Znalezienie liny wśród rupieci nie stanowiło problemu. Prawdę powiedziawszy było ich nawet kilka, a jedna nawet nie była przegniła. Przy jej pomocy udało się wyciągnąć nieszczęsną Meg z dołu i wszyscy nie mitrężąc więcej wycofali się z jaskini.

Gdy znaleźli się na świeżym powietrzu i oświetliło ich jesienne słońce powróciło do nich uczucie radości. Oto udało im się uratować dziewczynę z łapsk trolli i przy tym nikomu nic się nie stało. Bo wszak obolała kostka, czy parę siniaków, to była zaiste niewielka cena.

Madoc rozłożył na trawie wszystkie zdobyte fanty i uczciwie podzielił zdobyte pieniądze. Gimbrin wziął kuszę i kolorowe kulki. Po czym pokłonił się w pas Hobbitowi w podzięce.
- To wspaniała broń panie Hornblower. Poznaję krasnoludzką robotę.
Przebiegł ręką po mechanizmie spustowym.
- Ta broń pochodzi z Żelaznych Wzgórz. Ciekawe jak trafiła tak daleko na zachód.
Obrócił w palcach czerwoną kulkę i podniósł ją do światła. W środku coś się ruszało, jakby maleńki płomyk. Dziwne.

W sumie wszystkie znalezione rzeczy, no może prócz liny wydawały się w jakiś niepokojący sposób niezwykłe.

Gdy już uporali się z podziałem łupu nieposiadający się z radości Jon, gdy już wyściskał i wycałował swoją siostrę ze wzruszeniem w głosie zaprosił wszystkich do siebie, ale Gimbrin delikatnie, acz stanowczo odmówił. Zdaniem krasnoluda i tak zmitrężyli pół dnia na ratowanie Meg.

Rodzeństwo zatem wśród wylewnych podziękowań i serdecznych zapewnień, że zawsze mogą do nich wpaść na herbatkę nawet niezapowiedziani, a będą miłymi gośćmi, pożegnało się i ruszyło do domu.

Drużyna zaś dosiadłwszy kucy ruszyła na zachód, by powrócić na szlak. Po godzinie podróży przez dość rzadki las i lekko pagórkowaty teren pełen zeschniętych liści, wrócili na drogę i skręcili na północ. Z północy zaczął wiać zimny wiatr. Zapowiedź nieubłaganie zbliżającej się zimy. Wieczorem jednak powiewy ucichły i mogli spokojnie rozbić obóz na nocleg.

Następny dzień powitał ich rześkim powietrzem i czystym, błękitnym niebem. Zmieniła się też okolica. Las zaczął ustępować krzakom i łąkom, a drzewa rosły z rzadka, bądź też skupiały się w zwartych zagajnikach. Szlak też się nieco zmienił i choć był zarośnięty, jak wprzódy, to czasami spod darni wystawały kamienie dawnej drogi. Również po obu stronach drogi można było dostrzec ślady dawnych budowli. Jednak tak poniszczone, że nieraz wyglądały, jak zwykłe porośnięte mchem kamienie.

Około południa dotarli do miejsca gdzie ze wzgórz spływał strumyk przecinający szlak. W tym miejscu wzniesiony był niewielki kamienny mostek, a za nim ruiny wioski. Zatrzymali się tu na popas. Spętane kucyki mogły wreszcie poskubać trawę na łące, a hobbici oddać się swojej ulubionej czynności, czyli pochłanianiu zapasów żywności.
Willi, którego kostka już całkiem wydobrzała chwycił za kociołek i poszedł naczerpać wody ze strumienia. Już miał wrócić do obozu, gdy pod mostkiem dostrzegł coś czerwonego. Odstawiwszy kociołek, zaintrygowany podszedł bliżej.

Pod mostkiem ujrzał siedzącego i opartego o kamienie siwobrodego krasnoluda. Krasnolud miał otwarte, nieruchome oczy i dwie czarne strzały wystające z piersi.


Willi poleciał w te pędy po resztę. Mimo ciasnoty, każdy chciał zobaczyć ten niecodzienny widok. Gimbrin przy pomocy Madoca wyciągnął nieszczęśnika spod mostku i godnie ułożył go na łące.

Oględziny ciała dostarczyły im kilku niepokojących wiadomości. Po pierwsze nieboszczyk umarł niedawno, a krew na jego ustach jeszcze dobrze nie zakrzepła. Po wtóre czarne strzały w jego piersi były orczego pochodzenia. Co bez żadnych wątpliwości oznajmił Gimbrin.

Oglądając topór i strój krasnoluda ich przewodnik stwierdził, że nieszczęśnik najprawdopodobniej pochodził z Żelaznych Wzgórz i był kimś znacznym. Niestety przetrząśnięcie skórzanej torby przy pasie niewiele im pomogło. Było tak kilka srebrnych monet, hubka i krzesiwo, oraz kawałek pergaminu z dziwnym rysunkiem wieży i małym czerwonym krzyżykiem na niej.


Pomimo tego, że burczało im już w brzuchach Gimbrin nie pozwolił im zjeść, póki nie pochowali krasnoluda wrzucając jego ciało do ruin jednej z piwnic i przysypania go stertą poznoszonych z okolicy kamieni.

Praca ta trwała żmudną godzinę, ale za to posiłek po niej smakował wspaniale. Pokrzepieni ruszyli dalej. Około godziny, o której zwykle w Shire pije się popołudniową herbatkę i zajada owsiane ciasteczka dotarli do miejsca z którego widać było odległe wzgórze i samotną wieżę. Zatrzymali się. Widok zdawał się znajomy.


Popołudniową ciszę nagle przedarł przeciągłe wołanie wilka rozlegające się gdzieś około mili za nimi. Odpowiedziało mu cichsze gdzieś z południa. Gimbrin poruszył się niespokojnie na siodle.

Łupy zostały podzielone. Złoto i srebro trafiło do wszystkich sakiewek, mniej więcej po równo, Gimbrin wziął kuszę, Hildiemu w udziale przypadła czapka, a Madoc zatrzymał szalik. No i oba pierścienie. Tych jakoś nie dało się podzielić między pięć osób, więc Madoc doszedł do wniosku, że później je sprzedadzą i rozdzielą zdobytą gotówkę między uczestników wyprawy. No chyba że podczas wyprawy zdobędą inne dobra, które będzie można sprawiedliwie (lub według upodobań) podzielić.
I to też zaproponował pozostałym.


Nim nadszedł wieczór Madoc sprawdził, na własnej osobie, że zdobyty w jaskini szalik jest przedniej roboty. Wystarczyło go założyć i od razu zrobiło się ciepło.
Ciekaw był, czy gdyby do kompletu dołożył czapkę, to czy czasem nie zacząłby się pocić, ale czapka była już w rękach Hildiego, więc ewentualne eksperymenty musiały poczekać.

Przyjemną wędrówkę przerwało znalezienie trupa.
Po spotkaniu z trollami Madoc mógł się spodziewać wszystkiego, ale i tak trup, na dodatek świeży, i to jeszcze trup krasnoluda... To było zaskakujące. I nie wyglądało na robotę tolli, jako że te nie uzywały łuków. W orki za to Madoc uwierzył bez chwili wahania.
Rozejrzał się dokoła w poszukiwaniu śladów. Usiłował się dowiedzieć, ile było tych orków, skąd przyszli i dokąd poszli po zabiciu krasnoluda.
Pytanie kolejne brzmiało - dlaczego nie okradli swej ofiary? Czyżby uciekał przed nimi, a orkowie zgubili ślad? A może... może stale byli na tropie, tylko zostali daleko w tyle?
Tą myślą podzielił się z pozostałymi.
Niestety przyszło mu to do głowy dopiero wtedy, gdy odpoczywali po złożeniu krasnoluda w prowizorycznym, acz solidnym grobie.


- Czy to tylko wilki? - spytał, spoglądając na Gimbrina. Całkiem jakby krasnolud mógł wiedzieć więcej. A Madocowi wycie wilków w połączeniu z myślą o orkach bardzo źle się kojarzyło. - Chyba powinniśmy tam jechać, jak najszybciej - stwierdził, wskazując na wieżę, nad wyraz podobną do tej, jaka widniała na rysunku, znalezionym w torbie nieboszczyka. - Na otwartym polu nie będziemy mieli z wilkami żadnych szans.

O ewentualnych jeźdźcach wilków wolał nawet nie wspominać. A nuż by zapeszył...

Nie tylko jeźdźcy, ale i kucyki były wyraźnie zaniepokojone wilczym nawoływaniem rozlegającym się póki co z oddali. Zwierzęta strzygły uszami i kręciły łbami. Biskwit zaś niespokojnie zarżał. Wieża wydawała się rozsądnym schronieniem, tym bardziej, że z całej kompanii jedynie Gimbrin był nieźle uzbrojony. Prócz zdobycznej kuszy miał swój toporek i jeszcze topór nieszczęsnego krasnoluda, którego znaleźli pod mostkiem. Broń nawet dla niewprawnych oczu niziołków robiła wrażenie zacnej i solidnej.

Nie tracąc czasu na zbędne dysputy ruszyli na przełaj w kierunku wieży. W drodze Gimbrin odezwał się do Mirt:
- Ta wieża została wzniesiona przez ludzi w odległych czasach królestwa Arthedain. Wieść niesie, że przez samego króla Belega z Fornostu. Zapewne, by strzec szlaku. Było to w czasach, w których jak mówił mi Alatar, hobbici zaczęli osiedlać się w Bree. Zatem budowla jest dość stara. Była jednak wiele razy naprawiana i to czasami przez moich pobratymców. Dlatego moja panno. – Gimbrin uśmiechnął się pod wąsem – Stoi do dziś.
Przedzieranie się przez zarośla nie było trudne. Okolice wieży porastała głównie trawa i niewielkie krzaki. Gdy dotarli do podnóży wzgórza natrafili na zarośniętą ścieżkę prowadzącą łagodnie w górę. W tym miejscu wzniesienie nie było tak strome. Jednak nim dotarli na szczyt kucyki wyglądały na znużone.

Z bliska wieża nie wyglądała tak korzystnie. Była mocno nadgryziona zębem czasu. Mury były popękane, zaprawa pomiędzy kamieniami skruszała. Nie miała żadnych wrót i można było spojrzeć na nią na przestrzał. W środku było tylko tyle miejsca, że mogli się pomieścić z kucami i rozpalić niewielki ognisko. Z resztą wygasłe palenisko na środku świadczyło, że już ktoś to robił.
Przy jednej ze ścian były kamienne schody prowadzące w dół i drugie wzwyż, jednak urywały się na wysokości kilku jardów. Powyżej nie było nic, a wieża przypominała tuleję pustą w środku. Regularne wgłębienia w ścianach były jedyną pozostałością po drewnianych belkach na jakich opierały się podłogi poszczególnych kondygnacji. Gdy spojrzało się w górę widać było czyste, błękitne niebo.

Po pozostawieniu kuców w środku kompani mając do dyspozycji rysunek z tajemniczym czerwonym iksem obeszli wieżę i po ustaleniu, o który mniej więcej róg chodzi zaczęli poszukiwania. Po dokładnym obejrzeniu iks okazał się być narysowany przy podstawie wieży. Problem polegał na tym, że tam nic nie było. Ot, ziemia, trochę żwiru, kępki trawy. Dokładnie to co dookoła.
- Ktoś ma łopatę? – rzucił Gimbrin, właściwie tylko dla formalności, bo przecież wiedział, że nie zaopatrzyli się w nic takiego.

Cóż było robić. Mieli „rączki małe, lecz do pracy doskonałe”. To i na dodatek toporek Gimbrina pozwoliło im na odgarnięcie i wykopanie dołka na około pół jarda. Potem natrafili na kamień. Staranne odgrzebany okazał się być dość spory. Ale mieli krasnoluda. Gimbrin zaparł się, sapnął, puścił potężnego bąka i głaz został podniesiony i odsunięty.

Pod spodem leżała okuta żelazem skrzynia.
- Jakaś mała. – rzucił ktoś rozczarowany.
- To może ją zakopiemy z powrotem? – odparł z przekąsem Gimbrin.
Faktycznie znalezisko nie było duże i nawet niezbyt ciężkie. Hildi i Willi bez problemu podnieśli skrzynię i zanieśli ją do wieży. Wprawdzie posiadała zamek, ale krasnolud z właściwą swej rasie praktycznością po prostu wybił toporkiem zawiasy i przy użyciu brutalnej, ale skutecznej siły wyłamał wieko. Ich oczom ukazały się dwa pakunki. Podłużne owinięte w natłuszczoną skórę. Po ich odwinięciu ich oczom ukazały się dwa krótkie i starannie wykonane miecze.




- Ohoho … - zawołał z podziwem Gimbrin – To elfia broń. Co za śliczności. Zatem tego szukał mój pobratymiec. Daleko za tym zawędrował.
Poszukiwanie i odkrywanie skarbu pochłonęło uwagę wszystkich bez reszty, ale świat bynajmniej nie dał o sobie zapomnieć.

Usłyszeli świst lecącej strzały, która niczym czarny piorun o cal minęła twarz Madoca i zagłębiła się tuż pod obojczykiem Doderica. Siła uderzenia była tak wielka, że nieszczęsny hobbit został odrzucony do tyłu i padł przewrócony na plecy. Wszyscy jak na komendę spojrzeli w stronę skąd nadleciała strzała.

Przez wrota pozbawione drzwi widać było pędzące na dwóch potężnych wilkach sylwetki uzbrojonych w łuki goblinów. Napastnicy poruszali się w całkowitej ciszy. Widok ich wykrzywionych w nienawiści twarzy, jak i ociekające śliną paszcze wilków działał hipnotyzująco. Jeden z goblinów uniósł łuk i wypuścił strzałę. Pocisk poleciał w ich kierunku i trafił Mirt z boku głowy, jednak strzała ześlizgnęła się po czaszce wyrywając jedynie włosy i trafiła niegroźnie w ścianę.

Dziewczyna krzyknęła z bólu i przycisnęła odruchowo rękę do rozdartej skóry. Rana była długa na pół dłoni. Mirt poczuła pod palcami ciepło krwi. Swojej własnej krwi.

Od goblinów dzieliło ich najwyżej tuzin jardów. W tym czasie Gimbrin pochłonięty był całkowicie ładowaniem kuszy, starał się ze wszystkich sił, by zdążyć nim jeźdźcy ich dopadną.

Jeśli ktokolwiek miał nadzieję na to, że w wieży da się znaleźć porządne miejsce na rozbicie obozowiska, to z pewnością był rozczarowany.
Przynajmniej Madoc był, chociaż nie da się ukryć - nawet te ruiny były lepsze, niż gołe pole.Inni też tak uważali, i nie chodziło tu o towarzyszy podróży. Palenisko na środku wieży dobitnie świadczyło o tym, że niejeden podróżnik zatrzymał się tutaj na nocleg.
Czy należał do nich również zabity krasnolud, tego Madoc nie wiedział. Równie dobrze nieżyjący pobratymiec Gimbrina mógł zdążać do tego miejsca, kierując się odnalezionym przy zwłokach rysunkiem. Tak jak to powiedział Gimbrin.

Skarb, jak się okazało, to było pojęcie względne. Dla jednego skarb to stos złotych monet, dla innego - piękna broń. A to właśnie znajdowało się w wyciągniętej spod ziemi skrzyni.
I, niestety, parę uderzeń serca okazało się, że były to najbardziej przydatne przedmioty pod słońcem.
Gdy tuż przed nosem Madoca przemknęła strzał, młody hobbit w pierwszej chwili zaniemówił i wytrzeszczył oczy, nie wierząc w to, co się stało. Nie dość, że strzała, to jeszcze leżący we krwi Doderic. A jakby tego było mało, pojawiły się dwa orki...

Nawet nie pomyślał o mieczu. Gdyby to były grabie, albo widły... Ale kto z hobbitów choćby myśał o mieczach? Tego typu rzeczy, jeśli ich nie przerobiono na coś pożytecznego, leżały na dnie składzika, przywalone milionem innych rzeczy.
Hobbici woleli rzucać kamieniami. Poza tym - od wieków nie walczyli z nikim.

Po (trwającej całą wieczność) chwili, potrzebnej Madocowi na otrząśnięcie się z zaskoczenia, hobbit chwycił za procę i posłał pocisk w pysk bliższego z goblinów.