Luther

Wozy były przykryte kocami, toteż ciężko było cokolwiek oszacować bez chamskiego gapienia się. Choć ojciec przykazał trzymać głowę nisko, młodemu Grolschowi udało się jednak coś wypatrzeć. Jeden z parobków na moment odrzucił koc z ładunku. Luther nie miał okazji dokładnie się przyjrzeć, ale zdawało mu się, że wóz pełen jest narzędzi - chyba dla drwali. Mógłby przysiąc, że na moment objawiły mu się topory, sierpaki i piły. Zaraz potem o nich zapomniał.

Na krótką chwilę spojrzenia młodzieńca oraz dostojnej damy skrzyżowały się. Nie przypominała żadnej z kobiet, które było mu dane poznać. Delikatne rysy, gładka biała cera... Każdy ruch kobiety pełen był gracji oraz delikatności - Sybilla wydawała się kompletnym przeciwieństwem srogiego męża. Luther z pewnością żałował, iż nie mógł ujrzeć nic więcej - piękna żona rycerza zakrywała niemal całe ciało. Nawet głowę wieńczyła biała podwika.

Sybilla uśmiechnęła się delikatnie. Gest ten nie miał w sobie jednak nic z zalotności czy (Boże uchowaj) lubieżności. Pełen był niesamowitego ciepła oraz wyrozumiałości. Ten przelotny kontakt wystarczył, by młodemu Grolschowi zrobiło się cieplej na sercu. Kiedy ruszał w mglisty las, czuł się po dwakroć dzielniejszy!

W świątyni

Kiedy rodzina rycerska znalazła się w świątyni, wszyscy zgodnie pomaszerowali w stronę ołtarza. Ucałowawszy obiekt sakralny, zajęli miejsca na samym przedzie. Nie było w tym zresztą nic dziwnego - jako najdostojniejszym, należały im się jak psu buda. Możni doskonale zdawali sobie sprawę, iż oczy ciekawskich chłopów będą skierowane na nich i najwyraźniej byli do tego doskonale przygotowani. Ich skupione miny oraz wyprostowane sylwetki dodawały powagi, a także dystansowały od prostego ludu.

Otton powstał, kiedy został niejako wywołany do tablicy przez kapłana. Niespiesznym krokiem podążył w stronę ołtarza, rzucając kilka przelotnych spojrzeń na kolumny, nim niespokojne oczy rycerza wreszcie skupiły się na zebranych. Mężczyzna milczał, a każda chwila wydawała się wiecznością. Każdy, na kim skupił się wzrok szlachcica, miał wrażenie jakby oczy możnego świdrowały go na wylot.
- Wiem, że mnie tu nie chcecie - Otton przerwał w końcu milczenie. - Wiem, że było wam tu dobrze bez pana. Mogliście obrastać w tłuszcz i lenić się od świtu do zmierzchu. Jeszcze parę lat tej beztroski i zapomnielibyście jaki jest porządek na świecie.
Rycerz pogardliwie wypluwał każde słowo.
- Mój stryj zaś, kiedy jeszcze żył, był przesadnie pobłażliwy. Ale dzisiaj się to zmieni. Jestem tu, by przypomnieć wam, że macie się modlić i pracować. A na własność macie jedynie własne brzuchy. Mieliście parę lat wolnizny, by się wzbogacić, no to teraz musicie spłacić zaległości. Wiedzcie, że będziecie oddawać trzecią część swoich plonów, a z każdej chaty mam mieć robotnika przez cztery dni w tygodniu. Mam nadzieję, że macie dużo dzieci, bo pracy nie zabraknie.
Otton powiódł spojrzeniem po zgromadzonych. Nie sprawiał jednak wrażenia, jakby interesował go nastrój czy reakcja kmieci.
- A teraz mnie posłuchajcie uważnie, kmioty. Nie potrzebuję, żebyście orali pańskie pole. Swoją pańszczyznę będziecie odrabiać inaczej. Wyświadczę wam łaskę i powiem wam coś o świecie: zmienia się. W portach budowane są wielkie okręty, które ruszają na dalekie, zamorskie wyprawy. Waszym miejscem pracy będzie Las Mgieł. Nie spoczniecie, aż cały las nie zniknie, a całe jego drewno nie zostanie sprzedane na chwałę mojego rodu. Radzę wam dziś wypocząć.

Srogi rycerz nie czekał na jakikolwiek odzew. Zdanie tych ludzi ewidentnie go nie obchodziło. Eugeniusz Niemysł jako człek wykształcony zdawał sobie sprawę z istnienia pewnych nowatorskich teorii ekonomicznych - najbardziej jednak rozpowszechniona była pewna stara teoria, którą niewątpliwie wyznawał również Otton:

"Jeśli brakuje grosza, trzeba przycisnąć chłopów. Jak dalej brakuje - trzeba przycisnąć ich jeszcze bardziej."

- Który z was zaprowadzi do dworu? - rozbrzmiało nagle pytanie rycerza.

Arnika i Marysia

Patryk mocno się potłukł - siniakami jednak nie było się co przejmować. Najgorsza była ręka! Z lewego przedramienia chłopca promieniował bardzo ostry ból - świadczył o tym grymas na twarzy wyrostka przy niemalże każdym ruchu.
- Przepraszam Maryś... - wyłkał obolały chłopiec, mobilizując wszystkie zapasy dzielności, by tylko się nie rozpłakać.

Na widok idących z chłopakiem kobiet, jeden ze zbrojnych serwientów chciał zsiąść z konia i ruszyć z pomocą.
- Gdzie leziesz! Wozów pilnuj! - powstrzymał go opryskliwy głos strojnie odzianego, łysiejącego mężczyzny.

Jegomość zeskoczył z wozu. Małe oczy nie wzbudzały co prawda zaufania, lecz zachowywał się nad wyraz uprzejmie - zupełnie inaczej niż wyniośli rycerze.
- Drogie panie, jestem intendentem czcigodnego pana Ottona - przedstawił się już znacznie milszym tonem, kłaniając nieznacznie. - Widzę, że młodzieniec trochę narozrabiał. Za pozwoleniem, odprowadzę panie i służę pomocą.
Choć to Arnika, jako żona najbogatszego chłopa i matka wielu dzieci stała wyżej w hierarchii Drzewiec, wzrok intendenta nieoczekiwanie spoczął na Marysi - tak jakby to jej aprobaty poszukiwał przede wszystkim.

Franciszka

Dziewczynka cały czas mocno ściskała rękę Franciszki. Wcale nie spieszyło jej się do tego, by wyjść z ukrycia. Nowoprzybyli rycerze nie wyglądali jak książęta z bajki. Ich twarze wydawały się srogie i bezlitosne - nie tylko małym dzieciom, prawdę rzekłszy.
- Rodzice śpią. W chacie. - odparła mała, wychylając nieznacznie główkę zza worków. Bała się, ale nie mogła całkiem poskromić ciekawości. - Ten pan jest jakiś straszny.

Bogna

Prowizoryczny "oręż" Bogny na nic się zdał w starciu z dzikim zwierzęciem. Arsenał, którym dysponował wilk był znacznie potężniejszy...

Kiedy dziewczyna rzuciła się do ucieczki, momentalnie zadziałał instynkt łowiecki. Uciekający cel automatycznie wezwał drapieżnika do pościgu - wilk nie miał innego wyboru jak odpowiedzieć.
Bogna dopadła do drzewa i zaczęła się wspinać - niestety rachunek matematyczny wypadł na niekorzyść wieśniaczki. Dwie ludzkie nogi nie mogły sprostać czterem pazurzastym łapom. Dziewczę poczuło jak potężne zębiska zaciskają się wokół kostki i ściągają ją w dół. Ponownie upadła na ściółkę, mogąc tylko bezradnie zasłaniać się rękami. Nie stanowiły one żadnej obrony przed ostrymi zębiskami wilka.

Bogna mogła z dużym prawdopodobieństwem założyć, że lada moment zginie, gdy wilk niespodziewanie czmychnął. Kiedy odsłoniła twarz, jej oczom ukazał się kompletnie nieoczekiwany widok.

Stał przed nią młody mężczyzna. Jak gdyby nigdy nic. Długie, jasne włosy swobodnie opadały na nagą klatkę piersiową, podczas gdy zielone oczy błądziły po poszarpanym ubraniu dziewczyny. Bogna nie rozpoznawała twarzy tego młodzieńca. Mało tego - nie przypominał nikogo z tutejszych! Nieskazitelnie czyste włosy, piękne i białe zęby, szczupła i muskularna sylwetka... Prosta chłopka mogła mieć wrażenie, że oto pradawny heros objawił się przed nią, by uratować od paszczy wilka. Z sobie tylko znanych powodów ubrany był jedynie w spodnie. Być może tak się spieszył na ratunek!
- Nie bój się... - łagodny głos mężczyzny był przyjemny niczym śpiew ptaków. Choć ciężko było porównać, bo akurat nie śpiewały. - Obronię cię...
Mężczyzna podszedł bliżej, by uklęknąć przy Bognie i śmiałym gestem chwycić w dłoń kosmyk jej włosów.

Luther

Luther nie był tropicielem. Ze swym chorym biodrem, nie był nawet szczególnie żwawy. Z tego względu tylko głupiec postawiłby jakiekolwiek pieniądze, iż znajdzie on kogokolwiek w tym mglistym lesie. I wiecie co? I wygrałby ten głupek nie lada fortunę. Może Luther miał dobrego nosa, a może po prostu nieprawdopodobne szczęście. Faktem jednak pozostawało, że godzina błąkania się po lesie nie poszła na marne.

Mgła znacząco ograniczała widoczność, jednak parę kroków przed nim wyłonił się nagle Światożar - a raczej plecy młynarczyka. Druh młodego Grolscha stał przed potężnym dębem i z uporem godnym lepszej sprawy, żłobił nożykiem symbol Ogniska - pionową kreskę, którą z dwóch stron otaczały po dwie pochyłe kreski. Była to prosta imitacja palącego się ognia. Wszyscy wierzący znali ten symbol.

Po przemowie nowego pana smutek ogarnął Józwe. ~Szkoda ludzi. Wielu chłopa się zaharuje się w lesie. Trzeba jednak działać~ Myślał Dziadzio dalej.
- Horst nocną porą przyjdź, że do mnie pogadać trza. Powiedz Jeremiemu i powiedz klesze by wpadł się powitać. Ja pójdę ubłagać Pana. - wyszeptał prędko na ucho staremu Grolschowi.

-Wielmożny Panie ja poprowadzę. - powiedział Józwa wstając wręcz energicznie jak na swój wiek biorąc do ręki swą laskę. Ruszył zaraz w kierunku Ottona z pochyloną pokornie głową.

Nie niepokojone już przez nikogo kobiety dotarły z rannym chłopcem do domostwa rodziny Grolschów. Znachorka kazała Marysi i Patrykowi poczekać w izbie z wielkim piecem, gdzie przygotowywane były posiłki dla domowników, ale teraz żar w nim był wygaszony. Arnika sama przeszła do pomieszczenia za spiżarką.

Tam pod sufitem podwieszone były resztki suszonych ziół, a na ścianach powieszone były półki z różnymi pojemniczkami. Kobieta przyklękła i otworzyła klapę zasłaniająca wejście do piwnicy. Wzięła niewielki wikliniany koszyk i zeszła z nim po drewnianej drabinie w dół. Całkiem przestronna dziura w ziemi, której ściany wzmocniono gliną, była idealnym miejscem do przechowywania maści i płukanek wymagających niższej temperatury.

Arnika rozejrzała się po półkach i po chwili sięgnęła po dwa słoiczki z wypalanej gliny i trzy flaszki, które to kolejno wkładała do koszyka. Mając tylko jedną wolną rękę, powoli wspięła się wyżej. Tam zabrała wygładzone deseczki i świeżo wysuszony bandaż, który uprzednio został wygotowany, które również trafiły do koszyka wraz z innymi drobiazgami.

- Osiądź na ławie i zdejmij kubrak - powiedziała Arnika do Patryka i postawiła na sporym stole kosz ze specyfikami. Wystawiła wszystko z niego na blat, w porządku jaki tylko dla niej miał sens i sięgnęła po szpatułkę i mosiężną miseczkę. Wyłożyła do niej po trochu mazi z każdego słoiczka, a były to kolejno wyciągi z nagietka lekarskiego idealnego na podrażnienia i obrzęki oraz arniki łąkowej, zioła od którego imię dostała znachorka, które działało przeciwbólowo i przyśpieszało gojenie. Następnie była pasta z korzenia tarczownicy, zwykle używany na zapalenia stawów, ale też na sińce i ściągająco na krwiaki oraz syrop z jeżówki purpurowej, która wzmacniała działanie poprzednich trzech. Do tego wszystkiego na koniec dodała nieco łoju zwierzęcego. Paciaja ta miała intensywny zapach ziół i oczywiście tłuszczu. Zielarka zmieszała wszystko w jednolitą masę.

Tymczasem chłopiec tak jak mu kazała, rozsiadł się na ławie i zdjął wierzchnie nakrycie, zostając w samej koszuli i spodniach.

Arnika trzymając miseczkę w ręku przysiadła się po lewej stronie Patryka i szpatułką zaczęła nakładać dziwaczny specyfik wprost na jego rękę. Niezwykle delikatnie to robiła i z wprawą osoby która dobrze wie co robi.
- Teraz nie ruszaj - nakazała chłopcu i wstała. Zdjęła z wysokiej półki flakon i nalała z niego do kubka ilość akurat na dwa łyki. Nalewka konopna dla uśmierzenia bólu przed tym co zamierzała zrobić. Po wypiciu go przez chłopca i odczekaniu aż zacznie działać, Arnika przeszła do dokładnego obadania przedramienia, które wcześniej mogłoby być nie do wytrzymania dla dzieciaka.

Cały "zabieg" zakończył się przyłożeniem wygładzonych deseczek do ręki i owinięcia wszystkiego bandażem.
- Będziesz przychodził do mnie trzy razy dziennie na zmianę opatrunku - pouczyła Patryka i spojrzała na Marysię. - Będzie teraz osłabiony i nieczuły na ból conajmniej do wieczora, a to może się źle skończyć jak go nie upilnujesz. Ma dzisiaj leżeć i nie ruszać się. Dziś jeszcze przyjdę do was go obejrzeć i nasmarować, ale jutro sam rankiem na się u mnie pojawić - pouczyła dziewczynę.

Na koniec pożegnała ich i po zamknięciu drzwi Arnika zaczęła sprzątać specyfiki by odnieść je na miejsce. Raz po raz spoglądała przez okno, z którego miała widok na szczyt kościelnego dachu. Martwiła się przybyszami, a szczególnie o bezpieczeństwo swojej rodziny. Choć znachorka nie miała za wiele do czynienia z panami to Czeremcha naopowiadała jej różnych historii by pozostać nieufnym nawet, gdy byli uprzejmi. Bo odkąd poprzedni pomarli to na wojnie, to od zarazy, to życie we wiosce zrobiło się tu dla nich, chłopów... lepsze.