Zasadzkowanie w biały dzień miało masę minusów. Było jasno i ciężko szło się ukryć, ale jakoś Angie udało się przyczaić w dziurze po oknie i z karabinem dziadunia w gotowości obserwować scenę przy studni. Wujka nie widziała, ale on pewnie też zajął swoje miejsce, gotowy do wsparcia cioci w razie potrzeby.
- Kontakt. Cel w zasięgu - odezwała się cicho przez radyjko, na chwilę odklejając rękę z czarnej lufy - Bezpieczam.

- Zrozumiałem. Spokojnie Angie, Vex chyba nieźle idzie. - powiedział wujek spokojnym choć skupionym głosem. Dało się to wyczuć nawet po samym głosie zniekształconym przez trzaski eteru. Zarówno ci już trzej bo czwarty z bejsbolem właśnie odszedł jak i Vex stali zachowawczo jakiś krok od siebie. Pozwalało to im pewnie swobodnie rozmawiać ale i zachować jakiś minimalny odstęp bezpieczeństwa. W tej chwili działało to dla nastolatki na plus bo ciocia nie zasłaniała swoją sylwetką tych typów. Ale na razie wyglądało to na dość spokojną rozmowę. Dziewczyna z Detroit coś mówiła, tamci coś mówili, było bez wyzwisk i gwałtownych ruchów, nawet tymi pałami i maczetami w łapach raczej trzymali biernie niż machali.

- Nie zrobią cioci krzywdy, tak? Ty też bezpieczysz… biorę tego co gada, ma dużą głowę. Trafię. Nie chcę żeby cioci coś się stało… ty też uważaj, dobrze? - radyjko odezwało się głosem blondynki - masz jeszcze te bombki hałasowe? Jak coś… nie lubię ich.

- Tak, pilnuję jej. Dobrze bierz po opiekę tego co gada. Ja wezmę tego z maczetą. Ale na razie po prostu filujemy dobrze? Może się uda bez strzelania. Flashbang mam jeszcze jeden. - wujek odpowiedział w podobnym tonie jak przed chwilą.

- No dobrze - nastolatka zgodziła się grzecznie, nie wchodząc w dyskusje na temat dlaczego nie wolno trupić niedobrych panów przy pompie. Zamiast tego wzięła wdech i już miała odłożyć radyjko, ale zamiast tego nacisnęła jeszcze raz guziczek do mówienia - Wujku… przepraszam za rano. Że byłam… niegrzeczna i powiedziałam takie smutne rzeczy i cię wygoniłam. Nie gniewaj się proszę, bardzo cię kocham i nie chcę żebyś nigdzie szedł, tylko został. Już zawsze został… jak wrócisz z pracy, bo wiem że musisz iść. Poczekam… zrobię co powiesz. Ty jesteś najważniejszy, nie… nikt inny. No i jesteś Paznokciem i najmądrzejszy… przepraszam - zakończyła z miną zbitego psa, czego wujek nie mógł zobaczyć.

- Jej… - wujek odezwał się po chwili i wydawało się blondynce, że nie wie co odpowiedzieć. Albo zastanawia się. Ale też jakby usłyszała uśmiech w jego głosie mimo, że ze swojego miejsca widziała scenę przy pompie ale nie jego. - Znaczy no już dobrze Agnie. Już dobrze. Nie przejmuj się. Jak tylko między nami się będzie dobrze układać to reszta to głupstwo. Jakoś sobie poradzimy. - powiedział po tej chwili konsternacji i mówił tak ciepło i łagodnie. Z radością. - Chodź, Vex chyba sobie poradziła. - powiedział weselszym tonem ale ze swojego miejsca Angie widziała, że grupka przy pompie topniała i topniała i w końcu tamci gdzieś sobie poszli i została sama Vex przy pompie.

Humor z miejsca się Angeli poprawił. Nie gniewał się! Było okey, sam tak powiedział! A ciocia w tym czasie zrobiła im wodę! Pełna nowej energii i radości porwała karabin i szybko zbiegła po schodach. Mieli zrobić zapasy i jechać dalej. Gdzie konkretnie nie wiedziała, ale od tego był wujek. Pewnie będzie chciał szukać łódki i pojechać na drugi brzeg, o ile znowu coś nie wypadnie. Angie nie chciała żeby już nic wypadało, a tym bardziej nie chciała się rozstawać z wujkiem.

Wujek podszedł do Vex i pompy. Podobnie jak Melody i rodzeństwo którzy dźwigali te wszystkie jeszcze puste wiadra, pojemniki i butelki. Gdy dołączyła do nich nastolatka wszyscy byli już w komplecie.

Motocyklistka uśmiechnęła się do reszty swojej ekipy, ale po chwili z niepokojem zerknęła ponad głowami zebranych kobiet w stronę aut. Pozostawało pytanie czy ze Spikiem jest ok.
- To co, napełniamy szybko i zwijamy się stąd? - Zerknęła na Sama jako, że to on był w tym momencie decyzyjny.

- Tak. Nie ma co ich drażnić dłużej niż trzeba. - najemnik kiwnął głową i dał znać by podstawić pojemniki pod pompę. Melody postawiła wiadro a on sam stanął za rączką pompy i zaczął z irytującym zgrzytem pompować. Przez kilka pierwszych ruchów nic się nie działo. Dopiero potem pojawiła się pulsująca w rytm ruchów pompy struga wody. Grupka kobiet, wyrostków i starszych dzieci podeszła znacznie bliżej ale czekali aż drużyna gości napełni swoje pojemniki. Widać było ciepłe uśmiechy i podziękowania za pozbycie się czwórki problemowych chłopaków. Teraz atmosfera uległa zmianie i wyczuwało się powszechną ulgę jak po wycięciu bolącego zęba.

Vex napełniła swoje pojemniki i podeszła do stojących z brzegu kobiet.
- Wiecie może jak tam sytuacja przy rzece? Myślimy, którędy jechać. - Motocyklistka uśmiechnęła się do gawiedzi.

W tym czasie Angie pomagała Patykowi, Mewie i knu.. i Melody uzupełnić pudełka na dobrą wodę. Karabin przerzuciła na plecy i pompowała pompą, bo chyba siłowo lepiej wyglądała niż oni. Chciała też pomóc, a nie stać jak kołek i czekać na gotowe. Przy okazji rozglądała się po okolicy. Ilu tu mieszkało ludziów! Widziała rodziny i dziadków i babcie i duże dzieci.
- Duże to miasto - mruknęła pod nosem nie przerywając pracy. Poza tłumem filowała też dalej na drogę i piach. Ciocia miała rację, powinni się pospieszyć. Nie wiadomo kogo jeszcze zwabi dobra woda, ale nie musieli go tu spotykać, prawda? Wystarczyło się szybko uwinąć.

Kobieta która wcześniej kłóciła się z Toddem i jego kumplami teraz też wydawała się najbardziej rozmowna. Też najbardziej wylewnie dziękowała młodszej kobiecie która chyba jej zaimponowała jak tak sprytem i bez żadnej przemocy spławiła czwórkę uzbrojonych cwaniaczków.
- Dobrze zrobiłaś kochaniutka, z nimi zawsze są same kłopoty. Banda nierobów! To nie są źli chłopcy ale jak tak dalej pójdzie to nic dobrego z nich nie będzie i pójdą na zmarnowanie. - pokręciła głową łapiąc delikatnie młodszą kobietę w przyjazny uścisk. Inne kobiety i dzieci wyrażały się podobnie ale właśnie ta starsza już kobieta zdawała się wyrażać myśli i uczucia większości grupki.

Co do wiadomości o rzece już tak wesoło i różowo nie było. Wiedza gdzie jest rzeka była dość powszechna u tubylców i najprościej było tam dotrzeć drogą na południe. Dokładnie tą samą jaką w pośpiechu jechali w nocy a obecnie była zalana tak samo jak cała okolica. Samochodem to było z kwadrans lub dwa. Zazwyczaj. Przejechać tamtędy czy się da tego ni wiedział nikt. W nocy wszyscy drżeli i trzęśli się ze strachu czy kolejna fala ich nie zmiecie z powierzchni ziemi a rano przybyli tutaj by zdobyć zapasy wody na drogę. Czy ktoś bowiem postanowił jeszcze zostać czy już wyjechać czystej wody potrzebował. Kobieta o imieniu Sharon jednak bardzo wątpiła czy na południu, w stronę rzeki dałoby się swobodnie przejechać. Im bliżej rzeki raczej zniszczenia powinny być większe a nie mniejsze. Mewa i Rononn odradzali wschodni kierunek. Tam, wcale niedaleko, była Mississippi. Poza swoim słynnym na całe ZSA toksycznym ściekowiskiem była to zwyczajnie ciężka do pokonania przeszkoda wodna. Właściwie bez jakiegoś pływającego sprzętu niezbyt co było liczyć na to, że komuś się ta sztuka uda.

Największe nadzieje miejscowi wiązali z kierunkiem zachodnim i północnym. Na północ wiadomo, przeciwieństwo południa więc tam powinno być i mniej wody i mniej zniszczeń. Ale na północy do Mississippi dobijała White River a na zachodzie Bayonet River. Jak wyglądały obecnie te rzeki tego nikt nie wiedział bo nikt jeszcze nie zdążył tam wyruszyć. Pazur przysłuchiwał się rozmowie i najwyraźniej zastanawiał się co dalej począć. Angie zmieniła go przy pompie i pompowała kolejne pojemniki podstawiane przez pozostałą trójkę z ich paczki. Wtedy gdzieś zza budynku doszedł odgłos silnika. Diel. Ciężki. Tak brzmiało to na ucho dziewczyny z Detroit. Potwierdził to charakterystyczny syk hydraulicznych hamulców. Tak dobrze znany z ciężarówek czy autobusów a bardzo rzadko stosowany w mniejszych maszynach. Miejscowi też podnieśli głowy w stronę budynku przez jaki niedawno przeszli chyba wszyscy łącznie z grupką przybyszy pompujących obecnie wodę. Też wydawali się nie spodziewać kogoś jeszcze.

Nowi goście nie dali na siebie zbyt długo czekać. Wewnątrz budynku dały się zauważyć najpierw skryte w półmroku cienia sylwetki a potem i całe postacie jakie tak samo jak wszyscy dotąd wyszły na zalane wodą powodziową podwórko.

- Piaskowe Psy! - syknęła z przejęciem Melody i nie czekając aż tamci wyjdą na podwórze czmychnęła rozchlapując wodę w przeciwną stronę. Chyba nie tylko ona rozpoznała z kim mają do czynienia bo spora część zebranych ludzi nagle podobnie zaczęła drałować przez wodę na placu oddalając się od pompy. Obcy byli uzbrojeni. Bezczelność i śmiałość widać było w ich ruchach i spojrzeniach. Mieli noże, pałki, maczety, gazrurki. To trzymali w rękach machając tym wesoło i żwawo na lewo i prawo. Ale też w przeciwieństwie do Todda i jego kumpli mieli też klamki i dwururki. Niezbyt to dorównywało siłą czy zasięgiem ognia do karabinków jakie mieli Angie i Sam ale na takie krótkie odległości jakie były na tym placu to się wyrównywało. Zwłaszcza, że szło ich z pół tuzina na sam plac a jeszcze paru zostało przy wejściu na plac jakby chcieli mieć je pod kontrolą. Gromadka nieuzbrojonych kobiet i dzieci próbowała usilnie zejść im z drogi.

- Teraz to nasz teren! Wszyscy wypierdalać! - wrzasnął jeden z tych co weszli na podwórko dla zachęty wykonując łuk trzymaną maczetą. Kobiety, wyrostki i dzieci zdawały się chętnie korzystać z tego “zaproszenia”.

- Angie na górę! Jestem na jedynce! - wujek skorzystał z zamieszania i syknął cicho do nastolatki. Miała okazję zmyć się razem z innymi od pompy. A jedynką nazywał pewnie pierwszy kanał w krótkofalówce. Rodzeństwo popatrzyło niepewnie i z wyraźną obawą tak na Pazura jak i na tych nowych intruzów. Mewa już robiła pierwsze kroki by udać się z innymi z dala od pompy. Rononn chyba jeszcze się wahał czekając na reakcję stopniałej przy pompie grupki.

- Hej wy na co czekacie! Wypierdalać! - ten z maczetą zorientował się widocznie, że nie wszyscy opuszczają plac i tak ważną pompę jak sobie tego zażyczył. Był drobniejszy od rosłego Pazura ale przewaga liczebna widocznie dawała mu poczucie swobody. Widząc jawną agresję pod adresem “pompiarzy” Mewa posłuchała głosu rozsądku i zaczęła drałować przez oporną wodę by skryć się w budynku.

- Spokojnie. Zaraz skończymy i sobie pójdziemy. - wujek Angie wydawał się jako jedna z niewielu widocznych osób zachowywać spokój. Wykonał lekko uspakajający gest otwartymi dłońmi ale gdy je opuścił, położył je na karabinku. Oczy tego z maczetą powędrowały podobnie najpierw na jego twarz, potem dłonie i wreszcie broń jaką prawie już trzymał w dłoniach. Broń widocznie zastopowała go na chwilę. Drugi z bejzbolem i dwururką niedbale wsadzoną w pas spodni trzepnął go w ramię i wskazał na rękaw Sama. Ten na którym miał naszywkę tarczy przeoranej przez trzy szpony. Oznakę Pazurów.

- Już skończyliście. Wypierdalać albo was tu wypierdolimy! - po chwili zwłoki ten z maczetą podniósł wzrok znowu na twarz Pazura. Mówił agresywnie i pewnie a wtórowała mu podobna postawa jego ludzi.

- No a widać macie tu coś fajnego do przepierdolenia. - zarechotał jeden z jego ludzi wskazując na kobiece sylwetki. Pazur cmoknął jakoś mało sympatycznie i dał się słyszeć charakterystyczne kliknięcie zamka odbezpieczanej broni. Tamci przestali się śmiać i zacisnęli szczęki ze złymi spojrzeniami utwkionymi w najemniku

Jessica nie była pewna co ci dwaj na ganku pomyśleli sobie o jej fortelu. Ale widziała jak zareagowali. Chwilę patrzyli na nią krytycznym wzrokiem gdy wysiadała z auta i podnosiła maskę. Uwierzyli? Nie uwierzyli? Ten starszy pokręcił głową i powiedział coś do tego młodszego wracając do wnętrza domu. - Masz papierosa by zabrać stąd tego gruchota! Jak chcesz to ją pchaj ale ma cię tu nie być! - krzyknął ten młodszy. Jakby na potwierdzenie wyjął z kieszeni paczkę i nieśpiesznym ruchem zaczął zapalać papierosa. Nie wyglądało by nagle zaczął żywić jakieś cieplejsze uczucia i chęci pomocy dla nie zapraszanego gościa ale też nie kwapił się by ją poganiać czy odganiać. W głosie i sylwetce wyraźna była jednak doza podejrzliwości i niechęci.

Jessica znała się na naprawach na tyle dobrze, że bez problemu mogła symulować naprawę. Właściwie to nawet zwykłe czyszczenie nieużywanego od lat silnika też było jak najbardziej na miejscu i nie tylko powinno wyglądać sensownie ale naprawdę było sensowne. A rano nie zdołała tego zrobić jak należy. Facet na ganku palił papierosa nie kwapiąc się coś do opuszczenia tego ganku ani by podejść do niej ani by wrócić do domu. Nie była jeszcze pewna co by miał zamiar zrobić jak skończy tego papierosa. Zdziwił się, że wyszła naprawiać auto z karabinem na plecach? Nie zdziwił? Gdzie poszedł ten stary? Czemu te psy nadal szczekają? Nadal nic nie wiedziała!

Wreszcie zaczęło się coś dziać. Choć z początku nie było wiadomo co to jednak jakiś męski głos zaczął krzyczeć coś. Brzmiało dość alarmująco. Psy też zaczęły szczekać inaczej. Jakby je ktoś spuścił ze smyczy. Facet na ganku podszedł do rogu budynku i wyjrzał jakby chciał zobaczyć co się dzieje na podwórku. Wtedy padł strzał. Zaraz potem następne dwa. Broń krótka. Pewnie w psy bo zlało się w skowyt pewnie trafionego zwierzaka. Szybkie strzały z broni krótkiej.

- Obcy! Obcy w zagrodzie! - zaczął krzyczeć ktoś na podwórzu. Facet, jedyny jakiego teraz widziała Jess, ten na rogu budynku rzucił precz papierosa i odwrócił się. Nie była pewna czy do niej czy po prostu chciał wbiec do domu. Dzieliło ich jakieś dwa, trzy tuziny metrów. Dla strzelby już był to zauważalny dystans dla Busha niezbyt. Ale Busha miała na plecach i nim by go zdjęła to tamten mógł dobiec do drzwi, zeskoczyć za róg i zniknąć jej z widoku, nawet wskoczyć przez jakieś okno do środka albo strzelić do niej. Karawan nadawał się przyzwoicie na improwizowaną barykadę z dobrym widokiem na front domu. Ale też samemu było dość trudno przemieścić jeśli strzelanina rozpocznie się na dobre.

Dobra woda przyciągnęła niemiłych ludzi z bronią, jak wodopój przyciągał zwierzęta na pustyni… podobno. Tak dziadek mówił, a on był przecież najmądrzejszy. Co prawda na ich pustyni oprócz piachu, kamieni i morderczego upału nie zdarzały się wodopoje, bo i zwierzątek dużych brak, o dobrej wodzie nie wspominając. No ale dziadek opowiadał i uczył Angie wielu rzeczy. Wbijał do głowy aż zapamiętała, dlatego też chciała jak najszybciej odejść. Nabrać zapasów i się wycofać, przyczaić. Rozpoznać teren i tych co na nim żerują. Wiedzieć ilu ich jest, jaką bronią dysponują, gdzie maja legowiska, a potem. Potem mogli się zasadzkować, ale nie teraz.
- Ostrożuj - rzuciła do wujka i przechodząc obok ścisnęła go za rękę. Na więcej nie mieli czasu. Razem z tłumem wycofała się, idąc tam gdzie poprzednio bezpieczyła teren przed ludźmi z pałami i maczetami. Ci nowi byli gorsi - mieli broń palną i dlatego powinni iść na pierwszy cel. Gdy już wbiegnie na piętro - drogę znała, ale póki gadali - być cicho, ostrożnie się schować. Żeby nie zobaczyli.

Angie nie mogła zająć tego samego miejsca co wcześniej. Bo właśnie z tamtej strony wychodzili i wyszli co nowi. Ale za to udało jej się zająć podobne miejsce po przeciwnej stronie. Teraz pompę miała trochę bardziej po “swojej” stronie niż wówczas. No i widziała sylwetki Rononna, Vex i wujka od strony pleców. A tych nowych w większości od frontu.

Nastolatka miała na tyle doświadczenia w walkach i polowaniach, że szybko ogarnęła całość sceny. Nie było dobrze. Ci miejscowi widocznie się ich bali. Bo ledwo pokazali się i pomachali bronią i matki z dziećmi powszechnie czmychnęły. Jeszcze słyszała chlupot wody jak się oddalają na zewnątrz. Nikt z nich jednak chyba nie miał żadnej pały, maczety ani tym bardziej broni. Nie mogli się równać z tą bandą. Ale gdy zwiali właściwie jedynymi poza tymi z bandy została ta trójka z jaką nastolatka tutaj przyjechała. I na nich teraz skupiła się cała uwaga tych nowych.

Wujek wodził po najbliższych lufą swojego karabinku. Jak miał ustawiony na triplet to jak trafiłby kogokolwiek to byłoby z nim z głowy. Ona zresztą ze swoim karabinkiem miała podobnie. We dwójkę zawyżali więc tutaj średnią siły ognia. Ale Vex miała tylko pistolet to już było bardziej podobne do tego co mieli tamci. No i tamci byli rozproszeni. A wujek mógł strzelać naraz tylko do jednego z nich. Zaś w tym samym czasie ich przewaga liczebna robiła swoje i mogli strzelać do niego z wielu luf. Walka zapowiadała się krwawo. Jakoś przeciwko ilości. Gdyby wybuchła tak jak teraz to marne były szanse, że wujek czy Vex wyjdą bez szwanku. Wujek miał większe szanse bo większość strzelców strzelała w środek sylwetki a on tam miał pancerz. Kule z pistoletów czy śrut ze strzelb raczej chyba nie powinien go przebić a to właśnie widziała u tych na dole. No ale zawsze mógł oberwać gdzie indziej.

Było też ryzyko zwarcia. Dwóch z tamtych stało tak blisko wujka i Vex, że ci prawie ich zasłaniali. Zwłaszcza wujek tutaj nieźle blokował widok. Ci dwaj mieli szansę zaatakować od razy wręcz. Gdyby się im udało dałoby to czas na reakcję reszcie. Nie było więc dobrze. Ciocia Vex próbowała coś wytargować z wodą i czasem. Ale niezbyt jej dobrze poszło. Ci byli na najlepszej drodze by się jednak z tą trójką przy pompie rozprawić. Sięgali po broń. Żaden jej chyba nie zauważył. Jednak z raz jeden z nich chyba prześliznął się po niej wzrokiem. Też jej chyba nie zauważył skupiony na tym co się działo niżej i bliżej niego. Jednak było ich tam na dole tylko, że było ryzyko iż któryś w końcu pechowo spojrzy na nią akurat jak będzie patrzeć na co innego. Ale teraz sytuacja była tak napięta, że każdy strzał mógł się przerodzić w regularna jatkę.

Gdzieś na dole musiała być Mewa. Nastolatka nie widziała jej ale pewnie była gdzieś piętro niżej. Słyszała jak szeptem wołała Rononna pewnie uznając sprawę za niewartą świeczki ani kulki. W jednym z bocznych okien dostrzegła też ciemną czuprynę. W półmroku nie była pewna koloru ale ktoś tam był na piętrze. Chyba kobieta. Chyba Melody choć nie była pewna. Obserwowała na krótki moment co się dzieje na podwórzu i zaraz chowała się z powrotem widocznie nie chcąc być zauważona na dole.

Źli ludzie nie odchodzi ot tak - Angie wiedziała to aż za dobrze. Jasne, mogli sobie iść, ale tylko w jeden sposób. Nogami do przodu. Dlatego blondynka poprawiła radyjko i w ciszy wzięła na cel niemiłego pana stojącego na lewo od wujka. Czekała na znak, rozkaz. Albo pretekst - znała to słowo.
I chciała ich utrupić, bo byli niemili na dla wujka i cioci.

Sytuacja wisiała na ostrzu noża. Dwójka osób przy pompie była wyraźnie mniej liczebna od nowoprzybyłych ale ich stanowczość i wycelowane M 4 kazały zastanowić się Psom czy warto. Czuli się pewnie i sprawiali wrażenie, że chętnie zrobiął użytek ze swoich pał, maczet i spluw. Ten od gadania roześmiał się w końcu słysząc odpowiedź Vex.

- Oj skarbie jak tu zacznie ołów latać to w waszą stronę też. Czyli w stronę twojej zgrabnej dupki również. A wierz mi szkoda by mi jej było i wolałbym ją podziurawić czym innym no ale jak się upieracie robić problemy… - facet jeszcze mówił. Jeszcze nikt nie strzelał. Rozłożył ramiona z pustymi jeszcze dłońmi w minie i geście “no co ja mogę?”. Vex było ciężko przebić się przez jego pewność siebie płynącej z silniejszej pozycji w tych negocjacjach. Musiał wiedzieć, że stoi na pierwszej linii strzału tak samo jak i ona i Sam przy pompie. Na co liczył? Że jednak ich nastraszy na tyle, że podkulą ogony i zabiorą się jak inni? Widziała jak już prawie każdy z nich miał broń na łapie, jak palce gmerały przy bezpiecznikach. Szykowali się na rozróbę. Czy była przesądzona? Czy zdecydują się rozwalić krnąbrną dwójkę jaka postawiła się im okoniem? Czy nie. Czy znajdą jakiś pretekst by wyjść z tego cało. Nie było wiadomo. Wiadomo było, że walka wybuchła.

- Krew na kielich krwi! - gdzieś tam dalej, jakby zza budynkiem może przy samochodach jakie tam zostawili, rozległ się opętańczy wrzask Rogera. Brzmiało jak zawołanie wojenne ogłaszające czas walki.

- Khainici! - krzyknął któryś z Psów ale wszyscy wydawali się kompletnie zaskoczeni tym zewem bojowym. Przez moment ludźmi na placu targnęła niepewność i sprzeczność uczuć pomiędzy dwójką przy pompie jaka prosiła się o kłopoty a kimś na zewnątrz kogo najwidoczniej znali i nie kojarzyli zbyt dobrze. Wujek Angie też chyba był zaskoczony nagłym pojawieniem się Rogera. Ale moment chaosu sprzyjał sianiu ołowiu. Albo komuś puściły w końcu nerwy bo nagle wszyscy zaczęli strzelać do wszystkich.

Vex też dała się zaskoczyć temu zamieszaniu jakie wywołał okrzyk Rogera i odgłosy walki z zewnątrz budynku. Ale tylko na moment. Zaraz zdołała wyszarpać swoją Berettę i odbezpieczyć ją gdy wówczas jeden z Psów wyszarpał swój pistolet o moment wcześniej, strzelił i trafił. Motocyklistka poczuła jak rozpalony ołów trafia ją w udo. Ale miała już broń w ręku!

Sam zareagował zaraz potem widać też nie spodziewał się takiego zamieszania. Wystrzelił ze swojego karabinka do tego wygadanego. Ale pośpiesznie wycelowany triplet przeszedł gdzieś nad nim rozbijając nieszkodliwie tynk gdzieś na ścianie. Sam wygadany który dotąd się szczypał tak jak i najbliższy kolega gmerać przy kaburze pod lufą karabinku teraz klnąć wyszarpał swój pistolet. Zaś kolega okazał się całkiem szybki bo wyrwał rewolwer i strzelił do najemnika. Wujek Zordon jęknął gdy rewolwerowa kula trafiła go w nogę. Wówczas tego rewolwerowca trafił triplet Angie. Trzy pociski przebiły się przez ludzkie ciało na wylot wyszarpując wnętrzności z brzucha aż na plecy. Trafiony Pies upadł w wodę trzymając się za brzuch ale nie miał siły nawet wrzeszczeć. Zajęczał cicho i dogorywał.

Rononn chyba naprawdę był tylko mechanikiem pokładowym bo gdy zaczął latać ołów zaczął co sił w swoich patykowatych nogach biec ciężko przez wodę by skryć się z odkrytego placu wewnątrz budynku. Angie i Vex kątem oka widziały jak ktoś wychylił się z okna na piętrze i strzelił z pistoletu do któregoś z Psów. Chyba Melody. Nią zajęli się ci dwaj ze strzelbami jacy zostali przy północnych oknach budynku. Strzelali szybko i bez celowania ot, zwykła reakcja na ruch i wrogi ogień. Jeden z jakimś pompkowym obrzynem wycelował i nic się nie stało za to on zaczął klnąć uderzając bronią o parapet. Ale drugi z oberżniętą dwururką strzelił. Ołów pomknął w okno rozbijając się chmurą skumulowanych śrucin na suficie piętra. Ale też i zahaczył o Melody. Dziewczyna wrzasnęła rozpaczliwie i upadła na plecy znikając z okna i widoku. Upadając trzymała się za szyję. Jeśli dostała w szyję to szanse na przeżycie miała nikłe. Jeden z Psów zaczął biec w stronę zachodniego skrzydła budynku pewnie by zyskać jego osłonę tak samo jak Rononn tylko gdzie indziej. Pozostali mieli już broń w łapach i byli gotowi do jej użycia.

Jessica zaczęła zgrzytać skrzynią biegów ale dawno nie odpalana, czarna maszyna reagowała złośliwie opornie. Ale jednak z każdą sekundą nabierała prędkości zwiększając coraz bardziej odstęp od strzelca ze strzelbą. Miała o co walczyć nawet dość mułowatą bryką bo widocznie do bicia rekordów prędkości ten karawan nie został skonstruowany. Ale też i strzelb nie projektowania do strzelania na rekordowo dalekie odległości.

10 km/h. Tyle miała na liczniku czarna maszyna gdy tamten gospodarz wystrzelił po raz pierwszy. Chmara śrucin momentalnie ścignęła karawan. Ale to Jess nie dziwiło. Te ołowiowe drobinki w sekundę mogły pokonać i 200 i 300 m. A ta czarna kalabryna ile? Kilka? Przynajmniej teraz gdy się dopiero rozpędzała. Chmara śrucin jednak śmignęła za oknem trafiając w nie wiadomo co ale na pewno nie w nią ani w samochód.

20 km/h. Tyle zauważyła na liczniku rusznikara gdy brała zakręt. Przy takiej prędkości nie było co zwalniać jeszcze bardziej z powodu tego zakrętu. Po lewej stronie* miała już ten lasek jakim chłopaki pewnie przeszli wcześniej by podkraść się pod gospodarstwo. Wtedy też huknął kolejny strzał strzelby ale tym razem śrut rozbił tylną szybę, wbił się po wnętrzu szeroką chmarą, trafiał w oparcie siedzeń, zagłówki, reszki trafiły w deskę rozdzielczą ale też i ramię kierowcy. Na szczęście odległość i szyba wytraciły znacznie pęd śrucinek więc choć szarpnęło jej ramieniem to rana nie była poważna ale wgryziony w ciało śrut piekł jak cholera.

30 km/h. Zdołała odjechać od rogu budynku gdzieś na pół setki metrów, może i więcej. Strzelec przerwał ostrzał i stał na rogu ładując strzelbę. Dobrze więc przyjrzała się wcześniej broni, że była to dwururka na tylko 2 naboje. Ale do walki dołączył nowy strzelec. Nie widziała go w lusterkach za sobą ale musiał być gdzieś na górze bo wiązka śrutu potężnie grzmotnęła w dach maszyny. Na szczęście blachy karawanu zatrzymały wiązkę.

Wtedy też zauważyła za sobą, po prawej sylwetki. Dwie. Jedna dźwigała trzecią. Stały na rogu stodoły. Lester i Simon! I pewnie Ana! Musieli jakoś obiec stodołę dookoła. Pewnie nie chcieli ryzykować biegu przez podwórko pod lufami domowników. Mieliby wówczas wdzięczny cel podobny do blaszanych kogucików w wesołych miasteczkach. Ale teraz dzieliło ich jakieś pół setki metrów, może i setka od rufy odjeżdżającego karawanu. Przed budynek raczej nie wybiegną bo był tam otwarty teren i słabo z osłonami. Wyższa sylwetka, Lester, coś machał w stronę drzew po prawej**. Były o niebo rzadsze niż te po lewej dlatego wcześniej poszli tak a nie inaczej. Ale o niebo bogatsze w zasłony i osłony niż teren przed frontem budynku. Tylko dobiec tam trzeba było przed odkrytą drogę.

Dużo ruchu, hałasu. Gorąca i osiadającej na skórze wilgoci. Huk broni, krzyki, zapach palonego prochu i świeżej krwi wsiąkającej w piach. Źli, agresywni ludzie nie odstąpili, a mogli. Wtedy nikt nie musiałby umierać, ale… świat ludziów tak nie działał. Angie przekonała się o tym już jakiś czas temu, jeszcze na pustyni. Wtedy co prawda nie wujek, a ona prosiła… i tak nie posłuchali. Widziała jak wujek sięgnął po broń, wtedy strzeliła. Ze swojego miejsca na piętrze miała dobry widok. Kolba karabinu uderzyła ramię, a siła odrzutu zatrzęsła całą bronią. Utrzymała ją jednak, nic strasznego. Przyzwyczaiła się.
W głowie słyszała lekcje dziadka: znajdź osłonę, przyczaj się, namierz i wyeliminuj. Przemieść się, znajdź osłonę, przyczaj się… tak też zrobiła. Zapomniała tylko o jednym.
Już nie była sama.

W całej zawierusze, ze swojego bezpiecznego w miarę punktu, blondynka widziała jak knuja łapie się za szyję i pada gdzieś poza widok. Patrzyła jak krew gęste krople krwi jej opiekuna padają w złą wodę, mieszając się z krwią cioci.
“Skorzystaj z zamieszania, nie rób niczego pochopnie. Działaj według planu. Wróg nie zajmuje się tobą, wykorzystaj to” - prawie mogła usłyszeć starczy skrzek przy uchu.
Tak, to było dobre. Mądre jak dziadek. Ale… zawsze było jakieś ale.
Nie mogła pozwolić żeby źli ludzie utrupili wujka, albo ciocię! A było ich tak dużo i mieli broń! Nie było czasu na dokładność jeżeli nie chciało się potem zagrzebywać najbliższych w brudnym piasku… i jeszcze pan z obrazkami! Też tam gdzieś był! Słyszała jego głos! Też walczył!
- Patyk leć do Melody! - krzyknęła gdzieś w głąb budynku, gdzie schował się wysokościowy monter. Sama w tym czasie wzięła na cel tych niedobrych panów po prawej stronie. Tej samej, gdzie padła knuja, tylko dalej. W budynku. Otwarty plac był niedobrym miejscem do walki - mało osłon, do ataku mogło dojść z każdej strony. W budynku wujek i ciocia będą bezpieczniejsi i może… może już więcej ran nikt im nie zrobi.
- Sabaka! - warknęła to co zwykle mówił w takich chwilach dziadek, kiedy tak jak ona teraz, pociągał za spust.
Zmieniła tempo ostrzału celów. Dalej strzelała tripletami ale teraz pociągała cyngiel raz za razem. Do kilku ruchomych celów, do celów ostrzeliwujących wujka i ciocię, i odstrzeliwujących się bo jeden ją widać namierzył i otworzył ogień właśnie do niej. Jednym słowem “dynamiczne strzelanie” jak to mawiał dziadek.

Za cel wzięła faceta który biegł ciężko przez zalany plac rozchlapując wodę. Biegł po jej i wujkowej lewej. Unosił już broń by strzelić do wujka albo cioci. Wtedy właśnie ona trafiła go prosto w pierś i facet zgiął się jak przy kopnięciu w żołądek, zwinął i upadł we wciąż wzburzoną wodę jaką biegł. Zaraz wzięła na muszkę kolejny cel. Ten po prawej który strzelał do cioci. Strzelał z jakiegoś małego pistoletu i trafił sądząc po tym jak zareagowała motocyklistka to trafił w ramię. Ale rana z takiego małego pistoletu nie powinna być poważna. Co innego triplet pocisków natowskiego kalibru 5.56. Ten przebił się przez ubranie, żebra, mostek i płuca strzelca i wyrzucił go do tyłu. Siła uderzenia była tak duża, że obróciła nim zanim ciało upadło we wzburzona wodę. Wtedy też oberwała i nastolatka. Jeden z Psów na placu wziął ją za celownik i słyszała wizg ołowiu jako wlatuje przez dziurawe okno i rozbija się wysoko o ścianę za nią. Drugi pocisk był celniejszy i ugodził strzelającą blondynkę tuż pod obojczykiem. Ale na szczęście miała kevlar. Zapiekło trochę ale pocisk musiał być jakiś małokalibrowy z broni krótkiej więc nie miał szans w pokonaniu takiej bariery. Jego więc wzięła za kolejny cel. Strzelili prawie w tym samym momencie. Pocisk tamtego znów śmignął po framudze okna ale odpowiedź blondynki była bardziej niż celna. Triplet wojskowych pocisków przebił trzewia mężczyzny i ten jęcząc upadł w powodziową wodę.

Zaledwie kilka sekund intensywnego ognia opróżniło pewnie mag do połowy. Ale i na placu zrobiło się znacznie luźniej. Właściwie to poza wujkiem i ciocią reszta była pochowana już za oknami i ścianami budynku. Dwóch po przeciwnej stronie budynku i po jednym po każdym ze skrzydeł.

Dziadkowa kamizelka znowu ją wybroniła przed raną. Była dobra i przydatna. Gdyby nie ona blondynka zarobiłaby kulkę prosto w pierś, a nie siniora jak teraz. Czuła ból zbitego miejsca i to jak puchnie, podchodząc pewnie krwią i siniakując powoli. Jeszcze miała pestki, da radę.
- Cofujcie! - nie bawiła się w komunikację radyjkiem, po prostu krzycząc do Wujka i cioci. Maltretowała spust, nie myślała co dzieje się przy brykach, tam gdzie Roger. Nie słyszała już jego krzyków… ale miała nadzieję. Że da radę, że przeżyją wszyscy. Nawet knuja. Może i jej nie lubiła, ale szkoda tak…

Wzięła na celownik najbliższego Psa. Był częściowo skryty w oknie. “Cel na popiersie” jak to mawiał dziadek. Strzelał szybko do biegnącego wujka i cioci. Angie strzeliła do niego. Triplet wojskowych pocisków przebił mu nogę łamiąc złączenie uda z biodrem. Facet wrzeszcząc upadł w tył na plecy i zniknął nastolatce z oczu. Sekundę potem przeniosła lufę HK 416 na kolejny cel podobnej wielkości ale po przeciwnej stronie zalanego placu. Wujek i ciocia zdołali przebiec już z połowę drogi do zbawczego budynku jaki mógłby dać im osłonę. Ten w oknie miał strzelbę i chyba mu się zacięła bo potrząsał bronią jakby chciał ją odblokować. Wówczas trafiła go w pierś. Złapał się kurczowo za nią i upadł w przód zawisając na parapecie wyjąc żałośnie. Ciocia już przeskakiwała przez parapet, wujek widocznie też się przymierzał gdy wujkiem nieco zachwiało. Widziała dymek i wyrwę w mundurze na plecach jakie powstało w momencie trafienia. Ale widać też uratowała go kamizelka bo biegł dalej. Zaraz jednak rzuciło mu ramieniem gdy widocznie oberwał. Ale już prawie dobiegł do parapetu a ciocia wskoczyła do środka przez rozwalone okno. Wówczas Angie trafiła kolejny cel. Ten który strzelał do Melody. Teraz posłał wiązkę kolejnego śrutu w stronę już tylko widocznego wujka. Woda wzbiła się od uderzenia chmary śrucin gdy poszła tuż przy wujku ale chyba nie w niego. Triplet kalibru 5.56 trafił go gdzieś wysoko w pod obojczyk i cisnął na plecy w głąb pomieszczenia. Ten ze dwa okna dalej osunął się z parapetu zostawiając na nim kurczowo zaciśniętą dłoń. Został już tylko jeden, ten po lewej stronie budynku. Ale ten chyba zorientował się, że w ciągu kilku sekund został tutaj sam bo zniknął z widoku pewnie biorąc nogi za pas.

Złe ludzie zostały unieszkodliwione, przynajmniej te widoczne w budynku dookoła studni. Umarły, albo właśnie umierały, puszczając krew na ziemię i w wodę. Jeżeli ten Khain Rogera to widział, musiał być zadowolony. Blondynka zerknęła na magazynek karabinu i skrzywiła się. Poszło dużo pestek, ale się udało. Jeżeli niczego nie pomieszała to siedem trupów po trzy naboje każdy, co dawało dwadzieścia jeden. Magazynek mieścił trzydzieści… trzeba przeładować, ale to zaraz. Rozejrzała się po raz ostatni po okolicy. W parę oddechów plac i Ruiny zrobiły się ciche i już nie było ryzyka, że ktoś zatrupi wujka albo ciocię. Z ulgą patrzyła jak postawny blondyn łazikuje na dole, dostał ale chyba nic groźnego. Nie jak u knui, która gdzieś tam leżała i robiła czerwony bałagan pod sobą. Ciocia też wyglądała żywo, Angie mogła więc odetchnąć.

- Siedmiu zdjętych, został jeden. Ostatni kontakt na dziesiątej. Chyba się przestraszył i ucieka. Jak ucieknie to wróci z kolegami. Idę po niego - powiedziała przez radyjko, wstając zza osłony i wieszając karabin na ramieniu. - Bardzo boli? Nie umrzesz, tak? Wyzdrowiejesz… ciocia też… knuja! Knuja dostała! W szyję! Może jeszcze żyje! Zobacz proszę, jest głupia i gruba i brzydka i kłamie… ale nie chcę żeby umarła. Zjadło mi prawie całego maga. Poproś ciocię… no żeby przeszukała trupy. Może mają 5.56… a jak nie mają, to i tak przyda się nam co mają. Pojemniki na dobrą wodę. Leki. Jedzenie. Broń! I tej pani z dziećmi też jakąś zostawmy. Jakby znowu ktoś jej i jej młodym ktoś nie chciał dać wody… i zrobili ci rany - głos jej się załamał, gdy ruszyła biegiem po piętrze - To przeze mnie. Mogłam ich… bardziej trupić. Lepiej… szybciej. Przepraszam wujku. Znajdę ostatniego i zobaczę co u Rogera. A potem tez poszukam rzeczy. Niedobrym ludziom już niepotrzebne, a co tak się będą marnować - skończyła nerwowe gadanie, przeskakując nad kupką gruzu. Aby uciec cel potrzebował biec przez spowalniającą wodę. Pamięta gdzie ostatnio stał. Na piętrze nie było złej wody, nic nie spowalniało ruchu, a przez okna powinna go dostrzec - lepszy i dalszy zasięg do strzału.