Discordia

Gdy tylko Avaganis popędził w stronę wędrowca, Imbriel wstrzymała nieco konia. Spojrzała z irytacją w niebo jakby z stamtąd wyczekiwała pomocy. Pokiwała sobie po chwili głową i, wspierając lewą zaciśniętą w pięść rękę o biodro, puknęła konia kolanami do szybszego chodu. Boriasz zaczął się boczyć na tak zmienne polecenia. Jakby te czynności wyczerpywały wszystkie słowa komentarza, odezwała się do barda, przechylając się nieco w jego stronę.
- Nie uważasz, że momentami Avaganis zachowuje się jak zatwardziały paranoik? Zupełnie nie rozumiem tego jego uporu w szukaniu zwady z każdym, kto tylko się nawinie.- Potrząsnęła głową, tak że wiatr znów rozwiał jej włosy jak gruby czarny płaszcz. Zakładając niesforne kosmyki za uszy, zerknęła na toczącą się w niewielkim oddaleniu scenę. Właśnie Avaganis lądował na ziemi. Elfka westchnęła starając się trzymać na wodzy zarówno narastający gniew jak i denerwującego się konia.- Twój ochroniarz się wyłożył.- Uśmiechnęła się lekko, próbując jechać nieco za Marcellusem. W sumie Boriasz szedł sam, dostosowując się do chodu konia barda.- Ale nie miej mu tego za złe. W końcu nie jest zawodowym ochroniarzem.- Jej głowa, dotąd zwrócona w stronę barda, teraz obróciła się w kierunku bohaterów krótkiej bójki. Położyła prawą dłoń na sercu. Na ułamek sekundy jej gładkie czoło zmarszczyło się słysząc ostatnie słowa obcego.- Ale wyrobi się. Możesz mi wierzyć, Marcellusie.- Jednak zaraz na jej twarz wypłynął czarujący uśmiech.
- Witaj, wędrowcze. Jaka pogoda na trakcie? Jakie wieści ze świata?- Marcellus powinien odezwać się pierwszy, jako ich pracodawca. A już na pewno nie powinna tego robić towarzysząca bardowi kurtyzana.
To zdawkowe powitanie samo wyskoczyło na jej usta, nieproszone, z zakamarków pamięci. Uśmiech na wymalowanych ustach na chwilę zrobił się sztuczny. Kiedy przypomniała sobie jak wyglądał trakt po ostatnim takim powitaniu. "Była karawana? Nie ma karawany. Takie życie" pomyślała filozoficznie i wzruszyła w duchu ramionami. Uśmiech znów był naturalny, pełen słodyczy.
Ale w kącikach ust czaiło się okrucieństwo, a w czarnych źrenicach błysnęły drapieżnie jaskrawe iskierki.
Kiedy spojrzała na Avaganisa, minimalnie zmrużyła oczy i nieznacznie przesunęła leżącą na biodrze dłoń w kierunku zatkniętego za pas sztyletu. "Jak razem to razem" mówiły jej gesty.

 

__________________
Discordia (łac. niezgoda) - bogini zamętu, niezgody i chaosu.

P.S. Ja tylko wykonuję swój zawód. Di.

Marcellus

Gdy bard zobaczyl efekt manewru wedrowca, niemal wybuchnal smiechem. POwstrzymal sie jednak nie chcac zrobic sobie z Avagnisa wroga.
Podjechal do pary osobnikow i zsiadl z konia, nastepnie sciagnal kapelusz i zlozyl soczysty uklon.
Bard byl zdecydowany ciagnac swoja mala improwizacje jak najdluzej sie da. Nawet jesli widac bylo iz owy osobnik nie jest zwyklym podroznym i wie wiele ciekawych rzeczy. Nalezy przyznac ze decyzja ta byla w pewnym stopniu spowodowana checia zabawy i farsy.
Witaj "biedny wedrowcze", zwa mnie Marcellusem Tyre, czuje sie zaobowiazany dodac iz wielu uwaza mnie za jedyny ratunek dla przyszlosci muzyki i innych sztuk pieknych. Osobnik ktorego tak zrecznie polozyles na ziemi to William. Moj ochroniarz, musisz mu wybaczyc takie zachowanie ale ostatnio jest lekko przewrazliwiony. A ta urocza dama to Kailiana, w swej dobroci szczyci mnie swoim towarzystwem pomagajac zabic nude podrozy.
Nastepnie zwrocil sie do "Williama".
Will moj drogi, moglbys juz wstac. Jakie swiadectwo dajesz o mnie lezac na "trotuarze"?

 

Discordia

- Ależ mój drogi.- Kokieteryjnie uśmiechnęła się elfka, nieco zasłaniając uśmiech dłonią. Drugą delikatnie położyła na przedramieniu Marcellusa. Oczy błyskały wesoło, gdy patrzyła na barda. Ogłowie Boriasza zadzwoniło, gdy koń potrząsnął głową.- To mnie zaszczyt przypadł w udziale. Podróżowanie w Twoim, panie, towarzystwie jest mi miłą odmianą.- Obłudnie spojrzała na człowieka na drodze. Opuszczoną rękę położyła na udzie w pobliżu rękojeści miecza przytroczonego do siodła. Druga nie opuszczała przedramienia barda.- Pan Tyre jest światowej sławy poetą i zaszczycił mnie propozycją zawarcia w jednej z pieśni mojej urody. Mniemam, że słyszałeś o nim?
Delikatnie potrząsnęła głową, pozwalając włosom opaść swobodnie na ramiona. Był to tylko pretekst do szybkiego i dokładnego zlustrowania sytuacji. Avaganis leżał a wędrowiec stał nad nim i nie ruszał się. Imbriel mimowolnie na moment zacisnęła szczęki wyrażając tym niezadowolenie.

 

__________________
Discordia (łac. niezgoda) - bogini zamętu, niezgody i chaosu.

P.S. Ja tylko wykonuję swój zawód. Di.

Zafrire

Avaganis stał z mieczem przy gardle wędrowca, a po chwili już leżał na ziemi. Rzucił mu jedno spojrzenie, nie wyrażało ono nic szczególnego, tak poprostu leżał na ziemi i patrzył na tego kto go przewrócił. Jednak w środku wiedział, że bez echa to się nie odbije, ale nie teraz, nie w tej chwili. On teraz może spodziwać się ataku, który nie nastąpi. Po chwili koło nich byli Marcellus i Imbriel, krótka wymiana spojrzeń i wszystko jasne. Słowa które usłyszał z ust barda zaczynały go coraz bardziej wyprowadzać z równowagi chociaż nie dawał tego po sobie poznać. Wiedział że chociaż tylko udaje, ich nowy kompan chciał dowodzić, ale to mu się nie uda na dłuższą metę. Grać długo ochroniarza Avaganis nie da rady. W końcu wstał z nimi i zwrócił się do Endrola.
- Przepraszam muszę bronić tych oto tu obecnych, a właśnie słyszeliśmy o tej stanicy więc bałem się że to mogą być podpalacze. A teraz mógłby mi pan oddać moją broń? - mówiąc to nie patrzył mu w oczy tylko gdzieś w podłogę, jakby nie czuł się godny patrzec na nowoprzybyłego, ale w rzeczywistości poprotsu nie chciał oglądać jego twarzy. Myślał teraz jak go będzie mógł zabić, żeby długo cierpiał- jeszcze raz przepraszam - mówił spokojnie

 

__________________
Irokez lub glaca to powód do dumy...

Prabar_Hellimin

-Muszę przyznać, że trochę dziwi mnie pańskie zachowanie - zwrócił się podróżnik do Avaganisa - nigdy jeszcze nie spotkałem się z kimś, kto od razu przystawiałby mi broń pod gardło, nie licząc bandytów. Potrafię jednak wybaczyć chyba każde dziwne zachowanie, w dzisiejszych czasach ludzie obawiają się różnych rzeczy. Niepozornie wyglądające osoby stają się ostatnimi osobami, widzianymi w życiu, w lasach roi się od wilków, niedźwiedzi i różnych dziwadł, a jeszcze ten konflikt pomiędzy dynastią, a magami. Ech... nie ważne. Jak już mówiłem, jestem zwykłym podróżnikiem i zmierzam do miasta. - powiedział i poszedł parę kroków do przodu
-Pan jest bardem? Nie interesuję się zbytnio sztuką, zapewne dlatego mogę pana nie kojażyć. Rozumiem! Wy zmierzacie na to przyjęcie do posiadłości Feberynów, tak?

 

__________________
Zasadniczo chciałbym przeprosić za tę manierę, jeśli kogoś ona razi w oczy... ;P

Marcellus

Marcellus usmiechnal sie szeroko.
Oczywiscie ! Lord Feberyne jest moim dobrym przyjacielem. Pamietam jak kiedys ja i Lord podrozowalismy razem, ahh to byly czasu. Wlasciwie to chodzilismy to tej samej szkoly. I musze przyznac iz bylismy w niej dosc znani. - Klamstwa wydobywaja sie z ust barda bez wiekszych problemow. Szeczerosc az bije od niego i rozchodzi sie po wszystkich wokolo.

 

Prabar_Hellimin

-Acha, dobrze, życzę więc powodzenia na drodze i udanych występów. Może się kiedyś jeszcze zobaczymy - powiedział wędrowiec, po czym już chciał iść dalej, gdy rozległ się świst, a po nim huk. Oczy wszystkich zwróciły się w stronę, z której przed chwilą przybyła druzyna. Ujżeli leżącego konia i Kivera. Po chwili z lasu wyszła jakaś postać ubrana w brązowo-czarną szatę. Twarz osoby zakrywał kaptur, a w ręku trzymał kostur, zakończony wilczą czaszką. Nieco dalej w lesie zapłonęło siedem ogni podobnych do tych, które niedawno śmiałkowie widzieli przy okazji walki z wilkami. Kiver wił się z bólu, cały zakrwawiony, jego koń zaś próbował wstać. zakapturzona osoba uniosła w górę kostur i wykrzyczała "Wiris, eltidis, ranis komas!", po czym niebo pochmurniało, silny wiatr przerodził się w huragan, a z nieba "posypały" się błyskawice i lunął deszcz.

 

__________________
Zasadniczo chciałbym przeprosić za tę manierę, jeśli kogoś ona razi w oczy... ;P

Discordia

- Na litość wszystkich bogów!- Imbriel krzyknęła ze zgrozą udawaną czy nie, ale przekonującą.- A co to ma znaczyć?
Grając swoją rolę, rozglądała się szeroko otwartymi z przerażenia oczami dookoła, usta zacisnęła w wąską kreskę a zwiniętą w pięść dłoń położyła na piersi. Drugą macała w powietrzu szukając jakiegoś męskiego ramienia, za które mogłaby złapać. "Szkoda, że nie mam wachlarza" uśmiechnęła się w duchu.
- Panowie, róbcie coś!- Zawołała wysokim głosem.- Ten człowiek umiera!
Nie bardzo jej wychodziło przedstawienie, bo Boriasz zaczął tańczyć i prychać, zaniepokojony hałasem. Nie za bardzo wiedziała czy ma go opanować, czy, lepsze dla zachowania pozorów, byłoby odpuścić ogierowi. W końcu zdecydowała się dać mu spokój.

 

__________________
Discordia (łac. niezgoda) - bogini zamętu, niezgody i chaosu.

P.S. Ja tylko wykonuję swój zawód. Di.

Marcellus

Trzeba przyznac ze zwijajacy sie z bolu Kiver i nagla zmiana pogody zaskoczyla barda. Mozna nawet powiedziec ze go przerazila. Z drugiej strony cala scena byla okrutnie liryczna. Juz widzial w glowie slowa poematu.
Nie czas na to mosci Marcellusie- zganil sie w myslach.
Szybkim ruchem wyciagnal szable z pochwy.
Tyaaam bardzie i co teraz zrobisz ?- zapytal sam siebie w myslach.
Wiedzial ze nie madre bylo by zostawiac pierwszego nieznajomego na pastwie Avagnisa. Wkoncu podial decyzje. Ruszyl szybkim krokiem w strone konajacego Kivera nie spuszczajac z oczu postaci na skraju lasu.
Mial nadzieje ze glowny rebajlo w kompani zajmie sie wrogiem, wtedy on nie musial by sie narazac.

 

Zafrire

Avaganis z nudzony przysłuchiwał się wymianie zdać dwóch mężczyzn. Nagle jednak coś zaczęło się dziać. Widząc zakrwawione cieło Kicera na jego twarzy mimowolnie zagościł uśmiech. W końcu widzi jak ktoś kona i to dość boleśnie, żałował tylko, że to nie on zadał mu ten cios. Spojrzał na podróżnika który jeszcze wcześniej do nich przyszedł.
- Pan wybaczy - to móiąc wyrwał mu swój miecz z ręki i ze wściekłością zmieszaną z radością, spojrzał na człowieka z kosturem - a Ty może jednak się włączysz? - powiedział cicho do Imbriel, poklepał jej konia i powoli zaczął iść w stronę wroga.

 

__________________
Irokez lub glaca to powód do dumy...