Wyglądało na to, że mieli problem i to duży. Izzy nie wiedziała jak inaczej nazwać jedną zainfekowaną z w pełni rozwiniętym wirusem i drugiego osobnika z podejrzeniem zakażenia… a do wszystkich diabłów jeszcze ta przeklęta bagienna atmosfera gnijącej wody przez którą lekarka już miała ochotę się drapać, a to był dopiero początek.
Na szczęście Maggie została jeszcze w vanie i nie musiała patrzeć na to, co zaraz miało się stać.
- Dzień dobry. Zordon - przy wypowiedzianym lodowatym tonem powitaniu głowa O’Neal obróciła się na najemnika. Siedział na krześle, zniknęła przewaga wzrostu więc mogła patrzeć na niego z góry z czego też w pełni korzystała - Wyspałeś się?

Blondynka za to wydawała się w tym momencie równie szczęśliwa, jakby ktoś jej właśnie zabrał złą książkę z literkami sprzed nosa i zamiast tego postawił miskę pełną placków z jabłkami i jeszcze cukrem na dodatek.
- Wujku! - pisnęła ledwo go zobaczyła i rzuciła się do przodu, w locie rozkładając ramiona żeby móc go objąć i osłonić przed złymi ludziami, zagniewanymi paniami doktur i jeszcze wściekniętymi mamami małych ludzi. - Jesteś cały? Na pewno? Przepraszam że tak długo, ale do baru przybiegła inna wścieknięta pani i musiałam ją utrupić zanim nie zrobiła czegoś niemiłego - nawijała szybko, tuląc blondyna i jakoś całkowicie przypadkiem nie wspomniała, o panu z obrazkami - Gdzie Jane? A Jack i James? Byli tu, widzieli co sie działo? Czy… na pewno nic ci nie jest? Chcesz dobrej wody? Albo cukierka? Albo sernika? A...albo… - zacięła się, mrugając szybko i bujając wujkiem i sobą przy okazji. Zył, był tutaj i chyba naprawdę nic go nie skrzywdziło gdy jej nie było. To dobrze… nie chciała żeby coś mu się stało. Przecież był jej wujkiem Paznokciem!

Vex poczuła ulgę widząc, że Samowi nic się nie stało. Szybko jednak to uczucie zastąpiły żal i gniew po tym jak ją zostawili. Słabo przespana noc w pustym pokoju i śniadanie z kotami powróciły i uderzyły ją jak obuch. Szybko odwróciła wzrok w stronę okna.
- To co z nimi robimy? - W jej głosie pojawiła się gorycz. Widząc blondyna czuła, ze gdzieś tam już zapadła decyzja, ale nie było to ani miejsce ani czas na wyrzuty.

- Jeszcze jedna? - wujek zdziwił się trochę słysząc wieści swojej podopiecznej o porannych wydarzeniach z lokalu Gammana. Objął ją opiekuńczym gestem i nieco przekręcił się na krześle by mogła usiąść mu na kolanie. - Chłopców tutaj nie było. Pewnie zostali u siebie. Sernikiem zajmiemy się może gdy wrócimy do Gammana. Ale pomysł bardzo dobry. - wujek poklepał pokrzepiającym gestem Angie po plecach. - Dobrze, że tobie też nic się nie stało Angie. - skinął ciemno blond i krótko ostrzyżoną głową.
- No ale teraz… - wstał górując wzrostem nad każdym poza Robertem. Obydwaj byli podobnego wzrostu i postury. Pan O’Neal nie odzywał się jak dotąd ale podszedł na środek pokoju gdzieś tak w połowie drogi do przywiązanego do krzesła pana Brandona, szarpiącej się przy łóżku pani Brandon i całą resztą gości.

- Chyba ma to samo co ten z piwnicy. - odezwał się myśliwy wpatrując się w szarpiącą się kobietę.

- Nic jej nie jest! Trochę się zabawialiśmy przed zaśnięciem to widocznie nie był czysty towar jaki miał być no i Kate trochę trykło mocniej. Ale wyjdzie z tego, na pewno z tego wyjdzie. A w ogóle to mnie rozwiążcie! Do cholery, jesteście w naszym domu co się tak szarogęsicie! - pan Brandon znowu włączył się do dyskusji też zaczynając się szarpać z własnymi więzami ze zdenerwowania.

- Uspokój się. - wujek wycelował palec w szarpiącego się na krześle gospodarza. Podziałało chociaż na chwilę choć związany mężczyzna wcale nie wyglądał na szczęśliwego. Szarpała nim cała gama negatywnych emocji od strachu, przez niepewność a na złości skończywszy. I było to widać na twarzy. - Przykro mi, że nie dałem rady wrócić na noc do lokalu. Ale zatrzymały mnie… więzy rodzinne. Póki jest okazja. - najemnik spojrzał na stojącą przy oknie motocyklistkę i stojącą przy drzwiach lekarkę. Gdy się zawahał na chwilę spojrzenie utkwiło mu w nastoletniej blondynce. - Ale teraz musimy coś zrobić z tym. Izzy? - najemnik wrócił do tematu obecnej scenerii i wskazał na szarpiącą się małżonkę i przywiązanego do krzesła męża. - Widziałem ją wieczorem jak przyszła po Jane. Wyglądała jeszcze w porządku. No a dziś rano… - wymownym gestem wskazał na szarpiącą się kobietę.

- Jak jest wścieknięta… nie wiem. Zwiążmy ją i zobaczymy co dalej? Jak wrócimy z dziwnego bryka co jest nad wodą i ma komputra i światełka co świecą? - Angela łypała to na panią mamę na łóżku, to na pana tatę na krześle. Nie odstępowała też wujka ani o krok, klejąc się do jego boku i tylko dziwnym zrządzeniem losu w drugim wolnym ręku ściskała Misia.

- Pieprzysz Zordon. Nie jest ci przykro, więc daruj sobie te wyświechtane frazesy zanim tu zwymiotuję. - lekarka ciągle gapiła się na Pazura, cedząc ozięble słowo po słowie - Nie wiem co gorsze. Udajesz debila… nie obrażając osób dotkniętych schorzeniem debilizmu. Godzina w obie strony wolnym tempem. Gdy twoja córka poszła spać. Albo gdy się myła. Sam mówiłeś że badania są ważne i wiesz dlaczego. Karabin masz chyba nie od parady albo dla ozdoby, co? I co “Izzy”? Tekst ci się skończył i liczysz na mój? A może pomysły? Kogokolwiek prócz mnie, do diabła! Z założenia nie niańczę ludzi po dwudziestym roku życia! - warknęła i zacisnęła ze złości ręce w pięści, krzyżując je na piersi. Zrobiła pięć kroków stając bezpośrednio przed najemnikiem - Jedyną pozytywną rzeczą jaką odwaliłeś było zostanie tu z dzieciakiem. Dobrze zrobiłeś, ale do cholery powinieneś na chwilę wrócić. Martwiliśmy się o was z Robem, gnojku. - dźgnęła go palcem w napierśnik co było raczej symboliczne. - Zwłaszcza tobie powinno zależeć na potwierdzeniu wyniku. Albo zostawić radio, cokolwiek. Jak mam jechać w dorzecze, skoro nie wiem czy mogę ci ufać na tyle że dotrzymasz słowa?

- Myślę, że wiem lepiej czy jest mi z jakiegoś powodu przykro czy nie. - odpowiedział najemnik patrząc na palec który przed chwilą dźgnął go w pierś. Potem podniósł głowę do góry i spojrzał na stojącą nad nim lekarkę. - A myślałem o tych ponownych badaniach wczoraj. Całkiem sporo. Miałem nad czym. Ale wyszło mi, to, że właściwie sama powiedz. Co możesz poradzić na to jeśli ktoś to już ma? Tu i teraz. - wujek Angie odpowiedział poważnym i spokojnym głosem wskazując przy “tym” na wierzgającą przy łóżku gospodyni. - Bo mi wyszło, że bez tego czegoś co być może znajdziemy w tym czymś co być może nadal jest nad rzeką to niewiele. Więc jak ktoś to ma to ma a nie to nie. - stojący Pazur rozłożył lekko ramiona by przedstawić wedle jakiej filozofii wczoraj podjął taką a nie inną decyzję.

- A ty mi powiedz ile osób byś zabił, gdybyś rano obudził się taki jak ona? - lekarka z premedytacją nie odpowiedziała, przechodząc do swojego pytania - Kto byłby pierwszy? Angie? Albo te dzieci w domu których nocowaliście? Ilu byś zagryzł i rozerwał zanim twoja podopieczna musiałaby cię zlikwidować? O ile dałaby radę strzelić ci w ten durny baniak w co wątpię. Lub dałbyś jej na odchodne kolejną traumę - prychnęła jak rozjuszony kot - Godzina. W te i wewte. Chyba was tam w jednostce uczyli gospodarowania czasem.

- A… ale - blondynka patrzyła mało rozumnym wzrokiem na panią doktur i wujka. Chyba jednak była na nich zła. Nastolatka chciała coś powiedzieć, a potem przypomniało jej się, że nie umie mówić słowami bez karabinu i pewnie jakby zaczęła to by jeszcze bardziej zepsuła. Wycofała się więc tam gdzie pan z blizną i z zagubioną miną złapała go ostrożnie za rękę.

- Nie wiem. - przyznał Pazur nie podnosząc głosu i zerkając w zamyśleniu na stojącą teraz w kącie podopieczną. - Ale nikt tego nie wiedział wczoraj, nawet ty. - spojrzał znowu na lekarkę. - Jak z rzutem monetą, nie wiadomo co wypadnie. Pierwsze badanie pokazało, że nic nam nie jest. A czuliśmy się z Angie wieczorem w porządku. I nie odwracaj kota ogonem. Jakby ktoś z nas to miał od wczoraj jedynie co by się zmieniło to kto by nam sprzedał kulkę. Nikt na to nie może nic poradzić. Ty też nie. Dlatego nie chciałem cię teraz wzywać do tego przypadku. - wskazał na wierzgającą bez chwili wytchnienia kobietę. Robert zaś wstał i objął wolną dłonią przestraszoną blondynkę. - Udało nam się na tyle, że obudziliśmy się jako my. Każdy z nas. Jest nowy dzień. I nowe rzeczy do zrobienia. Pytanie na tą chwilę czy dasz radę coś zrobić z panią Brandon czego my byśmy nie dali rady. - Pazur popatrzył na rozzłoszczoną lekarkę i wskazał znowu głową na szarpiącą się kobietę.

- Chyba rozmawiam z opóźnionym w rozwoju… dziwne, wczoraj jeszcze byłeś w pełni władz umysłowych, a dziś nie domagasz i to wyraźnie - O’Neal nie wyglądała ani na uspokojoną, ani skora do odpuszczenia - Wczoraj dziwnym trafem wiedziałeś po co miało być dodatkowe badanie przed snem. Chcesz to ci przypomnę. Choroba rozwija się szybko. Po południu nie wiedziałam czy coś nam jest. Wieczorem nie byłoby już wątpliwości. Na siłę szukasz rozgrzeszenia, ale go nie ma. Nie w tym przypadku - pokręciła głową aż zafurkotały pojedyncze pasma włosów - Ja odwracam kota ogonem, tak? To spytaj się tej kobiety jak się czuła wieczorem, no dalej śmiało! - podniosła głos, celując palcem na łóżko - Przed chwilą sam gadałeś że wyglądała w porządku, a tu proszę! Może rzeczywiście nic jej nie jest i to tylko bad trip po psychotropach, chcesz sprawdzić? - spytała ironicznie wydymając wargi - Zresztą skoro gówno cię obchodzi moje zdanie i prośby… śmiało. Zastrzel ją, nie potrzebujesz niczyjego rozgrzeszenia. Wszak sam wiesz najlepiej.

- Skoro tak masz na to wszystko wywalone a zwłaszcza na mnie to po co przyjechałaś? A jak już przyjechałaś to co zamierzasz z tym zrobić? - Pazur uniósł nieco brwi i położył dłonie na swoich biodrach.

- Przyjechałam bo Angie poprosiła - warknęła lodowato lekarka, przybierając lustrzaną pozę z tym że jej brwi zmarszczyły się gniewnie pośrodku czoła - Wpadła zapłakana do baru mówiąc że coś ci mogło się stać i zostałeś tu z zainfekowaną. I nie schlebiaj sobie, bo do kurwy nędzy z was wszystkich na razie tylko ja nie mam wywalone na epidemię. Ale nie jestem Chrystusem żeby dźwigać ten krzyż za was wszystkich. A potem jeszcze obrywać fochami związanych kurew-nosicielek. Bo za te wesołe strzelanie do klientów i porwanie biednej, niewinnej i niesłusznie zatrzymanej biedaczki mnie się oberwało. Ja wsłuchiwałam tych pieprzonych inwektyw i impertynencji. Tak samo jak ja wczoraj kroiłam tego trupa z piwnicy i babrałam mu się w bebechach. Ja z mężem ćwiartowaliśmy jego ciało i upychaliśmy do beczek. Ja wyłożyłam gamble za zastaw i pod wynajem mikroskopu i to ja spędziłam czas do późnego wieczora aby spróbować dowiedzieć się co jest grane z wirusem na poziomie komórkowym. Spytaj lepiej co wy zamierzacie zrobić?! - rozłożyła ręce - Bo jak widać ja się do niczego nie nadaje i tylko przelewam się z lokalu do lokalu, do tego śmiem mieć cokolwiek sprzecznego z utartym kanonem do powiedzenia. I to mówię. Co z tym zrobisz to już twoja sprawa.

- Aha. Czyli widzę, nie załatwimy tego od ręki. - Pazur pokiwał głową i na chwilę spojrzał gdzieś w sufit przygryzając do tego wargę z zastanowieniem wypisanym na twarzy. W końcu znowu pokiwał głową i odezwał się. - Co ja z tym zrobię? A już ci mówię. - odpowiedział znowu zniżając głowę by spojrzeć na wkurzoną lekarkę. - Zamierzam zabrać się vanem Rogera do tego czegoś co znalazł nad rzeką. Spróbować to odszukać i zabezpieczyć. Mając nadzieję, że jest tam coś co pomoże zatrzymać tą zarazę. Chociaż częściowo. Na przykład na takich jak pani Brandon. Sam się na tym nie znam dlatego potrzebuję jakiegoś lekarza albo kogoś o podobnych możliwościach o ile to coś co być może tam jest nie jest w formie do natychmiastowego użytku. Dotąd myślałem o tobie. Bo się idealnie nadajesz do tej roli. Jeśli jednak nam nie pomożesz spróbuję zorganizować kogoś na miejscu. Jeśli się nie uda pojedziemy tam bez tego i może miejscowi coś czy kogoś zorganizują jak wrócimy. Potem mam plan jechać dalej do Teksasu prawdopodobnie przeprawiając się przez rzekę. To właśnie zamierzam robić w tym nadchodzącym dniu. - Pazur odpowiedział powolnym ale dobitnym tonem mówiąc krok po kroku jak uwidział sobie plan na najbliższe kilkanaście dziennych godzin.
- Co zaś do ciebie Izzy przykro mi z powodu wczorajszego wieczoru. Chcesz to wierz nie to nie. Radia wam nie mogliśmy zostawić i raczej nie liczcie na to. Ale możemy się rozejrzeć za jakimś tutaj na miejscu. Dostrzegam wysiłek jaki włożyłaś z Robertem by zrobić coś w sprawie tej zarazy. Nie jestem ślepy. Ale nie stoję tutaj przed tobą by wysłuchiwać twoich żalów jasne? Mamy szansę. Wszyscy jak tutaj stoimy. Zrobić coś z tą zarazą. Sami nie sądzę byśmy dali radę tak samo jak wczoraj wieczorem. Naszą szansą jest to coś co ma być przy rzece. Jeśli nie damy rady, jeśli zrezygnujemy, jeśli się na siebie sfochamy, jeśli damy się zawładnąć naszym lękom i złości wtedy to wszystko co zrobiliśmy wczoraj czy do tej pory pójdzie na marne. Te mikroskopy, szukanie ich, zastawy, badania wszystko pójdzie do kosza. No chyba, że weźmiemy się w garść i spróbujemy coś zrobić. Możemy zacząć od pani Brandon. Zbadasz ją jak już tu jesteś czy od razu mamy się rozstać tu i teraz? - wujek nastolatki nadal mówił cierpkim i dobitnym tonem chociaż udawało mu się to robić bez podnoszenia głosu. Na koniec po raz kolejny wskazał na szarpiącą się przy łóżku kobietę.

- Jest ktoś kto może jechać zamiast mnie. - Izzy prychnęła i wzruszyła ramionami, robiąc zapraszający ruch tam gdzie zaparkowany van - Idź pogadać z kumplem od Khaina, bo to jego doktorek. Życzę powodzenia w szukaniu naiwnego idioty który się nabierze na ten górnolotny badziew. Może na odprawach działa, ale to nie wojsko Zordon. Tu ludzie mogę mieć w dupie wasze rozkazy, hierarchię i resztę szpejowego podejścia do życia. I gwarantuję się, że nikt nie będzie tak głupi żeby babrać się w tym za poklepanie po plecach i rzucone “świetnie sobie radzisz”. Wiesz gdzie możesz sobie wsadzić te gadki motywacyjne, nie? Dać ci miotłę żebyś jeszcze głębiej dopchał? - zrobiła jeszcze jeden krok, praktycznie wchodząc na Pazura i ciskając gromy tam gdzie jego gęba. Ściszy też głos do nieprzyjemnego warkotu - Myślałam że mogę ci zaufać, a jak mam to robić, kiedy odwalasz takie numery? Skąd mam wiedzieć, że nie zostawisz mnie kiedy zrobi się paskudnie bo nagle uznasz że tak ci wygodnie? Bo jak widać gadać można dużo, a wychodzi jak na załączonym obrazku. I ja. Mam jechać. Z tobą. W centrum skażonej strefy. Kiedy nie mam gwarancji że nie dostanę kulki, albo nie potrącisz mi nogi i nie zostawisz za plecami jako żeru i przynęty dla pogoni. Tarczy z mięsa. Nie znam cię - wysyczała, prostując się i unosząc brodę - Ale lubię dokańczać zaczęte projekty. Dlatego pojadę. Razem z Robem, a ty lub Angie zostaniecie tutaj. Z Maggie. Jako ochrona i mam gdzieś które z was. Kwadrans temu do Lou wbiegła zarażona. Nie wiemy ilu ich jest, a nie zostawię jej pod opieką kogoś kto nie umie walczyć. Jedno z was chroni moje dziecko, drugie chroni mnie i drugie dziecko - położyła dłoń na brzuchu - Wtedy pojadę. Jak nie, cóż. Powodzenia w wyprawie, a potem przeprawie na drugi brzeg i drodze do Teksasu… a badać jej nie muszę - kiwnęła głową do tyłu, gdzie szarpiąca więzy kobieta - Wiem co zobaczę i wiem co dzieje się w jej ciele. Nie muszę jej oglądać. Chyba że chcesz opinii prawdziwego fachowca, wtedy poślij po kogoś stąd. Gdzie tu macie lekarza? - odwróciła się i spytała mężczyzny przywiązanego do krzesła.

Pazur zmrużył oczy gdy kobieta syczała mu z bliska w twarz i widać było jak zacisnął mocniej szczęki. Wciąż wyglądał na spiętego gdy ta mówiła dalej i tylko diagnozą względem gospodyni jakoś nie wydawał się zaskoczony.
- No fajnie. Ale ja proponuję inny kompromis. Ty i ja jedziemy z Rogerem. A Robert i Angie zostają tutaj. Inaczej jakoś słabo mi się widzi, że my mamy się rozdzielać a wy nie. A tak jedziemy na tym samym wózku. I ja też nie robię tego dla tych szpanerskich czy nawiedzonych gadek. Robię to bo uważam, że trzeba to zrobić. - Pazur spojrzał na lekarkę dalej stojąc w rozkroku z rękami na biodrach. - Albo się w ogóle nie rozdzielajmy i jedźmy tam wszyscy. Jeśli syf i tam i tu jest taki sam to żadna różnica i niebezpieczeństwo jest takie same i tam i tutaj. A lepiej mieć wszystkich razem i wszystko co potrzeba na miejscu na wypadek gdyby zaczęło się sypać na serio. - wujek Angie przestawił kolejną alternatywę patrząc po kolei po zebranych twarzach.

- Nie będę ciągnąć córki tam gdzie jedziemy. Nie ma takiej możliwości. Ona nie jest jak Angie - O’Neal zmieniła pozycję, zakładając ręce na piersi. Brew jej drgała ze złości, tak samo jak kącik ust - Ma osiem lat i nie umie walczyć. Ani biegać. Zostaje tutaj. Koniec. A Robert jedzie ze mną. Muszę mieć kogoś swojego, kto będzie mi patrzył na plecy gdy będę grzebać w tym syfie, komputerze, czymkolwiek - machnęła zrityowana ręką, jakby odganiała komara - Zabierz ze sobą Vex jak nie chcesz się rozdzielać ze swoimi. Zostanie jedna osoba od nas i jedna od ciebie. Pojedzie jedna od nas i jedna od ciebie. Nie masz czasu żeby wybrzydzać i marudzić. Czujesz to? - pociągnęła nosem - Woda zaczyna gnić. Jutro będzie tu plaga komarów. Jak jesteś taki mądry wiesz co to oznacza, zresztą to też tłumaczyłam.

- Wujku… ja… mogę zostać - Angie wyglądała jak sto nieszczęść pozbawionych cukierków i zmuszonych do robienia czegoś równie okropnego jak nauka pisania, albo chodzenie w golfie. Co to golf wiedziała… taki okropny z wełny co strasznie gryzła i nie szło w niej wytrzymać. Przestępowała nerwowo z nogi na nogę, a szczęka drgała jej niekontrolowanie jakby zaraz miała się rozpłakać. Nie lubiła jak wujek kłótniował i nie chciała żeby robił to z panią doktur, która też była fajna i miła, ale miała złościa… i to przez nią. Przecież ona chciała zostać na noc u małych ludziów.
- Jak pan Rob będzie cię bezpieczył… to ja zostanę. Z dzieciami… i-i futerkami… przepraszam. To moja wina - zamrugała szybko bo coś mokrego wpadło jej do oka - Ja chciałam zostać po kolacji poza barem, bo… byliśmy w stodole i bawiliśmy się w bezpieczenie i strzelliśm-my i… prosze, pani już nie krzyczy i nie złościuje na wujka, tylko na mnie. To przeze mnie. Ja… przepraszam. Oddam pani sernik… i cukierki, tylko niech już pani… nie krzyczy na wujka, on… nie zrobił nic złego i… to naprawdę moja wina - wbiła wzrok w ziemię, mocniej zaciskając palce na dłoni pana z blizną.

- Oj, Angie. - wujek westchnął i wyciągnął rękę w stronę podopiecznej by ją przytulić do siebie. - Nie twoja wina Angie. - powiedział gdzieś do jej włosów. - To ja jestem dorosły i ja za ciebie odpowiadam. Ja podjąłem decyzję, że zostajemy u Westów na noc. I to dlatego Izzy tak się wścieka na mnie a nie na ciebie. Nie jesteś niczemu winna w tej sprawie. - wujek nagle złagodniał i pogłaskał blond włosy w opiekuńczym geście. Zerknął ponad głową nastolatki na lekarkę. - Jakbyś liczyła się, że masz ostatnią godzinę na tym świecie. Z kim chciałabyś ją spędzić? - zapytał spokojnie tuląc blondynkę do siebie. Znowu z bliska dysproporcja rozmiarów między tą dwójką blondynów wydawała się ewidentnie widoczna. Sylwetkę nastolatki dało się spokojnie wrysować w sylwetkę postawnego mężczyzny który ją obejmował. - Miałbym telefon albo radio albo kogoś posłać to dałbym chociaż znak. Ale nie miałem. A po wszystkim po prostu usnąłem. - dodał po chwili.

Przez twarz lekarki przeszedł skurcz. Przymknęła powieki i nabrała powoli powietrza, a potem równie powoli je wypuściła.
- To zagrywka poniżej pasa - mruknęła kąśliwie do najemnika, ale zaraz przeniosła spojrzenie na nastolatkę. - Aniołku nic się nie stało, słyszysz co twój wujek mówi. To nie twoja wina, bardzo się cieszę że udał się wam wieczór i dobrze się bawiliście. Nie złoszczę się na ciebie… a sernik zjemy razem, dobrze? - uśmiechnęła się łagodnie, w myślach dusząc Pazura własnymi rękami. - Pamiętasz co ci wczoraj mówiłam w pokoju u nas? Dorośli czasem się kłócą, ale to nie znaczy że się nie lubią. Po prostu głośno mówią co myślą i tyle. Nie jestem zła… tylko zawiedziona jedną niezałatwioną sprawą, bo miałam nadzieję ją załatwić już wczoraj. Ale skończyło się dobrze, więc nie ma się czym martwić. - znowu westchnęła powoli, kręcąc bardzo powoli głową - Jej już nic nie pomoże. - wskazała na łóżko - Wirus upośledza układ współczulny, blokuje odczuwanie bólu. Dzięki temu chodzą nawet bez części głowy, albo z przestrzelonym kolanem. Choroba niszczy tkanki. Płuca, mózg, nerki, wątrobę, serce. Ona już nie żyje, jej organizm przeszedł w fazę niewydolności organowej, ale przez blokadę bólu ciało tego nie odczuwa. W normalnej sytuacji mielibyśmy podręcznikowy przykład agonii. Nawet jeżeli znajdziemy antidotum… jej już nie pomoże, przykro mi. Nie znam niczego, co cofnie zniszczenia tej skali i rodzaju. Potrzebowałaby przeszczepu po kolei wszystkich narządów wewnętrznych. Usuniemy wirusa umrze z bólu, a przed śmiercią będzie wyła jak zwierzę… i błagała o morfinę. Albo o dobicie. O ile w ogóle będzie w stanie mówić.

Angela za to stała pod wujkowym ramieniem, obejmując go i odgradzając sobą od całego zła świata. Wciąż pociągała nosem, ale odrobinę się uspokoiła, choć nie mówiła już. Słuchała i tulała wujka, bo pani doktur używała trudnych słów, ale chyba ogólny sens wyłapywała. No i już nie było warkotów i kłócenia, co podnosiło na duchu chociaż troszkę.
- To… mam ją uśpić? - spytała też patrząc na łóżko i mamę Jane.

Wujek pokiwał głową. Tak do słów kobiety jak i dziewczyny. Spojrzał w zamyśleniu na szarpiącą się panią Brandon. Za to pan Brandon całkiem trzeźwo wyłapał zmianę tonu i tematu dyskusji.
- Nie! No co wy mówicie! Zostawcie ją! - krzyknął znowu zaczynając się szarpać na krześle. Pazur spojrzał na niego ale szybko powziął decyzję. - Zabierzcie go na dół. Izzy jak dasz radę sprawdź co z nim. Angie pomóż im. - Pazur westchnął pozwalając się wyswobodzić nastolatce z objęć i wskazując na przywiązanego do krzesła mężczyznę. Robert też na niego spojrzał szacującym wzrokiem.

- Łatwiej go zabrać z krzesłem. Ja wezmę górę a ty weź za nogi. - łowca podszedł do krzesła stając za nim i machnął głową do Angie. Przechylił krzesło w swoją stronę tak, że przednie nogi uniosły się do góry i można było je łatwiej złapać.

- Nie daj się ugryźć - Izzy powiedziała coś w rodzaju prośby, albo życzeń powodzenia i wycofała się do związanego - Nie rozwiązuj jej, ani nie ściągaj knebla. Naprawdę mi przykro - zwróciła się do mężczyzny na krześle, czując się jak herold złych wieści i kat w jednej osobie, choć to nie ona miała pociągnąć za spust była przecież współodpowiedzialna. Podniosła dłonie do twarzy i rozmasowała skronie - Bar Lou przyciąga za dużo uwagi, potrzeba nam nowego miejsca. I Rice, ona też to ma, ale nie zmienia się. Jest nosicielem, jak z wirusem HIV. Ma i zaraża przy kontakcie, ale u niej przynajmniej na razie nie zmieni się w ostrą formę AIDS… wrócimy do tego - westchnęła, idąc do drzwi aby je otworzyć i przytrzymać.

- Gdzie go niesiemy? - Angela podreptała do pana z blizną i złapała drugą stronę krzesła, stękając przy tym cicho - Na dół? Niech pan nie robi niczego niemiłego - popatrzyła na pana tatę ze zbolała miną - Naprawdę nie chcę panu robić krzywdy. A ty wujku… bądź ostrożny, tak? Zniosę tego pana i wrócę.

- Dobrze Angie. - wujek pokiwał głową zgodnym tonem. We dwójkę z łowcą z Mississippi szło całkiem nieźle ale pan Brandon boleśnie świadom dlaczego wujek został w sypialni z jego żoną zaczął desperacko wierzgać i krzyczeć co bardzo utrudniało jego transport. Zwłaszcza, że mieli schodzić po schodach. Angie schodziła pierwsza i tyłem a Robert górą trzymając przed sobą oparcie krzesła. Pan Brandon wił się, łkał, przeklinał i płakał starając się przekonać chyba kogokolwiek. Ale w końcu najpierw Pazur a potem nawet drzwi które zamknął za sobą zniknęły z pola widzenia.

Na dole całej trójce udało się znaleźć coś by zakneblować gospodarza chociaż nadal skrajne emocje jakie nim targały nadawały mu nadzwyczajnej siły i wytrwałości. Aż tak, że pan O’Neal zaczął poważnie obawiać się czy krzesło to wytrzyma. A potem nagle wszystko ustało gdy z góry doszedł pojedynczy wystrzał z pistoletu. Pan Brandon nagle zamarł na krześle jakby kula trafiła właśnie jego. Potem dla odmiany zwiotczał i rozpłakał się na dobre. Z góry doszły ich miarowe kroki najpierw na podłodze a potem na schodach. Wreszcie do reszty wrócił opiekun Angie. Popatrzył z trochę zmieszanym wzrokiem na gospodarza nim się odezwał.
- Jej już nie można było inaczej pomóc. - powiedział w końcu po chwili wahania. - Przykro mi.

To był koniec… tak po prostu. Jedna kula i cisza. Angela wbiła się w kąt pokoju z wybitnie niewyraźną miną. Wyłamywała nerwowo palce, błądząc wzrokiem po ścianach, podłodze i suficie. To było… takie przykre. Przecież chcieli pomóc, ale nie mogli. Nastolatka nie miała pojęcia co powiedzieć Jane. Bała się jej reakcji, przecież właśnie utrupili jej mamę. Wściekniętą… ale nadal mamę.
- Jesteś cały? - odkleiła się od ściany i przeszła tam gdzie opiekun, przyglądając mu się czy aby na pewno jest cały, aż wreszcie pociągnęła nosem, obejmując jedną ręką. Drugą głaskała go po głowie - Jak jesteś cały to dobrze. Najlepiej. Nie… inne nieważne, haraszo?

O’Neal pobladła, przełknęła też z trudem ślinę z całych sił starając się zachować kamienną twarz, ale szło ciężko. Syzyfowa praca z góry skazana na porażkę, bo jak niby trzymać opanowanie, kiedy zamiast obcego mężczyzny na krześle widziała Roba, a wyobraźnia zmieniła związaną kobietę na górze w nią samą… albo Maggie. Cała makabra sceny skutecznie uświadomiła jej, że nie potrafiłaby czegoś podobnego zrobić gdyby z racji su wyższej konieczności padło na kogoś z jej najbliższych.
Wycofała się do tyłu, a szloch nagłego wdowca obijał się w jej głowie i nie chciał ucichnąć. Cofała się dalej, aż do progu i za niego.
Weszli do obcego domu, dokonali mordu… i co dalej?
To był ten moment, gdy przekreślali własne człowieczeństwo, czy za chwilę? Do czego będą w stanie się posunąc aby zachować zdrowie i czy warte to będzie całego wyrządzonego w imię wydumanych, wyższych wartości, zła?
Chcieli dobrze, działali w słusznej sprawie… łatwo tłumaczyć przed samym sobą.
Gorzej przedstawić rację człowiekowi, któremu właśnie zabiło się żonę.
Lekarka potrzebowała powietrza. Spokoju. Chwili na zebranie się do kupy zanim… weźmie się do pracy. Pójdzie po Maggie.
Ucieczka ciągle brzmiala jak najlepsze rozwiązanie.

Vex przysłuchiwała się całej rozmowie bez słowa. Bo co miała mówić? Nikt jej o nic nie pytał, nikt nie zwracał na nią uwagi. Na dźwięk wystrzału tylko zamknęła oczy. Przez chwilę miała wrażenie, że to w jej plecy jest wycelowana broń. Odwróciła się dopiero gdy wszyscy znów byli na piętrze.
- Cieszę się, że już sobie ze wszystkim poradziliście i jakoś się dogadaliście. Ba! Nawet zrobiliście jakieś plany dla mnie. Ale niestety przyszłam tu tylko dlatego, że martwiłam się o wujaszka. Z resztą jak się okazuje bez potrzeby bo miło spędziliście wczoraj czas z Angie. - Starała się mówić spokojnie, powstrzymując się by na wierzch nie wychodził jej żal i smutek. - Ja wracam do Gammana i potem jadę do przeprawy. Pokazaliście, że mimo całej mojej pomocy wczoraj nie zasługuję nawet na odrobinę wdzięczności i wsparcia, a nawet ładnie zauważyliście, że jestem niepotrzebna, skoro już znaleźliście sobie kierowcę w osobie Rogera. - Spróbowała się uśmiechnąć, ale średnio jej to wyszło. - Teraz muszę zająć się osobami, które troszczą się o mnie, dostać się jak najszybciej do Pendelton i najlepiej dać znać na przeprawie by nie zabierali ludzi z tej strony bo jeszcze to cholerstwo się rozprzestrzeni na drugi brzeg. Mogę liczyć na podwózkę do Gammana, czy mogę już wyjść i ruszyć przez to bagno?

Pazur nie wyglądał na zbyt zadowolonego z całej tej sytuacji. Popatrzył przez okno na stojącą na zewnątrz furgonetkę, na stojącą wewnątrz Vex i na chlipiącego mężczyznę przywiązanego nadal do krzesła.
- Chyba się zmieścimy razem. - odpowiedział po chwili z tym swoim firmowym spokojem. - Robert, pomożesz mi? Nie możemy go tutaj tak zostawić samego. - najemnik zapytał drugiego mężczyzny wskazując na związanego gospodarza. Ten skinął głową i obydwaj rozstawili się po obu stronach krzesła podobnie jak wcześniej z Angie znosili je z góry na dół. Teraz zaś przenieśli je do zaparkowanej na zewnątrz furgonetki.

Fochy obrażonych księżniczek, których nie traktowano odpowiednio po królewsku, łącznie z padaniem do nóg i czczeniem majestatu - dokładnie tego im brakowało w tym całym okolicznym syfie. Izzy z niesmakiem przysłuchiwała się wylewanym przez gangerkę żalom, a chęć żeby się napić czegoś z alkoholem prawie wywracała jej wnętrzności na drugą stronę. I pomyśleć, że to siebie uważała za roszczeniową.
- Jednak się nie myliłam. Jeden problem z głowy. Dobrze, wreszcie wiadomo na czym stoimy - powiedziała w miarę spokojnie, biorąc złość i zmęczenie za zębate gęby, żeby móc zacząć myśleć sensownie. Ktoś musiał - Mów sobie co chcesz i komu chcesz. Ale patrząc dalej niż własna urażona duma powiem ci jedno. W Pendleton mają inne zmartwienia niż plotki. Stawiam na no cały swój szpej - prychnęła, przechodząc z ganku pod furgonetkę. Szczerze wątpiła by po drugiej stronie rzeki nie mieli nikogo zarażonego, ale tam nie było ani nawiedzonych khainitów, ani blond rodzinek z karabinami. Przykre.
- Poczekajcie z tym krzesłem - westchnęła, pokonując ostatnie metry śmierdzącej mułem wody żeby dojść do męża i Pazura. - Nie możemy go tam zabrać i zostawić Lou w piwnicy kolejnego jeńca. Wystarcza ta cała Rice, którą powinniśmy przenieść i odizolować. Gdzieś, gdzie jest mniejsza szansa że ściągnie niepotrzebną uwagę. Mówiłam, Gamman to zła opcja. Bary to hałas, hałas przyciąga niepotrzebną uwagę. Jeżeli zainfekowanych jest więcej musimy znaleźć schronienie gdzieś na uboczu… co nam szkodzi zostać tutaj, skoro i tak zaczęliśmy już sprzątanie? - wskazała na dom zamordowanej przed chwilą kobiety - Jak to ma zadziałać… badania i reszta, trzeba nam czystego terenu. Nie zapiaszczonych ruin. Ten dom jest na uboczu, do tej pory zamieszkały czyli w miarę czysty. Poza tym… z niektórymi badaniami i ruchami lepiej nie pchać się ludziom na oczy - mruknęła ciszej, odwracając głowę gdzieś w kierunku baru - Tu też są dzieci. Maggie będzie miała towarzystwo, a one ochronę. Tylko trzeba poinformować Marię… o naszej czasowej relokacji. Podać jej przyczyny, wytłumaczyć. Żeby nie wyglądało jak zawłaszczenie gwałtem i mordem czyjegoś domu z samolubnych pobudek. Druga rzecz to cena za wypożyczenie mikroskopu na kolejną dobę. Dziesięć pestek od karabinu, można wymienić na inny sprzęt. Chcę to załatwić zanim syneczek pastora uwidzi sobie sprzedać mój karabin.

Dwaj mężczyźni zatrzymali się i spojrzeli po sobie nawzajem, na mówiącą lekarkę i zalaną powodzią okolicę.
- Ten dom jest tak samo na uboczu jak każdy tutaj. - odezwał się po chwili zastanowienia Pazur. I rzeczywiście jak tak kawałek pochodzili albo przejeździli po tym Dew to ten dom Brandonów jakoś zbytnio się nie wyróżniał ani od domu Westów ani żadnego przy mijanych ulicach. - No ale właściwie równie złe miejsce jak chyba każde tutaj a przynajmniej wiemy na czym stoimy. - dodał po krótkiej przerwie. - Jak dla mnie może być. - odezwał się w końcu wujek blondynki. - Ja wrócę z vanem po tą Rice. Wy załatwcie te mikroskop. Ale nie chcę tu zwłóczyć dłużej niż to potrzeba. Nie wiadomo ile czasu zejdzie nam wyprawa nad tą rzekę. A przed zmrokiem bym chciał być z powrotem. - najemnik przedstawił jak widzi sprawę.

Angela za to zrobiła wielkie oczy i wysoce nierozumną minę, mrugając co parę usłyszanych słów. Jednak na sam koniec wypowiedzi byłej cioci. Rodzina mogła się kłócić i tłukować rzeczy, ale nie zostawiała się. Gapiła się to na ciocię, to na wujka, to na panią doktur, a to na pana Roba, nie wiedząc jak powinna zareagować. Zrobiła więc pierwszą rzecz jaka jej przyszła na myśl - zepchnęła nierozwiązywalne problemy na później, bo teraz mieli jeszcze do zrobienia parę rzeczy.
- Jane nie może zobaczyć utrupionej mamy… - wydukała powoli, patrząc pod nogi na złą, niedobrą i coraz gorzej pachniuchującą wodę - A… ale nie chcę żeby wujek szedł do tej Rice sam… bo jak znowu pojawi się jakaś wścieknięta pani? - podniosła niebieskie oczy na dorosłych i wysokich ludziów dookoła, zaciskając pięści i usta. Po chwili westchnęła boleśnie - Nie mogę go zostawić, ktoś go musi bezpieczyć. - część o tym że puszczanie gdzieś pana z obrazkami i wujka razem może się skończyć walką o czerwoną wodę do kubka wolała nie wspominać. Po co mówić o rzeczach oczywistych jak słońce i gwiazdy na niebie?

- Tak aniołku… Jane nie powinna widzieć mamy w takim stanie - lekarkę ścisnęło w dołku. Odkaszlnęła żeby pozbyć się gorzkiego posmaku z ust i gardła. Wodziła wzrokiem po sypiących się ścianach pobliskiego budynku, mrużąc oczy w skupionej minie.
- Zajmiemy się z Robem tą kobietą z piętra, potem… - zawahała się, aż warknęła krótko coś pod nosem - Zróbmy jeszcze inaczej. Angie weź wujka i Maggie, idźcie tam gdzie nocowaliście i zorientujcie jak to wygląda. Spytajcie się czy moja córka może tu poczekać chwilę… ma być bezpiecznie - skupiła uwagę na najemniku - Ja z Robem zajmiemy się sprzątaniem na piętrze i tym na krześle. Potem razem pojedziemy. Wyrzucicie nas przy lokalu, będzie szybciej i bliżej dość do kościoła. Wy załatwcie Rice, potem znajdźcie Marię i powiedzcie jej co tu się stało. Albo znajdźcie kogoś, kto po nią pośle i przekaże informacje… Rob powiedz coś, bo na razie mam wrażenie, że na darmo robię z siebie idiotkę - rzuciła w męża kwaśną miną, a na koniec wyciągnęła rękę do Pazura, nadstawiając ją wierzchem do dołu jakby czekała aż coś tam położy - Cena za wynajem mikroskopu. My płaciliśmy wczoraj.

- Zostawiliśmy nasze rzeczy u Westów i u Gammana. Nie mam przy sobie karabinu ani ammo. Załóżcie za nas albo poczekajcie aż wrócimy. Jak się spotkamy ponownie to wam zwrócę. - odpowiedział spokojnie najemnik przyglądając się wystawionej w jego stronę dłoni lekarki. - A nocowaliśmy tutaj, nie trzeba nigdzie jeździć. - Pazur wskazał na sąsiedni dom w którym razem ze swoją podopieczną spędzili ostatnią noc. - Jest bezpiecznie na tyle na ile samotna matka z dwójką chłopców może być i zapewnić bezpieczeństwo. Są bardzo mili i gościnni. Myślę, że to dobry klimat domu dla dziecka. - ciemny blondyn pokiwał krótkoostrzyżoną głową. - I ja też wobec tego proponuję coś jeszcze innego. Sami idźcie z Maggie do Westów sprawdźcie czy wam odpowiada by zostawić tam córkę i się dogadajcie jeśli trzeba. A jak sie uwiniecie możecie zabrać się z nami. U Gammana ja i Angie zajmiemy się Rice a wy tym mikroskopem i karabinem. Kto wróci pierwszy zajmie się tym domem tutaj. Chyba w godzinę powinniśmy się wyrobić a można chyba zostawić pana Brandona tutaj przez ten czas. A potem jak się znowu zbierzemy razem pojedziemy nad tą rzekę a kto zostanie ten dokończy to co będzie do dokończenia. - najemnik przedstawił swoją wersję planu na nadchodzące kwadranse.

- Nie - odpowiedź O’Neal była krótka i oschła. Ręka wróciła jej do ciała i krzyżowania na piersi - Do Westów idziesz z nami. Ze mną - dokończyła równie pogodnie - Nie będę po raz kolejny tłumaczyć się sama i sama wysłuchiwać jakim to potworem bez serca i sumienia jestem, bo pozwoliłam na to czy tamto. Mam dość obrywania za cudze wyskoki, wystarczy mi ta prostytutka rano i jej fochy. I fochy twojej-byłej gangerki teraz. - uśmiechnęła się raczej mało miłym uśmiechem - No ale to ja robię sceny, nie? Więc ty i ja idziemy do Westów. Angie z Robem przeniosą krzesło i ogarną trupa. Chciałbyś żeby Angie natknęła się na twoje ciało z dziurą po kuli we łbie? - prychnęła, ale powietrze szybko z niej zeszło. Zamiast złości pojawiło się zmęczenie - Ty ich znasz, tych Westów. Łatwiej będzie się dogadać. Niestety co do bezpieczeństwa tego miejsca mam spore wątpliwości. Może do tej pory ta kobieta radziła sobie sama, ale do tej pory nie było zarazy. Teraz się popieprzyło - pokręciła głową, uciekając spojrzeniem na dom owej samotnej matki.

- Mogę posprzątać z panem Robem - nastolatka wzruszyła ramionami. Dla niej było nawet lepiej jakby posprzątali przed wyjazdem. Małe ludzie nie powinny widzieć trupów, zwłaszcza tych z rodziny.

- Dobra pójdę z tobą do Westów. Chodziło mi o to by ktoś z was albo oboje też tam poszli by to zobaczyć na własne oczy i samemu się umówić. - wyjaśnił Pazur z zauważalnym odcieniem irytacji w tym swoim spokojnym głosie. - Jane jest u nich więc jak zostanie u nich nie będzie wędrować po tym domu. - wskazał na budynek Brandonów przy jakim nadal stali. - Z tym krzesłem niech będzie, Angie pomóż Robertowi co dacie radę zanim wrócimy. - Pazur wyglądał jakby nie chciał dłużej ciągnąć tej dyskusji. - A kwestia bezpieczeństwa tego domu jest pewnie podobna jak każdego innego. Ale tutaj chociaż wiemy na czym stoimy a nie wiadomo ile czasu zeszło by na znalezienie sensownej alternatywy. A nie mamy czasu jej szukać. Zresztą jak na miejscu ktoś z nas zostanie powinno to robić różnicę. - dodał szybkim tonem najemnik.

- Dobra, mnie to pasuje. Inaczej będziemy tu stać i gadać aż nas noc zastanie. Chodź Angie. A ty Maggie idź z mamą. - Robert tym razem się odezwał i po kolei wskazał na blondynkę a potem na małą brunetkę. Sam ruszył z powrotem w stronę domu Brandonów.

- Byłoby szybciej gdybyś zamiast potaknięcia na koniec, dał coś wcześniej do siebie - lekarka popatrzyła na męża i skrzywiła się. Przełknęła przekleństwo i dodała z ironią - Dzięki za pomoc, dobrze na ciebie liczyć w każdej sytuacji Rob - odwróciła się do córki, biorąc na plecy torbę z jej rzeczami. - Chodź myszko - miała dodać coś jeszcze, ale zabrakło siły.

- A nie możemy go… no utrup… znaczy się zrobić wypadka? - blondynka szepnęła w napięciu do pana z blizną, zezując na jego buzię do góry - To... no byłby spokój. - dodała cicho. - Ale zanieść też go możemy.

- Ja też cię kocham kochanie ty moje. - Robert zareagował pogodnie odwracając się jeszcze w przejściu do swojej małżonki. Wewnątrz gdy usłyszał co proponuje blondynka skrzywił się. Albo na to co powiedziała albo widząc tego zapłakanego mężczyznę z kneblem i wciąż przywiązanego do krzesła. Wyglądał bardzo żałośnie jak żywy wyrzut sumienia. - Nie. Może tylko jest podrapany jak w zwykłej bijatyce i nic mu w sumie nie jest. - odpowiedział po zastanowieniu. Westchnął i dorzucił podchodząc do krzesła. - Chodź, zaniesiemy go do kuchni. Potem pójdziemy na górę i zobaczymy co da się wymyślić z tą jego żoną. - traper znowu odchylił krzesło tak jak wcześniej gdy schodzili na dół by nastolatka miała za co chwycić.

- No to chodźmy. Zanieść ją? - Pazur w milczeniu obserwował jak jego podopieczna i pan O’Neal znają w domu Brandonów, zerknął czy jego żona i córka są gotowe i tak ruszyli grupką w stronę. Zapytał lekarki czy zanieść przez ten kawałek jej córkę do domu Westów.

W domu Westów przywitały ich zaniepokojone buzie dzieciarni. Dwaj chłopcy i dziewczynka. Chłopcy może w podobnym wieku do Maggie a dziewczynka wyraźnie była od niej i młodsza i mniejsza. Trudności też zaczęły się już od progu.
- Cześć chłopaki. Mama jest? - Pazur przywitał się krótko i przyjaźnie a dzieciarnia widać wcale się nie niepokoiła jego przybyciem. Wodziła ciekawskimi spojrzeniami na kobietę i dziewczynkę z jakimi przyszedł ale na niego patrzyli bez obaw. - Nie, już poszła. Jakąś sprawę miała na mieście to poszła. Kto to jest? - trochę większy z chłopców opowiedział i zapytał prawie od razu wskazując na nowych gości.

- To jest Izzy. I Maggie. - Pazur przedstawił obydwie osoby i podrapał się z zastanowieniem po brodzie.

Lekarka postawiła córkę na podłodze, prostując z ulgą plecy. Robiła się coraz cięższa i nawet na krótki dystans noszenie jej było już męczące.
- Miło was poznać - uśmiechnęła się do dzieciarni, a potem popatrzyła na Pazura, bardzo powoli nabierając i wypuszczając powietrze - I tyle jeśli chodzi o rozeznanie, opiekę dorosłych i ochronę. Jakieś dalsze pomysły?

- No cześć. Ja jestem James a to Jack i Jane. - najstarszy z chłopców bardziej niż stojącymi w progu dorosłymi zainteresował się swoją rówieśniczką. Maggie pomachała jemu i reszcie rączką na przywitanie i uśmiechnęła się sympatycznie. Młodsze pokolenie wydawało się być minimalnie zainteresowane problemami i rozterkami starszego.

- Chłopaki, czy Maggie mogłaby zostać z wami? - wujek Angie przykuł znowu uwagę dzieciarni wskazując bokiem głowy na stojącą w progu pannę O’Neal.

- No pewnie! Chodź! - Jack zawołał wesoło i zachęcająco machnął dłonią zapraszając w głąb domu. Córka spojrzała pytająco w górę na matkę niepewna co w tej sytuacji powinna zrobić.

- No więc widzisz, Maggie może tu zostać. Może też zostać z Angie. U Gammana. Albo pojechać z nami. Wedle mojego wyczucia sytuacji sytuacja może zmienić scenerię ale nie rodzaj. Myślę, że wszędzie w tej okolicy będzie to wyglądać podobnie. - Pazur spojrzał na w dół w stronę stojącej w progu kobiety czekając na jej decyzję. Obecnie i powódź z jej stojącą wodą i ci zarażeni dziwnym wirusem wydawali się wspólnym mianownikiem całej okolicy. Jedyną niewiadomą była sytuacja nad rzeką bo nikt z nich tam jeszcze nie był. Każda opcja miała swoje plusy i minusy.

- Dasz radę pojechać do kościoła? - spytała zmęczona, rozmasowując pulsujące skronie - Byłeś tam wczoraj, zresztą… - zawiesiła się, a potem pokręciła głową - Ktoś musi z nimi zostać, nie tylko z Maggie. Ktoś dorosły, na wszelki wypadek. Ja albo Robert. W pierwszej opcji na ciebie spadnie kwestia opłaty za mikroskop. Przy drugiej… mam rewolwer, poradzę sobie. Wy załatwicie co trzeba załatwić.

Pazur popatrzył na stojącą w progu kobietę szacując coś w głowie. W końcu skinął głową.
- Zobaczę co da się zrobić. - powiedział w końcu i ruszył z powrotem przez ogród Westów ku zaparkowanej furgonetce.
Izzy po chwili wyszyła za nim, tylko pożegnała się z córką.

Złe, niedobre ruiny zazasadzkowały na blond nastolatkę, płatając jej niemiłego psikusa. Nie dość że zapadały się pod nogami, to jeszcze framuga za którą chwyciła Angie też się urwała i spadła, a ona razem z nią. Wylądowała w brzydkiej, zalanej złą wodą piwnicy, z niemiło pachnichującym zwłokiem pana Bena. Tego samego co wczoraj zarobił cztery kulki w głowę zanim wreszcie przestał się ruszać. Dziś na szczęście pozostawał martwy i trochę kadłubkowy, bo od szyi w górę nie miał już nic poza poszarpanym fragmentem kręgosłupa wystającym z sinego mięsa… no ale okropnie śmierdział i chyba posłużył komuś lub czemuś za kolację, albo obiada. Bo na pewno nie desera, zresztą kto normalny jadły niedobre, zepsute mięso skoro mógł iść kupić sobie sernik?
- Job twoju mać - jęknęła i zaraz zatkała usta dłońmi. Dziadek nie lubił kiedy tak mówiła po nim i zawsze się denerwował gdy to usłyszał. Co prawda dziadka już nie było, jednak wypadało pamiętać o tym czego uczył. Tej całej kulturury też.

Szybkie sprawdzenie siebie nie poprawiło jej humoru. Miała nowe siniory, otarcia, była mokra, potargana, brudna. Zepsuła warkocza od pani doktur i jeszcze uszkodziła jej sukienkę, tą ładną. Niebieską jak niebo. Rozejrzała się trochę dalej, tam gdzie ślad po znikniętej ręce i nagle zamarła w bezruchu. Nasłuchując czujnie. Coś tu musiało być. Coś co jadło ludziów.

Z początku nic nie słyszała. Znaczy oprócz wciąż opadających kawałków gruzu i wody która chlupała przy każdym uderzeniu a fale obijały sę tak od Angie jak i czegokolwiek dookoła. Tylko pan Ben albo to co z niego zostało zdawał się przyjmować to wszystko biernie i obojętnie jak każda padlina. Po chwili nasłuchiwania jednak nastolatka usłyszała coś. Właściwie niby nic specjalnego. Też taki chlupot wody jakby się coś przewaliło do niej. A przecież właśnie dopiero co przewaliło się tutaj całkiem sporo. Mogło coś tam w głębi budynku jeszcze się obsypywać mocniej ni tutaj. Tylko jakoś a ucho nastolatki trochę kłóciło się to z uspokajającym się rytmem osuwiska. Zresztą jak na razie nie wyłapała innych dźwięków. Nad tym wszystkim zapraszająco jawił się mętny od zawieszonego w powietrzu pyłu prostokąt słonecznego świata zewnętrznego. Ja wyjście z matni w jaką się wpadło.

Nastolatka zbystrzała. Uniosła czujnie głowę, odwracając twarz w stronę hałasu. Mogła mieć do czynienia z kolejnym wścieknietym, albo czymś równie potworzastym co spokojno-utrupiony pan Ben. Lub… spotkała drapieżnika. Czyli obiad. Wystarczyło go upolować, bo wiedziała że ich zespołowi przydałoby się coś do zjedzenia, co nie pochodziło z puszek i zapasów. Z nadzieją zdjęła z pleców karabin, wślepiając się w kurz i pył i czarną czarność i złą wodę. Zrobiła też krok do przodu, przyczajając się w osuwisku.

Nie wyglądało to zbyt dobrze. Ani na wzrok ani na słuch. Wewnątrz domu w którym większość okien była zawalone wczoraj albo przed chwilą i tak panował półmrok. I to z tych mroczniejszych. Teraz zaś jeszcze powietrze poza smrodem padliny wypełniał wzbity kurz który pewnie nie opadnie tak prędko a drapał w gardle, wysuszał usta i piekł w oczy aż łzawiły. Do tego właśnie była ta woda i gruz. W efekcie każdy krok trzeba było zmacać po kilka razy zanim się go dało a i tak brodziło się w płynnej, ciemnej wodzie z mętnymi refleksami tam i tu. Podłoga musiała mieć pod wodą jakieś dziury i wyrwy by ze dwa razy noga Angie zamiast na nia zapadła się w podwodna pustkę co zaowocowało by pewnie upadkiem w wodę gdyby nie złapała się ściany albo framugi w ostatniej chwili. Widoczność przez ten kurz, półmrok i załzawione oczy była więc bardzo symboliczna. Na krok czy dwa dookoła.

Gdzieś tam te dźwięki umilkły. Przestało coś spadać? Walić się? Obsunęło się i przestało? Ciężko było stwierdzić tak stojąc przy progu korytarza i częściowo zawalonych ścian. Jednak w wodze dostrzegła jakiś jaśniejszy kształt. Który pływał. Można było go wziąć za kawałek drewna ale po chwili nastolatka zorientowała się, że to palec. Chyba kciuk. Pływał sobie zawieszony w tej wodzie w jakiej i ona stała do połowy uda.

Widok ten zasmucił Angie. Teraz tym bardziej musiała uprać sukienkę od pani doktur… no i siebie. Jak już wyjdzie z zawalonej piwnicy. Ale widok palca dawał wskazówki. To coś co tu było jadło. Zwabiał je zapach krwi a tej nie brakowało. Nastolatka była ciekawa czy na ruch też zareaguje. Schyliła się i wygrzebała z gruzu duży kamień, a potem zamachnęła się, rzucając w okolicę pływającego kawałka dłoni.

I nic. Cisza. Cichy plusk wody o ściany i kawałki gruzu, jeszcze gdzieś obsypujące się kawałki zawalonego gruzu, drapanie w gardle wywołujące zdradzający obecność kaszel, łzawiące od pyłu oczy i nic. Cisza. Woda, wzbite kłęby kurzu ani półmrok nie odpowiedziały nastolatce ani odrzuceniem kamienia, ani wystrzałem, ani słowem, ani żadnym dźwiękiem. Jakby tam nic nie było. Z drugiej strony może nie było? Może była jakaś szczelina czy nawet okno, że zwiało na zewnątrz? Przecież w tym zawalonym pokoju był prostokąt światła dziennego to tam dalej też mogło coś być w ten deseń. Wtedy czekanie było zbędne i bez sensu. To coś, cokolwiek by to nie było już było na zewnątrz i zwiewało w najlepsze.

Ale jak nic takiego nie było? To nadal by tam gdzieś to coś z oderwanym ramieniem było? Było na tyle cwane czy ostrożne by zachować ciszę? Mogło. Też mogło. Małe albo płochliwe zwierzęta pewnie by spłoszył taki kamień. Ale jakiegoś drapieżnika czy padlinożercę niekoniecznie. Zwłaszcza ja był na tyle duży by oderwać ramię ludzkiemu trupowi. Padlinożerca nie powinien zaatakować zdrowego, ruchomego człowieka. Ale pewnie mógł w tak małych pomieszczeniach każde zbliżenie się człowieka przeczytać jako próbę ataki i zagrożenie. Wtedy albo spróbował by pewnie zwiać albo zaatakować. Podobnie jak drapieżnik. Mógłby sobie ubzdurać, że człowiek chce mu odebrać łup albo wchodzi na rewir łowny. To też mógłby zaatakować. Najgorzej jak to była jakaś bestia. Wtedy kompletnie nie wiadomo było czego się spodziewać. Ale historie Pustkowi pełne były historii gdy takie bestie wpadały w krwawy amok i atakowały wszystko jak podleci.

Blondynka postanowiła poczekać, jeszcze przez chwilę albo i dwie. Z karabinem dziadka w pogotowiu, tak na wszelki wypadek. Obiad mógł uciec, albo mógł i zostać i tak jak ona czaić się, szykując zasadzkę. Z tym że był pewnie do tego lepiej przystosowany i znał teren lepiej niż blondynka z Pustkowi.
- Tutaj swołocz! - powiedziała głośno, przestawiając ogień karabinu na triplet. W pobliżu były małe ludzie. Nawet jak ten coś z piwnicy się najadł to tylko na trochę. Potem może chcieć zaatakować coś innego. Uznać za obiada Jamesa albo Jack. Albo ich panią mamę… no ale Jane.

Nastolatka czekała w tych zatopionych w ciemności i wodzie półmrokach kaszląc co jakiś czas od tego pyłu szczypiącego w oczy i drapiącego w gardło. Rumowisko za plecami jeszcze co jakiś czas obsypywało jakieś kamyki ale właściwie panował już spokój. Wzburzony od zawaliska pył nadal się unosił ale pewnie będzie się unosił jeszcze dość długo. Poza tym panowała spokój i cisza. Zupełnie jakby cały świat ograniczony ścianami i sufitami, zamarł w oczekiwaniu tak samo jak blondynka z karabinem. Wreszcie po iluś tam kaszlnięciach Angie usłyszała z przeciwka plusk wody. Jakby coś ją poruszyło. Niezbyt głośno ale jednak. I obsypał się tam jakiś kawałek kamyków albo deski. Gdzieś w którymś z końcowych pomieszczeń zapewne. Były trzy. Naprzeciwko korytarza i w każdej ścianie po jednym. Brakowało do nich kilku kroków które trzeba było przejść przez zatopiony korytarz mętnej wody i powietrza wypełnionego mglistym pyłem.

Nastolatka ruszyła z miejsca, stąpając tak cicho, jak się dało w wodzie i gruzie i przy ograniczonej widoczności. Karabin trzymała gotowy do strzału, licząc po cichu kroki i wciąż słuchając. Za cel obrała pierwsze pomieszczenie po prawej, ale też wskakiwanie tam z rozpędu nie miało sensu, bo ktoś mógł jej jednocześnie wyskoczyć na plecy, a to by było niedobre. Wybrała pośrednią opcję. Podejście do progu pomieszczenia, przykucnięcie z plecami przy ścianie i słuchanie.

Gdy nastolatka z pustyni kucnęła i zaczęła przedzierać się wzrokiem i słuchem przez te zalane wodą i kurzem pokoje wreszcie usłyszała coś podejrzanego. Coś co już raczej nie mogło pochodzić z obsypującego się gruzu i rumowiska jakie zostawiła w większości za plecami. Z tego pokoju który obecnie miała po lewej a który był na wprost korytarza jakim dotąd się poruszała. Przez ten zadymiony i krztuszący półmrok usłyszała, jak tam coś pluska. Gdy odwróciła wzrok w tym kierunku dostrzegła kręgi drobnych fal na wodzie. Zupełnie jakby właśnie tam coś wpadło do tej wody. Niedaleko. Od wejścia do centrum tego kręgu było może z kilka, zwykłych kroków. Tam też dostrzegła coś jeszcze. To chyba mogło być te oderwane ramię pana Bena. Znaczy kawałek jaki wystawał spod wody. W wodzie a raczej na jej powierzchni Angie dostrzegła zawirowania. Jakby tam było coś co je wywołuje tuż pod wodą. Zawirowania układały się w podłużny kształt. Jeśli to należało do jednego stworzenia to mogło być pewnie tak długie jak człowiek. Ale nadal nie miała właściwie pojęcia co to mogło by być. Zrobiła więc to, co podpowiadało wyszkolenie i głos dziadka wrzeszczący do ucha. W powietrzu zaterkotał triplet i ołowiane łzy popędziły prosto do celu. Potem zobaczy co to.
Gdy już będzie bardzo martwe.

Jaszczurek! To był jaszczurek, ale inny niż na pustyni! Ale też duży i mięsojadliwy! I jeszcze chyba syczał i na pewno miał twardy pancerz na grzbiecie jak to zwykle jaszczurki miały… te takie kolczaste co się lubiły zakopywać w piasku i spod niego polować na nieuważne obiady! Co prawda tutaj było niemiło i niefajnie, bo chociaż dużo wody, ale tej niedobrej i jeszcze zasadzkująca piwnica i pachniuchujące nieładnie resztki pana Bena, ogryzione przez tego dużego jaszczurka co pływał jak łódka po wodzie, a raczej pod wodą… i był dziwny! Jak jakaś ryba, ale inna niż te wielkie co żyły w wielkiej, słonej wodzie bez końca, o której opowiadał wujek i jeszcze obiecał, że tam zabierze Angie. Jak wróci z jednostki, jak skończy kontrakta i już zostanie na zawsze i nie jako dezerter. W domu gdzieś gdzie jest zielono, są krówki, a może nawet i futerka. Dużo futerek… o ile nastolatka nie da się zjeść jaszczurce, a była tak blisko!
Kotłowała wodę na wyciagnięcie ramienia od dziewczyny, sykując i chlapiąc i młócąc ogonem aż zła woda pryskała na ściany.
- Idi na chuj, durak! - Angela też syknęła. Nikt z ludziów nie słyszał, to mogła. Po dziadkowemu i posyłając w niedobrego jaszczurka nową porcję ołowiu, a po niej jeszcze jedną. To był duży jaszczurek, ale dwóch tripletów nie wytrzymywało nic, co żyła na pustyni i poza nią, o ile strzały były celne.

Klęcząca nastolatka pociągała cyngiel raz za razem. Karabinek w jej wprawnych rękach nieco szarpał od szybkich, chaotycznych tripletów które pruły wodę i chyba nie tylko. Coś tam prócz fal i rozbryzgów brudnej wody wzbijało się ciemniejszymi rozmazami ale w pośpiechu i załzawionymi oczami nie było widać czy to kawałki ciała jaszczura, rozbryzgi jego krwi czy jeszcze coś innego. A potem był koniec. Stwór zderzył się z człowiekiem przerywając ostrzał, popychając Angie na ścianę i wytrącając ją z równowagi. Wciąż pod wodą jaszczur zamiast jednak wreszcie zaatakować człowieka minął go choć przez zanurzoną w wodzie łydkę nastolatki przebiegł ostry skurcz bólu gdy chyba ogon albo jakiś pazur mijanego stworzenia przeciął ją a w przecięte miejsce od razu wdarła się ta brudna woda. Jaszczur jednak nie atakował dalej, w ogóle nie atakował! Fala jak wzbijał minęła blondynkę i zaczęła oddalać się od nastolatki tym samym korytarzem jakim niedawno przyszła. Tam jednak wciąż była ta pylista mgła i widoczność znacznie słabsza niż już kilka kroków dalej. Stwora było widać i tak tylko pośrednio dzięki ruchowi wody jaki wzbudzał poruszając się tuż pod wodą.

Dlaczego obiad uciekał?! I jeszcze zrobił jej krechę na udzie, ale nie było czasu się jej przyglądać. Tak samo jak myśleć, że może właśnie się zaraziła wścieknięciem, albo czymś równie niemiłym. Była tylko Angie i jej ofiara. Jaszczurek uciekający w głąb korytarza. Dziewczyna odzyskała równowagę, a potem niewiele myśląc wystrzeliła kolejny raz. Tam gdzie wydawało się jej, że jest większa część jaszczurka.

Odwróciła się i znowu wystrzeliła szybko, prawie bez celowania. Ledwo lufa znalazła się gdzieś po linii na oddalającą się korytarzem falę i już broń kropnęła kolejnymi tripletami. Z zamka wyleciały kolejne łuski w powstałym zamieszaniu bezśladowo znikając w brudnej wodzie. Fala wybuchła eksplozją wzburzonej wody i po chwili coś tam zaczęło się uspokajać. Nastolatka zakasłała znowu a oczy piekły ją od tego pyłu. Ale w wodzie nadal nie pojawiła się żadna nowa fala ani nic podejrzanego. Aż wreszcie w górę wypłynął jaszczur. Tym razem bierny i nieruchomy z wyrwami gdzie pociski przebiły się do wnętrza jego cielska. Był długi jak stojący człowiek, może nawet trochę dłuższy. Z czego z 1/3 stanowił gruby ogon który wyglądał jak przedłużenie tułowia a nie osobna kończyna. Ale wreszcie pływał więc musiał być zabity.

Długi ogon oznaczał dużo mięsa, a to znaczyło, że dziś wieczorem każdy pójdzie spać z pełnym brzuchem i jeszcze zostanie coś na śniadanie. Blondynka zakasłała, ale i tak szczerzyła się szeroko bardzo szczęśliwa. Jaszczurki miały grubą, ładną skórę. Może uda się jej zrobić coś dla wujka. Prezenta, żeby nie smutał w bazie i o niej pamiętał. Z tą myślą podeszła powoli do chyba martwego obiada, trącając go lufą na wszelki wypadek, gdyby jednak nie był tak do końca utrupiona na śmierć.

Jaszczur wydawał się tak martwy jak powinien. Ale też póki dychał musiał być bardzo żywotną bestią. Angie naliczyła całkiem sporo dziur po swoich kulach. Z tuzin albo z dziesięć. No dużo więcej niż zwykle wystarczało do ubicia takiego jelenia czy człowieka. Przynajmniej póki był to człowiek bez bardzo mocnego pancerza. No ale teraz był już jednak martwy. Nie oddychał ani nie ruszał się poza tym co cielsko dryfowało na drobnych falach w zatopionym korytarzu. Sądząc jednak z wielkości i budowy nie był też pewnie lekki. No i co mówiło jej doświadczenie wyniesione z pustyni często wszelkie ścierwojady miały zwiększone szanse na przekazanie syfa w jakim żerowały więc trzeba było być ostrożnym w tym względzie.

Na szczęście jaszczurek miał długi ogon, a woda sama w sobie sprawiała, że pływające w niej rzeczy były lżejsze, niżby miało się je nieść na plecach… takie łódki na przykład. Na upartego dało się je pchać po tej wodzie razem z siedzącymi wewnątrz ludziami i rzeczami, ale gdyby chcieć to podnieść… no nie dało się. Dlatego też nastolatka niewiele myśląc zarzuciła karabin na plecy, łapiąc ogona i to za niego mając zamiar wytargać obiada na zewnątrz, gdzie pan z blizną i małe ludzie. I słoneczko… piwnica była niedobra, bo ciemna i jeszcze pylista. Jakby złej wody było za mało…

Sapiąc i pocąc się ciągnęła więc obiada przez zalane ruiny, aż po paru kaszlących minutach obijania się po omacku, wydostała się na powierzchnię. Humor od razu się jej poprawił, z szerokim uśmiechem doholowała zdobycz na ganek domu małych ludziów, gdzie został pan z blizną i jego młode. No i małe ludzie od pani mamy West.

- Ale sztuka. - skomentował Robert O’Neal widząc z pewnym zaskoczeniem co do domu przytargała przemoczona i ubrudzona nastolatka w przemoczonej niebieskiej sukience i karabinem na plecach. Właściwie więcej powiedzieć mu nie dało młodsze pokolenie. Chłopcy obskoczyli Angie i jej najnowszą zdobycz piejąc z zachwytu. Dziewczynki były bardziej stonowane ale jak zwykle ich mała sąsiadka podążyła w ślad za nimi z zafascynowaniem w cichych oczach oglądając i zdobycz i nawet nastolatka trochę zeszła w tym oglądaniu na nieco dalszy plan. Najmniej pewnie czuła się chyba Maggie i ona trzymała największy dystans a może po prostu jako chyba najstarsza z tej ferajny umiała bardziej powściągnąć swoją emocjonalność. Ale też wydawała się zafascynowana ustrzelonym jaszczurem.

- Dobra, dobra, my się z Angie tym zajmiemy odsuńcie się. - pan z blizną w końcu zdołał okiełznać dziecięcy tłumek na tyle, że z niechęcią ale odsunęli się od truchła stwora i swojego blondwłosego pogromcy. - Musiał przypłynąć z rzeki. Albo nawet ta fala go tu przywaliła. Gdzie go dopadłaś? - myśliwy z blizną spojrzał z truchła na drugiego myśliwego.

Nastolatka machnęła ręką na zrujnowany dom z którego przed chwilą się wynurzyła.
- Bo… poszłam posprzątać - przełknęła ślinę, w porę gryząc się w język kogo tym razem zniknęła z widoku - Ale ściana się zawaliła… i podłoga. No i wpadłam do piwnicy, a on tam był. Razem z kawałkami pana Bena. Oderwał mu ramię i bulgotał w złej wodzie. No to go upolowałam. Przyda się nam obiad, a jaszczurki są dobre. Smaczne. Trochę jak kurczak. - pogrzebała ubłoconym butem w podłodze, przy okazji zezując na udo i ślad od ogona.

- Ach. - Robert ze zrozumieniem pokiwał głową chyba pojmując w jakim domu i po co była blondynka. Szybko więc pomógł zmienić jej temat. - Maggie, pójdziesz z Jane i chłopcami? My tu zajmiemy się z Angie tym jaszczurem. - powiedział do czwórki rodzeństwa ale tylko jego córka pokiwała grzecznie główką i chyba chciała zrobić to o co prosił. Chłopcy natychmiast zaczęli jęczeć, że też chcą bo to fajne i w ogóle przecież są już duzi i nie chcą siedzieć w domu a Jane jak zwykle nie odstępowała ich na krok i trzymała biernie ale jednak ich stronę. Nowej wojnie o dowodzenie przerwała powracająca czarna furgonetka Rogera. Jechała całkiem szybko ale Roger zwykle szybko jeździł. Zatrzymał się przed domem Westów i Robert machnął ręką na to wszystko.
- Dobra, nie właźcie do wody. - powiedział na odchodne do dzieci i ruszył przez zalane podwórko w stronę czarnego vana w którym kierowca zdążył wyłączyć silnik kończąc swoją jazdę. Robert odsunął boczne drzwi do czarnego vana a tam ukazał się wujek i pani doktur. Znaczy Robert, że był podobny budową do wujka zasłaniał całkiem sporo ale Angie i tak dojrzała, że właściwie to najpierw była pani doktur. Właściwie jej tył, plecy, włosy i w ogóle. A zaraz za nią był wujek. Tylko on akurat był przodem i siedział na rogerowej ławeczce na pace. Siedział z opuszczonymi do kostek spodniami ale dalej to właśnie zasłaniała najpierw pani doktur i jej plecy a potem stojący przed drzwiami Robert. Robert zaś coś dziwnie znieruchomiał i zaniemówił po otwarciu tych drzwi.