kawałkiem wyjątkowo opornej skały. Mimo to dzielnie znosił ich ciosy, choć zbroja była powyginana i dziurawa w wielu miejscach. I to właśnie w tym momencie Żniwiarz postanowił wolną ręką, która nie trzymała kosy, wyprowadzić cios na odlew, który rzucił Taledem i Khargarem o przeciwległą ścianę, pozbawiając ich tchu oraz przytomności. Kolos raz jeszcze zaczął przejmować inicjatywę, powstał z nóg i ruszył w stronę rannych wojowników, aby zakończyć swoje dzieło, kiedy niespodziewanie zwalił się na ziemię i zamarł w bezruchu. Triumfalnie stojący na grzbiecie Żniwiarza wilkołak dopadł wreszcie kryjące się w jego wnętrzu widmo i ostatecznie je zgładził…

Po stoczonej walce ze Żniwiarzem, awanturnicy zajęli się opatrywaniem rannych towarzyszy, chwilę przy tym rozmawiając o przygodach, które spotkały ich w trakcie zwiedzania nawiedzonej twierdzy. Bast opowiedziała im historię tego miejsca i jak czarodziejka, którą spotkali przy krysztale, w panice doprowadziła do upadku Hutaatep poprzez aktywację enigmatycznego artefaktu. Samo wspomnienie bladoniebieskiego kamienia przypomniało wszystkim o Laranie oraz Rudim, których zadaniem było przebudzenie uwięzionych awanturników z tego koszmaru. Rychle więc doprowadzili Taleda i Khargara do stanu używalności, po czym ruszyli na górę, do komnaty, gdzie na piedestale znajdował się kryształ.
Tym razem jednak pomieszczenie wyglądało nieco inaczej niż je zapamiętali. Panował tam dziwny półmrok, a nisko, tuż ponad podłogą, unosiła się gęsta jak mleko mgła. To wtedy właśnie ujrzeli spętanych wijącymi się niczym węże łańcuchami towarzyszy. Rudi i Laran szamotali się w przerażeniu, obserwując jak z sufitu zstępuje odziany w czarne szaty byt, którego widmowe skrzydła, na wzór anielskich, rozpościerały się szeroko, unosząc go niczym ducha. Auriel ugięły się nogi na widok zbliżającej się do kryształu istoty. Rozpoznała go od razu.
- Malthael… - Zdołała wykrztusić z siebie, a towarzyszący jej awanturnicy po raz pierwszy wyczuli w jej głosie strach, czy też bezradność, tak jakby opuściłą ją cała nadzieja, którą jak dotąd tryskała.
- Auriel - Oparł grobowym głosem przeistoczony w aspekt śmierci Malthael, przechylając głowę na bok jakby próbował się jej przyjrzeć z innego kąta. - Los nasz na zawsze spętany. Bez ciebie całe wieki mogłoby zająć mi odnalezienie tego kamienia. Dziękuję ci za to, najdroższa… - Po tych słowach w jego dłoniach pojawiły się dwa sierpy, których szerokie ostrza pokryte były dziwną, przypominającą hieroglify symboliką. Jednym gwałtownym ruchem przeciął on wykonane z brązu mocowania, które podtrzymywały kryształ, a następnie posłał wyrastające z wnętrza jego szat łańcuchy, aby go pochwycić.
- Twoje niedoczekanie, demonie! - Krzyknął Kaedwynn, poprawiając chwyt na rękojeści dwuręcznego miecza. Następnie ruszył przed siebie, szarżując na Malthaela w ślepym szale, jednakże w tym samym czasie pochwyciły go wystrzelone do przodu łańcuchy, a następnie, skrępowanego już, uniosły wysoko pod sufit.
- Zapłacisz za to! Za wszystkie krzywdy, które wyrządziłeś Blackmoor! Auriel ciebie powstrzyma! - Wykrzykiwał wojownik, szamocząc się z niezniszczalnymi okowami.
- Nikt nie powstrzyma śmierci… - odparł Malthael grobowym głosem. Delikatnym, jakby od niechcenia, ruchem dłoni przywołał falę ciemności, która w jednej chwili ogarnęła pomieszczenie, wydzierając dusze z coraz chłodniejszych ciał awanturników. W mgnieniu oka potężna energia zaczęła wszystkich postarzać, przypominając im jak bardzo kruchy jest żywot śmiertelnika. Wszystko wskazywało na to, że niebawem bohaterowie dołączą do grona zebranych przez Malthaela dusz, kiedy nagle rozbłysło światło jasnej energii. Na ułamek sekundy przed utratą przytomności, wszyscy dostrzegli stojącą w blasku anielskiej chwały Auriel. Był to ostatni obraz jaki zapamiętali. Później była już tylko ciemność, która wydawała się trwać w nieskończoność…

Bast, Laran i Rudi opuścili komnatę z podestem, gdzie do niedawna znajdował się Kamień Snów, po czym zeszli krętymi schodami na dół do biblioteki, która choć była mocno zakurzona i nosiła ślady długotrwałego zaniedbania, to w niczym nie przypominał na wpół zrujnowanej sali z koszmaru, jaką widzieli błądzący w snach awanturnicy. Rozwieszone na ścianach portrety i obrazy nie przedstawiały groteskowych postaci, a jedynie dawnych władców Hutaatep. Bohaterowie ujrzeli więc wielkiego, przypominającego barbarzyńcę z północy wojownika, o którym opowiadała Bast, a także pół tuzina innych postaci, w tym ostatniego władcę twierdzy, który nawet wyglądał na mało kompetentnego człowieka. Awanturnicy zastanawiali się czy było między nim, a pierwszym władcą jakiekolwiek pokrewieństwo, albowiem różnic między nimi było tyle, co między psem a kotem.

W przeciwieństwie do biblioteki ze snów, wszystkie regały były tu uporządkowane, księgi nie straszyły nietypowymi okładkami, a po otwarciu ich nie wydawały z siebie żadnych przeraźliwych odgłosów. Wertując zgromadzone tu stosy ksiąg, w czym przydatna okazała się być Bast, bowiem nie wszystkie były spisane we Wspólnym, awanturnicy natknęli się na dobrze ukrytą, małą, wręcz podręczną książeczkę opatrzoną skórzaną i pogniecioną okładką. Znalazł ją Rudi i jako pierwszy ją otworzył, ale nie był w stanie jej rozszyfrować, ponieważ zdobiły ją same hieroglify. Nie mniej uznał to za warte uwagi znalezisko, dlatego przekazał ją Bast, która stwierdziła, że musi być to jakiś pieczołowicie wykonany notatnik należący do czarodziejki, którą ujrzała we śnie. Dobre kilka godzin zajęło jej przeczytanie wszystkich zapisanych tam informacji, ale dzięki temu pantera trochę lepiej poznała historię kryształu. Dowiedziała się, że Kamień Snów jest jednym z pięciu potężnych artefaktów, które stworzyli u zarania dziejów tytani i stąd czerpały swą prawdziwę nazwę - Kamienie Tytanów. Ten jeden pozwalał wypaczać rzeczywistość, sprawować władzę nad snami wszystkich stworzeń, a nawet przywoływać te obrazy do świata żywych. Opisany był jeszcze Kamień Dusz, który we władaniu miał Malthael oraz Kamień Czasu, który zaginął podczas upadku Xyqaty - nithijskiego miasta położonego na północnym brzegu Jeziora Menkor. Los pozostałych był nieznany...
- No to by trzeba odwiedzić Xygatę - powiedział Laran. - Kamień powinniśmy wyczuć z daleka. No i może faraon będzie coś wiedzieć - bądź na temat pozostałych kamieni, bądź osób, które mogłyby coś o tym wiedzieć. Poza tym przydałaby się nam wiedza o tym, jak takie kamienie wykorzystywać.
- Wiesz coś na temat Xygaty? - zwrócił się do Bast.
- Może wyrocznia będzie w stanie nam pomóc, choć może to niezbyt mądre pytać o kamienie akurat nią! - zaproponował Rudi, po czym żałował, że powiedział to głośno. Po czym wrócił do przeglądania ksiąg z wypiekami na twarzy.
- To jest to miejsce gdzie właśnie przebywają cyklopy. Tam uda się wyprawa księcia Qareha, władcy Menkary - wyjaśniła Bast - Jest niemal pewne, że Ramos będzie chciał nas tam wysłać z pomocą. Tam właśnie będą wyrocznie. Książę chce się pozbyć również wyznawców cyklopów.
- No to pytanie brzmi, czy Auriel powinna nam towarzyszyć w tej wyprawie - stwierdził Laran. - Skoro dzięki niej ten cały Malthael trafił na ten kamień, to może ją w jakiś sposób potrafi śledzić?
- Jeśli tak jest to myślę, że lepszym pomysłem będzie odnalezienie sposobu aby nie mógł jej śledzić. Najpierw jednak musi się obudzić. Póki co mamy informacje o samym krysztale, ale na jakiej zasadzie on działa, już nie - pantera westchnęła ciężko. - Nie wiem czy w zapiskach odnajdziemy co nam potrzebne. Pójdę przeszukać inne pomieszczenia tej twierdzy. W razie czego zbierzcie książki, które mogą się wam jeszcze wydać odpowiednie, przetłumaczę je później.
Jak powiedziała, tak Bast wstała od siedzenia nad książkami i ruszyła po twierdzy.

Wiele dni upłynęło od pamiętnego spotkania z Malthaelem; upadłym archaniołem, będącym aspektem śmierci, który wykradł cenny Kamień Snów sprzed nosa bohaterów. Od tamtego czasu awanturnicy nie próżnowali i razem z doradcą Oteshem zajmowali się przywracaniem Hutaatep do jego dawnej chwały. Swoje panowanie na nowych ziemiach rozpoczęli od kontaktów z tubylcami, którzy opowiedzieli im o lokalnych problemach i innych pilnych sprawach, które wymagały uwagi zaangażowanego władcy. Największą barierą w prowincji, która powstrzymywała rozwój cywilizacji, był ustawiczny brak wody, co też rzucało się w oczy od pierwszych chwil spędzonych poza murami twierdzy. Nieliczne osady powstały wokół oaz czy innych źródeł, lecz te były znacznie oddalone od siebie i często padały łupem dzikich humanoidów, dla których woda była znacznie cenniejsza od złota. Na całym kontrolowanym przez awanturników obszarze, tylko dwie oazy pozostawały w rękach pospólstwa, a nithijskich wiosek było co najmniej kilkanaście. Za taki stan rzeczy odpowiadały koczownicze plemiona Tanagoro, których czarnoskóry lud wiele wycierpiał z rąk Nithijczyków, w tym szczególnie za życie Ramosa IV, dlatego nie oszczędzali oni lokalnych niedobitków i często posuwali się do zuchwałych ataków na spokojne, dotąd nikomu nieprzeszkadzające osady. Poza plemiennymi wojownikami byli też goblinoidzi, czyli wszelkiej maści dzikie humanoidy o zgniłozielonej lub pokrytej gęstym futrem skórze i niecywilizowanym usposobieniu. Zamieszkiwali oni tereny górzyste, a w szczególności upodobali sobie zatęchłe pieczary oraz inne ukryte przed światłem słonecznym miejsca, skąd mogli atakować znienacka niespodziewających się zagrożenia podróżnych. Od czasów upadku Hutaatep, większość cywilizowanych obywateli Nithii opuściła pogranicze, a nieliczni którzy zostali i przetrwali, zmuszeni byli zamieszkiwać mniej urodzajne gleby i każdego dnia walczyć o pożywienie oraz wodę z lepiej przystosowanymi od nich społecznościami. To właśnie dlatego powrót władców do Hutaatep był tak z dawna wyczekiwany i pomimo wielu pretensji pod adresem faraona (lud ten czuł się przez niego porzucony), wszyscy byli wdzięczni mu, że przysłał w te miejsce ludzi na tyle zdeterminowanych, aby ujarzmić dzikie pogranicze i wprowadzić do niego odrobinę postępowej cywilizacji, a wraz z nią bezpieczeństwo oraz handel.

Pierwszy miesiąc upłynął dość leniwie i głównie na zbieraniu informacji o okolicy. Awanturnicy umilali sobie ten czas szkoląc się we własnym zakresie, czytając zgromadzone w bibliotece zbiory oraz ucząc się oficjalnego języka królestwa, którego byli teraz dumnymi reprezentantami. Twierdzę Hutaatep dokładnie wysprzątano od wewnątrz, odkrywając przypadkiem kilka ukrytych przejść i pomieszczeń, a w tym pracownię alchemiczną, na widok której szczególnie ucieszył się Rudi, albowiem były tam zgromadzone wszystkie narzędzia, składniki oraz przedmioty niezbędne w pracy alchemika. Kilka dni później po tym odkryciu nastąpiło pierwsze istotne wydarzenie w nowo tworzonej historii Hutaatep, które na zawsze miało zmienić jego oblicze.
Pewnego słonecznego i bezwietrznego poranka, awanturników zbudził donośny odgłos trąb, które zagrzmiały gdzieś w oddali. Wyglądając przez wąskie okna twierdzy ujrzeli przed sobą istny sznur ludzi, przeciskających się przez piaszczyste wydmy w stronę Hutaatep. Byli to obiecani przez faraona Ramosa IV niewolnicy oraz rzemieślnicy, których zadaniem była odbudowa ongiś powstałych podczas oblężenia zniszczeń. W wyprawie przez pustynię towarzyszyła im zbrojna eskorta, której przewodziła niewątpliwie atrakcyjna, choć skrywająca swe piękno pod długimi szatami i pancerzem kobieta. Poruszała się ona z gracją wysoko urodzonej osoby, choć jej wojskowy stopień na to nie wskazywał. Kapitan po dotarciu na miejsce pokłoniła się przed awanturnikami, przekazując pozdrowienia oraz list od faraona. W swoim oficjalnym rozporządzeniu, wyjaśniał on, że stojąca przed nimi Aisza oraz jej oddział złożony z czterdziestu ludzi zostaje przydzielony do dyspozycji władców Hutaatep, zaś ich żołd za pierwszy rok zostanie wypłacony z królewskiego skarbca. W liście było też wspomniane, że w najbliższym czasie przybędzie do Hutaatep poselstwo, którego awanturnicy powinni od teraz wyczekiwać i kiedy nadejdzie właściwa pora; przyjąć z najwyższymi honorami. Powód ich przybycia nie był przedstawiony, a zapytana o to samo Aisza mogła jedynie wzruszyć ramionami, tłumacząc, że rozkaz wręczenia listu padł z góry, bez słów wyjaśnienia i nie pozostało jej nic innego jak go wykonać…