***

Ariel zbiegła po schodach i ruszyła w kierunku budynku po lewej stronie. Chciała dopaść jego ściany i potem przebiec dystans dzielący go od głównego budynku. Tak chciała zminimalizować ryzyko ostrzału z okien.

Na jej nieszczęście Huzar przemieścił się do zachodniego okna. Strzelił do niej akurat gdy dobiegała pod osłonę. Długa seria trafiła ją w pełnym biegu. Dwa pociski utkwiły niegroźnie w jej napierśniku.

Shania w tym czasie oddała serię w Huzara w lewym oknie budynku z anteną. Panzerknacker był lżejszy niż M-50. Leżał inaczej w rękach. Nie pamiętała ze szkoleń jak ciężko chodzi spust. Przytrzymała go trochę za długo. Zaskoczyła ją długość serii jaka opuściła lufę karabinu i mały odrzut. Musiała powstrzymać się przed odruchową korekcją ognia.
Trzy trafienia. Brzuch, prawe ramię i środek głowy. Kolejny trup po stronie wroga.

***

Cyknięcie oznaczające brak amunicji w magazynku sprawiło, że siedzący na drzewie McBride otrzeźwiał z wściekłości która kazała mu pociągać za spust. Coś było w spojrzeniu Razydy, że człowiek miał ochotę uciec i się schować. Ale troska o życie brata i lojalność wobec towarzyszy były silniejsze. Christopher przełknął ślinę, czując jak nagle zaschło mu w gardle, i sięgnął po nowy magazynek. Razyda w tym czasie wycelowała lufę swjego CKMu w linię drzew i czekała. Snajper musiał być dobrze ukryty bo Nagaroth milczał.

Ariel dobiegła do ściany i złapała się za napierśnik. Pociski nie przebiły pancerza ale uderzyły mocno. Ariel syknęła, skóra była drażliwa, będzie siniak. Spojrzała w stronę dowódcy i reportera. Zbliżali do głównego budynku… To był zły pomysł. Powinni cofnąć się za bramę. Ostatni oddech i ruszyła biegiem, pochylona. Miała cichą nadzieję, że Shania osłoni ją ogniem i przyciśnie tego idiotę w oknie. Ruszyła w stronę swojego dowódcy i rannego kompana.

Morris w tym czasie wykorzystywał każdą sekundę jaką kupli mu jego podkomendni i targał Gabriela za róg budynku. Gdy tam dotarł, posadził korespondenta pod ścianą, odpiął pasek od jego karabinu i próbował naprędce wykonać z niego opaskę uciskową na udzie. McBride kontaktował na tyle, że był w stanie ją przytrzymać Sierżant ujął karabin w obie dłonie i czekał na ruch wroga.

Spetember wycelowała i zaczęła strzelać w jedynego widocznego huzara. Zadziałała odruchowo. Nie złożyła się do strzału, a raczej ręce podniosły broń do linii wzroku. Palec nacisnął spust wypluwając długą serię. Jakby w zwolnionym tempie widziała, że pierwszy pocisk uderza wroga prosto w środek głowy. Zaskoczona tym nie kontrolowała już reszty serii.

Ariel widząc jak seria z karabinu uderza o elewację budynku, rzuciła się pędem na drugą stronę. Zatrzymała się po lewej stronie schodów prowadzących do głównego wejścia budynku. Zerknęła w okno koło otwartych drzwi. W środku było półmrok. Dostrzegła jedynie wnętrze pomieszczenia administracyjnego. Za blatem biurka znajdowały się szafki aktowe, a po lewej i prawej przejścia do innych pomieszczeń. To, że nie dostrzegła wroga nie oznaczało jednak, że go tam nie było.

Tymczasem na drzewie została podjęta decyzja. Po zmianie magazynka i ułożeniu się do strzału Christopher spojrzał przez lunetę w oczy Razydy i nacisnął spust. Posłał w stwora pięć pocisków.

Pech chciał, że sekunde przed strzałem jakiś ptak wzbił się w powietrze z sąsiedniego drzewa i to zwróciło uwagę Razydy. Stwór przekręcił głowę i cudem uniknął dwóch pocisków. Kolejny dosięgnął celu, ale zrykoszetował od kości czaszki odrywając spory kawałek skóry i mięsa. Przeciwnik gwałtownie odwrócił głowę i popatrzył wprost w kierunku z jakiego padały strzały. Znowu pudło. Ostatni wbił się bestii w policzek i odstrzelił część głowy. Gęsta maź wylała się na jej ramię i pociekła po łapie trzymającej ciężki karabin. Zachwiała się, ale nie upadła.

Snajper nie odpuszczał choć po tylu strzałach nawet pozbawiona części mózgu Razyda pewnie już wiedziała gdzie jest. Pozostał na pozycji i był gotów do kolejnego ataku.
- Zdechnij w końcu! - syknął Chris oddając kolejne pięć strzałów w pomiot mrocznej harmonii.

Razyda musiała dostrzec błysk z lufy karabinu snajperskiego, bo zaczęła w tamtym kierować Nazgarotha. Było pewne, że grad pocisków zaraz zaleje pozycję gdzie ukrywał się McBride.
Nie było czasu na mierzenie. Marine korygował strzały w miarę ich oddawania. Z tego chaosu tylko jeden dosięgł celu i to dokładnie tam gdzie miał trafić. Pocisk wszedł prosto w oczodół stwora i wyszedł odrywając pół czaszki po drugiej stronie. Razyda stała jeszcze kilka sekund po czym zwaliła się na ziemię.

- I leż tam skurwielu! - warknął wściekle Christopher. Zarzucił sobie przez ramię snajperkę i zaczął schodzić z drzewa. Chciał wspomóc brata i sierżanta. Nie zamierzał biegać na około do bramy, tylko ruszył na wprost, na mur, który zamierzał przeskoczyć.

Doe i September zaczęły od kondygnacji nad barakami. Nie zastały tam żadnego przeciwnika. Piętro składało się z pomieszczenia łącznościowego o cofniętych do wewnątrz ścianach z dużymi oknami oraz otaczającego go balkonu. Wewnątrz pomieszczenia znalazły urządzenia radarowe i radiostację. Przeszukiwanie mebli nie przyniosło wielkiego skutku. Cennych przedmiotów i dokumentów było brak. Wyglądało to tak jakby ktoś tego typu rzeczy zabrał z bazy, a zostawił tylko to co było potrzebne do podstawowej jej użyteczności i funkcjonowania.
- Sprawdźmy resztę zanim zaczniemy grzebać w gratach - mruknęła September.
Ariel skinęła głową i ruszyły ostrożnie dalej przeszukiwać bazę, ale zanim jeszcze zeszły na dół zobaczyły Sierżanta i Chrisa idących szybkim krokiem w kierunku wołających ich więźniów.

***

Część żołniertzy w celach machało rękami nad głową i wskazywało na główną bramę. Dopiero po kilkunastu metrach dało się ich zrozumieć.
- Hej! Tam uciekł! - dawali sygnały w ich kierunku.

Morris idący od strony zbrojowni skręcił na południe zaraz gdy minął główny budynek i rzucił się w kierunku bramy.

September dopadła balkonu i spojrzała w kierunku bramy, kto i gdzie ucieka.
Ariel podążyła za Shanią.
Morris wybiegł przez bramę i rozglądnął się na prawo i lewo. Po chwili znowu ruszył biegiem znikając za wschodnim murem obozu.
September zakleła.
- Dobra, sprawdź do końca czy nic tu nie ma. A ja zejdę na dół i zobaczę co i jak…

Czas nieobecności sierżanta i Chrisa, Doe i September spędziły na przeszukiwaniu pozostałych pomieszczeń. Na górnych piętrach głównego budynku, gdzie mieściły się kwatery znalazły jedynie zwłoki pokonanych przez nich wrogów. Co dziwne rzeczy osobiste na jakie trafiły należały do o wiele mniejszej grupy niż ilość żołnierzy jaką zastali w obozie. Ariel nie znalazła też nic co według niej mogłoby być powodem dla ataku na te instalacje.
Wyglądało to jakby baza została planowo opuszczona, a na miejscu miała zostać tylko minimalna obsada wystarczająca do tymczasowego funkcjonowania bazy..

Morris wrócił niespiesznym krokiem wyłaniając się zza stróżówki.
- Jeden podobno uciekł. Nie udało mi się go znaleźć - wyjaśnił patrząc na twarze pozostałych.
- Kto uciekł? - spytała September.
- Tego nie wiem, wiedzieli go więźniowie. Być może kogoś przeoczyliśmy.

Po zakończeniu przeszukiwania Ariel podeszła do sierżanta i zameldowała.
- Baza jest pusta… Nie trafiliśmy na nic interesującego. Nie znaleźliśmy też nic co mogło by przyciągnąć tutaj legion. Chyba, że dobrze to ukryli. Może warto tych jeńców przesłuchać. Radio jest zabezpieczone, znajduje się w budynku nad zbrojownią wydaje się być w porządku. Pozostaje więc kwestia minowania i ewakuacji.

- Mam go poszukać? - zaproponował Christopher, mając na myśli tego kogoś kto niby uciekł zdaniem przejętych więźniów. - Chyba, że kogoś takiego nie było i typki z klatki tylko chcą rozproszyć naszą czujność - zauważył.

- Może tak być - sierżant pokiwał głową w kierunku Ariel, a następnie Chrisa. - Możemy ich dopytać o szczegóły, a ty spróbuj go wytropić jeśli potrafisz - odparł na propozycje snajpera. - Masz jednak wrócić do bazy w przeciągu pół godziny.

- Jasne - skinął głową Christopher i ruszył w drogę. Udał się w kierunku gdzie widział jak wcześniej biegiem zniknął Morris.

Zbieg uciekał w panice i zapewne dzięki temu Chrisowi udało się znaleźć trop. Jednak czas jaki zajmowało wyszukiwanie śladów w miękkim podłożu zwiększało przewagę uciekiniera. Snajper próbował zdać się się na intuicję, ale pomylił się raz i musiał się cofnąć. Mógł nadal podążać tropem heretyka, ale przekraczając czas jaki dostał od dowódcy.

Szybko przekalkulował i zdecydował się poświęcić jeszcze chwilę na odnalezienie uciekiniera. Liczył, że gdziekolwiek się zaszył, raczej będzie kluczył w okolicy bazy, samotnie nie mając szans w dziczy. Trop nadal był wyraźny. Uciekinier zwolnił, ale musiał poczuć się pewniej, bo nie zacierał śladów. Być może nawet o tym nie myślał. Biorąc pod uwagę czas na powrót, Chris przekroczył czas dany przez sierżanta o jakieś 10 minut.
Snajper nie wahał się nawet chwili, bo gdyby sumiennie wypełniał rozkazy to prawdopodobnie nie znalazłby się w formacji jakiej był dziś. Ślady zdradzały przekonanie huzara, że nikt tak daleko za nim nie ruszy. Christopher wiedział, że teraz będzie miał większe szanse zaskoczyć przeciwnika. Kontynuował pościg, tym razem co jakiś czas posiłkując się spoglądaniem w lunetę by zwiększyć zasięg swojego widzenia, starając się dostrzec ruch.

Zarośla były zbyt gęste i ograniczały zasięg widzenia na kilkanaście metrów, jednak po kilku minutach zaczęły się większe prześwitym które okazały się niewielką polaną. W górnej jej części korony drzew łączyły się i w ograniczonym stopniu dopuszczały światło słoneczne. W centrum polany znajdował się sześć menhirów tworzących okrąg, w których centrum leżał płaski kamień z rdzawymi zaciekami. Na polanie przebywała grupa Akolitów w typowych dla siebie czarno-czerwonych szatach. Huzar uciekinier klęczał przed mężczyzną w pozłacanej masce i prawdopodobnie zdawał mu raport. Na ziemi leżało kilkanaście skrzyń ze sprzętem mających oznakowanie Bauhausu.

Chris uważnie przyjrzał się temu miejscu i osobom tu się znajdującym by jak najwięcej zapamiętać. Może i nie osiągnął tego co chciał, ale napotkane zagrożenie wyraźnie warte było bycia odkrytym.
Powoli i cicho wycofał się. Ostrożnie przedzierał się w drogę powrotną do bazy, by po odpowiednim oddaleniu się od Heretyków, zwiększyć tempo. Miał do pokonania kawałek drogi.

***

Morris stanął przed celami w lekkim rozkroku i założył ręce za plecy.
- Kto uciekł? - zadał konkretne pytanie i zaczął wodzić wzrokiem po więźniach.
Huzar, którego Shania kojarzyła z poprzedniej rozmowy wysunął się naprzód.
- Nie wiem kto to konkretnie był, ale miał na sobie zbroję huzara - wskazał dłonią na swój pancerz - jak rozumiem nie udało wam się go złapać. Może potrzebujecie pomocy?
- Co masz na myśli? - Morris uniósł brew.
- Poluję od dziecka. Wytropię go z łatwością - wbił w grupę zimne i wyczekujące spojrzenie.

September stanęła koło sierżanta bokiem, tak by więźniowie nie widzieli jej ust i szepnęła mu na ucho:
- Nie ufam im, ale to może być któryś z przebranych heretyków. A może to tylko sztuczka mająca nas nakłonić do wypuszczenia go… W zasadzie chyba wykonaliśmy robotę, możemy wezwać transport, zaminować bazę i jak starczy czasu poszperać po lesie… a tamtych przed odejściem wypuścić z klatki, to wróg, ale swój. Nie to co heretycy.

- Kusząca propozycja, ale nie skorzystamy - Morris odpowiedział żołnierzowi Bauhausu i zaczął odchodzić w kierunku zabudowań. Więźniowie próbowali go jeszcze zaczepiać, ale ten nie reagował.
- To czy ich wypuścimy będzie zależało od dowództwa - wycedził przez zęby w kierunku Shani. Widać było, że targają nim jakieś wątpliwości.

- Zabić ich w walce to jedno - powiedziała September - ale zostawić by zdychali z pragnienia, albo wpadli w łapy heretyków to co innego.

Morris przystanął i popatrzył w twarz dziewczynie.
- Myślisz kurwa, że tego nie wiem? - Pytanie było ewidentnie retoryczne, a złość rykoszetem odbiła się od jego rozmówczyni. - Jak dowództwo każe wysadzić bazę to nie może być żadnych świadków. To chyba oczywiste.

- Dowództwo karze wysadzić bazę, po to tu jestesmy między innymi. Tylko jakie ma znaczenie, że będą wiedzieć, że to my, sierżancie. Mają większy problem, heretyków.

- Raczej chodzi o to, że Bauhaus i Mishima dowie się, że w ogóle tu byliśmy. Chociaż… - urwał w zamyśleniu. - Trzeba skontaktować się z bazą i przedstawić im sytuację.

- Wypada, chyba, żeby to pan sierżancie dzwonił do domu. - odparła September. - Ja popilnuję tutaj.

- No raczej - parsknął. Nieco poprawił mu się humor. - Zobaczymy czy Gabriel będzie w stanie ogarnąć połączenie. Z tego co czytałem zna się trochę na sprzęcie.

- McBrida to na razie chyba lepiej nie nosić. Może wyczytał pan, że ja się też mogę nadać? - mruknęła September. - Tylko wtedy ktoś inny musiał by popilnować.

- Nie rozerwiemy się - potarł podbródek. - No dobra. Ogarnij łączność i zmienisz mnie na balkonie. Doe zmieni opatrunek Gabrielowi i będzie pilnować okolic baraków. Chris jak wróci zajmie miejsce na wschodniej strażnicy. Więźniowie nigdzie się nie wybierają.

Ariel przyjrzała się więźniom. Chciała wiedzieć jak długo są w klatce, jak byli traktowani. Czy któryś z nich się w jakiś sposób nie wyróżnia, oficer, dowódca, niekoniecznie strojem ale manierą. Oficerowie Bahuasu to elita, podobnie jak samurajowie dowodzący ashigaru. Powinno dać się ich poznać, nawet jeśli by przebrali się w cudze łachy. Do tego opisu najlepiej pasował ten z Bauhańczyków, który najchętniej zabierał glos. Jego pancerz wyglądał nieco inaczej niż pozostałych ale był pozbawiony zdobień i oznakowania stopnia. Stan zdrowia więźniów był dobry. Nie mieli śladów ran czy nawet pobicia. Nie wyglądali na spragnionych ani odwodnionych. Wszystko sugerowało na to, że byli pojmani w czasie lub tuż przed konfliktem Bauhausu z Mishimą, który ich samych tutaj sprowadził.

- Co z Gabrielem? - Morris zapytał medyczkę - Idziemy ogarnąć łączność. Trzeba żebyś zajęła się patrolem obozu w tym czasie.

- Rana jest poważna, stan stabilny bez operacji się nie obejdzie.Jest przytomny, ale nie będzie się w stanie samodzielnie poruszać. - Podsumowała w krótkich żołnierskich słowach najważniejsze informacje. Po czym ruszyła za towarzyszami.

September podeszła do radiostacji i obejrzała ją czy nie ma żadnych paskudnych niespodzianek. Dopiero potem spróbowała połączyć się z bazą…

Radio różniło się nieco od sprzętu Capitolskiego, ale zasada działania była taka sama. Korporacje miały odmienne standardy miar i Capitolskie miały bliżej tym Imperialnym niż Bauhausu, ale częstotliwości były na szczęście uniwersalne. Shania ustawiła urządzenie na granicy awaryjnego nasłuchu ich bazy i podała słuchawki Morrisowi.
- Tu Romeo, Fulcrum słyszysz mnie? - powiedział Morris do mikrofonu, puścił guzik i wykrzywił się. - żenada kurwa.
- Tu Fulcrum, słyszę cię - przebiło się przez trzeszczenie zakłóceń. - Podaj status.
- Teren opanowany, jeden ranny, potrzebujemy ekstrakcji.
- Zrozumiałem. Transport w drodze. Wytrzymajcie godzinę. - padło w odpowiedzi, ale po chwili dołączył drugi głos. - Misja zakończyła się sukcesem?
- Potwierdzam. - Morris odruchowo skinął głową.
- Teren zaraz po ekstrakcji ma być oczyszczony. Zrozumiano?
- Ale… - zaczął sierżant i zerknął na September - Rozkaz! - potwierdził.
- Over - padło przez głośnik i połączenie zostało zerwane.

- Zbierzcie wszystko co może być nośnikiem jakichkolwiek danych - rozkazał Morris.

September ruszyła zbierać wszystko co wyglądało na nośniki danych. Zawołała Ariel, a sama zajął się rozkręcaniem terminalu w sekcji dowodzenia by dobrać się do dysku. W trakcie tłumaczyła Ariel co i jak, a potem wysłała ja do sekcji medycznej by tam zajęła się dyskiem. Pokój łączności był następny w kolejce, potem baraki.

Ariel zabrała się za pracę. Skupiała się na zadaniu. Miała cholerną ochotę zapalić, ale odpuściła sobie tym razem.

***

Chris szybkim tempem przedzierał się przez dżunglę w drodze powrotnej do bazy. Szkolenie w orientacji w terenie jakie przeszedł sprawiło, że nie było możliwości zgubienia się. Odwracał się kilka razy i był pewien, że nikt za nim nie podążał. Po kilkunastu minutach dostrzegł znajome umocnienia.
Na terenie obozu nie zobaczył nikogo poza więźniami, których stan liczbowy się nie zmienił. Miał nadzieję, że mimo spóźnienia nie został porzucony.
Blondyn ruszył przed siebie, a mijając klatkę z więźniami uraczył więźniów krótkim spojrzeniem.
Poszedł prosto do budynku z radiostacją.

Snajper zobaczył sierżanta na balkonie nad zbrojownią. Mężczyzna obserwował okolicę prawdopodobnie wypatrując potencjalnych posiłków wroga. Widząc podkomendnego skinął mu głową. Aby dostać się do niego, McBride musiał użyć schodów wewnątrz budynku. Będąc w środku zobaczył swojego brata, przeniesionego do sekcji medycznej.

Chris zatrzymał się i krótką chwilę przyglądał się rannemu bratu. Chciał do niego pójść, ale najpierw musiał się zająć palącym tematem tego co może im się zaraz zwalić na głowę. Ruszył dalej.
Wbiegł po schodach na wyższe piętro i wszedł tam gdzie widział dowódcę.
- W lesie Heretycy mają ołtarz - zameldował McBride naprędce. - Uciekinier dotarł do grupy akolitów w czarno-czerwonych wdziankach. Mają skrzynie ze sprzętem z oznaczeniami Bauhausu. Trzeba to zameldować dowództwu, bo pewnie do nas wrócą.

Morris zacisnął szczęki i wbił wzrok w dal. Stał tak kilka sekund.
- Nie. Zameldujemy o tym po powrocie. Transport jest w drodze, zadanie wykonaliśmy i mamy rannego. Teraz taki meldunek już nic nie zmieni.

- Mogli by wrzucić na pakę paru Braciszków - wzruszył od niechcenia ramionami Blondyn. - Jakie rozkazy z dowództwa? - zapytał.

- Dyski zebrane - September poklepała się po plecaku. - Co dalej? Minujemy bazę?

Morris skinął głową w kierunku September na znak, że przyjął raport do wiadomości.
- Wrzucenie ich na naszą pakę mogłoby opóźnić naszą ekstrakcję o co najmniej kilkadziesiąt minut. Macie świadomość z czym to by się wiązało dla nas? - zwrócił się do snajpera.

- Że będziemy się strzelać z tymi z lasu trochę dłużej? - Christopher przekrzywił głowę. - Jak nam zestrzelą podwózkę to wolę żeby na pokładzie było paru gości, którzy wiedzą co robić z Heretykami, bo ja mam przeszkolenie jedynie do zabijania Mishimców i typów z Bauhausu. Heretycy są upierdliwi i chuj wie jakie czary odprawiają.

Ariel po krótkim meldunku udała się do kompana. Najlepiej było by skołować nosze. Powinni je mieć. Trzeba przygotować pacjenta do ekstrakcji pomyślała.

- Pójdę sprawdzić jak się ma Gabriel i postaram się go przygotować do opuszczenia tej bazy.
- Co robimy z jeńcami? - zapytał młodszy z braci McBride.

Morris spojrzał po twarzach swojego oddziału.
- Zajmę się nimi gdy przyleci transport - oznajmił celowo nie wdając się w szczegóły. Ewidentnie miał jakiś plan, którym najwidoczniej nie chciał się dzielić.

***

September zaczęła minować najważniejsze miejsca, przede wszystkim łączność, zbrojownię, ambulatorium. Podążyła też ładunek przy bramie, żeby wysadzić piętrowa stróżówkę.

Christopher choć znał się na rzeczy to nie wtrącał się Shani w jej pracę przy minowaniu bazy. Wiedział, że niektóre kobiety obrażały się, gdy facet im pomagał albo coś tłumaczył. A że czas nie szczególnie ich gonił to jedna osoba spokojnie mogła to obskoczyć. McBride w tym czasie czujnie rozglądał się, szczególnie często zerkając w stronę z której spodziewał się nadejścia Heretyków

Morris z pewnej odległości bacznie obserwował pracę swoich żołnierzy sporadycznie zerkając w stronę więźniów. Ktoś mógłby pomyśleć, że szacuje układ ładunków względem ich umiejscowienia.

Snajper zawiesił spojrzenie na dowódcy, zastanawiając się co też ten planuje zrobić względem rezydentów klatki. W końcu poczynił jakieś założenia co do jego planów i w końcu podszedł do Morrisa.
- To że wszyscy zginą w wybuchu jest mało prawdopodobne. Heretycy mogą takiego przejąć - zagaił Chris. - Lepiej i mniej boleśnie będzie ich odstrzelić. Mogę wziąć broń Bauhausu i będzie wyglądało, że zginęli zanim się tu pojawiliśmy - zasugerował ściszonym głosem.

Morris zerknął na snajpera z ukosa. Jego spojrzenie początkowo było zimne i oskarżycielskie jednak po chwili złagodniało. Sierżant odwrócił wzrok z powrotem w kierunku więźniów.
- Do tej pory planowałem ich wypuścić, ale eliminacja jest zgodna z oczekiwaniami dowództwa i faktycznie będzie najlepsza dla Capitolu. Chodźmy do zbrojowni po Panzerknackery. Nie będę zwalał na ciebie całej odpowiedzialności.
- Nie mam problemu z przejmowaniem całej winy na siebie - odparł obojętnym tonem Chris.
- Doceniam, ale nie mogę na to pozwolić. Taka rola dowódcy - Morris skinął głową.

Sierżant i snajper podchodzący do cel wzbudzili zainteresowanie jeńców, szczególnie tych należących do Bauhausu. Marines odbezpieczający broń, której lufy zaczęły się kierować w ich stronę spowodowali mieszane reakcje. Żołnierze Bauhausu niższej rangi padli na kolana i błagalnym tonem zaczęli prosić o litość. Oficer z którym wcześniej rozmawiali stał nieco z tyłu w towarzystwie innego żołnierza i wpatrywał się w nich hardym wzrokiem.
- Pieprzeni zwyrodnialcy, tchórze, zwierzęta. Wiedziałem, że tak to się skończy. Niczego innego nie można się było po was spodziewać - wycedził przez zęby, a głos przepełniony był jadem.

Zachowanie żołnierzy Mishimy było nieco inne. Zwykli Ashigaru również uklękli, ale nie odzywali się do oprawców. Mamrotali coś w zamkniętymi oczami lub po prostu milczeli. Dwóch w klatce obok stało godnie i czekali ze spokojem na to co miało się stać.

Strzelec wyborowy uniósł Panzerknackera w gotowości do strzału.
- Tak to już wygląda życie na froncie - odpowiedział Christopher na złorzeczenie gościa z Bauhausu. - Sam liczę, że na waszym miejscu zostanę tak samo potraktowany - dodał. Jego ton głosu był spokojny.
I po tych słowach, bez czekania na rozkaz sierżanta, McBride otworzył ogień w jeńców, a karabin Morrisa mu zawtórował.

Ariel słysząc odgłos wystrzału, natychmiast poderwała broń i wypadła na zewnątrz. Zobaczyła Chrisa i sierżanta celujących z panzerknakerów do bezbronnych jeńców. Zatchnęła się na moment. Dotarło do niej, że nie mieli innego wyjścia. Zostawiać ich na pastwę legionu lub by zdechli z pragnienia w tych klatkach było, by jeszcze większym bestialstwem. Mimo to widok ten ją z jakiegoś powodu zaniepokoił. Wycofała się, by nie patrzyć na tą scenę. Wracając do pomieszczenia z Gabrielem, wyciągnęła papierosa i zapaliła… Ręka jej zadrżała z zapalniczką… Zatrzymała się w korytarzu i zaciągnęła się mocno… Pamiętała pierwszy dzień w prosektorium… Wtedy zaczęła palić… Zaciągnęła się jeszcze raz… Dłoń już niemal nie drżała… Gdy dotarła do pomieszczenia, z rannym była już opanowana, a odgłosy strzałów ucichły.

September na odgłos wystrzałów nie rzuciła wszystkiego nie pobiegła. Zaklęła mało nie opuściwszy detonatora. Odożyła go na ziemię i z karabinem w reku ruszyła na zewenątrz. Zdążyła na końcówkę. Widząc to zacisnęła zęby. Liczyła, że sierżant da jeńcom szanse przeżycia. Nawet bez broni, mieli szansę przedrzeć się lasem do swoich pozycji…
Nic nie mówiąc wróciła do roboty.

Jedynym pozytywnym aspektem jatki w wykonaniu McBride’a i Morrisa było to, że byli dobrymi strzelcami. Jeńcy zginęli szybko więc można było zakładać, że nie cierpieli. Mimo to mocno zaciśnięta szczęka sierżanta mówiła, że nie przeszedł obok tego obojętnie.
- Zobaczmy co u reszty - odwrócił się na pięcie i udał w kierunku jednego z budynków.

W przeciwieństwie do swojego przełożonego, Chrisowi nawet nie drgnęła powieka, gdy likwidował jeńców. Po wszystkim odłożył broń wroga i sięgnął na powrót po swoją, a kiedy został sam, skupił się na patrolowaniu przestrzeni, by nie dać się zaskoczyć Heretykom.

- Jak idą prace zaminowywania bazy? - Shania usłyszała za plecami głos Morrisa.

- Dobrze, jeszcze kilka minut i skończę - odparła. Morris skinął głową i skierował się do wyjścia. Gdy stał w drzwiach ich uszu dobiegł odgłos eksplozji.
- Pospiesz się! - sierżant ruszył biegiem w kierunku hałasu.

W północnym murze na wschodniej części była wyrwa. Chmura szarego pyłu jeszcze dobrze nie opadła na ziemię, a z niej powoli zaczęły wyłaniać się humanoidalne sylwetki.

Po tym jak rozległ się huk wybuchu, snajper czym prędzej dobiegł do miejscówki skąd miałby możliwie najlepszy podgląd na sytuację i zarazem jakiś skrawek osłony. Padło na róg głównego budynku obozowiska. Wychylił się zza winkla ostrożnie z karabinem gotowym do strzału.

Ariel natychmiast poderwała broń. To nie był wybuch ich ładunków. Coś działo się niedobrego. Spojrzała na Gabriela. Był nieco otumaniony. Nie mogła go zostawić samego. Dobrze, że w tym pomieszczeniu było tylko jedno wyjście. Ruszyła do drzwi. Sprawdzając broń. Otwarła je i przykucnęła z bronią skierowaną w stronę skąd usłyszała eksplozję gotowa w każdej chwili do otwarcia ognia..

September wskoczyła przez okno do stróżówki i na klęczkach wycelowała i wystrzeliła granat w humanoidalne sylwetki. Upadł dokładnie tam gdzie chciała, a sekundę później odłamki rozprysły się we wszystkich kierunkach raniąc czterech akolitów.

***

Zanim Shania schowała się za ścianą stróżówki szybko oceniła liczebność wroga. Przeciwników było dziesięciu, ale kilka sekund później jedenasta postać zaczęła pojawiać się w polu widzenia.
Czerwony płaszcz i charakterystyczna maska na głowie. To musiał być Najwyższy Nekromag.
Wyglądał niepozornie, ale raporty mówiły, że byli oni nafaszerowani Mrocznymi i Bionicznymi Darami, Nekrotechniką i posługiwali się najbardziej splugawionymi wersjami broni ze zbrojowni Algerotha.

Chris miał przeciwników jak na widelcu bili nimi ci sami, których widział w obozie na północy. Był tego tym bardziej pewny, że Akolitom w czerwono czarnych szatach towarzyszył Nekromag w pozłacanej masce, a takich nie widywało się zbyt często. Nigdzie jednak nie widział huzara, który zdawał mu raport.

Przywódca oddziału Kohort trzymał w prawej dłoni pistolet typu Vorishe, który kompletnie do niego nie pasował. Był typową bronią boczną Centurionów. Wymierzył nim w swoją prawą stronę i powoli omiótł nim całą bazę kończąc na stróżówce, w której kryła się Shania. Patrzył przy tym uważnie na swoją broń. Gdy skończył krzyknął rozkaz kierując pięciu akolitów w kierunku zbrojowni, trzech wymierzyło broń wprost w miejsce gdzie ukrywał się snajper, a ostatnich dwóch ruszyło w kierunku osłony Shani. Nekromag patrzył chwilę na truchło Razydy i leżącego przy niej Nagarotha, ale finalnie bardziej zainteresowały go klatki z więźniami. Podszedł w ich kierunku i otworzył je po kolei krusząc zamki swoją opancerzoną rękawicą.

Christopher już miał pokryć serią z karabinu grupę akolitów, ale uznał że największym zagrożeniem był złodupiec który nimi zarządzał. Wykorzystał moment gdy Nekromag skupiony był na tłamszeniu zamków klatki i strzelił ze swojej broni pięć pocisków w Heretyka.

Lufa podskakiwała pięciokrotnie i wszystkie pociski dosięgły celu. Chris widział jednak przez lunetę pięć błysków rykoszetów zarówno na osłonie głowy jak i na pancerzu pod płaszczem. Wróg odwrócił się gwałtownie i skierował spojrzenie prosto w lunetę. W tym momencie odezwały się karabiny Akolitów, którzy tylko czekali na reakcję snajpera.

Serie uderzyły o elewację sypiąc tynkiem w oczy Chrisowi. Dwa pociski ścięły róg budynku i trafiły snajpera. Pierwszy przebił udo, a drugi na szczęście nie spenetrował pancerza na brzuchu. Z rany sączyła się krew, ale na szczęście nie była poważna.

Morris wychylił się zza rogu głównego budynku i posłał dwie krótkie serie w zbliżających się Akolitów. Pierwsza seria błysnęła o maskę pierwszego z prawej i przeciwnik zwalił się martwy na plecy. Druga seria poszła niżej. Kolejny został trafiony w udo i brzuch, ale mimo ciężkiej rany szedł nadal.

Ariel słysząc strzały rzuciła krytycznie:
- A chuj…!!!
Wróciła biegiem do zbrojowni odkładając swój karabin sięgnęła po długą 3 lufową broń gatlingową. Tuż obok leżała skrzynka z amunicją błyskawicznie dopięła zasobnik i przeciągnęła taśmę przez mocowanie. Uniosła ciężką broń i odbezpieczyła. Mechanizm luf obrócił się z cichym sykiem…

- No to teraz spaczone ścierwo możemy dyskutować… Ruszyła biegiem w stronę wyjścia gotowa w każdej chwili otworzyć ogień… ZMASOWANY…