Radosław

Dziwnie reagowali na ten obrót żołnierze, jedni modlić się poczeli, inni wyklinać, a jeszcze inni w ciszy na wieści czekali.

Obóz był już gotowy do obrony, kiedy sylwetka Bohdana stała się dokładna. Zwolnił, z konia ześlizgnął się z gracją godną kozaka. Wąs pogładzi, ukłonił się przed Panem Mariuszem i Panem Władimirem i tak zaczął:

Rotmistrzu! Wielki zaszczyt nas spotkał. Naprzeciw nas jedzie z orszakiem zbrojnym nie, kto inny jak Książe Michał Wiśniowiecki. Nie miną dwie godziny, a tu stanie, nie minie godzina a jadąc z nim się spotkamy. Wielka to Persona Sokole Polny, dlategom żem jak na skrzydłach ku wam leciał, by szybko wam tę nowinę przynieść. Spotkali my ich jazdę przednią i przekazać im kazali, że tu przed nimi jedzie zagon prywatny pod Szanownym Panem Mariuszem Leszczyńskim. Mam nadzieje, że się Rotmistrz nie gniewa, że tak przedstawić go raczyłem.

Po tej wypowiedzi pokłonił się nisko i odpowiedzi wyczekiwał. Zaś po taborze chodzić poczęły różne szmery, bo wieści zaiste ważne i niespodziewane były, bo kto mógł się spodziewać że księcia im przyjdzie spotkać na drodze.

 

__________________
W ferworze walki, na polu bitwy jakim jest życie obronną ręką wychodzą tylko Ci, których serca nie potrafią klęknąć przed nieprawością.

Eliasz

Mariusz Leszczyński

Mariusz groźnym spojrzeniem obarczył wszystkich maruderów, co to z szykowaniem obrony się nie śpieszyli, trzeba im chyba więcej alarmów fałszywych, aż bez mrugnięcia wykonywać polecenia bedą - pomyślał - nie czas i miejsce jednak na to. Jak tylko jednak wieści od Bohdana usłyszał zaraz mu gniew przeszedł

Dobrześ się sprawił Bohdanie. - Powiedział, ciesząc się przy tym ogromnie.

Słuchajcie wszyscy, zaszczyt ogromny nas właśnie spotkał. Z samym Księciem Michałem Wiśniowieckim spotkamy się niedługo i chciałbym, aby każdy z Was do spotkania tego przygotował się najlepiej jak umie. Pół godziny, przeto Wam daję abyście się oporządzili. Co prawda nie na paradę jedziemy, ale też nie chciałbym, aby Książe obdartusów jakichś dostrzegł. Tak więc do czyszczenia, cerowania, bród zgolenia i innych niezbędnych czynności teraz się zabierzcie. Spotkanie wszak niespodziewane, ale zadość wszystkim powinnościom uczynić nam trzeba, aby przebiegło bez zarzutu.
Nie było dotąd takiej potrzeby, by ładnie i schludnie wyglądać, bo my tu na Turka jedziem, więc niepotrzebne takie zabiegi były. Ale skoro już na drodze naszej z tak wyśmienitą osobistością przyjdzie się spotkać, to nie chciałbym się wstydzić za kogokolwiek. Dobrze się sprawdźcie, wstydu mi nie przynieście a i nagroda Was za to nie ominie.

Do Wladimira zaś rzekł:

Pomóż Waszmość, wszak bardziej jesteś obyty ze dworem. Etykiety dopilnować nam trzeba i tak poprowadzić spotkanie, aby bez zarzutu przebiegło. Kto wie, może w przyszłości dane nam będzie ponownie się z Księciem spotkać - przeto pierwsze wrażenie jak najlepsze trzeba na nim zrobić. Na rady i pomysły wszelakie słuchu nadstawiam. Nie wiem czy lepiej będzie jak spróbujemy we dwóch się z Księciem zapoznać, czy też i innych szlachciców takich jak Wurst czy Studziński ze sobą na przywitanie Księcia zabrać?

Specjalnie na tą okazję włożył strój swój najlepszy. W czasie, który swym ludziom na przygotowanie zostawił, baczył czy, aby każdy, choć stara się swój wygląd poprawić a jak marudera napotkał, co to nic nie chciał zrobić, to karcił takiego, aż mu ochota na wymigiwanie się od poprawy wyglądu przeszła.

Gdy kolumna już ruszyć miała - ostatnie poprawki wprowadził. Obszarpańców (jeśli który jeszcze tak wyglądał) w sam środek oddziału wcisnął tak, aby ich nikt nie widział. Co bardziej reprezentatywnych na przód wystawił i z boków, co by resztę nieco przysłonili.

 

NW.

Władimir Koszyński

Nadstawił przeto ucha gruby szlachic, gdy Pan Mariusz prawił. Po słowach Sokoła Polnego sam raban podniósł straszny i do co poniektórych chamów tak zaczął.- Macie wyglądać jak ludzie bo inaczej sama najświętsza panienka, rozkaże synkowi swemu gromy na was z nieba ciskać. Gdzież by was tak widziano na dworze jakowymś zachodnim, czy chociażby w poselstwie nawet w dzikich krajach! Bierzcie przeto przykład z Pana Wursta, który bez zbytniego przesytu w ubiorze, umiejętnie łączy wygodę ze stylem nieco osobliwym jednakoż ciekawym i dumnym- szczególnie podkreślał Władko w swych słowach osobę niemca coby jeszcze jego pozycja w regimencie wzrosła. Wszak na polu bitwy, należał mu się posłuch jakiś. -A teraz warcholstwo do szycia i łatania przystąpić ma, tak ja z Panem Mariuszem karzemy. A i wy sądzę macie jeszcze tyle oliwy w głowie, żeby nie chcieć się pokazać przed jaśnie miłościwym księciem, jak kmioty jakieś co to ich każda szlachetnie urodzona panna wyśmieje, a panicz skarci wzrokiem- po słowach tych odwrócił się do przyjaciela i wysłuchał zapytania jego odnośnie szlachciców. Sapnął lekko z zadumy i z pychy niemałej, cieszył się bowiem że przyjaciel darzy go zaufaniem i zapytanie składa w takiej kwestii. Po chwili tak odparł. -Zdaje mi się że warto byłoby zabrać ze sobą obu Panów Braci, a to z tegoż powodu że jego ekscelencja dostrzeże dzięki temu że zacnych i mądrych towarzyszy mamy w orszaku. A i im bez wątpienia spodoba się taki zaszczyt, spotkanie z samym księciem. Ho, ho, takie rzeczy się pamięta- zaśmiał się szlachcic po czym kontynuował. -Miej na uwadze również Panie Mariuszu że Pan Wurst to człowiek bardziej światowy od tej hołoty, z pewnością spodoba się przedstawienie kogoś takiego księciu, aplauz i aprobatę uzyskasz. Pan Studziński zaś potrzebuje nieco zachęty, tak mi się wydaje, lepsza sposobność może się nie nadarzyć, żeby pokazać mu że on stoi na równi z nami i mamy go jak najbardziej za swojego. Nie wątpie przeto w kwestię obycia tych kawalerów czy to przy stole czy na rozmowie proszonej, reszta jednak podkomendnych naszych mogłaby przejść krótką szkółkę pokłonów i powitania, pod moją komendą oczywiście. Sądzę że ludzi rozstawilibyśmy w kwadrat na przodzie zaś trzech najlepiej ubranych i obytych niosły by dary w podarku księciu. Wszak persona to nie byle jaka i możemy podarować kilka przednich beczułek miodu jeszcze wprost z zamku, a i uchodziłoby w dobrym tonie przyrzec parę łupów z naszej wyprawy, coby dobre słowo pozyskać a może i wsparcie jakoweś sposród straży przybocznej samego księcia- mlasnął cicho po zakończeniu mowy aby nieco gardło zwilżyć i upił łyczek z gąsiorka. Jeśli Pan Brat zgodził się na szkolenie chamów pod okiem Władka, ten czyni to z należytym skupieniem i poprawia co gorzej sobie radzących. Ćwiczy z nimi ukłony którymi obdarzą księcia i wybiera odpowiednie dary spośród wozów z zaopatrzeniem. A może by tak nawet huknąć z armatki z wesołego nastroju, na przyjazd takiej osobistości?- przez chwilę zastanawia się Władimir, po chwili jednak rozmyśla się uznając to za głupotę i możliwośc do marnowania pocisków. Po skończonych zajęciach wybiera się wraz z Panem Bratem Mariuszem do Panów Wursta i Studzińskiego przedstawić im cały plan wizyty.

 

__________________
Always remember that You are weak against the power of the Dark Side.

Eliasz

Mariusz Leszczyński

- Ach dziękuję przyjacielu, cenne rady jak zawsze przynosisz i z chęcią z nich skorzystam. Naucz dobrze tą bandę powitania, gdyż, aż strach pomyśleć co by zrobili, gdyby bez przygotowań żadnych, przed obliczem księcia choć przez chwilę stanęli. Dary przednim są pomysłem a i z uwagą będzie trzeba po powrocie z Turcji godny księcia podarunek wybrać.

Usta i gardło zwilżył łykiem z gąsiorka spochmurniał na moment i zapytał przyjaciela:

- Nie wiem tylko czy jechać dalej, czy też może poczekać, obóz rozbić i spróbować choć przez chwilę takiego dostojnika ugościć? Czy on to za obrazę nie przyjmie, że to my na niego nie on na nas czeka?

Po czym poszedł wraz z Panem Władimirem do Wursta i Studzińskiego.

 

Radosław

Oboźne harce:

Wśród żołnierzy poruszenie panowało nie małe, każdy jak mógł pracował nad swoim wyglądem i obyciem. Wiadomą rzeczą było, że przed tak ważną personą ślnić musiało wszystko jak złoto. Starano się, więc rozkazów Pana Mariusza dopełnić z jak największą mocą. Zapamiętywano i powtarzano ukłony przedstawiane przez Pana Władimira skrupulatnie i z zaciętością, bo nawet kozak wrażenie obytego sprawić pragnął. Tym większa radość wzbierała się na sercu Pana Mariusza i Pana Władimira, bo spodziewać się było można, że nikt mu frasunku nie sprawi przed Księciem.

Pan Studziński i Pan Wurst z całą pewnością nie spodziewają się takich zaszczytów, którymi ich planujecie obdarzyć.

 

__________________
W ferworze walki, na polu bitwy jakim jest życie obronną ręką wychodzą tylko Ci, których serca nie potrafią klęknąć przed nieprawością.

NW.

Władimir Koszyński

Podkręcił wąsa i uśmiechnął się do przyjaciela który, widać było, pragnął wypaść przed księciem jak najlepiej. -Po mojemu to jednak obóz tak czy siak trzeba by urządzić choćby na godzinę czy dwie, skoro książę z tamtych stron zajeżdza to może i jakoweś wieści ciekawe przynosi, nie wypada byśmy tylko ukłonili się i odjechali bez słowa, wszak w naszym orszaku takie znakomitości jak Pan Wurst czy też pan, Panie Mariuszu- odkaszlnął, obaj z Panem Mariuszem byli już dostatecznie blisko dwóch szlachciców których zawczasu powiadomili o spotkaniu. Władko najpierw zaczął rozmowę z niemcem. -Panie Wurście, nie lada zaszczyt pana spotyka. Otóż zmierza ku nam sam książę i uradziliśmy z Panem Mariuszem coby was zabrać na spotkanie z nim, Pana i Pana Studzińskiego, rzecz jasna- uśmiechnął się od ucha do ucha, wyszerzył zęby a w jego oczach pojawiły się świetliki podniecenia. -Toć Pan musiał przebywać wsród bardziej obytej części szlachty na naukach na zachodzie Europy, znasz Pan nieco etykietę i tym podobne sprawunki. Z pewnością miłą odmianą po przebywaniu w gronie kozackim i tej gołoty- wskazał na kilku szlachciców dłubiących w nosach i smarkających w ręce -będzie możliwość konwersacji z osobą błękitnej krwi, nieprawdaż?- nie czekając na odpowiedź zwrócił się do Pana Studzińskiego. -Dla Pana też myślę że to nie lada honory, chociaż spotykał Pan już wcześniej na swej drodze wielu dowódców i szlachetnych mężów, jednak książę to książę. Proponuję ugościć go jakimś przednim winkiem i chwilę dysputy poczynić w obozie, wieści posłuchać, pogwarzyć a nuż nam jakiś garnizon do towarzystwa przydzieli!- chwilę Władko jeszcze porozmawiał z Panami Braćmi lecz po chwili wyprowadził ich bliżej oddziału, wydał kilka rozkazów odnośnie zorganizowania postoju i rozbicia niewielkiego obozu, o ile oczywiście Pan Mariusz się zgodził. Następnie szlachcic zaczął formować kolumnę według której miało przebiegać powitanie, na czele wystawił trzech najlepiej ubranych, trzymających dary. Sam zaś z Panami Braćmi ustawił się na przyjęcie wizyty księcia.

 

__________________
Always remember that You are weak against the power of the Dark Side.

Radosław

Wielkie spotkanie na Ukrainie.

Przygotowania tak szybko jak poczęte zostały, tak szybko ucichnąć miały, bo czasu niewiele mieliście do przybycia Jaśnie Wielmożnego Księcia Wiśniowieckiego. Przecie książe z orszakiem swoim kroczył, rotą doborowych ludzi, ileż by dał Pan Mariusz by choćby 10 z nich pozyskać dla swojej kompanij. Choć trzech z Husarskiej eskorty zastąpiłoby waszych dziewięciu. Rozumiał to i jego Druh Władimir, powiedziałbyś, że niemal w myślach Mariusza czytając. Starań pewnikiem dokaże by marzenie to spełnić, choć planu jeszcze, jakiego na dokonanie tej sztuki nie miał. Sam z resztą chętnie zobaczyłby przy sobie kilku z tych strzelców wyborowych, co ich Książe ciągnie za sobą.

Wielki splendor miał ten pochód, co w stronę taboru zmierzał. Na samym Przedzie bogato odziany jechał Książe Michał, pełen radości, na co wskazywał delikatny uśmiech nie za duży, bo nie przystoi i charakterystyczny błysk w oku, za sam żupan Jaśnie Pana można by było odziać kilkunastu z obozu w ciuchy nie byle, jakie. Tak bogaty przepych wzbudzał podziw wśród zgromadzonych, a i odwagę w języku najodważniejszym odbierał. Wszystko szło po myśli gotujących przywitanie, dary złożono u stóp Księcia. Mizerne jednak one były jak dla tak zamożnej persony, to i uśmiech bardziej poszerzyły, ujmując pewnikiem księcia Michała tym, że choć tabor nie bogaty to jeszcze na wyrzeczenia na rzecz gościa zdolny.

Książe zsiadł z konia, po czym zbliżył się do Szanownych Panów Braci, w mig też znaleźli się koło niego jego podkomendni. Jeden Barczysty jegomość w zbroi Husarskiej, drugi szczupły na styl zachodni ubrany na Rajtara wyglądał. Goście ciekawi po takim przywitaniu przemowy gospodarzy pewnikiem byli.

 

__________________
W ferworze walki, na polu bitwy jakim jest życie obronną ręką wychodzą tylko Ci, których serca nie potrafią klęknąć przed nieprawością.

Eliasz

Mariusz Leszczyński

- Witaj Jaśnie Wielmożny Książe. Mariusz mówiąc to wielki pokłon księciu złożył. Sława Twa i chwała głośnym echem odbija się po całej Polsce. Wielką radość i zaszczyt w naszych sercach swym przybyciem sprawiłeś Książe a jeszcze większą wzbudzisz, jeśli choć przez chwilę w naszym skromnym obozie pozwolisz się ugościć. Jam jest Mariusz Leszczyński Herbu Wrona, sługa Jaśnie Księcia uniżony, to zaś moi kamraci: Władimir Koszyński, Florian Studziński i Hans Wurst.
Każdy z wymienionych ukłon księciu złożył i krótkie przywitanie wygłosił.
- Wspaniali to kompanii i bezcenni żołnierze w wyprawie na Turka, gdzie jeśli Bóg da łupy wielkie zdobędziemy, co też pozwoli nam godny Ciebie i dla Ciebie Książe podarunek znaleźć.
Mariusz spojrzał na Mości Pana Władimira, któremu chyba śpieszno było własne powitanie wygłosić, z dalszą przemową wstrzymał się więc czekając na odpowiedź Księcia lub na mowę Władimira.

 

Radosław

Książe z radością i dziwnym spojrzeniem w oczach, tak jak by więcej wiedział się zachowywał.

Witajcie Gospodarzu Mariuszu miło mi poznać tak znamienitego żołnierza. Słuchy mnie już o Tobie doszły jakiś czas temu, rad jestem na to spotkanie, miło mi widzieć tak ułożone persony przy Waszmościu. Co do darów to wstrzymajmy się jeszcze bo dzielić skórę na żywym niedźwiedziu nie uchodzi.

Tu kłaniać się zaczeli Jegomości przez Pana Mariusza przedstawieni przypominając swoje nazwiska.

Książe powodził wzrokiem po obecnych zmarszczył brwi nieco tak jak by kogoś w tłumie szukał, rozchmurzył się nieco, gdy na kozaków oczy swe zwrócił. Jakby nieco czymś zdziwiony, nieco zbity z tropu, szybko ukrywając swój stan zaczął:

Oczywiście, że gościny nie odmowie, a i obóz razem z wami na noc założę, by bliżej poznać Waszmościów. Jeśli wam nie tak spieszno.

Tu zamilkł i głos znowu oddał gospodarzą.

 

__________________
W ferworze walki, na polu bitwy jakim jest życie obronną ręką wychodzą tylko Ci, których serca nie potrafią klęknąć przed nieprawością.

Eliasz

Mariusz Leszczyński

- Z radością w sercu Wielkiego Księcia ugoszczę. Takiego zaszczytu tom się nie spodziewał, więc tym większą radość i honor nam Jaśnie Wielmożny Książe sprawiasz. Nie śmiałbym Waszmości odmówić wspólnego obozu nawet gdybym na własny ślub się śpieszył a Turek nie zając nie ucieknie. Uśmiechnął się pełną gębą na myśl o uciekających Turach. Równie wielkie zadowolenie wzbudziła w nim postawa kozaków, która i Michała Wiśniowieckiego zadziwić musiała. - Pozwolisz Książe, że rozkazy odpowiednie wydam, aby stało się zadość Twoim oczekiwaniom. Głęboki ukłon raz jeszcze złożył i wezwał do siebie Igora Krasuna, któremu to polecił przygotowanie noclegu i strawy.
- Nie szczędź niczego Mości Krasunie, jak będzie trzeba to prowiant później jeszcze uzupełnimy, wyciągnij najlepsze beczułki i jadło tak, aby ucztę czy też biesiadę godną Księcia przygotować. Ciebie najlepiej kozacy posłuchają a tym większy podziw Księcia wzbudzimy jeśli porządnie i pracowicie do roboty się wezmą.
Rzecz jasna Mariusz odstąpiło od Księcia dopiero, gdy już tak wypadało, żadnego afrontu nie chcąc mu czynić zerkał co jakiś czas na Władimira, ufny, że w razie potrzeby on sam głos zabierze i pokieruje dobrze sprawy.