W międzyczasie Yin podążył za spojrzeniem Salaama i skrzywił się. Nie chciał znowu dać się ująć urokowi tej wróżki. Nie wiedział, jak temu przeciwdziałać, więc rozpoczął zdroworozsądkowo. Wróżka owłosiona jak psowaty. Wróżka przypominająca wróżkę z jego świata - krwiożercze, okropne stworzenie. Wróżka o pięknym ciele, lecz twarzy starego, zniedołężniałego mężczyzny. Przerwał swoją zabawę, gdy Lola zwróciła się do miecznika. Yin przyjrzał się Danowi badawczo.

Yin zobaczył, że towarzyszy szermierz szuka nerwowo swojej broni, która zniknęła. Później usłyszeli, jak ubrana na czarno osoba wydziera się na całą salę:

- Ludzie, do kurwy nędzy! - Zamaszystym krokiem skierowała się na środek karczmy. - Co jest z wami?! Ruszcie żeś dupy i zróbcie coś z sytuacją na dworze, do cholery jasnej!

Na te słowa Lola schowała się za Dana, widać, że się zlękła, ale chyba bardziej tej osoby niż burzy na zewnątrz. Salaam spojrzał z niesmakiem na tę osobę, ale sam podszedł do okna. Powrócił po chwili, widać niespecjalnie jakoś zaniepokojony (choć oazą spokoju też niekoniecznie był).

- Wybaczcie, też nie zauważyłem, kto okradł Dana. Ale przeskanowanie terenu pod kątem obecności złodzieja to dobry pomysł - zgodził się z białowłosym.

Lola się nie odzywała, zza Dana przechodziła powoli do Yina. Yin szybko przeskanował okolicę i streścił swoje spostrzeżenia towarzyszom - niewidzialny gość podwędził miecz i teleportował się przed karczmę.

- Zakładam, że miecz jest dla ciebie ważny. Ruszajmy za tym złodziejskim nasieniem!

- Cholera… - mruknął Dan, kierując się natychmiast do drzwi. Przez sztuczki Kana stracił czujność, a teraz jego brat miał to, czego chciał. Białowłosy wiedział, że jeżeli nie uda mu się prędko odzyskać broni, to nie będzie miał żadnych szans z pozostałymi z rodzeństwa, a ponadto Kan zyska przytłaczającą siłę. Musiał działać natychmiast… Jednak bez broni...

- Musimy być ostrożni. - odezwał się do Yina. - Jest ich co najmniej dwóch, a bez broni jestem praktycznie bezbronny. Kiedy wyjdziemy, ja spróbuję zająć ich uwagę, a w tym czasie spróbuj zlokalizować mój miecz. Musisz polegać na swoich latarniach bardziej niż na wzroku, jeden z nich potrafi manipulować percepcją czy coś w tym stylu. Jak go znajdziesz, spróbuj mi go jakoś wskazać lub wystawić. Jak to się uda, to powinienem móc go złapać.

- Wyślę ci wiadomość latarnią, który to. Lola - też spróbujesz zlokalizować żartownisia, dobrze? Znasz się dobrze na shinso, lepiej niż ja. A ty, Salaam… Osłaniaj nam tyłki, dobra? My z Lolą będziemy mocno nieprzygotowani, gdy zajmować się będziemy poszukiwaniem. A Dan, jak widać, nie ma broni.

Czwórka regularnych minęła po drodze ptasiogłowego jegomościa i przepchnęła się między paroma stworami, które opuszczały karczmę. Salaam nie odsuwał zbyt delikatnie żywych przeszkód, do uszu kompanów dotarły głosy niezadowolenia, a jeden nawet odgrażał się, jednak kompania nie miała czasu ani zamiaru wysłuchiwać czyichś utyskiwań.

Gdy wyszli na zewnątrz, odczuli wszechobecny ziąb, a czasem powiało mocniej. Gdzie się nie rozejrzeli, tam widzieli wielkie dłonie zbudowane z energii, które sprzątały najbliższą karczmie okolicę. Czwórka regularnych nie była zbyt dobrze ubrana na taką pogodę. Ciemności nie były już takim problemem, gdy w drużynie mieli latarnika ze sprawnymi latarniami.

- Ym, jest strasznie zimno - stwierdziła Lola. - Mogę spróbować, em, stworzyć ochronę przed zimnem i wiatrem - zaproponowała, sama trochę drżąc z zimna.

- Jeśli mogłabyś to zrobić, bylibyśmy wdzięczni - zgodził się Salaam. - lepiej byłoby jednak zaopatrzeć się w płaszcze.

- Em, ale mm, nie mamy na to czasu, jeśli mamy szybko odzyskać miecz Dana.

- Więc zróbmy to szybko, zanim przemarzniemy do suchej kości. - mruknął Salaam.

Lola szeptała pod nosem inkantacje, a wokół grupy zaczęły pojawiać się trzy spore płyty, które tworzyły przenośny prowizoryczny schron przed wiatrem i śniegiem.

- Powinno wytrzymać ym, gdzieś z godzinę - Lola wskazała na schron stworzony z shinso. - Ym, możemy iść - dodała, unosząc się na czwartej, wcześniej już istniejącej płycie.

- Ruszajmy - powiedział Dan zdecydowanym tonem. Był gotów na ponowne spotkanie się z bratem.

Fantastyczna czwórka ruszyła w dalszą drogę, w asyście Buildera Loli i latarni Yina. Czworościan powstały przez Lolę był nader pomocny, odcinał ich bowiem od wszechobecnego mrozu i chronił ich przed ewentualnymi atakami ze strony nieprzyjaciół.
Salaam nie dobywał swojej szabli, lecz obserwował, czy ktoś nie atakuje z boku. Dan pozbawiony broni mógł tylko łypać na postronnych.
Ulice miasteczka były opustoszałe. Nikomu nie chciało wychodzić się w taką pogodę na dwór, zresztą było już ciemno, więc tym bardziej. Toteż czwórka po drodze nie była przez kogoś zaczepiana.
Ślad poprowadził ich na obrzeże miasteczka, w okolice starych murów, pokrytych obecnie graffiti i lepszymi malunkami. Nikogo tam jednak nie zobaczyli, a niedobór latarni (nie licząc magicznego sześcianu Yina) nie działał na korzyść czwórki regularnych.
- Gdzie oni są? - mruczał Salaam.
- Em, to na pewno tutaj? - spytała niepewnie Lola, przesuwając się bliżej Yina.
- Hehe, mamy ich! - ktoś wesoło krzyknął z lewej strony.
Wnet zostali otoczeni przez stado czarnych psów, które warczały na przybyłych. Każdy zwierz był wielkości wyrośniętego wilka, bardzo podobnego do wilczura, którego Yin i Lola spotkali w rankerskim lesie.

- Głupia gąska wpadła w nasze sidła! - Dan usłyszał znajomy, znienawidzony głos brata. Ale nie mógł go dojrzeć, zresztą przed (i dookoła) sobą mieli inny problem. - Jakim cudem ktoś tak głupi i naiwny jak ty mógł dopuścić do śmierci naszego starego? - zarechotał Kan, dalej się nie ujawniając.
Tymczasem Yin policzył ilość psów… była ona jak na nich i tak dobijająca. Było ich z trzydzieści, jak nie lepiej. Każde wielkości wilka. Czerwone, świecące ślepia były wpatrzone w nich, stwory oczekiwały na znak, żeby w nich uderzyć.
- Hehe… ale to nie ma już żadnego znaczenia, wasza wspinaczka właśnie się skończyła. Co chcecie dalej zrobić? - czwórka otrzymała pytanie.
Yeon-in milczał, wiedząc, że bracia będą chcieli pogadać. W międzyczasie jedna z jego latarnii została przypisana do Salaama, druga natomiast wykonała szybki skan. Może te wilczki to tylko iluzje?
Dan nie miał zamiaru dyskutować z bratem. Nie miał na to najmniejszej ochoty ani czasu. Został okradziony, oszukany i upodlony. Był wściekły.
- Wskaż gdzie znajduje się koleś z moim mieczem - powiedział do Yina. Równocześnie skrzydła zaczęły rosnąć mu na plecach.
Yin podał Danowi lokację złodzieja, natomiast latarnia przypisana do Salaama przekazała mu wzmocnienie, chcąc zwiększyć jego zręczność. Sam Yin zaatakował twórcę psów blast formation drugiej latarni i swoją włócznią. Natomiast Dan wzbił się w powietrze i poszybował w kierunku wskazanym przez latarnika. Nie miał broni, ani nie widział złodzieja, jednak nie potrzebował ani jednej z tych rzeczy. Miał zamiar wylądować pomiędzy obojgiem kompanów brata i wykorzystać pole Shinsho do odepchnięcia ich. Być może to wystarczy, by niewidzialność złodzieja przestała działać, albo przynajmniej pomoże mu to w zlokalizowaniu broni.
Lola, bacząc na akcje swoich sojuszników, została zmuszona do poluzowania konstrukcji powstałej z jej Buildera. To zagranie niestety poskutkowało tym, że rozwiało sferę ciepła, która wytworzyła się pod kopułą podczas przemieszczania się, na powrót zapanował wszech dominujący mróz, który władca wilków jakimś cudem lub inną możliwością znosił, pomimo braku obuwia i niedostatków odzienia (miał na sobie tylko spodnie i hełm).
Latarnia, która nie została podpięta do Salaama, strzelała wiązkami światła w kierunku wielkoluda z hełmem, ale nie załatwiało to sprawy z trzema psami, które zaszarżowały na Yina. Natomiast Dan dzięki temu miał możliwość swobodniejszego przedarcia się pomiędzy bydlaka, który dłonią wzmocnioną uzbrojeniem z shinso, odbijał lasery z latarki niczym namolne, wyjątkowo krwiożercze komary, a złodzieja jego broni. Dan utworzył fale z pomocą shinso, pomimo braku oręża, a za pomocą uderzenia dłonią w grunt. Złodziej miał zbyt dobry refleks na sztuczkę Dana i zdążył dobyć miecza, lecz nie ten, który odebrał Danowi - posiadał bowiem jeszcze jeden, znacznie większy. A szaman wilków nie był tak szybki - jego fala uderzeniowa odepchnęła go na parę kroków w tył, lecz fala zrobiła coś jeszcze. Nie dość, że wywołała chmurę śnieżną wokół nich, to jeszcze sukcesywnie rozproszyła jednego najbliżej znajdującego się koszmarnego wilczura i doprowadziła do dewastacji drugiego, który się wkrótce rozpadł. Wielkolud zaparł się nogami w grunt, dzięki czemu zatrzymał tam, gdzie się zatrzymał.
Problem dla Dana jednak jeszcze się nie skończył. Bowiem dalej nie odzyskał miecza, a wyglądało na to, że to nie będzie takie proste.
Yin usłyszał krzyk Loli oraz trzask - dziewczynka szczęśliwie przypadkiem odbiła jeden strzał lancy energetycznej za pomocą jednej ze swoich ścian. Pocisk rozproszył się na trójkącie, lekko go naruszając. Zaś Salaam szarpał się z dwoma psami, które wgryzły się w jego ramiona, szybko je jednak od siebie odczepił. Przy okazji uratował też Dana od szarży złodzieja, który mocno zamachnął się na białowłosego szermierza długim mieczem - umiejętność Yina bardzo się przydała w tym przypadku, dzięki temu Salaam zręcznie odbił cięcie. Lola jednak została chwilę bez ochrony i musiała się samodzielnie bronić Builderem.
Kiedy Yin wyminął trzeciego ocalałego psa, zamierzał zaatakować władcę psów swoją włócznią. Problem polegał na tym, że ten był już opancerzony swoim shinso i pociski z latarni niewiele - żeby nie powiedzieć że “nic” - mu robiły. Włócznia drasnęła ciemnowłosego, skrząc energetyczny pancerz i niszcząc go w boku - niemniej niewiele wyszło z tego tak, poza tym.

Złodziej i Salaam ścierali się ze sobą w boju, brodacz głównie odbijał ataki posiadacza długiego miecza. Dalej Yin za wiele nie zarejestrował, odleciał w powietrze i wylądował parę metrów dalej - z poważnym bólem w żebrach. Lola broniła się przed wszelakimi atakami z pomocą Buildera.

“To się podziało” - pomyślał latarnik, gdy próbował unieść głowę, żeby się rozeznać w sytuacji. Yeon-in wzmocnił swoją siłę, żeby dać radę w ewentualnym zwarciu, jakby ktoś chciał go dopaść, a następnie zerwał się na nogi i postarał się odnaleźć w sytuacji. Priorytetem była obecnie pomoc Loli, do której posłał pozostałą latarnię, by ją osłaniała.
Dan ponownie wzbił się w powietrze. Nie odzyskał miecza, a jego jedyna technika, która mogła coś zdziałać poszła na marne. Jednak wciąż miał szansę. Jednym ruchem ręki zdjął z siebie płaszcz, a następnie skupił swoją uwagę na złodzieju. Wprawdzie od razu poczuł przeszywające zimno, ale tylko tak miał jakieś szanse. Wyczekiwał na odpowiedni moment, by zrzucić na głowę złodzieja swój płaszcz. Liczył, że tyle wystarczy by dać Salaamowi przewagę, on zaś mógłby natychmiast ruszyć po swoją własność.

Wiatr ostro miotał po polu bitwy, prósząc walczących śniegiem. Yin powstał na nogi i pobiegł pomóc Loli, której ściany były już w stanie rozpadu, a mróz nie ułatwiał dziewczynce obrony, która ciągle była wystawiana na atak błękitnej chmury, która ciągle uderzała w te ściany. Na drodze stanęło mu parę wilczurów, które jednak sukcesywnie rozwalił z pomocą wzmocnionego ataku.
Tymczasem Salaam i złodziej miecza toczyli ze sobą zażarty bój, gdzie jeden drugiemu nie zamierzał dawać przewagi. Miecze krzesały iskry, mężczyzni poruszali się niezwykle szybko, Dan widział w tym momencie jedynie dwie smugi, jedną ciemniejszą i większą, a drugą jaśniejszą i mniejszą. Skupiał się na rzuceniu płaszcza złodziejowi, niemniej niestety zapomniał o tym, że niedaleko nich znajdował się psi szaman - i to zgubiło jego zagranie.
Dan dostał śnieżno-lodowym pociskiem w skroń - był to potężny cios, który sprawił, że wybiło go to z rytmu. Gwiazdy zatańczyły przed jego oczami, a płaszcz wyślizgnął się z jego palców tak nieszczęśliwie, że zamiast na głowę złodzieja spadło ono na głowę… Salaama. Co bez litości wykorzystał jasnowłosy kradziej - tnąc brodacza na odlew. Krew buchnęła z rany, a Salaam zatoczył się.
Brodacz miotał się i starał się ściągnąć płaszcz, kląc przy tym niemiłosiernie. Niestety, ani czas ani przeciwnik nie działali na jego korzyść, łotr podszedł do Salaama i pchnął ostrze miecza prosto w jego brzuch… przeszywając go na wylot. Salaam zaparł się nogami, zdołał ściągnąć z siebie ubranie i cisnąć je w kierunku złodzieja. Dana zamroczyło, ale jakoś zdołał wybadać, że złodziej zada niebawem ostateczny cios brodaczowi, który postanowił mimo żałosnej sytuacji jeszcze jakkolwiek się bronić i atakować. Był też w pobliżu szaman wilków, który coś szykował - wyglądał na takiego, co medytował na stojąco.
Tymczasem Yin zdążył pobiec na pomoc Loli, która dygotała z zimna, bowiem przez szczeliny w ścianie z shinso powiewało zimnem. Po placu ganiał za nim jeszcze jeden ocalały pies, którego Lola uderzyła jedną z bliżej znajdujących się zmory ścianek, w ten sposób niszcząc kolejne potencjalne zagrożenie dla Yina. Niestety, dziewczynka działając w pośpiechu i dobrej wierze, zrobiła sobie niecelowo dziurę w defensywie, co wykorzystał jeden z agresorów, który nie walczył z Danem i Salaamem.
Śmignęło coś między ścianami i uderzyło dziewczynkę w bark. Lola krzyknęła, łapiąc się za niego - z barku wystawała rękojeść długiego noża.
- Niech to szlag - mruknął Dan i rzucił się na ratunek Salaamowi. Ciągle obserwując Szamana, machnął skrzydłami i śmignął w stronę złodzieja. Być może nie był to najmądrzejszy plan, jednak tylko to mu pozostało. Chciał rozpędzony uderzyć w niego z całej siły.
-Jasna cholera - syknął Yin, patrząc na ranną Lolę. Nie pozwoli, żeby jeszcze coś się jej stało. Nie ma takiej cholernej opcji! Już i tak wystarczająco spieprzył robotę. Latarnia przypisana do Loli miała proste zadanie - odbijać wszelkie ciosy, które miały na nią spaść, nawet jeżeli sama miałaby się rozpaść. Natomiast, żeby dać szansę Salaamowi, latarnia przypisana do niego “zniknęła” go. Może nieco rozproszy to zabójcę. Sam zaś Yeon-in, wkurwiony, że wszystko wymknęło się spod jakiejkolwiek kontroli, cisnął włócznią w mantrującego szamana i przygotował oszczepy do wykonania kolejnych ataków.
Dwójce agresorów zniknął z oczu Salaam, nim złodziej zaatakował go, ostatecznie skacząc przez powietrze. Widać - nie spodziewał się takiego zagrania. Yin uratował Salaama przed przedwczesną śmiercią z ręki złodzieja. Natomiast Dan niczym orzeł pikował w kierunku białowłosego, aby w niego uderzyć. Sęk w tym, że nie do końca trafił tam, gdzie zamierzał bądź chciał, a przynajmniej to uderzenie nie sprawiło, że złodziej się przewrócił - niemniej na chwilę stracił jeszcze bardziej rezon, gdy o mały włos straciłby dogodną pozycję do przeprowadzania ataków. Szybko poprawił ułożenie miecza, nie rzucał się jednak z atakiem na Dana - w końcu coś było nie tak, może sam został potraktowany iluzją. Nawet się cofnąć, patrząc uważnie dookoła.
Natomiast sfrustrowany Yin cisnął ostrzem w kierunku szamana. Ten nie zdążył uniknąć ataku, ale też takowy nie zrobił mu większej krzywdy, bo broń znów odbiła się od jego “magicznej” zbroi, tylko nieco ją uszkadzając, ale uzbrojenie odegrało swoją rolę - osłabiło uderzenie ze strony latarnika. Złodziej wyglądał natomiast na lekko skonfundowanego, nie wiedział, co właśnie stało się z Salaamem i już przestał atakować z taką pewnością.
Białowłosy kradziej zamachnął się nogą i z pomocą kopa zrobił prowizoryczną zasłonę śniegową, by skorzystać z okazji i czmychnąć z pola walki - kiedy opadł śnieg, jego już nie było na miejscu. Nie widzieli go w zakresie wzroku, Lola panikowała i płakała, trzymając się za ramię - widać nie przywykła do otrzymywania poważniejszych ran. Jeszcze bardziej pisnęła, kiedy wyszło, co zamierzał zrobić złodziej - przeteleportował się niedaleko Loli tak, że Yin miał teraz do wyboru - albo zająć się złodziejem i spróbować uratować dziewczynkę, albo zająć się wilczym szamanem, licząc się z tym, że rabusie zapewne nie zagrają uczciwie.
Yin zniknął Lolę, Salaam powinien właśnie pojawić się na miejscu z powrotem. Tymczasem Yin cisnął oszczepem i potem jeszcze jednym w szamana i wyjął ceramiczny nóż, stając w pozycji agresora, by móc pomóc Loli, gdy ta pojawi się ponownie na miejscu.
Dan miał już zamiar ponownie ruszyć na złodzieja, jednak w porę się opanował. Najwidoczniej siła nie działała. Jednak kiedy nie mógł polegać na niej, zawsze pozostawał spryt.
- Możesz oddać mi moją własność? - zapytał Dan, wyciągając rękę w kierunku do złodzieja. Białowłosy pozostawał jednak wciąż czujny, na wypadek gdyby na tamtego nie podziałały jego sztuczki. Był gotów w każdej chwili odskoczyć i kontratakować nawet bez broni.- Ten biały miecz bardzo by mi się teraz przydał.

Yin x Dan vs ???
Kto dogoni psa?

Yin po drodze nie tylko podjął się challenge'a, aby nie wypluć po drodze płuc wraz z poturbowanymi żebrami (wystarczyło, że szkolił się na masochistę lub desperata), ale stwierdził, że musi dogonić psa.
Wkrótce do challenge'a dołączył Dan, który zregenerował choć część sił. Wciąż nie był rad ze swojej kondycji, ale nie miał lepszej i nie zanosiło się na to, że od czekania mu wróci reszta sił. Obaj panowie zostawili swoich kompanów, musząc liczyć na kaprys losu, że nikt nie dopadnie poranionych towarzyszy boju.
Tak więc - kto dogoni psa?

Pies biegł naprzód, trudno było stwierdzić, czy on czy Yin - był większym masochistą. Obaj parli do przodu, ale psu zaczęło brakować sił. Jak Yinowi walała klatka piersiowa, tak psu doskwierał mocno zraniony bok i kilka innych ran. Krew ciągnęła się za nim, tworząc swoisty trop. Yin zaparł się bardziej i przyspieszył kroku, choć zaczęło mu się ciężko oddychać. Płuca bolały go też od wszechobecnego mrozu. Piekły go poliki i uszy od zimna.
Dan natomiast walczył z wiatrem, ale był w nieco lepszym stanie niż Yin, przynajmniej pokaleczone ręce nie przeszkadzały mu w lataniu.
Wkrótce ból w żebrach zrobił swoje i Yina już dostatecznie zgięło, ale wykrzesał z siebie siły, by przeć do przodu. Niemniej szala na dogonienie psa zaczęła przechylać się w kierunku Dana.
Znajdowali się praktycznie w okolicach mostu. Miasteczko wydawało się być wymarłe, nikomu nie chciało się wychodzić z domu w taką pogodę. Pies zaczął się powoli słaniać, stanął w miejscu. Był w żałosnym stanie - ale o to chodziło Danowi, który w pewnym momencie wyprzedził Yina. Dystans między nim, a psem skracał się. Wyglądało na to, że to tylko kwestia czasu, gdy Dan dopadnie czarnucha.

Jeśli miałby dopaść psa - to teraz. Nie mógł tracić czasu.

Widząc, że Dan da sobie lepiej radę od niego, Yin przypomniał sobie o rannych, których Dan, kretyn, zostawił na śniegu. Przeklinając kolegę, który wmieszał ich w tę ciężka sytuację, latarnik zmusił się, żeby wrócić do rannych i z pomocą latarni zabrać ich w jakieś bezpieczne miejsce, a potem sprowadzić do nich jakiegoś lekarza.
Po jakimś tam dokuśtykaniu się do kamratów, Yin mógł sprawdzić kolejno Salaama i Lolę - jeśliby kierować się odległością, bo do tego pierwszego miał bliżej niż do tej drugiej.
Salaam wyglądał paskudnie - gdy Yin doświecił sobie porządniej latarnią, mógł dojrzeć kawałek otrzewnej. Ewidentnie w oczy rzucał się spory ślad po sztychu, w wyniku którego dziurę miał nie tylko na brzuchu, ale też na plecach. Gość stracił sporo krwi, zresztą pod jego cielskiem widniała spora kałuża krwi, co wsiąknęła w śnieg, barwiąc go na czerwono. Plama ta nienormalnie iskrzyła, tak jakby pod śniegiem działało jakieś pole elektryczne, Yin dostrzegł nie raz i nie dwa drobne łuki energetyczne. Sam śnieg też dziwnie łaskotał w dłonie tak, jakby się miało do czynienia z przedziwnym rodzajem oranżady. Ale to nie tym się teraz przejmował. Salaam nie był jakoś szczególnie przytomny, a tym bardziej żywy, ba! póki co bliżej mu było do trupa niż żywego człowieka - pasowała tu bladość i bardzo słaby oddech. Wyglądało na to, że Salaam prędzej zejdzie z tego świata i skończy wspinaczkę w ten tragiczny sposób, może nawet to była tylko kwestia czasu.
Dziewczynka natomiast prezentowała się nie tyle gorzej, co żałośniej. Spłakana, poczerwieniała i drżąca Lola nie tylko nie była przyzwyczajona do otrzymywania takich obrażeń, ale czegoś wyraźnie się przestraszyła. Płakała, bełkotała, że ją strasznie boli i wyła z bólu, trzymając się za przebite sporym nożem ramię.
“Cholera, cholera, cholera” - to były jedyne myśli Yina. Nie mogło powtórzyć się to, co na czwartym poziomie wieży, po prostu nie mogło! Pierdolić połamane żebra. Pieprzyć ból, krew… Wszystko pieprzyć! Kurwa! Yeon-in stworzył pomiędzy dwoma latarniami niewielkie nosze i ułożył na nich Salaama. Wziął Lolę na ręce i ruszył w kierunku karczmy, pragnąc znaleźć kogoś, kto będzie potrafił pomóc rannym. W trakcie cierpiętniczego marszu szeptał Loli, że wszystko będzie dobrze. Że była bardzo pomocna, i że jej dziękuje. I że przeprasza.
Utworzenie prowizorycznych noszy z pomocą latarni bylo o wiele prostsze niż poruszanie się z okaleczoną Lolą i to jeszcze w przypadku, kiedy samemu Yinowi nawalały żebra. Lola jęczała i płakała, otumaniona przez szok i ból nie zareagowała na słowa wdzięczności latarnika. Po kilkudziesięciu krokach przemogła ból i wymamrotała do latarnika:
- Um… nie, nie obwi- nie obwiniaj się - dostała ataku spazmów i pociągnęła nosem. - Cz,czekaj, puść mnie, AU! - zawyła, jak nóż naruszył pobliskie tkanki. Chciała zejść z rąk, co uczyniła, ale nie zrobiła tego szczególnie wprawnie, przez co niechcący poruszyła narzędziem tkwiącym w jej ciele. Lola postawiła nóżki w śniegu. - Zzzimnooo - cicho chlipiąc i sycząc, dziewczynka nabrała zdrowszą rączką iskrzącego śniegu, ale ten pokopał ją w palce. Spróbowała wyczarować małą platforemkę z shinso, udało się jej to uczynić. Usiadła na niej jak na krzesełku, po czym zaczęła się poruszać naprzód w ten sposób. Przy okazji odciążyła Yina, który mógł się skupić na marszu.
W oddali Yin i Lola dostrzegli Dana, który stał nad czarnym psem. Lola nie przystanęła jednak przy białowłosym szermierzu, bo sama patrzyła za czymś zupełnie innym.
- Yin, z-zobaczyłbyś z-za jjjakimś szpitalem? - wyjąkała pytanie do latarnika.
- Mam zamiar się tym zająć.
To był obecnie jedyny cel Yeon-ina. Znaleźć kogoś, kto będzie zdolny uratować jego towarzyszy.

***

W klinice jest zamieszanie. Jest tłok, bo albo co niektórzy weszli tu, żeby się ogrzać albo schronić się przed zimnem i wichurą, albo co niektórzy są po wypadkach. Tych drugich i chorych jest przewaga na pierwszy rzut beretem, włączając w to osoby towarzyszące. Yin i Dan widzą m.in. elfa z soplem wbitym w głowę, krasnoluda po porażeniu prądem, jakby dostał z pioruna, są stwory z połamanymi kończynami, ale są też tacy z lżejszymi obrażeniami w stylu złamany palec. Są też dziwniejsze przypadki, jak gość ujebany farbą czy czym tam, ale Dan i Yin nie mają czasu ani chęci studiować najdziwniejsze przypadki medyczne, po drodze na szczyt Wieży i tak się jeszcze naoglądają. Danowi udaje się oczarować recepcjonistkę i ta załatwia mu szybsze (lecz nie automatyczne z marszu) wejście do lekarza, ale musi po drodze przepuścić elfa z soplem wbitym w głowę. Yinowi natomiast jest trudniej, bo jakiś gość nie chce przepuścić Salaama, ale z tym nie ma problemu, bo lekarze stają po stronie Yina i zabierają brodacza. Yin z Lolą przepycha się w kolejce, w akompaniamencie narzekań co niektórych stworzeń (o dziwo głównie tych, co mają mniejsze obrażenia niż Salaam), które ponoć od godziny są w kolejce, naczekali się i nie mają ochoty puścić. Jakaś pani ustępuje, jak się dowiaduje, że “dziecko” potrzebuje lekarza. Dan może się wyleczyć regeneracją z mniejszych obrażeń, ale ręce absolutnie koniecznie trzeba odkazić, zbadać, zszyć etc. bo one się tak całkiem nie zagoją (zresztą paskudnie wyglądają i krwawią, co prawda mniej niż wcześniej, jak zastosował regenerację, ale za ładnie to one nie wyglądają).
Yin i Dan mają ze sobą styczność. Lola i Salaam nie wtrącą się do rozmowy.

W oczekiwaniu na leczenie dla Loli i Salaama (i ostatecznie siebie), Yin zapytał łagodnym tonem:
- Dan, do cholery jasnej. Kto to był, co to było?
Nie miał siły krzyczeć. Na nic nie miał siły.
Białowłosy spojrzał na Yina bezbarwnym spojrzeniem, odchylając do tyłu głowę. Jego niegdyś białe kimono było całe we krwi, zaś płaszcz w dalszym ciągu zapewne leżał gdzieś na placu boju. Cały jego wcześniejszy wdzięk zniknął, zastąpiony ponurym, bezdusznym widmem dawnego siebie.
- Mój brat - odparł krótko białowłosy i przeszedł obok Yina, chcąc jak najszybciej zapewnić sobie leczenie. Nie miał czasu na dyskusję. Musiał odzyskać to co zostało mu zabrane.
“Co za… rodzina.” Powstrzymał się przed inwektywami nawet w myślach. Wiedział, że nie było to dla Dana proste, chociaż… Miał ochotę kogoś rozszarpać. Pozostało jedynie pomóc Loli i Salaamowi w miarę możliwości.

***

Ostatecznie skończyło się na tym, że Salaam zmarł, Yeon-in był w okropnym stanie, Lolę udało się uratować, a powód całego zamieszania, przeklęty Dan, postanowił z nikim nie rozmawiać i gdzieś się zapodział. Yin był wściekły, zakatarzony i cały obolały.

Następnego dnia zadzwonił do swojego szefa, by powiadomić go, że w wyniku napaści Salaam zginął i nie pojawi się w pracy, poprosił także o wolne w związku ze swoimi obrażeniami i dniem na żałobę. Jeżeli uda mu się uzyskać pozwolenie, a nawet jeżeli nie, postanowił urządzić Salaamowi pogrzeb (wraz z Lolą, jeżeli będzie chciała) i spędzić cały dzień z dziewczynką w miłych, spokojnych miejscach, wspominając krótką, acz przyjemną, znajomość z martwym mężczyzną.

Mistrz gry nie ma duszy! Sprzedał ją diabłu za tabelę trafień krytycznych!
- zasłyszane gdzieś w tłumie w przychodni

Yin
Jeleń i Szczury

Yin gorączkowo szukał ratunku dla rannych towarzyszy. Robił absolutnie wszystko, co mógł, żeby wyrwać Salaama ze szponów śmierci, a Lolę oddać w ręce profesjonalisty, aby usunął nóż z jej ramienia i opatrzył należycie. Lola w międzyczasie zasłabła, jej prowizoryczny latający dywanik utkany z shinsoo rozproszył się, a dziewczynka upadła w iskrzący się niczym brokat biało-niebieski puch. Yin musiał wziąć Lolę za ręce, a dwa czarodziejskie zielone sześciany, które utworzyły wspólnie prowizoryczne nosze z shinsoo, leciały za latarnikiem, taszcząc umierającego Salaama.
Yin dotarł do najbliższej placówki medycznej, która się nadarzyła, ale ku jego wkurwieniu napotkał tam sporo nagłych przypadków. Odmrożenia czy połamane kończyny były najlżejszymi z tych przypadków, tłum był spory. Wkurwiały go lamenty jednego wiedźmowatego babska z napuchniętą na kilkakroć stopie, tym bardziej, że szansa na to, że Salaam zejdzie z tego świata, rosły z minutę na minutę. Yin doprowadzony do pasji wepchał się w kolejkę w akompaniamencie pretensji innych przybyłych do szpitala, wśród których również znajdowały się stwory poszkodowani przez wichurę. Udało mu się przekonać jakimś cudem obsługę, żeby chociaż Salaamem zajęli się jako nagłym przypadkiem, zaś Lola - w ówczesnej chwili nieprzytomna - mogła trochę poczekać. Ale też niezbyt długo, Yin ponownie wywalczył o szybsze udzielenie pomocy dziewczynce, z tym, że musiał przepuścić do lekarzy elfa z soplem wbitym w głowę czy humanoida ze spalonymi długimi uszami, który został porwany przez silny wiatr i zaplątał się w linie energetyczne wysokiego napięcia, sądząc po charakterystycznych brunatno-fioletowych bruzdach i krwawych krzakach na widocznych fragmentach ciała (odzienie również gdzieniegdzie było popalone). Yin denerwował się przez ten czas. Szczęśliwie Lolę dało się wyratować, chociaż okazało się, że narzędzie miało zatrute ostrze, i nie obyło się bez skutków ubocznych.

= *** =

Yinowi udało się dogadać z szefem, który jak tylko usłyszał, że jego pracownik jest chory, zezwolił na odchorowanie swego. Wyraził też kondolencje z powodu Salaama, z pewnością rozważy poszukać nowego pracownika na jego miejsce. Zespół też zostanie powiadomiony, zresztą okazało się, że pracownicy, a koledzy Yina z ekipy, z powodu utrudnień pogodowych i transportowych spóźnili się do pracy - tylko Severin był punktualny i przybył przed czasem, przy czym szybko zabrał się do swoich obowiązków. Niemniej pewnie Gordonowi cała sytuacja się nie spodoba, zespół skurczył się bowiem przynajmniej o jedną trzecią i trudno powiedzieć na jaki czas - i istniało ryzyko, że Gordon znajdzie jakiegoś pracownika na miejsce Yina, jeśli za długo zajmie mu kurowanie się, więc trzeba było szybko pozbierać się do kupy. Tak więc latarnik mógł w spokoju odchorować swoje, razem z Lolą, która jeszcze nie otrząsnęła się do końca z niedawnych wydarzeń. Przeważnie i tak cicha dziewczynka zrobiła się jeszcze cichsza, zaczęła panicznie bać się wychodzić w bardziej opustoszałe miejsca. Kiedy tylko robiło się puściej w okolicy, dziewczynka zaczęła się denerwować i kurczowo trzymać się Yina. Loli szok powoli mijał, ale strach pozostał. Obawy budziły u niej niespodziewany odgłos kroków albo znak jakiejkolwiek nagłej obecności.

Yin zdążył zapomnieć o śnie ze złotym jeleniem i wężami, a już najbliższej nocy śnił mu się ten sam las i ten sam złoty jeleń. Tym razem jeleń był ranny, w stanie nieco chujowym, ale stabilnym. Na boku miał spore ślady po ukąszeniach; z ran ciekła obficie złocista ciecz, acz czerwonego węża Yin nigdzie nie zobaczył. Mężczyzna podziwiał przez chwilę majestatyczne zwierzę, które na niego w tym momencie spojrzało. I zwierzę kiwnęło ku niemu łbem, jakby dając znać, żeby latarnik za nim się udał. Wokół tego bydlaka roztaczała się złocista poświata na tyle mocna, iż Yin nie potrzebował używać latarni, pomimo egipskich [czy innych] ciemności panujących w lesie i ponad drzewami. Sztuczny księżyc przesłaniały po części chmury, a gwiazdy - tak samo sztuczne jak biała “kula” - przedzierały się pomiędzy “baranami” na niebie. Szli tak przez dłuższy czas, Yin próbował dogonić magiczne stworzenie, ale wydawało mu się, że nieważne jak szybko popędzi, zwierzę zawsze było te kilka kroków przed nim.
Na drodze leżało wielkie spróchniałe powalone drzewo. Jeleń machnął łbem, poroże zaświeciło, a przeszkoda zniknęła jak zaczarowana. Zwierzę spojrzało ponownie na Yina, po czym podążało dalej, a Yin wraz z nim. W oddali usłyszał szum rzeki, w jej kierunku kroczyli.
I dotarli nad nią, w nozdrza Yina uderzył niebywały smród dochodzący z rzeki. Pachniało trupem i gnijącym szlamem. Ale rzeka choć płynęła rwiście, wydawała się mieć nienaturalnie ciemny kolor. I Yin zobaczył, jak wzdłuż rzeki zaczyna wszystko obumierać i gnić. Niespodziewanie jeleń machnął łbem i… Yin obudził się. Podobnie jak poprzednio - jego stopy były brudne od ziemi, pokryte zeschłymi liśćmi i mchem - tak jakby dopiero co wrócił z tego lasu. I ciągle czuł zapach zwłok, chociaż tam, gdzie spał, nie było żadnych trupów. Lola smacznie spała, nieświadoma tego, że jego towarzysz znów miał dziwne przygody, w których tak rzeczywiście nie uczestniczył, ale… za cholerę tego nie rozumiał, czemu mu się to zdarza. Nie znalazł w tym pokoju ani jednego denata, zaczął się nawet zastanawiać - czy to od niego jebie? W końcu jednak nieprzyjemne doznanie zniknęło.

Wziął się w garść i zaczął szukać informacji o teście i rankerze, kiedy przypomniało mu się, że Salaam przecież wspominał, że cały widz tkwi w tym, jak wytropić pszczoły. Salaam był łowcą i na pewno przydałby się im. Ale teraz go nie było, a Dan nie odbierał sygnału - ciągle włączała się poczta albo był poza zasięgiem albo był niedostępny. Yin mógł dojść do wniosku, że Dan ewidentnie ich unika, czy to była jednak kwestia jego brata czy czego?

Co do napastników udało mu się dowiedzieć, że co jak co, ale Pies jest starą wygą na tym Piętrze. Nie szło o to, że był rankerem, bo nim nie był - był regularnym, ale Yin natrafił na słowo “Szczury”. Wkręcił się w szukanie tych “gryzoni”, bo z kontekstów w informacjach wychodziło na to, że nie chodziło o plagę tychże gryzoni, a była to pewna grupka regularnych, która została tak nazwana przez innych regularnych, co przeżyli spotkania z nimi; i która to polowała na regularnych podchodzących do testu. Dziwnym trafem - głównie na łowców, ale nie wybrzydzali też innymi klasami. Wyglądało na to, że te Szczury już raz nie zdały testu u Pana - czyżby chodziło o słynny syndrom Psa Ogrodnika? Sami nie zdali, to innym nie dadzą zdać? O to tu szło? No to już mógł przekopywać masy spiskowych teorii, od zazdrośników po płatnych najemników tajemniczych grup, obrzucania wzajemnego mięsem obu stron, jak i postronnych, który obu grupom zarzucali krótko i dosadnie pisząc - niedojebanie umysłowe albo że hajs Setzera siadł im na łby i im od tego popierdoliło… Setzer? Yin słyszał gdzieś o tym, czy o tym nie wspominał też Salaam, że Setzer był kiedyś administratorem tego Piątego Piętra, który zrezygnował czy został odwołany z tego stanowiska. Ale tutaj też ciężko było znaleźć najprawdziwszą prawdę, Setzer wydał się być jeszcze większą zagadką niż Szczury. Wedle oficjalnej informacji Setzer niejako abdykował, ale Yinowi - jak dalej przewypokował zasoby sieci - dalej czegoś brakowało. Wychodziło na to, że Piętro za Setzera przeżywało prawdziwe prosperity za jego kadencji, dlaczego ktoś taki jak on nagle przerwał to wszystko i odszedł, a na jego miejsce wszedł Malakiasz, który wyglądał na kogoś mniej pewnego?

Lola robiła, co mogła, żeby pomóc Yinowi wyzdrowieć. Ponieważ jakimś cudem dziewczynka się nie przeziębiła, mogła chodzić na zakupy - no i chodziła. Ale Yin widział po niej, że Lola ewidentnie się boi, że spotka kogoś z szajki tego… Aschaara, jak zdołał się do tego czasu dowiedzieć. Albo raczej - kogoś ze Szczurów. Aschaar na pewno wie, że on i Lola są świeżakami, że na pewno będą chcieli przystąpić do testu Pana. I kto wie, czy on nie wie, gdzie oni - Yin i Lola - przebywają?
Pozostało jeszcze pytanie: szukać łowców czy może lepiej zaryzykować, nie werbować żadnego łowcy i spróbować samemu znaleźć sposób na wytropienie owadów?

“pierdol test zostan przczelarzem”
- Yulghryn na Pejsbuku

Kilka następnych dni minęło w spokoju. Lola mało się odzywała i przeważnie nie wychodziła z pokoju, jeśli nie było takiej potrzeby, chociaż nastąpił moment, jak zdołała się przełamać, żeby pójść samej do najbliższej biblioteki i pożyczyć sobie parę książek do czytania. Wróciła drżąca ze strachu, ale cała i zdrowa, i w dodatku z płaszczem zimowym - głównie dla siebie, bo jak przyznała się - nie wiedziała, jaki płaszcz kupić Yinowi. Nabąkiwała też, że musi sobie znaleźć jakąś pracę, bo jej portfel zaczyna trącić biedą. Jeszcze trochę, a będzie świecić pustką. Po tych kilku dniach Yin poczuł się na tyle dobrze, że mógłby spokojnie pójść do pracy, w zasadzie mógł całkiem sprawnie działać, a przeziębienie mu nie dokuczało. Chociaż pogoda na zewnątrz zbytnio się nie poprawiła, bo dalej wszędzie było pełno śniegu i wyglądało na to, że było zimno (za oknem “straszyły” długaśne sople), ale sam fakt, że się wykurował, mógł latarnikowi poprawić humor.
Tego dnia na dole w jadalni spotkał tę podstępną wróżkę, znajomą z pracy. Siedziała przy jednym ze stolików całkiem sama. Wyglądała mizernie, jej oczy zdradzały, że mogła tego dnia wcześniej płakać, może miała jakąś ostrą kłótnię z kimś… cóż, mniejsza z tym, jego to w ogóle nie obchodziło, nie po tym, jak podstępnie pomąciła mu zmysły przy rekrutacji do pracy. Chyba chciała coś przekazać Yinowi, bo gestem chciała go przywołać do stolika.

= *** =
PIĘTRO IV

Yoshida
Jaki tu spokój... (?)

Padał deszcz. Tak nieprzerwanie od paru godzin.
Nie przeszkodziło to Yoshidzie przejść się na krótki spacerek do pobliskich automatów w przerwie w pracy. Zwłaszcza że nie miał komu na razie obić ryja, a poza tym był całkiem przyjemny wieczór, przynajmniej powietrze było czystsze niż zazwyczaj. Tę okolicę do niedawna zajmowały drobne cwaniaczki, z których to paru próbowało oszwabić Yoshidę z hajsu - skończyli błyskawicznie, jak szarowłosy z pomocą solidnego wpierdolu w szczeny dał im jednoznacznie do zrozumienia, jak skończą, jak następny raz odwalą takie numery.
Obecnie ulice były niemal opustoszałe. Odkąd to Piętro stało się kwarantanną z powodu szalejącej na nim epidemii o tej porze łatwiej można było napotkać patrol albo jakiegoś bota strażniczego niż normalnego mieszkańca. Ale Yoshida nie przejmował się tym. Poszedł tutaj po swoje, jak będzie trzeba, to przypierdoli, komu trzeba. Wydał część swojego z lekką ręką zarobionego siana na cukry w puszce z automatu. Zresztą okoliczności działały na jego korzyść - nikt się do niego nie dowalił, mógł sobie w spokoju nabyć to co chciał i wrócić do lokalu.
Nie miał w obecnej chwili nic ciekawego do roboty. Jemu szefowi nie podobało się nie tyle dlatego, że hajs mu wyciekał na konto Yoshidy, ale też kasyno odwiedzało mniej stworzeń niż wcześniej. Yoshidzie zresztą też to średnio pasowało, bo żeby się z kimś pobić, zaczepiał okoliczne gangi, a te ostatnio się nie pokazywały. Może zdarzało się, że jakiś się pokazał, ale Yoshidzie nie było nic o tym wiadome, bo częściej natykał się na roboty patrolujące, a ostatnio przez spore okna nieraz zobaczył te latające cusie… jak to się nazywało? Helikopy? Tak, właśnie widział, jak parę wielkich zmechanizowanych “ważek” świeciło na niebie i szybko przeleciało. Plusem tej sytuacji było jednak to, że mógł cieszyć się praktycznie wolnym czasem w pracy. I miał wypasione lokum tylko dla siebie - i to na koszt szefa.
Wkrótce usłyszał, jak telefon mu dzwoni. To na pewno nie był szef, bo w tych warunkach ten normalnie dobił się do niego przez tę… telekonferencje.
Więc kto to mógł być?