- Policja... Świetnie. Wspaniale. Cudo... - chciał dorzucić jeszcze kilka synonimów, ale uświadomił sobie, że dźwięk jego własnego głosu również nie jest dla niego zbyt przyjemny i postanowił dawkować go sobie trochę rozsądniej.

Oparł się plecami o ścianę jakby chciał uniknąć wzroku wyświetlającego się na monitorze policjanta. Potarł dłońmi oczy, jakby chciał pozbyć się resztek snu i przywrócić sobie trzeźwość umysłu. To oczywiście nie pomogło.

"Myśl, Akutagawa. Myśl!" Striptiz. Urwany film. Niebieskie ludziki. Bunta. Policja. Dużo spraw do załatwienia i pytań do zadania. Trzeba wybrać jakąś kolejność i zacząć ogarniać po kolei. Długowłosy wziął głęboki wdech. "No dobra".

Podszedł do łóżka, odnalazł w kokonie ramię przyjaciela i mocno nim potrząsnął. Musiał się czegoś od niego dowiedzieć i nie zamierzał się w tej chwili silić na uprzejmości.
- Pobudka, Bunta! PO-BUD-KA! Dla twojego własnego dobra natychmiast otwórz oczy!
Gąsienica w kokonie, będąca kiedyś kumplem Saito zaczęła kurczyć się w sobie i próbować odpełznąć.
- Daaaaj...spokój... ciiiii... litości... - mamrotał.
Saito ścisnął mocniej jego ramię mając nadzieję, że odrobina bólu pozwoli mu oprzytomnieć.
- Nie rób mi tego teraz… - mamrotał szarpiąc nim coraz mocniej.
Wreszcie po heroicznej walce Bunta otworzył jedno oko.
- No... co jeeesss? - zapytał, a po chwili znów skrył się w kokonie, gdy do drzwi rozległo się pukanie. Widać jakiś uprzejmy sąsiad już zdążył wpuścić dzielnicowego.
Saito szarpnął za kołdrę starając się ściągnąć ją całkowicie, a przynajmniej odsłonić twarz mężczyzny.
- Skup się, stary. Do moich drzwi puka dzielnicowy i chciałbym wiedzieć czemu. Jakieś pomysły?
- Cooo? Głowa mnie booooliii... - Bunta wydawał się być w jeszcze gorszym stanie niż sam gospodarz mieszkania.
- Grrrr… - warknął - Jak ci puszczę Acid Drinkers, to rozboli cię bardziej, obiecuję! Odpowiedz mi na jedno proste pytanie i dam ci spokój. Czy zrobiliśmy wczoraj coś, czym powinna się interesować policja?
- Policja? - Bunta spojrzał na niego po raz pierwszy. Byłby pewnie zdziwiony, gdyby nie to że przede wszystkim był skacowany - Nieee... nie wiem... chyba nie... nie pamiętam... ych, niedobrze mi... Gdzie tu jest łazienka?! - nagle zaczął się bardzo szybko ruszać, by zejść z łóżka.
Saito westchnął i pokazał koledze kierunek.
- Tam… Dojdziesz do niej samodzielnie?
Nie trzeba było mu dwa razy powtarzać. Niestety, Bunta tak nieszczęśliwie trzasnął drzwiami łazienki, że policjant musiał go usłyszeć.

- Haaaalo, jest tam kto? Tutaj dzielnicowy Yamatashi. - wołał pod drzwiami.
- Idę, już idę… - burknął Saito człapiąc do drzwi niczym skazaniec. Próbował się jakoś pocieszyć myśląc, że są przecież gorsze rzeczy niż wizyta policji po ostrej imprezie. A jednak… to było wysoko na liście.
Spokojnie otworzył drzwi i zmusił się do uśmiechu.
- Ohayou gozaimasu panie władzo. Czy coś się stało?
Starał się wyglądać na przytomnego i w miarę możliwości niewinnego. A przynajmniej pomyślał, że warto byłoby spróbować. Gdyby tylko wiedział jak to zrobić…
- Saito Akutagawa? Mogę prosić o wylegitymowanie się? - zapytał policjant, zaglądając ciekawsko przez ramię mężczyzny.
- Zgadza się. Już. Chwileczkę.
Odruchowo obmacał swoje kieszenie. Kieszenie, których bokserki z oczywistych względów nie posiadały. Rozejrzał się nerwowo po mieszkaniu zmuszając swój umysł do przejścia na najwyższe obroty. Po krótkiej, acz intensywnej analizie udało mu się namierzyć swój portfel. Leżał na szafce przy drzwiach. Dokładnie na wprost jego oczu. Mężczyzna sięgnął po niego starając się powstrzymać lekkie drżenie dłoni, po czym podał funkcjonariuszowi swój dowód osobisty.
- Proszę.
Policjant nie wydawał się jednak negatywnie nastawiony. Sprawdził dokument, po czym kłaniając się lekko oddał go.
- Arigato. Panie Akutagawa, czy domyśla się pan z jakiego powodu się tu zjawiłem? - zapytał funkcjonariusz i nagle cały czar neutralności prysnął.
- Niestety nie - odparł zgodnie z prawdą czując, że zbliża się kulminacyjny moment tej rozmowy.
- Chodzi o wczorajszy wieczór, Akutagawa-san. Z uwagi na pana... nazwisko, nie chcę robić zamieszania, dlatego chciałbym zaprosić pana na posterunek celem dobrowolnego przesłuchania. Dzisiaj, między godziną 12 a 18. Czy mogę liczyć, że pan się zjawi?
"Zaprosić. Dobrowolnie". Takie miłe słowa… i wszystko po to, by zakomunikować mi o poranku, że mam przejebane. Cholerne eufemizmy…”
- Skoro to konieczne… - odparł niechętnie - to oczywiście. Przyjdę.
- Tak będzie lepiej jeśli pan sam się zgłosi. - powiedział policjant i podał Saito karteczkę z nazwą i adresem posterunku. Nie dodał jednak dla kogo miałoby to być lepiej. Po chwili ukłonił się grzecznie i pożegnał zostawiając Akutagawę samego... z odgłosami rzygającego Bunty w kiblu.

"Lepiej…" - powtórzył w myślach Saito, zamykając drzwi.. - "Ta… Z pewnością będzie świetnie."
Przez chwilę stał w korytarzu nasłuchując dobiegających z toalety odgłosów. Jego przyjaciel nie miał najlepszego poranka. Długowłosy miał zaś ochotę uczynić go jeszcze gorszym. Ale po kolei. Najpierw musiał coś zrobić z tym łupaniem w czaszce. Poszedł do kuchni, nalał sobie wody i i odnalazł w szafce proszki przeciwbólowe. Położył na blacie dwie tabletki przez chwilę rozważając jeszcze jedną. Ostatecznie jednak ledwie słyszalny głos rozsądku kazał mu odpuścić. Jeśli ból nie minie to wtedy sięgnie po kolejną, ale póki co nie ma co przesadzać… Mężczyzna zgarnął leki i połknął wszystkie na raz, popijając całą szklanką mineralnej. Odczekał chwilę i poszedł do pokoju poszukać swoich spodni.
Kiedy się ubrał, Bunta opuścił łazienkę. Wyglądał jak ofiara kataklizmu a nie pijaństwa z tymi podkrążonymi oczami i zapadniętymi policzkami.
- No i czego chciał glina? - zapytał ochrypłym głosem.
- Mam się stawić na przesłuchanie po południu - mruknął Saito szukając czegoś do pisania - Pewnie trafię przez ciebie do więzienia…
- Daj spokój... przecież my nic... no chyba tylko z tego baru ze striptizem nas wyrzucili, jak Kazuhiro zaczął macać tę panienkę... no ale przecież za to nie pakują go kicia... No i to by nas wszystkich wezwali, a nie tylko ciebie... - Bunta podrapał się po głowie - Jak dasz mi śniadanie, to mogę cię tam podwieźć na skuterze na ten posterunek.
Znowu westchnął.
- Jednak o was nie pytali… A wyraźnie powiedział, że chodzi o wczorajszy wieczór. No nic, zobaczymy o co w tym chodzi. W temacie śniadania możesz się poczęstować zawartością mojej lodówki. Ja chyba straciłem apetyt… Chcesz kawy? - zapytał drepcząc już do kuchni.
- Chętnie. - zgodził się Bunta. - Bardzo mocną i bardzo słodką, jeśli można.

Saito nalał wody do ekspresu do kawy i naszykował dwie filiżanki. Przez kolejne minuty wpatrywał się w pracujące urządzenie próbując sobie przypomnieć jakieś szczegóły z minionej nocy. Pamiętał jeszcze co najmniej jedną knajpę. I to, jak wchodzili do klub ze striptizem. I całkiem atrakcyjną brunetkę tańczącą w tym klubie... Po tym co powiedział jego przyjaciel przypomniał sobie też ten moment, w którym wywalali ich z tego klubu. A później już ciemność. Czy możliwe, że odwalili coś jeszcze później, w drodze do domu?
- Za dużo to w tej twojej lodówce nie było...
Gospodarz obejrzał się i spojrzał na przyjaciela. Bunta przysiadał się właśnie do kuchennego stołu, na którym znalazła się większość żarcia jakim dysponował młody Akutagawa.
- Serio? - spojrzał na niego z powątpiewaniem.
- No co? - odparł Bunta. - Jestem głodny.
- Podziwiam twój apetyt... I to zaraz po żyganiu.
- O nie nie nie... - żachnął się - Żygać to możecie ty i Kazu. Ja wymiotuję!
- No dobra, panie kulturalny - Saito uśmiechnął się stawiając przed nim gorącą kawę. - Proszę bardzo.
Mężczyzna nachylił się nad filiżanką i wciągnął nosem zapach czarnego napoju.
- Ahhh...
Przez chwilę popijali w milczeniu dając swoim organizmom czas na dojście do siebie.
- Będzie dobrze, stary - odezwał się w końcu Bunta. - To pewnie jakieś nieporozumienie. Może darliśmy japę wracając i sąsiedzi się poskarżyli. Albo w okolicy grasuje bardzo do ciebie podobny seryjny gwałciciel? Kto wie.
- Dzięki... Bardzo mi pomagasz.
- Przynajmniej próbuję!
- Spoko - odparł Akutagawa wstając - Ja idę pod prysznic. Czuj się jak u siebie.
- Mhhhmmm - mruknął tylko napychając sobie usta jedzeniem.

Miyako przejrzała aplikacje na telefonie, odpalając kilka gier oraz Papricowego maila. Przeszła kilka poziomów w SailorDrops, oraz cyknęła fotki na avatarki dla kotów do NekoAtsume. Zespołowicze milczeli, pewnie zajęci swoimi karierami i szczęśliwymi życiami osobistymi. Kobieta nie miała już powodów do dalszego wylegiwania się w dziś łóżku…
Dziś.
Poniedziałek. Najlepszy dzień tygodnia u Yamasaki. W tym dniu miała tylko jedną zmianę.
Ostatnie dni mocno dały jej w kość, może powinna więc wykorzystać dzisiejszy fajrant i wyjść gdzieś na miasto? Do… ludzi?

Wstała ze swojego futonu i złożyła go, chowając do ukrytej w ściance szafie. Następnie nalazła sobie schłodzonej wody do półlitrowego słoika, łyknęła witaminy i ubrana tylko w granatową bieliznę z pseudoaksamitu z upiętymi włosami w rozmemłany kok, weszła z głośnym ziewnięciem do pokoju Nany.
- OOOhayou Na-chan - Yama nie za bardzo się przejmowała czy jej współlokatorka spała lub co gorsza miała akurat u siebie chrapiącego klienta. Noc się skończyła i stary zboczeniec powinien wypierdalać za próg.
O dziwo, wytapirowana dziwka spała sama. Skrzypaczka trąciła ją stopą, w nadziei, że dziewczyna się obudzi, po czym poszła do łazienki i nie bawiąc się w kurtuazję, czyli zamykanie za sobą drzwi, usiadła na klozecie by ulżyć swojemu pęcherzowi. Przez drzwi mogła obserwować lokatorkę, jak zmaga się z własnym jestestwem o tak wczesnej porze. - Ooobudź się, nie idziesz na studia?
Ta wreszcie podniosła głowę i ukazała współlokatorce twarz smutnej pandy. Znów nie zmyła makijażu przed pójściem spać.
- Yama... weź zamknij drzwi. Mam tylko nadzieję, że to nie dwójka i nie poczuję zaraz... - mruknęła, choć nie wydawała się przejęta. Przywykła do dziwactw Miyako. Powoli zaczęła się zbierać z posłania.
- Już skończyłam. - Czarnowłosa dopiła wodę, wytarła się i wstała spuszczając wodę. Nasunąwszy jedną ręką majtki na swoje miejsce, podeszła do umywalki niknąc za ścianą i umyć ręce oraz zęby.
Przez cały ten czas zastanawiała się jak podtrzymać rozmowę i właściwie, dlaczego ją nawiązała.
- Chcesz iść ze mną dziś na miasto, albo nie wiem… seks uprawiać? - wydukała w końcu, stając w progu miniaturowej łazienki, jak zwykle stawiając na bezpośredniość.
To ostatnie to była nowość dla Nany. Podniosła zaintrygowana głowę.
- Chcesz seksu? Serio?
Po czym jak gdyby nie chcąc robić rewolucji, dodała:
- W południe zaczynam zajęcia, ale po 18 będę wolna. Mam jednego klienta na 21 i drugiego na 22, ale tak poza tym to mogę sobie zrobić wolne i z Tobą połazić po mieście. Czemu nie... kiecka nowa by mi się przydała.
Stojąca w łazience wzruszyła ramionami. Nie do końca wiedziała po co w ogóle palnęła tą całą gadkę z seksem. Bo uprawiać go… nie miała ochoty, ale coś… coś głęboko w jej podświadomości chciało się zbuntować i zmienić swoje dotychczas aseksualne ego.
- Jak chcesz. - Miya wyłuskała spod gumki kosmyk włosów i nawinęła go sobie na palec. Z jakiegoś powodu... chciała go sobie wyrwać.
- To o której kończysz w kawiarnii? Czy wolisz spotkać się na mieście? - Nana wreszcie wstała z futonu. Ona nie miała na sobie nawet pełnego kompletu bielizny - jedynie kuse stringi.
- Możesz przyjść po mnie, kończę wprawdzie około 18:30 zależy ile papierkowej roboty mi zostanie, ale nie powinno być problemu jeśli poprosze o wcześniejsze wyjście. - Kruczowłosa odetchnęła z niejaką ulgą, że kwestia seksu została zepchnięta na tak zwane “później”. - Może też sobie kupie sukienkę? - wzruszyła ramionami, odpychając się od ramy.
Nie znała się na modzie, tak samo jak nie znała się na ludziach.
- Zrobię sobie jajka sadzone, też chcesz? - Miya przeszła do swojego pokoju i zaczęła szperać po miniaturowych szafeczkach kuchennych.
- Jeśli bez żadnych obrzydliwych dodatków to chcę - powiedziała Nana - A ja idę do kibla. Przyjdę po ciebie o 18. Najwyżej postawisz mi lody.

Po zjedzonym śniadaniu, zbierając się do pracy, Yamasaki usłyszała dźwięk nadchodzącej wiadomości tekstowej - akurat gdy miała schować telefon do torebki. Rzuciła więc na nią okiem. To znów był ten gaijin:

Cytat:

Jak mówiłem, założyłem stronę. www.bluebastards.alice.com. Nie mam od Ciebie kontaktu, szkoda. Może więc chociaż tak. Trzymaj się Yama, z niebieskimi i z tym, no wiesz...

Nie przykładając zbyt dużej wagi go smsa, ani do jego autora, założyła buty na obcasie i wyszła z mieszkania.
Kiedy zaś dotarła do Domowych Pyszności - jak zwykle pół godziny przed otwarciem, coś ją zaniepokoiło. Przed budynkiem, od strony zaplecza, gdzie sama wchodziła stał Joe i rozmawiał z dwoma policjantami. Wyglądał przy tym na bardzo zdenerwowanego i gdy zauważył nadchodzącą zza rogu kelnerkę, przywołał ją ruchem ręki... zwracając tym samym uwagę funkcjonariuszy na nią. Co było zastanawiające - przyjechali oni nie radiowozem a czarną limuzyną, sądząc po zaparkowanym przed budynkiem kawiarni aucie. Od kiedy policji aż tak się powodziło?
Miyako jak zwykle łapała pokemony, dla unikania kontaktu wzrokowego z mijającymi ją przechodniami, właśnie była w trakcie łapania Clefairy, gdy kucharz wskazał na nią ręką, a para funkcjonariuszy jak po sznurku za nią powiodła.
Zaskoczenie i strach wstrząsnęło smukłym ciałem, niczym modelki, odbierając na chwilę mowę.

“Matsumoto uciekł z zakładu. Nie... WYPUŚCILI GO!” To były jej pierwsze myśli, gdy tymczasowy szok minął, by dopiero po kilku uderzeniach serca, dotarło do niej, że to niemożliwe.
Jej wuj był zamknięty na drugim końcu kraju, w specjalnym więzieniu dla psychicznie chorych, gdzie każda cela była potrójnie zabezpieczona. Takich jak on, w tym kraju się nie wypuszczało… chyba, że w trumnie.
“Ale tego kanibala wypuścili… kurwa a jak mi wmówił, że już jest normalny?!”
Serce łomotało w jej piersi, gdy podchodziła z przerażeniem w oczach do nieznajomych. Ukłoniła się grzecznie, chrypiąc cichutko zangielszczone pozdrowienie w kierunku współpracownika, po czym z dziecięcym lękiem w oczach pozdrowiła funkcjonariuszy.
- D-dzień dobry państwu. Czy coś się stało? Ktoś napadł na kawiarnie? - pozwoliła się łudzić, że całe to zdarzenie to tylko nieporozumienie.
Coś abstrakcyjnego, co nie dotyczy jej osoby.
- Dzień dobry. - Ukłonili się obaj mężczyźni. Jeden młodzik i drugi starszy, w okularach z oznaczeniem sierżanta na pagonie.
- Pani Miyako Yamasaki? - zapytał sierżant.
A więc nie był to napad na kawiarnie! Bogowie… ON na pewno uciekł!
- T-tak… co się stało? Kim panowie są? - spytała blednąc jeszcze bardziej o ile w jej przypadku było to w ogóle możliwe.
- Sierżant Yamamoto i aspirat Nagayashi - przedstawił ich starszy mężczyzna - Ta sprawa dotyczy pani... osobiście.
Policjant spojrzał na kucharza.
- Myślę, że powinna pani z nami jechać na posterunek. Tam porozmawiamy w spokoju. Chcielibyśmy też coś pani pokazać. Dałby się zadzwonić do szefowej i poprosić o zastępstwo? To naprawdę dość pilne... i delikatne zagadnienie.

“Delikatne zagadnienie” - fraza klucz, która pogrążyła umysł skrzypaczki w ciemnościach.
To był koniec.
On uciekł.
Nie wiedzą gdzie jest.
Być może, będzie chciał ją odnaleźć… ale ona podrosła i nauczyła się walczyć. Tym razem nie otworzy posłusznie ust. Nie położy się grzecznie na plecach i nie zamknie oczu.
Zabije skurwysyna. Rozpruje mu ten obwisły bandzioch i porozwiesza pod sufitem jego flaki. Zrobi z niego pierdoloną choinkę na Boże Narodzenie, pod którą postawi jeden tylko prezent.
Jego odciętego kutasa.
Miyako nie wiedząc kiedy odeszła kilka kroków na bok, oparła się czołem o ścianę budynku i wykręciła numer do managera w kompletnej ciszy i odrętwieniu, czekając na połączenie.
- Miyako? - zdziwił się mężczyzna w słuchawce.
- Z tej strony Yamasaki Miyako. Bardzo pana przepraszam, że dzwonię. - Dziewczyna niemal wyszeptała słowa do ukrytego mikrofonu. - Jest mi bardzo głupio, ale czy mogłabym prosić o dzień wolnego… teraz? Jeszcze raz bardzo pana przepraszam, że zajmuje pański czas, oraz, że wystosowałam wobec pana taką prośbę. Przyjechała do mnie policja i prosi bym udała się na komisariat to podobno nie może czekać, ale teraz mam swoją zmianę… a w kawiarni jest tylko Joe.
Mężczyzna chwilę milczał.
- Oczywiście, Miyako. Wiesz jak brzmi nasze hasło, prawda? - po czym wyrecytował - “Serwujemy domowe pyszności, okraszone miłą atmosferą”. Ta atmosfera odnosi się też do obsługi. Sytuacja jest wyjątkowa, a ty nigdy jeszcze nie prosiłaś o nagły urlop, toteż nie masz się czym martwić. Załatw co musisz, a ja zaraz znajdę dla ciebie zmienniczkę. W najgorszym razie ubierzemy Joe w twój fartuszek - zażartował.
- Jeszcze raz bardzo przepraszam za kłopot. - Skrzypaczka wydawała się być szczerze zawstydzona, że jej osobiste sprawy wyszły na światło dzienne, wpływając na pracę całego zespołu kawiarni.
Pożegnawszy się z pracodawcą, wytarła czoło z tynku i poprawiwszy podwiniętą grzywkę, wróciła do zebranych.
- Zadzwoniłam do szefa. Szuka kogoś. Poczekaj z otwarciem… - zwróciła się do kucharza po angielsku, mocno zjapońszczając każde słowo. - Ja pojadę z policją. Przepraszam - Skłoniła się raz na podziękowanie, raz na pożegnanie i raz w przeprosinach.
Następnie spojrzała na funkcjonariuszy, a później na ich… samochód. Ściągnęła lekko brwi, gdyż nie pasował on ani do regularnej straży, ani do tajniaków. Z drugiej strony… co za różnica w czym jeżdżą stróże prawa.

Przez całą drogę, jak i później, siedząc w poczekalni, zastanawiał się o co też może w tym wszystkim chodzić. Nie mógł co prawda przypomnieć sobie wszystkich detali minionego wieczoru, ale wydawało mu się, że gdyby w znaczący sposób złamał prawo, to nie umknęło by to jego uwadze. I pamięci... Nie należał do typów, którzy awanturują się lub robią jakieś głupie numery. Poza tym kumple byli z nim do samego końca, a przynajmniej Bunta był. Czy nie powinien być również poszukiwany, choćby w charakterze świadka?

Policjant dał mu do zrozumienia, że sprawa nie jest błaha i tylko dzięki nazwisku zostało to załatwione w tak grzeczny sposób. Czyli jest źle, ale nie na tyle, by wyważyć mu drzwi i wyprowadzić z domu w kajdankach. A zatem... co takiego mógł zrobić? Ta myśl pochłonęła go tak bardzo, że nie zwrócił nawet uwagi na to, że jest tutaj jedynym cywilem. Nikt inny nie przyszedł na przesłuchanie, nikt nie czekał w kolejce by zgłosić kradzież auta, problemy z hałasującym sąsiadem czy zaginięcie członka rodziny. Nawet pojawienie się uszek Saito zarejestrował dużo później, gdy już siedział sam w zamkniętym pokoju.

Gdy tylko zaczęła się prezentacja, przed oczami stanęły mu sceny z rozlicznych filmów i powieści science-fiction o tym jak ludzkość spotyka przedstawicieli obcych cywilizacji. Przyszło mu do głowy, że Ziemianie w tej sytuacji jakoś prawie nigdy nie wykazywali się zbytnią subtelnością, ani rozwagą. Teraz czuł się bohaterem takiego filmu, a na dodatek przyszło mu występować w roli obcego właśnie. Przekaz mówił "Jesteśmy ciekawi tego, kim jesteś. Opowiedz nam o sobie, chętnie się czegoś dowiemy", a jednocześnie między wierszami zdawał się dostrzegać "Boimy się ciebie i w razie czego jesteśmy gotowi rzucić w ciebie bombą atomową. Tak, na wszelki wypadek..."

Spojrzał na swoją dłoń i widoczny na niej tatuaż z uszkami. Czyżby kogoś z pozostałych również sprowadzono tutaj pod jakimś pretekstem? Akutagawa zrozumiał, że znowu zaczyna się bać. Chyba jednak ten znaczek nie czynił z nich żadnych "wybrańców". Po prostu... mieli przerąbane. Albo jacyś kosmici przejmą ich ciała, albo przedstawiciele ich własnej planety pokroją ich dla dobra nauki i bezpieczeństwa narodowego. W tym momencie przypomniał sobie fragment ostatniego snu. Obcy chcieli ratować i siebie i ich, choć nie był pewien przed czym. Pani z prezentacji nie sprawiała wrażenia, jakby chciała go ratować...

No i był jeszcze jeden drobiazg. Pytania były sformułowane tak, jakby obca osobowość, czy tam "dusza" przejęła nad nim całkowitą kontrolę. Jakby mógł się wypowiadać w jej imieniu. A przecież dalej był sobą, miał na imię Saito, nie miał niebieskiej skóry i, na tyle, na ile umiał ocenić nadal całkowicie panował nad swoim ciałem. Gdyby przyszedł z nim porozmawiać ktoś żywy, to być może próbowałby mu wyjaśnić całą tę historię o DNA i transferach, ale w tej sytuacji... Uznał, że nie pozostaje mu nic innego jak rzeczowo odpowiedzieć na pytania.

- CZY JESTEŚ ŚWIADOMY TEGO, ŻE NIE POCHODZISZ Z TEJ PLANETY?
- Z tego, co mi wiadomo pochodzę z tej planety.

- CZY WIESZ SKĄD POCHODZISZ?
- Z Tokio.

- CO MOŻESZ MI O SOBIE OPOWIEDZIEĆ?
- Wiele rzeczy, ale muszą ci wystarczyć informacje zawarte w moim dowodzie tożsamości.

- W JAKIM CEL PRZYBYŁEŚ NA ZIEMIĘ?
- To chyba pytanie do moich rodziców. Niestety oboje nie żyją.

- CZY MIAŁEŚ WSPÓŁTOWARZYSZY, PRZYBYWAJĄC NA ZIEMIĘ? JEŚLI TAK, OPOWIEDZ MI O NICH.
- Oczywiście. Było ich dwóch: E.T. i Alf. Pierwszy był cyklistą, a drugi uwielbiał koty.

- CO MYŚLISZ O LUDZIACH?
- O ludziach, którzy każą mi rozmawiać z automatyczną sekretarką zadającą głupie pytania? Nic pochlebnego.

- CZY LUBISZ NASZĄ PLANETĘ?
- Bardzo.

- O CZYM JESZCZE CHCIAŁBYŚ MI OPOWIEDZIEĆ?
- Bezdusznej, automatycznej sekretarce? Kurcze... Tyle tego jest... nie wiem od czego zacząć.

Przez chwilę patrzył jeszcze w oczy wyświetlającej się na monitorze kobiety, ale szybko zdał sobie sprawę, że to bez sensu. Zwrócił swój wzrok w kierunku lustra. "Pewnie weneckie, jak na filmach. A za nim obwieszeni baretkami generałowie, albo naukowcy w białych kitlach. Albo jacyś ludzie z rządu w elegancko dopasowanych garniturkach. A może wszyscy trzej." Patrzył w ich stronę choć wiedział, że nie może ich dostrzec. Chciał im tylko dać do zrozumienia: "wiem, że tam jesteście."

WITAJ, OBCY
TAK, WIEMY O TOBIE. ODKRYLIŚMY, ŻE NIE POCHODZISZ Z NASZEJ PLANETY, JEDNAK NIE MUSISZ SIĘ BAĆ. CHCEMY CIĘ LEPIEJ POZNAĆ I PROSIMY O WSPÓŁPRACĘ.
BY WYKAZAĆ SIĘ DOBRĄ WOLĄ, ODPOWIEDZ NA KOLEJNO ZADAWANE PRZEZE MNIE PYTANIA.
PAMIĘTAJ, JESTEŚ BEZPIECZNY, NIE ZAMIERZAMY CIĘ SKRZYWDZIĆ.
PROSIMY TYLKO O TWOJE ODPOWIEDZI.
ZROZUMIAŁEŚ CZY MAM POWTÓRZYĆ?

Poza tym co życzyłby sobie robić z Asuką w łóżku (lub na jakiejkolwiek innej powierzchni), chciałby ją wyściskać, ucałować i wielbić po wsze czasy. Przez to, że nie chciała u niego zostać i zmęczona po pracy zawinęła się jakoś tak szybko, to Alice zapomniał swojego “magicznego pudełeczka”. Deportacja byłaby chyba najniższym wymiarem kary, na jaki Szkot mógłby mieć nadzieje gdyby to przy nim znaleźli.
Nie chodziło również o kontakty z yakuzą, ani o tego “Kitsune”, jak młodego mordercę nazwał Kazuo.
Czyli zasadniczo było w dechę.

Nie zmartwiło go nawet to, że wiedzą o tym niebieskim sukinsynu co, wedle słów Yamasaki, w nim zamieszkał. Wszak Alice od jakiegoś czasu sam starał się nawiązać kontakt z tymi co są w tym temacie i niejako wręcz stalkował przez to tę biedną kelnerko-striptizerkę.
W końcu mógł dowiedzieć się czegoś więcej.
Było naprawdę w dechę.

Wkurwiła go natomiast sama otoczka i ta baba nadająca jakimś syntezowanym głosem z zaprogramowanej prezentacji. Owszem, mogli obawiać się co zrobi kosmita, no ale jakaś przyzwoitość… a nie zamknięcie, podglądanie zza weneckiego szkła i katowanie nagraniem.
Gdyby Will i Tommy Lee prezentowali takie metody i cohones, wyszła by tylko jedna część “Facetów w czerni”, a największym echem tego filmu byłaby plajta producenta.

Papier, ołówek i woda.
- Ye want tae fin? let's fin - powiedział w scots całkiem głośno, zerkając na lustro.
Zaczął coś pisać na kartkach papieru.

Gdy skończył oblał kartki wodą i zaczął krążyć po pomieszczeniu od stolika do lustra. Mokre kartki z tekstem napisanym ołówkiem przylegały do powierzchni tak by mogli sobie poczytać i jednocześnie trochę ograniczał tym panom podgądaczom obserwację pomieszczenia.
Po ‘przylepieniu’ dwóch zorientował się, że przyczepia je ze swojej perspektywy, od lewej do prawej. Oni ze swojej strony musieli mieć je przyczepione odwrotnie by miało to sens.

Westchnął.

Zaczął zdzierać te dwie przyklejone, ale rzecz jasna zniszczyły się, przez co był zmuszony napisać je jeszcze raz, po czym zaczął przyklejać je ponownie.
tym razem tak aby zrozumieli przekaz.

Och, nie wątpił że są tu mikrofony.
Ale skoro chcieli się z nim bawić...

[MEDIA]http://i.imgur.com/Qjt2rlo.jpg[/MEDIA]

Alice wciąż ani nie odpowiadał na pytanie babki z prezentacji, ani nie kazał powtarzać.
Wziął krzesło i postawił je tyłem do ściany na której wisiał monitor.
tuż przy niej, aby usiadłszy mógł oprzeć o tę ścianę głowę.
Przez chwile patrzył na lustro ozdobione jego kartko-dekoracją i podgwizdywał pewną melodię.

W końcu całkiem rozluźniony przymknął oczy zastanawiając się czy któryś z tych typów pofatyguje się do niego osobiście zanim utnie sobie drzemkę.
- Ach, jak jednak ktoś by się fatygował, to będę dłużnikiem za paczkę papierosów i puszkę Guinnessa - dodał nie otwierając oczu.