Na wędrówkę poprzez knieje dusznego lasu ruszyli wszyscy: Jacob, Manuel, Denis, Malfoy oraz Richard z siostrą. Szlachcic miał poważne obiekcje co do obecności Eloizy na polu walki. Ta jednak mocno upierała się, że chce w całym incydencie uczestniczyć, dodatkowo tłumacząc że brat wciąż traktuje ją protekcjonalnie. Ostatecznie musiał on przystać na jej prośby, choć był tym faktem wyraźnie rozjuszony.
Ich zniknięcie mogło i zapewne postawiło wroga w stan wzmożonej czujności. Konfrontacja miała jednakże zapaść już wkrótce, toteż mogli sobie pozwolić na pewną dozę ryzyka.


Wokół drużyny wyrastały teraz wysokie sosny oraz modrzewie. Znacznie niżej szumiały cicho upstrzone czerwonymi jagodami krzewy. W powietrzu unosił się przyjemny zapach igliwia oraz wilgotnego mchu. Od celu wędrówki dzielił ich ponad kwadrans. Przez ten czas niejednokrotnie przeprawiali się poprzez małe parowy i szemrzące strumienie.
Wąwóz miał ponad cztery metry wysokości i ciągnął się przez czwartą część mili. Zasadzce służyła także jego wąskość - nie zmieściłyby się w nim dwie osoby, idące ramię w ramię. Gdyby przechodziła tędy grupa, musiałaby ona poruszać się gęsiego.
Oględziny wykazały, iż nie było większych problemów, aby przeczołgać się po kryjomu ponad krawędź jaru i zaatakować wroga od góry. Ściany istotnie pokrywał less, co czyniło próby hipotetycznej ucieczki sporym wyzwaniem. Mając jednak nawet tak dobre warunki, grupa wciąż musiała ustalić jakiś plan. Black Cross byli świetnie wyszkoleni i nie mieli łatwo dać się podejść.

Zdawało się, że agenci nigdy nie opuszczali mentalnej gardy. Jakby już wcześniej ustalili sposób działania, tak każdy z nich bacznie obserwował inną część mijanej okolicy, jednocześnie z ostrożnością stawiając kolejne kroki. Wyraźnie ważyli każde słowo Jacoba, doszukując się weń fałszywej nuty. Niepisana zasada mówiła jednak, że świetny mówca bywał też biegłym łgarzem. A blef z jego ust potrafił skutecznie odciągnąć uwagę od tego, co kłamca chciał ukryć.
Tak było też i tym razem. Kiedy Cooper szedł wśród trójki, nic nie sugerowało że tamci powinni czuć się zagrożeni. Dlatego też, jak tylko wypowiedział ostatnie słowa, aż spazmatycznie drgnęli, zdjęci niemożliwym do ukrycia zaskoczeniem.
Cała trójka została jednak szkolona na podobne okazje. Zmieszanie szybko ustąpiło pełnej mobilizacji. Kiedy potężna bela drewna zmierzała oddziałowi na spotkanie, kolumna pierzchnęła w mgnieniu oka. Jeden z mężczyzn uskoczył do tyłu, dwóch pozostałych zmierzyło wprost i wpadło na siebie. Ułamek sekundy później gruchnęło, ziemia zatrzęsła się, a okoliczny less sypnął złotymi warkoczami.
[Bardzo trudny Test Zręczności] Historyk w tym czasie szybował w powietrzu. Już wcześniej upatrzył sobie solidną gałąź nad sobą, a teraz pędził jej na spotkanie. Zdawał się niezwykle zwiewny i lekki jak piórko, szczególnie w porównaniu z kolejnym pniakiem, który właśnie podważał Richard.
- Za poległych! - ryknął ktoś, a jego okrzykowi odpowiedziało zduszone stęknięcie jednego z przeciwników.
Ów nie miał już tym razem tyle refleksu i szczęścia. Gruchnęły miażdżone pod ogromnym ciężarem kości. Oponent zapewne nawet nie wiedział co go zabiło.
Jak podejrzewał Starr, agenci mieli jeszcze jednego asa w rękawie. Ten, którego zapamiętał jako wielbiciela tytoniu, wyszarpnął z nogawki metalowy dysk i przydusił na nim mały przycisk. Ze szczelin wokół tarczy wysunęły się nachodzące na siebie ostrza. Wyglądało to na egzotyczną broń miotaną, prawdopodobnie pochodzącą z Xanou.
W tym czasie drugi krzyżowiec zlokalizował wystający ze ściany wąwozu fragment grubego korzenia i podciągnął na nim ciało. Cokolwiek składało się na szkolenie w Black Cross, musiała to być niemała ścieżka zdrowia. Tamten bowiem począł wspinać się z niezwykłą sprawnością i już chwilę potem był na wysokości połowy jaru. Jego cel był więcej niż oczywisty - zamierzał pochwycić podążającego na trawiasty grunt Coopera i zepchnąć go z powrotem na dół.
Lecz tego już wcześniej namierzył Denis, słusznie obserwując mężczyznę znajdującego się właśnie najbliżej Jacoba. Przeklinając w duchu całe Black Cross, pociągnął za spust działka harpunniczego. Świst tegoż przypominał odgłos ogromnego moskita. [Przeciwstawny test Zręczności]
I z równą zajadłością kąsał. Co prawda, harpun trafiając w nogę, nie zabił przeciwnika na miejscu. Szybko jednak sprowadził cel do poziomu. Agent zsunął się i zakrzyknął. Żelastwo tkwiło mu w poprzek nogi, z której wyszły na wierzch żyły, a nawet fragmenty mięśni. Czerwona miazga pulsowała coraz szybciej, wypuszczając kolejne hausty krwi. Kompan ranionego spróbował jeszcze kontratakować i zamachnął się swoją bronią. Naraz wystrzelił Malfoy, Richard, wreszcie dorzuciła swoje trzy grosze, a właściwie jeden nóż, Manuel. Co osobliwe, atak trwał dłuższą chwilę. Ostrzał na wysokości korpusu dotkliwie ranił, lecz nie zabił, zaś dwójkę położyły dopiero salwy wymierzone prosto w głowę.
Zagadkowy oręż wciąż jednak lawirował w powietrzu. Dysk poruszał się przedziwnie i tworzył w powietrzu akrobacje na podobieństwo miniaturowej wersji wojennego śmigłowca. Nagle odbił mocno, zakręcając w stronę Manuel. Pilot mogła tylko nakryć się rękoma, co było jedynie wyrazem instynktu, nie próbą sensownej ochrony. Ostrza wyglądały na bardzo ostre i jeśli ten metal istotnie hartowano w Xanou, ludzka skóra byłaby wobec jego struktury niczym papier.
Ruda zacisnęła zęby i wtuliła się mocniej we własne ramiona. Świst narastał, zbliżał się. Chciała coś zrobić, choćby uskoczyć, lecz wszystko działo się zbyt szybko.
- AAAA! - wydała z siebie przeszywający dźwięk, lecz nie zrodził się on z bólu.
Przestrzeń między Manuel, a bronią wypełnił nagle Con. Robot pojawił się znikąd i opadł wprost przed wirujący obiekt. Ów “zamierzał” powrócić jeszcze raz, ale osiągnął już zbyt dużą prędkość. Ostatecznie odbił się od sondy, aby wytrącić swój pęd i spaść płasko na ziemię.
Pilot nie wierzyła w to, co się właśnie stało. Spojrzała na swoje ręce i resztę ciała. Wyraźnie nie docierało do niej, że wciąż jest w jednym kawałku. Dopiero moment później odwróciła się do mechanicznego wybawcy.
- Masz u mnie dzban przedniego oleju - zadeklarowała, po czym pilot nerwowo wybuchnęła śmiechem, aby oczyścić się ze stresu.
Było po wszystkim. Niepokonani dotąd Black Cross okazali się być ludźmi z krwi i kości. Ich posoka wypełniała cały parów leniwym, lecz makabrycznym strumieniem. Nie pozostał nikt, z kogo można było wyciągnąć informację. Szaleniec, który wcześniej napadł na grupę, był równie martwy, co krzyżowcy. Aczkolwiek jego obecność świadczyła o tym, że wbrew pozorom grupa nie tkwiła na wyspie sama. Wariat mówił on coś o rytuale, tymczasem wyglądało na to, że część wyspy została niedawno zalana wraz ze świątynią. Z drugiej strony agenci wspominali jakiś kult. Mogły to być, rzecz jasna, niezwiązane ze sobą fakty. Acz zważywszy na to, jak dotychczas wszystko układało się w jedną całość, byłoby to stwierdzenie co najmniej pochopne.
Zdążyli sobie tylko na szybko pogratulować - nadszedł czas sprawdzić, co mieli przy sobie denaci. Świetnie poprowadzona akcja zabiła całą trójkę praktycznie natychmiast. To nie wszystkim się podobało, ze względu na bezbolesność takiego rozwiązania. Malfoy jeszcze dłuższą chwilę narzekał, że była to zbyt “czysta” egzekucja.

• Naprowadzający dysk [2]
• Pancerna kurta x2 [3,5]
• Skręt z czarnego tytoniu x5
• Termowizor
• Koperta x3
• 1200 dukatów

Ekwipunek przygwożdżonego mężczyzny był nie do odratowania. Pozostali jednak mieli przy sobie przynajmniej kilka ciekawych rzeczy. Po pierwsze sam dysk. Zdawał się posiadać jakiś mechanizm, który naprowadzał na cel, kiedy już raz wprawiło się go w ruch. Rozwiązała się także zagadka dużej wytrzymałości wrogów. Ich stroje przypominały raczej proste odzienie, lecz były to tylko pozory. W istocie stanowiły zmyślne zbroje z bardzo zbitego i wytrzymałego materiału, który potrafił zatrzymać pociski, a do pewnego stopnia nawet plazmę. Zdawało się, że wytrzymalsza faktura występowała już tylko na wspomaganych pancerzach, jakie nosiła choćby cesarska gwardia w K’Tshi.
Poza tym agenci mieli przy sobie spory zapas gotówki, płaskie urządzenie z wizjerem (Malfoy wytłumaczył, że pozwala na odróżnianie temperatury danych elementów) oraz drogi tytoń.
Ostatnie fanty okazały się być szczególnie interesujące. Każdy z agentów posiadał trzy identyczne koperty. Były wyprodukowane na sztywnym papierze, obleczonym lakiem z odciśniętą pieczęcią krzyża. Wszystkie posiadały taki sam przypisek:

Ja - agent (tutaj numer) przyrzekam na powagę naszej misji, iż otworzę tę wiadomość tylko w godzinie najwyższej potrzeby. Jednocześnie godzę się z perspektywą rychłej śmierci, jeśli zlekceważę te słowa i pozwolę następnie, aby oddano mnie w ręce sprawiedliwości za pośrednictwem mych braci i sióstr.

Nie zwlekając zbytnio, po kolei otworzyli każdą z kopert. Trzy postrzępione fragmenty niechybnie pochodziły ze wspólnego dokumentu. Arkusze były już gorszego rodzaju, wyraźnie nosiły ślady żółci. Zapełniały je rzędy osobliwych liter, należących do alfabetu, który z pewnością nie był związany z żadnym, popularnym językiem. Jasnym się stało, że tylko gdy wszyscy agenci zgodziliby się co do powagi misji, mogli odczytać wiadomość, jaką tu ukryto. W Black Cross nie było miejsca na samowolkę.


[Denis/Jacob - Bardzo trudny Test Mitologii] Główkowali tak przez dłuższy czas. Zmieniali kolejność, próbując łączyć litery w kolumny czy skośne linie. Jeśli tak duża organizacja używała ustalonego szyfru, to ktoś przynajmniej musiał kiedyś się o tenże otrzeć, zdobyć choć skrawek informacji. Denisowi tylko coś niejasno majaczyło, iż kod może być stary, że organizacja posłużyła się dawno zapomnianym system stenogramu. Dopiero jednak uczony w tej materii Jacob dotarł do sedna sprawy.
Starożytni. Ten sposób szyfrowania wymyślili ludzie z Dawnego Świata. Kod nie posiadał żadnej logiki, trzeba było więc zwyczajnie nauczyć na pamięć setek złożonych znaków oraz ich interpretacji. Wiek tego systemu stanowił jednocześnie o jego sile - oryginalną wersję znali tylko nieliczni. Na szczęście należał do nich właśnie Starr, biegły w wiedzy, która dostępna była dla wyjątkowo dociekliwych. Kiedy wreszcie pojął, z czym miał do czynienia, odcyfrowanie całości nie wydawało się już tak problematyczne:

Wierząc iż działasz w dobrej wierze i że pomocy potrzebujesz, płyń tedy przez Eta Carinae od południowego kierunku. Nie waż na to, co mówi tchórzliwy lud - że to wody zwodnicze i drogę twoją zgubią. Obierz drogę, gdzie szerokość na mapie liczy dwadzieścia pięć stopni, a wysokość czterdzieści i dwa. Ominiesz tedy zdradzieckie prądy oraz wiry, znajdziesz ziemię Eliasza.

Choć agenci o tym nie wiedzieli, posiadali koordynaty prowadzące na poszukiwaną wyspę. A zarazem do miejsca, gdzie wszystko miało wreszcie mieć swój kres. Tragiczny lub zwycięski. Zważywszy na jakim akwenie się znajdował, te szale nie znajdowały się wcale w równowadze.
To przedziwne terytorium między Orionem, a Corvus owiane było bowiem złą sławą. Mówiło się, że to przeklęte miejsce. Wszelka aparatura pokładowa odmawiała w tamtym miejscu współpracy, niektórzy twierdzili że sama tam żegluga odbierała zmysły. Nic dziwnego, że tak ciężko szło znaleźć wyspę. Większość całkiem słusznie omijała to miejsce. Może prócz piratów, lecz oni nigdy nie mieli wiele do stracenia.
Z nowymi wieściami powrócili na miejsce obozowiska. Teraz pojawiały się dodatkowe problemy. Mieli ze sobą w sumie trzy grupy, którym musieli opowiedzieć prawdziwą bądź zmyśloną wersję zdarzeń. Właściwie, część z nich chciała znać odpowiedź natychmiast. Ledwie dotarli na wybrzeże, jak najemnicy wysłali do Denisa swojego reprezentanta.


Tym razem było to krępy typ z twarzą obleczoną szramami tak, iż wyglądał jak dzieło pijanego chirurga. Jedno oko miał obwiązane czerwoną wstęgą, która uzupełniała kolor pozostałej części twarzy. Nie posiadał lewego ucha, zaś z tego, co po nim pozostało, wystawał tylko srebrny kolczyk. Trzymał przy sobie tasak, którym jeszcze niedawno najemnicy kroili wyłowione ryby. W dłoniach mężczyzny wyglądało to jednak tylko i wyłącznie jako narzędzie oprawcy. I to takiego, który właśnie wypatroszył własną rodzinę.
Był bardzo zdeterminowany, bowiem pozwolił sobie odciągnąć Arcona na stronę. Od razu zaczął prosto z mostu:
- Słuchaj… kapitanie. Wiem że ty tu rządzisz, a my jesteśmy opłaceni, więc robimy co trza. Pieniądz nie śmierdzi, to powtarzał już mój papa. Chyba podrzynał wtedy jakiemuś młokosowi gardło, ale to nieważne.
Najemnik spojrzał na linię lasu i zmarszczył brwi. Nie przywykł do pertraktacji, więc sprawiało mu wyraźną trudność, by ubrać chaotyczne myśli w zwięzłe słowa.
- Jedno musimy se ustalić, okej? Nie wiem co was łączy z tamtymi, co już nie wrócili. Nie obchodzi mnie to. Tylko widzisz facet, chłopaki różnie na to patrzą. Chcą wiedzieć na czym stoją. I nie mówię, że aby na czystym interesie! Tfu! - splunął na ziemię i wtarł plwocinę w piasek. - Widzisz, za uszami mamy tu chyba wszyscy. Robiliśmy gorsze rzeczy za mniejsze pieniądze. Ale nasza robota prezycy… precyzyjna być musi. Bo jak, dajmy na to, jednego dnia na towary Hanzy dybiemy, a tydzień potem, Armii Niebieskiej żołdaków zabraknie, dobrze za pobór sypną złotem? To się pogodzić nie idzie, bo wiemy że i wojskowi, co Hanzyci na tych samych sznureczkach skaczą. No. I tu jest problem. Bo my nie wiemy teraz z kim i dla kogo.
Najwyraźniej robotnik nie przywykł do tak długich rozmów, gdyż wyciągnął mały gąsiorek i solidnie z niego pociągnął. Potem głośno beknął i podał go lurkerowi.
- Chcę tylko prawdy, no, a przynajmniej części z niej, bo są różne prawdy... Nawet jak powiesz że wywozimy dziatki na handel albo kupczymy tymi, no wątrobami dla jakiegoś porąbanego konowała, jakoś to zniesę. Ponoć już jest jeden taki… ale znów za dużo paplam! Tylko powiedz pan i kitu nie wciskaj. My swoje zrobimy, póki brzęk jest.
W to ostatnie nie miał podstaw wątpić. Można było nie znać języków, lecz dopóki kiesa była pełna, szło dogadać się z każdym. A nikt nie pozostawał bardziej elastyczny niż najmita. Po walce w borze, akurat Denisowi gotówki nie brakowało. Pozostawało mu jednakże zdecydować, czy ubrać rzeź w ładne słówka lub powiedzieć co zaszło wprost - w takim stylu, jaki zastosował podwładny.
Wyglądało na to, że najemnicy pozostali w gestii Arcona i nawet Jacob nie był w stanie ogarnąć wszystkich spraw naraz. Dlatego też zajął się pozostałymi sprawunkami. Wyszło, że oddział cesarzowej wciąż nie nawiązał upragnionego połączenia. Zhou obiecał, jakoby wkrótce powinni nawiązać kontakt z zaufanym człowiekiem dworu. Problem zrzucał na karb zakłóceń, które wydają jednostki cesarzowej celem zmylenia potencjalnych, wrogich podsłuchów. Oni sami nie zadawali pytań o wydarzenia w lesie. Na ile historyk znał tę kulturę, wiedział że honor pozostanie dla nich ważniejszy niż ciekawość.
Z jeńcami poszło lepiej. Kiedy tylko Jacob pojawił się w progu pomieszczenia, gdzie byli przetrzymywani, ci od razu odgadli, co zaszło. Oczy zaszkliły im się nowo ożywioną nadzieją, zaś mężczyzna o imieniu Gregory, od razu podjął temat. Uścisnął historyka, jednocześnie tłumacząc mu:
- Dotrzymałeś swojej części obietnicy, toteż teraz czas na naszą kolej. Posłuchajcie że uważnie, mości wybawco. Aby Shagreen mógł zbiec z Southand, musiał wysadzić jeden z zewnętrznych murów. Podobno facet potrafił samodzielnie skonstruować bombę i w dużej mierze na tym oparł swój autorytet w azylu. Lecz do rzeczy. Potrzebował on określonych składników: gliceryny, siarki i tak dalej. Kto mu dał składowe? Oczywiście, że tylko ktoś z ZOA. Doktorzy konkretniej. Tylko oni mają dostęp do bram miast na Andromedzie, gdzie zostawiają chorym podstawowe środki. Ukryć to i owo na wozie nie jest tak trudno, szczególnie jeśli jest się tam szychą. Kto strzeże strażników, co nie? W każdym razie jeden z nich, ten który mu najwięcej pomógł, jest po dziś dzień blisko Shagreena. Jeśli udostępnisz nam radiostację, możemy go złapać już teraz - nagle podniósł ostrzegawczo palec. - Ostrzegam tylko, to mało przyjemny gość. Nawet mnie przyprawia o ciarki, a widziałem już niejedno. Facet pasowałby raczej na grabarza. Cały na czarno. Ponury i dziwny. Jeszcze ten cholerny kruk na ramieniu.
Pozostali przytaknęli, spoglądając bacznie na Jacoba. Wyraźnie oczekiwano po nim dalszego planu działania.
Tymczasem przekazane mu informacje brzmiały co najmniej kontrowersyjne. Kontaktem był medyk. Z czarnym ptaszyskiem u boku. To budziło wyraźne skojarzenia. Czy był to więc kolejny zbieg okoliczności?
Wątpliwe.

Sekundy wlokły się niemiłosiernie w oczekiwaniu na walkę, a potem nagle wszystkie tryby poruszyły mechanizm zegara śmierci. Wybił on ostatnie minuty agentów przeklętej organizacji. Miarowo odliczył ilość bólu i cierpienia. Sprawiedliwie obdzielił tych, co wcześniej kaleczyli innych. Arcon traktował ich jak roboty, a nie ludzi. Z tym wyobrażeniem łatwiej było ranić i zabijać. Później, kiedy zobaczył makabryczny widok, pojął, że to jednak ludzie. Skażeni ideologią organizacji wyzbyli się człowieczych odruchów, lecz ich ciała, pomimo widocznej ingerencji wszczepów, nadal świadczyły o ludzkim rodowodzie.

Ponurą zemstą zza grobu miał być dysk z Xanou desperacko ciśnięty w drużynę. Yarvis spisał się jednak na medal, ratując Manuel i pozostałych. Zachwycony Denis z czułością pochwycił konstrukt, nie szczędząc mu pochwał. Maszyna stawała się jego pupilem, czemu dawał gorący wyraz. Równocześnie zdawała się być zdecydowanie czymś więcej niż tylko mechaniczną zabawką. W przyszłości mogła zasłużyć na miano przyjaciela...

Zdobycze na wrogach okazały się niezwykle cenne. Poławiacz z podziwem spoglądał na dysk, który nawet nieruchomy emanował jakąś niewysłowioną grozą. Młodzian przymierzył również niezwykle wytrzymałe odzienie, które wcześniej nosili agenci. Nie krępowało ruchów, a stanowiło niezwykle solidną ochronę. W obliczu sytuacji, w której się znaleźli i celu wyprawy, powinno okazać się bezcenne. Zwłaszcza dla kogoś takiego jak lurker, który nigdy nie imponował siłą fizyczną.

Praca z Jacobem była nowym doświadczeniem. Chociaż gwoli ścisłości trudno właściwie nazwać próby rozszyfrowania kodu wspólną pracą. Denis spędziłby nad tą zagadką zapewne kilka miesięcy. Oczywiście w najbardziej dogodnych okolicznościach, z dostępem do bibliotek, wsparciem wuja Louisa, a może i Zoi Clemes. W takich warunkach, w jakich się akurat znajdowali, czyli na wpół zalanej wyspie, samodzielnie głowiłby się na kodem kilka lat. To Cooper mimo swojej całej pyszałkowatości, był stworzony do takich mitycznych łamigłówek. Tak jak lurker do przeszukiwania podwodnych wraków. Wzajemna zamiana ról była niemożliwa, ale docenił biegłość obieżyświata. Był jednak na tyle rozsądny, że nie uczynił tego na głos...

Powrócili do obozu z koordynatami wyspy. Był mocno podekscytowany, ale nim zdążył zasypać Malfoya nowymi wieściami, musiał zmierzyć się z innym zadaniem. Brak ogłady i wychowania dały o sobie znać w momencie kiedy najmita, o twarzy pospolitego oprycha, bezceremonialnie poprowadził go za sobą. Po krótkiej przemowie Denis odebrał gąsiorek i pozorując konkretny łyk, zwilżył nieco gardło. Nie miał zamiaru się upić, jedynie nabrać trochę "gadanego" wobec obleśnego typa. I tak rzeczona substancja spływając po ściankach gardła, wycisnęła mu kilka łez z oczu.

- Słuchaj zatem, kamracie... - łypnął na oszpeconą gębę hultaja. - Wielu w tym świecie tańczy, jak im zagrają, ale my jesteśmy inni. Mamy zasady i przekonania. Do tego brzęczące słodko sakwy. - znacząco poklepał jeden z worków. - Tak, kamracie nie będę ci machlować! Szykuje się niezła rzeźba, nikt pardonu nie będzie dawał. Z jednej strony zarażeni, z drugiej czarne krzyże. Trupy zaścielą żalnik niczym ofiary krakena, fale juchy zalewać będą plaże i bryzgać krwawą pianą. Przystańcie do nas, pluńcie na innych gęstą śliną. My mamy sposób, by wyjść cało z tej kabały. Kiedy pozostali się już wykrwawią, uderzymy. Tak jak dzisiaj ,w tamtym wąwozie, który spłynął posoką. - Arcon wskazał na las. - Dostaniecie swoją iście królewską dolę. Starczy do końca żywota na murwy i napitek nawet jeśli nie zachowacie umiaru w jednym i drugim. Ale by tak się stało w godzinie próby macie być gotowi, na rozkaz. Rzezać kogo wskażemy. Jasne?

Denis nie miał wyboru. Musiał grać takimi kartami, jakie rozdał mu los. Kiedyś być może zacząłby się jąkać lub kompletnie stracił rezon. Teraz był już innym człowiekiem. O wiele twardszym i bardziej bezpośrednim - jeśli sytuacja tego wymagała.
Najmita słuchał go, przestępując z nogi na nogę.
- Dostaniecie swoją iście królewską dolę - perorował mu lurker. - Starczy do końca żywota na murwy i napitek nawet jeśli nie zachowacie umiaru w jednym i drugim. Ale by tak się stało w godzinie próby macie być gotowi, na rozkaz. Rzezać kogo wskażemy. Jasne?
Mężczyzna przywykł do poleceń, które zazwyczaj kończyły się groźbą, a w najlepszym przypadku obietnicą lichej zapłaty. Dlatego ponownie potrzebował dłuższej chwili, aby dodać dwa do dwóch.
- Więc będzie jeszcze goręcej? Ruszamy na karkołomną misję i za torbę dukatów mamy bić po głowie, jak kto stanie na drodze?
Wciąż myślał. Lecz najwidoczniej tylko na pokaz, gdyż z pewnością podjął decyzję już wcześniej.
- Cholibka. To ja nie wiem na co jeszcze czekamy.

Więźniowie zdawali się coraz bardziej uspokajać. Zaszczucie oraz strach powoli ulatywały z trójki. Jacob emanował aurą człowieka, który wiedział co miał robić. Autorytet rekomendowanego przezeń szlachcica tylko ich utwierdzał, że mają prawo żywić jeszcze jakąś nadzieję.
Cooper przeczuwał, że kult miał znaczenie dla jego wyprawy. Intrygująca była sugestia wystosowana przez Black Cross, jakoby sama świadomość tego, co sekta wyznawała, była zagrożeniem. Dla ambitnego historyka zakazana wiedza była niczym więcej jak zaproszeniem do dalszych poszukiwań.
Póki znajdowali się na statku, mógł polegać tylko, lub aż na swojej wiedzy. Kiedy napięcie, które towarzyszyło obecności agentów ustało, wreszcie miał sposobność należycie się skupić. Tym samym rozpoczął dogłębną weryfikację znanych sobie faktów.
Oczywiście, większość ludzi wyznawała wiarę w Noasa i to, że w jakiś sposób wiąże swoją wolę z człowieczym losem. Na terenie Corvus funkcjonował kult władzy, konkretnie hołdujący Kolegium. Tenże wyparł właściwą religię, choć na dobrą sprawę był jej alternatywą. Dzikusy na Serpens oddawały cześć figurkom i totemom, które wyobrażały zwierzęta lub elementy natury. Nic z tego nie pasowało jednak do elementów dotychczasowej układanki. [Bardzo trudny Test Mitologii]
Czuł, że rozbolała go głowa. Miał się za kogoś więcej niż wybitnego historyka. Był najlepszy! A mimo to wciąż istniały zagadki, których nie pojmował. Chodził w kółko, próbując połączyć poszczególne terminy. Powódź, wiara, istoty bez imienia…
Musiał dać za wygraną. Przynajmniej teraz. Jednocześnie utwierdził się, że rzecz musiała być doniosła. Coś tak osobliwego z pewnością by zapamiętał.

Najemnicy przechadzali się po plaży, zajmując swoimi sprawunkami. Część kończyła przegląd statku, inni pakowali zebrane na wyspie pożywienie, zaś kilku (gdy nikt dobrze ich nie obserwował) wysuszało butelki rumu w cieniach wysokich palm. Ostatnimi byli herszt grupy oraz jego dwóch podkomendnych. Przystanęli na porośniętej suchą trawą wydmie, niedaleko reszty.
- I jak? Można mu ufać? - zapytał jeden z robotników.
Dryblas z przepaską omiótł obóz jednym okiem.
- Są konkret. Wiedzą co robić. I dobrze nam zapłacą.
- Jesteś tego pewien? Skąd mamy mieć pewność, że nie wyciągną nas w las, jak tamtych gości?
Strzeliły zaciśnięte knykcie. Wyraźnie nie lubił się powtarzać.
- Słuchaj młokosie. Wiem co tam mruczycie po kątach. Że latarnia mojego umysłu nie świeci zbyt jasno i tak dalej. Może. Ale to ja robiłem kiedyś dla samego Dewayne’a. Jeśli raz spotkasz tego zaplutego wilka morskiego, to wierz mi, będziesz znać się na ludziach.
Drugi z przybyłych otworzył szeroko usta, przez co wyglądał teraz jak śledź wyrzucony na brzeg morza.
- Mówisz pan o kapitanie Casimirze... to prawda, że było ich wielu pod jednym nazwiskiem? I że zawsze ścigają wielkiego krakena?
- Skąd mam wiedzieć, kurwa mać. Nie pytałem go, robiłem co kazał. I wam tez to radzę. Słuchajcie. Chodzi o to, że swoje przeżyłem. Z jakiegoś powodu to ja rządzę brygadą, a nie żaden z was. I mówię wam, że wśród tych tutaj będzie się dziać, oj tak. Jeszcze na tym zarobimy. Po prostu trzymajcie gęby na kłódki i słuchajcie rozkazów, a zobaczymy złoto.
Lecz dwójka i tak już go nie słuchała. Bacznie obserwowali wypływający z lasu potok. Ciek znalazł wkrótce swoje ujście na plaży.
- Szefie? Nie chcę przysparzać zmartwień i w ogóle. Ale tej rzeczki tu wcześniej nie było.
- Morze robi się niespokojne - dodał towarzysz.
Choć umysły wszystkich najmitów istotnie nie był specjalnie lotne, tak tym razem mieli rację. Woda wdzierała się coraz bardziej w głąb, a nie był to czas przypływu. Kolejne fale rozbryzgiwały się dalej i dalej, już zaraz sięgając grupie po kostki. Źle działo się również od strony zatopionej świątyni. Wyglądało na to, że duża część lasu została zalana.
- Na wenerę starej Sally - jęknął herszt, gdy woda rozbryzgała mu się o kolana. - Nie ma na co czekać! Dupy w troki! Zbieramy się!


Richard opierał się o balustradę jednego z balkonów sterowca. Wzrok miał utkwiony pomiędzy zburzone bałwany, jakie kotłowały się pod jego nogami. Akcję ewakuacyjną przeprowadzono bardzo szybko, choć pod jej koniec brodzono po pas w wodzie. Wkrótce jednak wszyscy - cesarska gwardia, najemnicy oraz jego pierwotni kompanioni byli już na pokładzie.
Lecz nawet tak dramatyczne wydarzenie nie zdawało się wyciągnąć go z letargu. Złość, rezygnacja, smutek - trudno było odgadnąć co w istocie siedziało w głowie wycofanego ostatnimi czasy arystokraty.
Tymczasem błękit przykrywał już grupy krzewów wewnątrz lądu i powoli zaczął sięgać ku koronom drzew. Pagórki oraz niewielkie masywy przypominały teraz jedynie lekkie wypiętrzenia terenu. Po kwadransie z całego terenu pozostał jedynie zarys ukryty pod powierzchnią wody. Nie trzeba było posiadać tytułu odkrywcy stulecia, aby zrozumieć jaki budynek mógł mieć z tym związek.
La Croix spoglądał w otchłań, co w jego stanie było przynajmniej ironicznie. To już nie była robota agentów. Byli świadkami wielkich procesów, za którymi być może nie stała nawet ludzka ręka. Pozostało im bardzo niewiele czasu.
Nadeszła pora na wykonanie ostatnich ruchów i oczekiwanie czy dadzą zręczny mat, kończący rozgrywkę lub przewrócą wszystkie figury w okropnej katastrofie. Cokolwiek miało się stać, wciąż posiadał wybór między pozostaniem w roli biernego obserwatora, a odzyskaniem godności swojego rodu.

---

Zwoływano ją w niezwykle rzadko i w nadzwyczajnych przypadkach. Ze względu na absolutną tajność, zawsze odbywała się w innym miejscu. Udział w niej brali najznamienniejsi reprezentanci swojej profesji. To nie było miejsce dla zwykłych płotek czy niedzielnych awanturników, którym nadmiar rumu sugerował nagle, że będą morskimi łupieżcami. Na spotkanie Loży przybywała największa zgraja skurwysynów i banitów, jakich nosiły zony. O ich bytności pełnej okrucieństwa i przemocy krążyły legendy, a listy gończe opiewały na sumy, za które można było ustatkować całe rodziny.
Ostatnie takie zgromadzenie miało miejsce trzydzieści lat temu. Rzadkość w zwoływaniu pirackiej Loży miała dwa powody. Po pierwsze, niepisane prawo uzależniało je od okoliczności, które tyczyły całego środowiska. Po drugie, piraci niechętnie ze sobą współpracowali. Budziły się dawne niesnaski oraz typowa im żądza krwi. Zebranie kilkudziesięciu takich ludzi w jednym pomieszczeniu było równie ryzykowne, co żonglerka pochodniami w prochowym magazynie.
Tym razem za miejsce spotkania ustalono wrak ogromnego pięciomasztowca, który od dziesięcioleci zalegał na mieliźnie gdzieś przy jednej z autonomicznych wysp na Oceanie Guevar. Posługując się wyszkolonym w tym celu ptactwem, wici wysłał sam James Kidd. Człowiek ów nie rzucał słów na wiatr, więc skoro chciał czegoś od bukanierskiej społeczności, musiało to być bardzo ważne. Cała zaproszona zgraja przybyła zgodnie z umową.
Zebrali się na podpokładzie, wśród szemrzących odnóżami skorupiaków, otoczeni zgnilizną oraz szkieletami załogi. Nikt nie wiedział do kogo należał kiedyś statek. Miejsce już dawno zostało zapomniane przez bogów i ludzi, a tylko to miało teraz znaczenie.
Na środku, tuż pod żyrandolem, ustawiono razem zbite z dębiny stoły. Pokrywały je zaśniedziałe kandelabry, rzucające mdłe światło na półmiski z gęsiwem i spienione trunki. Wykrzywione twarze nad blatem należały do czołowego kolektywu morskiej przestępczości.
Był tu Dustin “Plankton” Mendenhall, zarośnięty olbrzym o wyłupiastych oczach szaleńca. Facet potrafił wyrzucić członka własnej załogi za burtę z powodu najmniejszych podejrzeń o brak lojalności. Morza i oceany brodziły szczątkami jego ludzi tak licznie, iż powiadało się jakoby je wręcz współtworzyły.
Nieopodal Dustina spoczywał chuderlawy i tylko pozornie maluczki Brandon Czerwony. Ponoć w wieku czternastu lat zabił własnego ojca, właściciela stoczni, aby skraść najlepszy statek. Do dziś pływał nim, szerząc terror na wszystkich wodach. Miał zniszczyć już siedemnaście regimentów Błękitnej Armii. Wielu nie dawało temu wiary, z jakiegoś jednak powodu aż pięć miejsc obok niego stało pustych.
W pewnej chwili nazbyt podlany rumem łobuz zechciał położyć rękę na dekolcie oschłej damy w rogu pomieszczenia. W ułamku sekundy srebrny kordelas uciął kończynę, czemu zawtórowały dzikie rechoty wokół. Obiektem nieostrożnego afektu była Margarett Blakemore. Kobieta nosiła nosiła już czwarty krzyżyk na karku, lecz czas nie odebrał jej urody. Nadał za to jeszcze większej bezwzględności. Piratka w bufiastej koszuli tylko uśmiechnęła się, obserwując jak niedawny amant wije się na ziemi w kałuży własnej krwi.
Nie mogło zabraknąć Ponurego Terrence’a, który nie znosił uśmiechu jako takiego i każdemu, kto choć raz się wyszczerzył, kazał łamać zęby. Absolutnie się przy tym nie kontrolował. Przybrało to już takie rozmiary, że nikt nie widział sensu siadać z nim do jakiejkolwiek rozmowy. Dziś musiała go więc trzymać dwójka oprychów, gdyż alkohol lał się strumieniami, a pijackie rechoty dochodziły z każdej strony pomieszczenia.
“Śmietanki towarzyskiej” było znacznie więcej. Każdy tutaj miał na sumieniu dziesiątki, jeśli nie setki ludzi i czuł się z tym świetnie. Ludzie ci byli wyzbyci jakiejkolwiek moralności. Uważali, że każdą zasadę oraz prawo można podziurawić kulami, a potem ustanowić swoje własne. Tylko jedna rzecz była święta. Loża. Należało odpowiedzieć na jej wezwanie, a gdyby ktoś obraził powagę zgromadzenia, reszta była gotowa rzucić się głupcowi do gardła. Czemu u ludzi tak niegodziwych podobne sacrum? Tego nie rozumiał nikt. Piraci posiadali swoje sekrety, które świat od dawna starał się nieskutecznie odkryć.
Kiedy na sali pojawił się kapitan James, wszystkie rozmowy natychmiast ucichły. Nie tylko ze względu na reputację mężczyzny. Sędziwy pirat zmienił się, choć lepszym określeniem byłoby określenie - przeobraził.


Spod poszarpanego płaszcza wyłaniała się skóra o cienkiej i poczerniałej fakturze. Na jej powierzchni dynamicznie pulsowała sieć żył, których zbyt szybki rytm w żaden sposób nie przypominał ludzkiego pulsu. Twarz mężczyzny była głęboko zapadnięta. Coś wysuszyło ją do tego stopnia, iż przypominała gołą czaszkę. W postrzępionej brodzie kołtuniły się fragmenty wodorostów oraz morskich żyjątek.
- Złodzieje, bandyci, mordercy - powiedział James głośno, władczym tonem - zebrałem was tutaj, aby złożyć ofertę. Zrobię to tylko raz, a od decyzji nie będzie odwrotu.
Przez salę przeszedł pomruk wyrażający cokolwiek podejrzliwość. Kiedy jeden pirat proponował coś drugiemu, w najlepszym przypadku było to wzbogacenie jego wnętrza o długi sztylet.
- Jesteście postawieni przed perspektywą wielkiego daru. Został on dostarczony mi i mojej załodze za sprawą tej o to niewiasty.
Z cienia wyszła na środek młoda dziewczyna. A przynajmniej kiedyś taką była. Dziś Samantha przypominała swojego ojca. Była chodzącą śmiercią, poczerniałym szkieletem o demonicznym spojrzeniu. Za jej plecami wyłaniały się kolejne, podobne postaci.
- W toku pewnej transakcji udostępniono nam implanty o szczególnej mocy. Nie są to wszczepy, jakie nosi część z was. To coś więcej. Rzecz, dzięki której będziecie władać życiem oraz śmiercią.
Nagle Plankton, zerwał się ze swojego miejsca. Ktoś próbował go powstrzymać, lecz zdecydowanie odtrącił rękę.
- Oby cię franca zeżarła żywcem, Kidd! - krzyknął. - Słuchajta, nie dajmy sobie wcisnąć tego gówna! Na pierwszy rzut oka, widać że to jakaś skurwiała klątwa!
Kidd tylko przekręcił głową. Chrupnęło.
- Bynajmniej. Nigdy nie czułem się bardziej wolny i wszechmocny.
Ktoś chrząknął znacząco w innym miejscu zgromadzenia.
- Jaka jest cena? - weszła w słowo Margarett.
Ogniki oczu spoczęły na kobiecie. W tym momencie nawet ona poczuła coś na kształt niepokoju.
- Dostawca chce, abyśmy wsparli go na wyspie Eliasza. Będą miały tam miejsce sprawy, definiujące dużą część przyszłej polityki. I nie tylko. Powinniśmy uczestniczyć w tej grze. A dysponując odpowiednią mocą, to my rozdamy karty.
Wśród zebranych rozległy się półgłosy, z czasem wzbierające na poziom ożywionych dyskusji. Niektórzy chętni byli gotowi wszczepić sobie cokolwiek i zrobić to od razu. Perspektywa uzyskanej tak natychmiastowo, wielkiej mocy, zdusiła większość pytań oraz wątpliwości już w zarodku. Inni jednak zalecali ostrożność, doszukując się podstępu w planie.
A nie było nic gorszego niż różnica zdań wśród piratów.
Kapitan syknął dość głośno, aby na powrót zapadła cisza.
- Najwidoczniej wasze wciąż ograniczone umysły potrzebują jakiegoś potwierdzenia - domyślił się. - Dobrze więc.
Rozległy się ciężkie kroki. Każdy zdawał się posiadać moc kowalskiego młota. Mówca przeszedł po zbutwiałych deskach do zydla, na którym spoczywał Plankton. Ten już wcześniej pojął co się święci, toteż nabrał w usta sporo piwa i ostentacyjnie splunął nim pod nogi.
- Widzę, że nadal cię nie przekonałem - stwierdził James beznamiętnie.
- Nie kupuję byle gówna. Ta cała sprawa śmierdzi na kilometr.
Kidd nie czekał dłużej. W jedną chwilę złapał tamtego za głowę i mocno ścisnął. Trupia ręka zamknęła się na czaszce mężczyzny. Nagle Plankton zamarł, otworzył szeroko usta i zachłysnął się. To, co miało miejsce potem, przypominało scenę z mrocznego rytuału. Oblicze pochwyconego zmieniało się jak w kalejdoskopie. Jego ciałem wstrząsnęły gwałtowne dreszcze, a twarz zaczęła starzeć. W mgnieniu oka pokryły go plamy wątrobowe, zmarszczki oraz bruzdy. Nagle był już zgarbionym dziadem, trzęsącym i bezradnym. Jego bezrozumne oczy spojrzały spod siwej teraz czupryny.
- L-loża. Ja... pamiętam. Tak dawno temu...
Głowa opadła mu na pierś. Kidd zrzucił ofiarę ze stołka, jakby była ledwie kukłą.
Wewnątrz sali zapanowała kompletna cisza. Piraci czuli, że mając do czynienia z potęgą większą niż cała ich hałastra, są świadkami sytuacji bez precedensu. Tymczasem kapitan James wszedł na podest, rozłożył szeroko ramiona. Choć wewnątrz nie było przeciągu, parę talerzy roztrzaskało się o ziemię pod wpływem niewidzialnego impetu. Wszystkie świece w pomieszczeniu zaczęły gasnąć, jedna po drugiej. Wszystkie deski statku donośnie skrzypnęły, jakby miały zaraz się złamać w pół.
Głos pirata nabierał niższej tonacji z każdym, wypowiedzianym słowem.
- Jesteśmy stworzeniami nocy,
mieszkańcami mroku.
Odziani w najgłębszy cień,
wzlatujemy poprzez przestwór głębin.
Oddajcie nam pokłon,
póki jeszcze macie na to czas.
Następnie wypowiedział kilka dziwnie brzmiących słów. Nikt ich nie zrozumiał, zarazem każdy członek Loży był pewien, że miałby poważne trudności w ich powtórzeniu. Dźwięk zdawał się bowiem rozchodzić nienaturalnie po całej sali. Zupełnie jakby miał źródło gdzieś na znacznej głębokości.
Jedno było pewne. To nie James Kidd do nich przemawiał.