***

Będący na dachu McBride podbiegł i padł przed krawędzią dachu skąd miał widok na akolitów i Nekromaga. Następnie zamierzał wziąć na cel akolitów, odkąd wiedział, że strzelanie do głównego złodupca na niewiele się zdaje. Pozycja do strzału nie była idealna, ale strzelał już w gorszych sytuacjach. Opróżnił magazynek rozdając peski sprawiedliwie pomiędzy Akolitów.

Pierwszy z lewej. Brzuch, ramię, głowa. Leży. Drugi. Brzuch, głowa. Leży. Trzeci. Lewy bark, mostek. Leży. Snajper schował się za gzymsem.

***

- Sierżancie - Krzyknęła Doe - Trzeba wyciągnąć Gabriela nie wiem czy będziemy mieli dużo czasu na ewakuację. Niech Pan przejmie CKM i nas osłania!

Morris przyłożył karabin do oka i zaczął zbliżać się do Ariel mierząc nieustannie w róg budynku.
- Idź po niego - poleciał przekładając pasek karabinu przez ramię i odbierając CKM od medyczki.

***

Nekromag popatrzył w kierunku ciał właśnie zabitych Akolitów, a następnie zwrócił się w kierunku kryjówki Shani. Wpatrywał się w nią kilka sekund po czym podniósł lufę swojej broni do strzału i ruszył za główny budynek znikając September z oczu.

Kroczył powoli wzdłuż północnej ściany głównego budynku. Nie było żadnej inkantacji, żadnych gestów, żadnego mambo-jumbo, ale zwłoki nagle zaczęły się znowu poruszać. Na szczęście tylko te które miały jeszcze sprawne głowy i górną część korpusu. Wydawało się, że to było wyznacznikiem tego czy zdatne są jeszcze do powtórnej animacji.

Morris słysząc strzały ruszył za róg budynku widząc co się dzieje, wymierzył CKM w Nekromaga, ale zanim nacisnął spust oberwał pierwszą serią z pistoletu idącego w jego stronę kapłana. Sierżant Free Marines i Najwyższy Nekromag ostrzeliwali się nawzajem. Jeden stał nieruchomo starając się precyzyjnie prowadzić ogień, a drugi szedł nie zważając na nic i strzelał lekkomyślnie jakby ważniejsza była ilość pocisków opuszczających lufę niż ich efektywność.

Na ciele Morrisa pojawiały się draśnięcia i rany, ale pociski jego karabinu również penetrowały pancerz Nekromaga. Jednak po kilkunastu sekundach M-50 zamilkł i dowódca osunął się na kolana. Wypuścił karabin z rąk i upadł na bok. Kapłan wystrzelił w jego kierunku jeszcze krótką serię i skończyła mu się amunicja. Popatrzył na swoją broń, a w jego ruchach widać było irytację. Nie zatrzymał się i zaczął przeładowywać broń nadal zbliżając się do ciała.

***

September ruszyła biegiem do rogu głównego budynku zostawiając w tyle pełznącego trupa i strzelając do niego raz po raz w czasie biegu. Trafiła tylko dwa razy, ale udało jej się zranić przeciwnika w rękę przez co spowolniła go jeszcze bardziej. Tam zajrzała przez okno czy widać wrogów. W środku nie było nikogo. Gdy zerknęła za siebie. Ożywieniec osunął się na ziemię i zamarł w bezruchu.

***

McBride po wystrzelaniu Akolitów rozejrzał się za Nekromagiem, z krawędzi dachu, a w ślad za jego spojrzeniem poszła lufa jego broni. Zaklął widząc jak trupy powstają, a jego dowódca oberwał. Uznał, że tym bardziej priorytetowym celem był nekrofil, licząc, że zabicie go sprawi, że zombiaki padną. Spokojnie wymierzył, wyrównał oddech i nacisnął czterokrotnie spust.
Pierwszy pocisk zrykoszetował od maski. Nekromag gwałtownie odwrócił się i zadarł głowę do góry. Strzelec nie zdążył skorygować i drugi pocisk trafił w napierśnik. Trzeci jednak wszedł prosto w otwór na oko ozdobnej maski. Nekromag osunął się na ziemię. Chris dla pewności posłał jeszcze jeden pocisk w korpus. Gdy oderwał oko od lunety i rozejrzał się, potwierdziły się jego domysły. Ożywieńcy powstający z ziemi, leżeli teraz nieruchomo.

***

Teraz już wszyscy byli w stanie usłyszeć warkot wirnika nadlatującego śmigłowca. AH-19 Grapeshot zawisł nad bazą i skanował teren. Guardian najwidoczniej był zbyt uszkodzony, aby po nich wrócić. Zdaniem Chrisa wyzwaniem było samo posadzenie ostrzelanej maszyny.

Widząc, że sprawa ogarnięta September szybko pobiegła sprawdzić ładunki czy żaden pocisk przypadkiem czegoś nie rozłączył. Jak czas pozwoli planowała uzupełnić amunicję i granaty do zdobycznego karabinu.

- Ariel, zostaw Gaba, zgarnę go. Ty ogarnij Morrisa! - huknął na cały głos Christopher. Liczył, że ich dowódca ma jeszcze jakieś szanse, a jeśli ktokolwiek miał mu je dać to tylko Doe. Sam za to ustawił się przodem ku śmigłowcowi. Opuścił luźno ręce w dół i zaraz podniósł prawą, tak że była równolegle do podłoża, po czym zgiął ją w łokciu, tak że przedramię i dłoń były skierowane ku górze. W ten sposób dał sygnał pilotom, że jest czysto i mogą lądować, przyspieszając tym samym ich przyziemienie i ewakuację rannych. Na koniec obiema rękami wskazał największy plac w kampusie.

Po tym szybkim poinstruowani lotników, McBride zszedł czym prędzej w dół, korzystając z krawędzi dachu i gzymsów na budynku. Jak tylko dostał się na odpowiedni poziom budynku gdzie znajdował się jego brat to wszedł do środka.

Ariel była już w drzwiach do zbrojowni gdy zobaczyła jak Moris upada. Zamarła na moment i wtedy usłyszała głos Christopera natychmiast zerwała się do biegu by dopaść pokiereszowanego dowódcę. Najgorzej wyglądała prawa ręka, którą podtrzymywał karabin. Pociski nekromaga wgryzły się głęboko w ciało… Nie było ran wylotowych… Przeklęte spaczone ścierwo legionu… Miał też rozłupany pancerz w okolicach brzucha. Ariel błyskawicznie rozpięła zapięcia i delikatnie go zdjęła. Rana może nie była tak poważna jak na ręce, ale było w cholerę krwi. Ariel działała błyskawicznie, założyła opaskę uciskową na rękę. I natychmiast wydobyła z torby opatrunki uciskowe. Przelała ranę środkiem odkażającym i zakleiła ranę. Wydobyła dwa bandaże jeden położyła na największej ranie na brzuchu drugim sprawnie zaczęła obwiązywać kapitana by bandaż samoczynnie dociskał opatrunek.. Ręka wyglądała gorzej, trzeba było wyciągnąć jak najszybciej te cholerne pociski. Podniosła głowę, patrząc, gdzie jest helikopter i ile ma czasu. Obmacała rękę sprawdzając gdzie dokładnie utknęły pociski. Zabrała się do roboty.

***

- O co chodzi? - Chrisa i Shanię zatrzymał przy wejściu do namiotu adiutant Pułkownika Bella.

- W zastępstwie rannego sierżanta Morrisa przychodzimy złożyć raport. - odparła September.

- Poczekajcie - pokiwał głową na znak że rozumie sytuację i odgarniając płachtę drugiego pomieszczenia zniknął z oczu na kilkanaście sekund po czym wrócił. - Możecie wejść - powiedział przytrzymując materiał i robiąc wejście.
- Spocznijcie - pułkownik dał znać, że oddaje im inicjatywę.

- Misja wykonana panie pułkowniku - powiedziała September salutując. - Wszyscy zostali ranni z czego 2 poważnie. Obóz Bauhauzu przejęła grupa heretyków. Część obsady wybiła, a część wcieliła za pomocą jakiś rytuałów w swoje szeregi. Podczas ataku wybiliśmy wszystkich, włącznie z razydą. Wróg próbował odbić obóz, nieskutecznie wszyscy atakujący zginęli, włącznie z dowodzącym nimi magiem. Obóz zaminowaliśmy i wysadziliśmy. - Zdjęła plecak i położywszy na biurku otworzyła - tu mam wszystkie znalezione nośniki danych. W obozie spotkaliśmy też paru jeńców Mishimy, ale nie ustaliliśmy czy złapał ich Bauhaus czy heretycy.
- Prawdopodobnie to nie jedyne siły heretyków na tamtej wyspie.

- Wszyscy wrogowie: Mishimce, Bauhausowcy i Heretycy zostali zlikwidowani - uzupełnił raport Christopher i sięgnął do plecaka po mapę. - Podczas rekonesansu w lesie, pół godziny drogi pieszo, natrafiłem na coś co się kojarzy z ołtarzem heretyckim. W tym miejscu - wskazał na mapie.

Bell przeskakiwał spojrzeniem pomiędzy twarzami Marines i mapą. Starał się zachować kamienną twarz, ale informacje jakie właśnie usłyszał wywarły na nim widoczne wrażenie. Odchrząknął.
- Jaka była liczebność i typ wroga? Skąd pewność, że to heretycy? - zapytał w końcu.

- Byliśmy świadkami ich heretyckich działań, o których wspomniała już September - odpowiedział na to McBride. - Kontrola umysłu, kontrola nad nieumarłymi, stworzenia magicznego przejścia przez litą ścianę - wymienił rzeczowo. - Był ponad tuzin heretyków przebranych za Bauhauzowców w bazie i jej okolicy, wspomniana wcześniej jedna razyda oraz garstka jeńców w klatce w mundurach Mishimy i Bauhausu. Sama baza Bauhausu była w pełni przejęta przez Heretyków jeszcze zanim do niej dotarliśmy, główna brama nosiła ślady wyważenia od zewnątrz.

Wyraz twarzy pułkownika sugerował, że nie zamierza dyskutować z argumentami Marines.
- Być może Morris będzie w stanie dodać coś do waszych rewelacji. Chociaż nie spodziewam, się, że usłyszę coś bardziej abstrakcyjnego niż to. Czy w szeregach wroga był ktoś starszy stopniem? Komuś udało się ujść z życiem? - zapytał po chwili.
- Staraliśmy się by nikogo takiego nie było - powiedziała September - ale gwarancji nie ma. Mogli zostawić obserwatora z tyłu, który wycofał się widząc pogrom własnych sił.
- Wszyscy w bazie pożegnali się z życiem, ale nie wykluczone, że na polanie z ołtarzem ktoś został - pokiwał głową Chris, zgadzając się z Shanią. - Ale raczej ktoś niższy w szeregach, bo tych którzy wyglądali na wyżej postawionych mają odstrzelone głowy.

- Dane przekażcie O’Reyillyemu - wskazał na plecak. - Powiedzcie mu żeby zajął się nimi priorytetowo. Jeśli to wszystko to możecie odmaszerować.
- Tak jest - zasalutował niedbale blondyn. Wziął do ręki plecach, by odciążyć Shanię, która była bardziej ranna niż on i razem wyszli.

***

- Priorytetowo mówicie? - powtórzył O’reilly i zabrał wręczony mu plecak. - No dobra - ton głosu mówił, że pogodził się z dodatkowym zadaniem i nie ma żadnych wątpliwości, że pochodzi od samego Bell’a.
Christopher położył mu plecak z dyskami a po tym sięgnął za pazuchę i wyciągnął to co znalazł na zwłokach jednego z zabitych przez siebie Huzarów, dokładając na stertę.
- Tyle mamy z misji - oznajmił.
Podporucznik zerknął na dokumenty, podniósł je do oczu i kilkukrotnie obejrzał z obu stron.
- Aide de camp? Wyglądają na autentyk. Otto Werner - powiedział wolno sylabizując jakby mu coś świtało. - Sprawdzę to.
- Ciekawe czy typ, z którego to zdjąłem to przywłaszczył czyjeś papiery czy po prostu są fałszywe - skomentował Chris.
- Tego akurat się nie dowiemy, ale może dowiemy się kim był ten Werner - O'reilly pokiwał głową.
- No to życzę dobrej zabawy - powiedział blondyn, skinął głową i wyszedł.

***

Młodszy z braci McBride po zostawieniu rzeczy u O’reilly, postanowił wziąć prysznic. Zostawił w namiocie broń i plecak z akcji, wziął świeże ubrania i ręcznik. Polowy prysznic zapewniał minimum prywatności, ale przynajmniej woda była zimna. Bo podgrzewania nie było. Kiedy obmył się z brudu poczuł pieczenie w nodze, przypominając sobie o zranieniu. Wyszorował się dokładnie i po wyjściu pachnący lodową bryzą (bo męskie kosmetyki miały tylko epickie nazwy zapachów, żadnych kwiecistych nazw) ubrał się w luźną koszulę hawajkę i szorty do kolan. Na nos założył przyciemniane okulary. Stan ich drużyny zapowiadał, że nieprędko wrócą do akcji, więc nie śpieszył się z niczym.

Wrócił na chwilę do namiotu zostawić brudy i ruszył pokręcić się po obozie. Najpierw zajrzał do lazaretu. Gabe był wciąż opatrywany i nie mógł się z nim zobaczyć. Ale przynajmniej jeden sanitariusz zdezynfekował mu ranę na łydce i założył opatrunek. Następnie udał się do typa, któremu opchnął zegarek brata. Ten oczywiście wymienił go na coś innego i tak Chris poznał pół obozu szukając końcowego właściciela zegarka. Udało się po dłuższym czasie. Chwila targowania, która w wykonaniu blondyna wyglądała bardziej jak próba zastraszenia obecnego właściciela zegarka, zakończona została sukcesem. Ewidentnie sława Chrisa w tym jak mocny jest w pięściach nieco mu pomogła.

Z zegarkiem Gabe'a na nadgarstku, z dłońmi schowanymi w kieszeniach szortów, snajper snuł się po bazie. Na chwilę zatrzymał się na lądowisku, przyglądając się jak mechanicy kręcą się wokół uszkodzonego śmigłowca, złorzecząc na wszystko: wroga, że śmiał użyć broni na ich maszynie, pilota że dał się ostrzelać, i załogę śmigłowca z pasażerami, że nie osłonili go przed pociskami własną piersią. Każdy czasem lubił sobie ponarzekać na pracę.

Wrócił i zajrzał do lazaretu, ale wciąż nie mógł zobaczyć się ze starszym bratem.

***

Ariel z trudem ogarnęła sprzęt i wyszła przed namiot z ciuchami by je zaprać i stanęła nieco speszona domyślając się, że zapewne mają przed sobą nowego towarzyszka a raczej towarzyszkę. Spojrzała w dół na swoje nieco uwalone brudnymi ubraniami ręce. Skrzywiła się wytarła je w miarę czyste miejsce, odrzuciła ciuchy i ruszyła utykając.
- Ariel Doe - uśmiechnęła się szczerze - medyk - dodała wyciągając rękę w geście przywitania. - Szybko rzuciła na nią okiem z góry do dołu. Ta dziwna bladość pod koniec lata na wenus to wyczyn… Chyba, że coś za tym stoi… Ariel może zbyt długo trzymała rękę koleżanki. Zwolniła uścisk i z przepraszającym uśmiechem i zapraszającym gestem uchyliła jej połę namiotu. - Czuj się jak u siebie. Po czym schyliła się zaciskając zęby z bólu pozbierała swoje ciuchy. - Pora to ogarnąć zanim skiśnie… - wymamrotała do siebie. Ojciec jej wiecznie powtarzał, że mówienie do siebie to oznaka choroby… Ale jej to zawsze pomagało… szczególnie jak ciało się zrastało i szwy swędziały…

Payton do przywitania zdjęła prawą rękawiczkę pokazując bladą dłoń pokrytą tatuażami od knykci aż po rękaw munduru, gdzie znikały. Zrobiła krok do przodu, ale słysząc mamrotanie zatrzymała się. Spojrzała na medyczkę taksująco.
- Jesteś ranna, zostaw to - powiedziała spokojnym głosem - Pokaż która prycza jest wolna, a potem ci z tym pomogę. Też muszę się przeprać, bo mam sól w miejscach gdzie jej nie powinno być… - sięgnęła do torby i po krótkich poszukiwaniach wyjęła kwadratową butelkę z bursztynową zawartością.
- A to wkupne - stwierdziła.

- Dzięki… ale muszę tego kulasa rozchodzić… Ostatnia akcja to była rzeźnia…. A co do butelki to zostawcie mi trochę. Zaraz wrócę. - Aid uśmiechnęła się znacznie szerzej, sympatyczna dziewczyna w oddziale to zawsze promyk nadziei… Ale łachy trzeba wyprać z soli. - Pokażcie nowej co i jak bo myśmy mieli przewodnika. - Zatrzymała się i odwróciła - Ciekawe czy znowu czeka nas wycieczka krajoznawcza z Sierżantem?

- Póki jest nieprzytomny nie jest to wykonalne. Chyba że w wór i na plecy - nowa rzuciła z krzywym uśmiechem.

- Albo dostaniemy wakacje, aż postawią Morrisa na nogi - optymistycznym tonem wciął się Christopher w rozmowę kobiet. On w przeciwieństwie do reszty wyglądał jakby był tu na urlopie: beztroska mina, ubrany w szorty do kolan, kwiecistą luźną koszulę a do tego okulary przeciwsłoneczne na nosie i drogo wyglądający zegarek na nadgarstku. W ręku miał niedopitą butelkę whiskey, choć sam nie sprawiał wrażenia jakby cokolwiek z niej wypił. Tylko buty wojskowe i karabin na ramieniu nie pasowały do tego wizerunku kogoś kto przyjechał tu się opalać na leżaczku i pić drinki.

Payton obejrzała go od góry do dołu uważnie, mrużąc jedno oko aby wyostrzyć percepcję. To już było wiadomo kto jest drużynowym promyczkiem nadziei.
- Wpadłam wam w połowie imprezy, dobrze że nie na krzywy ryj - podrzuciła swoją butelkę. Ta zrobiła w powietrzu pełne kółko nim kobieta chwyciła ją za szyjkę. Szybko zostawiła graty przy pierwszej z brzegu pryczy wyglądającej na niezamieszkałą.
- To co, karniaczek zanim sobie o nas przypomną?

- Masz dużo do nadrobienia - blondyn pokiwał głową pokazując że jego butelka jest prawie pusta. - Ogarniajcie we dwie z Ariel, my z Shanią już swój przydział ogarnęliśmy.

- Muzyka dla moich uszu - mrucząc z zadowolenia Layla złapała za korek i sprawnie go odkręciła. Z dobrym bourbonem było jak z pacierzem: nie do odmówienia.
- To za spotkanie - z sympatyczną miną podniosła flaszkę na pozostałych, a potem bardziej niż chętnie przechyliła ją do ust. Upiła trzy spore łyki i westchnęła, przymykając oczy.
- Kogo jeszcze mamy w odwodzie? Widzę puste łóżka.

- Jakiś dwóch którzy byli w Lazarecie już zanim tu dotarliśmy. A teraz dodatkowo po naszej ostatniej misji do nich dołączyło dwóch w stanie ciężkim czyli sierżant i mój brat - odpowiedział Christopher.

- Lazaret tak oblegany że na zapisy. Jak w domu - czarnowłosa pociągnęła z butelki pilnując aby połowę zostawić medyczce. Czyli jeszcze trochę.
- Sierżant wiem w jakim jest stanie, a twój brat? - zmieniła ton na pogodny - Wiadomo na kiedy mu flachę ogarniać? Teraz on będzie potrzebował karniaka albo ośmiu.

- Raczej straci nogę, więc pewnie jak go tylko ogarną to wróci do domu. Mówiłem mu, że przyjazd tu na zrobienie reportażu nie jest dobrym pomysłem. Nie posłuchał - McBride rozłożył ręce.

- Możesz mu to wyryć na tabliczce i zawiesić na wysokości na jakiej musiałby stanąć na palcach obu nóg. Będzie się gapił to zapamięta że mądrych rad się słucha - kobieta sapnęła cicho - Zostaną mu reportaże z mniej zapalnych rejonów, bo przeżył. Reszta mu się ułoży. Zawsze się układa. W ten czy inny sposób, ale jeśli ma łeb na karku wyciągnie profit… i lekcję. Czyli powiadasz Chris że ty tu robisz za drużynową księgę mądrości życiowych? - skończyła przymrużając jedno oko.

- Gabr jest za głupi na to, żeby zrezygnować z zapalnych sytuacji. Ale to rodzinne - zaśmiał się. - A ze mnie słaba księga mądrości życiowych skoro jestem wśród Free Marines - wyszczerzył się.

Kobieta uniosła brwi i zaraz zaśmiała się wesoło, przymrużając oczy.
- Spokojnie, właśnie sam się zdiagnozowałeś jako całkowicie normalny. Nie jesteś wariatem - odetchnęła aby wrócić do mniejszej lub większej powagi. - Ludzie, którzy są szaleni rzadko zastanawiają się nad tym, czy są szaleni. Gratulujemy panu w imieniu komisji, jest pan zdrowy. Renty nie będzie. Karabin na plecy i do okopu.

- Zacznijmy od tego, że nikt normalny nie idzie do wojska - Chris wykrzywił usta w lekkim uśmiechu.
- A teraz opowiadaj za jakie dokonania trafiłaś do Free Marines. Ja przykładowo za pobicie, dotkliwe według sądu polowego - wspomniał o tym obojętnym tonem, jakby rozmawiali o pogodzie a nie jakże przełomowym momencie w karierze.

- Sądy polowe w dupie były i gówno widziały - Layla zapiła niesmak procentami. Rzut oka na butelkę pokazywał, że jeszcze może trochę ulać w bebechy.
- Jestem tu za niewinność - odpowiedziała - Prawo do wyrównania rachunków i obrony powinno być nam zagwarantowane konstytucyjnie. Przynajmniej to moje zdanie, więc jestem tutaj. Free Marine ponoć nie grymaszą. Sama chciałam ten przydział, nie lubię nudy - wyszczerzyła się.

- Tu nie ma niewinnych - uśmiechnął się przyjaźnie Chris. - Wszyscy daliśmy się na czymś przyłapać - ton jakim to powiedział zdradzał, że z jakiegoś powodu sam nie odczuwa bycia tu jako kary. - Ile ty w ogóle masz lat? - zapytał z czystej ciekawości.

- Munduru nie noszą niewiniątka - sprostowała Payton i zdawała się doskonale bawić. Zrobiła kilka kroków do przodu zmniejszając dystans do praktycznie minimalnego, z czubkami butów tuż przy czubkach butów snajpera.
- Mam wystarczająco dużo lat aby móc legalnie pić alkohol i wiedzieć który koniec karabinu robi pew pew pew, a ty masz zły mundur aby chcieć mi dawać mandat - ściszyła głos, chociaż okolica i tak doskonale słyszała - Chyba że masz tu gdzieś schowane policyjne wdzianko i je wyjmujesz gdy nikt nie widzi. Chris, Chris, Chris… pytanie kobiety o wiek jest jak pytanie faceta o długość fiuta - zacmokała, kręcąc głową. Cofnęła zza pleców jedną rękę i po podniesieniu na wysokość oczu rozstawiła palce akurat na szerokość magazynka do kałasznikowa.
- Bo wedle faceta to zawsze 20 centymetrów, a według baby zawsze ma ona 20 lat. Więc jak z tobą, masz 20 centymetrów? - teraz to ona wyglądała na zaciekawioną.

Patrząc na Payton blondyn oparł ręce na biodrach i przekrzywił głowę. Po chwili spojrzał w dół, na siebie.
- No nie wiem, nigdy nie przykładałem linijki - odpowiedział z powagą i ponownie spojrzał na rozmówczynię. - Ja się cieszę, że mieści się w gaciach - dodał z rozbawieniem. - Ale powiedzieć ile jesteś w wojsku to już się chyba nie wstydzisz? - zapytał.

Przy wątku mierzenia kobieta zrobiła powątpiewającą minę.
- Linijka nie, prędzej suwmiarka. Łapię i już wiem na czym stoimy - mruknęła wesoło - Wiek to kwestia taktu, jeszcze mi piwa nie postawiłeś żeby wchodzić w te rejony. Poza tym cwaniaczku lampki ci brakuje aby walić mi po gałach. Brak tego… subtelnego klimatu terroru wiszącego w powietrzu razem z dymem poślednich fajek. Gdzie kajdanki, gumowa pała i głośne wrzaski? - spytała przygryzając wargę żeby się nie roześmiać. Gapiła mu się prosto w oczy - Poczujesz satysfakcję jeśli powiem że osiem lat noszę ten mundur? Może mniej, może więcej. Coś koło tego, ale nie ma tak dobrze. Teraz twoja kolej: jak długo służysz i dlaczego Wenus?

- O czyli ty z tych, dla których liczy się szerokość, a nie długość - Chris pokiwał głową na jej wspomnienie o suwmiarce. - Wiesz, przesłuchania robią na zasadzie zły i dobry glina. Po prostu brakuje mi tego pierwszego do kompletu - bezradnie rozłożył ręce. - A no ja na Wenus jestem, bo bratowa kazała mi pilnować, żeby Gabe wrócił żywy. Jako tako mi to wyszło. No i jestem daleko od Marsa, co mi na rękę.

- Liczy się technika skarbie. Brat ci nie powiedział? - spytała żeby zaraz dodać drugie pytanie - Zostawiłeś na Marsie kobitę, a im dalej od baby i dzieciaka tym lepiej? Alimenty i tak ściągną z żołdu, a cisza spokój.

Chris się nieznacznie skrzywił i przymrużył oczy, gdy wspomniała o tym drugim. Chyba trafiła dokładnie tam gdzie bolało. Sięgnął po butelkę, którą trzymała Layla i upił z niej duży haust.
- Cóż... Mogę tylko poradzić, żeby nigdy nie wierzyć kobiecie kiedy mówi, że jest na pigułce - stwierdził i oddał butelkę.

Payton odebrała flachę tylko po to żeby zobaczyć że została połowa zawartości, czyli koniec chlania. Zrobiło się jej smutno, otworzyła nawet usta aby docisnąć blondynowi kolejną przyjacielską śrubę… dała jednak spokój. To był dopiero pierwszy dzień, jeszcze zdąży.
- W drugą stronę też działa, nigdy nie ufaj jak facet mówi że w porę wyciągnie. Przynajmniej nie trzeba cię leczyć z homoseksualizmu, a to już duży plus. Ciężko tu będzie o dobre derby - puściła mu oko, zakręcając butelkę. Wypadało resztę zostawić sani.

- Ja staram się być słowny - McBride mrugnął do Layli - Człowiek się łudził, że studentka będzie miała ambicję do robienia kariery, a nie chcieć dzieciaka, ale wygląda na to, że prawników kłamania uczą już na studiach - westchnął cierpiętnie.

- Jak w dupę je boli to tak się kończy - poklepała go współczująco po ramieniu.

- A gdzież, tak się przecież rodzą politycy - wyszczerzył się ponownie.

***

Została jedynie Payton, czekając cierpliwie aż pozostali wyjdą z namiotu. Obserwowała ich odejście z rękami założonymi za plecy i dopiero gdy zostali z sierżantem we dwójkę odwróciła do niego głowę. Z pozycji stojącej miała lepszą perspektywę, skorzystała z niej. Przez parę sekund milczała, a potem opuściła powoli ręce i stanęła na baczność chociaż gapiła się na leżącego ciągle z tą samą miną zimnej ryby.

- Layla Payton - dopełniła formalności, uprzejmie pomijając że właśnie chwilowo oddał dowodzenie zastępcy. - Przydzielono mnie do was, sir.

- Nie sprawdzałem twoich papierów i nie wiem gdzie służyłaś, ale z tym sir to daj sobie spokój. Wystarczy sierżancie - machnął ręką w jej kierunku.
Payton nie była zaskoczona. Coś niecoś dowiedziała się już o Morrisie. Mimo wielu propozycji awansu i możliwości zakończenia służby w Marines, nie robił tego. Uparcie tkwił na peryferiach Capitolu tam gdzie “działo się coś ciekawego”.

Potwierdziły się zasłyszane kątem ucha plotki. Nie chuj z przerostem ego i ambicji, a człowiek z misją, sól tej armii, oddany żołnierz. Pewnie by się dało wymieniać długo. Najważniejsze że nie był typem, który będzie jej chciał wydzielać antidotum dzień w dzień. Zamiast tego da karabin żeby mu pomóc napierdalać we wszelkie tałatajstwo jakie się nawinie pod lufę. Laylę zaczęło zastanawiać jakie ma słabości, bo każdy je miał… musiała potem rzucić okiem na sprawę.

- Dwa lata w Wolnych Brygadach i osiem lat w Marines - odparła z miną “dobrze, zagrajmy w twoją grę”.

- Dwa lata w Brygadach? - Morris nie krył zdziwienia. - W takim razie odznaczenie za waleczność. Nieźle, naprawdę nieźle - zmrużył oczy. - Czego w takim razie tutaj szukasz? - zapytał, a Payton dobrze wiedziała o co mu chodzi. Dziesięć lat w Marines musieli odsłużyć ci co byli niepokornymi żołnierzami. Payton była tutaj dobrowolnie.

Kobieta uniosła trochę jedną brew i nawet lekko się uśmiechnęła. Stała już luźno, znów zaplatając dłonie za plecami. To było dobre pytanie, potrzebowało dobrej odpowiedzi.
- Idę swoją własną drogą, bez niczyjego zlitowania i łaski. Walka jest uczciwa, ty albo wróg, umierasz albo żyjesz. Walka to wolność - spojrzała mu w oczy - Gdybym chciała spokoju, stabilizacji zostałabym w mieście, ale to nie dla mnie. Jestem żołnierzem.

- No w zarządzie cię raczej nie widzę - parsknął sierżant.

- A gdzie mnie widzisz? - Layla odbiła pytanie, poszerzając uśmiech jeszcze odrobinę.

Morris wytrzymał prowokacyjny uśmiech i bezpośredniość podkomendnej.
- Niezła jesteś - zaśmiał się i pokręcił głową. - Praktycznie zapomniałem już co to za uczucie. Z dwojga złego wolałbym cię tutaj niż w jakimś gangu działającym w slumsach.

- Oczywiście, że jestem, a to tylko jedna z moich zalet - czarnowłosa zrobiła niewinną minę - Masz mnie teraz pod ręką, zobaczymy co z tym zrobisz. Jak już staniesz - minimalna przerwa - Na nogi.

- Odmaszerować, bo coś czuję, że Doe zaraz wam zrobi jakąś pogadankę - zakończył rozmowę będąc jednak w dobrym humorze.

Payton wycofała się do wyjścia, a gdy opuściła namiot przyjazny uśmiech odpadł z jej twarzy jakby był on tylko zagubionym płatkiem śniegu zabranym przez wiatr.