Konrad zdał sobie sprawę z sytuacji, w której się znaleźli.

Wrejterowali na teren chroniony przez rząd, ukradli sprzęt, którego właścicielem jest rząd i właśnie zdołali ogłuszyć urzędnika państwa. Jeśli chodziło o tempo wykroczeń, które popełnili w ostatniej godzinie, trzeba było powiedzieć, że starali się. Jeśli ich złapią, nie skończy się na zwykłej burze i szlabanie na wiosło. Najprawdopodobniej Konrad i jego rodzina znikną, wywiezieni na Sybir, a w każdym razie – takie obrazy podsuwała mu jego nagle rozbudzona wyobraźnia.

- Ale dostał – Konrad pokiwał głową z uznaniem dla kunsztu w rzucaniu Darka. - Kurwa, dobrze rzuciłeś. Ewka, poka no tę głowę robota.

Wyrzekłszy to, popędził czym prędzej w stronę ciała strażnika i złapał za latarkę. Ile miało minąć czasu, zanim połapią się, że coś jest nie tak? Niedużo. Potrzebowali liny lub przynajmniej kawałka kabla, żeby związać dorosłego. Chwilowo nie miał czasu, żeby zajmować się stanem, w jakim znajdowała się Ewa.

- Ty, umiesz gadać? – Konrad zapytał – Wiesz, gdzie jesteśmy? Wiesz, gdzie jest reszta twojego... ciała?

Kiedy tylko się zwiąże i w miarę możliwości zaknebluje strażnika, trzeba było rozejrzeć się za drogą ucieczki. Korytarz wychodzący na zewnątrz wyglądał zachęcająco. Być może mogli zwędzić coś z magazynu lub znaleźć jakiś rozkład pomieszczeń. Jednak najpierw potrzebowali spacyfikować strażnika, a potem się zobaczy.

Konrad wzruszył ramionami.

- Gada, że w prawo i potem jeszcze raz w prawo – Konrad wzruszył ramionami.

Jak dla niego, była to wskazówka równie dobra, jak każda inna. Czy poszli w prawo czy w lewo, nie mieli żadnego pojęcia o podziemiach Grawitronu, a jeśli istniał cień szansy, że maszyna gadała prawdę. Oczywiście, równie dobrze mogła gadać byle co z powodu spięcia w porwanych kabelkach, jednak ostatecznie w takim wypadku znajdowaliby się w punkcie wyjścia, czyli nadal nie wiedzieliby, dokąd uciekać. Konrad postanowił zatem zaryzykować i zdać się na brednie maszyny. Lub też fakty, które robot próbował im przekazać w ostatnich momentach, kiedy posiadał jeszcze moc, w zależności od tego, jak na to patrzeć.

- Tego tutaj zostawiamy – rzekł, patrząc na nieprzytomnego strażnika. - Spadamy w zaułek, nie ma co gadać o reszcie

Bo i też nie było. Im dalej znajdą się od ogłuszonego strażnika, tym lepiej dla nich. Co do znalezienia wyjścia – miało się wkrótce okazać.

Pozostało zatem w prawo i potem w prawo. Cokolwiek to miało oznaczać. Konrad, mimo wszystko, postanowił nie zdawać się na ślepy los i mieć uszy i oczy otwarte. Przygasił światło latarki koszulą, używając go tylko wtedy, kiedy niezbędne. Snop światła mógł zwabiać oczy i uszy. Ewkę ogarnie się, kiedy tylko wydostaną się z podziemi. Jedyne, co mógł zaoferować tu i teraz, to pocieszające uśmiechy. Tylko tyle.

Dał znak reszcie, by poszli za nim. Nadstawiał uszu i nasłuchiwał kroków, których zapewne miało być wkrótce więcej. Oczami wodził po ścianach, szukając jakiegoś rozkładu. W prawo i jeszcze raz w prawo. W teorii, proste to było.

Konrad, kiedy doszedł do ciężkich, poznaczonych plamami rdzy drzwi, nie posiadał się z radości. Były otwarte, z jakiegoś powodu. Czy personel Grawitronu wziął sobie dzisiaj wolne i postanowił dać sobie spokój z zabezpieczeniami? Czy to wszystko było jakąś horrendalną pomyłką służb, która nie dość, że pozwoliła wejść na teren zabezpieczony przez wojsko dzieciakom, to jeszcze pozwoliła im unieść sprzęt, którego właścicielem było państwo. Co to było w rzeczywistości? Konrad nie miał pojęcia. I w zasadzie nie chciał wiedzieć. Cicho przecisnęli się przez drzwi, uciekając w noc.

Powróciwszy do domu, ojciec niewiele pytał. Stary przymykał oko na nocne przechadzki Konrada (ku oburzeniu matki), bowiem swojego czasu sam takie rzeczy i jeszcze gorsze wyprawiał.

- Ano, kochanie! Młodość się musi wyszumieć, toż to przecież już popularesy nie są tak dobre jak kiedyś! Młoda osoba musi wyjść w mrok, jak ten zachodni człowiek-nietoperz... Jak on się nazywał? A, tam! Wcale nie jestem pijany! A że dzieciak się włóczy, niech jest. Niech się powłóczy.

Dopóki zatem Konrad nie przychodził do domu pijany w sztok, jak to niektórzy z młodzików, co zaczynali wcześniej (nie zdarzało mu się), wszystko było marginalnie dobrze.

Głowę robota Konrad zaproponował schować w starym transformatorze o rzut beretem od ich kryjówki w starej kotłowni. Było to miejsce, gdzie wszędzie rozrzucone były pety, a gdzie czasem przychodzili palić starsi koledzy, choć nie zawsze. W powszechnym rozgardiaszu, który panował na tyłach szkoły, a który zarząd zawsze zapowiadał posprzątać, nikt nie poważyłby się grzebać w starej, żelaznej skrzyni pełnej drutów. Było to perfekcyjne miejsce na ukrycie głowy robota. Pozostało jeszcze się zastanowić, skąd wziąć inne źródło zasilania...

* * *

Tego, że jakaś wzmianka będzie o tym, że ktoś się włamał do Grawitronu, był pewien. To, że jakimś cudem władze dowiedzą się, że to były dzieciaki z tej szkoły? To był absurd. Z drugiej strony, szkoła i Grawitron nie były tak daleko. Może strzelali na ślepo i szukali byle kogo.

- Głupich nie znajdą – szepnął do paczki podczas apelu. - Skąd oni wiedzieli, że to my? Ci goście w kombinezonach nas widzieli? – rzekł, zaniepokojony.

Choć zachowanie Stefana było obrzydliwe, nie spodziewał się niczego innego od niego.

- Następnym razem konfidentów nie zapraszamy – ciągnął. - Darek, musimy ten łeb robota podłączyć pod coś, musimy się dowiedzieć, o co tutaj chodzi. Wiesz, do czego moglibyśmy to podłączyć?

Być może przywrócenie zasilania da nieco więcej światła na to, co się działo w Grawitronie.

- No i, ten, teges. Martwy Śmieciarz musiałby mieć kolejną próbę. Zbieramy się dzisiaj?

Iskry wystrzeliły pod sufit, a wraz z nim ostry i drażniący swąd spalenizny. Wszyscy już milczeli, gdy oczy STU zabłysły błękitnym światłem.
- Jestem S.T.U. S.T.U. S.T.U.S.T.U.S.T.U.
Robot wyraźnie się zaciął, więc Darek uderzył otwartą dłonią w tylną płytę.
- S.T.U. 3000
- To wiemy - odparł Darek i z wrażenia, aż przykucnął przy głowie - Powiedz, jak ci możemy pomóc.
- Awaria. Dłoninógniema. Nie ma. Misja nie wykonana. Nie wykonana. Nie wykonana. Wielkie zagrożenie, wielkie, wielkie zagrożenie. Awaria. Awaria.Awaria.

- No dobra - Konrad przewrócił oczami. - Co to za misja, stary? O co tutaj chodzi?
- Stary? Stary? Nie jestem stary. Chyba nie. chyba nie. - odparł, jakby bardziej świadomie robot pozbawiony tułowia.*

-Gdzie twoje ręce?
- Nie manógniemarąk. Nie ma, nie. Awaria - głos wydobywający się z głowy ponownie stał się chropowaty i nieprzyjemny. Robot ewidentnie starał się zapanować nad językiem, o ile w kontekście jego mechanicznej głowy można użyć, takich słów - Uszkodzenie. Przegrana walka przy próbie zahamowania eksperymentu.*

-Jakiego eksperymentu?
- W w wpodziemiach Grawi.. grawitronu potężna energe tytycznczne wyładowanie. Komunistytczni, wasi naukowcy testują broń. broń ener... energetyczna. Potężna wyładowanie, potężne. Sejsmografy wykryły to. Misja zagrożona. Portal otwarty. Wielkie zagrożenie. Misja zagrożona.

- No dobra, w podziemiach Grawitronu znajduje się jakiś dyngs, którym klepną całe Kato. Czemu tego nie roztrąbili jeszcze w telewizji? Ha… Gdyby na nas spadł atom, to chyba też by nie powiedzieli. No dobra, mistrzu. Wiesz, jak ten usunąć ten problem? - Konrad zmitygował się i starał się nie mówić slangiem, rozumiejąc, że robot ma kłopoty ze zrozumieniem ludzi.

Po słowach Konrada zapadłą długa cisza. Darek zaczał się już niecierpliwić i szykował się do kolejnego uderzenia w tylną część głowy robota.
- Co robić? Jak usunąć problem? Wdrożyć procedury awaryjne w sekwencji D-C-A. Postępować zgodnie z harmonogramem. Przekazać meldunki do centrali. Czekać na wsparcie. - S.T.U. wyrecytował niemal na jednym tonie i można było powiedzieć na jednym wdechu. Można by było, gdyby S.T.U. oddychał.