Yeon-in był latarnikiem. Zamiast łazić za Lolą postanowił zrobić coś po latarnickiemu. W końcu, bo ostatnio był tak latarnikiem, że równie dobrze mógł słup od latarni ulicznej wyrwać i bić nim po głowie adwersarzy.

- Soni, musiałbym na chwilę wejść do centrum mojego. Przypilnujesz mnie chwilę?

Jeżeli Soni się zgodzi, Yin otworzy sobie bazę operacyjną i dwie świeżutkie latarenki wyśle do pracy, żeby sprawdziły co tam robi Lola i wykonały kilka skanów okolicy. Kto wie czy śledzeni nie są śledzącymi, albo czy śledzących ktoś inny jeszcze nie śledzi?

- W porządku, popilnuję, ale raczej nikt nas tutaj nie powinienen zaatakować - zgodziła się Soni, dodając po drodze swoje spostrzeżenie. Tymczasem Yin mógł przywołać bazę operacyjną (dobrze, że nie musiał rozpychać innych przechodniów). Lola śledziła Dana, sama nie wydawała się być śledzona, ale! Jedna z latarni wyłapała jakieś zakłócenia shinso w pobliskim, ciemnym zaułku, jakby ktoś się teleportował między cieniami. Tropy te prowadziły w przeciwnym kierunku niż Lola podążała. Ktokolwiek to był, nie był raczej zainteresowany Lolą.
Wtem Yin musiał się popisać refleksem i uratować jedną z latarni, gdyż z jednego cienia wystrzeliła macka utkana z czystej czerni, chcąca ewidentnie zniszczyć cenny sześcianik latarnika. Latarnię uratował, jednak prowodyr skorzystał z okazji i zaczął wiać dalej.

Ciekawe… Yin nie zamierzał podążać za dziwnym cieniem, jednak postanowił obliczyć, na podstawie posiadanych danych (mapy miasta, miejsca zauważenia cienia, miejsc teleportu z i do oraz innych dostępnych informacji), dokąd mógł się ten ktoś udawać. Druga latarnia śledziła Lolę. Yeon-in przesłał informacje na temat dziwnego cienia Soni, może ona coś wiedziała i pomoże mu w analizie.

Wyszło na to, że tam gdzie złapali cień, to tenże gagatek stamtąd rozpoczął swoją “wycieczkę” po mieście. Cień zdawał się dążyć w kierunku Jastrzębiej Górki, lecz trudno było stwierdzić, czy kieruje się właśnie tam. Soni uaktywniła swoją jedną latarnię i wysłała ją na prędki zwiad, zaś sześcian Yina leciał za dziewczynką z jego drużyny.

Lola szła naprzód, Dan zdawał się jej nie zauważać. Wtem się obrócił i zobaczył latarnię Yina. Dan stanął w miejscu i przyglądał się latarni podejrzliwie.

Na latarni wyświetlił się napis: “LOL XD”. Potem latarnia zaczęła zmykać ku niebu.

Łowca przez chwilę obserwował sześcian unoszący się ku niebu, a po chwili przeniósł wzrok na zaskoczoną Lolę, która stanęła w miejscu jak wryta.
- Coś słabo wam wychodzi to szpiegowanie mnie. Chyba musicie się bardziej postarać - Dan orzekł to dziewczynce, która poczerwieniała ze wstydu, a potem posłał latarence Yina kpiący uśmieszek, po czym białowłosy poszedł przed siebie, pogwizdując wesoło.
Lola spojrzała zawstydzona w kierunku Yina. Tymczasem Soni była zajęta śledzeniem tajemniczego cienia i trasowaniem jego ścieżki.

Na latarni widzianej przez Lolę, która zdążyła już opaść na wysokość jej głowy, wyświetlił się napis: “po co?”.

Na buzi dziewczynki wykwitł dorodny rumieniec.
- Yin… bo ja... ee… chciałam sprawdzić, co on robi - wybełkotała Lola.

Pytanie zgasło, by pojawić się ponownie. Yin był już nią zmęczony. Może mają tutaj przedszkole?

- Yin, dalej cię interesuje to coś, co się porusza w tamtą stronę? - do uszu Yina dotarło pytanie Soni.

- Jasne - odpowiedział ze swojej bazy. - Jakieś nowe wiadomości, Soni?

Pora powrócić drugą latarnią do Yina. Trzecia czekała w pogotowiu, jakby się coś miało spieprzyć. Ostatnio coś się zawsze musi spieprzyć.

- Porusza się bardzo szybko - Soni ustawiła na jednej ze swoich niebieskich latarenek coś w rodzaju ekranu, który wyświetlił mapę. - Parę razy próbował trącić mi latanie, ale nie udało mu się - dziewczyna uśmiechnęła się dumnie. - Kieruje się gdzieś poza miasto - Yin zobaczył drogę cosia wyliczoną przez sześcianiki Soni.
Cień był daleko od Jastrzębiej Górki, ale minął ją, siedział tam przez chwilę, po czym przyspieszył znacznie, by po kilkuset metrach odpocząć, i tak mniej więcej cyklicznie pokonywał drogę.

- Ruszyło do jednej z telebudek - Soni pokazała palcem ostatnie ślady po cieniu. To chyba nici z dalszych poszukiwań.

Lola chciała coś powiedzieć, ale zapomniała co. Oddaliła się od latarni ze spuszczoną głową, udając się w kierunku przeciwnym do tego, w którym udał się Dan. Latarnię zostawiła samotnie unoszącą się nad ziemią.

Yin olał Lolę, nie było potrzeby się nią zajmować. Potem z nią pogada. Przypomniał mu się znowu jakiś dziwny facet ze snu. I skojarzył z tym cieniem. Warto byłoby podążyć tym tropem. Latarnik przywołał swoje kostki do siebie, zniknął centrum i stanął obok Soni. Mądrej i ładnej Soni.

- Wiesz, czy da się sprawdzić, dokąd prowadziła droga kogoś, to z telebudki skorzystał? Wydaje mi się to jakimś tropem. Nie wiem czemu, ale czuję, że powinienem za tym iść. Nie pytaj dlaczego. Nie wiem albo nie pamiętam.

Blondynkę zdziwiły słowa Yina, ale komentowała ich.
- Trzeba by było spróbować włamać się do komputera w tych telebudkach - odpowiedziała na pytanie latarnika w kwestii telebudek. - Jeśli są one z firmy, w której pracujemy, moglibyśmy spróbować obejść zabezpieczenia - dziewczyna bardziej ożywiła się, wspominając o tej możliwości. - i pod pretekstem naprawy komputera możemy sprawdzić na nim dane - wpadła na pomysł.
Tylko był jeden drobny problem, musiałby się ktoś do nich nie przyczepić, by mogli w spokoju robić swoje.
- Mam nadzieję, że nie natkniemy się jakimś cudem na naszego kolegę Seweryna. Mam wrażenie, że umie pojawić się niespodziewanie niczym duch tam, gdzie niekoniecznie jest chciany, a wiesz, jaki on jest zakręcony na punkcie zasad - westchnęła latarniczka. - Ale możemy się też tym nie przejmować i robić swoje.
Seweryn jednak nie był problemem, chociaż na pewno gdyby się pojawił, mógłby im narobić koło kupra. Gdy Seweryn był w ich pobliżu, to wszystko musiało być zgodne z zasadami, umowami i innymi regulaminami. Nie chodziło o jego moce, których w pracy jakoś nie przejawiał, ale wydawałoby się wręcz fanatyczne przywiązanie do z góry ustalonych zasad i reguł, i nie mogło być mowy o łamaniu prawa i broń Boże włamywaniu się nielegalnie do urządzeń, kiedy regulacje tego zabraniały.
Yinowi jednak szef ich zespołu nie wydawał się być największym kłopotem; bardziej mogliby im przeszkadzać przypadkowi przechodnie i użytkownicy teleboksu. Musieliby więc jakoś odłączyć teleboks od sieci, żeby móc się dopiero wówczas włamać do komputera bez narażania podstronnych stworzeń na prawdopodobne zagrożenie bezpowrotnej dezintegracji w punkcie docelowym.

- Dzięki za wyjaśnienie, nie jestem długo na tym piętrze. Poza tym jakoś nigdy nie rozpracowywałem telebudek. Chodźmy, zobaczymy co da się zrobić.

Miał nadzieję, że nie wygląda jak kot, który ugania się za czerwoną plamką światła. Na miejscu miał zamiar przeskanować otoczenie, żeby móc zająć się odłączeniem budki od sieci, a potem chciał rozstawić dookoła latarnie, który tworzyłyby hologram informujący o pracach technicznych. W międzyczasie Soni mogłaby się zorientować, co i jak z tym cieniem.

- Ja też to robię pierwszy raz - przyznała się Soni. - no ale musi być kiedyś ten pierwszy raz - uśmiechnęła się słodko.

Szybko zabrali się do pracy. Cud chciał, że nikt się do nich nie przyczepiał, ale lada moment ktoś mógł zacząć transportować się do tej budki. Soni z szaleńczą szybkością podłączała bazę operacyjną do “zepsutego” teleboksu. Była podenerwowana, musiała działać szybko, żeby ktoś się do nich jednak nie dowalił. Yin przejął rolę czujki, a Soni próbowała hakować “bramkę”. Jednak jako że robiła to pierwszy raz, to po najprostszej części przyszła kolej na cięższe “działy”. Po jakimś czasie latarniczka zaczęła trochę częściej kląć.
- ...nooo szybcieeej~ - denerwowała się, wpatrując się w jeden z ekranów w bazie.
Yin zaś czuł na sobie spojrzenie co niektórych gapiów, o ile tacy tam przechodzili.
- Yin, potrzebuję jeszcze paru minut, to może coś z tego odczytam - Soni rzuciła do swojego wspólnika półgębkiem.

Yin starał się wyglądać możliwie spokojnie, jakby był dokładnie tam, gdzie miał być. Latarnie robiły swoje, produkując odpowiednie ostrzeżenia dla przechodniów.

- Rób swoje, śliczna - odpowiedział cicho. - I tak dasz sobie radę lepiej niż ja.

Soni na chwilę oderwała wzrok od ekranu, zachichotała na uwagę odnośnie ślicznej, po czym wróciła do prób dalszego hakowania sprzętu. Po kilku minutach na jej twarzy wykwitł radosny uśmiech, brakowało jeszcze tylko tego, żeby krzyknęła “Eureka”, rozebrała się z ciuchów… ekhm, już tak daleko nie zachodźmy, niemniej Soni była zachwycona rezultatem swoich działań.
- Ale mamy szczęście, ja nie mogę! Wiem, dokąd to coś się udało - Soni pobrała szybko dane i jak najszybciej rozłączyła się z teleboksem, a przy okazji szybko podłączyła go z powrotem do sieci. - Ale lepiej szybko się stąd zmyjmy, zanim ktoś się kapnie, że majstrowaliśmy przy tej machinie. Potem Ci pokażę i opowiem, tylko musimy znaleźć dobrą miejscówkę - szepnęła nieco poddenerwowana, ale i podniecona swoim sukcesem.

- Pijasz piwo? - zapytał Yin, niepewny czy androidy w ogóle jedzą. - Jak tak, to skoczmy do jakiegoś zatłoczonego baru. Albo możemy się udać do pokoju na godziny, tam nikt nas raczej nie podsłucha.

- Nie przepadam za piwem.

- To znajdźmy jakiś podejrzany hotelik, w którym nam dadzą pokój na chwilę, na spokojnie to obgadamy.

- Na Piętrze jestem krótko, nie znam go za dobrze, a raczej nie mamy za dużo czasu na szukanie podejrzanych hoteli. Chodźmy lepiej do jakiejś kawiarni po drodze - Soni podsunęła pomysł.

- Może być. Po prostu tam jest większa szansa na prywatność, ale w kawiarni będzie z pewnością przyjemniej. To zbierajmy się.

Yin zebrał swoje latarnie i ruszył do najbliższej kawiarenki.

Po drodze minęli sklepy, parę mniejszych piekarnii, ale kawiarenkę znaleźli. Soni pod pretekstem zamówiła dla siebie kawę oraz dla Yina, a kiedy kelnerka odeszła od ich stołu, latarniczka wyłożyła Yinowi czego się dowiedziała.
- Krótko mówiąc w okolice jakiegoś Lasu Pana - i już Yin wiedział, o jakiej lokalizacji cyborg mówił, wszak wojak już przynajmniej raz tam był i poznał ją z tej mniej ciekawej strony. - Podobno na tym Piętrze odbywają się tam testy. Pewnie to był regularny, tylko nie wiem, przed kim się tak chował albo uciekał. Mam też ID jego ATSa, ale nic więcej nie wiem. Trzeba byłoby się spytać o to Administratora Piętra, ale... jest problem. - tutaj Soni nad czymś się zastanawiała. - My normalnie nie powinniśmy mieć dostępu do tego typu danych. Już sam fakt, że włamaliśmy się do kontrolera obsługującego teleboks bez nakazu czy polecenia to mogliśmy naruszyć prawo. Jeśli powiemy, że pytamy się o ID jakiegoś ATSa może nas postawić w nieciekawej sytuacji, bo musielibyśmy się przyznać, skąd takie dane mamy i po co nam to, a i nie mamy gwarancji, że się dowiemy, kto to może być. Ale z jakiegoś powodu tego kogoś śledzisz i nie przechodzisz koło tego obojętnie.

- Dane już mamy, mogą przydać się w przyszłości. I na pewno na tym piętrze będzie się dało znaleźć jakiś czarny rynek z informacjami. Potem się tym zainteresuję.

Yin skosztował kawy i skrzywił się lekko. Kwaśna.

- W każdym razie bardzo ci dziękuję za pomoc. Bardzo niebezpiecznie się ostatnimi czasy robi dookoła. - Grymas na twarzy latarnika pogłębił się, gdy przypomniał sobie o śmierci Salaama.

Soni nie zamierzała napominać na fakt, że jej też zdarzyło się na poprzednim Piętrze wplątać w pewne gówniane sprawy. Teraz miała z tym więcej spokoju.
- Masz na myśli tę śnieżną burzę czy jeszcze coś innego?
Dodała po chwili:
- Coś wspominałeś, że Salaam w coś się wplątał i później zmarł.

- Śnieżyca, atak jakichś gnojków, którzy zdołali zabić Salaama oraz mnie i Lolę poharatać. Podobno ich celem był nasz towarzysz, ale postanowił umyć ręce i nie chce z nami gadać. Poczucie winy jest idiotyczne, ale jestem w stanie zrozumieć. Ogólnie to kiepsko. No i jeszcze mnie, przepraszam, że się wyrażę bezpośrednio, wkurwił i ciągle wkurwia szkielet, który miał mi za wygraną dać nieco informacji, ale uciekł.

- Salaama nie znałam za dobrze, że nie wspomnę o reszcie. Ale mogę tylko obstawiać, że pewnie chodzi o kasowanie konkurencji.

- Może… W sumie to zależy mi obecnie jedynie na tym, żeby co nieco zarobić, wydać wszystko na przygotowanie do testu i zniknąć z tego paskudnego piętra. Tylko, powiedz mi, co ja mam zrobić z Lolą? Nie mam serca jej tu zostawić, ale… Też mnie wkurwia. I jest bezużyteczna.

- To ta mała, którą widzieliśmy niedawno? - odparła Soni. - Zdarza się, że nie każdy jest… hm, przydatny lub zdolny, bywa. A co zrobić? Hmm… a czego od niej oczekujesz? Znasz ją lepiej niż ja.

- Musi coś potrafić, dotarła na piąte piętro. Chyba że cały czas bazowała na współczuciu, ale nie wierzę w to. Ufam jej. A czego od niej oczekuję? Przydatności - intelektu, zdolności bojowych, szpiegowskich… Czegokolwiek. Ostatnio niestety zna się jedynie na płaczu i głupotach. Wiem, że mogę być nieco za ostry. Ale ona jest już od bardzo dawna dorosła. Tylko jej ciało wygląda na młode. Tak sądzę.

- No cóż, to jednak też tylko piąte Piętro, a jeszcze jest ich kilkaset i trochę. Ludzie z wyższych Pięter nie za bardzo cenią te na dole - Soni miała nieco skwaśniałą minę, ale nie od kawy, tylko od tego, co powiedziała. - nawet powiedziałabym, że patrzą na nas z góry. Ale co do Loli no cóż, nie bardzo ci mogę pomóc - cyborg rozłożył bezradnie ręce. - Sama się musi ogarnąć. Może nie ma za bardzo jak się wykazać - gdybała.

- Pewnie musi. A wykazać się miała jak. - Yin westchnął. - Pewnie nie jest taka bezużyteczna, tylko tyle się dzieje… Zmęczony jestem. Ty zawsze wydajesz się pełna siły. Ja obecnie jej nie mam. Jak to robisz? I… I czemu mi pomagasz, tak właściwie? Czym sobie zasłużyłem, Soni?

- Wiesz, jedziemy na tym samym wózku - odparła dziewczyna z uśmiechem.

Yin zanotował w pamięci, że Soni unika odpowiedzi na pytania dotyczące jej natury. Wstydzi się? Nie może odpowiadać, bo?... Czy może boi się, że Yin wykorzysta kiedyś informacje przeciw niej?

- Cieszę się, że tak sądzisz. Ale jeżeli chcemy się wyrwać z tego piętra, to przydałby się jeszcze jakiś łowca do pomocy. Bo jesteśmy my, dwoje latarników, wątpliwa shinsoistka… Brakuje nam jakiejś ofensywy i szybkości. Chociaż można to nadrobić twoim intelektem. Pytanie mam do ciebie - co robimy dalej? Ja bym wrócił do pracy, żeby nadgonić projekt i w końcu dostać za niego wypłatę. Jak już będziemy bardziej zasobni w finanse, można zająć się na poważnie testem.

- Uważam, że to dobry pomysł. Jako że projekt ciąży nad nami, to skończymy go, odbierzemy wypłatę i próbujemy się stąd wydostać. Seweryn wspominał, że do naszego zespołu spróbują jeszcze kogoś zrekrutować, może znajdzie się jakiś łowca?
Soni nie zapomniała o Zafarze, lecz czy przyjaciel był jeszcze choć w części Zafarem czy już nie? Ten dylemat towarzyszył jej od dawna. Nie odważyła się sprawdzić stanu byłego dżina.
- Przydałoby się, żeby nikt nie dowiedział się o włamie. Więc nie wiem, co zrobisz z tymi danymi, co pozyskaliśmy.

- Nie mam pojęcia kim lub czym był ten cień. Na razie dane zachowajmy dla siebie. Może nigdy ich nie wykorzystamy? A może przydadzą się kiedyś w przyszłości? Im więcej danych, tym większa szansa na bycie przygotowanym na wszystko. Swoją drogą, dokopałem się do informacji o dziwnym zachowaniu pszczół. Zwróciłaś może na nie uwagę?

- Nie zwracałam uwagi na pszczoły - odparła Soni. - A co z nimi jest nie tak?

Yeon-in poświęcił nieco czasu, żeby przybliżyć Soni posiadane informacje o ich zachowaniu. I o tym, że prawdopodobnie mają jakiś związek z rankerem, który przeprowadza testy na Piętrze.

- Znaczy on włada pszczołami?

- Bardzo możliwe, tego się nie dowiemy, nie spotykając go. Bo pewnych informacji nie znalazłem. Mówię ci o tym, żebyś w wolnym czasie także pogrzebała w sieci, może się czegoś dowiesz. Wracajmy do pracy. I dziękuję raz jeszcze za pomoc.

Wampirzyca spędzała do tej pory dnie na regeneracji i relaksie, jedynie okazjonalnie znikając gdzieś na parę godzin, wracając w o wiele lepszym humorze niż wychodziła.
Jednak ten dzień był inny. Wyszykowała się, zabrała niezbędny sprzęt i wyszła nie wieczorem, jak miała w zwyczaju, a z samego rana. Udała się z powrotem do miasta, w poszukiwaniu kompanów do zdania testu. Co jak co, mogła nie lubić mieszkańców tego piętra i być poirytowana burzą śnieżną, jednak im szybciej się stąd wyniesie, tym krócej będzie się musiała z nimi użerać.
Mogłaby też rzucić to wszystko i zaszyć się gdzieś z dala od wiecznej burzy i zamieszania związanego z testami, jednak to byłoby dla niej zbyt nudne. Dzień w dzień robić to samo przez całą wieczność… To nie dla niej.
Aby nie wpaść w amok już na etapie spaceru do miasta, postanowiła na przekór złej pogodzie pogwizdywać sobie cichą melodyjkę po drodze do karczmy.
Mea przedzierała się przez najpierw zasypy śnieżne - dotyczyło to bardziej okolic pensjonatu, a w miasteczku nie było takiego problemu, jak chodziło o śnieg. O przechodniów - już bardziej. Zwłaszcza że Mea czuła jakieś napięcie w powietrzu i nie chodziło tu o shinso. Po drodze minęła znielubioną przez siebie Jastrzębią Górkę, więc chcąc sobie umilić dojście do kafejki, pogwizdywała sobie pod nosem melodyjki. Może parę głów skręciło się w jej kierunku, ale poza tym nikt specjalnie nie przejmował się pogwizdywaniem czy jej obecnością. Zwłaszcza że po drodze Mea napotkała grajka z harmonijką, grającego swojego bluesa. Przez chwilę miała wrażenie, że grajek wtóruje do jej gwizdu, ale to mógł być bardziej przypadek, którym nie było co się przejmować, zwłaszcza że grajek resztę swoich utworów grał po swojemu.
Dotarła w końcu do kafejki.
O grajku zapomniała dość szybko. Pewnie po prostu znał podobną melodię, tyle.
O wiele bardziej interesowali ją klienci kafejki. Wielkich tłumów nie było, jednak i na brak ludzi, nieludzi i wszelkiego innego tałatajstwa nie dało się narzekać. Na razie postanowiła zająć jedno z miejsc i, celem nie rzucania się w oczy, wziąć do ręki menu. Nie lubiła wydawać pieniędzy na takie rzeczy, jednakże czasem inaczej się nie da…
Była to zwyczajna kawiarenka internetowa, nie powinna raczej spodziewać się chateau czy innych luksusowych zagryzek. Tałatajstwo w kawiarence też przedstawiało się zwyczajnie jak na złość, ale wiadomym było, że nikt nie łaził z tabliczką na czole, z napisem “regularny”. A już na pewno nie jakoś szczególnie bogato, choć może co niektóre tutejsze Seby zarywały co do ładniejszych Karyn. Mea na razie dzięki Bogu (lub i bogom) miała święty spokój, nikt do niej nie zarywał, ale też nikt nie zaczepiał ją ani nie zagadywał. Co nieco stworzeń szwendało się samotnie po lokalu, siedziało samotnie przy stolikach bądź co niektórzy w ostateczności dosiadali się z przymusu do już przez kogoś zajętych siedzisk. Spokój, aż się prosiło o jakiś porządniejszy incydent. Bo nawet warunki do porządnego ubogacenia kulturowego były. Ale nikt się nie chciał porywać z krzesłem czy maczetą na kogokolwiek.
Póki co oko Mei zawiesiło się na białowłosej dziewczynie odzianej w granatową sukienkę, czarną bluzę i czarne wysokie buty.

Dziewczyna siedziała przy sąsiednim stoliku i obserwowała wejście do kawiarni. Od czasu do czasu piła koktajl truskawkowy przez słomkę z wysokiej szklanki. Mea miała głupie wrażenie, że kiedy obracała głowę w innym kierunku, to czuła jej spojrzenie na sobie, ale kiedy wampirzyca zerkała na nią, to jasnowłosa gapiła się w kierunku drzwi wejściowych. Miała przeczucie, że gdyby jej zarzuciła, co się na nią gapi, to pewnie nie uzyska satysfakcjonującej odpowiedzi albo dziewuszka będzie się migać od tego zarzutu. Ale ta z pewnością czegoś, kogoś wypatruje. Zresztą Mea nie była jedyną osobą, która była na jej dyskretnym oku, dziewczyna rozglądała się uważnie. Trudno było jednak wyczytać z jej twarzy emocje, wyglądała na dość opanowaną personę.
Mea zamówiła zwykły deser lodowy, nie zastanawiając się nawet nad wyborem. Prawdę mówiąc, wybrała po prostu trzecią pozycję z menu lodów, nie czytając nawet co zamówiła. *Ale bez żartów i dania dziecięcego*
O, zwolniło się miejsce przy paru stanowiskach. To dobra okazja, żeby coś sprawdzić, ale z lodami będzie musiała uważać, żeby czegoś nie zachla~.
Ktoś ją trącił, idąc do kasy. Szczęśliwie Mea była dość zręczna, więc nie straciła swojego posiłku, nic się nie wylało, ale mało brakowało. Przeprosin jednak nie uzyskała od tego kogoś. Nikt też nie palił się do pomocy ani nikt na to nie zareagował. Tak więc do drobnego incydentu doszło, szczęśliwie nikomu i deserowi nic się nie stało.
Mea dotarła do stanowiska. Musiała ustawić deser tak, żeby nie było możliwości wywalenia tego na panel, po czym mogła zabrać się za przeszukiwanie internetu… ach, musiała jeszcze uiszczać opłatę. Za godzinę opłata 10 kredytów… ech… miała wrażenie, że wszędzie ciągle ktoś na tym Piętrze próbował uszczknąć choć trochę więcej wirtualnego grosza, jak się tylko dało. Może to była wina jej uprzedzenia do tego Piętra, ale denerwowało ją, że znowu musiała zapłacić, tym razem za dostęp do sieci. Informacje o loginie i haśle znalazła bez problemu - były na plakietce wdrążonej w blat stoliku, przy którym siedziała.
Dziewczyna wywarczała pod nosem kilka słów, których w przedszkolu raczej nie uczą, po czym rezygnując ze wszczęcia awantury zajęła swe miejsce. Uiściła opłatę, zalogowała się w sieci, a później nie marnując więcej czasu, zaczęła szukać jakiejś pomocy w znalezieniu grupy, nie zaprzestając obserwacji dziewczyny.
Na tym piętrze co chwila nawiedzały ją złe przeczucia bądź irytowała ją jego polulacja… Zwykle lubiła spędzać na każdym piętrze nawet dekady, jednak tym razem chyba z tego zrezygnuje… Później się to przemyśli. Na razie czas to dosłownie pieniądz.
Dziewczyna w granatowej sukience w międzyczasie zdążyła wypić swój koktajl, sprawdziła godzinę na zegarze i zerknęła parę razy w kierunku drzwi. Osoba, której wyczekiwała, nie przychodziła, więc dziewczyna uiściła rachunek i opuściła kawiarnię.
Mea w tym czasie w sieci znalazła sporo ogłoszeń, ich jakość była różnorodna - od lakonicznych, napisanych jakby przez kogoś, kto pierwszy raz cokolwiek pisał, po wręcz konkretne oferty najmu za pewną ilość kredytów, lecz ilość zdecydowanie dominowała nad jakością - najwięcej było lakonicznych, opisujących co osoba potrafi, w wielu przypadkach nie było zdjęcia ani opisu osoby, która się ogłaszała. Dość dużo ogłaszało się o dziwo łowców, natomiast najmniej zwiadowców i shinsoistów. Nietypowo, latarników było więcej niż przedstawicieli obu poprzednich grup razem wziętych. Przeważnie bywało tak, że to latarnicy bywali elitą, więc to ich przeważnie bywało najmniej. To Piętro było dziwniejsze niż się mogło wydawać.
Zresztą do ogłoszeń trzeba było podchodzić z ostrożnością. Każdy bowiem z Regularnych nie miał interesu w tym, aby odpaść ze wspinaczki. Więc nigdy nie było gwarancji, że ktoś po drugiej stronie pisał prawdę i tylko prawdę.
Dziewczyna westchnęła ciężko. Testy na tym piętrze są zapewne nietypowe. No nic… Postanowiła zdać się tym razem na szczęście. Innej możliwości nie bardzo miała… Postanowiła szukać wśród tych długich ogłoszeń o absurdalnej cenie, tę przecież zawsze można uzgodnić, a w przypadku tych ogłoszeń wiedziała przynajmniej na czym stoi. Nie ukrywała również tego, iż chciałaby wynająć latarnika oraz kogoś, kto nadawał się na mięso armatnie… Obojętnie z jakiej klasy.
Co jakiś czas mimowolnie zerkała na boki. Mimo iż ta druga dziewczyna opuściła pomieszczenie, Mea nie mogła pozbyć się wrażenia bycia obserwowaną.
Wśród latarników nie znalazła nic szczególnego. Każdy potrafił porządnie władać latarniami, podał do siebie numer latarni lub inny numer kontaktowy. Niektórzy mieli zdjęcia, inni opis wyglądu. Byli tacy, co potrafili władać bronią dystansową - ten rodzaj broni, poza palną, dominował u uzbrojonych latarników. Bowiem latarnicy nie byli przeważnie specjalistami od ofensywy w pierwszej linii, a wsparciem. Nie było jednak ‘jajogłowych’, co by władali bronią białą. Może jeden, góra dwóch. Pewnie takich wojowniczych latarników było więcej, ale najpewniej się ogłaszali.
Mięsa armatniego nie brakowało, było w czym przebierać, chociaż nie wszyscy prezentowali się powalająco. I tak test, wycieczka po Lesie Pana wszystko zweryfikuje. Przyszłość odsłoni kurtynę i pokaże, co za przedstawienie się odwali.
Przy niektórych ogłoszeniach znajdowały się komentarze, najróżniejsze. Często padało słowo związane ze Szczurami (z dużej litery), cokolwiek to znaczyło. Potem wyszło na to, że haters gonna hate: w końcu na każdym Piętrze można było spotkać regularnych, co odpadli z testu mniej lub bardziej, bo na stałe zostali wykluczeni ze wspinaczki. Szczury były takim rodzajem regularnych “hejterów”, co już przynajmniej raz odpadli z tutejszych testów; większość tych oddziałów składała się w dużej mierze z niezbyt ciekawych, a nieraz nawet niebezpiecznych typków. Szczury na tym Piętrze cieszyły się mroczną sławą niszczycieli konkurencji i nie tylko; wiele aktów wandalizmu i napadów uznawano za ich dokonania. Sęk w tym, że trudno było powiedzieć, liu członków wchodziło w skład tych całych Szczurów. Tyle że Mea wiedziała, że na każdym Piętrze takich Szczurów było na pęczki. Tutejsi “upadli” regularni zostali ochrzczeni mianem Szczurów, tylko z jakiej przyczyny, to trzeba by było poszukać, bo mało kto się palił do tłumaczenia, jeśli obelga związana z gryzoniami padała.
Mea przygryzła w zdenerwowaniu kciuk. Nie podobały jej się te całe Szczury. Byli niezbyt bezpieczni, jeżeli dać wiarę Internetowi. Niby nienajlepsze źródło informacji, jednak dla bezpieczeństwa postanowiła uznać je za prawdziwe.
Ponadto nie do końca było wiadomo ilu ich jest… A to oznaczało, że mając do dyspozycji jedynie krótkie ogłoszenia, mogła natrafić się na jednego z nich. Nawet gdyby darować sobie ich niebezpieczeństwo, byli to ludzie którzy często zawalają testy…
Wampirzyca westchnęła ciężko, spoglądając na zegar w rogu ekranu. Czas to pieniądz, jednak poszukała więcej informacji o tej obeldze. Kto wie, może przekona ją to do tego, że jednak warto brać pod uwagę te ogłoszenia?
Z “powstaniem” Szczurów wiązała się pośrednio zmiana Administratora tego Piętra, gdyż pierwsze wzmianki o nich pojawiły się właśnie w tym czasie, czyli jakieś kilka miesięcy temu. Początkowo Szczury były swoistym ruchem oporu biedniejszej społeczności tego Piętra, która w dużej mierze dobrobyt zawdzięczała poprzedniemu Administratorowi. Poprzednik ten - Setzer - był filantropem i sporą część swoich pieniędzy ładował w najróżniejsze fundacje i ośrodki pomocy społecznej, dzięki czemu biedniejsi mogli żyć w miarę przyzwoicie. Poza tym ogólna infrastruktura Piętra za jego czasów zdawała się być w znacznie lepszej formie niż obecnie. W nieznanych jednak bliżej okolicznościach Setzer został przydzielony na inne Piętro, a na jego miejsce przybył Malakiasz, który nie podzielał filozofii tego całego rozdawnictwa pana dobrodzieja. W tym czasie zaczęły zawiązywać się grupy buntowników, którzy nie zaakceptowali nowego stanu rzeczy. Początkowo były to protesty, później zaczęło dochodzić do coraz poważniejszych rozruchów, w wyniku których niszczono obiekty postawione przez Malakiasza i atakowano ludzi z nim powiązanych. Niemniej nowy władca nie patyczkował się z buntownikami i wielu z nich wsadzał do więzień. Nazwa “Szczury” wywiodła się z płaszczy zrobionych ze szczurych futer noszonych przez poszczególnych “komandosów” rebeliantów, którzy wywodzili się z warstw poszkodowanych przez reformy Malakiasza - bankrutów i ofiary komorników. Była nawet teoria, że Malakiasz nazwał tych wandali szczurami, co ci podłapali na idealną nazwę dla zgrupowania i odwdzięczali mu się swoistymi gestami Kozakiewicza.
Z drugiej strony Malakiasz miał szerokie poparcie różnej maści biznesmenów, którym Administrator mocno ułatwiał rozwijanie swoich działalności, a nawet zwykłych mieszkańców, chociaż nie była to jakaś nie wiadomo jak wielka grupa. Ponadto Mea wyczytała komentarze, że Setzer znacznie zadłużył Piętro, przez co Administrator musiał ten dług zmniejszać i niwelować, przez co musiał likwidować nieopłacalne inwestycje i zakłady, w których pracowali niegdyś niektórzy członkowie Szczurów. Istniała nawet teoria spiskowa, wedle której do powstania Szczurów przyczynił się sam Setzer, żeby podkładać świnie swojemu następcy, niemniej było to mało prawdopodobne. Poza nielicznymi wyjątkami w szeregi tutejszych Szczurów wchodzili w dużej mierze mieszkańcy Wysypiska, slumsów znajdujących się w sąsiedztwie miasteczka. Wysypisko było (i nadal jest) składowiskiem różnego rodzaju śmieci, okupowanym od dawna przez różne marginesy społeczne i skrajną biedotę, która w tym nieprzyjemnym miejscu urządziła się zadziwiająco dobrze. W innych częściach Piętra Szczury cieszyły się nieco większą popularnością, lokalnie kojarzyły się z menelami i biedotą, natomiast nieco dalej Szczury składały się w dużej mierze z regularnych, którzy nie pałali do tutejszego egzaminatora sympatią głównie z powodu niezdanego testu, a w paru miejscach Szczury awansowały do nawet swoistego ruchu politycznego, który dążył do zmiany Administratora na poprzednika bądź na innego rankera. Szef tego ugrupowania miał zwyczaj nosić maskę zrobioną z czaszki gryzonia z nazwy grupy i zwał się Królem Szczurów. Z pewnością nie było to jego prawdziwe imię, ale to nie było szerzej znane.
Dziewczyna wpatrywała się przez chwilę tępo w komputer. Dużo tej polityki jak na zwykłe piętro. Westchnęła ciężko i wyłączyła Internet. Wcześniej jednak zapisała sobie kilka z bardziej interesujących ogłoszeń, będzie musiała się z tym chyba przespać. Zapłaciła za tu spędzone godziny i udała się na spacer po mieście.

W każdym razie natykamy się na sytuację, że Soni dzwoni telefon. Dziewczyna sięga po telefon, patrzy na ekran i przez chwilę patrzy na niego z niedowierzaniem. Po pół minuty odbiera rozmowę, Soni wygląda na zdenerwowaną.
- Halo. Kto dzwoni?
Dodatkowo robi się spięta przy rozmowie przez telefon. Nerwowo się śmieje, śmiech jest sztuczny.
- Uznam to za niezły żart.To ty, Legion? Nie musisz się wygłupiać. Mów o co ci chodzi.
Odpowiedź w słuchawce jest krótka, ale zmienia dość znacząco reakcję dziewczyny.
- Eee… - Soni na chwilę się przycięła. - Zaf? Ty żyjesz?
Odpowiedź w słuchawce sprawia, że dziewczyna się cieszy.
- No nie wierzę! Daj dowód na to
Odpowiedź w słuchawce. Dziewczyna wyciąga jakiś naszyjnik z czarnymi błyszczącymi kamyczkami i kłami. Naszyjnik ma na szyi, sprawdza ukradkiem, ale Yin i tak widzi, co Soni nie przeszkadza.
- ...Zgadza się - potwierdza coś swemu rozmówcy, po czym jowialnym głosem rzecze dalej. - Ale super! Dzięki Bogu żyjesz! Nawet nie wiesz, jak mi ulżyło! Musimy koniecznie się spotkać. A nie wiesz, co u reszty naszych znajomych?
Odpowiedź w słuchawce.
Soni na nią odpowiada:
- Posłuchaj, Zaf, musimy koniecznie się spotkać - powtórzyła Soni poważniejszym głosem, po czym tym samym głosem dodała. - Novem zaatakował. Spotkałam go w mojej pracy. Nie wiem, czy kojarzysz Yoto, uczestniczył w teście na czwartym Piętrze, był w innej rywalizującej z nami drużynie. Novem… opętał go i zmutował. Na szczęście pomógł mi... przyjaciel. On też miał z nim styczność. Uważam, że musicie się poznać.
Odpowiedź w słuchawce. Krótka, bo po chwili Soni odpowiada rozmówcy:
- Dam ci namiary. Gdzie teraz jesteś?
Dziewczyna włącza jedną latarnię, podpina ją do telefonu, przez który rozmawia. Przez latarnię coś wysyła do telefonu, urządzonko wraca w okolice ucha Soni.
- To do zobaczenia.
Soni odkłada telefon od ucha, po czym rzecze do Yina:
- Wybacz, to było niespodziewane - po czym zerka na ekran telefonu, a następnie dorzuca mężczyźnie. - Mój przyjaciel przybyłby tutaj za kwadrans albo za pół godziny. Nie miałbyś nic przeciw, żeby do nas dołączył? - Soni zadaje to pytanie Yinowi.
- Nie, nie ma problemu. Niech przychodzi. Dobrze zrozumiałem, że myślałaś, że jest tym potworem? Dlaczego?
- Masz na myśli Novema czy Legion?
- Szczerze powiedziawszy, to się już pogubiłem w tych wszystkich Legionach - zażartował Yin. - I jeszcze Lola zniknęła, stąd jestem nieco podejrzliwy. Więc wolałbym wiedzieć wszystko, zanim się z nim spotkamy. Oczywiście, tylko jeżeli chcesz o tym powiedzieć.
- Och, Legion nigdy nie spotkałeś… i daj Boże, żebyś nigdy nie musiał - Soni orzekła to poważnie. - Novem to co innego, jego już spotkałeś niestety. Sama nie wiem, czym dokładniej jest Novem. Spotkaliśmy go z moim przyjacielem Zafarą na teście na czwartym Piętrze. W każdym razie ma zdolność zarażania innych sobą i zmieniania ich w potwory. Yoto z pewnością padł jego ofiarą, Yoto też był na tym samym teście, co Novem, ja i Zaf. Nie powiem ci jednak nic o Yoto, bo nie znałam go i nie miałam z nim wcześniej jakiejkolwiek styczności.
- Novema pamiętam, bo mnie też nieco poharatał. Ale chyba się w niego nie zamienię, usunęliśmy wszystkie kawałeczki ze mnie. Czym jest ten Legion? I dlaczego myślałaś, że Zafara to on?
- To długa i… dość pokręcona historia - Soni westchnęła. - Z tego co wiem, Legion przybyła z wyższych pięter. Nie wiem, czy jest regularną wyższej klasy czy rankerem, ale ona za czymś przybyła na czwarte Piętro i jakoś z Zafem niechcący natknęliśmy się na nią. Legion ma zdolności telekinetyczne, w sensie umie poruszać przedmioty siłą woli. Nie wiem, co jeszcze potrafi, ale jest szalona i niebezpieczna.
- Ale czemu Zaf miałby być tą Legion?
- Z jakichś powodów przyczepiła się do Zafary, a mnie nawet porwała, żeby go zaszantażowa. Myślałam, że Legion przybyła jakoś na to Piętro i to że do mnie dzwoni, to miała być jakaś pułapka albo jakiś głupi żart z jej strony. A poza tym dostałam wiadomość z numeru Zafa, która miała świadczyć o tym, że Zaf został zabity - wyjaśniła Soni. - Mam nadzieję, że nie ma tu nigdzie Legion i że Zaf żyje. Jeśli tak, powinniśmy go spotkać za niedługo.
- To może zanim spotkamy się z Zafarą albo Legion, która się pod niego podszywa… Może mógłbym cię pocałować?
W systemie operacyjnym Soni najwyraźniej nastąpił jakiś błąd połączony z lekką przywiechą.
- Eee, słucham? - spytała się tak, jakby wydawało się, że coś źle usłyszała ze słowami Yina.
Nie spodziewała się tego pytania ze strony mężczyzny.
Yeon-in westchnął cicho. Kosz. Niestety bywało, chociaż szkoda. Soni była naprawdę cudowna. Dlatego też warto było spróbować i zrobić z siebie idiotę, zamiast zrezygnować.
- Chciałbym cię pocałować. Polubiłem cię. Bardzo.
Soni westchnęła.
- Rozumiem cię i też cię polubiłam, ale - po chwili Yin nie potrzebował specjalnych mocy prekognicyjnych, by wiedzieć, co dziewczyna powie. - pozostańmy na byciu przyjaciółmi.
Czyli nici z buzi-buzi.
Yin się uśmiechnął od ucha do ucha. Ileż razy to słyszał! Poza tym, nie przeszkadzało mu to. Nie zakochał się w dziewczynie (jeszcze nie), więc odmowa nie była niczym bolesnym dla jego serduszka (jeszcze nie).
- W porządku - zaśmiał się lekko. - Poczekajmy na tego Zafarę.
Soni skinęła głową. Ulżyło jej, że facet nie obraził się za bycie w mniej zaawansowanym friendzone.

Właśnie w #sektor6 widziałem tak spizganego typa, że solił sobie zapiekankę puszką na napiwki... #wtf #dziwniludzie
- znalezione w Internetach

Yeon-in & Zafara
Winter Nights, czyli niby piździ, ale zrobi się gorąco [?]

Zanim Yeon-in zdążył "zabrać" się za Soni, na miejsce zdążył dotrzeć Zafara. Oczywistym mogło okazać się to, że nie został od razu zauważony. Musiał sam dać o sobie znać; przy okazji był świadkiemm, jak dzikus bezczelnie zarywa do jego kompanki z wspinaczki na szczyt Wieży. Soni nie wyglądała na jakąś specjalnie zakłopotaną amorami Yeon-in'a.
Oczywiście Soni zdziwiła się i nie od razu uwierzyła w to, że to faktycznie Zafara, ale kiedy nabrała pewności, że to on, przytuliła go mocno, bo czym rzuciła:

- Zaf, prawie doprowadziłbyś mnie do zawału podzespołów! Nie strasz mnie tak następnym razem. Przy okazji... witaj z powrotem.

Po czym przedstawiła sobie dwóch znajomków.
- Zaf, to Yin. Yin, to jest Zafara.

Yin x Zafara
Poszukiwania Loli

Trójka regularnych udała się do Jastrzębiej Górki, która pełniła rolę tymczasowej kwatery Yina i jego zaginionej małej towarzyszki. W tym czasie każdy nieżeński byt w tej zgrai spełniał zadanie trzymania na oku Soni - jednocześnie w inny sposób. Zafara nie spuszczał ogólnie oczu z Soni, Yin bardziej skupiony był na jej pośladkach, może i starał się nie dawać po sobie tego poznawać, ale przed Zafarą tego nie zdążył ukryć.

- Co to za cycki na ścianie?
- To moje plany na ten kwartał - strzępki rozmów o przysłowiowej dupie
Maryny mimochodem docierały do uszu i innych ośrodków przetwarzania dźwięków tria przedzierającego się przez tłumy dziwacznych stworzeń. Soni niechcący prawie potrąciła wysokiego tęgiego humanoida z głową słonia, ich drogi jakoś niefortunnie się skrzyżowały, szczęśliwie nie doszło do rozruchu, dzięki czemu Zafara, Soni i Yin szybko znaleźli się w pokoju latarnika.

Zafara użył nieprzeciętnie wyczulonego zmysłu shinsoo, aby znaleźć więcej
wskazówek dotyczących okoliczności zaginięcia Loli. To co wyczuł, potwierdziło rekordy z bazy danych latarnii Yina. Raczej nie mieli do czynienia z porwaniem i innym uprowadzeniem dziewczynki, wyglądało na to, że ona sama wyszła gdzieś, prawdopodobnie na spacer - sęk w tym, że Lola potem nie wróciła do pomieszczenia, w którym została reszta jej rzeczy. Soni rozejrzała się po kątach pokoju, użyła też przezornie swojego latarniczego sprzętu, ale nie dokonała odkrycia wieku. Po dokładniejszych oględzinach pokoju grupa ruszyła za szczątkami shinsoo Loli, skutecznie "poszatkowanego" przez tłuszczę z karczmy.

Drużynie udało się wyjść na zewnątrz, ale Zafara miał przeczucie, że latarnia
może się przydać do dokładniejszego tropienia małej shinsoistki - a latarników miał dwóch, była więc większa szansa na odnalezienie Loli, nawet gdyby mieli znaleźć później jedynie zamarznięte na kość szczątki.
Soni i Yin uruchomili latarnie, dodatkowo zaś Soni odpaliła bazę operacyjną,
która mogła się poruszać i to szybciej niż na poprzednim piętrze. Co prawda nie mogłaby z nią startować w sprincie, ale widać - dziewczyna nie odstawiła na bok wspinaczki ani szlifowania swoich umiejętności klasowych. Niestety pogoda nie sprzyjała poszukiwaczom - było okropnie zimno, a wiatr, który od czasu do czasu wiał, potęgował uczucie wszechobecnego mrozu. Po ulicach o tej porze mało kto się kręcił, nie licząc stworzeń, dla których ta kraina lodu była istnym rajem na ziemi. Czy po tutejszemu - w Wieży.

Po drodze Zafara i Soni wśród tych nielicznych stworów przebywających pod gołym niebem dostrzegli dość znajomą twarzyczkę, choć do jej posiadaczki raczej nie mieli okazji zagadać.

Kerstin szła po drugiej stronie ulicy pod rękę z jakimś ciemnowłosym facetem, wyższym od niej o głowę. Zafara miał dziwne wrażenie, że Kerstin starała się z nimi utrzymywać jak najkrótszy kontakt wzrokowy (jeśli starała się jakiś utrzymać), po chwili przyległa bardziej do swojego towarzysza (pewnie jej zimno). Nie zajmowali się zbyt długo znajomą regularną z poprzedniego testu, sami nie byli tutaj ani za nostalgią ani za jakimikolwiek wspominkami. Choć gdyby się uprzeć, można by było śledzić i ją, i Lolę, bo natężenie stworzeń nie było jakieś problematyczne. Niemniej nie było specjalnie powodu, by śledzić jasnowłosą i jej chłopaka (a tak przynajmniej to wyglądało).

Jakimś cudem udało im przejść większy kawałek. Minęli wiele budynków i
latarnii, i im dalej szli, tym mniej problemów mieli z namierzeniem trasy Loli.
Udała się do najbliższego teleboksu, cholera wie jednak gdzie mogła pójść.
Musieliby się włamywać do komputera budki.

- Raz się nam udało włamać do tutejszego komputera. Jeśli nie zmienili
danych do logowania, można by było spróbować się włamać ponownie - Soni podsunęła pomysł towarzystwu. Był to jednak pomysł ryzykowny, cholera wie, czy ktoś ich tym razem nie przyłapie. Poprzednim razem mieli sporo szczęścia, teraz jednak mogło się wszystko zmienić - niekoniecznie na ich korzyść.

W międzyczasie Zafara po wytężeniu zmysłu shinsoo wyczuł coś w śniegu, parę kroków przed teleboksem. Gdy wytężył wzrok, zobaczył w tym miejscu coś błyszczącego. Była to spinka z włosów Loli. Poza paroma włosami nie było na niej nic szczególnego - typowa, nieco wysłużona jasnoróżowa spinka z niebieskimi kamyczkami. Nie było na niej śladów krwi i innych "niepokojących" substancji.

Zafara dzięki swojemu wyjątkowo wyczulonemu zmysłowi shinsoo był w stanie tropić zaginioną Lolę prawie tak dobrze jak zrobiłby to latarnik, co biorąc pod uwagę, że latarników miał koło siebie dwoje było wysiłkiem całkowicie zbędnym. Nie miał pojęcia dlaczego Yin zaprosił go do uczestnictwa w poszukiwaniu swojej znajomej skoro bez problemu mógł zająć się tym sam. Mimo wszystko długouchy za nic by z tej wycieczki nie zrezygnował ponieważ tylko tak mógł trzymać Soni na oku. Zauważył że także Yin wyjątkowo interesuje się dziewczyną z tym że skupiał swoje spojrzenie głównie na jej pośladkach. Z jakiegoś względu Zafarze to się nie podobało, posłał mężczyźnie nieprzychylne spojrzenie spod zmarszczonych brwi i od tej pory dbał żeby zawsze znajdować się między nim a swoją przyjaciółką. Odpuścił tylko na chwilę żeby podnieść spinkę Loli a kiedy wrócił wręczył ją Yinowi jakby chciał powiedzieć że to na czym powinien się teraz skupić to poszukiwania a nie pupa koleżanki.

Zazdrość Zafary była urocza, te krzywe spojrzenia, zajmowanie pozycji, jak na polu bitwy… Ciekawe czy futrzaka łączyło coś kiedyś z Soni. Ale nie było teraz na to czasu.

- Jeżeli chcemy ją znaleźć w miarę szybko, to przyda się jeszcze raz włamać do tej budki. Może i to ryzykowne, ale nie mam teraz lepszego planu. Źle mi się myśli… - dodał cicho po chwili.

Wpatrzył się w spinkę dziewczynki, zastanawiając się co się może z Lolą dzieje. Miał nadzieję, że wszystko będzie w porządku…

Soni obejrzała spinkę, po czym cichym głosem powiedziała do obu panów:
- Nie wiem, czemu, ale mam takie niedobre przeczucie, że nie powinno nas tu być. Jeśli mamy hakować budkę, to zróbmy to szybko.
OK, pora była późna, noc miała to do siebie, że w różnych istotach wzbudzała instynktowny strach przed ciemnością i tajemnicami w niej skrytymi, ale jak dla Zafary okolica wydawała się całkiem spokojna, a nawet i cicha. Po ulicy nie wiele stworów się szwendało, a ich trójka wyglądała raczej na znajomków, co czekają na kogoś pod teleboksem niż na grupkę chuliganów, co dokonywała pospolitych aktów wandalizmu, więc jedyne, na co mogli się narazić, to na jakąś tutejszą straż miejską albo jakiegoś idiotę, co szukał guza i połamanej szczęki. Po licznych incydentach nawet trudno było Zafarze i Yinowi przyjąć to, że można sobie stać pod gołym, sztucznym niebem i żyć normalną chwilą, a nawet zapomnieć, że jest się w Wieży, w której częściej panował wyścig szczurów niż laba.

Soni rozejrzała się wokół jeszcze raz z ostrożnością, po czym poprosiła Zafarę o stanie na przysłowiowej warcie, aby w razie niepowodzenia w akcji pomógł im zwiać stąd, licząc na to, że nie natkną się na jakiegoś nadgorliwego rankera lub bardziej nadgorliwego mundurowego. Androidka zabrała się z hakowanie, ale tym razem dłużej jej to szło, w akompaniamencie złorzeczenia zakończonego prychnięciem.

- Cholera, no - westchnęła ciężko. - Musieli zaktualizować w międzyczasie, serio? - to nie zwiastowało dobrych wieści. W pewnym momencie Zafarze zdawało się, że zobaczył jakiś kształt na granicy pola widzenia, lecz kiedy spojrzał w miejsce zwidu, niczego nadzwyczajnego nie dostrzegł.

- Dajcie mi jeszcze chwilę - Soni uparła się, że chce spróbować obejść system, ale czas się dłużył i zaczęło się robić bardziej nerwowo. Może jakaś człekokształtna istota omiotła ich wzrokiem, ale wraz ze zwiększającą się ilością przypadkowych świadków czy gapiów, zaczęło się czuć coraz bardziej ryzyko przedsięwzięcia. Nikt z postronnych nie robił co prawda nic w kierunku zatrzymywania trójki regularnych, ale było niebezpieczeństwo, że może ktoś kogoś zawiadomić, ktoś może podejść w każdej chwili i ich zatrzymać.
Długouchy oddalił się kilkanaście metrów od teleboksu i podpierał teraz ścianę jakiegoś budynku niewiadomego przeznaczenia. Stąd miał lepszy ogląd sytuacji i mógł wcześniej wykryć potencjalne zagrożenie zbliżające się do dwójki latarników majstrujących coś nerwowo przy budce. Jednocześnie wciąż był na tyle blisko, że mógł otworzyć koło nich portal, przez który mogli się ewakuować, gdyby tylko dostrzegł coś niepokojącego, a sam pozostać przy tym niezauważony. Póki co poza kilkoma ciekawskimi spojrzeniami od przechodniów nikt specjalnie się hakerami nie interesował. Mimo wszystko byłoby dobrze gdyby już skończyli.

Yin nie miał jak pomóc Soni, więc po prostu rozesłał latarnie, żeby poskanowały teren dookoła. Jeżeli dostrzeże jakieś niebezpieczeństwo, będzie mógł odpowiednio zareagować.

Soni wkręciła się w dalsze, desperackie hakowanie sprzętu, a Yin miał wrażenie, że coraz więcej niepożądanych oczu się na nich gapi - w zasadzie to już wcześniej było ich za dużo. Co prawda nie były to tłumy, ale nie dość, że już wcześniej za dużo gapiów było na tę akcję, to jeszcze brakowało tylko kamer i reflektorów oraz namolnego dziennikarzyny. Ze strony tłumu brakowało jakiejś zdecydowanej akcji, na szczęście, tylko pozostawała ta niepewność, czy może ktoś kogoś powiadomił...
Soni oderwała się na chwilę od “naprawiania sprzętu”, żeby przyjrzeć się, czy coś się dzieje. Po chwili ilość gapiów spadła, stwory straciły zainteresowanie ich trójką. Latarniczka mimo to rozczarowała się akcją, tak jakby była bliska rozgryzienia zagadki, ale jakaś przeszkoda, na którą się natknęła, okazała się nie do przeskoczenia.
- Fuck! - prychnęła gniewnie. - Prawie mi się udało, a musiało mi się zawiesić - po chwili odezwała się do Yina. - Potrzebuję mocniejszego sprzętu.

- Jeżeli z moimi latarniami dasz sobie radę w chwilę, to mogę ci wszystkich użyczyć. Ale musimy się za chwilę zbierać, mamy piękną widownię.

Soni porwała w pośpiechu latarnię, podpinając ją w szaleńczym tempie do aparatury, stukając wściekle po panelach. Wrażenie zdobywania pięknej widowni było zarówno ambiwalentne, jak i dosłowne, podnosiło ciśnienie w dobrą jak i złą stronę, wytwarzało masę adrenaliny, jak i nadmiar kortyzolu. Zafara, nie okazując tego po sobie, coraz bardziej się denerwował i miał złe przeczucia: albo coś pójdzie nie tak albo przyjedzie mundurowy i ich zabierze na spacerek na pobliski komisariat. Nagle rozległ się huk, który oderwał na chwilę zaskoczoną Soni od pracy. Hałas rozległ się niby blisko, ale jednocześnie trudno było zobaczyć jego źródło, nie ujrzeli nawet błysku. Gdy wydawało się, że to tylko ktoś zabawiał się materiałami pirotechnicznymi, kolejny głośniejszy huk rozniósł się po okolicy i co niektórzy zaczęli się rozglądać, czy to jakaś strzelanina się zaczęła. Parę stworzeń zmyło się z miejsca. Po chwili trzasnęło parę razy pod rząd, trójka regularnych szybko doszła do wniosku, że to nie jest jakaś strzelanina. Hałas rozlegał się z… lasu, bodaj tego, w którym pewien ranker miał im przeprowadzać test. Soni przerwała dalsze hakowanie, a patrząc na to, że dość szybko stracili widownię, bo ta się szybko, w mniejszym czy większy popłochu rozeszła i że stercząc w miejscu narażali się na cholera wie co, rzuciła do reszty:
- Co się dzieje?
Yin zdążył już zapomnieć o tej całej burzy sprzed paru tygodni, a tu najwyraźniej szykował się jakiś eksces. Tyle że poza tym, że było koszmarnie zimno, to nie rozpętała się burza śnieżna. Zafara dostrzegł grom padający gdzieś w głąb lasu, wydawało mu się też, że dostrzegł jakąś złotawą iskrę między drzewami. Wnet potężny piorun uderzył znów w to samo miejsce, a po około pół minucie straszny trzask rozniósł się po okolicy, zaś Yinowi nieprzyjemne ciary przeszły po ciele. I on w pewnym momencie miał wrażenie, że dostrzegł złoty błysk między drzewami, szybko go jednak stracił z oczu. Soni zerknęła w tamtą stronę i spytała chłopaków:
- Sądzicie, że… Lola mogła tam pójść? - i po chwili dodała. - Wy też widzieliście ten błysk? Co to może być? - dość zainteresowała się zjawiskiem. Najwyraźniej Zafara i Yin nie byli osamotnieni w dostrzeżeniu złotego światełka w lesie.

- Walka? Test? - rzucił w przestrzeń Yin. Nie powinno ich to teraz rozpraszać. - Spróbuj rozpieprzyć ten terminal, jakby coś się działo, to cię ochronimy.

Yin rozkazał utworzyć wolnym latarniom defensive formation nad budką, w której pracowała Soni. Samemu zaś obserwował otoczenie, gotów zareagować na wszelkie niebezpieczeństwa.

Elise Rush
Przesiadka na wyższy level, czyli pa pa, Piętro IV

PIĘTRO IV

Po zasłużonym odpoczynku po zdanym teście przyszedł czas na kolejne Piętro.

Blondynka odziana w szkocką kratę poprawiła berecik i spojrzała na bramę, przez którą przechodzili regularni. Rankerka, spora nagini, pilnowała tego, żeby transport regularnych odbył się bez problemów. Brak kończyn nie przeszkadzał jej w utrzymywaniu porządku - nie dochodziło do zbędnych przepychanek do i przy portalu. Każdy regularny miał obowiązek deaktywować magiczny ekwipunek. Kiedy rankerka wyczuła, że ktoś zapomniał (lub nie) czegoś wyłączyć, nie przepuszczała delikwenta, dopóki ten nie spełnił wymogów.

Przyszła kolej jasnowłosej.
- Elise Rush.
Szkotka podeszła w kierunku portalu, stanęła przy wielkiej wężycy, która za pomocą swoich mocy (gdyż nie ruszała niczym innym niż tylko łbem) przygotowywała regularną do przejścia przez portal.

Rankerka przez chwilę mierzyła ją uważnym spojrzeniem.
- Yhym. Dobrze. Można przechodzić - nagini skinięciem łba zasygnalizowała, że Elise może przejść na drugą stronę. Portal migotał tęczą kolorów i przywoływał wspomnienia dyskomfortu towarzyszącego teleportacji.
Blondynka niemal odruchowo wzięła głębszy wdech, jakby miała zamiar zaraz zanurkować na dłuższy czas. Uczucie rozpadania się na niezliczone kawałki i jednoczesnego jednoczenia się z nurtem płynnej energii nie należało do przyjemnych, ale też częstych doznań, a teraz czwarty raz będzie musiała przez to przechodzić. Niemniej nie z takich rzeczy ludzie się wykaraskali, jeśli wyszli z tego cało.

Feeria wszystkich możliwych barw oszołomiła oczy, a w uszach mocno przytkało.

PIĘTRO V

Elise westchnęła z ulgą, wydostając się z portalu. Przenikliwe zimno otrzeźwiło Szkotkę - już przypomniała sobie, że zapomniała udać się na zakupy! Ale wrócić już nie mogła - portal deaktywował się. W tym momencie Elise dojrzała patrol zbrojniczych bacznie jej się przyglądających. Poza tym to przy portalu nie zobaczyła nikogo znajomego.

Chłodna kapryśna pogoda nie była niczym nowym ani przerażającym dla Elisy. Inna sprawa, że była ubrana nieadwekwatnie do tutejszej aury, a najbliższy sklep mógł być przynajmniej godzinę drogi od miejsca teleportu. Dziewczyna trzęsła się z zimna. Obserwowała portal, ale nie długo. Nie zamierzała tutaj sterczeć jak głupia. Ci, którzy wyszli niedługo przed nią, udali się swoją drogą i wcale się na nią nawet nie obejrzeli.

Elise otworzyła Kieszeń i wyciągnęła z niej cukierki. Spojrzała w kierunku miasteczka w oddali i przyjrzała się jedynemu budynkowi znajdującego się rzut beretem od niej. Lokal był otwarty.
Nogi niemal same kierowały ją do - jak się wkrótce okazało - sklepu. Takiego w stylu 1001 drobiazgów. Przez chwilę w okienku nikogo nie dostrzegała, ale światło się paliło.

Wkrótce ukazał się sprzedawca. Psi sprzedawca.

- Dobry wieczorek! Hau~ - szczeknął wesoło pieseł. - Co podać?