Na odpowiedź czarodziejki, wojownik nie mógł znaleźć kontrargumentu. Chcąc czy nie, musiał jej przyznać rację - to ona wiedziała, jakimi siłami dysponuje. Niedługo potem budząca strach roślina zajęła się płomieniami.

Liward, nawet gdyby chciał, nie umiałby się powstrzymać przed odetchnięciem z wyraźną ulgą. Inna sprawa, że roślina, choć groźna, wcale nie okazała się tak niebezpieczna, jak uważał. Wojownik-milczek mógł mieć skłonność do popadania w paranoję, wzmożoną przez plastyczną wyobraźnię. To - albo już na tym etapie pojawiły się halucynacje. Za wątpliwą nagrodę mógł mieć świadomość, że kiedy jako jeden z dwóch członków drużyny obrał drogę ku czaszce, dokonał właściwego wyboru. Można tylko było mieć nadzieję, że drużyna wytrzyma napór wzniecanego przez czaszkę strachu i znajdzie sposób na to, by ominąć i tę przeszkodę.

Iskra miała rację. Roślina nie zainteresowała się drzwiami, ale wodziła za ręką - czyjakolwiek by nie była. Oczywiście wrzucenie kogoś do dołu było tylko żartem i Kea to rozumiała. Żadna z nich nie zaryzykowałaby życia przyjaciela w ten sposób.
- Pewnie za ciepłem - zgadywała Kea. - Na pewno zmarzła pod tym lodem i pewnie chce się teraz ogrzać - dopowiedziała.
Dla niej, to miało najwięcej sensu. I właściwie żadna inna odpowiedź nie przychodziła jej do głowy.
- Ciekawe jak tam wytrwała pod lodem - zastanowiła się na głos. - Roślinki nie lubią zimy i wychodzą dopiero na wiosnę - zauważyła.
Stojąca obok niej Iskra myślała nad czymś intensywnie. Kea wiedziała, że czarodziejka jest mądra i może nawet wymyśli odpowiedź na jej pytania.
Zanim to jednak nastąpiło, Fungi zarządził odwrót. Mieli iść jak najdalej od czaszki, a to się półolbrzymce jak najbardziej podobało. Im dalej tym lepiej... a po drodze zostały nawet jakieś drzwi do zamknięcia, aby nie było słychać tego wycia.
- Chodźmy - zwróciła się do czarodziejki i ruszyła zdecydowanym krokiem za krasnoludem.

Marzeniem Camdena było wydostanie się z tych podziemi... na co, jak na razie, nie było żadnych szans. A powtarzanie "sam się tu pchałeś" jakoś nie poprawiało sytuacji.
Jako że chwilowo szansy nie było na realizację tego pragnienia, Camden postanowił ograniczyć się do mniejszych, tymczasowych celów do realizacji. A jednym z nich było znalezienie się jak najdalej od wrzaskliwej czaszki. Dlatego tez bez wahania ruszył za krasnoludem, kwestię zdobycia czaszki pozostawiając innym.

Nadeszła pora zabrać się za czaszkę. Kolejne podejście miałoby różnić się tym, że jedna osoba miała zostać na zewnątrz. Przy okazji, zwiadowca chyba jako pierwszemu, nadał Liwardowi swoiste przezwisko. -Jak uważasz... Rysiek. W razie jakby krata się zamknęła, zawsze możesz odłożyć czaszkę z powrotem. Przez drogę do komnaty z czaszką intensywnie zastanawiał się, co robić. W takich chwilach zdarzyć się może, że przychodzą przebłyski sprawniejszego działania świadomości. Liward doszedł do wniosków, których nie można było zweryfikować w owym czasie.
-Możliwe że krata się zamknie, ale to my zostaniemy uwięzieni a ty będziesz mógł iść dalej. Tak czy inaczej ryzykujemy. W razie najgorszego, może olbrzymka da radę wyrwać kratę, jak zatka uszy.

Część drużyny przemknęła chyłkiem, zasłaniając uszy i odwracając głowy od źródła piekielnego hałasu. Nie zatrzymywali się, póki nie minęli cel oraz sanitariatu oraz zamknęli za sobą drzwi do pokoju sypialnego.

- Myślcie, myślcie. – Fungi nie dawał im odpocząć. – Nie mam zamiaru spędzić tu reszty swojego życia…

Tymczasem dwóch ich kompanów stało niepewnie przy wejściu do krypty. Kilka żarcików ze swoich imion i nowo nadanych przydomków dodało im jednak odwagi i Ryś wreszcie wszedł do środka. Oglądanie ścian, podłogi i sufitu nie przyniosło żadnych efektów. Łowca zwrócił więc swoją uwagę na postument. Czaszka wydawała się przymocowana na stałe, ale – choć tego nie był pewny – mogła stanowić pokrywę postumentu.

Ryś postanowił zaryzykować, narzucił swój płaszcz na przeklęty przedmiot i spróbował go podnieść. Natychmiast po dotknięciu czaszki ta przestała wyć. Nagła cisza zaskoczyła ich obu tak bardzo, że drgnęli i prawie rzucili się do ucieczki. Nic jednak się nie stało, a krata nie opadła. Popatrzyli na siebie i wzruszyli ramionami, a już po chwili czaszka wraz z podstawą znalazła się na ziemi.

Wewnątrz wydrążonego postumentu leżały zmumifikowane zwłoki istoty przypominającej małego człowieka, na głowie której spoczywała złota korona wysadzana klejnotami. Obok mumii znaleźli też dwa pergaminy, zwinięte w rulony i przewiązane cienkimi sznurkami, jednym czerwonym, a drugi żółtym, a także nieduży, szklany flakonik z ciemnym płynem.