Jeremi stał w tłumie i słuchał uważnie. Nie miał zamiaru się wychylać i mówić co wie, gdyż byłoby to obciążające dla jego siostrzeńca. Bo co innego mógł rycerz pomyśleć niż najgorsze gdyby pasterz wyznał że widział Luthera ruszającego w las za młynarzowymi dziećmi? Dlatego stał spokojnie i się nie wychylał. Gdy doszło do wyznania Bogny zawarczał cicho. Spowodowało to oczywiście że kto mógł odsunął się od niego, ale nie zwrócił na to najmniejszej uwagi zatopiony w myślach.
~ Kłamie co by odwrócić ode siebie uwagę czy spotkała co w lesie? Ślozy roni i przestraszona jest więc może prawdę jednak gada? Jeśli tak to cóż to było? Mamun raczej nie, ale z opisu ciężko rozeznać. Może Borowy, ale ten raczej takiej postaci by nie przyjął. Piękny jak książę, gadał jak człowiek i pozwolił ujść z życiem? Tedy może to być Przemiennik, Zmiennoskóry. Czeremcha opowiadała że widziała jednego w swym życiu, ale niewielu ich ostało i z lasu nie wychodzą. Co matka jeszcze gadali o nich? Niechże sobie przypomnę... ~ z rozmyślań wyrwał go głos szwagra. Słysząc zeznanie Horsta wiedźmiarz zagryzł wargi.
~ Cholera jasna mogłeś rzec żeś go do lasu posłał co by miejsce gdzie młynarzównę znalazł oznaczył, a ty prawdę gadasz. Z innym panem może to by i na dobre wyszło ale przecie żem ci gadał co Otton przez zły los zesłan. On sprawiedliwości nie będzie dochodził, jeno pokarze pierwszego co mu się pod rękę nawinie. Do dupy z prawdą Horst, syna powinieneś bronić! ~ klął szwagra w myślach. ~ Może jak powiem że Luther chroniony był czarem a reszta nie, to coś to da? ~ przemknęło mu przez myśl, ale już sekundę później poczuł jak zimna dłoń Cienia dotyka jego karku i usłyszał syczący szept.
- Wyznaj głupcze w świątyni Jedynego żeś wiedźmiarz i czary rzucasz, wyznaj że twa żona do domu powróciła choć pochowałeś ją w zeszłym roku, wyznaj że pod swoją strzechę demona żeś przyjął. Wyznaj a stos przygotują dla ciebie, Arniki i Czeremchy szybciej niż zdążysz okiem mrugnąć, a reszcie rodziny sznury przez dębową gałąź przeciągną. Zakryj mordę i milcz. – Jeremi zadygotał i zacisnął zęby. Czekał w milczeniu na to co powie rycerz.

Eugeniusz siedział w trzecich ławach. Wraz z Mieszkiem przyglądali się przebiegowi rozprawy. Kapłan głównie milczał, bowiem nie mógł też wiele wnieść do dyskusji. Jego stanowisko wymagało, by zostawić sądy ludzkie ludziom a boskie Bogu.

Największe wrażenie wywarły na nim słowa Bogny. Ponieważ starzec szczerze wierzył w Boga, wierzył również w istnienie szatana. Nie dawał jedynie wiary na pałętające się po lesie mityczne stworzenia. Był za to w stanie uwierzyć, że dziewczyna miała styczność ze złymi mocami. Las Mgieł był przeklęty, być może biedna sierota uległa pokusom diabła i została opętana. W takim przypadku konieczne będą egzorcyzmy. Niemysł potarł zmęczoną twarz. Dwa morderstwa, jeden zaginiony i jedna opętana. Sytuacja w Drzewcach robiła się coraz gorsza i stary kapłan mógł jedynie modlić się do Stwórcy o siłę.

Siedzący obok Mieszko przewiercał włodarza nieprzyjaznym spojrzeniem, zaciskając pod ławą pięści. Zapewne młody sługa widziałby nie Luthera a Ottona przed sądem za zbrodnie jego ludzi, jakiej się dopuścili. Ku uciesze Eugeniusza chłopak siedział cicho.

Jeremi zgrzytnął zębami i przedarł się przez tłum do Heńka.
- Prawda to że ni masz stada ni domu, boś wszystko przechlał moczymordo jeden, wszystko! Prawda to że nie masz ni żony, ni dzieci boś się o to kosą postarał, dzieciobójco! Ni rozumu ni wiary tyż nie masz bo ci je gorzałka odebrała! Ja tu w świątyni Jedynego stoję i mnie święty ogień nie pochłonął a ty jednak poczwarz na mnie rzucasz! Na rodzinę moją klniesz a moja siostra pomogła na świat przyjść niemal każdemu dziecku w tej wiosce! Kości ci, bydlaku jeden, nastawiała jak żeś się połamał gdyś pijany na dach lezł, a tera tak za jej dobroć odpowiadasz? O czary pomawiając? Obyś w ciemnościach i samotności sczezł niewdzięczniku jeden! - pasterz chwycił pijaka za kapotę i przyciągnął go do siebie. - A o to by twój duch po śmierci spokoju nie zaznał już ja się postaram mendo cholerna. Bo duszę jeszcze masz i ją z ciebie wyszarpię i na męki poślę. - wysyczał mu do ucha i potrząsnął przeciwnikiem niczym pies szczurem.

Jeśli Jeremi chciał rozzłościć Henryka, to mu się udało. Nie dość, że już wcześniej był ogarnięty fanatycznym szałem, to teraz dodatkowo się wściekł. Wspomnienie o wypadku z kosą i nazwanie dzieciobójcą nie pomagało w złagodzeniu sytuacji.
- Jak śmiesz ty psie!!! - wrzasnął Henryk i wziął wyraźny zamach, aby uderzyć wiedźmiarza. W porę refleksem wykazał się pilnujący porządku Gniewko. Siepacz Ottona wkroczył między obu kmieci, odpychając ich od siebie.
- On mnie przeklął! Straszy mnie czarcią magią! To pewnie przez niego straciłem rodzinę! Trzeba go spalić! -

- Nie trza mordy drzeć po próżnicy i Panu przerywoć. - odezwała się głośno Maryna czyniąc znak świętego ognia. - Zawrzyjcie oba gemby kiej Pan sądzi. -

- Cisza! Cisza! Spokój. - wrzeszczał Józwa stukając swą laską. - Nie wolno takiego tarabanu w domu Stwórcy robić i to jeszcze w obecności Pana Drzewiec. - mówił dalej chcąc zwrócić na siebie uwagę zebranych i jakość załagodzić całą sytuację. - Heniek ty też siadaj i cicho bądź. Grolschowie mieszkają od dawna w Drzewcach i wiele im nasza miejscowość zawdzięcza. Trzeba dać się spokój i sprawę rozstrzygnąć, ale najpierw bym prosił o to byśmy lasy przeszukali. Cała sprawa się rozchodzi iż tylko drzewiacy tam byli. Ostatnie lata nie były nam łaskawe. Ni wiemy czy co w lesie wszemranych osobach się nie zalęgło i na widok samotnej panny nie dopuścili się napaści. Panie proszę rozważ me słowa. - na koniec zwrócił się bezpośrednio do Pana Wsi.

Jeremi zaś wiedział że nie może dopuścić by oskarżenia Heńka zostały wysłuchane przez Ottona. Wówczas inni mogliby się zebrać na odwagę i dołączyć do pijaka. Co prawda klątw od dłuższego czasu nie musiał rzucać, wystarczyło że ludziska wiedzieli że może to zrobić, a część z obecnych wzywała go do leczenia ich zwierząt ale pamięć ludzka jeżeli chodzi o wdzięczność jest niezwykle nietrwała. Musiał szybko zwrócić gniew szlachcica na swego oskarżyciela.
- Znowu się upiłeś bydlaku, nie pracujesz a ciągle masz co pić! Jakby pańscy ludzie sprawdzili ta piwniczkę co ją za stodołą wykopałeś to ciekaw jestem ile butelek trunków wyniesionych z dworu by znaleźli! Ja na pański sąd się oddaję! - zawołał pasterz dając się odepchnąć zbrojnemu i kłaniając się Ottonowi.

Kiedy zaczęła się ostra wymiana zdań, Eugeniusz aż wstał. Nie chodziło o to, że chłopy się sprzeczały, ale o to, że robili to w domu pańskim. Nim jednak zdążył zareagować, mężczyzn rozdzielono a pozostali zaczęli wzywać do zachowania spokoju.

- Gospodarzu - odezwał się kapłan spokojnym głosem. - Zeznania i zarzuty, które dzisiaj usłyszeliśmy, wszystkie dotyczą jakiejś tajemnicy i ocierają się o diabelskie moce. Jako przedstawiciel Ogniska obawiam się, że obecna sytuacja wykracza poza kompetencje sądu świeckiego. Nieobecny Luther powinien zostać przesłuchany i wraz z Bogną poddać się spowiedzi. Wierzę, że mając do czynienia z ludźmi o czystym sumieniu, wielmożny pan wyda sprawiedliwy wyrok.

Zeznania Marysi niewiele wnosiły do sprawy. Oczywiście dziewczyna mówiła wszystko zgodnie z prawdą: ona i jej brat byli na mszy, ale potem chłopiec zranił się i wymagał opieki, więc wraz z Arniką udali się do domu znachorki. W międzyczasie nic złego nie widziała, nic złego nie słyszała.

Przez cały czas przysłuchiwała się słowom innych, a co najważniejsze temu co mówił Pan Otton. Sama nie miała pojęcia o tym co zaszło. Zastanawiała się jednak jak ich Rycerz rozstrzygnie sprawę. Czy okaże się przy tym sprawiedliwy? No i jak srogi w swym wyroku, bo tyle już zasłyszała, że litości się po nim nie spodziewała.

Dość długo siedziała cicho, nie zwracając na siebie uwagi, ale w pewnym momencie...
- Przed wyrokiem trza podejrzanego wysłuchać, bo może niewinny - samo jej się wyrwało z ust, po obwieszczeniu Ottona. Bo jakże to tak skazywać na męki, bez dowodu i szansy na obronę...
Marysia miała nadzieję, że jej słowa wplotły się w gwar, który nagle zaistniał. Najlepiej tak, aby pozostało tajemnicą kto to powiedział, ale jednocześnie aby wypowiedź została usłyszana... i może wzięta pod uwagę?

Horst stał chwilę i zastanawiał się, jak zripostować Heńka, ale... widząc co się czyni i jakie słowa padły był spokojny. Usiał i chwycił dłoń żony patrząc na fanatyka z mieszanką politowania smutku. Od zawsze wiedział, że z nim będą problemy... nie wiedział tylko jak wielkie...

Dlaczego milczał, kiedy jak by się zdawało unieść się powinien i satysfakcji żądać za rodziny zniewagę? Z bardzo prostego powodu... Zawsze był wiernym uczniem swego dziada i jego słowu bardziej wierzał niż komu innemu. Nauki były nader proste i choć nie pamiętał dokładnie słów to ich przekaz rozumiał i miał wykuty w sercu. Grolschowa droga nie należała do łatwych, ale teraz... teraz okazywała się tą słuszną.

Albowiem trza być filarem społeczeństwa i spory rozsądzać przy tym bezstronność utrzymywać. Nigdy przeciw swemu nie stawać gdy obcy witają, a szczerością i prawdą, raz opieką swoich otaczać. Być dla nich w dobrych i w tych złych momentach. Traktować ich jak rodzinę i być niczym dobry ojciec.

Były też słowa o byciu złym. By karać i porządek utrzymywać. Za gardło trzymać i nauczać ciężkie prawdy w drodze do jedności. Choć Horst był znany z twardej ręki i surowych, acz sprawiedliwych sądów... To rolę złego przejął Jeremi. Co było wygodne. Nie martwił się o siebie ani o rodzinę, bo wiedział, że miał pewne poparcie starej społeczności liczącej pół Drzewiec. Miał też wsparcie nowo przybyłych, acz jej pewności miał się dowiedzieć jak widać dnia dzisiejszego.

Tak, był to czas. Czas w którym słuszność jego dziada i jego wierności naukom miała dać plon. Jak wielki jednak, tego nie wiedział. Nie oszukiwał się, z tego co mu było wiadomo zarówno Otton jak i Wielebny, aż nadto dobrze orientowali się w Drzewcach. Pan wiedział, kto o karczmę dbał, wiedział, że Luther karczmarzem po nim był. Wiedział o rzeczach które dla społeczności robili...

...pytanie tylko pozostawało... czy Otton ukarze, choć raczej jak bardzo surowo jego rodzinę. Tak, zarówno zły jak i dobry dla niego ten ruch by był. Wielebny? Jak nic o władzę się upominał nadaną mu od fałszywego bożka... Spaleniec jak każdy inny... Jednakże... do tej pory nie poruszył ich spotkania... a to wróżyło dobrze. Kto wie? Może jednak nie był jak oni wszyscy?

Dlaczego jednak Stary Grolsch nie bronił syna? Dlaczego prawdę powiadał i tylko prawdę? Ponieważ, o ile kochał syna i chciał dla niego dobrze musiał chronić całą rodzinę. Tylko ukorzenie się przed Wielmożem mogło dać na to nadzieję i wyglądało na to, że dało to zalążek nadziei sądząc po jego reakcji...

Teraz jednak nie wypadało wchodzić w słowo i w "domu boga" burd robić, czy inaczej ubliżać "jego" majestatu. Jeremi zrobił dobrą robotę, Juzwa też. Nie był to czas i miejsce na jego słowa. Pan na włościach najpewniej się już niecierpliwił tą sceną. Nie było co dolewać oliwy do ognia i zrażać go do siebie...

Pozostało czekać i mieć nadzieję na lepsze. Grolszowie byli jak ten stary dąb zasadzony u zarania dziejów. Korzenie sięgały głęboko, a korona liści dawała cień i schronienie społeczności. Stabilność i spokój...

A jednak, Horst miał obawy. Bał się o syna, Luthera, dlaczegóż nogę dał bez słowa? Zaiste, jeśli wróci będzie musiał go wybatożyć. Nawet jeśli wróci zwycięsko... lecz w jakiej bitwie? Będzie musiał, bo młody zdradził i naraził rodzinę, a rodzina i jej bezpieczeństwo... było najważniejsze. Horst był tylko jeden i całe życie wypruwał sobie flaki, by to bezpieczeństwo zapewnić. Luther...? Luther najwidoczniej zapomniał o swoim obowiązku...