Ciężko już było mówić o poranku. Gdy autobus wreszcie ruszył. Raczej taka pośrednia pora między porankiem a pełnią dnia. Na oko to było jeszcze jakieś 3 - 4 godziny do samego południa. I zanim doszło do tego, że już ruszył dla grupki wewnątrz ten poranek okazał się całkiem pracowity i obfitujący w całą gamę emocji.

Angie po powrocie z furgonetki Rogera zastała wujka i ciocię mocujących się z jednym z siedzeń. Chcieli zrobić miejsce na motur. Co prawda i bez tego dało się go jakoś wprowadzić niemniej wówczas jedynym miejscem w jakim się mieścił było przejście między siedzeniami co było wygodne na chwilę lub awaryjnie ale nie na dłuższe użytkowanie żółtej maszyny. Ale gdy odkręciło się kluczem lub wyłamało podpiłowane siedzenia gdy klucz nawet z pomocą buta nie dawał rady to już z miejscem robiło się lepiej. Po wyrzuceniu dwóch siedzeń od strony drzwi zrobiła się mała platforma mniej więcej dopasowana rozmiarami pod Spike choć musiał on tam jeszcze zawinąć się kierownicą. Wygodniej byłoby pozbyć się jeszcze trzeciego ale Sam widząc, że mają znowu komplet dążył by jak najszybciej odjechać z tego miejsca co widać było nie tylko po jego minie ale nawet bardziej agresywnych ruchach jakimi dokończył odrywanie opornego siedzenia i wyrzucił je przez drzwi w wodę.

- Nie wiem. Nie wiem co robić. Czuję, że jak będę naciskał na nią zbyt mocno to zrobi coś głupiego. Ale też nie chcę się biernie przyglądać jak robi coś głupiego. - Sam pokręcił głową wcześniej gdy Angie znikała dopiero w czarnym vanie Rogera. Wydawał się być strapiony i w rozterce. Potem poszli razem odkręcać te siedzenia.

Angie po powrocie z maszyny Rogera znowu stała się bożyszczem trzyosobowej dzieciarni. Widocznie wujek i ciocia zajęcy odkręcaniem siedzeń niezbyt mieli czas i uwagę się nimi zajmować. Więc trzy maluchy rozświetliła radość jakby wróciła do nich dawno niewidziana koleżanka z podwórka. - Masz ładne kotki. - powiedziała Jane wciąż siedząc przy kociej rodzinie. Jednego z kociaków wzięła na ręce i głaskała go czule. Inne chyba też. Kocia mama wydawała się spokojniejsza i mruczała głośno co potrafiło uspokoić i kotki i ludzi. Para chłopców była znacznie bardziej żywiołowa.

- A pan też ma karabin? - zapytał ciekawie Jack wpatrzony w wujka który akurat odkręcał jednym z kluczy Vex jedne siedzenie gdy ona innym odkręcała drugie. Wielki, uzbrojony i wyekwipowany po wojskowemu mężczyzna wydawał się fascynować obydwu chłopców.

- Tak. - powiedział skoncentrowany na opornej śrubie Sam stękając przy tym gdy mocował się z zapiekłym materiałem.

- A da pan strzelić? - zapytał z radosnym oczekiwaniem James zaglądając z siedzenia na leżącego na podłodze Pazura.

- Nie. - wujek syknął bo klucz mu się właśnie w tym momencie ześlizgnął i z rozpędu uderzył dłonią w ścianę autobusu.

- A Angie nam dała! - Jack zawołał prawie jawnie oskarżycielsko wskazując na blondynkę jaka właśnie weszła do autobusu.

- No i wystarczy chyba na dzisiaj. Masz jakieś WD? - wujek wydawał się znacznie bardziej skoncentrowany na pracy z kluczami i śrubami niż na rozmowie z chłopcami. Na koniec zerknął pytająco na pracującą obok Vex.

- Eee taam, pan nie jest taki fajny jak Angie… - Jack machnął ręką i burknął prawie obrażonym tonem ostentacyjnie odwracając się od Pazura plecami. Przy okazji też równie ostentacyjnie zawołał do idącej wzdłuż rzędów siedzeń blondynki. - Hej Angie! Chodź do nas! - zawołał wskazując na miejsce obok gdzie rozsiadła się dzieciarnia i kocia rodzina a gdzie wujek też widocznie zostawił ich bety zabrane z osobówki.

- Słyszałaś to? Nie jestem tak fajny jak Angie. - wujek blondynki na chwilę przerwał pracę i spytał cicho pracującej obok dziewczyny z Det po czym pokręcił głową.

Gdy wreszcie uporali się ze wszystkim i mogli ruszać motocyklistka miała wręcz honorowe miejsce za kierownicą. Teraz miała okazję rozsiąść się i obadać maszynę dokładniej. Na sam początek odkryła, że wycieraczka na połówce szyby kierowcy działa tak do połowy swoich powinności. Majtała gdzieś tą ćwiartkę koła do połowy szyby, tam uparty mechanizm próbował ją przepchnąć ale nie dawał rady więc blokowała się na chwilę póki mechanizm nie kazał jej wracać na dół. Właściwie mżawka była odczuwalna ale jak padała od rana zdążyła wszystko pomoczyć a szyby skropić. W tej chwili nie był więc to duży problem, raczej upierdliwość. Gorzej jakby się rozpadało na dobre albo musieli przedzierać się przez głęboką wodę i to z dużą prędkością.

Druga szyba nie miała w ogóle wycieraczek tylko jakieś metalowe żaluzje. Było o tyle dobre, że gdy się zostawiło w pozycji na otwarte to można było przez nie np. wystawić lufę i strzelać. Celność stojącego strzelca w trakcie jazdy to jednak już była całkiem inna sprawa. Okazało się też, że przednie drzwi się nie zamykają. Tylne reagowały na przycisk zamykania drzwi ale przednie wciąż zostawały otwarte.

Vex natomiast nie była do końca pewna jak stoją z paliwem. Jeśli wskaźnik na desce rozdzielczej pokazywał prawdę to mieli prawie połowę baku. Ale nie do końca wiedziała ile to jest ta połowa baku. Mieli tutaj maszynę o silniku i wymiarach pełnoprawnej ciężarówki więc bak powinien mieścić nawet kilkaset litrów paliwa. Autokary na międzystanowe trasy mogły mieć chyba i po 500 i 600 l w baku. Ale ten tutaj to był klasyczny schoolbus to powinien mieć mniej. Pewnie gdzieś z połowę tego. Jeśli nikt nijak nie modyfikował potem tej przedwojennej konstrukcji. Gorzej było ze spalaniem. Taka ciężarówka mogła żłopać i 30 i 40 i 50 l na setkę. Czyli jakby mieli ze 100 czy 200 l w baku w tej chwili to by mieli na kilka godzin jazdy. Przez tą wodę i sam tym transportowej maszyny niezwykłych prędkości nie było co się spodziewać.

Chłopcy aż podskoczyli z radości gdy żółty pojazd wreszcie zagrzmiał ciężkim dieslem i ruszył. Zachowywali się jakby nigdy nie jechali czymś takim albo może i w ogóle nie jechali. Za to po spojrzeniach i radosnych okrzykach Vex czuła, że wyrasta w ich oczach na bożyszcze nr. 2, zaraz po Angie. Umiejętność prowadzenia tak potężnej maszyny chyba zrobiła na nich mocne wrażenie. Nie zapomnieli jednak o swojej roli przewodników. Choć hałaśliwie i z typową dziecięcą żywiołowością to pokierowali Vex jak ma jechać do ich domu. Właściwie jak na samochód to było rzut beretem. Przejechać przez jedną przecznicę i skręcić w następną. Choć budynku starej straży pożarnej już nie było widać, tak samo jak pozostawionym przed nim dwóch samochodów to w linii prostej nie mogło być dalej niż pół kilometra.

- To tutaj. - Jack powiedział niechętnie wskazując na dom przy drodze. Wyglądał jak klasyczny dom z dawnych przedmieść niski i przyziemny a do tego jak cała okolica zatopiony w tej rzecznej wodzie. Chłopcy mieli teraz niewesołe miny jakby ta arcyciekawa przygoda dnia się właśnie skończyła. - Jane mieszka tam a my tutaj. - wyjaśnił chłopiec wskazując na dwa sąsiadujące ze sobą domy.

Cała trójka dzieciarni weszła znowu w wodę robiąc za przewodników. Jane wyraźnie niechętnie zostawiła kocią rodzinę i podążyła za chłopcami. Ale zatrzymali się gdzieś zaraz po zejściu z dawnego chodnika. Z domu Jane dobiegały krzyki i odgłosy pełnowymiarowej kłótni. Krzyczał jakiś męski głos przerywany równie kłótliwym głosem kobiety. Dzieci na chwilę zatrzymały się i popatrzyły z zakłopotaniem na nowych dorosłych. Jack położył rękę na ramieniu Jane. - Słuchaj Jane chodź do nas. Poczekasz do obiadu czy co. Potem wrócisz nie? - James podobnie pokiwał głową i machnął zachęcająco głową do dziewczynki. Ta też skinęła głową i dała się im zaprowadzić do ich domu. Odwrócili się jeszcze by sprawdzić czy nowi dorośli idą za nimi.

- No popatrz czego to się można w minucie szczerości dowiedzieć. - parsknął Lester na uwagę siostrzyczki. - Widziałaś jej dziary? Te kolczyki? Włosy? To nie jest zwykła dziewoja z farmy co to chciała poznać wielki świat przez dziurkę nie tylko od klucza. Takie dziary nie są tanie, nie robi się ich w jeden wieczór i zwykły pizdek z jakimś umoczonym kłakiem czegoś takiego nie zmajstruje. Z niej jest niezłe ziółko. Tyle ci powiem obrażona siostrzyczko w tej minucie szczerości. - Przez chwilę panowała niezbyt łagodna cisza przerywana tylko metalicznym szczękiem broni i cichym pukaniem palców w kierownicę. Było tak cicho, że nawet dało się słyszeć odgłos ptaków i ciche pukanie kropel mżawki o szyby i blachy pojazdu. Ciszę przerwało pojawienie się dwóch sylwetek wracających z pobliskich budynków. Niosły coś. Z bliska okazało się, że to jakieś koce, dechy i podobne podkłady pod koła które miały szansę wygrzebać się z tego błota w jakim utknęli. Wyglądało na to, że Simon i Ana rozmawiają. A właściwie chyba młodszy Torn coś mówił a Ana coś odpowiadała, nawet się chyba z raz uśmiechnęła nieco. Dopóki nie doszli w pobliże samochodu bo wówczas rozmowa właściwie się urwała gdy Ana przeszła co najwyżej na kiwanie lub kręcenie głową.

- Znaleźliśmy coś. Jak podłożymy powinno się udać jak nie to tam jeszcze trochę tego jest. - powiedział Simon zwalając dechy i płachty na pobocze obok samochodu. Jess wyczuwała, że młodszy z braci jest trochę sztuczny jakby usilnie próbował wrócić rozmową na normalne tory.

- Świetnie. - powiedział kierowca wysiadając z samochodu. - Dobra, Jess nie chce spin więc załatwmy to szybko. - powiedział Lester trzaskając drzwiami i mijał właśnie brata gdy wyciągnął palec i wskazał na barmankę. - Ty! - wytknął ją by nie było wątpliwości o kogo mu chodzi. Ana oblizała nerwowo pobite wargi a Simon posłał nerwowe spojrzenie na Jess jakby mogła mu pomóc odgadnąć o co bratu chodzi. Zwykle Lester przybierał taki ton jak szykował się na rozróbę albo podejrzewał, że ktoś go robi w wała. Ana z kolei na moment zerknęła jeszcze bardziej zaniepokojonym wzrokiem na Simona.

- A więc mówisz, że chcesz z nami jechać tak? - zaczął Lester stając o jakiś krok od barmanki i świdrując ją spojrzeniem. Złożył swoje dłonie na biodrach przez co na tak krótką odległość wydawał się fizycznie przytłaczać czarnowłosą. Ta po chwili wahania pokiwała głową. Simon na wszelki wypadek podszedł do nich bliżej.

- No fajnie. Ale wiesz, my mamy już nasz sprawdzony skład. - Lester wskazał na stojącego obok brata a potem siostrę. - Poza tym wiesz, miałaś problem, pomogliśmy ci, ty nas nie wsypałaś więc właściwie jesteśmy już kwita. - powiedział obojętnie dodatkowo wzmacniając to gestem wzruszenia ramionami.

- Nie no daj spokój Lest! Chcesz ją tu zostawić? Tu nic nie ma, rozejrzyj się! Zabierzmy ją chociaż do Pendleton. - Simon wyrzucił w górę ramiona a potem zatoczył nimi łuk dookoła. No okolica wyglądała w tym miejscu wybitnie bezludnie. Gliniaste pole, jakieś drzewa, krzaki, wysoka spalona słonecznym żarem trawa chociaż obecnie też mokra, zdezelowane i opuszczone budynki, asfalt starej drogi no ale żadnego okrucha cywilizacji.

- Moja bryka moje zasady. - warknął starszy brat do młodszego na moment przenosząc na niego spojrzenie. - A skoro jesteśmy kwita a ja dobrocią serca dla mojego młodszego braciszka już się dzisiaj raz wykazałem to co ona ma by zajmować miejsce na siedzeniu? - zapytał kierowca wskazując brodą na stojącą przed nim dziewczynę. Ale odezwał się znowu jego brat a nie ona.

- Rany, chodzi ci o kasę? Jak już tak ci zależy to ja zapłacę za nią. - westchnął rodzinny zwiadowca trochę z rozczarowaniem ale trochę i jakby z ulgą. Jak Lesterowi chodziło o bilet za Anę to jeszcze względnie szło by pewnie sprawę rozwiązać bez dalszych zgrzytów i problemów.

- Nie chcę od ciebie kasy. Jesteś moim bratem nie wezmę od ciebie kasy. Chcę kasy od niej. Ona nie jest z rodziny więc nie będę jej tyłka woził za darmo. - Lester powoli cedził słowa rujnując z miejsca pomysł brata.

- Rany Lester co z tobą?! Przecież widziałeś jak było! Nie zdążyła nic zabrać jak zwiała z nami a potem ją tamci złapali. - z młodszego Torna aż tryskała irytacja jakby odkrył, że starszy i zazwyczaj najbystrzejszy z ich trójki brat nagle zgłupiał przez ostatnią noc.

- Tutaj nic nie mam. Zapłacę ci jak wrócimy do baru. - odezwała się w końcu dziewczyna. Wydawała się przestraszona albo co najmniej zaniepokojona tą całą kłótnią braci o nią i przez nią. Simon spojrzał wyczekująco na brata. Ten chwilę świdrował dziewczynę wzrokiem jakby chciał ocenić czy mówi prawdę czy nie.

- No dobrze. Niech będzie. Rozliczymy się w tej knajpie. Naturalnie jak z niej coś zostało. - głowa rodziny Torne pokiwała głową a choć atmosfera wreszcie się zaczęła uspokajać to Ana na ostatnią uwagę przygryzła nerwowo rozciętą wargę. Bo jeśli miała jakieś oszczędności w barze a przyszła fala to właśnie jak mówił kierowca nie wiadomo czy było do czego wracać. Wedle filozofii Lestera wówczas barmanka miałaby dług u niego.

- A w ogóle to jesteś tą, no “barmanką” tak? - Lester odwrócił się do samochodu i ruszył do kupki drewna, koców i płacht. Udało mu się użyć tej “barmanki” w ten sposób, że jakoś z miejsca słychać było, że nie samym barmanowaniem wspomniana osoba musi się zajmować w rzeczonym lokalu. Dziewczyna pokiwała głową pozwalając sobie na głębszy oddech. - Jesteś stąd? Znasz okolicę? - kierowca podniósł jakąś dechę i wepchnął ją pod pierwsze koło.

- Niezbyt. Zaczęłam na początku tego sezonu. - odpowiedziała Ana i też podeszła do pojazdu. Wyglądało na to, że waha się co dalej zrobić. Chyba nie chciała przebywać w pobliżu Lestera ale też nie chciała stać obojętnie. Z opresji wyratował ją młodszy z braci który klęknął przy drugim kole i wyciągnął ramię po dechy by mu podała. Po chwili wspólnego wysiłku materiał pod koła został podłożony i nastąpiła chwila napięcia gdy Lester wrócił za kierownicę i odpalił wóz. Spieszona część załogi została na zewnątrz gotowa w razie potrzeby popchnąć wóz. Ale okazało się to zbędne. Samochód po chwili zmagania wyrwał się na wolność z glinianych okowów. Lester krzyknął przez otwarte okno, że zaczeka po drugiej stronie. Pewnie nie chciał ryzykować postoju i kolejnej walki z błotem. Zatrzymał się kilkaset metrów dalej gdy koła przestały wierzgać w błocie i złapały chwilę twardszej nawierzchni. Po paru chwilach pieszy dogonili samochód i mogli znowu w komplecie ruszać dalej.

Zebranie i ruszenie nie było takie łatwe… znaczy nie dla Angie. Wujek i ciocia i małe ludzie wydawali się zwarci i gotowi, ale jej wejście do busa bardzo ciążyło. Blond głowa co rusz uciekała do zaparkowanej furgonetki, obserwując pracującego przy niej pana z obrazkami. Mówił, że to jeszcze nie koniec, że się zobaczą… i nie żegnają na zawsze, tylko jak w to wierzyć, gdy tylu niemiłych ludziów kręciło się po okolicy? Chociażby tacy, których utrupili gdzieś z godzinę temu. Różnie mogło być, ale Roger kazał się nie przejmować, bo jak Khain pozwoli, spotkają się znowu… byłoby super.

W końcu zapakowała się do dużego bryka, wskakując na schodki i przechodząc na środek maszyny. Nie chciała siedzieć z przodu, wolała przy oknie. Akurat na wysokości zostawianego bryka z głowami. Przynajmniej dzieciom się podobało… i futerka też wydawały się zadowolone. Każdy się cieszył, prócz Angie. W pewnym momencie wyłapała wzrok wujka. Patrzył na nią jak to miał w zwyczaju kiedy chodziło o poważne rzeczy, albo kiedy się martwił.
- Nie martwuj… nie zniknę się - burknęła, odwracając twarz do szyby.

- To dobrze. Dopiero bym miał powód do zmartwień. - wujek kiwnął ciemno blond głową patrząc jeszcze chwilę na Angie. Maszyna zadrgała od uruchamianego silnika i zaczęła ruszać.

- Jesteś smutna? - mała Jane zapytała blondynkę patrząc na nią tak uważnie i poważnie jak to chyba tylko małe dzieci umiały patrzeć.

- Tak… bardzo smutna - Angela przyznała, przenosząc wzrok na małą ludzię. Pogłaskała jasne włosy i domruczała niechętnie - Ale to nie przez was, nie wasza wina. - westchnęła - Wujek kazał zostawić Rogera, bo go nie lubi i nie chce, żeby się z nami kolegował, a ja go lubię. Jest miły i robi takie śliczne obrazki… i wygląda jak kostuszek… ale zbiera trofea i czerwoną wodę do kubka Khaina. No i jest teraz sam, bo nie mu już ani Tess, ani knui. Martwię się, że… ktoś mu zrobi krzywdę, albo wypadek… i przez ciocię, bo była niemiła dla Rogera i mówiła o nim niemiłe rzeczy, a wujek posłuchał jej, nie mnie. No ale nie ja się z nim tulam od środka i nie buziakuję jak dorośli. Teraz będzie z nią rozmawiał i słuchał co mówi, bo się bardzo lubią. Jak powie, że mnie też trzeba zostawić… albo że się i mnie boi i beze mnie będzie im lepiej. Razem, jak w stadzie… no to też będę niepotrzebna - wzruszyła ramionami, zezując na stojącego obok wujka Zordona - Dlatego mi smutno.

Dziewczynka nadal miała twarz poważną i słuchała w milczeniu tego co mówiła starsza blondynka. Głaskała kocią rodzinę patrzyła na nią to na mówiącą nastolatkę. Zdawała się na poważnie zastanawiać co odpowiedzieć rozmówczyni.
- Dlaczego twój wujek nie lubi tego kogoś co ty lubisz? Kubki nie są złe. Też mamy kubki w domu. Mam swój ulubiony. Z Bambi. Jak chcesz to ci pokażę. Jesteś fajna to mogę ci pokazać. Ale musimy pójść do mnie. Bo go mam schowanego. Żeby mi nie pobili. - Jane w końcu odezwała się i nadal zachowując powagę głaskała kotki i podniosła swoje wielkie oczy na nastolatkę. - Ale ciebie chyba nie zostawi. Jesteś fajna. I weszłaś mnie na drzewo. A twój wujek nie dał nam postrzelać. On nie jest taki fajny jak ty. - Jane mówiła dalej ale rozmowa o wujku Angie spowodowała, że spojrzała na jego ogromną sylwetkę pleców jakby chciała się poskarżyć na niefajność wujka. Chwilę tak wpatrywała się w jego plecy i nagle jakby sobie o czymś przypomniała. - A on lubi kotki? Ja bardzo lubię. Też chciałabym być kotkiem. A ty? - zapytała znowu patrząc w bok i w górę na twarz nastolatki o blond włosach.

- Bambi? A co to jest Bambi? - nastolatka zrobiła niepewną minę i zamrugała do kompletu. Nigdy nie słyszała o czymś takim… dało się to zjeść? - Też lubię kubki, mam taki metalowy od dziadka… i karabin i Misia! Misia też mam od dziadka - wyciągnęła nóż i pokazała go małej koleżance, kładąc go płasko na dłoni - Jego nie da się pobić. Możemy pójść do ciebie… a dlaczego ktoś miałby ci pobić twój kubek? Jest tam ktoś niemiły? Mogę z nim porozmawiać… umiem negocjacje. Patykowi, takiemu wysokiemu, pokazałam w porcie. Ma teraz trochę siną twarz… a wujek nie lubi Rogera, bo mówi że jest niebezpieczny i robi kłopoty. I chce zbierać krew do kubka i trupić i walczyć. - wzruszyła ramionami - Zostawi mnie, bo musi wracać do pracy, dlatego tu jesteśmy. Jedziemy do cioci Ellie, do Teksasu. Tam mam na niego poczekać… o ile wujek wcześniej mnie nie zostawi - znowu wzruszyła ramionami, tym razem trochę nerwowo - Bo też robię trupy i kłopoty. Jak Roger. Wujek… jest bardzo fajny i mądry i silny i wszystko wie jak dziadek… ale… - zawiesiła się, nie wiedząc jak ubrać w słowa to co siedziało jej w głowie - Ale lubi futerka- powiedziała w końcu, wracając do przyjemniejszych tematów - Powiedział że mogę jednego zatrzymać, tego czarnego. Ma na imię Uzi - podrapała wspomniane futerko po głowie - Przynajmniej nie będę sama i… chciałabym być ptakiem. Takim dużym i silnym… ze Specnazu, jak dziadek. Poleciałabym na zachód żeby zobaczyć morze… taką wielką, słoną wodę bez drugiego brzegu. Albo i dalej, do Rosji… to taki kraj za słoną wodą. Dziadek tam mieszkał. W wielkim lesie, gdzie zawsze padał śnieg i było zimno… i bym polowała na takie wielkie koty w paski! - uśmiechnęła się, ale nagle posmutniała i dodała przez ściśnięte gardło - Tygrysy… Roger mówił, że nazywają się tygrysy. Miał je w zeszycie, takim z obrazkami.

- Taki zeszyt z obrazkami? Do rysowania? Kiedyś taki miałam. Jack i James jak znaleźli to mi dali. Lubię rysować. - dziewczynka odpowiedziała prawie od razu tym razem ale zastanawiała się znowu zanim podjęła następny wątek. - To masz dwie ciocie? To fajnie. Ja nie mam żadnej. Ale na mamę Jacka i Jamesa tak mówię. Powiedziała, że mogę. Ona też jest fajna. - blond główka pokiwała się w górę i w dół przypominając sobie o kolejnych sprawach. - To dobrze. Lubię jak ktoś lubi kotki. A ten twój jest bardzo ładny. - Jane uśmiechnęła się i do kociaka i do nastolatki widząc jak Uzi zainteresowany dłonią nastolatki najpierw intensywnie obwąchiwał jej palce, potem zaczął je lizać by wreszcie spróbować je ugryźć. Widząc to dziewczynka roześmiała się cicho.
- A Bambi to taki jelonek. Też jest bardzo ładny. A kubek muszę chować bo jak mama i tata się kłócą to ja uciekam. A jak wracam to dużo rzeczy jest pobitych i musimy z mamą sprzątać. Dziś też się zaczęli kłócić. Bo wujek przyszedł w nocy. I tata z nim rozmawiał. A rano znowu był zły. Mama chciała by ten wujek sobie poszedł a tata mówił, że nie i się znowu zaczęli kłócić to uciekłam do Jacka i Jamesa. A potem zaczęło się strzelać to poszliśmy zobaczyć. - dziewczynka znowu spoważniała wracając do cichego i poważnego tonu.

Nastolatka kiwała głową, zapamiętując kolejne informacje. Bambi był bardzo ładnym jelonkiem. Nie dziwiła się, czemu Jane tak się podobał. Też lubiła jelenie, miały takie śmieszne, ruchliwe nosy i rogi i ładne futra, no i świetnie smakowały. Jeden taki zapewniał jedzenie na długi czas, jeżeli dobrze ususzyło się mięso.
- Lubisz rysować? Ja lubię strzelać - poklepała karabin z wesoła miną, po czym podwinęła rękaw koszuli - A Roger miał zeszyt z obrazkami które robił ludziom na skórze… jak ten - pokazała dziewczynce motylka z cukierasami na skrzydełkach - Zrobił mi go w nocy, on też ma na sobie dużo obrazków i jest super… szkoda, że wujek go nie lubi - zmarkotniała momentalnie - A ten twój wujek często przychodzi? Kto to jest? Ktoś stąd, z miasta? Jak ma na imię i jak wygląda? Może mój wujek mógłby z nim porozmawiać żeby nie przychodził, to twoi rodzice nie będą się kłócić i psuć rzeczy? Albo ja z nim porozmawiam… ale muszę wiedzieć gdzie jest i jak wygląda… no a cioci Ellie nigdy nie widziałam, ale podobno jest fajna. Może mnie polubi - pokręciła głową jakby nie za bardzo w to wierzyła i spojrzała za okno.

- Jesteś fajna to jak ktoś jest fajny to cię polubi. - Jane wydawało się to chyba proste i oczywiste bo powiedziała jakby nie widziała potrzeby roztrząsania tego tematu. - A ten wujek to nie jest mój prawdziwy wujek ale mama mi tak mówi bym mówiła na tych co do nas przychodzą. Nie znam go. Pierwszy raz go widzę. Ale tata mówił, że się znają zanim się urodziłam. A kłócą się często czy ktoś przychodzi czy nie. I potem trzeba sprzątać. Dlatego muszę chować mój kubek. Masz ładny obrazek. Tata też ma. Ale tutaj. I tutaj. - dziewczynka z uwagą przyglądała się po rysunku wykonanym przez Rogera na skórze ramienia Angie. Wodziła po konturach palcem jakby go sama rysowała. Ale przerwała na chwilę by pokazać miejsce pod swoimi obojczykami i na ramieniu gdzie jej tata miał mieć obrazki.

Na kwestię lubienia Angie rozpogodziła się trochę. Coś w tym było. Nawet ostatnio… ciocia była fajna i chyba ją lubiła. Roger był fajny i ją lubił, a nawet Danny! No i teraz trójka dzieciów…
- Ty też jesteś fajna, lubię cię - powiedziała i objęła Jane ramieniem - Obrazki są super, może jak poproszę to mi pokaże… o, wiem - pstryknęła palcami i sięgnęła za pazuchę. Chwilę tam pogrzebała i wyciągnęła cukierasowy wisiorek pana żula, który tak się jej podobał. Rozplątała go i po krótkiej gimnastyce zawiesiła małej blondynce na szyi - Może jak skończy się arena to poprosimy Rogera żeby ci zrobił obrazek? Obrazki są magiczne i chronią tego, kto je nosi.

- Naprawdę? - Jane popatrzyła nagle całkiem bystro i czujnie na siedzącą obok blondynkę. Na chwilę operacja przekazywania wisiorka przykuła jej uwagę. Dała sobie założyć a gdy już miała go na szyi uniosła wisiorek w rączce i przyglądała mu się chwilę. Potem jednak znowu zaczęła się wwiercać spojrzeniem w twarz nastolatki jakby czegoś tam pilnie poszukiwała.
- Naprawdę mnie lubisz? - zapytała tonem jakby pytała o najważniejszą rzecz na świecie.

- Naprawdę - odpowiedziała równie poważnie, kiwając na potwierdzenie głową - Może jak ciocia Ellie mi pozwoli to przyjadę cię odwiedzić… ludzie się odwiedzają, to normalne. Wujek tak mówi, a on się zna. Mogłybyśmy chodzić na polowania, albo strzelać… albo łowić ryby… albo rysować… albo karmić koniki jak tu jakieś są. Chcesz to cię pouczę jak dziadek. Też będziesz umiała trupić i zasadzkować i skradać się i gotować i oprawiać zwierzynę. Chcesz?

Dziewczynka nie odpowiedziała wciąż wpatrując się w Angie bardzo poważnie. A potem bez ostrzeżenia objęła ją za szyję wtulając się w nią mocno. Ściskała ją tak mocno, że aż trudno było się nadziwić przy tak małym i wątłym dziecku.

W pierwszej chwili nastolatka zesztywniała, ręka sama powędrowała do Misia, ale szybko niepokój zastąpiło coś innego, takiego ciepłego i przyjemnie grzejącego w piersi. Jane przytulała się tak samo do niej, jak ona do wujka. Bez słowa objęła małą ludzię, przyciskając do siebie i kładąc brodę na czubku jej głowy. Kołysała ją w ramionach, wpatrzona w szybko zmieniający się krajobraz za oknem. Lubiła Jane, mogłaby ją odwiedzać, nawet często. Jak się tylko da… musiała o tym porozmawiać z wujkiem, zanim dojadą do Teksasu.

- Widzę, że masz nową przyjaciółkę - wujek dosiadł się po przeciwnej stronie przejścia autobusu. Obydwaj chłopcy zdawali się być pochłonięci Vex i próbą prowadzenia autobusu co dało się i usłyszeć i zobaczyć nawet z miejsca gdzie siedziały Angie i Jane. Wujek popatrzył na dziewczynę i trzymaną w jej objęciach dziewczynkę.

Angela ścisnęła mocniej małą ludzię, obracając się tak, aby choć trochę schować albo zasłonić ją przed blondynem. Spięła się wyraźnie kiedy usiadł obok, strzeliła oczami na boki szukając ewentualnej drogi ucieczki, ale ruszyli i było ciężko. Chyba żeby wybiła okno kolbą karabinu i wyskoczyła w złą wodę… tak, to mogło się udać w razie czego.
- A co, ją też powiesz że mam zostawić bo ci i cioci się nie podoba? I nie mogę się z nią kolegować Jak z Rogerem? - zapytała zaczepnie i z ciężką do ukrycia pretensją.

- Angie. Jedziemy do ich domu. Odwieść ich. Dowiedzieć się czegoś może wymienić się na coś. A potem pewnie pojedziemy dalej. - blondyn odpowiedział spokojnie choć po chwili milczenia. Spojrzał najpierw gdzieś na zalaną wodą i krwią podłogę, potem gdzieś za okno wreszcie gdy się odezwał znowu spojrzał na dziewczynę i dziewczynkę. - Więc koleguj się z Jane jeśli chcesz. Ale miej na uwadze nasze plany. Wciąż jesteśmy w drodze. Przyjeżdżamy gdzieś, zatrzymujemy się na chwilę i za tą chwilę jedziemy dalej. I tak pewnie będzie aż dojedziemy do cioci Ellie w Teksasie. - wujek popatrzył cierpliwie na podopieczną czekając na to co powie.

- Może dojedziemy - burknęła nie patrząc w jego kierunku tylko na swoje paznokcie i przy okazji zaczęła wydłubywać zza nich Misiem czerwone śmieci - A może ciocia zacznie ci mówić, że mnie też nie lubi i się boi. Że nie chce żebym dalej z wami jechała, bo robię kłopoty i trupy… jak Roger. Będzie dla mnie niemiła, jak dla niego… przekona cie buziakami, a ty jej posłuchasz, bo się bardzo lubicie i jesteście parą. Z tulania mogą być młode, tak mówiła. No to może będzie miałą twoje młode i zacznie się bać… to zrobisz jak tam przy pompie i mnie wygonisz. Bo niebezpieczę - wzruszyła ramionami - Albo powiesz że mam się zmienić. Wyrzucić karabin i Misia, a nie chcę. To jak zakazać jaszczurkom jeść robaki, albo rybom pływać. Albo zabrać ptakom skrzydła.

- Co? Co ty mówisz? - wujek uniósł brwi ze zdziwienia i pochylił się nad przejściem jakby chciał lepiej słyszeć nastolatkę albo lepiej jej się przyjrzeć. - Nie Angie, to nie tak. Ty i ja mamy team. Zespół. Jesteśmy jak rodzina. Nasza dwójka. I nic tego nie zmieni. Rozumiesz? - położył dłoń na ramieniu nastolatku lekko zaciskając ją chcąc przekazać emocje i chęci nie tylko słowami. Zamilkł na chwilę i spojrzał w przód autobusu gdzie widać było plecy Vex siedzącej za kierownicą i kręcących się na niej i przy niej chłopców niewiele starszych od dziewczynki wtulonej w nastolatkę.
- Ja i Vex no… - zaczął i zawahał się szukając słów i wyjaśnień. - Dawno nie spotkałem kogoś takiego jak Vex. Lubię ją. A ona myślę, że lubi mnie i ciebie. Myślę, że pasujemy do siebie. Cała nasza trójka. Możemy się dogadać i dopasować we trójkę nie tylko tak na jedną noc albo jeden dzień. I to jest jedna sprawa - znów spojrzał na nastolatkę o blond włosach przypatrując jej się chwilę.
- A Roger to całkiem inna sprawa. I tutaj po prostu i ja i Vex mamy odmienne zdanie na to kim jest Roger i czego się po nim spodziewać niż widocznie ty masz. Patrzysz na niego po swojemu a ja i ciocia po swojemu. Dlatego każdy z nas ma inne zdanie. Ale w przeciwieństwie do ciebie ja i Vex trochę mieliśmy do czynienia z różnymi ludźmi i słyszeliśmy też swoje. O wiele dłużej, częściej i więcej niż nawet nasza wspólna podróż odkąz pojechałaś ze mną z jaskini twojego dziadka. Dla nas jest to po prostu przede wszystkim niebezpieczny człowiek który będzie ściągał niebezpieczeństwo na swoje otoczenie w tym na nas czyli na ciebie również. I zamieniłem z nim parę słów i jakoś ani razu nie wspomniał, że na tej swojej arenie to na przykład obieca, że kogoś oszczędzi. Na przykład ciebie. Nie. Ciągle tylko mówił o zabijaniu wszystkich. No pomyśl choćby o Jane, Angie. Bo jak on tak na poważnie, że wszystkich to ją też. Poza tym nie po drodze nam zostawać tutaj. Musimy się dostać do Teksasu ja nie mam wiecznej przepustki. Muszę cię zabrać do cioci Elle i wrócić do bazy. Każdy dzień zwłoki utrudnia mi to. Tak samo jak każdy otrzymany postrzał a po ostatniej walce mam dwa. Nic przyjemnego. Dlatego walki mi się nie uśmiechają ani żadna arena. Nie przyjechałem tutaj walczyć, przyjechałem przeprawić się przez rzekę by dotrzeć do Teksasu. A gdy tu zostaniemy, zwłaszcza z Rogerem przy boku to utkniemy i walki będą prawie na pewno. - wujek mówił poważnie i z przejęciem więc brzmiało jeszcze bardziej poważnie. Mówił też zdecydowanie i dość szybko więc widocznie albo był bardzo pewny swoich racji albo zdążył je przemyśleć wcześniej. Teraz gdy mówił dłuższą chwilę przestał i dał czas nastolatce na przetrawienie informacji i odpowiedź.

Trawienie trwało długo i przebiegało w absolutnej ciszy. Dziewczyna siedziała sztywno i nieruchomo, udając że nie czuje ręki wujka na ramieniu, tylko dalej dłubała przy paznokciach, jakby to zajęcie pochłaniało całą jej niepodzielną uwagę. Skrobała i czyściła palce, zaciskając usta żeby przypadkiem nie przerwać opiekunowi zanim nie skończy. Tak, byli rodziną, ale co dalej? I czy na pewno?
- Nie wygonisz mnie? - odwróciła w końcu powoli głowę i przybrała bardzo poważny ton, spoglądając w napięciu na wujkową buzię - Nieważne co się nie stanie i co ciocia nie powie? Nie każesz mi iść od siebie daleko i nie wracać? Nie powiesz tak? Nigdy? Obiecujesz?

- Obiecuję Angie. Nie wygonię cię. Zawsze będziesz mile widziana. Ale nie wiem co zrobię jak sama odejdziesz. Jesteś dla mnie jak córka. Dorastająca córka. A dzieci w końcu dorastają i odchodzą. Wszędzie tak jest. I zawsze było. Ale właśnie tak jak z dziećmi Angie jak zdecydujesz się wybrać własną drogę to zawsze będziesz mile widziana przeze mnie. Nie wygonię cię ani nie będę kazał ci odejść. Nie wiem skąd wzięłaś taki pomysł w ogóle. - wujek mówił ciężko i wolniej niż przed chwilą. Jakby sam się musiał zastanowić nad tym o co pyta nastolatka i co odpowiedzieć. Ale nadal był poważny jak tamten Zordon z plakatu jaki kiedyś widziała blondynka.

Rozpogodziła się słysząc obietnicę. Wierzyła mu. Jak tak mówił to brzmiało… no przecież był wujkiem i stanowili zespół. I nigdy jej nie oszukał, bo rodzina się nie oszukiwała. Zdziwiła się za to gdy mówił dalej. Otworzyła szeroko oczy, uniosła brwi i patrzyła, aż skończył.
- Odchodzić od ciebie? Ale po co? No… a nawet jak odejdę, to przecież wrócę na kolację, albo śniadanie. - powiedziała powoli, przypatrując mu się uważnie. Na polowania chodziło się na dzień najwyżej… no dobra, góra trzy. Zależało od zwierzyny. Nagle zbystrzała, bo chyba domyśliła się o co mogło chodzić.
- Chciałabym pojechać nad morze… zobaczyć je - uśmiechnęła się niepewnie, żeby zaraz wzruszyć ramionami i wrócić do firmowego optymizmu, jakby całe boczenie na wujka sprzed chwili nigdy nie miało miejsca - Możemy tam pojechać razem przecież, tak? Zobaczyć wielką, słoną wodę i te ogromniaste ryby! Pojedziemy z ciocią i będzie fajnie, nie muszę nigdzie odchodzić, jak tak pójdziemy razem. Ale to jak wrócisz z pracy - skończyła czyścić ręce i schowała nóż.

- Chciałabyś pojechać nad morze? - wujek chyba był zdziwiony słysząc to wyznanie. Zastanowił się nad tym chwilę nim odpowiedział. - Dobrze Angie, pojedziemy nad wielką, słoną wodę. - Pazur uśmiechnął się łagodnie i skinął głową na znak zgody. - Tak, zobaczymy co da się z tym zrobić. - pokiwał głową jak zazwyczaj gdy się nad czymś zastanawiał ale jednak potrzebował czasu by to przemyśleć.

Pisk radości był chyba najlepszym podsumowaniem. Blondynka odwróciła się momentalnie frontem do wujka i przestała przed nim chować małą ludzię.
- A Jane też będzie mogła z nami pojechać? - spytała, robiąc wielkie oczy - Noooo… i jak już będę u cioci Ellie, to mogę ją odwiedzać? Ludzie się odwiedzają, tak mówiłeś… i że to nic złego. Uczyłabym ją strzelać i polować…na Bambi, albo rysować. Albo się wspinać i pływać… ona nie ma dziadka, ale ja miałam, to jej pokaże co dziadek mnie uczył - paplała wesoło, łapiąc wujka za rękę.

- Ale to jest mała dziewczynka a nie kotek. Najpierw trzeba by zapytać jej rodziców. Nie można tak bez pytania zabierać ludzi z ulicy czy z domu. - wujek też chyba się ucieszył i odetchnął z ulgą ale ta zamarła mu na wargach gdy usłyszał prośbę podopiecznej co do trzymanej w objęciach dziewczynki.

- Nie można brać? A jak się będzie ich karmić? - Angie nie rozumiała, więc wolała dopytać.

- Amm… Hmm… Hiuh… - wujek zanim odpowiedział przez chwilę jakby się zapowietrzył albo stracił wątek. Spojrzał gdzieś na sufit, potem oblizał wargi i wolniej wydmuchał powietrze. - Mmm… No nie można tak robić Angie. To jest złe. Tak rozdzielać ludzi i rodziny. To porwanie Angie. A porwania nie są dobre. To tak jak ktoś by zabrał ciebie dziadkowi. Ale jak byłaś malutka zanim wyrosłaś i zdążył nauczyć cię tych wszystkich rzeczy. Twój dziadek pewnie by sobie poradził z takim delikwentem no ale większość ludzi nie jest taka jak twój dziadek. A i tak nawet jemu byłoby pewnie smutno i by się wściekał jakby odkrył, że ktoś cię porwał. Z Jane i jej rodziną pewnie też mogło tak być. Dlatego trzeba zapytać, porozmawiać, jak się zgodzą to w porządku ale jak nie no trzeba to zrozumieć i uszanować. - wujek znowu tłumaczył jakiś element tego świata, co, jak i dlaczego. Znowu był poważny gdy tak siedział i wyjaśniał jak to jest z tym zabieraniem ludzi.

- Dziadek nie pozwoliłby mnie zabrać nikomu, przecież był dziadkiem - podrapała się po nosie, co pomagało myśleć. - Too… nie można brać ludziów jak futerka, tak? Trzeba iść i spytać czy można wziąć… nooo dobrze - w końcu się zgodziła, dodając szybko - Ale w razie czego można negocjować, tak? - strzeliła kostkami prawej dłoni i podrapała się po brodzie. W końcu umiała przecież te całe negocjacje!
- No i byśmy się Jane zajęli, opiekowali, karmili i chronili… a ja będę mogła ją odwiedzać? I ten… pójdziesz do cioci? Jak pójdziesz to może też da ci poprowadzić bryka - zwróciła się do małej ludzi, chcąc ją odejść od siebie i wujka, bo przecież miała z nim porozmawiać.

- Angie jeśli się rodzice nie zgodzą to trzeba to uszanować. Inaczej to jest zwykła bandyterka. - wujek powtórzył to co mówił przed chwilą nie chcąc chyba ustąpić ani zmienić zdania.

- Wolę zostać z tobą. I z kotkami. - Jane odwróciła główkę w stronę szoferki ale kompletnie nie wydawała się ani tak zainteresowana ani podekscytowana tak jak dwaj trochę starsi chłopcy.

- No dobrze, to zostań z nami - nastolatka posadziła ją na siedzisku obok siebie, tam gdzie futerka żeby miała bliżej i lepszy zasięg głaskania. Potem popatrzyła poważnie na wujka - Bo wujku… Jane tez ma wujka… i on czasem przychodzi do nich i jej rodzice się kłócą przez niego. Bo jej mama nie chce żeby przychodził, a tata chce… bo się znają jeszcze sprzed ostatniej wielkiej wojny i… no i bardzo krzyczą i tłuką rzeczy. Jane musi chować kubek z Bambim żeby nie potłukli… tak pomyślałam, że jakby zrobić temu wujkowi wypadek to by już nie tłukali rzeczy i nie krzyczeli… no i Jane by nie musiała uciekać z domu. Tak… no smutno i dziwnie. To do domu się ucieka, nie z niego - zmarszczyła czoło nie potrafiąc pojąć czegoś tak dziwnego. Dziadek zawsze powtarzał, że jak coś się będzie działo ma biec do jaskini i się schować za ścianą z taką dziurą przez którą wystawała lufa cmku i strzelać do każdego kto wejdzie do tunelu. Domy były bezpieczne, musiały takie być - Albo nawet nie wypadek, ale z nim porozmawiać. Żeby nie przychodził...no a jak nie podziała to dopiero wtedy go zwypadkować - wzruszyła ramionami.

Wujek nie odzywał się przez czas gdy mówiła. Patrzył na nią to na siedzącą obok dziewczynkę, która znowu bawiła się z kotkami. Chciała je pogłaskać ale te osiągnęły stadium zadowolonego z siebie rozbawienia i ilekroć dziewczynka zbliżała rączkę one próbowały ją złapać lub ugryźć. W efekcie zabawa przypominała w grę kto kogo złapie czy pacnie prędzej.

- No jak tak jest to nie wygląda to najlepiej. Ale i tak najpierw trzeba porozmawiać. No i to może być trudna rozmowa. Jak tam dojedziemy to sprawdzimy jak to wygląda na miejscu. - powiedział w końcu wujek znowu mając poważną i zamyśloną minę.

-Tak. Porozmawiamy... pomożesz - poprosiła, bo w końcu był Paznokciem. Wypadek dało się zrobić zawsze, ale odwypadkować już nie.

Tajna baza małych ludziów była super! Sucha, wygodna i jeszcze na wysokości, dzięki czemu dało się rozglądać czy ktoś nie zbliża się żeby zasadzkować albo coś. Co prawda na miejscu Jamesa i Jacka dorobiłaby dwa otwory na ścianach gdzie ich nie było, ale to w końcu ich tajna baza, nie jej.

Przypominała trochę punkty strażnicze dziadka, ale nie wykuto jej w kamieniu, tylko zrobiono z drewna. Ciągle na podłodze leżały pióra, no i brakowało długiej broni w okienkach. Takiej z lunetką na górze, żeby móc patrzeć bardzo daleko, prawie tam gdzie horyzont. I trupić intruzów zanim odnajdą drogę do ich domu.

- Ooo, ona była pod pompą zanim się zaczęliśmy strzelać - poinformowała małych kolegów, podchodząc od okienka, gdy pojawiła się znajoma pani - Nigdy nie miałam tajnej bazy. Mieszkałam z dziadkiem na pustyni i razem robiliśmy takie wieże i punkty obserwowania. Posterunki - przypomniała sobie trudne słowo - Żeby pilnować i patrzeć czy jest bezpiecznie. Jak jest wysoko to lepiej widać i łatwiej się strzela… no i wróg później zauważa, jeżeli dobrze się ukryjesz. - wzruszyła ramionami, a po chwili na ulicę wyszła druga kobieta.
- Kto to jest Rice? - zapytała zaglądając ciekawie ponad głową dziecia na ubierającą się panią. Mama Jane zajmowała się praniem albo robieniem koszulek? Dlatego ta pani tak ją poprawiała? Nie zdążyła się dopytać, kiedy pojawiła się druga pani, tym razem nieznajoma. - Ona często przychodzi po koszulki do twoich rodziców? - zwróciła się do dziewczynki, obracając się przez ramię żeby na nią spojrzeć.

Dziewczynka wzruszyła ramionami i temat Rice chyba w ogóle jej zdawał się nie interesować. Chłopcy tutaj byli bardziej pomocni.
- Rice odwiedza rodziców Jane czasami. No może częściej niż czasami. Nasza mama jej nie lubi. Mówi, żebyśmy trzymali się od niej z daleka. - powiedział Jack mrużąc z namaszczeniem powieki jakby musiał sobie przypomnieć co na dany temat mawia ich mama.

- Mama mówi, że Rice się źle prowadzi. Wiele osób jej nie lubi. Znaczy dorosłych. - dopowiedział równie poważnie jego brat obserwując jak kobieta przedziera się przez zalaną wodą ulicę.

- A jak wygląda ta pustynia? To daleko stąd? Gdzieś za rzeką? - bracia zadarli głowy by spojrzeć ciekawie na blondynkę.

Angie zasępiła się. Rice źle się prowadziła, odwiedzała rodziców Jane i jeszcze panie mama nie przepadała za nią… coś świtało w blond głowie. Wujek coś mówił o złym prowadzeniu się, jak rozmawiali o tych puszczalskich paniach, co siadają obcym na kolanach i pozwalają się macać po koszulkach… ale to przecież wystarczyło ją zdjąć i po problemie! Tak Rice musiała być niespecjalnie mądra.
- Mogę jej zrobić wypadek, nie będzie już przychodziła do was, a twoja mama nie będzie krzyczeć ani tłukować kubków - popatrzyła na mała ludzię, a potem na resztę kolegów i wyraźnie się ożywiła - Pustynia jest super! Taka ogromna i wielka i płaska, ale nie do końca! Pełno na niej piachu… właściwie to samego piachu. I kamieni! I jest bardzo gorąco, tak że w południe nie da się wytrzymać na powierzchni i trzeba zejść pod ziemię, albo się umrze. No i wody jest mało, bo wszystko zaraz wysycha. Nie ma tam innych ludziów, przynajmniej nie tam gdzie mieszkaliśmy z dziadkiem. Byliśmy sami, z jaszczurkami, skorpionami i wężami! Czasem też pająkami! Pustynia to taka łąka piasku, która ciągnie się aż do horyzontu i jeszcze dalej. - wytłumaczyła najlepiej jak umiała.

Chłopcy dawali się słuchać jak urzeczeni wpatrzeni w mówiącą nastolatkę. Jakby opowiadała dziwy z innych krain i światów.
- A są tam Indianie? Ja słyszałem, że oni są na pustyni właśnie. - zapytał James patrząc uważnie na większą od siebie blond koleżankę.

- A skorpion! To wiem! Taki pająk ze szczypcami i ogonem! Nasz tata ma taki na ręku! - Jack wychwycił inny detal i narysował palcem po swoim ramieniu w miejscu gdzie ich ojciec pewnie miał wspomniany tatuaż.

- Oni nie muszą mieć nikogo i nic by się bić i kłócić i rzucać. - Jane znalazła na półce nad głową jakąś piłeczkę i zaczęła się nią bawić. Temat rodziców, domu czy ich gości dalej wydawał się ją zajmować dość marginalnie.

- Był Czarny Skorpion, taki pan o czerwonej skórze jakby się spalił na słońcu. Dziadek z nim handlował czasem, a ja widziałam go raz. Jak odwoził wujka poza piaski - nastolatka zadumała się, zawieszając wzrok na ścianie - Znaczy to był taki pan, nie robak, ale nazywał się Czarny Skorpion. Wasz tata też ma obrazki? - ożywiła się, moment zastoju minął jakby nigdy nie nadszedł - Obrazki są super. A może… - zawahała się i kucnęła przy małej ludzi - Mogę się spytać, czy pozwolą ci pojechać z nami to Teksasu, do cioci Ellie. Spałabyś ze mną, no i bym polowała. Dla nas dwóch wystarczy. Tylko nie wiem czy się zgodzą, twoja mama z tatem. No i co wujek powie, ale zapytam jak chcesz.

Mała dziewczynka przerwała zabawę piłeczką i popatrzyła z tą swoją dziecięcą powagą na nastolatkę która usiadła tuż przy niej.
- A kto to ciocia Ellie? - zapytała w końcu lustrując wyższą blondynkę uważnym spojrzeniem.

- Chcesz się spytać jej starych czy Jane może jechać z wami do Teksasu? - chłopcy popatrzyli z zafascynowaniem ale i niedowierzaniem po momencie zerkania na siebie. Pytali jakby nie byli pewni czy coś dobrze usłyszeli albo zrozumieli.

- A co to Teksas? - zapytała znowu Jane patrząc na obydwu chłopców a potem na siedzącą w kucki dziewczynę najstarszą z całej gromadki.

- W Teksasie żyją krowy! - wypalił od razu James nie mogąc doczekać się by pochwalić się co wie.

- I kowboje! O! A twoja ciocia jest kowbojem? - Jack dokrzyczał swoje ale jakby przypomniał sobie o czymś więc też zadał Angie pytanie.

- A ma krowy? - James też chciał wiedzieć czy ciocia Ellie ma te sławne także i poza Teksas krowy.

- No tak… do Teksasu - blondynka powtórzyła i wzruszyła ramionami, maskując niepewność. Co to krówka wiedziała, przecież jedli krówki z puszki, a wujek pokazywał jej i mijane szkielety i obrazek na ścianie z takim dużym obiadem na 4 nogach i z wielkimi rogami - Nie wiem czy ciocia Ellie jest kowbojem… co to jest kowboj? - westchnęła i zapytała. Nie kojarzyła tego słowa - Ale wujek lubi ciocię Ellie, bardzo mocno. Więc ciocia musi być super, inaczej byśmy tam nie jechali. Ona ma duży, ładny dom i tam są inne dzieci i zielono i trawa… i dużo dobrej wody - uśmiechnęła się rozmarzona.

- Kowboj ma kapelusz! - James wystrzelił pierwszy jak z procy jakby bał się, że brat go ubiegnie.

- I lasso! I umie łapać na lasso! Krowy i mustangi! - Jack dołączył do wyścigu i zaczął udawać, że coś kręci nad głową.

- I robią rodeo! Ujeżdżają tam dzikie konie i byki! - drugi z chłopców też dodał kolejne detale o których chciał opowiedzieć fajnej koleżance.

- A krowy? Ujeżdżają krowy? - Jane też wydawała się zaciekawiona tym co mówili chłopcy więc zadała swoje pytanie.

- No coś ty! Krów się nie ujeżdża! - prychnął z wyższością Jack a brat zawtórował mu mądrym kiwaniem głową.

- I robią spędy bydła! Na cały świat! - zawołał poniesiony entuzjazmem jego brat.

- No w każdym razie bardzo daleko. Dużo dalej niż Teksas. Dalej niż za Rzekę. - Jack chyba czuł się w obowiązku nieco doprecyzować wyznanie brata i wskazał gdzieś na jedną ze ślepych ścian gołębnika. Tą wschodnią.

- I kowboj ma w klapie gwiazdę! - jego brat aż zdawał się promienieć ze szczęścia gdy mógł podzielić się cennymi informacjami o kowbojach.

- No coś ty! Gwiazdę w klapie ma szeryf! - Jack zaprotestował przeciw ostatniemu pomysłowi swojego brata patrząc na niego z naganą jak wcześniej patrzył na Jane gdy pytała o ujeżdżanie krów.

- Ale może być też kowbojem i mieć kapelusz! - drugi z braci zaperzył się z miejsca i widocznie wierzył, że ma rację.

Tyle nowych słów, zwrotów i informacji sprawiło, że nastolatka powoli, acz sukcesywnie wycofała się do tyłu, tam gdzie wyjście. Szeryfy, spędy, kowboje... i jeszcze gwiazdki? Takie jak miał dziadek, albo tata Jamesa i Jacka. To dziadek był szeryfem? Angela od zawsze myślała że żołnierzem Specnazu, zresztą sam tak mówił jak opowiadał.
- Pójdę porozmawiam z wujkiem - wyjaśniła i uśmiechnęła się szeroko - Może on coś wymyśli na te kłótnie, teksasy, krowy i panie co się źle prowadzają.

Hałasy zamiast cichnąć, robiły się coraz głośniejsze. Doszły do nich krzyki i dźwięk tłuczonych naczyń… pewnie kubków, ale nie tylko. Angela słuchała tego rozgardiaszu, zastanawiając się czy wszystkie mamy i taty tak ostro ze sobą rozmawiali. Nie wiedziała, nigdy ich nie miała, tylko dziadka, a dziadek należał do bardzo cichych ludziów… chyba że coś źle zrobiła, to wtedy potrafił krzyknąć, nigdy jednak niczego nie tłukował no i nie bała się jak podnosił głos. Płakała, tak… ale nie ze strachu. Było jej przykro że go zawiodła, więc się poprawiała i znowu się uśmiechał, czasem pogłaskał po głowie albo dał cukierasa. Lub zarządzał wieczór opowieści zamiast treningu! Wtedy siadali oboje przed jaskinią i mówił o świecie sprzed wielkiej wojny z potworami, albo o tym jak sam był mały. Rodzice Jeny nie wyglądali jakby mieli zaraz zacząć sobie mówić, nie słowami. Przemawiały pięści i siła. Ta cała przemoc, o której opowiadał dziadek, a potem wujek. Ludzie lubili się krzywdzić, nie wiedziała dlaczego. Bliscy nie powinni się krzywdzić, tylko sobie pomagać jak trzeba. Jak w stadzie, ale stado małej ludzi wyglądało… na chore. Dziadek zawsze mówił, że chore zwierzęta trzeba usypać, żeby nie roznosiły szału dalej i nie zarażały nim zdrowych osobników.
- Poczekajcie tutaj - powiedziała spokojnie, podchodząc do dziewczynki i, jak dziadek, pogłaskała ją uspokajająco po głowie - Potem pójdziemy do kotów, ale teraz pójdę z nimi porozmawiać. Żeby się uspokoili i już tak nie krzyczeli. Zostaniecie tutaj, tak? Niedługo wrócę.

Jane wydawała się nie do końca przekonana. Patrzyła uważnie i poważnie w górę na twarz nastolatki. Inicjatywę przejęli więc chłopcy. James położył dłoń na ramieniu dziewczynki a jego brat na drugim.
- No chodź Jane, zostań z nami. Poczekamy tutaj aż Angie wróci. Ona jest fajna to jak mówi, że wróci to wróci nie? - Jack popatrzył na mniejszą dziewczynkę i wyglądało, że teraz on skoncentrował na sobie jej poważne spojrzenie.

- Chcesz porozmawiać z kotami? A umiesz? Nauczysz mnie? - Jane popatrzyła niepewnie najpierw na braci a potem znowu w górę na Angie. Obydwaj bracia wyglądali, że kompletnie nie spodziewali się takiego pytania więc też popatrzyli niepewnie na nastolatkę czy o tym właśnie mówiła.

- Porozmawiam z twoimi rodzicami - blondynka wyjaśniła małym ludziom o co jej chodzi, zgarniając karabin na ramię. Westchnęła i klęknęła przed trójką dzieciów, bezpośrednio przed tą najmniejszą - Nie umiem rozmawiać z kotkami, ale umiem się nimi zajmować. Zobaczysz, będzie dobrze i na pewno wrócę - popatrzyła na chłopców - Przecież obiecałam, tak? Jak się coś powie to trzeba to zrobić. Wujek tak zawsze mówi. To zaraz wrócę, nie bójcie się. - wstała, ale zanim odeszła powtórzyła to, co dziadek mówił w takich chwilach - Zostańcie. Cokolwiek się nie zdarzy, cokolwiek usłyszycie. Nie wychodźcie z ukrycia.

Trójka dzieci popatrzyła na siebie nawzajem i na wyglądającą bardzo poważnie wychodzącą Angie. Potem równie poważnie pokiwali głowami. Nastolatka znowu zeszła po drabinie na dolny poziom gołębnika więc znowu zaczęła brodzić w niezbyt ciepłej wodzie po prawie kolana. Ale zanim jeszcze wyszła usłyszała na górze tupoty nóg gdy dzieci pewnie pobiegły do okna z widokiem na dom Jane. Droga do domu Jane nie wydawała się zbyt trudna. W płotach i przegrodach widoczne były liczne dziury więc nie było trudne przemieszczać się między podwórkami. Gdy nastolatka spojrzała w tył, na zostawiany za sobą gołębnik dojrzała w małym okienku trzy wystające głowy. Z trudem się tam mieściły. Twarze chłopców wyrażały podekscytowanie a dziewczynka była bardzo poważna.

Gdy zbliżyła się do domu Jane widziała, że było to raczej klasyczny, drewniany dom z dawnych przedmieść. Dość zapuszczony podobnie jak większość domów jakie tutaj widziała. Z bliska krzyki i hałasy wydawały się wyraźniejsze i głośniejsze. Z bliska słychać było krzyki kobiety i mężczyzn. Brzmiało na porządną bijatykę. Kobieta krzyczała przestraszona. Chyba do jednego z mężczyzn. Ci zaś sądząc na słuch chyba walczyli ze sobą krzycząc i rozbijając co popadnie wewnątrz domu.

O co się tak kłócili? Przecież był taki ładny dzień, chociaż zła woda wylała, ale i tak mogło być gorzej. Angela nie rozumiała skąd zamieszanie. Pokłócili się o zapasy, albo jedzenie? Albo tą panią co poprawiała koszulkę po wyjściu z domu? Tyle pytań, a tak mało odpowiedzi. Został jeden sposób żeby się przekonać. Nastolatka szybko przeliczyła w myślach ilość amunicji. Starczyłoby do uspokojenia trzydziestu takich hałasujących ludziów, gdyby grzecznie stali i dali do siebie strzelać, ale w środku chyba było tylko dwóch panów i pani mama Jane - ją trzeba było zostawić na koniec, przecież nie chciała zabierać koleżance rodzica. Trudniej szło ze sprawą pana taty. Tutaj nie miała żadnej pewności kto jest kto, więc zamiast strzelać na dzień dobry, musiała sie chociaż spytać. Jak uczył wujek - porozmawiać, trupić w ostateczności. Dziadek miał rację, z tymi ludziami to same problemy…

Otwarte okno na parterze samo się prosiło żeby przez nie przejść, blondynka podeszła ostrożnie do niego, przerzucając chwilowo karabin dziadka na plecy. Podskoczyła i złapała sie framugi, żeby zajrzeć do środka.

Widok jaki ukazał się wychylającej się zza framugi głowie był dość dramatyczny. Okazało się, że wyjrzała w jakimś większym pomieszczeniu takie z kanapą, niskim stolikiem i zniszczonymi półkami na ścianach. Ale dynamice sceny nadawała bójka. Walczyło ze sobą dwóch panów. Walczyli stojąc w przejściu do chyba kuchni. Jeden próbował wepchnąć drugiego w przeciwną stronę i tak mocowali się ze sobą. Za nimi już w tej chyba w kuchni widać było kobietę. Wydawała się przestraszona i krzyczała coś by kogoś zabrać stąd. Trzymała w dłoniach nóż, kurczowo go zaciskając ale niezbyt chyba wiedziała co dalej robić. Z walczących obydwaj ciężko dyszeli łomocząc co chwila tym drugim o ścianę, drzwi czy framugę. Walka wydawała się zażarta i wyrównana więc ciężko było oszacować który z nich zdobędzie przewagę.

Trudno też szło rozeznanie kto tu jest tatą, a kto gościem, ale ktoś musiał coś zrobić! Zanim padną trupy, których się już nie da ożywić. Pół biedy, jakby się utrupił niedobry pan gość, ale zostawała też druga strona. Blondynka podciągnęła się, przechodząc przez okno i ładując się do pomieszczenia. Ledwo wylądowała na podłodze, podniosła się do półpionu, klękając na jedno kolano. Szybkim ruchem złapała karabin i złożyła się do strzału, opierając kolbę o ramię. Nie chciała ich trupić, tylko zatrzymać.
- Stój suka! - krzyknęła to, co dziadek zwykle krzyczał kiedy strzelał do kogoś, kto podszedł za blisko, albo miał już pewny strzał do jedzenia biegnącego po piasku pustyni - Ani drgnij!

Reakcja na okrzyk nastolatki była różna. Ten pan który był do niej plecami na moment odwrócił się w jej stronę jakby sprawdzał kto krzyczy. Ale ten drugi zaraz go grzmotnął o drzwi wykorzystując sytuację więc walka nie ustała właściwie ani na moment. Kobieta za to zaczęła krzyczeć.
- Zastrzel go! Zastrzel! On zwariował! - krzyczała chyba bliska paniki i machała w rytm tego krzyku nożem w powietrzu.

- Nie! Nie strzelaj! Co ty mówisz?! - krzyknął zaraz ten pan co był do Angie plecami.

- Utrupie was obu jak się nie uspokoicie i nie przestaniecie robić bałaganu! - nastolatka też zaczęła krzyczeć, wodząc lufą od jednego pana do drugiego - Starczy mi nabojów na wszystkich! A teraz spakojna! Siadać na ziemię i mówić co tu się dzieje! Dlaczego panowie się biją i tak hałasują?!

- Nie wydurniaj się! Pomóż mi jedna z drugą a nie stoicie i się drzecie! - krzyknął rozzłoszczonym tonem ten pan który do tej pory był plecami do nastolatki. Obydwaj walczyli bez pardonu więc przerwanie walki przez jedną tylko stronę oznaczałoby automatyczną przewagę tej drugiej.

- Ja do niego nie podejdę! On jest jakiś dziwny! Wywal go na zewnątrz! - kobieta z kuchni krzyczała swoje wciąż nerwowo machając nożem i będąc na granicy płaczu.

- Sama go wywal! Ben! Benny do chuja co z tobą?! Człowieku wyluzuj bo cię na serio wypierdolę z domu! - pan który był plecami do Angie dalej mocował się z tym drugim. Ten drugi jednak nie ustawał i wydawał się być naprawdę trudnym przeciwnikiem.

Normalny ludź wobec lufy przynajmniej by się zatrzymał. Kazałby nie strzelać, albo podniósł ręce do góry… no albo sam wyciągnął broń żeby zacząć strzelaninę. Ten drugi pan za to… tylko atakował, wręcz do tego. Szarpał sie i milczał, skupiony na biciu. Angeli coś to przypominało, coś bardzo niemiłego z zeszłej nocy. Nadgarstek ręki z motylkiem co lata nocą zapiekł, jakby znowu trzymał go żelazny uścisk Tess.
- Trzeba go utrupić na śmierć - powiedziała dziwnie spokojnie, mierząc tam gdzie głowa niemiłego pana - Nie chcę pana trafić. Albo pan schodzi z linii, albo go odwraca. Albo strzelam przez pana. Trzeba go uśpić - powtórzyła z naciskiem - Jak Tess w nocy, bo narobi kłopotów. Ostatnia szansa. Liczę do pięciu. Adin…

- Co?! Gdzie strzelasz?! Nie strzelaj! Zostaw ten karabin! - ten pan co krzyczał wydawał się być mocno zaniepokojony tym, że ktoś za jego plecami wymierzył w jego stronę karabin.

- Nie strzelaj! Zabijesz go! - kobieta też wydawała się być przestraszona tym, że ich nie zapraszany gość wycelował broń w walczącą dwójkę.

Nieproszony gość za to pozostawał niewzruszony.
- Dwa - liczył dalej, wodząc lufą i szukając odpowiedniego kąta do strzału - Tri…

Angie mierzyła przez przyrządy celownicze swojego HK. Cel był trudny. Nawet bardzo trudny. Trafienie w głowę z reguły było o wiele trudniejsze niż zwyczajowy strzał w sylwetkę. A teraz jeszcze ta głowa kolebała się w każdym możliwym kierunku gdy walczący mężczyźni zderzali i uderzali tak o siebie jak i o drzwi czy futrynę. Tak, strzał był tak trudny, że nastolatka musiała poświęcić siłę ognia karabinowego tripletu nad celność pojedynczego strzału. W końcu trafienie w głowę nawet pojedynczym trafieniem oznaczało prawie pewny zgon. A karabinowy pocisk potrafił odstrzelić dobry fragment czaszki wraz z zawartością.

Mężczyźni nie przerywali walki aż do momentu gdy nastolatka nacisnęła na cyngiel i w mieszkaniu rozległ się huk wystrzału. Poczuła jak karabin nieco podrzucił a kolba trzepnęła ją w obojczyk. Choć znacznie słabiej niż przy strzelaniu tripletem. Zaraz też był efekt wystrzału o kilka kroków dalej. Trafionym facetem rzuciło na podłogę kuchni gdzie upadł na plecy a coś tam rozchlapało mu się krwawym rozbryzgiem. Huk wystrzału jakby na moment zamroził całą scenę. Ten pan co dotąd był plecami do Angie odskoczył jakby sam miał uchronić się w ten sposób przed ołowiem i zamarł zaraz potem. Kobieta w kuchni która dotąd krzyczała coś nagle umilkła i też odskoczyła nie chcąc oberwać od postrzału albo upadającego ciała.

- Angie! - gdzieś zza pleców, zza okna nastolatka usłyszała zaniepokojony krzyk wujka. Chyba biegł sądząc po krzyku i odgłosach rozchlapywanej wody. Jego okrzyk jakby wlał ruch i życie w przez moment zamarłą scenę.

- Co zrobiłaś?! Mówiłem nie strzelaj! - krzyknął do niej ten pan co nie oberwał. Zaraz jednak zawtórował mi pisk przerażenia kobiety. Zaczęła piszczeć i cofać się w głąb kuchni jak czasem na kreskówkach pokazywali jak małe dziewczynki albo słonie boją się myszy. Ten pisk zwrócił ponownie uwagę tego całego pana.
- Nie… Nie możliwe… - sapnął z wrażenia. Też zaczął się cofać dla odmiany w głąb pokoju gdzie klęczała Angie. Ale ona też niezbyt umiała wyjaśnić to co właśnie widziała jak i ta dwójka. Ale właśnie trafiony przez nią pan zaczął się podnosić. Zupełnie jakby spudłowała. A przecież nie spudłowała. Widziała wyraźnie krew i brak fragmentu czaszki u trafionego. Trafiła go w głowę! Z karabinu! Powinno go zdjąć na dobre! A właśnie wstawał.

Angela nie krzyczała, nie wyjaśniała co i dlaczego. Sama tego nie rozumiała, ale czuła pod skórą, że tamten pan też ma wściekliznę pani z obrazkami. Przed oczami stanął jej obraz ciała Tess po tym, jak Roger i jego koledzy z nią skończyli. Też nie chciała umrzeć za pierwszym razem, musieli się postarać. Angie musiała się postarać, bo jak zaczynało się robotę, trzeba było ją dokończyć. Nie rozmyślała co, jak i dlaczego… od tego bolała głowa, no i nie czas był na myślenie, ale działanie! Żeby ten martwy-niemartwy pan nie zrobił krzywdy rodzicom Jane, albo wujkowi! Przecież wujek tu szedł!
- Wujku nie wchodź tu! Jest niebezpiecznie! - krzyknęła, zmieniając ogień na triplet. Teraz już nie musiała uważać, ani się starać. Musiała zabić. Na śmierć. Patrząc po lufie obrała za cel otwartą głowę, nabrała powietrza i wypuściła je powoli, a gdy oddech się skończył, pociągnęła za spust.

- Angie! - wujek ją wołał i krzyczał. Pewnie nie wiedział gdzie jest w budynku ale domyślał się w którym bo usłyszała odgłos wyłamywanych drzwi. Do kuchni! Wujek musiał wyważyć drzwi do kuchni! Widziała zresztą jak gdzieś tam pojawiło się nieco światła co pasowało do nagle otwartych drzwi przez jakie wlatuje światło które dotąd były zamknięte. Był nie dalej niż kilka - kilkanaście kroków od niej ale przez te ściany tylko go słyszała ale nie widziała póki nie wyszedł by w pobliże drzwi. Tym razem mając czysty strzał zmieniła tryb ognia na triplet. Facet dalej wstawał. Zdołał już przy pomocy futryny wstać na własne nogi mimo, że chwiał się przy tym jakby miał upaść to jednak nie upadał. Oparł się o framugę gdy HK Angie wystrzeliło kolejny raz. Tym razem triplet wojskowych pocisków przeleciał przez pomieszczenia trafiając w ścianę kuchni. Po drodze zahaczył jakby niechcący o czaszkę stojącego człowieka zupełnie jakby jej tam nie było. Ale była. Tym razem potrójna dawka wojskowego ołowiu właściwie zmiotła całą górną część głowy. Trafione ciało zamajtało bezwładnie rękoma przed siebie po czym równie bezwładnie opadło na podłogę nieruchomiejąc na dobre.

Chyba bardziej martwy zły pan nie mógł już być, przynajmniej taką Angela miała nadzieję. No i bez górnej części głowy nie mógł zobaczyć gdzie idzie, bo oczy stracił razem z dużą częścią mózgu, więc nawet jakby wstał to raczej nie powinien już atakować skutecznie.
Dopiero kiedy ciało upadło, blondynka się ocknęła. Przestała gapić się na zwłoki z miną bez wyrazu i przeliczać w głowie pestek. Otrząsnęła się, rozejrzała dookoła, a jej usta wygięły się w ku dołowi jakby zaraz miała się rozpłakać. Ludzie z dziurami w głowach nie powinni chodzić, tak samo jak ludzie pocięci nożami i połamani metalowymi prętami. Więc to były te potwory, o których opowiadał dziadek. Nie mylił się, były straszne…